หัวข้อ: เรื่องเล่าจากอังกฤษกับชีวิตของผม ...

[mma419109]

    โอ๊ยยยอิจฉาตาร้อนผ่าว มีคนกอด+หอมแก้มข้ามปีด้วย  โชคดีปีใหม่ ไม่เจ็บ ไม่จน นะจ๊ะทั้งสองคน

[Seiki]

มารอคุณเพื่อน วันนี้จะได้อ่านมั้ย 

[gtm]

สุดยอดดดดดดเกินคำบรรยายยยยยยยย

สำหรับตอนนี้ ฮิอิ มาต่อไวๆๆนะ

[zeazaiz]

วุ้ย อิจฉา 


หนาววว...วว..ว   

อยากได้ a jacket with a heart inside ซักตัวเนอะ

[M@nfaNG]

น่ารักตามเคย

[moonlight]

อิจฉาๆๆ

น่ารักดี หวานซะ

[knight_king]

มายังคะ

คิดถึงนะ  


  คุณเพื่อน
  นนท์

[kongkilmania]

แอร๊ยยยยย.....หวานเจี๊ยบกันสุดๆ
ต่อมอิจฉาทำงานหนักเลยอ่ะ  อยากได้คนมา  มั่งจัง
แต่.......






แปลกใจตัวเราเองนิโหน่ยนะ
แค่นนท์กะคุณเพื่อนกอดกันนิด  จุ๊บกันหน่อย แต่ไหงใจเรามานหวิวๆอ่า 
นี่ขนาดยังไม่ตะลึ่งตึ่งโป๊ะกัน เรายังใจสั่นกะความหวานของทั้งคู่ขนาดนี้
แล้วถ้าเกิด......ขึ้นมาวันไหน
มีหวังเรา    แหงๆ




ปล.  สวัสดีปีใหม่คุณเพื่อนกะนนท์ด้วยจ้า
ขอให้มีความสุขมากๆน้า
Happy new year 

[SunLoveMoon]

คิดถึง คุณเพื่อนและเพื่อนของคุณเพื่อน หรือ คุณเพื่อนกับนนท์นั่นเอง

[anna1234]

....คู่นี้อะไรเนี๊ยะ...แค่หอมแก้มก็>>>>

เห็นด้วยกะรีนี้จัง คู่อื่นทั้ง... และ... ยังไม่หื่นเท่านเลยดิ

[Jeremy_F]

  คุณเพื่อน เอิ้กๆ

 

[M@nfaNG]

คุณเพื่อนหายยยยย.....ไปไหน แอบไปกุกกิ๊กกันแล้วไม่บอกเหรอ

กลับมาด่วนคิดถึงงงงงง

[SunLoveMoon]

คูณเพื่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
หายไปปปปปปปปปปปปปปป
นานแล้วม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[knight_king]

Still, the agony in living is waiting.

[ranny]

 อ่ะ

รอกันต่อไปปปปปปปปป

 

[epochii_upfun]

หวีดกันกลาง ลอนดอนอีกแว้ววววววววว
 

[anna1234]

มาตามคู่หื่นประจำเล้า

[tarkung]

แวะมาเยี่ยมนะ

รออ่านต่ออยู่นะ

ขอเป็นกำลังใจให้นะ

[SunLoveMoon]

รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ
จะได้อ่านไหมหนอในคืนนี้
 

[ranny]

คุณเพื่อนจ๋า..คุณเพื่อน

คุณเพื่อนหายไปนานแล้วน๊า

รู้ป่ะว่า คนทางนี้เค้าคิดถึง

คุณเพื่อนมานะ..นะ...นะ (อ้อนวอนสุดฤทธิ์)

 

 

[Jeremy_F]

  

 

[knight_king]

คุณเพื่อน ! นนท์ของของคุณเพื่อน!
 
 
 
 

[คุณเพื่อน]

ถึงผู้อ่านที่รักทุกคน

มี 2 เรื่อง ... ขอโทษกับขอบคุณ

1.ขอโทษสำหรับความล่าช้า ...
2.ขอบคุณสำหรับทุก ๆ กำลังใจ ... ทุกคนน่ารักมาก

รักทู๊กกกกคน ... take care ...




ตอนที่ 14



นนท์ปลุกผมตั้งแต่ยังไม่ตี 5 ด้วยการกอดและจูบแรง ๆ ที่แก้ม
   “ตื่นได้แล้ว ... ไอ้เด็กขี้เซา” เสียงนนท์พูดข้างหู ...
ก่อนจะไล้จมูกไปมารอบใบหู ... จั๊กจี้ ... ผมหดคอ
แล้วต้องลืมตามองหน้าคนปลุก ... คนปลุกใช้ริมฝีปากอุ่น ๆ จูบเร็ว ๆ
ที่ริมฝีปากของผมอีกครั้ง
   “Morning …”
   “กี่โมงแล้ว” ผมถามเสียงงัวเงีย ... ก็ยังไม่อยากตื่นเลยนี่
   “ลุกได้แล้ว” นนท์พูด ... พลางดึงมือผมให้ลุกขึ้น
จากเตียงอันแสนจะอบอุ่น ... อากาศค่อนข้างหนาว ...
ทำให้ไม่อยากออกจากผ้าห่มเลย ... ก็เลยงอแงขอซุกตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่น ๆ
อีกซักพัก ... คนตัวโตไม่ยอม ... ยื้อกันอยู่ครู่นึง ... จนนนท์ทำท่าจะอุ้ม
พาเข้าไปในห้องน้ำนั่นแหละ... ถึงได้ยอมลุกจากที่นอนในที่สุด
   “เพิ่งจะตี 5 จะรีบไปไหนเนี่ย” ผมบ่นเพราะตั้งนาฬิกาไว้ตีห้าครึ่ง ...

ไม่นานเราสองคนก็ออกจากบ้านเดินมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟ ..
รถไฟขบวนแรกที่ไปไบรตันออกจากเมืองประมาณหกโมงเช้า
พอได้ขึ้นรถไฟก็นอนหลับยาวจนถึงไบรตันนั่นแหละ ... ขอพักเอาแรงอีกหน่อย
ไปถึงที่สอบยังไม่แปดโมง ... ก็นั่งรอและเตรียมตัวอยู่หน้าห้องสอบ ...
จะว่าไปก็ไม่รู้จะเตรียมตัวอะไรเพราะหนังสือก็อ่านหมดแล้ว
อีกอย่างก็มีความเชื่อ (เป็นความเชื่อของผมคนเดียว) ว่า ...
สำหรับการสอบที่เกี่ยวกับการใช้ภาษา
ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานั่งท่องกันก่อนสอบแล้วจะจำได้ ...
แต่เป็นเรื่องของการฝึกฝนที่จะต้องมีอยู่อย่างสม่ำเสมอ ...

ได้เวลาเริ่มสอบ ... สอบ Listening ก่อน
มี Tips เล็ก ๆ ที่อาจารย์ที่สอนวิชา listening ท่านบอกว่า
ให้จิบกาแฟก่อนสอบวิชา Listening ซักเล็กน้อยจะช่วยเปิดประสาทหูได้
ผมก็เลยจิบกาแฟไป 2 จิบ (นอกนั้นยกให้นนท์) ...
อีกอย่างผมเป็นคนไม่ดื่มกาแฟ เกรงว่าถ้าดื่มก่อนสอบมากไป
แทนที่จะเปิดประสาทหูกลายเป็นใจสั่นทำข้อสอบไม่ได้ไปซะ
 
หลังจากนั้นก็สอบ reading และ writing … แล้วก็พักเที่ยง
... เราสองคนเดินไปดูประกาศเวลาที่จะสอบ speaking ในช่วงบ่าย
ผมกับนนท์ได้สอบเวลาเดียวกันคือ บ่ายโมงครึ่ง .. แต่สอบคนละห้อง
... หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ...
เราก็มานั่งเตรียมตัวเตรียมใจที่ใกล้ ๆ กับห้องสอบ …
คนที่สอบพูดคนแรกของแต่ละห้อง
จะเริ่มสอบเวลาบ่ายโมงตรงโดยจะใช้ในการสอบประมาณ 15 นาที ...
ระหว่างที่นั่งรอสอบก็ได้คุยกับนักเรียนชาวจีนคนหนึ่ง ชื่อ ‘Jack’
‘Jack’ เล่าว่ามาสอบเป็นครั้งที่ 3 แล้ว ... คะแนนไม่ดีซักที
โดยเฉพาะสอบพูด .. ทั้งที่อยู่อังกฤษมา 2 ปีแล้วยังสอบ Speaking ได้แค่ 5.0
ทำให้ผมกังวลมากเพราะเพิ่งมาอยู่ได้แค่ไม่กี่เดือน ...
‘Jack’ บอกว่าที่ได้คะแนนไม่ค่อยดีคงเป็นเพราะ
ทุกวันอยู่แต่ในสังคมของคนจีน เช่าบ้านอยู่กับคนจีน
ที่โรงเรียนมีแต่คนจีน ... ตกเย็นทำงานที่ร้านอาหารจีน
วัน ๆ พูดแต่ภาษาจีน ... ไม่ค่อยได้พูดภาษาอังกฤษเท่าไหร่เลย 
ผมเสียดายแทนคนที่มาอยู่ที่นี่ เพราะมีโอกาสได้ฝึกภาษาอังกฤษมาก
ก็เรามาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่การใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน
แต่ต้องมาเสียโอกาสไป ... นึกถึงตัวเอง ..
โชคดีที่ได้อยู่กับครอบครัวชาวอังกฤษ ... เลยได้พูดภาษาอังกฤษตลอด ...
ไม่งั้นคงได้แต่พูดภาษาไทยเหมือนกัน

การสอบผ่านพ้นไปด้วยดี ... รู้สึกว่าทำได้ดีเท่าที่คาดหมายไว้
รู้สึกมั่นใจ ... รอผลสอบอีก 2 อาทิตย์ ให้ศูนย์สอบส่งผลมาที่บ้าน
2 อาทิตย์จะว่าไปก็ไม่นานซักเท่าไหร่ ... ระหว่างรอผลพวกเราก็เลย
เตรียมกรอกใบสมัครของมหาวิทยาลัยที่สนใจขอใบสมัครมาแล้ว
พร้อมกับเตรียมหลักฐานทั้งหมด พอผลสอบภาษาอังกฤษมาจะได้ส่ง
ไปที่ U. เลย ...

แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง … นนท์มาหาที่บ้านตอนสาย ๆ
พร้อมกับซองจดหมายสีขาว ที่เราต่างก็รู้ว่าคือผลสอบ
ก่อนมาถึงบ้านนนท์โทรมากำชับห้ามเปิดผลสอบก่อนเด็ดขาด
ผมก็ได้แต่พยายามส่องกับไฟแต่ก็มองไม่เห็น
พอนนท์มาถึง ... คว้าเอาซองจดหมายของผมไปถือไว้ในมือ    
   “เดี๋ยวเปิดให้” นนท์บอก
   “กลัวจัง” รู้สึกตื่นเต้นมาก ... มือเย็นไปหมด ...
แต่คิดว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดหรือผมประเมินตัวเองผิด ..
คะแนนที่ได้ไม่น่าจะผิดจากที่คาดหมาย    
            “กลัวอะไร” นนท์เอื้อมมือมายีหัวจนผมของผมยุ่งไปหมด ...
แล้วก็หันไปมองที่ซองทั้งสองอันในมือ
   “แกะของใครก่อนดี” นนท์พูดยิ้ม ๆ
   “ของ ‘เพื่อน’ ก็ได้” ผมบอก (ผมหมายถึงผลสอบของนนท์)
นนท์หันมามองหน้า
   “ได้แกะของเพื่อนก่อนละกัน” แล้วนนท์ก็ฉีกจดหมายที่มีผลสอบ
ของผมออก ... ค่อย ๆ ดึงกระดาษแผ่นบาง ๆ ออกมาจากซองสีขาวนั้น
   “Overall 7.0” นนท์บอก ... ผมดีใจมากถึงมากที่สุดกอดนนท์แน่น
เพราะได้คะแนนอย่างที่ต้องการ (เรียกได้ว่าคะแนนดีมากที่เดียว ...
แต่ไม่ขอแจกแจงรายวิชานะ ... ขออวดนิดนึงว่า Speaking ได้ 8.0 คะแนนเต็ม 9.0)

ตอนที่นนท์เริ่มแกะซองผลการสอบของนนท์นั้นผมยังกอดนนท์แน่น หลับตาปี๋
รู้สึกเหมือนเวลานั้นผมลืมหายใจไปชั่วขณะ ... ลุ้นคะแนนของนนท์
นนท์ก้มลงดูผลคะแนนของตัวเองแล้วเงียบไป
   “ไหนดูซิ” ผมยื่นมือขอดูกระดาษผลคะแนนของนนท์ ...
นนท์มองหน้าผมดึงผมไปกอดแน่น แล้วจูบแก้มแรง ๆ ทั้งสองข้างก่อนจะยิ้มแล้วบอกว่า
   “เพื่อนได้  6.5” นนท์ยิ้มท่าทางดีใจ
   “ไม่เห็นยากอย่างที่ใคร ๆ ขู่เลยเนอะ ...” นนท์พูดอีก ... เพราะ
ส่วนใหญ่ U. จะต้องการคะแนนประมาณ 6.0 – 6.5 ก็ถือว่าผ่านเกณฑ์แล้ว
แต่ที่ต้องลุ้นอีกก็คือ U. ที่นี่ไม่ได้ดูผลการสอบภาษาอังกฤษอย่างเดียว
หรือการเรียนจบเกียรตินิยมก็ไม่ได้ทำให้ได้รับการตอบรับเสมอไป
การพิจารณารวมถึงหนังสือรับรองจากอาจารย์ที่มหาวิยาลัย
หรือจากที่ทำงานด้วยก็สำคัญ ...

ผมกับนนท์สมัครไปหลาย U. ซึ่งส่วนใหญ่เราก็เลือก U. เหมือน ๆ กัน
แต่ไม่เลือก U. ใน London เลยเพราะผมอยากอยู่ในที่อากาศดี ๆ
(ก็เป็นภูมิแพ้นี่นะ) อยู่ในที่สงบ ๆ เพราะไม่รู้ว่าพอกลับเมืองไทยแล้วจะต้องอยู่กรุงเทพหรือเปล่า ...
ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ต้องผจญกับมลพิษอีกเยอะ

ระว่างที่รอการตอบรับจาก U. ทำให้เกิดอารมณ์ไม่อยากเรียนหนังสือ
ทั้งที่เหลือเวลาอีกตั้ง 2 เดือนกว่าจะจบหลักสูตร ...
คนเราก็อย่างแหละ … (โดยเฉพาะผมกับนนท์)
เมื่อเราบรรลุเป้าหมายแล้ว .. ก็ไม่รู้ว่าระหว่างทางจะสนใจไปทำไมอีก
ในเมื่อใส่ใจไป ... ก็ไม่ได้ทำให้เป้าหมายที่สำเร็จแล้วเปลี่ยนแปลงไปได้
... วิชาที่เรียนก็มีน้อยลง ..
อีกอย่างวิชาที่เราเรียนอยู่ตอนที่ส่วนใหญ่เป็นวิชาเลือกที่เกี่ยวกับดนตรี ศิลปวัฒนธรรม
และข่าวสารบ้านเมืองอะไรทำนองนั้น ... แต่ก็สนุกดี เช่น วิชาดนตรี ..
ผมกับนนท์ present เรื่อง วิวัฒาการของเพลงในประเทศไทย ...
ก็เอาเพลงไทยเดิมไปเปิดจนถึงเพลงยุคปัจจุบัน
ที่มีทั้งเพลงแร๊ป เพลงร็อค และ R&B … ต่างชาติก็ทึ่งนะ
เพราะหลายคนไม่รู้จักประเทศไทย ..
บางคนพอบอกว่ามาจาก Thailand … บอกว่า อ๋อ ... Taiwan !!!

อยู่ ๆ หลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง ... ขณะที่กำลังนั่งดูทีวีในห้องของผม
นนท์ก็บอกว่า ..
       “ไปเที่ยวยุโรปกันซัก 2 อาทิตย์มั๊ย ...”
       “ไม่” ผมตอบสั้น ๆ ไม่มองหน้านนท์ ...
      “เพื่อนคิดว่าจะปฏิเสธ ‘เพื่อน’ ได้เหรอ” นนท์พูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ (อีกแล้ว)
     “งั้นจะถามทำไม ...
ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงเพื่อนก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว” ผมพูดแล้วมองหน้านนท์แบบกวน ๆ
   “มองหน้าเหรอ ...” นนท์ยิ้มเดินเข้ามาใกล้ ...
   “ดื้อเหรอ .. นี่แน่” แล้วนนท์ก็จี้เอว .. เป็นการทรมาณที่ทารุณที่สุด
เพราะทำให้ผมต้องลงไปดิ้นพลาด ๆ บนพื้นห้อง
   “ตกลงไป ... หรือไม่ไป” นนท์ถาม ... หยุดจี้ให้ผมพักหายใจสิบวินาที
   “ไปแล้วคร๊าบบบบบ” ผมบอกนนท์ … เห็นนนท์ยิ้มหน้าบาน
   
   “เพื่อนน่ะอยากให้เพื่อนตอบอย่างเต็มใจรู้มั๊ย ...” นนท์พูดอารมณ์ดี

   “ … ”

ผมไม่พูดอะไรนึกในใจว่า ... การจี้เอวแล้วให้ผมพูดเนี่ยนะ ...
... แฮ่ม ... เต็มใจมากเลย

นนท์ดึงแขนผมให้ลุกจากพื้น ...      
   “แล้วจะไปที่ไหนบ้าง” ผมถาม ... เดินไปนั่งบนโซฟา ...
   “ไปเยอรมันก่อน … .ไปหา ‘บี’ แล้วค่อยไปที่อื่นต่อ” ผมมองหน้านนท์ ...
แค่ฟังว่าจะไปเจอใคร ผมก็รู้สึกเซ็งเล็กน้อยถึงปานกลาง อยากจะปฏิเสธ
แต่ก็รู้ดีว่าไม่ว่าจะปฏิเสธยังไง ... สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี ...
ผมคิดว่าที่ผมรู้สึกเซ็งอาจเป็นเพราะยังไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนของนนท์คนนี้ก็ได้
หรือว่าจริง ๆ แล้วเพื่อนของนนท์คนนี้ ... ไม่มีทีท่าว่าอยากจะรู้จักผม
ซักเท่าไหร่ล่ะมั๊ง ... ผมก็เลยไม่มีความรู้สึกอยากจะรู้จักด้วย       
   “งั้นก็ไปเถอะ ... จะไปหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ” ผมพูดออกไปจนได้ ...
ก็มันไม่อยากไปนี่นา ... แค่คิดก็ไม่สนุกแล้ว
   “กลัวอึดอัดน่ะ ... ไม่ค่อยสนิท” ผมพูด
   “จริง ๆ บีเป็นคนน่ารักมากนะ ...ถ้าเพื่อนรู้จักมากขึ้น
รับรองต้องชอบแน่ ๆ” คนชวนพยายามหว่านล้อม
   “เอาเป็นว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะเป็นการเปิดโอกาสให้เพื่อน
รู้จักบีมากขึ้น ... เพื่อนต้องลองให้โอกาสเค้านะ” ฟังเหตุผลที่นนท์หว่านล้อม
แล้วผมจะปฏิเสธยังไงล่ะ ... ผมรู้ว่าต้องไป ... แต่ก็ยังเฉยไม่ตอบอะไร
คนตัวโตเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วเอนหัวมาซบที่ไหล่ทำท่าออดอ้อน แล้วบอกว่า
   “จะปล่อยให้ ‘เพื่อน’ ไปคนเดียวจริง ๆ เหรอ ...”
ใครเจอไม้ตายของนนท์อันนี้แล้วจะไม่ใจอ่อนบ้างล่ะ ... นนท์พูดต่ออีกว่า
   “จะมีเพื่อนอีก 3 คนมาจากอเมริกา และอีก 2 คนมาจากฝรั่งเศส …
บางคน ’เพื่อน’ ก็ไม่รู้จักเหมือนกัน …” นนท์มองผม ... ทำหน้าเศร้า (ท่าไม้ตายที่สอง) ...

   “ไปก็ได้”

ผมหลุดปากพูดไปแล้ว ... เอาก็เอาวะ ... ผมคิดง่าย ๆ
ลองดู ... อาจจะสนุกก็ได้ ... คนหน้าเศร้าเมื่อครู่หันมากอด ...
ยิ้มอย่างดีใจ ... แล้วพูดต่ออีกว่า

   “รู้แล้วใช่มั๊ย ... ไม่ว่ายังไงเพื่อนก็ต้องไป”

แล้วคนพูดก็หันมายักคิ้วให้สองที ...

[ranny]

 






ไปเที่ยวคราวนี้ หวังว่า "บี"
คงไม่ทำให้มีเรื่องราวไรเกิดขึ้นนะ





คิดถึงคุณเพื่อนกับ'เพื่อน' ........ที่ซู๊ดดดดดดดดดด


 

[RN]

 :กอด1:คิดถึงคุณเพือนกับนนท์

ปล. หุหุ น่ารักกันจริงๆคู่นี้ ไปหาบี  จะมีเหตุการณ์อะไรอีกนี่

หุหุ รอลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[maabbdo]

ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี

อิอิ   

[Poes]

มาต่อแล้ว  รอนานเลย

ไปยุโรป จะมีไรหวานๆที่นั้นมั้ยน๊าา เพื่อนกะบีจะเข้ากันได้ป่าวหว่า หรือจะมีเรื่องไรมาอีก ลุ้นๆ 

[knight_king]

^
^
จิ้มคุณเพื่อน 

คิดถึงคุณเพื่อนกะนนท์จัง  

ไปยุโรป โ้อ้ว...โรแมนติคอ่ะ

ว่าแต่ บี เนี่ย ได้โปรดเถอะ -- บี ไนซ์!

ขอบคุณสำหรับอีกหนึ่งตอนน่ารักๆ นะคะ
รีบมาต่อน้า รอ ร๊อ รอ

you too, take care ja 

ป.ล. สาวๆ 1*9  คะแนนคุณเพื่อนใกล้จะสวยแล้ว ใครมีโควต้า จัดให้หน่อยสิ  

[Millet]

คุณเพื่อนมาแล้ววววววววว

รอคอยยยยย  กอดให้หายคิดถึง


ตอนลุ้นคะแนนน่ารักจัง  ความจริงน่ารักหมดแหละคู่เนี้ยย

[fellow]

 

ไปเที่ยว น่าสนุกเนอะ