หัวข้อ: Beauty and the boy สวยๆเป็นผัว [อัพ ตอนพิเศษ {22/05/21}]

[KizzllKizz]

ยัยเจ๊ดานี่เดี๋ยวจะโดนด้วย น้องฟาดเลยลูกกก

[u_cosmos]

ไม่นะเจ๊ เราเหนื่อยจะบ่นเจ๊แล้วแหละ อยากทำร้ายจิตใจน้องแค่ไหนก็เชิญเลย
ถึงสุดท้ายน้องจะเข้าใจแต่ก็ไม่ควรจะทำให้เสียใจก่อนนะ
ขอให้น้องเอมลดขั้นสถานะ เอาให้ทาปากแดงไม่เป็นรูปกระจับสวยๆไปเลย
ขาหมงขาหมูก็ไม่ต้องแล้ว เอาหน้าแข้งน้องเอมไปกินแทนดีกว่า

แล้วเราขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า ‘พาพวยยังตามติด’
ฮ่วยยยยยย
จะตามเขาไปถึงไหนนะคนเรา

[Yoghurt]

บทที่21

“เอม...”



คนร่างสูงที่หันมามองหน้าผมอย่างตกใจ ตอนนี้มันอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีฟ้าน่ารักกุ๊กกิ๊กเข้าคู่กับคนที่ยืนซ้อนหลังมันอยู่ตอนนี้ที่ก็ใส่สีชมพู มองเห็นมือเรียวของพระพายยังคงวางลงบนเอวมันอยู่เลยในตอนนี้ ผมที่มือข้างนึงหิ้วถุงขาหมูไว้ในมือ ยืนมองนิ่งๆ อยู่ตรงนี้แบบทำอะไรไม่ถูก และในวินาทีต่อมาก็เป็นอิเจ๊พี่อันเองที่ขยับตัวก่อน มันที่ผลักตัวเพื่อนที่แสนดีแสนนารักของมันออก ดันให้ขยับตัวออกห่าง มันที่ไม่วางแม้กระทั่งตะหลิวก้าวขายาวๆ ตรงมาหาผม



“เอม” พี่มันที่เรียกผมอีกครั้ง ได้แต่ยืนจ้องตาอิเจ๊พี่มันนิ่งๆ วันนี้มันยังคงแต่งหน้าและทาปากจัดเต็มเหมือนเดิม



“ทำอะไรกันอยู่วะ” นานหลายนาทีกว่าผมจะค้นหาเสียงตัวเองเจอ และถามออกไปแบบนั้น



“ดานี่กำลังทำเนื้อผัดเนยให้พี่จ้า” เสียงของคนที่พึ่งโดนอิเจ๊พี่มันผลักออกไปยืนอยู่ข้างๆ เตาดังขึ้นมา ผมที่ปรายตาไปมองนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับมามองหน้าคนที่ถือตะหลิวอยู่ตรงหน้าผม



มึงถือมาฟาดหัวกูหรอ! ทำไมไม่วางลงในกระทะ!!



“ทำไมวันนี้กลับไว เหนื่อยไหมคะ”



“ทำไม เจ๊อยากให้ผมกลับช้าหรอ” ถามออกไปแบบนั้น รู้สึกว่าตัวเองครุกรุ่นแปลกๆ อารมณ์เหมือนอยากจะระเบิดอารมณ์โดนการปาขาหมูใส่หน้าอิเจ๊พี่มัน



“เปล่าสักนิด ดีใจที่มึงกลับมาสักที” มันที่พูดแบบนั้นแล้วถอนหายใจออกมาหน่อยๆ



“หมายความว่าไง...”



“ดานี่ เนื้อจะไหม้แล้วนะ”



“อืมๆ พายดูไปก่อนเลย มันยังไม่ไหม้หรอก” อิเจ๊พี่มันที่ว่าออกไปแบบนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมือลงมาคว้าถุงที่มือผม แอบปรายตาไปมองพระพายที่มองมาทางเราแบบไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ และแน่นอนว่าอิเจ๊พี่มันไม่เห็นหรอก มีแต่กูเนี่ยที่เห็น



“ซื้ออะไรมาคะ” ถามออกมาแบบนั้นทั้งรอยยิ้ม



“ขาหมู เจ้านี้อร่อยมาก แต่คงเป็นหมันอ่ะ ว่าจะซื้อมากินกับพี่ แต่พี่คงมีอย่างอื่นกินแล้ว”



“ซื้อมาเผื่อกูด้วยหรอคะ” ถามออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มของมันที่มองตรงมาที่ผม ... สุดจะเกลียด มึงอย่ามายิ้มนะ



“หื้ม ขาหมูหรอ ดานี่ไม่ชอบกินนี่ ดานี่กลัวอ้วนนะน้องเอม” เสียงที่แทรกขึ้นมาแบบไม่มีใครร้องขอเป็นครั้งที่สอง ก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงรำคาญใจกับเสียงนี้จังวะ



“เจ๊มันอ้วนอยู่แล้วครับ ยังจะกลัวอะไรอีก”



“กรี๊ดดดด อิหนู พูดมาได้ กูบอบบางมากนะ มึงดูใหม่ค่ะ” อิเจ๊พี่มันที่แหกปากใส่กันพร้อมยกมือทาบอกใส่ผม หน้าซีดปากสั่นแบบรับไม่ได้กับคำพูดของผม



“อ้วนก็คืออ้วนเจ๊ ยอมรับความจริงก่อน”



“อิหนู! กูจะกริ้วแล้วนะคะ กูสวยมากนะ”



“มึงมากริ้วไรกู กูนี่ต้องกริ้วมึงเจ๊!” ตะคอกเสียงใส่มันอีกที ก่อนจะดึงแขนตัวเองออกจากมือมัน จับทำห่าไร มึงไปกอดกันนู่น ควาย



“อุ๊ยๆ หนู...เดี๋ยวก่อน จะไปไหนคะ” พี่มันที่ว่าแบบนั้นแล้วพยายามคว้าแขนของผมเอาไว้ แต่มึงไม่ทันกูหรอก ผมที่แค่หันหลังเดินหนีออกมาจากในครัวมาแล้วในตอนนี้ หนีเข้าห้องแม่ง



โยนกระเป๋าไปกองไว้ที่มุมนึงของห้องก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เตียงนอนอย่างหงุดหงิด เป็นความรู้สึกที่หงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก ... ภาพก่อนหน้านี้ยังติดตาผม ภาพที่พาพวยกอดหลังอิเจ๊อยู่ตอนที่ผมกลับเข้ามา



“หนูคะ”



เสียงของคนมาใหม่ที่ดังขึ้นมาจากหน้าประตู มาพร้อมๆ กับหน้าหล่อๆ ที่โผล่หัวเข้ามา เห็นหน้ามันแล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ยิ่งพอมันเดินเข้ามาใกล้กันแล้วยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เพราะแบบนั้นเลยเลือกที่จะเสหน้าหนีไปอีกทาง ทอดสายตามองออกนอกหน้าต่างกระจกบานเลื่อนไปเลยดีกว่า แรงยวบลงของที่นอนทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั่งลงที่ข้างๆ กัน



“มองหน้ากูหน่อยเอม”



“เข้ามาทำไมวะเจ๊ ไปดูแลแขกคนสำคัญเจ๊ดิ”



“มันไม่ใช่แบบที่มึงคิดนะ หันมาคุยกันดีๆ” อีกคนที่บอกออกมาแบบนั้น เป็นน้ำเสียงนิ่งๆ แบบที่อีกฝ่ายชอบทำ ฝ่ามืออุ่นที่จับเข้าที่ปลายคางของผมแล้วดันหน้าผมให้กลับไปมองกัน



“แบบไหน เจ๊รู้หรอวะว่าผมคิดอะไรอยู่”



“สีหน้ามึงไม่ได้เก็บอาการสักนิดเอม”



“ก็หน้าผมไหมวะ อย่ามายุ่ง อย่ามาจับได้ไหมวะ” บอกแบบนั้นแล้วเบี่ยงหน้าหลบ แต่คนตรงหน้ากลับล็อคหน้าของผมไว้แบบไม่ยอมปล่อย



“พายมาหากูที่บ้าน”



“เห็นอยู่ ตาไม่ได้บอดไหมวะ” เหมือนว่าพอยิ่งพูดออกมาแบบนั้นก็จะยิ่งจุดชนวนระเบิดในตัวผมมากขึ้นกว่าเดิม จ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็ง แต่อีกฝ่ายกลับส่งยิ้มให้กัน ท่าทางสายตาของมันที่เหมือนมองดูลูกหมาลูกแมวที่มันเอ็นดู



“เอม มึงหึงหรอคะ”



“ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่มีสิทธิ์หึงไหมวะ” บอกมันแบบนั้น อีกคนก็ส่งยิ้มให้กันพร้อมพยักหน้าให้



“ใช่ ไม่มีสิทธิ์หึง”



“แต่เจ๊...”



“ว่าไงคะหนู” ก้มหน้าลงมาใกล้กันมากขึ้น พร้อมๆ กับฝ่ามืออุ่นที่แนบลงที่ข้างแก้มของผม นิ้วหัวแม่มือของพี่มันที่ลูบไล้แผ่วๆ ไปตามข้างแก้มกันแบบนั้นตอนที่ผมก็ช้อนตามอง



“ก็เจ๊มึงบอกว่าจะจีบผมไม่ใช่หรอวะ แล้วทำไมถึงปล่อยเค้ามากอดเจ๊แบบนั้นวะ ถ้าผมยังไม่กลับมา ก็จะกอดกันไปถึงไหนวะ”



“พูดอะไรของมึงคะ กอดไปถึงไหนอะไรของมึง อีกอย่างเค้ามากอดกูเอง กูว่าจริงๆ เค้าคงไม่ได้อยากกอดหรอก เค้าน่าจะชะเง้อมองเนื้อในกระทะมากกว่านะกูว่า” ผมที่เบ้ปากออกมาทันทีในตอนที่ได้ยินแบบนั้น



“มึงสมยอม มึงแก้ตัวแทนกัน”



“กูไม่ได้สมยอมค่ะ ก่อนมึงมาพายก็ไม่ได้มาวอแวกูขนาดนั้นนะ จริงๆ กูก็งงหน่อยๆ แล้วก็ไม่ได้แก้ตัวแทนพายด้วย”



“มึงยืนนิ่งให้เค้ากอดเลย กูเห็น”



“กูตกใจไง”



“เนี่ย มึงชอบอ่ะ”



“กูตกใจมึงค่ะ เข้ามาได้จังหวะขนาดนั้น ... อย่ามาทำหน้าเหมือนอยากด่าแม่กู กูไม่ได้หมายถึงมึงเข้ามาขัดจังหวะ แต่กูตกใจว่ามึงเข้ามาเห็นตอนเค้ากอดเอวกูพอดี กลัวมึงจะคิดมาก ... และดูท่าทางจะคิดมากจริงๆ สินะควายน้อย”



“ก็เค้ากอดมึงอ่ะเจ๊”



“แต่กูไม่ได้รู้สึกอะไรไง”



“ไม่รู้สึกแล้วมึงปล่อยเค้าเข้ามาทำเหี้ยไรอ่ะ”



“เอม” อีกคนที่กดเสียงเรียกกันนิ่งๆ ในตอนนี้ ... เออ ผมรู้ตัวว่าผมกำลังงี่เง่า จริงๆ เจ๊มันมีสิทธิ์จะให้ใครเข้าใครออกห้องมันเมื่อไหร่ก็ได้ ผมไม่มีสิทธิ์จะทำท่าไม่พอใจอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ และที่สำคัญ เจ๊มันไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยซ้ำ



“พายเป็นเพื่อนกู”



“แต่มึงไม่ได้คิดว่าเค้าเป็นเพื่อน”



“กูเคยบอกว่ายังไง ตอนนี้กูรู้สึกแค่กับมึงคนเดียวเอม...แต่พายเป็นเพื่อนกู แล้วเค้าก็มาหากูปกติ เค้ามาถึงหน้าห้องกู แล้วมึงจะให้กูปิดประตูไล่หรอ ถ้าเป็นเพื่อนมึงมึงจะทำแบบนั้นหรือเปล่า พูดกันด้วยเหตุผลนะเอม กูเข้าใจที่มึงไม่พอใจ แต่กูอยากให้มึงเข้าใจว่าเพราะอะไรเค้าถึงมาอยู่ตรงนี้ และเรื่องที่เค้ากอดกู กูไม่รู้จะทำยังไงให้มึงเชื่อว่ากูไม่ได้อยากให้เค้ามากอด ห้องเรามันไม่มีกล้องวงจรปิด แต่ที่กูจะทำได้ก็มีแค่นี้ ... แค่ยืนยันกับมึงว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับพายแล้ว ก็แค่เพื่อนคนนึง ... แต่กับมึงมันไม่ใช่”



คนตรงหน้าที่พูดหลายประโยคออกมาในทีเดียว เป็นคำพูดยาวๆ ที่ทำเอาผมพูดไม่ออก ทำได้แค่นั่งนิ่งไม่ไหวติงจ้องตาอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น สายตานิ่งๆ ของเจ๊พี่มันที่ไม่ได้หลบสายตากัน มันที่ก็แค่พูดออกมาด้วยเสียงธรรมดาแบบไม่ใส่อารมณ์ แต่ก็แค่พูดออกมาแบบมีเหตุผลให้ผมเข้าใจ ... และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่พออยู่ต่อหน้าพี่มัน ผมก็เหมือนจะกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่ยังไม่โต ที่ยังมีความงี่เง่าและเอาแต่ใจทุกที ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกลายเป็นคนแบบนี้



“เข้าใจกูไหม”



“ผมขอโทษ”



“ไม่ต้องขอโทษเลย จริงๆ ควรเป็นกูที่ขอโทษที่ทำให้มึงต้องมาคิดมาก ขอโทษนะ ที่กูจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี” ว่าแบบนั้นแล้วลูบแก้มกันเบาๆ ก่อนจะเลื่อนหน้ามาจุ๊บเบาๆ ลงที่ริมฝีปากผม



‘แอ๊ดดด’



เสียงประตูห้องนอนที่ถูกเปิดออกมาแบบไม่ได้มีใครเชื้อเชิญ ร่างบางๆ พร้อมใบหน้าน่ารักที่ในมือก็ถือจานเนื้อผัดเนยอะไรนั่นเข้ามาด้วย กลิ่นหอมๆ ที่มาพร้อมเสียงใสๆ ดังขึ้นมาในตอนนี้



“ดานี่ ทำอะไรทำไมนาน.... อ๊ะ!”



อิเจ๊พี่มันที่ชะงักตัวไปพร้อมๆ กับผมที่ก็ปรายตาไปมองที่หน้าประตูก็เห็นอีกคนยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทุกฝ่ายต่างทำอะไรไม่ถูก และในตอนที่อิเจ๊พี่มันกำลังจะผละริมฝีปากของผม ในตอนนั้นก็เป็นผมเองที่เอื้อมมือไปจับแก้มอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากของพี่มันแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน เป็นความรู้สึกเงอะๆ งะๆ ที่ผมรู้ตัวว่าไม่เก่งเอาซะเลย แต่ก็พยายามขบเม้มดูดเม้มเบาๆ ลงบนริมฝีปากของคนตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือตัวเองไปที่ด้านหลังศรีษะของพี่มันเบาๆ ลูบไล้ผมสีน้ำตาลเหลือบทองที่เจ้าตัวพึ่งไปทำมาใหม่อย่างเบามือ คนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของผม พี่มันที่ขืนตัวเอาไว้นิดหน่อย แต่ในไม่กี่นาทีต่อมา ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองที่ก่อนหน้านี้เป็นฝ่ายจู่โจมบดจูบเข้าใส่ ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้รับ ริมฝีปากหยักของอีกฝ่ายที่กดจูบเข้ามาแบบเล่าร้อน ขบเม้มที่ปลายลิ้นของผมพร้อมเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนกันแบบร้อนแรงนั่นทำเอาหัวใจผมเต้นระรัว วงแขนแข็งแกร่งของคนตรงหน้าที่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตอนนี้เลื่อนมาโอบอยู่ที่เอวของผมและเกี่ยวตัวผมให้ขยับเข้าไปแนบชิดกับอีกฝ่ายมากกว่าเดิม



“อึก อื้อ”



‘ปัง’



เสียงครางแผ่วๆ ในลำคอของผม ที่ดังขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงปิดประตูห้องนอนของเรา และในตอนนั้นก็เป็นผมที่เผลอกดรอยยิ้มออกมาทั้งๆ ที่เรายังจูบกันแบบดูดดื่ม เสียงแลกน้ำลายยังคงดังต่อไปอีกสักระยะ ก่อนที่คนตรงหน้าจะเป็นฝ่ายผละหน้าออกมาก่อน สายตาคมที่ช้อนตามองหน้าผมพร้อมยกยิ้มมุมปาก ผมที่ก้มหน้ามองสายตาคมแบบนั้นแล้วรู้สึกว่าร้อนหน้าแปลกๆ ...



แต่เดี๋ยวนะ



ก้มหน้าลงมองสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้



เหยดแหม่!! กูปีนขึ้นมานั่งคล่อมตักอิเจ๊พี่มันตั้งแต่ตอนไหน ก่อนหน้านี้นั่งอยู่ข้างๆ นี่หว่า ... ช่วยด้วยจ้า เจ็บไข่เลย!! ไข่สีกันจ้าแม่



“ร้ายนักนะตัวแค่นี้” คนตรงหน้าที่เอนตัวไปข้างหลังนิดหน่อยแล้วใช้มือซ้ายยันตัวไว้กับเตียง ส่วนมือขวาก็จับเอวกันไว้ไม่ปล่อย ช้อนตาคมจ้องตากันอยู่แบบนั้น ... สายตาของพี่มันที่กำลังบอกว่ารู้ทันเรื่องที่ผมจู่โจมจูบมันเมื่อกี้



“ร้ายอะไรของมึงอ่ะเจ๊ พูดไรไม่เห็นเข้าใจเลย แล้วปล่อยเลยจะลงแล้วเว้ย”



“ลงทำไมอ่ะคะ กำลังรู้สึกดีเลย ท่านี้ดีจังวะ ตอนนี้ก็รู้สึกจะเสียวแปลกๆ อ่ะค่ะ”



“หน้ามึนว่ะเจ๊ ตุ๊ดปลอม ลามก!”



“แหม่ เป็นมึงเองไม่ใช่หรอคะที่หวงกูมากจนปีนขึ้นขี่กูแบบนี้อ่ะ คราวหลังขย่มโชว์เลยสิ รับรองว่าพายไม่มายุ่งอีกหรอก”



“นี่กูเริ่มสงสัยแล้วนะเจ๊” หรี่ตามองคนตรงหน้าที่ก็มองมาแบบงงๆ ตอนที่ผมพูดออกไปแบบนั้น



“สงสัยเรื่อง?”



“นี่มึงเอาพาพวยมาให้กูหึงป่ะเนี่ย ดูอะไรหลายๆ อย่างจะเข้าทางมึงจัง”



“คิดได้นะมึงเนี่ย” อีกคนที่ยิ้มออกมาพร้อมส่ายหัว ท่าทางที่ทำท่าระอากันแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นต่อยอกแม่งทีนึง หมั่นไส้



“สวยเจ็บนะคะ ทำไมต้องทำร้ายคนสวย”



“เจ๊...มึงไม่สวย สตินะ กล้ามก็ใหญ่ไหล่ก็หนา ใหญ่เทอะทะไปหมด เอาไรมาสวย”



“เดี๋ยวมึงจะโดนของใหญ่อุดปาก โกรธมากว่ากูไม่สวย”



“โวะ ไม่อยู่ด้วยแล้วดีกว่า หิวข้าวแล้วอ่ะ” รีบบอกพี่มันออกไปแบบนั้นตอนที่อีกคนก็กดตัวของผมให้สะโพกแนบลงไปที่ส่วนกลางของอีกฝ่ายแบบจงใจ ไอ้เอมคือผวาไข่เลยนะ รีบเด้งตัวขึ้นจากตัวมันทันทีเลยนะ



“หิวได้แล้วหรอคะ ทีก่อนหน้านี้หน้าหงิกหน้าง้อ ลำบากต้องให้กูตามมาง้อมาอธิบาย”



“ใครให้เจ๊มาง้อล่ะเอ้อ ผมเปล่าเป็นไรสักหน่อย เจ๊มาง้อของเจ๊เองน้า”



“เออสิคะ กูสาระแนเอง ... ก็มึงเสือกสำคัญทำเหี้ยไรล่ะ ลำบากเลยกูเนี่ย” ว่าออกมาแบบนั้นแล้วส่ายหัว ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้ามาหาผม



“ไปค่ะ แดกข้าวเย็น ได้เวลามึงแล้วนี่”



“เย้ๆ โกโก!”



.

.

.


(มีต่อจ้า)

[Yoghurt]

ผมกับไอ้เอมที่เดินออกมาจากในห้องหลังจากที่เหมือนว่าจะเข้าไปอยู่ในห้องนานพอสมควรจนต้องให้พายเข้ามาตาม และพายก็ดันเห็นฉากสำคัญเข้าให้ ... ก็ไม่ได้คิดว่าไอ้เด็กดื้อข้างตัวมันจะกล้าทำอะไรแบบนั้น พึ่งรู้เหมือนกันว่ามันเป็นเด็กขี้หวง หันไปมองหน้าคนข้างตัวที่เดินผิวปากหวือเข้าไปในห้องครัว มันที่เดินผ่านพายไปพร้อมรอยยิ้มร่าเริง ... น่าหมั่นไส้ครับ แต่ผมเข้าใจ



“พาย ขอโทษทีนะที่ให้รอ” ผมเดินตรงเข้าไปหาพายที่นั่งอยู่ที่โซฟาตรงห้องรับแขก พายที่เงยหน้าขึ้นมามองผม และในตอนนั้นสายตากลมที่ผมคุ้นเคยดีก็ทำเอาผมชะงักไป



“พาย” ดวงตากลมโตที่ตอนนี้ดูเป็นประกายวาบวับ แต่นั่นไม่ได้เกินมาจากความดีใจ แต่เป็นประกายที่เกิดมาจากประกายน้ำตา พระพายที่กำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้ช้อนตามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มบางๆ



“ไม่เป็นไร เรารอได้” พายที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนจะหันหน้าหนี มองจากตรงนี้ก็เห็นว่าเจ้าตัวยกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองในตอนนี้ ... หัวใจของผมถูกบีบในตอนที่เห็นท่าทางแบบนั้น



“พาย...”



“ไปกินข้าวกันเถอะ น้องเอมน่าจะเริ่มหิวแล้ว” พายบอกแบบนั้นแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้มฝืนๆ เป็นผมที่ต้องเอื้อมมือไปคว้าข้อมือบางนั่นเอาไว้ซะก่อน



“พระพาย”



“พายไม่เป็นไรนะดานี่ เชื่อกันซี่ แค่ฝุ่นน่ะ ช่วงนี้PM2.5มันแรงนะ” บอกแบบนั้นแบบติดตลกแต่ผมกลับไม่ขำ จ้องหน้านิ่งๆ ในตอนนั้น ... นานมากแล้วที่เห็นพายร้องไห้ ครั้งสุดท้ายอาจเป็นตอนที่ผมไปช่วยพายจากไอ้รุ่นพี่ปี3ที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายพายล่ะมั้ง และตั้งแต่ตอนนั้น ผมเองก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ดวงตาคู่นี้ต้องมีน้ำตาอีก ...



พายในสายตาของผมเป็นเด็กผู้ชายรูปร่างผอมที่หน้าตาน่ารักแต่กลับพบเจอแต่เรื่องราวร้ายๆ และเพราะแบบนั้น มันก็เลยยิ่งทำให้ผมอยากปกป้อง ... ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะตัดใจจากพาย แต่ความเป็นเพื่อนของเรา ผมก็ยังมีให้อยู่ ... และพายที่ต้องร้องไห้ น้ำตาที่เกิดขึ้นเพราะผม ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะให้เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของเรา



“ทำไรกันอยู่” เสียงที่ดังมาจากโต๊ะกินข้าวเป็นเสียงของไอ้เอม มันที่ยืนถือโถข้าวอยู่ตรงนั้นแล้วมองจ้องมาเขม็ง มันที่กำลังจ้องผม ผมที่กำลังคว้ามือของพายมาจับไว้แบบไม่ปล่อยในตอนนี้



“อ่า ไปกันเถอะดานี่” พายที่บอกแบบนั้นแล้วพยายามดึงมือออกจากมือผม และสุดท้ายก็ทำสำเร็จ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปหาเอมที่โต๊ะกินข้าว ผมที่ได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ ในตอนนี้ก่อนจะเดินตามไป



บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของเราสามคนเป็นอะไรที่ค่อนข้างหน้าอึดอัดแบบบอกไม่ถูก จริงๆ ก่อนหน้านี้เอมมันเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในตอนนี้มันถึงเงียบเสียงลง



“มาๆ กินๆ ค่ะทุกคน ฝีมือดานี่อร่อยมากนะคะรู้ยัง” และเป็นผมที่ต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาอย่างร่าเริงเพื่อกระตุ้นบรรยากาศ อย่างน้อยก็ควรมีอากาศให้ได้หายใจหายคอบ้าง ผมที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ไอ้เอมนั่งอยู่ฝั่งซ้ายหันหลังให้ห้องครัว และพายนั่งอยู่ฝั่งขวา ทั้งคู่ที่เอาแต่นั่งจ้องตากันอยู่แบบนั้น ก่อนจะเป็นพายที่เสสายตาเศร้าๆ หลบ ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมาแล้วพูดตอบ



“อร่อยซี่ อาหารดานี่ไม่เคยไม่อร่อยนี่นา”



“ใช่ค่ะ เพราะคนทำสวยมากไงคะ”



“เจ๊ กูบอกแล้วว่ามึงไม่สวยไง”



“เอ๊ะหนู จะเอาใช่ไหมคะ”



“ก็เหมือนว่าเจ๊เคยได้ไปแล้วนะ” ไอ้เอมที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยักไหล่ด้วยท่าทางที่ไม่สนใจอะไร ผมที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มในตอนที่มันพูด กูถึงกับสำลัก



“แค่กๆๆ”



“อ๊ะ ดานี่ นี่ทิชชูนะ” พายที่ดูจะตกใจมากกว่าไอ้เอมรีบคว้าทิชชูมาให้ผมแล้วยื่นมาเช็ดปากให้กัน เป็นความเคยชินที่ก็เคยทำแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร



“ขอบคุณค่ะ” ผมที่หันไปมองเห็นไอ้เอมมองมาแบบไม่ละสายตาแบบนั้น เลยรีบดึงทิชชูมาเช็ดเองแล้วขอบคุณพายออกไป พายที่มองตามสายตาของผมไปที่เอมก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ แล้วรีบดึงข้อมือตัวเองกลับไปไม่ต่างกัน หันกลับไปมองไอ้เอมอีกครั้ง มันที่ก็ทำหน้ายิ้มร่าส่งกลับมาให้แล้วในตอนนี้ ... ไอ้เด็กขี้หวงเอ้ย



‘ครืดๆ’



เสียงโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาในตอนนี้ หน้าจอที่แสดงชื่อคนมาว่าเป็น ‘น้องอิฐสุดที่รักของเจ๊ดานี่’ ปรากฏขึ้นมาอยู่ในสายตา ... ชื่อที่แม่งเอามือถือของกูไปเมมแบบหน้าด้าน เคยลบออกแล้วเมมใหม่ว่าไอ้สัดอิฐแล้ว แต่สุดท้ายมันก็แอบมาขโมยไปแล้วเปลี่ยนกลับไปเป็นชื่อนี้เหมือนเดิม สุดท้ายเลยปล่อยเลยตามเลย ... จริงๆ ค่อนข้างท้อกับลูกน้องในร้านอยู่พอตัว



“ไอ้อิฐน่ะค่ะ เดี๋ยวสวยขอไปรับโทรศัพท์แป๊บนะคะ”



“เคๆ ไปเถ๊อะเจ๊ จะกินให้เรียบก่อนเจ๊กลับมานะ” ไอ้เอมที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยกมือขึ้นโบกไล่กัน



“เหลือขาหมูไว้ให้กูด้วยค่ะ ถ้าหมดนะกูจะกลับมาแดกมึง”



“กลัวๆๆๆ” กลัวไม่จริงไอ้สัด แต่ถึงแบบนั้นผมก็เผลอยิ้มออกมากับท่าทางกวนๆ ของมัน หันไปหาพายที่ก็ยิ้มน้อยๆ พยักหน้ามาให้แบบเข้าใจ ผมเลยเดินหนีเข้าห้องนอนมาคุยโทรศัพท์แทน



((โหลๆๆๆ หนึ่งสองสามเทส ใครรับสายแล้วใครโทรไปนะ) )



แค่กดรับสาย เสียงปัญญาอ่อนก็ลอยมาเข้าหู เหนื่อยใจจนกูต้องเผลอถอนหายใจให้กับความประสาทแดกของไอ้อิฐ รู้จักมันมาหลายปี สมองมันยังเท่าเดิม คือระดับของเด็กสามขวบค่อนไปทางปัญญาอ่อน



“เพ้อเจ้อเหี้ยไรของมึงคะ ถ้าไร้สาระกูวาง”



((เดี๋ยวๆๆๆ เจ๊คนสวยของอิฐ ถ้าเธอยอมใจเย็นเย็นและฟังฉันสักหน่อย~~) ) ไม่พูดเปล่าเสือกร้องมาเป็นเพลงให้กูฟังอีก ท่อนเดียวแท้ๆ ก็ยังเสือกร้องเพี้ยน



“มึงมีอะไร ถ้าไม่มีแค่นี้นะ กูเริ่มรำคาญละสัด”



((หูย เปลี่ยนเป็นเสียงเข้มเลยว่ะ ล้อเล่นนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เลย คืองี้นะเจ๊ วันนี้จะมีเซลล์ที่ขายเหล้าของแบรนด์ใหม่จะเข้ามาเสนอเหล้าตัวใหม่กับทางร้านอ่ะ ผมเลยอยากรู้ว่าวันนี้เจ๊จะเข้าร้านหรือเปล่า) )



“เข้า เดี๋ยวกูเข้าไปชิมเองค่ะ”



((โอเค ก็ถ้าเจ๊ไม่มา ผมจะได้ไปเทสเอง และเผื่อผมต้องไปจะได้ผลัดคนมาอยู่ตรงบาร์แทนผมไรงี้) )



“ไม่เป็นไร วันนี้กูจะเข้าร้านอยู่แล้ว เค้าบอกจะเข้าไปกี่โมงคะ”



((เห็นว่าสักสามทุ่มนะเจ๊) )



“รีบจังวะ เป็นเซลล์ขายเหล้าหรือขายจีวรอ่ะคะ รีบเหมือนอยากกลับไปจำวัดอ่ะ”



((กูไม่หาร ทางไปนรกกูจะไม่หารกับมึงเจ๊) )



“ทำปากดีค่ะ จากปากทางไปนรกแค่กูก้าวขาเข้าไปก้าวแรกก็เจอมึงแล้วค่ะอิคนบาป”



((หูย อย่าเอาความจริงมาล้อเล่นได้ป่ะพี่ดาบ) )



“กรี๊ดดดดด ดานี่ค่ะอิดอก เดี๋ยวกูจะหักเงินเดือนมึง”



((หักเก่ง กับพี่เอมไม่เห็นจะหักแบบนี้บ้างเลยวะ กับไอ้อิฐนี่ขู่เอาๆ) )



“ทานโทษนะคะ”



((ว่าไงครับ) )



“มึงชื่อเอมหรอ ถามแค่นี้”



((หูยยยย กูก็ชงให้ตบซะหน้าชา) )



‘เพล้ง!’



“โอ้ย!!”



เสียงเหมือนจานแตกที่ดังมาพร้อมเสียงร้องจากด้านนอกห้องทำให้ผมสะดุ้งหันไปมอง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโวยวายที่ดังจับใจความไม่ได้ แต่ผมแน่ใจว่าเป็นเสียงไอ้เอม



((โหลๆ เจ๊พี่มึง ได้ยินเสียงน้องอิฐไหม คือยังไง หรือก็เครื่องมันแฮงค์ไม่อย่างนั้นก็เน็ตกาก เฟซมันล่มก็ไลน์ด้วยอย่าคิดมาก) )



“ไอ้อิฐ แค่นี้ก่อนนะมึง”



((เอ้าๆ เป็นไรวะเจ๊พี่มึง กูยังร้องไม่จบเลยนะ ...) )



ตู๊ดดดดดๆๆ



และเป็นผมเองที่กดตัดสายโทรศัพท์ไป ไม่ฟังแล้วว่าไอ้อิฐมันจะพูดอะไรต่อ ทำแค่รีบก้าวยาวๆ เดินออกจากห้องมา และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือภาพของถ้วยแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพื้น พร้อมๆ กับกลิ่นของน้ำขาหมูที่ลอยหึ่งเต็มห้องไปหมด พระพายที่ยืนร้องไห้อยู่และที่ขาก็เลือดออกเหมือนจะเผลอเหยียบเศษแก้วพวกนั้นเข้า ตามเนื้อตัวเสื้อผ้าของพายที่ยังมีใบคะน้าติดอยู่ที่เสื้อ



“นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ”



ผมที่เดินเข้าไปหาอย่างร้อนใจและคว้าแขนของเอมไว้ สภาพมันไม่ได้ต่างไปจากตอนที่ผมลุกไปคุยโทรศัพท์เท่าไหร่ แต่หน้าตาของมันที่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความโกรธ มันเองที่ยืนกำมือแน่นอยู่ตรงนี้



“เอม...พาย นี่มันเกิดไรขึ้น ตอบกู”



“ถามมันเองสิ เพื่อนมึงอ่ะเจ๊” มันที่หันมามองหน้าผมด้วยหน้าตาฉุนเฉียว ผมรู้ว่าเอมมันเป็นคนที่เก็บอารมณ์ได้ดี แต่ตอนนี้เหมือนจะคงบคุมตัวเองไม่ได้ มันที่มองหน้าผมอย่างหัวเสีย



“ดานี่ พายเจ็บ” พายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสภาพไม่สู้ดี พูดตรงๆ คือสกปรกมากๆ ผมถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวให้พายไว้ พายที่ยืนร้องไห้และตัวสั่นอยู่ข้างๆ ผม



“ทำไมเป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรกันขึ้นกันแน่วะ”



“ฮึก ... พายอยากกลับบ้านแล้ว ดานี่พาพายกลับบ้านนะ”



พายไม่ตอบผม พายที่ทำแค่ส่ายหน้าไปมาและเอื้อมมือมาเกาะต้นแขนของผมเอาไว้แน่นๆ แล้วร้องไห้อยู่แบบนั้น ผมที่มองไปที่เอม สีหน้าของมันที่มีแต่ความโกรธแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลย ผมมั่นใจว่ามันจะยังไม่ยอมพูดในตอนนี้ ละสายตาไปมองที่ฝ่าเท้าของพายที่เลือดเริ่มจะไหลออกมามากขึ้น คิดว่าแผลคงลึก และแบบนี้ก็ควรไปหาหมอให้ทำแผล ไม่แน่ใจว่าต้องเย็บไหมด้วย



“ดานี่ พายเจ็บ...พาพายกลับบ้านนะ”



“อืมๆ เดี๋ยวดานี่พาไปค่ะ” บอกออกไปแบบนั้นแล้วถอนหายใจหนักๆ นี่แม่งเรื่องเหี้ยอะไรกันวะ



“เดี๋ยวก่อน! นี่เจ๊พี่มึงจะไปส่งหรอวะ ... ตอนมามายังไงไม่ทราบ ทำไมกลับเองไม่ได้วะ” ไอ้เอมพูดออกมาแบบนั้น สายตาของมันที่มองมาแบบไม่พอใจ



“พายมาเอง” ผมเลือกที่จะตอบออกไปอย่างใจเย็น



“แล้วตอนนี้ทำไมมึงต้องไปส่งมันด้วยวะเจ๊”



“เอม มึงพูดจาดีๆ หน่อย” ผมเลือกที่จะใจเย็นแล้วเตือนเอมแบบนั้น จริงๆ มันเป็นเด็กน่ารัก ถึงจะไม่พอใจแค่ไหนแต่มันไม่เคยไม่มีมารยาท แต่ตอนนี้ดูเหมือนความโกรธจะทำให้เอมมันไม่สนใจอะไรสักอย่าง และผมก็ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนั้น



“เหอะ คือแตะไม่ได้ แล้วคือมึงจะไปส่งเค้า?”



“มันไม่ใช่แบบนั้น แต่พายเจ็บเท้า มึงก็เห็น แล้วมึงก็น่าจะรู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร แต่กูไม่รู้ เพราะฉะนั้นสิ่งที่กูต้องทำคือพาพายไปหาหมอและพากลับบ้าน” ผมบอกออกไปแบบนั้น แต่เอมเหมือนจะไม่เข้าใจ มันที่มองมาที่หน้าผมแบบผิดหวังมากที่สุด สายตาใสๆ ของมันที่มักจะกลายเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเสมอเวลาที่มันยิ้มส่งมาให้ ตอนนี้มันวูบไหว มองหน้าผมแบบคนที่กำลังผิดหวัง ขอบตาของมันที่มีน้ำรื้นขึ้นมาในตอนนี้ ภาพตรงหน้านี้ที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากกว่าตอนเห็นพายร้องไห้ซะอีก ...



“คือมึงเลือกเค้า ... โอเค งั้นมึงก็ไป”



“เอม” ผมที่พูดออกมาแบบนั้น ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมที่กำลังก้าวเข้าไปหามัน แต่เจ้าตัวกลับถอยหลังหนี



‘พรึบ’



“โอ้ย”



“เห้ยพาย”



ผมที่ต้องชะงักขาตัวเองในตอนที่กำลังจะก้าวเข้าไปหาเอม ในตอนนี้ที่พายก็ล้มลงไปนั่งกองกับพื้น มองเห็นปากแผลที่เหวอะหว่ะจนหน้าตกใจได้ฝ่าเท้าของพาย เหมือนว่าจะเจ็บจนยืนไม่ไหว เพราะแบบนั้นเลยต้องก้มลงไปประคองเพราะพายเกือบเซไปทับแก้วที่แตกอีกที่แล้ว ถ้าแบบนั้นแม่งจะวุ่นวายมากกว่านี้ไปอีก



“เหอะ เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ตอแหลเก่งดี” เป็นไอ้เอมที่ว่าออกมาแบบนั้น ผมเงยหน้าไปมองมันแบบไม่คิดว่าจะได้ยิน เสียงเหยียดๆ ของมันที่มองมาที่พาย สายตาที่กำลังบอกว่ามันเกลียด และสลับมามองผม สายตาที่มันบอกว่าผิดหวังนั่นสาดใส่ใจของผม ก่อนที่มันจะหันหลังเดินเข้าห้องนอนไป และตามด้วยเสียง ‘ปัง’ ของประตูห้องที่ถูกปิดลงอย่างแรง



...



“ฮึก ฮื่อๆ ฮึก...”



“ไอ้เอมคะ พอแล้วค่ะมึง เลิกร้องก่อน ตามึงบวมไปหมดแล้วนะคะ”



“ก็ดู ฮึก ดูพี่รหัสมึงทำกับกูดิป้า ฮึก โคตรเหี้ย เหี้ยฉิบหายเลยไอ้สัด”



ผมที่ร้องออกมาอีกรอบพร้อมเอื้อมมือไปคว้าทิชชูจากไอ้หยีเอามาสั่งน้ำมูกอีกรอบ มองเห็นไอ้หยีที่ทำหน้าเบ้ตอนที่ผมสั่งน้ำมูกด้วยนิดหน่อย เอื้อมมือไปคว้าทิชชูมาอีกแผ่นเพื่อเช็ดน้ำตา รู้สึกเจ็บตาขึ้นมาแล้วในตอนนี้ เลื่อนสายตาไปมองเวลาตอนนี้บอกเวลาสี่ทุ่ม เหมือนว่าผมก็ร้องไห้มาประมาณสามสี่ชั่วโมงแล้ว และตอนนี้ก็กำลังนั่งอยู่ในห้องไอ้หยีที่บ้านของมัน ผมออกจากห้องของอิเจ๊มาตั้งแต่ในตอนที่มันออกไปส่งไอ้พาพวยนั่น



“เอม ... จริงๆ มึงก็ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธพี่เค้านะเว้ย เค้าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้เรื่องที่มึงทะเลาะกับอิพี่พาพวยนั่น และอีกอย่างก่อนหน้านี้เค้าก็เป็นกันมาแบบนี้ สนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร มึงที่พึ่งเข้าไปอยู่ในชีวิตเค้า มีสิทธิ์อะไรไปเปลี่ยนชีวิตเค้าวะ”



“มันจีบกูไหมวะป้า ไม่มีสิทธิ์ก็เหี้ย!” ผมที่หันไปมองหน้าไอ้หยีแบบโกรธๆ แค่คิดก็โกรธมาถึงตอนนี้



“คิดงี้ก็เหี้ยดิอิเอม” ไอ้หยีที่จ้องตอบกลับแล้วว่าออกมาแบบนั้น



“แล้วยังไงวะ กูไม่มีสิทธิ์เหี้ยอะไรเลยหรอวะ ไม่มีสิทธิ์รู้สึกหรอ คนที่บอกจะจีบกูแต่ให้ความสำคัญกับคนอื่น ออกไปกับคนที่มันเคยชอบอ่ะ คนที่มาก่อนกู คนที่มันรู้สึกดีๆ มาก่อนกูอ่ะ”



“กูเข้าใจมึงนะเอม มึงเป็นเพื่อนกู มากกว่านั้นกูก็เห็นมึงเป็นเหมือนน้องกูด้วย แต่ถ้าถามว่าตอนนี้มึงกับเจ๊พี่ดาบเป็นอะไรกัน มึงมีสถานะอะไรกันล่ะวะ?”



“คนที่เคยได้กัน” ตอบออกไปแบบนั้นก็ถูกไอ้หยีถลึงตาใส่



“สัดค่ะ! ถึงจะเคยได้กันแล้วมันพิเศษตรงไหนวะ คนเคยได้กับพี่มันเยอะแยะค่ะ มึงต้องยอมรับว่ามึงไม่ได้เป็นอะไรกับเค้ามากไปกว่าเจ้านายกับลูกน้อง”



“แม่ง! กูเกลียด ทำไมทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลยวะ!” กระแทกตัวลงกับเบาะโซฟาแบบหงุดหงิด เป็นความรู้สึกที่ทั้งเสียใจ แต่ความเป็นจริงก็กระแทกเข้าหน้าแบบที่ไอ้หยีมันบอกจนทำอะไรไม่ได้



“แล้วมึงจะเล่นตัวทำเหี้ยอะไรล่ะคะ ตอนเค้าขอคบมึงก็ลีลา แล้วตอนนี้ยังไง มีหมามาคาบกระดูกไปแล้ว”



“ฝันเถอะแม่ง! ถ้ากูไม่ยอมคาย ก็อย่าหวังว่าใครจะได้แทะต่อ”



“สัด! ลูกน้องเอมก็กลายเป็นหมาไปแล้ว”



“แต่หยี...” ผมที่เรียกชื่อมันออกไปแบบเบาๆ ก่อนจะช้อนตามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน



“กรี๊ดดด มึงเรียกชื่อกู ดูท่าทางจะซีเรียสสินะ ยังไง ว่าไงคะมึง”



“กูไม่อยากให้พี่มันไปจากกู กูชอบความรู้สึกตอนอยู่ด้วยกัน ตอนจับมือกัน ตอนที่มันลูบหัว ตอนจูบกัน กูทนไม่ได้ว่ะที่ต้องเห็นมันทำแบบนั้นกับคนอื่น กูไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย ความรู้สึกที่ว่า ทุกๆ วันมีใครรอเรากลับบ้านแล้วพูดกับกูว่า ‘กลับมาแล้วหรอ’ ... ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนเลยที่กูรู้สึกว่ากูต้องพึ่งพาใครมากขนาดนี้ กูที่อยู่คนเดียวได้น่ะ ตอนนี้กลับรู้สึกว่ากูกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้อีกแล้วว่ะ” บอกมันออกไปแบบนั้นแล้วมองเหม่อออกไปเรื่อยๆ ที่นอกหน้าต่างมืดๆ ของบ้านมัน เป็นความรู้สึกลึกๆ ที่ผมไม่อยากยอมรับเลยจริงๆ



“มึงรักเค้าแล้วล่ะ...คำตอบง่ายๆ ก็แค่มึงรักเค้า”



“แต่กูไม่ได้ชอบตุ๊ดไงป้า กูอยากได้ผู้ชายเท่ๆ สักคนที่จะปกป้องดูแลกูได้ให้ดีกว่าตอนกูดูแลตัวเอง”



“แล้วเจ๊ดานี่ดูแลมึงไม่ดีตรงไหนวะ?” ไอ้หยีที่ถามออกมาแบบนั้น มันที่มองหน้าผมนิ่งๆ ในตอนที่ถาม พอถามออกมาแบบนั้นผมเองก็ตั้งท่าจะตอบออกไปเหมือนกัน แต่พอแค่จะอ้าปาก กลับไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา



“คิดดูดีๆ เอมว่าเจ๊พี่มันไม่ดี หรือมึงติดที่ภาพลักษณ์ของเค้า ... คู่ชีวิตจริงๆ ของเรามันไม่เหมือนกับหนังสือนิยายที่มึงอ่านหรอกนะเอม”

--------------To be continued--------------



บางทีถ้าเธอยอมใจเย็นเย็นและฟังฉันสักหน่อย

อย่าพึ่งด่าพี่ดาบ อย่าพึ่งด่าน้องเอมกันเยอะ

แคทอยากให้มองในมุมทุกๆ คน แคทพยายามจะเขียนให้เข้าใจในทุกๆ คนมากๆ แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเข้าใจไหม

แต่เหนือสิ่งอื่นใด แคทหวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ จุ๊บๆ

ปล. ใครรอเก้อเสือ เดี๋ยวตอนหน้าพามาน้าาา

ฝากแฮชแทค #สวยๆ เป็นผัว ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ



ขอขอบคุณคนอ่านจากทางเล้าเป็ดเช่นเดิมนะคะ

อิเจ๊ต้องโดนแบบนี้

55555 ทีมแม่น้องเอมแน่ๆดูออก

อ้าวๆๆๆ เจ้ดานี่ไหงพาพาพวยมาทำกับข้าวที่บ้านกันสองคนอีกอ่ะ ก็รู้อยู่ว่าน้องเอมไม่ชอบ   

น้องเอมอย่าแพ้นะลูก ลุยเลย ป้าเอาใจช่วย. 

พาพวยมาเองจริงๆนะคะ พี่ไม่ได้อยากให้พาพวยมา ส่วนตอนนี้น้านนนน ยังไงดีน้าา

อิเจ้...พานังพาพวย มาทำห่าไร

มาทำไมน้านนนนน มาสร้างเรื่องแน่ๆค่ะ ดูออก

พายไม่ได้ใสๆไร้สมองอย่างที่คิด!

มันร้ายนะคะหัวหน้า!

ขอบคุณมากๆนะคะที่ยังอยู่ด้วยกัน น่ารักกก

อิ๊เจ๊โว๊ยยยยยยยย
ถ้าทำตัวไม่ชัดเจนแบบนี้อยู่อีก จะพาน้องเอมหนีไปแล้วนะ !!!!! 

ทีมแม่น้องเอมจะไม่ทนใช่ไหมคะ มาา จัดไปปป

ยัยเจ๊ดานี่เดี๋ยวจะโดนด้วย น้องฟาดเลยลูกกก

ทีมแม่น้องเอมได้รุมประชาทัณฑ์อิพี่แล้ว ในตอนนี้ ...ไม่น่ารอด 5555

ไม่นะเจ๊ เราเหนื่อยจะบ่นเจ๊แล้วแหละ อยากทำร้ายจิตใจน้องแค่ไหนก็เชิญเลย
ถึงสุดท้ายน้องจะเข้าใจแต่ก็ไม่ควรจะทำให้เสียใจก่อนนะ
ขอให้น้องเอมลดขั้นสถานะ เอาให้ทาปากแดงไม่เป็นรูปกระจับสวยๆไปเลย
ขาหมงขาหมูก็ไม่ต้องแล้ว เอาหน้าแข้งน้องเอมไปกินแทนดีกว่า

แล้วเราขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า ‘พาพวยยังตามติด’
ฮ่วยยยยยย
จะตามเขาไปถึงไหนนะคนเรา

5555555555 อ่านคอมเม้นท์แล้วยังทำให้ยิ้มได้เหมือนเดิมเลยค่ะ น่ารักกก
ชอบความตั้งชื่อตอนให้กัน งั้นตอนนี้ที่แคทลงจะตั้งชื่อตอนว่าอะไรดีเนี่ย
ส่วนขาหมูน้านนน คุณคนอ่านทำนายถูกค่ะ ไม่ได้กงไม่ได้กิน สาดแม่มมม
ไม่น่าเลย น้องเอมไม่น่าซื้อขาหมูมา ถ้าน้องซื้อส้มตำจะแซ่บกว่านี้แน่ๆ อิอิ

[Chucream.nabi]

  อิพาพวยนั้น ต้องโดน

[วายซ่า]

อิเจ้ทำน้องเสียน้ำตาอีกแล้วนะ  จะมาหวั่นไหวกะพาพวยแบบนี้ เลิกจีบน้องไปดีกว่า 

[mochi612]

กรี้ดดดดด อยากอ่านต่อแล้วค่า ตอนนี้น้อยใจตามเอมไปหลายรอบมากแงง นี่เอมก็ยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าที่อิพี่ดาบกลายร่างเป็นดานี่ก็เพราะว่านังพาพวยอ่ะ ถ้ารู้นะ ฮึ่มมม! ก็เข้าใจพี่ดาบนะที่ต้องเลือกคนเจ็บก่อน แต่มันก็หมั่นไส้อยู่ดี!! ถ้าอิพี่มันยังๆงึกๆงักๆแบบนี้น้องเอมหนีออกมาเลยลูกอย่าไปยอม ดูซิว่าจะเอาไงต่อ วันไหนที่พี่มันยอมเลิกเป็นดานี่นั่นแหละถึงจะเชื่อว่ามูฟออนจากพาพวยได้แล้วจริงๆ เป็นแบบนี้มันคาราคาซังในใจ

[sailom_orn]

  พาพวยชนะเลิศศศศศศ
หนูเอมคะอย่ายึดติด เดี๋ยวจะเสียผัวนะคะ

[mystery Y]

อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!?

[LifePo-YuGu]

ขอแบบยาวๆแล้วไม่ค้างได้ไหมง่า 

[Pangogi]

อยากรู้จริงๆว่าทะเลาะไรกันนนนร

[KizzllKizz]

ขัดใจมากก ยัยพาพวย!!!!!!! เลิกแอ๊บใสสักที!!!!!!

[Kelvin Degree]

ร้ายกาจมากพาพวย,,,

[Yoghurt]

บทที่22

[[TGer: เลิกเรียนแล้วลงมา กูรออยู่ข้างล่าง] ]



ได้แต่เปิดอ่านข้อความจากไลน์ที่ถูกส่งเข้ามาแบบไม่เข้าใจ มารอกูอยู่ข้างล่างนี่คืออะไรก่อน บางทีก็สงสัยว่านี่พี่รหัสหรือเจ้ากรรมนายเวร ตามติดชนิดที่กูลืมไปเลยว่าไม่เคยมีเพื่อน ... ผมที่อ่านแล้วกดปิดหน้าจอและวางมือถือลงบนโต๊ะเพื่อฟังอาจารย์หน้าห้องสอนต่อ นี่ก็สอนแบบไม่มีเหน็ดเหนื่อย บางทีก็อยากให้คิดว่าถ้าอาจารย์ไม่เหนื่อยก็ให้คิดถึงกูบ้างครับ



‘ครืดๆ’



โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาอีก พร้อมๆ กับหน้าจอที่ก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง ถอนหายใจแล้วกดเปิดมันอีกครั้งแบบเสียไม่ได้



[[TGer:หยิ่งหรอสัด อ่านแล้วไม่ตอบ] ]



[[TGer:เดี๋ยวมึงเจอ เดี๋ยวมึงได้รู้เลยไอ้ลูกเสือ] ] พอกูไม่ตอบก็ส่งข้อความตามมาข่มขู่กันต่ออีก มันเป็นคนยังไงกันวะ



[[tiger: กูเรียนไหมล่ะไอ้พี่ เป็นเหี้ยไรนักหนา เซี่ยนอะไรมาวะ] ]



[[TGer:ไม่ได้เซี่ยน แต่เงี่ยนได้ไหมวะ] ]



[[tiger: สัด ขอไม่คุยกับคนเหี้ย] ]



[[TGer:ฮ่าๆๆ มึงดีมากมั้งไอ้น้องเสือ เด็กเวร] ]



[[TGer: ไหนบอกเรียนไง ไปตั้งใจเรียนดิ เล่นมือถือทำเหี้ยไร] ]



[[tiger: โวะ] ]



อยากจะด่าแม่งจริงๆ แล้วไอ้หน้าเหี้ยที่ไหนแม่งส่งมาด่ากันตอนกูไม่ตอบมันวะ กวนตีนฉิบหาย ...



[[TGer: ตั้งใจเรียนนะครับน้องเสือ] ]



[[TGer: กูรอข้างล่าง] ]



สัด ... ไม่รู้จะด่าอะไรแม่งเลยจริงๆ กับอีกคนที่ส่งข้อความแบบนั้นมากวนตีนกัน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องเผลออมยิ้มออกมาตอนที่กดปิดหน้าจอโทรศัพท์ รู้สึกเหมือนจะมีแรงตั้งใจเรียนขึ้นมามากกว่าเดิมหน่อยตรงที่เหมือนว่ามีใครกำลังรอเราตอนเลิกเรียน



ก็ไม่ได้ดีใจอะไรมากหรอกนะ ... ก็แค่รู้สึกดีนิดหน่อย



เป็นคนหน้าเหี้ยแบบนั้น ก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะใจดีขัดกับหน้าตามากขนาดนี้



นั่งเคาะปากกาเล่นไปเรื่อย อีกไม่กี่นาทีจะหมดคาบเรียนในตอนนี้ ใจผมก็ไม่ได้จดจ่อกับการเรียนอีกแล้ว จนถึงช่วงเวลาที่อาจารย์ป้าแกบอกว่าเลิกเรียน ก็เป็นผมคนแรกเลยที่พุ่งออกจากห้อง มองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าตอนนี้4โมงครึ่ง ก็คือสอนเกินให้กูไปครึ่งชั่วโมง ไอ้พี่เก้อที่แม่งมานั่งรอข้างล่างเบื่อตายไปแล้วมั้ง



“ยังไงไอ้เสือ รีบอะไรขนาดนั้นวะ” เสียงของคนที่ดังมาจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นเป็นไอ้หน้าเดิม ไอ้อ๊อดเพื่อนในห้องที่กูไม่นับว่าเป็นเพื่อน เรียนโรงเรียนเดียวกันมาสมัยม.ปลาย ก็ไม่รู้ว่าซวยเหี้ยอะไรนักหนาถึงต้องมาเจอมันที่นี่อีก ... ผมหันหน้าหนีพอรู้ว่าเป็นมัน ไม่อยากเสวนาด้วย



“ทำไม หยิ่งหรอมึง” สัด...คำนี้อีกแล้ว



“กูไม่ได้หยิ่ง แต่ไม่อยากเสวนากับคนแบบมึง” หันไปมองหน้าแม่งที่ก็ยืนอยู่ตรงหน้าลิฟ พร้อมๆ กับเพื่อนมันอีกสามสี่คน ที่ยืนเป็นแบล็คอยู่ข้างหลัง กูก็นึกว่าบอร์ดี้การ์ด เห็นแบบนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากให้ไปทีนึง



“ทำไม คนแบบพวกกูมันทำไมวะ”



“โทษนะ บ้านมึงไม่มีกระจกหรอวะ หรือว่ากระจกบ้านมึงมันส่องแล้วระบุสายพันธ์มึงไม่ถูกว่าเป็นเหี้ยชนิดไหน”



“ไอ้เสือ ปากดีนะมึง! เด็กเสี่ยแบบมึงมันก็แค่อิตัวล่ะวะ คงจะมีดีแค่บนเตียง” มันที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ มันที่ดังมาเป็นลูกคู่กันที่ด้านหลังของมัน คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหันมามองผมกันเป็นตาเดียว บ้างก็หันไปกระซิบกระซาบกัน มองหน้ามันที่ดูจะถูกอกถูกใจกับสถานการณ์แบบนี้ เพราะว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่มันทำแบบนี้



“มึงสิอิตัว! มึงจะกินตีนกูไหมไอ้สัด” เดินเข้าไปหามันในตอนนั้น เป็นความรู้สึกที่เรียกได้ว่าเลือดขึ้นหน้า เวลาที่เห็นสายตาของพวกมันที่มองมาเหมือนผมเป็นตัวอะไรสักอย่างที่แค่พวกมันเอามือขยี้ก็ตาย กูเกลียด เกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด



“ทำไม จะทำอะไ... โอ้ย! ไอ้เสือ”



‘ผลั้ว!’



“ปากดีแบบมึงต้องแดกตีนกู!” ตะโกนออกไปแบบนั้นพร้อมๆ กับประเคนหมัดอีกข้างซัดใส่หน้าของมันไปอีกหนึ่งที เสียงกรี๊ดรอบข้างและเสียงชุลมุนวุ่นวายรอบข้างที่เริ่มดังมากขึ้นแต่ผมไม่สนใจ รู้แค่ว่าวันนี้ต้องเอาเลือกหัวไอ้สัดอ๊อดมาล้างตีน



“เห้ย! สัดเสือ หยุดมึง มึงหยุด!”



“ปล่อย!! ปล่อยกูสิเว้ย กูจะฆ่ามัน!!” ผมที่ร้องตะโกนออกมาแบบนั้นแล้วดิ้นรนที่จะยื่นตีนไปขยี้หน้าไอ้อ๊อดที่นอนหงายอยู่ที่พื้นเพราะแรงถีบจากตีนผม เพื่อนๆ ของมันที่คอยประคองไอ้อ๊อดอยู่ตรงนั้นแต่ไม่กล้าเข้ามาเสี่ยงกับตีนผม



“เห้ยๆๆ เกิดอะไรขึ้น ปี๊ดๆๆๆ” เสียงนกหวีดที่ดังมาพร้อมๆ กับเสียงของยามที่ตามมา แต่ในตอนนี้ผมก็ไม่สนใจ แต่ตัวของผมที่ตั้งใจจะฝืนเข้าไปซัดหน้าแม่งอีกหมัดแต่ก็ฝืนแรงดึงจากข้างหลังไปได้ ตัวของผมที่ถูกลากไปตามพื้นแบบไม่สนใจใยดี จนสุดท้ายก็ถูกโยนเข้ามาในรถคันหนึ่งจนได้



“เป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้สัดเสือ!” เสียงเข้มดุดันที่มาพร้อมกับหน้าตาถมึงทึงที่จ้องมองผมจากทางปากประตูรถ พี่มันที่เอามือเท้ากับขอบรถและก้มตัวลงมาจ้องหน้ากันแบบดุๆ



“แล้วพี่มายุ่งเหี้ยไรด้วยล่ะ!”



‘ผลั้ว’



“โอ้ย! ผมเจ็บนะโว้ย” แรงตบที่กระแทกลงมาบนกระหม่อมทำเอาหัวโยกไปโขกกับคอนโซลหน้ารถอย่างแรง ได้แต่ยกมือขึ้นมากุมหัวเพราะเจ็บมาก แต่ถึงแบบนั้นความหงุดหงิดในใจก็ยังคงมีอยู่แบบไม่ขาดสาย กลับยิ่งหงุดหงิดเพิ่มกว่าเดิม ได้แต่สะบัดหน้ากับไปมองหน้าคนที่ยืนขว้างอยู่ที่ประตูอย่างหงุดหงิดใจ



“อย่ามามองหน้ากูแบบนี้นะสัด เดี๋ยวกูจะตบมึงอีกที ทำเหี้ยอะไรไม่รู้เรื่อง”



“แล้วพี่มาเสือกเหี้ยไรด้วยล่ะวะ”



“ถ้ามึงว่ากูเสือกอีกครั้งกูจะต่อยให้ปากมึงแตก! สัด! ถ้าไม่ใช่เพราะกูที่ลากมึงออกมา ป่านนี้มึงโดนลากไปห้องคณะบดีแล้วไอ้สัด”



“ไปก็ไปดิ ผมกลัวแม่งที่ไหนล่ะ แค่ได้ขยี้หน้าไอ้อ๊อดแม่งผมก็ไม่สนใจเหี้ยไรทั้งนั้นล่ะ”



“งั้นมึงก็เชิญไปเลย! กูเสือกเองอ่ะที่กลัวมึงจะโดนทัณฑ์บน กลัวมึงจะโดนไล่ออก ลงไปจากรถกูเลยไอ้เหี้ย 18ไม่เด็กแล้วแต่มึงยังทำตัวเหมือนคนที่ลืมสมองไว้ในท้องแม่ จะไปโง่ที่ไหนก็ไปไอ้สัด!”



‘ปัง’



พี่มันที่ตะโกนด่ากราดออกมาแบบนั้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตูรถใส่หน้าผมดังโครมใหญ่ คำพูดของมันที่ว่าออกมาแบบนั้นทำเอาผมต้องนั่งนิ่งๆ อยู่กับที่ คำพูดก่อนหน้านี้มันกดทับมาใส่ตัวผมแบบไม่สามารถที่จะลุกไปไหนได้



“นั่งอยู่ทำเหี้ยไร ลงไปเดะ! จะไปโง่ที่ไหนก็เรื่องของมึง!!” มันที่ตะคอกออกมาแบบนั้นอีก แต่ผมทำได้แค่ก้มหน้า เอามือสองข้างที่เกาะไว้ที่เบาะรถได้แค่นั้น



“เหอะ” ได้ยินเสียงแค่นหัวเราะในลำคอของมันออกมาแบบนั้น ก่อนที่ตัวรถจะถูกกระชากออกไปอย่างแรง พี่มันที่เหยียบคันเร่งออกไปด้วยความไว มองๆ ดูตอนนี้ก็ประมาณ90 90กับถนนในมหาลัย รีบเหมือนพ่อใครตาย กูรับประกันได้เลยว่าคนในมหาลัยต้องตะโกนด่ามึงไล่หลังไปแน่ๆ



“พี่เก้อ มึงขับรถช้าๆ หน่อยสิ” ในที่สุดก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ไอ้สัดเอ้ย ก่อนหน้านี้รถพึ่งพุ่งออกจากสี่แยกในช่วงที่ไฟเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เหลืออีกไม่กี่วิมันก็จะเป็นไฟแดง แล้วรถที่กำลังจะขับตรงมาอีกทางคือรถสิบล้อ ไอ้เหี้ยเอ๊ย เหมือนในหนังเดอะฟาส ใจกูคือหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม



“มึงกลัวรึไง”



“ก็กลัวสิวะ! ใครแม่งจะไม่กลัวเล่าวะ” หันไปบอกแบบนั้นใส่คนข้างๆ ตัว มองเห็นพี่มันเองที่ก็ปลายตามามองกันแบบดุๆ อยากจะด่าออกไปอีกที่แม่งขับรถเหี้ย แต่พอเจอสายตาแบบนั้นของมันก็เลยต้องหุบปากลงเหมือนเดิม



“กูก็นึกว่ามึงไม่กลัวตาย เห็นก่อนหน้านี้ก็ห้าวจังล่ะไอ้เหี้ย” แขวะออกมาแบบนั้นอีกรอบ ... เออแม่ง!



“เออๆ ผมผิดผมรู้แล้ว พี่จะเอาอะไรอีกล่ะ”



“ถ้าคิดไม่ได้มึงก็เงียบปากไปไอ้สัด” กระแทกเสียงออกมาอีกครั้งแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป ไม่รู้ว่าแม่งจะไปไหนด้วย



“เออ! เรื่องมึงเลย” สุดจะทน ก็จะอะไรนักหนาล่ะวะ จะเอาอะไรจากกูนักหนาล่ะแม่ง เพราะคิดแบบนั้น สุดท้ายก็เลยกระแทกตัวลงบนเบาะออดี้r8ของมันแรงๆ แบบไม่สนใจราคา ได้แต่กอดอกแล้วหันหน้าหนีออกไปมองกระจกนอกลงทางซ้ายมือของตัวเองทั้งแบบนั้น



เวลาที่ก็ผ่านไปไม่รู้ว่าเท่าไหร่ แต่เหมือนจะไม่นานเท่าไหร่ อีกคนที่ก็เอาแต่ขับรถต่อไปเรื่อยๆ แบบนั้นโดยที่ไม่พูดอะไร มองเส้นทางที่รถกำลังมุ่งหน้าไปก็จำได้ดีแล้วว่ามันคือเส้นที่จะไปหอพักของผม และอีกไม่นานก็ใกล้ที่จะถึงแล้วด้วย ... แต่เราสองคนในตอนนี้ที่ก็ได้แต่นิ่งและไม่มีใครพูดอะไรออกไป



อึดอัดฉิบหายเลยไอ้เหี้ย



แม่ง



“เออๆๆ! ผมผิดเองอ่ะ พี่พอใจยัง!”



“อะไรมึง” ผมที่โพล่งออกไปแบบนั้น หลับหูหลับตาพูดออกไป แต่อีกฝ่ายก็แค่ตอบกลับมาด้วยเสียงนิ่งๆ ที่ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่แค่สามคำ เป็นความไม่สนใจที่ผมโคตรจะไม่ชอบเลย



“พี่เก้อ”



“เรียกเหี้ยไร” พี่มันที่ว่าออกมาแบบนั้นอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่เจ้าตัวก็ตบไฟเลี้ยวซ้ายในตอนนั้นพอดี ... ถึงหอผมแล้ว รถที่ค่อยๆ ชะลอหยุดลงช้าๆ เป็นช่วงเวลาที่ในใจของผมได้แต่พูดว่า ขับต่อไปอีกหน่อยสิไอ้เหี้ย ล้อรถดีอะไรขนาดนี้ จะรีบจอดทำไมวะไอ้สัด ... ถึงแม้ว่าความเป็นจริงถ้าไม่จอดก็คือจะทะลุเข้าไปในตัวตึกหอพักก็ตาม



“ลงไป”



“เดี๋ยวดิพี่เก้อ” หันไปพูดกับมันด้วยเสียงอ่อยๆ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าไปมองหน้ามันด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่ามันจะใช้สายตาแบบไหนมองกันกลับมา สายตาในแบบที่ผมไม่อยากเห็น



“เดี๋ยวเหี้ยไร ลง”



“ผมไม่ลง พี่อย่าไล่”



“แต่นี่มันรถกู ลงไป”



“ผมไม่ลงๆๆ! รถพี่แล้วไง อวดหรอวะ”



ว่าออกไปแบบนั้น ก็รู้ว่ากูเริ่มที่จะกวนตีนมันอีกแล้ว เพราะแบบนั้นเลยเงยหน้าขึ้นไปจ้องหน้ามันไว้ และก็เป็นแบบที่คิด มันที่มองตรงมาแบบฉุนๆ เหมือนมันกำลังข่มใจตัวเองไม่ให้พุ่งหมัดเข้ามากระแทกปากผม สายตาเย็นชาของมันที่มองมา จริงๆ ก็เป็นสายตาที่เคยเห็นในตอนแรกที่เจอกัน แต่เหมือนจะนานมาแล้วในความรู้สึกของผม และแบบนั้นก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมไม่ชอบสายตาแบบนี้ของมันเลย



“ไอ้เสือ!”



“ผมไม่ลง! ถ้าผมยังไม่ได้ขอโทษพี่ผมก็ไม่ลงหรอก!!” หลับหูหลับตาตะโกนออกไปแบบนั้น รู้สึกร้อนหน้าไปหมด ... ผมที่กำลังตะโกนขอโทษพี่มันดังจนลั่นรถ รู้สึกเสียหน้าหน่อยๆ กับคำพูดนี้ที่นานๆ ทีจะได้พูดออกไป แต่....คิดว่าถ้าครั้งนี้ไม่พูดจะเสียใจมากยิ่งกว่า



“ผมขอโทษพี่เว้ย! ผมผิดเองอ่ะที่มีเรื่องตรงนั้น ทั้งๆ ที่พี่ไปช่วยผมมาแต่ผมก็ยังปากหมา เออ...ผมเหี้ยเองผมรู้ดี ทั้งๆ ที่พี่เป็นห่วง ไม่ขอบคุณแล้วยังปากหมาอีก ผมขอโทษ!” ว่าออกไปรัวๆ แล้วลืมตาขึ้นมาในตอนสุดท้าย ผมที่ปลดสายเบลท์ออกไปก่อนแล้ว และในตอนที่มองหน้ากัน ก็เห็นไอ้พี่เก้อที่ยกยิ้มมุมปากออกมาในตอนนี้



สัด!



กูหันหลังเตรียมพุ่งลงจากรถเลย แต่เหมือนอีกฝ่ายก็ตั้งใจมองกูทุกการกระทำ มือของมันที่พุ่งมาจับต้นแขนของผมไว้ได้ทันก่อนที่จะเปิดประตูออก และถูกมันกระชากให้หันกลับมาที่เดิม ไอ้เหี้ยไอ้สาดดดดด ไอ้เสืออยากตาย เกลียดหน้าแม่งฉิบหาย ไอ้พี่รหัสเฮงซวย!



“รีบไปไหนวะ ไหนเมื่อกี้ไม่อยากลงจากรถกูไง”



“ตอนนี้กูอยากลงแล้วมึงอย่ามาจับกูไอ้สัดพี่เก้อ มึงจะไปไหนก็ไปเลย!” บอกแม่งแบบนั้นในตอนนี้อีกคนขยับหน้าเข้ามาใกล้ มันที่ยกยิ้มมุมปากนัยน์ตาวาววับเหมือนคนเหี้ยที่กำลังจงใจจะทำอะไรสักอย่าง แต่มั่นใจมากๆ ว่าสิ่งที่มันจำกูจะต้องไม่ชอบใจ



“ตอนนี้กูไม่อยากไปแล้ว”



“ทีเมื่อกี้มึงยังไล่กูลงจากรถ อยากจะไปไหนก็ไปสิวะ”



“ทีกูไล่มึงลงจากรถเพราะกูจะไปกับมึงต่างหาก ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อยป่ะวะ มึงแม่งคิดเองเออเอง” มันที่ว่าออกมาแบบนั้นแล้วยักคิ้วใส่กัน กูล่ะอย่างจะดึงขนคิ้วให้แม่งหลุด



“ไอ้พี่เก้อ มึงกวนตีนกูนะ!”



“พูดไปเหอะกูไม่โกรธ เพราะ...”



“เพราะเหี้ยไร..” ช้อนตามองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนที่มันก็ก้มมองหน้ากันพอดี รอยยิ้มมุมปากที่ค่อยๆ แสยะยิ้มออกมาในตอนนั้น



“เพราะมึงขอโทษกูแล้วไง ไอ้ลูกเสือ”



“สาดดดด ไปไกลๆ กูเลย ใครขอโทษมึงวะสัดพี่!”



“ฮ่าๆ เขินเหี้ยไรอะไรขนาดนั้นล่ะวะ น้องเสือรอกูด้วยจ้า”



“อย่ามายุ่งกับกู คืนนี้กูจะไปเที่ยว อย่ามาตามกูนะโว้ย!” ตะโกนออกไปแบบนั้นในตอนที่ไอ้สัดพี่มันก็เดินตามออกมาจากรถมัน



“มึงจะไปไหน! ฝันเถอะไอ้สัดว่ามึงจะได้ไปคนเดียว”



“กูจะไปร้าน DANI WORLDโว้ยยยย”



บอกมันออกไปแบบนั้น ก็หันไปมองเห็นไอ้สัดพี่เก้อยืนนิ่งอยู่ตรงรถมันแบบนั้น เหมือนจิตแม่งหลุดไปไหนสักที แต่ช่างแม่งดิ คืนนี้กูจะแต่งให้หล่อไปหิ้วหญิงเลย





...



“ฮึก เจ็บมากเลยอ่ะดานี่ พายเจ็บจัง”



“ก็โดนเย็บตั้งหลายเข็มมันก็ต้องเจ็บสิคะ” ผมที่เข็นรถเข็นออกมาจากโรงพยาบาลในช่วงเวลาสองทุ่ม คนที่นั่งอยู่บนรถร้องออกมาแบบนั้น หน้าตาซีดๆ ที่มาพร้อมๆ กับน้ำตาคลอที่หน่วยตา มองดูจากตรงนี้ก็ดูน่าสงสารมากจริงๆ



“พายไม่เข้าใจเลย ทำไมน้องเอมต้องทำร้ายพายด้วย” เสียงใสของคนบนรถที่ว่าออกมาแบบนั้นก่อนจะตามมาด้วยฝ่ามือนุ่มของพายที่เอื้อมมาจับที่แขนของผมเอาไว้ สายตาใสที่ตอนนี้ดูหม่นแสงอย่างน่าสงสาร ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ ในตอนนี้



“พายคะ”



“จริงๆ นะดานี่ ตอนนั้นอ่ะพายตกใจมากๆ เลย”



“เราไปนั่งคุยกันในสวนข้างๆ นี้ดีไหมคะ ดานี่มีอะไรจะคุยด้วย” ว่าออกไปแบบนั้น อีกคนที่ก็ชะงักไป ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าผม



“นะคะ ไปกัน” บอกอีกคนแบบนั้น ไม่ได้รอว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะตอบตกลงหรืออะไร ก็แค่เข็นรถเข็นไปที่สวนข้างๆ ของโรงพยาบาลในตอนนั้น พระพายเองที่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร



ลมเย็นๆ ในสวนตอนช่วงเวลาสองทุ่ม จริงๆ ไม่เหมาะจะมาอยู่ใต้ต้นไม้ในตอนนี้หรอกเพราะมันจะคายก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาในตอนกลางคืน แต่ถึงแบบนั้นผมก็คิดว่า ผมควรคุยกับพายในตอนนี้ และวันนี้



“ดานี่...”



“พายคะ ดานี่จะไม่อ้อมค้อมนะ ดานี่ต้องขอโทษแทนเอมที่ทำให้พายเจ็บ ถึงแม้ดานี่จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เอมถึงทำแบบนี้กับพาย”



“ไม่เป็นไร พายไม่โกรธหรอก” คนตรงหน้าผมตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มแบบนั้น แววตาใสๆ ที่จ้องตรงมาที่ผม ในสายตามีประกายบางอย่างที่ผมไม่อยากสนใจในตอนนี้ และในตอนที่ผมกำลังจะพูดต่อ พระพายก็ขัดผมขึ้นมาซะก่อน



“ดานี่...พายเองก็มีเรื่องจะพูดนะ”



“คะ?”



“พายกลับมาแล้วนะ ... ที่พายบอกให้ดานี่รอก่อน ตอนนี้พายพร้อมแล้วนะ”

.

.

.

“แต่ในตอนที่พายพร้อม ผมไม่อยากรอแล้วเดินไปกับพายอีกแล้วไง”

--------------To be continued--------------



อุ๊ยๆๆๆๆ มาจ้าาาาา ต้องมาแล้วน้าาาา

ใคร ใครที่ด่าเจ๊ไว้ มาาาา

ฝาก #สวยๆ เป็นผัว ด้วยนะคะ


ขอขอบคุณคนอ่านจากทางเล้าเป็ดมากๆเช่นเดิมนะคะ

อิพาพวยนั้น ต้องโดน

  มันต้องโดนสักทีแล้วไหมคะพี่ตา

อิเจ้ทำน้องเสียน้ำตาอีกแล้วนะ  จะมาหวั่นไหวกะพาพวยแบบนี้ เลิกจีบน้องไปดีกว่า 

ยังไงกันน้าาา อิเจ๊แกจะเลิกจีบน้องไหมน้าาา (นี่ว่าไม่มีทาง) 5555

กรี้ดดดดด อยากอ่านต่อแล้วค่า ตอนนี้น้อยใจตามเอมไปหลายรอบมากแงง นี่เอมก็ยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าที่อิพี่ดาบกลายร่างเป็นดานี่ก็เพราะว่านังพาพวยอ่ะ ถ้ารู้นะ ฮึ่มมม! ก็เข้าใจพี่ดาบนะที่ต้องเลือกคนเจ็บก่อน แต่มันก็หมั่นไส้อยู่ดี!! ถ้าอิพี่มันยังๆงึกๆงักๆแบบนี้น้องเอมหนีออกมาเลยลูกอย่าไปยอม ดูซิว่าจะเอาไงต่อ วันไหนที่พี่มันยอมเลิกเป็นดานี่นั่นแหละถึงจะเชื่อว่ามูฟออนจากพาพวยได้แล้วจริงๆ เป็นแบบนี้มันคาราคาซังในใจ

สงสารน้องเอมใช่ไหมคะ ทีมแม่น้องเอมใช่ไหมเนี่ย เพราะน้องเสียใจมากๆ ตอนนี้น้องเลยไม่มาปรากฏตัวเลย5555
ตอนหน้าแคทจะพาน้องเอมกลับมาหาทุกคนนะคะ ส่วนทางด้านพี่ดาบน้านนน มาอ่านกันก่อนน้าาา แคทจุ๊บๆเลยนะคะ

พาพวยชนะเลิศศศศศศ
หนูเอมคะอย่ายึดติด เดี๋ยวจะเสียผัวนะคะ

  เอ๊ะ อันนี้ชมพาพวยหรอคะ หูยยย คนแรกเลยค่ะ ฮ่าา

อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!?

และอิไรท์บ้าบอนี่ก็ยังไม่มาเฉลยอีกกกก แง้

ขอแบบยาวๆแล้วไม่ค้างได้ไหมง่า 

แง้ ขอโทษนะคะ ตอนใหม่ที่ลงก็คือสั้นไปอีก ครั้งหน้าแคทจะพยายามยาวกว่านี้นะคะ

อยากรู้จริงๆว่าทะเลาะไรกันนนนร

และตอนนี้อิไรท์ก็ยัง ยังไม่มาเฉลยอีก อย่าตีเราน้าาาา

ขัดใจมากก ยัยพาพวย!!!!!!! เลิกแอ๊บใสสักที!!!!!!

ยังคงขัดใจกันต่อไปอ่ะโน๊ะ ฮ่าาา

ร้ายกาจมากพาพวย,,,

  มาดูความไสยๆของพาพวยกันต่อจ้าา 5555

[sailom_orn]

เราอวยพาพวยก่อน พอนางหลงกล
จะจับมัดมือ มัดเท้า แล้วเอารังมดแดงโยนใส่
แกล้งนุ้งเอมเราดีนัก
 

[Chucream.nabi]

  ดีมากดานี่...เค้าไม่รอแกแล้วไงนังพาพวย
เค้ามีเมียใหม่แล้วย่ะ อิเจ้มึงกลับไปง้อน้องเลยนะ

[Rungzanaka]

เจ๊ไปงอน้องด้แล้วงอนหายไปแล้วเนี่ย งื้อออไปตามน้องกลับมานะปล่อยนังพาพวยไปเลย
อยากรู้แล้วงับว่าเกิดอะไรขึ้น 

[วายซ่า]

อิเจ้ต้องเคลียร์พาพวยให้ได้เลยนะ ไม่งั้นน้องเอมไปแน่ๆ

นังพาพวยมารยาสาไถดีนักนะ. มันน่า   

[mystery Y]

มุ้งมิ้งไรกันคู่นี้

[Kelvin Degree]

ดีมาก มันต้องอย่างนี้ อิเจ๊!!!

[LifePo-YuGu]

น้องเสือจ้า ขอยืมตัวพี่เก้อไปทำให้อิ๊เจ๊มันหึงหน่อยสิ น่าาาา 

ไหนๆ ก็ไหนๆละ อยากเห็นคนหึงแบบหน้ามืดตามัวง่ะแคททททททท 

[u_cosmos]

พูดๆไปเลยเถอะเจ๊ อีกฝ่ายเขาจะได้เข้าใจและทำใจเสียที
เคลียร์กับเพื่อนจบแล้วจะได้ไปเคลียร์กับน้องต่อ ไม่รู้เสียน้ำตาไปกี่ปี๊บแล้วนั่น
ถึงน้องเอมจะหึงจะหวงยังไงก็ยังแฝงไว้ด้วยความรักอันบริสุทธิ์ที่มีต่อเจ๊(อวยสุดฤทธิ์)
ไม่ได้มารยาร้ายกาจแบบพาพวยเลย
ที่สำคัญ!! อีกคู่เขาไปถึงขั้นช่วยกันต่อยอริ ไปรับไปส่ง พาหลบรปภ. แล้ว
คู่เจ๊จะะมาหึงหนีขึ้นภูเขาสามลูกแบบหนังอินเดียไม่ได้นะ

[Yoghurt]

บทที่23

“แต่ในตอนที่พายพร้อม ผมไม่อยากรอแล้วเดินไปกับพายอีกแล้วไง” บอกคนตรงหน้าออกไปแบบนั้น ร่างเล็กตรงหน้าผมที่ยิ้มกว้างอยู่ก่อนหน้านี้ค่อยๆ หุบรอยยิ้มลงมาช้าๆ สายตาใสสั่นไหวขึ้นมาในตอนนี้



“ดานี่...พูดแบบนี้หมายความว่าไง”



“พายเคยบอกให้รอ แล้วผมก็รอ รอทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ารอเพื่ออะไร”



“ก็รอเพื่อพายพร้อมไง แล้วตอนนี้พายก็พร้อมแล้วนะ” ฝ่ามือเรียวที่เอื้อมมาจับข้อมือของผมไว้ ในตาสวยที่ช้อนตามองกันในตอนนี้แล้วพูดออกมา



“ผมเคยรอพาย รอพายมานานมาก ... จนตอนนี้รอไม่ไหวแล้ว”



“ทำไมล่ะ ทำไมดานี่พูดแบบนี้ล่ะ ... ดานี่รักพายไม่ใช่หรอ ไหนดานี่บอกว่ารอได้ไง ... เป็นเพราะเอมหรอ” พายที่พูดออกมาแบบนั้น ท่าทางของคนที่กำลังผิดหวังและเสียใจ ในสายตาของเจ้าตัวที่มองตรงมาที่ผมกำลังบอกว่าตัวเองเสียใจและเสียความรู้สึกกับคำพูดของผมมากแค่ไหน



“ไม่ใช่เพราะเอม” ผมบอกออกไปแบบนั้น แต่พายที่มองมา ท่าทางที่บอกว่าไม่ยอมรับกับคำพูดของผม ทำเอาผมต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ ในตอนนี้ ... อยากน้อยมันก็ไม่ใช่เพราะเอมที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ความผิดของควายน้อยของผม



“ไม่จริง....ดานี่ปกป้องเอม”



“เรื่องนี้มันไม่ใช่เพราะเอม มันไม่เกี่ยวกับเอมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วพาย”



“เนี่ย เอมทำให้ดานี่เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย ตั้งแต่พายกลับมา ดานี่ก็ไม่เหมือนคนที่พายเคยรู้จัก” ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมๆ กับที่นัยน์ตาสวยเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อคลอออกมา เป็นภาพที่น่าสงสาร ในแบบที่ผมไม่เคยอยากเห็น ... เมื่อก่อนผมเคยเห็นพายร้องไห้หลายครั้ง เพราะแบบนั้นผมเลยอยากจะปกป้องพาย ... ถึงแม้ว่าตอนนี้จะสงสาร แต่ตอนนี้ผมก็มีคนที่ต้องห่วงมากกว่าพาย



“พาย...เอมไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนไป”



“เอมทำ! ไม่อย่างงั้นดานี่จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง ดานี่จะเปลี่ยนไป จะไม่รอพายเหมือนตอนนี้ได้ยังไง”



“ผมรอพายมาตั้งแต่ปี2นะ รอพายมา5ปี พายไม่คิดว่ามันนานเกินไปบ้างหรอ”



“ถ้าดานี่รักพาย ทำไมถึงทำให้พายไม่ได้ ดานี่ก็รู้ว่าเพราะอะไรพายถึงไม่พร้อมอ่ะ” พายที่พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก สายตาพายที่มองผมในตอนนี้เป็นแบบที่กำลังผิดหวัง แต่ถ้าจะผิดหวังก็คงเป็นเพราะผมเอง



“ที่ผ่านมา ผมทำให้พายไม่มากพอหรอ” ถามออกไปแบบนั้น พายที่ก็ชะงักคำพูดไปพร้อมๆ กับน้ำตาที่คลอเบ้ามากขึ้นกว่าเดิม



“พายบอกให้รอผมก็รอ พายบอกให้ไปผมก็ไป พายไม่สนิทใจจะคุยกับผู้ชายผมก็เปลี่ยนตัวเอง ผมพยายามเข้าใจพายทุกอย่างว่ามันเป็นเพราะอะไร พายเจออะไรมา มันถึงทำให้พายตกลงคบกับผมไม่ได้สักที ... ผมอาจจะดีไม่พอจริงๆ แหล่ะพาย ผมเห็นแก่ตัวที่รอพายอีกไม่ได้แล้ว”



“ดานี่...ฮึก ... ทำไม ...ตอนนี้พายไม่ให้ดานี่รอแล้วไง” เหมือนว่าสุดท้ายแล้วพายเองก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว



“ก่อนที่พายจะไปเรียนต่อ พายบอกผมว่าถ้ารอไม่ไหวก็ไม่ต้องรอ”



“แต่ดานี่บอกว่าจะรอ”



“ผมในตอนนั้นคิดว่าผมจะรอพายไหว แต่จริงๆ แล้วไม่มีใครทนรอใครแบบไม่มีจุดหมายไปได้ตลอดหรอกพาย ผมมันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ขอโทษที่ต้องพูดออกมาแบบเห็นแก่ตัวแบบนี้ แต่ตอนนี้ ผมไม่พร้อมจะรอพาย ผมอยากเดินไปกับคนอื่นแล้วพาย คนที่ผมจะไม่ต้องรอ”



“ฮึก ดานี่…ไหนดานี่บอกว่ารักพายไง ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮึก ทำไมถึงผิดสัญญาแบบนี้ ฮึก” มือเรียวที่กำข้อมือของผมเอาไว้บีบแน่นขึ้นมากกว่าเดิม แรงเท่านี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บอะไรมากมาย แต่มันก็ทำให้เข้าใจได้ ว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายในตอนนี้มันเป็นยังไง กำลังเจ็บและเสียใจมากแค่ไหน … จริงๆ ผมเองก็รู้สึกแย่ที่เห็นพายต้องเป็นแบบนี้เพราะตัวผม แต่ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรม ไม่ว่าจะกับพาย กับผม หรือแม้จะเป็นเอม ถ้าเรื่องราวมันยังคาราคาซังอยู่แบบนี้ต่อไป ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงจะสุขใจไปตลอดไม่ได้หรอกกับความสัมพันธ์ที่ยังไม่ชัดเจนแบบนี้ ผมอยากให้เรื่องมันชัดเจนขึ้น ถึงตัดสินใจที่จะแก้มันจากตัวผมก่อน เริ่มแรกก็ต้องเป็นเรื่องของผมกับพาย ที่มันควรจะชัดเจนสักที เพราะแบบนี้เลยแยกตัวพายออกมาก่อน มาคุยกันให้ชัดเจนก่อน



“ผมรักพาย ผมเคยรักพาย และตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่แค่ความรักที่ผมมีให้พาย มันไม่ใช่ในสถานะเดิม ที่ดาบมีให้พายได้ในตอนนี้ ก็แค่ความรักและหวังดีแบบเพื่อนเท่านั้น”



“ดานี่! ต้องดานี่สิ!!”



“มันปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่าจริงๆ แล้วผมชื่อดาบ” บอกออกไปแบบนั้น ถึงแม้ว่าตัวผมเองจะไม่ได้มีปัญหากับชื่อดานี่หรอกนะ เพราะจริงๆ แล้วก็เป็นชื่อในวงการที่ผมสถาปนาให้ตัวเอง ฟังดูแล้วก็ออกจะน่ารักกุ๊กกิ๊ก ฟังดูแล้วรู้สึกสวยๆ หวานๆ ด้วยซ้ำ … แต่เพราะว่าอยากให้พายเข้าใจ ก็ต้องพูดอะไรแบบนี้ชัดๆ ไปเลย



“ผมขอโทษนะพาย ตอนนี้ผมรักเอม แล้วก็ไม่อยากจะทำให้เอมมันไม่สบายใจ เพราะสมองควายตัวน้อยๆ แบบมันไม่ควรจะต้องมาคิดอะไรเยอะๆ ให้ปวดสมอง ถ้าผมยังพูดไม่ชัดเจนกับพาย พวกเราทุกคนก็จะมีแต่ปัญหา ดาบแค่อยากขอโทษพาย และบอกให้พายเข้าใจชัดๆ ว่าตอนนี้ ดาบไม่พร้อมจะรอพายแล้วนะ ดาบขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้”



ถึงแม้ว่าสัญญาฉบับนั้นมันจะไม่เป็นธรรมกับผมเลยก็ตาม .. แต่ในหลายๆ ครั้งของเรื่องความรู้สึก คนที่บอกเลิกก่อนก็มักจะเป็นคนผิดเสมอ

.

.

.

(2ปีก่อน ณ สนามบินสุวรรณภูมิ)

“พายคะ พายไม่ไปได้ไหม ทำไมต้องไปเรียนต่อด้วย ตัวเล็กๆ แบบพายดานี่เลี้ยงได้ทั้งชีวิตอยู่แล้วนะคะ” ฝื่อหนาที่ยื่นออกไปจับข้อมือเล็กของคนตรงหน้าไว้ สายตาคมที่แต่งแต้มด้วยอายแชร์โดวสีลูกพีชพร้อมๆ กับกรีดอายไลน์เนอร์สีดำเส้นเล็กๆ ชิดที่ริมขอบตา ส่งผลให้ดูเป็นธรรมชาติและน่ามอง ริมฝีปากหยักของคนร่างสูงทาด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆ ระเรือแต่มีประกายมุกวิบวับเปร่งประกาย คนร่างสูงที่จับข้อมือเล็กนั่นไม่ยอมปล่อย สายตาที่บ่งบอกว่าเค้ากำลังเสียใจ และไม่อยากให้คนตรงหน้าจากไป



“พายคิดใหม่นะ แค่พูดมาตอนนี้ ดานี่จะฉีกบอร์ดดิ้งพาสนี่ทิ้งให้เป็นผุยผงเลยนะคะ” ว่าออกไปแบบร้อนรนและก็ได้แต่หวังว่าคนตรงหน้าจะเปลี่ยนใจ



“ดานี่ ไม่เอาไม่งอแงแบบนี้นะ” พระพายที่ว่าออกมาแบบนั้นด้วยรอยยิ้มแบบน่ารัก ยังคงเป็นรอยยิ้มที่น่ามองในสายตาของเค้าเสมอ แค่เห็นครั้งแรกก็อยากปกป้องตลอดไป



“พายคะ”



“หื้ม ว่าไงหว่าดานี่”



“ถ้าพายไปแล้วดานี่จะทำยังไงล่ะคะ … ดานี่จะอยู่ยังไง” ถามออกมาแบบนั้นด้วยสายตาละห้อย ฝ่ามือหนาที่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากข้อมือบางเลยสักนาที



“ดานี่อย่าพูดแบบนี้ พายไม่อยู่ดานี่ก็อยู่ได้นะ เราเป็นเพื่อนกันนะดานี่ หรือถ้าไม่ได้ก็หาใครสักคนมาอยู่ด้วยนะ” ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้ม หน้าตาน่ารักที่ยังคงย้มให้กัน แต่คำพูดไม่ได้รักษาน้ำใจเค้าเลยสักนิด แค่ได้ฟังก็ยิ่งห่อเหี่ยวลงกว่าเดิม



“ทำไมพายพูดแบบนี้ พายก็รู้ว่าดานี่ทำแบบนี้ก็เพื่อพายนะ ดานี่รักพายนะคะ”



“อืม พายรู้น่า พายก็รักดานี่นะ…”



“พระพา….”



“แต่พายรักดานี่แบบเพื่อนไง ในตอนนี้พายยังไม่พร้อม แล้วไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่พายถึงจะพร้อม มันไม่ยุติธรรมกับดานี่นะ ถ้าเจอใครก็แค่รักเค้าไป อย่าสนใจพายเลย …”



“จะไม่ให้สนใจพายได้ยังไงคะ!” ตะคอกออกไปแบบนั้นพร้อมๆ กับจ้องสายตากลมอย่างไม่สบอารมณ์ แต่คนตรงหน้าที่ก็แค่พูดออกมาแบบไม่สนใจอะไร รวมถึงไม่สนใจความรู้สึกของเค้า ก็แค่พูด…พูดพร้อมรอยยิ้มแบบที่เค้าชอบ



“แต่พายไม่ได้รักดานี่ อยากรอก็ได้...แต่พายยังไม่รู้เลยว่าปลายทางมันมีเส้นชัยรอดานี่อยู่หรือเปล่า...ถ้ามันมีจริง มันก็คงจะดี”



“ดานี่จะรอ ดานี่จะรอพายค่ะ!”



“แต่ถ้าพายไปแล้วเจอใครที่ทำให้ใจเต้น และไม่ต้องกลัวสัมผัสจากค้า พายคงไม่รอดานี่นะ ดานี่รู้ใช่ไหมว่ามันอยากกับพายมากเลย ขอแค่เจอใครสักคนที่พายไม่กลัวสัมผัสจากเค้า พายก็คงเลือกเค้า แบบนั้นดานี่จะเสียใจนะ พายไม่อยากให้ดานี่เสียใจ”



“แต่พายก็ไม่ได้กลัวสัมผัสจากดานี่นิค่ะ แค่นี้ก็คือความหวังของดานี่แล้ว” เถียงออกไปแบบนั้น ถึงแม้ว่าในใจตอนนี้จะรู้สึกเจ็บกับคำพูดของพายมากแค่ไหน … แต่ก็แค่พยายาม พยายามเหมือนที่เคยพยายามมาตลอดกับพระพาย และความสัมพันธ์ของเรา



“อืม พายไม่ได้กลัวสัมผัสจากดานี่…แต่มันก็ยังไม่ได้รู้สึกดี ถึงขนาดที่จะรู้สึกรัก”



“พาย…”



“พายไปนะ…หวังว่ากลับมา เส้นชัยที่พายเดิน จะมีให้ดานี่นะ” พูดออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มสว่างสดใสของเจ้าตัว ก่อนที่ร่างเล็กๆ นั่นจะโถมเข้ามากอดตัวผมไว้แน่นๆ และก็เป็นแบบนั้นแทบทุกครั้งที่ผมก็กอดตอบอีกฝ่ายไปอย่างเต็มใจ ถึงแม้คำพูดชองพายจะไม่น่าฟัง ฟังแล้วเหมือนแบ่งรับแบ่งสู้ เหมือนจะปล่อยผมไปแต่ก็ผูกผมไว้ที่เดิม… แต่นั่นมันก็คือความหวังไม่ใช่หรอวะ ผมก็ยังมีความหวังอยู่ไม่ใช่รึไง



“กูว่า…มึงตัดใจจากพายเถอะว่ะไอ้ดาบ คนแบบมึงจะทำตัวหน้าสมเพชแบบนี้จริงๆ หรอวะ”



“หุบปากมึงไปไอ้สัดเมฆ” หันไปบอกมันแบบนั้น ในตอนที่พวกเราขับรถออกมาจากสนามบิน มาจอดอยู่ที่ถนนรอบนอกของสนามบินแล้วแหงนคอมองเครื่องบินลำนึงที่ทะยานขึ้นท้องฟ้าไป … พายไปแล้ว



“กูพูดจริงนะ คนแบบมึงอ่ะสัดดาบ”



“ดานี่ค่ะอิดอก รำคาญอ่ะอิเมฆ ยืนเงียบๆ เหมือนอิจั๊มจะตายหรอคะ” หันไปแหวใส่มันแบบนั้น ทั้งๆ ที่ในใจก็รู้สึกสมเพชตัวเองอยู่นิดๆ ไม่ต่างจากคำพูดของไอ้เมฆสักนิด



“กูไม่ได้อยากเงียบ แต่แค่คิดว่าพูดไปมึงก็คงไม่ฟัง” ไอ้จั๊มพูดออกมาแบบนั้น หน้าตาแป้นแล้นกลมๆ ของมันที่หันมามองผม



“แต่กูคิดนะ ถ้ามึงรักตัวเองบ้าง เหมือนที่มึงรักพายมันก็คงดี เพราะแบบนั้นมึงจะเห็น ว่าพายก็ไม่ได้รักมึงขนาดนั้น” ไอ้จั๊มที่ว่าออกมาแบบนั้นนิ่งๆ คำพูดของมันที่กระแทกเข้าใจผมจนเจ็บไปหมด ภาพของคนที่กอดกับผมอยู่กลางสนามบินยังคงติดอยู่ในใจของผม



“พายไม่ได้บอกให้มึงรอสักหน่อย ตอนนี้ก็ลองเปิดใจรับใครคนอื่นบ้างก็ดีนะมึง” ไอ้เมฆที่ว่าสำทับออกมาแบบนั้น แต่ใจของผมก็ยังยืนยันหนักแน่นว่าจะรอพระพาย



‘ตื่อดึ้ง’



[[NAKROB: มีเรื่องให้ช่วย รีบมา กูจะไปหาเฮียทัพ] ]



ผมที่ก้มลงมองหน้าจอมือถือที่ปรากฏข้อความของลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ ข้อความที่อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ แต่บอกให้รู้ว่ามันกำลังจะไปหาพี่ชายคนโตของมัน … แล้วมาบอกกูเพื่อ! กูกำลังเศร้าอยู่เนี่ยไอ้สัด



“ใครไลน์มาวะ” ไอ้จั๊มที่เสือกแล้วถามออกมาแบบนั้น ผมที่ถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง



“เฮียปืนหรอวะ?” ไอ้เมฆที่ถามออกมาแบบนั้น มันคงคิดว่าเป็นพี่ชายของผม แต่ผมก็ทำแค่ส่ายหน้า



“เปล่าอ่ะ ไอ้รบ”



“ญาติมึงที่ชอบสีเหลืองๆ?” ผมไม่ได้ตอบออกไปแต่ก็แค่แหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วพยักหน้าออกไปหน่อยๆ เครืองบินลำใหญ่ที่ลอยห่างออกไปไกลจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วในตอนนี้ … นี่เป็นความจริงที่ว่า พายได้ไปไกลจากผมแล้วจริงๆ



“เค้าตามมึงหรอวะ รีบไปดิสัด เผื่อมึงจะได้ไปเจอเด็กๆ นักศึกษามหาลัยอื่น เผื่อเจอเพื่อนๆ ของไอ้รบไอ้รุกอะไรงี้แล้วเกิดมึงชอบขึ้นมาก็ลุยจีบเลยเพื่อน … กว่าพายจะกลับมา มึงอาจจะตัดใจจากพายได้แล้วก็ได้นะเว้ย” ไอ้จั๊มที่ยุออกมาแบบตื่นเต้น ผมที่มองหน้ามันกับไอ้เมฆสลับกันแล้วกรอกตาใส่หนึ่งที



“จะมีใครทำให้กูสนใจได้อีกวะ ไม่มีทางอ่ะค่ะอิดอก!”



.

.

.



“ดานี่ ฮึก ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม ฮึก … ตอนนี้พายรักดานี่นะ”



พายที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมน้ำตาที่ตัวเองกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป มือเรียวของพายที่จับมือของผมเอาไว้ไม่ปล่อย ก่อนที่พายจะพยายามโถมตัวเข้ามาก่อนผม ขาพายที่ยังคงเจ็บอยู่มากๆ แต่ก็พยายามจะลุกขึ้นยืนจากรถเข็นแล้วโถมตัวเข้ามากอดผมเอาไว้พร้อมสะอื้นจนตัวสั่น ผมที่รับตัวพายเอาไว้ แต่ไม่ได้กอดพายไว้แบบที่เคยทำตลอด เพราะตอนนี้…คงทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว



“ผมขอโทษนะพาย เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนที่พายเคยบอกเถอะ”



“ฮึก อึก…”



“ตอนนี้ผมให้ได้แค่สถานะเพื่อนกับพาย แต่ถ้าพายไม่อยากเป็นเพื่อนกันแล้วผมก็เข้าใจได้ แต่ที่ผมต้องทำแบบนี้ เพราะถ้าไม่พูดให้ชัดเจนสักที ผมกับพายก็จะไม่เข้าใจสักทีว่าที่เราเป็นอยู่คืออะไร หลายๆ อย่างผมยังทำให้พายได้เหมือนเดิมนะ…แต่มันจะมากไปจนเกินไปไม่ได้ ตอนนี้ดาบจีบเอมอยู่ มันคงจะดูไม่ดี เพราะงั้นวันนี้พายกลับไปกับเมฆนะ”



ผมที่ว่าออกไปแบบนั้นแล้วตัดจบที่แบบนี้ อาจจะดูไร้ความรับผิดชอบไปสักหน่อย แต่มันคงดีกว่าที่จะต้องยืดเยื้อให้มีปัญหา ผมที่หันไปมองข้างหลังแล้วเห็นไอ้เมฆเดินเข้ามา มันที่ทำหน้าเครียด ผมเข้าใจดี เพราะมันเป็นคนกลาง เป็นทั้งเพื่อนผมและเพื่อนพาย ถึงแม้มันจะยุผมให้เลิกชอบพายมาตลอด แต่ผมรู้ดี ว่ามันเองก็ทนใจแข็งเห็นพายเสียใจแบบนี้ไม่ได้



“ไอ้ดาบ” มันที่เดินเข้ามาแล้วพูดแบบนั้น ผมหันไปมองหน้ามันแล้วดึงตัวพายออก พายที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าสงสารอยู่ในตอนนี้ ผมที่เสหน้าหนีแล้วประคองพายลงนั่งรถเข็นตามเดิม



“ฝากพาพายกลับบ้านด้วยนะมึง กูมีเรื่องที่ร้านที่ต้องไปจัดการ”



บอกมันออกมาแบบนั้นแล้วหันหลังออกมาจากตรงนั้นในทันที แม้ว่าฝ่ามือเรียวของพายจะพยายามคว้าเสื้อผมเอาไว้ก็ตาม แต่ในตอนนี้ผมเองก็ทำได้แค่ไม่สนใจ … ถ้าจะจบ ก็ให้มันจบแบบชัดเจนแบบนี้ไปเลยดีกว่า มันดีทั้งกับพายและที่สำคัญก็คือกับผมและเอม แค่นึกมาถึงตรงนี้ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้ลูกควายน้อยมันจะไปเกลี้ยวกราดอยู่ที่มุมไหนของห้องผมแล้วก็ไม่รู้

…

[[TGer: ไอ้เอม มึงอยู่ไหน] ]



เสียงข้อความไลน์ที่ดังขึ้นมาข้างๆ หมอน มันสว่างวาบขึ้นมาในห้องที่มืดสนิทเพราะปิดไฟนอนแล้ว จริงๆ ก็แค่ปิดไฟแต่ไม่ได้นอน เพราะแค่จะหลับตาลงก็นอนไม่หลับแล้ว ในหัวเต็มไปด้วยภาพเหตุการณืก่อนหน้านี้ที่พึ่งเกิดขึ้นกับผม แค่นึกถึงก็ทำให้หัวใจสั่นระรัวเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นตีกระทุ้งเข้าใจที่แบบไม่หยุด



“ทำไมวะ…ทำไมแม่งต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ” พูดแบบนั้นออกมาเบาๆ พร้อมๆ กับเสียงข้อความไลน์ที่ดังขึ้นมาอีก สุดท้ายก็ยอมแพ้มัน แล้วหยิบขึ้นดู เป็นไอ้เก้อ … ไม่ใช่ใครอีกคนที่ผมได้แต่หวังว่าเค้าจะทักมาง้อ ทักมาถาม …



แต่สุดท้าย…ก็ไม่มี



“ทำไมเค้าต้องเลือกกูวะ เหอะ หลงตัวเองฉิบหายไอ้เอม มึงแม่งเป็นใครวะ ทำไมเค้าต้องแคร์มึงขนาดนั้นวะ” บอกกับตัวเองผ่านความเงียบก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาเช่นน้ำตาออกอย่างลวกๆ แล้วตัดสินใจกดตอบไอ้เก้อไป



[[TGer: ไอ้เอม มึงอยู่ไหน] ]



[[Chaem: มีไรวะ] ] เลือกจะตอบออกไปแบบนั้น



[[TGer: กูถามว่ามึงอยู่ไหน รีบบอกมา] ]



[[Chaem: ก็อยู่ห้องเจ้านายสิวะ มึงก็ถามแปลกๆ ฮ่าๆ] ]



[[TGer: มึงอย่ามาโกหกกูไอ้เอม กูเจอไอ้สัดตุ๊ดปลอมอยู่ที่ร้านมันตอนนี้ มันพูดว่ามึงหายไปจากห้อง มึงอยู่ไหน ตอบ!] ]



ไอ้เก้อที่พิมพ์ออกมาแบบนั้น หัวใจของผมสั่นตอนที่เห็นข้อความนี้ … เจ๊พี่มันรู้แล้วว่าผมไม่อยู่ห้อง แต่ก็ไม่มีข้อความอะไรทักมาหาผม

“ฮึก…สุดท้ายมึงก็ไม่ได้สนใจอะไรกูเลยจริงๆ ด้วย”

--------------To be continued--------------



ใครรรร ใครที่ด่าเจ๊ดานี่ไหวในตอนก่อนๆ มาเดี๋ยวนี้เลยจ้าาาา หึยยยย

ปล. ขอโทษจริงๆ ที่มาได้แค่นี้ เหมือนที่แคทแจ้งไว้ในเพจและในทวิตเตอร์แล้วว่าโน๊ตบุ๊คแคทพังมาเป้นอาทิตย์แล้วยังแก้ไขไม่ได้

เพราะด้วยสถานการณ์ตอนนี้จะออกไปหาซื้อใหม่และแก้ไขก็ยากมากๆ เลยค่ะ แต่ก็พยายามซ่อมมันอยู่ค่ะ ... จริงๆ แคทตั้งใจว่า

จะมาอัพตั้งแต่เมื่อวานเพราะเป็นวันเกิด แต่ก็หาที่พิมพ์ตอนนี้ยากมากค่ะ เลยมาได้แค่นี้ ต้องขออภัยจริงๆ นะคะ

ฝาก #สวยๆ เป็นผัว ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ

[sailom_orn]

  รอด่าอีเจ๊ทีเดียว

[วายซ่า]

ถ้าอิเจ้หาน้องเอมไม่เจอ จะโดนแม่ยกน้องเอมรุมยำแน่. 

สุขสันต์วันเกิดคุณแคตย้อนหลังนะจ๊ะ. ขอให้ไม้เจ็บ ไม่จน ปลอดโควิด-19 นะจ๊ะ. 

[sarang]

อิพาพวย มึงแม่งเป็นคนที่โคตรเห็นแก่ตัว น่าตบมากค่ะ! 
ฉันไม่แปลกใจการกระทำพี่ดาบเท่าไหร่นะ เพราะอ่านมาตั้งแต่เรื่องเฮียรบ ตอนที่พี่จีบน้องกุ๊กพี่ดาบแกก็เต็มที่มาก เป็นคนที่ดูเต็มที่กับความรัก แต่รักของพี่ดาบแต่ละครั้งแม่งพังเละเทะทุกรอบเลยว่ะ และยิ่งกับอิพาพวยนี่หนักเลย คนอะไรโคตรเห็นแก่ตัว ตอนจะไปบอกถ้าเจอคนที่นางคิดว่าใช่นางก็จะเลือกเค้าเลย แต่ก็หวังว่าปลายทางจะเป็นอิเจ๊ ไม่รักนะแต่กั๊กตั้งแต่จะไป จนกลับมาก็ยังกั๊กอยู่ อินี่!! น่าตบมากค่ะ ฉันทีมพระเอกจ้า!
ส่วนน้องเอม สงสารน้องอ่ะ น้องเป็นคนฟังเหตุฟังผลนะ แต่ที่อ่านมาเหมือนน้องจะน้อยใจเก่ง ไปหมดแล้วใจลูกฉันนนนน
Happy Birthdayย้อนหลังด้วยนะคะคุณแคท

[mystery Y]

รอๆ

[Chucream.nabi]

HBD. ย้อนหลังนะ
รักษาสุขภาพด้วยนะช่วงนี้

ไงละพาพวย บอกเองนิว่ารอไมได้ก็ไม่ต้องรอ

[LifePo-YuGu]

HBD ย้อนหลังนะจ้ะ มีความสุขมากๆ เป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องน่า แคท 

สงสารน้องเอมมมม มาหาแม่มาาาาา 

[KizzllKizz]

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค้า ขอให้มีความสุขมากๆ

เจ๊ดานี่ก็น่าตีนะ แต่ก็น่ารักด้วย เฮ้อ