หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[THiiCHA]

1​ จอก... ให้พี่เชษมือชงอันดับ1​ 

ผู้คิดค้นทฤษฎีโลกเหวี่ยง

[river]

เชษฐ์แปลงกายเป็นกามเทพ

[Wordslinger]

ไม่ต้องล่องไปในอวกาศแล้วละค่ะ แค่นี้ก็มีแต่สีหวานๆ ลอยอยู่เต็มอากาศไปหมดแล้ว จริงๆ เมฆก็หยอดเล็กหยอดน้อยตลอด และด้วยความเขินเกินกำลัง...หญ้าจึงไม่สังเกต คราวนี้ขึ้นดอยไปบรรยากาศจะไม่ยิ่งเป็นใจหรือคะ รับรองว่าหญ้าต้องตกหลุมเมฆเป็นแน่ แรงดึงดูดจากเมฆมีมากมายจนหญ้าทนไม่ไหวแน่ๆ

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[bun]

เมฆก็คงคิดไม่ต่างจากหญ้าเท่าไร

[areenart1984]

กระป๋องเบียร์ที่กินต่อจากหญ้า คงจะหวานกว่าเดิมนะเมฆ 

[miikii]

ยังไงค้ายังไงงงงงง

[DrSlump]

 

[diltosscap]

พี่เชษฐ์ สนิทกับเมฆ เราสงสัยพี่เชษฐ์ การได้เที่ยวด้วยกันของหญ้ากับเมฆครั้งนี้ มีการติดสินบนแน่ๆ เดาจากความเนียนของเมฆ เราชอบ

[HanATarO]

โธ่ หญ้า คืนนี้คงไม่ได้นอนหรอกใช่มั้ย เพราะหัวใจมันเต้นแรง 5555

เมฆ นี่มีความตีเนียนนิด ๆ นะหรือแอบบชอบหญ้าอยู่แล้วอ่ะ

[กุหลาบเดียวดาย]

 ชอบมาก ชอบสำนวนในเรื่องนี้ ไม่นุ่มนิ่มเกินไป
ขอบคุณมากนะคะ

[darling]

เมฆมีใจ แต่หนูหญ้าไม่รู้เรื่องเลย 

[Pithchayoot]

เมฆรู้ทันตลอด

[HISY]

นั่นไง มันต้องมีอะไรแน่นอนค่าาา
คนเราถ้าไม่ได้คิดไรไม่น่าทำแบบเมฆ
งานมโนเก่งไว้ใจคนอ่านได้เลยจ้าา

[Kelvin Degree]

มีลุ้นครับงานนี้,,,

[Jibbubu]

โอ้ เพิ่งเห็นเดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ

[เป็ดอนุบาล]

       เชษฐ์ุ คุณคือกามเทพใช่ไหม
น่ารักค่ะ.. รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[kawisara]

เมฆต้องหลงรักหญ้าเหมือนกันแน่ๆ

หลงรักพิเชษย์ได้ใหมฉัน

[Ginny Jinny]

มีอะไรในกอไผ่

[ommanymontra]

 


 

[JokerGirl]

เมฆคิดอะไรอยู่ป่าว มันดูมีลับลมคมใน อ่อยเก่ง

[Mariinariiz]

ชอบอ่ะ น่ารัก ชอบคาแรคเตอร์ของหญ้า 

[labelle]

อารมณ์เหมือนเชษฐ์หลุดปากบอกเมฆ
เหมือนที่หญ้าหลุดปากบอกเชษฐ์น่ะ
อะไรจะพอดีขนาดนี้ แล้วเมฆดูมีอะไร
ทำหญ้าหลุดหลายรอบแล้วด้วย
หญ้าจะทนไหวไหมล่ะ ตัดใจได้จริงหรอ

เชษฐ์ก็ลุ้นให้หญ้ากลับไปแบบสมหวังด้วยนะ
ไม่งั้นเชษฐ์อาจเจอถูกเหวี่ยงแทน 5555

[anterosz]

เมฆอ่อยเก่งนะ

[minenat]

อินมากค่ะเพราะพึ่งไปเที่ยวด้วยรถไฟมาแบบนี้เหมือนกัน

[van16]

เอ็นดูน้องหญ้า จะไหวไหมเนี่ย เมฆก็อ่อยเก่ง 

[Toon_TK]

ตามจ้าาาาา

[darin]

ตอนที่ 3
ด้วยกัน

   
ทุ่งนาเขียวขจีตรงหน้ากับกาแฟอุ่นๆ หนึ่งแก้ว ทำให้บรรยากาศยามเช้าดียิ่งขึ้นไปอีก ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นึกเสียดายที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจจะมา

เสียงเปิดประตูระเบียงตามด้วยเสียงนั่งลงข้างๆ ทำให้ผมรู้ว่าความเงียบสงบยามเช้าของผมกำลังจะหมดลง
   
“ไม่ไปกินข้างนอกเหรอ” ข้างนอกของเมฆหมายถึงบริเวณที่ทางโฮมสเตย์จัดอาหารเช้าไว้ให้
   
“ผมไม่กินข้าวเช้า ออกไปขอกาแฟมาแก้วเดียว”
   
“ของผมล่ะ” เมฆแบมือยื่นมาตรงหน้า
   
“ผมไม่ได้เอามาให้ ไม่รู้ว่าเมฆจะตื่นกี่โมง ไม่รู้ด้วยว่าจะทานอะไร”
   
“ใจร้ายชะมัด” เสียงบ่นลอยลมมาแต่ไม่มีความขุ่นเคืองใจในน้ำเสียง
   
“เพิ่งรู้เหรอ” ผมหันไปมองเมฆ ยกยิ้มมุมปากที่แบบที่คิดว่าเจ้าเล่ห์ที่สุด
   
“เคยแต่ได้ยินว่าหญ้าเป็นเด็กเรียน เป็นคนจริงจัง ไม่ค่อยเล่นหัวกับใคร แต่ไม่เคยได้ยินว่าหญ้าใจร้าย”
   
“เล่นหัว?” ผมเลิกคิ้วขึ้น จู่ๆ ก็นึกหมั่นไส้ใบหน้ายิ้มๆ ไม่อาทรร้อนใจของอีกฝ่าย เลยยกมือขึ้นไปวางบนศีรษะของเมฆ ขยี้ผมของอีกฝ่ายจนยุ่ง
   
“แบบนี้เหรอ”
   
“หึๆ”
   
ผมเคยได้ยินคำว่าเล่นเองเจ็บเอง แต่ไม่เคยได้ยินคำว่าเล่นเองหัวใจวายเอง เมื่อเมฆยกมือขึ้นจับมือผมดึงลงมา จังหวะการเต้นของหัวใจของผมก็เปลี่ยนไปทันที
   
“ไม่เห็นมีใครบอกว่าหญ้าเป็นคนตลก”
   
“ผมไม่ได้จะให้ขำ” ผมดึงมือออกแต่เหมือนอีกฝ่ายยิ่งแกล้งโดยการจับมือผมกระชับยิ่งขึ้น พอถลึงตาใส่ คิ้วหนาก็เลิกขึ้นสูง ดวงตาเป็นประกายขำ
   
“ขำดีออก”
   
ใครขำวะ! หัวใจจะวายอยู่แล้ว ผมคงเป็นพวกยิ่งเขินยิ่งแสดงออกตรงกันข้ามเพื่อกลบเกลื่อน เมฆเลยเห็นผมหงุดหงิดแทน
   
“เอาน่าอากาศก็ดี วิวก็สวย อย่าอารมณ์เสียเลย” เมฆยอมปล่อยมือผมแต่โดยดี แต่คนอยากให้ปล่อยดันใจหล่นวูบ นึกเสียดายขึ้นมา
   
“ผมไม่ได้อารมณ์เสีย” ผมแก้ตัวเสียงอ่อย มันอ่อยตามความเสียดายนั่นแหละ
   
“หน้าเป็นตูดอยู่แล้วยังปฏิเสธ” เมฆยื่นมือมาจับคางผมเขย่าเบาๆ ก่อนเจ้าของมือจะลุกขึ้นยืน
   
“ดื่มกาแฟช้าๆ นะเดี๋ยวกลับมาดื่มด้วย”
   
“ไม่ทานข้าวเหรอ” ผมอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้
   
“ไม่มีเพื่อน ผมไม่ชอบกินข้าวคนเดียว”
   
ผมเกือบพูดออกไปว่างั้นไปก็ได้ ดีที่คิดได้เสียก่อนจึงมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่หรี่ลง
   
“ถ้าเราไม่เจอกันเมฆก็เที่ยวคนเดียวไม่ใช่เหรอ”
   
“ฮ่าๆ” เมฆเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง ดวงตาที่มองผมเป็นประกายวาววับ “หญ้าฉลาด”
   
“เหอะ” ผมทำเสียงในลำคอ ก็เกือบจะโดนหลอกแล้วเหมือนกัน
   
“แต่ว่านะ” เมฆหยุดยืนที่หน้าประตู หันกลับมามองผม “ถ้ามาคนเดียวมันก็กินคนเดียวได้ แต่ตอนนี้...ผมอยากกินข้าวกับหญ้ามากกว่า ดังนั้นเดี๋ยวผมจะกลับมาดื่มกาแฟด้วย” เสียงที่ได้ยินทุ้มหู รอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยน ก่อนที่ประตูระเบียงจะปิดลง
    
ผมนั่งอึ้งไปเกือบสิบวินาที เสียงทุ้มยังหลอนกลับไปกลับมาอยู่ในหู กว่าจะรู้ตัวผมก็โผล่มาหน้าห้องพักแล้ว ในมือมีกุญแจห้องกับโทรศัพท์พร้อม บอกแล้วว่าคำว่าแพ้มันสลักอยู่กลางหน้าผาก
   
• • • • •

บรรยากาศสองข้างทางค่อยๆ เปลี่ยนไปเมื่อรถเริ่มขึ้นสู่ที่สูง ผมเปิดกูเกิ้ลดูข้อมูลคร่าวๆ ไม่แปลกใจเลยที่เมฆอยากไปดอยเสมอดาว
   
Rrrrr
   
เสียงสายเรียกเข้าทำให้ผมอดมองหน้าจอที่วางอยู่ไม่ได้ ภาพที่ขึ้นมาเป็นภาพของหญิงสาวที่ผมมั่นใจว่าตัวเองรู้จัก
   
“ครับน้องพลอย”
   
ผมนึกอิจฉาคนที่ถูกเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มแบบนี้
   
“พี่อยู่ที่น่านแล้วครับ”

“หึๆ จะงอนพี่ทำไม พี่ก็กะจะโทรหาเราอยู่แล้ว” เสียงหัวเราะลอดออกมาจากลำคอของเมฆเบาๆ ผมรีบหันไปมองนอกหน้าต่าง พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ฟังการสนทนาแต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลย
   
“วันนี้ไม่ได้ครับ พี่จะขึ้นไปค้างบนดอย”

“เดี๋ยวพี่ลงมาค่อยนัดเจอกันดีกว่า พี่มีเพื่อนมาด้วย”

“พี่หญ้า พลอยน่าจะรู้จักนะ คณะเดียวกับเรา ปีเดียวกับพี่แต่คนละสาขา”

ที่แท้ก็มีสาวรออยู่ปลายทาง มิน่าถึงมาเที่ยวคนเดียว
   
“ไม่ทันแล้วครับพี่ขึ้นมาแล้ว พลอยจะกลับกรุงเทพวันไหน”
   
“โอเคครับ เดี๋ยวไว้พี่โทรหา ครับ...ครับ..สวัสดีครับ”
   
จากหางตาผมเห็นเมฆกดวางสาย แต่ผมไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าผมฟังการสนทนา
   
“พลอยรุ่นน้องเราปีหนึ่ง หญ้าจำได้ไหม”
   
ผมเบือนหน้ากลับไปช้าๆ

“คุ้นๆ ชื่อ” เรื่องอะไรจะบอกว่าผมเห็นรูปที่ขึ้นบนหน้าจอแล้ว
   
“พลอยเป็นคนที่นี่ กลับบ้านตรงกับเรามาเที่ยวพอดี ก็เลยคุยกันไว้ว่าจะนัดเจอกัน”
   
“อืม”
   
เป็นความบังเอิญหรือตั้งใจผมว่าอย่าคิดให้เสียเวลาเลย แล้วผมเป็นอะไรของผมมานั่งนินทาผู้หญิงอยู่ได้ แย่ชะมัด
   
“หญ้าไปด้วยกันสิ”
   
“อย่าเลย ผมไม่สนิทเดี๋ยวน้องจะอึดอัด”
   
“อึดอัดอะไร รุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกัน”
   
“รุ่นเดียวกันยังอึดอัด” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ
   
“หญ้าหมายถึงผมเหรอ” แต่ดันมีคนได้ยิน
   
“....”

การไม่รับก็เหมือนเราไม่ได้พูด
   
“หึๆ”
   
ผมแอบปรายตามองเมฆเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะ แต่ดันถูกจับได้เพราะดวงตาคู่นั้นมองผมอยู่ก่อนแล้ว
   
“ขับรถ” ผมทำเสียงดุ ชี้มือไปข้างหน้าเป็นการบอกให้อีกฝ่ายมองถนนแทน
   
“ก็หญ้าแอบมองผมก่อน”
   
“ผมไม่ได้มองก่อน”
   
!! ผมเม้มปากเข้าหากัน  ก็รับจนได้ว่าแอบมอง
   
“ใครบอกว่าหญ้าเป็นคนจริงจัง ผมว่าหญ้าเป็นคนตลก โก๊ะสุดๆ”
   
“โก๊ะสุดๆ ?!!” ผมขึ้นเสียงสูงเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะขึ้นได้ จ้องมองเมฆจนตาจะหลุดออกจากเบ้า ก็โก๊ะเพราะอยู่กับนายนี่แหละ บื้อเอ๊ยย ไม่รู้ตัวเลย
   
“อยากฟังเพลงไหม” เสียงถามเอาใจ ดวงตาที่มองมาคล้ายต้องการง้อ
   
“ก็เปิดสิ”
   
“หญ้าชอบฟังเพลงแนวไหน”
   
“ได้หมด”    
   
จะเลิกคุยทั้งอำเภอ เพื่อเธอคนเดียวน่ะรู้หม้าย
จะไม่ยอมแหลงกับใคร จะยกให้เธอไปทั้งใจ จะมีเพียงเธอเท่านั้น

จะเอาเธอแค่คนเดียว อย่าทำให้เสียวแล้วเลี้ยวลบได้ไหม
เพราะรักเธอจนหมดใจ จะหมอบให้เธอไปทั้งกาย
ขอเพียงแค่เธอมารักกัน ฉันยอมเลิกคุยทั้งอำเภอ

หมอนี่ไม่ได้ตั้งใจแกล้งผมใช่ไหม! ไอ้จะฟันธงเลยทีเดียวผมก็ไม่กล้า เพราะผู้ชายมาดเซอร์ ไว้ผมยาวระต้นคอ ดันร้องคลอตามด้วยเสียงทุ้มราวกับร้องเพลงบัลลาดก็ไม่ปาน ครั้นจะบอกว่าผมไม่ฟังเพลงแนวนี้ก็ดันพูดไปแล้วว่าได้หมด จึงได้แต่นั่งฟังเสียงทุ้มร้องเพลงไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่า....มันก็...เพราะดี

• • • • •

“หญ้าไปเดินเล่นก่อนผมจะไปติดต่อเรื่องที่พัก เดี๋ยวค่อยกลับมาขนกระเป๋า” เมฆบอกผมเมื่อเราจอดรถใกล้กับลานกางเต๊นท์ของอุทยาน
   
“ไปด้วยกัน”
   
“ผมไปเอง หญ้าชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ”
   
“ก็ได้” ผมพยักหน้า เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ไม่จำเป็นต้องเถียงกัน

ผมหยิบกล้องออกจากกระเป๋า ปิดฝากระโปรงรถ  เดินตรงไปยังบริเวณกางเต็นท์ ยกกล้องขึ้นถ่ายวิวด้านหน้าไปเรื่อยๆ แม้จะเป็นเวลาช่วงบ่ายที่แดดยังแรง แต่เพราะมีลมเย็นๆ พัดผ่านจึงรู้สึกสบาย


“หญ้า”

ผมหันกลับไปตามเสียงเรียก เสียงกดชัตเตอร์กล้องดังขึ้น ก่อนคนถ่ายจะส่งยิ้มกว้างมาให้ผม

“วิวดี”

นั่นคงไม่ได้หมายรวมผมเข้าไปด้วย

“เสร็จแล้วเหรอ”

“เรียบร้อย เต็นท์ก็เรียบร้อยแล้ว”

“หือ?” ผมแปลกใจเพราะไม่คิดว่าตนเองจะเพลินกับการถ่ายรูปจนลืมเวลา

“ไปขนของกัน”

“อืม”

ผมเดินตามเมฆไปที่รถ อดคิดถึงบทสนทนาระหว่างเมฆกับน้องพลอยไม่ได้ เท่าที่ฟังเหมือนน้องพลอยอยากมาด้วย คงไม่ได้ได้คิดจะตามมาใช่ไหม จริงสิ!เมฆไม่ได้บอกว่าดอยไหนน่าจะมาไม่ถูกมั้ง แต่ก็โทรถามได้ไม่ใช่เหรอ อยากให้บนนี้ไม่มีสัญญาณมือถือชะมัด

!!!

เดี๋ยวก่อนนน  ผมคิดอะไรของผม คนตัดใจได้แล้วจะมีความคิดชั่วร้ายแบบนี้ไม่ด้ายยย

“หญ้า”

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเมฆเรียกชื่อขึ้นมา เมฆหยุดเดินหันมาจ้องหน้าผม ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง
   
“เป็นอะไร”
   
“เปล่า” ผมส่ายศีรษะแรงๆ แรงจนเกินพอดี ริมฝีปากและดวงตาของเมฆจึงปรากฎรอยยิ้มขึ้นมา
   
“ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่ามีอะไร”
   
“ไม่มี ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ”
   
“เรื่องดีหรือไม่ดี”
   
ผมชะงักกึก ยิ่งสายตาคนพูดฉายแววรู้ทันผมก็ยิ่งร้อนตัวไปเอง
   
“ดีสิ ใครจะคิดเรื่องไม่ดี”
   
“ผมจะไปรู้เหรอ” เมฆเริ่มออกเดินอีกครั้ง “นึกว่าหญ้ากำลังคิดหาวิธีเตะผมออกจากเต็นท์กลางดึก”
   
“เตะ? ทำไมผมต้องเตะเมฆ”
   
“เพราะผมเช่าเต็นท์แค่หลังเดียว”
   
#%^&**(#@$#
   
ห้องเดียวกันคนละเตียงว่าแย่แล้ว เต็นท์เดียวกันแถมหลังนิดเดียวผมจะนอนหลับเข้าไปได้ยังไง
   
“ทำไมเต็นท์เดียว?”
   
“สองทำไมเปลืองเงิน ผู้ชายเหมือนกันแถมเป็นเพื่อนกันด้วย”
   
เพื่อนพ่องงสิ! ถ้าหมอนี่รู้ว่าผมคิดยังไง ถามจริงเถอะว่ายังจะกล้านอนด้วยกันอีกไหม
   
“เดี๋ยวผมไปเช่าเพิ่มเอง”
   
“นอนด้วยกันนี่แหละ ผมไม่อยากโดนพี่เจ้าหน้าที่บ่นว่าทำไมไม่ตกลงกันมาก่อน”
   
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาเพราะเมื่อกี้พี่เจ้าหน้าที่ไม่เห็นผม”
   
“เห็นสิ ผมชี้ให้ดูแล้วว่ามาด้วยกัน”
   
“เขาไม่ว่าแน่ ดีเสียอีกจะได้ค่าเช่าเพิ่ม”
   
“ก็จริง” เมฆพยักหน้า “แต่คงคิดว่าไอ้พวกนี้ประสาทหรือเปล่า เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าอยากประหยัด เช่าเต็นท์สำหรับสองคนก็พอ เต๊นท์สามคนนอนสบายกว่าก็จริงแต่ก็แพงกว่าเสียดายเงิน ตอนนี้ไปบอกว่าเอาสองหลังพี่เจ้าหน้าที่คงงงกับเราสองคน ว่าไหม”
   
ผมได้แต่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดของเมฆ
   
“เร็ว! ไปเอาของกัน เดี๋ยวผมต้องย้ายรถลงไปจอดลานข้างล่าง”
   
ผมมองแผ่นหลังของเมฆที่เดินนำอยู่ข้างหน้า ในหัวตอนนี้กำลังมีความคิดที่ชั่วร้ายกว่าเดิม ถ้าผมผลัก ‘เพื่อนกัน’ อย่างที่เมฆพูดตกหน้าผา ตำรวจจะเชื่อไหมนะว่าเป็นอุบัติเหตุ
   
เหอะ! อยากประหยัดดีนัก กลางคืนโดยปล้ำขึ้นมาอย่าบ่นก็แล้วกัน

:::: ♥ TBC ♥::::
**ขอขอบคุณเพลง เลิกคุยทั้งอำเภอ โดย ลิลลี่ ได้หมดถ้าสดชื่น
**คำแนะนำนิยาย >> นิยายเรื่องนี้ไม่มีเนื้อหาอะไร นอกจากจีบกันไปวันๆ นะคะ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[pimmychu]

เนี่ยเมฆมีใจ ดูออก

[lune]

>> นิยายเรื่องนี้ไม่มีเนื้อหาอะไร นอกจากจีบกันไปวันๆ นะคะ^^ 
 

[sira_nann]

 
ขอบคุณค่ะ