หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[monoo]

 
 

[Windtofree]

โอ้ยยยยยยยย :ling1:อยากอ่านต่อแล้วววเขิน

[O-RA DUNGPRANG]

โท่!น้องคินโดนจองแบบเนียน ๆ ซะแล้ว  พี่คินมันร้าย 

[areenart1984]

เอาน่ะ หนูคิน หนูโง่แต่ไม่ฉลาด ดีกว่า "คนฉลาดแบบโง่ ๆ "เนอะ 

[Ac118]

คนมันร้ายยยย หึง กันซีน
แหวนคู่ ให้รู้ว่ามีคนจองแล้ว แฟนหึงมากกกก

[PoyPay]

"ดีแล้วที่โง่"
อ่านจบตอนนี้สรุปได้อย่างนี้จริงๆด้วย... 555...
ปล. รอดูน้องภาตามพี่คินทัน กับรอดูว่าพี่คินจะร้ายอะไรได้อีก... 555...

[Chucream.nabi]

 อย่าว่าคินน้อยโง่ น้องแค่ตามคินหล่อไม่ทัน
 

[mystery Y]

ร้ายมากแม่!

[Jibbubu]

ทั้งร้ายและเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่ใครพ่อคินหล่อนี่เอง

[river]

เมื่อไหร่จะตามทัน

[Ginny Jinny]

เจ้าเล่ห์มากจองแบบไม่รู้ตัว

[songte]

คินร้ายนักนะเรา แอบหวงแอบหึง สงสารภาหน่อยๆตามไม่ทัน แต่ทำไมเขินตรง ดีแล้วที่โง่ 

[เก้าแต้ม]

 

[yunjae_yusoo_mi]

อ่านไป เบะปากไปกันเลยทีเดียว
อยากจะแหมมมมม ให้ถึงดาวเคราะห์แคระ ดาวอังคารไม่น่าพอแล้ว 

[kenghan]

จองไว้ ก่อนขอเป็นแฟนอีก ร้ายจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จร้าจองก่อนได้ก่อนเนาะ

[se7enayo]

คินนายมันแน่ แน่จริงๆ
 

[งงปะ]

โหยเรื่องนี้ดีเว่อร์ อ่านรวดเดียววางไม่ลงเลย เขินแทน มีความแสดงเป็นเจ้าของด้วย

[HanATarO]

มีความแสดงเป็นเจ้าของแบบเนียน ๆ นะ 55555

[miikii]

โอ๊ย เอ็นดูเขาอ่ะ
จะรู้ตอนไหนน้ออ 5555555555555

[p_phai]

 

[PrimYJ]

ก็ยังตามไม่ทันอยู่ดี เจ้ามึนเอ้ย 555555

[ป้าหมีโคตรขี้เกียจ]

ตามอ่านจนทันแล้ว เย่!!!

เมื่อไหร่รู้ตัว แต่คินบอกดีแล้วที่โง่ อ่ะ ดีก็ดี แต่อยากเห็นคนเขินแล้ว

[monoo]

 

[kman2527]

รอๆๆๆๆ

[AkuaPink]

 
ร้ายจิงนะ

[kungverrycool]

แอบรอเธออยู่นะจ๊ะ
 

[darin]

ตอนที่ 17

สำคัญหรือไม่สำคัญ

เสียงเคาะประตูดังติดๆ กันปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา แต่ความง่วงงุนมีอำนาจเหนือความอยากรู้ ผมจึงปล่อยให้เสียงเคาะประตูดังต่อไปเรื่อยๆ เพียงไม่นานเสียงที่ได้ยินก็เปลี่ยนเป็นเสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามา
   
"อย่าบอกว่ามึงจะออกไปข้างนอก" แม้ไม่ลืมตาขึ้นมองผมก็รู้ว่าเสียงฝีเท้าที่ได้ยินเป็นของใคร
   
"รู้แล้วก็ลุกขึ้น" ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสียงเย็นชาอันคุ้นหูเปลี่ยนไป แม้ไม่อ่อนโยนแต่ก็ฟังเข้าหู
   
"กูเปลี่ยนไปทำความสะอาดบ้านเหมือนเดิมได้ไหมวะ" ผมพูดโดยไม่ยอมลืมตา แสดงเจตจำนงค์ว่าไม่อยากไปอย่างชัดเจน
   
"ให้เวลาอาบน้ำยี่สิบนาที" คนตอบไม่แยแสผมสักนิดพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ผมลืมตาขึ้น นอนมองเพดานจนสติเข้าร่างแล้วจึงฉุดกระชากตัวเองลงจากเตียง ก่นด่าเจ้าของบ้านอยู่ในใจระหว่างอาบน้ำ ตั้งแต่รับปากว่าจะขับรถให้ ผมเหมือนโดนผูกติดกับอีกฝ่าย ขับรถไปเรียน ไปซื้อของ ไปกินข้าว ไปเที่ยวกับเพื่อน ผมก็ต้องไปด้วย เหตุผลอันน่ากระทืบของหมอนี่คือเพราะผมต้องขับรถให้ ไม่ใช่แค่ไปส่งแต่ต้องรับกลับด้วย กว่าผมจะรู้ตัวว่าพลาดท่าเสียทีก็กลับคำไม่ทันแล้ว ผมเคยใช้สมองอันชาญฉลาดบอกปัดโดยมอบหมายให้ปายไปแทน ที่ผ่านมาผมกับปายก็ผลัดกันทำงานบ้าน งานขับรถจะต่างอะไร แต่นึกไม่ถึงว่าจะโดนปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า มีเพียงผมคนเดียวที่เสนอตัวไม่เกี่ยวกับปาย ช่างเป็นเหตุผลที่เลวร้ายแต่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ผมจึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันหวังว่าสักวันจะเอาคืนสำเร็จ

• • • • •

"ไปไหน" ผมสตาร์ทรถรอให้อีกฝ่ายขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้วจึงถาม
   
"ซื้อเปล"
   
ผมหันไปมองด้วยสายตาประหลาดใจ เมื่อวานระหว่างนั่งเล่นริมสระว่ายน้ำผมพูดขึ้นมาลอยๆ ว่าถ้าแขวนเปลเอาไว้นอนเล่นก็น่าจะดี ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสนใจฟัง
   
"มึงเห็นด้วยกับความคิดกูเหรอ" ผมไม่ได้หันไปมองเพราะต้องขับรถ จึงไม่เห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา
   
"เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยสำคัญตรงไหน” น้ำเสียงกวนประสาทปนหยิ่งนิดๆ แบบนี้ไม่มีใครทำได้เกินหมอนี่
   
“เออ กูปากมากถามเอง”
   
“แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าถ้าอย่างนั้นอะไรสำคัญ”
   
“อะไรวะ”

เมื่อถามแล้วไม่มีเสียงตอบผมจึงหันไปมอง สายตาประสานเข้ากับดวงตาลุ่มลึก ความรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ผมผงะ สะบัดหน้ากลับไปมองถนน ไอ้ความรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดห้วงเมื่อครู่มันคืออะไร ทำไมผมคล้ายจะได้ยินคำว่า ‘คุณ’ ออกมาจากสายตาคู่นั้น

“มึงหิวหรือยัง” เมื่อคำพูดหลุดออกจากปากผมก็นึกอยากต่อยตัวเองสักหมัด รู้สึกโง่งมอย่างบอกไม่ถูก ตอนผมลงมาจากห้องก็เห็นอยู่ตำตาว่าหมอนี่นั่งทานโจ๊กอยู่ เสร็จแล้วถึงออกมา

“หึๆ”
   
ไอ้คินก็ยังเป็นไอ้คินวันยังค่ำ เรื่องทับถมความโง่ของผมไม่เคยพลาด ฟังจากเสียงหัวเราะก็รู้แล้ว ยังดีที่อีกฝ่ายยอมไหลไปตามน้ำ
   
“ยัง ซื้อของเสร็จแล้วค่อยหาอะไรทาน”
   
“อืม” ผมพยักหน้า ใช้หางตามองร่างสูง ในใจอยากถามให้รู้กันไปเลยว่าตกลงอะไรที่สำคัญ แต่ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ไม่กล้า
   
ช่างมันเถอะ
   
ช่างมันเถอะอีกแล้ว พักนี้ผมจะใช้คำนี้บ่อยเกินไปแล้ว เหมือนไม่กล้าคิดต่อจึงเลือกปล่อยมันไป บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

• • • • •

“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นสีหน้าของคนกินเผ็ดไม่เก่งแต่ดันอยากลองชิมก๋วยเตี๋ยวที่ผมปรุง ด้วยความสงสารและเห็นใจผมจึงหยิบแก้วชาเย็นของตนเองยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย
   
“ดื่มหวานเข้าไปน่าจะพอช่วยได้”
   
คนตรงหน้ายื่นมือมา ไม่ได้หยิบแก้วไปจากมืออย่างที่คิด แต่กลับวางมือทาบทับลงบนมือของผม ดึงเข้าไปใกล้ตัวแล้วก้มหน้าลงดูดน้ำจากหลอด นานกว่าจะยอมปล่อยมือ   รอยยิ้มยั่วเย้าที่ฝุดขึ้นบนใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้ผมรีบหดมือกลับ วางแก้วลงบนโต๊ะแทบไม่ทัน
   
“เป็นอะไร”  คำถามเหมือนไม่รับรู้ความผิดปกติ แต่ดวงตาร้ายกาจคู่นั้นบอกชัดว่าหมอนี่กำลังสนุกที่ได้แกล้งผม
   
“เออ มึงหว่านเสน่ห์เก่ง พอใจหรือยัง” ผมพูดประชด คิดว่าเดี๋ยวต้องมีคำพูดเจ็บแสบโต้ตอบกลับมา แต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงสายตาพึงใจ
   
“ก็ยังดีที่รู้สึก” เสียงพูดเบาจนจับใจความไม่ได้
   
“อะไรนะ”
   
“ไม่มีอะไร” คนพูดส่ายหน้า ดวงตาและริมฝีปากติดรอยยิ้มขำ “รีบกินเถอะ”
   
“กินเสร็จแล้วมึงจะกลับเลยหรือไปไหนต่อ” ผมถามขณะคีบเส้นเข้าปาก
   
“นาวีกับจีนอยู่ร้านพี่เก่งอยากไปหรือเปล่า”
   
“ไปกันตั้งแต่บ่ายเลยเหรอ” ผมถามแต่ไม่ได้รอคำตอบ “วันนี้ไอ้ปายไม่อยู่ ไปก็ได้”
   
“งั้นก็ไป”
   
ผมคิดอยากถามว่า ‘ทำไมพักนี้มึงตามใจกูแปลกๆ วะ’ แต่เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าลงกิน คำถามจึงค้างอยู่ที่ริมฝีปาก จะถามทำไมวะรีบกินรีบไปดีกว่า

• • • • •

“ทำไมมาด้วยกันได้วะ” คำถามออกมาจากปากพี่เก่งผู้เป็นเจ้าของร้าน พี่เก่งเป็นรุ่นพี่ที่คณะ จบออกมาแล้วเลือกเปิดร้านอาหารแทนการทำงานประจำ ตอนผมอยู่ปีหนึ่งพี่เก่งอยู่ปีสี่ ผมไม่สนิทกับพี่เก่งเท่าไหร่ แต่กลุ่มของคินค่อนข้างสนิทกับอีกฝ่าย ผมไม่แปลกใจที่พี่เก่งถามเพราะภาพจำก่อนที่อีกฝ่ายจะเรียนจบคือผมกับไอ้คินเป็นคู่แค้นกัน
   
“สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้ว” นาวีชิงตอบด้วยน้ำเสียงตั้งใจแฝงความนัยให้เข้าใจผิด
   
“เชี่ย! อย่าบอกว่าพวกมึงคบกัน!” พี่เก่งทำสีหน้าตื่นตะลึงราวกับฟ้าถล่มดินทลาย เล่นใหญ่จนผมอยากยกรางวัลการแสดงให้สักรางวัล
   
“แปลกเหรอ” เสียงตอบราบเรียบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สีหน้าเรียบเฉย มือดึงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ลงนั่ง ผมมองคนตอบด้วยใบหน้าตื่นตะลึงยิ่งกว่าพี่เก่งเมื่อครู่ อ้าปากค้าง หน้าตาดูโง่งม
   
“ยืนอยู่ทำไม นั่งสิ” เมื่อเห็นผมยืนแข็งทื่อใครบางคนยังมีน้ำใจเรียก
   
“เรื่องจริงเหรอวะ” เดิมทีพี่เก่งคงคิดจะแซวพวกผมเล่น แต่เห็นสีหน้าท่าทางของคินจึงเริ่มไม่แน่ใจ
   
“เชื่อมันด้วยเหรอ” ผมดึงเก้าอี้ตัวติดกันนั่ง พูดเพื่อไม่ให้รุ่นพี่เข้าใจผิด จากประสบการณ์ที่ผ่านมาผมมั่นใจว่าไอ้คินไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดให้ผม เห็นมาดผู้ดีแบบนี้ไม่มีใครกวนโมโหได้เท่าหมอนี่อีกแล้ว
   
“เกือบเชื่อแล้วถ้ามึงไม่ถาม เล่นเอากูเกือบช็อค” พี่เก่งยกมือขึ้นลูบอก
   
“แต่ผมไม่ได้โกหก สองคนนี้อยู่ด้วยกันจริง” นาวีพูดยิ้มๆ
   
“กูนึกว่าพวกมึงเกลียดกันเสียอีก” พี่เก่งใช้สายตาสงสัยมองตรงมายังผม
   
“เกลียดแต่บ้านมันรวย” ผมยักคิ้วให้รุ่นพี่
   
“ฮ่าๆ มึงฉลาด” พี่เก่งหัวเราะชอบใจคำตอบของผม
   
“แล้วมึงล่ะ” คราวนี้สายตาพี่เก่งเลื่อนไปหยุดที่คิน
   
“ผมเกลียดมันแต่มันรักผม ไม่งั้นจะชวนไปอยู่ที่บ้านเหรอ” ผมบอกพี่เก่ง อาศัยจังหวะใครไวใครได้  ยกยิ้มสาแก่ใจที่ได้แกล้งกลับบ้าง แต่..
   
“อืม” แม้จะเป็นเสียงในลำคอแต่ก็ดังชัดเจน รอยยิ้มของผมแข็งค้าง สายตาประสานกับดวงตาที่มองมา ก่อนริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่ายจะโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

อ่า ความรู้สึกของการขุดหลุมฝังตัวเองเป็นแบบนี้นี่เอง

“ตลกแล้วมึง” ผมเบือนหน้าหนีสายตาประหลาดที่ชวนให้ใจสั่น

“เอาดีๆ ตกลงยังไงวะ กูเริ่มจะเชื่อแล้วนะ” พี่เก่งยกมือลูบแขนคล้ายมีอาการขนลุกขนชันเกิดขึ้น

“ไม่น่าเชื่อเท่ากับที่ผมได้ข่าวว่าวันนี้พี่เก่งเปิดร้านเลี้ยงฟรีหรอกมั้ง รับรองผมไม่ทำให้น้ำใจนี้เสียเปล่าแน่นอน”

“ใครบอกกูจะเลี้ยง!”

ผมแอบหัวเราะในใจวิธีเปลี่ยนประเด็นได้ผลชะงัด พี่เก่งเลิกสนใจเรื่องของผมเปลี่ยนมาโวยวายหาคนปล่อยข่าว พร้อมกับยืนยันเสียงแข็งว่ามีเพียงส่วนลดให้เท่านั้น ผมหันไปส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายไอ้คนหน้าตาย ที่สบตาผมด้วยสายตาผู้บริสุทธิ์ราวกับไม่ได้ทำสิ่งใดผิดแม้แต่น้อย

มันน่านัก..น่าตายนัก!

ไม่ใช่ไอ้คินแต่เป็นผมเอง น่าตายนัก! มึงจะใจเต้นทำไม!


“มองอะไร” เสียงถามดังข้างหูผมจึงหันไปมอง เผลอสะดุ้งเมื่อใบหน้านั้นอยู่ใกล้จนจมูกของผมเฉียดแก้มไปนิดเดียว

“ใกล้ไปแล้วมึง” ผมบ่น

“สนใจเหรอ”

“หือ?” ผมเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเข้าใจ “อ๋อ โต๊ะโน้นสวยดี”

“จีบเลยมึง” เจ้าของร้านเชียร์เต็มที่เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดกับคิน

“จะดีเหรอพี่ แต่ก็น่าสนใจ” ผมหันไปมองคนสวยอีกรอบ แต่สายตายังไม่ทันได้จับจ้องดีๆ คางก็ถูกมือใหญ่จับดึงให้หันหน้ากลับมา    
   
“อะไร” ผมถามเมื่อคนจับยังไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังจ้องลึกเข้ามาในตาของผม ความรู้สึกบางอย่างแล่นกระทบใจ ผม..ผมกำลังประหม่า บ้าเอ๊ย!
   
“นั่งกับผม คุณจะจีบติดเหรอ”
   
ไอ้ @#$&*%
   
“เออกูรู้แล้วว่ากูหล่อไม่เท่ามึง” ถ้าไม่กลัวเสียมาดผมคงส่งค้อนไปให้ไอ้คินแล้ว
   
“มีใครเคยบอกมึงไหมวะว่าปากมึงมัน...” ผมทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ทำสีหน้าให้เจ้าตัวรู้ว่าถ้อยคำต่อจากนั้นร้ายแรงแค่ไหน แต่ใครจะคิดว่านอกจากจะไม่สำนึกแล้วไอ้บ้านี่ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์
   
“ปากผม..น่าจูบเหรอ”
   
@#$&*%
   
“หึๆ”
   
แพ้ครั้งที่ล้านห้า ผมมองใบหน้าที่ถอยกลับไปด้วยสายตาถ้าฆ่าได้ฆ่าไปแล้ว ไอ้พวกหลงตัวเอง ไอ้คนน่ารังเกียจ ไอ้ปากน่าจูบ มึงแม่งหล่อเกินไปแล้ว!
   
“นั่งดีๆ” หลังจากทำตัวชั่วร้ายแล้วหมอนี่ยังมีหน้ามาทำเสียงดุผม บังคับให้นั่งหน้าตรงไม่เปิดโอกาสให้หันไปมองทางอื่นอีก
   
“มึงหึงกูเหรอ” ดวงตาของผมเต็มไปด้วยความสาแก่ใจเมื่อหาคำพูดมาเหน็บแนมได้
   
“คิดว่าไงล่ะ” คิ้วเข้มเลิกขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาววับท้าทาย
   
“ของมันแน่อยู่แล้ว” ผมยักคิ้วตอบ แสร้งทำสีหน้าผู้ชนะ ให้อารมณ์ ‘มึงหลงกูกูรู้’
   
“ฉลาด”
   
“...”

ผมแข็งค้างไปครู่หนึ่งก่อนส่งเสียงหัวเราะออกมา ให้รู้ว่ากำลังขำมุกตลกของอีกฝ่าย แม้จะขำแห้งไปสักหน่อยก็ตาม ได้แต่สัญญากับตัวเองว่ามุกโง่ๆ แบบนี้จะไม่เล่นให้เข้าตัวอีกแล้ว
   
“จีน มึงมีไฟล์งานวิชาอาจารย์สุขุมหรือเปล่าวะ เมื่อวานกูกับไอ้ปายโดด” ผมหันไปหาจีน รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เข้าหู นึกเจ็บใจตัวเอง คำพูดแค่นี้จะกระไรเชียวผมตอบโต้ได้สบาย แต่สายตาคู่นั้นสิมันทำให้ผมไม่กล้าต่อความ ไม่กล้าจริงๆ
   
เกิดอะไรขึ้นกับไอ้คิน
   
เกิดอะไรขึ้นกับผม
   
• • • • •

ความคิดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวแม้ในยามที่มือถูสบู่ไปทั่วตัว ผมกลับบ้านมาได้กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ความสับสนกินลึกจนสลัดไม่หลุด ด้วยนิสัยมุทะลุผมจึงบุกไปที่ห้องของคินแม้จะตั้งใจไว้ว่าคืนนี้จะนอนที่ห้องของตัวเอง
   
“ไอ้คิน” ผมเดินตรงไปหาอีกฝ่ายที่นั่งเหยียดขาอยู่บนเตียง
   
“อืม”
   
ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนัก ถึงนึกได้ว่าตั้งแต่ขับรถกลับจากร้านพี่เก่งอีกฝ่ายก็นั่งเอนมาตลอดทาง
   
“มึงเมาเหรอวะ”
   
“อืม”
   
ผมขำตาปรือๆ ของอีกฝ่าย ลดตัวลงนั่งใกล้ๆ
   
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
   
“อืม”
   
“กูว่ามึงเลิกเล่นมุกห่วยๆ พวกนั้นเถอะว่ะ”
   
“....”

“ขืนมึงยังเล่นไม่เลิกคนอื่นจะเข้าใจผิด ดูอย่างพี่เก่งสิวะ”

“....”

“มึงเข้าใจที่กูพูดใช่..”

!!!

ผมตาค้าง คำพูดที่ตั้งใจพูดขาดหายไปในอากาศ
   
“เชี่ย! มึงจูบกู!!” ผมตกใจจนขวัญกระเจิง เมื่อริมฝีปากร้อนแตะลงบนริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว
   
“เหรอ” เจ้าของริมฝีปากมองผมด้วยดวงตาชุ่มฉ่ำของคนเมา
   
ผมนึกคำด่าได้สารพัดแต่เห็นใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่ายก็ได้แต่ถอนใจ ใช้หลังมือถูริมฝีปากแรงๆ
   
“มึงแม่งเมาได้เชี่ยจริงๆ” ผมบ่นอย่างหัวเสีย ไม่เคยคิดว่าหมอนี่เมาแล้วจะไม่มีสติขนาดนี้
   
“...”

“นี่กูเองดูดีๆ”
   
“รู้น่า” 

“รู้อะไรของมึง เมาจนแยกหญิงชายไม่ออกแล้ว” ผมส่ายหน้าระอา ตาหรี่ปรือขนาดนี้แล้วยังทำเก่ง

“รู้สิ”

ผมอ้าปากแต่ยังไม่ทันได้เถียง ริมฝีปากหนาก็ปิดทับลงมาบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง มือใหญ่ทาบทับที่ต้นคอตรึงไว้ไม่ให้ขยับ รับรู้ถึงแรงบดเบียดแนบชิด กลิ่นเหล้าจางๆ ทำให้เมามาย ลืมเลือนว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นลงไป ความหอมหวานปนขมทำให้ใจเต้นรัว ริมฝีปากเผลอตอบสนองโดยไม่รู้ตัว

“หวาน” เสียงกระซิบแหบพร่า

อืม หวาน ผมเคลิบเคลิมแม้ยามที่ใบหน้าของอีกฝ่ายผละออก

หวาน?

หะ! อะไรหวานวะ ดวงตาของผมเบิกกว้าง เชี่ยแล้วกู!!

“คิน” เสียงเรียกแหบพร่า ดวงตาที่มองมาราวกับจะกลืนกิน

“กู..กูง่วง ไปนอนแล้ว” ผมเผ่นออกจากห้องของคินเร็วยิ่งกว่านักวิ่งเหรียญทอง มาถึงห้องนอนตัวเองโดยไม่รู้ตัว มือสั่นเทาใส่กลอนประตู หัวใจเต้นรัวแรง

มันเมา มันแค่เมา มันไม่รู้ตัว สมองหาเหตุผลมาบอกตัวเอง

ผมยกมือขึ้นลูบใบหน้า เผลอแตะริมฝีปากที่บวมขึ้นมาเล็กน้อย จิตใจเริ่มล่องลอยถึงสัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่

เดี๋ยว!  ผมสะบัดศีรษะแรงๆ คิดอะไรของกู
 
ไอ้เชี่ยคิน!

จูบเก่งไปแล้วมึง!!


:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[wan_sugi]

เริ่มรุกหนักแล้ว อิอิอิ

[DrSlump]

 

งุย ๆ  นุ้งคินเสียจูบให้กับไอ่คินแย้ว  อิอิ