ตอนที่9
ถ้าเฮียไม่รู้สึก...
"เฮ้ยซีน! ทำไมตาบวมแบบนี้"
พี่ปิงเอ่ยทักตอนที่ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อลงมากินข้าวและเตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน
"เฮียล่ะพี่ปิง"
แทนที่จะตอบคำถามของพี่ปิงแต่ผมกลับถามหาคนใจร้ายที่เมื่อคืนผมวิ่งหนีเขาขึ้นไปบนห้อง
เมื่อคืนร้องไห้หนักจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ตอนเห็นเฮียมีแฟนก็ไม่ได้ร้องหนักขนาดนี้คงเพราะคำพูดของเฮียเมื่อคืนที่ทำให้ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้
เพราะเฮียทั้งนั้นเลย
"เฮียเขาไม่ได้นอนที่นี่นะ"
ก็คงจะกลับไปนอนบ้านของเขา งั้นเรื่องที่บอกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่มีคววามสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอีก เฮียก็คงพูดจริงสินะ ทั้งๆที่คิดว่าความสัมพันธ์ขยับไปอีกขั้นแล้วเชียว
"อือครับ"
เบือนหน้าไปมองทางโต๊ะกินข้าวแล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเฮียขึ้นมา เมื่อวานเรายังนั่งกินข้าวด้วยกันแต่วันนี้คงไม่เป็นอย่างนั้น น่าจะต้องกินกับพี่ปิงสองคนอีกแล้ว
"หงอยอะไร ไปนั่งไปเดี๋ยวเอาข้าวต้มมาให้"
"อีกแล้วเหรอ..." ผมย่นจมูก กินแต่ข้าวต้มก็ชักเบื่อ
"เอาน่าๆ วันนี้มีหมูฝอยด้วยพิเศษสุดๆ"
ก็ยังดี...
ระหว่างนั่งรอผมจึงถือโอกาสโทรหาป๊ากับน้าริน เมื่อวานมัวแต่คิดเรื่องเฮียไม่ได้สนใจอะไรเลย คิดๆแล้วก็รู้สึกผิด ขนาดน้ารินโทรมายังไม่รับสาย
เฮ้อ...
"ฮัลโหลป๊าา" ผมลากเสียงยาวอย่างออดอ้อนเมื่อปลายสายกดรับแล้ว
(อะไร อ้อนตั้งแต่เช้า)
"กลับมาตอนไหน คิดถึงแล้วว"
(อีกสองวันไง แล้วเมื่อวานน้ารินโทรไปทำไมไม่รับ) เสียงของป๊าตำหนิมาจากทางไกล
"ขอโทษครับ ซีนปิดเสียงโทรศัพท์ไว้"
(อืม น้าเขาเป็นห่วงนึกว่าจะเป็นอะไร)
"แล้วป๊าไม่ห่วงซีนเหรอ"
(...ห่วงสิ ลูกป๊าทั้งคน)
ผมยกยิ้มกับคำพูดของป๊า รู้สึกอุ่นใจและสบายใจขึ้นทันทีเวลาที่ได้คุยกับป๊าแบบนี้แม้อาจจะไม่ได้เจอหน้ากัน
"รีบกลับมานะป๊า ซีนเบื่อหน้าพี่ปิงจะแย่แล้ว" เมื่อเห็นพี่ปิงเดินเข้ามาพอดีจึงถือโอกาสแกล้งเขาซะเลย
"อ้าวๆ เดี๋ยวก็ไม่ให้กินข้าวหรอก"
"เนี่ยๆ พี่ปิงชอบแกล้งซีนอ่ะ"
(หึ เราหรือเปล่าที่แกล้งพี่เขา อย่าดื้อล่ะซีนเดี๋ยวป๊ากับน้ารินก็กลับไปแล้ว)
ทำหน้าหงอยๆ มองข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมพร้อมกับควันที่ลอยขึ้นบ่งบอกว่ายังร้อนอยู่
"ครับ คิดถึงป๊ากับน้ารินมากๆนะ"
(อืม ซีนตั้งใจเรียนล่ะ กินข้าวเสร็จก็รีบไปโรงเรียน อย่าสายเข้าใจมั้ย)
"เข้าใจครับ"
(ดีมาก)
"งั้นแค่นี้นะป๊า ซีนกินข้าวก่อน"
ป๊าวางสายไปก่อนที่ผมจะเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากโดยมีสายตาของพี่ปิงจับจ้องเป็นระยะๆ ผมคิดว่าผมอาจจะทนได้แต่เพราะตัวเองเป็นเด็กขี้สงสัยเลยต้องเอ่ยปากถามพี่ปิงให้กระจ่าง
"พี่จ้องซีนทำไม"
พี่ปิงสะดุ้งแล้วกระแอมไอแก้เก้อก่อนเขาจะมองสำรวจใบหน้าของผมอีกครั้ง
"ทำไมตาบวมเมื่อคืนมีอะไรหรือเปล่า?"
ผมส่ายหน้า หลุบสายตามองถ้วยข้าวต้มที่ชักเริ่มจะฝืดคอขึ้นมา
"ไม่มีอะไรก็แค่ดูหนังแล้วร้องไห้ตามแค่นั้นเอง"
"แน่นะ?"
"อือ ซีนไม่ได้เป็นอะไรครับ"
ผมรู้ว่าพี่ปิงเป็นห่วงเพราะเขาก็นับผมเป็นน้องคนหนึ่งแต่ผมไม่อยากบอกความจริงกับพี่ปิงในเมื่อเรื่องผมกับเฮียเป็นความลับมาตั้งแต่แรกแม้ตอนนี้มันจะจบแล้วก็ปล่อยให้มันเป็นความลับที่เรารู้กันสองคนก็พอ
"พี่เป็นห่วงซีนนะ ถ้ามีอะไรก็บอกพี่ได้รู้ใช่มั้ย?"
"ครับ ขอบคุณนะ"
"อืม รีบๆกินเดี๋ยวจะสาย"
ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นกังวลกับเรื่องของผม จะกลับไปเป็นซีนคนที่ลัลล้าร่าเริงเหมือนก่อนหน้านั้นได้มั้ยก็ยังไม่รู้ เรื่องของเฮียมันกระทบจิตใจขนาดแค่ยิ้มยังยากเลย
◐ ◑
การมาเรียนทั้งๆที่ยังมีเรื่องรบกวนจิตใจมันทำเอาเรียนไม่รู้เรื่องจริงๆนะ นี่ก็เข้าวันที่สองแล้วที่เอาแต่เหม่อลอยคิดเรื่องเฮียแต่วันนี้หนักกว่าเมื่อวานหน่อยเพราะเฮียบอกว่าจะไม่ยุ่งกันแล้วซึ่งมันโคตรกระเทือนจิตใจของซีนเป็นอย่างมาก
"ไอ้โชค" เรียกไอ้โชคที่นั่งถูต้นไม่หาเลขเด็ดแถวสนามบาส มันหันมามองพยักหน้าว่ากำลังฟังก่อนจะหันกลับไปทำสิ่งที่มันทำอยู่ก่อนหน้า "มึงว่ากูกับเฮียจะมีทางคบกันได้มั้ยวะ"
"อาจจะได้ป่ะ เฮียก็เอ็นดูมึงจะตาย"
"แบบพี่น้องล่ะมั้ง"
"ได้แค่นี้ก็ดีแล้วป่ะวะ"
"แต่กูไม่ต้องการไง กูอยากได้เฮียเป็นผั..."
"หยุดๆ แก่แดดจริงๆเลยวะเพื่อนกู" มันเอ่ยห้าม รีบๆเดินเข้ามานั่งคุยกับผมที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใกล้ๆกัน
"เฮ้อ.."
"สรุปที่ตาบวมๆนี่คือร้องไห้เรื่องเฮียใช่ป่ะ"
"อือ"
"มึงยังไม่ชินอีกเหรอซีน กูเห็นมึงอ่อยเฮียตั้งแต่จำความได้แล้วนะแต่ก็ไม่เห็นว่าเฮียจะเล่นด้วยเลย"
นี่ก็ไม่อยากจะเล่าหรอกนะไอ้โชคว่าซีนกับเฮียถึงขั้นไหนกันแล้วแต่ก็นะมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วด้วย คงจะเล่าให้เพื่อนโชคฟังไม่ได้
"จะให้ชินอะไรวะ เจ็บจนชินงี้เหรอ เหอะๆกูไม่ใช่นางเอกนะเว้ยที่จะยอมอ่ะ"
"แล้วมึงจะทำไง"
"ไม่รู้"
ก็ไม่รู้นี่ไงถึงได้มานั่งเครียดแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะเข้าไปอ่อยเฮียไปเต๊าะเฮียอย่างทุกๆวันอ่ะแต่ในเมื่อความสัมพันธ์มันขยับไปถึงขั้นนั้นแล้วโดนเฮียตัดขาดไปแล้วผมจะทำแบบเดิมก็ไม่ได้อีก
"กูก็อยากให้มึงสมหวังกับเฮียนะแต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดีว่ะ"
เราสองคนได้แต่นั่งเขี่ยนิ้วกับโต๊ะอย่างหมดทางออก แผนที่เคยมีในหัวก่อนหน้านั้นพังครืนลงตั้งแต่เฮียบอกว่าจะหยุดแล้ว สมองว่างเปล่ากลวงโบ๋แบบถ้าเปิดดูคงมองไม่เห็นอะไร
"ไอ้โชค!"
เสียงตะโกนเรียกไอ้โชคดังขึ้นในเวลาต่อมา ผมหันไปมองก็เห็นเด็กผู้ชายตัวสูงใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นกับเสื้อขาวสะอาดก้าวเร็วๆมาทางไอ้โชคด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ไอ้ภีม!"
"ใครวะ?" ผมหันไปถามไอ้โชค ผมไม่เห็นรู้จักเลย หน้าตาก็ไม่คุ้นด้วย
"เพื่อนกูๆ"
ผมได้แต่มองตามไปอย่างไม่เข้าใจ ไอ้โชคมันมีเพื่อนที่ไหนนอกจากผมด้วยเหรอ
"มึงมาได้ไงวะ" มันถามเพื่อนมันที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นยังไม่หายไป
นี่ถ้าไม่ได้ชอบเฮียผมก็คงชอบผู้ชายคนนี้ได้ไม่ยาก เขาไม่ได้หล่อหรือสูงขายาวมากๆเหมือนเฮียแต่ก็ดูเป็นผู้ชายขี้เล่นที่เวลาคุยด้วยน่าจะจั๊กจี้หัวใจอ่ะ
"เดินมาไงครับเพื่อน"
"สัด กูหมายถึงว่าเข้ามาโรงเรียนกูได้ไง"
"เอ้า กูมาแข่งโต้วาทีไงมึงไม่รู้เรื่องเหรอวะ"
"เออกูไม่รู้"
"สมกับเป็นมึงจริงๆเลยไอ้โชค"
เพื่อนของไอ้โชคขำจนตาเล็กหยีลงก่อนเขาจะเห็นว่าผมมองอยู่ก็อ้าปากค้างแล้วปิดปากลง เมื่อไอ้โชคเห็นมันจึงทำการแนะนำตัวเพื่อนมันกับผมให้รู้จักกัน
"นี่ซีนเพื่อนกู..ส่วนนี้ไอ้ภีมเพื่อนกูแต่อยู่อีกโรงเรียน"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะซีน"
"อือเหมือนกัน"
ผมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรไปให้แม้จะยิ้มไม่ค่อยออกก็ตาม
"เอองั้นกูไปละ เดี๋ยวจะคลาดกับครู"
"เออเจอกันที่เรียนพิเศษ"
"อาห้ะ เราไปก่อนนะซีน"
ผมพยักหน้าพร้อมกับยกมือโบกให้เขา ใบหน้าทะเล้นนั้นยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ผมกับไอ้โชคและความคิดหนึ่งที่แวบเข้ามาในหัว
"กูว่ากูคิดออกแล้วแหละ"
"ห้ะ!"
"มึงช่วยกูหน่อยแล้วกันนะโชค"
ไอ้โชคมันทำหน้างงส่วนผมก็พยักหน้าหงึกหงักกับแผนการที่พึ่งคิดขึ้นมาได้สดๆร้อนๆ
◐ ◑
มองดูรถกระบะของเฮียที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนก็ต้องเบะปากออกมาอย่างงอนๆ ผมยังไม่หายโกรธเฮียหรอก ถึงเฮียจะมารับแต่ผมไม่ยอมไปกับเฮียแน่ๆ
ขอซีนเล่นตัวหน่อยเถอะ
"ไอ้โชควันนี้กลับด้วย"
"กับกูเหรอวะ?"
"อือ ไม่ได้เหรอ?"
"โห ถามขนาดนี้ก็ต้องได้แล้วป่ะ"
"ดีมาก"
ผมกอดคอไอ้โชคเดินออกมาหน้าโรงเรียนที่ซึ่งไอ้โชคมันจอดรถเอาไว้ แน่นอนว่าตอนเดินไปเอารถผมจะต้องเดินผ่านรถของเฮียก่อนแต่ผมไม่สนใจ ยังคงเดินเฉยและเมินรถของเฮียที่จอดอยู่ตรงนั้นทำเหมือนกันว่าเป็นเพียงอากาศที่อยู่แถวๆนี้
"ซีน"
ไอ้โชคหันมามอง เอาศอกสะกิดสีข้างของผมจนผมรำคาญเลยต้องหันไปจ้องมันตาเขม็งมันจะได้เลิกเอาศอกแทงสักที
"เสียงเฮียมึงไม่ใช่เหรอวะ" มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหู
"อือ ไม่ต้องสนใจหรอก"
"อ่าว ทำไม.."
"โอ๊ยเฮีย!"
ไม่ทันฟังไอ้โชคพูดจบเฮียก็ดึงแขนผมออกมาเพื่อให้เผชิญหน้ากัน ตอนนี้เฮียทำหน้ายุ่งขมวดคิ้วเหมือนกับจะะไปฆ่าใครเลย ไม่เคยเห็นเฮียทำหน้าน่ากลัวแบบนี้มาก่อน ใจซีนชักหวั่นๆหรือที่ทำมันจะแรงไปเหรอ
"เฮียเรียกไม่ได้ยินหรือไง"
"แล้วเฮียมีอะไรอ่ะ"
"มารับ"
"ซีนจะกลับกับเพื่อน"
เฮียตวัดสายตาไปมองไอ้โชคที่ยืนข้างๆ เพื่อนของผมสะดุ้งโหยงก่อนจะยิ้มแหะๆพร้อมยกมือไหว้ส่งให้เฮียที่ยังทำหน้าดุเป็นยักษ์
"ไม่ต้อง เดี๋ยวเฮียไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ซีนอย่าดื้อ"
"ไม่ได้ดื้อ ก็แค่จะกลับกับเพื่อน"
"แต่ป๊าซีนฝากซีนไว้กับเฮีย"
"นั่นมันเรื่องของป๊า"
"ซีน!"
"ปล่อยได้แล้ว เจ็บ.." ผมบิดข้อมือตัวเองออกจากมือใหญ่ๆของเฮียที่พอยิ่งโมโหก็กำไว้แน่น ไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดแล้ว
"ขึ้นรถ"
เฮียไม่ฟังแถมยังลากผมไปขึ้นรถโดยที่ผมก็ไม่อยากโวยวายให้อายคนอื่นหรอกนอกจากเบะปากทำท่าจะร้องไห้พร้อมกับส่งสายตาไปให้ไอ้โชคที่ทำหน้าเศร้าส่งมาให้
"เฮียใจร้าย คนใจร้าย" บ่นพึมพำเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย ก้มมองมือตัวเองที่เป็นรอยนิ้วมือซึ่งเกิดจากการที่เฮียกุมมันแน่นเมื่อกี้ก็ต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบเบาๆเพื่อคลายอาการเจ็บ
"เฮียไม่เคยใจร้ายกับซีน"
"ไม่ต้องมาพูด"
"ทำไมถึงดื้อแบบนี้"
"แล้วมันเรื่องอะไรของเฮียล่ะ"
"ซีน พูดกับเฮียดีๆ"
ผมเม้มปากก้มหน้ามองข้อมือของตัวเอง ไม่อยากจะเงยหน้าหันไปมองคนข้างๆด้วยซ้ำ การกลับไปเป็นเหมือนเดิมเฮียไม่รู้หรือไงว่ามันยากแค่
ไหนและซีนขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้นแล้ว
"ออกรถสิ ซีนอยากกลับบ้าน"
บอกแค่นั้นแล้วเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่างไม่คิดจะสนใจคนที่กำลังจ้องมองกันอยู่ข้างๆ ไม่อยากเห็นว่าเฮียทำหน้าตาแบบไหนในตอนนี้และไม่อยากให้เฮียรู้ด้วยว่าผมรู้สึกเสียใจขนาดไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
◐ ◑
ใช้เวลาเพียงไม่นานเฮียก็ขับรถมาจอดลงตรงหน้าบ้านของผม หันไปยกมือไหว้ขอบคุณเฮียเหมือนทุกครั้งที่ต้องทำแล้วทำท่าจะเปิดประตูลงไป
"เดี๋ยวซีน"
แต่เฮียกลับยื่นมือมารั้งแขนผมไว้ก่อนจึงต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองหน้าเขา
"ครับ"
"ขอเฮียดูหน่อย" เขาดึงมือผมเข้าไปหาตัวก่อนจะก้มลงมองข้อมือของผมที่ถูกเขาบีบมันไว้จนเจ็บและเกิดรอยนิ้วเป็นสีแดงอย่างน่ากลัว "เฮียขอโทษ เจ็บมั้ย?"
ผมส่ายหน้า เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา
"ไม่เจ็บหรอก"
"ขอโทษนะ เฮียไม่ได้ตั้งใจ" เฮียก้มหน้าลงไปใกล้ข้อมือข้างนั้นก่อนผมจะรู้สึกถึงลมร้อนๆที่เป่ากระทบกับข้อมือของตัวเอง การกระทำของเฮียทำเอาหัวใจผมอุ่นซ่านขึ้นมา
แล้วใครกันที่บอกว่าให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม แล้วแบบนี้ผมจะกลับไปได้ยังไงถ้าเฮียยังให้ความหวังกันอยู่
"ไม่เป็นไรครับ"
ผมปล่อยให้เฮียลูบข้อมือของผมแบบนั้น ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะไม่อยากมีปากเสียงกับเฮียจนจะกลายเป็นทะเลาะกันและอาจจะทำให้ผมมองหน้าเฮียไม่ติด
"ซีนเข้าใจที่เฮียบอกมั้ย"
"...."
"เรื่องเมื่อวานเฮียทำเพื่อซีนจริงๆ"
ผมค่อยๆดึงมือตัวเองออกมาจากมือใหญ่ๆของเฮีย ยกมันขึ้นมากุมเอาไว้ก่อนจะบอกเฮียไป
"ซีนรู้ว่าเฮียไม่ได้รู้สึกอะไรกับซีน มีแค่ซีนคนเดียวที่คิดไปเอง"
"ไม่ใช่.."
"ซีนขอโทษที่ทำให้เฮียอึดอัดนะ"
เฮียส่ายหน้า ยื่นมือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของผมไว้แน่น
"มองหน้าเฮีย"
"..."
"ซีนครับ มองหน้าเฮียนะ"
ผมยอมเงยหน้ามองเฮียตามที่เขาขอ พอได้ยินเสียงอ่อนคล้ายกับเฮียจะอ้อนก็ใจเหลวไปไม่เป็นจนต้องตามใจเขาอีกจนได้
"ที่เฮียบอกไปก็เพื่อตัวซีน ตอนนี้ซีนยังเด็กและแน่นอนว่าสิ่งที่เฮียเคยทำกับซีนมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ถ้าเกิดป๊าซีนรู้เข้าเขาคงไม่ยอมให้เฮียกับซีนเข้าใกล้กันแน่ แม้แต่จะเจอก็อาจไม่ได้เจอก็ได้"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ครับ หรืออาจจะร้ายแรงกว่านั้นไม่มีใครรู้หรอก เฮียก็ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา"
"แล้วถ้าซีนโตกว่านี้เฮียก็จะกลับมาทำแบบเดิมใช่มั้ย?"
"เฮียไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ซีนอาจจะมีแฟนแล้วอยากทำกับแฟนของซีนมากกว่าเฮียก็ได้ เอาเป็นว่าตอนนี้เฮียแค่อยากจะหยุดทุกอย่างเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น โอเคมั้ย?"
"ซีนไม่มีใคร ไม่มีแฟน ซีนมีแค่เฮียนะ" ผมเอ่ยย้ำ จะให้บอกอีกกี่รอบคำตอบก็คือเฮียเหมือนเดิม
"เฮียรู้ว่าตอนนี้ซีนชอบเฮียแต่ซีนไม่รู้อนาคตหรอกนะ ถ้าถึงตอนนั้นซีนยังชอบเฮียอยู่เราก็ค่อยมาคุยกันก็ยังได้"
"อีกนานมั้ย คำว่าโตของเฮียซีนต้องอายุเท่าไหร่เหรอหรือต้องเรียนจบทำงานก่อนถึงจะเรียกว่าโตครับ"
"เฮียก็ยังไม่รู้"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆกับคำตอบของเฮีย
ถ้าเฮียไม่รู้แล้วใครจะรู้อีกล่ะในเมื่อทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับตัวเฮียทั้งนั้น
"ซีนทั้งเข้าใจแล้วก็ไม่เข้าใจเฮียเลย ทำไมถึงฟังดูยุ่งยากขนาดนั้นนะ"
"ก็ดีกว่าซีนไม่เข้าใจอะไรเลย เฮียไม่อยากให้ซีนโกรธเฮียไม่อยากให้คิดมาก เมื่อคืนเฮียขอโทษที่พูดอะไรไปแล้วทำให้ซีนไม่เข้าใจ"
"ซีนต่างหากที่ไม่อยู่รอฟังเฮียอ่ะ"
"ร้องไห้หนักเลยใช่มั้ย ตายังบวมอยู่เลย"
"อือ"
ถึงตาจะไม่ได้บวมมากเหมือนเมื่อเช้าแต่ก็ยังคงบวมและสังเกตุได้ง่ายจึงไม่แปลกที่เฮียจะรู้ว่าผมร้องไห้
หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีใครพูดอะไร ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะถามคำถามนี้กับเฮียดีมั้ย ผมกลัวว่าคำตอบที่ได้กลับมาจะไม่ใช่คำตอบที่ตัวเองหวังแล้วมันจะกลับมาทำร้ายตัวผมเองซ้ำๆจนหัวใจเจ็บแต่ในเมื่อมันก็ค้างคาใจและอยากรู้มากๆผมก็เลยเลือกที่จะถามเฮีย
"เฮียครับ"
"ว่าไง"
"ที่ผ่านมา...เฮียรู้สึกอะไรกับซีนบ้างมั้ย"
ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้หัวใจเริ่มชาหนึบ ความรู้สึกค่อยๆดิ่งลงเหมือนคนที่กำลังจะถูกผลักลงไปในหน้าผาสูง ทำไมคำตอบที่ได้รับถึงกลาย
เป็นความเงียบหรือเพราะมันเป็นคำตอบที่ผมไม่ต้องการเฮียจึงเลือกที่จะเงียบเพื่อรักษาน้ำใจกันงั้นเหรอ
"คำถามอาจจะยากไปแต่ถ้าเฮียไม่อยากตอ..."
"รู้สึกสิ""
ผมหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเฮียจะตอบออกมาจริงๆ
"หมายความว่ายังไง"
"ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเฮียไม่รู้สึกอะไรแต่เพราะว่าเฮียรู้สึกมากไปจนกลัวว่าวันหนึ่งจะห้ามตัวเองไม่ได้เฮียเลยต้องหยุดทุกอย่างไว้แล้วรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมจริงๆ"
ไม่รู้ว่าหน้าตัวเองบานขนาดไหนแต่รู้สึกปวดแก้มยังไงก็ไม่รู้ ที่เฮียพูดมาก็แสดงว่ารู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย
"เฮียพูด..จริงๆเหรอ?"
"อืม"
พอได้รับการยืนยันก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังฝันไป ความรู้สึกที่ค่อยๆดิ่งเหมือนจะถูกผลักตกหน้าผาก็เหมือนกับว่ามีใครกระชากกลับมาเพื่อที่จะมีความสุขกับเฮียอีกครั้ง
ถ้านี่เป็นฝันคงจะเป็นฝันดีสุดๆไปเลย
"ซีนดีใจนะ"
ผมว่าแล้วส่งยิ้มกว้างให้เฮีย ถ้าเป็นก่อนหน้านั้นคงจะดึงเฮียเข้ามากอดแล้วหอมแก้มสักฟอดสองฟอดแต่เฮียบอกว่าตอนนี้มันไม่เหมาะไม่ควรที่
จะทำแบบนั้นก็เลยต้องอดใจไว้แล้วค่อยไปทบต้นทบดอกเอาแทน
ที่ผ่านมาคิดว่าตัวเองรู้สึกกับเฮียเพียงคนเดียว มาวันนี้ก็พึ่งได้รู้ว่าเฮียก็รู้สึกเหมือนกัน
รู้สึกดีๆเหมือนกันเลย
◐ ◑
ตั้งแต่ตอนหน้าเราจะดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วหน่อยนะคะ แล้วก็คาดว่าเรื่องนี้จะมีไม่เกินยี่สิบตอนหรืออาจจะน้อยกว่านั้น ย้ำอีกทีว่าไม่มีดราม่าแน่นอน ขอบคุณค่าา
ทุกคนไปเล่นแท็กกันได้นะคะเรารออ่านแท็กอยู่ทุกวันเลย555
#น้ำเต้าหู้ของเฮีย
หัวข้อ: #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ตอนที่9 ถ้าเฮียไม่รู้สึก... 28.01.63 up! (อ่าน 12029 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก