หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[Pithchayoot]

ตืดตามค่ะ ^^

[กุหลาบเดียวดาย]

น่าสนใจมากทริปนี้

[darin]

ตอนที่ 1
เซอร์ไอแซก นิวตัน

   


ในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าความไว้ใจนั้นอาจไม่มีอยู่จริง

เจ็ดนาฬิกาสิบห้านาที ผมเก้าวเท้าลงจากรถไฟที่สถานีเด่นชัยพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ และสัมภาระเดินได้ที่ได้มาด้วยความบังเอิญ บริษัทรถเช่าที่ผมติดต่อไว้มารออยู่แล้ว เมื่อรถไฟเข้าเทียบชานชาลาผมก็ได้รับโทรศัพท์ทันที ผมเซ็นเอกสาร ตรวจสภาพรถคร่าวๆ และรับกุญแจมาจากพนักงาน ก่อนอีกฝ่ายจะขอตัวจากไป

“เดี๋ยวขับเอง” กุญแจรถในมือถูกแย่งไปอย่างง่ายดาย ผมมองร่างสูงด้วยสายตาพิจารณา

“เมฆไม่ได้เช่ารถไว้เหรอ”

“เปล่า กะจะขึ้นสองแถวเข้าไปในตัวเมืองแล้วต่อรถทัวร์ไปน่านอีกที”

“ทำไมไม่เช่ารถ สะดวกกว่ากันเยอะ”

“ไม่รู้สิ” ร่างสูงยักไหล่ “พี่เชษฐ์แนะนำไว้แบบนี้ตอนที่โทรไปถาม แกเคยมาเที่ยวแล้ว”

“พี่เชษฐ์?”    

“ใช่ นายจำพี่เชษฐ์ได้ไหมเป็นรุ่นพี่เราสองปี อยู่ภาคเดียวกับนาย”

ทำไมผมจะจำพี่เชษฐ์ไม่ได้ ในเมื่อเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากที่สุด แต่ที่ไม่รู้ก็คือไอ้พี่เชษฐ์เป็นคนไว้ใจไม่ได้!!

“ไปน่านสิเอ็งน่าจะชอบ ถ้าให้ดีเอ็งขึ้นรถไฟไปลงเด่นชัยแล้วเช่ารถขับไป ได้บรรยากาศกว่าเยอะ”

“เดี๋ยวข้าช่วยจองตั๋วรถไฟให้กับติดต่อรถเช่าให้ เอาบริษัทที่ข้าเคยใช้ รับรองรถใหม่เอี่ยม”

ผมก็เพิ่งรู้วันนี้ว่ามีรุ่นพี่เป็นถึงเซอร์ไอแซก นิวตัน ผู้คิดค้นกฎความโน้มถ่วง เพียงแต่ผมไม่ใช่แอปเปิ้ล แล้วหมอนี่ก็ไม่ใช่โลก จะโดนดึงดูดเข้าหากันแบบนี้ไม่ได้

“หญ้า”

“หือ?” ผมกะพริบตาสองสามที ดันเผลอใช้ความคิดจนลืมว่ายืนอยู่กับอีกคน

“จะไปเลยไหม”

“อ๋อ..อืม” ผมพยักหน้า เดินอ้อมไปยังที่นั่งข้างคนขับ ในสมองคิดแค่เรื่องเดียว กลับไปตายแน่ไอ้พี่เชษฐ์!

เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งเดียวจริงๆ ที่ผมปล่อยให้ความรู้สึกมีอำนาจเหนือการควบคุม เพียงครั้งเดียวที่เมามายจนขาดสติ เผอเรอพูดความในใจออกไปกับรุ่นพี่คนสนิท ผลของการกระทำในวันนั้นกำลังส่งผลกับผมในวันนี้ สงสัยว่าเซอร์ไอแซก นิวตันอาจจะไม่เข้าใจคำว่า ‘ผมตัดใจได้แล้ว’

• • • • •

รถซีดานสีดำขนาดพันสี่ร้อยเก้าสิบเจ็ดซีซีขับออกจากสถานีรถไฟเด่นชัย กระจกหน้าต่างทั้งสองข้างถูกลดลง ลมเย็นภายนอกพัดผ่านเข้ามา

“ไปไหนก่อนดี”
   
ผมสบตากับดวงตาของคนอารมณ์ดีด้วยใบหน้าของคนที่เพิ่งทำโบท็อกมา คนเพิ่งรู้ว่าโดนหักหลังมาใหม่ๆ มันก็จะประมาณนี้แหละ
   
“หากาแฟดื่ม”
   
“ติดกาแฟเหมือนกันเหรอ”
   
“อืม”
   
“แล้วหญ้าวางแพลนไว้ว่าคืนแรกจะพักที่ไหน จะได้ขับไปทางนั้น”
   
“ไม่ได้คิด”
   
“ไม่ได้คิด?” คิ้วหนาเลิกขึ้น
   
“ทำไมต้องแปลกใจด้วย”
   
"ผมคิดว่าอย่างหญ้าน่าจะวางโปรแกรมมาเป๊ะๆ น่ะสิ” ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มกว้าง “พักที่ไหน เที่ยวที่ไหน ตื่นกี่โมง กินกี่โมง นอนกี่โมง”
   
“แบบนั้นก็เกินไป”

“หึๆ”

“คราวนี้ผมไม่ได้คิดไว้ กะว่าเห็นที่ไหนน่าพักก็พัก แล้วเมฆล่ะแพลนไว้ยังไง”

“ไม่มี มีแค่ที่ๆ ผมอยากไป แต่ไม่ได้คิดไว้ว่าจะพักที่ไหน”

“ผม?” ผมเลิกคิ้วขึ้น เพิ่งสะดุดหูว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองจากฉันเป็นผม

“ก็หญ้าพูดสุภาพกับผม” ดวงตายาวเรียวหันมามองพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่เห็นจำเป็นเลย” ผมพูดเสียงเบา

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากการหากาแฟดื่มก่อน แล้วค่อยว่ากัน”

“อืม” ผมพยักหน้า ในหัวก็เริ่มวางโปรแกรมคร่าวๆ เริ่มจากแวะหากาแฟดื่มก่อน เสร็จแล้วก็หาที่พักจะได้อาบน้ำให้สบายตัว หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที


หนึ่ง

สอง

สาม

ผมนับจนถึงร้านที่สาม จึงหันไปถามคนขับที่กำลังรื่มรมย์กับวิวสองข้างทาง ต้นไม้สีเขียว ลมเย็นๆ และเพลงที่เปิดฟัง

“เราผ่านร้านกาแฟมาสามร้านแล้ว” ผมอยากถามว่าไม่เห็นเหรอแต่กลัวจะไม่สุภาพ

“เห็นแล้ว” เมฆหันมาส่งยิ้มให้

“แล้วไม่แวะเหรอ ร้านก็ดูโอเคดี”

“ไปนั่งดื่มกาแฟกลางทุ่งนากันดีกว่า”

“กลางทุ่งนา?” ผมถามด้วยความสนใจ

”ใช่ อยู่ที่อำเภอปัว เห็นจากรูปที่พี่เชษฐ์ถ่ายมา สวยดี”

“เอาสิ” ผมพยักหน้า ก็ดีเหมือนกันเพราะทริปนี้ผมอยากมาสัมผัสกับธรรมชาติให้มากที่สุดอยู่แล้ว

   
เกือบสองชั่วโมงจากสถานีรถไฟเด่นชัยถึงจังหวัดน่านและรถยังคงวิ่งต่อไป
   
“ยังไม่ถึงอีกเหรอ” ในที่สุดผมก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
   
“อีกสักชั่วโมงครึ่งมั้ง”

ชั่วโมงครึ่ง!    

“หิวหรือเปล่า”

ผมหันขวับไปมองคนพูด แปลกใจนิดหน่อยที่คนเราสามารถอยากบีบคอคนที่ตัวเองรักได้
   
“ไม่หิว แค่อยากดื่มกาแฟ” ผมแทบจะได้ยินเสียงกัดฟันกรอดลอดออกมาจากลำคอของตัวเอง
   
“คิดอยู่เหมือนกันว่าจะแวะ แต่ไม่อยากให้หญ้ากินกาแฟติดกันสองแก้ว รออีกนิดไหวไหม”

น้ำเสียงและดวงตาอ่อนโยนที่หันมามอง ทำให้ใจอ่อนยวบทันที
   
“อืม”

คำว่าแพ้คงเขียนติดอยู่กลางหน้าผากผม
   
• • • • •

   
สีเขียวของทุ่งนาที่กว้างสุดลูกหูลูกตากับลมพัดเอื่อยๆ ทำให้หลงลืมความคิดก่อนหน้าไปสิ้น รู้แล้วว่าทำไมเมฆถึงอยากมาดื่มกาแฟที่นี่
   
“คืนนี้ค้างแถวนี้ไหม เมื่อกี้ถามพี่เจ้าของร้านมา บอกว่าเลยออกไปหน่อยมีโฮมสเตย์บรรยากาศดี อยู่ติดกับทุ่งนาเลย”
   
“เอาสิ” ผมเห็นด้วย เพราะนึกชอบบรรยากาศตรงหน้า ถ้าได้ตื่นมาดูวิวแบบนี้ก็คงดี
   
“หญ้าได้งานหรือยัง”
   
“ได้แล้วเริ่มต้นเดือนหน้า เมฆล่ะ”
   
“ยังไม่ทำ คิดว่าจะเที่ยวอีกสักพัก อาจจะสักปีหนึ่ง”
   
“น่าอิจฉา”
   
“อิจฉาทำไม หญ้าก็เที่ยวได้ถ้าอยากจะเที่ยว”
   
“อย่าเลย รบกวนเงินพ่อแม่มานานแล้ว”
   
“หญ้าพูดแบบนี้ชักรู้สึกผิด” คนตรงหน้ายิ้มน้อยๆ ผมไม่เคยเบื่อที่จะมองมันเลย
   
“ไม่เห็นต้องรู้สึกผิด เมฆไม่ได้ทำให้พ่อแม่เหนื่อยเพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ”
   
จากข่าวที่ได้ยินมา แม้ครอบครัวของเมฆไม่ได้ร่ำรวยถึงระดับเศรษฐีแต่ก็มีฐานะ พ่อของเมฆเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกเล็กๆ เป็นธุรกิจภายในครอบครัว และถ้าผมเดาไม่ผิดเมฆคงทำงานกับครอบครัว
   
“หญ้ามีแฟนหรือยัง เหมือนผมไม่เคยเห็นหญ้าควงใครเลย”
   
“ต้องตอบด้วยเหรอ ผมว่าเมฆตอบคำถามแทนผมในตัวแล้วนะ” ผมหัวเราะเพราะขำคำถาม ก่อนชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายของอีกฝ่าย
   
“ยิ้มอะไร”
   
“แค่คิดว่าหญ้าหัวเราะแล้วน่ารักดี”
   
“ผมควรดีใจไหมที่มีผู้ชายชมว่าน่ารัก”

“หึๆ”
   
ใช่ ผมไม่ควรดีใจ และไม่ควรใจเต้นตึกตักแบบนี้ด้วย ‘เอ็งตัดใจได้แล้ว’ ท่องเข้าไว้
   
“แล้วเมฆล่ะ ไม่เจอกันเกือบห้าเดือนมีแฟนหรือยัง”
   
“เราไม่เจอกันห้าเดือนแล้วเหรอ? สมกับเป็นหญ้า ความจำดีจริงๆ”
   
ผมเม้มปากเข้าหากัน นึกเจ็บใจที่สมองบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับอีกฝ่ายเอาไว้อย่างแม่นยำ
   
“ก็ครั้งสุดท้ายตอนนัดเลี้ยงจบของคณะ ใครจะจำไม่ได้”
   
“ผมไง” รอยยิ้มของเมฆคลี่ออกกว้าง “ชักอยากรู้แล้วสิ”
   
“อะไร”
   
“ถ้าผมอยู่ใกล้คนฉลาดมากๆ จะฉลาดขึ้นไหม”
   
“ขอบคุณที่ชม”
   
“หึๆ ผมไม่ได้ชมมันเรื่องจริง”
   
“ก็ขอบคุณอยู่ดี แต่ตอนนี้ผมเหนียวตัวอยากอาบน้ำ ไปที่พักกันเลยไหม”
   
ผมชวนเมฆ เพราะถ้าวิวที่บ้านพักเหมือนที่นี่ ผมก็อยากไปพักผ่อนมากกว่า
   
“เอาสิ”
   
ร่างสูงลุกขึ้นยืน ผมมองแผ่นหลังของเมฆที่เดินนำอยู่ตรงหน้า เป็นแผ่นหลังที่คุ้นตา เป็นตำแหน่งเดินที่คุ้นชิน ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวินาทีนี้ผมน่าจะคุยกับเมฆมากกว่าสี่ปีรวมกันแล้วมั้ง ดังนั้นถ้าผมจะขออะไรได้สักอย่างตอนนี้ ก็ขอให้หลังจากผ่านหกคืนเจ็ดวันนี้ไปแล้ว ผมยังคุ้นชินกับตำแหน่งเดิม อย่าให้หัวใจพาตัวเองไปไกลกว่านี้ก็พอ

• • • • •

“ห้องเดียว?”
   
นั่นคือเสียงแหกปากของผม แม้ความจริงแล้วสิ่งที่เมฆเห็นมีเพียงคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน
   
“ใช่ ก็เรามากันแค่สองคน”
   
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มเห็นถึงความยุ่งยากที่เพิ่มขึ้น
   
“มีอะไรหรือเปล่า”
   
“ผมนอนกรน”
   
“หญ้ากรนด้วยเหรอ”
   
“อืม เปิดสองห้องเถอะผมเกรงใจ”
   
“เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา ผมเป็นคนหลับง่ายหญ้ากรนได้ตามสบาย ไม่ต้องเปิดสองห้องให้เสียเงิน”
   
“....”
   
ผมอยากตบกะโหลกตัวเอง น่าจะบอกไปเลยว่าอยากเป็นส่วนตัว ถ้าพูดตอนนี้หลังอ้างเรื่องกรนไปแล้วคงดูไม่ดีเท่าไหร่
   
“ตามมา”
   
ผมจะทำอะไรได้ นอกจากเดินคอตกตามหลังเมฆไป

   

“อาบด้วยกันไหม”
   
!!!
   
ผมส่ายศีรษะไปมา ไร้ซึ่งคำพูด ร่างสูงยืนโดดเด่นอยู่ตรงหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเพียงกางเกงยีนส์เอวต่ำ ที่ต่ำมากจนเห็นวีเชฟชัดเจน
   
“งั้นหญ้าอาบก่อนไหม ผมอาบทีหลังได้”
   
สายตาเจ้ากรรมดันมองต่ำไปตามมือของอีกฝ่าย ผมกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติเมื่อนิ้วของเมฆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก ก่อนที่ซิปจะถูกรูดลงผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อยืดในกระเป๋า พูดเร็วๆ ว่าขออาบก่อนแล้วเผ่นเข้าห้องน้ำ  ปิดประตูตามหลังดังโครม ก่อนจะนึกได้ว่าเดี๋ยวออกไปก็ต้องเห็นอยู่ดี
   
ไอ้โง่เอ๊ยยยย!!

มาคิดดูแล้วไม่ใช่เรื่องห้องหรอกที่ผมควรปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ความจริงผมควรปฏิเสธตั้งแต่อีกฝ่ายชวนเที่ยวด้วยกันแล้ว ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยว่าตกลงผมฉลาดหรือโง่กันแน่
   
หรือว่า...ผมโง่เฉพาะเวลาอยู่กับหมอนี่


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[darling]

คืนนี้น้องหญ้าจะนอนหลับมัั้ย 

[AkuaPink]

 
 

[lune]

เมฆคือตามมาจีบหญ้า
 

[Gokusan]

โอย...สงสาร~~~
คือจะตัดใจแล้วอะ

และคิดว่าเมฆก็คงรู้...อิพี่เชษฐ์!! << โทษนางไว้ก่อน เข้าข้างน้องหญ้า 555

[ืืnanana21]

จบทริปคำตอบเรื่องแฟนของหญ้าคงจะเปลี่ยนไป
อิอิ

[snowboxs]

หญ้าน่ารัก ประหม่าต่อหน้าคนที่ชอบซินะ

[miikii]

ขอให้รอดตลอดทริปนะลูก 55555555555

[DrSlump]

 

ทำไมอยู่ ๆ เมฆจึงมาสนใจหญ้าได้หว่า?

เรื่องนี้ต้องมีเงี่ยนงำ

[arij-iris]

หุๆๆๆๆ โดนอ่อยอยู่สินะๆๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยยย!! น่าทุบ

[Wordslinger]

เมฆมันร้ายยยย (คิดเข้าข้างหญ้า) ดิฉันชอบเรื่องนี้ของคุณดารินอีกแล้ว เพียงแค่อ่านบทนำกับบทที่หนึ่งไปก็รู้สึกว่ามีความแตกต่างจากเรื่องอื่นๆ ที่แล้วมา บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคืออะไร อาจจะเพราะเป็นบรรยากาศนิยายแบบท่องเที่ยวก็ได้ หรือจะเป็นเพราะเรื่องนี้เหมือนมีฟิลเตอร์สีฟ้าอ่อนๆ เจือชมพูจางๆ เคล้าอยู่ตลอดเวลาก็ได้ แต่มันก็ทำให้ตกหลุมรักกับนิยายเรื่องนี้ทันทีทันใดเลยค่ะ อยากจะบอกว่าอินมากกว่าเรื่องไหนๆ ของคุณดารินเลย (ไม่ใช่เรื่องอื่นไม่สนุกนะคะ แต่เรารู้สึกว่าเราสามารถ relate กับเหตุการณ์และบรรยากาศในเรื่องนี้จริงๆ)

ขอรอตามดูว่า ชีวิตรักของหญ้าจะตกหล่มรักเพราะพรหมลิขิตบันดาลชักพา หรือเพราะพี่เชษฐ์เป็นคนวางแผนกันแน่ นี่แอบคิดนะว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า ถ้ากลายเป็นว่าเมฆเองก็แอบชอบหญ้าอยู่แล้วจะยิ่งพีคไปกันใหญ่เลยนะคะ

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ ^____^

[areenart1984]

แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมหญ้า 

[HanATarO]

คืนนี้จะนอนหลับมั้ยล่ะเนี่ย 555

[lizzii]

ทริปนี้สนุกแน่ๆ

[O-RA DUNGPRANG]

เมฆมีแผนอะไรหรือเปล่าน้า 

[Kelvin Degree]

ทริปนร้แปลกๆ อ่อยตั้งแต่เริ่มต้น,,,

[HISY]

ดิฉันรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
หรือพี่เชษฐ์จะแอบดึงให้สองคนโคจรมาเจอกัน
แล้วคุณฟ้าครามนางดูไม่น่าไว้ใจ งานนี้ลูกหญ้าของแม่เตรียมใจเถอะค่ะ

[กุหลาบเดียวดาย]

ชอบๆเรื่องนี้

[B52]

 

[darin]

ตอนที่ 2
ในคืนที่นอนไม่หลับ

   
   
“พี่เชษฐ์!”
   
“ฮ่าๆ มาแบบนี้แสดงว่าพวกเอ็งเจอกันใช่ไหม” เสียงหัวเราะร่วนดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์ ดูเหมือนปลายสายจะไม่รู้สึกรู้สมกับความโกรธของผม โชคยังดีที่เมื่อผมอาบน้ำออกมาเมฆมีผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้เรียบร้อย ผมจึงอาศัยตอนที่เมฆเข้าไปอาบน้ำโทรหาท่านเซอร์ไอแซก นิวตัน
   
“สนุกมากไหมพี่”
   
“สนุกอะไรวะ ข้าทำเพื่อเอ็งเลยนะเว้ย ไอ้เมฆมันโทรมาถามเรื่องไปน่าน เพราะข้าเคยฝอยกับมันไว้เยอะ พอข้าเจอเอ็ง เอ็งก็ดันบอกว่าจะไปเที่ยวภูเก็ตพอดี ข้าก็เลยอุ้มสมให้ซะเลย”
   
“มันไม่ขำ”
   
“ก็ไม่ได้จะให้เอ็งขำ จะให้เอ็งปล้ำมัน”
   
ผมถอนหายใจดังเฮือก หวังเป็นอย่างยิ่งว่าปลายสายจะได้ยินเต็มสองหู
   
“ตอบผมมาห้ามโกหกเป็นอันขาด พี่ได้บอกเรื่องผมกับเมฆไหม”
   
“ใครจะบอกวะ ข้ารู้สิว่าอะไรควรไม่ควร เอาน่า เอ็งคิดดูนะถึงข้าจะช่วยจัดการนิดๆ หน่อย แต่ก็ใช่ว่าจะบังคับพวกเอ็งไปด้วยกันได้ ไม่คิดว่ามันเป็นพรหมลิขิตเหรอวะ”
   
พรหมลิขิตที่ไหน มีแค่หัวใจผมนี่แหละที่ห้ามไม่ได้ มันถึงต้องมาติดอยู่ด้วยกันแบบนี้
   
“ช่างมันเถอะ พี่ใช้ชีวิตให้มีความสุขแล้วกัน ผมกลับไปถึงแล้วพี่จะได้ไม่เสียดาย”
   
“โห ไอ้...”
   
ผมกดตัดสาย ยอมเสียมารยาทกับรุ่นพี่สักวัน นี่ยังถือว่าน้อย กลับไปเห็นทีว่าต้องคุยกันยาว


• • • • •

“ไม่ง่วงเหรอ”
   
ผมหันไปมองร่างสูงของเมฆที่ยืนอยู่ตรงประตู หลังจากท้องฟ้าเริ่มมืดผมออกมานั่งรับลมที่ระเบียง

   
“ยัง” ผมเลิกสนใจอีกฝ่าย สายตาจับจ้องขึ้นไปบนท้องฟ้า
   
“ดาวสวยนะ”
   
แม้ไม่หันไปมองผมก็รู้ว่าเก้าอี้ที่วางอยู่คู่กันถูกจับจอง
   
“อืม”
   
“เคยเห็นทางช้างเผือกไหม”
   
“ไม่เคย” ผมส่ายศีรษะ ผมเป็นพวกเที่ยวซ้ำๆ หัวหิน พัทยา ภูเก็ต อยุธยา เขาใหญ่ ไม่ต้องถามถึงการผจญภัย เต็มที่ของผมคือการออกไปหาของกินที่ตลาด กับไปถ่ายรูปในที่ๆ คนหมู่มากชอบไปกัน
   
“อยากเห็นไหม”
   
ผมหันไปมองคนถาม สายตาของเมฆมองตรงขึ้นไปยังท้องฟ้า จึงเป็นโอกาสให้ผมได้ลอบมองใบหน้าของอีกฝ่าย ผมไม่เคยเห็นเมฆใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย
   
!!!
   
จู่ๆ สายตาที่จับจ้องไปบนท้องฟ้าก็หันมาสบตากับผม
   
“อะไร?”
   
“อะไร” อาการของผมไม่ต่างจากคนทำผิดแล้วถูกจับได้
   
“หญ้าไมได้จะพูดอะไรกับผมเหรอ”
   
“อ๋อ” ผมกลืนน้ำลายลงคอ “จะถามว่า..” ว่าอะไรล่ะ “ว่าจะพาไปดูเหรอ” มันคิดได้แค่นี้จริงๆ
   
“ก็ถ้าอยากไป”
   
“ไปดูที่ไหน”
   
“ดอยเสมอดาว”
   
“อ๋อ ผมเคยอ่านผ่านตา ยังคิดอยู่ว่าชื่อโรแมนติกดี”
   
“ไม่ได้โรแมนติกแค่ชื่อ ที่นั่นตอนเช้ามีทะเลหมอก กลางคืนมีทะเลดาว เราจะได้เห็นทั้งพระอาทิตย์ขึ้นและเห็นพระอาทิตย์ตก”   

“เคยไปแล้วเหรอ” แค่นึกภาพตามผมก็อยากไปแล้ว
   
“ยัง”
   
ผมอ้าปากค้าง ดวงตาของเมฆเป็นประกาย ริมฝีปากยกยิ้มขำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าขำอะไร ก็คงขำสีหน้าผมนี่แหละ
   
เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ใจ ผมจึงหันหน้ากลับมา เปลี่ยนปลายทางของสายตาเป็นทุ่งนาข้างหน้าแทน แกล้งถอนหายใจหนักๆ ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“ผมฟังตั้งนานที่ไหนได้...”
   
“เอาน่า ถึงไม่เคยไปผมก็หาข้อมูลมาอย่างดี รับรองว่าไม่พาหญ้าไปหลง มีที่พัก ที่กินแน่นอน”
   
คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน ค่อยๆ หันไปจ้องหน้าคนพูด เมฆเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าของผม
   
“เมื่อกี้เมฆบอกว่าถ้าผมอยากไปใช่ไหม”
   
“ใช่”
   
“แล้วถ้าผมไม่สนใจ”
   
ริมฝีปากของเมฆยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาที่มองผมฉายแววร้ายกาจ “ผมก็พาไปอยู่ดี”
   
นั่นไง! เช็คมาละเอียดขนาดนี้ ยังทำเนียนมาถามผมว่าอยากไปไหม
   
“จะไม่ไปด้วยกันเหรอ”
   
ผมไม่แน่ใจว่าที่โฮมสเตย์นี้มีผีไหม แต่ที่รู้ๆ คือผมมีสิ่งที่ตามหลอกหลอนเป็นของตัวเอง ดวงตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้....
   
“ก็ได้ ”

ไม่รอด!

“พรุ่งนี้ออกจากนี้สายๆ ไปค้างสักสองคืนดีไหม”

“อืม” ผมพยักหน้า

“งั้นก็เอาตามนี้ เข้าไปข้างในกันเถอะแมลงเริ่มเยอะแล้ว”

“เมฆเข้าไปก่อนเถอะ ผมจะนั่งอีกสักพัก” บอกตรงๆ ว่าการอยู่ในห้องนอนสองคนกับเมฆเป็นสิ่งที่ผมยังทำใจไม่ได้

“ไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยดู”

!! หัวใจของผมเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อถูกมือใหญ่ของเมฆคว้าข้อมือดึงให้ลุกขึ้น

“มาเป็นไข้เลือดออกอยู่ที่นี่ไม่ดีแน่”

“ไม่เห็นมียุง” ผมบ่นพึมพำ แต่ก็จำยอมเดินตามแรงดึงของอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง เพราะแรงมากกว่าเหรอ เปล่า เพราะแค่โดนจับข้อมือแข้งขาผมก็อ่อนแรงแล้ว


“เบียร์ไหม” กระป๋องเบียร์ถูกยกขึ้น ผมส่ายศีรษะไปมา

“ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์”

ร่างสูงยักไหล่ ยกกระป๋องเบียร์ในมือขึ้นดื่ม ผมมองลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงแล้วเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่ออีกฝ่ายลดกระป๋องเบียร์ลง

“เมฆ ผมถามอะไรหน่อยสิ” ผมเรียกอีกฝ่ายเมื่อคิดขึ้นได้

“ว่ามาสิ” ร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนนั่งลงข้างผม บนเตียงของผม! เตียงฝั่งโน้นก็มีให้นั่งโว้ย

“จะถามอะไร” เมฆถามย้ำเมื่อเห็นผมนั่งโง่ๆ โดยไม่พูดอะไร

“อ๋อ จะถามว่าเมฆสนิทกับพี่เชษฐ์เหรอ หรือแค่รู้จักกัน”

แน่ล่ะว่าหลังจากโดนทักหลังไปหนึ่งครั้ง ผมไม่มีทางเชื่อใจรุ่นพี่ที่รักอีก ขอเช็คสักนิดเพื่อความอุ่นใจ

“สนิท”

ไอ้พี่เชษฐ์ไม่เคยบอกกันเลย! แต่ถามว่าผมแปลกใจมากไหม เอาจริงๆ ก็ไม่เท่าไหร่ เพราะเมฆเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย เพื่อนเยอะ รุ่นพี่รัก อาจารย์รัก เพราะบุคลิกสบายๆ ของอีกฝ่าย

“ถามทำไมเหรอ”

“เปล่า เห็นคนละรุ่น คนละภาค เลยแปลกใจนิดหน่อยที่เมฆพูดเหมือนสนิทกับพี่เชษฐ์”

“เจอกันบ่อยตามวงเหล้าก็เลยสนิทกัน”

“อ๋อ”

“ไม่เคยเห็นหญ้าไปสักครั้ง ไม่แปลกที่ไม่รู้”

“ก็ผมไม่ดื่ม”

“สมกับเป็นนักศึกษาดีเด่น หญ้าได้เกียรตินิยมด้วยใช่ไหม”

“อืม”

“เก่ง ของผมร่อแร่แต่ก็จบจนได้”

“ร่อแร่ที่ไหน”

“หญ้ารู้ได้ยังไง”

ซวยแล้ว!!!

“ก็..หน้าตาแบบนี้คงไม่โง่”
   
“หึๆ ตกลงหญ้ากำลังชมผม หรือหลอกด่าผมกันแน่”
   
“ต้องชมสิ” ผมรีบบอกเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด
   
“ขอบคุณ” เสียงทุ้มนุ่มหู ดวงตาที่มองมาอ่อนโยน แต่ช่างไม่อ่อนโยนกับหัวใจของผมเอาเสียเลย มันยังทำงานอย่างหนัก โดยเฉพาะเมื่อเข่าของอีกฝ่ายแตะอยู่กับต้นขาของผม
   
“ผมอยากถามแค่นี้แหละ แค่แปลกใจน่ะไม่มีอะไร”
   
“อืม” เมฆพยักหน้า
   
“....”
   
“....”
   
“ไม่กลับไปเหรอ”
   
“กลับไปไหน?” เมฆเลิกคิ้วขึ้น
   
ผมชี้นิ้วไปทางเตียงที่ว่างอยู่
   
“ยังไม่ง่วง”
   
ผมมองคนไม่ง่วงเอนหลังลงนอนบนเตียงของผมหน้าตาเฉย มือข้างหนึ่งรองศีรษะ อีกข้างจับกระป๋องเบียร์ที่วางอยู่บนอก
   
“แปลกดีนะว่าไหม สี่ปีเราแทบจะคุยกันนับครั้งได้ ตอนนี้กลับมาเที่ยวด้วยกัน”
   
“ก็เมฆเป็นคนชวนผมเอง”
   
“จะบอกว่าอยากปฏิเสธแต่เกรงใจใช่ไหม”
   
ผมเม้มปากเข้าหากัน
   
“หึๆ โลกมันก็กลมแบบนี้”
   
ผมอยากบอกเหลือเกินว่าโลกไม่ได้กลมหรอก พอๆ กับที่หัวของพี่เชษฐ์จะเลิกกลมทันทีที่ผมกลับไป
   
“มีเพื่อนดีกว่าไม่มี ถึงเราไม่สนิทกันก็เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
   
“อืม” ผมพยักหน้า
   
“เที่ยวคนเดียวเหงานะ”
   
“ได้ข่าวว่าเมฆชอบเที่ยวคนเดียว”
   
ผมกัดปากตัวเองแทบไม่ทัน โชคดีที่อีกฝ่ายปล่อยผ่านไป
   
“ก็เพราะเที่ยวคนเดียวบ่อยๆ ถึงรู้ว่าบางทีมันก็เหงา” ดวงตาที่มองกระป๋องเบียร์เงยขึ้นมองผม ริมฝีปากยกยิ้มบาง “ดีแล้วที่ได้เจอกัน”
   
ฉันจะพาเธอลอยล่องไปในอวกาศ ที่มีแต่เธอมีแต่เธอ เธอไม่ต้องกลัว
ฉันจะพาเธอลอย ล่องไปในอันตราย จะมีแต่เธอมีแต่เธอ แต่ไม่ต้องกลัว
   
ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนล่อลวง เหมือนคนพูดกำลังร้องเพลงนี้ไม่มีผิด
   
“หญ้า” มือที่สวยเกินหน้าเกินตายกขึ้นโบกเมื่อเห็นผมนั่งเอ๋อ  หมดกันภาพลักษณ์ของผม
   
“อะไร” การใช้น้ำเสียงรำคาญนิดๆ ช่วยปกปิดความรู้สึกได้เสมอ
   
“หึๆ”

แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด เพราะดวงตาที่มองมาเป็นประกายรู้ทัน
   
“ขอลองหน่อยสิ” เมื่อไม่รู้จะข่มความอายยังไง ผมจึงคว้ากระป๋องเบียร์ของเมฆมาถือ ยกขึ้นดื่มเข้าไปหลายอึกก่อนจะสำลักและตามด้วยเสียงไอติดๆ กันจนหน้าแดง
   
เมฆรีบลุกขึ้นนั่ง ดึงกระป๋องเบียร์ไปจากมือผม   
   
“ดื่มแบบนั้นก็สำลักพอดี”
   
มือใหญ่ลูบลงบนหลังของผม ความร้อนค่อยๆ แผ่ไปทั่วร่าง ผมรีบขยับตัวออกห่าง
   
“ผมแค่ไม่ชินรสมัน ขมชะมัด” ผมยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก ดวงตาของเมฆมองตาม จู่ๆ ริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่ายก็ปรากฎรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
   
“แบบนี้เรียกจูบทางอ้อมใช่ไหม”
   
แค่กแค่ก แค่กแค่ก คราวนี้ผมสำลักน้ำลายตัวเองแทน เมฆหงายหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง
   
“หญ้าตลกชะมัด เป็นคนจริงจังตลอดเวลาเลยเหรอ”
   
“เรื่องของผม”
   
“หึๆ”
   
“กลับไปเตียงตัวเองได้แล้ว ผมจะนอน”
   
คราวนี้เมฆยอมลุกขึ้นแต่โดยดี ผมเองก็ลุกเช่นกัน รีบเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะอยากซ่อนสีหน้าของตัวเอง

   
ผมใช้เวลาแปรงฟันอยู่นาน นานกว่าทุกๆ วัน จนแน่ใจว่าหัวใจเต้นในอัตราที่ไม่ก่อให้เกิดพิรุธจึงเดินออกมา สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจอเมฆยืนอยู่หน้าห้องน้ำพอดี
   
“นึกว่าผมต้องนอนทั้งที่ไม่ได้แปรงฟันแล้ว”
   
“ไม่ได้นานขนาดนั้น”
   
ผมโล่งอกที่ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี ผมอาศัยช่วงเวลานี้รีบขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงศีรษะ ถ้าแกล้งตายได้คงทำไปแล้ว
   
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เสียงเดินไปมา ไฟกลางห้องดับลง และเสียงอีกฝ่ายขึ้นเตียง
   
ในที่สุด ผมก็จะได้พักเสียที ลากันทีหนึ่งวันที่แสนทรหดของผม

   
“หญ้าหลับหรือยัง”
   
“.....”
   
“กู้ดไนท์ครับ ฝันดี”
   
   
แล้วใครจะหลับลง เฮ้ออออ


:::: ♥ TBC ♥::::
ขอขอบคุณ เพลง ลาลาลอย เดอะ ทอยส์ ( What The Duck )
Darin ♥ FANPAGE

[arij-iris]

เมฆแอบชอบหญ้าเหมือนกันรึป่าวววว แลดูตีเนียนเข้าหาตลอดนิ

[yunjae_yusoo_mi]

หื้มมมม 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยจ้าาาา

[lizzii]

ตอนนี้บอกกู๊ดไนท์ครับ ฝันดี เดี๋ยวอีกซักพักคงกลายเป็น กู๊ดไนท์ครับ คนดี แน่นอน 555555

[O-RA DUNGPRANG]

เมฆคิดอะไรอยู่ 

[snowboxs]

เมฆ นายกำลังล่อลวงหญ้าอยู่เปล่าอ่ะ

[route rover]

ทำไมมันน่ารักไปหมด เมฆก็ต้องชอบหญ้าด้วยแน่ๆ