Special 3 อยากได้ยินว่ารัก
ไร่เขตแผ่นดินกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ของคนเมืองที่ต้องการสัมผัสบรรยากาศของสายลมหนาว
แมกไม้และถูกโอบล้อมด้วยขุนเขา ยิ่งเป็นต้นฤดูหนาวบวกกับเป็นฤดูกาลท่องเที่ยวของครอบครัวไทยแบบนี้
ด้วยยิ่งทำให้มีผู้มาเยี่ยมชมไม่ขาดสาย จากเช้าจนพลบค่ำ
“เหนื่อยมั้ย พี่คิดถูกหรือผิดกันนะที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม ดูสิ! กอหญ้าของพี่ทั้งดำทั้งคล้ำยังตัวรุมๆ นี่อีก
จะไม่สบายรึป่าว ไปหาหมอกัน”
พี่ดินเข้ามาจับหันซ้ายหมุนขวาจับหน้าผากเลื่อนมือไล้ไปซอกคอ ฉุดรั้งจะพาไปหาหมอดูน่าเวียนหัวไปหมด
กอหญ้าจะขำก็ไม่กล้ากลัวคนตัวโตจะโกรธเอาได้
“พี่ดิน หยุดๆ กอหญ้าไม่ได้เป็นไรเลย นิ่ง ๆแป๊บนะ เอ๊ะ! พี่ดิน ไม่ไปหาหมอนะก็บอกว่าไม่ได้ป่วยไงล่ะ”
กอหญ้าร้องห้ามเสียงหลงที่อยู่ดีๆ ก็ถูกจับพาดบ่าพาเดินดุ่มๆไม่ฟังอะไรเลย
“กลับบ้าน! มาเดินอะไรแถวนี้จะค่ำแล้วไม่กลัวรึไง ถ้าไม่ป่วยก็ดี หึหึ”
ท้ายเสียงหัวเราะนี่ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยจริงๆ
“ปล่อยก่อนพี่ดิน กอหญ้าเดินเองได้ นะครับ น๊า”
เพิ่มดีกรีของลูกอ้อนระดับสิบ พี่ดินจึงหยุดเท้าแล้วปล่อยเขาลงยืนบนเนินหน้าบ้าน
แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเย็นอาบไล้ทั่วดวงหน้าคมทำให้มีเสน่ห์น่ามองกว่าเดิม โชคดีแค่ไหนที่เขาได้เป็นเจ้าของ
ผู้ชายคนนี้ โดยไม่รู้ตัวกอหญ้าโอบลำแขนไปรอบคอและแนบริมฝีปากไปบนกลีบปากหนาที่รู้ว่าอุ่นจนร้อนได้ใน
บรรยากาศเย็นๆ เช่นนี้
แผ่นดินชะงักตั้งแต่ถูกคนตัวบางโอบมือคล้องคอแล้ว มองการเคลื่อนไหวที่เป็นไปอย่างช้าๆ
กล้าที่จะแสดงความรักมากขึ้นอย่างนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อย เขาจึงแทรกลิ้นเข้าไปภายในโพรงปากนุ่ม
ละเลียดชิมความหอมหวานของกลีบปากนุ่มชุ่มลิ้น ดูดดึงขบกัดเบาๆ อย่างย่ามใจจนคนเริ่มก่อนออกอาการ
สะท้านไหว เมื่อจูบจนหนำใจแล้วจึงปล่อยคนตัวบางที่ช้อนตามอง
“ว่าไงครับ หื้ม…รางวัลสำหรับเด็กดีไง คืนนี้พี่จัดให้อีกทีชุดใหญ่เลย หึหึ”
แผ่นดินแกล้งกระเซ้าซึ่งก็ได้ของแถมกลับมาดังอึ้ก เขาอมยิ้มกลับความขี้เขินไม่เปลี่ยนของคนรัก
และโอบบ่าพาเดินเข้าสู่ตัวบ้าน
กอหญ้ากระชับเสื้อคลุมกันหนาว สายลมที่ปะทะใบหน้าทำให้สะท้านได้ไม่ยาก กลางคืนอาการยังเย็น
ลงอีกหลายองศา
“กอหญ้าเข้าบ้านเถอะยืนทำไมตรงนี้เดี๋ยวไม่สบายนะ”
พี่ดินเดินมาตาม เขามานั่งตรงระเบียงรับลมและย่อยอาหารไปในตัว กิจกรรมที่คนในบ้านทำนอกจากดูทีวี
หรือพูดคุยกันแล้วบ้านป่าบ้านดอยแบบนี้ก็ไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่านี้แล้ว
“พี่ดิน ขอกอดหน่อย?”
แผ่นดินดึงคนที่ดูจะอ้อนๆ กว่าปกติเข้ามาซบที่อก
“กลับเข้าห้องพี่จะให้มากกว่ากอดเลยครับ”
กอหญ้าส่ายหน้ากับอกของเขา ได้ยินเสียงซู้ดจมูกเหมือนหายใจลำบาก นั่นไงเป็นหวัดเข้าแล้วจริงๆ
“นอนก็ดีมึนๆหัวยังไงไม่รู้”
กอหญ้าพูดแล้วคว้าแขนคนข้างๆพาเข้าข้างใน
วันนี้กอหญ้านอนซมเพราะพิษไข้ หมอไนท์ถูกเรียกตัวมาดูอาการในตอนสายและจ่ายยาไว้ให้หลายตัว
กอหญ้างอแงจะออกไปดูงานทั้งๆที่ตัวเองก็มีไข้จนปากแห้งแดง แผ่นดินจัดที่ให้นอนในห้องนั่งเล่นเพราะคนป่วย
ไม่ยอมที่จะขึ้นไปนอน
แตงโมโทรไปฟ้องว่านั่งไอหน้าดำหน้าแดงยังจะดื่มน้ำเย็น ใครห้ามก็ไม่ฟังไม่ยอมนอนพัก
ป่วยรอบนี้ทำเอาป่วนกันทั้งบ้าน
“ดินน้องป่วยเราไม่ต้องไปไหนเลยมาเฝ้าไว้ที นี่ย่าจะตีแล้วนะร้องขอแต่น้ำเย็น เสียงก็แหบแห้งยังจะดื้อ”
แผ่นดินหันไปมองหลานรักคุณย่าที่นั่งน้ำตาคลอ ว่าก็ไม่ได้อีกเขาจึงเข้าไปหอมหัวและคลำหน้าผากไอร้อนยังมีอยู่
“คุณย่าดุเหรอครับ ดูสิน้ำตาคลอเลย คุณย่าจะดุเฉพาะเด็กดื้อเท่านั้น เราดื้อมั้ยล่ะ”
เจ้าตัวส่ายหน้าน้ำตาหยดแหมะ
“โอ๋ๆ นี่ย่ายังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ งอแงเป็นเด็กไปได้”
ยิ่งคุณย่าพูดยิ่งน้ำตาไหลพราก
“ไม่ร้องนะครับ คุณย่าท่านเป็นห่วงก็เราน่ะดื่มน้ำเย็นเมื่อไหร่จะหายล่ะ งดสักหน่อยนะหายแล้วพี่จะพาไปกินติม”
ไอจนหน้าดำหน้าแดงอย่างที่แตงโมว่าจริงๆ แผ่นดินไปกดน้ำอุ่นมาส่งให้ดื่ม
“ดื่มหน่อยจะได้ดีขึ้น”
คนน้องรับไปดื่มอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งแก้วคืนแล้วทิ้งศีรษะกับไหล่ของคนพี่
กอหญ้าปวดหัวมีไข้ตลอดทั้งวัน เจ็บและแสบคอมากแม้ขณะที่กลืนน้ำลาย เขากระหายแต่น้ำเย็นๆ
ด้วยจึงทำให้ยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่ คนบ้านนี้ไม่มีใครตามใจเขาเลยสักคน พี่ดินก็หายไปไม่มาดูแล
‘คงเบื่อ…ไม่รักกันแล้วล่ะสิ’
ช่วงนี้เห็นมีข้อความจากมือถือเข้ามากลางดึกบ่อยๆ ถึงพี่ดินไม่สนใจเปิดดูแต่เขาก็อดที่จะคิดไปร้อยแปดไม่ได้
‘ไอ้โรคกลัวถูกทิ้งเมื่อไหร่จะหายไปซะทีนะ’
หมดความสุขทุกทีที่นึกถึง คุณแม่กับน้องก็ไม่มาให้เห็นหน้าอีกทำแค่โทรมาถามไถ่ทุกข์สุขแค่นั้นไม่รู้เลยรึไง
ว่าเขาก็อยากเจอหน้า ห่วงแต่ยัยน้องตัวแสบนั่นแหละ โตขนาดนั้นยังไม่ปล่อย ได้ยินเสียงพี่ดินหายใจยา
วอย่างสม่ำเสมออยู่ข้างๆ แม้จะถูกกอดพานอนก็ยังรู้สึกว่าชีวิตรักของเขามันยังไม่มั่นคงเอาเลย…กลัวไปหมด
กลางดึกมีเสียงพูดคุยมาให้ได้ยิน กอหญ้าจึงป่ายมือพบว่าที่นอนข้างๆ ว่างและไม่อุ่น บ่งบอกได้ว่า
พี่ดินลุกออกไปนานแล้ว…
‘เอ๊ะ! พี่ดินคุยกับใครกันดึกดื่นป่านนี้’
กอหญ้าหย่อนเท้าลงจากเตียง ก้าวไปตามเสียงมือจับที่ลูกบิด ชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนา
“รินไปนอนที่ห้องพักแขกไปมันดึกมากแล้วจะไปนอนกับลูกได้ไงล่ะเด็กๆ ไม่คุ้นกับคุณ เดี๋ยวจะทำให้แกตื่นเปล่าๆ”
“งั้นรินนอนห้องเดิมของเรา รินเดือดร้อนดินจะใจดำไม่คิดช่วยเลยรึไง?”
เสียงที่พูดกันไม่ห่างจากหน้าห้องนอนของเขานัก ทำให้มือที่กำลูกบิดอยู่มีอันต้องปล่อยลงข้างลำตัว
“ผมยอมให้คุณมาพักยังว่าไม่ช่วยอีกเหรอ ห้องนอนผมคุณไม่มีสิทธิ์เข้าไปแล้ว ถ้าไม่นอนห้องนอนแขก
ก็ไม่ต้องนอน ผมง่วงไม่คุยแล้วนะ”
“ดินทำไมใจร้าย รินหมดที่ไปแล้วนะถึงมานี่น่ะ”
“ก็ผมบอกให้ไปพักที่ห้องพักแขกไง คุณฟังไม่รู้เรื่องรึไงริน ตกลงจะเอายังไง”
เสียงพี่ดินเริ่มดังขึ้น
“ก็ได้ๆ ขอบคุณที่ให้ที่พักแล้วกันนะ”
“ปล่อยนะริน คุณอย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่ อย่ามาทำให้เรื่องระหว่างเราที่จบไปแล้วยุ่งยากขึ้นมาอีก
ถ้าไม่อยู่ในที่ทางของตัวเอง อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”
พี่ดินเค้นเสียง กอหญ้ารีบกลับขึ้นไปบนเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมกาย และหันหลังให้ประตู เสียงเปิดประตูเข้ามา
และเสียงฝีเท้าที่เดินมาเบาๆตามด้วยที่นอนที่ยวบลงและเสียงทอดถอนใจก็ดังมาให้ได้ยิน พี่ดินโอบแขนมา
กอดเขาทั้งผ้าห่มอย่างนั้น
“รักนะครับ”
เสียงพูดงึมงำแล้วก็เงียบไป
‘กอหญ้าก็รักพี่ดิน…รักมาก’
กอหญ้าพร่ำพูดอยู่เพียงในใจจนหลับไปพร้อมน้ำตาที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ามันไหลออกมาแม้ยามหลับ
เช้าตรู่ของวันใหม่ กอหญ้าตื่นมารู้สึกเนื้อตัวเบาขึ้น พี่ดินตื่นไปนานแล้วเพราะไออุ่นไม่มีเหลืออยู่ตรงที่นอน
กอหญ้ารีบทำกิจวัตรก่อนจะลงไปด้านล่าง นึกได้ว่ามีใครบางคนมาเป็นแขกของบ้าน แล้วก็ให้นึกไม่อยากออก
ไปเผชิญหน้า
เมื่อก้าวเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหาร พบว่ายังขาดพี่ดินอีกคนที่ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะ ส่วนแม่ของเด็กๆ
ก็นั่งตรงที่นั่งที่เคยเป็นของเขาไปแล้ว กอหญ้าจึงเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ติดกับคุณย่า
“กอหญ้านั่นแม่ของเด็กๆนะ ระริน เธอมีปัญหากับสามีจึงขอมาพักอยู่ด้วยชั่วคราว”
คุณย่าแนะนำให้รู้จักกับอดีตภรรยาพี่ดิน กอหญ้ายิ้มให้บางๆ เธอมองแล้วส่งยิ้มกว้างมาให้
“เคยเจอกันบ้างแล้วล่ะค่ะคุณย่าหน้าตาหล่อเหลาดีนะ มิน่าล่ะถึงได้เป็นดารา”
ระรินพูด น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่ได้ชื่นชมอะไร ออกจะเหยียดๆด้วยซ้ำ กอหญ้าจับความรู้สึกได้
“อ้าวเจ้าดิน มากินข้าว ทำไมวันนี้เข้ามาสายนัก”
พ่อเขตเรียกพี่ดินที่เดินเข้าบ้านมา
“พอดีว่าม้าที่สั่งไว้น่ะครับ เข้ามาส่ง”
พี่ดินบอกกับพ่อเขต กอหญ้าหูผึ่งที่ได้ยินอย่างนั้น
‘หือ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ’
“เป็นไง ได้ลองรึยัง ท่วงท่าเป็นไง?”
พ่อเขตถามอย่างกระตือรือร้น จนพี่ดินยิ้มกว้าง เดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เขา
“พ่อต้องไปดูเองครับ บอกไปก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
พี่ดินพูดเล่นลิ้นทำเอาพ่อเขตเมินไปสนใจอาหารในจานตรงหน้าแทน
“หายป่วยรึยังครับ”
พี่ดินถามพร้อมกับใช้หลังมืออังลำคอของเขาเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตัวไม่ร้อนแล้ว น้ำเย็นอย่าเพิ่งดื่มเลยไว้หายดีก่อนแล้ววันนี้ไม่ต้องเข้าไร่นะครับ ถ้าหายดีพี่จะพาไปขี่ม้า
ชอบไม่ใช่เหรอเรื่องผาดโผนน่ะ”
พี่ดินสั่งห้ามนู่นนี่นั่นจนกอหญ้าหน้าตึงขึ้นมา แต่เมื่อได้ยินว่าจะพาไปขี่ม้าก็อมยิ้ม
“หายแล้ว กลับไปช่วยงานได้แล้วด้วยนะ”
พี่ดินส่ายหน้าแล้วขยับอาหารจานโปรดไปไว้ตรงหน้าตัวเอง
“อย่าดื้อ”
พี่ดินพูดแค่นั้นแล้วก็ตักอาหารพลางมองไปที่เด็กๆ ที่ทานกันเงียบๆ โดยมีอดีตภรรยาดูแลอยู่
“ใบข้าวจะนั่งกับอากอหญ้าค่ะ”
หนูน้อยหันมองทำตาละห้อย
“นั่งนั่นแหละครับ อากอหญ้ายังไม่หายป่วยเลยเด็กๆต้องไม่กวนอากอหญ้านะลูก”
พี่ดินพูด ต้นกล้ามองมาตาปริบๆ อีกคน
“อากอหญ้าป่วยนานจัง กล้าเหงา”
เด็กชายตัดพ้อ เมื่อไม่มีอากอหญ้ามาสอนหนังสือและอ่านนิทานให้ฟังหลายวันแล้ว
“ใบข้าวกับพี่กล้าอยากฟังนิทานก่อนนอน”เด็กหญิงทวงถามอีกคน
“เดี๋ยวคืนนี้แม่อ่านให้ฟังนะจ้ะลูก”
มนุษย์แม่รีบแสดงตน เด็กๆเงียบเสียงไม่พูดอะไรกันอีก กอหญ้าที่อ้าปากจะพูดจึงรีบหุบปาก
“ดินทานนี่สิ ของชอบนี่นา”
ระรินตักห่อหมกปลาช่อนใบยอใส่จานข้าวให้พี่ดิน เมื่อสลับที่นั่งกันทำให้กลายเป็นระรินนั่งเยื้องๆ
กับพี่ดิน กอหญ้าที่กำลังจะตักห่อหมกเข้าปากมีอันชะงักแต่ก็รีบกินรีบกลืนจนสำลักออกมา เขายกมือปิด
ปากไอโขลกๆ แผ่นดินเห็นอย่างนั้นรีบส่งน้ำให้และลูบหลังให้ด้วย
“ยังไม่หายดีทานรสจัดได้ไง เอาต้มจืดนี่ไปแทนเดี๋ยวพี่ทานเป็นเพื่อน ไม่ต้องมางอแงเลย”
กอหญ้าบึนปากใส่คนตัวโตที่ออกจะเผด็จการอยู่บ้างเช้านี้
“พี่ดิน หมู่นี้ไม่เห็นพี่ทัพเลย เค้าไปไหนเหรอ รึว่านอนที่ร้านครับ”
กอหญ้าถามเพราะไม่เห็นหน้าหลายวันเข้าไปแล้ว
“เออ! พ่อจะฟาดกบาลมันแล้วเหมือนกัน หายหัวไปไหนของมันนะ”
พ่อเขตหน้าตึงเมื่อพูดถึงลูกชายคนเล็ก
“ย่าก็ว่าหมู่นี้ทำไมเหงาปาก อ่อ…ไอ้ตัวดีไม่โผล่มาให้เห็นน่ะเอง”
คุณย่าก็พลอยผสมโรงไปด้วย กอหญ้าหน้าเจื่อนที่การถามถึงกลายมาเป็นประเด็นให้ทุกคนพูดถึงพี่ทัพกันยกใหญ่
“มันไปขลุกอยู่คอนโดเจ้ากริชนู้นครับ”
พี่ดินเฉลย ทำเอาพ่อเขตหัวคิ้วกระตุก
“ห๊ะ! ไปทำบ้าอะไรที่กรุงเทพฯ งานมันอยู่ที่นี่ แกเรียกตัวมันกลับมาเลยนะ งานในไร่ก็มากมายจนล้นมือ
ยังจะหนีเที่ยวอีก”
พ่อเขตโวยทันทีที่รู้ว่าลูกชายคนเล็กไปอยู่กับหลานชายที่กรุงเทพฯ
“ช่างมันก่อนเถอะพ่อมันกำลังอกหักอยู่น่ะ สาวไม่แลปล่อยมันไปทำใจสักพักเถอะ”
พี่ดินพูดเหมือนรู้ว่าพี่ทัพอกหัก กอหญ้าเก็บความสงสัยไว้จะถามพี่ดินนอกรอบ
“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างทัพจะไปชอบใครหรือคิดจะรักใคร”
ระรินพูดขึ้น ทุกคนพากันเงียบกริบส่วนพี่ดินไม่ตักห่อหมกเลยปล่อยค้างเติ่งอยู่ในจานและตักต้มจืด
ทานเป็นเพื่อนเขาอย่างที่พูดไว้
วันนี้เป็นอีกวันที่กอหญ้าต้องนั่งๆนอนๆดูละครกับคุณย่า แอบช่วยงานคุณนนท์ที่นั่งหน้าเครียดกับกองงานบนโต๊ะ
ยิ่งพอมีสายโทรเข้ายิ่งเห็นว่าผู้จัดการไร่อารมณ์เสียเข้าไปใหญ่แถมก็บ่นงึมงำคนเดียว จนกระทั่งเลิกงานมีหนุ่ม
ผิวเข้มยิ้มฟันขาวมารอรับกลับบ้าน กอหญ้าเห็นสีหน้าหงุดหงิดเมื่อตอนบ่ายของคุณนนท์หายไป แต่ยังปั้นหน้านิ่ง
เรียบเมื่อเดินออกไปรับหน้าคุณกฤช
‘นี่แหละนะ…ปากไม่ตรงกับใจ…ไม่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองซะเลย’
ระรินประกบติดน้องใบข้าวตลอดเวลา ดูเหมือนจะแย่งงานแตงโมไปทำจนหน้าที่พี่เลี้ยงของแตงโม
“ใบข้าวจะไปหาอากอหญ้า”
กอหญ้าได้ยินเสียงร้องของเด็กหญิง
“ใบข้าวก็อยู่กับแม่แล้วนี่ไง อยากเล่นอะไรอีก ยังจะเอาอะไรก็บอกแม่สิ”
เสียงของผู้เป็นแม่ดังออกมาให้ได้ยิน
“ใบข้าวจะหาพี่แตงโม หาอากอหญ้า”
เด็กหญิงงอแงหาทั้งเขาและแตงโมพร้อมๆกัน เขาอยากเข้าไปแต่ติดที่ใบข้าวอยู่กับแม่ของเธอ
ไม่รู้จะทำยังไงให้หนูน้อยหยุดร้องจังหวะนั้นก็หันไปเจอแตงโมที่เดินออกมาจากในครัวพอดี
“แตงโมช่วยเข้าไปดูน้องหน่อย น้องคงไม่คุ้นกับแม่ของเขาน่ะ”
แตงโมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปหาใบข้าว สักพักก็อุ้มหนูน้อยออกมา เด็กหญิงซบที่บ่าแก้มแดงๆ
ปากก็แดงมีน้ำตาคลอๆ มาด้วย และขนตาก็ยังเปียกชุ่มไม่หาย
“เป็นอะไรคะคนเก่งของอา ไหนให้อาดูหน่อยไม่สบายรึเปล่าเอ่ย”
กอหญ้าเข้าไปคลำหน้าผากและแขนขา
“ตัวรุมๆนะ แตงโมเช็ดตัวให้น้องหน่อยหายาลดไข้ให้ทานด้วย แล้วก็คอยดูอยู่ใกล้ๆ งานในครัวไม่ต้องไปทำแล้ว
เดี๋ยวต้องบอกพี่ดินอากาศเปลี่ยนไม่รู้ลูกติดไข้จากพี่ไปรึเปล่าสิ”
กอหญ้ากังวลว่าใบข้าวอาจจะติดหวัดจากเขา
“คงไม่ใช่หรอกค่ะ เดี๋ยวแตงโมเฝ้าน้องเอง คุณกอหญ้าก็พักบ้างเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเอาน้องนอนกลางวัน
ได้เวลานอนแล้วค่ะ”
“ใบข้าวอยากนอนกับอากอหญ้าค่ะ”
เด็กหญิงอ้อนอาการแบบนี้ป่วยจริงๆนั่นแหละ เห็นดังนั้นจึงพยักหน้าแล้วลูบผมนุ่มไปมา
“ได้ค่ะนอนกับอาก็ได้ แตงโมส่งน้องมาแล้วไปเตรียมยากับผ้ามาเช็ดตัวทีนะ มาค่ะไปนอนกัน”
ใบข้าวอ้าแขนให้กอหญ้าที่รอรับก่อนจะพากันขึ้นห้องไปโดยมีสายตาของระรินที่มองตามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
‘เล่นก็เล่นด้วยแล้วยังจะงอแง เลี้ยงยากเลี้ยงเย็น นี่ถ้าไม่ติดว่าโกรธกับพี่เพทาย ฉันจะไม่ทนอยู่นี่เลยจริงๆ
เบื่อๆ อยากเลี้ยงก็เลี้ยงกันไปเลย’
ระรินเหยียดริมฝีปากอย่างเบื่อหน่าย
แผ่นดินกลับเข้าบ้านมาเขาได้รับรายงานจากแตงโมว่าใบข้าวตัวร้อน จนกอหญ้าต้องนั่งเฝ้าไม่ได้พัก
ส่วนระรินลูกก็ไม่เอาจนเธอไม่เข้าใกล้ลูกอีก ยิ่งแตงโมแอบกระซิบบอกกับเขาว่าน้องป่วยมีไข้งอแงระริน
ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ จนกอหญ้ามารู้เองทำให้แผ่นดินโกรธมากและสั่งแตงโมให้ดูน้องไม่ให้คลาดสายตา
“อย่าไปทำงานอื่นที่นอกเหนือจากดูแลใบข้าวและต้นกล้า นอกจากฉันและกอหญ้าเท่านั้นที่จะเปลี่ยน
หน้าที่เธอนะแตงโม”
พี่ดินสั่งออกมาเสียงดัง จนทุกคนต้องเงียบฟังมีแตงโมที่พยักหน้ารับคำ
“ดินจะพาลูกไปหาหมอหรือจะให้หมอไนท์เข้ามาตรวจที่นี่ล่ะ”
พ่อเขตถามลูกชายที่เดินไปอุ้มลูกสาวพาดบ่า
“ผมพาไปเองเผื่อไม่ใช่ไข้หวัด หมออาจจะต้องตรวจหาเชื้ออื่นๆร่วมด้วยไปโรงพยาบาลดีที่สุดครับพ่อ”
พี่ดินพูดแล้วขยับจะไปขึ้นรถ กอหญ้าลุกพรวดอย่างเคยชิน แต่ระรินก็ชิงพูดเสียดักทางไว้ก่อน
“รินไปด้วยนะดิน รินเป็นแม่”
เมื่อระรินพูดจบ กอหญ้าหน้าจ๋อยลงอย่างฉับพลัน
‘อืม…นั่นสินะนั่นแม่ของใบข้าว’
กอหญ้ามองหน้าคนรักอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาเองก็เป็นห่วงใบข้าวจะแย่แล้วเหมือนกัน
...แม้ไม่ใช่ลูกก็เถอะ…รู้บ้างไหม
“ไม่ต้องไปเลยเธอน่ะ อย่าทำให้วุ่นวายไปมากกว่านี้ ขนาดลูกมีไข้เธอเป็นแม่ยังดูไม่ออก อย่าเอาคำว่าแม่มา
ใช้พร่ำเพรื่อ เบื่อจะฟัง กอหญ้าไปกับพี่ แตงโมด้วยนะ”
พี่ดินตวัดสายตาดูแคลนอดีตภรรยาและหันมาบอกเขาและแตงโม ทำให้เขาอึ้งด้วยไม่คิดว่าจะได้สิทธิ์นั้น
“ยังไงก็โทรมาบอกย่าบ้างนะดิน รีบไปเถอะดูสิปากเปิกแดงไปหมดแล้วนะนั่น”
“ให้เจ้ามิ่งมันขับรถให้สิดิน”
พ่อเขตร้องบอก
“ไม่เป็นไรครับพ่อแค่นี้เอง”
แผ่นดินพูด รีบอุ้มยัยหนูออกไปโดยมีกอหญ้าและแตงโมตามไปติด ๆอย่างร้อนรน ระรินมองตาม
‘ก็แค่เป็นไข้นิดๆหน่อยๆ จะตื่นตกใจอะไรกันนักหนา ไม่เข้าเรื่อง’
คิดอย่างนั้นแล้วเธอก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อเลือกดูแฟชั่นกระเป๋าที่จะออกใหม่ในสัปดาห์นี้อย่างไม่ยี่หระ
แผ่นดินส่งใบข้าวให้กอหญ้าที่นั่งเบาะหน้าด้วยกันเพราะลูกงอแงจะไปหา เสียงเริ่มจะแหบและมีอาการไอร่วมด้วย
พอใบข้าวได้นั่งกับกอหญ้าหนูน้อยก็กอดคอไม่ยอมปล่อย
“ใบข้าวนั่งตักอากอหญ้าสิลูก กอดคอแบบนั้นเดี๋ยวอากอหญ้าจะอึดอัดแล้วก็ปวดหลังนะคะกว่าจะไปถึงอาหมอ”
แผ่นดินบอกลูกที่เอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมลูกเดียว กอหญ้าจึงปรับเอนเบาะลงอีกหน่อยและตบปุๆ
ที่หลังกล่อมให้นอน จนหนูน้อยหลับคาอก
“เมื่อยมั้ย เหนื่อยทั้งวันจนไม่ได้พัก แตงโมบอกว่าลูกกวน”
แผ่นดินมองคนรักที่ตาปรอย
“ไม่เท่าไหร่หรอกพี่ดิน ลูกป่วยเราก็ต้องเฝ้าใกล้ชิดแบบนี้แหละ”
กอหญ้าพูดไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังยิ้มกว้าง
เมื่อใบข้าวพบแพทย์ คุณหมอบอกว่าเป็นอาการของไข้หวัดและคออักเสบร่วมด้วยเท่านั้น
คุณหมอแนะนำให้หนูน้อยจิบน้ำบ่อยๆที่อุณหภูมิห้อง แต่หากมีแผลในปากให้งดทานอาหารที่อุ่นเกิน
ไปเพราะจะไปกระตุ้นให้แผลในปากอักเสบ และเด็กจะไม่ยอมทานอาหาร หลังจากนั้นคุณหมอจึงเขียน
ใบสั่งยาให้ ได้ยาน้ำกลับบ้านถุงใหญ่เลยทีเดียว
“คืนนี้แตงโมนอนกับน้องนะ”
แผ่นดินบอกพี่เลี้ยงของลูก ซึ่งพยักหน้ารับ
“ให้ลูกนอนห้องเราก็ได้พี่ดิน ดึกๆ เราจะได้ผลัดกันดู”
กอหญ้าแนะ
“กอหญ้ายังไม่หายดีเลยนะ…จะไหวเหรอ”
แผ่นดินอดเป็นห่วงไม่ได้
“กอหญ้าหายแล้วพี่ดิน พรุ่งนี้เข้าไร่ได้แล้วด้วยนะ อ้าว…นี่พูดจริงนะ”
กอหญ้าทำน้ำเสียงให้แจ่มใสทั้งๆที่ตาจะปิดอยู่แล้วทำเอาแผ่นดินอดที่จะขำไม่ได้
“หึหึ พี่ตามใจเฉพาะเรื่องลูกครับส่วนเรื่องที่จะออกไร่น่ะเอาไว้ก่อนครับคุณข้ามฟ้า อย่าเพิ่งมาทำเป็นเก่ง”
กอหญ้าหน้ามุ่ยที่ถูกสกัดอีกแล้ว เมื่อถึงบ้านแตงโมช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูน้อยแล้วจึงพาไปส่งให้
ที่ห้องของกอหญ้าตามที่ลงมติว่าสองคนจะดูแลลูกกันเอง
สองหนุ่มผลัดกันดูลูกทั้งคืนเพราะไข้จะกลับมาเมื่อยาลดไข้หมดฤทธิ์จึงต้องเช็ดตัวและปลุกให้กินยา
หนูน้อยงอแงแต่พอเห็นทั้งพ่อและอากอหญ้าอยู่กันครบก็ยอมกินยาแต่โดยดี
และพากันหลับยาวทั้งสามคนจนกระทั่งเช้า
เช้านี้ระรินมาบอกลาและเล่าว่าเธอกับสามีเคลียร์กันแล้วและทำทีว่าห่วงลูกที่ป่วยแต่การที่เธอเตรียม
กระเป๋าพร้อมเดินทางขนาดนั้นจึงไม่มีใครสนใจที่จะรั้งไว้ ยิ่งเป็นลูกๆที่มองตามอย่างไม่ได้ให้ความใส่ใจ
เท่าไหร่…เพราะไม่ผูกพัน
“เฮ้อ! กลับไปได้ซะที วนเวียนจริงๆแม่คนนี้ กอหญ้าก็ไม่ต้องไปใส่ใจนะลูก ดินมันไม่เอาแล้วผู้หญิง
แบบนั้นปากบอกรักลูก เหอะ! เปิดก้นไปไม่มีเหลียวหลัง”
คุณย่าพูดลับหลังอดีตหลานสะใภ้
“รักอยู่คนเดียวเนี่ยแหละครับคุณย่า ผมไม่เปลี่ยนใจแล้วก็ไม่คิดไปรักใครอีกแล้ว
นี่รักแรกและรักเดียวของผมเลยนะ”
พี่ดินพูดกับคุณย่าแล้วก็เขี่ยๆ ปอยผมที่ท้ายทอยของเขาเล่น
สัมผัสบางเบาแต่สร้างความอบอุ่นในแบบที่คุ้นเคย
นี่สินะ! สาเหตุของอาการเหงา…แค่คำว่ารักเพียงแค่นี้…เต็มตื้นไปทั้งหัวใจ
***************************************
รักคนอ่านทุกคน
แล้วพบกันในผลงานเรื่องหน้านะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
