หัวข้อ: ♪ดังต้องมนตร์♫ ตอนพิเศษ ปัจจุบัน (หน้า12|18062020)

[G-NaF]

ปวดหัวแทนน้ำมนต์มาก
อ่านไปให้ความรู้สึกหลายอารมณ์มากในตอนเดียว 5555
แรกๆนี่นับถือใจน้ำมนต์ต้องใจเย็นความอดทนสูงขนาดไหน
พร้อมกับเริ่มหงุดหงิดความพี่ทิแล้ว
ตอนพี่ทิเริ่มด่าน้องแรงๆนี่ โกรธจัดเลย โกรธแทนน้อง 555
แต่พอพี่ทิหาว่าน้องอยากนอนด้วย นี่ตลกจัดเลย
ใครเป็นคนเบาความคิดนี้ใส่สมองพี่แก
หลังๆนี่แบบพี่ทิ มึงมีปัญญาลงไปซื้อเบียร์แต่ไม่มีปัญญาซื้อข้าว ยอมมึงเลยพี่
ความผีบ้าของพี่ทิ น้องจะต้องทนอีกกี่น้ำ 55555

[Jnchnn]

สงสารน้ำมนต์แล้วอ่ะ อยากเอาพี่ทิไปทิ้งป่ามากเลยตอนนี้
ส่วนพี่ลมนี่ยังไงนะคะ เหมือนมีซัมติงงง

[Pikzyxxx]

อยากรู้ว่าทำไมพี่ทิถึงคิดว่าหนูน้ำมนต์เป็นเมียพี่ลม นี่คือคาใจมากมายยยย

[may27]

   ไอ้พี่ทิมันน่าถีบจริงๆ 

[ommanymontra]

 :เฮ้อ

 

[inkteuk]

พี่ทิปากร้ายย น้ำมนต์อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ5555
เป็นกำลังใจให้คุณwestนะคะ สนุกมากๆๆ

[AkuaPink]

 
 

[anntonies]

ถึงขั้นเสียเลือดเสียเนื้อ
เอาใจช่วยน้ำมนต์จ้า คนเมานี่รับมือด้วยยาก
แต่คนปกติก็รับมือยากเหมือนกัน 5555555555 

[Ginny Jinny]

พี่ทิซักที :z6:จะได้รู้ว่ามีคนห่วงใย

[river]

อดทน หน่อยไม่พอ  ต้องอดทนสุดๆเลย จริงมะ

[ืniyataan]

  ไอ้พี่ทิแย่มาก...กกกกกกกกก

[minenat]

เป็นนำ้มนต์นี้อยากจะตีพี่ทิให้!!!

[malula]

ฝากน้ำมนต์กวาดพี่ทิใส่ถุงดำไปทิ้งด้วยสิ คนอะไรน่ารำคาญ

[cavalli]

 

[noomasoi3]

ตอนแรกว่าจะรอให้เว้ดเขียนไปสัก10ตอนแล้วค่อยเริ่มอ่าน แต่ช่วงนี้จิตตกเล็กน้อยเลยอยากมีวันพุธไว้รอคอย เว้ดไม่เคยทำให้ผิดหวัง  มองเห็นนังว่านไหวในตัวน้ำมนต์ แต่น้ำมนต์เป็นนังว่านที่อัพเกรดแล้ว เป็นนังน้องว่านที่เฉลียวขึ้น ตั้งใจขึ้น ชอบบบบบ ชอบคนมุ่งมั่นขยันแยกขยะแบบน้ำมนต์ จะรอวันพุธสีเขียวน้า

[goosongta]

จากคนดูแลกลายเป็นรักแท้ในอนาคต
นับถือใจน้ำมนต์เลย​ อดทนเก่งมาก

[-west-]

          ความอดทนของทุกคนมีขีดจำกัด
          แต่บางที ผมก็รู้สึกว่าตัวเองช่างอดและทนเก่งเกินมาตรฐานคนทั่วไปเกินไปหน่อย
          “ไหวป่าว”
          ฟ้าขยับมานั่งใกล้ผมในคาบเรียนรวมของบ่ายวันที่แดดแรงจัด หน้าขาวฉ่ำวาวแบบสาวเกาหลีที่ไม่แน่ใจว่าหน้ามันหรือเป็นเครื่องสำอางกันแน่ กลิ่นน้ำหอมหวานๆ คล้ายวานิลาผสมกับไวท์ช็อกโกแลตทำให้ผมอยากขยับเข้าใกล้หญิงสาวมากไปอีก เป็นกลิ่นที่เป็นมิตรกับจมูกมากกว่าละมุดหมักที่ห้องพี่ทิเป็นไหนๆ ผมหมุนปากกาควงอยู่บนปลายนิ้ว เผลอทำหล่นเกิดเสียงแก๊กเบาๆ เมื่อก้มลงมองใต้โต๊ะไปมันก็กลิ้งไปอยู่ตรงปลายรองเท้าเพื่อนสาวพอดี
          “เดี๋ยวเก็บให้”
          ผมชอบเวลาฟ้าสวมชุดนักศึกษา เป็นชุดพอดีตัวที่ไม่เล็กจนอึดอัดแต่ก็ไม่หลวมจนเหมือนเสื้อแฟชั่น เมื่อก้มลงหยิบของเนื้อผ้าจะแนบเข้ากับเอวบาง ยืดตัวหน่อยก็จะเห็นหน้าอกกลมให้พอวาบหวิวข้างใน ทดสอบตบะไม่ให้ผมแกล้งเนียนอาศัยความเป็นเพื่อนแตะเนื้อต้องตัวครั้งแล้วครั้งเล่า
          “ไอ้อุ้ยไม่เข้าเหรอ” ผมถาม วิชานี้ไม่เช็กชื่อ แต่บางครั้งอาจารย์จะควิซท้ายคาบดัดสันหลังเด็กที่ไม่เข้าเรียน ไอ้อุ้ยไม่กังวลคะแนนเก็บ สอบทีมันเกือบได้ท็อปเซคทุกวิชาอยู่แล้ว
          “เห็นว่ามีเรื่องที่บ้าน”
          “เรื่องอะไรอะ”
          “ไม่รู้เหมือนกัน” ฟ้าตอบ วางปากกาคืนให้แล้วถาม “พี่ทิเป็นไงบ้าง”
          “เมื่อวานกินข้าวแล้ว” ผมตอบ อย่างน้อยก็มีพัฒนาการขึ้นมาหน่อย “แต่ยังงอแงหาเหล้ากินอยู่ดี”
          “เรื่องพาไปเจอหมอนี่เกลี้ยกล่อมได้บ้างไหม”
          “ยากว่ะ เราไม่รู้ว่าปัญหาของเขาคืออะไร แต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่อยากเลิกเหล้าน่ะ ฟ้าเข้าใจไหม”
          หญิงสาวพยักหน้า ผมเปิดหน้าจอมือถือ เข้ากูเกิลหาวิธีเลิกเหล้าในผู้ป่วยแอลกอฮอลลิซึมให้ฟ้าอ่าน “เท่าที่เห็นพี่ทิอาจอยู่ในระดับต้นถึงกลาง คือยังไม่เข้าขั้นประสาทหลอน แต่หงุดหงิดเวลาที่ไม่ได้กิน”
          “แล้วอย่างนี้น้ำมนต์จะทำอะไรต่อ”
          ผมถอนหายใจ จะบอกว่าโน้มน้าวให้อีกฝ่ายไปพบหมออย่างเดียวก็จนปัญญา แค่ขอให้เขาลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าดูแลตัวเองบ้างยังยากเย็นเข็นใจ
          “แต่น้ำมนต์ทำได้อยู่แล้วแหละ ไม่มีอะไรที่น้ำมนต์ทำไม่ได้หรอก ฟ้ารู้”
          หญิงสาวจับบ่าผมไว้ แกล้งนวดเบาๆ เอาใจ ไม่ต้องสปอยล์กูเลย แค่นี้ก็สยบแทบเท้าเหมียนหมา “เย็นนี้หลังเลิกเรียนไปเดินตลาดนัดหลังม.กันไหม ไม่ได้ไปกันสองคนมานานแล้วเนอะ”
          “อือ” ผมตอบ ไอ้นิวไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนนั่งฟลัดยูทูปปั่นยอดไลก์ให้วงมันยันเช้า ลึกๆ นึกไปถึงอีกคน ถ้าไม่เข้าไปหาจะลงมาหาอะไรกินเองหรือนอนหิวปวดท้องอยู่บนห้องกันแน่นะ


          ผมชอบเดินตลาดนัดมากกว่าห้างสรรพสินค้า
          ส่วนหนึ่งเพราะราคาของที่ขายตามบูธเล็กๆ ขนาดสองคนยืนเป็นสินค้าที่จับต้องได้ อาหารที่ขายส่วนใหญ่ก็เป็นของที่เดินไปกินไป ไม่ต้องนั่งหรือต่อคิวรอนาน ตลาดนัดที่ฟ้าชอบที่สุดเป็นตลาดนัดใกล้โรงหนัง แต่ที่นั่นจะเปิดตั้งแต่หกโมงเป็นต้นไป ในฤดูหนาวมีลานเบียร์ขนาดย่อมให้หนุ่มสาวได้ชิมช็อปใช้กันตามสะดวกอีกต่างห่าง         
          ตลาดนัดหลัง ม. เป็นตลาดนัดดั้งเดิม ไม่เหมือนตลาดนัดข้างโรงหนัง ที่นี่จะเปิดเฉพาะวันพุธ ของส่วนมากเป็นของทำมือนักศึกษา งานคราฟต์ รวมทั้งของกินแปลกๆ ที่เหมือนยกเมียงดงมาตั้งที่ไทย ต็อกโบกี กุ้งเผาซอส วาฟเฟิลชีส สารพันของที่อยู่ในยูทูปถูกปลุกเสกสร้างสรรค์มาส่งกลิ่นหอมยั่วยวนนักท่องตลาดผู้หิวโหยให้ตกหลุมพราง ฟ้าก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนนี้ในมือเราเลยเต็มไปด้วยอาหารขนาดเกินสองคนกินอิ่มไปสามวัน
          “น้ำมนต์ไม่ห้ามฟ้าอะ”
          หญิงสาวที่เกาะแขนเกี่ยวกับผมบ่นกระปอดกระแปด ชูถุงลูกชิ้นปลาระเบิดกลิ่นหอมขึ้นสูง “น้ำมันทั้งนั้นเลย”
          “บอกแล้วว่าอ้วน ฟ้าก็พูดเองว่าถ้ามากับไอ้อุ้ยจะไม่ได้กิน จะให้ทำไง”
          “ก็อยากกินนิ่ อุ้ยดุอย่างกับพ่อ”
          “คนอยากรักษาหุ่นน่ะคือเธอไม่ใช่เหรอ สาวน้อย” ผมมองเสี้ยวหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวแล้วนึกไปถึงเพลงของพี่กะทิ ที่พูดถึงเนื้อหาทำนองว่าต่อให้อ้วนก็ยังน่ารักอยู่ดี แต่ว่าก็ว่าเถอะ ฟ้ายังกินได้อีกเยอะ ส่วนเจ้าของบทเพลงนั่นไม่กินอีกมื้อคงอดตาย
          “ไม่น่าซื้อของตอนหิวเลยอะ อย่างนี้เหลือเพียบแน่เลย น้ำมนต์ก็กินไม่เก่งด้วย คิดถึงนิวขึ้นมาเลย”
          ผมหลุดหัวเราะพรืดใหญ่ ยกมือขึ้นยีหัวหน้าม้าของเพื่อนเบาๆ “ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวเหลือเราเอาไปให้พี่ทิเอง ปล่อยไอ้นิวนอนไปเถอะ”
          “วันนี้ก็จะเข้าไปหาพี่ทิเหรอ”
          “อ๋อ..อืม ก็ถ้ามีของเหลือทิ้งก็เสียดายอะ” ซึ่งมองประเมินดูแล้วเหลือเกินครึ่งแน่ๆ “ฟ้าไปด้วยกันไหม”
          “อย่าเลย พี่ทิคงไม่ชอบให้มีคนแปลกหน้าไปที่คอนโด”
          พูดอีกก็ถูกอีก วันแรกที่ไปผมเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน
          “จริงๆ ฟ้าก็แอบเกรงใจน้ำมนต์นะ ลำบากแย่เลยอะ”
          วินาทีพระเอกต้องมาแล้วครับ ผมโปรยยิ้มบางอย่างที่คิดว่าเท่ที่สุดตอนส่องกระจกให้ทิวฟ้า
          “ไม่เป็นไร ก็สนุกดี ได้เจอไอดอลด้วย ไม่ต้องคิดมากนะ”
          ความพยายามทั้งหมดของผมก็เพื่อเท่านี้ การถูกคนที่ตัวเองหลงใหลชื่นชมน่ะเป็นความรู้สึกที่วิเศษจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ไอ้นิวจะบอกว่าเลวทรามชั่วช้าอสรพิษยังไงก็เถอะ ผมน่ะ ไม่เคยคิดให้ไอ้อุ้ยกับฟ้าทะเลาะกันเลยสักครั้ง แค่รอเสียบเฉยๆ อิอิ
          “น้ำมนต์นี่น่ารักแบบนี้ พี่ทิต้องชอบน้ำมนต์เหมือนที่ฟ้าชอบแน่ๆ”
          ผมซ่อนอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ฟ้าชอบก็พอ ส่วนพี่ทิน่ะช่างมันเถอะ ไม่ใช่สาระสำคัญของชีวิตผมสักเท่าไหร่หรอกครับ พูดจริง


.
          หึ...ถอนคำพูด
          สองทุ่มตรง หลังจากนั่งแท็กซี่ไปส่งฟ้าที่หน้าหมู่บ้านแล้วนั่งรถเมล์ผ่านหน้าคอนโดหรูใจกลางเมือง ผมก็แทบถอนคำพูดที่บอกว่าพี่ทิไม่ใช่สาระสำคัญของชีวิตออกไป
          เมื่อวานเหมือนเราจะเริ่มคุยกันรู้เรื่อง แต่เหมือนผมต้องนับหนึ่งใหม่ในทุกๆ วันที่กลับมาที่ห้องอีกครั้ง กำลังใจเพียงน้อยนิดคือการที่ห้องชุดหรูหราค่อยๆ มีหน้าตากลิ่นอายของความหรูหราอย่างราคาขึ้นมาทีละน้อย แต่เจ้าของห้องยังคงเป็นซากซอมบี้เดินได้ นอนกอดขวดเบียร์ใหม่ คราวนี้ซื้อมาไว้ยกลัง
          “มีแรงลงไปซื้อเบียร์ขึ้นมาแล้วทำไมไม่ล้างจานล่ะครับ” ผมถาม คนที่นอนอยู่บนพื้นค่อยๆ ขยับตัวลุกนั่ง ประเดี๋ยวเดียวก็โอนเอนกลับไปล้มที่พื้นอีกครั้ง ผมแม่งโคตรเหนื่อยหน่ายใจเลย “พี่ทิ ต้องรอให้ผมไล่ไปอาบน้ำทุกวันเลยเหรอ”
          “...กี่โมง”
          “ครับ?”
          “นี่มันกี่โมงแล้ว!”
          แม่ง กลับมาตวาดเสียงดังอีกแล้ว อดเหล้าก็หงุดหงิด ได้กินเหล้าก็หงุดหงิด ถามจริงว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงช่วงใกล้รอบเดือนกันแน่ เอาใจไม่ถูก
          “สองทุ่มครับ”
          “ทำไมเพิ่งมา”
          “ห้ะ?” อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าผมต้องมาหาเขาตั้งแต่ไก่โห่ทุกวัน “ผมมีเรียน”
          “สองทุ่ม?”
          “คนเราก็ต้องมีธุระอะไรบ้างสิครับ”
          ผมเก็บขวดเบียร์ที่หมดแล้วไปกองรวมกัน กระดาษกำขยำเพิ่มขึ้นจากเมื่อวาน คลี่เปิดออกเป็นรอยเขียนอะไรบางอย่างแล้วขีดขยี้จนอ่านไม่ออก
          “ผมทิ้งนะ พี่คงจำไม่ได้แล้วว่าเขียนอะไรไป”
          ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
          ผมเก็บขยะชิ้นใหญ่ที่กระจัดกระจายตามพื้นลงถุงดำ จากนั้นก็เอาอาหารที่เหลือของตัวเองกับฟ้าเทใส่จาน เข้าไมโครเวฟหน่อย ก่อนผละมาล้างจาน ปล่อยให้พี่ทิลุกๆ นั่งๆ เหมือนตุ๊กตาแม่ลูกดกอยู่บนพื้นหน้าโซฟา ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้วะ
          “พี่ทิไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว วันนี้มีอาหารเกาหลีด้วยนะ”
          อุ๊บอิ๊บว่าผมกับฟ้ากินได้สองคำก็อิ่มแล้วไว้ในใจ ชายหนุ่มเจ้าของห้องยังคงไม่เคลื่อนไหว ผมล้างจานเสร็จก็หยิบมื้อเย็นที่อุ่นไว้ออกมาวางที่โต๊ะ
          มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป
          เหลือบตามองเปียโนสีดำตัวใหญ่ที่ฝุ่นพอกตัวหนาวันแรกที่เข้ามาก็พบว่ามันเปิดฝ่าครอบออก โชว์แป้นคีย์บอร์ดสีดำสลับขาวมันวาว สะท้อนแสงไฟวิบวับอยู่ที่เก่า
          “วันนี้พี่เล่นเปียโนเหรอครับ”
          ผมถาม พอนึกว่าเจอก้อนกระดาษขยำนั่นก็เผลอมีกำลังใจขึ้นมาว่าบางทีพี่ทิอาจจะลุกขึ้นมาเขียนเพลงต่อแล้วก็ได้
          “พี่ทิ”
          ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่เรียกอยู่ดี ผมเดินไปหาคนที่นั่งๆ นอนๆ ที่โซฟาเมื่อครู่ เขาพยายามประคองตัวเองด้วยการกอดขา ซุกหน้าลงหัวเข่าเหมือนกุ้ง แต่ก็ล้มตะแคงไปอย่างคนเสียสมดุลย์ในร่างอยู่ดี
          “พี่”
          ผมเลิกเรียกชื่อเขาไปในตอนท้ายเพราะคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร พี่ทิกลับมาเมาเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน เป็นการเมาที่ไม่เกรี้ยวกราด จะบอกว่าเมาเหมือนหมา หมาก็ไม่เมาแบบนี้ ไม่รู้จะเทียบกับอะไรไหว
          ผมพยุงหิ้วปีกเจ้าของห้องให้ลุกขึ้น อย่างน้อยไปนอนสบายๆ บนเตียงใหญ่ๆ ที่เปลี่ยนผ้าปูใหม่สภาพอาจไม่อเนจอนาถบาดใจ แต่การพยุงคนเมาได้ ต่อให้ขนาดร่างกายใกล้เคียงกันยังเหนื่อยเลย
          “น้ำมนต์...”
          “ครับ?”
          เขาเรียกชื่อผมเสียงเบาจนเหมือนกระซิบ แหบปร่าพร่าเลือนคล้ายละเมอแล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก ผมรวบรวมเรี่ยวแรงกึ่งลากกึ่งแบกคนตัวโตเข้ามาในห้อง เขาทิ้งน้ำตัวลงจนเซแทบทรุด แต่ที่ไม่คาดคิดคือเสือกเอียงหน้ามาใกล้ จมูกเฉียดแก้มผมไปยังกะจงใจจะแกล้งกัน
          จะอ้วกหรือเปล่าวะ! จะอ้วกรดหน้ากันเลยเหรอ!!
          “พี่ทิใจเย็นเว้ย! คลื่นไส้หรือเปล่า ช่วยผมพยุงตัวเองหน่อย”
          แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเหยียดตัวขึ้นยืนบ้าง กลับเป็นสอดแขนโอบมารอบเอวแล้วดึงผมเข้าประชิด นี่ไม่ใช่ไม้ค้ำยันนะครับ
          “เดี๋ยวได้ล้มไปทั้งคู่อะ เจ็บๆ ผมเจ็บขา”
          ที่ล้มเมื่อวานยังไม่หาย ไม่ใช่แผลใหญ่แต่ก็พอช้ำอยู่
          ผมเหวี่ยงพี่ทิลงเตียงด้วยแรงเฮือกสุดท้ายเจ็บตึงที่หัวเข่าขึ้นมาอีก อาจเพราะว่าวันนี้เดินเยอะด้วยก็ได้ เจ้าของห้องนอนแผ่บนเตียงกว้าง โชคดีที่วันนี้ใส่กางเกงที่ไม่รัดเลยถกปลายขาขึ้นดูแผลที่เข่าได้ เลือดไหลซิบๆ ไม่ถึงตาย ห้องวันนี้ก็ไม่ได้เป็นเหมือนสนามรบ คงอยู่อย่างปลอดภัยได้อีกวัน
          ฟึ่บ!
          ไอ้แม่ย้อย!!
          ชั่ววินาทีที่สนใจแผลที่เข่าตัวเองนั้น คนเมามันคืนชีพมากอดผมจากข้างหลัง ทิ้งคางลงบนบ่าเหมือนลูกหมีโคอาล่าทั้งที่ตัวมหึมาเท่าหมีควาย
          “อะ...อ็อก...”
          ไอ้....
          หมดครับ อ้วกใส่กูจนได้ โลกใบนี้ตั้งกว้างทำไมต้องเป็นไหล่ผม ไม่เข้าใจ ผมยกมือลูบหน้าตัวเอง ใช้ความอดทน หลังจากสบายท้องพี่ท่านก็นอนหงายไปบนเตียง ไม่สนใจหินสนแดดใดๆ อีกต่อไป

          จะไม่ไหวแล้วนะโว้ย!
          ผมนับหนึ่งถึงสิบในใจ สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดจะไม่เกิดปัญญา มีงานแปลว่ามีปัญหา มีปัญหาพี่ลมถึงมาจ้างเรานะน้ำมนต์ ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะได้ทำงานที่ตัวเองอยากทำ ถ้าผ่านคนนี้ไปได้มึงจะเป็นขั้นสุดยอดของคนเลยนะ นึกถึงความชื่นชมที่ฟ้ามีให้เอาไว้ ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ...
          ผมถอดเสื้อตัวเองออก รู้หมดแล้วว่าของใช้ห้องนี้อยู่ตรงไหน เปิดตู้ปีนหยิบผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้ออกมา เลือกเสื้อที่แขวนไล่สีในห้องแต่งตัว เอาลายที่ชอบที่สุด เดี๋ยวกูจะยึดเสื้อตัวนั้นกลับบ้านเป็นรางวัลปลอบใจ วิธีแก้แค้นพี่ทิจะยากสักแค่ไหน เงินพี่ทิซื้อผมไม่ได้ แต่ซื้อของได้ งั้นกูเอาของ พอคิดอย่างนี้แล้วก็นึกอยากให้มันอ้วกใส่โทรศัพท์แบรนด์จีนของผมขึ้นมาถนัด ถ้าได้ไอโฟนเครื่องใหม่จะใช้แบบโปรแม็กซ์พลัสความจุสูงเต็มขั้น เอาให้ล้มละลายเลยไอ้ห่า
          คิดพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเอง ตอนนี้สองทุ่มนิดๆ เจ้าของห้องสลบไสลหมดท่า ผมเปิดประตูห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ มีบาธบอมด้วยว่ะ อยากเล่นไอ้นี่มานานแล้ว ตรงนี้มีที่วางโทรศัพท์ตอนนอนแช่อ่างได้ด้วย ส่วนนั่นลำโพงบลูทูธตั้งในตำแหน่งบาลานซ์กับอ่างอาบน้ำพอดี ทำไมพี่ทิไม่ชอบอาบน้ำวะ นี่มันสวรรค์บนดินชัดๆ
          จู่ๆ ผมก็นึกถึงการเป็นคนรับใช้ในบ้านคนรวยที่วันไหนเจ้านายไม่อยู่ก็ทำตัวเสมือนเป็นเจ้าของบ้านได้ขึ้นมา โอ้โหแฮะ เหมือนตัวเองเป็นครอบครัวคิมในหนังเรื่อง Parasiteเจ้านายผมไม่ได้ออกไปข้างนอก ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ เขานอนถอดวิญญาณบนเตียงไม่มีกำหนดกลับ จะนอนแช่น้ำอุ่นจนตัวเปื่อยยังได้
          ผมเชื่อมต่อโทรศัพท์กับลำโพงบลูทูธแล้วกดเล่นเพลงเพลลิสต์โปรด วางโทรศัพท์ไว้ในที่ปลอดภัย น้ำอุ่นอยู่ในปริมาณที่พอเหมาะแล้วแค่หย่อนร่างลงไปทั้งตัว หลับตา กลิ่นหอมของบาธบอมค่อยๆ กอดผมเอาไว้
          อา..รสชาติของคนรวยนี่มันเจ๋งสุดๆ เลย
          ทั้งที่แค่นอนแช่น้ำร้อนก็มีความสุขได้ขนาดนี้ ทำไมพี่ทิถึงต้องกินเหล้าวะ
          ถ้าเป็นผมนะ...ถ้าอกหักจากฟ้าก็จะอาบน้ำแม่งทั้งวัน
          กึก...
          เสียงอะไรบางอย่างดังรบกวนห้วงทำนองชวนฝัน อย่าบอกนะว่าลุกมาหาเบียร์ดื่มอีกแล้ว ผมยังไม่อยากออกจากอ่างไปห้ามเลย ให้ตาย
          “หิว”
          เสียงนั้นแทรกเข้ามาชัดเกินไปหน่อย ผมค่อยๆ ขยับเปลือกตาเปิด ห้องน้ำอวลด้วยไอสีหมอกเป็นฉากกั้น ซอมบี้หน้าตาไม่รับแขกยืนกอดอก พิงกรอบประตูห้องน้ำ มองตรงมา ทราบครับว่าห้องน้ำในห้องนอนของพี่ทิไม่มีล็อกป้องกัน แต่ว่าเปิดประตูมาตอนคนอื่นกำลังอาบน้ำอยู่มันได้เหรอวะ
          “เฮ้ย พี่เปิดทำไมเนี่ย”
          ผมหดขาเข้าหาตัวโดยอัตโนมัติ ยกมือขึ้นปิดหัวนมชมพูของตัวเองด้วย ถ้าฟ้าไม่ได้เห็นใครก็อย่าหวังว่าจะเห็น
          “หิว”
          ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ สีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว อ้วกออกมาแล้วคงโล่งท้องน่ะเข้าใจ แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดตอนผมโล่งโจ้งแบบนี้นะเว้ย
          “ผมอุ่นกับข้าวให้แล้ว บนโต๊ะ ไปกินดิ สร่างเมาแล้วไม่ใช่เหรอ”
          “ยัง”
          กวนประสาท
          “ไปตักมาให้หน่อย จะรอที่เตียง”
          แม่งเอ๊ย! คืนวันอันแสนสุขของผมทำไมมันสั้นจังครับ คิดแล้วท้อ ผมกดปิดเพลง ล้างตัวแล้วหยิบเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวลวกๆ สวมเสื้อยืดของพี่ทิที่ยังไม่ได้ยืม ส่วนกางเกงเป็นกางเกงยางยืดที่ใส่ไม่หลุดเอวก็พอ
          “พี่ไม่ควรเข้าไปตอนผมอาบน้ำอย่างนั้นรู้ปะ”
          “เอ็งก็ไม่ควรมาอาบน้ำบ้านคนอื่นทั้งที่เจ้าของเขาไม่อนุญาตเหมือนกัน”
          “ก็พี่อ้วกใส่ผมให้ทำไง”
          “เสื้อนั่นก็ยังไม่ได้ให้ใส่”
          “ถ้าเถียงไหวทำไมไม่เดินไปหยิบของกินเองล่ะครับ”
          ผมบ่นตั้งแต่ออกจากห้องน้ำ หยิบชามใส่อาหารเกาหลีเหลือๆ พร้อมน้ำเปล่ากลับมา ยื่นให้คนนั่งหน้าย่นอยู่บนเตียง “เดินแล้วมึน จะอ้วก”
          “งั้นก็ขอโทษผมสักเรื่องก่อนได้ไหมล่ะ จะเรื่องอ้วกใส่ เรื่องทำห้องเละอีกแล้ว หรือเรื่องเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ได้”
          “เป็นคนรับใช้อย่าพูดมาก”
          “ไม่ใช่คนรับใช้โว้ย” ผมเถียง ตำแหน่งนี้พี่ลมบอกว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวต่างหาก พี่ทิรับชามต๊อกโบกีมา จิ้มๆ กินไปสองสามคำก็วาง “ไหนว่าหิว”
          “ปวดท้อง”
          “อ๋อ ยา ยังไม่ได้กินยาใช่ไหม”
          “กินหมดแล้ว”
          อย่างน้อยก็ขยันกินยาเว้ย “ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ”
          “ไม่...”
          “ไปหาหมอไหม เดี๋ยวกระเพาะทะลุนะพี่”         
          “ไม่อิ่ม”
          ผมหูเพี้ยนหรือยังไงนะ
          “กินต๊อกไม่อิ่มเหรอ”
          “กินยา...แทนข้าว”
          “.....”
          ผมมองหน้าคนพูดนิ่ง หมดคำจะสรรหามาด่า พี่ทิค่อยๆ งอตัวลงอีกครั้ง มือกดไว้ที่หน้าอก ควรสมน้ำหน้าหรือสมน้ำหน้าดี ทำตัวเองทั้งนั้น
          “ปวดท้อง จะอ้วก”
          สีหน้านิ่งเรียบคล้ายไม่รู้สึกรู้สาเริ่มกลับมายุ่งเหยิงเหมือนสายไฟบนเสาหน้าปากซอยทุกที ปลายนิ้วขาวเรียวขยำบนเสื้อยืดตัวย้วย พี่ทิโก่งคอเหมือนผีจะเข้าสิง แต่ก็มีแค่ลมออกมา ผมรีบพยุงให้ลุกนั่งดีๆ แล้วดื่มน้ำเข้าไปอีกหน่อย ดูเหมือนหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
          “ผมว่าไปหาหมอดีกว่าแป๊บนะพี่ ผมโทรบอกพี่ลมก่อน”
          ผมกดโทรศัพท์โทรหาเจ้านายตัวจริงโดยไม่ฟังคำทัดทาน คราวนี้สิ้นสภาพของจริง พี่ทิไม่มีแรงมาห้ามปรามหรือต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป เป็นกะทิสิ้นฤทธิ์โดยสิ้นเชิง นอนบิดตัวทรมานกับกรรมที่ก่อบนเตียง พี่ลมอนุญาตให้ผมลากพี่ทิขึ้นแท็กซี่ไปหาหมอโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เหตุผลที่ต้องแจ้งหลักๆ คือจะได้รู้ว่าหลังเกิดค่าใช้จ่ายแล้วใครจะเป็นคนรับผิดชอบค่าเสียหาย กับน้ำมนต์ใช้แรงเท่าไหร่ก็ได้ แต่อย่าให้เข้าเนื้อ ไม่ได้งกแต่คนมันไม่มีจริงๆ นี่ฮะ



          พี่ทิกลายเป็นบุคคลทุพลภาพโดยสิ้นเชิง มือขาวเย็น ผิวซีด ขดตัวเป็นก้อน หลังจากประคับประคองกันขึ้นแท็กซี่หน้าคอนโดได้แล้วเมื่อถึงโรงพยาบาลก็มีเปลมารับ โรงพยาบาลเอกชนนี่หรูหราหมาเห่า ก้าวไปแทบจะมีพนักงานมาอุ้มรับ ผิดกับโรงพยาบาลรัฐแถวบ้านผมลับราวฟ้ากับเหว
          “ญาติคุณทิวากรหรือเปล่าคะ”
          “อ่า...ครับ ไม่เชิง”
          “คนไข้มีอาการยังไงบ้างคะ”
          “ปวดท้องครับ” ผมตอบ “ก่อนหน้านี้เหมือนปวดตรงลิ้นปี่ เขากินข้าวไม่ตรงเวลาก็เลยเดาว่าเป็นโรคกระเพาะ ผมซื้อยาเคลือบกระเพาะมาให้แล้วนะ กินหมดไปขวดนึงแล้ว”
          พยาบาลสาวจดอาการเบื้องต้นมือเป็นระวิง พี่ทิแม่งไม่พูดอะไรเลย นอนบิดบนเตียงคนป่วยอย่างเดียว “คนไข้มีอาการมากี่วันแล้วคะ”
          “ไม่แน่ใจนะครับ แต่มีอาเจียนด้วย”
          “ดื่มเหล้า สูบบุหรี่หรือเปล่าคะ”
          “ดื่มเหล้าครับ ดื่มหนัก แต่ไม่สูบบุหรี่ มั้งนะ”
          ไม่มีกลิ่นควันในห้อง ไม่มีเศษซากของขี้เถ้าและก้นกรอง ผมนี่มันละเอียดรอบคอบจริงๆ “ถ่ายเป็นสีดำหรือเปล่าคะ”
          เฮ้ย ต้องรู้ขนาดนี้เลยเหรอ
          “อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ”
          “แล้วที่ว่าดื่มเหล้าดื่มบ่อยแค่ไหนคะ”
          “บ่อยฮะ บ่อยมาก” มากแบบที่เจ้าของโรงงานเหล้าคงจ้างพี่ทิไปแต่งเพลงบุรุษผู้ร่ำสุราได้เลย จะว่าไปนี่ก็เป็นอีกวันที่เขาดื่มหนักๆ เลยก็ว่าได้
          “ญาติรอข้างนอกสักครู่นะคะ”
          ผมพยักหน้า ก่อนเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้โซฟา เบาะนุ่มนวมหนา ส่วนคนป่วยและคุณหมอรวมทั้งพยาบาลหายเข้าไปในห้องหมายเลข 3 ระหว่างรอก็มีข้อความจากพี่ลมเข้ามา
          “ทิเป็นไงบ้างน้ำมนต์”
          “ถึงมือหมอแล้วครับ น่าจะดีขึ้น พี่ลมมาไหม”
          “โอเค ถ้าเจ้าทิมันออกมาให้มันโทรหาพี่หน่อยนะ พี่คงไม่ได้เข้าไปว่ะ งานเยอะฉิบหาย”
          ผมเข้าใจ พอไม่มีพี่ทิพี่ลมก็ต้องรับงานที่หลากหลายมากกว่าเมื่อก่อนที่พี่ทิเป็นรายได้หลักของเขา ถึงจะบอกว่าเพราะตัวเองเป็นแค่โปรดิวเซอร์งานคอนเสิร์ตสิ้นปีนี้ก็เถอะ แต่ต้องยอมรับว่าการป่วยไข้ของพี่ทิทำให้การเงินของพี่เมียในมโนของผมต้องชะงักงัน ดังนั้นในฐานะผู้ปกป้องมรดกของทิวฟ้า ผมเลยอดที่จะคล้อยตามไม่ได้
          “ถ้าต้องแอดมิทน้ำมนต์ช่วยอยู่เฝ้ามันทีนะ พี่เสร็จธุระแล้วจะรีบไป”
          มีบวกโอทีไหมครับ ผมถามในใจ กลัวพูดไปแล้วจะดูงกเงิน หลังวางสายก็ไลน์เข้ากลุ่ม บอกไอ้นิวว่าไม่กลับห้อง รายงานเอาหน้าจากฟ้า แล้ววอะไรอีกนะ ไอ้อุ้ยเคลียร์ปัญหาที่บ้านเสร็จรึยัง
          Nammon: พวกมึง กูพาพี่ทิมาโรงบาล พรุ่งนี้อาจจะเข้าเลทนะ
          New: มึงซ้อมไอดอลจนต้องพามาส่งโรงบาลเลยเหรอ
          Fah: พี่ทิเป็นอะไรหรือเปล่าน้ำมนต์
          Nammon: กระเพาะมั้ง หมอดูอยู่   
          ยังไม่มีใครพิมพ์กลับมา ประตูห้องตรวจก็เปิดออก พี่ทินอนสงบบนเตียง อยู่ในโอวาทหมอดีไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกันสักนิด
          “หมอฉีดยาให้แล้ว อาการปวดท้องจะค่อยๆ ทุเลาลง แต่คนไข้ยังกินข้าวไม่ได้คืนนี้ให้น้ำเกลือไปก่อน พรุ่งนี้กลับบ้านได้แต่ต้องงดแอลกอฮอลล์เด็ดขาดนะครับ ทานอาหารอ่อน งดอาหารเผ็ด รสจัด อย่าเพิ่งดื่มนม กินอาหารให้ตรงเวลา สังเกตสีอุจจาระด้วยถ้าเป็นสีดำอาจหมายถึงมีเลือดออกในช่องท้อง ให้รีบมาพบแพทย์ด่วน อันตรายมาก”
          อา...
          “เขาติดเหล้าน่ะครับหมอ”
          “ไม่ได้ติด”
          คนป่วยเถียง แหม ไอ้ที่กระเพาะกำเริบขึ้นมานี่ไม่ใช่แอลกอฮอลเร่งปฏิกิริยาหรอกเหรอ
          “งั้นต้องเลิกเหล้าก่อนถึงรักษาได้” คุณหมอพูด ไม่ได้มีทีท่าแปลกใจนัก เขาเขียนอะไรยุกยิกลงกระดาษแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้ม “เดี๋ยวคนไข้ทำแบบทดสอบก่อนนะครับ แต่โปรแกรมบำบัดนี่ต้องให้ญาติเข้าร่วมด้วย”
          เดี๋ยวก่อน
          “เอ่อ...ที่จริงผมไม่ใช่ญาติครับ”
          “ถ้าอย่างนั้นจะติดต่อญาติหรือคนที่อยู่ใกล้ชิดด้วยครับ”
          แอะแอ๊
          ผมเหลือบตามองพี่ทิ คนป่วยนอนมองเพดาน ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ถ้ายกตีนได้คงยกไปแล้ว แต่ไม่ก่ายหน้าผากนะ เป็นฟาดปากผม
          ขอตัวช่วยครับ!
          “ผมขอโทรหาเพื่อนสนิทเขาก่อนนะครับ”
          ไอ้พี่ลม ที่เคารพครับ นี่มันงานนอกเหนือจ๊อบดิสคริปชั่นแล้วนะครับพี่!!!


TBC

มาแล้ววว น้ำมนต์คือนังว่านเวอร์ชั่นอัพเกรดจริงๆ แต่อัพไปหลายขุมอยู่นะคะ อย่างน้อยก็ไม่โง่ ฮือ เหมือนเติมท็อปอัพทุกอย่างในทางที่ดีขึ้นลงไป ยกเว้นเรื่องดวงเพราะน้ำมนต์ไม่ได้หลัวเทพเหมือนพี่แคน วงวารน้อง ทำดีได้ดีไม่มีจริงค่ะ
พี่ทิเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงนิดๆหน่อยๆ(?)แล้ว ภาวนาไม่ให้น้ำมนต์เฉามือตายก่อนนะคะแง
ขอให้เป็นวันพุธที่ดีของทุกคนค่ะ

[noomasoi3]

อิพี่ทินิมาอ้วกใส่น้ำมนต์ทำไม น้องออกจะน่ารัก เดี๋ยวแช่งให้หลงน้องน้ำมนต์คนดีหัวปักหัวปำเลย
น้ำมนต์นี่จะว่าไม่โง่ก็ใช่แต่ออกจะใจดีไปหน่อย มีคนมาอ้วกใส่อย่างน้อยต้องตบกะโหลกสักทีก่อนพาไปหาหมอ…
รออ่านความวุ่นวายของกะทิกะลากับน้ำมนต์วันพุธนะคะ
เลิ้ฟเลิ้ฟเว้ดเว้ดน้า

[inkteuk]

 
รอคอยแต่วันพุธ 

น้ำมนต์ตลกก พี่ทิหายไวๆนะ อ่านแล้วปวดท้องตามเลย

[goosongta]

อยากให้พี่ทิหายไวๆ​ อ่านแล้วปวดใจ

[MyLavenderLand]

พี่ทิเริ่มเห็นความสำคัญของน้ำมนต์แล้ว(?)  น้องมาช้าเริ่มบ่น / บ่นเพราะหิวไม่ใช่คิดถึง 5555  หน่ะ! ก็ยังดีอ่ะเนอะน้ำมนต์เนอะ

[anntonies]

พี่ทิอาทิตย์นี้ว่าง่าย ไม่สู้เหมือนช่วงแรก
มีการถามน้ำมนต์ด้วยว่าไปไหนมา เริ่มติดน้องแล้วล่ะสิ
แต่ว่า พี่จะมาอ้วกใส่หัวน้ำมนต์ไม่ได้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[AkuaPink]

 
 

[กุหลาบเดียวดาย]

โอ๊ะโอ น้ำมนต์ต้องได้รับคำชมจากทิวฟ้ามากนะ พาพี่ทิไปหาหมอได้

[Ginny Jinny]

 

[ืniyataan]

พี่ทิแอบดูน้ำมนต์อาบน้ำ..คิดไรป่าว? 

[ommanymontra]

 

[perpor_2718]

 

[malula]

น้ำมนต์นี่เมียทาสชัด ๆ รองรับทุกสถานการณ์
หายแล้วก็ตอบแทนน้องเขาให้สมน้ำสมเนื้อนะพี่ทิ

[G-NaF]

อย่างพี่ทิมันใช้คำว่างอแงไม่ได้นะน้ำมนต์ มันเรียกงี่เง่า 555
ไม่เห็นทางที่สองคนจะลงเอยกันได้เลย
พี่ทิอาจจะเข้าใจหน่อยตอนหายปุ้บ ซึ้งในความดี
แต่น้องนี่ดิ หรือจะสงสารจนเกิดความรักความห่วงใย
รอติดตามเรื่องราวชีวิตคู่ต่อไปนะ