ตอนที่ 17
ใช่ ติณณ์เคยห้ามไว้ว่าอย่าถอดเสื้อของตน และอย่าแตะต้องตัวมากเกินไปในบางเวลา
แต่นั่นมันติณณ์นี่ ธาราไม่เคยจะห้ามอะไรแบบนั้นเสียหน่อย
เห็นไหม เขาไม่ได้ทำผิดกติกาสักนิด
หนุ่มใหญ่มองหนุ่มน้อยที่กำลังทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แก้มนวลขึ้นสีแดงจัดเมื่อซิบกางเกงราคาแพงนั่นแยกตัวออกจากกัน ยังไม่ทันได้เห็นอะไรๆ ติณณ์ก็เบนสายตาหนีเสียแล้ว
“ไม่ต้องหันหน้าหนีหรอก” เรียวนิ้วจับปลายคางมนให้เบนมายังทิศทางเดิม “เดี๋ยวจะได้ทำอย่างอื่นที่ยิ่งกว่ามองเสียอีก”
“อาธาร...”
“จะผิดสัญญากันหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ แต่ว่า...”
“เป็นแบบนี้มันทรมาณอานะครับ”
“...”
“ติณณ์จะไม่ช่วยอาจริงๆหรอ”
“แต่ติณณ์ทำไม่เป็นนะ”
“เดี๋ยวอาสอน”
“แต่มันก็ยัง...”
“จะผิดสัญญากันจริงๆหรอเนี่ย ว้า เสียใจจัง”
“...”
“แบบนี้ก็ทรมาณแย่เลยสิเนี่ย”
เห็นไหมล่ะ ว่าอาธารน่ะดื้อดึงเหมือนกัน
"...ก็ได้ครับ" สุดท้ายติณณ์ก็ต้องจำนนต่อคำอ้อนวอน "ต้องทำยังไงบ้างหรอครับ"
“คิดไว้อยู่แล้วว่าติณณ์ต้องใจดี” ธาราระบายยิ้ม "คิดเสียว่ามันคือลูกอม แต่ฟันห้ามโดนนะ"
มันแทนลูกอมได้เสียที่ไหน ถ้าให้เทียบเป็นลูกอม คุณคนนั้นคงเป็นลูกอมยักษ์
ติณณ์พยายามจินตนาการตามว่าสิ่งๆนี้คือของหวาน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วโน้มใบหน้าลงไปเข้าหาท่อนเนื้อนั้น คนอ่อนประสบการณ์ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน ขั้นแรกของการทานลูกอมคงเป็นการเลียเพื่อชิมรส และน่าจะต้องทำอย่างนั้นเป็นอย่างแรกใช่ไหม?
ปลายลิ้นอุ่นชื้นสัมผัสลงตรงส่วนปลายด้วยความไม่แน่ใจ แต่พอได้ยินเสียงทุ้มต่ำคำรามอยู่ในลำคอเขาก็เดาเอาเองว่าน่าจะมาถูกทาง เด็กน้อยเอาแต่เลียส่วนนั้นซ้ำๆอย่างช้าๆ สักพักก็นำพาความอุ่นชื้นไปตามแนวเส้นเลือด ลากขึ้นลากลงอย่างไม่รู้ประสา ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนธาราคิดว่าเด็กน้อยควรจะได้รับบทที่ยากขึ้นอีกสักหน่อย
"ติณณ์"
"ครับ?"
ผู้ใหญ่ประคองแก่นกายของตนไว้ด้วยมือ บดเบียนส่วนปลายเข้าไปที่ริมฝีปากบางๆนั่นจนกลีบปากแยกออกจากกัน กระทั่งฝ่าด่านฟันขาวๆไปยังโพรงปากอุ่นที่ห่อหุ้มตัวตนของเขาจนรู้สึกเสียวซ่าน
"อื้อ!?"
เด็กหนุ่มตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆคุณคนนั้นก็บดเบียดเข้ามาในโพรงปาก เพียงแค่ส่วนหัวที่เข้ามาก็แทบจะไม่มีพื้นที่เหลือให้อะไรแล้ว เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจากพยายามเก็บฟันตามที่อาธารสอน แต่ติณณ์ไม่กล้าขยับด้วยตัวเอง หัวสมองมันตื้อไปหมด ไม่คิดว่าวันนึงต้องมาลิ้มรสผิวเนื้อรสเฝื่อนแบบนี้มาก่อนเลย
ธารามองริมฝีบางสีสวยที่ครอบครองตัวตนของเขาเอาไว้ มันค่อยๆเคลื่อนไหวไปตามเส้นเลือดอย่างเก้ๆกังๆ ดวงตากลมช้อนมองร่างสูงด้วยความไร้เดียงสา ติณณ์เพียงอยากรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องหรือไม่ อาธารจะชอบหรือเปล่า และดูเหมือนว่าเขาจะมาถูกทาง เพราะอีกฝ่ายคำรามเสียงต่ำในลำคออย่างอดกลั้น แถมยังมีการลูบศีรษะราวกับว่าเขาเป็นแมวเชื่องๆ
จะไม่ให้อดกลั้นได้อย่างไร ในเมื่อศูนย์รวมความรู้สึกมันอยู่ในโพรงปากเด็กน่ารักๆคนนี้
เพียงแต่ด้วยความอ่อนประสบการณ์ จังหวะในการเล้าโลมช่างเฉื่อยช้า ขาดความมั่นใจ ไร้ซึ่งลีลา มีแต่ความซื่อตรงไปตรงมา และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ธาราไม่เลือกที่จะอ่อนโยนด้วยอีกต่อไป
“อึก!?”
เสียงอึกอักร้องออกมาด้วยความตกใจในลำคอ เมื่อคุณคนนั้นก็ถูกยัดเข้ามาในปากอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พื้นผิวขรุขระเสียดสีกับลิ้นน้อยและกระพุงแก้มเต็มไปหมด สักพักท่อนเนื้อนั้นก็ถูกชักออกไปจนเกือบจะหลุดออกจากริมฝีปาก จากนั้นก็ยัดเข้ามาใหม่ เคลื่อนไหวไปตามสะโพกสอบของอาธาร ความเร็วถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกันกับลมหายใจของคนตัวสูงที่หอบหนักขึ้น และแน่นอนว่าติณณ์เริ่มหายใจไม่ถนัด
เด็กน้อยขอเวลานอกโดยการพยายามถอนกลีบปากของตนออกจากคุณคนนั้นเพื่อพักเวลาหายใจ ธารามองแมวน้อยนำมือมาเช็ดน้ำลายที่เลอะบนริมฝีปาก พวงแก้มแดงก่ำ แววตาฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ อาการเหล่าทำเอาธาราทนได้ไม่นาน นิ้วสากเชยคางมนให้เงยขึ้นมา ไล้ส่วนปลายของตนไปตามแนวริมฝีปากบาง บดเบียดเข้าไปในโพรงอุ่นเพื่อบรรเลงจังหวะอีกครั้ง มันค่อยๆเร็วขึ้น เร็วขึ้น กระทั่งกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นเต็มปากเล็กๆนั่น
“แค่กๆ...ค....แค่ก”
ติณณ์สำลักของเหลวที่ฉีดลงคอออกมาหน้าดำหน้าแดง ส่วนที่ไม่ได้ตั้งใจกลืนลงไปมันมีรสฝาดเฝื่อนแปลกๆจนต้องไอออกมาไม่หยุด ธาราเห็นแบบนั้นแล้วก็หยุดความคิดที่จะสอนให้เด็กนี่กลืนกินลงไป ควานหาทิชชู่มาเช็ดคราบขุ่นที่เลอะเต็มริมฝีปากบางให้สะอาด รวมไปถึงตามปลายคางที่มีน้ำบางส่วนไหลย้อยออกมาเลอะผิวขาวๆนั่น ชุดนักเรียนทีเคยเรียบเป็นระเบียบกลับยับยู่ยี่ไปหมด
ดั่งผ้าขาวที่แปดเปื้อนไปด้วยมลทิน...
"น่ารักที่สุด"
"แค่ก...ติณณ์ขอไปบ้วนปากก่อนได้ไหม"
"ได้เสมอ อาเห็นว่าเป็นครั้งแรก งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน..." เรียวนิ้วสากไล้ลำคอระหงตามความยาว "...แต่ครั้งต่อไป ติณณ์ต้องกลืนมันลงไปให้หมดนะครับ"
เป็นเพราะอาธารนั่นแหละ ติณณ์เลยต้องออกมาข้างนอกพบปะกับประชาชน ทั้งๆที่บนลำคอขาวนั้นเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบช้ำ
จะอะไรเสียอีก ก็ออกมาซื้อคอนซีลเลอร์เพื่อปกปิดรอยพวกนี้ยังไงล่ะ
“ร้อนไหมติณณ์” ทั้งๆที่ในห้างก็ออกจะเย็น แต่ที่ธาราถามแบบนั้นเพราะเด็กหนุ่มกำลังใส่เสื้อคอเต่าเพื่อปิดรอย
“ไม่ครับ” ติณณ์ตอบเพียงสั้นๆ แถมยังหลบสายตาตั้งแต่เหตุการณ์นั้น
“ทำไมวันนี้พูดน้อยจัง”
“หรอครับ”
“โกรธหรอ เรื่องเมื่อคืนน่ะ”
“ม…ไม่ใช่นะ” เด็กหนุ่มเริ่มหันไปมองหน้าอีกฝ่ายน้อยๆเมื่อถูกกล่าวหาว่าโกรธ
“อ้อ โอเคเข้าใจแล้ว” ธาราทำหน้าโล่งใจพลางยิ้มกริ่ม
“?”
“ที่แท้ก็อายนี่เอง”
“!!” คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้างเมื่อถูกจับได้ ยิ่งเห็นใบหน้าล้อเลียนนั่นก็ยิ่งเจ็บใจ ไม่รู้จะตอบโต้อะไรคนเจ้าเล่ห์ได้ ทำได้เพียงขบริมฝีปากพลางก้าวขาไวๆเชิงว่าไม่อยากคุยกับอาธารแล้ว!
“ไม่เห็นต้องรีบเดินเลย” มือใหญ่ขว้าต้นแขนเล็กที่ไม่ได้อยู่ห่างไกลนัก เจ้าของร่างหันมาแยกเขี้ยวใส่ ดูยังไงก็แค่แมวขู่ “หวงตัวจังนะ”
“ต่อไปนี้อาห้ามแตะผมหนึ่งสัปดาห์นะครับ!” ใช่ ติณณ์สู้ได้พูดขู่
“ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย อาผิดตรงไหน”
“ทุกตรงเลย”
“เอ พาลนี่นา”
“ก็อาธาร—“
“เอ่อ ใช่คุณธาราหรือเปล่าคะ”
มีผู้หญิงคนหนึ่งมาหยุดสงครามย่อมๆระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่
ผู้หญิงที่สวยมากด้วย
เด็กหนุ่มแอบสำรวจบุคคลที่สามอย่างลับๆ คุณน้าคนนี้อายุดูไล่เลี่ยกับอาธาร ดูอ่อนกว่านิดนึง รูปร่างที่ดูก็รู้ว่าคงออกกำลังกายมามาก ทรวดทรงถึงได้เหมือนนาฬิกาทรายแบบนั้น แถมยังแต่งตัวดี หน้าตาก็ดี
ใครกันนะ?
“ใช่ครับ สวัสดีครับคุณแพรว”
ติณณ์ยืนมองผู้ใหญ่สองคนคุยกัน คุณแพรวคนนั้นไม่ได้ปรายสายตามามองเขาด้วยซ้ำ คงจะคิดว่าเขาไม่ได้มากับอาธารล่ะมั้ง? เรียวขาถอยหลังมาก้าวหนึ่งโดยสัญชาตญาณ ราวกับรู้สึกผิดที่ต้องแอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน เขาชักเริ่มไม่แน่ใจว่าใครคือบุคคลที่สามกันแน่
คุณแพรวยิ้มสวยมาก สวยจริงๆ สวยจนติณณ์ยังต้องมองค้าง แล้วอาธารล่ะ จะชอบรอยยิ้มนั่นไหม ไม่สิ ชอบมากกว่ารอยยิ้มของเขาหรือเปล่านะ
พอติณณ์หันหน้าไปมองอาธาร พบว่าอาธารยิ้มกว้างมากกว่า ยิ้มแบบคนใจดีที่สุดที่ติณณ์เคยพบ ยิ้มแบบที่ติณณ์ชอบตลอดมา
ยิ้มแบบที่ติณณ์หวงด้วย
หวงงั้นหรือ? เขาตกใจกับความรู้สึกตัวเอง เคยจินตนาการไว้ว่าหากมีคนมายุ่งกับอาธาร เขาคงร้องไห้ฟูมฟายอย่างคนอ่อนแอ คิดลบ คิดมาก ยอมถอยอย่างไม่คิดสู้ ไม่ใช่รู้สึกหวงแหน อยากเอาตัวไปขวางไม่ให้ใครมายุ่งกับอาธารแบบนี้
“เย็นนี้คุณว่างไหมคะ? แพรวว่าจะชวนไปทานข้าวเย็นด้วยกัน”
“ไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ พอดีวันนี้พาเด็กมาด้วย” ธารามองหาคนที่ว่า แล้ววางมือบนลงศีรษะน้อยๆนั่น “ขอโทษด้วยนะครับ”
“ตายจริง แพรวต่างหากค่ะที่ต้องขอโทษ นึกว่าคุณมาคนเดียว” หล่อนทำสีหน้าตกใจ
เขามันมีสถานะเป็นแก๊สหรือไง...
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวก่อน”
ชายหญิงแยกกันตรงนั้น ติณณ์หันหลังกลับโดยไม่คิดไปลามาไหว้อย่างที่มักจะทำ คุณแพรวคงเป็นคนแรกล่ะมั้งที่เขาเสียมารยาทด้วย ติณณ์ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอยู่ๆมานิสัยไม่ดีอะไรตอนนี้
“คุณแพรว ลูกค้ารายใหญ่ที่บริษัทน่ะ” ธาราแนะนำคุณแพรวย้อนหลัง
“อ๋อ” ติณณ์พยักหน้า “สวยมากเลยนะครับ”
“อือฮึ ก็จริง”
คนขี้หวงไม่ได้แสดงอาการหึงหวงหรือน้อยใจอะไร เขายังคงตอบอาธารดีๆตามปกติ เพราะไม่มีเหตุผลเลยที่ต้องงี่เง่าใส่อีกฝ่าย เขานั่นแหละที่คิดมากเกินไป ก็แค่ลูกค้าคนนึงที่สวยมาก ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นนี่นา
ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น…จริงๆหรอ
พักนี้มีคนโทรหาอาธารบ่อยมาก คนๆนั้นก็คือคุณแพรวนั่นแหละ รู้ได้ยังไงน่ะหรอ ก็ทุกครั้งที่กดรับสาย อาธารมักจะพูดขึ้นต้นว่า ‘สวัสดีครับคุณแพรว’ แล้วก็ต่อด้วย ‘ขอโทษนะครับวันนี้ผมไม่สะดวก’ ไม่ก็ ‘ช่วงนี้ผมยุ่งมากเลย ไว้โอกาสหน้านะครับ’
“คุณแพรวจะจีบอาแน่ๆเลย โตแล้ว ดูออก” ธาราหันมาฟ้องติณณ์ที่มองมาทางเขาอยู่แล้ว “อุ่ย แอบนินทาลูกค้า เสียมารยาทเสียจริง”
พออาธารพูดอย่างนั้น ติณณ์ก็โล่งใจที่อาธารไม่ได้ปิดบังอะไร อีกใจก็กังวล คุณแพรวทำงานกับอาธารบ่อยแค่ไหน คุยกันบ่อยแค่ไหน ยิ้มของคุณแพรวจะน่ามองกว่าเขาสักวันนึงหรือเปล่า แล้วอาธารล่ะยิ้มแบบนั้นให้คุณแพรวบ่อยแค่ไหน ทันทีที่เท้าติณณ์เหยียบเข้าโรงเรียน เขาก็ไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
ต้องทำให้อาธารหลงเขามากกว่านี้ จะได้มั่นใจว่าจะไม่หันไปมองคุณแพรว
ติณณ์ทำตัวน่ารักใส่อาธารบ่อยแล้ว…มันต้องมากกว่านี้
เขาอยากเป็นฝ่ายควบคุมผู้ใหญ่อย่างวันนั้น วันที่อารมณ์ของอาธารขึ้นอยู่กับริมฝีปากของเขาแต่เพียงผู้เดียว สีหน้าและเสียงครางต่ำๆที่ร้อนแรงนั่นทำให้ติณณ์รู้สึกดีใจ แต่คราวก่อนอาธารช่วยไว้เยอะอยู่ เขาอยากจะเก่งกว่านี้ อยากควบคุมคนเดียวมากกว่านี้ อยากทำให้อาธารคลั่งเพราะเขามากกว่านี้
ทำยังไงดีน่ะหรือ?
เริ่มจากใส่กางเกงขาสั้นนิดเดียว เผยเรียวขาขาวๆยาวๆที่เขามั่นใจว่าอาธารชอบมอง ใส่เสื้อตัวโคร่งที่คอเสื้อมันปิดไหปลาร้าสวยไม่มิด ดวงตากลมมองตัวเองในกระจกแล้วพบว่ามันยังยั่วยวนไม่มากพอ จึงดึงคอเสื้อไปอีกฝั่งจนเผยลาดไหล่มนขาวเนียน เขาตกใจพอควร ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนขี้หวงและอยากเอาชนะได้ถึงขนาดนี้
ปกติเขาไม่เป็นแบบนี้นี่น่า อะไรถึงทำให้เขาเป็นได้ขนาดนี้
ผิดที่อาธารนั่นแหละ ที่ทำให้ติณณ์รู้สึกรักและอยากรักษาใครสักได้มากขนาดนี้
“อาธารครับ”
“ว่าไงค...รั...บ”
ธารานั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานอยู่ดีๆก็มีเด็กแต่งตัวยั่วยวนเดินมาหา ไม่สิ เรียกว่าปีนมานั่งตักจะดีกว่า
เขาพูดไม่ผิดหรอก ติณณ์นั่นแหละ เด็กติณณ์คนนั้นนั่นแหละ ปีนขึ้นมานั่งบนตักเขา
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย—“ เสียงของธาราหายไปแล้ว เพราะถูกเด็กน้อยกลืนกิน
ติณณ์ไม่ได้จุ๊บ แต่เป็นจูบ จูบแบบพยายามสอดสิ้นเข้าไปทักทายในโพรงปากของอีกฝ่าย ธารางุนงงกับการกระทำนั้น แต่พอถูกเหยื่อกระตุ้น ถูกยั่ว มีหรือนักล่าจะปล่อยให้ผ่านมือ พอตั้งสติได้เขาก็รุกกลับอย่างไม่ออมมือจนเด็กตกใจ มันผิดแผน ติณณ์ตั้งใจมายั่ว ตั้งใจมาเป็นฝ่ายควบคุม ไม่ใช่ฝ่ายถูกควบคุมจนเป็นเขาเองที่สติเตลิดแบบนี้ หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวเมื่อถูกลิ้นอุ่นรุกรานช่องปาก กวาดควานตามเพดานและเรียวลิ้นจนติณณ์เสียวซ่าน ไม่ใช่แบบนี้สิ ไม่เอาแบบนี้สิ!
“อื้อ...อาธาร อื้อ! อึก...” พอสู้ไม่ไหว กรงเล็บน้อยๆก็เริ่มตะกุยเสื้อเชิ้ตขาวจนยับ
แพ้
แพ้ราบคาบ
ติณณ์ก็แค่ลูกแมวตัวน้อยๆที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือ จะเอาอะไรไปสู้กับราชสีห์ล่ะ
เมื่อผู้ล่าดูดดื่มจนพอใจก็ยอมปล่อยเหยื่อผู้น่าสงสาร เด็กหนุ่มหอบแฮกๆหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะรีบลงจากร่างกายแกร่ง แล้ววิ่งหนีเข้าห้องนอนไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมดราวกับลมพัด ทำเอาธารางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในพริบตา
อะไรของเขา
ยั่วเอง ถอยเอง เอาอีกแล้ว ติณณ์มาแปลกอีกแล้ว
แต่ดูท่าทางแบบนี้ไม่ควรจะเรียกว่าอ้อนอย่างที่เคยๆทำ ควรเรียกว่า ‘ยั่วเพศ’
ทำไมน่ะหรือ หลังจากวันนั้นติณณ์ไม่หยุดแค่นั้นน่ะสิ แถมหนักกว่าเดิมด้วย เด็กนั่นยังคงแต่งตัวยั่วๆเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหยิบไอศกรีมจากตู้เย็นมาหนึ่งแท่ง จากนั้นก็นอนแหมะบนตักของธารา ริมฝีปากสีสดรับไอศกรีมทรงกระบอกเข้าไปอย่างช้าๆ บ้างก็เปลี่ยนเป็นไล้เลียจากโคนจรดปลาย รูดเข้าออกเพื่อรับรสชาติในบางครั้ง แล้วดูดน้ำแข็งที่ละลายจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบ
ไอ้เสียงนั่นแหละคือปัญหา
ธาราพยายามไม่มองแล้วนะ กลัวว่าถ้าจู่โจมอย่างเมื่อวานกระต่ายน้อยจะตกใจจนกระโดดหนีเข้าโพรงไปอีก และใช่ เขาต้องเป็นฝ่ายอดทน อดทนอีกแล้ว แต่เสียงที่ชวนคิดอบายมุขนี่สิ...
“แผล็บ...จ๊วบ...อ่าห์”
ติณณ์ไม่ได้กัดไอศกรีมสักคำ แต่ใช้วิธีดูดและเลียจนกว่าจะหมดแท่ง ธาราแทบจะบ้าตายกว่าเด็กหนุ่มจะทานหมด ยิ่งจะบ้าตายเมื่อมองลงไปและพบว่า ไอศกรีมเจ้าปัญหานั่นมันละลายไหลหยดย้อยเลอะออกตรงขอบปากติณณ์ เขาจึงอาสาเอื้อมนิ้วไปเช็ดให้ อยู่ๆเรียวลิ้นเล็กๆสีสดก็แลบออกมาเบนไปหานิ้วแกร่ง ไล้เลียเล็กน้อยก่อนจะใช้ฟันขาวงับที่นิ้วนั่นเบาๆ ตบท้ายด้วยดวงตากลมๆที่ช้อนมองขึ้นมา...
นี่มันอะไรกัน...
ธาราอยากจะจับขย้ำให้เนื้อขาวชอกช้ำมันเสียตรงนั้น อยากปราบแมวน้อยที่นึกพยศ อยากควบคุมจนต้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา
แต่ทำยังไงได้ล่ะ...เขาอยู่ในสถานะที่ทำอะไรไม่ได้นัก และติณณ์ก็ยังคงยั่วเขาทุกๆวัน ทุกวันๆราวกับเขาเป็นพระอิฐพระปูน
แต่รู้อะไรไหม ติณณ์กำลังคิดผิดมหันต์ที่เล่นกับไฟ...
ตัวเองเป็นแค่แมว ริมาสู้กับนักล่าอย่างเขาน่ะหรือ มันคงจะเร็วไปหน่อยล่ะมั้ง
ผู้เป็นราชสีห์นั่งจิบแอลกอฮอล์บนโซฟากว้างพลางรอเด็กช่างยั่วอาบน้ำ เขาไม่ได้จะมอมเมาตัวเอง หากแต่ต้องการมอมเมาใครอีกคน รสจูบที่คละคลุ้งไปด้วยรสแอลกอฮอล์คงทำติณณ์หัวหมุนได้ไม่ยากนัก
ริมฝีปากหยักรับบรั่นดีเข้าไปอีกอึก
ติณณ์เริ่มก่อนเองนะ...ช่วยไม่ได้
ไม่นานนัก เด็กหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเดิมๆ เขาผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอาธารกำลังดื่มน้ำเมา แถมยังปลดกระดุมบนออกจนอวดแผงอกเล็กน้อยพอเซ็กซี่
พอเซ็กซี่ที่แปลว่าเซ็กซี่มาก
ติณณ์เคยบอกแล้วว่าอาธารน่ะ sex appeal สูงมาก และมันยิ่งมากเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นเรียวนิ้วกำลังลูบขอบปากแก้วช้าๆ ก่อนจะส่งน้ำเมาเข้าริมฝีปาก ใบหน้าหล่อคมถูกยกขึ้นเล็กน้อยจนเห็นลูกกระเดือกที่กำลังขยับเพราะกำลังกลืนกินของเหลว สักพักสายตาคมกริบก็ปรายตามองมาติณณ์ ทำเอาเจ้าตัวต้องสะดุ้ง
แผนที่จะเข้าไปนั่งตัก...มันล่มไปหมด ติณณ์เขิน เขินมากจริงๆ เขินจนทำได้เพียงไปนั่งด้วยข้างๆ แล้วอุ้มเจ้าถุงเงินมาเล่นด้วยแก้เก้อ
เอาอีกแล้ว จะมายั่วเขา แต่ทำไมถูกเขายั่วแทนล่ะ!
ตุบ!
เฮือก!!
อยู่ๆผู้ใหญ่ก็วางแก้วลง แล้วหันมาวางแขนข้างๆลำตัวของติณณ์ราวกับกักขังอิสระภาพจนเจ้าแมวตกใจแล้ววิ่งหนีไป เหลือแต่เพียงแมวอีกตัวที่กำลังจะโดนล่า
เด็กน้อยหันไปมองอาธารอย่างช้าๆ...แล้วพบกับสายตาที่แสนจะอันตราย สายตาอันวับวาว สายตาที่หยาดเยิ้มนั่นกำลังลอบสำรวจเขา เริ่มจากประสานสายตากันจนติณณ์สะท้านไปทั้งร่าง ไล่ลงมาที่จมูกรั้น ริมฝีปากสีสวยน่าขบกัด ลำคอขาวๆที่อีกฝ่ายตั้งใจจะอวดรวมถึงเรียวขาสวยๆนั่นด้วย ทั้งๆที่ติณณ์จงใจจะโชว์ แต่ทำไมพอถูกมองด้วยสายตาโลมเลียแบบนี้แล้วมัน...
เหมือนดวงตาคมนั้นปลดกระดุมทีละเม็ด ค่อยๆถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นจนร่างกายเปลือยเปล่าอย่างไรอย่างนั้น
“อาธาร ทะ...ทำอะไรครับ”
ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มีเพียงรอยยิ้มที่จุดขึ้นตรงมุมปาก สายตาอันร้อนแรงยังคงมองเหยื่อไม่วาง
ธาราแค่อยากจะเอาคืนนิดหน่อยๆ
ที่ผ่านมา ติณณ์ชอบยั่วตลอด ทั้งตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แต่เขาต้องเป็นฝ่ายอดทนอดกลั้นมาตลอด เพราะเด็กน้อยไม่ยอมให้สัมผัส
คราวนี้ติณณ์นั่นแหละต้องเป็นฝ่ายคลั่งเสียบ้าง...
นิ้วสากแตะลงบนแก้มนุ่ม ไล้วนไปวนมาจนเกิดเลือดฝาดสีน่ารัก ลากลงมาที่ริมฝีปากนุ่มแล้วลูบเบาๆ ลูกกระเดือกสวยก็ยังถูกสัมผัสด้วยนิ้วโป้ง มืออีกข้างจัดการลูบต้นขานวลเนียนไปมา สอดลึกเข้าไปกางเกงขาสั้น ลูบไล้ตรงผิวลื่นๆระหว่างขา อีกมือหนึ่งไม่น้อยหน้า เกี่ยวคอเสื้อให้ลึกลงมา ลึกเสียจนปิดเม็ดทับทิมสีสวยไม่มิด เสียงร้องน่ารักถูกเปล่งออกมา ยามที่สัมผัสร้อนแรงนั่นเล่นงานที่ยอดอกสีชมพู
“หึๆ” ธาราหัวเราะในลำคอ พลางแลบเลียริมฝีปากแห้งผาก “น่ากินไปทั้งตัวเลยเนอะ...”
อาธารตอนนี้ไม่ใช่หมีใจดีอย่างที่ติณณ์รู้จักแล้ว แต่เป็นสิงโตที่ดุร้ายและหิวกระหายต่างหาก
สัมผัสของอาธารทำให้ติณณ์แทบบ้า...บ้าจนจะตายอยู่แล้ว
“อื้ม...อึก...อื้อ”
ริมฝีปากสีสวยถูกประกบด้วยริมฝีปากอุ่น มือใหญ่จัดการบีบปากเล็กนั่นเบาๆเพื่อให้เผยอออก ง่ายต่อการส่งลิ้นเข้าไปชอนไช ป้อนน้ำลายที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นบรั่นดีที่หอมหวาน ลิ้นที่ป้อนถึงลิ้นทำให้เด็กหนุ่มมัวเมาในกลิ่น รส และสัมผัสที่ยั่วยุ ทำเอาเขากลืนน้ำลายลงไปไม่ทัน จนน้ำสีใสไหลย้อยลงมาจากขอบปาก ธาราถอนจูบออกมาเพื่อไล้เลียน้ำลายหวานที่ไหลจนถึงปลายคาง แลบเลียของเหลวนั้นกลับไปที่เรียวปากอิ่ม แล้วทำการมอมจูบอีกครั้ง
“อื้อ!” ติณณ์ร้องออกมาเมื่อสัมผัสอุ่นชื้นประทับลงบนลำคอระหง ลิ้นร้อนนั่นลากลงจากคอขาว ไปยังกระดูกไหปลาร้า และมาจบลงที่เม็ดทับทิมสีน่ากิน และธาราก็กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย เรียวลิ้นไล้วนรอบฐานอย่างช้าๆ หยอกล้อกับส่วนยอดจนชูชนพร้อมให้ลิ้มรส เจ้าของร่างกรีดร้องยามที่ริมฝีปากอุ่นกำลังดูดดุนยอดอกอย่างหิวกระหาย ทั้งดูดดึง ขบกัด แลบเลีย จนจากเม็ดทับทิมสีชมพูกลายเป็นสีแดงก่ำ ส่วนอีกเม็ดหนึ่งก็ถูกนิ้วมือบดคลึงอย่างไม่น้อยหน้า เมื่อรังแกยอดอกน้อยๆนี่จนพอใจก็เปลี่ยนไปลูบไล้เอวคอดแทน
หัวใจเด็กน้อยเต้นแรงมาก มากจนกลัวว่าหัวใจจะวาย แต่มันคงจะวายอีกในไม่ช้า เพราะอาธารกำลังเคลื่อนมือมาที่เป้ากางเกง จากนั้นก็...สัมผัสเบาๆ เพียงแค่นั้นติณณ์ก็เกร็งตัว ธาราลูบขึ้นลงอย่างช้าๆให้เด็กเสียวซ่านเล่นๆ ก่อนที่จะขยำอย่างเต็มไม้เต็มมือ
“อ๊า! อ...อย่าจับตรงนั้น...ม....มัน...อ๊ะ!” ติณณ์สติกระเจิงทันทีที่ถูกปลุกปั่นอารมณ์ มือแกร่งเอาแต่นวดและขยำส่วนรวมของความรู้สึกไปมา จนส่วนนั้นเริ่มแข็งสู้มือ อย่างที่เจ้าของร่างยกมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความอาย “ปล่อยติณณ์นะ ต...ติณณ์จะไปเข้าห...ห้องน้ำ อึก! อื้อ...”
“ไปเข้าห้องทำไม?”
“จะไปเอาออก...อื้ม...ฮ่า...”
“เอาออกตรงนี้เลย ห้ามไปไหนทั้งนั้น”
“อาธาร...”
“คราวนี้อาไม่ใจดีให้หรอกนะ”
เขาอยากจะดีดดิ้นสู้ต่ออีกนิดนะ แต่ร่างกายเขาควบคุมไม่ได้ เพราะอาธารควบคุมร่างกายเขาอยู่ ทั้งส่วนบนและส่วนล่างเลย
ก็เลยต้องจำใจเคลื่อนมือลงต่ำ เตรียมจัดการกับเจ้าลูกชายตัวเอง
หมับ!
กริ้ก! “อาธาร!?” ติณณ์ร้องชื่ออีกฝ่ายด้วยความตกใจ
จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ก็ร่างสูงจัดรวบข้อมือเล็กแล้วจับใส่กุญแจมือที่เอามาตอนไหนก็ไม่ทราบ ทำเอาคนใต้ร่างงุนงง
“อะไรกันครับ!?” ติณณ์โวยวาย
“ให้ทำตรงนี้ แต่ไม่ได้บอกให้ติณณ์ทำเองนี่นา” ธารายิ้มร้าย
“แล้วจะให้ทำยังไง ฮื่อ ติณณ์ม...ไม่ไหวแล้วนะ อื้อ อย่าขยำ...”
“ให้อาทำให้ไง”
“ไม่...ไม่มีทาง อึก...”
“ลองดูแล้วกัน”
มืออันช่ำชองบดคลึงส่วนนั้นอย่างไม่ออมมือนัก ผู้ชายด้วยกัน รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะรู้สึกดี หลักฐานอยู่ที่ใบหน้าของติณณ์ ดวงตากลมฉ่ำไปด้วยน้ำตาใสๆเพราะทรมาณ ร่างกายบิดไปมาด้วยแรงอารมณ์ เสียงครางน่ารักนั่นยืนยันได้อย่างดีว่าเด็กน้อยกำลังจะขาดใจ
“แฮก...อ๊า...”
“ยอมหรือยัง”
“ย...ยัง...ฮ๊า! อย่าบีบตรงน...นั้น อ๊ะ!”
“ยอมหรือยัง”
“อึก...อื้อ”
“ยอมหรือยัง”
“ย...ยอมแล้วค...ครับ”
“เด็กดี”
ธาราหยุดสัมผัสทุกส่วนของร่างเล็ก เปลี่ยนมาเป็นมองดูเด็กบิดเร้าๆแทน ราวกับเทพธิดากำลังร่ายรำ...สวยงามและยั่วยวน
ใช่ ธาราทำแค่มอง มองดูเฉยๆ
“ไหนบอกจะช่วยติณณ์ไงครับ”
“...”
“อาธาร...”
“ขอร้องอาก่อนสิ”
“ขอร้องน่ารักๆ...แล้วอาจะช่วย”
“!?”
“ไม่งั้นอาก็จะมอง...มองอยู่แบบนี้แหละ”
“...”
“...”
“...”
“...”
“อาธารครับ ช่วยติณณ์หน่อยนะครับ”
“...”
“ติณณ์ไม่ไหวแล้ว นะครับ...” ติณณ์ทำเสียงออดอ้อน
“...พ่อธาร” “...!”
“พ่อ พ่อธาร พ่อธารช่วยติณณ์ด้วยนะ— อื้อ!”
พอได้ยินคำว่าพ่อธาร ความอดทนมันก็หมดลง...
มือสากถอดกางเกงตัวจิ๋วออกทั้งชั้นนอกและชั้นในจนเผยส่วนน่ารักนั่น เขาจัดการกำรอบผิวเนื้อ รูดรั้งจังหวะหนักๆจนเด็กน้อยกรีดร้องไม่เป็นภาษา นิ้วโป้งไล้วนส่วนปลายที่ฉ่ำน้ำ ผ่อนจังหวะให้ร่างบางเสียวเล่นๆ ก่อนจะเร่งจังหวะจนติณณ์คลั่งอีกครั้ง สะโพกสวยเด้งตามจังหวะตามสัญชาตญาณ มือหนาทำหน้าที่ด้วยความเร็วจนใกล้ถึงจุดสุดยอด จากนั้นก็หยุดการกระทำแล้วเปลี่ยนมาใช้...ปาก
“อะ...อ๊า!! อ...อาธา...ร อ๊ะ!!”
เทคนิคที่อาธารใช้...ไม่เหมือนเขา
เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันต่าง ด้วยประสบการณ์ที่อีกฝ่ายมีมากกว่า เพียงแค่ใช้ปากได้ไม่นานนัก อารมณ์ทั้งหมดก็ถูกปล่อยออกมา และแน่นอนว่าธารากลืนกินมันลงไปจนหมด
“แฮก...แฮก...”
ร่างบางนอนหอบแฮกๆบนโซฟาอย่างหมดแรง วันนี้เขาจะมาควบคุมอาธารไม่ใช่หรือ แต่ทำไมถึง...
“เป็นไงล่ะตัวแสบ”
“แฮก...”
“วันหลังถ้ายังไม่พร้อม อย่ามายั่วกันอีกล่ะ จะหาว่าไม่เตือน”
“อ...อารู้?”
“รู้อยู่แล้วว่าจงใจยั่วกัน” เขาก้มลงไปจูบหนักๆด้วยความมันเขี้ยว
“อ๋า...”
“ถ้ามีครั้งหน้าแล้วอาทนไม่ไหว...” นิ้วสากเคลื่อนไปด้านหลัง บดคลึงเบาๆที่รูจีบเล็กๆ “...อาจะเอาจริงแล้วนะครับ”
talk. กลับมาแล้วงับบบ หลังจากหายไปนานมาก มากๆ หายไปตัดโมมาค่ะ อุแง้ ขอบคุณทุกๆเลยนะคะที่รอ ไม่รู้จะพูดไรเรย เอาเป็นว่าขอให้เอ็นจอยกับบทนี้นะคะ อ้อ ฉากคัทมีในรีดอะไรท์กับเล้าเป็ดนะงับบบบ
พูดคุยและติดตามตอนใหม่ๆได้ที่ทวิตเตอร์ @TiXA_20X และแฮชแท็ก #เด็กมันน่ารัก นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม รักเสมอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
