พิมพ์หน้านี้ - Adopt me pls อนที่ 11 12/6/2563

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: Letter123 ที่ 21-10-2019 09:35:58

หัวข้อ: Adopt me pls อนที่ 11 12/6/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 21-10-2019 09:35:58
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


ขอโทษนะฮะ

คุณ....รับผมไปเลี้ยงได้รึเปล่า

 
























ผลงานที่แล้วมา
Love Diary รักที่แอบมอง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54878.0
ไร่สายลม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59812.0

Half an hour ช่วงเวลาแห่งความสุข
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66116.msg3785385#msg3785385

ซ่อนรัก

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68958.msg3962274#msg3962274

ข้าไม่อยากแต่ง
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70021.0
 และอีกสองเรื่องไม่ได้ลงในเล้านะคะ
สามารถเข้าไปติดตามข่าวสาร ทวงนิยายได้ที่
https://www.facebook.com/letter123.writer/
หัวข้อ: Re: Adopt me pls บทนำ สั้นๆ เหมือนเรื่องที่แล้ว 5555 25/11/2562
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 25-11-2019 19:14:59
บทนำ
   “อย่างมึงนะเกิดมาก็เป็นภาระ น่าจะตายไปพร้อมกับพ่อแม่มึง”
   “เกะกะ อย่ามาใช้สายตาแบบนั้นมองฉันนะ  ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันรับแกมาเลี้ยง”
   “ ผิวแกนี่เนียนจริงๆ”
   หนี
   ผมต้องหนีออกจากที่นี่ 
   ในชีวิตนี้ผมไม่ต้องการอะไรนอกจากความรักและความเข้าใจ หากผมมีทางเลือกคงไม่อยากให้พ่อกับแม่จากไป ไม่ได้อยากเป็นภาระ ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ
   เพี๊ยะ
   “งานง่ายๆก็ทำไม่ได้ มึงนี่ภาระจริง” ผมก้มหน้าลงเส้นผมยาวนั้นปรกลงปิดใบหน้าหวานที่แก้มซีกหนึ่งนั้นแดงเป็นรอยมือเด่นชัด “ไปให้พ้นหูพ้นตากูเลย”
   หงึก
   ร่างผอมเล็กนั้นรีบพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ตัวเองไม่ต้องเจ็บตัวการทำตามคำสั่งนั้นก็ดูเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ร่างที่ดูเล็กผิดจากอายุจริงอยู่มากโขเดินไปนั่งขดยังมุมห้องกอดเขาและซุกหน้าขดตัวให้เล็กที่สุด ในบ้านหลังใหญ่หากแต่ร่างเล็กรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีค่าน้อยกว่าต้นหญ้าในสนามกว้าง
   พื้นที่ที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้นั้นมีเพียงห้องเก็บของเล็กๆที่มีที่ว่างเพียงแค่ร่างเล็กได้หลับนอน ตลอด 10 ปีที่ถูกรับมาเลี้ยงดูโดยครอบครัวของป้านั้นในคราแรกนั้นคิดว่านี่คงจะเป็นครอบครัวใหม่ที่เป็นที่พักพิงและมอบความรักให้
   แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่
   นรกบนดินเป็นอย่างไร ร่างเล็กได้รับรู้แล้ว
   แม้จะไม่ได้อดอยากแต่ก็ไม่ได้เต็มอิ่ม บางวันก็ได้เพียงอาหารเพียงมื้อเดียว ไร้ซึ่งความใส่ใจและการเหลียวแล ต่างจากลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกันเพียงสองปี
   เด็กน้อยอายุเพียงเจ็ดขวบถูกใช้งานทอดทิ้ง จนกระทั่งอายุ แปดขวบถึงได้รู้ว่าการที่ถูกรับมาดูแลนั้นเป็นเพราะมรดกของพ่อและแม่ ทั้งบริษัท ทั้งบ้านและทุกอย่างถูกถ่ายโอนไปเป็นของป้า แม้จะยังเด็กแต่ร่างเล็กก็เข้าใจทุกสิ่ง และยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งถูกปฏิบัติเหมือนไม่ใช่คน การถูกเลี้ยงดูแบบปล่อยทิ้งปล่อยคว้างหากแต่เมื่ออยากใช้งานก็จะเรียกหา ทั้งตบตีและทำร้าย
   “ของพรรค์นี้แกยังเก็บไว้อีกเหรอ”
   “อย่านะฮะ” ตลอดเวลา 10 ปีสิ่งเดียวที่ยังเหลือเหตุผลให้ร่างเล็กยังอยู่คือคำว่าครอบครัว รูปใบเดียวที่เหลืออยู่ที่แอบเก็บซ่อนไว้
   ถูกเจอแล้ว
   ทำไงดี
   “หึ เต เอาไปเผาอย่าให้อยู่เป็นเสนียด”
   “อย่านะ” เสียงเล็กๆนั้นที่ต่อให้พูดเสียงดังเพียงใดก็ไม่มีใครสนใจ รูปใบเล็กถูกไฟแช็คจุดขึ้นทันที
   “ไม่นะ ฮึก ไม่” ร่างเล็กถลาเข้าไปคว้าโดยไม่สนใจความร้อนนั่นมือเล็กตบให้ไฟมอดรูปภาพใบน้อยนั้นถูกเผาไหม้จนเหลือเพียงครึ่งเดียว
   ทนไม่ไหวแล้ว
   ต่อให้กลัวแค่ไหนก็ตาม
   มือเล็กกอดรูปไว้แน่นก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังประตูรั้วที่ไม่เคยก้าวออกจากบ้านตลอด 10 ปี  ขาเล็กวิ่งไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง ในหัวมีเพียงแต่คำว่าหนี จนกระทั่งเจ็บเสียดที่ตรงหน้าอกขาเล็กถึงได้หยุดลง ดวงตากลมกวาดมองรอบๆอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นผู้คนมากมายจ้องมองมาที่เขา ขาเล็กรีบขยับหนีจนเจอกับช่องว่างระหว่างตึกที่มีต้นไม้บังอยู่ ไม่รอช้าร่างเล็กขยับเข้าไปแอบในนั้น 
   จะทำยังไงต่อไปดี
   “เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงร้องเล็กๆเรียกให้ร่างเล็กที่นั่งคุดคู้เงยหน้าขึ้นมองไปยังกล่องกระดาษที่อยู่ไม่ไกล ร่างเล็กขยับไปนั่งข้างๆกล่องกระดาษแล้วมองลงไป คือ ลูกแมวตัวอ้วนสีดำและสีขาวสองตัว
   “ถูกทิ้งเหรอ”
   “เมี๊ยว” แมวน้อยร้องตอบแววตากลมเงยมองมนุษย์ร่างเล็ก
   “เราก็ถูกทิ้ง” หนึ่งคนและสองแมวจ้องมองกันและคุยกันไปเรื่อย สายฝนโปรยปรายเป็นละออง โชคดีที่ตรงนี้นั้นฝนสาดไม่ถึง
   กึก
   เสียงรองเท้าเรียกให้ทั้งคนและแมวเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่เข้ามา
   “หือ”  เสียงทุ้มทำเสียงแปลกใจเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ทั้งๆที่เดินตามเสียงลูกแมวมา แต่เด็กตัวเล็กนี่
   “เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงลูกแมวเรียกความสนใจของมนุษย์ทั้งสองคนให้ไปสนใจ ร่างสูงในชุดสูทตรงหน้านั้นก้มลงมองลูกแมวในกล่อง เพราะแสงไฟทำให้ร่างเล็กมองไม่เห็นใบหน้านั่นชัดเจน
   “คุณจะเลี้ยงมันเหรอ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้เอ่ยถาม
   “ใช่” น้ำเสียงทุ้มนั้นตอบราบเรียบ
   “งั้น...คุณรับผมไปเลี้ยงด้วยได้ไหมฮะ”
   ทั้งคนและแมวต่างเงียบลงเมื่อร่างเล็กพูดจบ
********************************************

เปิดไว้ก่อนนะคะ 

นิยายเรื่องนี้ใสๆๆ ...........มั้ง จะแหวกแนวตัวเองหน่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตามหนึ่งคนสองแมวด้วยนะคะ 
หัวข้อ: Re: Adopt me pls บทนำ สั้นๆ เหมือนเรื่องที่แล้ว 5555 25/11/2562
เริ่มหัวข้อโดย: samsui ที่ 04-12-2019 13:54:11
 :katai2-1: :katai4: รอติดตามครับ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls บทนำ สั้นๆ เหมือนเรื่องที่แล้ว 5555 25/11/2562
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 04-12-2019 14:50:51
ครอบครัวป้าจิตใจต่ำมากอยากให้น้องกลับไปทวงทุกอย่างของน้องคืนจริงๆ
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 80 เปอร์ 18/01/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 09-12-2019 15:31:47
ตอนที่ 1
   ดวงตากลมจ้องมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ยังยืนนิ่งไม่ตอบ อ่า เจ้าเหมียวสงสัยว่าเราคงต้องจากกันแล้วล่ะ ร่างเล็กก้มลงไปมองเจ้าเหมียวสองตัวที่มองเขาอยู่เช่นกัน
   “โชคดีจังเลยนะ” เสียงเล็กนั้นพึมพำกับลูกแมวในกล่องเบาๆ หากแต่เพราะความเงียบทำให้ร่างสูงได้ยินทุกคำ ดวงตาคมมองเด็กตัวเล็กที่ดันกล่องลูกแมวมาชิดกับรองเท้าหนังส่วนเจ้าตัวก็ขยับกลับเข้าไปซุกในที่แคบ ๆ มือเล็กยกขึ้นโบกลากับลูกแมวทั้งสองตัว น่าแปลกที่อาการของร่างเล็กนั้นทำให้ร่างสูงมองอย่างสนใจ เด็กน้อยที่ยังดูเด็กมากหากเทียบกับอายุของเขา เด็กนี่เป็นใครและมาจากไหนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ร่างสูงไม่คิดระแวงเลยสักนิดเพราะดูท่าทางแล้วคงไม่มีใครส่งมา
   “หยิน”
   “ครับบอส”  ทันทีที่ถูกเรียกผู้ติดตามก็ขยับมาทันที หากแต่การปรากฏตัวขอบคนสนิทนั้นทำให้ร่างเล็กที่ขุดคู้อยู่นั้นยิ่งขยับเข้าไปในซอกตัวเล็ก ๆ นั่นสั่นเสียเห็นได้ชัด เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นนายร่างกำยำก็ขยับเข้าไปอุ้มกล่องลูกแมวทั้งสองออกไปที่รถทันที ปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่ลำพังกับเด็กน้อย
   “ชื่ออะไร” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง ร่างเล็กนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้า อ้ำอึ้งอยู่หลายครั้งก่อนที่จะเปล่งเสียงหวาน “ไอรัก..ผมชื่อไอรักฮะ”  และเมื่อสบตากับนัยน์ตาโศกคู่นั้นก็ทำให้ร่างสูงตัดสินใจในทันที มือใหญ่ยื่นไปตรงหน้าร่างเล็กที่มองอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่จะค่อยๆคลายมือที่กอดตัวเองวางลงที่มือใหญ่ตรงหน้า
   “เหวอ” แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อร่างทั้งร่างเซถลาไปซบแผ่นอกกว้างก่อนที่จะร้องอีกครั้งเมื่อถูกอุ้ม แขนเล็กกอดรัดรอบคอแน่นเพราะกลัวตก  จมูกรั้นนั้นอยู่ใกล้ชิดแก้มสากเสียจนน่าตกใจเมื่อจะผละออก
   “อยู่นิ่ง ๆ”
   “ฮะ”  ได้แต่รับคำอย่างเชื่อฟังเป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กได้เห็นใบหน้าคนที่อุ้มชัดๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มกับแววตาที่ดูดุดันเสียจนน่ากลัว หากแต่ร่างเล็กกลับรู้สึกปลอดภัย  ร่างใหญ่อุ้มลูกแมวน้อยได้อย่างสบายไม่รู้สึกถึงน้ำหนักในวงแขนสักนิดเดินไปยังรถหรูสีดำที่ติดฟิล์มเสียจนมองไม่เห็นภายใน เมื่อมาถึงคนติดตามก็เปิดประตูรถให้กับนายทันที แม้จะเข้ามานั่งในรถแล้วแต่ก็ยังไม่ปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน
   “เจ็บรึเปล่า” สายตาดุนั้นจ้องมองที่เท้าเล็กเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยแผล
   “ไม่ฮะ” แผลแค่นี้นั้นเทียบไม่ได้เลยกับแผลที่เขาเคยเจอ  และทั้งรถก็ตกในความเงียบทั้งสองคนนั้นไม่ได้พูดอะไรกันต่อ หยินผู้เป็นทั้งมือขวาและคนขับรถชำเลืองสายตามองทั้งสองคนที่อยู่เบาะหลังด้วยสายตาที่ไม่ปิดบังความแปลกใจไว้ บอสเป็นคนแบบไหนลูกน้องทุกคนต่างรู้ดีเป็นเรื่องที่แปลกเมื่อเห็นบอสนั้นโอบอุ้มเด็กน้อยนั่นอย่างเบามือ
   “บอสจะให้ไปที่ไหนครับ” เพราะก่อนที่จะเก็บลูกแมวสามตัวนี้มาพวกเขากำลังจะกลับไปที่บ้าน
   “บ้าน”
   “ครับ”คำตอบที่ได้นั้นยิ่งทำให้หยินแปลกใจแต่ก็เลือกที่จะทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด รถหรูเคลื่อนตัวมุ่งสู่คฤหาสน์ใหญ่โต  ไอรักเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วยแขนเล็กก็กอดคอร่างสูงแน่นพร้อมกับขยับเข้าไปชิด ร่างสูงเพียงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นพร้อมกับลูบแผ่นหลังเล็กอย่างขึ้นลงเบา ๆ ไม่นานร่างเล็กก็นิ่งและหลับซบแผ่นอกกว้าง
   “บอสครับ” ร่างสูงตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิททันที เพราะกลัวว่าลูกแมวน้อยจะตื่น แต่หยินก็ไม่สะทกสะท้าน
   “มีอะไร”
   “บอสจะพาเด็กนี่กลับไปบ้านด้วยจริงๆเหรอครับ” เพราะกลัวว่าอาจจะเป็นแผนของศัตรูที่มีอยู่รอบด้านของบอส
   “ใช่ สืบเรื่องของเด็กนี่มาด้วย”
   “บอสสนใจเด็กนี่เหรอครับ” น้อยครั้งที่บอสจะสนใจใครถึงขั้นนี้
   “เปล่า ฉันแค่อยากมีสัตว์เลี้ยง” หยินไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปดี สายตาที่เคยเคลือบแคลงว่าเด็กน้อยจะเป็นสายตอนนี้กลับเจือด้วยความสงสาร
   “ได้ครับบอส” และทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงลูกแมวร้องเบาๆ รถหรูเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หยินรีบลงไปเปิดประตูให้ร่างสูงอุ้มสัตว์เลี้ยงเดินขึ้นชั้นบนโดยไม่สนใจสายตาทุกคน
   “หยิน นั่นบอสอุ้มใครมา”
   “สัตว์เลี้ยงของบอส” ลูกน้องคนสนิทใช้คำตอบของเจ้านายตอบเพื่อน ในเมื่อเจ้านายบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงก็คือสัตว์เลี้ยงนั่นล่ะนะ เมื่อได้คำตอบที่ดูจะสร้างคำถามต่ออีกมากมาย  ระหว่างที่ลูกน้องกำลังเกิดความสงสัยกับสัตว์เลี้ยงของเจ้านาย ส่วนต้นตอของปัญหานั้นอุ้มสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่นอนหลับอุตุเข้าห้องนอนเล็กที่อยู่ห้องข้างๆของตน วางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มที่เมื่อได้รับรู้ถึงความอบอุ่นก็ซุกตัวม้วนผ้าห่มขดเป็นก้อนกลมแล้วนิ่งไป เมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงนอนหลับสนิทร่างสูงก็เดินผ่านประตูเชื่อมเพื่อชำระล้างร่างกายแล้วพักผ่อนร่างกาย
   .
   งือ
   อุ่นจัง
   เป็นความรู้สึกอุ่นที่ไอรักไม่ได้สัมผัสมานาน ร่างเล็กในก้อนผ้าห่มค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่งผมสีดำฟูฟ่อง ดวงตากลมกระพริบอยู่หลายครั้งอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นอยู่ในห้องแปลกตา
   “ตื่นแล้วเหรอ” ร่างเล็กหันไปตามเสียงก็เห็นคนที่อุ้มเขามานั่งอ่านหนังสือพิมพ์
   “ฮะ”
   “ไปอาบน้ำซะ” เมื่อน้ำเสียงดุๆนั่นพูดขึ้นคนตัวเล็กก็รีบลงจากเตียงวิ่งเข้าไปในประตูบานเล็กทันทีแม้จะรู้สึกระบมที่เท้าก็ตาม คนตัวเล็กรีบถอดเสื้อผ้าตัวใหญ่ออก รูปถ่ายใบน้อยร่วงล่นจากระเป๋าเสื้อ มือเล็กหยิบขึ้นมาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีตื้นขึ้นมา ที่เขาทำลงไปแบบนี้ดีรึเปล่า มันอาจจะเป็นการตัดสินใจโง่ ๆ แต่ผมก็ไม่อยากทนอีกแล้ว
   “คุณพ่อคุณแม่ ไอจะพยายามนะฮะ” พยายามที่จะมีชีวิตต่อไป ชีวิตที่ทั้งสองคนปกป้อง เมื่อชำระล้างร่างกลายเสร็จแล้วไอก็สวมเพียงชุดคลุมตัวใหญ่ที่เขาต้องพยายามผูกสายรัดแน่นๆพร้อมกับเดินกำสาบเสื้อที่คอยแต่จะแยกออกตลอดเวลา
   “นั่ง” ทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินออกมาก็ถูกสั่งให้นั่ง ไอรักเดินเตาะแตะไปนั่งฝั่งตรงข้าม เมื่อนั่งลงเรียบร้อยไอรักก็ต้องก้มหน้างุดเมื่อสายตาคมกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเพราะก้มหน้าจึงไม่รู้ว่าร่างสูงนั้นส่งสัญญาณให้กับหยินที่เอางานเข้ามาให้ช่วงที่คนตัวเล็กเข้าไปอาบน้ำ กล่องพยาบาลถูกส่งให้กับนาย
   “มานั่งนี่”
   “ฮะ” ไอรักรีบทำตามอย่างว่าง่าย ข้อเท้าเล็กถูกยกขึ้นพาดบนต้นขาแกร่งก่อนที่แผลที่เท้าจะถูกทำอย่างเบามือรวมทั้งแผลที่เมื่อไม่มีเสื้อผ้าปิดบัง รอยแผลทั้งเก่าและใหม่ตามผิวเนียนอย่างเบามือ ความใส่ใจที่ได้รับครั้งแรกนั้นทำให้แก้มเนียนเต็มไปด้วยน้ำใส
   “อึก”
   “ขี้แง” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงดุๆหากแต่มือใหญ่ก็ยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ จนกระทั่งไอรักหยุดร้อง
   “ขอบคุณนะฮะ” ไอรักบอกขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มบาง
   “นายเป็นสัตว์เลี้ยงฉัน” แม้จะถูกพูดแบบนั้นแต่ไอรักก็ไม่ได้คิดอะไรมากบางครั้งการเป็นสัตว์เลี้ยงอาจจะดีกว่า ใบหน้าเล็กพยักหน้าหงึกหงัก “หยินเอาของมา” ไอรักสะดุ้งเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง  คนสนิทยกถุงกระดาษที่มีชื่อแบรนด์ดังหลายถุงมาวางข้างโซฟา แล้วถอยออกไปเมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงของเจ้านายนั้นตัวสั่นและขยับเข้าไปชิดกับเจ้านาย
   แทนที่จะกลับเขาไปกลัวคนข้าง ๆ ดีกว่าไหม หยินได้แต่คิดในใจ
   “นั่นของ ๆ เธอ” 
   “ฮะ” แววตากลมเพียงเหลือบมองแล้วกลับมาจ้องร่างสูงที่นั่งให้ไอรักพาดขาอยู่บนตัก “คุณชื่ออะไรฮะ”  ร่างสูงหันไปสบตากับดวงตาใสซื่อที่จ้องมองอย่างสงสัย
   “คีธ”
   “คุณคีธ” ไอรักเรียกชื่อเบาๆพร้อมกับยิ้มกว้าง คุณคีธ  ชื่อนี้จะสลักในใจของไอรักตลอดไป
   “ไปแต่งตัวจะได้ลงไปทานข้าว” คีธบอกกับเด็กน้อยที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี เมื่อเขาบอกก็รีบคว้าถุง ๆ หนึ่งวิ่งหายเข้าห้องน้ำ ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงที่ว่าง่ายเสียจริง
   “บอสครับ ลูกแมวสองตัวนั่น..”
   “ให้ไอรักเลี้ยง เรื่องที่ให้สืบว่ายังไงบ้าง” เมื่อไม่มีคนตัวเล็กบรรยากาศระหว่างเจ้านายและลูกน้องคนสนิทกลับมา
   “อยู่ที่โต๊ะในห้องหนังสือครับบอส”
   “อืม”เมื่อรายงานความคืบหน้าแล้วหยินก็เดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมแมวสองตัวให้สัตว์เลี้ยงของเจ้านายเลี้ยง เอาที่บอสสบายใจ
   เมื่อไอรักเดินออกจากห้องน้ำก็เหลือเพียงคุณคีธ เจ้าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่พอล้างหน้าล้างตาใส่เสื้อผ้าดีๆก็ดูจะเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูง
   “ไปกัน”
   หมับ
   คีธเหลือบมองเจ้าตัวเล็กที่เมื่อพ้นประตูห้องก็เอื้อมมือมาจับชายเสื้อทันทีพร้อมกับขยับเข้ามาหลบด้านหลังดวงตากลมนั้นกวาดมองรอบ ๆ อย่างสำรวจและหวาดระแวงท่าทางหวาดกลัวนั่นถูกร่างสูงมองโดยตลอดก่อนที่จะพาเดินลงไปยังด้านล่าง เมื่อเห็นลูกน้องและแม่บ้านที่อยู่รายรอบนั่นยิ่งทำให้สัตว์เลี้ยงตัวแรกเกิดอาการตื่นกลัวสองมือกำเสื้อร่างสูงแน่นขยับกายเข้ามาชิดจนแทบจะแนบใบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง คีธยกมือโบกไล่ทุกคนให้ออกจากห้องอาหารนี้ เหลือเพียงเขาและสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ยังหวาดกลัวไม่เลิก
   “ออกมา” เมื่อได้ยินเสียงเย็น ๆ คนตัวเล็กก็รีบทำตามเพราะสิ่งที่ต้องเผชิญตลอด 10 ปีนั้นทำให้ไอรักทำตามคำสั่งทันทีแม้จะกลัวก็ตาม ร่างสูงมองปฏิกิริยานั้นด้วยแววตาลุ่มลึกก่อนที่จะจูงมือเล็กเดินนำไปยังโต๊ะทานข้าวตัวยาวสั่งให้คนตัวเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ เป็นอีกเรื่องที่ร่างสูงได้รู้หากเป็นคำสั่งแล้วร่างเล็กจะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่สงสัย ไม่ตั้งคำถาม
   ไอรักมองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้ากลิ่นหอม ๆ และสีสันต์อาหารตรงหน้านั้นทำให้เขาต้องลอบกลืนน้ำลายหากแต่ก็เก็บไม้เก็บมือนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเก็บไม้เก็บมือวางอยู่บนตักเส้นผมสีดำนั้นปกคลุมใบหน้าเล็กเพราะไอรักก้มหน้าก้มตา
   “ไม่กินล่ะ”
   “ผมทานได้เหรอฮะ” สิ่งแรกที่คีธจะทำต่อไปคือการพาสัตว์เลี้ยงเขาไปตัดผมให้มันดี ๆ คำถามของร่างเล็กนั่นทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจ คงต้องกลับขึ้นไปอ่านประวัติที่หยินหามาให้ละเอียด
   “ทานได้สิ” พูดจบคีธก็หยิบช้อนตักเอากุ้งวางใส่จานข้าวตรงหน้าร่างเล็กที่ยอมยกมือขึ้นจับช้อนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กุ้งชิ้นโตชิ้นแรกที่ไอรักได้ทานหลังจากผ่านไปสิบปี  ดวงตากลมใต้ม่านผมนั้นน้ำตาเอ่อคลอ อาหารดี ๆ ที่ยังอุ่นนั่นทำให้ดวงใจน้อย ๆ อบอุ่นไปทั้งดวง มือเล็กนั้นเริ่มตักอาหารทานอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ได้ดูมูมมามจนน่ารังเกียจเพราะความหิว
   “กินดี ๆ สิ”  คีธมองเจ้าลูกแมวตัวน้อยที่กินอย่างหิวโหย มือใหญ่เอื้อมไปหยิบเมล็ดข้าวที่ติดมุมปากนั้นออกพร้อมกับเอ่ยเตือน
   “ฮะ” ไอรักเงยหน้าตอบรับอย่างดีใจ รอยยิ้มบางที่ปรากฏเป็นครั้งแรกนั้นทำให้คีธแปลกใจ คนอะไรมีความสุขกับการแค่ได้กินอาหารธรรมดา ๆ มื้อเดียว หลังจากที่ไอรักกินข้าวที่ขอเพิ่มจานที่สองหมดก็นั่งมองรอบ ๆเป็นครั้งแรกที่ได้กินอิ่มขนาดนี้ ก่อนที่จะขยับลงจากเก้าอี้หยิบจานข้าว
   “จะทำอะไร”
   “ก็เก็บจานไปล้างไงฮะ” และก็เป็นคีธต้องห้ามไว้สั่งให้วางจานแล้วจูงมือไปยังห้องนั่งเล่นที่มีตะกล้าสานในนั้นมีลูกแมวสีดำและสีขาวนอนหลับเป็นก้อนกลมสองก้อนที่เมื่อไอรักเห็นก็พุ่งเข้าไปหาทันที ในสายตาของร่างสูงนั้นเหมือนมีแมวอยู่สามตัวเสียมากกว่า  ปล่อยให้แมวจริงและคนที่เหมือนแมวไว้ในห้องนั่งเล่น คีธเรียกหยินให้ไปตามหัวหน้าแม่บ้านมาเพื่อที่จะตัดผมที่ดูแล้วรกหูรกตาน่ารำคาญนั่นออก
   “คุณคีธ แมวชื่ออะไรฮะ”
   “เธอตั้งสิ”    
   “ผมงั้นเหรอ” ท่าทางคิดหนักนั่นทำราวกับว่าการคิดชื่อแมวเป็นเรื่องยาก จนมีคนเพิ่มขึ้นในห้องมาสองคนไอรักก็ยังไม่รู้ตัว
   “ไอรัก”
   “ฮะ” เจ้าของชื่อหันกลับมามองก่อนที่จะรีบถลาเข้ามาหาร่างสูงเมื่อเห็นอีกสองคนที่อยู่ในห้อง
   “นั่นหยิน และนั่นป้าสุหัวหน้าแม่บ้านที่นี่” ร่างเล็กที่แอบอยู่ชะโงกหน้าออกมายกมือไหว้ทั้งสองอย่างนอบน้อมแล้วก็หลบหลังกว้างอีกครั้ง ท่าทางเหมือนแมวที่หวาดระแวงนั่นทำให้ทั้งสองคนยกยิ้มเอ็นดู
   “ป้าสุมาจัดการที” เมื่อได้ยินคำว่าจัดการร่างเล็กด้านหลังก็ดูจะตกใจจนซุกแผ่นหลังกว้าง
   “คุณไอรักมาค่ะ เดี๋ยวป้าตัดผมให้” ผู้สูงวัยในห้องนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพราะได้ฟังจากคุณหยินแล้วว่าคุณคนตัวเล็กที่นายท่านบอกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงนั้นบอบบางและขี้กลัวขนาดไหน  ดูสิตอนนี้ก็ทำเพียงชะโงกหน้าออกมา เมื่อนายท่านพยักหน้ายืนยันถึงได้ยอมออกจากแผนหลังกว้าง
   “คุณไอรักนั่งนิ่ง ๆ นะคะ” ไอรักนั้นแม้จะเกร็งหากแต่ป้าสุใช้น้ำเสียงที่เหมือนป้าแม่บ้านที่เคยดูแล ทำให้ไอรักรู้สึกวางใจยอมให้ป้าสุนั้นตัดผมอย่างเต็มใจ ส่วนคุณคีธก็หันไปคุยกับคุณหยิน ไม่นานผมที่ดูไม่เป็นทรงก็ถูกตัดให้รับกับใบหน้าเรียว เมื่อใบหน้าหวานไม่ได้ถูกผมปิดบังก็เผยให้เห็นแววตากลมใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากแดงระเรื่อได้อย่างชัดเจน ทำเอาหยินที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีนั้นถึงกับหยุดชะงัก
   สัตว์เลี้ยงเจ้านายนี่เพชรในตมชัด ๆ
   คีธมองใบหน้าลูกน้องที่ดูตกตะลึงจากอะไรบางอย่าง ทำให้ร่างสูงเงยหน้าหันมามองลูกแมวตัวน้อยที่เขาเก็บมานั้นเป็นกลายร่างเป็นลูกแมวพันธ์ดี
   “ออกไปได้แล้ว” เพราะสายตาของลูกน้องคนสนิทนั่นทำให้ร่างสูงนั้นรู้สึกหงุดหงิดและขวางหูขวางตาจนต้องไล่ออกไปเหลือเพียงสองคนและแมวสองตัวที่หลับอยู่
   “ขยับมานี่สิ” เมื่อเป็นคำสั่งไอรักก็ขยับเข้าไปนั่งตักตามที่คุณคีธสั่ง มือใหญ่เชยคางเล็กขึ้นดวงตาดุนั้นกวาดสำรวจทั่วใบหน้าหวานก่อนที่จะสบนัยน์ตาหวานซึ้งที่เจือด้วยความเศร้า
   “เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันต้องมองแค่ฉัน เชื่อฟังฉันแต่เพียงคนเดียว ทำได้รึเปล่า” แววตาดุนั้นฉายไปด้วยจริงจัง ร่างเล็กที่นั่งบนตักนั้นไม่แม้จะหลบสายตา แววตาใสซื่อนั่นเหมือนจะเป็นคำตอบของทุกคำถาม
   “ฮะ” ไอรักตอบในทันที ร่างเล็กผู้ซึ่งผ่านทุกอย่างมาแล้ว การเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณคีธก็คงจะดีกว่า
   “ตกลงเจ้าสองตัวนั่นชื่ออะไร”
   “ไอคิดออกแล้วฮะ เฉาก๊วยกับเต้าฮวย”
   “หึ อยากกินรึไง” เมื่อถูกรู้ทันแก้มขาวก็แดงระเรื่อด้วยความอาย อยากกินก็ส่วนหนึ่งแต่ก็คิดว่าชื่อนี้เหมาะกับแมวทั้งสองตัว ไอรักเอนตัวพิงร่างสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เมื่อคุณคีธไม่ว่าอะไรก็ทิ้งตัวลงพิงอกกว้างทั้งตัวเพราะรู้สึกง่วงไม่นานก็หลับไป
   คีธก้มมองสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่นอนหลับในอ้อมกอด รอยแผลที่ถูกทำร้ายนั้นมีให้เห็นทั่วทั้งร่างแม้จะอยู่นอกร่มผ้าก็ตาม ยิ่งตามแผ่นหลังนั้นมีบางส่วนที่เป็นแผลเป็น นั่นหมายถึงการถูกทารุณกรรมตั้งแต่เด็ก ทั้งร่างกายที่แคระแกร็น รวมทั้งอาการหวาดระแวงหากตอนที่หนีไม่ได้เจอเขาลูกแมวตัวนี้จะเป็นยังไง บาดแผลเหล่านั้นทำให้สัตว์เลี้ยงของเขาต้องมีตำหนิ คงต้องให้หมอมาตรวจรักษาเพื่อให้รอยแผลนั้นหายไป
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 20 เปอร์ 9/12/2562
เริ่มหัวข้อโดย: tasteurr ที่ 09-12-2019 18:51:36
สัตว์เลี้ยงจริงๆเหรอคะบอส  :hao3:

 :pig4:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 20 เปอร์ 9/12/2562
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 12-12-2019 10:45:51
อยากอ่านต่อแล้วววว
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 100 เปอร์ 21/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 21-01-2020 17:14:34
ร่างสูงปล่อยให้ลูกแมวนอนพิงจนตื่น เป็นการผลาญเวลาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้เป็นนายสักครั้งเวลาของนายท่านนั้นเป็นเงินเป็นทองเรื่องที่จะยอมเป็นเบาะให้ใครนอนพิงนั้นนะเหรอไม่มีทางได้เห็น หากแต่ตอนนี้ทุกคนต่างเล่าลือกับสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่สามารถทำให้เจ้านายทิ้งการทิ้งงานยอมอยู่ด้วย
   “ขอโทษฮะ” หากร่างเล็กมีหูและหางเหมือนเจ้าสองตัวนั่นคงจะตกลู่ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนั้นยังนอนอยู่บนตักแถมยังพิงคุณคีธจนเป็นเหน็บตอนนี้เลยชดใช้ด้วยการนั่งบีบต้นขาใหญ่ที่ร่างสูงรู้สึกเหมือนโดนเท้าแมวย่ำแต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังก็เลยไม่เอ่ยห้าม
   “ดีขึ้นรึยังฮะ”
   “อืม จะทำอะไรก็ทำเถอะ”
   “ฮะ” เมื่อเห็นว่าตกปากรับคำแล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นไปยังห้องทำงานชั้นบน แฟ้มที่รายงานเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ร่างสูงเดินไปนั่งแล้วหยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดู เพียงหน้าแรกก็ทำให้คิ้วหนาต้องขมวดแน่น รายละเอียดหน้าแรกบอกเล่าว่าทำไมลูกแมวถึงต้องไปอยู่ในบ้านนรกนั่นหลังจากเสียพ่อแม่ผู้เป็นลุงและป้าก็มารับไปเลี้ยงดูพร้อมกับสิทธิในการดูแลมรดกก่อนที่ไอรักจะบรรลุนิติภาวะ และหลังจากนั้นข้อมูลก็แทบดูเหมือนว่าไอรักนั้นหายสาบสูญจากโลกภายนอกไม่มีคนเห็นไม่มีคนรู้จัก ไม่มีการไปทำบัตรประชาชน ไม่มีข้อมูลการศึกษา
   “หึ”  ยิ่งอ่านรอยยิ้มเหี้ยมยิ่งปรากฏ ถึงเขาทำธุรกิจสีเทาแต่ต้องบอกเลยว่าลุงกับป้าของสัตว์เลี้ยงเขานั้นเลวยิ่งกว่า หน้าสุดท้ายนั้นเป็นรายการทรัพย์สินที่ควรเป็นของไอรัก กวาดสายตามองก็รับรู้ได้ว่า
   สัตว์เลี้ยงของเขานั้น ไม่ใช่แมวจรแต่เป็นแมวไฮโซ
   มือใหญ่ที่กำลังจะปิดแฟ้มชะงักเมื่อรูปถ่ายใบหนึ่งร่วงลงมาเมื่อหยิบขึ้นมาดูแววตาก็ดูอ่อนโยนลงอย่างที่ไม่เคยเป็น เด็กน้อยผิวขาวที่มีใบหน้าน่ารัก ดวงตากลมโตที่เปี่ยมไปด้วยความสุขแก้มป่องแดงระเรื่อหากแต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาได้มากที่สุดคือรอยยิ้มกว้างที่ยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กนั้นดูน่ารัก
   รอยยิ้มที่ตอนนี้นั้นไม่มีแล้ว

   ร่างสูงนั่งทำงานโดยไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไหร่จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้า
   “เข้ามา” เมื่อได้ยินเสียงตอบรับคนที่มารบกวนก็เปิดประตูเข้ามา
   “นายครับ”
   “มีอะไร” ปกติแล้วหากไม่เป็นเรื่องด่วนหรือไม่เรียกจะไม่เข้ามารบกวนโดยเด็ดขาด
   “คุณไอรักครับ”
   “เกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันที
   “คือว่าหลังจากที่นายขึ้นมา คุณไอรักก็อุ้มตะกล้าลูกแมวแล้วไปซุกอยู่ที่มุมห้องครับ และไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้”
   “ฉันจะจัดการเอง โทรเรียกไอ้หมอมาด้วย”
   “ครับ” เมื่อสั่งเสร็จก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อไปดูลูกแมว
   .
   หลังจากที่ร่างสูงเดินจากไปที่ ๆ เคยปลอดภัยก็ดูจะไม่ใช่ดวงตากวาดมองรอบๆ อย่างหวาดระแวงเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัยอาการเดิม ๆ ก็กลับมาเจ้าแมวที่หวาดระแวงทุกสิ่งก็ดูเหมือนว่าห้องนี้จะกว้างเกินไป ไอรักขยับเข้าไปอุ้มตะกล้าลูกแมวก่อนที่จะขยับเข้าไปนั่งในซอกมุมระหว่างโซฟากับกำแพงกอดตัวเองแน่น
   “คุณไอรักออกมาเถอะ” ป้าสุเรียกให้ออกมาไอรักก็เพียงสะดุ้งแล้วขดตัวกลมยิ่งกว่าเดิมจนป้าสุนั้นจนใจจะเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก็สั่นกลัวจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ได้แต่คอยมองอย่างห่วง ๆ
   ขายาวก้าวลงมาจากด้านบนอย่างรีบร้อนลงมาจากชั้นบนเดินเข้าไปยังห้องรับแขก สิ่งแรกที่เห็นคือร่างเล็กที่คุดคู้อยู่ในซอก ช่างเป็นลูกแมวที่ละสายตาไปไหนไม่ได้เลย
   “ไอรัก” เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มเรียกไอรักก็เงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับหันมามองคนที่เรียก
   “ฮะ”
   “มานี่” มือใหญ่กวักเรียกไอรักก็ลุกขึ้นพร้อมกับหิ้วตะกล้าลูกแมวเดินเข้ามาหา เมื่ออยู่ใกล้กับคุณคีธแล้วไอรักรู้สึกปลอดภัยที่สุดแล้ว
   “ทำไมไปอยู่ตรงนั้น” ตั้งแต่อุ้มลูกแมวกลับมาก็ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาพูดมากกว่าปกติ
   “คือ..ไอกลัวฮะ”
   ท่าทางหวาดกลัวและอาการเหมือนว่าตัวเองนั้นทำผิดมากมายนั่นอีก ช่างเป็นสัตว์เลี้ยงตัวปัญหาจริง ๆ
   “ช่างเถอะขึ้นไปอยู่กับฉัน” ไอรักเดินไปจับชายเสื้อนั่นไว้แน่นแล้วเดินตามเป็นลูกเป็ดตามคุณคีธขึ้นไปยังห้องทำงาน  เมื่อมีคุณคีธอยู่ใกล้ไอรักก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
   “เมี๊ยว/ เมี๊ยว”
   “เฉาก๊วย เต้าฮวย เมี๊ยวๆ”
   เฮ้อ เขาคงเก็บลูกแมวมาสามตัวจริง ๆ นั่นล่ะนะ
********************************

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

กลับมาแล้วค่ะ จะร้องงง กลับมาก็เขียนได้ช้ามาก 

เพราะติดสำนวนจากเรื่องข้าไม่อยากแต่งมาเต็มที่เลยค่ะ พิมพ์ๆ ไปก็ต้องกลับมาลบ

ยังไงก็ฝากน้องไอรักและเจ้าเหมียวสองตัวไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ 

รัก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 100 เปอร์ 21/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 22-01-2020 17:34:51
ขอบคุณ คุณคีธ

ที่เก็บลูดแมวสามตีวมาเลี้ยง

น้องไอรักปลอดภัยแล้วน้าาาา
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 1 100 เปอร์ 21/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: samsui ที่ 24-01-2020 17:34:29
 :katai2-1: :katai2-1: มอต่อเร็วๆ นะครับ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 30 เปอร์ 24/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 24-01-2020 18:32:42
ตอนที่  2
    ทุกคนในรับรู้ว่าสัตว์เลี้ยงตัวแรกของบอสนั้นติดเจ้าของมาก  แม้จะดูนุ่มนิ่มน่ารักแต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลยทำได้เพียงแอบมองอยู่ห่าง ๆ หากแต่วันนี้คฤหาสน์หลังนี้ก็เงียบ ไม่มีทั้งเสียงแมวและเสียงเจื้อยแจ้วของลูกแมวของบอส
   “เฮ้ คีธลูกแมวของนายนี่เป็นหนักเลยนะ” ร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อสีแดงแปร๊ดกับกางเกงยีนส์ที่ขาดรุ่งริ่งหากแต่นั่นไม่เป็นจุดสนใจเท่าผมแดงเหลือบม่วงที่เด่นเป็นสง่าหันไปกระซิบกระซาบกับร่างสูงที่ยืนทำหน้าเบื่อหนายอยู่ข้าง ๆ
   “ไอ้หมอ แกกำลังทำให้ไอรักกลัว”  หากนี่ไม่ใช่เพื่อนสนิทและเป็นคนที่จะช่วยให้สัตว์เลี้ยงเขาดีขึ้น คีธคงจะลากไปเป่าสมองทิ้งแล้ว
   “เออ ๆ  ไปนั่งตรงโน้นเลยไป” คนเป็นหมอโบกมือไล่เจ้าของให้ไปนั่งไกลๆ เพราะนีน่เป็นการพูดคุยครั้งแรกจึงไม่อย่างให้คีธออกห่างจนมองไม่เห็น
   “สวัสดีครับ น้องไอรัก” น้ำเสียงทะเล้นนั่นแปลเปลี่ยนให้ดูอบอุ่นท่าทีขี้เล่นนั่นก็เปลี่ยนไปเช่นกัน  ไอรักที่นั่งกอดเขาซุกตัวอยู่ที่ซอกแคบเหลือบมองร่างสูงที่นั่งห่างออกไปและเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แม้รูปร่างจะดูฉูดฉาดหากแต่มีบรรยากาศที่ทำให้ร่างเล็กรู้สึกวางใจ
   “สะ..สวัสดีฮะ” ไอรักยอมทักทายและโผล่ใบหน้าเล็กที่เริ่มจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาจากที่แก้มนั้นตอบเสียจนดูไม่ได้
   “พี่ชื่อไนเจลนะครับ”
   “ฮะ” เพราะคุณไนเจลนั้นทำให้ร่างเล็กรู้สึกสบายใจจึงยอมที่จะเงยหน้าและขยับตัวออกจากมุมมานั่งห่างๆ พร้อมกับลูกแมวทั้งสองตัว
   “ลูกแมวน่ารักจัง ชื่ออะไรเหรอครับ” ไนเจลไม่พยายามที่จะขยับเข้าไปใกล้เมื่อไอรักสบายใจที่จะเว้นระยะห่างเท่านี้ก็ถือว่าดีแล้ว
   “เฉาก๊วยกับเต้าฮวยฮะ” เมื่อพูดถึงแมวตัวเล็กที่ออดอ้อนอยู่ไอรักก็ยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข
   “พี่เคยเลี้ยงแมวนะ ตัวอ้วนทีเดียวเลยอ้อพี่เป็นเพื่อนกับคีธนะ”
   “อ่า ฮะ แมวคุณไนเจลน่ารักไหมฮะ” เมื่อเริ่มมีการปฏิสัมพันธ์โดยการใช้แมวเป็นตัวเชื่อมก็ดูเหมือนว่าไอรักจะเริ่มคลายความเกร็งลง หลังจากที่พูดคุยกันร่วมชั่วโมงไนเจลก็ขอตัวกลับ
   “พี่กลับก่อนนะครับไว้พี่จะกลับมาคุยเล่นด้วยใหม่”
    “ฮะ  บ๊ายบายฮะคุณไนเจล” มือเล็กโบกลาหยอย ๆ แล้วจึงหันกลับไปโบกของเล่นหยอกล้อกับลูกแมวเพื่อนของตน ไม่สนใจร่างสูงทั้งสองเดินออกไปหากอยู่ในห้องนอนตัวเองหรือห้องหนังสือไอรักจะไม่มีท่าทีตื่นกลัวแต่นั่นก็ผ่านมาได้เกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว
   .
   สองเพื่อนสนิทเดินเข้ามายังห้องหนังสือต่างคนต่างนั่งคนละฝั่งของโซฟา เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วไนเจลก็ปลดมาดความเป็นหมอลง นอนเอกเขนกราบไปกับโซฟา ทำให้คีธที่มองอยู่ส่ายหัวให้กับท่านอนของเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ให้หยินติดต่อไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่ก็เพิ่งโผล่มา
   “เล่ามาได้แล้ว” และก็เป็นคีธที่เอ่ยปากพูดก่อนจะให้เล่นสงครามจิตวิทยากับหมอจิตแพทย์คงสู้ไม่ไหว
   “อ่า น้องมีโอกาสหาย ถ้าได้รับการรักษาต่อเนื่อง เอาจริงน้องก็น่ารักดีนะ เหมือนลูกแมวที่ไม่ไว้ใจใครแต่ก็ไม่ได้แย่จนต้องเข้าไปรับการรักษาที่โรงพยาบาลและไม่ต้องบำบัด” กรณีเด็กที่ได้รับการทารุณกรรมนั้นทำให้เด็กที่ได้รับนั้นมีแนวโน้มที่จะเกิดอาการทางจิตที่ควรได้รับการบำบัดแต่กับไอรักนั้น ยังคงสภาพจิตใจได้นั่นทำให้ไนเจลสนใจลูกแมวตัวน้อย
   “อืม” ก็ดีแล้วคีธรับคำอย่างไม่สนใจอะไรนัก หายดีก็ดีแล้ว เป็นหนักก็รักษาก็แค่นั้น
   “อ้อ แต่มีอีกเรื่องนะ” ไนเจลว่าเปิดท้ายก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเตรียมที่จะกลับบ้านเพื่อนนอนข้ามวัน
   “อะไร”
   “ระหว่างแมวน้อยกับนายถ้านายไม่คาดหวังอย่าทำอะไรเกินกว่าคำว่าสัตว์เลี้ยงที่นายบอกฉัน”  ในฐานะแพทย์แล้วรู้สึกเป็นห่วงเจ้าลูกแมวน้อยนั่นในความสัมพันธ์นี้มากกว่าการถูกทารุณกรรมที่น้องเคยผ่านมาเสียอีก
   “หึ”
   “ระวังนายจะเสียใจภายหลัง”
************************************************
คลานมาอัพก่อน
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 30 เปอร์ 24/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 25-01-2020 03:13:56
แมวขี้กลัว  :hao5:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 60 เปอร์ 31/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 31-01-2020 17:48:24
ไนเจลเอ่ยเตือนเพื่อนด้วยความหวังดีแต่ไอ้เพื่อนคนนี้จะทำไหมนั่นก็ต้องให้เป็นเรื่องอนาคตเมื่อหมดเรื่องที่จะพูดแล้วไนเจลก็ลุกเดินออกจากห้องทันทีเตียงนอนมันเรียกร้องหาแล้ว
   แม้ภายนอกนั้นร่างสูงดูไม่สนใจในสิ่งที่ไนเจลพูดแต่ในความรู้สึกความรู้สึกเหมือนมีฝุ่นอยู่ในใจ หากแต่เขาก็ปัดความรู้สึกแปลกๆนั่นออกไป  ก็แค่สัตว์เลี้ยงที่บังเอิญเขาเก็บกลับมา ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้จะไม่มีปัญหาใหญ่หากแต่ปัญหายิบย่อยนั่นก็น่ารำคาญ สัตว์เลี้ยงตัวเล็กนั่นเอาแต่อยู่ในห้องและเล่นกับลูกแมว หากไม่มีเขาอยู่ด้วยลูกแมวทั้งสามตัวก็จะขังตัวเองอยู่ในห้อง ปัญหาอีกอย่างที่ทำให้คีธหัวเสียมากกว่าการติดเขานั้นคือช่วงเวลานอน เพราะดูเหมือนว่าลูกแมวจะติดนิสัยจากที่เก่าชอบหอบผ้าไปขดตัวนอนกับพื้นทั้ง ๆ ที่มีเตียงให้นอน นั่นทำให้เขาต้องมาส่งเข้านอนถึงจะยอมขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ
   พึ่งรู้ว่าการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงจะยากขนาดนี้
   ก๊อก ๆ
   “คุณคีธฮะ”  เสียงเล็กเรียกร่างสูงที่กำลังเหม่อให้กลับมา นัยน์ตาดุตวัดมองลูกแมวตัวน้อยที่เงยหน้ากล้าสบตาอย่างไม่เคยมีใครทำ คิ้วหนาเลิกขึ้นเชิงถามว่ามีอะไร “ได้เวลาทานข้าวแล้วฮะ ป้าสุบอกว่าตั้งโต๊ะแล้ว” แม้จะไม่ได้กลัวเหมือนตอนแรกที่เจอแต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้และแสดงความสนิทสนมเท่ากับร่างสูง
   “อืม”
   หมับ
   คงเป็นเรื่องปกติแล้วสำหรับทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้ที่เห็นเจ้านายเดินลงมาพร้อมสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่เดินตามประหนึ่งลูกเป็ดแม้จะดูแปลกตาหากแต่ความน่ารักที่ฉายแววเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ แม้ว่าดวงตากลมและรอยยิ้มบาง ๆนั่นจะถูกมอบให้แก่ผู้เป็นนาย เหล่าลูกน้องจึงได้รับอณิสงค์จากการแอบมองรอยยิ้มน่ารัก ๆ นั่น
   แต่ว่าแค่แอบมองก็เยียวยาหัวใจได้แล้วไหมล่ะ เสียงประท้วงจากบุรุษชุดดำที่ได้ตกเป็นทาสรอยยิ้มจากลูกแมวตัวน้อยของเจ้านายแล้วในช่วงเวลาสั้น ๆ  เพียงหนึ่งอาทิตย์    เมื่อคีธและลูกแมวตัวน้อยนั่งประจำที่แม่บ้านก็ยกอาหารขึ้นตั้งโต๊ะทันที ส่วนเจ้าลูกแมวสองตัวก็มีอาหารหรูในส่วนของตัวเอง
   “ทานเยอะ ๆ”  เนื้อไก่ชิ้นโตถูกตักใส่จาน ไอรักมองเนื้อไก่สลับกับมองร่างสูงที่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่จะตัดสินใจเอื้อมมือตักเนื้อชิ้นที่มองดูแล้วว่าใหญ่กว่าชิ้นอื่นใส่จานร่างสูง
   “คุณคีธก็ทานเยอะ ๆ นะฮะ” รอยยิ้มที่แม้จะดูห่างไกลจากในรูปถ่ายวัยเด็กมากหากแต่ก็ทำให้ใบหน้าหวานน่ามองยิ่งขึ้น  จังหวะหัวใจของร่างสูงกระตุกไปชั่วขณะหนึ่งแต่ก็เลือกที่จะปัดทิ้งไป การทานอาหารเป็นไปอย่างเงียบเชียบเช่นเคย
   หลังจากทานอาหารเสร็จคุณคีธก็ขึ้นไปทำงานที่ห้องหนังสือแม้จะอยู่ที่นี่มาสัปดาห์กว่า ๆ แม้จะไม่ได้พูดคุยกับใครนอกจากคุณคีธแต่ไอรักก็รับรู้กิจวัตรประจำวันและใบหน้าทุกคนได้ คงเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาทำได้ดี แม้จะไม่รู้จักชื่อก็ตาม วันหยุดซึ่งไม่แน่นนอนวันไหนที่คุณคีธอยู่บ้านไอรักก็คิดเอาเองว่านั่นคงเป็นวันหยุดแต่ถึงจะเป็นวันหยุด (ที่โมเมเอาเอง) หลังจากทานมื้อเที่ยงคุณคีธก็จะขึ้นไปห้องหนังสือเพื่อทำงาน คุณหยินจะไปยืนที่หน้าห้องหนังสือพร้อมกับพี่หน้าดุอีกคน เมื่อไม่มีคุณคีธแล้วไอรักก็เดินไปอุ้มเต้าฮวยและเฉาก๊วยไปยังห้องนอนของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เขาได้มีห้องเป็นของตัวเอง และเตียงนอนผ้าห่มนุ่ม ๆ ตอนที่อยู่บ้านหลังนั้นห้องของเขามีเพียงห้องเล็กๆ ที่นอนเป็นเพียงฟูกเก่า ๆ และผ้าห่มผืนบาง เพราะอย่างนั้นการที่ได้ทั้งเสื้อผ้า การเป็นอยู่ที่ดีจนนึกว่าอยู่ในความฝัน 
   “เต้าฮวย เฉาก๊วยพวกเราต้องเชื่อฟังคุณคีธมากๆนะ” ไอรักก้มหน้าคุยกับลูกแมวที่ตอนนี้ตัวอ้วนขนฟูฟ่อง คุณคีธว่าอาทิตย์หน้าจะให้คนพาไปหาหมอ ผมก็อยากไปด้วยแต่ผมก็กลัวการออกไปข้างนอกเหมือนกัน
   ก๊อก ๆ
   “คุณไอรักครับ”
   “ฮะ” ผมร้องตอบกลับไป ทุกคนที่นี่ใจดีมากเลยครับแม้จะดูดุก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าคุยด้วยอยู่ดี
   “เจ้านายให้มาบอกว่า เจ้านายจะออกไปข้างนอกครับ”
   “ขอบคุณมากฮะ” เมื่อคุณคีธไม่อยู่จะมีคนมาบอกผมเสมอ การถูกใส่ใจนี่ดีจังเลยนะ
   .
   เช้าวันต่อมาระหว่างที่กำลังทานมื้อเช้ากันอยู่เงียบ ๆ อย่างเคย ก็มีเสียงร้องโวยวายพร้อมกับร่างสูงโปรงของคุณไนเจลวิ่งถลาเข้ามา ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา  ๆ จากคนที่นั่งข้าง ๆ
   “น้องไอรักกก คิดถึงพี่ไหม” แม้จะพุ่งเข้ามาแต่ก็มีระยะห่างไม่ได้เข้ามาใกล้จนทำให้ตกใจกลัว ไอรักยกมือขึ้นไหว้ผู้สูงวัยกว่า
   “สวัสดีครับคุณไนเจล”
   “ไม่เอาสิ ไม่เรียกว่าคุณสิ เรียกพี่ในเจลสิครับ” ไม่รู้ว่าเพราะรอยยิ้มที่ชวนให้ไว้วางใจหรือเพราะน้ำเสียงที่ชวนเคลิ้มนั่นทำให้ผมพยักหน้าตกลง
   “ฮะ พี่ไนเจล”
   “มาทำไม” เสียงทุ้มที่ดูจะดุกว่าปกตินั้นถามพีไนเจลด้วยสายตาที่ทำเอาพี่ไนเจลสะดุ้งก่อนที่จะกลับมายิ้มกว้างเหมือนเดิม
   “ก็มาหาน้องไอรักไง”
   “ไอเหรอฮะ” ไอรักเอียงคอมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างงง ๆ มาหาเขาทำไมกัน
   “ใช่แล้ว น้องไออยากพาเต้าฮวยกับเฉาก๊วยออกไปเดินเล่นที่สวนไหมครับ” ไนเจลสังเกตเห็นประกายตาวาววับที่พาดผ่านดวงตากลม
   “ยะ...อยากไปฮะ” ผมตอบกลับเสียงเบาพร้อมกับเหลือบมองคนข้างๆ
   “ไว้ทานเสร็จแล้วพี่จะพาออกไป ปล่อยให้ไอ้คีธไปทำงานเถอะเนาะ” ไอรักก็อยากจะเนาะด้วยกับพี่ไนเจลอยู่หรอกนะ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของคุณคีธแล้ว เขาควรกินข้าวให้อิ่มดีกว่า
**************************
ลืมแว่น เพ่งพิมพ์ไหวเท่านี้ ร้องไห้แปบ แง้
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 60 เปอร์ 31/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 31-01-2020 19:03:40
ขอบคุณค่ะ.. รออ่านต่อค่ะ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 60 เปอร์ 31/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: samsui ที่ 01-02-2020 12:34:30
 :mew3: รออ่านตอนต่อไปครับ มาต่อเร็วๆ นะ :mew3:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 60 เปอร์ 31/1/2563
เริ่มหัวข้อโดย: nut2557 ที่ 01-02-2020 15:51:42
 :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 100 เปอร์ 1/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 01-02-2020 18:30:44
สองมือจ้วงตักข้าวเสียจนแก้มขาวนั้นกลมป่องเหมือนหนูแฮมเตอร์ที่อมอาหารไว้เต็มปากโดยไม่รับรู้เลยว่าสองคนที่ฟาดฟันด้วยสายตานั้นหยุดไปนานแล้ว
   “อ่า น้องไอรักนี่น่ารักจริง ๆ เลยน้า”
   “หุบปากไนเจล”
   เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จแล้วคุณคีธก็เตรียมตัวที่จะออกไปทำงานไอรักและแมวน้อยสองตัวเดินตามออกมาส่งที่ประตูใหญ่ เมื่อเดินถึงรถคุณหยินก็รับเสื้อสูทที่พาดบนแขนไปเก็บในรถ
   “อยู่บ้านดีๆ”
   “ฮะ คุณคีธ อ่า..”
   “มีอะไรรีบพูด” เมื่อใบหน้าหล่อเหลาดูเคร่งขรึมและน้ำเสียงดุ ๆ ก็ทำให้ไอรักรีบพูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดออกไป
   “ทำงานสู้ ๆ นะฮะ”  รอยยิ้มที่กว้างกว่าที่เคยถูกมอบให้แก่คนคนเดียว
   คีธมองร่างเล็กที่เอ่ยคำพูดที่ไม่เคยมีใครพูดกับเขาการทำงานนั้นเป็นเพียงหน้าที่ที่เขาต้องทำไม่มีหรอกนะกับคำพูดให้กำลังใจหรือถามว่าเขาเหนื่อยไหมเพราะอย่างนั้นการที่ไอรักพูดแบบนี้นั่นทำให้เขาไม่ชินจนรู้สึกขัดเขินไม่ได้ตอบกลับหมุนตัวขึ้นรถแล้วสั่งให้คนออกรถทันที ทิ้งให้ไอรักยืนงงว่าตนเองนั้นทำอะไรผิดไปรึเปล่า
   “มันไปแล้ว เราก็ไปเล่นที่สวนกันเถอะน้องไอรัก”
   “ฮะ” ไอรักหันมาตอบรับ เดินไปพร้อมกับลูกแมวทั้งสองที่พยายามเดินตามไอรักให้ทัน ไนเจลมองขบวนลูกแมวนั่นขำ ๆ ไอรักกวาดสายตามองรอบๆ อย่างสำรวจแม้จะเห็นจากหน้าต่างห้องแต่การได้ออกมาสัมผัสเองนั้นเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำต้นไม้ใบหญ้าดอกไม้ที่ถูกดูแลอย่างดีนั้นเบ่งบานอย่างสวยงาม
   “ชอบเหรอ”
   “ฮะ ไอชอบ” ในสมองเหมือนจะมีความทรงจำโผล่ขึ้นมา ในบ้านหลังสีฟ้าที่มีดอกไม้สวยงาม ภาพของคุณแม่
   “น้องไอมานั่งนี่กับพี่มา” ไนเจลกวักมือเรียกไอรักที่ทำหน้าเศร้าเหม่อลอย ถ้าไอ้คีธเพื่อนรักเห็นว่าเขาทำให้ลูกแมวของมันเศร้าใจละก็มีหวังเขาได้ไปนอนเล่นในทะเลแน่ ๆ  ไอรักก้มอุ้มลูกแมวทั้งสองที่เตรียมวิ่งซนขึ้นแล้วเดินไปนั่งยังเสือที่พี่ในเจลนั่งรออยู่แล้ว
   “เอาล่ะ เรามาคุยกันดีกว่าเนาะ”
   “พี่ไนเจลจะคุยอะไรหรือฮะ”
   “ไอ้คีธมันดีกับเราไหม”
   “ฮะคุณคีธดีกับไอมาก ๆ เลยฮะ” เมื่อพูดถึงร่างสูงที่ออกไปทำงานแล้วใบหน้าหวานนั้นจะมีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่โดยตลอด
   “อืม ไอรักหายกลัวพี่รึยัง”
   “ฮะ พี่ไนเจลใจดี” โอ๊ยยย ลูกแมวของไอ้คีธนี่มันน่าขโมยกลับบ้านจริง ๆ ทำไมเป็นเด็กดีแบบนี้นะ
   “งั้นเหรอ น้องไออยู่ที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายน้องไอได้อีก ใครรังแกน้องไอพี่จะเป็นคนจัดการให้เอง” ไนเจลทำหน้าขึงขังพร้อมกับกำกำปั้นทุบอกเบา  ๆ ท่าทางมั่นอกมั่นใจนั่นชวนให้ขำ
   “คิก ๆพี่ไนเจลตลกจังฮะ” เสียงใสหัวเราะเสียงก้อง ไนเจลที่เห็นรอยยิ้มกว้างพร้อมกับเสียงหัวเราะนั่นถึงกับอดใจไม่ไหว
   แชะ
   ไม่รู้ว่าด้วยความที่โทรศัพท์อยู่ใกล้มือหรืออะไรก็ตามไนเจลรีบกดเปิดแล้วถ่ายรูปและยังถ่ายวีดีโอไอรักที่กำลังหัวเราะไม่หยุดราวๆ10วินาทีก็กดหยุด
   “ขำอะไรพี่อ่ะ”
   “ก็พี่ไนเจลตลกฮะ เอ๊ะ เต้าฮวย เฉาก๊วย” ไอรักที่กำลังคุยก็ร้องตกใจเมื่อเจ้าลูกแมวทั้งสองตัวนั้นกระโดดลงจากตักลงไปวิ่งไล่แมลงกันเล่นซะแล้ว
   “ปล่อยให้มันเล่นเถอะน้องไอ ก็เหมือนเราไง ตอนนี้ไออยากทำอะไรไหม อยากเรียนรึเปล่า” ไนเจลถามเพราะอยากรู้ว่าไอรักมีความคิดยังไงกับการออกไปข้างนอกเจอผู้คนเพราะเท่าที่คีธเล่าให้ฟังน้องไม่ได้ออกไปเจอคนเยอะ  ๆมานาน แค่ที่บ้านมันก็ต้องสั่งให้คนไม่อยู่ในบ้านเยอะ ปกติจะมีเหรอครับคนเฝ้าบ้านแค่ 5-6 คนแบบนี้
   “อยากเรียนฮะ ก็แล้วแต่คุณคีธ ถ้าจะให้อยูที่บ้านไอก็อยู่ได้ฮะ” ไนเจลได้ฟังแล้วได้แต่คอตกอะไร ๆ ก็ไอ้คีธจริง ๆ
   “เอาเถอะไว้เราค่อยคิดละกันว่าอยากทำอะไร ไปเล่นกับน้อง ๆ ได้แล้วนู้น” ไนเจลชี้ไปที่ลูกแมวสองตัวที่ตอนนี้วิ่งซนไปทั่วสวน เมื่อไอรักเห็นเลยลุกขึ้นไปเล่นกับแมวน้อยทั้งสอง
   เมื่อลูกแมวทั้งสามไปวิ่งเล่นไนเจลก็หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่งทั้งรูปและวีดีโอที่ถ่ายไว้ไปยังห้องแชทที่เงียบและรกร้างยิ่งกว่าป่าช้าอีก ไม่ถึงหนึ่งนาทีแจ้งเตือนก็เด้งรัว ๆ
   “โอ้ สงสัยหิมะจะตก” เมื่อเลื่อนอ่านใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดก็เริ่มบูดบึ้ง ไอ้เพื่อนเลว ตัวหนังสือที่ไหลอย่างรวดเร็วนั้นมีแต่ความลับมากมายตั้งแต่สมัยเด็ก
   ไอ้
   ไอ้เพื่อนสารเลว
   “ไอรักยิ้มกว้างๆแล้วเรียกพี่เสียงหวาน ๆ หน่อยสิ” ไม่มีทางที่จะยอมโดนฝ่ายเดียวหรอกนะ ไอรักเมื่อถูกบอกอย่างนั้นแม้จะงง ๆแต่ก็ยอมทำตามพี่ชายใจดีบอก
   “พี่ไนเจลฮะ”
   “เยี่ยมมากไอรักไว้พรุ่งนี้พี่จะซื้อขนมร้านประจำพี่มาฝาก” ไนเจลยกนิ้วให้กับน้องแล้วก้มลงจิ้มมือถือต่อ วีดีโอเพียง 3 วินาทีที่ส่งไปทำให้คนที่ได้รับข้อความเกิดอาการอยากจะเทงานกลับบ้านหรือจะสั่งให้คนโยนคนที่มายุ่มย่ามกับสัตว์เลี้ยงของเขาออกจากบ้านดี  คีธรู้สึกพลาดที่เปิดดูข้อความอยู่ที่บริษัท เสียงหัวเราะ รอยยิ้มกว้างนั่นทำไมเขาถึงไม่ได้รับเป็นคนแรก
   “พี่ไนเจลฮะ”
   เสียงหวานที่คอยแต่จะแวบเข้ามาในหัว นั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ให้ตายเถอะ  บรรยากาศในห้องประชุมนั้นผู้บริหารและหัวหน้าแผนกต่างรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นอยู่ในขั้วโลกโดยคนที่ทำให้ห้องประชุมรู้สึกหนาวเย็นก็ท่านประธานที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตรงหัวโต๊ะนั่นยังไงเล่า
   “ฝ่ายการตลาดผมต้องการแผนการที่ดีและทำให้ได้ผลกว่านี้ไม่ใช่แผนการเหมือนเด็กแบบนี้”
   ปึง
   ทุกคนในห้องประชุมสะดุ้งเมื่อแฟ้มเสนอแผนงานนั้นถูกวางลงบนโต๊ะประชุมแต่ที่รู้สึกเหงื่อตกยิ่งกว่าทุกคนคือฝ่ายการตลาดที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดแล้ว
   “คะ..ครับ”
   “ประชุมคราวหน้าผมอยากเห็นงานที่ดีกว่านี้ ของทุกฝ่าย”
   “ครับ”
   “เลิกประชุม” สิ้นคำเหมือนทุกคนถูกปลดปล่อย เมื่อท่านประธานเดินออกไปแล้วทุกคนต่างแตกฮือกลับแผนกด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อ
   “มีงานอะไรอีก”
   “ไม่มีแล้วครับท่านประธาน” เลขาคนสนิทลอบปาดเหงื่อเมื่อวันนี้ไม่มีนัดหมายอะไรไม่อย่างนั้นคงจะโดนเทแน่ๆ
   “หยินเตรียมรถ”
   “ครับ”
   คอยดูนะกลับบ้านไปเขาจะต้องสั่งสอนสัตว์เลี้ยงให้เชื่อฟังกว่านี้
******************************************************

โอ๊ยยยย อยากบีบน้องงงงงงงงงง 

เนื้อเรื่องก็จะไม่หวือหวานะคะช่วงแรก ๆ 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ทุกอันนะคะ เราอ่านทุกอันนะคะ 

ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ 

ไว้เจอกันตอนต่อไปนะคะ 
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 100 เปอร์ 1/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 02-02-2020 19:40:45
 :L2:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 100 เปอร์ 1/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 02-02-2020 20:40:00
อาการของคุณคีธเกินคำว่าสัตว์เลี้ยงไปมาก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 2 100 เปอร์ 1/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 09-02-2020 02:59:49
โดนปั่นแล้ว 555555555555
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 09-02-2020 17:34:48
.
   ภายในห้องหนังสือนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศหนักอึ้งเมื่อร่างสูงได้รับข้อมูลจากเลขาที่อยู่ฮ่องกง โกดังสินค้าที่เตรียมส่งออกนั้นถูกไฟไหม้กล้องวงจรปิดก็เกิดใช้การไม่ได้ ช่างบังเอิญอย่างเหมาะเจาะเสียจริง คิ้วหนาขมวดจนแทบจะผูกเป็นโบว์แล้ว ดวงตาที่ดูดุอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดูดุกว่าเดิมแม้กระทั่งหยินลูกน้องคนสนิทยังรู้สึกกลัว
   ก๊อก ๆ
   “ใคร” เสียงห้วนๆที่ถามนั่นทำให้ไอรักที่ถือถาดสะดุ้งแต่ก็ยอมกลืนก้อนความหวาดกลัวลงท้องไป
   “ไอเองฮะ”
   “เข้ามา” เมื่อได้ยินคำอนุญาตไอรักก็เปิดประตูเข้าไป หยินแทบจะถลามาขอบคุณที่ทำให้บรรยากาศในห้องคลายความกดดันลง
   “มีอะไร” น้ำเสียงทุ้มเจือความโมโหที่คั่งค้างทำให้ร่างเล็กชะงักก้มหน้าลงต่ำมือที่ประคองถาดนั้นสั่นจนหยินที่ยืนอยู่ใกล้เห็นได้ชัด บอสจะทำให้ลูกแมวกลัวทำไมเล่า
   “ไอ..ไอทำแซนวิชขึ้นมาให้ฮะ” ลูกแมวของบอสพูดเสียงสั่นหยินมองด้วยความเป็นห่วงจนอยากจะถลาเข้าไปปลอบลูกแมวของบอส แต่เขาก็ยังไม่อยากตายตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งเมียเพราะอย่างนั้นอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ คงจะปลอดภัยกลับชีวิตมากกว่า
   คีธเงยหน้าจากไอแพดที่รายงานความเสียหายมองร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตา และสายตาเอ็นดูของลูกน้องคนสนิทที่เหมือนอยากจะเข้ามาปลอบลูกแมวจนเขาต้องส่งสายตาให้ออกไปจากห้อง สัตว์เลี้ยงเขามีสิทธิ์อะไรที่จะมาใช้สายตาแบบนั้นมอง
   “มานั่งนี่สิ” ร่างสูงขยับเลื่อนเก้าอี้ออกพร้อมกับตบมือหนาลงที่ต้นขาแกร่ง ไอรักลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะเดินเข้าไปหาวางถาดไว้บนโต๊ะแล้วค่อยนั่งลงที่ตักใบหน้าหวานก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
   “ทำอะไรมาให้ฉัน”
   “ไอเห็นพี่คีธยังไม่ได้กินข้าว ไอเลยทำแซนวิชง่าย ๆ ขึ้นมาให้” เพราะน้ำเสียงทุ้มและท่อนแขนแกร่งรั้งอยู่ที่เอวทำให้ไอรักนั้นใจชื้นกล้าพูดมากขึ้น
   “ขอบใจ ป้อนฉันสิ” คีธกระซิบที่ข้างหูพอร่างเล็กนั่งอยู่ในอ้อมแขนยิ่งทำให้ไอรักดูตัวเล็กกว่าเดิม มือเล็กที่สั่นน้อย ๆ หยิบแซนวิชที่ทำป้อนร่างสูงทีละชิ้น ทีละชิ้น
   “อ๊ะ” ไอรักร้องขึ้นเพราะความตกใจเมื่อปลายนิ้วถูกกัดเบา ๆใบหน้าหวานนั้นแดงซ่านเหมือนถูกสีสาดใส่และสิ่งที่ทำให้ไอรักรู้สึกร้อนไปทั้งตัวก็คือ คุณคีธจับนิ้วชี้ที่ถูกกัดไปแนบริมฝีปากหยักก่อนที่จะใช้ลิ้นเลียตั้งแต่ต้นจรดปลายนิ้ว
   บึ้ม
   เหมือนในหัวระเบิดทันทีเมื่อทั้งสบสายตาดุคู่นั้นที่ตอนนี้ดูร้ายกาจมาก ไอรักรู้สึกเหมือนอยู่ในเตาอบ เรี่ยวแรงเหือดหายทั้งตะเหมือนเนยที่ถูกละลาย สายตาไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ไหนจึงได้แต่ปิดเปลือกตาสีอ่อนศีรษะเล็กซบลงที่ไหล่กว้างหนีสายตาที่ทำให้เขาละลาย เสียงทุ้มเหนือศีรษะนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอาย
   “อร่อยมาก” คำชมที่ไม่รู้ว่าเป็นแซนวิชหรือว่านิ้วเล็กนั่นกันแน่ที่อร่อยคนที่ตอบได้ก็คงเป็นคนที่มีรอยยิ้มร้ายกาจ
   “งือ ไม่พูดแล้วฮะ”
   “หึ ๆ อยู่กับฉันก่อน”
   “ฮะ” แม้ไม่บอกไอรักก็ไม่คิดที่จะลุกไปอยู่แล้วเพราะตอนนี้เขาเขินจนหมดแรงแล้วได้แต่เอียงซบไหล่กว้าง ฟังเสียงทุ้มคุยงานเป็นภาษาต่าง ๆ ที่เขาไม่เข้าใจหากแต่น้ำเสียงทุ้มฟังไปนานก็เคลิ้มหลับทั้ง ๆ ที่นั่งอยู่บนตักร่างสูง
   “บอสครับ” หยินที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเพราะมีเรื่องด่วนก็ต้องถูกสายตาของบอสถูกสาปให้หยุดนิ่ง แต่เมื่อเห็นคนที่หลับอุตุก็รับรู้ความผิดของตัวเองทันใด
   “ว่ามา”
   “เดินทางพรุ่งนี้ตอนบ่ายครับบอส”
   “อืม พรุ่งนี้ซื้อโทรศัพท์ให้ฉันด้วย”
   “โทรศัพท์บอสพังเหรอครับ” หยินถามด้วยความแปลกใจ
   “ไม่ เอาให้แมว” อ้อ เข้าใจแล้ว บอสอยากให้แมวมีโทรศัพท์ เอาที่บอสสะบายใจ หลังจากนั้นการคุยงานก็เป็นไปอย่างเงียบเชียบ จะไม่ให้เงียบได้ยังไงก็บนตัวบอสมีลูกแมวนอนอยู่
   “บอสจะไม่ให้น้องไปนอนดีๆที่เตียงเหรอครับ”
   “ไม่ รีบคุย” เจ้านายไม่เมื่อยเราก็ไม่ควรไปยุ่งสินะ หยินควรปรับตัวกับอาการแบบนี้ของเจ้านายให้ได้เร็ว ๆ สินะ
   คีธพยายามคุยงานด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ลูกแมวตื่นแม้ว่าเวลาจะผ่านเข้าใกล้วันใหม่แล้วกว่างานที่คุยจะเสร็จสิ้น หยินนั้นออกไปนานแล้วเหลือเพียงเขาและลูกแมวที่ยังหลับสนิท วางของในมือลงแล้วอุ้มเจ้าแมวขี้เซาเดินไปยังห้องนอนใหญ่เมื่อวางลงบนเตียงนุ่มก็พลิกตัวมุดเข้าหาความอบอุ่นทันที  มองร่างเล็กอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็ขึ้นไปสอดตัวใต้ผ้าห่มล้มตัวนอนข้าง ๆ ยังไม่ทันได้หลับคนข้างกายก็ขยับเข้ามาซุกอยู่ไม่นิ่งจนทนไม่ไหวคว้าตัวลูกแมวเข้ามากอดไอรักถึงได้นิ่งไป ร่างสูงจึงได้หลับตาลงเพื่อพักผ่อนเช่นกัน
   .
   แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างทำให้ร่างเล็กที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกตัวตื่นดวงตากลมปรือมองรอบห้องอย่างใช้งุนงง เมื่อเห็นว่าห้องนั้นไม่ใช่ห้องของตนก็รีบลุกกวาดสายตามองรอบ ๆ ก็รู้ว่าเป็นห้องของใคร เขามานอนบนเตียงของพี่คีธได้ยังไงกัน ท่าทางมึนงงของลูกแมวขนฟูที่เพิ่งตื่นนั้นตกอยู่ในสายตาของเจ้าของห้องที่ขึ้นมาปลุกสัตว์เลี้ยงแต่ก็มาเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของเจ้าลูกแมว    
   “ทำอะไรนะ” คีธรีบถามเจ้าลูกแมวที่จู่ ๆ ก็มุดซุกหน้าลงกับหมอนแถมยังส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างน่ารัก
   “อ่ะ..พี่คีธ” ไอรักดีดตัวขึ้นจากหมอนทันทีใบหน้าเนียนแดงระเรื่อเมื่อเจ้าของห้องได้เห็นท่าทางน่าอายของเขา งืออออออออ ก็กลิ่นที่นอนนี้มันหอมเหมือนกลิ่นของเจ้านายเลย
   “เจ้าสองตัวร้องหาจะแย่อยู่แล้ว” คีธไม่สนใจร่างเล็กที่ทำตัวไม่ถูกเดินเข้าไปหา มือใหญ่ยกขึ้นลูกกลุ่มผมที่ชี้ฟูนั่นให้เป็นทรง
   “งือ ขอโทษฮะที่ไอหลับเพลิน”
   “ไม่เป็นไร ฉันจะรออยู่ข้างล่าง” ไอรักพยักหน้ารับคำแล้วรีบปีนลงจากเตียงวิ่งกลับห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อทำธุระเสร็จไอรักก็รีบเดินไปข้างล่างทันที
   “พี่คีธ” ไอรักเรียกร่างสูงน้ำเสียงที่ชวนอมยิ้มพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้าไปนั่งข้างๆที่โซฟา    
   เมี๊ยว เมี๊ยว
   ลูกแมวสองตัวที่ตอนนี้จะกลายเป็นลูกหมูแล้วเพราะเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านยิ่งกว่าไอรักเสียอีกแถมยังขี้อ้อนขี้เล่นยิ่งป้าสุนะ เวลาหิวเจ้าสองตัวนี้วิ่งไปอ้อน ไอรักเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าเพื่อนซี้ทั้งสองตัวที่คลอเคลียอยู่บนตักกว้าง
   “ไม่หิวเหรอ”
   “ยังฮะ”
   “ฉันจะต้องไปฮ่องกงอยู่บ้านอย่าซนล่ะ”
   “ไอไม่ซนสักหน่อยฮะ พี่คีธ.....ไปนานไหมฮะ” ดวงตากลมช้อมมองร่างสูงที่จะไม่อยู่หลายวันเมื่อได้รับรู้ว่าจะไม่มีร่างสูงอยู่ด้วยใจดวงน้อยรู้สึกวูบโหวงอย่างน่าประหลาด
   “ไม่นาน หยินเอาของมา” คีธสั่งให้หยินส่งของที่สั่งมาให้ เมื่อได้ของหยินก็ขยับไปยืนอยู่หน้าประตูเหมือนเดิม ดวงตากลมคอยมองมือของร่างสูงที่เปิดกล่องหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดเช็ดดูนั่นดูนี่แล้วอุ้มเฉาก๊วย เต้าฮวยลงจากแล้วอุ้มเอาร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักแทน
   “นี่เป็นเครื่องของเรา ไว้พี่ไปถึงจะโทรหา”
   “จริงนะฮะ ไอจะรอ” ไอรักรับเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมาไว้ในมือพลิกไปพลิกมาก่อนที่จะเลิกสนใจ หันมาสนใจคนที่จะปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังในบ้านหลังใหญ่
   “ไอขอบคุณนะฮะสำหรับโทรศัพท์” ไอยิ้มหวานเป็นสิ่งตอบแทนแต่หากกลับไม่เป็นที่พอใจของคีธ
   “ถ้าจะขอบคุณฉันต้องไม่ใช่แบบนี้”
   “แบบไหนฮะ” ใบหน้าหวานเอียงคอมองคีธอย่างงุนงง    
   จุ๊บ
   ฉ่า
   “ต้องขอบคุณฉันแบบนี้” ไอรักนิ่งเมื่อร่างสูงแสดงวิธีการขอบคุณที่ทำให้เขารู้สึกร้อน ริมฝีปากที่กดแนบนั้นคือการจุ๊บไม่ใช่เหรอ
   “ตะ..ต้องทำแบบนี้เหรอฮะ”
   “ใช่ ตอนนี้แค่นี้ก่อน” ยังจะมีมากกว่านี้อีกเหรอฮะ แค่จุ๊บใจเขาก็ไม่ไหวแล้ว แต่เมื่อสบตาร่างสูงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะกลั้นใจหลับตาแนบรีมฝีปากลงไป
   จุ๊บ
   “ดี เด็กดี”
   ฮือออใครไหวแต่ไอรักไม่ไหวแล้ว
*********************************

แม่ก็ไม่ไหวแล้วลูกกกกกกก 

คุณคีธรังแกลูกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

ที่จริงตั้งเป้าว่าจะปั่นลงเมื่อวานแต่เราไม่มีกระจิตกระใจป่ันเลยค่ะติดตามเหตุการณ์ที่โคราชตลอดเวลา 

ตอนนี้น้องไอรักมีแท็กในทวิตแล้วนะคะ #ไอรักของคีธ 

หวีดได้ที่แท็กนะคะ อ่านแล้วเป็นยังไงอย่าลืมบอกเราด้วยนะคะ 

ฝากกดไลค๋์กดติดตามเพจเราด้วยเน้อ 

เพจ Letter123
ทวิตเรา Kirarishijo​​​​​​​ ร้างยิ่งกว่าร้าง แต่ไปหวีดแท็กได้น้าาาเราจะเข้าไปคุยด้วย
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 09-02-2020 22:54:11
 :L2: :L2: :L2: ชอบเกือบทุกเรื่องของคุณ​letter123​ ค่ะ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 10-02-2020 02:50:33
หลงลูกแมวมาก  :hao3:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 10-02-2020 04:56:30
ลูกแมวคงโดนกินในไม่ช้าอาการคุณคีธมันฟ้อง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae_yusoo_mi ที่ 10-02-2020 07:47:12
เดี๋ยวนะ ลูกแมวอายุเท่าไรเนี่ย

หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 10-02-2020 09:04:27
คุก


คุก


คุก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-02-2020 10:34:02
ฮ่องกง หรือ ห้องขัง ..
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 10-02-2020 17:39:16
ฮ่องกง หรือ ห้องขัง ..
พี่คีธอาจจะจบที่ห้องขังค่ะ555​ น้อง​ 18​ แล้วนาาาา
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 3 100 เปอร์ 9/2/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 23-02-2020 21:20:29
น้องงงงงงงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 4100 เปอร์ 2/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 02-03-2020 16:01:09
บทที่ 4

ยังไม่ถึงสามชั่วโมงหลังจากที่เจ้านายเดินทางลูกแมวก็หงอยทันที บรรดาลูกน้องและแม่บ้านที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ แต่ก็ไม่มีคนเข้ามาใกล้ให้ลูกแมวของบอสนั้นรู้สึกอึดอัดใจ

“น้องไอร๊ากกก” เสียงร้องดังจากจากทางเข้าบ้านที่ดังลั่นจนเจ้าของชื่อสะดุ้งรวมทั้งสองแสบที่วิ่งหูตั้งหางฟูหลบเข้าใต้โซฟา ไม่นานร่างสูงโปร่งของไนเจลก็วิ่งเข้ามาในห้องรับแขก

“สวัสดีฮะพี่ไนเจล”

“ไปแต่งตัวเร็ววันนี้พี่จะพาไปเที่ยว” เพราะนี่ก็เป็นหนึ่งในการรักษา ตอนนี้แม้เจ้าลูกแมวจะไม่ตื่นคนในบ้านแล้วต่อไปก็เป็นการทำให้เจ้าลูกแมวนั้นปรับตัวในการเข้าสังคม พอได้ยินว่าจะพาออกไปด้านนอกเจ้าลูกแมวก็หูตั้งทันที

“ไอไม่ไปได้ไหมฮะ”

“ไปแค่ที่ทำงานพี่เอง จะได้พาเต้าฮวยกับเฉาก๊วยไปหาหมอด้วยไงครับ” เมื่อได้ฟังเหตุผลของพี่ชายคนสนิทก็ทำให้ไอรักสองจิตสองใจ ทั้งอยากจะออกไปและหวาดกลัวที่จะออกไปข้างนอก แต่อีกใจไอรักก็อยากหายจากอาการที่พี่ไนเจลบอกว่าเป็นอาการป่วยของเขา อยากหายเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ไม่หวาดกลัวอะไรและผมก็อยากหายเพื่อคุณคีธ ไนเจลมองใบหน้าน่ารักที่คิ้วขมวดจนแทบผูกเป็นโบว์นั่นอย่างเอ็นดูยอมรับเลยว่าความคิดที่จะพาลูกแมวของไอ้คีธออกไปข้างนอกส่วนหนึ่งเพราะการรักษาแต่เหตุผลใหญ่ คือ ผมอยากพาไป ไอ้คีธจะต้องรู้สึกหวงลูกแมวจนหัวร้อนแน่ ๆ

“ได้ฮะ ไอจะไปกับพี่โนเจล”

“งั้นขึ้นไปแต่งตัวน่ารัก ๆ นะครับ”

“ฮะ” เจ้าลูกแมวรีบวิ่งขึ้นห้อง ไนเจลก็เดินไปหาป้าสุเพื่อให้คนเอาลูกแมวจริง ๆ เข้ากรงเพื่อพาไปหาหมอ แอบกระซิบบอกที่จริงแล้วการพาแมวน้อยสองตัวไปหาหมอไอ้คีธคิดจะพาไปอาทิตย์นี้แต่ว่ามันไม่อยู่ไง ก็เลยรวมธุระนี้ไปด้วยเลยละกัน ไม่นานนักเมื่อแมวอยู่ในกรงเรียบร้อย ไอรักก็ลงมาจากห้องในชุดเอี๊ยมยีนส์และเสื้อไหมพรมสีชมพูที่ยิ่งเสริมให้ร่างเล็กดูน่ารักและน่าทะนุถนอมจนอยากจะพุ่งเข้าไปบีบ

“พร้อม...แล้วฮะ” ลูกแมวตัวน้อยพูดเสียงสั่น ท่าทางหูตกหางตกนี่ชวนให้สงสารมาก

“ไปเถอะ” ทั้งสองเดินไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหน้า โดยมีเหลาแม่บ้านและบอดี้การ์ดที่มองตามด้วยสายตาเป็นห่วง

“ตื่นเต้นเหรอ”

“ฮะ”

“คุยกับเจ้าสองตัวนี่ไปก่อนนะพี่ขอคุยงานก่อน” ไอรักก้มลงคุยกับเจ้าลูกเหมียวสองตัวที่ร้องโวยวายเพราะอยู่ในกรง ไอรักคุยงุ้งงิ้งกับลูกแมว แม้จะประหม่าและหวาดกลัวแต่เมื่อเขาอยู่กับลูกแมวไอรักก็กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง รถคันหรูที่มีลูกน้องของคีธขับให้มาหยุดที่โรงพยาบาลสัตว์เอกชนแห่งหนึ่ง

“มาเถอะน้องไอ”

“พี่ไนเจล”

“พี่จะอยู่ข้าง ๆ นะ” เมื่อพี่ไนเจลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและมือแตะอยู่ที่หลังนั่นช่วยเรียกกำลังใจให้กับเขามากขึ้นสองมืออุ้มกรงแมวเดินตามพี่ไนเจลเข้าไปยังโรงพยาบาล

“สวัสดีครับ” เมื่อเดินมายังเค้าเตอร์เจ้าหน้าที่ก็ทักทายคุณลูกค้าที่หน้าตาดีทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“สวัสดีครับ ไอรักหลบหลังพี่ทำไมครับ” ไอรัก

“เอ่อ สวัสดีฮะ” เจ้าลูกแมวโผล่มาทักทายแล้วก็กลับไปอยู่ด้านหลังท่าทางแบบนี้เรียกรอยยิ้มของทั้งไนเจลและพนักงาน ไอรักรู้สึกประหม่าและตื่นกลัวแขนเรียวกอดกรงเพื่อนซี้ทั้งสองตัวแน่น

“รบกวนกรอกประวัติน้องแมวทั้งสองด้วยครับ”

“น้องไอรักมาครับ” ไนเจลพยายามให้ช่วยให้ร่างเล็กก้าวมาเผชิญกับคนอื่นบ้างซึ่งไอรักก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ร่างเล็กยกกรงเพื่อนทั้งสองตัวให้พี่ไนเจลถือเดินเข้าไปกรอกข้อมูลของทั้งสองตัว

“เรียบร้อยฮะ”

“งั้นพี่จะพาน้องไปหาคุณหมอนะครับ” ไอรักมองตามเพื่อนตาละห้อยทำเอาไนเจลหลุดขำ

“ป่ะ ไปเที่ยวที่ทำงานพี่กัน”

“ฮะแล้วเต้าฮวยกับเฉาก๊วยล่ะฮะ”

“คุณหมอจะดูแลเองไปกันเถอะ” แม้จะห่วงแต่ไอรักก็เดินตามไนเจลไป ไอรักมองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นการที่อยู่ในรถกับคนที่สนิททำให้เขารู้สึกปลอดภัย เสียงหวานเจื้อยแจ้วมีชีวิตชีวาเรียกรอยยิ้มของทุกคนบนรถได้ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงเรียกข้าวของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าของไอรัก ไอรักหยิบมันออกมาดวงตากลมฉายแววอ้อนขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย

“พี่ไนเจล” ไนเจลมองก่อนจะเบ้ปากลงเมื่อเห็นว่าใครวีดีโอคอลมา อยากจะแกล้งไอ้คนที่อยู่ต่างประเทศอยู่หรอกนะแต่เมื่อเห็นแววตาของน้องชายก็ใจอ่อนยอมสอนให้กดรับ

“ (อยู่ที่ไหน) ” ทันทีที่กล้องเปิดน้ำเสียงทุ้มก็ดุดันทันทีเมื่อเห็นว่าไอรักนั้นอยู่บนรถ ไม่เห็นมีใครแจ้งกับเขา

“ไอกำลังจะไปที่ทำงานของพี่ไนเจลฮะ”

“ (ไปทำไม) ” น้ำเสียงดุนั่นทำให้ไอรักคอตกหูตกลู่

“พี่ไนเจลชวนมาฮะ ละ...แล้วก็พาเต้าฮวยและเฉาก๊วยไปหาหมอฮะ” ไอรักพูดเสียงอ่อย

“ (หึ ช่างเถอะ ฉันไม่อยู่ดื้อรึเปล่า) ”

“เปล่านะฮะ ไอเป็นเด็กดีนะ” คำตอบที่ไม่สมกับอายุ 18 นั่นเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงที่อยู่อีกประเทศ

“ (งั้นเหรอ อยากได้อะไรไหมฉันจะเอากลับไปให้) ” ไนเจลอยากจะกรอกตามองบน อะไรกันกับอ่อนโยนแบบนี้กันวะทีกับเพื่อนนี่อย่างกับจะกินหัว กับลูกน้องนี่อย่างกับอยู่ที่ขั้วโลกความมาตรฐานที่สี่ ที่ห้านี่คืออะไร

“ไม่อยากได้ฮะ แค่คุณคีธรีบกลับมาก็พอฮะ” เพราะแม้จะห้อมล้อมไปด้วยคนที่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวแล้วแต่ก็ไม่เหมือนกับที่มีคุณคีธอยู่ใกล้

คิดถึง

เพราะคนที่เก็บผมออกมาจากความมืดก็คือคุณคีธ พอไม่เห็นคุณคีธเขาก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรออกไป ความรู้สึกที่วนเวียนอยู่คือ คิดถึง คิดถึงคุณคีธมากจริง ๆ

ฝ่ายร่างสูงที่ได้ยินถ้อยคำน่ารัก ๆ นั่นริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากจนอยากจะกลับไปเลี้ยงเจ้าลูกแมวของเขาที่นับวันยิ่งทำให้เขารู้สึกเอ็นดูและคิดไม่ผิดที่เก็บอีกฝ่ายมา

“ (ได้ ฉันจะรีบกลับไป ตอนเย็นฉันจะคอลหา) ” ไอรักมองใบหน้าหล่อ ๆ ของคุณคีธตาแป๋วเหมือนแมวจ้องขนนก

“ฮะ คุณคีธสู้ ๆ นะฮะ”

“ (ได้เด็กดี) ” เพียงคำชมว่าเด็กดี ไอรักก็ยิ้มจนเต็มแก้มก่อนที่จะล่ำลากัน

“ยิ้มใหญ่เลยน้า”

“ฮะ ไอดีใจ”

“อยู่กับพี่ไม่เห็นยิ้มแบบนี้เลย เอาล่ะถึงแล้ว” ไอรักที่มีความสุขจากการได้คุยกับร่างสูงทำให้การลงจากรถนั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของไอรักเลยด้วยซ้ำ ไนเจลจูงมือลูกแมวที่อยู่ในห้วงความสุขเดินเข้าไปยังโรงพยาบาล

“มานั่งในห้องนี้ก่อนนะครับ” ไนเจลปล่อยให้น้องนั่งที่เก้าอี้ในห้องตรวจส่วนตัวเขาเองเดินไปค้นแฟ้มคนในที่ตู้หลังโต๊ะทำงาน

ก๊อก ๆ

“เข้ามาครับ”

“ไง หมอไนเจล” คนที่เข้ามาใหม่เอ่ยทักคุณหมอเจ้าของห้อง แต่เมื่อไนเจลหันมาเจอใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดนั่นบึ้งตึงทันที

“ผมไม่ได้นัดน้องคุณวันนี้นะครับ” ไนเจลบอกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทำไมไอ้หมอนี่ถึงได้มาถูกเวลา วันนี้ที่เขามาโรงพยาบาลก็เพราะแค่เอาเอกสารแต่หมอนี่ก็เหมือนนกรู้

“ผมแค่อยากเจอคุณ” ไนเจลกรอกตาจนแทบจะหลุดจากเบ้า เลิกสนใจไอ้หมอนี่ดีกว่า

“ไอรักครับเรากลับกันเถอะ” ไอรักที่นั่งได้ไม่เท่าไหร่เงยหน้ามองพี่ชายคนสนิทอย่างงง ๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปจับมือของพี่ไนเจลทันที

“หลีกไป”

“นั่นใครนะครับ” แม้จะมีรอยยิ้มบางประดับตลอดเวลาแต่ไนเจลก็คิดว่ามันดูหลอกลวง

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” ไนเจลขยับมาบังตัวไอรักไว้ หมอนี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ

พลั๊ก

ร่างสูงโปรงผลักคนที่ยืนขวางประตูนั้นให้หลบไปพร้อมกับจูงมือไอรักให้เดินตามไม่สนใจเสียงเรียกตามหลังมา ไอรักได้แต่มองร่างโปร่งที่ไม่พูดไม่จาจนกระทั่งขึ้นรถ

“พี่ในเจลอย่าโมโหเลยนะฮะ” ไอรักทำใจกล้าปลอบพี่ชายที่ใบหน้าบึ้งตึง

“เฮ้อ ได้ๆ พี่จะไม่โมโห เราไปรับเจ้าสองตัวนั่นดีกว่าเนาะ” ไนเจลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นบีบแก้มนุ่มยืดไปมา

“ฮะ” ไอรักได้แต่ยิ้มรับ หากแก้มเขาสามารถทำให้พี่ไนเจลอารมณ์ดีได้เขาก็จะเสียสละแก้มให้พี่ไนเจลบีบเล่นก็แล้วกัน

.

.

ไหนว่าไปไม่นาน สองวันแล้วที่ไม่มีร่างสูงอยู่ด้วยแม้จะมีพี่ไนเจลและแม่บ้านคนอื่นอยู่ด้วยแต่ลูกแมวของเจ้านายก็ยังหงอยลงตั้งแต่ผ่านวันแรกมาแล้วและยิ่งสองวันอาหารก็ยังไม่ยอมทาน ขนาดที่แมวสองตัวมาคลอเคลียร้องเรียกเจ้าตัวก็ยังไม่สนใจใบหน้าหวานนั่นเศร้าหมองและขังตัวเองอยู่ในห้องยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วง

“คุณไนเจลคะเราจะทำยังไงดี”

“เฮ้อไอ้คีธก็ติดต่อไม่ได้” แม้กระทั่งเขาที่ไอรักเปิดใจให้ยังไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย ไอ้เจ้าของมันไปทำอะไรอยู่ไหนวะ ทั้งไนเจลและป้าสุต่างแอบมองผ่านประตูห้องด้วยความเป็นห่วง

“ทำอะไรกัน” เพราะมัวแต่จดจ่อกับลูกแมวที่นั่งคุ้ดคู้อยู่บนเตียงสะดุ้งกันทั้งสองคน

“ไอ้คีธ ทำไมฉันติดต่อแกไม่ได้วะ อ่ะ ๆ ไม่ต้องตอบเข้าไปหาลูกแมวแกก่อนไปเร็ว” ไนเจลรีบดันหลังเพื่อนให้เข้าไปในห้องทันทีโดยไม่คิดที่จะอธิบายอะไรเพิ่ม

คีธที่ถูกดันเข้ามากำลังที่จะหันไปโวยวายกับไอ้เพื่อนเลวแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างเล็กที่กอดตัวเองอยู่บนเตียง จริงๆ แล้วเขาต้องกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วหากแต่ปัญหาก็เกิดขึ้นมาก่อนที่จะกลับจนเขาต้องจัดการปัญหานั่นอย่างเด็ดขาดและตัวปัญหานั่นทำให้เขาโทรหาลูกแมวไม่ได้และก็คิดเพียงที่จะเร่งกลับมานี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาร้อนอยากกลับบ้าน

“ไอรัก” คีธเรียกลูกแมวเสียงเบา

“คะ...คุณคีธ” เสียงทุ้มที่เฝ้าคิดถึงและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอคนที่คิดถึงยืนอยู่ตรงหน้าดวงตากลมก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมกับร่างเล็กที่รีบลุกหากแต่ก็ติดผ้าห่มที่ห่อตัวนั่นก็ทำให้เสียหลักจนหมิ่นแหม่ที่จะตกจากเตียงแต่กลับตกลงเข้าสู่อ้อมกอดอุ่น

“ระวังหน่อยสิ”

“ฮึก..คุณคีธ คุณคีธทิ้งไอ” เสียงหวานที่แหบพร่านั้นสะอึกสะอื้นจนตัวโยนแขนเล็กนั้นเกาะเกี่ยวร่างสูงแน่น ไอร้อนที่แผ่ออกมานั่นทำให้คีธต้องขมวดคิ้ว

“ชู่ว ไม่ต้องร้องฉันไม่ได้ทิ้งไปเสียหน่อย” คีธรีบปลอบลูกแมวที่ร้องไห้ในอ้อมกอดอย่างเสียขวัญจนกระทั่งเสียงร้องเงียบลงเหลือเพียงการสะอื้นเบาๆ เมื่อก้มลงไปดูก็เห็นว่าไอรักนั้นร้องไห้จนหลับไปแล้ว มือหนายกขึ้นทาบตามแก้มและซอกคอความร้อนที่แผ่ออกมานั่นทำให้เขาต้องคิ้วขมวด

“ป้าสุ”

“คะ คะคุณคีธ” แม่บ้านสูงวัยที่รอข่าวอยู่ด้านนอกรีบเปิดประตูเข้ามาทันทีเมื่อผู้เป็นนายเรียกหา

“ตามหมอและขอน้ำอุ่นด้วย”

“ได้ค่ะ ๆ” เมื่อรับคำสั่งป้าสุก็รีบไปทำตามคำสั่งทันที

“น้องเป็นไรวะไอ้คีธ” ไนเจลที่รออยู่ด้านล่างเห็นป้าสุรีบร้อนตามหมอก็รีบขึ้นมา

“ไม่สบาย ทำไมไม่เข้ามาดู” ไนเจลแทบอยากจะโบกหัวเพื่อนสนิทแต่ก็กลัวตายเลยทำได้แค่ถอนหายใจและกรอกตามองบนกับน้ำเสียงที่เหมือนเขาเป็นลูกน้องมันยังไงยังงั้น

“น้องไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เมื่อวานและพวกฉันก็เข้าห้องไม่ได้ด้วย” เมื่อจะเข้าห้องไอรักก็จะเริ่มตัวสั่นและร้องหาไอ้เพื่อนสนิทจนเขาต้องคอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

“อืม”

“ไม่ปล่อยน้องนอนดีๆ วะ” ไนเจลทักเมื่อคีธยังคงนั่งเป็นหลักให้ไอรักกอดรัดทั้งๆ ที่หลับไปแล้ว

“ไม่ยอมปล่อย นายกลับเลยก็ได้”

“ไม่เป็นไรฉันจะรอดูอาการ เดี๋ยวไปจัดยาให้” ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปก่อนละกัน เมื่อไนเจลเดินออกมาก็สวนทางกับป้าสุที่ถืออ่างน้ำอุ่นเข้าไปในห้อง

“ให้ป้าเช็ดตัวคุณไอรักเลยไหมคะ”

“ไม่ต้อง ผมจะจัดการเอง” หัวหน้าแม่บ้านวางของแล้วจึงกลับออกไปพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเบามือ

คีธที่พยายามมือเรียวที่กำแน่นที่เสื้อเขาไม่ยอมปล่อยแถมเมื่อเขาขยับไอรักก็จะผวาตามพร้อมส่งเสียงสะอึกสะอื้นเบา ๆ จนเขาต้องถอนหายใจเมื่อไอร้อนยิ่งผ่านไปนานยิ่งร้อนขึ้นและหน้าผากเนียนนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ

“ไอรัก เด็กดีปลอ่ยมือก่อนเร็ว” คีธก้มลงกระซิบกล่อมร่างเล็กอย่างอ่อนโยนขนาดที่ว่าใครมาเห็นและได้ยินคงจะทำหน้าเหมือนเห็นผี คีธพยายามปลอบอย่างใจเย็นจนคนป่วยยอมสงบและปล่อยมือให้เขาเช็ดตัวอย่างว่าง่าย

“แมวโง่” เมื่อเห็นแก้มป่องที่เขาขุนจนมีเนื้อมีหนังนั่นหายไปแถมยังผิวซีด ๆ นี่อีก แม้จะปากจะต่อว่าแต่แววตาที่มองใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัว ไม่รอช้าคีธรีบถอดเสื้อผ้าให้กับร่างเล็กแล้วลงมือเช็ดตัวให้อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นไอรักนั้นตัวสั่นเทา

“อือ”

“ชู่ว เสร็จแล้ว” คีธรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าทันที

ก๊อกๆ

“เข้ามา” นัยน์ตาคมกวาดมองความเรียบร้อยก่อนที่จะบอกให้คนที่เตาะประตูเข้ามา

“นี่ยากับข้าว ดูแลน้องฉันดี ๆ ด้วยล่ะ” ไนเจลยกถาดเข้ามาวางกำชับเพื่อนสนิทก่อนที่จะรีบหนีเพราะแค่เขามองไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่มนั่นก็ถูกมองแรง รีบหนีตายดีกว่า คีธถอนหายใจแรงหันมองเด็กป่วยที่นอนหลับอยู่เลยลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย

“อึก” เด็กป่วยที่สะดุ้งตื่นขึ้นมามองรอบ ๆ ไม่เห็นร่างสูงอยู่ในห้อง หยดน้ำใสก็ร่วงกราว เพราะอาการป่วยและความอ่อนไหวนั่นยิ่งทำให้ร่างเล็กร้องหนักขึ้น

“ไอรัก”

“ฮืออออคุณคีธ” ไอรักใช้แรงที่ยังเหลือยันตัวขึ้นกอดร่างสูงที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำไว้อย่างหมิ่นเหม่

“ไม่ร้องแล้ว ไม่ปวดหัวเหรอ”

“ปวด คุณคีธ”

“ปวดก็เลิกร้อง” คีธพยายามที่สุดที่จะปลอบร่างเล็กโดยไม่สนใจเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่บดเบียดอยู่บนตัก ร่างเล็กที่พยายามกอดเขาไว้แน่นจนตอนนี้ปมชุดคลุมอาบน้ำนั่นหลุดลุ่ยไปแล้ว

“ฮึก ก็ไอปวดหัว คุณคีธก็ไม่อยู่กับไอ”

“อยู่แล้วนี่ไง” ฝ่ามือใหญ่ลูบขึ้นลงเบาๆ และก็เป็นเขาที่ไม่อยากผละจากสัมผัสเนียนนุ่มมือ

“ฮึก คุณคีธทิ้งหนู คุณคีธไม่โทรมาหาหนู หนูเสียใจ”

F*ck

ให้ตายเถอะ ใครใช้ให้แทนตัวแบบนี้กัน

***********************************************

หนูไม่ไหวแล้วแม่ น้องน่าบีบบเหลือเกินนนนนนนนนน

เรากลับมาแล้วววววววววววววว //จุดผลุ 

ช่วงนี้ข่าวไวรัสกำลังระบาด ขอให้ทุกคนเซฟตัวเองดีๆนะคะ ด้วยความเป็นห่วง

อ่านแล้วเป็นอย่างไร บอกเราด้วยเน้อออออออออออออออ 

ขอบคุณทุกการสนับสนุนและคอมเม้นต์นะคะ 

จุ๊บ ๆ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 4 100 เปอร์ 2/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 03-03-2020 01:54:51
มีคนน็อคค่ะ 5555555555555555
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 5 100 เปอร์ 7/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 07-03-2020 23:13:04
ไอรักไม่ได้รับรู้เลยว่าการที่ตัวเองใช้คำแทนตัวที่แสนจะน่ารักนั่นทำให้ร่างสูงต้องอดกลั้นเพียงใดไหนจะร่างนุ่มนิ่มที่เอนกายออดอ้อนอยู่บนตัก

“ทานข้าวก่อน”

“ฮึกคุณคีธกอดหนูก่อน” ให้ตายเถอะ คีธได้แต่ขบกรามแน่นไม่แต่ก็ยอมทำตามที่คนป่วยร้องขอ ตวัดแขนโอบกอดเอวเล็กให้แนบชิดยิ่งขึ้น

“ทานข้าวนะอย่าดื้อ”

“หนูไม่ดื้อนะ อ้า” เสียงแหบขนาดนี้ก็ยังจะเถียงเขาอีก แต่ก็ต้องยอมลงให้กับคนป่วยที่อ้าปากรออาหารเหมือนลูกนก ตาตากลมปรือฉ่ำวาวด้วยฤทธิ์ไข้ คีธค่อย ๆ ป้อนโจ๊กกับคนป่วยอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทำยังไงได้ก็ไม่เคยป้อนข้าวใครสักคน ทานได้เพียงครึ่งไอรักก็ส่ายหน้าว่าไม่ไหวแล้วขืนกินอีกคำคงจะได้อ้วกออกมา

“ทานยาก่อน”

“หนูไม่กินได้ไหม แค่กๆ” ยังพูดไม่ทันจบไอรักก็ไอจนตัวโยน

“ถ้าไม่กินฉันจะไม่อยู่ด้วย” สิ้นคำขู่หยาดน้ำตาก็ร่วงกราวราวกับเปิดก๊อก

“อึก หนูยอม แค่ก ๆ ยอมแล้ว” ทั้งไอทั้งร้องจนคนขู่นั้นรู้สึกผิด เลยต้องรีบปลอบและเอายาให้ทานแม้จะทุลักทุเลเพราะไอรักไอจนเกือบทานยาไม่ได้แต่ก็ผ่านพ้นไปได้

“นอนลงไปก่อน ฉันจะไปใส่เสื้อผ้า” แม้จะไม่อยากให้ร่างสูงห่างตัวแต่ไอรักก็ยอม คีธห่มผ้าห่มให้กับคนป่วยแล้วจึงไปยังห้องตัวเองเพื่อแต่งตัว เมื่อกลับมาลูกแมวป่วยก็หลับไปแล้ว คีธค่อยๆ สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วดึงคนป่วยที่นอนกระสับกระส่ายเข้ามากอดเมื่ออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นลูกแมวน้อยขยับหาที่สบายสักพักก็หลับลง ไม่นานนักร่างสูงก็เข้าสู่นิทราเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง

.

แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิททำให้คนที่ตื่นเฝ้าคนป่วยทั้งคืนนั้นตื่นขึ้น นัยน์ตาดุแม้แต่ตอนตื่นก็ยังน่าเกรงกลัวนั้นก้มลงมองร่างเล็กที่นอนเกยบนอกแขนเล็กนั้นรักอยู่ที่เอวเมื่อคืนเขาต้องลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้ถึงสองรอบเพราะไอรักไข้ขึ้นกลางดึกเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่หัวเตียงก็เห็นว่าสายแล้วแต่จะลุกก็ลุกไม่ได้

“ไอ ไอรักปล่อยก่อน”

“งืออ” เจ้าตัวไม่เพียงไม่ลุกแต่ส่งเสียงขัดใจพร้อมกับขยับไปมาท่อนขาเปลือยเปล่านั่นเสียดสีกับด้านล่างนั่นทำให้อะไร ๆ ที่ควรตื่นยามเช้าก็ตื่นขึ้นมา แถมลูกแมวตัวน้อยก็เหมือนจะไม่รู้ตัวยังขยับให้เสียดสียิ่งกว่าเดิม ให้ตายเถอะ

“อึก ไอรักตื่น!!” คีธร้องปลุกเจ้าลูกแมวทันที ไอรักสะดุ้งตื่นอย่างงง ๆ

“งืออคุณคีธ ไอง่วงให้ไอนอนนะ” นายง่วงแต่ฉันนะตื่นแล้วตื่นเต็มตาเลยด้วย

“ปล่อยฉันก่อน อึก” ให้ตายเถอะอยากจะตีก้นที่อยู่ไม่นิ่งนั่นสักที อ่า

“อ๊ะ อะไรทิ่มก้นหนู” เพราะตกใจคำแทนตัวที่แสนน่าบีบนั่นก็ถูกใช้หากแต่ตอนนี้คงไม่ถูกเวลาเท่าไหร่

“อึก อย่าขยับ อ่า” เจ้าลูกแมวตัวแสบ ร่างเล็กที่ตื่นขึ้นมาขยับขึ้นมาบนตัวของเขาและหลังคำถามก็ยิ่งขยับให้เสียดสีกันยิ่งกว่าเดิม เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่มีร่างนุ่มนิ่มเปลือยเปล่ามานอนบนตัว อ่า จับแมวจอมซนนี่ทำโทษซะทีดีไหม

พรึบ

“อ๊ะ คุณคีธ” จู่ ๆ ไอรักก็ถูกพลิกให้อยู่ด้านล่างถูกกักขังอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ คีธมองคนที่อยู่ใต้ร่างด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ไล่ตั้งแต่ผมชี้ฟูเหมือนขนแมวที่ชวนสัมผัส ดวงตากลมที่ตอนนี้ฉายแววสงสัย จมูกรั้นที่เหมาะเจาะกับใบหน้า ริมฝีปากอิ่มที่เผยอน้อย ๆ ที่ดูเหมือนเชิญชวนและเขาก็ไม่คิดที่ปฏิเสธ

“คุณคะ...อื้อ!!” ริมฝีปากหนากดแนบลงเรียวปากบางที่เขาคิด (เอาเอง) ว่าเชิญชวน ความนุ่มหยุนที่สัมผัสได้นั้นทำให้สติที่เหลืออยู่น้อยนิดนั้นขาดสะบั้นทันที บดเบียดตักตวงความรู้สึกอย่างคนโลภ ไม่สนใจแรงจิกที่ไหล่ เรียวลิ้นไล่เลียตามรอยแยกอย่างอ่อนโยนล่อลวงให้ร่างเล็กเปิดทางให้เขาเข้าไปตักตวงความหวาน

“อืม” เสียงทุ้มส่งเสียงด้วยความพึงพอใจเมื่อรสสัมผัสและการตอบรับอย่างไม่ประสีประสา

หอมหวานจริง

ลูกแมวของเขา ของเขาเพียงผู้เดียว

ปึก ๆ

กำปั้นน้อย ๆ ทุบลงที่ไหล่หนาเมื่อรู้สึกหายใจไม่ทัน ซึ่งร่างสูงก็ยอมปล่อยให้เป็นอิสระหน้าอกเล็กกระเพื่อมแรงเมื่อหอบหายใจแรง ไอรักรู้สึกเหมือนจะขาดใจ

“อ๊ะ คะ..คุณคีธ อือออ” เสียงเล็กๆ ของลูกแมวยิ่งทำให้คนที่ฝังใบหน้ากับซอกคอหอมกรุ่นไม่หยุดคอยขบเม้มจมูกโด่งคลอเคลียสูดดมกลิ่นหอมราวกับเสพติด

“หอม”

“งือ ไอรู้สึกแปลกๆ พะ...พอก่อนคุณคีธ” เสียงห้ามปรามนั่นดูจะไม่เข้าหูเลยสักนิด คีธผละจากซอกคอหอมมองใบหน้าน่ารักที่แดงก่ำดวงตาฉ่ำวาวริมฝีปากนั้นบวมเจอซอกคอขาวมีรอยกุหลาบแต้ม ร่างกายขาวที่นอนหอบอย่างอ่อนแรงนั่นยิ่งทำให้นักล่าอย่างเขาอยากขย่ำกลืนกินจนหมด

“งือ ไม่จ้องหนูสิ” ไอรักยกมือขึ้นปิดหน้าอกและด้านล่างของตน

“ฉันชอบที่แทนตัวว่าหนู”

“เหรอฮะ” แววตากลมเปล่งประกายลืมอาการเขินอายไปหมดเรียวปากแย้มยิ้มด้วยความดีใจ นั่นทำให้คีธทำตามความต้องการก้มลงตักตวงความหวานล้ำที่เขาเสพติดอีกครั้ง มือหนาลูบตามเนื้อตัวนุ่มยิ่งทำให้ร่างเล็กบิดเร้าอย่างทรมานเพราะความรู้สึกแปลกๆ ในร่างกายแถมยังรู้สึกร้อนไปทั่วร่าง

เสียงครางหวานและเสียงทุ้มที่คำรามด้วยความพอใจกับกลิ่นหอม ผิวเนียนลื่นมือการตอบสนองที่บริสุทธิ์เดียงสานั่นทำให้เขาอยากละเลงสีลงไป ฝ่ามือหนาบีบเคล้นเนินเนื้อนุ่ม

“อ๊า...อ๊ะ..คะ..คุณคีธ..อ๊ะ..หนูรู้สึกแปลกๆ อ๊ะ” มุมปากหยักยกยิ้มร้ายอย่างถูกใจเมื่อร่างเล็กนั้นแดงไปทั้งตัวพร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างไม่กั้นเสียง

“อ่า รู้สึกยังไงเหรอ”

“ร้อน อืม..และรู้สึก...หนูไม่รู้..” ให้ตายเถอะลูกแมวของเขานั่นช่างยั่วยวน “อ๊า..คุณคีธ อ๊ะ อย่าจับ..อือ ตรงนั้น” มือเล็กกำหมอนแน่นเสียจนขึ้นข้อขาว สะโพกขยับตามจังหวะที่ฝ่ามือหนารูดรั้งแกนกายเล็กของตน

“บอกสิว่ารู้สึกอะไร” คีธกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูดูดดึงติ่งหูนิ่ม ไอรักที่ตอนนี้ถูกเล้าโลมทั้งบนและล่างในหัวนั้นขาวเบลอ

“อ๊า..หนูไม่รู้..คุณคีธหนูปวด”

“หึ เขาเรียกว่าเสียว ถ้ารู้สึกแบบนี้เรียกว่าเสียว” คีธกระซิบบอกแม้ว่าตัวเองนั้นจะแทบอดกลั้นไม่ไหวแต่ก็อยากจะสอนบทเรียนนี้ให้กับลูกแมวน้อยของเขา

“อ๊า..สะ..เสียว หนูเสียว” ไอรักครวญครางเสียงหวาน คีธเร่งขยับมือก่อนที่ไอรักจะหวีดร้อนสุดเสียงและปลดปล่อยออกมา ยกมือที่เปื้อนน้ำสีขุ่นขึ้นเลีย

“หวาน เลียสิ” คีธส่งมือที่เปื้อนแตะริมฝีปากพร้อมกับสั่งให้ร่างเล็กที่ยังนอนหอบหายใจ และไอรักก็ทำตามอย่างไม่อิดออดลิ้นเล็กไล่เลียตามนิ้วอย่างว่าง่ายแม้จะมีรสชาติแปลกๆ ก็ตาม คีธมองภาพนั้นอย่างชอบใจก่อนที่จะผละออก

“ทำให้ฉันด้วยสิ”

“นะ..หนูไม่รู้ว่าต้องทำยังไง” ไอรักตอบด้วยเสียงแผ่วเบา สาวตากลมหลุบมองผ้าปูเตียงเมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่างที่นูนเด่น

“ฉันจะสอน..ทุกขั้นตอน” คีธก้มลงกระซิบประโยคสุดท้ายเบาๆ พร้อมรั้งแขนเล็กให้ลุกขึ้นนั่งจับฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างวางลงที่แท่งร้อนบังคับให้มือเล็กนั่นลูบไปมา

“อ่า..เอามันออกมาสิ”

“งืออ” แม้จะประท้วงแต่ไอรักก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี มือเล็กจับที่ขอบกางเกงนอนเนื้อดีรั้งลงจนสิ่งที่นูนเด่นดีดตั้งตระง่า

“จับมันและขยับอย่างที่ฉันทำให้หนู” ไอรักพยักหน้าหงึกหงักมือเล็กขยับไปจับพร้อมกับขยับขึ้นลงดวงตากลมนั้นเบิกกว้างเมื่อรับรู้ถึงความร้อนและการกระตุกรับทุกครั้งที่ขยับมือ ไอรักก้มหน้าก้มตาทำอย่างแข็งขัน

“อ่า ดี..เร่งอีก.”

“หนูทำถูกไหมฮะ” ไอรักเงยหน้าถามพร้อมกับเร่งมือ

“ถูก อ่า” คีธขบกรามแน่นเมื่อรู้สึกดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ “พอก่อน หนูลองเลียมันสิ” คีธเอ่ยเสริมเมื่อไอรักเงยหน้ามองเมื่อเขาบอกให้หยุด

“เลีย?? ยังไงเหรอฮะ”

“เหมือนที่หนูกินไอศกรีมไง” ไอรักขยับตัวนั่งคุกเข่าเบื้องหน้าก่อนที่จะก้มลงใช้ลิ้นเล็กๆ เลียอย่างเงอะงะแต่ในความรู้สึกของร่างสูงนั้นช่างรู้สึกดีจนอยากเป็นฝ่ายควบคุมขยับกระแทกแกนกายเข้าโพรงปากเล็กนั่น

“อืม..อ่า...ดี อมมัน” ไอรักพยักหน้าก่อนที่จะขยับปากกลืนกินแท่งร้อนแต่ก็ผละออก

“งือ มันใหญ่ไป” ให้ตายเถอะทำไมลูกแมวเขาน่าขย้ำแบบนี้

“ใช้มือช่วยสิ” เมื่อได้คำแนะนำไอรักก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“อืม... อ่า...อึก” ให้ตายเถอะเขารู้สึกดีจนทนไม่ไหว มือใหญ่เอื้อมไปจับที่ก้อนนุ่มบีบเคล้นอย่างแรงเพื่อระบายความรู้สึกดีนี้ คงไม่นานที่เขาจะได้เข้าไปตอนนี้ต้องสอนภายนอกไปก่อน อ่า สะโพกสอบขยับกระแทกเข้าไปเพราะทนไม่ไหว

“อ๊อก อือ” มือเล็กดันต้นขาแกร่งแต่ก็สู้แรงไม่ไหวปล่อยให้ร่างสูงกระแทกเข้ามา

“อืม...อ่า!!!!!!!!!!”

“แค่กๆๆ” ไอรักไอจนตัวโยนเมื่อร่างสูงปลดปล่อยเต็มโดยไม่ผละออก คีธรั้งเอวบางขึ้นบนตัก

“ขอโทษฉันรู้สึกดีเกินไปจนเอาออกไม่ทัน” หากไอรักเงยหน้าเห็นแววตาคีธคงจะรู้ว่าโกหกแน่นอน ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังเนียน

“งือไม่พูดแล้ว หนูอาย”

“อายอะไรกัน ไม่รู้สึกดีเหรอ” คีธถามเย้าแหย่

“รู้สึกดีฮะ” แม้จะเบาจนแทบจะกระซิบแต่ไอรักก็ตอบตามตรงและเป็นคำตอบที่ร่างสูงนั้นถูกใจ

“เราไปอาบน้ำกันเถอะ”

“งืออ” เหมือนจะพึ่งระลึกได้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าความอายก็ย้อนกลับมา คีธก้มมองลูกแมวที่เขินจนขดเป็นก้อนบนตักเลยถือโอกาสอุ้มเข้าห้องน้ำทันที วันนี้เขาจะสอนแค่นี้ก่อนไว้วันหน้าเขาจะสอนให้ลึกยิ่งกว่านี้

เห็นไหมเขาเป็นคนดีแค่ไหน ที่สอนเรื่องนี้ให้กับลูกแมวตัวน้อยของเขา

ลูกแมวที่ตอบสนองเขาได้อย่างดี

อ่า ชักจะรอวันนั้นไม่ไหวแล้วสิ



******* ******************************

หนีไปลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

โอ๊ยยยยอีพี่ทำไมร้ายยย 

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เด้อออ 

ช่วงนี้ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ 

ด้วยรักและเป็นห่วง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 5 100 เปอร์ 7/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 08-03-2020 03:22:25
คุณตำรวจคะะะะะะะะะะะะะะะะ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 5 100 เปอร์ 7/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 08-03-2020 12:38:57
ทั้งหนู ทั้งแมว .. วิ่งงงงงงงง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 5 100 เปอร์ 7/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: gtm ที่ 08-03-2020 15:07:52
หนีไป อิพี่มันร้ายย
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 6 26/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 26-03-2020 07:02:42
ตอนที่ 6
   โต๊ะอาหารมื้อเช้าวันรุ่งขึ้นเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนแปลก ๆ ทั้งลูกแมวของเจ้านายหรือแม้กระทั่งตัวเจ้านายเอง เจ้าลูกแมวน้อยก็ก้มหน้าก้มตากินจนหน้าแทบจะจมในจานข้าวอยู่แล้วส่วนบอสก็ยิ้มกว้างจนพวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาที่เห็นเจ้านายยิ้ม
   “ทานกับข้าวด้วยสิ” คีธตักกับข้าวใส่จานให้กับลูกแมวไม่แม้จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยด้วยซ้ำ
   “ฮะ”ไอรักเพียงตอบรับเสียงเบาแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินต่อไป  ในหัวของร่างเล็กนั้นมีภาพเมื่อคืนวนเวียนไปมาจนไม่กล้ากระทั่งมองหน้า ความรู้สึกแปลกๆที่ถูกสอนสั่งนั้นยังรู้สึกร้อนยิ่งเมื่อสบตาคมคู่นั้นร่างกายก็ร้อนผ่าวเหมือนตอนที่ถูกฝ่ามือใหญ่สัมผัส
   คีธมองลูกแมวที่หน้าขึ้นสีจนเขากลัวว่าจะเป็นลมไปชะก่อน เขาเดาได้ไม่ยากกับสิ่งที่ลูกแมวคิดอยู่ในหัว อ่า ให้ตายสิลูกแมวตัวน้อยทำไมน่าหมั่นเขี้ยวแบบนี้นะ คีธเลียริมฝีปากอย่างอดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะอุ้มลูกแมวขึ้นไปสั่งสอนอะไร ๆ ให้มากกว่านี้
   “บอสครับ” หยินที่รับหน้าที่เป็นหน่วยกล้าตายมาขัดจังหวะดีๆของเจ้านาย
   “อะไร” น้ำเสียงเยียบเย็นทำให้แผ่นหลังของหยินชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่น่าเลยกูไม่น่ามาขัดจังหวะเลย
   “ได้เวลาแล้วครับบอส” คีธพยักหน้าแล้วโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไป  จนเมื่อทานเสร็จก็พากันเดินไปยังห้องโถงโดยมีลูกแมวน้อยหิ้วสูทเดินตามหลังมา
   “ฉันไปทำงานแล้ว อยู่บ้านอย่าดื้อนะ” คีธรับสูทมาพาดที่แขนพร้อมเอ่ยกำชับร่างเล็กที่ยังไม่ยอมเงยหน้ามองเขาสักที
   “ฮะ”
   “จะไม่มองหน้าฉันหน่อยเหรอ” คีธก้มลงไปถามด้วยความอยากแกล้ง เจ้าลูกแมวสะดุ้งก่อนที่จะยอมเงยหน้าแดง ๆ ขึ้นมามองดวงตากลมคู่นั้นหลุกหลิกไม่กล้าสบตา
   “คะ..คุณคีธฮะ ทำงานสู้ๆนะฮะ” ร่างเล็กพยายามที่จะข่มความเขินอายพูดคำพูดที่บอกเป็นประจำทุกครั้งที่มาส่งร่างสูง
   “ฉันชักไม่อยากไปทำงานแล้วสิ” คีธยกมือขึ้นลูบที่แก้มแดงระเรื่อ
   “ไม่ได้นะฮะ” แม้จะเขินอายแต่ไอรักก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าชอบสัมผัสของร่างสูงเอียงแก้มให้แนบกับฝ่ามือใหญ่
   “หึ ๆ ตอนเย็นฉันจะซื้อขนมมาฝาก”
   “ฮะ ไอจะรอ” รอยยิ้มกว้างนั่นทำให้คีธทนไม่ได้พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนมีความอดทนน้อยแบบนี้ จมูกโด่งกดที่แก้มแดงสูดกลิ่นหอมๆเข้าเต็มปากก่อนที่จะหมุนกายเดินไปขึ้นรถ ปล่อยให้ลูกแมวยืนตัวแข็งกุมแก้มอยู่ห้องโถงท่ามกลางสายตาล้อ ๆจากทั้งบอร์ดี้การ์ดและแม่บ้านหลายคนทีเห็นฉากกุ๊กกิ๊กของเจ้านายตน
   ร่างเล็กเมื่อตั้งสติได้แล้วก็รีบเดินหนีไปยังห้องนั่งเล่นเพื่ออยู่กับเพื่อนซี้ทั้งสองตัว วันนี้พี่ไนเจลไม่ได้มาเพราะเห็นว่าติดเคสคนป่วย ร่างบางจึงต้องอยู่บ้านลำพังกับลูกแมว
   “คุณหนูไอ อยากทำขนมไหมคะ” แม่บ้านผู้สูงวัยเดินเข้ามาถามร่างเล็กที่นั่งเล่นกับลูกแมวบนพรมที่ตอนนี้ร่างเล็กดูไม่เกร็งและกลัวคนในบ้านแล้วแต่ก็ยังไม่ค่อยพูดเหมือนกับที่อยู่กับนายท่าน
   “ขนมอะไรฮะ” ไอรักละสายตาจากลูกแมวสองตัวที่วิ่งไล่ตามขนนกเงยหน้ามองป้าสุ
   “ป้าจะทำคุกกี้ค่ะ คุณหนูไออยากช่วยไหมคะจะได้ทำไว้ให้นายท่านด้วยดีไหมคะ” เธอรู้ดีว่าจะใช้อะไรล่อลวงลูกแมวของนายท่าน พอได้ยินว่าทำขนมให้กับร่างสูงไอรักก็มีท่าทีสนใจทัน หัวเล็กๆนั่นรีบพยักหน้ารัวเสียจนป้าสูอดขำไม่ได้
   “งั้นไปที่ครัวกันดีกว่าค่ะ”
   “ฮะ” ทั้งคนและลูกแมววิ่งตามร่างท้วมของหัวหน้าแม่บ้านไปที่ครัวใหญ่ทันที 
   ภายในห้องครัวหรูร่างท้วมของหัวหน้าแม่บ้านกำลังสอนลูกแมวทำคุกกี้อย่างใกล้ชิด ไอรักตั้งใจเชื่อฟังป้าสุทุกขั้นตอน  ตั้งแต่การร่อนแป้ง นวดแป้ง แม้จะดูไม่ขลุกขลักในตอนแรกแต่เพราะความตั้งใจในที่สุดคุกกี้เนยกลิ่นหอมอบอวนไปทั้งครัวก็เสร็จสมบูรณ์
   “เก่งมากค่ะ”
   “เหรอฮะ คุณคีธจะชอบไหมฮะ” ไอรักหันไปหาคุณหัวหน้าแม่บ้านอย่างไม่มั่นใจแม้จะทำสุดฝีมือแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทำอะไรเพื่อใครสักคน
   “ต้องชอบแน่ ๆ ค่ะ ป้ามั่นใจ” ไอรักยิ้มกว้างมือลูบที่โหลคุกกี้อย่างทะนุถนอม “ตอนนี้คุณหนูไอไปทานมื้อเที่ยงกับเจ้าสองตัวนั่นเถอะคะ” ไอรักหันไปมองตามที่ป้าสุชี้ ก้อนขนสองก้อนนั้นมานั่งรออยู่หน้าครัวแล้ว
   “ฮะ” อาหารมื้อเที่ยงของทั้งคนและแมวจบลงที่ห้องรับแขก หลังจากนั้นจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานของเจ้าของบ้านกิจวัตรประจำวันของไอรักก็เหมือนเดิมเล่นกับแมวแล้วก็นอนกลางวัน ทานขนมที่ป้าสุทำให้ใหม่ ๆ หลังจากมาอยู่ที่นี่นอกจากอาหารสามมื้อที่ครบห้าหมู่แล้ว ยังมีของว่างยามสายและตอนบ่ายก็จะมีขนมนมเนยไม่ขาด จนตอนนี้น้ำหนักเขาขึ้นมาได้หลายกิโลแล้ว รวมทั้งแก้มที่พองออกทุกครั้งกลมพอๆกับลูกแมวสองตัวที่ตอนนี้กลายเป็นก้อนขนกลม ๆ แล้ว
   ไอรักนอนกลิ้งกับเฉาก๊วยเต้าฮวยอยู่ที่สวนก็รีบดีดตัวลุกขึ้นเมื่อมีพี่ใส่สูทเดินมาบอกว่าคุณคีธกำลังจะกลับมาแล้ว ไอรักรีบไปล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวรอรับเจ้านาย เมื่อไอรักเดินลงมารถหรูก็มาจอดพอดี หยินเป็นผู้ลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตู ร่างสูงเดินลงจากรถไอรักก็วิ่งเข้าไปหาทันที
   “คุณคีธ คุณคีธ” ไอรักรีบวิ่งไปหาร่างสูงในทันที คีธมองลูกแมวตัวน้อยที่วิ่งมาจนเส้นผมนิ่มนั้นฟูฟ่องตาม คีธส่งกระเป๋าและสูทให้กับหยินที่รับแล้วขยับไปยืนข้าง ๆ คีธอ้าแขนรับร่างเล็กที่วิ่งเข้ามากอดเต็มรักกลุ่มผมนิ่มคลอเคลียกับแผ่นอกกว้าง
   “ว่ายังไง หืม”
   “ไอมีของจะให้ด้วย ตามไอไปนะ”
   “ได้ ๆ “ คีธยอมตามใจลูกแมวที่ดูกระตือรือร้นจนน่าแปลกใจ  ยอมเดินตามลูกแมวไปที่ห้องนั่งเล่นลูกแมวน้อยก็ดันให้เขานั่งพักก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหายออกไป รอไม่นานนักไอรักก็เดินกลับมาพร้อมกับถาดมาวางที่โต๊ะ ในนั้นมีทั้งน้ำส้มน้ำเปล่าเย็นๆ และจานที่ใส่คุกกี้เนยกลิ่นหอมเมื่อวางถาดลงไอรักก็เดินมานั่งข้างๆ วงแขนแกร่งตวัดโอบกอดเอวเล็กให้เข้ามาชิด
   “ทำอะไร หืม” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูนิ่มพร้อมกับสูดกลิ่นกายหอม ๆ ที่ทำให้เขาคลายความเหนื่อยล้า
   “ไอคั้นน้ำส้มมาให้ฮะ และไอได้ทำคุกกี้ไว้ให้ด้วยนะฮะ” น้ำเสียงดีอกดีใจเหมือนเด็กที่อวดงานฝีมือให้กับผู้ปกครองนั้นทำให้คีธยกยิ้ม ลูกแมวน้อยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เขานั้นแอบดมแอบแทะเล็มลำคอขาวไปหลายรอบ
   “ไหนป้อนฉันสิ”
   “ฮะ” ไอรักรับคำไม่ได้สนใจเลยว่าตนนั้นถูกแทะเล็มไปขนาดไหน มือเล็กยกแก้มน้ำส้มที่เขาคั้นแช่ไว้ในตู้เย็นเพื่อที่จะให้คนทำงานกลับมาเหนื่อย ๆ ได้ทาน ยกแก้วป้อนร่างสูงอย่างเต็มใจ คีธดื่มน้ำส้มที่ดูจะหวานกว่าทุกครั้งที่ได้เคยทาน น้ำส้มพร่องไปส่วนหนึ่งไอรักวางแก้วลงแล้วหันไปหยิบคุกกี้ป้อนใส่ปากร่างสูง
   “อร่อยไหมฮะ”
   “อร่อยมาก เก่งมากเด็กดี” มือใหญ่ยกขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มพร้อมกับพูดเชยชม ลูกแมวน้อยยิ้มจนแก้มแทบแตกทั้งยังขยับเข้ามาคลอเคลียทั้งคอยป้อนน้ำและขนม พึ่งรู้ว่าการมีคนคอยออดอ้อนเหมือนลูกแมวมันรู้สึกดีมากจริงๆ ทั้งเจ้านายและสัตว์เลี้ยงต่างคุยเล่นหยอกล้อจนเกือบจะได้เวลาทานอาหารเย็น
   “ขึ้นไปข้างบนกับฉัน” คีธเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าใกล้ได้เวลาทานมื้อเย็นเลยจะขึ้นไปอาบน้ำและต้องมีลูกแมวน้อยขึ้นไปด้วย  ร่างสูงจับจูงมือเล็กให้ขึ้นชั้นสองไป ไอรักที่เดินตามร่างสูงจนมาหยุดที่หน้าห้องน้ำ
   “ถอดเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยสิ” เพียงได้ยินคำพูดของคุณคีธ ไอรักก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว ถอดเสื้อเหรอ ถอดเสื้อก็ต้องเห็นร่างกายคุณคีธนะสิ พอเห็นร่างกายคุณคีธเขาก็จะนึกถึงเรื่องคืนนั้นนะสิ  “เร็วสิฉันอยากอาบน้ำแล้ว”
   “งือ ไม่ทำได้ไหมฮะ”
   “ไม่ ช่วยฉันหน่อยสิ เด็กดี” เหมือนว่าคำว่าเด็กดีนั้นจะเป็นมนต์สะกดให้ไอรักยอมทำตามที่คุณคีธต้องการ ร่างเล็กขยับเข้าชิดแล้วยกมือไปปลดกระดุมด้วยมือสั่น ๆ ใบหน้าเล็กก้มลงแทบจะชิดอกคีธเลยมองเห็นเพียงกลุ่มผมนุ่ม จนกระทั่งกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดลมหายใจที่กลั่นไว้ก็ถูกปล่อยออกมา เป็นการปลดกระดุมที่ยาวนานที่สุดในความคิดของไอรัก
   “สะ..เสร็จแล้วฮะ”
   “แล้วกางเกงล่ะ” เห็นแววตากลมนั่นเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสและไหนจะแววตาอ้อนวอนนั่นยิ่งทำให้คีธอยากจะแกล้งให้ลูกแมวให้ร้องไห้  พอไอรักได้ยินดวงตากลมเบิกกว้าง เรียวปากเล็กนั่นอ้าออกด้วยความตกใจ อ่า ขอกินของหวานก่อนอาหารได้ไหมนะ
   และเร็วกว่าความคิดเขารั้งเอวร่างเล็กให้แนบชิดจนไม่มีช่องว่างมือที่ว่างเชยคางเล็กให้เงยขึ้นสบตาซึ่งลูกแมวน้อยก็พยายามหลบสายตาอยู่ตลอดเวลา แก้มยุ้ย ๆนั่นแดงระเรื่อเหมือนผลแอปเปิ้ลที่ดูน่ากัดและเขาก็ไม่คิดที่จะห้ามความคิดนี้ คีธก้มลงอ้าปากงับเบา ๆ ที่แก้มป่องฝ่ามืออีกข้างสอดเข้าใต้เสื้อยืดเนื้อนิ่มลูบไล้แผ่นหลังเนียน
   “อ๊ะ อืออออ” และร่างกายบริสุทธิ์ที่มีความรู้สึกอ่อนไหวอย่างซื่อตรงเพียงแค่ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ปลุกเร้าก็ปล่อยเสียงครางหวานหู
   “ ไปอาบน้ำกัน”
   “เหวอ” ไอรักร้องอย่างตกใจเมื่อถูกคุณคีธอุ้มแขนเล็กคว้าลำคอหนาส่วนท่อนขาเรียวเกี่ยวรอบแอวสอบ มือหนาช้อนประคองก้อนนิ่มเดินไปยังห้องน้ำหรู ร่างสูงวางลูกแมวน้อยลงที่เค้าเตอร์อ่างล้างหน้า คีธเดินไปเปิดน้ำใส่อ่างโดยมีไอรักมองตามทุกการกระทำ จนน้ำเต็มอ่างคีธก็หยิบผงอโรม่าโรยลงไปในอ่างกลิ่นหอมที่เหมือนกลิ่นกายร่างสูงอบอวนกระจายทั่วห้องน้ำ ไอรักหน้าแดงก่ำเพราะเหมือนตัวเองนั้นถูกโอบกอด  และไอรักก็ต้องหลบสายตาเมื่อคุณคีธเดินกลับมา
   “ถอดเสื้อสิ”
   “งือไม่เอานะฮะ”  ไอรักส่ายหน้ารัว แต่ว่าร่างสูงก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้ลูกแมวน้อยหนีไปแน่ ๆ มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมร่างเล็กอย่างรวดเร็วไม่นานไอรักก็ถูกลอกคราบ ไอรักได้แต่ยกมือขึ้นปิดส่วนลับของตน เนื้อตัวนั้นแดงก่ำด้วยความอายถูกอุ้มขึ้นแนบอกแล้วลงไปแช่ในอ่างพร้อมกันโดยที่เขานั่งอยู่บนตักร่างสูงมือหนาลูบไล้ไปทั่วตัว
   “อ๊ะ..อืออ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อถูกริมฝีปากหนาระรานลำคอขาวขบเม้มจนเกอดรอยแดง มือใหญ่บีบก้อนนิ่มสองก้อนจนเป็นรอยมือ ร่างกายของลูกแมวน้อยที่ถูกบำรุงอย่างดีนั้นนุ่มนิ่มน่าทำให้เกิดรอย เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่บีบเต็มไม้เต็มมือ อ่า เขาชอบแบบนี้จริงๆ
   “เด็กดี” เสียงทุ้มแหบพร่าเพราะแรงอารมณ์กระซบที่ข้างหูพร้อมทั้งขบเม้ม ทำให้ร่างเล็กนั้นตัวอ่อนระทวยซบใบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง
   “หึๆ เด็กดีนั่งคร่อมฉันเร็ว”
   “อ่ะ งือ...มันดันก้นหนู” คีธยอมรับเลยว่าเขาโคตรจะรักที่ลูกแมวน้อยแทนตัวเองว่าหนู
   “หนูลองจับมันสิ” ไอรักส่ายหน้าทันทีเขาไม่กล้าที่จะจับมันหรอกนะแค่มองยังไม่กล้าเลย เพราะความอายและขนาดที่เขารับรู้ได้ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าที่จะจับ คีธมองลูกแมวที่กล้าปฏิเสธเขา หึ ๆ
   “งือ..อ๊ะ ยะ...อย่าเลีย..มันเสียว อ๊ะ” ร่างบางเอ่นอกใบหน้าหวานเชิดริมฝีปากบวกเจ่อเผยออ้าส่งเสียงครางหวานก้องห้องน้ำ ยิ่งเห็นร่างเล็กทรมานเพราะความเสียวจากการกระทำของเขายิ่งทำให้อยากรังแกยิ่งกว่าเดิม มือหนากอบกุมแกนกายเล็กรูดรั้งอย่างแรงริมฝีปากหนายังคงรังแกตุ่มไตสีสวยอย่างไม่หยุดปากทั้งไล่เลีย ดูดดึง ไอรักได้แต่หวีดร้องบิดเนื้อตัวไปมาเมื่อถูกรังแกทั้งบนและล่างในหัวขาวโผลนตกในห้วงอารมณ์ที่ร่างสูงรังแก
   “อ๊ะ อ๊า.” ไอรักหวีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อปลดปล่อยน้ำสีขุ่นร่างเล็กก็หมดแรงทันที
   “เด็กดีจะปล่อยให้ฉันค้างเหรอ”
   “งือออหนูไม่ไหวแล้ว”
   “หันไปเกาะขอบอ่างเร็วเด็กดี” คีธกระซิบบอกมือก็ยังคงลูบตามเนื้อตัวนุ่มนิ่มคอยปลุกอารณ์วาบวามให้แก่ร่างเล็กที่ขยับทำตามอย่างว่าง่าย
   “อ๊ะ นะ...หนูทำถูก..อือ..ไหมฮะ” ไอรักเอี้ยวหันกลับไปถามร่างสูง คีธมองร่างบางที่เกาะขอบอ่างเอวบางนั่นยิ่งเห็นรูปชัดสะโพกผายพร้อมกับก้อนนิ่มสองก้อนที่มีรอยแดงรูปฝ่ามือทั้งสองข้างยิ่งทำให้แกนกายแข็งขืนคีธขยับเข้าไปชิดแกนกายแนบชิดกับร่องทางรัก
   “หนีบขาไว้นะเด็กดี” แม้เขาอยากจะทำให้แมวน้อยเป็นของเขาแต่ก็ยังไม่ถึงเวลา คีธสอดแท่งร้อนแทรกเข้าไประหว่างท่อนขาเรียวแม้จะไม่เหมือนกับช่องทางรักหากแต่ความนิ่มก็ทดแทนได้ คีธค่อยๆขยับกายเข้าออกเสียงเนื้อกระทบกันก้อง เสียงครางหวานหูเมื่อแท่งร้อนเสียดสีกับแกนกายเล็กยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกคึกมือใหญ่บีบที่เอวคีธกระแทกกายอย่างไม่เบาแรง
   “อืม ดี..หนีบแน่นๆ เด็กดี”
   “ฮะ...อ๊า..อ๊ะ ๆ”เมื่อถึงปลายทางมือใหญ่บีบแน่นที่ก้อนนิ่มอย่างแรงก่อนที่จะปลอดปล่อยออกมา
   “อ่า...ไอรัก”คีธคว้าเอวร่างเล็กไว้ก่อนที่จะทรุดลงจมอ่างน้ำเมื่อจับร่างเล็กหันมาก็เห็นว่าสลบไปแล้ว เขาเอนตัวนั่งพิงอ่างจับร่างเล็กนอนบนตัวกดปล่อยน้ำแล้วเติมน้ำอุ่นใหม่เพื่อล้างตัว ก้มมองลูกแมวน้อยที่สลบคาอก มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเนียนก่อนจะอุ้มขึ้นเช็ดตัวหยิบเสื้อเชิ้ตในตู้ใส่ให้ก่อนที่เขาจะเดินลงไปทานมื้อเย็นเพียงคนเดียว
   “ป้าสุขอข้าวต้มขึ้นไปบนห้องด้วยนะครับ”
   “ได้ค่ะนายท่าน” ป้าสุรับคำ คีธวางช้อนแล้วลุกขึ้นเดินกลับขึ้นชั้นบนไปหาแมวน้อยที่โนนเขารังแกเสียจนหมดแรงหลับไป อย่าพึ่งมองเขาในแง่ร้ายขนาดนั้นยังไม่ได้ทำอะไรๆ ที่มันลึกซึ้งเพราะอยากจะให้ลูกแมวน้อยค่อย ๆ ได้เรียนรู้และซึมซับเรื่องแบบนี้ไปเสียก่อนแม้จะเกิดขึ้นเพียงสองครั้งแต่ลูกแมวน้อยของเขาก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วแถมยังตอบสนองได้อย่างดีจนเขามีความสุขกว่าการได้ปลดปล่อยกับคู่นอน แม้จะไม่ได้ไปจนสุดทางหรือเพราะเป็นลูกแมวเขาจึงรู้สึกดีกว่าใคร
   แกร็ก
   “หึ แมวน้อย” คีธหลุดยิ้มเมื่อเปิดประตูเข้าห้องไปก็เห็นลูกแมวที่หลับไปขดเป็นก้อนกลมผ้าห่มผืนนุ่มถูกไอรักม้วนจนกลายเป็นก้อนมีเพียงกลุ่มผมนิ่มและเรียวขาขาวโผล่พ้นผ้าห่ม
   “ไอ หนูไอ”
   “อือ หนูง่วง” เสียงเล็กๆประท้วงเมื่อถูกรบกวน
   “ง่วงก็ต้องทานข้าวก่อนลุกเร็วเด็กดี” ไอรักงอแงอยู่พักหนึ่งค่อยตื่น ดวงตาปรือมองค้อนร่างสูงที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียงฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เรียวขาขาวที่โผล่พ้นผ้าห่มอย่างเพลินมือ
   “เพราะใครล่ะฮะ”
   “หึ ๆ เอาเถอะฉันผิดเอง” คิธยอมรับผิดแต่โดยดีที่รังแกลูกแมวน้อยในห้องน้ำไปหลายรอบ
   ก๊อกๆ
   “เข้ามา”
   “นายท่านคะ ข้าวต้มมาแล้วค่ะ” คีธยกยิ้มขำเมื่อป้าสุเปิดห้องเข้ามาไอรักก็มุดลงใต้ผ้าห่มทันที เขาให้ป้าสุวางถาดข้าวไว้แล้วให้ออกไป เมื่ออยู่กันสองคนไอรักก็ยอมโผล่ออกมาจากผ้าห่ม
   “มาเร็วครับเด็กดี”
   “ฮะ” ไอรักยอมให้ร่างสูงป้อนอย่างเต็มใจคอยอ้าปากรับข้าวต้มเหมือนลูกนก เมื่อทานเสร็จคุณคีธก็ให้ไปแปรงฟันเพื่อที่จะได้เข้านอน พอบอกว่าจะกลับไปนอนห้องคุณคีธก็ไม่ยอม พอขอที่จะใส่กางเกงขาสั้นเพราะตอนนี้ใส่เพียงกางเกงในทำให้เขารู้สึกวาบหวิวจนต้องรีบกระโดดขึ้นเตียง
   คีธแทบจะหลุดขำเมื่อลูกแมวน้อยมองเขาอย่างหวาดระแวง ไม่คิดจะจับกินตอนนี้ตอนนี้เสียหน่อย ไว้โตกว่านี้เขาจะจับกินไม่ให้เหลือเลยคอยดู
-----------------------------------------

จริง ๆแต่งจบตอนแล้วแต่เน็ตที่ร้านพัง ฮออลลลล

ช่วงนี้ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ไรท์โดนลดเวลางาน

แต่ดีอย่างคือมีวันหยุดแต่ไม่มีเงินเปย์ //ร้องไห้แล้ว

สำหรับใครที่เจอปัญหาขอให้ผ่านวิกฤติไปให้ได้นะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นต์นะคะ

อ่านแล้วเป็นยังไงอย่าลืมบอกเราด้วยนะคะ

รักและเป็นห่วง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 6 100 เปอร์ 26/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 29-03-2020 23:51:18
  :L2: :L2: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 6 100 เปอร์ 26/3/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 01-04-2020 02:19:38
ไม่พักเลยย  :heaven
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 7 100 เปอร์ 13/4/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 13-04-2020 18:09:53
ตอนที่ 7

หลังวันนั้นคุณคีธก็ไม่ยอมปล่อยให้ไอรักกลับไปนอนห้องตัวเองเลย ทุกเช้าไอรักจะตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนแกร่งถูกฟัดยามเช้าจนร่างสูงพอใจ ตอนเย็นร่างเล็กก็จะถูกกล่อมนอนด้วยริมฝีปากและฝ่ามือใหญ่ที่ลูบตามเรียวขาขาว จากที่ตอนแรกนั้นเขินอายจนไม่กล้าที่จะสบตาตอนนี้นั้น

ชิน

ไอรักเคยชินกับการที่จะถูกร่างสูงจับโน่นจับนี่ ดึงตัวไปนั่งตักหรือการถูกฟัดแก้มนุ่มยามที่คุณคีธหมั่นเขี้ยว วันนี้หลังจากที่ถูกฟัดคุณคีธก็บอกให้เขาไปอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอก แม้จะดีใจแต่ไอรักยอมรับว่าเขายังรู้สึกกลัวการออกไปข้างนอกบ้านอยู่ ร่างเล็กเดินลงมาในชุดเหมาะกับตัวยิ่งทำให้ไอรักดูน่ารักน่ากอด ร่างกายที่เคยผ่ายผอมตอนนี้มีเนื้อมีหนังจับตรงไหนก็นุ่มนิ่ม ใบหน้าน่ารัก ๆ ที่เคยซูบตอบตอนนี้แก้มนุ่มนั้นกลมแดงระเรื่อที่ทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะฟัดทุกวัน ไอรักในชุดเสื้อยืดคลุมทับด้วยเสื้อแขนยาวมีฮูดและกางเกงยืนสีซีดเหมาะกับวัย

“หนูเสร็จแล้วฮะ” เพราะสังเกตว่าทุกครั้งที่แทนตัวว่าหนูคุณคีธจะชอบใจไอรักจึงยอมที่จะแทนตัวแบบนี้จนตอนนี้เป็นความเคยชินไปเสียแล้ว

“ไหนดูสิ” ดวงตาคู่คมกวดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยกยิ้มถูกใจ “น่ารักแล้ว ไปกันเถอะ” เจ้านายทั้งสองเดินจับมือไปขึ้นรถท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่มองแล้วแอบยิ้มตาม หยินวันนี้รับหน้าที่เป็นพลขับให้แก่เจ้านายทั้งสอง รถหรูที่ติดฟิล์มดำสนิททั้งคันแล่นมาจอดที่สถานที่ราชการหยินลงจากรถมารถมาเปิดประตูให้พร้อมกับถือซองเอกสารเดินตามเจ้านายทั้งสองไปยังห้องส่วนตัว

“เรามาที่นี่ทำไมฮะ” ไอรักถามคุณคีธเมื่อพวกเขามาอยู่ที่ห้องรับแขก

“จัดการเอกสารของหนูไง”

“ของหนูเหรอฮะ” ไอรักชี้ตัวเองด้วยสีหน้างงๆ ท่าทางน่ารักนั่นเรียกรอยยิ้มของร่างสูงได้อย่างดี

“ใช่ เพราะหนูไม่มีเอกสารหยินก็ใช้สมัครเรียนให้เราไม่ได้นะสิ” เมื่อได้ยินว่าจะได้ไปเรียนแววตากลมเบิกกว้าง

“หนูจะได้ไปเรียนจริง ๆ เหรอฮะ”

“ใช่”

“ขอบคุณฮะ” ไอรักโผกอดคุณคีธทันที ชีวิตใหม่ที่ดีของเขาในตอนนี้มีคุณคีธเป็นผู้มอบให้ คีธก้มลงกดจมูกที่ขมับสูดกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่เขาซื้อให้เพราะคิดว่าเหมาะกับลูกแมวและก็เหมาะจริงๆ

“แค่ก ๆ นอสครับเจ้าหน้าที่มาแล้วครับ” แม้จะรู้ว่าเป็นการขัดจังหวะแต่ก็ดีกว่าใครจะมาเห็นบอสและเล็มเด็กที่พึ่งบรรลุนิติภาวะ ไอรักผละออกทันที ประตูถูกเปิดออกเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มและเอกสารที่รีบค้นจนแทบตาย

“สวัสดีครับผมกศิดิษฐ์จะเป็นคนจัดการเอกสารให้นะครับ นี่เป็นเอกสารที่ทางเราค้นได้จากข้อมูลที่คุณหยินส่งมา นี่เป็นเอกสารจำเป็นบัตรประชาชน ส่วนเรื่องทะเบียนบ้านผมจัดการให้ชื่อของน้องอยู่ในสำเนาเรียบร้อยแล้ว บัตรประชาชนก็ให้น้องถ่ายรูปแล้วรอรับได้เลยนะครับ” เอกสารที่ยืนยันตัวตนของร่างเล็กถูกส่งให้ หยินรับมาที่จริงแล้วบอสไม่จำเป็นต้องมาเลยด้วยซ้ำ แค่พาคุณไอรักมาถ่ายรูปก็พอแล้ว แต่เอาเถอะเอาที่บอสสบายใจ ไอรักลุกขึ้นตามเจ้าหน้าที่อีกคนเพื่อไปถ่ายบัตรไม่ถึงสิบนาทีก็กลับเข้ามา

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“ขอบคุณครับ” ไอรักยกมือไหว้ส่วนคีธนั้นเพียงพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นเดินโอบเอวเล็กออกจากห้องไป เมื่ออยู่บนรถคีธก้มมองลูกแมวที่นั่งพิงอกมือเล็กพลิกบัตรประชาชนที่พึ่งได้มาสด ๆ ร้อน ๆ ไปมา

“ดีใจเหรอ”

“ฮะ” ลูกแมวน้อยเงยหน้าขึ้นมาตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่จะมองออกไปนอกรถก็เห็นว่าไม่ใช่เส้นทางที่คุ้นตา “เราจะไปไหนกันฮะ”

“หึ ฉันจะพาไปเที่ยวทะเล”

“จริงเหรอฮะ ขอบคุณฮะหนูไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลย”

“หึ แต่เราไปกลับนะ ไว้ฉันว่างยาวจะพาไปเที่ยวหลาย ๆ วัน” แค่พาไปเที่ยวทะเลแล้วได้เห็นลูกแมวมีความสุขขนาดนี้ เป็นลูกแมวที่มักน้อยจริงๆ

“แค่ได้ไปก็ดีแล้วฮะ” ไอรักผู้ที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นโลกภายนอกรั้วด้วยตัวสายตาตัวเอง พอจะได้ไปเห็นด้วยตาก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ อยากให้พี่ไนเจลมาด้วยจังแต่พี่ไนเจลโทรมาบ่นว่าต้องไปรักษาคนไข้ถึงที่บ้านและบ่นอะไรหลาย ๆ อย่างที่เขาไม่เข้าใจรู้เพียงว่าไม่ค่อยว่างแค่นั้นล่ะ รถเล่นไม่นานก็มาจอดที่ชายหาดวันนี้ไม่ใช่วันหยุดจึงไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวเท่าไหร่ส่วนใหญ่มีเพียงนักท่องเที่ยวที่เป็นครอบครัว คุณคีธพับแขนเสื้อขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เข้ากันกับการเที่ยวทะเล

“เร็วๆ สิฮะคุณคีธ”

“หึ ทะเลไม่หนีไปไหนหรอกน่า”

“ก็หนูไม่เคยเห็น” ใบหน้าหวานงอง้ำ เมื่อถูกร่างสูงพูดเย้าแหย่ อยากจะงอนจนเดินหนีแต่เขาก็ไม่กล้าห่างคุณคีธ

สองร่างเดินเคียงข้างจับจูงมือเดินเลียบชายหาดโดยมีหยินเดินตามรักษาความปลอดภัยอยู่ห่าง ๆ บอสเขาก็ตามใจลูกแมวของตัวเองจนลืมไปแล้วรึไงว่าตัวเองนั้นมีศัตรูรอบด้านแต่เอาเถอะเห็นรอยยิ้มของบอส แค่บอสมีความสุขแล้วก็ดีแล้ว

“ทรายนุ่มจังฮะ” ไอรักพูดขึ้นเมื่อถอดรองเท้าสัมผัสหาดทรายมีคลื่นซัดแม้จะไม่ได้ลงไปเล่นแต่ได้แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ส่วนร่างสูงนั้นแค่เห็นลูกแมวยิ้มกว้างและมีความสุขก็พอใจแล้ว

“เราไปกินอาหารทะเลกันดีไหม”

“แล้วแต่คุณคีธเลยฮะ” ไอรักเงยหน้าขึ้นไปบอกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เมื่อตกลงได้ร่างสูงจึงเดินพาไปยังร้านอาหารที่เคยมาทาน หยินเห็นสัญญาณของเจ้านายจึงเดินไปจองโต๊ะที่เป็นส่วนตัวให้แก่บอส เมื่อทั้งสองเดินมาหยินก็เดินนำไปที่โต๊ะทันที

“แล้วพี่หยินล่ะฮะ” เพราะสนิทสนมกับคนสทิทสรรพนามที่ใช้จึงทำให้คีธรู้สึกคิ้วกระตุก

“หมดนั่นหาทานเองได้อยากทานอะไร”

“คุณคีธสั่งให้หนูเลยฮะ” คีธพยักหน้าสั่งรายการอาหารที่คิดว่าลูกแมวเขาจะชอบ รอไม่นานอาหารที่สั่งก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ไอรักอาหารทะเลมากมายบนโต๊ะที่พวกเขาสองคนคงกินไม่หมดแน่ ๆ

“เยอะจัง”

“ทานเยอะ”

“ฮะ” ไอรักตักกุ้งตัวโตใส่จานคนที่นั่งข้าง ๆ ก่อนแล้วค่อยตักใส่จานของตนเอง

“ทานปูนี่สิ” ไอรักขอบคุณร่างสูงที่แกะเนื้อปูสีขาวใส่จาน

“อร่อยมาก ๆ เลยฮะ หนูจะแกะให้คุณคีธทานบ้าง” ไอรักหยิบปูตัวโตพยายามแกะเอาเนื้อปูออกมาแต่มันก็ไม่ได้สวยสวยเหมือนที่คุณคีธแกะให้เลย ใบหน้าหวานนั้นหงอยลงทันที จากที่คิดจะแกะส่งให้ก็จะวางลงใส่จานตน

“ของฉันไม่ใช่เหรอ”

“แต่มันไม่สวย”

“ไม่เป็นไร ป้อนฉันสิ” เนื้อปูสีขาวที่มีสภาพไม่สวยนักไม่สิแทบจะเละ ไอรักมองเนื้อปูในมือสลับกับใบหน้าหล่อของคุณคีธเมื่อคุณคีธไม่ว่าอะไรที่มันเละไอรักก็ยืนมือป้อนให้อย่างทันที

“หวาน” ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเมื่อสบสายตาที่สื่อความหมายคู่นั้น

“งือคุณคีธไม่เอาแล้ว” ไอรักก้มหน้างุด แม้จะมีภูมิต้านทานเพิ่มขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่สบตา เสียงหัวเราะทุ้มดังขึ้นอย่างเอ็นดูร่างเล็ก มื้ออาหารผ่านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางบรรยากาศหวานแหววที่ทำเอาพนักงานเสิร์ฟเขินตัวบิดกับภาพพูดคุยหยอกล้อ

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จทั้งสองก็พากันกลับบ้านไอรักก็วิ่งไปเล่นกับเพื่อนซี้สองตัวที่ตอนนี้กลายเป็นแมวไฮโซไปแล้ว ส่วยคีธก็ขึ้นไปยังห้องทำงาน หยินที่เดินตามมาเห็นบอสนั่งลงก็ส่งรายชื่อที่เขาคัดมาอย่างดีตามที่บอสต้องการ

“มีอยู่สามคนครับที่น่าจะเหมาะกับคุณหนูไอ” คีธหยิบแฟ้มมาเปิดอ่านทีละคนอย่างละเอียด แค่คนแรกก็ไม่ผ่านแล้ว แม้การศึกษาจะผ่านแต่เขาไม่ถูกชะตา แฟ้มผู้ชายวัยสามสิบจบปริญญาโทจากอังกฤษถูกโยนลงถังขยะอย่างไม่ใยดี หน้าที่สองก็ยังเป็นผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับคนที่แฟ้มนอนอยู่ในถังขยะ ไม่ต้องคิด จนเหลือแฟ้มสุดท้ายที่เป็นหญิงสูงวัยท่าทางน่าเชื่อถือ

“เอาคนนี้”

“ครับบอส” หยินหยิบแฟ้มผู้ที่จะเป็นอาจารย์ของลูกแมว อะไรคือการที่โยนแฟ้มผู้ชายทิ้งหมด ลูกแมวแม้แต่อาจารย์ก็ยังต้องพิเศษ แต่ถ้าเอาจริง ๆ ทุกคนก็ดูออกล่ะครับว่าบอสนั่นหวงลูกแมวตัวเองแค่ไหน

เมื่อเลือกคุณครูได้แล้ววันต่อมาหลังจากที่นั่งทานข้าวแล้วไปส่งคุณคีธไปทำงานไอรักก็เตรียมมานั่งเรียนที่ห้องนั่งเล่นไม่นานนักป้าสุก็เดินนำครูหญิงสูงวัยเข้ามา

“หนูลองทำแบบฝึกหัดนี่ก่อนนะ” เพราะท่าทางเป็นหญิงชราใจดีทั้งยังมีคนของคุณคีธอยู่ด้านนอกทำให้ไอรักรู้สึกปลอดภัย ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัดเมื่อเสร็จก็ส่งให้กับครูที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจแม้ไอรักจะไม่ได้ไปเรียนแต่เพราะเป็นเด็กที่เหมือนแก้วเปล่าเมื่ออาจารย์สอนอะไรไอรักก็สามารถเข้าใจได้โดยง่าย เรียนไปครึ่งค่อนวันไอรักก็ได้แบบฝึกหัดบึกใหญ่ แม้จะดีใจที่ได้เรียนแต่ไอรักก็ไม่ลืมที่จะทำอะไรตอบแทนร่างสูง ช่วงเย็นร่างเล็กจะเข้าไปช่วยหัวหน้าแม่บ้านในครัวเพื่อเรียนรู้การทำอาหารซึ่งป้าสุสอนให้อย่างละเอียด

“อย่างนี้ได้ไหมฮะ”

“ได้แล้วค่ะคุณหนู ปิดเตาแล้วค่อยใส่โหระพานะคะ”

“ฮะ” ร่างเล็กพยักหน้าและทำตามที่ป้าสุบอก เมื่อเสร็จทุกอย่างไอรักก็ตักใส่ถ้วยเล็กเพื่อให้ป้าสุชิม “เป็นยังไงบ้างฮะ” เพราะเป็นอาหารที่เคยทำครั้งแรกแถมยังเป็นอาหารที่ร่างสูงชอบทำให้ลูกแมวตัวน้อยไม่มั่นใจเอาเสียเลย แววตากลมนั้นต้องมองตามมือที่ถือช้อนไม่กระพริบ ท่าทางลุ้นๆ ทำเอาผู้สูงวัยกว่าอมยิ้มก่อนที่จะรีบชิม

“อร่อยมากค่ะ นายท่านชอบแน่นอนค่ะ” เมื่อได้ยินคำยืนยันลูกแมวน้อยก็ยิ้มร่า

“คุณหนูขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะเดี๋ยวนายท่านก็กลับมาแล้ว”

“ฮะ” ไอรักรับคำแล้วรีบขึ้นไปยังห้องนอนตัวเองเพื่ออาบน้ำ

.

“ไอล่ะ” ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้าบ้านเอ่ยถามหัวหน้าแม่บ้านเมื่อไม่เห็นคนคุ้นเคยที่ต้องรอรับเขาเวลากลับบ้าน

“คุณหนูขึ้นไปอาบน้ำค่ะ วันนี้คุณหนูลงครัวด้วยนะคะ”

“งั้นเหรอ” คีธรับคำแล้วเดินขึ้นไปยังห้องแต่ก็ไม่เห็นลูกแมว อย่าบอกนะว่ากลับไปที่ห้องตั้งแต่วันนั้นต่อให้พยายามพามานอนด้วยทุกคืนแต่ลูกแมวก็จะชอบหนีไปห้องตัวเองตลอดเห็นทีต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ร่างสูงคิดวางแผนในหัวเมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จคีธก็ลงไปข้างล่างลูกแมวคงจะลงไปแล้ว

“หยิน”

“ครับบอส”

“ให้คนไปขนของห้องไอไปไว้ห้องฉันแล้วปิดตายห้องนั้นซะ” ทีนี้จะได้ไม่ได้มีข้ออ้างหนีกลับห้อง

“ครับบอส” นับวันลูกแมวของบอสยิ่งมีอิทธิพลมากขึ้นเรื่อย ๆ บอสเขาเริ่มมีหัวใจแล้วสินะ ได้แต่หวังว่าการที่บอสมีหัวใจครั้งนี้จะไม่มีเรื่องเกิดขึ้น

“ไอรัก”

“คุณคีธธธธธ ไอคิดถึง” ลูกแมวตัวน้อยรีบวิ่งมากอดเอวเจ้านายทันทีที่เดินลงมา

“หึ คิดถึงอะไรกันฉันแค่ไปทำงาน”

“ก็ไอคิดถึง วันนี้ไอมีเรื่องจะเล่าให้คุณคีธฟังเยอะแยะเลยฮะ” ร่างสูงยกยิ้มเอ็นดูเมื่อลูกแมวพูดจาเจื้อยแจ้ว เมื่อนั่งที่โต๊ะอาหารแม่บ้านก็ยกอาหารมาเสิร์ฟทันที

“คุณคีธลองทานนี่สิฮะ” ไอรักตักซุปที่เขาทำใส่ถ้วยส่งให้กับคุณคีธแถมยังไม่ยอมกินทานอาหารเพราะจะรอลุ้นว่าอาหารที่ทำนั้นถูกปากร่างสูงหรือเปล่า คีธมองท่าทางลุ้นๆ นั่นมันชวนบีบจริงๆ ให้ตายเถอะ คีธตักซุปในถ้วยทานท่ามกลางสายตาลุ้นๆ ของลูกแมวน้อย

“อร่อยมาก”

“งั้นทานเยอะๆ เลยนะฮะ” มื้อเย็นนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศดี ๆ หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งสองคนก็ขึ้นมายังห้องหนังสือสำหรับคีธนั้นแม้จะเลิกงานแต่งานก็ยังไม่หมดส่วนไอรักนั้นก็นั่งทำแบบฝึกหัดที่ครูสั่งไว้ ในห้องหนังสือของคีธนั้นมีโต๊ะหนังสือของไอรักมาเพิ่ม คีธที่นั่งทำงานจนลืมไปแล้วว่ามีอีกคนในห้องนั้นหลับไปแล้ว คีธวางไอแพดในมือลงแล้วลุกไปหาลูกแมวที่หลับทัพกองงานแล้ว

“แมวน้อย ไอรัก” แม้จะปลุกก็ยังไม่ตื่นเหลือบมองแบบฝึกหัดที่ถูกเก็บเข้าที่แล้วคงทำเสร็จแล้วถึงได้หลับไปสินะ ร่างสูงเก็บปากกาดินสอให้เข้าที่แล้วอุ้มร่างเล็กไปยังห้องนอน วางร่างเล็กลงบนเตียงดึงผ้าห่มคลุมก่อนที่จะก้มลงกดรีมฝีปากแนบหน้าผากเนียน

“ฝันดีนะเด็กดี”
*****************************

อยากเป็นเด็กดีของคุณคีธจังเลยค่ะ 

ช่วงนี้อากาศร้อนจนไม่สามารถแต่งอะไรได้//ร้องแล้ว

อ่านแล้วเป็นยังไงบอกเราด้วยนะคะ 
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 7 13/4/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 13-04-2020 21:35:39
ขอบคุณค่ะ.. อ่านไปก้อเห็นภาพน้องมีีีหูแมวน้อยน่ารัก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 7 13/4/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 13-04-2020 21:37:17
ขอบคุณ​ค่ะ.. อ่านไปก้อเห็นภาพน้้้องมีหูแมว.. ... น่ารัก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 7 13/4/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 14-04-2020 02:36:14
อยากมีน้องมาอ้อนมาบ้าง  :heaven
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 8 2/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 02-05-2020 18:02:32
ตอนที่ 8

“แมวน้อย มานั่งก่อนเร็ว”

“งือ คุณคีธ หนูตื่นเต้น” ร่างสูงมองแมวน้อยที่ดูจะหูตั้งหางฟูเดินวนไปวนมาจนน่าเวียนหัวเลยเอื้อมไปรั้งเอวเล็กไว้แต่ไอรักที่เดินไปเดินมาเสียหลักล้มนั่งบนตักร่างสูงพอดี

“หนูผ่านอยู่แล้ว มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”

“คุณคีธ กอดหนูหน่อย” เป็นคำขอที่ร่างสูงไม่คิดที่จะปฏิเสธวงแขนกอดกระชับเอวเล็กใบหน้าหวานซบลงที่แผ่นอกกว้างฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็จูนจังหวะขับกล่อมให้ความตื่นเต้นเจือจางลง ส่วนคนที่เป็นเบาะรองนั่งนั้นก็สูดดมกลิ่นหอมจากยาสระผมที่แม้จะใช้ขวดเดียวกันแต่เมื่ออยู่บนตัววลูกแมวน้อยทำไมถึงได้ดูหอมกว่านะ

“เธอต้องผ่านอยู่แล้วอย่าคิดมากเลย” จมูกโด่งกดลงที่ขมับเพื่อปลอบใจลูกแมวตัวน้อย ทั้งสองต่างนั่งเงียบ ๆ แต่ก็อบอวลด้วยความอบอุ่น คนที่อยู่ในอ้อมกอดและคนที่ตะกองกอดร่างเล็กนั้นซึมซับกับช่วงเวลานี้

“บอสครับ” และก็เป็นหยินที่ทุกคนรวมใจเตะโด่งมาขัดความสุขของผู้เป็นนาย ทำไมต้องเป็นเขาทุกที!!

“มีอะไร” น้ำเสียงช่างแตกต่าง ไอ้หยินช่างน่าสงสารแม้ในใจจะบ่นแค่ไหนแต่หยินก็รีบรายงานเพื่อที่จะไม่ให้เจ้านายโมโหยิ่งกว่านี้

“ผลการสอบของคุณหนูมาแล้วครับ”

“เป็นยังไงฮะพี่หยิน” โถ คุณหนูไอครับอย่าทำให้ไอ้หยินคนนี้กินลูกตะกั่วสิครับ แผ่นหลังของบอร์ดี้การ์ดร่างสูงชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือใหญ่รีบส่งไอแพดที่เปิดหน้าผลการสอบของคุณหนูให้โค้งเคารพผู้เป็นนายก่อนที่จะรีบเดินหนีออกไปทันที ไอรักค่อยกดเปิดหน้าจอแล้วเลื่อนลงดูผลการสอบ ตัวหนังสือสีแดงที่ปรากฎนั่นทำให้ริมฝีปากบางยิ้มกว้างดวงตานั้นทอประกายด้วยความสุข

“คุณคีธ หนูผ่านแล้วฮะ”

“อืม เก่งมากเด็กดี” คีธโอบกอดลูกแมวที่ร้องไห้ดีใจ เขารู้อยู่แล้วว่าลูกแมวของเขาต้องทำได้เพราะน้องนั้นเรียนรู้อย่างรวดเร็ว

จุ๊บ

“ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะพาไปฉลอง” คีธแนบริมฝีปากที่หน้าผากมน ไอรักพยักหน้าก่อนที่จะเงยหน้าหอมแก้มคุณคีธแล้วกระโดดลงจากตักวิ่งขึ้นห้องไป ดวงตาคมมองลูกแมวตัวน้อยที่นับวันยิ่งออดอ้อนเสียจนเขาแทบจะทนไม่ไหวอยากจะปั้นลูกแมวเป็นก้อนกลมแล้วกลืนลงท้อง ยิ่งเขาปล่อยให้น้องใช้ชีวิตอย่างที่ไม่เคยเป็นยิ่งทำให้ไอรักเปล่งประกาย ไอรักที่เรียนเดือนกว่าสามารถสอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้เองโดยที่เขานั้นไม่ได้ช่วยเลยด้วยซ้ำ

“หยิน”

“ครับบอส”

“ไปสืบเรื่องอุบัติเหตุพ่อแม่ของไอรักให้ฉันอย่างละเอียด” จริงๆ เขาก็คิดถึงเรื่องนี้มาสักพักแล้ว การที่ไอรักโดนกระทำแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องปกติเท่าไหร่ ไม่คิดจะสืบในตอนแรกที่รับไอรักเข้ามาเพราะตอนนั้นเขายังไม่ได้รับไอรักเข้ามาขนาดนี้ ขนาดที่เขายังแปลกใจกับตัวเอง

“ครับ”

“จองโต๊ะที่โรงแรมไว้ด้วย”

“ครับบอส” หยินรีบไปทำตามที่นายสั่งทันที

“คุณคีธ หนูเสร็จแล้วฮะ” คีธเงยหน้าจากไอแพดมองลูกแมวน้อยที่แต่งตัวได้น่ารักจนเขาอยากจะเปลี่ยนใจไม่พาออกไปแล้ว

“ป่ะ”

คีธพาไอรักมาที่ห้างเพื่อซื้อชุดนักศึกษาและข้าวของจำเป็น เพราะเอาจริงๆ ตอนนี้แม้แต่โทรศัพท์ไอรักก็ยังไม่มี คีธเดินโอบเอวลูกแมวที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับการมาห้าง เพราะครั้งล่าสุดที่ได้ออกจากบ้านคือตอนที่ไนเจลพาออกมา แต่ที่ทำให้ร่างสูงหงุดหงิดจนอยากจะชักปืนใส่หน้าพวกผู้ชายที่เอาแต่จ้องมองลูกแมวของเขา

“คุณคีธโมโหอะไรเหรอฮะ”

“ฉันหวงเธอ” คีธยอมรับอย่างไม่อายว่าตอนนี้เขาหวงไอรักมากจริง ๆ

“งือ หนูเขิน ไม่ต้องหวงนะฮะ หนูมองแค่คุณคีธคนเดียว” เหมือนหัวใจที่ใครหลายคนบอกว่าเย็นชานั้นฟูฟ่องเมื่อได้ยินคำหวานจากร่างเล็ก อ่า เขาชักเข้าใจเพื่อนหลายคนที่มีแฟนเป็นเด็กมหาลัยแล้วสิ

“หึ น่ารัก” คีธกระชับเอวเล็กให้ชิดยิ่งกว่าเดิมแล้วพากันเดินไปยังแผนกเสื้อผ้า ร่างสูงหยิบตัวนั้นเลือกตัวนี้ให้ร่างเล็กเข้าไปลองอย่างเพลิดเพลินไม่คิดว่าการเลือกซื้อเสื้อผ้าให้ไอรักจะทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้

“เยอะไปแล้วฮะ”

“เอาทั้งหมดนี่” พนักงานรีบกุลลีกุจอเอาเสื้อผ้าที่แทบทุกคอลเลคชั่นของร้านลูกค้าชั้นดีแบบนี้พวกเธอไม่กล้าชักช้าหรอก คีธเซ็นลายเซ็นเสร็จก็โอบเอวไอรักพาเดินไปยังศูนย์โทรศัพท์แบรนด์ดังส่วนเสื้อผ้าเหล่านั้นลูกน้องก็ถูกลูกน้องถือไปเก็บที่รถทันที โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดและแพงที่สุดของร้านก็ถูกเจ้านายสายเปย์ซื้อให้ลูกแมวทันที หลังจากที่ซื้อของเสร็จก็ถึงเวลามื้อเย็น

“เราจะไปไหนกันเหรอฮะ”

“ดินเนอร์”

“ฮะ” ไอรักที่เอนกายพิงอกร่างสูงเป็นท่าทางที่ทำเป็นประจำ มือใหญ่กุมมือเล็กพร้อมกับลูบไล้เบาๆ เมื่อถึงโรงแรมหยินก็เดินนำขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุดที่จองไว้สำหรับบอสและลูกแมวของบอส

“ทำไมไม่มีคนเลยฮะ”

“ฉันจองทั้งชั้น”

“ว้าววว” ไอรักที่ตื่นตาตื่นใจกับวิวแสงไฟยามค่ำคืนเหมือนดวงดาวบนพื้นดิน

“ชอบรึเปล่า”

“ชอบฮะ ขอบคุณนะฮะ”  ไอรักหันกลับไปกอดร่างสูงซบหน้าลงกับอกกว้างซึมซับช่วงเวลาที่มีเพียงสองคน ไอรักรู้สึกขอบคุณร่างสูงที่ช่วยฉุดเขามาจากขุมนรก

"แค่เธอชอบก็พอแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ" คีธโอบแมวน้อยไปที่โต๊ะจองไว้ที่เห็นวิวดีที่สุด ตลอดมื้อเย็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ร่างสูงที่หากใครมาเห็นตอนนี้ก็คงไม่เชื่อสายตาเพราะบรรยากาศที่ดูอบอุ่นและรอยยิ้มนั่นเหมือนไม่ใช่คีธที่ทุกคนเห็น เมื่อทานมื้อเย็นสุดหรูเสร็จเรียบร้อยท้ังสองก็พากันกลับบ้าน ตอนนี้ทั้งคีธและไอรักนั่งแช่น้ำอุ่นในอ่าง ไอรักเอนกายพิงอกเปลือยเปล่าฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เรียวขาขาวที่เขาชอบมอง 

"อือ คุณคีธ..อย่าลูบ" 

"หึ ฉันรู้ว่าหนูชอบ" ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูพร้อมกับขบเม้มติ่งหูน่ารักนั่น 

"หนูเปล่า" เรียวขาเล็กขยับถูไถเมื่อถูกเล่นงานจุดอ่อนเพราะถูกร่างสูงสอนสั่งในเรื่องนี้บ่อยครั้งทำให้ร่างเล็กกลายเป็นคนไวต่อความรู้สึก  หากแต่ก็เป็นเพียงกับคนคนเดียว 

"เด็กโกหก" คีธว่าขณะที่มือนั้นก็ลูบตามผิวขาวที่ตอนนี้มีเนื้อหนังเต็มไม้เต็มมือไม่เสียแรงที่เขาขุนด้วยอาหารดีๆ ริมฝีปากหนาไล่ขบเม้มตามลำคอไหล่ขาว มือนั้นลูบขึ้นจากเรียวขาจนถึงก้อนกลมที่นุ่มมือจนอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้

"อ๊ะ" ไอรักหลุดเสียงร้องเมื่อมือใหญ่บีบเค้นก้นเขาแรง "อ๊ะ..คะ..คุณคีธ" 

"เด็กโกหกต้องถูกทำโทษ" หลังจากที่เขาสอนร่างเล็กมานานตอนนี้ก็ถึงคราวให้บนเรียนบทใหม่กับลูกแมวแสนยั่วได้แล้ว เขารั้งตัวแมวน้อยที่ตัวอ่อนระทวยให้นั่งคล่อมตัก "จูบฉันสิ" พูดจบแมวน้อยที่อยู่ในห้วงอารมณ์ก็แนบรีมฝีปากลงบดเบียดลิ้นเรียวสอดแทรกเข้ามาหยอกล้ออย่างร้อนแรง สมกับที่สอนมานาน แม้จะแช่นำ้หากแต่อุณหภูมิในห้องน้ำดูจะร้อนแรง เมื่อจะหมดลมหายใจไอรักก็ผละออก

"อ๊ะ คะ..คุณคีธ อืม แรงอีก" ไอรักเรียกร้องให้ร่างสูงที่กำลังขบกันยอดเชอร์รี่ 

"เด็กไม่ดี" ร่างสูงว่าเด็กน้อยที่เรียกเร้าให้เขาสัมผัสแรง ๆ ช่างถูกอกถูกใจเขาจริงคีธสัมผัสร่างเล็กตามที่เรียกร้องแผ่นอกขาวเต็มไปด้วยรอยขบกัดและรอยช้ำแดง ต่างฝ่านต่างเรียกเร้าสัมผัสกันและกันไม่นานก็ปลดปล่อยทั้งคู่

"แฮ่ก ๆ"ลูกแมวน้อยหอบซบลงกับอกกว้างอย่างเหนื่อยอ่อน 

"อย่าพึ่งเหนื่อยวันนี้ฉันจะสอนบทเรียนใหม่" แม้จะอยู่ด้วยกันมาร่วมสามเดือนแต่ทุกครั้งที่สัมผัสก็เพียงปลุกเร้าและสัมผัสกันเพียงภายนอกเท่านั้น ร่างสูงมอบจูบหวาน ๆ เพื่อปลุกเร้าอารมณ์และหลอกล่อแมวน้อยให้จดจ่อกับจูบ มือหนาลูบไล้ตามแผ่นหลังลงไปยันเนินเนื้อนิ่มนิ้วยายถูวนปากทาง ร่างเล็กสะดุ้งผละออกทันที

"อ๊ะ คุณคีธจะทำอะไรฮะ" 

"ชู่ว ใจเย็นฉันจะสอนขั้นต่อไป" ปากพูดปลอบแต่มือยังวนเวียนช่องทางรักที่ขมิบเชิญชวนให้เขาเข้าไป

"อ๊ะ..แต่มันสกปรก"

"ไม่หรอกลูกแมวน้อยเธอสะอาดและหอมหวานแล้ว" เมื่อได้ยินคำหวานไอรักก็ใจอ่อนยวบเงยหน้าขึ้นจูบที่สันกรามพร้อมกับพูดสิ่งที่คิธอยากจะขย้ำลูกแมวให้ตายคาอก

"สอนหนูนะฮะ สอนทุกอย่างเลย" อ่า ลูกแมวตัวนี้นับวันยิ่งร้ายกาจนะ เมื่อได้ยินคำอนุญาตคีธก็ไม่อดกลั้นอีกต่อไป กดจูบฉกชิมความหวานหลอกล่อให้ลืมในส่ิงที่เขาจะทำต่อไป นิ้วเรียวค่อยๆขยับสอดช่องทางรักที่ขมิบแน่นทันทีที่ล่วงล้ำ มืออีกข้างเลยเลื่อนขึ้นบีบยอดอกที่บวมเต่งตึงจนร่างเล็กผ่อนคลายยอมลงนิ้วยาวก็ล่วงล้ำเข้าไปจนสุด

"อ๊า เจ็บ หนูเจ็บ"

"ชู่ว เด็กดีเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว" คีธจูบซับที่หางตาที่ไอรักร้องไห้เมื่อถูกลุกล้ำช่องทางบริสุทธิ์ คีธแช่นิ้วไว้จนกระทั่งเด็กน้อยพยักหน้าเขาก็เริ่มขยับนิ้วเข้าออกหาจุดที่ทำให้เด็กน้อยเขารู้สึกดี 

"อ๊ะ อ๊า"เสียงครางหวานดังก้องยิ่งทำให้คีธกดซ้ำ ๆ ที่เดิมเด็กน้อยอ่อนละทวยความรู้สึกเสียวซ่านตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่รู้สึกดี คีธค่อยสอดนิ้วที่สองและสามเข้าไปไอรักก็หวีดร้องพร้อมกับปลดปล่อยออกมาทันที 

"หึ รู้สึกดีขนาดนั้นเลยเหรอ" คีธที่พยายามอดกลั้นเพราะไอรักยังไม่ชินหากเขาลุกล้ำเข้าไปเด็กน้อยเขาคงเจ็บหนักเพราะเขาคงจะยั้งตัวเองไม่อยู่แน่ ๆ 

"อ๊า คุณคีธหนูเสียว" ให้ตายเถอะพระเจ้า ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นคนดีที่สุดแล้วที่ไม่รังแกลูกแมวของเขาในตอนนี้ 

"ดี ฉันจะทำให้เธอรู้สึกดีกว่านี้อีกเด็กดี" คีธลงมือสอนบทเรียนเสียจนลูกแมวแทบหมดแรง จากที่อยู่ในห้องน้ำจนตอนนี้มาอยู่บนเตียงแล้ว

"นอนพักเถอะ"

"คุณคีธจะไปไหนฮะ" ไอรักถามด้วยเสียงติดจะแหบเพราะบทเรียนใหม่แม้จะเพลียจนอยากจะหลับแค่ไหนแต่เขาอยากจะนอนซุกในอ้อมกอดของคุณคีธ

"ฉันจะไปปลดปล่อย นอนเถอะ" ร่างสูงที่ต้องอดกลั้นไม่จับร่างเล็กกดบอกกับลูกแมวที่นอนอยู่บนเตียง

"หนูอยากนอนพร้อมคุณคีธ"

"แต่ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ" ไอรักคิดอยู่แปบหนึ่งก่อนที่จะหันมาบอกสิ่งที่คีธต้องลืมสิ่งที่ตั้งใจไว้

"ให้หนูช่วยกินไอติมคุณคีธนะฮะ"

เด็กน้อยเขาจะเรียนรู้ไวเกินไปแล้วนะ

*********************************************

รับ sin รับ porn กันค่ะ น้องเป็นเด็กเก่งค่ะ เรียนรู้เร็วสมใจอีพี่ล่ะค่ะ

อาจจะอัพเรื่องนี้ช้าหน่อยนะคะ เพราะจะสลับอัพกับอีกเรื่อง 

ขอบคุณที่ยังรอน้องไอกันนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และการโดเนทนะคะ 

รัก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 8 2/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 02-05-2020 22:00:55
 :pig4:
 :katai1:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 8 2/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 04-05-2020 02:15:35
น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ใจชั้นนนนนนนนน
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 8 2/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 05-05-2020 21:18:17
น้อนนน เบาได้เบา
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 9 12/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 12-05-2020 15:52:27
ตอนที่ 9

หลังจากที่สอบผ่านแล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกของการเริ่มเป็นเด็กมหาลัยของลูกแมวตัวน้อยที่ดูจะตื่นเต้นจนแทบไม่ได้นอนแถมวันนี้ยังตื่นขึ้นแต่เช้าวิ่งเข้าห้องน้ำทิ้งเจ้านายอย่างเขาให้นอนหนาวอยู่บนเตียงคนเดียว

“ทำไมตื่นเช้าจัง หืม” คีธเอ่ยถามลูกแมวที่ยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก

“หนูตื่นเต้นที่จะได้ไปเรียนฮะ” ใบหน้าหวานนั้นยิ้มกว้าง ความสุขนั้นเปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด คนที่เพิ่งตื่นนั้นส่ายหน้าไปมากับอาการตื่นเต้นแขนยาวตวัดรัดเอวเล็กดึงรั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอกวางคางที่ไหล่เล็กสูดกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่ชวนทำให้ง่วงใบหน้าหล่อเหลาซบลงกับไหล่บาง

“ง่วงหรือฮะ”

“อืม เธอไม่นอนด้วย” คงเป็นการเคยชินที่น่ากลัวเมื่อไม่มีร่างเล็กในอ้อมกอดเขาก็ดูเหมือนจะหลับไม่สนิทเลย

“กลับไปนอนดีไหมฮะเดี๋ยวหนูไปนอนด้วย” คีธกับส่ายหน้ากับไหล่จะให้ไปนอนชุดนักศึกษาก็ยับกันพอดี

“ฉันไปอาบน้ำล่ะกัน” คลอเคลียแมวน้อยจนพอใจคีธก็ผละออกเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่อแต่งตัวเสร็จทั้งคู่ก็จับมือกันลงมาด้านข้าง หยินที่วันนี้จะต้องเป็นพี่เลี้ยงให้กับลูกแมวของบอสมองทั้งสองคนอย่างแปลกใจที่ลงมาเร็วกว่าปกติ

“ทำไมวันนี้ลงมาเร็วจังคะ” ป้าสุที่ยกกาแฟและนมอุ่นมาให้ถามผู้เป็นนาย

“ถามไอรักดูสิ” คีธพูดพลางยกกาแฟขึ้นจิบรอยยิ้มมุมปากนั่นเป็นภาพที่คุ้นตาของทุกคนในบ้าน

“ตื่นเต้นหรือคะคุณหนูไอ”

“ฮะ”

“งั้นทานข้าวเยอะๆ นะคะจะได้ไม่หิวเวลาเข้าเรียนนะคะ”

“ฮะ” ไอรักนั้นตื่นเต้นดีใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเมื่อหลังจากที่สอบเทียบและวันต่อมพี่หยินก็เอารายชื่อคณะของมหาวิทยาลัยชื่อดังมาให้และเขาก็เลือกเรียนคณะบริหารด้วยความคิดที่ว่าเรียนจบจะได้มาช่วยงานคุณคีธ หลังจากเลือกไปไม่กี่วันพี่หยินก็นำเอกสารรายงานตัวมาให้ ด้วยอำนาจของคีธการที่จะให้เด็กคนหนึ่งเข้าไปเรียนนั้นไม่ได้เป็นเรื่องยากลำบากอะไรเลย แต่ที่เลือกมหาวิยาลัยนี้เพราะคีธรู้ว่าลูกแมวน้อยของตนมีความสามารถพอ เมื่อร่วมกินอาหารเช้าเจ้านายทั้งสองก็มายืนที่โถงด้านหน้า ไอรักที่ถือเสื้อสูทให้กับร่างสูงขยับเข้าไปชิดแล้วจัดไทที่ดูเบี้ยวให้เข้าที่แล้วส่งสูทให้กับร่างสูง

“ทำงานสู้ๆ นะฮะ”

“เธอก็ด้วยมีปัญหาติดต่อหยินได้ทันที”

“ฮะ” และก็เป็นสิ่งที่ทำจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไอรักเขย่งปลายเท้ากดจมูกลงที่แก้มร่างสูงเมื่อผละออกมาแก้มป่องก็ถูกมือใหญ่ลูบไล้เบาๆ แล้วค่อยขึ้นรถไป

“พี่หยินฮะ ไปกันฮะ” ไอรักหันมาพูดกับคนสนิทที่ยืนมองความหวานของเจ้านายและสัตว์เลี้ยงอยู่นานแล้ว หยินเปิดประตูให้กับร่างเล็กที่ดูเหมือนเด็กมัธยมมากกว่าเด็กมหาลัยและยิ่งท่าทางใสซื่อนั่นยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงกลัวว่าแมวน้อยของบอสจะถูกรังแกเอา ไม่ได้การเห็นทีเขาจะต้องสั่งให้คนไปคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

รถหรูติดฟิล์มดำรอบทั้งคันดึงดูดสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณคณะบริหารเพราะทั้งดูแปลกและน่ากลัวไม่น้อย เมื่อรถจอดสนิทหยินก็เดินลงจากรถนั่นยิ่งเรียกสายตาจากสาว ๆ ได้อีกโข ใครใช้ให้ลูกน้องของคีธดูดีเหมือนนายแบบนี้เล่า หยินเดินมาเปิดประตูให้กับลูกแมวน้อยที่ดูจะตื่นเต้นจนปิดบังอาการไม่มิด

“คุณหนูไอถ้าเสร็จการรายงานตัวแล้วให้โทรหาผมนะครับ”

“ฮะ”

“อย่าตามคนแปลกหน้าและอย่าไว้ใจใครง่าย ๆ”

“ฮะ”

“อ้อแล้วอย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นมากไปด้วยนะครับ” หยินที่ยืนกำชับลูกแมวที่พยักหน้ารับคำอย่างไม่อิดออด

“ฮะ ไอไปแล้วนะฮะพี่หยิน ขอบคุณที่มาส่งฮะ”

“ขอให้สนุกนะครับคุณหนูไอ” หยินที่ยืนมองร่างเล็กกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าคณะในความรู้สึกของร่างสูงนั้นเหมือนมายืนส่งลูกเข้าโรงเรียนทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีลูก กวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วเห็นสายตาของผู้ชายมองตามร่างเล็กของลูกแมวน้อยไม่ได้การแล้วหยินรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกน้องทันที

“ส่งคนสักสามสี่คนเข้าไปดูแลคุณหนูไอที่คณะด้วย ขอคนที่มันกลมกลืนหน่อยนะ”

“ (ครับคุณหยิน) ” เพราะเป็นถึงลูกน้องคนสนิทความเกรงใจก็เพิ่มอีกระดับหนึ่งเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบจัดการอย่างรวดเร็ว ไอรักที่รีบวิ่งเข้ามาในตึกเพราะกลัวว่าตนจะสายนั้นต้องหยุดเดินเมื่อไม่รู้ว่าไปทางไหน คนตัวเล็กรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหารายละเอียดห้องที่จัดปฐมนิเทศ

“น้อง ๆ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” ไอรักหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งแต่งตัวถูกระเบียบ

“อ่า ผมหาห้องที่จะปฐมนิเทศนะฮะ”

“คณะบริหารเหรอ มาสิพี่จะไปส่ง”

“ขอบคุณฮะ” ไอรักยิ้มกว้างอย่างดีใจทำเอาร่างสูงที่มาทักนั้นรู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะ ก่อนที่จะตั้งสติแล้วเดินพาน้องไปยังห้องประชุม

“อ่าวไอ้ไฟ มึงไปตกเด็กที่ไหนมาวะ” เมื่อเข้าห้องประชุมเพื่อนที่แสนดีก็ทักได้น่าถีบจริง ๆ

“รุ่นน้องเราเอง ไปนั่งได้เลยครับ”

“ขอบคุณฮะ” ไอรักยกมือไหว้อย่างมารยาทดีทำเอาพวกรุ่นพี่ที่ยืนอยู่นั่นรับไหว้แทบไม่ทันแถมยังโดนตกด้วยรอยยิ้มน่ารัก ๆ เล่นเอาทุกคนมองตามอย่างเพ้อ ๆ

ผลั๊วะ ๆ ๆ

“มองน้องทำไมพวกมึง”

“ไอ้เหี้ย น้องอย่างน่ารัก ไอ้ไฟมึงไปเจอน้องที่ไหนวะ” วิทย์เพื่อนสนิทของไฟถามขึ้นเมื่อหลุดจากภวังค์ความน่ารักก็หันมาถามเพื่อนทันที

“เจอที่ใต้ตึกท่าทางจะเป็นคุณหนูด้วยเห็นมีรถมาจอดรอ”

“โอ๊ยน้องเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ เลยวะ” ไฟส่ายหัวให้กับท่าทางเอ็นดูเกินเบอร์ของเพื่อนสนิท แต่เมื่อหันไปดูน้องก็อดเห็นด้วยกับความคิดเพื่อนไม่ได้ เหมือนลูกแมวจริงๆ นั่นล่ะ

ไอรักไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนนั้นตกเป็นเป้าสายตาของรุ่นพี่เจ้าตัวผูกมิตรกับคนนั่งข้างได้อย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลารุ่นพี่และอาจารย์ก็ขึ้นมาแนะนำเกี่ยวกับการเรียนและคณะไอรักฟังอย่างตั้งอกตั้งใจพอถึงเที่ยงก็เลิกไอรักรีบเก็บข้าวของบอกลาเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ แล้วรีบเดินออกไปหาพี่หยินที่รออยู่แล้ว

“พี่หยินฮะ”

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับคุณหนูไอ” หยินถามแม้สายตาจะมองรอบๆ หลายคนที่มองมายังลูกแมวของบอส

“ฮะ เรากลับกันเลยไหมฮะ”

“ครับ บอสให้พาคุณหนุไอไปทานมื้อเที่ยงด้วยครับ” เมื่อได้ยินว่าจะได้ทานข้าวกัคุณคีธก็ยิ้มร่าเปิดประตูขึ้นรถเองด้วยซ้ำ หยินมองโอยรอบแล้วอยากจะกุมขมับ เมื่อทุกคนนั้นมองคุณหนูไอแถมยังมีบางคนยกมืถือขึ้นมาถ่ายรูปด้วยซ้ำ อ่า เห็นพวกเขาต้องทำงานหนักแล้ว หลังจากที่ออกจากรั้วมหาลัยทั้งสองไม่ได้รู้เลยว่าความน่ารักและความหล่อตัวเองนั้นทำให้เพจคณะบริหารแตกแค่ไหน

Cute boy Z University

เมื่อ 10 นาที ที่แล้ว

โอ๊ยใจแม่บางมากลูกกกกกกกกกกกกก น้องใหม่คณะบริหารทำไมน่ารักน่าบีบแบบนี้คะ อยากจะสู่ขอให้มาเป็นลูกคณะแอดเลยค่ะ คิดค่าสินสอดเท่าไหร่กันคะ น้องน่ารักมากกกกกกก เห็นว่าน้องชื่อไอรักนะคะ ไว้มีข่าวแอดจะพยายามมาอัพเดทเพิ่มนะคะ

ปล.คนมาส่งน้องหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

แนบรูปไอรักที่กำลังยิ้มและรูปไอรักกับหยินยืนคุยกันอยู่ข้างรถ

ใครไม่โอแต่ฉันโอ : น้องน่ารักมากเด้อ ขอสมัครเป็นแม่ยกนะคะ ปล.อยากได้คนขับรถแบบนี้

จะเอาจะเอาจะเอา : พรุ่งนี้รับร้องที่คณะบริหารฉันจะไปดูคนขับรถ

และหลาย ๆ ความเห็นที่เข้ามาชมความน่ารักของไอรักและความหล่อเหลาของหยิน ส่วนคนต้นเรื่องนะเหรอหลังจากที่ทานมื้อเที่ยงแสนอร่อยกับคุณคีธแม้จะทานแล้วแยกย้ายกันก็ตามแต่แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ทำให้ไอรักมีความสุขมากแล้ว

ไอรักเข้าครัวกับป้าสุเพื่อทำอาหารเย็นเพราะทุกวันนี้คุณคีธติดรสมือของเขา หากเขาทำอาหารร่วมกับป้าสุอาหารจานเขาจะถูกคุณคีธกินจนหมดหลังๆ มาเขาเลยเรียนรู้ที่จะทอาหารหลายๆ อย่างเพื่อที่คุณคีธจะได้ทานหลากหลายอย่าง

“คุณหนูไอจะทำอะไรเพิ่มไหมคะ”

“ไม่แล้วฮะ ป้าสุว่าพอดีไหมฮะ” แม้ก่อนที่จะได้มาอยู่ที่นี่เขาจะทำอาหารได้หลายอย่างแต่ของที่คุณคีธชอบนั้นกลับเป็นอาหารตะวันตกที่เขาไม่ค่อยถนัดเลย เมื่อถึงเวลาไอรักก็จะวิ่งออกไปรอรับร่างสูงที่ทางหน้าประตู

“กลับมาแล้วหรือฮะ เหนื่อยหรือเปล่าฮะ” ไอรักถามขณะที่รับเอาเสื้อสูทมาถือพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วงเพราะใบหน้าหล่อเหลานั่นดูเหมือนจะเหนื่อยล้ากว่าทุกวัน

“อืม งานมีปัญหานิดหน่อยนะ”

“งั้นคุณคีธขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะฮะเดี๋ยวหนูจะนวดหลังให้” คีธมองรอยยิ้มของไอรักทั้งการเอาอกเอาใจนั่นทำให้เขาหายเหนื่อยทันที แค่กลับมาบ้านแล้วเจอแมวน้อยคอยห่วงใยบ้านหลังนี้ก็ดูอบอุ่นขึ้น

“อืมเอาสิ ไปเถอะ” แขนแกร่งโอบเอวร่างเล็กขึ้นไปด้านบน และลูกแมวก็ยังคงเป็นลูกแมวที่แสนน่ารักบอกว่าจะนวดให้ก็ลงมือนวดเสียจนเหนื่อยอ่อน หลังจากที่ทานมื้อเย็นตอนนี้ทั้งคีธและไอรักต่างนอนอิงแอบพูดคุยเรื่องราวในวันนี้แล้วค่อยนอนหลับใน้อมกอดของกันและกัน

.

.

“วันนี้เธอต้องทำอะไรบ้าง”

“วันนี้หนูมีรับน้องฮะ”

“อืมดูแลตัวเองดีๆ”

“ฮะ” เพราะคงไม่ได้ทานมื้อเที่ยงด้วยกันไอรักเลยกอดเอวร่างสูงซบใบหน้าลงกับร่างสูงพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมแล้วค่ะยผละออก

“สู้ๆ นะฮะ”

ฟอด

“เธอก็เหมือนกัน” ล่ำลาด้วยความหวานที่ทำให้ทุกคนที่ยืนส่งนั่นอิจฉาจนพอใจแล้วก็แยกย้ายทำหน้าที่ตนเอง หยินก็เป็นผู้รับผิดชอบรับส่งโชคดีที่งานที่สั่งให้ลูกน้องแฝงตัวเข้าไปดูแลแม้จะเป็นคณะที่ไม่มีข่าวเสียหายเรื่องการรับน้องแต่หยินก็ไม่อยากให้เกิดอะไรผิดพลาดกับแมวน้อยของบอส

“ขอบคุณฮะพี่หยิน”

“สู้ ๆ นะครับ” ไอรักยิ้มขำเมื่อทุกคนดูจะเป็นห่วงกับการรับน้องของเขาแต่เขาก็รู้สึกดีที่ทุกคนเป็นห่วงนานแล้วที่ไม่มีคนคอยห่วงใยเขาแบบนี้ ไอรักยิ้มรับแล้วเดินเข้าตึกไปเพราะเมื่อวานรุ่นพี่ได้บอกแล้วว่าจะจัดรับน้องที่ลานทำให้ไอรักไม่หลงทางแล้ว

“ไอมาแล้ว”

“อือ สวัสดีมิ้นต์ จิว” ไอรักทักเพื่อนใหม่ทั้งสองคน มิ้นต์เป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก ๆ ส่วนจิวนั้นก็เป็นผู้ชายที่น่ารักมากอีกคน

“ไอรักนี่น้ามาวันแรกก็ดังเลย” มิ้นต์พูดขึ้น

“หือ อะไรหรือฮะ”

“อย่าพึ่งคุยเราต้องไปลงทะเบียนก่อน” จิวที่เห็นเพื่อนสนิททั้งสองคนมัวแต่คุยจนไม่เห็นว่ารุ่นพี่เรียกรวมตัวกันแล้ว สามสหายจึงรีบเดินไปลงทะเบียน

“หนูไอรักเองเหรอลูก มาแม่จะเขียนป้ายให้เริดๆ” รุ่นพี่สาวสองที่เห็นลูกแมวน้อยเดินมาลงทะเบียนก็อดสถาปนาตนเองเป็นแม่ไม่ได้ ดูสิแววตากลมน่าเอ็นดูจริง

“ขอบคุณฮะ” ร่างเล็กยกมือไหว้ขอบคุณยิ่งทำให้แม่ (ในมโนเอ็นดู)

“พี่ชื่อเจสซี่นะคะ หนูไอ”

“ฮะ” ไอรักยิ้มกว้างรับป้ายที่เขียนชื่อและลายแมวที่พี่เจสซี่วาดให้

“ตกคนได้อีกแล้วไอรักนี่”

“เปล่าสักหน่อย แล้วทีว่าเราดังคืออะไรเหรอ” ร่างเล็กถามเมื่อนึกขึ้นได้ มิ้นต์ที่เห็นท่าทางสงสัยของเพื่อนใหม่แล้วคันไม้คันมืออยากจะบีบแก้มป่อง ๆ นั่นให้ช้ำ

“ก็เมื่อวานนะสิ เพจคิ้วบอยลงรูปเรากับพี่คนขับรถ เพจแทบแตก”

“อ่า เราไม่รู้เลย ถ่ายพี่หยินลงด้วยเหรอ”

“พี่หยินเหรอ หน้าตาดีมาก ๆ เลย” มิ้นต์ถามพร้อมตาเป็นประกาย จนจิวที่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ถึงกับส่ายหน้า

“เบาได้เบานะมิ้นต์”

“งือออ จิวอ่ะ เราแค่หวีดเฉยๆ” มิ้นต์ประท้วงเสียงเบา ใครใช้ให้คนขับรถของหนูไอหล่อขนาดนั้นเล่า

“เหรออออออ” ไอรักหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองที่ทะเลาะกันเหมือนลูกแมวตีกันเลย ช่วงเวลาพูดคุยก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อรุ่นพี่ต่างพาเล่นกิจกรรมต่าง ๆ เขารู้สึกสนุกมากรอยยิ้มน่ารักปรากฏให้เห็นตลอดทั้งวันเล่นเอาคนในคณะใจบางไปหมดแล้ว

น้องไอรักคือสมบัติคณะ

หลังจากพักทานมื้อเที่ยงก็จะเริ่มกิจกรรมตามหาพี่รหัสแล้วทั้งสามคนตื่นเต้นมากถ้าได้พี่รหัสใจดีสี่ปีในมหาวิทยาลัยคงจะสบาย สามเพื่อนซี้จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ในสายตาของพี่ ๆ และเพื่อน ๆ เหมือนลูกแมวสามตัวเล่นกัน

“เอาล่ะคุ่ทุกคนเลิกส่องลูกแมวกันก่อนนะคะ ก่อนที่จะจับฉลากวันนี้มีแขกมาจากคณะเพื่อนบ้านนะคะ เชิญพี่นัทและเพื่อนเลยค่ะ” เมื่อได้ยินคำแนะนำกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งก็เดินออกมาด้านหน้า สาว ๆ ต่างวีดร้องเมื่อเห็นใบหน้าของรุ่นพี่ทั้งห้าคน อ่า ทำไมถึงมีแต่คนหน้าตาดีเยอะขนาดนะ ไอรักมองกลุ่มรุ่นพี่อย่างสนใจใคร่รู้หากแต่คนที่เดินมาตามมานั่นทำให้ไอรักต้องนิ่งงัน มือเล็กที่กุมมือกับเพื่อนนั้นสั่นเทาร่างเล็กขยับกายซุกตัวอยู่ด้านหลังจิว

“ไอเป็นอะไร”

“ไม่เอาแล้ว อึก กลัวแล้ว” จิวและมิ้นต์ต่างตกใจที่จู่ไอรักก็ทำท่าหวาดกลัวแถมยังร้องไห้อีก ก่อนที่ทั้งมิ้นต์และจิวจะยกมือขอรุ่นพี่พาไอรักออกไป ร่างสูงที่ถูกถ่ายรูปคู่กันก็วิ่งเข้ามาเสียก่อน

“คุณหนูไอ” หยินที่ได้รับรายงานรีบวิ่งเข้ามาโดยไม่สนใจสายตาของใคร เพราะพวกเขาเป็นห่วงว่าคุณหนูไอจะเป็นอะไรมากกว่า

“อึก ..ไม่เอากลัวแล้ว” หยินที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้าไปอุ้มร่างเล็กทันที

“เดี๋ยวๆ นั่นจะพาน้องไปไหน” รุ่นพี่ที่พึ่งตั้งสติได้ร้องถาม

“ชินจัดการซะ” เพราะไม่คิดที่จะอยู่ตรงนี้นาน เขาจึงตะโกนสั่งให้ลูกน้องอีกคนจัดการความวุ่นวายนี้ซะ หยินรีบอุ้มไอรักไปยังรถและต่อสายถึงบอสทันที พวกเขาจะรอดไหมเมื่อเกิดเรื่องกับลูกแมวของบอส

******************************************

เอาล่ะค่ะ ปมเรามาแล้ววววววววววววววววววววว 

อ่านแล้วเป็นยังไงอย่าลืมบอกเรานะคะ 

กดหัวใจให้กับเรื่องนี้ด้วยนคะ
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 9 12/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 13-05-2020 09:39:41
 :pig4:
 :3123:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 9 12/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 14-05-2020 02:00:51
ใครทำอะไรแบบนี้กับน้อง
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 9 12/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 14-05-2020 19:16:31
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 9 12/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 25-05-2020 18:48:12
 :call: :call:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 30-05-2020 13:32:06
บทที่ 10
   ร่างสูงหลังจากที่ได้รับรายงานจากลูกน้องคนสนิทว่าส่งลูกแมวน้อยเข้ารับน้องเรียบร้อยและส่งคนเข้าดูแล คีธถึงได้เดินขึ้นไปทำงานอย่างสบายใจ เมื่อนั่งลงเลขาก็เดินเข้ามารายงานเกี่ยวกับนัดหมายในวันนี้
   “วันนี้ 10.00 บอสมีประชุมกับบอร์ดบริหาร เรื่องโครงการใหม่ที่กระบี่ครับ หลังจากนั้นไม่มีนัดหมายแล้วครับ”
   “อืม”
   “อ้ออีกเรื่องครับบอส แฟ้มนี้คุณธารได้ฝากไว้ให้ครับ” แฟ้มบางสีดำถูกส่งมาให้คีธรับไว้แล้วบอกให้เลขาออกไป นัยน์ตาดุมองแฟ้มในมืออย่างไม่คิดหนักเพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลูกแมวน้อยแต่เมื่อคิดว่าเมื่อเกิดอะไรเขาก็จะเป็นคนปกป้องอยู่แล้ว มือหนาเปิดแฟ้มอ่านทีละตัวอักษรยิ่งอ่านใบหน้าหล่อเหลายิ่งเคร่งเครียดเมื่อยิ่งอ่านยิ่งเห็นถึงสิ่งที่แมวน้อยเขาได้เผชิญ
   ทั้งเรื่องราวเริ่มจากการเกิดอุบัติเหตุของพ่อแม่ไอรักและถูกรับไปเลี้ยงโดยผู้เป็นป้าและสิ่งที่ทำให้เขาต้องรู้สึกโกรธจนแทบจะสั่งให้ลูกน้องไปจับตัวมา ภาพในแฟ้มตั้งแต่ตอนที่น้องเข้ามาอาศัยในบ้านของผู้เป็นป้าภาพในแต่ละปีที่ผ่านไปนั้นทำให้เขาต้องขบกรามแน่น ทั้งการที่ถูกใช้ทำงานบ้านการทารุณกรรม ภาพไอรักที่ถูกทุบตี แม้จะดูไม่ชัดนักเพราะคนที่ถ่ายคงแอบถ่ายไม่รู้ว่าธารไปสืบมาได้ยังไงเพราะมันผ่านมานานมากแล้ว ข้อมูลที่ได้ตั้งแต่ที่ผู้เป็นป้ารับไอรักมาเลี้ยงคำบอกเล่าจากแม่บ้านเก่าแก่ที่คอยแอบช่วยเหลือ ไอรักที่ควรมีความสุข ความสดใสและชีวิตที่มีแต่ความสุขนั้นกลับถูกกักขัง ด่าทอ และทุบตี
   “ให้ตายเถอะ” คีธแทบทนไม่ไหวเมื่อยิ่งอ่านยิ่งเห็นสิ่งที่ยัยป้านั่นทำกับแมวน้อยของเขา เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ออกมาคิดว่าจะโทรให้ลูกน้องไปจัดการแต่กลับมีสายเรียกเข้าของหยินเข้ามาซะก่อน
   “ว่าไง”
   “(บอสครับ เกิดเรื่องกับคุณหนูไอครับ)”
   “เกดอะไรขึ้น” ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องกับลูกแมวตัวน้อย
   “(คุณหนูไอจู่ๆ ก็ร้องไห้ตอนนี้ยังไม่เลิกเลยครับ)” หยินที่อยู่ปลายสายนั้นร้อนลนแม้กระทั่งตอนนี้คุณหนูไอก็ยังร้องไห้ไม่เลิกแถมยังอาการที่คล้ายตอนที่เจอกันครั้งแรกนี่อีก
   “พากลับบ้านฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้” เมื่อวางสายคีธก็หยิบเอาสูทเดินออกจากห้องทั้งที่พึ่งมาทำงานได้ไม่ถึงสองชั่วโมงก็ต้องออกจากบริษัท ร่างสูงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งนั้นดูแปลกตาของเหล่าพนักงานที่ได้พบเห็น เมื่อถึงรถคนขับก็ออกรถทันทีเพราะต่างได้รับรู้เหตุการณ์ฉุกเฉินด้วยฝีมือการขับรถหลบกระสุนให้กับบอสมาหลายปีไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึง
   เอี๊ยด!!!
   เสียงล้อรถเบรกดังก้องพร้อมกับร่างสูงเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วรีบเดินไปหาหยินที่ยืนรอยู่ข้างรถด้วยสีหน้าร้อนรน
   “เกิดอะไรขึ้น”
   “ผมไม่ทราบแน่ชัดครับแต่ตอนนี้คุณหนูไอไม่ยอมคุยเอาแต่พึมพำและร้องให้ครับ” หยินรู้สึกร้อนใจเพราะเป็นห่วงคีธโยนสูทให้หยินแล้วตรงไปเปิดประตูรถทันที
   “ฮึก...ไอไม่ได้ทำ....ไอไม่ผิด อึก” ร่างเล็กขดตัวกอดอยู่พื้นด้านล่างพร้อมกับโยกตัวไปมาริมฝีปากเล็กพึมพำวนไปวนมา
   “ไอ หนูไอ” คีธพยายามที่จะพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นและไม่เข้าใกล้ลูกแมวน้อยที่ดูจะจำกันไม่ได้แล้ว
   “ฮึกไม่เอาอย่าตีไอ”
   “หนู..นี่คุณคีธไงมาหาคุณคีธนะ” คีธพยายามเกลี้ยกล่อมร่างเล็กที่ยังคงก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเดาสาเหตุได้ไม่ยาก มือหนาแตะที่กลุ่มผมนิ่มอย่างที่เคยทำเป็นประจำแม้ไอรักจะสะดุ้งแต่เมื่อเขาค่อย ๆ ลูบผมนิ่มเบาๆ
   “ฮึก..คะ..คุณคีธ” เขาไม่คิดเลยว่าการได้ยินชื่อตัวเองจะดีใจเท่านี้ คีธรั้งร่างเล็กเข้ามากอดจมอก ไอรักที่ได้ไออุ่นที่คุ้นเคยสติก็ค่อยกลับคืนกอดเกี่ยวร่างสูงแน่นพร้อมทั้งปล่อยโฮในอ้อมกอดอุ่นที่ช่วยดึงเขาออกมาจากนรก
   “ชู่ว เด็กดี ไม่เป็นไรแล้ว”
   “ฮือๆๆๆๆ” คีธช้อนร่างเล็กอุ้มออกจากรถพยักหน้าให้กับหยินแล้วเดินขึ้นห้องไปเมื่อถึงห้องนอนคีธก็ไม่ยอมปล่อยไอรักออกจากอ้อมแขนเอ่ยปลอบคนที่ยังร้องให้โฮจนกระทั่งหลับไอรักก็ยังคงสะอื้นแถมยังไม่ยอมปล่อยมือยังกำเสื้อเขาแน่นเมื่อจะผละออกไอรักก็จะผวาตามจนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ต้องกอดลูกแมวที่ยังขวัญเสียไว้แนบอก
   ก๊อก ๆ
   คีธมองร่างเล็กที่สะดุ้งเพียงได้ยินเสียงเคาะประตูก็หัวเสียกำลังจะด่าออกไปประตูก็เปิดออกเสียก่อนโดยคนที่โผล่หน้าเข้ามาคือไอ้เพื่นอที่ไม่อยากสนิท ไนเจลค่อย ๆ ย่องเข้ามาในห้องที่เจ้าของห้องนั้นหวงยิ่งชีพแม้จะรำคาญกับสายตาทิ่มแทงของไอ้เพื่อนสนิทที่มองแทบจะกินหัวอยู่แล้วก็ตาม
   “เป็นไงบ้าง”
   “แย่” คีธบอกไปตามตรงเพราะอาการของลูกแมวแย่กว่าตอนที่เขารับมาเลี้ยงเสียอีกแววตาเหมือนกับที่เขาเห็นผ่านภาพถ่าย ยังดีที่ยังจำเขาได้
   “ให้ฉันฉีดยาให้น้องก่อนเถอะ เราจะได้ไปคุยกัน” คีธพยักหน้าเพราะไอรักนั้มมีอาการเหมือนคนหลับไม่สนิท ไนเจลเดินมาข้างเตียงพร้อมกับกระเป๋าที่อยู่ในมือวางลงบนเตียง
   “น่าสงสาร” ไนเจลว่าก่อนที่จะหยิบขวดยาและเข็มออกมาเพื่อฉีดให้กับลูกแมวน้อยที่เหมือนคนนอนฝันร้ายเมื่อหลังจากที่ไนเจลฉีดยาไม่นานไอรักก็มีท่าทีสงบและหลับสนิทในที่สุด
   “ไปคุยกันที่ห้องทำงาน” ไนเจลพยักหน้ารับแล้วเก็บข้าวของรีบออกจากห้องไป คีธลุกเดินไปห้องน้ำก่อนที่จะอกมาพร้อมผ้าขนหนูในมือ เขาบรรจงเช็ดหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา แล้วจึงก้มลงแนบริมฝีปากกับหน้าผากเนียน
   “ขอให้ฝันดี”  กระซิบแผ่วเบาหวังว่าจะช่วยให้ร่างเล็กนั้นมีความสุขแม้จะเป็นเพียงความฝันก็ตาม คีธเดินออกจากห้องเพื่อที่จะไปยังห้องหนังสือ ที่ตอนนี้ไนเจลกำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ ในมือนั้นถือแฟ้มสีดำ
   “โคตรเหี้ย”
   “เออ”
   “ไม่คิดว่าน้องจะโดนมาขนาดนี้” แม้จะเป็นคนรักษาน้องแต่ไอรักก็ยังคงมีกำแพงและไม่ได้พูดถึงเรื่องราวในอดีตให้ฟังเขาที่เป็นหมอจิตเวชยังไม่สามารถเข้าไปถึงจิตใจส่วนนั้นของไอรักได้ น้องมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนสร้างความทรงจำใหม่ที่น้องเลือกที่จะจำมากกว่าความทรงจำเก่า
   “บอสครับ”
   “รายงานมา”
   “ผมให้คนไปสืบมาแล้วครับ คุณหนูไอแปลกไปเมื่อมีกลุ่มรุ่นพี่มาและจากที่ได้ตามหนึ่งในนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณหนูไอครับ” หยินรายงานพร้อมกับส่งรูปถ่ายของลูกพี่ลูกน้องของไอรัก แค่เห็นผ่านรูปถ่ายก็รู้เลยว่าไม่ถูกชะตา มุมปากหยักยกยิ้ม ที่ทำเอาทั้งเพื่อนและลูกน้องต่างรู้สึกขนลุกขนพองเพราะมันเป็นรอยยิ้มยามที่ร่างสูงจะเชือดใครสักคนนะสิ
   “บอสจะคิดบัญชียังไงครับ”และก็สมเป็นลูกน้องคนสนิทเพียงแค่มองหน้าเขาก็รู้เลยว่าจะทำอะไร
   “จัดการตัวลูกก่อน แล้วให้ธารเข้าไปปั่นหุ้นบริษัทที่ควรเป็นของไอแล้วซื้อมาให้หมด”
   “ครับ”
   “สั่งคนในกรมตำรวจรื้อคดีคุณพ่อคุณแม่ของไอรักกลับมา”
   “ครับ ผมจะจัดการให้ทันที” รับคำสั่งเสร็จหยินก็เดินออกไปจัดการทันที
   อะไรที่ควรเป็นของไอรักเขาจะทวงคืนให้หมด
   อะไรที่ไอรักถูกกระทำเขาจะเอาคืนให้หมด
   คนพวกนั้นจะต้องรับกรรมที่ทำกับลูกแมวน้อยของเขาอย่างสาสม
   .
   .
   “คุณคีธ” เสียงแหบแห้งเพราะฤทธิ์ไข้ร้องหาคนที่อยู่ด้วยก่อนที่จะหลับใหล ดวงตากลมที่แดงฉ่ำคลอด้วยน้ำตา ที่เตรียมจะเอ่อคลอเตรียมที่จะปล่อยโฮเมื่อไม่เห็นร่างสูงอยู่ข้าง ๆ
   “ไอ ร้องทำไม” คีธที่เดินออกจากห้องน้ำรีบเข้าไปหา ลูกแมวที่ร้องไห้โฮบนเตียงเมื่อคืนนั้น
   “แค่กๆ คะ..คุณคีธ”
   “ชู่ว ไม่ร้องเดี๋ยวหายใจไม่ออก” เมื่อคืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนเพราะร่างเล็กนั้นไข้ขึ้นสูงตลอดทั้งคืนดีที่ไอ้ไนเจลอยู่ด้วยเลยช่วยฉีดยาลดไข้ให้เพราะวัดไข้แล้วอุณหภูมิสูงจนกลัวว่าจะช็อคเขาเลยต้องคอยเช็ดตัวให้ตลอดทั้งคืน
   “ฮึก..อย่าทิ้ง...อย่าทิ้งไอนะ”
   “ไม่ทิ้งฉันไม่ทิ้งหนูไปไหนแน่นอน”
   “คุณคีธของหนูดีที่สุด” คำพูดใสซื่อของลูกแมวที่ปีนมานั่งบนตักนั้นทำให้คีธกลั้นยิ้มไม่อยู่
   “ครับ ตอนนี้พักก่อนนะ”
   “อือ..อยู่กับหนูนะ”
   “อืม จะอยู่ด้วยตลอด” คำพูดที่เหมือนเป็นคำธรรมดา แต่ไอรักก็จดจำคำนี้อย่างขึ้นใจต่อให้เขาไม่เหลือใครก็ยังมีคุณคีธ ในโลกใบเล็กของเขานี้ มีเพียงคุณคีธกับเขาก็พอแล้ว
********************************************************************

มาแบบสั้น ๆ ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ 

เพราะจะไปหนักตอนหน้า ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยเพราะงานเยอะค่ะ 

และปั่นอีกเรื่องด้วย 

ขอบคุณสำหรับทุก ๆ คอมเม้นต์ที่ทวงถามกันมานะคะ เราจะพยายามมาอัพให้บ่อย ๆนะคะ 

ติดตามกันต่อไปน้าาาาา 

รัก
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 30-05-2020 16:17:54
หนูไอน่าสงสาร
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 31-05-2020 02:35:52
เอาให้หนัก  :m16:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: AreeChuti ที่ 06-06-2020 09:34:29
 :pig4: :pig4: :call: :call:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: psychological ที่ 06-06-2020 10:47:34
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 10 30/5/2563
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 09-06-2020 12:13:09
191ครัช
หัวข้อ: Re: Adopt me pls ตอนที่ 11 12/6/2563
เริ่มหัวข้อโดย: Letter123 ที่ 12-06-2020 09:34:12
ตอนที่ 11

หากคนอย่างคีธต้องการเล่นงานใครเขาจะจัดการถอนรากถอนโคนไม่ให้มันมีโอกาสกลับมาแว้งกัดได้ในภายหลัง ข่าวใหญ่ของวงการธุรกิจขึ้นหน้าสื่อของทุกสำนักพิมพ์เรื่องเกี่ยวกับประธานบริษัทส่งออกรายใหญ่ถูกฟ้องในข้อหาฆาตกรรมและกักขังทารุณกรรมหลานในใส้เป็นข่างโด่งดังชั่วข้ามคืน ภาพร่างเล็กที่ถูกเบลอหน้าโดนทำร้ายนั้นทำให้หลายคนหดหู่ใจ ไม่นานในทวิตเตอร์ก็มีแอคเค้าท์มาเบิดโปงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเรื่องยาเสพติดและทำร้ายร่างกายผู้หญิง ทั้งยังปล่อยคลิปที่ทำร้ายลูกพี่ลูกน้องที่หยินเป็นผู้ลงมือไปสืบค้นเองเพราะโกรธแค้นที่ทำร้ายลูกแมวตัวน้อย

“คุณคีธ”

“หืม ว่าไง” คีธก้มลงมองลูกแมวน้อยที่นั่งอยู่บนตักแขนเล็กโอบรอบแอวหนาใบหน้าหวานซบลงกับอกกว้าง หลังจากที่หายป่วยแล้วลูกแมวก็ติดเขาไม่ยอมห่างราวกับว่ากลัวเขาหายไป แม้จะดีขึ้นแต่เหมือนว่าไอรักจะยอมให้เขาคนเดียวเข้าไปอยู่ในโลกใบน้อย ๆ นี้ แม้ไอ้ไนเจล ป้าสุ หรือหยินก็ไม่สามารถดึงความสนใจของลูกแมวได้อีกแล้ว อ้อยกเว้นเพื่อนสนิทสองตัวที่ไอ้ไนเจลพึ่งเอากลับมาให้ แม้กระทั่งตอนอาบน้ำที่หากเป็นตอนปกติแล้วไอรักคงวิ่งหนีหน้าแดงไม่ยอมเข้าไปอาบด้วยแต่ตอนนี้ไอรักกลับเข้ามาคลอเคลียขออาบน้ำด้วย ไม่ได้นึกถึงเส้นความอดทนของเขาเลย

“หนูไม่เบือเหรอที่อยู่กับฉัน”

“ไม่ฮะ แค่คุณคีธก็พอแล้ว” คีธรู้สึกว่าตัวเองนั้นจะแสดงอารมณ์ไหนออกมาดี ใจหนึ่งก็ดีใจที่ลูกแมวติดเขาขนาดนี้มันสะดอกต่อการรังแกมากจริง ๆ หรือจะเป็นห่วง ที่ไอรักกลับมาเป็นแบบนี้อีกครั้ง

“ไม่อยากไปเรียนเหรอ” คนในอ้อมอกนั้นนิ่งก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าหากเป็นปกตินั้นลูกแมวคงไม่มานั่งเบียดแบบนี้หรอก

“อยู่กับคุณคีธแค่คุณคีธ” ให้ตายเถอะ

“อย่ามาพูดจาให้ชวนขย่ำจะได้ไหม”

“คุณคีธ” ร่างเล็กที่นั่งซบอยู่ขยับตัวนั่งคล่อมตักสะโพกนุ่มบดเบียดกับแท่งร้อนที่เริ่มชูชันเพราะร่างนุ่มนิ่มปลุกเร้าอารมณ์หวาน

“อ่า..หนูจะทำอะไร” เป็นครั้งแรกที่คีธรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ เมื่อลูกแมวเขาจะกลายเป็นเสือ

“คุณคีธรักหนูนะ นะฮะ” ไอรักเงยหน้าพูดสิ่งที่ทำให้เขาขาดสติ มือใหญ่แตะที่แก้มเนียนริมฝีปากหนาแนบลงกับปากเล็ก ๆ ที่เปล่งคำยั่วยวน ขบกัดเรียวปากอิ่มเพื่อเป็นการลงโทษ

“รู้ใช่ไหมว่าฉันจะไม่หยุด”

“ฮะ รักหนูนะฮะ” สิ้นคำหวานเรียวปากเล็กนั่นก็ถูบดขยี้ น้ำใสไหลออกจากมุมปากเสียงครางหวานดังก้องห้องน้ำ ฝ่ามือใหญ่นวดเฟ้นบีบคลึงทั่วกายขาว

“อ๊ะ อ่า คะ..คุณคีธ ..อ๊า” รีมฝีปากหนาไล่จูบขบเม้มจนผิวขาวถูกประดับด้วยรอยรักสีแดง หอมหวานแมวน้อยของเขาช่างหอมหวาน นิ้วยาวลูบไล้ช่องทางรัก ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความรู้สึกเสียวแล่นไปทั่วร่าง “อือออ หนูเสียว..อ๊ะ” คีธที่เห็นลูกแมวตกในห้วงอารมณ์นิ้วมือยาวก็กดแทรกในทางรักร่างเล็กหวีดร้องซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างเมื่อความรู้สึกเจ็บและเสียวปนกันไปหมด

“อ่า ผ่อนคลายหน่อยเด็กดีฉันขยับไม่ได้”

“อืม ฮะ” แม้จะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแต่ไอรักก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รีมฝีปากเล็กกดจูบทั่วแผ่นอกกว้างเพื่อจะได้ลืมความเจ็บปวดช่วงล่าง คีธที่เห็นร่างเล็กไล่จูบและเลียทั่วแผ่นอกก็หันมาขยายช่องทางรักเพื่อให้รองรับของเขาได้ แม้ตอนนี้มันจะปวดหนึบแค่ไหนก็ตาม จนที่ร่างเล็กเปล่งเสียงครวญหวานเมื่อนิ้วยาวทั้งสามถูกจุดกระสัน

“อ๊า ตรงนั้น อ๊าหนูเสียว”

“ฉันไม่ไหวแล้ว จับขอบอ่างไว้” แม้จะอยากอุ้มร่างเล็กไปรักที่เตียงแต่ว่าตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว หมุนร่างลูกแมวน้อยให้หันหลังจับขอบอ่างไว้สะโพกนิ่มแอ่นโชว์เนินซาลาเปาขาว ๆ จนเขาอดไม่ไหว

เพี๊ยะ

“อ๊ะ หนูจะ..เจ็บ” ใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ดวงตากลมเอ่อคลอด้วยน้ำตาหันมาตัดพ้อที่ทำให้เขายิ่งอยากย่ำยีลูกแมวน้อยให้แหลกคามือ เร็วกว่าความคิดมือใหญ่จับสะโพกนุ่มแล้วค่อย ๆ สอดแกนกายเข้าไปจนสุดลำ

“อ๊า!!! ”

“อืม!! แน่น” ความคับแน่นและแรงตอดรัดนั่นทำให้เขาต้องคำรามมือบีบสะโพกนุ่มนั่นเต็มแรงเพราะความเสียวซ่าน ร่างสูงค่อยๆ ขยับกายเข้าออกเพื่อให้ลูกแมวได้ปรับตัวแต่เพราะการตอดรัดนั่นทำให้เขาทนไม่ไหวกระแทกกายเข้าออกอย่างแรง

แท่งร้อนกระแทกจุดกระสันจนร่างเล็กต้องกำมือที่ขอบอ่างแน่นตากลมเหม่อลอยปากหยักอ้าเปล่งเสียงครวญครางเพราะความเสียว ร่างเล็กโยกตามแรงกระแทก ยอดอกชูชันถูกดึงบีบจนแดงก่ำ

“อ๊ะ อ๊า ระ..แรง”

“หือ..อืม..หนูอยากได้แรงๆ เหรอคะ อ่า” คีธที่กระแทกกายเข้าออกมือนั่นกอบกุมแผ่นอกดึงยอดอกที่แข็งสู้มือกระซบข้างหู ตอนนี้ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็หยุดเขาไม่ได้แล้ว

“อ๊ะ..นะ..หนูจะถึง”

“อืม..ปล่อยอกมาเด็กดี” เมื่อได้ยินลูกแมวร้องบอกเขาก็ยิ่งกระแทกกายแรงขึ้นไม่นานช่องทางก็ตอดรัดไอรักหวีดร้องเมื่อปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นร่างเล็กก็ทรุดลงโชคดีที่คีธโอบเอวเล็กไว้

“ทนอีกนิดนะ อืม” คีธโอบรัดกายเล็กกระแทกกายอยู่ไม่นานนักก็ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าสู่ช่องทางรัก

“แฮ่ก ซี๊ด..อ่า อย่ารัดฉันแน่นสิ” แม้จะปลดปล่อยไปแล้วแต่เพราะแรงตอดรัดทำให้แทงที่ควรอ่อนแรงลงขยายตัวอีกครั้ง “ไปต่อที่เตียงนะ”

“ฮะ” ตอนนี้คุณคีธจะพาไปไหนไอรักก็ยอมทั้งนั้น

ผ่านไปครึ่งค่อนคืนสองคนยังพัวพันธ์ไม่ยอมห่างทั้งจากเตียง โซฟา พื้นพรมหรือแม้กระทั่งหน้ากระจกในห้องเสื้อผ้าก็ถูกพาไป เสียงหวานที่ตอนนี้แหบแห้งเมื่อปลดปล่อยครั้งสุดท้ายจึงได้สลบไปก่อนที่สติจะหายร่างสูงยังขยับกายอยู่บนร่างเขาอยู่

คีธคำรามลั่นเมื่อปลดปล่อยครั้งสุดท้ายมือใหญ่ยกขึ้นเสยผมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อไปด้านหลังดวงตาคมที่ยังอยู่ในห้วงอารมณ์นั้นมองร่างเล็กของแมวน้อยที่สลบทั้ง ๆ ที่เขายังอยู่ในร่าง เรือนร่างขาวที่ตอนนี้ถูกแต้มไปด้วยรอยกุหลายสีแดงไปทั่วร่าง

อ่า

เขารังแกแมวน้อยหนักไปจริง ๆ แม้กระทั่งตอนถอนแกนกายร่างเล็กก็ไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัว คีธผละลงจากเตียงที่ซึ่งเป็นสนามรบสุดท้ายเข้าห้องน้ำเปิดน้ำอุ่นแล้วจึงเดินโทงเทงออกมาอุ้มลูกแมวน้อยลงไปแช่ตัวเพื่อทำความสะอาดส่วนนั้นเขารีบทำแล้วรีบเช็ดตัวแต่งตัวให้กับลูกแมวน้อยก่อนที่จะอุ้มพาไปนอนยังห้องนอนเล็กที่เคยเป็นห้องนอนของไอรัก เพราะห้องนอนเขานอนไม่ได้แล้ว คีธตะคองกอดแมวน้อยแล้วเข้าสู่ห้วงฝันด้วยกัน

.

.

หยินและป้าสุที่ขึ้นมาปลุกผู้เป็นนายเคาะประตูอยู่นานก็ยังคงเงียบด้วยความเป็นห่วงก็เปิดประตูเข้าไป นี่มัน....เกิดอะไรกับห้องบอสกันแน่ ทั้งคนสนิทและหัวหน้าแม่บ้านต้องยืนนิ่งเมื่อสะภาพของห้องที่เคยดูมีระเบียบมีผ้าห่มและหมอนกระจัดกระจายจากภาพที่เห็นตรงหน้านั่นก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ป้าจะลงไปสั่งเด็กให้ขึ้นมาทำความสะอาดก่อนนะคะ”

“อ่า ผมว่าผมคงต้องให้ธารไปดูที่บริษัทก่อน” หยินรีบปิดห้องแล้วลงไปด้านล่าง

“ป้าว่าป้าคงต้องลวกไข่ไว้เยอะ ๆ แล้วค่ะ”

“นั่นนะสิครับ” และผู้ที่ลุ้นเชียร์อยู่ตั้งนานก็ยกยิ้มอย่างดีใจ จากลูกแมวที่เก็บมาคงจะกลายเป็นนายหญิงในเร็ววัน

ผ่านเลยเที่ยงวันร่างสูงที่นอนเปลือยเปล่านั้นก็รู้สึกตัวเมื่อรู้สึกคล้ายนอนกอดเตาเผาคีธรีบลุกขึ้นฝ่ามือใหญ่แตะที่หน้าผากความร้อนที่สัมผัสได้นั่นทำให้คีธเป็นกังวล หยิบโทรศัพท์กดโทรหาคนสนิททันที

“หยินตามไอ้ไนเจลมา ไอรักไม่สบาย” ยังไม่ทันที่หยินจะตอบรับเขาก็ตัดสายโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วลุกหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วจึงเดินกลับห้องตรงไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมน้ำอุ่นไปเช็ดตัวให้กับไอรัก

“อือ” ร่างเล็กเพียงส่งเสียงครางเบา เขาเลยรีบเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับไอรัก

ก๊อก ๆ

“เข้ามา”

“ไอ้เพื่อนครับ ฉันเป็นหมอจิตเวชนะ” คีธที่ยังไม่ทันได้บอกเพื่อนที่เปิดประตูเข้ามาก็โวยวายดังลั่น

“เงียบแล้วมาตรวจ” ไนเจลอยากจะโมโหแต่ก็เป็นห่วงน้องแมวน้อย ไนเจลวางกระเป๋าลงเปิดหยิบอุปกรณ์ วัดไข้ อืม ดีที่ไม่ช็อกไนเจลฉีดยาลดไข้ก่อนที่สายตาจะเห็นร่องรอยที่ เอิ่ม มากมายนี่มันกินน้องจริง ๆ ไม่ใช่ในความหมายนั้นใช่ไหม

“เบามือกับน้องหน่อยครั้งแรกของน้องเมื่อวานรังแกน้องไปกี่รอบ”

“ไม่เยอะ แค่เกือบเช้า” ไนเจลอ้าปากค้าง ไอ้นี่.....รังแกน้องเกินไปแล้วสมควรแล้วที่น้องจะเป็นไข้

“ไปแต่งตัวได้แล้วไป” คีธมองไอรักที่ดูจะหลับสนิทเลยยอมกลับห้องไปเปลี่ยนใส่เสื้อผ้า กลับมาไอ้ไนเจลก็นั่งกินขนมอย่างสบายใจ เขาเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ร่างเล็กที่นอนหลับอยู่

“ได้ข่าวว่าแกกำลังซื้อหุ้นเหรอ”

“อืม”

“แล้วเรื่องที่บ้านหลังนั้นก็เป็นฝีมือแก”

“ใช่”

“ตอนนี้น้องเป็นอะไรกับแก” ไนเจลเลิกคิ้วหันมองคนที่นั่งลูบหัวแมวน้อยอยู่บนเตียง

“สัตว์เลี้ยงไง” คีธตอบเสียงเรียบ ไนเจลพ่นลมหายใจแรงด้วยความรำคาญ อยากจะเดินไปต่อยหน้าไปสักที เอาเถอะ เกิดปัญหาขึ้นมาให้มันแก้เองละกัน

“ฉันไปล่ะทิ้งยาไว้แล้ว คอยเช็ดตัวให้น้องด้วย”

“อืม”

คิธไม่สนใจเพื่อนสนิทเดินเข้ามาเองก็เดินออกไปเองได้หันมาสนใจลูกแมวที่นอนหลับสนิท ใช่ลูกแมวน้อยก็จะเป็นลูกแมวน้อยของเขาตลอดไป เพราะอยากให้แมวป่วยพักผ่อนส่วนตัวเขานั้นก็ต้องไปจัดการงานที่ทิ้งไป

“บอสครับ”

“รายงานมา”

“ทางนั้นขอติดต่อมาครับ”

“หึ ฉันจะเตรียมต้อนรับอย่างดี ไอ้เด็กนั่นเป็นยังไง” คีธเซ็นเอกสารพร้อมกับถามถึงลูกพี่ลูกน้องสวะนั่น

“ตอนนี้ยังไม่กล้าออกจากบ้านเลยครับ อีกอย่างพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงที่เราส่งหลักฐานไปให้ตัดสินใจดำเนินคดีครับกำลังเป็นข่าว” หยินรายงานต่างไม่ตกบกพร่อง

“หึ ดีแล้วแต่ฉันยังไม่พอใจ..ทำให้มันไม่มีแม้แต่จะดินจะฝังหน้า”

“ครับบอส”

ทำร้ายแมวน้อยเขาขนาดนี้เขาก็ไม่คิดจะให้ชดใช้แค่เล็กน้อยแน่ ๆ

************************

ขอยาแก้ความเข้าใจผิด ๆ ให้อีพี่ด้วยค่ะ 

ฮ่าๆๆๆๆ  

อ่านแล้วเป็นยังไงบอกเราด้วยเน้ออออออออออออออออออออออออ