หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[DrSlump]

 

[sompong]

มีความเขิน เมือก่อนชอบอ่านนิยายตอนเรียนแต่ตอนเหมือนดรียนอยากอ่านนิยายความค 555

[lune]

 
 

[HISY]

เมฆอ่อยเก่งง

[HanATarO]

เมฆนี่มาแบบเนียน ๆ หรือเปล่านะ 555

[areenart1984]

เมฆจะลอยต่ำไปหายอดหญ้าแล้วนะ รอรับด้วยล่ะ 

[ommanymontra]

 

 

[่patsaporn]

แน่ะ รุกหนักขนาดนี้จีบแน่นอน รอหญ้าเริ่มก็คงไม่ได้เริ่ม
งั้นเมฆเริ่มเหอะ น่ารักอ่ะเรื่องนี้ ชอบมากกก

ขอบคุณค่ะ

[anterosz]

อยากไปดอยเสมอดาวเลย

[miikii]

เมฆนี่ยังไงน้าาาา

[O-RA DUNGPRANG]

เมฆจะมาไม้ใหนเนี่ย 

[Kelvin Degree]

แอบเล็งไว้ตั้งแต่ค่ายแน่ๆเลย,,,

[snowboxs]

ละมุนมาก

[หมอตัวเปียก]

เนียนจริง ๆ

[darin]

ตอนที่ 5
ปลายหญ้ากับก้อนเมฆ

“ไอ้เมฆ! ฝ่ามือของพี่สิทธิ์รุ่นพี่ปีสามผ่านศีรษะผมไปแบบเฉียดฉิว “มึงไม่มีคนอื่นให้เลือกแล้วหรือไงวะ แม่งงง”

“อะไรพี่” เมื่อยังไม่ทราบต้นสายปลายเหตุผมจึงต้องถาม

“ก็คนที่มึงสั่งลงโทษไง นั่นมันสมบัติของคณะเลยนะโว้ย กูจะหาที่ไหนไปคืนอาจารย์วะ”

“สมบัติของคณะ?” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายเป็นสมบัติของคณะได้ยังไง

“เออ มึงไม่รู้เหรอว่าสอบย่อยคราวที่แล้วไอ้หญ้าฟาดคะแนนไปเท่าไหร่ อาจารย์ปลื้มมันจะตาย”

“อ๋อ ผมจำชื่อได้แต่ไม่รู้ว่าคนเดียวกัน รู้แต่ว่าหมอนี่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร รับน้องก็ไม่เข้า ผมเลยเลือกเพราะอยากอยากให้สนุกด้วยกัน”

“สนุกตายละมึง โน่นไปอ้วกอยู่โน่น กี่รอบแล้วกูไม่ได้นับ”

“เวรล่ะ” ผมลุกพรวดขึ้นยืน หันไปมองตามทิศที่รุ่นพี่ชี้ให้ดู “งั้นผมไปดูก่อนเผื่อเป็นอะไรมาก”

“เออไปเถอะ กูฝากไอ้หญ้าด้วยกลัวมันไม่รอดคืนนี้”

ผมรับคำรุ่นพี่ก่อนเร่งรีบเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างออกไป ได้ยินเสียงอาเจียนดังออกมา

ผมมองร่างที่เกาะชักโครงอาเจียนอย่างหมดสภาพ ตัดสินใจเดินเข้าไปช่วยลูบหลังให้

“เป็นไงบ้าง”

หญ้าหันมามองหน้าก่อนหันกลับไปอาเจียนอีกครั้ง ผมรอจนหญ้าเลิกอาเจียนจึงพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้นยืน พาเดินออกจากห้องน้ำ

“กลับห้องพักนะ”

ศีรษะเล็กส่ายไปมา

“จะกลับไปที่งานอีกเหรอ แบบนี้ไม่รอดแน่”

“เปล่า มันไกลห้องน้ำ”

“งั้นก็...” ผมหันซ้ายหันขวาเห็นโต๊ะเก้าอี้ไม้ตั้งอยู่ไม่ไกลแสงสว่างยังส่องไปถึง จึงตัดสินใจพยุงอีกฝ่ายเดินตรงไป

“นั่งก่อน”

หญ้านั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว ซบหน้าลงกับโต๊ะ

“โทษที ฉันไม่คิดว่านายจะคออ่อนขนาดนี้”

 “ช่างมันเถอะ” เสียงพูดอ่อนแรง ผมเห็นสภาพของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

“มานี่ดีกว่า” ผมขยับไปนั่งปลายเก้าอี้ใช้สองมือจับไหล่หญ้าเอนลงมานอนหนุนตัก ปัดผมที่ชื้นเหงื่อออกจากใบหน้าให้

“พักก่อน”

ใบหน้าของหญ้าซีดเผือดแม้ในแสงสลัวก็ยังเห็นชัดเจน ผมใช้หลังมือซับเหงื่อที่หน้าผากและซอกคอออกให้ ปล่อยให้หญ้านอนพักไปเงียบๆ เสียงเพลง เสียงพูดผ่านไมโครโฟนดังอยู่ตลอดเวลา คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของการออกค่ายอาสาพัฒนาชุมชน คงไม่มีใครยอมเลิกราง่ายๆ


เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ผมคิดว่าหญ้าน่าจะดีขึ้นแล้วจึงประคองให้ลุกขึ้น

“นั่งไหวไหม” ผมถามให้แน่ใจ

“อืม”

ผมปล่อยมือจากไหล่ของหญ้า ลุกจากเก้าอี้ เดินมาหยุดตรงหน้าของหญ้าแล้วย่อตัวลง

“ขึ้นมาฉันจะพาไปนอน”

ถึงแม้หญ้าจะเมาแต่ก็ยังมีสติดีจึงเข้าใจสิ่งที่ผมพูด ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งแขนสองข้างก็กอดมารอบคอผม ผมสอดมือเข้าไปใต้ขาของหญ้าก่อนยกตัวขึ้น

“นายนอนห้องไหน”

“ห้อง...” เสียงพูดเงียบหายไป

“เดี๋ยว!อย่าเพิ่งหลับ นายนอนห้องไหน”

“ห้อง...แรก”


“ถึงแล้ว” ผมวางหญ้าลงแต่ยังจับไหล่ไว้ หญ้ากวาดตาไปรอบๆ ก่อนเดินเซไปยังเสื่อที่ปูอยู่ท้ายห้อง เจ้าตัวล้มตัวลงนอนโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า

ผมจับศีรษะของหญ้ายกขึ้น สอดหมอนเข้าไปข้างใต้ หยิบผ้าห่มผืนบางที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้ให้มาคลุมจนถึงอก ดูให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายนอนสบายดีแล้วจึงนั่งลง พิงหลังกับผนังของห้องเรียน เหยียดขาออกยาว

“ไม่ออกไปสนุกเหรอ” เสียงถามแผ่วเบาแต่ผมก็ยังได้ยิน

“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน เผื่อนายอยากอาเจียนหรือต้องไปหาหมอ”

“ไปเถอะ”

“พักเถอะอย่ามัวแต่พูดเลย” ผมวางมือลงบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิคร่าวๆ หน้าผากของหญ้าชื้นเหงื่อแต่ยังดีที่ไม่มีไข้

“ขอบใจ”

ดวงตาปรือหลับลง เพียงครู่เดียวเสียงลมหายใจก็ดังสม่ำเสมอ ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อมองใบหน้าของอีกฝ่าย ใครจะคิดว่าหมอนี่จะคออ่อนขนาดนี้

• • • • •

“เมฆ”

ผมหยุดเดินเมื่อพี่เชษฐ์รุ่นพี่ที่สนิทกันเรียกเอาไว้

“มึงเขียนจดหมายออกค่ายหรือยังวะ”

“ยังเลยพี่”

“งั้นก็มาเขียนเร็ว เดี๋ยวเขาจะเก็บแล้ว”

“ไม่เขียนไม่ได้เหรอผมไม่รู้จะเขียนอะไร” จดหมายที่พูดถึงคือการเขียนข้อความถึงคนที่มาออกค่ายด้วยกัน จะเป็นใครก็ได้ จะเขียนอะไรก็ได้ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก

“เขียนๆ ไปเถอะวะ ถึงเวลาชมรมก็เอาไปซุกไว้บนชั้น ไม่มีใครมานั่งเปิดอ่านหรอก”

“งั้นก็ได้พี่” ผมนั่งลงตรงข้ามพี่เชษฐ์ บนโต๊ะมีกล่องกระดาษสำหรับใส่ข้อความที่เขียนเสร็จแล้ว กับกระดาษโน้ตพร้อมปากกาหลากสีวางอยู่ ผมหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่น จรดปากกาสีน้ำเงินลงไป

ถึงพี่สิทธิ์
สมบัติของคณะยังอยู่รอดปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง
จากเมฆ

ผมหย่อนกระดาษลงไปในกล่อง สายตาสะดุดเข้ากับตัวหนังสือสีฟ้าจึงหยิบขึ้นมาอ่าน

“ยิ้มอะไรของเอ็งวะ”

“ไม่มีอะไรพี่”

จากปลายหญ้า ถึงก้อนเมฆ
ก็สนุกดีนะ

• • • • •

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนตีห้า ผมคว้าโทรศัพท์มาปิด มองร่างเล็กที่นอนอยู่ รอยยิ้มค่อยๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อคิดถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน ผ่านไปแล้วเกือบสี่ปีแต่หญ้ายังจำคืนนั้นได้ดีไม่ต่างกับผม
   
“อรุณสวัสดิ์”
   
ผมส่งยิ้มให้กับใบหน้างัวเงียของหญ้า เจ้าตัวกะพริบตาสองสามครั้งก่อนดวงตาจะเบิกโต
   
“ต้องลุกแล้วเดี๋ยวไม่ทัน” ผมพูดด้วยเสียงทุ้ม อดหัวเราะไม่ได้เมื่อหญ้าเด้งตัวออก จนหลังไปชนกับเต็นท์ทำให้มันโคลงไปมา หญ้ารีบลุกขึ้นนั่งมองผมหน้าตาตื่น
   
“ทำไมผมไปนอนตรงนั้น”
   
“เมื่อคืนอากาศหนาว” ผมลุกขึ้นนั่งบ้างบิดขี้เกียจไปมา “เห็นข้อดีของเต็นท์เล็กหรือยัง”
   
“ดีพ่องสิ”
   
“อะไรนะ” ผมหัวเราะขำเมื่อได้ยินเสียงบ่นพึมพำของอีกฝ่าย ใครจะรู้ว่านักศึกษาดีเด่นจะอุทานแบบนี้เป็นกับเขาด้วย
   
“เปล่า” หญ้าส่ายศีรษะไปมา
   
“ไปแปรงฟันได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้น” ผมเร่งเมื่อหญ้าเอาแต่นั่งนิ่ง
   
“อ๋อ..อืม”
   
หญ้าหันไปหยิบอุปกรณ์ล้างหน้าและผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนกระเป๋า ออกจากเต๊นท์ไปโดยไม่รอผม ดูเหมือหญ้าจะตกใจมากที่ตื่นมาพบว่าตัวเองนอนหนุนไหล่ผมอยู่ ก็อากาศมันหนาว นอนแบบนี้ก็อุ่นดี

• • • • •

-หญ้า-
   
“ถ่ายถึงพันรูปหรือยัง”

เสื้อแจ็คเก็ตถูกคลุมลงบนไหล่ ผมหันไปมองเจ้าของเสื้อ เมฆยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง มองมาด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม
   
“ผมไม่ได้นับ”
   
“หึๆ” เมฆหัวเราะคำตอบผม
   
“สวยใช่ไหม”
   
“อืม คุ้มกับที่ตื่นเช้า”
   
“แต่ผมว่านะ..” เป็นอีกครั้งที่กล้องในมือถูกแย่งไป “มองด้วยตาเปล่าจะสวยกว่า”
   
“เดี๋ยวสิ” ผมยื่นมือไปหมายจะคว้ากล้องแต่เมฆใช้มือจับมือผมเอาไว้ไม่ให้แย่ง
   
“มองไปทางโน้น”
   
“รู้แล้วน่า” ผมหันหน้ากลับมองตรงไปยังทิวทัศน์ข้างหน้า แต่สายตาแทบไม่โฟกัสอะไรเลย เพราะมือข้างนั้นยังถูกเกาะกุม
   
“มือหญ้าเย็นจัง”
   
“ก็อากาศมันเย็น”
   
“มาผมช่วย”
   
เมฆปล่อยมือที่จับ จัดการคล้องกล้องไว้กับคอก่อนยื่นมือมาจับมือผมอีกครั้ง ใช้สองมือถูไปมาแรงๆ
   
“อุ่นขึ้นไหม”
   
“อืม” ผมพยักหน้า ในใจท่องคำว่า ช้าลง ช้าลง ช้าลง เพื่อสั่งให้หัวใจทำงานอย่างมีระบบระเบียบ
   
“ส่งอีกข้างมา”
   
“ไม่ต้องก็ได้”
   
ปากกับใจไม่ตรงกันมันเป็นแบบนี้ ผมพูดว่าไม่ต้องแต่ดันส่งมืออีกข้างไปให้หน้าตาเฉย พอรู้ตัวหน้าก็ขึ้นสีแดงเรื่อ แต่นอกจากดวงตาที่มองมาด้วยสายตาขำแล้วเมฆก็ไม่ได้พูดอะไร
   
“แดดเริ่มออกแล้วไปกินกาแฟกันไหม หรือหญ้าอยากดูต่อ”
   
“ไปเลยก็ได้” ถึงจะเสียดายแค่ไหนผมก็ควรตัดใจ อยากที่บอกมันก็เหมือนอาหารอร่อยสำหรับคนลดน้ำหนัก ผมไม่ควรปล่อยให้ตบะตัวเองแตก
   

“วันนี้จะทำอะไร” ผมยกกาแฟขึ้นดื่มรอคำตอบจากเมฆ
   
“เดินไปผาหัวสิงห์กัน”
   
“ไกลไหม”
   
“ไม่ไกลมาก”
   
บอกตรงๆ ว่าผมไม่ไว้ใจคำว่าไม่ไกลมากของเมฆ แต่ก็น่าจะดีกว่านั่งอยู่ที่นี่
   
“ถ้าเราเดินขึ้นไปด้านบนสุดของผาหัวสิงห์ เราจะมองวิวแบบสามร้อยหกสิบองศา ไม่มีอะไรบดบังวิว”
   
“ตกลง” ผมตอบตกลงทันที จะพลาดได้ยังไงกัน
   
“งั้นทานข้าวก่อน”
   
“ผมไม่กินข้าวเช้า”
   
“ไม่กินจะมีแรงเดินได้ยังไง”
   
“ผมเดินได้ก็แล้วกัน”
   
“ดื้อเหรอ”
   
“ใครกันแน่ที่ดื้อ ผมบอกแล้วว่าไม่กินข้าวเช้า”
   
“งั้นไม่ไป”
   
“ผมไปเองก็ได้ ขาไม่ได้ผูกติดกันสัก....” ผมกลืนคำพูดลงคอเมื่อเห็นสายตาวาวๆ ของเมฆ ชักขาหนีโดยอัตโนมัติ
   
“หญ้า” เสียงเรียกนุ่มหู ดวงตาที่มองมาทำเอาใจเต้นแรง
   
“อะไร”
   
“กินเถอะ ผมเป็นห่วง”
   
“...”
   
“นะครับ”
   
“....”
   
“ข้าวผัดก็ได้”
   
ใครว่าผมแพ้ ผมแค่ไม่อยากเป็นลมกลางทางเท่านั้นเอง

   
:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Mitra]

หญ้าน่าร้ากกกกก

[O-RA DUNGPRANG]

เมฆเบา ๆ มือหน่อยสงสารหัวใจหนุ่มหญ้าของเราด้วยเดี๋ยวจะวายตายซะก่อน อ่อยเบา ๆ แต่พองามนะเมฆนะ 

[arij-iris]

หญ้าคือแพ้ทางเมฆตลอดอ่ะ

[snowboxs]

ปลายหญ้าแพ้ลูกอ้อนของก้อนเมฆ

[DrSlump]

 

อยากจะแหมไปถึงดาวอังคารนะเจ้ากอหญ้า  แค่โดนลูกอ้อนเท่านั้นหล่ะ  รีบกินข้าวเช้าเลยนะ  ชิส์

[B52]

 

[areenart1984]

ต่างคนต่างติดใจซึ่งกันและกันมานานแล้วว่างั้น 

[JokerGirl]

เมฆต้องรู้ว่าหญ้าชอบแล้วเมฆก็ชอบหญ้าด้วยแหละทำขนาดนี้

[HISY]

เหม็นลูกอ้อน เหม็นไอควันความรักมุ้งมิ้ง

[anterosz]

อยากอ่านต่อแล้วครับ รอๆ

[river]

แพ้ทางชัดๆ

[่patsaporn]

ยังจำอดีตได้ชัดเจน มีอีกไหมนะเรื่องในอดีต
หญ้่เขินตลอด น่ารักๆๆ

ขอบคุณค่ะ

[HanATarO]

แบบนี้ก็แสดงว่าเมฆต้องแอบมีใจให้หญ้าแน่ ๆ เลย

[เป็ดอนุบาล]

        อ่านไปใจบางไป
เขินแทนหญ้าถ้าเมฆจะอ้อนเก่งขนาดนี้
น่ารักที่สุด 
     จีบกันไปมาอ่อยกันไปมาเดี๋ยวก็รักกัน♥️♥️

[puiiz]