หัวข้อ: Adopt me pls อนที่ 11 12/6/2563

[Letter123]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ขอโทษนะฮะ

คุณ....รับผมไปเลี้ยงได้รึเปล่า

 

ผลงานที่แล้วมา
Love Diary รักที่แอบมอง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54878.0
ไร่สายลม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59812.0

Half an hour ช่วงเวลาแห่งความสุข
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66116.msg3785385#msg3785385

ซ่อนรัก

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68958.msg3962274#msg3962274

ข้าไม่อยากแต่ง
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70021.0
 และอีกสองเรื่องไม่ได้ลงในเล้านะคะ
สามารถเข้าไปติดตามข่าวสาร ทวงนิยายได้ที่
https://www.facebook.com/letter123.writer/

[Letter123]

บทนำ
   “อย่างมึงนะเกิดมาก็เป็นภาระ น่าจะตายไปพร้อมกับพ่อแม่มึง”
   “เกะกะ อย่ามาใช้สายตาแบบนั้นมองฉันนะ  ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันรับแกมาเลี้ยง”
   “ ผิวแกนี่เนียนจริงๆ”
   หนี
   ผมต้องหนีออกจากที่นี่ 
   ในชีวิตนี้ผมไม่ต้องการอะไรนอกจากความรักและความเข้าใจ หากผมมีทางเลือกคงไม่อยากให้พ่อกับแม่จากไป ไม่ได้อยากเป็นภาระ ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ
   เพี๊ยะ
   “งานง่ายๆก็ทำไม่ได้ มึงนี่ภาระจริง” ผมก้มหน้าลงเส้นผมยาวนั้นปรกลงปิดใบหน้าหวานที่แก้มซีกหนึ่งนั้นแดงเป็นรอยมือเด่นชัด “ไปให้พ้นหูพ้นตากูเลย”
   หงึก
   ร่างผอมเล็กนั้นรีบพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ตัวเองไม่ต้องเจ็บตัวการทำตามคำสั่งนั้นก็ดูเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ร่างที่ดูเล็กผิดจากอายุจริงอยู่มากโขเดินไปนั่งขดยังมุมห้องกอดเขาและซุกหน้าขดตัวให้เล็กที่สุด ในบ้านหลังใหญ่หากแต่ร่างเล็กรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีค่าน้อยกว่าต้นหญ้าในสนามกว้าง
   พื้นที่ที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้นั้นมีเพียงห้องเก็บของเล็กๆที่มีที่ว่างเพียงแค่ร่างเล็กได้หลับนอน ตลอด 10 ปีที่ถูกรับมาเลี้ยงดูโดยครอบครัวของป้านั้นในคราแรกนั้นคิดว่านี่คงจะเป็นครอบครัวใหม่ที่เป็นที่พักพิงและมอบความรักให้
   แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่
   นรกบนดินเป็นอย่างไร ร่างเล็กได้รับรู้แล้ว
   แม้จะไม่ได้อดอยากแต่ก็ไม่ได้เต็มอิ่ม บางวันก็ได้เพียงอาหารเพียงมื้อเดียว ไร้ซึ่งความใส่ใจและการเหลียวแล ต่างจากลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกันเพียงสองปี
   เด็กน้อยอายุเพียงเจ็ดขวบถูกใช้งานทอดทิ้ง จนกระทั่งอายุ แปดขวบถึงได้รู้ว่าการที่ถูกรับมาดูแลนั้นเป็นเพราะมรดกของพ่อและแม่ ทั้งบริษัท ทั้งบ้านและทุกอย่างถูกถ่ายโอนไปเป็นของป้า แม้จะยังเด็กแต่ร่างเล็กก็เข้าใจทุกสิ่ง และยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งถูกปฏิบัติเหมือนไม่ใช่คน การถูกเลี้ยงดูแบบปล่อยทิ้งปล่อยคว้างหากแต่เมื่ออยากใช้งานก็จะเรียกหา ทั้งตบตีและทำร้าย
   “ของพรรค์นี้แกยังเก็บไว้อีกเหรอ”
   “อย่านะฮะ” ตลอดเวลา 10 ปีสิ่งเดียวที่ยังเหลือเหตุผลให้ร่างเล็กยังอยู่คือคำว่าครอบครัว รูปใบเดียวที่เหลืออยู่ที่แอบเก็บซ่อนไว้
   ถูกเจอแล้ว
   ทำไงดี
   “หึ เต เอาไปเผาอย่าให้อยู่เป็นเสนียด”
   “อย่านะ” เสียงเล็กๆนั้นที่ต่อให้พูดเสียงดังเพียงใดก็ไม่มีใครสนใจ รูปใบเล็กถูกไฟแช็คจุดขึ้นทันที
   “ไม่นะ ฮึก ไม่” ร่างเล็กถลาเข้าไปคว้าโดยไม่สนใจความร้อนนั่นมือเล็กตบให้ไฟมอดรูปภาพใบน้อยนั้นถูกเผาไหม้จนเหลือเพียงครึ่งเดียว
   ทนไม่ไหวแล้ว
   ต่อให้กลัวแค่ไหนก็ตาม
   มือเล็กกอดรูปไว้แน่นก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังประตูรั้วที่ไม่เคยก้าวออกจากบ้านตลอด 10 ปี  ขาเล็กวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง ในหัวมีเพียงแต่คำว่าหนี จนกระทั่งเจ็บเสียดที่ตรงหน้าอกขาเล็กถึงได้หยุดลง ดวงตากลมกวาดมองรอบๆอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นผู้คนมากมายจ้องมองมาที่เขา ขาเล็กรีบขยับหนีจนเจอกับช่องว่างระหว่างตึกที่มีต้นไม้บังอยู่ ไม่รอช้าร่างเล็กขยับเข้าไปแอบในนั้น 
   จะทำยังไงต่อไปดี
   “เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงร้องเล็กๆเรียกให้ร่างเล็กที่นั่งคุดคู้เงยหน้าขึ้นมองไปยังกล่องกระดาษที่อยู่ไม่ไกล ร่างเล็กขยับไปนั่งข้างๆกล่องกระดาษแล้วมองลงไป คือ ลูกแมวตัวอ้วนสีดำและสีขาวสองตัว
   “ถูกทิ้งเหรอ”
   “เมี๊ยว” แมวน้อยร้องตอบแววตากลมเงยมองมนุษย์ร่างเล็ก
   “เราก็ถูกทิ้ง” หนึ่งคนและสองแมวจ้องมองกันและคุยกันไปเรื่อย สายฝนโปรยปรายเป็นละออง โชคดีที่ตรงนี้นั้นฝนสาดไม่ถึง
   กึก
   เสียงรองเท้าเรียกให้ทั้งคนและแมวเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่เข้ามา
   “หือ”  เสียงทุ้มทำเสียงแปลกใจเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ทั้งๆที่เดินตามเสียงลูกแมวมา แต่เด็กตัวเล็กนี่
   “เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงลูกแมวเรียกความสนใจของมนุษย์ทั้งสองคนให้ไปสนใจ ร่างสูงในชุดสูทตรงหน้านั้นก้มลงมองลูกแมวในกล่อง เพราะแสงไฟทำให้ร่างเล็กมองไม่เห็นใบหน้านั่นชัดเจน
   “คุณจะเลี้ยงมันเหรอ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้เอ่ยถาม
   “ใช่” น้ำเสียงทุ้มนั้นตอบราบเรียบ
   “งั้น...คุณรับผมไปเลี้ยงด้วยได้ไหมฮะ”
   ทั้งคนและแมวต่างเงียบลงเมื่อร่างเล็กพูดจบ
********************************************

เปิดไว้ก่อนนะคะ 

นิยายเรื่องนี้ใสๆๆ ...........มั้ง จะแหวกแนวตัวเองหน่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตามหนึ่งคนสองแมวด้วยนะคะ 

[samsui]

  รอติดตามครับ

[tasteurr]

ครอบครัวป้าจิตใจต่ำมากอยากให้น้องกลับไปทวงทุกอย่างของน้องคืนจริงๆ
 

[Letter123]

ตอนที่ 1
   ดวงตากลมจ้องมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ยังยืนนิ่งไม่ตอบ อ่า เจ้าเหมียวสงสัยว่าเราคงต้องจากกันแล้วล่ะ ร่างเล็กก้มลงไปมองเจ้าเหมียวสองตัวที่มองเขาอยู่เช่นกัน
   “โชคดีจังเลยนะ” เสียงเล็กนั้นพึมพำกับลูกแมวในกล่องเบาๆ หากแต่เพราะความเงียบทำให้ร่างสูงได้ยินทุกคำ ดวงตาคมมองเด็กตัวเล็กที่ดันกล่องลูกแมวมาชิดกับรองเท้าหนังส่วนเจ้าตัวก็ขยับกลับเข้าไปซุกในที่แคบ ๆ มือเล็กยกขึ้นโบกลากับลูกแมวทั้งสองตัว น่าแปลกที่อาการของร่างเล็กนั้นทำให้ร่างสูงมองอย่างสนใจ เด็กน้อยที่ยังดูเด็กมากหากเทียบกับอายุของเขา เด็กนี่เป็นใครและมาจากไหนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ร่างสูงไม่คิดระแวงเลยสักนิดเพราะดูท่าทางแล้วคงไม่มีใครส่งมา
   “หยิน”
   “ครับบอส”  ทันทีที่ถูกเรียกผู้ติดตามก็ขยับมาทันที หากแต่การปรากฏตัวขอบคนสนิทนั้นทำให้ร่างเล็กที่ขุดคู้อยู่นั้นยิ่งขยับเข้าไปในซอกตัวเล็ก ๆ นั่นสั่นเสียเห็นได้ชัด เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นนายร่างกำยำก็ขยับเข้าไปอุ้มกล่องลูกแมวทั้งสองออกไปที่รถทันที ปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่ลำพังกับเด็กน้อย
   “ชื่ออะไร” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง ร่างเล็กนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้า อ้ำอึ้งอยู่หลายครั้งก่อนที่จะเปล่งเสียงหวาน “ไอรัก..ผมชื่อไอรักฮะ”  และเมื่อสบตากับนัยน์ตาโศกคู่นั้นก็ทำให้ร่างสูงตัดสินใจในทันที มือใหญ่ยื่นไปตรงหน้าร่างเล็กที่มองอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่จะค่อยๆคลายมือที่กอดตัวเองวางลงที่มือใหญ่ตรงหน้า
   “เหวอ” แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อร่างทั้งร่างเซถลาไปซบแผ่นอกกว้างก่อนที่จะร้องอีกครั้งเมื่อถูกอุ้ม แขนเล็กกอดรัดรอบคอแน่นเพราะกลัวตก  จมูกรั้นนั้นอยู่ใกล้ชิดแก้มสากเสียจนน่าตกใจเมื่อจะผละออก
   “อยู่นิ่ง ๆ”
   “ฮะ”  ได้แต่รับคำอย่างเชื่อฟังเป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กได้เห็นใบหน้าคนที่อุ้มชัดๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มกับแววตาที่ดูดุดันเสียจนน่ากลัว หากแต่ร่างเล็กกลับรู้สึกปลอดภัย  ร่างใหญ่อุ้มลูกแมวน้อยได้อย่างสบายไม่รู้สึกถึงน้ำหนักในวงแขนสักนิดเดินไปยังรถหรูสีดำที่ติดฟิล์มเสียจนมองไม่เห็นภายใน เมื่อมาถึงคนติดตามก็เปิดประตูรถให้กับนายทันที แม้จะเข้ามานั่งในรถแล้วแต่ก็ยังไม่ปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน
   “เจ็บรึเปล่า” สายตาดุนั้นจ้องมองที่เท้าเล็กเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยแผล
   “ไม่ฮะ” แผลแค่นี้นั้นเทียบไม่ได้เลยกับแผลที่เขาเคยเจอ  และทั้งรถก็ตกในความเงียบทั้งสองคนนั้นไม่ได้พูดอะไรกันต่อ หยินผู้เป็นทั้งมือขวาและคนขับรถชำเลืองสายตามองทั้งสองคนที่อยู่เบาะหลังด้วยสายตาที่ไม่ปิดบังความแปลกใจไว้ บอสเป็นคนแบบไหนลูกน้องทุกคนต่างรู้ดีเป็นเรื่องที่แปลกเมื่อเห็นบอสนั้นโอบอุ้มเด็กน้อยนั่นอย่างเบามือ
   “บอสจะให้ไปที่ไหนครับ” เพราะก่อนที่จะเก็บลูกแมวสามตัวนี้มาพวกเขากำลังจะกลับไปที่บ้าน
   “บ้าน”
   “ครับ”คำตอบที่ได้นั้นยิ่งทำให้หยินแปลกใจแต่ก็เลือกที่จะทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด รถหรูเคลื่อนตัวมุ่งสู่คฤหาสน์ใหญ่โต  ไอรักเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วยแขนเล็กก็กอดคอร่างสูงแน่นพร้อมกับขยับเข้าไปชิด ร่างสูงเพียงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นพร้อมกับลูบแผ่นหลังเล็กอย่างขึ้นลงเบา ๆ ไม่นานร่างเล็กก็นิ่งและหลับซบแผ่นอกกว้าง
   “บอสครับ” ร่างสูงตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิททันที เพราะกลัวว่าลูกแมวน้อยจะตื่น แต่หยินก็ไม่สะทกสะท้าน
   “มีอะไร”
   “บอสจะพาเด็กนี่กลับไปบ้านด้วยจริงๆเหรอครับ” เพราะกลัวว่าอาจจะเป็นแผนของศัตรูที่มีอยู่รอบด้านของบอส
   “ใช่ สืบเรื่องของเด็กนี่มาด้วย”
   “บอสสนใจเด็กนี่เหรอครับ” น้อยครั้งที่บอสจะสนใจใครถึงขั้นนี้
   “เปล่า ฉันแค่อยากมีสัตว์เลี้ยง” หยินไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปดี สายตาที่เคยเคลือบแคลงว่าเด็กน้อยจะเป็นสายตอนนี้กลับเจือด้วยความสงสาร
   “ได้ครับบอส” และทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงลูกแมวร้องเบาๆ รถหรูเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หยินรีบลงไปเปิดประตูให้ร่างสูงอุ้มสัตว์เลี้ยงเดินขึ้นชั้นบนโดยไม่สนใจสายตาทุกคน
   “หยิน นั่นบอสอุ้มใครมา”
   “สัตว์เลี้ยงของบอส” ลูกน้องคนสนิทใช้คำตอบของเจ้านายตอบเพื่อน ในเมื่อเจ้านายบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงก็คือสัตว์เลี้ยงนั่นล่ะนะ เมื่อได้คำตอบที่ดูจะสร้างคำถามต่ออีกมากมาย  ระหว่างที่ลูกน้องกำลังเกิดความสงสัยกับสัตว์เลี้ยงของเจ้านาย ส่วนต้นตอของปัญหานั้นอุ้มสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่นอนหลับอุตุเข้าห้องนอนเล็กที่อยู่ห้องข้างๆของตน วางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มที่เมื่อได้รับรู้ถึงความอบอุ่นก็ซุกตัวม้วนผ้าห่มขดเป็นก้อนกลมแล้วนิ่งไป เมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงนอนหลับสนิทร่างสูงก็เดินผ่านประตูเชื่อมเพื่อชำระล้างร่างกายแล้วพักผ่อนร่างกาย
   .
   งือ
   อุ่นจัง
   เป็นความรู้สึกอุ่นที่ไอรักไม่ได้สัมผัสมานาน ร่างเล็กในก้อนผ้าห่มค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งผมสีดำฟูฟ่อง ดวงตากลมกระพริบอยู่หลายครั้งอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นอยู่ในห้องแปลกตา
   “ตื่นแล้วเหรอ” ร่างเล็กหันไปตามเสียงก็เห็นคนที่อุ้มเขามานั่งอ่านหนังสือพิมพ์
   “ฮะ”
   “ไปอาบน้ำซะ” เมื่อน้ำเสียงดุๆนั่นพูดขึ้นคนตัวเล็กก็รีบลงจากเตียงวิ่งเข้าไปในประตูบานเล็กทันทีแม้จะรู้สึกระบมที่เท้าก็ตาม คนตัวเล็กรีบถอดเสื้อผ้าตัวใหญ่ออก รูปถ่ายใบน้อยร่วงล่นจากระเป๋าเสื้อ มือเล็กหยิบขึ้นมาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีตื้นขึ้นมา ที่เขาทำลงไปแบบนี้ดีรึเปล่า มันอาจจะเป็นการตัดสินใจโง่ ๆ แต่ผมก็ไม่อยากทนอีกแล้ว
   “คุณพ่อคุณแม่ ไอจะพยายามนะฮะ” พยายามที่จะมีชีวิตต่อไป ชีวิตที่ทั้งสองคนปกป้อง เมื่อชำระล้างร่างกลายเสร็จแล้วไอก็สวมเพียงชุดคลุมตัวใหญ่ที่เขาต้องพยายามผูกสายรัดแน่นๆพร้อมกับเดินกำสาบเสื้อที่คอยแต่จะแยกออกตลอดเวลา
   “นั่ง” ทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินออกมาก็ถูกสั่งให้นั่ง ไอรักเดินเตาะแตะไปนั่งฝั่งตรงข้าม เมื่อนั่งลงเรียบร้อยไอรักก็ต้องก้มหน้างุดเมื่อสายตาคมกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเพราะก้มหน้าจึงไม่รู้ว่าร่างสูงนั้นส่งสัญญาณให้กับหยินที่เอางานเข้ามาให้ช่วงที่คนตัวเล็กเข้าไปอาบน้ำ กล่องพยาบาลถูกส่งให้กับนาย
   “มานั่งนี่”
   “ฮะ” ไอรักรีบทำตามอย่างว่าง่าย ข้อเท้าเล็กถูกยกขึ้นพาดบนต้นขาแกร่งก่อนที่แผลที่เท้าจะถูกทำอย่างเบามือรวมทั้งแผลที่เมื่อไม่มีเสื้อผ้าปิดบัง รอยแผลทั้งเก่าและใหม่ตามผิวเนียนอย่างเบามือ ความใส่ใจที่ได้รับครั้งแรกนั้นทำให้แก้มเนียนเต็มไปด้วยน้ำใส
   “อึก”
   “ขี้แง” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงดุๆหากแต่มือใหญ่ก็ยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ จนกระทั่งไอรักหยุดร้อง
   “ขอบคุณนะฮะ” ไอรักบอกขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มบาง
   “นายเป็นสัตว์เลี้ยงฉัน” แม้จะถูกพูดแบบนั้นแต่ไอรักก็ไม่ได้คิดอะไรมากบางครั้งการเป็นสัตว์เลี้ยงอาจจะดีกว่า ใบหน้าเล็กพยักหน้าหงึกหงัก “หยินเอาของมา” ไอรักสะดุ้งเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง  คนสนิทยกถุงกระดาษที่มีชื่อแบรนด์ดังหลายถุงมาวางข้างโซฟา แล้วถอยออกไปเมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงของเจ้านายนั้นตัวสั่นและขยับเข้าไปชิดกับเจ้านาย
   แทนที่จะกลับเขาไปกลัวคนข้าง ๆ ดีกว่าไหม หยินได้แต่คิดในใจ
   “นั่นของ ๆ เธอ” 
   “ฮะ” แววตากลมเพียงเหลือบมองแล้วกลับมาจ้องร่างสูงที่นั่งให้ไอรักพาดขาอยู่บนตัก “คุณชื่ออะไรฮะ”  ร่างสูงหันไปสบตากับดวงตาใสซื่อที่จ้องมองอย่างสงสัย
   “คีธ”
   “คุณคีธ” ไอรักเรียกชื่อเบาๆพร้อมกับยิ้มกว้าง คุณคีธ  ชื่อนี้จะสลักในใจของไอรักตลอดไป
   “ไปแต่งตัวจะได้ลงไปทานข้าว” คีธบอกกับเด็กน้อยที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี เมื่อเขาบอกก็รีบคว้าถุง ๆ หนึ่งวิ่งหายเข้าห้องน้ำ ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงที่ว่าง่ายเสียจริง
   “บอสครับ ลูกแมวสองตัวนั่น..”
   “ให้ไอรักเลี้ยง เรื่องที่ให้สืบว่ายังไงบ้าง” เมื่อไม่มีคนตัวเล็กบรรยากาศระหว่างเจ้านายและลูกน้องคนสนิทกลับมา
   “อยู่ที่โต๊ะในห้องหนังสือครับบอส”
   “อืม”เมื่อรายงานความคืบหน้าแล้วหยินก็เดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมแมวสองตัวให้สัตว์เลี้ยงของเจ้านายเลี้ยง เอาที่บอสสบายใจ
   เมื่อไอรักเดินออกจากห้องน้ำก็เหลือเพียงคุณคีธ เจ้าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่พอล้างหน้าล้างตาใส่เสื้อผ้าดีๆก็ดูจะเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูง
   “ไปกัน”
   หมับ
   คีธเหลือบมองเจ้าตัวเล็กที่เมื่อพ้นประตูห้องก็เอื้อมมือมาจับชายเสื้อทันทีพร้อมกับขยับเข้ามาหลบด้านหลังดวงตากลมนั้นกวาดมองรอบ ๆ อย่างสำรวจและหวาดระแวงท่าทางหวาดกลัวนั่นถูกร่างสูงมองโดยตลอดก่อนที่จะพาเดินลงไปยังด้านล่าง เมื่อเห็นลูกน้องและแม่บ้านที่อยู่รายรอบนั่นยิ่งทำให้สัตว์เลี้ยงตัวแรกเกิดอาการตื่นกลัวสองมือกำเสื้อร่างสูงแน่นขยับกายเข้ามาชิดจนแทบจะแนบใบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง คีธยกมือโบกไล่ทุกคนให้ออกจากห้องอาหารนี้ เหลือเพียงเขาและสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ยังหวาดกลัวไม่เลิก
   “ออกมา” เมื่อได้ยินเสียงเย็น ๆ คนตัวเล็กก็รีบทำตามเพราะสิ่งที่ต้องเผชิญตลอด 10 ปีนั้นทำให้ไอรักทำตามคำสั่งทันทีแม้จะกลัวก็ตาม ร่างสูงมองปฏิกิริยานั้นด้วยแววตาลุ่มลึกก่อนที่จะจูงมือเล็กเดินนำไปยังโต๊ะทานข้าวตัวยาวสั่งให้คนตัวเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ เป็นอีกเรื่องที่ร่างสูงได้รู้หากเป็นคำสั่งแล้วร่างเล็กจะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่สงสัย ไม่ตั้งคำถาม
   ไอรักมองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้ากลิ่นหอม ๆ และสีสันต์อาหารตรงหน้านั้นทำให้เขาต้องลอบกลืนน้ำลายหากแต่ก็เก็บไม้เก็บมือนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเก็บไม้เก็บมือวางอยู่บนตักเส้นผมสีดำนั้นปกคลุมใบหน้าเล็กเพราะไอรักก้มหน้าก้มตา
   “ไม่กินล่ะ”
   “ผมทานได้เหรอฮะ” สิ่งแรกที่คีธจะทำต่อไปคือการพาสัตว์เลี้ยงเขาไปตัดผมให้มันดี ๆ คำถามของร่างเล็กนั่นทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจ คงต้องกลับขึ้นไปอ่านประวัติที่หยินหามาให้ละเอียด
   “ทานได้สิ” พูดจบคีธก็หยิบช้อนตักเอากุ้งวางใส่จานข้าวตรงหน้าร่างเล็กที่ยอมยกมือขึ้นจับช้อนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กุ้งชิ้นโตชิ้นแรกที่ไอรักได้ทานหลังจากผ่านไปสิบปี  ดวงตากลมใต้ม่านผมนั้นน้ำตาเอ่อคลอ อาหารดี ๆ ที่ยังอุ่นนั่นทำให้ดวงใจน้อย ๆ อบอุ่นไปทั้งดวง มือเล็กนั้นเริ่มตักอาหารทานอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ได้ดูมูมมามจนน่ารังเกียจเพราะความหิว
   “กินดี ๆ สิ”  คีธมองเจ้าลูกแมวตัวน้อยที่กินอย่างหิวโหย มือใหญ่เอื้อมไปหยิบเมล็ดข้าวที่ติดมุมปากนั้นออกพร้อมกับเอ่ยเตือน
   “ฮะ” ไอรักเงยหน้าตอบรับอย่างดีใจ รอยยิ้มบางที่ปรากฏเป็นครั้งแรกนั้นทำให้คีธแปลกใจ คนอะไรมีความสุขกับการแค่ได้กินอาหารธรรมดา ๆ มื้อเดียว หลังจากที่ไอรักกินข้าวที่ขอเพิ่มจานที่สองหมดก็นั่งมองรอบ ๆเป็นครั้งแรกที่ได้กินอิ่มขนาดนี้ ก่อนที่จะขยับลงจากเก้าอี้หยิบจานข้าว
   “จะทำอะไร”
   “ก็เก็บจานไปล้างไงฮะ” และก็เป็นคีธต้องห้ามไว้สั่งให้วางจานแล้วจูงมือไปยังห้องนั่งเล่นที่มีตะกล้าสานในนั้นมีลูกแมวสีดำและสีขาวนอนหลับเป็นก้อนกลมสองก้อนที่เมื่อไอรักเห็นก็พุ่งเข้าไปหาทันที ในสายตาของร่างสูงนั้นเหมือนมีแมวอยู่สามตัวเสียมากกว่า  ปล่อยให้แมวจริงและคนที่เหมือนแมวไว้ในห้องนั่งเล่น คีธเรียกหยินให้ไปตามหัวหน้าแม่บ้านมาเพื่อที่จะตัดผมที่ดูแล้วรกหูรกตาน่ารำคาญนั่นออก
   “คุณคีธ แมวชื่ออะไรฮะ”
   “เธอตั้งสิ”    
   “ผมงั้นเหรอ” ท่าทางคิดหนักนั่นทำราวกับว่าการคิดชื่อแมวเป็นเรื่องยาก จนมีคนเพิ่มขึ้นในห้องมาสองคนไอรักก็ยังไม่รู้ตัว
   “ไอรัก”
   “ฮะ” เจ้าของชื่อหันกลับมามองก่อนที่จะรีบถลาเข้ามาหาร่างสูงเมื่อเห็นอีกสองคนที่อยู่ในห้อง
   “นั่นหยิน และนั่นป้าสุหัวหน้าแม่บ้านที่นี่” ร่างเล็กที่แอบอยู่ชะโงกหน้าออกมายกมือไหว้ทั้งสองอย่างนอบน้อมแล้วก็หลบหลังกว้างอีกครั้ง ท่าทางเหมือนแมวที่หวาดระแวงนั่นทำให้ทั้งสองคนยกยิ้มเอ็นดู
   “ป้าสุมาจัดการที” เมื่อได้ยินคำว่าจัดการร่างเล็กด้านหลังก็ดูจะตกใจจนซุกแผ่นหลังกว้าง
   “คุณไอรักมาค่ะ เดี๋ยวป้าตัดผมให้” ผู้สูงวัยในห้องนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพราะได้ฟังจากคุณหยินแล้วว่าคุณคนตัวเล็กที่นายท่านบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงนั้นบอบบางและขี้กลัวขนาดไหน  ดูสิตอนนี้ก็ทำเพียงชะโงกหน้าออกมา เมื่อนายท่านพยักหน้ายืนยันถึงได้ยอมออกจากแผนหลังกว้าง
   “คุณไอรักนั่งนิ่ง ๆ นะคะ” ไอรักนั้นแม้จะเกร็งหากแต่ป้าสุใช้น้ำเสียงที่เหมือนป้าแม่บ้านที่เคยดูแล ทำให้ไอรักรู้สึกวางใจยอมให้ป้าสุนั้นตัดผมอย่างเต็มใจ ส่วนคุณคีธก็หันไปคุยกับคุณหยิน ไม่นานผมที่ดูไม่เป็นทรงก็ถูกตัดให้รับกับใบหน้าเรียว เมื่อใบหน้าหวานไม่ได้ถูกผมปิดบังก็เผยให้เห็นแววตากลมใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากแดงระเรื่อได้อย่างชัดเจน ทำเอาหยินที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีนั้นถึงกับหยุดชะงัก
   สัตว์เลี้ยงเจ้านายนี่เพชรในตมชัด ๆ
   คีธมองใบหน้าลูกน้องที่ดูตกตะลึงจากอะไรบางอย่าง ทำให้ร่างสูงเงยหน้าหันมามองลูกแมวตัวน้อยที่เขาเก็บมานั้นเป็นกลายร่างเป็นลูกแมวพันธ์ดี
   “ออกไปได้แล้ว” เพราะสายตาของลูกน้องคนสนิทนั่นทำให้ร่างสูงนั้นรู้สึกหงุดหงิดและขวางหูขวางตาจนต้องไล่ออกไปเหลือเพียงสองคนและแมวสองตัวที่หลับอยู่
   “ขยับมานี่สิ” เมื่อเป็นคำสั่งไอรักก็ขยับเข้าไปนั่งตักตามที่คุณคีธสั่ง มือใหญ่เชยคางเล็กขึ้นดวงตาดุนั้นกวาดสำรวจทั่วใบหน้าหวานก่อนที่จะสบนัยน์ตาหวานซึ้งที่เจือด้วยความเศร้า
   “เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันต้องมองแค่ฉัน เชื่อฟังฉันแต่เพียงคนเดียว ทำได้รึเปล่า” แววตาดุนั้นฉายไปด้วยจริงจัง ร่างเล็กที่นั่งบนตักนั้นไม่แม้จะหลบสายตา แววตาใสซื่อนั่นเหมือนจะเป็นคำตอบของทุกคำถาม
   “ฮะ” ไอรักตอบในทันที ร่างเล็กผู้ซึ่งผ่านทุกอย่างมาแล้ว การเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณคีธก็คงจะดีกว่า
   “ตกลงเจ้าสองตัวนั่นชื่ออะไร”
   “ไอคิดออกแล้วฮะ เฉาก๊วยกับเต้าฮวย”
   “หึ อยากกินรึไง” เมื่อถูกรู้ทันแก้มขาวก็แดงระเรื่อด้วยความอาย อยากกินก็ส่วนหนึ่งแต่ก็คิดว่าชื่อนี้เหมาะกับแมวทั้งสองตัว ไอรักเอนตัวพิงร่างสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เมื่อคุณคีธไม่ว่าอะไรก็ทิ้งตัวลงพิงอกกว้างทั้งตัวเพราะรู้สึกง่วงไม่นานก็หลับไป
   คีธก้มมองสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่นอนหลับในอ้อมกอด รอยแผลที่ถูกทำร้ายนั้นมีให้เห็นทั่วทั้งร่างแม้จะอยู่นอกร่มผ้าก็ตาม ยิ่งตามแผ่นหลังนั้นมีบางส่วนที่เป็นแผลเป็น นั่นหมายถึงการถูกทารุณกรรมตั้งแต่เด็ก ทั้งร่างกายที่แคระแกร็น รวมทั้งอาการหวาดระแวงหากตอนที่หนีไม่ได้เจอเขาลูกแมวตัวนี้จะเป็นยังไง บาดแผลเหล่านั้นทำให้สัตว์เลี้ยงของเขาต้องมีตำหนิ คงต้องให้หมอมาตรวจรักษาเพื่อให้รอยแผลนั้นหายไป

[tasteurr]

สัตว์เลี้ยงจริงๆเหรอคะบอส 

 

[Toon_TK]

อยากอ่านต่อแล้วววว

[Letter123]

ร่างสูงปล่อยให้ลูกแมวนอนพิงจนตื่น เป็นการผลาญเวลาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้เป็นนายสักครั้งเวลาของนายท่านนั้นเป็นเงินเป็นทองเรื่องที่จะยอมเป็นเบาะให้ใครนอนพิงนั้นนะเหรอไม่มีทางได้เห็น หากแต่ตอนนี้ทุกคนต่างเล่าลือกับสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่สามารถทำให้เจ้านายทิ้งการทิ้งงานยอมอยู่ด้วย
   “ขอโทษฮะ” หากร่างเล็กมีหูและหางเหมือนเจ้าสองตัวนั่นคงจะตกลู่ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนั้นยังนอนอยู่บนตักแถมยังพิงคุณคีธจนเป็นเหน็บตอนนี้เลยชดใช้ด้วยการนั่งบีบต้นขาใหญ่ที่ร่างสูงรู้สึกเหมือนโดนเท้าแมวย่ำแต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังก็เลยไม่เอ่ยห้าม
   “ดีขึ้นรึยังฮะ”
   “อืม จะทำอะไรก็ทำเถอะ”
   “ฮะ” เมื่อเห็นว่าตกปากรับคำแล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นไปยังห้องทำงานชั้นบน แฟ้มที่รายงานเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ร่างสูงเดินไปนั่งแล้วหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดู เพียงหน้าแรกก็ทำให้คิ้วหนาต้องขมวดแน่น รายละเอียดหน้าแรกบอกเล่าว่าทำไมลูกแมวถึงต้องไปอยู่ในบ้านนรกนั่นหลังจากเสียพ่อแม่ผู้เป็นลุงและป้าก็มารับไปเลี้ยงดูพร้อมกับสิทธิในการดูแลมรดกก่อนที่ไอรักจะบรรลุนิติภาวะ และหลังจากนั้นข้อมูลก็แทบดูเหมือนว่าไอรักนั้นหายสาบสูญจากโลกภายนอกไม่มีคนเห็นไม่มีคนรู้จัก ไม่มีการไปทำบัตรประชาชน ไม่มีข้อมูลการศึกษา
   “หึ”  ยิ่งอ่านรอยยิ้มเหี้ยมยิ่งปรากฏ ถึงเขาทำธุรกิจสีเทาแต่ต้องบอกเลยว่าลุงกับป้าของสัตว์เลี้ยงเขานั้นเลวยิ่งกว่า หน้าสุดท้ายนั้นเป็นรายการทรัพย์สินที่ควรเป็นของไอรัก กวาดสายตามองก็รับรู้ได้ว่า
   สัตว์เลี้ยงของเขานั้น ไม่ใช่แมวจรแต่เป็นแมวไฮโซ
   มือใหญ่ที่กำลังจะปิดแฟ้มชะงักเมื่อรูปถ่ายใบหนึ่งร่วงลงมาเมื่อหยิบขึ้นมาดูแววตาก็ดูอ่อนโยนลงอย่างที่ไม่เคยเป็น เด็กน้อยผิวขาวที่มีใบหน้าน่ารัก ดวงตากลมโตที่เปี่ยมไปด้วยความสุขแก้มป่องแดงระเรื่อหากแต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาได้มากที่สุดคือรอยยิ้มกว้างที่ยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กนั้นดูน่ารัก
   รอยยิ้มที่ตอนนี้นั้นไม่มีแล้ว

   ร่างสูงนั่งทำงานโดยไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไหร่จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้า
   “เข้ามา” เมื่อได้ยินเสียงตอบรับคนที่มารบกวนก็เปิดประตูเข้ามา
   “นายครับ”
   “มีอะไร” ปกติแล้วหากไม่เป็นเรื่องด่วนหรือไม่เรียกจะไม่เข้ามารบกวนโดยเด็ดขาด
   “คุณไอรักครับ”
   “เกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันที
   “คือว่าหลังจากที่นายขึ้นมา คุณไอรักก็อุ้มตะกล้าลูกแมวแล้วไปซุกอยู่ที่มุมห้องครับ และไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้”
   “ฉันจะจัดการเอง โทรเรียกไอ้หมอมาด้วย”
   “ครับ” เมื่อสั่งเสร็จก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อไปดูลูกแมว
   .
   หลังจากที่ร่างสูงเดินจากไปที่ ๆ เคยปลอดภัยก็ดูจะไม่ใช่ดวงตากวาดมองรอบๆ อย่างหวาดระแวงเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัยอาการเดิม ๆ ก็กลับมาเจ้าแมวที่หวาดระแวงทุกสิ่งก็ดูเหมือนว่าห้องนี้จะกว้างเกินไป ไอรักขยับเข้าไปอุ้มตะกล้าลูกแมวก่อนที่จะขยับเข้าไปนั่งในซอกมุมระหว่างโซฟากับกำแพงกอดตัวเองแน่น
   “คุณไอรักออกมาเถอะ” ป้าสุเรียกให้ออกมาไอรักก็เพียงสะดุ้งแล้วขดตัวกลมยิ่งกว่าเดิมจนป้าสุนั้นจนใจจะเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก็สั่นกลัวจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ได้แต่คอยมองอย่างห่วง ๆ
   ขายาวก้าวลงมาจากด้านบนอย่างรีบร้อนลงมาจากชั้นบนเดินเข้าไปยังห้องรับแขก สิ่งแรกที่เห็นคือร่างเล็กที่คุดคู้อยู่ในซอก ช่างเป็นลูกแมวที่ละสายตาไปไหนไม่ได้เลย
   “ไอรัก” เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มเรียกไอรักก็เงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับหันมามองคนที่เรียก
   “ฮะ”
   “มานี่” มือใหญ่กวักเรียกไอรักก็ลุกขึ้นพร้อมกับหิ้วตะกล้าลูกแมวเดินเข้ามาหา เมื่ออยู่ใกล้กับคุณคีธแล้วไอรักรู้สึกปลอดภัยที่สุดแล้ว
   “ทำไมไปอยู่ตรงนั้น” ตั้งแต่อุ้มลูกแมวกลับมาก็ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาพูดมากกว่าปกติ
   “คือ..ไอกลัวฮะ”
   ท่าทางหวาดกลัวและอาการเหมือนว่าตัวเองนั้นทำผิดมากมายนั่นอีก ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงตัวปัญหาจริง ๆ
   “ช่างเถอะขึ้นไปอยู่กับฉัน” ไอรักเดินไปจับชายเสื้อนั่นไว้แน่นแล้วเดินตามเป็นลูกเป็ดตามคุณคีธขึ้นไปยังห้องทำงาน  เมื่อมีคุณคีธอยู่ใกล้ไอรักก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
   “เมี๊ยว/ เมี๊ยว”
   “เฉาก๊วย เต้าฮวย เมี๊ยวๆ”
   เฮ้อ เขาคงเก็บลูกแมวมาสามตัวจริง ๆ นั่นล่ะนะ
********************************

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

กลับมาแล้วค่ะ จะร้องงง กลับมาก็เขียนได้ช้ามาก 

เพราะติดสำนวนจากเรื่องข้าไม่อยากแต่งมาเต็มที่เลยค่ะ พิมพ์ๆ ไปก็ต้องกลับมาลบ

ยังไงก็ฝากน้องไอรักและเจ้าเหมียวสองตัวไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ 

รัก

[kawisara]

ขอบคุณ คุณคีธ

ที่เก็บลูดแมวสามตีวมาเลี้ยง

น้องไอรักปลอดภัยแล้วน้าาาา

[samsui]

  มอต่อเร็วๆ นะครับ

[Letter123]

ตอนที่  2
    ทุกคนในรับรู้ว่าสัตว์เลี้ยงตัวแรกของบอสนั้นติดเจ้าของมาก  แม้จะดูนุ่มนิ่มน่ารักแต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลยทำได้เพียงแอบมองอยู่ห่าง ๆ หากแต่วันนี้คฤหาสน์หลังนี้ก็เงียบ ไม่มีทั้งเสียงแมวและเสียงเจื้อยแจ้วของลูกแมวของบอส
   “เฮ้ คีธลูกแมวของนายนี่เป็นหนักเลยนะ” ร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อสีแดงแปร๊ดกับกางเกงยีนส์ที่ขาดรุ่งริ่งหากแต่นั่นไม่เป็นจุดสนใจเท่าผมแดงเหลือบม่วงที่เด่นเป็นสง่าหันไปกระซิบกระซาบกับร่างสูงที่ยืนทำหน้าเบื่อหนายอยู่ข้าง ๆ
   “ไอ้หมอ แกกำลังทำให้ไอรักกลัว”  หากนี่ไม่ใช่เพื่อนสนิทและเป็นคนที่จะช่วยให้สัตว์เลี้ยงเขาดีขึ้น คีธคงจะลากไปเป่าสมองทิ้งแล้ว
   “เออ ๆ  ไปนั่งตรงโน้นเลยไป” คนเป็นหมอโบกมือไล่เจ้าของให้ไปนั่งไกลๆ เพราะนีน่เป็นการพูดคุยครั้งแรกจึงไม่อย่างให้คีธออกห่างจนมองไม่เห็น
   “สวัสดีครับ น้องไอรัก” น้ำเสียงทะเล้นนั่นแปลเปลี่ยนให้ดูอบอุ่นท่าทีขี้เล่นนั่นก็เปลี่ยนไปเช่นกัน  ไอรักที่นั่งกอดเขาซุกตัวอยู่ที่ซอกแคบเหลือบมองร่างสูงที่นั่งห่างออกไปและเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แม้รูปร่างจะดูฉูดฉาดหากแต่มีบรรยากาศที่ทำให้ร่างเล็กรู้สึกวางใจ
   “สะ..สวัสดีฮะ” ไอรักยอมทักทายและโผล่ใบหน้าเล็กที่เริ่มจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาจากที่แก้มนั้นตอบเสียจนดูไม่ได้
   “พี่ชื่อไนเจลนะครับ”
   “ฮะ” เพราะคุณไนเจลนั้นทำให้ร่างเล็กรู้สึกสบายใจจึงยอมที่จะเงยหน้าและขยับตัวออกจากมุมมานั่งห่างๆ พร้อมกับลูกแมวทั้งสองตัว
   “ลูกแมวน่ารักจัง ชื่ออะไรเหรอครับ” ไนเจลไม่พยายามที่จะขยับเข้าไปใกล้เมื่อไอรักสบายใจที่จะเว้นระยะห่างเท่านี้ก็ถือว่าดีแล้ว
   “เฉาก๊วยกับเต้าฮวยฮะ” เมื่อพูดถึงแมวตัวเล็กที่ออดอ้อนอยู่ไอรักก็ยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข
   “พี่เคยเลี้ยงแมวนะ ตัวอ้วนทีเดียวเลยอ้อพี่เป็นเพื่อนกับคีธนะ”
   “อ่า ฮะ แมวคุณไนเจลน่ารักไหมฮะ” เมื่อเริ่มมีการปฏิสัมพันธ์โดยการใช้แมวเป็นตัวเชื่อมก็ดูเหมือนว่าไอรักจะเริ่มคลายความเกร็งลง หลังจากที่พูดคุยกันร่วมชั่วโมงไนเจลก็ขอตัวกลับ
   “พี่กลับก่อนนะครับไว้พี่จะกลับมาคุยเล่นด้วยใหม่”
    “ฮะ  บ๊ายบายฮะคุณไนเจล” มือเล็กโบกลาหยอย ๆ แล้วจึงหันกลับไปโบกของเล่นหยอกล้อกับลูกแมวเพื่อนของตน ไม่สนใจร่างสูงทั้งสองเดินออกไปหากอยู่ในห้องนอนตัวเองหรือห้องหนังสือไอรักจะไม่มีท่าทีตื่นกลัวแต่นั่นก็ผ่านมาได้เกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว
   .
   สองเพื่อนสนิทเดินเข้ามายังห้องหนังสือต่างคนต่างนั่งคนละฝั่งของโซฟา เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วไนเจลก็ปลดมาดความเป็นหมอลง นอนเอกเขนกราบไปกับโซฟา ทำให้คีธที่มองอยู่ส่ายหัวให้กับท่านอนของเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ให้หยินติดต่อไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่ก็เพิ่งโผล่มา
   “เล่ามาได้แล้ว” และก็เป็นคีธที่เอ่ยปากพูดก่อนจะให้เล่นสงครามจิตวิทยากับหมอจิตแพทย์คงสู้ไม่ไหว
   “อ่า น้องมีโอกาสหาย ถ้าได้รับการรักษาต่อเนื่อง เอาจริงน้องก็น่ารักดีนะ เหมือนลูกแมวที่ไม่ไว้ใจใครแต่ก็ไม่ได้แย่จนต้องเข้าไปรับการรักษาที่โรงพยาบาลและไม่ต้องบำบัด” กรณีเด็กที่ได้รับการทารุณกรรมนั้นทำให้เด็กที่ได้รับนั้นมีแนวโน้มที่จะเกิดอาการทางจิตที่ควรได้รับการบำบัดแต่กับไอรักนั้น ยังคงสภาพจิตใจได้นั่นทำให้ไนเจลสนใจลูกแมวตัวน้อย
   “อืม” ก็ดีแล้วคีธรับคำอย่างไม่สนใจอะไรนัก หายดีก็ดีแล้ว เป็นหนักก็รักษาก็แค่นั้น
   “อ้อ แต่มีอีกเรื่องนะ” ไนเจลว่าเปิดท้ายก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเตรียมที่จะกลับบ้านเพื่อนนอนข้ามวัน
   “อะไร”
   “ระหว่างแมวน้อยกับนายถ้านายไม่คาดหวังอย่าทำอะไรเกินกว่าคำว่าสัตว์เลี้ยงที่นายบอกฉัน”  ในฐานะแพทย์แล้วรู้สึกเป็นห่วงเจ้าลูกแมวน้อยนั่นในความสัมพันธ์นี้มากกว่าการถูกทารุณกรรมที่น้องเคยผ่านมาเสียอีก
   “หึ”
   “ระวังนายจะเสียใจภายหลัง”
************************************************
คลานมาอัพก่อน

[miikii]

แมวขี้กลัว 

[Letter123]

ไนเจลเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความหวังดีแต่ไอ้เพื่อนคนนี้จะทำไหมนั่นก็ต้องให้เป็นเรื่องอนาคตเมื่อหมดเรื่องที่จะพูดแล้วไนเจลก็ลุกเดินออกจากห้องทันทีเตียงนอนมันเรียกร้องหาแล้ว
   แม้ภายนอกนั้นร่างสูงดูไม่สนใจในสิ่งที่ไนเจลพูดแต่ในความรู้สึกความรู้สึกเหมือนมีฝุ่นอยู่ในใจ หากแต่เขาก็ปัดความรู้สึกแปลกๆนั่นออกไป  ก็แค่สัตว์เลี้ยงที่บังเอิญเขาเก็บกลับมา ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้จะไม่มีปัญหาใหญ่หากแต่ปัญหายิบย่อยนั่นก็น่ารำคาญ สัตว์เลี้ยงตัวเล็กนั่นเอาแต่อยู่ในห้องและเล่นกับลูกแมว หากไม่มีเขาอยู่ด้วยลูกแมวทั้งสามตัวก็จะขังตัวเองอยู่ในห้อง ปัญหาอีกอย่างที่ทำให้คีธหัวเสียมากกว่าการติดเขานั้นคือช่วงเวลานอน เพราะดูเหมือนว่าลูกแมวจะติดนิสัยจากที่เก่าชอบหอบผ้าไปขดตัวนอนกับพื้นทั้ง ๆ ที่มีเตียงให้นอน นั่นทำให้เขาต้องมาส่งเข้านอนถึงจะยอมขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ
   พึ่งรู้ว่าการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงจะยากขนาดนี้
   ก๊อก ๆ
   “คุณคีธฮะ”  เสียงเล็กเรียกร่างสูงที่กำลังเหม่อให้กลับมา นัยน์ตาดุตวัดมองลูกแมวตัวน้อยที่เงยหน้ากล้าสบตาอย่างไม่เคยมีใครทำ คิ้วหนาเลิกขึ้นเชิงถามว่ามีอะไร “ได้เวลาทานข้าวแล้วฮะ ป้าสุบอกว่าตั้งโต๊ะแล้ว” แม้จะไม่ได้กลัวเหมือนตอนแรกที่เจอแต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้และแสดงความสนิทสนมเท่ากับร่างสูง
   “อืม”
   หมับ
   คงเป็นเรื่องปกติแล้วสำหรับทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้ที่เห็นเจ้านายเดินลงมาพร้อมสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่เดินตามประหนึ่งลูกเป็ดแม้จะดูแปลกตาหากแต่ความน่ารักที่ฉายแววเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ แม้ว่าดวงตากลมและรอยยิ้มบาง ๆนั่นจะถูกมอบให้แก่ผู้เป็นนาย เหล่าลูกน้องจึงได้รับอณิสงค์จากการแอบมองรอยยิ้มน่ารัก ๆ นั่น
   แต่ว่าแค่แอบมองก็เยียวยาหัวใจได้แล้วไหมล่ะ เสียงประท้วงจากบุรุษชุดดำที่ได้ตกเป็นทาสรอยยิ้มจากลูกแมวตัวน้อยของเจ้านายแล้วในช่วงเวลาสั้น ๆ  เพียงหนึ่งอาทิตย์    เมื่อคีธและลูกแมวตัวน้อยนั่งประจำที่แม่บ้านก็ยกอาหารขึ้นตั้งโต๊ะทันที ส่วนเจ้าลูกแมวสองตัวก็มีอาหารหรูในส่วนของตัวเอง
   “ทานเยอะ ๆ”  เนื้อไก่ชิ้นโตถูกตักใส่จาน ไอรักมองเนื้อไก่สลับกับมองร่างสูงที่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจเอื้อมมือตักเนื้อชิ้นที่มองดูแล้วว่าใหญ่กว่าชิ้นอื่นใส่จานร่างสูง
   “คุณคีธก็ทานเยอะ ๆ นะฮะ” รอยยิ้มที่แม้จะดูห่างไกลจากในรูปถ่ายวัยเด็กมากหากแต่ก็ทำให้ใบหน้าหวานน่ามองยิ่งขึ้น  จังหวะหัวใจของร่างสูงกระตุกไปชั่วขณะหนึ่งแต่ก็เลือกที่จะปัดทิ้งไป การทานอาหารเป็นไปอย่างเงียบเชียบเช่นเคย
   หลังจากทานอาหารเสร็จคุณคีธก็ขึ้นไปทำงานที่ห้องหนังสือแม้จะอยู่ที่นี่มาสัปดาห์กว่า ๆ แม้จะไม่ได้พูดคุยกับใครนอกจากคุณคีธแต่ไอรักก็รับรู้กิจวัตรประจำวันและใบหน้าทุกคนได้ คงเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาทำได้ดี แม้จะไม่รู้จักชื่อก็ตาม วันหยุดซึ่งไม่แน่นนอนวันไหนที่คุณคีธอยู่บ้านไอรักก็คิดเอาเองว่านั่นคงเป็นวันหยุดแต่ถึงจะเป็นวันหยุด (ที่โมเมเอาเอง) หลังจากทานมื้อเที่ยงคุณคีธก็จะขึ้นไปห้องหนังสือเพื่อทำงาน คุณหยินจะไปยืนที่หน้าห้องหนังสือพร้อมกับพี่หน้าดุอีกคน เมื่อไม่มีคุณคีธแล้วไอรักก็เดินไปอุ้มเต้าฮวยและเฉาก๊วยไปยังห้องนอนของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เขาได้มีห้องเป็นของตัวเอง และเตียงนอนผ้าห่มนุ่ม ๆ ตอนที่อยู่บ้านหลังนั้นห้องของเขามีเพียงห้องเล็กๆ ที่นอนเป็นเพียงฟูกเก่า ๆ และผ้าห่มผืนบาง เพราะอย่างนั้นการที่ได้ทั้งเสื้อผ้า การเป็นอยู่ที่ดีจนนึกว่าอยู่ในความฝัน 
   “เต้าฮวย เฉาก๊วยพวกเราต้องเชื่อฟังคุณคีธมากๆนะ” ไอรักก้มหน้าคุยกับลูกแมวที่ตอนนี้ตัวอ้วนขนฟูฟ่อง คุณคีธว่าอาทิตย์หน้าจะให้คนพาไปหาหมอ ผมก็อยากไปด้วยแต่ผมก็กลัวการออกไปข้างนอกเหมือนกัน
   ก๊อก ๆ
   “คุณไอรักครับ”
   “ฮะ” ผมร้องตอบกลับไป ทุกคนที่นี่ใจดีมากเลยครับแม้จะดูดุก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าคุยด้วยอยู่ดี
   “เจ้านายให้มาบอกว่า เจ้านายจะออกไปข้างนอกครับ”
   “ขอบคุณมากฮะ” เมื่อคุณคีธไม่อยู่จะมีคนมาบอกผมเสมอ การถูกใส่ใจนี่ดีจังเลยนะ
   .
   เช้าวันต่อมาระหว่างที่กำลังทานมื้อเช้ากันอยู่เงียบ ๆ อย่างเคย ก็มีเสียงร้องโวยวายพร้อมกับร่างสูงโปรงของคุณไนเจลวิ่งถลาเข้ามา ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา  ๆ จากคนที่นั่งข้าง ๆ
   “น้องไอรักกก คิดถึงพี่ไหม” แม้จะพุ่งเข้ามาแต่ก็มีระยะห่างไม่ได้เข้ามาใกล้จนทำให้ตกใจกลัว ไอรักยกมือขึ้นไหว้ผู้สูงวัยกว่า
   “สวัสดีครับคุณไนเจล”
   “ไม่เอาสิ ไม่เรียกว่าคุณสิ เรียกพี่ในเจลสิครับ” ไม่รู้ว่าเพราะรอยยิ้มที่ชวนให้ไว้วางใจหรือเพราะน้ำเสียงที่ชวนเคลิ้มนั่นทำให้ผมพยักหน้าตกลง
   “ฮะ พี่ไนเจล”
   “มาทำไม” เสียงทุ้มที่ดูจะดุกว่าปกตินั้นถามพีไนเจลด้วยสายตาที่ทำเอาพี่ไนเจลสะดุ้งก่อนที่จะกลับมายิ้มกว้างเหมือนเดิม
   “ก็มาหาน้องไอรักไง”
   “ไอเหรอฮะ” ไอรักเอียงคอมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างงง ๆ มาหาเขาทำไมกัน
   “ใช่แล้ว น้องไออยากพาเต้าฮวยกับเฉาก๊วยออกไปเดินเล่นที่สวนไหมครับ” ไนเจลสังเกตเห็นประกายตาวาววับที่พาดผ่านดวงตากลม
   “ยะ...อยากไปฮะ” ผมตอบกลับเสียงเบาพร้อมกับเหลือบมองคนข้างๆ
   “ไว้ทานเสร็จแล้วพี่จะพาออกไป ปล่อยให้ไอ้คีธไปทำงานเถอะเนาะ” ไอรักก็อยากจะเนาะด้วยกับพี่ไนเจลอยู่หรอกนะ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของคุณคีธแล้ว เขาควรกินข้าวให้อิ่มดีกว่า
**************************
ลืมแว่น เพ่งพิมพ์ไหวเท่านี้ ร้องไห้แปบ แง้

[AreeChuti]

ขอบคุณค่ะ.. รออ่านต่อค่ะ

[samsui]

  รออ่านตอนต่อไปครับ มาต่อเร็วๆ นะ

[nut2557]

 

[Letter123]

สองมือจ้วงตักข้าวเสียจนแก้มขาวนั้นกลมป่องเหมือนหนูแฮมเตอร์ที่อมอาหารไว้เต็มปากโดยไม่รับรู้เลยว่าสองคนที่ฟาดฟันด้วยสายตานั้นหยุดไปนานแล้ว
   “อ่า น้องไอรักนี่น่ารักจริง ๆ เลยน้า”
   “หุบปากไนเจล”
   เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จแล้วคุณคีธก็เตรียมตัวที่จะออกไปทำงานไอรักและแมวน้อยสองตัวเดินตามออกมาส่งที่ประตูใหญ่ เมื่อเดินถึงรถคุณหยินก็รับเสื้อสูทที่พาดบนแขนไปเก็บในรถ
   “อยู่บ้านดีๆ”
   “ฮะ คุณคีธ อ่า..”
   “มีอะไรรีบพูด” เมื่อใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งขรึมและน้ำเสียงดุ ๆ ก็ทำให้ไอรักรีบพูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดออกไป
   “ทำงานสู้ ๆ นะฮะ”  รอยยิ้มที่กว้างกว่าที่เคยถูกมอบให้แก่คนคนเดียว
   คีธมองร่างเล็กที่เอ่ยคำพูดที่ไม่เคยมีใครพูดกับเขาการทำงานนั้นเป็นเพียงหน้าที่ที่เขาต้องทำไม่มีหรอกนะกับคำพูดให้กำลังใจหรือถามว่าเขาเหนื่อยไหมเพราะอย่างนั้นการที่ไอรักพูดแบบนี้นั่นทำให้เขาไม่ชินจนรู้สึกขัดเขินไม่ได้ตอบกลับหมุนตัวขึ้นรถแล้วสั่งให้คนออกรถทันที ทิ้งให้ไอรักยืนงงว่าตนเองนั้นทำอะไรผิดไปรึเปล่า
   “มันไปแล้ว เราก็ไปเล่นที่สวนกันเถอะน้องไอรัก”
   “ฮะ” ไอรักหันมาตอบรับ เดินไปพร้อมกับลูกแมวทั้งสองที่พยายามเดินตามไอรักให้ทัน ไนเจลมองขบวนลูกแมวนั่นขำ ๆ ไอรักกวาดสายตามองรอบๆ อย่างสำรวจแม้จะเห็นจากหน้าต่างห้องแต่การได้ออกมาสัมผัสเองนั้นเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำต้นไม้ใบหญ้าดอกไม้ที่ถูกดูแลอย่างดีนั้นเบ่งบานอย่างสวยงาม
   “ชอบเหรอ”
   “ฮะ ไอชอบ” ในสมองเหมือนจะมีความทรงจำโผล่ขึ้นมา ในบ้านหลังสีฟ้าที่มีดอกไม้สวยงาม ภาพของคุณแม่
   “น้องไอมานั่งนี่กับพี่มา” ไนเจลกวักมือเรียกไอรักที่ทำหน้าเศร้าเหม่อลอย ถ้าไอ้คีธเพื่อนรักเห็นว่าเขาทำให้ลูกแมวของมันเศร้าใจละก็มีหวังเขาได้ไปนอนเล่นในทะเลแน่ ๆ  ไอรักก้มอุ้มลูกแมวทั้งสองที่เตรียมวิ่งซนขึ้นแล้วเดินไปนั่งยังเสือที่พี่ในเจลนั่งรออยู่แล้ว
   “เอาล่ะ เรามาคุยกันดีกว่าเนาะ”
   “พี่ไนเจลจะคุยอะไรหรือฮะ”
   “ไอ้คีธมันดีกับเราไหม”
   “ฮะคุณคีธดีกับไอมาก ๆ เลยฮะ” เมื่อพูดถึงร่างสูงที่ออกไปทำงานแล้วใบหน้าหวานนั้นจะมีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่โดยตลอด
   “อืม ไอรักหายกลัวพี่รึยัง”
   “ฮะ พี่ไนเจลใจดี” โอ๊ยยย ลูกแมวของไอ้คีธนี่มันน่าขโมยกลับบ้านจริง ๆ ทำไมเป็นเด็กดีแบบนี้นะ
   “งั้นเหรอ น้องไออยู่ที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายน้องไอได้อีก ใครรังแกน้องไอพี่จะเป็นคนจัดการให้เอง” ไนเจลทำหน้าขึงขังพร้อมกับกำกำปั้นทุบอกเบา  ๆ ท่าทางมั่นอกมั่นใจนั่นชวนให้ขำ
   “คิก ๆพี่ไนเจลตลกจังฮะ” เสียงใสหัวเราะเสียงก้อง ไนเจลที่เห็นรอยยิ้มกว้างพร้อมกับเสียงหัวเราะนั่นถึงกับอดใจไม่ไหว
   แชะ
   ไม่รู้ว่าด้วยความที่โทรศัพท์อยู่ใกล้มือหรืออะไรก็ตามไนเจลรีบกดเปิดแล้วถ่ายรูปและยังถ่ายวีดีโอไอรักที่กำลังหัวเราะไม่หยุดราวๆ10วินาทีก็กดหยุด
   “ขำอะไรพี่อ่ะ”
   “ก็พี่ไนเจลตลกฮะ เอ๊ะ เต้าฮวย เฉาก๊วย” ไอรักที่กำลังคุยก็ร้องตกใจเมื่อเจ้าลูกแมวทั้งสองตัวนั้นกระโดดลงจากตักลงไปวิ่งไล่แมลงกันเล่นซะแล้ว
   “ปล่อยให้มันเล่นเถอะน้องไอ ก็เหมือนเราไง ตอนนี้ไออยากทำอะไรไหม อยากเรียนรึเปล่า” ไนเจลถามเพราะอยากรู้ว่าไอรักมีความคิดยังไงกับการออกไปข้างนอกเจอผู้คนเพราะเท่าที่คีธเล่าให้ฟังน้องไม่ได้ออกไปเจอคนเยอะ  ๆมานาน แค่ที่บ้านมันก็ต้องสั่งให้คนไม่อยู่ในบ้านเยอะ ปกติจะมีเหรอครับคนเฝ้าบ้านแค่ 5-6 คนแบบนี้
   “อยากเรียนฮะ ก็แล้วแต่คุณคีธ ถ้าจะให้อยูที่บ้านไอก็อยู่ได้ฮะ” ไนเจลได้ฟังแล้วได้แต่คอตกอะไร ๆ ก็ไอ้คีธจริง ๆ
   “เอาเถอะไว้เราค่อยคิดละกันว่าอยากทำอะไร ไปเล่นกับน้อง ๆ ได้แล้วนู้น” ไนเจลชี้ไปที่ลูกแมวสองตัวที่ตอนนี้วิ่งซนไปทั่วสวน เมื่อไอรักเห็นเลยลุกขึ้นไปเล่นกับแมวน้อยทั้งสอง
   เมื่อลูกแมวทั้งสามไปวิ่งเล่นไนเจลก็หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่งทั้งรูปและวีดีโอที่ถ่ายไว้ไปยังห้องแชทที่เงียบและรกร้างยิ่งกว่าป่าช้าอีก ไม่ถึงหนึ่งนาทีแจ้งเตือนก็เด้งรัว ๆ
   “โอ้ สงสัยหิมะจะตก” เมื่อเลื่อนอ่านใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดก็เริ่มบูดบึ้ง ไอ้เพื่อนเลว ตัวหนังสือที่ไหลอย่างรวดเร็วนั้นมีแต่ความลับมากมายตั้งแต่สมัยเด็ก
   ไอ้
   ไอ้เพื่อนสารเลว
   “ไอรักยิ้มกว้างๆแล้วเรียกพี่เสียงหวาน ๆ หน่อยสิ” ไม่มีทางที่จะยอมโดนฝ่ายเดียวหรอกนะ ไอรักเมื่อถูกบอกอย่างนั้นแม้จะงง ๆแต่ก็ยอมทำตามพี่ชายใจดีบอก
   “พี่ไนเจลฮะ”
   “เยี่ยมมากไอรักไว้พรุ่งนี้พี่จะซื้อขนมร้านประจำพี่มาฝาก” ไนเจลยกนิ้วให้กับน้องแล้วก้มลงจิ้มมือถือต่อ วีดีโอเพียง 3 วินาทีที่ส่งไปทำให้คนที่ได้รับข้อความเกิดอาการอยากจะเทงานกลับบ้านหรือจะสั่งให้คนโยนคนที่มายุ่มย่ามกับสัตว์เลี้ยงของเขาออกจากบ้านดี  คีธรู้สึกพลาดที่เปิดดูข้อความอยู่ที่บริษัท เสียงหัวเราะ รอยยิ้มกว้างนั่นทำไมเขาถึงไม่ได้รับเป็นคนแรก
   “พี่ไนเจลฮะ”
   เสียงหวานที่คอยแต่จะแวบเข้ามาในหัว นั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ให้ตายเถอะ  บรรยากาศในห้องประชุมนั้นผู้บริหารและหัวหน้าแผนกต่างรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นอยู่ในขั้วโลกโดยคนที่ทำให้ห้องประชุมรู้สึกหนาวเย็นก็ท่านประธานที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตรงหัวโต๊ะนั่นยังไงเล่า
   “ฝ่ายการตลาดผมต้องการแผนการที่ดีและทำให้ได้ผลกว่านี้ไม่ใช่แผนการเหมือนเด็กแบบนี้”
   ปึง
   ทุกคนในห้องประชุมสะดุ้งเมื่อแฟ้มเสนอแผนงานนั้นถูกวางลงบนโต๊ะประชุมแต่ที่รู้สึกเหงื่อตกยิ่งกว่าทุกคนคือฝ่ายการตลาดที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดแล้ว
   “คะ..ครับ”
   “ประชุมคราวหน้าผมอยากเห็นงานที่ดีกว่านี้ ของทุกฝ่าย”
   “ครับ”
   “เลิกประชุม” สิ้นคำเหมือนทุกคนถูกปลดปล่อย เมื่อท่านประธานเดินออกไปแล้วทุกคนต่างแตกฮือกลับแผนกด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อ
   “มีงานอะไรอีก”
   “ไม่มีแล้วครับท่านประธาน” เลขาคนสนิทลอบปาดเหงื่อเมื่อวันนี้ไม่มีนัดหมายอะไรไม่อย่างนั้นคงจะโดนเทแน่ๆ
   “หยินเตรียมรถ”
   “ครับ”
   คอยดูนะกลับบ้านไปเขาจะต้องสั่งสอนสัตว์เลี้ยงให้เชื่อฟังกว่านี้
******************************************************

โอ๊ยยยย อยากบีบน้องงงงงงงงงง 

เนื้อเรื่องก็จะไม่หวือหวานะคะช่วงแรก ๆ 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ทุกอันนะคะ เราอ่านทุกอันนะคะ 

ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ 

ไว้เจอกันตอนต่อไปนะคะ 

[AreeChuti]

 

[goosongta]

อาการของคุณคีธเกินคำว่าสัตว์เลี้ยงไปมาก

[miikii]

โดนปั่นแล้ว 555555555555

[Letter123]

.
   ภายในห้องหนังสือนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศหนักอึ้งเมื่อร่างสูงได้รับข้อมูลจากเลขาที่อยู่ฮ่องกง โกดังสินค้าที่เตรียมส่งออกนั้นถูกไฟไหม้กล้องวงจรปิดก็เกิดใช้การไม่ได้ ช่างบังเอิญอย่างเหมาะเจาะเสียจริง คิ้วหนาขมวดจนแทบจะผูกเป็นโบว์แล้ว ดวงตาที่ดูดุอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดูดุกว่าเดิมแม้กระทั่งหยินลูกน้องคนสนิทยังรู้สึกกลัว
   ก๊อก ๆ
   “ใคร” เสียงห้วนๆที่ถามนั่นทำให้ไอรักที่ถือถาดสะดุ้งแต่ก็ยอมกลืนก้อนความหวาดกลัวลงท้องไป
   “ไอเองฮะ”
   “เข้ามา” เมื่อได้ยินคำอนุญาตไอรักก็เปิดประตูเข้าไป หยินแทบจะถลามาขอบคุณที่ทำให้บรรยากาศในห้องคลายความกดดันลง
   “มีอะไร” น้ำเสียงทุ้มเจือความโมโหที่คั่งค้างทำให้ร่างเล็กชะงักก้มหน้าลงต่ำมือที่ประคองถาดนั้นสั่นจนหยินที่ยืนอยู่ใกล้เห็นได้ชัด บอสจะทำให้ลูกแมวกลัวทำไมเล่า
   “ไอ..ไอทำแซนวิชขึ้นมาให้ฮะ” ลูกแมวของบอสพูดเสียงสั่นหยินมองด้วยความเป็นห่วงจนอยากจะถลาเข้าไปปลอบลูกแมวของบอส แต่เขาก็ยังไม่อยากตายตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งเมียเพราะอย่างนั้นอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ คงจะปลอดภัยกลับชีวิตมากกว่า
   คีธเงยหน้าจากไอแพดที่รายงานความเสียหายมองร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตา และสายตาเอ็นดูของลูกน้องคนสนิทที่เหมือนอยากจะเข้ามาปลอบลูกแมวจนเขาต้องส่งสายตาให้ออกไปจากห้อง สัตว์เลี้ยงเขามีสิทธิ์อะไรที่จะมาใช้สายตาแบบนั้นมอง
   “มานั่งนี่สิ” ร่างสูงขยับเลื่อนเก้าอี้ออกพร้อมกับตบมือหนาลงที่ต้นขาแกร่ง ไอรักลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะเดินเข้าไปหาวางถาดไว้บนโต๊ะแล้วค่อยนั่งลงที่ตักใบหน้าหวานก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
   “ทำอะไรมาให้ฉัน”
   “ไอเห็นพี่คีธยังไม่ได้กินข้าว ไอเลยทำแซนวิชง่าย ๆ ขึ้นมาให้” เพราะน้ำเสียงทุ้มและท่อนแขนแกร่งรั้งอยู่ที่เอวทำให้ไอรักนั้นใจชื้นกล้าพูดมากขึ้น
   “ขอบใจ ป้อนฉันสิ” คีธกระซิบที่ข้างหูพอร่างเล็กนั่งอยู่ในอ้อมแขนยิ่งทำให้ไอรักดูตัวเล็กกว่าเดิม มือเล็กที่สั่นน้อย ๆ หยิบแซนวิชที่ทำป้อนร่างสูงทีละชิ้น ทีละชิ้น
   “อ๊ะ” ไอรักร้องขึ้นเพราะความตกใจเมื่อปลายนิ้วถูกกัดเบา ๆใบหน้าหวานนั้นแดงซ่านเหมือนถูกสีสาดใส่และสิ่งที่ทำให้ไอรักรู้สึกร้อนไปทั้งตัวก็คือ คุณคีธจับนิ้วชี้ที่ถูกกัดไปแนบริมฝีปากหยักก่อนที่จะใช้ลิ้นเลียตั้งแต่ต้นจรดปลายนิ้ว
   บึ้ม
   เหมือนในหัวระเบิดทันทีเมื่อทั้งสบสายตาดุคู่นั้นที่ตอนนี้ดูร้ายกาจมาก ไอรักรู้สึกเหมือนอยู่ในเตาอบ เรี่ยวแรงเหือดหายทั้งตะเหมือนเนยที่ถูกละลาย สายตาไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ไหนจึงได้แต่ปิดเปลือกตาสีอ่อนศีรษะเล็กซบลงที่ไหล่กว้างหนีสายตาที่ทำให้เขาละลาย เสียงทุ้มเหนือศีรษะนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอาย
   “อร่อยมาก” คำชมที่ไม่รู้ว่าเป็นแซนวิชหรือว่านิ้วเล็กนั่นกันแน่ที่อร่อยคนที่ตอบได้ก็คงเป็นคนที่มีรอยยิ้มร้ายกาจ
   “งือ ไม่พูดแล้วฮะ”
   “หึ ๆ อยู่กับฉันก่อน”
   “ฮะ” แม้ไม่บอกไอรักก็ไม่คิดที่จะลุกไปอยู่แล้วเพราะตอนนี้เขาเขินจนหมดแรงแล้วได้แต่เอียงซบไหล่กว้าง ฟังเสียงทุ้มคุยงานเป็นภาษาต่าง ๆ ที่เขาไม่เข้าใจหากแต่น้ำเสียงทุ้มฟังไปนานก็เคลิ้มหลับทั้ง ๆ ที่นั่งอยู่บนตักร่างสูง
   “บอสครับ” หยินที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเพราะมีเรื่องด่วนก็ต้องถูกสายตาของบอสถูกสาปให้หยุดนิ่ง แต่เมื่อเห็นคนที่หลับอุตุก็รับรู้ความผิดของตัวเองทันใด
   “ว่ามา”
   “เดินทางพรุ่งนี้ตอนบ่ายครับบอส”
   “อืม พรุ่งนี้ซื้อโทรศัพท์ให้ฉันด้วย”
   “โทรศัพท์บอสพังเหรอครับ” หยินถามด้วยความแปลกใจ
   “ไม่ เอาให้แมว” อ้อ เข้าใจแล้ว บอสอยากให้แมวมีโทรศัพท์ เอาที่บอสสะบายใจ หลังจากนั้นการคุยงานก็เป็นไปอย่างเงียบเชียบ จะไม่ให้เงียบได้ยังไงก็บนตัวบอสมีลูกแมวนอนอยู่
   “บอสจะไม่ให้น้องไปนอนดีๆที่เตียงเหรอครับ”
   “ไม่ รีบคุย” เจ้านายไม่เมื่อยเราก็ไม่ควรไปยุ่งสินะ หยินควรปรับตัวกับอาการแบบนี้ของเจ้านายให้ได้เร็ว ๆ สินะ
   คีธพยายามคุยงานด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ลูกแมวตื่นแม้ว่าเวลาจะผ่านเข้าใกล้วันใหม่แล้วกว่างานที่คุยจะเสร็จสิ้น หยินนั้นออกไปนานแล้วเหลือเพียงเขาและลูกแมวที่ยังหลับสนิท วางของในมือลงแล้วอุ้มเจ้าแมวขี้เซาเดินไปยังห้องนอนใหญ่เมื่อวางลงบนเตียงนุ่มก็พลิกตัวมุดเข้าหาความอบอุ่นทันที  มองร่างเล็กอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็ขึ้นไปสอดตัวใต้ผ้าห่มล้มตัวนอนข้าง ๆ ยังไม่ทันได้หลับคนข้างกายก็ขยับเข้ามาซุกอยู่ไม่นิ่งจนทนไม่ไหวคว้าตัวลูกแมวเข้ามากอดไอรักถึงได้นิ่งไป ร่างสูงจึงได้หลับตาลงเพื่อพักผ่อนเช่นกัน
   .
   แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างทำให้ร่างเล็กที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกตัวตื่นดวงตากลมปรือมองรอบห้องอย่างใช้งุนงง เมื่อเห็นว่าห้องนั้นไม่ใช่ห้องของตนก็รีบลุกกวาดสายตามองรอบ ๆ ก็รู้ว่าเป็นห้องของใคร เขามานอนบนเตียงของพี่คีธได้ยังไงกัน ท่าทางมึนงงของลูกแมวขนฟูที่เพิ่งตื่นนั้นตกอยู่ในสายตาของเจ้าของห้องที่ขึ้นมาปลุกสัตว์เลี้ยงแต่ก็มาเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของเจ้าลูกแมว    
   “ทำอะไรนะ” คีธรีบถามเจ้าลูกแมวที่จู่ ๆ ก็มุดซุกหน้าลงกับหมอนแถมยังส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างน่ารัก
   “อ่ะ..พี่คีธ” ไอรักดีดตัวขึ้นจากหมอนทันทีใบหน้าเนียนแดงระเรื่อเมื่อเจ้าของห้องได้เห็นท่าทางน่าอายของเขา งืออออออออ ก็กลิ่นที่นอนนี้มันหอมเหมือนกลิ่นของเจ้านายเลย
   “เจ้าสองตัวร้องหาจะแย่อยู่แล้ว” คีธไม่สนใจร่างเล็กที่ทำตัวไม่ถูกเดินเข้าไปหา มือใหญ่ยกขึ้นลูกกลุ่มผมที่ชี้ฟูนั่นให้เป็นทรง
   “งือ ขอโทษฮะที่ไอหลับเพลิน”
   “ไม่เป็นไร ฉันจะรออยู่ข้างล่าง” ไอรักพยักหน้ารับคำแล้วรีบปีนลงจากเตียงวิ่งกลับห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อทำธุระเสร็จไอรักก็รีบเดินไปข้างล่างทันที
   “พี่คีธ” ไอรักเรียกร่างสูงน้ำเสียงที่ชวนอมยิ้มพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้าไปนั่งข้างๆที่โซฟา    
   เมี๊ยว เมี๊ยว
   ลูกแมวสองตัวที่ตอนนี้จะกลายเป็นลูกหมูแล้วเพราะเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านยิ่งกว่าไอรักเสียอีกแถมยังขี้อ้อนขี้เล่นยิ่งป้าสุนะ เวลาหิวเจ้าสองตัวนี้วิ่งไปอ้อน ไอรักเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าเพื่อนซี้ทั้งสองตัวที่คลอเคลียอยู่บนตักกว้าง
   “ไม่หิวเหรอ”
   “ยังฮะ”
   “ฉันจะต้องไปฮ่องกงอยู่บ้านอย่าซนล่ะ”
   “ไอไม่ซนสักหน่อยฮะ พี่คีธ.....ไปนานไหมฮะ” ดวงตากลมช้อมมองร่างสูงที่จะไม่อยู่หลายวันเมื่อได้รับรู้ว่าจะไม่มีร่างสูงอยู่ด้วยใจดวงน้อยรู้สึกวูบโหวงอย่างน่าประหลาด
   “ไม่นาน หยินเอาของมา” คีธสั่งให้หยินส่งของที่สั่งมาให้ เมื่อได้ของหยินก็ขยับไปยืนอยู่หน้าประตูเหมือนเดิม ดวงตากลมคอยมองมือของร่างสูงที่เปิดกล่องหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดเช็ดดูนั่นดูนี่แล้วอุ้มเฉาก๊วย เต้าฮวยลงจากแล้วอุ้มเอาร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักแทน
   “นี่เป็นเครื่องของเรา ไว้พี่ไปถึงจะโทรหา”
   “จริงนะฮะ ไอจะรอ” ไอรักรับเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมาไว้ในมือพลิกไปพลิกมาก่อนที่จะเลิกสนใจ หันมาสนใจคนที่จะปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังในบ้านหลังใหญ่
   “ไอขอบคุณนะฮะสำหรับโทรศัพท์” ไอยิ้มหวานเป็นสิ่งตอบแทนแต่หากกลับไม่เป็นที่พอใจของคีธ
   “ถ้าจะขอบคุณฉันต้องไม่ใช่แบบนี้”
   “แบบไหนฮะ” ใบหน้าหวานเอียงคอมองคีธอย่างงุนงง    
   จุ๊บ
   ฉ่า
   “ต้องขอบคุณฉันแบบนี้” ไอรักนิ่งเมื่อร่างสูงแสดงวิธีการขอบคุณที่ทำให้เขารู้สึกร้อน ริมฝีปากที่กดแนบนั้นคือการจุ๊บไม่ใช่เหรอ
   “ตะ..ต้องทำแบบนี้เหรอฮะ”
   “ใช่ ตอนนี้แค่นี้ก่อน” ยังจะมีมากกว่านี้อีกเหรอฮะ แค่จุ๊บใจเขาก็ไม่ไหวแล้ว แต่เมื่อสบตาร่างสูงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะกลั้นใจหลับตาแนบรีมฝีปากลงไป
   จุ๊บ
   “ดี เด็กดี”
   ฮือออใครไหวแต่ไอรักไม่ไหวแล้ว
*********************************

แม่ก็ไม่ไหวแล้วลูกกกกกกก 

คุณคีธรังแกลูกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

ที่จริงตั้งเป้าว่าจะปั่นลงเมื่อวานแต่เราไม่มีกระจิตกระใจป่ันเลยค่ะติดตามเหตุการณ์ที่โคราชตลอดเวลา 

ตอนนี้น้องไอรักมีแท็กในทวิตแล้วนะคะ #ไอรักของคีธ 

หวีดได้ที่แท็กนะคะ อ่านแล้วเป็นยังไงอย่าลืมบอกเราด้วยนะคะ 

ฝากกดไลค๋์กดติดตามเพจเราด้วยเน้อ 

เพจ Letter123
ทวิตเรา Kirarishijo​​​​​​​ ร้างยิ่งกว่าร้าง แต่ไปหวีดแท็กได้น้าาาเราจะเข้าไปคุยด้วย

[AreeChuti]

  ชอบเกือบทุกเรื่องของคุณ​letter123​ ค่ะ

[miikii]

หลงลูกแมวมาก 

[goosongta]

ลูกแมวคงโดนกินในไม่ช้าอาการคุณคีธมันฟ้อง

[yunjae_yusoo_mi]

เดี๋ยวนะ ลูกแมวอายุเท่าไรเนี่ย

[kawisara]

คุก


คุก


คุก

[Dee^daY]

ฮ่องกง หรือ ห้องขัง ..

[Letter123]

ฮ่องกง หรือ ห้องขัง ..

พี่คีธอาจจะจบที่ห้องขังค่ะ555​ น้อง​ 18​ แล้วนาาาา

[Toon_TK]

น้องงงงงงงงงงงงง

[Letter123]

บทที่ 4

ยังไม่ถึงสามชั่วโมงหลังจากที่เจ้านายเดินทางลูกแมวก็หงอยทันที บรรดาลูกน้องและแม่บ้านที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ แต่ก็ไม่มีคนเข้ามาใกล้ให้ลูกแมวของบอสนั้นรู้สึกอึดอัดใจ

“น้องไอร๊ากกก” เสียงร้องดังจากจากทางเข้าบ้านที่ดังลั่นจนเจ้าของชื่อสะดุ้งรวมทั้งสองแสบที่วิ่งหูตั้งหางฟูหลบเข้าใต้โซฟา ไม่นานร่างสูงโปร่งของไนเจลก็วิ่งเข้ามาในห้องรับแขก

“สวัสดีฮะพี่ไนเจล”

“ไปแต่งตัวเร็ววันนี้พี่จะพาไปเที่ยว” เพราะนี่ก็เป็นหนึ่งในการรักษา ตอนนี้แม้เจ้าลูกแมวจะไม่ตื่นคนในบ้านแล้วต่อไปก็เป็นการทำให้เจ้าลูกแมวนั้นปรับตัวในการเข้าสังคม พอได้ยินว่าจะพาออกไปด้านนอกเจ้าลูกแมวก็หูตั้งทันที

“ไอไม่ไปได้ไหมฮะ”

“ไปแค่ที่ทำงานพี่เอง จะได้พาเต้าฮวยกับเฉาก๊วยไปหาหมอด้วยไงครับ” เมื่อได้ฟังเหตุผลของพี่ชายคนสนิทก็ทำให้ไอรักสองจิตสองใจ ทั้งอยากจะออกไปและหวาดกลัวที่จะออกไปข้างนอก แต่อีกใจไอรักก็อยากหายจากอาการที่พี่ไนเจลบอกว่าเป็นอาการป่วยของเขา อยากหายเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ไม่หวาดกลัวอะไรและผมก็อยากหายเพื่อคุณคีธ ไนเจลมองใบหน้าน่ารักที่คิ้วขมวดจนแทบผูกเป็นโบว์นั่นอย่างเอ็นดูยอมรับเลยว่าความคิดที่จะพาลูกแมวของไอ้คีธออกไปข้างนอกส่วนหนึ่งเพราะการรักษาแต่เหตุผลใหญ่ คือ ผมอยากพาไป ไอ้คีธจะต้องรู้สึกหวงลูกแมวจนหัวร้อนแน่ ๆ

“ได้ฮะ ไอจะไปกับพี่โนเจล”

“งั้นขึ้นไปแต่งตัวน่ารัก ๆ นะครับ”

“ฮะ” เจ้าลูกแมวรีบวิ่งขึ้นห้อง ไนเจลก็เดินไปหาป้าสุเพื่อให้คนเอาลูกแมวจริง ๆ เข้ากรงเพื่อพาไปหาหมอ แอบกระซิบบอกที่จริงแล้วการพาแมวน้อยสองตัวไปหาหมอไอ้คีธคิดจะพาไปอาทิตย์นี้แต่ว่ามันไม่อยู่ไง ก็เลยรวมธุระนี้ไปด้วยเลยละกัน ไม่นานนักเมื่อแมวอยู่ในกรงเรียบร้อย ไอรักก็ลงมาจากห้องในชุดเอี๊ยมยีนส์และเสื้อไหมพรมสีชมพูที่ยิ่งเสริมให้ร่างเล็กดูน่ารักและน่าทะนุถนอมจนอยากจะพุ่งเข้าไปบีบ

“พร้อม...แล้วฮะ” ลูกแมวตัวน้อยพูดเสียงสั่น ท่าทางหูตกหางตกนี่ชวนให้สงสารมาก

“ไปเถอะ” ทั้งสองเดินไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหน้า โดยมีเหลาแม่บ้านและบอดี้การ์ดที่มองตามด้วยสายตาเป็นห่วง

“ตื่นเต้นเหรอ”

“ฮะ”

“คุยกับเจ้าสองตัวนี่ไปก่อนนะพี่ขอคุยงานก่อน” ไอรักก้มลงคุยกับเจ้าลูกเหมียวสองตัวที่ร้องโวยวายเพราะอยู่ในกรง ไอรักคุยงุ้งงิ้งกับลูกแมว แม้จะประหม่าและหวาดกลัวแต่เมื่อเขาอยู่กับลูกแมวไอรักก็กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง รถคันหรูที่มีลูกน้องของคีธขับให้มาหยุดที่โรงพยาบาลสัตว์เอกชนแห่งหนึ่ง

“มาเถอะน้องไอ”

“พี่ไนเจล”

“พี่จะอยู่ข้าง ๆ นะ” เมื่อพี่ไนเจลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและมือแตะอยู่ที่หลังนั่นช่วยเรียกกำลังใจให้กับเขามากขึ้นสองมืออุ้มกรงแมวเดินตามพี่ไนเจลเข้าไปยังโรงพยาบาล

“สวัสดีครับ” เมื่อเดินมายังเค้าเตอร์เจ้าหน้าที่ก็ทักทายคุณลูกค้าที่หน้าตาดีทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“สวัสดีครับ ไอรักหลบหลังพี่ทำไมครับ” ไอรัก

“เอ่อ สวัสดีฮะ” เจ้าลูกแมวโผล่มาทักทายแล้วก็กลับไปอยู่ด้านหลังท่าทางแบบนี้เรียกรอยยิ้มของทั้งไนเจลและพนักงาน ไอรักรู้สึกประหม่าและตื่นกลัวแขนเรียวกอดกรงเพื่อนซี้ทั้งสองตัวแน่น

“รบกวนกรอกประวัติน้องแมวทั้งสองด้วยครับ”

“น้องไอรักมาครับ” ไนเจลพยายามให้ช่วยให้ร่างเล็กก้าวมาเผชิญกับคนอื่นบ้างซึ่งไอรักก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ร่างเล็กยกกรงเพื่อนทั้งสองตัวให้พี่ไนเจลถือเดินเข้าไปกรอกข้อมูลของทั้งสองตัว

“เรียบร้อยฮะ”

“งั้นพี่จะพาน้องไปหาคุณหมอนะครับ” ไอรักมองตามเพื่อนตาละห้อยทำเอาไนเจลหลุดขำ

“ป่ะ ไปเที่ยวที่ทำงานพี่กัน”

“ฮะแล้วเต้าฮวยกับเฉาก๊วยล่ะฮะ”

“คุณหมอจะดูแลเองไปกันเถอะ” แม้จะห่วงแต่ไอรักก็เดินตามไนเจลไป ไอรักมองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นการที่อยู่ในรถกับคนที่สนิททำให้เขารู้สึกปลอดภัย เสียงหวานเจื้อยแจ้วมีชีวิตชีวาเรียกรอยยิ้มของทุกคนบนรถได้ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงเรียกข้าวของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าของไอรัก ไอรักหยิบมันออกมาดวงตากลมฉายแววอ้อนขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย

“พี่ไนเจล” ไนเจลมองก่อนจะเบ้ปากลงเมื่อเห็นว่าใครวีดีโอคอลมา อยากจะแกล้งไอ้คนที่อยู่ต่างประเทศอยู่หรอกนะแต่เมื่อเห็นแววตาของน้องชายก็ใจอ่อนยอมสอนให้กดรับ

“ (อยู่ที่ไหน) ” ทันทีที่กล้องเปิดน้ำเสียงทุ้มก็ดุดันทันทีเมื่อเห็นว่าไอรักนั้นอยู่บนรถ ไม่เห็นมีใครแจ้งกับเขา

“ไอกำลังจะไปที่ทำงานของพี่ไนเจลฮะ”

“ (ไปทำไม) ” น้ำเสียงดุนั่นทำให้ไอรักคอตกหูตกลู่

“พี่ไนเจลชวนมาฮะ ละ...แล้วก็พาเต้าฮวยและเฉาก๊วยไปหาหมอฮะ” ไอรักพูดเสียงอ่อย

“ (หึ ช่างเถอะ ฉันไม่อยู่ดื้อรึเปล่า) ”

“เปล่านะฮะ ไอเป็นเด็กดีนะ” คำตอบที่ไม่สมกับอายุ 18 นั่นเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงที่อยู่อีกประเทศ

“ (งั้นเหรอ อยากได้อะไรไหมฉันจะเอากลับไปให้) ” ไนเจลอยากจะกรอกตามองบน อะไรกันกับอ่อนโยนแบบนี้กันวะทีกับเพื่อนนี่อย่างกับจะกินหัว กับลูกน้องนี่อย่างกับอยู่ที่ขั้วโลกความมาตรฐานที่สี่ ที่ห้านี่คืออะไร

“ไม่อยากได้ฮะ แค่คุณคีธรีบกลับมาก็พอฮะ” เพราะแม้จะห้อมล้อมไปด้วยคนที่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวแล้วแต่ก็ไม่เหมือนกับที่มีคุณคีธอยู่ใกล้

คิดถึง

เพราะคนที่เก็บผมออกมาจากความมืดก็คือคุณคีธ พอไม่เห็นคุณคีธเขาก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรออกไป ความรู้สึกที่วนเวียนอยู่คือ คิดถึง คิดถึงคุณคีธมากจริง ๆ

ฝ่ายร่างสูงที่ได้ยินถ้อยคำน่ารัก ๆ นั่นริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากจนอยากจะกลับไปเลี้ยงเจ้าลูกแมวของเขาที่นับวันยิ่งทำให้เขารู้สึกเอ็นดูและคิดไม่ผิดที่เก็บอีกฝ่ายมา

“ (ได้ ฉันจะรีบกลับไป ตอนเย็นฉันจะคอลหา) ” ไอรักมองใบหน้าหล่อ ๆ ของคุณคีธตาแป๋วเหมือนแมวจ้องขนนก

“ฮะ คุณคีธสู้ ๆ นะฮะ”

“ (ได้เด็กดี) ” เพียงคำชมว่าเด็กดี ไอรักก็ยิ้มจนเต็มแก้มก่อนที่จะล่ำลากัน

“ยิ้มใหญ่เลยน้า”

“ฮะ ไอดีใจ”

“อยู่กับพี่ไม่เห็นยิ้มแบบนี้เลย เอาล่ะถึงแล้ว” ไอรักที่มีความสุขจากการได้คุยกับร่างสูงทำให้การลงจากรถนั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของไอรักเลยด้วยซ้ำ ไนเจลจูงมือลูกแมวที่อยู่ในห้วงความสุขเดินเข้าไปยังโรงพยาบาล

“มานั่งในห้องนี้ก่อนนะครับ” ไนเจลปล่อยให้น้องนั่งที่เก้าอี้ในห้องตรวจส่วนตัวเขาเองเดินไปค้นแฟ้มคนในที่ตู้หลังโต๊ะทำงาน

ก๊อก ๆ

“เข้ามาครับ”

“ไง หมอไนเจล” คนที่เข้ามาใหม่เอ่ยทักคุณหมอเจ้าของห้อง แต่เมื่อไนเจลหันมาเจอใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดนั่นบึ้งตึงทันที

“ผมไม่ได้นัดน้องคุณวันนี้นะครับ” ไนเจลบอกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทำไมไอ้หมอนี่ถึงได้มาถูกเวลา วันนี้ที่เขามาโรงพยาบาลก็เพราะแค่เอาเอกสารแต่หมอนี่ก็เหมือนนกรู้

“ผมแค่อยากเจอคุณ” ไนเจลกรอกตาจนแทบจะหลุดจากเบ้า เลิกสนใจไอ้หมอนี่ดีกว่า

“ไอรักครับเรากลับกันเถอะ” ไอรักที่นั่งได้ไม่เท่าไหร่เงยหน้ามองพี่ชายคนสนิทอย่างงง ๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปจับมือของพี่ไนเจลทันที

“หลีกไป”

“นั่นใครนะครับ” แม้จะมีรอยยิ้มบางประดับตลอดเวลาแต่ไนเจลก็คิดว่ามันดูหลอกลวง

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” ไนเจลขยับมาบังตัวไอรักไว้ หมอนี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ

พลั๊ก

ร่างสูงโปรงผลักคนที่ยืนขวางประตูนั้นให้หลบไปพร้อมกับจูงมือไอรักให้เดินตามไม่สนใจเสียงเรียกตามหลังมา ไอรักได้แต่มองร่างโปร่งที่ไม่พูดไม่จาจนกระทั่งขึ้นรถ

“พี่ในเจลอย่าโมโหเลยนะฮะ” ไอรักทำใจกล้าปลอบพี่ชายที่ใบหน้าบึ้งตึง

“เฮ้อ ได้ๆ พี่จะไม่โมโห เราไปรับเจ้าสองตัวนั่นดีกว่าเนาะ” ไนเจลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นบีบแก้มนุ่มยืดไปมา

“ฮะ” ไอรักได้แต่ยิ้มรับ หากแก้มเขาสามารถทำให้พี่ไนเจลอารมณ์ดีได้เขาก็จะเสียสละแก้มให้พี่ไนเจลบีบเล่นก็แล้วกัน

.

.

ไหนว่าไปไม่นาน สองวันแล้วที่ไม่มีร่างสูงอยู่ด้วยแม้จะมีพี่ไนเจลและแม่บ้านคนอื่นอยู่ด้วยแต่ลูกแมวของเจ้านายก็ยังหงอยลงตั้งแต่ผ่านวันแรกมาแล้วและยิ่งสองวันอาหารก็ยังไม่ยอมทาน ขนาดที่แมวสองตัวมาคลอเคลียร้องเรียกเจ้าตัวก็ยังไม่สนใจใบหน้าหวานนั่นเศร้าหมองและขังตัวเองอยู่ในห้องยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วง

“คุณไนเจลคะเราจะทำยังไงดี”

“เฮ้อไอ้คีธก็ติดต่อไม่ได้” แม้กระทั่งเขาที่ไอรักเปิดใจให้ยังไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย ไอ้เจ้าของมันไปทำอะไรอยู่ไหนวะ ทั้งไนเจลและป้าสุต่างแอบมองผ่านประตูห้องด้วยความเป็นห่วง

“ทำอะไรกัน” เพราะมัวแต่จดจ่อกับลูกแมวที่นั่งคุ้ดคู้อยู่บนเตียงสะดุ้งกันทั้งสองคน

“ไอ้คีธ ทำไมฉันติดต่อแกไม่ได้วะ อ่ะ ๆ ไม่ต้องตอบเข้าไปหาลูกแมวแกก่อนไปเร็ว” ไนเจลรีบดันหลังเพื่อนให้เข้าไปในห้องทันทีโดยไม่คิดที่จะอธิบายอะไรเพิ่ม

คีธที่ถูกดันเข้ามากำลังที่จะหันไปโวยวายกับไอ้เพื่อนเลวแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างเล็กที่กอดตัวเองอยู่บนเตียง จริงๆ แล้วเขาต้องกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วหากแต่ปัญหาก็เกิดขึ้นมาก่อนที่จะกลับจนเขาต้องจัดการปัญหานั่นอย่างเด็ดขาดและตัวปัญหานั่นทำให้เขาโทรหาลูกแมวไม่ได้และก็คิดเพียงที่จะเร่งกลับมานี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาร้อนอยากกลับบ้าน

“ไอรัก” คีธเรียกลูกแมวเสียงเบา

“คะ...คุณคีธ” เสียงทุ้มที่เฝ้าคิดถึงและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอคนที่คิดถึงยืนอยู่ตรงหน้าดวงตากลมก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมกับร่างเล็กที่รีบลุกหากแต่ก็ติดผ้าห่มที่ห่อตัวนั่นก็ทำให้เสียหลักจนหมิ่นแหม่ที่จะตกจากเตียงแต่กลับตกลงเข้าสู่อ้อมกอดอุ่น

“ระวังหน่อยสิ”

“ฮึก..คุณคีธ คุณคีธทิ้งไอ” เสียงหวานที่แหบพร่านั้นสะอึกสะอื้นจนตัวโยนแขนเล็กนั้นเกาะเกี่ยวร่างสูงแน่น ไอร้อนที่แผ่ออกมานั่นทำให้คีธต้องขมวดคิ้ว

“ชู่ว ไม่ต้องร้องฉันไม่ได้ทิ้งไปเสียหน่อย” คีธรีบปลอบลูกแมวที่ร้องไห้ในอ้อมกอดอย่างเสียขวัญจนกระทั่งเสียงร้องเงียบลงเหลือเพียงการสะอื้นเบาๆ เมื่อก้มลงไปดูก็เห็นว่าไอรักนั้นร้องไห้จนหลับไปแล้ว มือหนายกขึ้นทาบตามแก้มและซอกคอความร้อนที่แผ่ออกมานั่นทำให้เขาต้องคิ้วขมวด

“ป้าสุ”

“คะ คะคุณคีธ” แม่บ้านสูงวัยที่รอข่าวอยู่ด้านนอกรีบเปิดประตูเข้ามาทันทีเมื่อผู้เป็นนายเรียกหา

“ตามหมอและขอน้ำอุ่นด้วย”

“ได้ค่ะ ๆ” เมื่อรับคำสั่งป้าสุก็รีบไปทำตามคำสั่งทันที

“น้องเป็นไรวะไอ้คีธ” ไนเจลที่รออยู่ด้านล่างเห็นป้าสุรีบร้อนตามหมอก็รีบขึ้นมา

“ไม่สบาย ทำไมไม่เข้ามาดู” ไนเจลแทบอยากจะโบกหัวเพื่อนสนิทแต่ก็กลัวตายเลยทำได้แค่ถอนหายใจและกรอกตามองบนกับน้ำเสียงที่เหมือนเขาเป็นลูกน้องมันยังไงยังงั้น

“น้องไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เมื่อวานและพวกฉันก็เข้าห้องไม่ได้ด้วย” เมื่อจะเข้าห้องไอรักก็จะเริ่มตัวสั่นและร้องหาไอ้เพื่อนสนิทจนเขาต้องคอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

“อืม”

“ไม่ปล่อยน้องนอนดีๆ วะ” ไนเจลทักเมื่อคีธยังคงนั่งเป็นหลักให้ไอรักกอดรัดทั้งๆ ที่หลับไปแล้ว

“ไม่ยอมปล่อย นายกลับเลยก็ได้”

“ไม่เป็นไรฉันจะรอดูอาการ เดี๋ยวไปจัดยาให้” ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปก่อนละกัน เมื่อไนเจลเดินออกมาก็สวนทางกับป้าสุที่ถืออ่างน้ำอุ่นเข้าไปในห้อง

“ให้ป้าเช็ดตัวคุณไอรักเลยไหมคะ”

“ไม่ต้อง ผมจะจัดการเอง” หัวหน้าแม่บ้านวางของแล้วจึงกลับออกไปพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเบามือ

คีธที่พยายามมือเรียวที่กำแน่นที่เสื้อเขาไม่ยอมปล่อยแถมเมื่อเขาขยับไอรักก็จะผวาตามพร้อมส่งเสียงสะอึกสะอื้นเบา ๆ จนเขาต้องถอนหายใจเมื่อไอร้อนยิ่งผ่านไปนานยิ่งร้อนขึ้นและหน้าผากเนียนนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ

“ไอรัก เด็กดีปลอ่ยมือก่อนเร็ว” คีธก้มลงกระซิบกล่อมร่างเล็กอย่างอ่อนโยนขนาดที่ว่าใครมาเห็นและได้ยินคงจะทำหน้าเหมือนเห็นผี คีธพยายามปลอบอย่างใจเย็นจนคนป่วยยอมสงบและปล่อยมือให้เขาเช็ดตัวอย่างว่าง่าย

“แมวโง่” เมื่อเห็นแก้มป่องที่เขาขุนจนมีเนื้อมีหนังนั่นหายไปแถมยังผิวซีด ๆ นี่อีก แม้จะปากจะต่อว่าแต่แววตาที่มองใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัว ไม่รอช้าคีธรีบถอดเสื้อผ้าให้กับร่างเล็กแล้วลงมือเช็ดตัวให้อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นไอรักนั้นตัวสั่นเทา

“อือ”

“ชู่ว เสร็จแล้ว” คีธรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าทันที

ก๊อกๆ

“เข้ามา” นัยน์ตาคมกวาดมองความเรียบร้อยก่อนที่จะบอกให้คนที่เตาะประตูเข้ามา

“นี่ยากับข้าว ดูแลน้องฉันดี ๆ ด้วยล่ะ” ไนเจลยกถาดเข้ามาวางกำชับเพื่อนสนิทก่อนที่จะรีบหนีเพราะแค่เขามองไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่มนั่นก็ถูกมองแรง รีบหนีตายดีกว่า คีธถอนหายใจแรงหันมองเด็กป่วยที่นอนหลับอยู่เลยลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย

“อึก” เด็กป่วยที่สะดุ้งตื่นขึ้นมามองรอบ ๆ ไม่เห็นร่างสูงอยู่ในห้อง หยดน้ำใสก็ร่วงกราว เพราะอาการป่วยและความอ่อนไหวนั่นยิ่งทำให้ร่างเล็กร้องหนักขึ้น

“ไอรัก”

“ฮืออออคุณคีธ” ไอรักใช้แรงที่ยังเหลือยันตัวขึ้นกอดร่างสูงที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำไว้อย่างหมิ่นเหม่

“ไม่ร้องแล้ว ไม่ปวดหัวเหรอ”

“ปวด คุณคีธ”

“ปวดก็เลิกร้อง” คีธพยายามที่สุดที่จะปลอบร่างเล็กโดยไม่สนใจเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่บดเบียดอยู่บนตัก ร่างเล็กที่พยายามกอดเขาไว้แน่นจนตอนนี้ปมชุดคลุมอาบน้ำนั่นหลุดลุ่ยไปแล้ว

“ฮึก ก็ไอปวดหัว คุณคีธก็ไม่อยู่กับไอ”

“อยู่แล้วนี่ไง” ฝ่ามือใหญ่ลูบขึ้นลงเบาๆ และก็เป็นเขาที่ไม่อยากผละจากสัมผัสเนียนนุ่มมือ

“ฮึก คุณคีธทิ้งหนู คุณคีธไม่โทรมาหาหนู หนูเสียใจ”

F*ck

ให้ตายเถอะ ใครใช้ให้แทนตัวแบบนี้กัน

***********************************************

หนูไม่ไหวแล้วแม่ น้องน่าบีบบเหลือเกินนนนนนนนนน

เรากลับมาแล้วววววววววววววว //จุดผลุ 

ช่วงนี้ข่าวไวรัสกำลังระบาด ขอให้ทุกคนเซฟตัวเองดีๆนะคะ ด้วยความเป็นห่วง

อ่านแล้วเป็นอย่างไร บอกเราด้วยเน้อออออออออออออออ 

ขอบคุณทุกการสนับสนุนและคอมเม้นต์นะคะ 

จุ๊บ ๆ