หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" 2019 ((กลับมาละจ้า)""""ตอน10 หน้า 5

[nuttzier]

สั้นจังเลย  รอตั้งนาน  มาบ่อยๆก้ดีนะ  อิอิ

[seaz]

น้องภูเป็นคนดีนะ ดีมากจริง ๆ แต่บางครั้งเราก็สงสัยว่า ทำไมน้องไม่ให้คนที่ร้ายน้องได้รับกรรมไปบ้าง? น้องภูจะรับผิดชอบคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะครับ น้องภูต้องเห็นใจคนคอย คนที่รัก ครอบครัวด้วยนะครับ ว่าเขากังวล ระแวง เป็นห่วงมากขนาดไหน //อินมากไปหน่อย

[iceman555]

 

[MoMoRin]

น้องภูวววววว คิดถึงมากๆเลยค่าาาาาา
มีเรื่องเข้ามาเพราะความน่ารักของตัวเองตล้อดดดด
ปล.หวังว่าจะไม่ความจำเสื่อมจริงๆนะคะ ไม่เล่นนะ สงสารพี่พีทททท

[Yarkrak]

โห ลักพาตัวไปค้างที่เกาะตั้งคืน แล้วให้อภัยเก็บเป็นความลับ
ใจดีเกินไปแล้วน้องจ๋า อย่างน้อยมีอะไรให้โต้กลับหมอทอยบ้างก็ยังดีนะ
แต่ก็ดีใจที่หมอทอยไม่ได้ใช้กำลังกับน้อง ต่อไปก็อย่าไว้ใจใครให้มากนะลูก
รู้หน้าไม่รู้ใจนะลูก

 

[ujen]

รออ่านตอนต่อไปน่ะ

 

[Oooy]

โอ้ยน้องภูวิธีนี้มันน่ากลัวกว่าไหม555ใจหายใจคว่ำนึกว่าพี่ทอยจะปล้ำสะแล้วจะแก้ตัวกับทุกคนยังไงเค้าเป็นห่วงมากจนไม่หลับไม่นอนโดยเฉพาะพี่พีทนะ

[K.Pupoom]

ตอนที่  7    หน้าที่....4


.................

"ล้อเล่นนนนน จำได้สิ จำได้ทุกคนแหละ"
"นี่แน่ะ"
"แม่ภูเจ็บนะ ตีซะแรง"
"แล้วไปไหนมา เขาวุ่นวายกันทั้งบ้านทั้งเมือง"
"ก็.....เอ่อ   คือ    ว่า  เอ่ออออ  ปวดหัวอ่ะ ขอตัวไปกินยานอนก่อนนะ
"เดี๋ยว!!!!"
พี่พีทดึงขาผมไว้ แล้วก็มองด้วยสายตาพิฆาต โอ้วมายก๊อดดดดด
"เห้ย มาดึงขาทำไม คุณย่า นี่ใครอ่ะครับ"
"ยังจะเล่นอีกนะเราอ่ะ"
"น้องภูไม่ได้เล่นนะเเม่ น้องภูไม่รู้จักคนนี้จริงๆ"
"เดี๋ยวเถอะ!!!!"
"แม่ น้องภูจำไม่ได้จริงๆ ใครก็ไม่รู้"
ก็ผมจำไม่ได้จริงๆอ่ะ ทำไมทุกคนต้องมาดุผมด้วยเนี่ย
"เพี๊ยะ..... เลิกเล่นสักที" แม่ตีผมอย่างแรง
"นุช  อย่าทำลูก" คุณย่าดุึงผมเข้าไปกอด
"คุณย่า น้องภูไม่รู้จักจริงๆนะ ฮือๆๆ"

เห้ยนี่มันอะไรว่ะ น้องจำทุกคนได้ยกเว้นผมคนเดียว เห้ย ฟ้าดินเล่นตลกอะไรกับผมอีกเนี่ย
ผมไม้ตลกด้วยนะเว้ย ลืมใครก็ลืมไปสิ มาลืมผัวตัวเองได้ไง มันไม่โอเคนะเว้ย
"ย่าเชื่อลูก ย่าเชื่อ" ผมเข้าไปจับมือน้อง แต่น้องชักมือหลับ ใจผมนี่แทบจะขาด
"พี่พีทไง"
"ภูจำพี่ไม่ได้นะ ภูขอโทษนะ"
"งั้นเดี่๋ยวพี่ให้ดูรูปนะ นี่ๆ" ผมพยายามเอารูปให้น้องดู รูปที่เราอยู่ด้วยกัน กอดกัน หอมกัน
น้องทำหน้า งง แต่ก็ตั้งใจดู
"จำได้ไหม"
"ขอโทษครับ"
"ช่างเถอะ พี่มันไม่สำคัญนิ"
"เอ้าพี่ภู พี่พีทงอนไปแล้ว โยชิว่าพี่ภูแกล้งพี่เขาแรงเกินไปนะ"
"โยชิ พี่จำไม่ได้จริงๆนะพี่ไม่ได้แกล้ง อิบ้า"
"จำใครจำได้ จำผัวตัวเองไม่ได้"
"ผัว!!!!"
"เออสิ"
"เป็นผู้ช่ายจะมีผัวได้ไง
"โอ้ ตาย ตายแล้ว พี่กู ลืมด้วยว่าเป็นเกย์ เดี๋ยวจะฟ้องสมาคมเกย๋โลก"
"ช่างเหอะ ไหนๆพวกเราก็มารวมตัวกัน เป็ดว่ามันต้องมีอะไรฉลอง ปาร์ตี้ม่ะเย็นนี้"
"เห็นด้วย" ทุกคนเห็นด้วย
"งั้นกูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วขอนอนพักแปป"
"เออ เดี๋ยวถึงเวลาโยชิไปตาม เดี๋ยวจะเตรียมของที่พี่ภูชอบไว้ให้นะ"
"โอเค"

น้องภูเดินขึ้นไป คุณย่าก็นั่งลงทุกคนต่างมองหน้ากัน
"คุณย่า แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าพี่ภูไปไหนมา" โยชิถาม
"แล้วทำไมไม่ถามล่ะไอ้โยชิ" ไอ้เป็ด
"ลืมอ่ะ"
"ขิงก็ว่าจะถาม แต่ลังเลอ่ะ"
"แม่ พ่อว่าลูกเราต้องไปเจออะไรที่สะเทือนจิตใจมาแน่ๆ"
"เอาไงดีล่ะพ่อ เอาไงดีคะคุณย่า"
"รอดูก่อน เดี๋ยวถ้าไม่ดีขึ้นคงต้องพาไปตรวจร่างกาย"
"พี่ภูจะเป็นอะไรมากไหมครับคุณย่า"
"คงไม่หรอก ดูจากตามตัวไม่มีรอยฟกช้ำอะไร"
"ตอนนี้โยชิ งง ไปหมดแล้วเนี่ย "
"กูก็งง" ทุกคนพูดพร้อมกัน

...........

"เอ้าาา พี่อยู่ห้องนี้หรอ"  น้องถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ ผมนี้ประหลาดใจยิ่งกว่า
เมียหายออกไปจากบ้านคืนเดียวกลับมาจำผมไม่ได้เลย นี้ใครเล่นตลกอะไรว่ามานะเว้ยเห้ย
"อืม"
"แต่นี้มันห้องน้องภูนะ"
"มันก็ห้องพี่ด้วย"
"อยากอยู่ก็อยู่" เอ้า ก็นี่มันห้องเรามีมามองค้อนอีก น้องเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป
"ไม่ต้องล็อคประตูนะ เผื่อเป็นลมพี่จะได้เข้าไปช่วยทัน"
ฟังซะที่ไหนล่ะ เสียงประตูกดล็อคทันทีเห้อออออ  เอาไงดีว่ะเนี่ย
ผมนั่งเฝ้าที่หน้าห้องน้ำ กลัวน้องจะเป็นอะไรไปอีก หรือ ต้องทำแบบในหนัง
ให้ล้มหัวฟาดแล้วสติจะกลับมาอีกที  ตีแม่ง!!!! อยากจำผัวไม่ได้

น้องอาบน้ำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าออกมาแล้ว คงจะระวังตัวจากผม ปกติจะเดินแก้ผ้าออกมาเลย
น้องมานั่งเช็ดผมที่หน้ากระจก ผมเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆ แล้วดึงผ้ามาเช็ดผมให้
น้องยังไม่ปล่อยผ้าเช็ดผม เราสองคนยื้อผ้ากันอยู่จนน้องยอมปล่อย
"พี่จะเช็ดผมให้น้องภูแบบนี้เกือบทุกวัน เพราะน้องภูชอบสระผมทุกวัน"
"หรอ พี่ครับ" น้องหันมาจ้องหน้าผม
"พี่ พูดเรื่องจริงใช่ไหม พี่อย่าหลอกผมนะ ผมรู้ว่าพี่รู้จักผม แล้วพี่ก็รักผมมาก แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย พี่ให้เวลาผมหน่อยนะ
"ก่อนอื่นต้องเรียกแทนตัวเองว่า น้องภูกับพี่นะ"
"ครับ พี่ พี่ชื่อไรนะ"
"พีท" เวรกรรมของกูจริงจริ๊งงงงง แม้แต่ชื่อ เมียยังจำไม่ได้
"เออใช่ พี่พีท"จำได้แล้วหรอ"
"ใช่ๆ ที่คุณย่าเรียกพี่ไง ลืมได้ไงว่ะเนี่ย"  เห้ออออออ
"อื้ม  ตัวร้อนๆรุมๆนะ เดี๋ยวทานยาแล้วพักซะหน่อยดีไหม"
"ก็ดี" ผมเดินไปหยิบยาให้น้อง น้องรับไปทานแล้วเดินไปนอนที่เตียง
"ผมนอนตรงนี้ พี่นอนข้างนี้ใช่ไหม"
"ใช่ เราจะนอนกอดกันทุกคืน"
"หึ้ย จริงดิ ขนลุก"  ผมเดินไปปิดไฟให้น้อง น้องล้มตัวนอนล่ะหลับตา
ผมก็จะเดินลงไปปรึกษากับคุณย่าด้วยว่าจะเอาไงดีกับเรื่องนี้ เพราะว่าน้อง หนักอยู่
"พี่จะไปไหน"
"ไปข้างล่างจะเอาอะไรหรอ"
"กอดผมจนหลับก่อนได้ไหม"
รอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายวันจากมุมปากของผม วันนี้มันได้อมยิ้มแล้วครับ
อย่างน้อยอ้อมกอดของผมก็ทำให้น้องนึกถึงได้แม้แต่ในวันที่เขาจำผมไม่ได้
"ได้สิ"
"พี่พีท พี่โกรธผมไหม เอ้ย โกรธน้องภูไหม"
"ไม่เลย"
"เล่าเรื่องของเราให้น้องภูฟังหน่อยสิ"
"น้องภูรู้ไหม เราเจอกันวันแรกที่ไหน"
"น้องภูจำไม่ได้น้องภูจะรู้ได้ไง"
"เราเจอกันตอนที่น้องภูปีนรั้วบ้านพี่ข้ามมา"
"ปีนทุกวันอ่ะ เอาของมาให้คุณย่า แต่ไม่เคยเจอพี่เลยนะ เอาจริงๆ"
"จำวันที่เราแต่งงานกันได้ไหม น้องใส่ชุดขาว รอพี่ น่ารักมากเลยนะ นี่ไงแหวนที่พี่ให้"
"แหวนนี้หรอ ของใครนะ"
"ของพี่ ที่นิ้วพี่ก็มีแหวนที่น้องภูให้พี่ด้วยนี่ไง"
"ตกลงเราเป็นผัวเมียกันจริงๆหรอ"
"จริง"
"ได้กันยังอ่ะ"
"โอ้โห วันละสามรอบได้มั้ง"
"เห้ยยยย " น้องผลักผมออก แล้วเอาผ้าห่มมาปิดตัวไว้ เหมือนนางเอกเกาหลีรู้ตัวว่าโดนข่มขืนหลังจากตื่นขึ้นมา
"ลองไหม เผื่อจะจำอะไรได้เร็วขึ้น"
"พี่พีทบ้าน่ะ"
"มานอนเถอะพี่ไม่ทำอะไรหรอก"
"ลองทำสิ สู้นะ"
"มานอนเถอะ แล้วรู้ไหมว่า พี่รักน้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ"
"เวอร์น่ะ"
"จริง แล้วพี่ก็คอยแกล้ง คอยดู มาโดยตลอด จนวันหนึ่ง พ่อกับแม่ของเราต้องไปอยู่ต่างประเทศ"
"ใช่ แล้วน้องภูก็ไปอยู่กับพี่ผัก แล้วคุณย่าก็รับมาอยู่ด้วย"
"พี่ต่างหากที่รับมา"
"อ่าวหรอ "
"หลังจากนั้นพี่ก็ดูแลเรามาโดยตลอด คุณแม่น้องภูก็เห็นดีด้วย"
"ที่พี่เล่าเรื่องต่างๆมามันก็ถูกทุกเรื่อง แต่ทุกเรื่องมันไม่พี่อยู่ในความทรงจำน้องภูเลย ทำไมนะ"
"ช่างเหอะ"
"ปวดหัวจัง"
"อย่าคิดมาก เอาเป็นว่าน้องภูจงจำไว้ว่า ผู้ชายที่รักน้องภูมากที่สุดไม่น้อยไปกว่าพ่อของน้องภู คือ พี่"
"ครับ"
"แล้วน้อง คือ เมีย พี่"
"อื้อ"
น้องซุกเข้ามาในอ้อนกอดผมเหมือนจะเขินอายเมื่อผมพูดว่าเขาคือเมียผม
แต่อ้อมกอดยังอุ่นเหมือนเดิม เมื่อคืนผมกอดตัวเอง วันนี้ผมได้คนรักเข้ามาในอ้อมกอดแล้ว
มันทำให้ผมรู้ว่า ไม่ว่าน้องจะเอ็นอะไร ผมก็จะรักเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
น้องคงจะเพลียและหลับไป ผมแอบหอมน้องเบาๆจนหายคิดถึง น้องนอนนิ่งไม่ขยับตัว
ขนตา จมูก แก้ม ปากแดง ยังคงเหมือนเดิม ผมเป็นเจ้าของทั้งหมด

แล้วเมื่อคืนน้องไปไหนมา?????

คำถามนี้ยังคงวนเวีนอยู่ในหัวผมเสมอ

ใครทำน้อง  ใครพาน้องไป ใครว่ะ หรือน้องไปทำอะไรมากันแน่

ด้านล่างก็ยังคงจัดเตรียมปาร์ตี้สำหรับคืนนี้ฉลองที่น้องกลับมา
ทุกคนดีใจที่ได้น้องกลับมา แต่ใครจะรู้บ้างว่าตอนนี้ผมอึดอัดเหมือนมีใครเอาเชือกมามัดแขนมัดขา
"พีท เอาไงต่อว่ะมึง"
"ไอ้โค้ก กูว่าต้องมีคนทำอะไรน้องแน่ๆ"
"มึงเช็คของยังอ่ะ"
"ไอ้บ้า กูไม่ได้หมายถึงคนทำอะไรน้อง น้องไม่ได้บอบช้ำอะไรเลย"
"ฮันแน่  แค่ขึ้นไปป๊ปเดียวมึงจัดน้องเลยหรอว่ะ"
"มึงนี้มัน จริงๆเลย"
"กูไม่อยากให้มึงเครียด เอางี้ ให้นักสืบ สืบไหม"
"กูกลัวว่ะ เอาจริงๆ กูกลัวความจริง"
"กลัวไรว่ะ"
"กูกลัวน้องโกหกกู"
"มึงคิดว่าน้องแกล้ง ความจำเสื่อมหรอ"
"กูว่าน้องไม่ได้แกล้ง แต่ว่า น้องรู้ว่าน้องไปทำไรมา"
"เดี๋ยวพวกเราก็ถามเลย"
"ถามว่า..... สิ่งที่กูสัมผัสได้ คือ น้องไม่อยากพูดเรื่องนี้ว่ะ"
"ไม่ถามแล้วจะรู้ได้ไงว่ะ"
"เออ ขอกูคิดก่อนแล้วกันว่าจะเอาไงดี กูว่าจะปรึกษาคุณย่าด้วย"
"คุณย่าเตรียมอาหารกับเพื่อนน้องๆโน้น"
"อื้ม"
"คืนนนี้มึงก็ถามน้องแล้วกัน ตอนอยู่กันสองคน ถ้าน้องไม่ตอบ ปล้ำเลยมึง"
"ไอ้ควาย คิดได้นะ"
"เอ้า ว่าแต่น้องจำเรื่อง จิ๊บจิ๊บ ระหว่างมึงกะน้องได้ป่ะว่ะ"
"จิ๊บพ่องมึงสิ หน้ากูยังจำไม่ได้เลย"
"ฮ๋าๆๆ ดีเลยมึง เหมือนได้เมียใหม่ คืนนี้จะได้ๆฟีลแบบว่า  ข่มขืน ขืนใจไรเงี้ย"
"สัด"
"เอ้าเห้ยจะไปไหน"

ผมเดินเข้ามาในครัว

"อ่าวพีท น้องหลับไหมลูก"
"หลับแล้วครับคุณย่า"
"อย่าพึ่งไปคาดคั้นอะไรน้องมากนะ ให้เวลามันจัดการปัญหา คนอื่นๆด้วยนะ"
"ครับคุณย่า"
"มาช่วยย่าแกะกุ้งมา จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน คิ้วจะผูกโบว์แล้ว"
"สงสัยจะเครียดมั้งคุณย่า เมียจำไม่ได้"
"ไอ้โยชิ พี่ขอให้ไอ้อิคจำแกไม่ได้บ้าง"
"ดีเล้ยยยย ได้มีผัวใหม่"
"งั้นพี่ก็จะมีเมียใหม่มั้ง เพราะความจำเสื่อม"
"มึงตายแน่พี่อิคทำแบบบนั้นอ่ะ ได้ตายก่อนความจำฟื้นคืนแน่"
"ฮ่าๆๆๆๆ"

...........

ปาร์ตี้พร้อมแล้วจ้า ขนม นมเนย เครื่องดื่ม เพียบ
อาหารทะเลอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับยกชายหาดมาหน้าบ้านกันเลยทีเดียว
น้องภูลงมาคงต้องดีใจแน่ๆ เพราะดูแล้วน่าจะหิว
พวกเราช่วยกันยดโต๊ะมาวางของที่หน้าบ้าน ผมมองเห็นแก้วชาเขียวที่หกอยู่
ชาเขียวแห้งไปเพราะแสงอาทิตย์หมดแล้ว เหมือนปัญหาในชีวิตเรา
สักวันมันก็ต้องจางหายไป เหลือไว้แต่ความทรงจำเท่านั้น
ผมเดินไปหยิบแก้วจะเอาไปทิ้ง
"กุญแจอะไรอ่ะ สวยดี
"อะไรหรอพี่พีท" ขิงถาม
"กุญแจอะไรไม่รู้อ่ะ สวยดี"
"ตกอยู่หรอ"
"อื้ม ของใครเปล่า" ทุกคนต่างส่ายหน้า
"ของไอ้ภูไหมพี่พีท ตอนที่มันล้มตรงนี้อ่ะ  เหมือนสร้อยขาดนะ"
"น่าจะใช่" ผมเอากุญแจ่ใส่กระเป๋ากางเกงไว้

"พีท ไปตามน้องมาทานข้าวเถอะลูก ทานร้อนๆ"
"ครับคุณย่า"
"ไม่ต้องตามเรามาแล้วววว"
"มาตามกลิ่นสินะพี่ภู"
"เออสิ ไหนมาอะไรทานบ้างครับ วันนี้จะทานให้พุงแตกเลย"
"ฮ่าๆๆๆ ของที่พี่ภูชอบทั้งนั้นเลย"
"หูยยย ปู อย่างสดอ่ะ ใครเคยแกะให้ "
"พี่พีทไงพี่ภู ให้พี่พีทแกะเลยจ้ะจุดๆนี้"
"ไม่เป็นไรแกะเองได้ แต่แค่จำได้ว่าเคยมีคนแกะให้"
"เดี๋ยวพี่แกะให้ มานั่งนี่"
"คุณย่า ทานข้าวครับ"
"เอาเลยๆ ทานกันเลยเด็กๆ ไม่หมดห้ามเลิก" คุณย่าสั่ง
"ลุย"

พวกเราทานกันไป ก็คุยกันไป ทุกคนก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ
แต่ก็พยายามเล่าเรื่องเก่าๆที่มีผมกับน้องภูอยู่ในเหตุการณ์
แต่น้องก็ทำหน้า งง ทุกครั้ง ที่ผมเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ
"อยากไปทะเลอีกเนอะ" โยชิพูด
"ไม่เห็นอยากไปเลย อยากไปน้ำตกมากกว่า" ทุกคนมองหน้ากัน เพราะทุกคนรู้ว่าน้องภูชอบทะเลมาก
แต่ทำไมวันนี้บอกว่าไม่อยากไปทะเล.....
"อ่ะ กุ้ง น้องภูแกะให้" น้องส่งให้ผม
"เราก็ทานเยอะๆ"
"ผอมแล้วเนี่ย พี่จะพูดแบบนี้ใช่ไหม"
"ใช่" ทุกคนเริ่มตามีประกาย
"ไม่ผอมนะ"
"ทำไมถึงรู้ว่าพี่จะพูดแบบนี้"
"ไม่รู้สิ โยชิ ตักข้าวผัดให้พี่หน่อย เอาปูเยอะๆ ใครไปซื้อของทะเลมาอ่ะ"
"พี่อิค ผัวน้อง ผัวพี่อ่ะ อยู่บ้านเฉยๆ
"พี่ีพีทอ่าหรอ ที่บอกว่าผัวพี่"
"เออ" พี่ภูดูอมยิ้ม คงขำมั้ง ที่อยู่ดีๆก็มีผัว ที่ เป็นผัวมานานแล้ว งงม่ะ
"เป็ด ทำไมมึงไม่ค่อยพูดเลยวันนี้ มึงด้วยไอ้ตี๋ พี่อ้น ไม่สบายเปล่าพี่หน้าซี๊ดๆ"
"เปล่ามึง กูแค่นอนน้อย กูไปห้องน้ำก่อนนะ" ไอ้เป็ดตอบ

ผมไอ้เป็ดนะ ผมขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพราะกลั้นน้ตาไว้ไม่ไหว
เอาจริงๆผมสงสารพี่พีท แล้วก็สงสารไอ้ภูมาก ผมว่ามันต้องเป็นอะไรแน่ๆ
ทำไมมันจำอะไรไม่ได้ มันต้องไปเจออะไรที่กระทบจิตใจมากแน่ๆ
ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่กลั้นไม่อยู่ ผมล้างหน้าล้างตัวให้ตัวเองสดชื่น
คนที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำก็คือเพื่อนผม ไอ้ตี๋ ไอ้แบงค์ ไอ้ขิง อิค
"กูรู้นะว่ามึงรู้สึกยังไง" ไอ้ตี๋พูด
"พวกเราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้"
"มึงก็รู้ว่ามันคือหัวใจของกลุ่มเรา มันเป็นแบบนี้กูสงสารมันว่ะ มันรักพี่พีทมาก แต่มันจำเขาไม่ได้"
"เออ ไม่มีไรมากหรอก อย่าดราม่าดิว่ะ กุจะร้องตามแล้วเนี่ย"
พวกเราาตบไหล่กันเบาๆแล้วกอดคอกันไว้ มันเป็นกำลังใจที่ส่งให้กัน
"สุ้ๆดิว่ะ"
พวกผมเดินกลับไปที่โต๊ะ
"พวกมึงไปไหนกันมาเนี่ย" ไอ้ภูถาม
"ห้องน้ำง่ะ"
"ไปช่วยกันดูดส้วมง่ะ นานจัง "
"ดูดปากมึงก่อนเลยไอ้ภู"

แล้วก็มีรถคันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้านพวกเรา
ทุกคนต่างหันไปมอง
ชายหนุ่มสูงขาว เดินลงมาจากรถ พร้อมพวงมาลัย

"สวัสดีครับ"

.................................


มาต่อให้แล้วนะครับ ค้างไว้นานกลัวจะบ่นกัน

ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณเช่นเดิมที่คอยติดตามมาโดยตลอด

อย่าพึ่งทิ้งไปนะครับ

ช่วยคอมเม้นท์ให้หน่อยนะครับ มันจะได้เลื่่อนไปหน้าถัดไป เวลาหานิยายแต่ละตอนได้หาง่ายๆ

ขอบคุณครับ

[ujen]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตาแตกไปดิ

[DrSlump]

 

ตอนพี่ภูเก็บกุญแจไป  ตรูว่าต้องมีเสริฟมาม่าแน่ ๆ

พอปิดท้ายด้วยมีคนมา  นั่นต้องเป็นพี่ทอยแน่ ๆ อ่ะ

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อน้อ?

[4559]

เอาแล้ว

[Oooy]

  น้องภูทำไมจำพี่พีทไม่ได้นะลูกพี่พีทเสียใจนะ หรือไม่รู้จะพูดยังไงที่หายไปกลัวพี่พีทจะไปเล่นงานหมอทอยใช่ไหม พวกเพื่อนๆก็ช่างเป็นเพื่อนแท้จริงๆ คอยเป็นห่วงเป็นใยและเสียใจเลือดร้อนร่วมด้วยตลอด ว่าแต่คนที่มานี่คือหมอทอยแน่เลยงานจะเข้าไหม 

[iceman555]

 

[Yarkrak]

หมอทอยเข้ามาขอขมาคุณย่าแน่ ๆ

ทุกคนรุมยำตีนให้หมอทอยด่วน

 

[seaz]

ตัดจบตอนแบบนี้ก็ค้างครับ
สงสารพี่พีทมากเลย น้องภูเป็นคนฉลาดมาก ๆ คนนึงเลยนะครับ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้น้องทำร้ายคนที่รักน้องด้วยวิธีนี้เลยจริง ๆ

[AI SAB]

รอนะคะ 

[patee]

ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ 

[พลอยสวย]

ไม่กินมาม่านะคะ อ้วนแล้ววว

[Yarkrak]

ช่วงนี้โควิด - 19 มาแรง น้องหมอภูคงทำงานหนักเสาะ
 
ดูแลตัวเองด้วยนะครับ

[OoniceoO]

 มาต่อเลยน้ารอยู่ กว่าจะกลับมาอ่าน

[K.Pupoom]

มาแล้วจ้า

ตอนที่...8


สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาตรงหน้า

"มาหาใครล่ะพ่อ" คุณย่าเอ่ยปากถามพร้อมรอยยิ้ม
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้ะ"
"ผม หมอทอยครับ ที่น้องภูหายไป ผมเป็นคนพาไปเองครับคุณย่า"
"อ่อ มึงนี่เอง ที่เอาน้องกูไป"  พี่พีทปรี่เข้าไปต่อยหน้าหมอทอยจนล้มลง
พวงมาลัยในมือขาดกระเด็นตกลงไปที่พื้น ทุกคนต่างตกใจยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก
"มึงไอ้สัด มึงทำอะไรน้องกู มึงทำอะไร มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้"
พี่พีทกระทืบหมอทอยไม่ยั้ง
"เอ้ายืนกันทำไม!!!!!เจ้าโค้ก ไปห้ามเจ้าพีท ไปๆ พีท พอๆ พอลูกพอได้แล้ว"
คุณย่าดึงแขนพี่พีทออกมา
"คุณย่าอย่าห้ามพีท พีทจะเอามันให้ตาย"
"ตายแล้วได้อะไรล่ะลูก พอๆ โค้ก เอาตัวพีทไปที่อื่น พีท ฟังย่า ย่าจัดการเอง "
"พีทไม่ยอม มึง "
"ไอ้พีท พอก่อนมึง ไปกับกู"
"ปล่อยกูไอ้โค้ก กูจะกระทืบมัน"
"พี่พีท ใจเย็นก่อนพี่" ผักบุ้งเข้ามาห้าม
"ไปๆๆ พอไปในบ้าน"

ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย ทุกคนกำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า
พี่ภู........
พี่ภูยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ไม่กระดุกกระดิก น้องคงตกใจจนช็อคไป
"พี่ภู ภูๆๆ เป็นไร" พี่ขิงเขย่าตัวพี่ภูแต่ไม่มีปฏิกิริยาใดใดตอบโต้กลับมา
พี่ภูยืนนิ่งน้ำตาไหล ตัวเริ่มสั่น
"พี่ภูไปนั่งก่อน" โยชิพาพี่ภูไปนั่งแล้วก็สวมกอดไว้ พี่ภูตัวสั่นเหมือนคนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง
พี่พีทที่กำลังถูกพี่โค้กดึงเข้าบ้าน หันมาเห็นพี่ภูที่นั่งตัวสั่นก็สะบัดตัวจากพี่โค้กวิ่งมา
"น้องภู เป็นอะไร น้อง น้องภู เป็นอะไร"
"น้องภู!!!!! ไอ้ภู พีภู เห้ย ไอ้ภู"
น้องภูหมดสติ ไป ผมอุ้มน้องเข้าบ้าน ทุกๆคนก็ตามเข้ามา
"โยชิไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้พี่หน่อย"
"อ้นว่า เราพาน้องไปโรงพยาบาลเถอะพี่"
"ให้ผมดูน้องภูดีกว่าครับ"
"มึงไม่ต้องเสือก" พี่พีทชี้หน้าหมอทอย ให้ทอยออกไป
ตอนนี้สภาพหมอทอยเหมือนไปถูกหมารุมกัดมา
"ย่าว่า หมอกลับไปก่อนเถอะ พวกเรายังไม่พร้อมจะคุยกับหมอตอนนี้หรอกนะ อย่าหาว่าย่าไล่เลย"
"ผมเข้าใจครับ  ผมกราบขอโทษทุกคนครับ พรุ่งนี้ผมจะไปมอบตัว" หมอทอยก้มลงกราบ
"อย่าถึงขั้นนั้นเลยพ่อ พ่อเองยังมีประโยชน์กับคนอีกมาก ไว้เจ้าพีทใจเย็นลง เราค่อยมาคุยกันนะ ย่าเชื่อว่าน้องภูไม่อยากให้หมอมอบตัวหรอก"
"มึงรีบออกจากบ้านกูไปเลย"
"พีท สงบสติอารมณ์บ้างสิลูก"
"พี่ ผมว่าพี่ไปก่อนเหอะ พี่ขับรถกลับไหวไหม" ไอ้อิคพาหมอทอยออกจากบ้าน ก่อนที่พี่พีทจะสติแตกอีกครั้ง

น้องภูลืมตาขึ้นเมื่อน้ำเย็นๆโดนผิวหน้า
"พี่พีท" น้องโผเข้ากอดพี่พีท แล้วร้องไห้
"เป็นอะไรไหม ปวดหัวหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม"
"ปวดหัว อยู่ดีๆ เรื่องของเรา เรื่องของน้องภูกับพี่พีท ก็เข้ามาในหัว เหมือนน้องภูดูหนังเร็วๆๆ จนตาลายปวดหัว"
"หมายความว่า น้องภูจำพี่ได้แล้วใช่ไหม"
"ทำไมจะจำไม่ได้อ่ะ ใครจะลืมหัวใจตัวเองได้"
ทุกคนมองหน้ากัน ที่น้องภูจำพี่พีทไม่ได้ เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาเลย
"แล้วเรื่องไอ้......"
"พี่พีท โยชิว่าพี่พีทอย่าพึ่งถามพี่ภูตอนนี้เลย พี่ภูหน้าซีดไปหมดแล้ว"
"ทำไมพวกมึงต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย กูไม่ได้ตายนะเว้ย"
"เพราะมึงนั้นแหละทำให้พวกกูเป็นห่วง" ไอ้เป็ดเหมือนจะร้องไห้หลังพูดเสร็จ
"พวกมึงคงอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม"
"ใช่" ทุกคนพร้อมใจกันตอบ

ผมมองหน้าพี่พีท พี่พีทดูจะยังโมโหอยู่ ผมจับมือพี่พีทแล้วบีบเบาๆ

"พี่พีท" ผมยื่นหน้าไปจูบพี่พีทต่อหน้าทุกคน มันเป็นจูบที่ผมอยากจูบ
มันเป็นจูบที่ผมลืมมันไปได้ไง ผมแม่งโคตรเลวเลย ลืมคนที่อยู่เคียงข้างได้ไง
สติเริ่มกลับมาจนครบสมบูรณ์ เหมือนหนังเก่าที่เราเคยดูได้กลับมาฉายวนอีกครั้ง
เริ่มจากฉากที่ผมเดินถือแก้วชาเขียวเข้ามาในบ้าน หลังจากที่เดินเครียดออกจากร้าน
ว่า จะบอกทุกคนอย่างไรดี ทุกอย่างถูกย้ำเตือนในสิ่งที่ผมได้ทำมา

ผมค่อยคลายจูบออก ทุกคนยังนั่งนิ่งและเงียบ เหมือนทุกอย่างได้ค้างไว้

"พี่ไม่อยากรู้แล้ว ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่านะ"

พี่พีทหอมแก้มผมเบาๆ แล้วก็ปาดน้ำตาให้ผม

"ไม่มีสิ่งใดจะสำคัญเท่ากับน้องภูอีกแล้ว อย่าลืมพี่อีกนะ"

"พี่พีทคิดว่าการที่เราลืมคนที่เรารัก มันมีความสุขหรอ"

"จะคุยกันอีกนานป่ะ เนี่ยนั่งลุ้นอยากรู้จนฉี่ปริบล่ะค่ะ" โยชิ

"ฮ่าๆๆ"  ทุกคนต่างพากันหัวเราะไอ้โยชิ

"เออ อยากรู้อะไรล่ะ"
"หมอทอยพาพี่ไปไหนมา"
"คุณย่าครับ น้องภูมีเรื่องอยากจะขอคุณย่า"
"ย่ารู้นะว่าเราจะขออะไร ขอพี่เราเถอะ"
"น้องภูว่าพี่พีทคงไม่ยอม เลยจะขอคุณย่า"
"พี่ยอม แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน 1 ข้อ"
"โอเค น้องภูทำได้อยู่แล้ว" ผมดีใจมาก เพราะสิ่งที่พี่พีทจะขอคงไม่ยากเกินไป ผมจึงรีบรับปาก
พี่พีทยิ้มให้ เหมือนเจ้าเล่ห์นิดๆ แต่ก็เหอะเรื่องที่พี่พีทจะขอมีแค่ไม่กี่เรื่องหรอก
"เมื่อไรจะเล่าว่ะเนี่ย หิวละเนี่ย เดี๋ยวโยชิมานะ ไปเอากุ้งมานั่งกินตรงนี้ดีกว่า"

"คืออออออ  พี่ทอยเขา...."
"เดี๋ยวก่อนรอโยชิก่อน  อ่ะๆๆๆ เล่าได้" ไอ้โยชิวิ่งมาพร้อม กุ้งถาดใหญ่
"โอ้ยไอ้โยชิ วันนี้จะรู้เรื่องม่ะ"  ไอ้เป็ด
"พี่ทอยเป็นคนพากูไปแหละ"
"พาไปไหน" โยชิถาม
"พาไปทะเล เป็นบ้านพักส่วนตัวของพี่เขา"
"แล้วทำไมพี่ภูยอมไปกับเขาง่ายๆว่ะ"
"นี่พี่เอง ไม่ใช่ผัวมึงนะ  ก็ตอนนั้นขึ้นรถพี่เขาไปจะไปทานข้าวกลางวันกัน พี่เขาส่งขนมให้กินรองท้อง หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย"
"โอ้ยยยยตายยยยแล้วววแล้วมันทำอะไรพี่ไปแล้วบ้างเนี่ย เจ็บตูดไหมตอนตื่นขึ้นมาอ่ะ"
"ที่รัก บางเรื่องก็ไม่ต้องถามไหม"
"พี่อิค เรื่องเนี้ยถ้าไม่กระจ่างมันก็คาใจคนเป็นผัวม่ะ โยชิรู้ว่าพี่พีทก็อยากรู้แต่ไม่ก้ลาถาม แล้วมันก็จะเป็นเหมือนระเบิดเวลา"
"ยังไง"
"อ่ะง่ายๆนะพี่อิค ถ้าหนูไปกับผู้ชายสักสามคืน กลับมา พี่อิคจะสงสัยม่ะ"
"ก็....."
"ไม่ต้องก็ พี่อิคก็ต้องสงสัยว่าหนูเนี่ย  ไปเอากับใครมา จริงไหม"
"บ้า ใครจะไปคิด"
"ผู้ชายคนหนึ่งลักพาตัวคนๆหนึ่งไป ด้วยความเสน่หา พี่อิคคิดว่า เขาจะพาไปทำไร ทอดกฐินหรอ"
"เออว่ะ"
"โอ้ยยย สงสารตัวเองจริงๆ ทำไมถึงได้มีผัวไม่ฉลาดเอาซะเลย"
"เออ รู้แล้วไม่ต้องย้ำ ตกลงไอ้ภู พี่เขาทำอะไรมึงเปล่า"
"ไม่ได้ทำ กูตื่นมาร่างกายปกติ กูเป็นหมอนะอิค ร่างกายกูโดนอะไรไม่โดนอะไรกูรู้"
"เออ"
"แน่ะ พี่พีทททท แอบยิ้มไรอ่ะ"  ไอ้โยชิแซวพี่พีท จนเขินแต่เก็บอาการไว้
"พี่ทอยไม่ได้ทำอะไรน้องภูหรอกพี่พีท พี่เขาสุภาพ ทำอาหารให้กิน พาไปเดินเล่น แค่นั้น"
"อื้ม"
"พี่เขารู้สึกผิดมากที่ทำแบบนั้นไป พี่เขาก็ขอโทษ "
"ถือว่าบุญรักษา ที่พี่เขากลับตัวกลับใจได้เนอะ" ขิง แม่นางเอก
"พี่เขาทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบแหละ กูเข้าใจเขานะแล้วก็อยากให้ทุกคนเข้าใจพี่เขา พี่เขาเป็นคนดีคนหนึ่งนะ"
"คนดีอะไรทำแบบนี้ว่ะ" ไอ้เป็ด
"คนเรานะเว้ยเป็ด มันต้องมีบางอย่างที่ทำผิดทุกคนแหละ ไม่งั้นดินสอจะมียางลบหรอ"
"กูใช้ปากกา"
"มันก็มีลิขวิดไงพี่เป็ด  ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่ใช้เว้ย"
"ไม่ใช่ไม่ใช้ ไม่เคยซื้อต่างหากมึงอ่ะ ตอนสมัยเรียนใช้ของไอ้ขิงตลอด จนไอ้ขิงต้องยกให้ จริงไหมขิง"
"จริง ขิงซื้อลิขวิดให้ตัวเองต้องซื้ออีกอันเอาไว้ให้เพื่อนยืม ฮ๋าๆๆๆ"
"แม่คนดี ทวงบุญคุณหรอ"
"เป็ดเรียนจบได้เพราะลิขวิดของขิงนะ"
"จ้ะ"
"แล้วตอนที่พี่ภูลืมพี่พีทนั้นคือลืมจริงหรือแกล้งปกป้องไอ้หมอนั้น"
"ลืมจริง อยู่ดีมาหน้าบ้านมันก็เหมือนไฟดับแล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย สิ่งที่คิดอยู่มาตลอดทางหายไปหมด"
"แปลกดีอ่ะ หรือ จะเป็นเพราะฤิทธิ์ยาสลบนั้น"
"ก็น่าจะเป็นได้มั้ง"
"ช่างเหอะ ทุกอย่างกลับมาปรกติก็ดีแล้ว พวกมึงเลิกถามมันได้ล่ะ" พี่ผัก พี่ชายที่ไม่เคยทิ้งผม
"แหม แล้วใครน๊าาาา ที่แอบขึ้นไปร้องไห้คนเดียว อ้นเห็นนะ" พี่อ้นแซวพี่ผัก
"อ้นอ่ะ ห้ามเล่านะ"
"โหยยยมาขนาดนี้แล้วพี่อ้นเล่าเหอะ โยชิขอ"
"ก็พี่ชายนายผักบุ้งเนี่ย แอบขึ้นไปร้องไห้ สงสารน้องชายน่ะสิ กลางคืนที่น้องภูหายไปก็แอบนอนร้องไห้"
"ตัวรู้ด้วยหรอ นึกว่าหลับ"
"ไม่ได้หลับหรอก ใครจะไปหลับได้"
"ขอบคุณนะ ที่ทุกคนเป็นห่วงน้องภู ขอบคุณจริงๆ"

ฮ่าๆๆ ทุกคนเริ่มมีรอยยิ้มคุยกันได้สนุกสนานเหมือนเดิม ผมเงยหน้าไปมองคนที่กอดเอวผมไว้ไม่ปล่อย
พี่พีทก็อดขำไปกับพวกผมไม่ได้ รอยยิ้มแบบนี้แหละที่ผมหลงรัก ขอบคุณนะ

"เดี๋ยวน้องภูไปหาพ่อกับแม่หน่อยดีกว่า คืนนี้จะได้นอนหลับ เดี๋ยวจะพาเครียดกันไปอีก"
"ดีเหมือนกัน ไปบอกแม่กับพ่อเขาซะ ย่าเห็นนั่งเครียดมาทั้งวัน"
"พี่พีท ปล่อยน้องภูก่อน ส่วนพวกมึง เคลียร์พื้นที่ คืนนี้ ยันหว่างจ้าาาา"
"เฮ้ ....... "

"พี่ไปด้วย" เราสองคนเดินจับมือกันไปหาพ่อกับแม่ที่้บ้าน
"พี่พีท"
"หืม"
"ขอบคุณนะ ที่เข้าใจน้องภู"
"อะไรที่น้องมีความสุข พี่จะทำ"
"ขอโทษนะ ที่ลืม"
"น้องไม่ได้ตั้งใจลืมนินา ช่างเถอะ ต่อไปนี้พี่จะไปรับไปส่งทุกวัน"
"ตามใจ ยอมหมดแล้ว"

พวกเราเดินมาถึงหน้าบ้าน แม่กับพ่อนั่งคนละมุมบ้่าน ต่างคนต่างไม่พูดไม่จา

"พ่อจ๋า ทำอะไรอยู่" ผมเดินเข้าไปกอดพ่อ พี่พีทเดินเข้าไปหาแม่ในห้องทำงาน
"นั่งคิดอะไรเพลินๆน่ะ ปาร์ตี้เลิกแล้วหรอลูก พ่อว่าจะเดินไปเชียว"
"จะเดินไปหรอ เล่นนั่งคนละมุมไม่พูดไม่จาแบบนี้"
"ไม่เป็นอะไรหรอกลูก เราล่ะโอเคหรือยัง"
"โอเคแล้วสิ แล้วน้องภูก็จำพี่พีทได้แล้วด้วย"
"จริงเปล่าลูก" พ่อดีใจมากดึงผมไปกอด
"คุณพระคุ้มครองนะลูกนะ "
"คุณพ่อครับ น้องภูรักพ่อนะ"
"พ่อก็รักน้องภูลูก"
"จะกอดกันแค่สองคนหรือไง แม่น้อยใจแล้วนะ"
"แม่ครับบบบ"
แม่เดินเข้ามากอดผมกับพ่อ แล้วแม่ก็ร้องไห้ แม่คงอึดอัดมาทั้งวัน
แม่ปล่อยโฮออกมา ผมรับรู้ได้ว่าน้อตาที่ไหลออกมา มันสะสมความเครียดเอาไว้ไม่น้อยเลย
"แม่ครับ น้องภูขอโทษนะที่ทำให้แม่เป็นห่วง โตขนาดนี้แล้วยังทำให้แม่เป็นห่วงอีก"
"ช่างมันเถอะลูก คนเรามันต้องมีช่วงชีวิตที่ไม่ดีกันบ้าง"
"น้องภูขอน้ำล้างเท้าพ่อกับแม่หน่อยนะ"
"เอาสิลูก" ผมเอาน้มาล้างเท้าพ่อกับแม่ แล้วก็เอาน้ำล้างเท้ามาพรมหัวตัวเอง
"ต่อไปนี้ขอให้มีแต่เรื่องดีๆนะลูก สิ่งไหนที่ไม่ดีก็ขอให้แคล้วคลาดไป"
"สาธุ"
"แม่มีอะไรจะให้ แม่ทำสร้อยข้อมือให้ อ่ะ"
"มีตะกรุดด้วย อะไรหรอครับ"
"ในตะกรุด มีชายผ้าถุงแม่ เป็นผ้าถุงของยายน้องภูที่ให้แม่มาอีกที"
"หูยยขลัง"
"ตะกรุดเนี่ยเป็นพลังความรักของแม่ พลังของแม่จะปกป้องน้องภูจากอันตรายทุกอย่าง"
"ขอบคุณครับ น้องภูรักพ่อกับแม่นะ"
"เห้อ คืนนี้แม่ได้นอนสักที ไอ้ตัวแสบเอ้ย"
"สวยจังแม่ ออกแบบเองหรอสร้อยอ่ะ"
"ใช่สิ คอลเลคชั่นใหม่เลย เอาใจวัยรุ่น"
"เดี๋ยวจะรีวิวให้นะ "
"ย่ะ"
"ค่าตัวคอลเลคชั่นที่แล้วยังไม่ได้เช็คเลยอ่ะ"
"นี้แน่ะ" แม่เขกหัวเบาๆ ฮ่าๆๆ
"พีท ของพีทลูก แต่ตะกรุดไม่ใช่ผ้าถุงแม่นะ เป็นตะกรุดของพ่อเขา พีทถามพ่อเขาเองว่าจากวัดไหน"
พ่อก็สาธยายให้พี่พีทฟังเป็นตะกรุดเกี่ยวกับคุ้มครองปกป้อง บลาๆๆ
"แม่ทำให้เล็กๆ ใส่น่ารักๆๆ ชอบไหม"
"ชอบครับแม่ ขอบคุณนะครับ"
"ยิ้มหน้าบ้านเชียวนะพ่อลูกเขย"  ผมแซวพี่พีท แม่ก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้
"พ่อกับแม่ไปทานข้าวกันเถอะครับ "
"ดีเหมือนกัน ป่ะคุณ "

ผมกับพี่พีทเดินจับมือกันมาพ่อกับแม่ก็เดินจับมือกันมา ดูท่านสบายใจแล้ว

"ไอ้ภูมาเร็ว วันนี้ปูคือดีมากกกกมึง กูแกะไว้ให้มึงแล้วเพื่อน"
"ตี๋ ไม่มีของแม่บ้างหรอลูก"
"มีครับแม่ เดี๋ยวตี๋จัดให้พ่อกับแม่อย่างเน้นๆ "
"ขอบใจมากลูก เจ้าโค้ก หน้าแดงแล้วไง"
"แค่สองขวดเองครับ ยังได้อีก พ่อเอาไหมครับ"
"ไม่เอาลูก พ่อไม่ดื่มนานแล้ว"
"คุณแม่ขอหรอครับ"
"ใช่แม่ขอ  ขอดื่มด้วย พ่อเลยเลิก"
"ฮ๋าๆๆๆ"
"ไอ้พีท นี่ของมึงมาเลยๆ กูกินคนเดียวไม่มีใครช่วยเลย"
พี่พีทหันมามองหน้าผม เหมือนเป็นการขออนุญาต
"ให้วันหนึ่ง"
"มันต้องอย่างนี้สิจ๊ะน้องภูสุดที่รักของพี่โค้ก ไอ้พีทมานั่งข้างกูนี่ เมียอนุญาตแล้ว ชนเว้ยชน"
"โยชิ พี่ขอออออ"
"ตามใจเหอะ" ไอ้โยชิเหมือนไม่อยากให้ไอ้อิคดื่ม
"โยชิ พี่ขอ"
"เห็นแก่พี่ภูนะ ยอมให้วันหนึ่ง"
ผมเดินมานั่งข้างๆคุณย่า
"คุณย่าาาา" ผมเข้ากอดคุณย่า
"ยังไงน้องภูก็ยังเป็นเด็กสำหรับย่าเสมอ ฟาดเคราะห์ไปนะลูกนะ"
"คุณย่าใหญ่ไปช่วยน้องภูด้วยนะ"
"ย่าก็ไปบอกท่านให้คุ้มครองน้องภู"
"ขอบคุณคุณย่านะครับ น้องภูขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"
"ต่อไปนี้ทำอะไรต้องมีสตินะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เราดีกับเขาใช่ว่าเขาจะดีตอบเสมอไป"
"ครับ"
"แต่ความดีจะคุ้มครองเรา ไม่ว่าเราจะเจออะไร ขอให้ตั้งไว้ในความดีแบบนี้นะลูก"
"ครับคุณย่า"
"กินข้าวๆ เดี๋ยวกินไม่ทันจ้าโยชิ ดูสิ กินจนแก้มจะแตกแล้ว"
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวก็ท้องแตกหรอกแก ตาชูชกมาสิงร่างหรือไง"
"ย่ะ"
"ไอ้แบงค์ กินเยอะๆมึงอ่ะ ผอมไปเปล่า"
"นั้นสิลูกแบงค์ ย่าว่าผอมไปนะ"
"งานเยอะครับ ไม่ค่อยได้ทานมื้อเย็น กลับมาก็หลับ"
"หาเวลาให้ตัวเองบ้างนะลูก มีอะไรให้ย่าช่วยบอกเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"เออ กูด้วย มีอะไรบอกนะเว้ย ถ้ากูรู้ทีหลังว่ามึงมีอะไรไม่บอกกูนะ โดน"
"เออ รู้แล้วนา"
"เออมึง กูว่าจะยืมมึงสักสองแสนอ่ะ พอได้ป่ะ"
"แหมไอ้เป็ด ได้ข่าวว่าพึ่งซื้อรังรักใหม่ "
"พี่เฟียตซื้อกูไม่ได้ซื้อ"
"แล้วใครอยู่"
"กู"
"ขิงได้ข่าวมาอีกว่าเป็ดไม่เคยเบิกเงินเดือนใช้เลยนิ"
"เบิกบ้า คนอะไรจะไม่ใช้"
"ให้แม่อย่างเดียว ที่เหลือเก็บ น้องนั้นพี่เฟียตออกหมด กูรู้น่ะไอ้เป็ด ไอ้ขี้เหนียว"
"ก็พี่เขาไม่ยอมให้กูออกอ่ะ"
"เออพูดถึงเจ้าเฟียต ไม่ได้เจอนานแล้วนะ บอกให้มาหาย่าบ้าง"
"ครับคุณย่า รายนั้นเขางานเยอะ พอว่างก็ไม่ชอบออกไปไหนแต่ถ้าบอกว่าคุณย่าคิดถึงเดี๋ยวตองรีบมาแน่ๆ"
"พวกเราว่างๆก็มาค้างกับย่าบ้างนะลูก"
"ครับ ต่อไปนี้จะมาบ่อยๆเลย ประหยัดข้าวที่บ้านครับ ฮ๋าๆๆ"
"ขอให้มาเถอะลูก ยิ่งเห็นลูกๆหลานๆกินได้ ย่าก็ดีใจ ต่ออายุไปอีกหลายปี"
"เนี่ยแหละคือเหตุผลที่โยชิกินเก่ง ฮ๋าๆๆๆ"

อาหารทุกอย่างหมดลง ทุกคนเริ่มอิ่มจนเริ่มเลื้อย คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ขอตัวไปนอนกันแล้ว
พวกเรายังนั่งคุยนอนคุยกันอย่างสนุกสนาน
"น้องภู"
"ครับ"
"ไปหยิบกีตาร์บนห้องให้พี่หน่อยได้ไหม"
"ได้ๆ มีใครจะเอาไรไหม "
"ถั่ว โยชิอยากกินถั่ว"
"โอเค"
ผมลงมาพร้อมกีตาร์แล้วก็ถั่ว พี่พีทเริ่มเล่นแล้วก็ร้องเพลง

หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
แค่ได้ลอง
รักใคร
อย่างสุดหัวใจสักที
เกิดอะไร
พรุ่งนี้ก็ไม่สำคัญ
อาจจะมี
น้ำตา
สุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้
เหมือนว่าดอกไม้ที่งามสดใส
มารุมล้อมหัวใจ
เปลี่ยนแปลงโลกไปทั้งใบ
และต่อจากนี้
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
หากว่าเธอมั่นใจว่าเจอสิ่งที่หายไป
และเป็นใครคนนี้ที่รอมานาน
อาจจะมีน้ำตาสุขทุกข์ปะปนเคล้ากัน
แต่ก็คุ้มที่พบและผ่านสิ่งนี้
เหมือนว่าดอกไม้ที่งามสดใส
มารุมล้อมหัวใจ
เปลี่ยนแปลงโลกไปทั้งใบ
นับต่อจากนี้
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้สำคัญกว่าสิ่งไหน
แต่เธอเองยังคงลังเลที่จะทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจต้องเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
หากเธอพบว่ารักครั้งนี้ทำใจให้สั่นไหว
อย่าลังเลเลยเธอคนดี
ขอเธอทุ่มเทลงไป
หากว่าเธอยังมีความกลัวว่าอาจจะเสียใจ
ปล่อยมันไปเพราะถึงอย่างไรรักนั้นก็สวยงาม
https://www.youtube.com/watch?v=fvl3syY2Yf8

"น้องภูคือความรักที่สวยงามของพี่นะ"
"เขินนะเนี่ย"
"เหมือนพึ่งเริ่มจีบกันงั้นแหละ" ไอ้โยชิแซว
"เออนั้นดิ ไม่เกรงใจคนที่คืนนี้ไม่มีผัวมาด้วยเล้ย
"คิดถึงผัวโว้ยยยยย"  ไอ้เป็ดตะโกนขึ้น ฮ่าๆๆ
"ฮ๋าๆๆ"
"คืนนี้มึงนอนกับกูนะไอ้แบงค์"
"เออ แต่กูทำแทนผัวมึงไม่ได้นะไอ้ตูดเป็ด"
"หืมมมม ทำแทนได้ก็ไม่ให้ทำหรอกจ้า รักพี่เฟียตคนเดียว เอาโทรศัพท์มาถ่ายคลิปเลยจ้า ส่งให้ผัวกูดูด้วย"
"ตกลง พี่พีทกับพี่โค้ไอ้อิคไม่เมา คนที่เมาคือมึงงี้ ไอ้เป็ด"
"ฮ๋าๆๆ เออ เมากุ้งว่ะ
"ไปนอนกันไหม ตีสามแล้ว"  พี่พีทชวนทุกคนไปนอน
"ก็ดีเหมือนกัน ง่วงแล้วอ่ะ"
"กูนอนกับมึงนะ เพื่อน" พี่โค้กกอดพี่พีท
"_วย เหอะ ห้องว่างเยอะแยะ"
"เมียจ๋ากลับบ้านกัน" ไอ้อิคชวนโยชิกลับบ้าน  ทุกคนแยกย้ายกันไปนอน

ผมกับพี่พีทก็เข้าห้องกัน

"อาบน้ำไหม"
"น้องภูง่วงมากตอนนี้ แต่ไม่อาบไม่ได้อ่ะ มันเหนี่ยวตัวมาก"
"งั้นเดี๋ยวพี่อาบให้"
"ไหวหรอ หน้าแดงขนาดนั้น กินไปกี่ขวด"
"สองขวดเอง"
"งั้น ถามหน่อย เลขบัตรประชาชนตัวที่ห้าของน้องภูเลขอะไร"
"2"
"เยี่ยม ป่ะ อาบน้ำกัน"
เราสองคนเดินเข้าไปอาบน้ำ พี่พีทสระผมให้
"ผมยาวแล้วนะ"
"ตัดสั้นเลยดีม่ะ"
"ไม่ต้องสั้นมาก จะเป็น รด. ง่ะ"
"มันร้อนอ่ะ"
"เดี๋ยวไม่มีไว้มัดจุก"
"น่ารักหรอ"
"ช่าย พี่ชอบ"
"ก็ได้"
"หลับตานะเดี๋ยวพี่จะล้างแชมพูออก"
"พี่พีททท ล้างผม มือก็ควรจะอยู่ที่ผมไหม"
"ฮ่าๆๆ  เห็นใจพี่เหอะ จะลงแดงล่ะเนี่ย"
"พี่พีททท อาบน้ำก่อน พี่พีททท อาบน้ำ"
พี่พีทไม่เคยฟังจ้า ซุกไซร้ เหมือนกับหิวโหยมาจากไหน จากห้องน้ำก็กลายเป็นสนามรักไปทันที
"พี่รักน้องภูนะ"
"อื้ม ล้างตัวเหอะ หนาว"
"ฮ่าๆๆ"
"ยังจะมาขำอีก"
เราสองคนอาบน้ำแล้วก็มานั่งเช็ดตัว พี่พีทเป่าผมให้ พอผมแห้งก็เข้านอน
"พี่พีท ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณเช่นกันครับที่รัก" พี่พีทดึงผมเข้าไปกอด แล้วเราสองคนก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้


มาแล้วครับ
ช่วงนี้ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับ
ขอให้คุณพระคุ้มครองทุกท่านครับ

คิดถึงทุกคนนะครับ

[iceman555]

 

[DrSlump]

 

[Oooy]

มาแล้วขอบคุณมากนะคะ แอบสงสารหมอทอยมาสารภาพผิด โดนพี่พีทต่อยสะน่วมเลยน้องภูถึงกับช็อกสลบไปฟื้นมาจำพี่พีทได้พอดีทุกสิ่งรักษาได้ด้วยความรักขอบคุณนะคะที่มาต่อให้หายเครียดดูแลรักษาสุขภาพด้วยให้ผ่านพ้นโรคภัยไปด้วยกันนะคะ เจ้าโยชิก็ยังน่ารักเป็นตัวป่วนเหมือนเดิม รักแก้งค์นี้จริงๆ

[patee]

ขอบคุณค่ะ สมใจที่รอแล้วค่ะ   

[OoniceoO]

กว่าจะจำได้ ความรักอะน้อ สวยงาม

[K.Pupoom]

ตอนที่....9



"แบงค์..."
"อ่าวไอ้ภู ตื่นเช้าจังว่ะ"
"แต่มึงก็เช้ากว่ากูนะ  โกโก้ไหมมึง"
"ขอบใจว่ะ  พี่พีทยังไม่ตื่นหรอ"
"ตื่นแล้ว อาบน้ำอ่ะ"
"มึง.....กูจะเล่าตอนนี้ดีเปล่าว่ะ"
"เล่ามาเหอะ กูมองตามึงเมื่อคืนกูก็รู้แล้ว"
"มึงโอเคแล้วใช่ป่ะ"
"เออ ก็โอเคแล้ว มีไรว่ามาเลย"
"พี่ฝุ่นเขาไม่ค่อยสนใจกูเลยว่ะ"
"ยังไง"
"ไม่เคยโทรหากูเลยอ่ะวันๆหนึ่ง กลับมาก็นอน"
"แล้วเปิดใจคุยกันยัง"
"ยังอ่ะ"
"คิดมากอีกแล้วนะมึง มีอะไรก็คุยกันดิ"
"เห้อออ อธิบายยากว่ะมึง"
"มึงก็เงี้ย คิดเองเออเองตลอด"
"มึง กูไม่ได้มีอะไรกันเป็นเดือนแล้วนะ"
"หืมมม ได้หรอว่ะ"
"เออดิ ได้หรอว่ะ แม่งหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย "
"งานช้างอีกแล้วหมอภู"
"ช่างเหอะมึง"
"ช่างได้ไง รูตันพอดีอีแบงค์ อีบ้า"
"ช่างแม่ง"
"กูว่ามันต้องมีอะไร"
"กูก็คิด"
"เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงอยู่เฉยๆเพื่อน"
"ไม่ต้องหรอกมึง กูแค่อยากมีคนรับฟัง แค่นี้ก็สบายใจขึ้นเยอะแล้ว"
"อีประสาท เดี๋ยวก็บ้าหรอกมึง"
"คุยอะไรกันสาวๆ"
"พี่พีท คนเขาจะคุยกัน ความลับ"
"อ่าวหรอ เห็นหายไปเลยตามหา"
"หยิบไอแพดให้หน่อยดิ จะดูตารางเวร"
"ว่างวันนี้กับพรุ่งนี้ ลาต่อไหม"
"คิดดูก่อน แบงค์พรุ่งนี้ไปกับกูนะ คืนนี้มึงค้างที่นี่อีกคืน"
"เออ"
"เดี๋ยวกูพาไปทำสวย สภาพมึงตอนเนี่ย อีกนิดหนึ่งก็เหมือนอาแปะล่ะ"
"มึงไม่เข้าใจกูหรอก แค่ทาครีมกูยังเหนื่อยเลย"
"โอ้ยไอ้บ้า "
"ถ้าเขาจะรักกูไม่ว่ากูจะเป็นยังไงเขาก็ต้องรักดิว่ะ"
"ใช่อันนี้มึงก็พูดถูกแบงค์"
"เห็นป่ะ มึงก็คิดเหมือนกู"
"แต่ไม่ทั้งหมดนะ มึง สมมุตินะมึงตัวเหนียวๆ ผิวสาก ปากเหม็นๆ มึงคิดว่าเขาอยากจะเอามึงไหม"
"มึงก็พูดตรงเกินไปไหม"
"เอ้าอิห่า กูยกตัวอย่าง กูไม่ได้ว่ามึง"
"เอิ่มมม ไม่รู้ดิ ถ้ารักก็เอามั้ง"
"เอาแล้วไปแอบอ้วกม่ะ มึงคิดแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย เรื่องบนเตียงมันก็เหมือนอาหารอ่ะ"
"เออ"
"มึงต้องทำให้มันน่าทานแล้วก็ตื่นเต้น รู้จักปรนนิบัติเอาอกเอาใจบ้าง ไม่ใช่พี่เขาเงียบมึงก็เงียบ"
"มึงก็รู้ว่ากูทำเป็นซะที่ไหน"
"ลองทำอะไรใหม่ๆบ้าง พี่เขาทำงานเหนื่อยๆมาแล้วต้องมาเจอซอบบี้อย่างมึงเงี้ย เป็นกูกูก็เลือกนอนว่ะ"
"กูดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ"
"ใช่" ไม่ใช่เสียงน้องภู แต่เป็นเสียงไอ้ตี๋เดินเข้ามาที่ระเบียง
"มึงมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ"
"ก็ตั้งแต่มึงคุยกันนั้นแหละ กูเอาปลาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มาให้พวกมึง แล้วก็ได้ยินที่มึงคุยกัน"
"มึงนิไม่มีมารยาทเลยไอ้ตี๋"
"เออ"
"ไอ้แบงค์กูก็เพื่อนมึงไหม มึงเล่าให้ไอ้ภูฟังได้ แล้วทำไมกับกูต้องมีความลับ เมื่อคืนกูก็ถาม มึงก็ไม่ตอบ"
"บางเรื่องเขาก็ต้องเลือกคนปรึกษาไหมอีตี๋"
"เห้ยไม่ไร ความจริงแล้วกูไม่อยากเอาความทุกข์มาให้เพื่อนคนไหนสักคน ที่กูเล่าให้ไอ้ภูฟังก็เพราะมันถามแล้วกูก็อึดอัดมานานแล้ว"
"เราเพื่อนกันนะเว้ยไอ้แบงค์ มึงมีไรพวกกูก็พร้อมรับฟังเสมอ ขอให้มึงบอกพวกกูเท่านั้น"
"เออ ขอบใจมึง"
"งั้นมึงสองตัวก็ออกมาได้แล้ว" ผมหันไปเห็นไอ้เป็ดกับขิงแอบอยู่ที่มุมห้อง ฮ่าๆๆ
"มากันครบเชียวนะมึง กูว่าแล้วทำไมแก้วน้ำเต้าหู้มีเยอะจัง" ไอ้แบงค์ยืนมองไอ้สองคนนั้น
"งั้นวันนี้เรามาเปิดใจด้วยน้ำเต้าหู้เนี่ยแหละ" ไอ้เป็ดเสนอ
"ขิงขอโทษนะเเบงค์ที่แอบฟัง"
"ไม่เป็นไรขิง เราต่างหากที่ต้องขอบใจเพื่อนๆที่เป็นห่วง"
พวกเรานั่งล้อมวงคุยกันที่ริมระเบียง พร้อมเสียงนกร้องยามเช้า น้ำเต้าหู้ร้อนๆกับปลาท่องโก๋ตัวน้อย
"แบงค์"
"ไรภู"
"ถ้าพี่ฝุ่นมีคนอื่นมึงจะทำใจได้ไหม"
"ได้ แต่ก็คงต้องใช้เวลาหน่อย กูก็คิดนะ ถ้าเลิกกันก็คงไปอยู่หอแถวที่ทำงานเลย
"มึงมาอยู่กับกูที่นี้ ห้องเยอะแยะ ใกล้ที่ทำงานมึงด้วย "
"ไม่เอาหรอกมึง เกรงใจ"
"อีบ้า ถ้ามึงไปอยู่ที่อื่นกูจะฟ้องคุณย่า"
"เห้ยไรว่ะ"
"นี่ตกลงมึงจะเลิกกับผัวจริงอ่ะ" ไอ้เป็ด
"นั้นดิ ขิงว่าพวกเราคิดล่วงหน้ามากเกินไปไหม มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้"
"เออ โทษทีนะเว้ยแบงค์ กูแค่อยากรู้ว่ามึงเข้มแข็งขนาดไหน"
"เห้ย ไม่ต้องคิดมากไอ้ภู เรื่องนี้กูคิดไว้ตลอด"
"หรือว่า พี่ฝุ่นจะไม่แข็งตัวว่ะมึง แบบเสื่อมสมรรถภาพทางเพจอ่ะ"
"ทางเพศ!!!"
"เออ ทางเพศ"
"ไม่นะ ก็เห็นเคารพธงชาติตอนเช้า ตอนที่พี่เขาหลับทุกวันอ่ะ"
"ช่างสังเกตจริงอิดอกกก" ไอ้เป็ดด่า  5555
"แล้วตอนนอนมีกอดมีหอมอะไรกันบ้างไหม"
"ไม่อ่ะ ต่างคนต่างนอน คุยกันนิดหน่อยพี่เขาก็หลับ"
"โอ้ยยยย มึงทนได้ไงว่ะ เป็นกูนะ ขึ้นนั่งแล้วจ้าแม่จ๋า" ไอ้เป็ด
"ใครเขาจะบ้ากามแบบเป็ดล่ะ" ขิง
"ผัวเธอไง ไอ้ตี๋อ่ะ บ้ากามตั้งแต่สมัยเรียน รู้ไหมมันชอบแอบดูกางเกงในไอ้ภู ตอนไอ้ภูนั่งทำการบ้านใต้ตึก"
"จริงดิ ไอ้บ้านั้นเพื่อนนะ" ขิง
"เอ้า ก็ขาไอ้ภูมันขาวอ่ะ กางเกงแม่งก็สั้น ชอบใส่กางเกงในสีขาวด้วย"
"หืมมม มึงนิไอ้ชั่ว กูเพื่อนมึงนะ มึงไม่ดูของขิงอ่ะ"
"ของขิงกูก็ดู แต่ไม่ค่อยเห็น กางเกงขายาวไปหน่อย"
"หื่นอ่ะ" ไอ้เป็นทำท่ายี้ใส่ไอ้ตี๋
"แหม ไอ้เป็ด มึงทำมาว่ากู มึงแอบดูไอ้ภูเปลี่ยนชุดพละกูยังไม่เคยเอามาพูดเลย"
"กูไม่ได้แอบดู ไอ้ภูมันไม่ล็อคประตูเอง"
"โห พวกมึงเนี่ยกูจะไว้ใจอะไรได้ไหมเนี่ย"
"แหม ขำขำ ตอนนี้เลิกแล้ว หื่นกับเมียคนเดียว"
"ให้มันจริงเถอะตี๋ ถ้านอกใจขิง ขิงเลิกนะ"
"ค๊าบบบแม่ครับ"
"แต่ตอนนั้นไอ้ภูมันฮอทจริงๆอ่ะ ขาวอาร่า ปากแดง แต่งตัวน่ารัก ใครๆก็ชอบ"
"ตอนนี้กูก็ฮอทป่ะ"
"แต่พวกมึงหึงมากนะ จุดๆนี้"
"เออดิ ถ้าพี่ฝุ่นขี้หึงแบบพี่พีทบ้างก็คงดี"
"เห้ย หรือเราจะใช้แผนให้พี่ฝุ่นหึงไอ้แบงค์ดีว่ะ"
"ความคิดนี้น่าสนว่ะไอ้ภู"
"เออกูก็เห็นด้วย" ไอ้เป็ด
"ขิงว่า ก็น่าลองดูนะแบงค์"
"ยังไงอ่ะ"
"ก็ให้ใครก็ได้แกล้งไปจีบมึงอ่ะ แบบเดินมาขอเบอร์ไรเงี้ยต่อหน้าพี่ฝุ่นอ่ะ"
"ใครอ่ะ คนที่กูรู้จัก พี่ฝุ่นก็รู้จัก"
"อันนี้ไม่ยาก เดี๋ยวกูเอาเพื่อนกูเอง รับรองพี่ฝุ่นไม่รู้จักแน่ อีกอย่างนางเป็นรับออริไม่มีทางชอบมึงจริงๆ"
"เอาจริงหรอพวกมึง เดี๋ยวพี่เขาจะโกรธกูไหม"
"มึงการแสดงของพวกเราระดับออสการ์นะ"
"เอออ"
"แต่ก่อนอื่นกูจะพามึงไปทำสวยก่อน สภาพนี้ผัวไม่น่าหึงอ่ะ"
"ของไปด้วย เดี๋ยวลางานเลย อิอิ"
"กูด้วยๆ "
"ลากันหมดเลยหรอว่ะ เสียงานพวกมึงเปล่าๆ"
"เพื่อเพื่อน สบายมาก"
"ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย"
"ไม่ต้องมาทำหน้าซึ้งไอ้แบงค์ พวกกูไม่ทำฟรีหรอก เสร็จงานเลี้ยงหมูกระทะพวกกูด้วย"
"เออ จัดเต็มให้เลย"
"เยี่ยม!!!!!"

พวกเราคุยกันจนลืมไปว่านี่คือความทุกข์ของเพื่อน ไอ้แบงค์ก็ดูผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้น
คนเป็นเพื่อนกัน บางทีแค่มองตากันก็รู้แล้วว่าเพื่อนเป็นอะไร ผมถือว่าเพื่อนคือของวิเศษที่ฟ้าประทานมาให้
เมื่อได้มาแล้วก็ควรรักษาไว้ให้ดี จงอย่าเอาเปรียบเพื่อนเพราะเพื่อนจะอยู่ในเวลาที่คุณทุกข์มากกว่าในเวลาที่คุณสุข

"ก๊อกกๆๆๆ  ไปทานข้าวกันได้แล้ว คุณย่าให้พี่มาตาม"
"เดี๋ยวลงไปครับพี่พีท เออพี่พีท วันนี้ว่างไหม"
"ว่างครับ "
"พาพวกเราไปทำธุระหน่อยนะ"
"เรื่องดีดีใช่ไหม"
"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะสามี ต้องเป็นเรื่องดีสิจ้ะ"
"จ้า รีบลงไปทานข้าวนะ อย่าให้คุณย่ารอนาน"
"จ้าา งั้นเดี๋ยวพวกกูไปล้างหน้าล้างตากันก่อน เดี๋ยวไปเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ"
"เออ"

ผมเดินกลับไปที่ห้อง เพื่อนล้างหน้าล้างตา ยืนส่องกระจกเช็คความหล่ออยู่
พี่พีทก็เดินเข้ามากอดแล้วก็หอมไปที่ซอกคอเบาๆ

"อ่าว ไมไม่ไปทานข้าว
"รอไปพร้อมเมีย"
"มีไรเปล่า"
"เปล่า ไม่มีไร แค่มีความสุข"
"น้องภูก็มีความสุข นี้้้ๆๆๆ" ผมหันไปบีบแก้มพี่พีท แล้วก็หอมแก้มเบาๆ พี่พีทก็หอมกลับ
"หอมจัง แก้มล้างใหม่ๆเนี่ย"
"แก้มไม่ได้ล้างไม่หอมหรอ"
"หอมสิ"
"แต่อันนี้มันเหมือนแก้มเด็กอ่ะ"
"ชอบเด็กว่างั้น"
"เด็กคนนี้ไง เด็กดื้อ"
"ดื้อแล้วรักไหมอ่ะ"
"รักมาก หวงมาก"
"จุ๊บ"
"ไม่อยากทานข้าวแล้วอ่ะ"
"ไป คุณย่ารอนานแล้ว ให้ผู้ใหญ่รอนานๆมันไม่ดีนาาาาา ตาแก่"
"ฮ่าๆๆๆ"

เราสองคนเดินลงไปทานข้าว คุณย่านั่งรออยู่กับ พี่อ้นพี่ผัก ขิงแล้วก็ตี๋

"มาทานข้าวลูกน้องภู ย่าทำต้มจืดหมูสับใส่ใบตำลึงที่หนูชอบด้วย"
"วันนี้พุงแตกแน่ๆ"
"ทานให้เยอะๆลูก มีไก่ทอดหาดใหญ่ด้วยนะ เมื่อเช้าพี่ผักเราเขาไปซื้อมาให้"
"หูยย ขอบคุณน๊าผัก"
"เออ กินเยอะๆ กูเป็นห่วง"
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
"ก็ไม่ต้องฟัง"
"ไรว๊าาา "
"ทานข้าวลูกแกล้งพี่เขาอยู่นั้นแหละ"
"ฮ่าๆๆ น้องภูมีหมูกระจกอยู่ เอามาทานกับต้มจืดฟินมากเดี๋ยวไปหยิบมาให้ลอง"

ทานข้าวเสร็จก็มานั่งล้อมวงกันที่ห้องรับแขก คุณย่านั่งดื่มชาแล้วก็อมยิ้มกับเรื่องฃที่พวกเราคุยกัน

"ค้างกันอีกคืนนะลูก ย่ายังไม่หายคิดถึงเลย"
"ได้เลยครับคุณย่า" ไอ้เป็ดตอบ
"เดี๋ยววันนี้น้องภูจะพาแบงค์ไปหาหมอครับคุณย่า"
"อ่าวเป็นไรล่ะลูก"
"ทำหน้าครับ"
"อ่อ ดีเหมือนกัน ย่าดูแบงค์เหนื่อยนะ ดูแลตัวเองบ้างก็ดีลูก"
"ครับคุณย่า"
"แล้วจะกลับมาทานข้าวบ้านกันไหม"
"กลับครับ"
"ดีๆ ย่าว่าจะทำเมี่ยงปลาทับทิมพอดี"
"งั้นเดี๋ยวพวกเรารีบไปอาบน้ำแต่งตัวกันดีกว่าจะได้กลับไม่เย็นมาก" พี่พีท
"โอเค แยกย้าย เจอกันหน้าบ้านสิบเอ็ดโมงตรงนะ"
"ได้"

พวกเราแยกกันไปอาบน้ำแต่งตัว
"พี่พีท น้องภูอาบก่อนนะ"
"โอเค เดี๋ยวพี่ทำงานแปป"
"ครับบบ"
ผมอาบน้ำได้สักพักพี่พีทก็เดินเข้ามา เดินโป๊เข้ามาด้วย ฮ่าๆๆ
"สระผมยัง"
"สระแล้ว สระไหมน้องภูสระให้"
"เอาสิ"
ผมสระผมให้พี่พีท  พี่พีทนั่งลงที่ขอบอ่าง
"วันนี้เราจะไปไหนบ้าง พี่อยากได้โทรศัพท์เพิ่มอีกเครื่อง"
"ทำไมต้องเพิ่มอีกเครื่อง"
"เครื่องนี้มันเมมเต็มแล้วอ่ะ พี่อยากแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัวด้วย"
"ไอแพดอ่ะ"
"มันไม่สะดวกเวลาไปทำงานข้างนอก"
"ตามใจ พี่พีทจะซื้อก็ซื้อสิ น้องภูไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"
"เดี๋ยวมาเจอพี่มีโทรศัพท์อีกเครื่องก็โวยวายหาว่าพี่มีไว้คุยกับใครอีก"
"น้องภูดูงี่เง่าขนาดนั้นเลย"
"ก็บอกไว้ก่อนไม่ดีกว่าหรอ พี่ไม่อยากให้เราทะเลาะกันหรือไม่ไว้ใจกัน"
"จ้า พ่อบ้านที่แสนดี"
"น้องภูจะเอาด้วยไหม"
"ไม่อ่า แค่นี้ก็ลืมไว้ตรงโน้นทีตรงนี้ที มีอีกเครื่องหายแน่ พี่พีทซื้อเหอะ เอาจริงๆไม่มีเวลาจะมาเล่นโทรศัพท์บ่อยมากมายอะไรด้วย"
"พี่อยากได้กล้องตัวใหม่ด้วยอ่ะ"
"พี่พีทพึ่งซื้อนิ"
"ไอ้อ้นเอาไปใช้ที่ออฟฟิศแล้วอ่ะ"
"อืมๆ "
"ขอตังค์ด้วย"
"ที่ฝากไว้อ่านะ"
"ใช่"
"พี่พีทไม่ต้องเอาเงินมาไว้ที่น้องภูทั้งหมดก็ได้ แค่แบ่งมาเก็บบ้างก็พอ"
"แบบนี้แหละดีแล้ว พี่จะได้ไม่ฟุ่มเฟือย"
"เอางี้ เดี๋ยวน้องภูซื้อให้ พี่พีทมีแต่ซื้อให้น้องภูคราวนี้น้องภูซื้อเอง"
"ไม่เอา เก็บเงินไว้เถอะ เอาไว้เลี้ยงพี่ตอนแก่ตอนที่พี่ทำงานไม่ไหวแล้ว"
"จะซื้อ"
"แค่ซื้อกางเกงในให้พี่ก็พอแล้ว "
"เออจริง พอใส่ไหมตอนนี้อ่ะ"
"พอ"
"วันนั้นเห็นใส่ย้วยเชียว ตัวใหม่ก็มีในลิ้นชักอ่ะ เอาออกมาใส่สิ"
"ที่ใส่อยู่มันยังไม่ขาดเลย"
"ปกติเห็นชอบใส่แต่ใหม่ๆ"
"ชอบใส่ทุกตัวที่เมียซื้อให้อ่ะ"
"หรอ หลับตา จะล้างยาสระผมแล้ว"
"ถูหลังให้ด้วย"
"ครับบบบ"
"ใจดีจัง"
"พี่พีท นี่รอยอะไรที่ไหล่"
"ไหน"
"เนี่ย"
"ก็เมื่อคืนน้องภูทำพี่"
"หืมมมม ไม่ใช่ล่ะ"
"ใช่เหอะ"
"ขอโทษ มันแบบว่า เอ่อ เกร็งอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ"
"ห้ามขำ เขินเป็นนะเว้ย"
"ไม่ขำก็ไม่ขำ"
"เอ่อ พี่พีท ถ้าเราไม่มีอะไรกันเดือนหนึ่งพี่พีททนได้ไหม"
"วันเดียวพี่ก็จะแย่แล้วเหอะ"
"เอิ่มมม ถามถูกคนไหมเนี่ย"
"ทำไมอ่ะ"
"พี่พีท เวลาเรามีอะไรกัน พี่มีความสุขไหม"
"มีสิ ถามทำไม"
"ไม่มีไรก็แค่อยากรู้อ่ะ  แล้ว อะไรที่ทำให้พี่พีทอยากมีอะไรกับน้องภูอ่ะ "
"ก็พี่รักน้องภูไง"
"หมายถึง ทางกายภาพอ่ะ "
"แค่พี่เห็นน้องภูพี่ก็เครื่องติดได้ตลอดแล้ว 5555"
"โอ้ยพี่พีท หยุดหื่นสักแปปม่ะ "
"ฮ่าๆๆ ก็น้องภูตัวหอม นุ่ม ขาว เนียน ส่วนเว้าส่วนโค้ง อก ก้นเอว ดึงดูดหมด"
"พี่พีทว่า การที่น้องภูตัวหอมๆ ขาวๆ ผิวนุ่มๆ มันมีส่วนทำให้พี่พีทเกิดอารมณ์ไหม"
"มีสิ"
"แล้วถ้าน้องภูไม่ทาครีม ไม่อาบน้ำ ไม่ดูแลตัวเอง พี่พีทจะมีอารมณ์ไหม"
"มี เพราะยังไงก็คือคนรักของเรา"
"ตัวเหม็น ไม่อาบน้ำ เนี่ยนะ"
"ก็ไล่ไปอาบน้ำไง"
"โอ้ยยยย สรุป คนเราก็ชอบคนที่ดูแลตัวเองถูกม่ะ"
"ใช่ ไม่สวยไม่เป็นไร ไม่ขาวไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็ต้องสะอาดสะอ้าน ดูแลตัวเองบ้าง"
"อืม"
"ว่าแต่ ถามทำไมเนี่ย"
"เดี๋ยววันนี้ก็รู้เองแหละนาาา"
"อย่าบอกนะว่าจะไปอาบเเดด"
"โอ้ยยยย ไปแต่งตัวล่ะ ที่เหลืออาบต่อเองนะ"
"เดี๋ยวดิ สักยกป่ะ แบบเมื่อคืน"
"ตบตาหลุดเลย"
"ฮ่าๆๆ หาเสื้อ้าให้พี่ด้วยนะ เอาสีเดียวกันนะ"
"เออ"
"ห้ามเออ"
"ครับบบบ"

ใส่ชุดไรดีน๊าาาาาา.......

....................


มีแล้วครับตอนที่ 9
ขอบคุณนะครับที่ติดตาม
รักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับ

มีอะไรคอมเม้นท์พูดคุยกันได้นะครับ

รักทุกคนเสมอจ้า

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30061.0

[DrSlump]

 

[iceman555]

รวมกลุ่มกันแบบนี้ก็บันเทิงนะสิ