ตอน 11 งอนแหละ ดูออก
ผมเดินกลับหอพักแบบหงอยๆ คิดไม่ออก คิดไม่ตก คิดแล้วเครียด ก็ไม่เคยเห็นไอ้อาจารย์พี่กี้เป็นแบบนี้นี่นา เลยไม่รู้จะรับมือยังไง คือ... ผมต้องง้อใช่ไหม งอนแหละ ดูออก แต่วิธีง้อนี่สิ จะง้อยังไงวะ
อ่อ... ผมว่าผมพอจะนึกออกละ ว่าแล้วก็หยิบมือถือออกมาโทรหาพี่แนน รอสัญญาณไม่นาน พี่แนนก็รับสาย
“ฮัลโหลคร๊าบบบ”
“ว่าไงนิว มีอะไรรึเปล่า”
“ไปวิ่งด้วยกันไหมครับวันนี้”
“ไปดิๆๆ”
“ฝากพี่แนนชวนพี่กี้ด้วย...ได้ป่าวครับ”
“กี้ไม่ว่างไปด้วยหรอก วันนี้ผู้แทนยานัดเลี้ยงข้าวเย็นนี้นะ”
“อ่อ... งั้นผมว่า... ผมไม่ไปวิ่งแล้วดีกว่า”
“โทรมาชวนแล้วไม่ไป คือไรเนี่ยยย ฮ่าๆๆ”
“ขอโทษคร๊าบบบ ผมขี้เกียจขึ้นมาเฉยๆ”
“งั้น... พี่จะไปกินข้าวกับกี้... นิวไปด้วยกันไหม”
“ไปๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ตลกแกอ่ะนิว... งั้นเจอกันล่างหอทุ่มนึงนะ”
“คร๊าบบบผม”
ผมยังคิดหาวิธีง้อไม่ได้หรอกครับ แต่อันดับแรกต้องเสนอหน้าไปให้เห็นก่อน พ่อเจ้าประคุณอาจจะใจอ่อนลงบ้าง
ณ ร้านอาหารริมแม่น้ำในตัวจังหวัด
บรรยากาศร้านถูกตกแต่งด้วยหลอดไฟสีเหลืองนวล มีชานยื่นออกไปริมน้ำ กลางร้านเป็นโต๊ะไว้รองรับผู้มาใช้บริการจำนวนหลายโต๊ะ พอเดินผ่านกลางร้านก็มีทางแยกไปห้อง vip ซึ่งห้องที่พนักงานต้อนรับเดินนำเข้าไปเป็นห้องส่วนตัว มีคาราโอเกะให้ร้องเพลง
ในห้องมีอาจารย์หมอศัลย์คอยอยู่ก่อนแล้วสองท่าน ก็คือ อาจารย์ต๊ะ คนนี้เป็นหมอศัลย์สมอง เป๊ะเนี๊ยบทุกอย่าง ตั้งแต่การแต่งตัวไปจนถึงเรื่องทำงาน อีกคนคือ อาจารย์ปอนด์ จบศัลย์ทั่วไปแล้วก็ไปต่อหลอดเลือด คนนี้แต่งงานมีครอบครัวแล้ว
ผู้หญิงสวยอีกสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว คงจะเป็นผู้แทนยา
“เชิญนั่งตรงนี้เลยค่ะคุณหมอ” หนึ่งในผู้หญิงสวยเอ่ยขึ้น พร้อมกับผายมือให้พวกผมเดินไปนั่งโต๊ะอีกฝั่ง
ผมยิ้มทักทายสาวสวยทั้งสองอย่างเขินๆ เพราะไม่เคยมานั่งทานข้าวกับผู้แทนยาเลย สายตาผมก็แอบชำเลืองมองพี่กี้ที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกันกับผมและพี่แนน
ผมถูกจัดให้นั่งข้างพี่กี้ ก็ดีครับ จะได้มีโอกาสง้อบ้าง แต่... คนตัวโตไม่สนใจผมซักนิด ตั้งแต่นั่งรถออกมาด้วยกันแล้ว ไม่พูด ไม่มอง ไม่สบตา เหมือน...อยู่นอกสายตา
เคยเป็นคนที่อยู่ในสายตามาตลอด แต่วันนี้อยู่นอกสายตา...
‘เจ็บจี๊ด...’
“นี่ชื่อน้องนิว เป็น intern1 ส่วนคนนี้พี่กระต่าย คนนี้พี่กาญ เป็นผู้แทน novatas” พี่แนนแนะนำผมให้รู้จักกับพี่คนสวยทั้งสอง
“หวัดดีค่ะคุณหมอนิว พี่กระต่ายเป็นผู้จัดการภาค อาจจะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นะคะ แต่อาจจะเจอกับน้องกาญบ่อยกว่าพี่ ยังไงพี่ก็ฝาก novatas ด้วยนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ยินดีครับ” ผมยิ้มหวานตอบกลับไปครับ
“พี่กาญเดินยาสามจังหวัดละแวกนี้แหละค่ะ เข้าโรง’ บาลเดือนละ 2-3 ครั้ง หวังว่าจะได้เจอกันบ่อยๆ นะคะ”
“ครับ คงได้เจอกันบ่อยครับ”
“คุณหมอนิวดื่มไหมคะ” พี่กาญเอ่ยถามผมพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“ได้นิดหน่อยครับ” ก่อนจะตอบรับ ผมก็แอบมองคนข้างๆ ก็ไม่เห็นจะสนใจผม นั่งคุยกับอาจารย์ปอนด์เฉยเลย แถมในมือก็มีแก้วเหล้าสีเข้มๆ แล้วด้วย
ไม่นานพี่กาญก็ส่งเหล้ามาให้ผม อึกแรกดื่มเข้าไป...ขมครับ คือผมไม่ค่อยดื่ม แล้วพี่เค้าก็ชงมาให้ผมอย่างเข้ม แต่ผมก็ดื่มต่อนะ เพราะยิ่งมองไอ้อาจารย์พี่กี้ แล้วยิ่งเห็นมันคุยจ้อกับคนอื่น ไม่สนใจผมเลยซักนิด ยิ่งดื่มหนักเลยครับ
ตอนนี้ผมน่าจะฟาดไปแล้ว 3 แก้ว โดยที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย เริ่มจะมึนๆ แล้วสิ
“นิว... กินข้าวด้วย กินแต่เหล้าเดี๋ยวก็เมา” เป็นพี่แนนที่พูดกับผมอย่างเป็นห่วง
“ไม่หิวอ่ะ...”
“ไม่หิวก็ต้องกินนะ พี่ขี้เกียจลากแกขึ้นไปเก็บที่ห้อง”
“ก็ไม่ต้องลากดิพี่ ปล่อยผมไว้งี้แหละ” พูดไป กระดกเหล้าเข้าปากไปครับ
“ดื้อ”
ไม่ใช่เสียงพี่แนนครับ แต่เป็นเสียงคนข้างๆ ผมเอง ...สนใจผมแล้วเหรอ รู้ตัวว่าผมอยู่ข้างๆ แล้วเหรอ
“ยุ่ง...”
ยุ่งอะไรด้วย!! ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะสนใจเลย เพราะงั้นจะมายุ่งอะไรตอนนี้
ข้าวสวยร้อนๆ ถูกตักมาวางในจานผม พร้อมกับอาหารสองสามอย่างถูกเรียงรายมาไว้ตรงหน้า ก่อนที่คนข้างๆ จะตักอาหารเหล่านั้นมาใส่จานผมอย่างละนิดละหน่อย
“กินซะ”
“ทำไมผมต้องทำตามพี่ด้วย”
“บอกให้กินก็กิน อย่าถามมาก”
“ไม่กิน มีอะไรไหม”
“มี”
สิ้นเสียง มือใหญ่ของคนข้างๆ ก็ลากผมออกไปนอกห้อง ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่ผม ก่อนออกจากห้อง ผมจึงทำได้แค่ก้มหน้างุดๆ เดินตามพี่แกออกไป แล้วพ่อเจ้าประคุณก็พาผมมาหยุดอยู่ที่ชานริมน้ำ ซึ่งเป็นมุมลับสายตา ไม่มีใครมองเห็น หากไม่สังเกตดีๆ
“ปล่อยผมได้แล้ว เจ็บมือ”
ใช่ครับ ไอ้พี่กี้จับมือผมแรงมาก มือผมแดงมากด้วย
“เจ็บเป็นด้วยเหรอ” ผมถูกถามสวนกลับ พร้อมกับมือถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“เจ็บเป็นสิ คนนะ ไม่ใช่ก้อนหิน”
“...”
ไอ้พี่กี้เงียบไปครับ พร้อมกับหันมองไปทางแม่น้ำ เหมือนอดกลั้นอะไรซักอย่างไว้ ผมก็เริ่มได้สติ จึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วถามเบาๆ
“พี่โกรธผมเรื่องอะไรอ่ะ”
“พี่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธนิว”
“แล้วที่พี่หงุดหงิดใส่ผมนี่มันเพราะอะไรล่ะ”
“พี่...โกรธตัวเอง”
“ห๊ะ.. ยังไง ไม่เข้าใจ”
“ไม่ต้องเข้าใจหรอก...ยังไม่ถึงเวลา”
“งั้นถ้าพี่ไม่ได้โกรธผม พี่ก็อย่าหงุดหงิดใส่ผมสิ”
“...อย่ามาใกล้พี่มาก”
“ทำไม”
“พี่จะ...อดใจไม่ไหว”
“อดใจไม่ไหวเรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง...ที่เกี่ยวกับนิว”
เกาหัวแกรกเลยผม เออ ผมว่าไอ้อาจารย์พี่กี้คนเดิมกลับมาแล้วแหละ ถึงจะพูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะ ก็ยังดีกว่าโหมดหน้าตาย มองผมแบบไม่มีตัวตน
พวกเรายืนอยู่นั่นเงียบๆ ต่างคนต่างเงียบซักพัก มือใหญ่อีกฝ่ายก็เอื้อมมาจับมือผมข้างที่แดงไปกุมไว้
“พี่ขอโทษนะที่ทำนิวเจ็บ พี่โกรธมากไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย แค่รอยแดงเอง”
“ขอโทษที่...บอกว่ารำคาญ บอกว่านิวเกะกะ”
“...อืม”
อยู่ดีๆ หน้าผมก็ร้อนขึ้นมา ใจก็เต้นแรงอีกแล้ว จะเด้งออกมาจากอกไหมเนี่ยยย
“นิวยกโทษให้พี่ไหมครับ”
“...ไม่เคยโกรธเลย จะยกโทษให้ได้ไงอ่ะ” พูดไป ผมก็ก้มหน้ามองแต่เท้าตัวเองครับ
“ไม่เคยโกรธเลยเหรอ...”
“อืม” ผมพยักหน้ารับคำ พร้อมกับตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป
“นิวก็ขอโทษพี่กี้นะ... อาทิตย์ที่ผ่านมาหลบหน้าพี่”
“...ทำไมหลบหน้าพี่ล่ะ”
“ผม... อยากลองอยู่โดยที่ไม่มีพี่มาคอยกวนใจดู”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
“ก็...ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่”
“งั้นต่อไปนี้จะหลบหน้าพี่อีกไหม”
ผมไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหัวไปมา พี่กี้ยกมือมาลูบหัวผมเบาๆ แล้วโอบผมเข้าหาตัว...
เฮ้ยยยย! พี่จะกอดผมในที่สาธารณะแบบนี้ไม่ได้!
ผมขืนตัวออกจากร่างสูงตรงหน้า แต่ไม่เป็นผลเลย เพราะอยู่ดีๆ เรี่ยวแรงผมก็หายไปไหนไม่รู้ ตัวอ่อนปวกเปียกขึ้นมาซะงั้น หัวใจนี่ก็เต้นแรงจนจะเด้งออกมาจากอกแล้วเนี่ย หูผมก็คงแดงหนักมาก เพราะสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของไอ้พี่กี้ตรงข้างหูผม
“อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้กับใครนะ...ทำกับพี่แค่คนเดียว”
“บ้าเหรอ..” จะไปทำแบบนี้กับใครได้วะ
“เวลานิวพูดง่ายๆ นิวโคตรน่ารักเลยรู้ไหม”
“...”
ไม่รู้ครับ อันนี้ตอบในใจ ใครจะกล้าตอบออกไป เดี๋ยวได้หาว่าผมเถียง หรือกวนตีนอีก
พี่กี้ผละกอดออกจากผม แต่มือก็ยังรั้งเอวผมไว้นะ แล้วเค้าก็เชยคางผมขึ้นให้มองตา
“วันนี้ พี่ขออนุญาต...จูบ...ได้ไหม”
“ไม่!” ผมตอบโดยไม่คิดเลยครับ ครั้งนี้ผมจะไม่ให้เหมือนครั้งก่อนเด็ดขาด ผมต้องไม่ยอม!
“จูบเบาๆ แบบครั้งก่อนก็ไม่ให้เหรอ” หน้าละห้อยมากครับ จะสงสารดีไหมเนี่ย
“ไม่... นี่มันที่สาธารณะนะพี่ เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า มันจะไม่เหมาะ”
“งั้น ทำในห้องได้...ใช่ไหม”
“...”
เอิ่มมมม ไปไม่เป็นเลยผม โอ้ยยยยย ไม่เคยชนะอ่ะ เซ็งครับ!
พวกเรายืนดูวิวแม่น้ำด้วยกันซักพัก ก็เดินกลับเข้ามาในห้อง vip พี่ๆ ในห้องถือไมค์ร้องคาราโอเกะกันแล้วครับ เจ้าของไมค์ที่กำลังร้องเพลงคือ พี่ปอนด์ พอท่อน hook จบไปก็แซวผมกับพี่กี้ขึ้นมา
“หายไปทำอะไรกันน๊า น๊านนานนนนน”
“ฮิ้วววว” คนอื่นๆ ก็เป็นลูกคู่รับ
“อารมณ์ดีกันขนาดนี้ มีข่าวดีอะไรแถลงมั้ยคร๊าบบบบ”
“ฮิ้ววววววว”
แล้วพี่ปอนด์ก็ยื่นไมค์ให้พี่กี้ พี่กี้มองหน้าผมนิดนึง ก่อนจะเอ่ยผ่านไมค์ออกไป
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่มีใครร้องเพลง ผมร้องเองละนะ”
ผมยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากปากคนข้างกาย... ขอบคุณนะพี่ คือ ผมยังไม่แน่ใจตัวเอง ผมยังสับสน ผมยังงงๆ ในชีวิตอยู่ ผมยังให้คำจำกัดความอะไรไม่ได้ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับผม ให้เวลาผมหน่อยนะ ถ้าผมแน่ใจ แล้วผมจะพูดกับพี่เอง
อยากรู้จักอยากให้เธอรู้จัก
อยากเป็นคนรักเธอ
อยากให้เธอได้หันมอง
แบบว่าฉันคนธรรมดาไม่ใจร้าย
ถ้าลองได้คบจะดูแลเธออย่างดี
เสียงไอ้พี่กี้ครับ ร้องเพลงไป ตาก็คอยแต่จะมองมาทางผม ละดูเลือกเพลง โอ้ยยยยย สุ่มเสี่ยงกับการใจสั่นมากกก
ความรู้สึกเธอคือคนพิเศษ
อยากให้ลองรักดูอยากให้รู้ว่ารักเป็น
ก็เลยร้องมาเป็นทำนอง ชา ดี ดา
ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเธออย่างดี
“ฮิ้วววววว”
บรรดากองเชียร์นี่ก็ทำงานดีเหลือเกิน
เพราะคิดว่ารักเธอหมดตัว
เธอคงต้องใจอ่อน
ถ้างั้นฉันถามเธอสักครั้ง
ขยับเข้ามาได้ไหม ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์ มารักกับฉันนะเธอ
ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจเต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉันที่รัก...เธอ
“ฮิ้ววววววว”
โอ้ยยยยย ทำตัวไม่ถูกแล้วคร๊าบบบบ ยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหู แต่สายตาก็ไม่กล้ามองคนร้องเพลงนะ เอาแต่ก้มหน้างุดโกยข้าวเข้าปากครับ หิวข้าวมากกกกกก
ลองคิดดูหากเธอยังว่างอยู่
เชิญเธอลองพิสูจน์เธอจะรักฉันรับรอง
ก็ตัวฉันเป็นคนตรงๆ ไม่รวนเร
ก็จะไม่เขวไม่มองใครนอกจากเธอ
แอบมองคนร้องแวบนึง ไอ้พี่กี้มันมองมาอยู่แล้วครับ สายตาเยิ้มมากกก นั่นเยิ้มเพราะเหล้าใช่ไหม ไม่ใช่เพราะเพลง อิอิ
เพราะคิดว่ารักเธอหมดตัว เธอคงต้องใจอ่อน
ถ้างั้นฉันถามเธอสักครั้ง
ขยับเข้ามาได้ไหม ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์ มารักกับฉันนะเธอ
ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจเต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉันที่รัก...เธอ*
‘เธอจะมีแต่ฉันที่รัก...เธอ’
เพลงจบ...แต่อารมณ์ไม่จบครับ
คราวนี้ผมตั้งใจฟังไอ้พี่กี้ร้องเพลงมาก ไม่เหมือนตอนรับน้องเข้าทำงานที่ผมไม่สนใจฟังเลย ทุกประโยคทำให้ผมยิ้มตาม ผมว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆ เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาแต่ละประโยคมันมีเสน่ห์มากๆ ตัวผมแทบจะอ่อนระทวยลงไปนอนกองกับพื้นเลย
ไม่มีใครทำให้ผมรู้สึก...ตัวเล็ก...ต้องการการปกป้องได้มากเท่าคนนี้...
พี่กี้...แตกต่าง
TBC.
*เพลง ที่รัก (เธอ) ศิลปิน เอก สุระเชษฐ์
Talk : ไรท์ก็เขิลพี่กี้ร้องเพลงเด้อออ ><
ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตาม ดีใจมากๆค่ะที่มีคนอ่านและติดตาม ขอกำลังใจหน่อยค่าาา
พอดีมีคนถามว่าลงที่อื่นด้วยมั้ย ลงนะคะ ตามนี้ค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่า
readAwrite
https://www.readawrite.com/a/5a28286113bb25d5f85004f11a7d8f8cธัญวลัย
https://www.tunwalai.com/story/441126/อินเทิร์นจอมจุ้นวุ่นหัวใจหมอศัลย์-intern-vs-general-surgeon-yaoi?page=1Dek-d กำลังจะไล่อัพให้ทันกันค่ะ
https://my.dek-d.com/AmaraMee/writer/view.php?id=2113527