- Merry Christmas and Happy New Year 2009 ทุกคนเลย
- ขอบคุณทุกคำอวยพร ... ขอให้สิ่งดี ๆคืนแก่ตัวท่าน
- เรื่องรูปเมือง ... ขอเวลาหาซักครู่ ... แล้วจะเอามาลงให้ชมกัน
รักทุกคน ...
ตอนที่ 13
เสียงเคาะประตูเงียบไปแล้ว ... พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป
นนท์เดินไปที่ประตู ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
แต่ไม่ดังเหมือนครั้งแรก ๆ
พวกเราถึงกับสะดุ้ง ... หันมามองหน้ากัน ...
“ไปหลบตรงโน้น ...” นนท์สั่งพลางชี้มือให้ผมไปหลบในซอกเล็ก ๆ หลังห้อง
ผมไม่ไป ... แต่ยืนนิ่งไม่ขยับ ... มองตามนนท์ที่เดินไปเปิดประตู
นนท์ชะโงกหน้าออกไปมองนอกห้อง
“ไม่เห็นมีใครเลย” .. นนท์หันมาพูด ... แล้วเดินออกจากห้อง
นนท์หายไปไหนแล้ว ...
ผมนั่งรอนนท์อยู่บนเตียง ...
นนท์หายไปนานจัง ...
จ้องมองนาฬิกา ...
รู้สึกว่า ...แม้แต่เข็มวินาทีก็เคลื่อนที่ช้าเหลือเกิน ... อย่าพูดถึงเข็มยาวหรือเข็มสั้นเลย
คงเหมือนทฤษฎีสัมพันธ์ภาพที่ไอสไตน์เปรียบเทียบทำให้เข้าใจได้ง่าย ๆ ว่า
รู้สึกว่าเวลา 1 ชั่วโมงเดินเร็วเหลือเกินเมื่ออยู่กับสาวสวย
และเวลาแค่ 1 นาทีก็ยาวนานเหลือเกินเมื่อต้องถือของร้อน
ผมรู้สึกซาบซึ้งถึงทฤษฎีนี้ ... ก็วันนี้แหละ
เพราะจริง ๆนนท์หายไปไม่ถึง 2 นาทีเลยนะ ...
แต่ผมรู้สึกเหมือนนนท์หายไปซัก 2 ชั่วโมงแหนะ ...
นนท์เดินกลับเข้ามาในห้องสีหน้าดูหงุดหงิดเล็กน้อย ...
“มีอะไรเหรอ” ผมถามนนท์
“มีคนมาหาแหนะ ... รออยู่ข้างนอก” นนท์บอกแล้วนอนลงบนเตียง ...
ห่มผ้า หลับตา แล้วหันหลังให้ผม ...
‘ใครมาหา’ ผมงง แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ ... คงไม่มีประโยชน์ที่จะถามอะไรตอนนี้
... ไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า ... สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกล้าไปพบคน ๆ นั้น
เพราะผมว่ามันไม่น่าจะมีอันตราย ... ไม่งั้นนนท์คงไม่ยอมให้ผมไปแน่
ผมเปิดประตูออกไป ... ไม่เจอใคร ... เดินไปตามโถงทางเดินเรื่อย ๆ จนถึงบันได
“อ้าว ...” ผมทัก …
‘ธีร์’ นั่นเอง ... นั่งรอผมอยู่ที่บันได ... ธีร์ส่งยิ้มให้ผม
“รู้ได้ไงเนี่ยว่าอยู่นี่” ผมถามอีก เพราะไม่ได้บอกชื่อโรงแรม ...
เท่าที่จำได้ ... บอกแต่เพียงว่าพักย่านไหนเท่านั้น ...
“มีอะไรรึเปล่า ...” ธีร์ยังไม่ทันตอบคำถาม ... ผมก็ถามเข้าไปอีกคำถามหนึ่ง
“อยากเจอ … มาก ... ทนไม่ไหว ....” ธีร์พูดเสียงเครียด ... ตอนนี้ผมงงมากกว่า
เพราะคำตอบของธีร์ไม่ได้ตอบคำถามของผมซักข้อ ...
“เมื่อกี้นายเองเหรอที่พยายามจะเปิดประตูน่ะ ...” ผมถามอีกคำถาม
ธีร์พยักหน้า ...
“ขอให้พนักงานมาเปิดให้น่ะ” ธีร์ตอบ ... ยิ่งทำให้ผมงง ...
เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเอง ... รู้สึกไม่ค่อยพอใจโรงแรมซักเท่าไหร่ ...
ถ้าคนที่มาขอให้เปิดไม่ใช่เพื่อนของผม แต่เป็นโจรล่ะ ... ผมไม่แย่หรือ
“แล้วไปพูดยังไง ... ทำไมเค้าถึงยอมมาเปิดให้” ผมยังคงถามคำถามที่คาใจอยู่
“เรามีวิธีของเราก็แล้วกัน” ธีร์พูดตัดบทเหมือนไม่อยากให้ถามคำถามนี้ต่อไป
ก็คงเพราะมีเรื่องที่ธีร์คงจะคิดว่า ‘สำคัญ’ มากกว่า ... และธีร์อยากพูดมากกว่า
“เพื่อน ...” ธีร์เรียกชื่อผมเสียงเข้ม
“... มีไร “
“อาทิตย์หน้าเราจะกลับเมืองไทยแล้ว ... จะกลับมาที่นี่อีกทีก็อีกหลายเดือน” ธีร์พูด
ผมพยายามมองหน้าธีร์ แต่ธีร์ก้มหน้าตลอด “เรากลัวว่าจะไม่ได้เจอเพื่อนอีก”
“ทำไมล่ะ … Don’t be silly ... ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว” ผมพูด
... เอื้อมมือจับไหล่ธีร์ ...
ธีร์ไม่ตอบคำถามผม (อีกแล้ว) แต่กลับมองหน้าผมนิ่ง ... แล้วถามขึ้นมาว่า
“เป็นแฟนนนท์เหรอ .. ”
ผมตกใจเล็กน้อย ... ก่อนจะตอบไปแบบอัตโนมัติว่า
“เปล่า ... จะบ้าเหรอ ... อย่าให้นนท์ได้ยินนะ ... เดี๋ยวมันด่า”
“จริงนะ” ธีร์พูดเสียงตื่นเต้น ... แววตาดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อย ... ผมพยักหน้า
“แล้วเมื่อกี้ทำไรอยู่ ...” ธีร์ยังคงซักไม่เลิก
“อาบน้ำ ...”
“ไม่ใช่ ... หมายถึงตอนที่เราเคาะประตูน่ะ ... เพื่อนทำอะไรอยู่”
“แต่งตัว ...” ผมตอบไปมั่ว ๆ ลำดับเวลาไม่ค่อยถูกนักหรอก
“ทำไมต้องแต่งตัว ... ”
“อ้าวววว ... เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ต้องแต่งตัว ... ตกลงจะมาคุยเรื่องไรเนี่ย”
ผมเริ่มโมโห เพราะธีร์ถามโน่นถามนี่ ... เหมือนคาดคั้นอยากรู้อะไรก็ไม่รู้ ...
ผมรู้สึกว่าจะละเมิดความเป็นส่วนตัวของผม ... ผมจะทำอะไรแล้วจะทำไม
“ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีมั๊ย … ดึกแล้ว ...” ผมพูดตัดบทแล้วหันหลังจะเดินกลับห้อง
“เดี๋ยว” ธีร์เรียกเสียงเศร้า ... ผมชะงักหันไปมองธีร์
“มีอะไรโทรหาเราที่บ้าน ... ไม่ก็มือถือนนท์ก็ได้ ...” ผมหันไปบอกธีร์
เสียงอ่อนลงเล็กน้อย ...
“จริงสิ ... เมื่อกี้ทำไมไม่โทรเข้ามือถือนนท์ ... จะได้ไม่ต้องลำบากมาถึงนี่”
ผมถามธีร์ ก็เริ่มสงสาร ... คงต้องใช้ความพยายามพอสมควรกว่าจะหาเจอ ...
เพราะโรงแรมในย่านนี้ก็มีหลายสิบแห่ง
“มือถือคงปิดมั้ง ... โทรไม่ติด ... เลยยิ่งเป็นห่วง” ธีร์พูด ... ทำให้ผมรู้สึกผิด ...
ธีร์คงเป็นห่วงผมเพราะโทรเข้ามือถือนนท์ไม่ได้ …
คงกลัวว่าผมกับนนท์จะเป็นอะไรไปรึเปล่า ... เลยต้องมาดูว่าพวกผมสบายดี
ผมนี่นิสัยแย่มาก ... ไม่น่าทำท่ารำคาญธีร์อย่างเมื่อกี้เลย
ธีร์คงเสียความรู้สึก ... อุตส่าห์หวังดี
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ผมกล่าวขอโทษธีร์ ก็มันรู้สึกผิดนี่นา
ธีร์ยิ้มให้ผม ...
“พรุ่งนี้จะไปส่งที่สถานีรถไฟนะ ...” ธีร์พูดยิ้ม ๆ ผมพยักหน้า
“แล้วเจอกัน ... กลับดี ๆ นะ ... จะให้ลงไปส่งข้างล่างมั๊ย” ผมบอก
ธีร์ส่ายหน้า ... อมยิ้มเล็กน้อย
“ไม่เอา ... เดี๋ยวเราก็เป็นห่วงเพื่อน ... ต้องเดินมาส่งข้างบนอีก”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกัน” ผมบอกธีร์ ก่อนยืนมองร่างสูง ๆ เดินลงบันไดจนลับสายตาไป
ผมกลับเข้าไปในห้อง ... นนท์นอนหันหลังให้กับประตู ...
“หลับแล้วเหรอ ...” ผมถามเบา ๆ เงียบไม่มีเสียงตอบ
ผมเลยชะโงกหน้าไปดูคนที่นอนบนเตียง ...หลับตาสนิท ... เสียงหายใจสม่ำเสมอ
... เลยพยายามย่องให้เบาที่สุด ...
เปลี่ยนกางเกงและเสื้อยืดเนื้อนิ่มสำหรับนอน ...
แล้วเข้ามาซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับคนที่นอนหลับอยู่ก่อนแล้ว
(double room ก็แบบนี้แหละ ... เตียงเดียวกัน ... ผ้าห่มผืนเดียวกัน)
พยายามให้เบาและเงียบที่สุด ... แล้วหลับตา
“คุยอะไรนานจัง” เสียงค่อนข้างงัวเงียของคนข้างตัวพูดขึ้น
“ไม่มีอะไร ...” ผมบอกเสียงเบา
“ไม่ชอบเลย ... คุยนาน” เสียงงัวเงียเสียงเดิมแต่มีปนงอน ๆ หน่อย ๆ
สงสัยนนท์จะรับรู้ถึงทฤษฎีสัมพันธ์ภาพอีกคน ... ในวันนี้ ...
“ไม่มีอะไรจริง ๆ คุยแป๊บเดียวเอง” ผมยังคงรักษาระดับเสียงเบา ๆ ไว้
“อืมมมม” เสียงนนท์เหมือนละเมอ ... เอื้อมมือมากอดเอวรั้งตัวผมเข้าไปจนชิด
จูบเบา ๆ ที่แก้ม ...
“นอนนะครับ” นนท์พูดเสียงแผ่ว ...
“ขอโทษนะ ... ที่ทำให้รอนาน” ผมกระซิบ ...
“อืมมมม” เสียงคนตัวโตงึมงำเหมือนง่วงจัด ... ผมจูบแก้มนนท์เบา ๆ
แล้วกอดคนตัวโตแน่น
รุ่งเช้า ... ผมตื่น ... ตอนที่รู้สึกว่ามีจมูกเขี่ยไปมาข้างแก้ม
“ตื่นได้แล้ว ... ไอ้เด็กขี้เซา” คนที่นอนข้าง ๆ พยายามปลุก
“กี่โมงแล้ว” ผมถามเสียงงัวเงีย ... เมื่อคืนกว่าจะหลับก็ดึก
“จะ 8 โมงแล้ว … รีบลงไปทานอาหารเช้ากัน” นนท์ชวน ...
แต่ตัวเองกลับไม่ยอมลุกจากเตียง ...
“ขออีก 15 นาที ... ไปแปรงฟันก่อน ...แปรงเสร็จค่อยมาปลุก” ผมต่อรอง
“ไม่อาวววว ... อยากอาบน้ำ” คนตัวโตไม่ยอมรับข้อเสนอ
“งั้นก็ไปอาบดิ” ผมบอกทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา
“อยากอาบกันเพื่อนน่ะ” คนตัวโตกระซิบ ... แล้วจูบเบา ๆ ข้างแก้ม
“อาบแล้วเมื่อคืน … เช้านี้ไม่อาบแล้ว ... ไว้กลับไปอาบที่บ้าน” ผมบอก
แล้วเอาหมอนมาปิดหน้า ... ไม่อยากอาบน้ำที่ห้องน้ำที่นี่แล้ว ..
ยิ่งตอนนี้เป็นตอนกลางวัน ... สว่างมาก ... เห็นชัดเกินไป ... อาย ...
นนท์ดึงหมอนที่ปิดหน้าออก
“จะไปดี ๆ หรือจะไปทั้งน้ำตา” คนตัวโตทำหน้าเจ้าเล่ห์ ... พูดเสียงโหด ...
“ไม่อาวววว” ผมพูดแล้วแย่งหมอนคืน ... คนตัวโตดึงหมอนแล้วขว้างออกไป
ก้มหน้าลงมา ... ผมกระเด้งตัวขึ้นนั่งทำให้หัวโขกกับปากของคนที่กำลังโน้มตัวลงมาพอดี
“โอ้ยยย” เสียงคนที่โดนหัวกระแทกปากร้อง
“เป็นไรเปล่า ...” ผมรีบถาม ... รู้สึกเจ็บที่หัวเหมือนกัน …
นนท์ส่ายหน้า ... แล้วมาจับที่หัวผม
“ไอ้เด็กบ๊อง ... แล้วเจ็บมั๊ยเนี่ย ...”
ผมส่ายหน้า ...
“ ’ปาก’ น่าจะเจ็บมากกว่า ‘หัว’ นะ” ผมพูดแล้วเอามือลูบปากที่แดงจัดเหมือนห้อเลือด
เบา ๆ ... ดูซิ ... ยังจะมาห่วงคนอื่นอีก
“แล้วนี่รีบลุกทำไม ...” นนท์ถาม
“อ๋อ ... นึกได้ว่านัดธีร์ไว้น่ะสิ ... เลยรีบลุกดีกว่า” ผมบอก
“... อืม ...” นนท์ทำเสียงรับรู้ … ถามต่อไปว่า “นัดไว้กี่โมงล่ะ ...”
ผมบอกนนท์ว่าไม่ได้นัดหมายว่ากี่โมงแน่ ... เพียงแค่ธีร์บอกว่าจะไปส่งที่สถานีรถไฟ
เพราะอาทิตย์หน้าธีร์จะกลับเมืองไทยแล้ว ... กว่าจะได้เจอกันคงอีกนาน ... หลายเดือน
“งั้นรีบไปแปรงฟันสิ ... เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวเช้า” นนท์พูด
แล้วดึงมือผมให้ลุกจากเตียง ... ดันหลังไปที่อ่างล้างหน้า ...
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อย ... โทรนัดหมายกับธีร์
พอไปถึงสถานีรถไฟก็เจอธีร์รออยู่ก่อนแล้ว
หลังจากทักทายกันนิดหน่อย ... ธีร์บอกกับนนท์ว่าขอคุยกับผมซักครู่
นนท์จึงขึ้นไปนั่งรอบนรถไฟ ...
“เพื่อน ... เอามือถือเราไปเลย” ธีร์ยื่นมือถือของธีร์ให้
“ไม่ ...” ผมบอกปฏิเสธ ก่อนบอกธีร์ว่าผมไม่เห็นความจำเป็น
ของการใช้โทรศัพท์มือถือที่นี่ ... ไม่มีใครต้องโทรหามากนัก ...
ใครอยากคุยก็ให้โทรเข้าบ้านก็แล้วกัน
“ขี้เกียจพกน่ะ” ผมบอกปัดอีกรอบ
“พอเรากลับมาที่นี่เพื่อนค่อยเอามาคืนเราก็ได้ ...
ไม่อยู่หลายเดือน ... ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ” ธีร์พยายามพูดจาหว่านล้อม ... แต่ไม่สำเร็จ
“เก็บไว้เถอะ” ผมบอก “ไม่ต้องกลัวว่าจะติดต่อไม่ได้ ... ยังไงเราก็เพื่อนกันนะ”
ผมพูดแล้วขอตัวขึ้นรถไฟ เพราะรถไฟใกล้จะออกแล้ว
“บาย ... ” ผมบอกธีร์
“เดี๋ยว ... “ ธีร์เรียก ... ก่อนจะพูดว่า
“ขอกอดลาหน่อยสิ …”
“ไม่ดีมั้ง ... ” ผมพูด ... น้ำเสียงลังเล ...
“ลาแบบเพื่อนกันไง ... อย่างน้อยก็เพราะว่าเราจะกลับเมืองไทยแล้วนะ”
“ก็ได้ ...” ผมพูดแล้วกอดธีร์หลวม ๆ ... ตบบ่าเบา ๆ
“เดินทางโดยปลอดภัยนะ” ผมบอก
“เพื่อนก็เหมือนกัน” ธีร์พูดแล้วโบกมือ ...
ผมเดินไปหาที่นั่งบนรถไฟ ... คนค่อนข้างว่าง ... ทั้งตู้มีแค่ 2-3 คนเท่านั้นเอง
มองไปเห็นนนท์นั่งหน้างออยู่ใกล้ประตูทางออกอีกด้าน …
ผมนั่งลงบนเบาะข้าง ๆ นนท์ ... รถไฟเริ่มเคลื่อนขบวนออกจากชานชลา
“เป็นไร” ผมถาม
“เปล่า ...” คนตัวโตพูดปฏิเสธ ... เสียงแสดงออกชัดเจนว่า ... ‘งอน’
“ ‘เปล่า’ ... แปลว่ามีไรแน่” ผมบอก ...
“ ... กอดกันกลมเชียวนะ” สุดท้ายก็ยอมบอกจนได้ ... น้ำเสียงประชดเล็ก ๆ
“ไม่มีอะไร .... “ ผมบอก
“ก็ไม่ได้ ‘ว่า’ อะไร ... ” เสียงยังงอนไม่เลิก ...
“แต่ ... น้ำเสียงแบบนี้แปลว่ากำลัง ‘ว่า’ อะไรแน่ ๆ ” ผมพูด ...
แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนขี้งอน ... แต่คนขี้งอนกลับหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง
“เฮ้อ ... แค่นี้ก็ไม่รู้ ...” ผมพูดขึ้นลอย ๆ ...
“ไม่รู้เรื่องอะไร ...” คนตัวโต ... แต่ขี้งอนหันมาถามทันควัน
“ก็ไม่รู้ว่า ... กอดแบบเพื่อน .. กับกอดแบบ ... ‘คนพิเศษ’ ... ต่างกันยังไง”
ผมพูดยิ้ม ๆ คนตัวโตที่ตั้งท่างอนเมื่อครู่ ... หันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ (อีกแล้ว) …
นี่ผมพูดเปิดช่องอะไรรึเปล่าเนี่ยะ
“ก็ไม่รู้น่ะสิ ... แล้วเมื่อกี้น่ะแบบไหน” คนตัวโตถามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ … อมยิ้ม ...
ก่อนจะพูดต่ออีกว่า
“งั้นต้องสาธิต ... ขอลองแบบ ‘คนพิเศษ’ …. อย่างเดียวนะ”
พูดจบ ... คนพูดก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น ...
หลายสัปดาห์ผ่านไป ...
พรุ่งนี้เป็นวันสอบ IELTS ...
ตอนเย็นนนท์มาหาผมที่บ้านบอกว่าคืนนี้จะมาค้างด้วย
เพราะพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า ... ผมจึงขออนุญาตแคธี่ (ทั้งที่ปกติไม่เคย ... ที่จริงไม่ควรทำ
ต้องเกรงใจเจ้าของบ้าน ...) แคธี่ยิ้มก่อนเอ่ยปากอนุญาต
“แคธี่เค้ารัก ‘เพื่อน’ จะตาย … ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” ผมบอกนนท์
ก็แคธี่น่ะทั้งรักทั้งเอ็นดูนนท์มากจริง ๆ
“มาเตรียมของกันดีกว่า ...” ผมบอกนนท์แล้วถามถึงเอกสารที่ต้องเตรียมไปพรุ่งนี้
ส่วนเรื่องการเตรียมตัวสอบน่ะ ... เตรียมมาตลอดอยู่แล้ว ...
ผมมองว่าการเตรียมตัวสอบภาษาอังกฤษ ... ต้องสะสมทีละเล็กทีละน้อย
เพราะเป็นเรื่องของทักษะและความชำนาญ
ซึ่งแตกต่างจากการสอบแบบอื่น (บางอย่าง) ... ที่สามารถท่องไปได้
การสอบ IELTS มี 4 ทักษะ คือฟัง พูด อ่าน เขียน
อยากให้ทักษะไหนได้คะแนนดีก็ต้องฝึกฝนให้มาก ๆ
อยากพูดเก่งให้พูดเยอะ ๆ
อยากเขียนเก่งให้เขียนให้มาก ๆ
อยากอ่านเก่งก็ต้องอ่านทุกวัน
อยากฟังเก่งก็ต้องฟังบ่อย ๆ
มีเพื่อนผมคนหนึ่งชอบฟังเพลงมาก ... อยู่มาวันหนึ่งให้ขึ้นไปร้องเพลงบนเวที
ปรากฏว่าร้องแพลงหลงคีย์ ... ลงจากเวทีมามันก็บ่น ...
“ทำไมร้องไม่เหมือนต้นฉบับวะ ... ขนาดฟังทุกวันนะ”
“อยากร้องเก่งก็ต้องร้องสิ ... ไม่ใช่ฟังอย่างเดียว ...”
นอกเรื่องมากไปแล้ว ...
“เพื่อน ...” นนท์เรียกน้ำเสียงออดอ้อน ...
หลังจากที่เตรียมของเสร็จและเตรียมตัวเข้านอน
“มีไรอีกล่ะ” ผมถามกลับ ... เวลานนท์เรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้แสดงว่า
จะอ้อนเอาอะไรซักอย่างแน่นอน
“ขอนอนกอดเพื่อนได้เปล่า” นนท์พูด ...
“พรุ่งนี้สอบ ... เพื่อนอยากนอนสบาย ๆ น่ะ” ผมตอบนนท์สั้น ๆ ดูเหมือนใจร้าย
แต่เวลาต้องนอนเตียงเดียวกัน ... ผมรู้สึกว่าหลับไม่ค่อยสนิท ... ยังไงไม่รู้ ...
อาจจะกังวลมั๊ง … ที่สำคัญ ... วันก่อนสอบร่างกายต้องพร้อมที่สุด
“ก็ด้ายยยย” นนท์ก้มหน้าทำท่าน่าสงสาร ... ก็เป็นท่าไม้ตาย
ทำทีไรผมอดสงสารไม่ได้ ... ต้องตามใจทุกที
“ดีมาก ... เดี๋ยวเพื่อนให้กอดวันอื่น ...” ผมบอกนนท์ ... พยายามทำใจแข็งเข้าไว้
พูดจบผมก็คว้าผ้าห่มมาห่มแล้วหลับตา ...
วันนี้นนท์ต้องนอนโซฟาเหมือนเคย ... แต่พอขออนุญาตแคธี่แล้ว ...
แคธี่ที่แสนจะใจดีก็เอาผ้านวมและเบาะรองนอนมารองให้นนท์ ...
เรียกได้ว่าเป็นที่นอนที่สบายมาก ๆ ทั้งนุ่มและอุ่น ...
หลังจากนอนได้ไม่กี่ชั่วโมง ... ผมได้ยินเสียงนนท์เรียก ...
“เพื่อน ...... ”
“เป็นไรรึเปล่า” ผมลุกขึ้นนั่ง ... มองไปตามเสียงเรียกแล้วถาม
“ฮือ ... ” เสียงครางเบาๆ … ผมเดินไปที่โซฟา ... ก้มมองนนท์ .. ตาปิดสนิท
“...เป็นไร” ผมถามเบา ๆ อีกครั้ง ... ไม่มีเสียงตอบ ...
“สงสัยละเมอ” ผมรำพึงกับตัวเองแล้วเดินกลับไปที่เตียง
“ฮือ ... ” เสียงนนท์คราง (อีกแล้ว) ... และมีเสียงร้องไห้เบา ๆ ในลำคอ ...
ผมเดินกลับไปที่โซฟาอีกครั้ง ... นั่งลงข้าง ๆ แตะแขนเบา ๆ เหมือนปลอบใจ ...
คนที่ร้องครางเมื่อครู่ลืมตามอง ... โผเข้ากอดผมแล้วซุกหน้าลงบนตัก
“เครียด ...” นนท์พูดเสียงแผ่ว ...
“ขอนอนกับเพื่อนนะ” ... นนท์พูดเสียงเบา ... ผมพยักหน้า ...
รู้สึกสงสารคนตัวโตขึ้นมาจับใจ
“งั้นไปนอนที่เตียงเถอะ ... สบายกว่า” ผมบอกนนท์ ...
แล้วเดินนำจูงมือคนเครียดไปที่เตียง ... คนตัวโตล้มตัวลงนอนชิดผนัง
ผมห่มผ้าให้แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวคนตัวโตเบา ๆ
และจูบที่หน้าผาก ...
“ไม่ต้องเครียดนะ ... เตรียมตัวพร้อมสุด ๆ แล้วนี่” ผมให้กำลังใจ ...
นนท์มองหน้าผมแล้วจูบแรง ๆ ที่แก้มสองข้าง ... โอบเอวรั้งตัวเข้าไปกอด ... แน่น ....
แล้วกระซิบว่า
“ขอบคุณครับ … “
ก่อนหลับตาลง ... ผมเห็นนนท์ยิ้ม ... ไม่มีวี่แววความเครียดเลยซักนิด ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
