ตอนที่ 3บลูยืนอยู่ในสวนข้างบ้าน จุดที่คาดว่าเจ้านกตัวนั้นจะมาลอบฟังการสนทนา
หลับตาแล้วใช้ประสาทสัมผัสติดตามเจ้านกตัวนั้นไป...
แต่ประสาทกลับไป ‘แตะ’ การเคลื่อนไหวของอีกคนได้ก่อน
ลุค เมอร์ฟี กำลังขับรถจักรยานยนต์คันใหญ่ ไร้เสียงพุ่งตรงไปในทิศทางเดียวกับที่นกตัวนั้นบินไป บลูจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดตามลุคไปด้วย
เมื่อชายหนุ่มตัวใหญ่ในชุดสีดำจอดรถที่ด้านหน้าของโรงพยาบาลเก่า บลูก็ปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ และพูดโดยที่ไม่ได้หันมามอง
“นายหายตัว หรือว่าบินมาไม่ได้หรือไง”
“เสียใจด้วย มวลสารของฉันซ่อมตัวเองได้ แต่เปลี่ยนรูปไม่ได้”
บลูเบ้หน้า เหลียวมองรอบตัว “นายเป็นนักบวชหรือเปล่า”
ลุคหันมามอง “ฉันเคยอยู่ในช่วงฝึกหัด แต่เมื่อฉันได้รับจดหมาย ฉันก็ต้องเปลี่ยนเส้นทาง”
บลูหันมามองเงาของลุคที่เป็นปกติ ส่วนบลูไม่มีเงา แต่พอลุคหันมามองตาม บลูก็กลับมีเงาปรากฏขึ้น
“เก่งนี่”
บลูยักคิ้วแล้วเดินนำเข้าไปภายใน แต่ได้แค่ไม่กี่ก้าว ลุคก็ตามมาจนทัน
จากบันไดชำรุด 5 ขั้นหน้าอาคาร ส่วนของห้องโถงยังมีเค้าน์เตอร์เก่าโทรมขวางอยู่ ถัดไปด้านหลังจึงเป็นบันได 2 ฟากที่จะขึ้นไปชั้นบน แต่ในชั้นล่างนี้มีทางเดินแยกเป็นฝั่งซ้ายและขวา
บลูหันมาถาม “ไม่ใช่นักบวชแน่นะ”
“เกือบ ๆ”
คนตัวเล็กถอนหายใจแรง ๆ แบบคนที่ถูกขัดใจ “งั้นมายืนอยู่ข้างหลัง”
ลุคอมยิ้มขณะที่ก้าวมายืนอยู่ข้างหลังตามคำสั่ง
บลูหันไปทางขวาก่อน ปลายนิ้วชี้แตะที่ปลายนิ้วหันแม่มือเป็นรูปวงกลม แล้วหมุนข้อมือขณะที่กล่าวถ้อยคำบางอย่างที่ฟังไม่ชัดเจน จากนั้นตวัดมือขึ้น ดีดแสงสว่างจากปลายนิ้วมือไปข้างหน้าจนสุดทางเดิน เงาร่างงองุ้มตรงปลายทางเดินกระโดดหายไปข้างนอก แล้วทำแบบเดียวกันกับทางเดินทางซ้าย แต่ทางนี้ไม่มีเงาร่างใด ๆ
บลูเดินนำขึ้นไปที่ชั้นบน
ห้องโล่งกว้างทั้งฝั่งซ้ายและขวา ทำให้คาดเดาได้ว่าจะเป็นห้องผู้ป่วยแบบเตียงรวม ดวงตาสีฟ้าเพ่งมองไปทั่วแล้วหันมากำชับ
“อย่าเดินไปมั่ว ๆ นะ”
ลุคพยักหน้าตอบรับคำสั่งด้วยดี
บลูก้าวเข้าไปในห้องทางขวา พลางหมุนข้อมือเตรียมพร้อม ไอสีฟ้า-ขาวจากปลายนิ้วไล่ขึ้นมาปกคลุมจนถึงศอก
เมื่อเดินเข้าไปถึงกลางห้อง เงามืดจากมุมห้องก็กางปีกแล้วพุ่งตรงเข้ามาหา บลูกล่าวถ้อยคำที่ยังคงฟังได้ไม่ชัดเจนอีกครั้ง แต่คราวนี้ลุคมั่นใจว่านั่นเป็นคาถา เพราะเมื่อกล่าวจบก็สะบัดแสงสีฟ้า-ขาวออกไปกระแทกเข้าสู่เงามืดนั้น เปลวไฟสีฟ้าลุกท่วมแล้วร่วงลง
บลูก้าวเข้าไปมอง แล้วหันมาหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“นายทำอะไร”
“เปล่า นายบอกให้ฉันอยู่เฉย ๆ ไม่ใช่หรือไง”
คนตัวเล็กมองซากนกที่ ‘ควรจะ’ ถูกเผาด้วยไฟสีฟ้า แต่เวลานี้กลับเหลือเพียงขี้เถ้ากองหนึ่ง
บลูกระแทกเสียงในลำคอ แล้วกระโดดออกจากทางหน้าต่าง กลายเป็นนกฮูกตัวหนึ่งบินลับหายไปท่ามกลางความมืด
ลุคหันมาที่ซากเถ้าถ่านที่ยังหลงเหลืออยู่ กางมือเหนือซากนั้น จัดการเผาซ้ำอีกครั้ง ซากนกปีศาจสีดำกลายเป็นฝุ่นผง แล้วถูกพัดพาออกไป
เบสเข้านอนแล้ว แต่รู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวที่ระเบียง จึงลุกขึ้นมาดู
แสงสว่างจากภายนอกมองเห็นคนในชุดสีขาว ดวงตาสีฟ้าที่กำลังมองมา
เบสคิดว่านี่คือชื่อของคนที่อยู่ตรงระเบียง “บลู”
...เขาไม่ใช่คน...
“ใช่”
“เรารู้จักกันใช่ไหม”
“ใช่”
ความรู้สึกคุ้นเคยที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่แค่เคยพบเจอ หรือรู้จักกัน
แต่นี่คือความคุ้นเคยที่ทำให้ไม่มีความกลัว ไม่มีความหวาดระแวงแม้แต่นิดเดียว
“พี่...”
บลูยิ้มกว้าง ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นสวยงาม
“ทำไมไปนั่งตรงนั้น ผมกลัวความสูง ผมไม่เดินออกไปคุยกับ...พี่หรอกนะ”
ดวงตาสีฟ้าหม่นมองลง “ฉันรู้ว่านายไม่ได้กลัวความสูงเพียงอย่างเดียว แต่ถ้านายไม่พูดออกมา ฉันก็จะไม่บอกใคร เราคุยกันแบบนี้ก็ได้”
แบบที่คุยกันผ่านหน้าต่าง
“พี่มีธุระอะไรหรือเปล่า...คือ ผมหมายถึง พี่ทำไม...เออ เอาเถอะ มีอะไร ทำไมถึงมาตอนนี้”
บลูหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ดวงตายังมีแววหม่นหมอง
“ก็แค่มาดูว่า สบายดีหรือเปล่า”
“ผมสบายดี” เบสรอให้อีกฝ่ายตั้งคำถามต่อ แต่บลูก็เพียงแค่มองมากับรอยยิ้มอ่อน “ผมนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเจอพี่ที่ไหน เมื่อไหร่ แต่กลับจำชื่อได้ แปลกดี”
“การที่เธอยังจำชื่อได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว”
เบสพยักหน้า
“เธอรักแม่ของเธอไหม”
“รักสิ” เบสตอบทันที
“ทั้งที่แม่ของเธอ ดูไม่ค่อยจะเอาใจใส่เธอน่ะหรือ”
“ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก”
“แล้วเคยคิดไหมว่า กับแม่ของเพื่อนสนิท เธอสบายใจที่จะคุยกับเขามากกว่า”
เบสสงสัย “แม่ของใครหรือ”
“คนที่ขับรถสีน้ำตาลมาบ้านนี้เมื่อวันก่อน”
“อ๋อ ป้าอัจแม่ของข้าวโพดน่ะหรือ” ต่อหน้าแม่ เบสต้องเรียกป้าอัจว่าคุณอัจฉรา “ก็ใช่นะ เพราะป้าอัจใจดี”
“เขาไม่ได้เป็นอย่างแม่ของเธอมักจะพูดถึงอยู่ตลอดเวลา”
เบสพยักหน้า “พวกเขาไม่ชอบกัน ก็แบบนั้นแหละ”
หนุ่มในชุดสีขาวยกยิ้มมุมปาก “เมื่อครู่เธอกำลังจะเข้านอนไม่ใช่หรือ”
“ก็ใช่” แต่ตอนนี้ไม่อยากนอน เพราะยังอยากคุยกับคนนี้ต่อไปอีก
...คิดถึง...
หากจะเปรียบเทียบความคิดถึงเป็นสายน้ำ ก็สามารถพูดได้ว่า ความคิดถึงกำลังเพิ่มสูงขึ้นจนเริ่มเอ่อล้นออกมาช้า ๆ
“เที่ยงคืนกว่าแล้ว เข้านอนเถอะ” บลูย้ำ “พรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรือ”
เบสพยักหน้า “ใช่ แต่ผมรู้สึกว่ามีเรื่องที่อยากถาม อยากคุยเยอะไปหมด”
“เอาไว้คืนพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ถ้าเธอเห็นฉันในที่อื่น เธอต้องทำเป็นไม่รู้จักฉัน”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะ...ฉันทำเรื่องไว้เยอะ”
เมื่อเบสขยับจะถามต่อ บลูก็พูดขึ้นก่อน “ไปนอนเถอะ คืนวันพรุ่งนี้จะมาให้ถามต่อ”
“แล้วพี่จะกลับไปยังไง ปีนระเบียงลงไปน่ะหรือ”
บลูหัวเราะ “ไม่ต้องปีนหรอก”
คนในชุดสีขาวลอยขึ้นจากระเบียงช้า ๆ ทั้งที่ขาทั้ง 2 ข้างยังงอเหมือนตอนนี่นั่งอยู่ที่ระเบียง
“แบบนี้ กลัวไหม”
เบสส่ายหน้า “ไม่หรอก แต่กำลังคิดว่า ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงกระโดดไปมุดผ้าห่มแล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มสดใส “แบบนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเดินทาง หรือต้องกลัวพวกดักจี้กลางซอย”
บลูส่ายหน้า “ไปนอนเถอะ ฉันจะอยู่ตรงนี้ ขอให้รู้ว่า ฉันอยู่กับเธอเสมอ”
เบสพยักหน้าแล้วกลับไปที่เตียงนอน แต่ยังรู้สึกได้ว่าอีกคนกำลังมองผ่านฝาผนังบ้านเข้ามาถึงที่เตียงนอน
ก็ใช่นะ หากเจอคนแปลกหน้าอยู่ตรงระเบียงห้องนอน จะต้องกลัวแน่ ๆ แต่พอเห็นคนนี้ ไม่มีความรู้สึกกลัวเลยสักนิด
“หลับได้แล้ว” เสียงของบลูดังมาจากตรงระเบียงทำให้เบสรีบห่มผ้า
“หลับอยู่นี่ไง”
ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากด้านนอกระเบียง
“หลับให้สบาย” อย่าห่วงกังวลอะไร ฉันจะอยู่ตรงนี้ คอยเฝ้าดูเธออยู่เสมอ...
ลุค เมอร์ฟี กลับไปที่บ้านหลังเล็กชานเมืองที่บลูเคยใช้เป็นที่หลบซ่อนตัว แต่ในเวลานี้ภายในบ้านไม่มีเฟอร์นิเจอร์หลงเหลืออยู่อีก จึงตามไปที่มหาวิทยาลัย เพราะคาดว่าบลูอาจไปตามหาเชส
บลูที่อยู่ในร่างมนุษย์ นั่งอยู่เก้าอี้หินอ่อนหน้าอาคารของคณะบริหารธุรกิจ ไม่ได้หันมามองคนที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ
“วันนี้มีเงา”
บลูยกยิ้มมุมปาก
“มานานแล้วหรือ”
“สักพักแล้ว นายมวลสารที่แปรสภาพไม่ได้”
ลุคหรี่ตามองนกฮูกปากร้ายแล้วพยักหน้า “นกฮูกของโอเวน” ...ช่างเหมือนกับเจ้านายไม่ผิดเพี้ยน
“ใช่ แล้วไง” บลูย้อนแต่ยังคงเหลียวมองไปทางอื่น
สายตาของลุคอ่อนลงเมื่อกล่าวต่อ “นายย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วหรือ”
“ที่เดิมมีหมาป่ามากวนใจ ก็เลยย้าย”
“บังเอิญว่าฉันไม่ใช่หมาป่า”
บลูหันมามองหน้า “นายคือมวลสารหมาป่าที่แปรสภาพไม่ได้ และน่ารำคาญมาก”
“ยอมแพ้” ลุคยกมือ 2 ข้างขึ้นเสมอไหล่ “ฉันไปหาที่บ้านแล้วไม่เจอถึงได้ตามมาที่นี่” บลูไม่พูดอะไร และยังเหลียวมองหาบางคนอยู่อย่างนั้น “ฉันรู้ว่านายเอาตัวรอดได้ แต่ก็ยังคิดเป็นห่วง กลัวว่าจะไปเจอกับตัวอะไร”
“แต่ฉันกำลังอยากเจอไอ้ตัวอะไรนั่นมาก จะได้จัดการให้จบ ๆ ไป” บลูพูดช้าลง “จากนั้นจะได้จัดการเชส น้องชายของนาย”
“บลู” ลุคลืมตัวจับแขนเล็ก ๆ ไว้แน่น “อย่าบอกนะว่า นายเจตนาปรากฏตัวในเวลากลางวัน ที่นี่ ก็เพื่อดึงคนที่กำลังตามหาโอเวนให้มาหานาย”
บลูยกยิ้มมุมปาก “นายฉลาดขึ้นมาบ้างแล้ว”
เมื่อบลูเจอเชส และลุคก็เจอบลูแล้วเหมือนกัน การติดตามกันไปมาเป็นวงกลมย่อมทำให้คนที่กำลังตามหาโอเวนตรงเข้ามาหาบลู-นกฮูกปีศาจของพ่อมด
มีเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยดังสับสนจากภายในอาคารเรียน บลูหันมาบอกลุค
“นายหลบไปก่อน”
“ทำไม”
“หรือว่านายอยากแนะนำตัวกับเชสในเวลานี้”
ลุคเลิกคิ้วขึ้นสูง
“พร้อมที่จะบอกกับเขาไหมว่านายต้องเสียสละอะไร เพื่อให้ได้ชีวิตที่เป็นอมตะ”
“เมื่อเขาตาย ความทรงจำในอดีตก็ลบไป ฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวอะไรกับเขา คนที่ยังไม่ตายอย่างนายกับฉันต่างหากที่จดจำทุกเรื่อง แล้วก็ต้องใช้ชีวิตวนเวียนอยู่กับความทรงจำพวกนั้น”
ดวงตาสีฟ้าแข็งกร้าวขึ้น “แต่ฉันสามารถทำให้เขาจำได้ และถ้าเขารู้ เขาต้องเกลียดนายมากแน่ๆ”
ทั้งที่รู้ทันว่าอีกฝ่ายก็แค่ขู่ เพราะถ้าเชสจำความเป็นพี่น้องในอดีตไม่ได้ การรู้เรื่องราวเบื้องหลังของลุค ก็เปรียบเหมือนกับการฟังเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเท่านั้น
แต่เพราะบลูแสดงท่าที ‘เอาจริง’ ลุคจึงยอมถอยห่างออกมา และอยากรู้ว่านกฮูกตัวนี้จะทำอะไรต่อไป
เบสที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนกำลังทยอยเดินออกมาจากอาคารเรียน เมื่อเห็นหนุ่มในชุดขาวนั่งอยู่ตามลำพังที่ม้านั่งหินอ่อนใต้ร่มไม้ ก็หยุดชะงัก จากนั้นก็ก้าวต่อไปได้อีก 2 ก้าวก็เปลี่ยนใจหันไปพูดบางอย่างกับเพื่อน แล้วเดินมาหา
ความรู้สึกคิดถึงมาก และดีใจมากที่ได้พบกันมันมากมายจนบังคับตัวเองไม่ได้
“ผมแค่มาบอกว่า ผมจำได้ว่าพี่สั่งไว้ว่าอะไร” บลูสั่งไว้ว่าห้ามทัก
บลูยิ้มไม่เปิดปากพลางพยักหน้า
“แต่ผมก็ยังอยากบอกว่า ผมสบายดี”
บลูพยักหน้าอีกครั้ง
ข้าวโพดที่เพิ่งลงจากอาคารเรียน เดินตรงมาทางนี้อีกคนแล้วตะโกนเรียก “เบส”
ข้าวโพดมองหนุ่มในชุดสีขาวที่เบสกำลังคุยด้วย แล้วมองต่อไปที่ชายหนุ่มตัวใหญ่ในชุดดำที่ยืนห่างออกมา จากนั้นก็หันกลับมาหาเบส
“นี่ข้าวโพด เจ้าของรถสีน้ำตาลที่พี่พูดถึงเมื่อวาน”
เบสแนะนำอย่างเก้อเขิน เพราะทั้ง 2 คนคือคนสำคัญที่อยากแนะนำให้รู้จักกัน
บลูหัวเราะเบา ๆ สีหน้าแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน ทำให้ข้าวโพดที่ยืนอยู่ตรงนี้ กับลุคที่ยืนห่างออกมา รู้สึกหวั่นใจ
“ไม่คิดว่าพี่จะมาหาถึงมหาวิทยาลัย”
“ดีใจไหม”
“ฮื่อ ดีใจสิ”
“เลิกเรียนหรือยัง”
“เลิกแล้ว”
“แล้วกำลังจะไปไหน” บลูชี้ไปทางกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่
“ไปห้องสมุด หาข้อมูลทำรายงานกลุ่ม พี่ไปด้วยกันไหม”
“ต้องใช้บัตรอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก”
บลูพยักหน้าแล้วลุกขึ้น เมื่อยื่นมือออกไปเบสก็ส่งหนังสือให้ถือด้วยท่าทางเขิน ๆ อีกครั้ง
เบสที่มีความสุขมากเมื่อเห็นบลูมาหาถึงมหาวิทยาลัย กับบลูที่มีรอยยิ้มอ่อนโยน ทำให้บรรดาเพื่อน ๆ พากันหันไปถามข้าวโพด
“ใครน่ะ”
“กูเพิ่งเคยเห็นเขาพร้อมกับพวกมึงนี่แหละ”
“อะไรวะ มึงออกจะสนิทกัน”
“สนิท แต่ไม่เคยเห็น”
“แฟนเบสหรือวะ”
นี่เป็นคำถามที่ทำให้ข้าวโพดมีสีหน้าเคร่งเครียด “ได้ไงวะ”
แต่ยังมีคนในชุดดำอีกคนที่เครียดกว่า!
เครียดมาก และอยากเข้าไปจับ 2 คนนั้นให้อยู่ห่างกัน
แต่ทำไม่ได้!
ในห้องสมุด บลูขอแยกไปอ่านหนังสืออีกโต๊ะหนึ่ง ขณะที่เบสรวมกลุ่มทำรายงานอยู่กับเพื่อนที่อยากรู้ว่าหนุ่มตาสีฟ้าคนนี้เป็นใคร แต่เบสก็บอกได้แค่ว่า ชื่อบลูแล้วก็คุยกันมาสักพักหนึ่งแล้ว
ช่างเป็นคำตอบที่กว้างมาก
เพื่อน ๆ จึงมีเบาะแสเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อย นอกไปจากการที่เบสจะคอยชะเง้อมองหา เวลาที่บลูเดินไปอ่านหนังสืออยู่แถวชั้นหนังสือ
...เพื่อนตัวเล็กของเรานี่แหละที่น่าเป็นห่วง เพราะไม่สามารถควบคุมอาการได้เลย...
นานาเพื่อนสาวดาวคณะกระซิบบอก “เบส แกอย่าออกอาการมากนัก”
“หือ” เบสหันมามองหน้าเพื่อน
นานาลดเสียงพูดลงไปอีก “อย่าคอยมองตามเขาแบบนั้น อย่าไปเจ้ากี้เจ้าการ จัดการนั่นนี่ให้เขาด้วย ผู้ชายน่ะชอบแสดงอำนาจ ถ้าแกจะทำอะไรให้เขา แกต้องถามเขาก่อนว่า อันนี้ดีไหม”
เห็นนานาทฤษฎีเข้มข้นขนาดนี้ อย่าคิดว่ามีแฟนหลายคน
เพราะที่จริงแล้วเธอโสดแบบเกือบ ๆ สนิท
“บ้า นานา” เบสหน้าแดงจัดจนเพื่อนสาวใช้นิ้วชี้จิ้มแก้ม
“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย เขามาหาถึงมหาวิทยาลัยแกก็หน้าบาน ออกอาการเสียขนาดนี้”
เบสขยับตัวจะหันไปมองหาบลูอีกครั้ง ทำให้ถูกนานาตีแขนเบา ๆ “อย่าหันไปมอง ทำคอแข็งไว้ แล้วถ้าตอนหลังเขาถามเรื่องที่ฉันคุยกับแก แกก็บอกไม่มีอะไรนะ” เพื่อนสาวให้คำแนะนำเพิ่มเติม “ยิ่งเขาเป็นคนนิ่ง ๆ แบบนี้แกก็ต้องอ้อนเข้าไว้ น่ารักใส ๆ แบบแกนี่แหละสเป็คเมะ”
เบสยก 2 มือปิดหน้า “นานา...”
“แล้วถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ แกโทรมาปรึกษาฉันได้ตลอด 24 ชั่วโมง” สาวสวยบอกแล้วหันไปเร่งเพื่อนอีกคนให้รวบรวมข้อมูลทำรายงาน
เพราะว่าวันนี้คนพิเศษของเบสมารับ จึงไม่มีเพื่อนคนไหนขอติดรถมาลงที่หน้ามหาวิทยาลัย
ส่วนบลูก็ขอลงที่หน้าปากซอยบ้าน แล้วบอกว่าค่ำนี้จะแวะไปหาที่ห้องเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา
“ผมคิดว่าพี่จะถูกแสงสว่างไม่ได้เสียอีก”
“ถูกแสงสว่างได้ แต่ไม่ชอบเพราะร้อน”
เบสทำตาโต “แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า”
“นอกจากร้อนไปหน่อย ก็ไม่มีอะไร ส่วนหอสมุดแอร์เย็นดี”
เบสที่คิดตาม พอเข้าใจก็หัวเราะ “คุยกันคนละเรื่องแล้ว”
“อันที่จริง จะมีแสงสว่างหรือไม่มีแสงสว่าง พวกวิญญาณที่เขาเคยอยู่ตรงไหนเขาก็อยู่ที่เดิมตรงนั้น”
“ยังไงหรือครับ”
“อย่างวิญญาณนักศึกษาที่อยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ข้างสนามฟุตบอล ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน เขาก็จะอยู่ตรงนั้น แต่เพราะเขาเป็นวิญญาณที่โปร่งแสง ในเวลากลางวันที่มีแสงสว่าง ก็จะเห็นไม่ชัดเจน แต่ถ้าเป็นเวลากลางคืน ก็จะเห็นได้ชัดเจนขึ้น”
“ผมเอาน้ำแดงไปให้เขาดีไหม”
“ไม่ดี” บลูตอบทันที “ถ้าเขารับไว้แล้วเข้มแข็งขึ้น ได้ไปสู่ภพภูมิอื่นก็ดีไป แต่ถ้าตามเธอไปทุกที่ จะทำยังไง”
“พี่ก็จัดการให้ผมสิ” เบสพูดแล้วเราะ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าของบลูก็ยิ่งรู้สึกขำ
ค่ำลงหลังจากที่กินอาหารเสร็จ เบสก็กลับเข้าห้อง พอ 2 ทุ่มเศษ บลูก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ระเบียงเหมือนเคย
เกือบ 5 ทุ่มผกาที่เดินผ่านหน้าห้องได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชาย จึงเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามาทันที เห็นว่าเบสถอยห่างออกมาจากหน้าต่างแล้วเดินมาหาแม่
“เบส ยังไม่นอนหรือลูก แม่ได้ยินเสียงหัวเราะ”
“เบสคุยโทรศัพท์กับเพื่อน แม่มีอะไรหรือเปล่า” เบสบอกพลางจับมือแม่ให้แม่ยืนหันหลังให้กับหน้าต่างที่เมื่อครู่ยืนคุยอยู่กับบลู
“มีสิ แม่จะมาเตือนว่าดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ยังไม่ใช่วันหยุดนะ”
“ครับ จะนอนแล้วครับ”
“งั้นก็ดี”
เบสเปิดประตูให้แม่
“อ้อ เบส พรุ่งนี้แม่ไปงานเลี้ยงกลับดึกนะ แล้วเบสมีนัดกับเพื่อนหรือเปล่า”
“ได้ยินเขานัดกัน แต่เบสยังไม่ได้ตอบว่าจะไปไหม เพราะยังต้องเร่งทำรายงาน”
ผกาดึงแก้มลูกชายเบา ๆ “ดีมาก ทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยไปเที่ยว”
“คร้าบ” ลูกชายหอมแก้มแม่ “ราตรีสวัสดิ์นะครับแม่”
เมื่อประตูห้องนอนปิดลง เบสก็รีบกลับมาที่หน้าต่าง แต่บลูไม่อยู่แล้ว...
ที่พักใหม่ของบลูคือห้องชุดชั้นบนสุดของคอนโดฯหรู
ลุคยืนกอดอกสีหน้าเรียบตึง อยู่กลางห้องโถงกลางที่มีเครื่องเรือน คือโซฟาเบดตัวยาวกับตู้หนังสือสูงชนเพดาน
บลูที่เปิดประตูห้องนอนออกมาหยุดชะงักนิดหนึ่งแล้วกระแทกเสียงหัวเราะในลำคอ
“เจ้าของห้องคุยว่าระบบรักษาความปลอดภัยคอนโดฯ นี้ดีมาก แต่กลับมีหมาป่าบ้าพลังเข้ามาอยู่ในห้องพัก”
ลุคไม่สนใจคำพูดเสียดสีนั้น “บลู ฉันไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่นายไม่ควรเข้าหาเด็กคนนั้น”
“แล้วฉันต้องเชื่อฟังนายไหม”
“บลู” ลุคมีสีหน้าเจ็บปวด “แยกแยะหน่อย อย่ามัวแต่ประชด สิ่งที่เราควรทำในเวลานี้ก็คือ จัดการพวกที่กำลังตามหาโอเวน”
“แต่ฉันสามารถทำทุกอย่างพร้อมกันได้” บลูตอบยิ้ม ๆ
ทั้งสีหน้าและแววตาบ่งชี้ว่าจะไม่มีวันยอมถอยจากสิ่งที่กำลังทำอยู่
“นายไม่สงสัยหรือ ตลอดเวลาหลายร้อยปี ครอบครัวไร้ท์ และเชสน้องชายของฉันไม่เคยกลับมาพร้อมกัน แต่ครั้งนี้พวกเขาไม่เพียงกลับมาพร้อมกัน แต่ยังมาอยู่ใกล้กันด้วย”
เมื่อเห็นว่าบลูไม่ได้โต้ตอบ ลุคก็พยายามโน้มน้าวต่อ “ถ้านายอยากรู้...”
“ฉันไม่อยากรู้เรื่องจากนาย ลุค เมอร์ฟี”
“ทำไมนายถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้”
บลูหันมาดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความโกรธ “นายรู้ดีว่าฉันไม่ได้ดื้อรั้น ฉันก็แค่ไม่อยากฟังสิ่งที่นายกำลังจะพูด เป็นอีกครั้งที่ลุคใช้ท่าไม้ตาย คือยกมือยอมแพ้
“โอเค”
บลูเอียงคอมอง “พูดจนขนาดนี้ นายยังคิดจะพยายามพูดให้ฉันฟังอีกหรือ”
“ก็ไม่มีวิธีอื่นนี่ ฉันอยากให้เราร่วมมือกันจัดการเรื่องนี้”
บลูเดินไปนั่งที่โซฟาเบด เครื่องเรือนเพียงชิ้นเดียวที่สามารถนั่งได้ในห้องนี้ ลุคก็เลยเดินไปนั่งข้าง ๆ ไม่สนใจท่าทีไม่ชอบใจของอีกฝ่าย
“นายไปบ้านของทั้ง 2 คนแล้วใช่ไหม”
ลุคถาม บลูพยักหน้า
“เคยเข้าไปในบ้านไหม”
บลูส่ายหน้า
“เพราะอะไร นายเข้าไปในนั้นได้สบาย ๆ นี่นา”
“มีบางอย่างเตือนว่าไม่ควรเข้าไป” บลูหันมาถามอีกคน “นายก็รู้สึกถึงคำเตือนเรื่องนั้นเหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่ ฉันถึงพยายามที่จะคุยกับนายหลายครั้ง แต่นายก็ปฏิเสธ แล้วก็หนีตลอด”
บลูยักไหล่
ลุคหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้น “จะสว่างแล้ว นายต้องพักผ่อนใช่ไหม”
สีหน้าของบลูชัดเจนว่ารำคาญ
เพราะเวลาที่ไม่อยากฟัง ลุคก็อยากพูด แต่พอเวลาที่พร้อมจะฟัง ลุคก็กลับอ้างเรื่องเวลาพักผ่อนขึ้นมา
“ฉันก็แค่เป็นห่วงนาย”
“สรุปคือนายอยากให้ฉันเข้าไปในบ้านหลังนั้นแทนที่จะยืนคุยกันตรงระเบียง นายไม่หวงเบสแล้วหรือไง”
“ฉันไม่มีสิทธิ์ไปหวงเขาในแง่นั้น แต่เบสเขา...” ลุคไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่ “ไม่น่าจะเป็นคนที่ส่งสัญญาณเตือนให้ทั้งนายและฉัน ไม่ให้เข้าไปในบ้าน”
บลูพยักหน้า เพราะได้รับสัญญาณนี้จึงได้แต่คุยกับเบสที่ระเบียงบ้าน
“ได้ยินว่าคืนวันนี้ หมายถึงคืนวันศุกร์น่ะ เขาจะไปเที่ยวกัน แล้วเบสยังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ”
“แล้วเย็นนี้นายจะไปหาเบสที่มหาวิทยาลัยไหม”
“ไม่แน่ เพราะคืนนี้ฉันมีเรื่องให้ทำ”
“เรื่องอะไร” ลุคถามทันที
“แล้วนายไม่มีอะไรไปทำหรือไง”
“ที่จริงก็มี แต่ตอนนี้ทุกอย่างรอได้”
“เพราะอะไร”
“เพราะฉันไม่อยากให้นายไปไหนมาไหนตามลำพัง”
บลูเลิกคิ้วสูง “ถ้านายคิดจะปกป้องน้องชายของนาย นายก็ควรไปเฝ้าเขา ไม่ใช่มาคอยตามฉันอยู่แบบนี้”
“ถ้าจะมีใครสักคนที่คิดทำร้ายน้องชายของฉัน ก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ แล้วที่ฉันคอยตามนายมันก็เป็นเพราะโอเวนต่างหาก” เรื่องราวที่กำลังจะวนกลับไปที่เดิม “ฉันไม่ขอให้นายบอกว่านายซ่อนโอเวนไว้ที่ไหน แต่ความแค้นของนายอาจทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้อง”
“จริงสินะ ฉันลืมไป ว่านายสารภาพแล้วนี่นา ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากนาย” บลูลุกขึ้น “เพราะฉะนั้น ฉันควรใช้งานนายให้หนัก” ชายหนุ่มในชุดขาวหันมามอง “คำสั่งของฉันก็คือ ไปให้พ้น”
ชายหนุ่มในชุดขาวเดินกลับเข้าไปในห้อง
ส่วนคนที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟาเบด ค่อย ๆ คลี่ยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะเบา ๆ
...ให้ตายสิ นิสัยแบบนี้...
(มีต่อครับ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
