หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[เป็ดอนุบาล]

          น่ารักนะคู่นี้

คนเหงามาเจอคนอารมณ์ดี..เท่ากับลงตัว

รออ่านตอนต่อไปนะคะ❤️❤️

[Kelvin Degree]

ต่อไปไม่น่าจะเหงาละนะ,,,

[diltosscap]

ภาคินกับภาคิน ชอบทั้ง 2 แบบดูเติมเต็มกันดี รอภาคิน

[darin]

ตอนที่ 5
เหตุผล

“ขอโทษค่ะ”

“ครับ” ผมกับปายหยุดเดิน เสียงทักเป็นของผู้หญิงวัยสามสิบปลายๆ ถึงสี่สิบต้นๆ รูปร่างเล็ก ท่าทางใจดี

“น้ามาหาภาคินที่อยู่ปีสองพอจะรู้จักไหมคะ”

“ภาคินคนไหนครับ พอดีภาคินปีสองคณะนี้มีสองคน” ผมมั่นใจว่าไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ แต่คิดว่าควรบอกไว้สักนิด

“ภาคิน กิตติวริศกุลค่ะ”

“รู้จักครับ”

“พอจะรู้ไหมคะว่าอยู่ไหน พอดีน้าแวะเอาของมาให้แต่โทรหาแล้วไม่มีคนรับ”

“ผมเห็นนั่งเล่นอยู่ในสวนหย่อมครับ” ปายตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“สวนหย่อมอยู่ตรงไหนคะ”

“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ คุณน้านั่งรอใต้ตึกก่อนก็ได้ครับ” ผมอาสาไปตามให้

“น้าไปเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ แดดมันแรงเดี๋ยวผมไปตามให้ดีกว่า” 

“งั้นน้าฝากด้วยนะคะ ขอบคุณมาก”

“จะให้ผมบอกว่าใครมาหาครับ”

“น้าปรางค่ะ”

“ได้ครับ ปายพาคุณน้าไปนั่งรอใต้ตึกที แล้วขึ้นไปห้องเรียนก่อนได้เลยจะได้จองที่ เดี๋ยวเสร็จแล้วตามไป”

“ได้” ปายพยักหน้ารับ ผมส่งหนังสือที่ถืออยู่ให้ปายก่อนเดินเร็วๆ ไปยังสวนหย่อม


“ไอ้คิน” ผมเรียกด้วยเสียงปนหอบเพราะรีบเดิน แม้สวนหย่อมจะอยู่ไม่ไกลจากคณะ แต่เพราะวันนี้แดดแรง อากาศจึงร้อนอบอ้าว

 “มีคนมาหารออยู่ใต้ตึก ชื่อน้าปราง”

“อืม”

“เขาโทรหาแต่มึงไม่ได้รับสาย กูเลยมาบอกให้”

“ขอบใจ”

ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ใบหน้านิ่งเฉย ดวงตาไร้ความรู้สึก ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นแม้แต่น้อย

“มึงไม่ไปเหรอวะ”

“ผมว่าไม่ใช่เรื่องของคุณ”

สายตาเย็นชาที่มองมาทำให้ผมฉุนกึก

“กูก็ไม่ได้อยากจะเสือกเรื่องของมึง มึงอยากทำตัวไร้มารยาทแค่ไหนก็เรื่องของมึง”

ผมตอบกลับด้วยความโมโหก่อนหมุนตัวเดินจากมาอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงด้วยความโกรธ เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาผมมองหมอนี่ดีขึ้นมาก มาตอนนี้ถึงได้รู้ว่าคิดผิด


ผมชะงักเท้าเมื่อเห็นพี่นทรุ่นพี่ปีสามยืนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นที่มุมตึก มันเป็นจุดค่อนข้างลับตา ท่าทางที่พูดคุยดูสนิทสนม ขณะที่พี่นทกำลังพูดใบหน้าของคนฟังดูเศร้าลง

“พี่นท” ผมเรียกก่อนเดินเข้าไปหา เห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายก่อนมันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“ผมไปดูแล้วไม่เจอคินครับ” ผมตัดสินใจบอกไปแบบนั้น คิดเสียว่าผมไม่ได้เจอก็แล้วกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” ผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังฝืนยิ้มให้ผม

“ถ้าอย่างนั้นฝากของให้ได้ไหมคะ”

“ได้ครับ” ผมยื่นมือไปเตรียมรับถุงกระดาษจากอีกฝ่ายแต่ต้องชะงัก

“อย่าเลยครับน้าปราง”

“นท”

“น้าปรางอย่าแวะมาหาคินที่นี่อีกเลย เชื่อผมนะครับ”

ผู้หญิงตรงหน้ามีสีหน้าเศร้าสร้อย เธอพยักหน้าช้าๆ

“งั้นน้ากลับก่อนนะ”

“เดี๋ยวผมไปส่งครับ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ น้าจอดรถไว้ใกล้ๆ แค่นี้เอง แล้วน้าจะแวะไปหาพี่ปริมที่บ้านนะ”

“ครับ”

ผมยืนฟังการสนทนาเงียบๆ รอจนร่างบางเดินจากไปแล้วจึงหันหน้ามามองรุ่นพี่ที่รู้จักคุ้นเคยกันดี

“พี่นทรู้จักเหรอ” ผมถามเพื่อเริ่มการสนทนา พี่นทหันมามองผมด้วยสายตาเป็นกังวล

“รู้จัก”

“เมื่อกี้ผมไปตามไอ้คินแต่มันไม่ยอมมา ผมไม่กล้าบอกคุณน้า”

เสียงถอนหายใจดังยาว พี่นทแตะมือลงบนไหล่ผม

“ไปหาที่คุยกัน”

“ได้พี่” ผมตัดสินใจทันที ใช้เวลาระหว่างเดินส่งข้อความบอกปาย ว่าผมไม่ขึ้นไปเรียนเดี๋ยวค่อยคุยกัน

   
ผมนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อน สายตาจับจ้องที่ใบหน้าของรุ่นพี่ พี่นทถอนหายใจยาว สบตากับผม
   
“กูมีเรื่องอยากขอร้องมึง”
   
“เรื่องอะไรพี่”
   
“เรื่องที่มึงเจอกูกับน้าปรางอย่าบอกให้คินรู้ได้ไหม”
   
“ผมต้องรู้ก่อนว่าเพราะอะไร เกิดที่ปิดไปมันเป็นเรื่องไม่ดีผมก็ไม่อยากทำ”

“ก็ยุติธรรมดี” พี่นทถอนหายใจอีกครั้ง สีหน้าปลงตก

“กูไว้ใจมึงได้ใช่ไหมวะ”
   
“ผมตอบไม่ได้หรอก พี่ต้องตอบตัวเอง”
   
“หึ เข้าใจพูด” พี่นทยิ้มออกมาแต่จะดูฝืดเฝื่อนเต็มทน
   
“ที่กูถามว่าไว้ใจมึงได้ไหมไม่ใช่เพื่อกูแต่เพื่อคิน แต่เอาเถอะกูคิดว่ากูไว้ใจมึงได้” พี่นทนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ

“ผู้หญิงที่มึงเห็นเมื่อกี้เป็นน้ากูเองชื่อน้าปราง ส่วนที่ว่าทำไมน้าปรางถึงมาหาไอ้คินเรื่องนี้มันยาว กูจะพยายามเล่าสั้นๆ แล้วกัน”

“...”

“เมื่อสักสิบกว่าปีก่อน น้าปรางทำงานเป็นพยาบาลแต่ได้รับว่าจ้างจากครอบครัวหนึ่งให้ไปเป็นพยาบาลดูแลเด็ก ก็กึ่งพี่เลี้ยงนั่นแหละ ครอบครัวนี้รวยมาก พ่อเป็นนักธุรกิจ แม่เป็นลูกตระกูลดังที่เขาเรียกว่าไฮโซ พ่อทำงานเยอะ แม่เอาแต่ออกงานสังคม เด็กก็เลยอยู่กับน้าปรางเป็นส่วนใหญ่ น้าปรางรักเด็กคนนี้มาก เด็กก็รักน้าปรางมากเหมือนกัน เรียกว่าติดน้าปรางมากกว่าติดแม่แท้ๆ เลี้ยงกันมาจนน่าจะสักหกขวบ ที่บ้านก็ส่งเข้าโรงเรียนประจำ ไม่ได้ส่งเพราะมีเรื่องนะ ส่งเพราะทำมากันตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นพ่อ เห็นว่าอยากให้เด็กได้เรียนรู้การดูแลตัวเอง ศุกร์เสาร์อาทิตย์ถึงจะกลับบ้าน”

“เด็กคนนั้นคือไอ้คินเหรอพี่”

“ใช่” พี่นทพ่นลมหายใจออกมา

“ด้วยความที่คินรักน้าปรางเหมือนญาติ ถึงจะโตแล้วแต่ก็ไม่ได้ให้ออก เปลี่ยนจากพี่เลี้ยงมาเป็นคนดูแลบ้าน คุมคนใช้ จัดการทุกอย่างให้ กูก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นตอนไหน ที่รู้ก็คือแม่ของคินไม่ค่อยอยู่บ้าน ออกงานแทบจะทุกวัน พ่อของคินเป็นพวกติดบ้าน เลิกงานก็หอบงานกลับมาทำที่บ้าน น้าปรางก็ช่วยดูแลตามหน้าที่ สองคนเริ่มใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกัน พูดคุยกัน ได้ทำความรู้จักกัน น้าปรางเป็นคนน่ารัก อ่อนหวาน พ่อของคินเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่มาก สุดท้ายทั้งสองคนก็ตกหลุมรักกันจนมันเลยเถิด”

“แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น”

“พ่อของคินตัดสินขอหย่า ไม่ว่าจะคุยกันยังไงก็ยังยืนยันคำเดิม แม่ของคินเลยตอบโต้ด้วยการไปรับคินที่โรงเรียนแล้วพาไปอยู่บ้านตายาย กูคิดว่าสำหรับเด็กอายุแค่สิบเอ็ดขวบมันคงหนักหนา โดนคนที่รักคนที่ไว้ใจอย่างน้าปรางกับพ่อหักหลัง ต้องเห็นแม่เสียใจ คลุ้มคลั่ง เอาแต่ด่าทอ โดยเฉพาะเมื่อแม่คอยตอกย้ำว่าเป็นเพราะคินให้น้าปรางอยู่ต่อเรื่องมันถึงเป็นแบบนั้น”

หัวใจของผมรู้สึกหน่วงขึ้นมา อดคิดถึงใบหน้าเฉยชา ดวงตาไร้ความรู้สึกที่เห็นไม่ได้

“สุดท้ายพ่อกับแม่ของคินก็หย่ากัน ด้วยจำนวนทรัพย์สินที่เรียกจนพอใจ แม่ของคินส่งคินคืนให้พ่อ คินกลับไปอยู่โรงเรียนประจำแต่ไม่เคยกลับบ้านอีกเลย นอกจากไปบ้านอากับปู่ หลังจากวันนั้นคินก็เปลี่ยนไป จากเด็กร่าเริงก็กลายเป็นเด็กที่ไม่ไว้ใจใคร ไม่สนิทกับใคร กลายเป็นคนเฉยชาอย่างที่เห็น”

“แล้วตอนนี้?”

“พ่อของคินกับน้าปรางแต่งงานกันหลังจากนั้นปีหนึ่ง แม้จะพยายามแค่ไหนคินก็ไม่เคยอภัยให้”

“แม่ของคินละครับ”

“แต่งงานใหม่ไปแล้ว สามีเป็นต่างชาติ ย้ายไปอยู่ด้วยกันที่อเมริกาตอนนี้มีลูกหนึ่งคน”

“สุดท้ายบาดแผลก็ตกอยู่ที่เด็ก” ผมถอนหายใจยาว รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ

“ใช่ กูรู้ว่าสิ่งที่น้ากูทำยังไงก็ผิด แต่ยังไงก็น้า”

“ผมเข้าใจ”

“น้าปรางเป็นน้องสาวแม่เลยใช้คนละนามสกุลกับกู คินถึงไม่เคยเอะใจ แล้วกูก็ไม่อยากให้มันรู้ด้วย”

“ผมรับปากว่าจะไม่บอก”

“ขอบใจมาก แล้วก็ช่วยเก็บเรื่องที่กูเล่าเป็นความลับด้วย ไม่ใช่เพื่อกูแต่เพื่อไอ้คิน”

“ผมรู้ ผม่ไม่เล่าแน่”

“ขอบใจมาก” พี่นทยื่นมือมาตบบ่าผมก่อนลุกขึ้นยืน

“พี่ไปก่อน”

“ครับ”

พี่นทเดินไปนานแล้วแต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกโหวงในอก นึกอยากตบปากตัวเอง ผมไม่รู้อะไรสักนิดแต่กลับตัดสินคนอื่น ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเจ็บปวดแค่ไหน

• • • • •

“ไอ้ปาย มึงกลับหอไปก่อนเลย”

“อ้าวแล้วมึง..”

ผมไม่ได้อยู่ฟังปายพูดจนจบประโยค พยายามเร่งฝีเท้าเพื่อตามร่างสูงของใครบางคนให้ทัน

“กลับแล้วเหรอวะ”

คนที่เดินอยู่ด้านหน้าชะงัก หันกลับมามองผม

“ใช่”

“งั้นเหรอ” ผมก้าวเท้าเข้าไปหา

“แม่บ้านมึงกลับมาหรือยัง”

“ยัง”

“น่าสงสาร” ผมโคลงศีรษะ “งั้นเดี๋ยวกูไปทำข้าวเย็นให้ ถือว่าชดเชยที่ไม่ได้ทำความสะอาดรอบสระให้มึง กูไม่ชอบติดหนี้ใคร”
ดวงตาคู่นั้นจ้องเข้ามาในดวงตาของผม

“หายโกรธแล้วเหรอ”

“ใครโกรธมึง” ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง “จะโกรธทำไม มึงมันไม่มีมารยาทเสมอต้นเสมอปลายอยู่แล้ว”

“หึ”

“จะยืนอยู่อีกนานไหมเดี๋ยวรถก็ติดหรอก”

“ไม่ขับกลับมาส่งนะ”

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวกูนอนบ้านมึงเลย พรุ่งนี้ค่อยมาพร้อมกัน”

“...”

“อย่างกน่า” ผมตบมือไปบนหลังของอีกฝ่ายแรงๆ

“บ้านมึงมีตั้งสี่ห้องนอน รับรองว่ากูจะอยู่เงียบๆ ไม่รบกวน”

“แค่คุณอยู่ก็รบกวนแล้ว”

“อ้าวไอ้นี่!” ผมเงื้อมือขึ้น

“หึๆ”

“วันนี้กูอารมณ์ดีหรอกนะจะปล่อยไปสักวัน” ผมลดมือลง ซ่อนรอยยิ้มดีใจเอาไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มได้

“ไปได้แล้ว” ผมเริ่มออกเดิน

“ว่าแต่เหล้าที่อยู่ในตู้เปิดได้ไหมวะ กูอยากลองชิมว่าของแพงมันดียังไง”

“ไม่ได้”

“แม่งโคตรงก”

“หึๆ”

สายตาที่ลอบมองอีกฝ่ายอ่อนแสงลง ผมคิดว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความสงสาร แต่เป็นความเห็นอกเห็นใจ และเป็นห่วงมากกว่า

ผมไม่ถนัดปลอบใจใคร จึงได้แต่หวังว่าการมีเพื่อนร่วมดื่มสักคนจะทำให้วันนี้ไม่แย่จนเกินไป

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[JokerGirl]

คินเจอมาหนักจริงๆ ภา(คิน)ก็มาเติมความสดใสให้หน่อยนะ

[diltosscap]

เศร้าแทนภาคิน

[iceman555]

 

[areenart1984]

น่าฉงฉานนายคิน โดนคนที่ไว้ใจหักหลัง 

[arij-iris]

คนที่ต้องรับบาดแผลจากทุกฝ่ายก็คือเด็ก

[เป็ดอนุบาล]

         พาร์ทอดีตของคินช่างน่าสงสารรร

แต่ไม่เป็นไรคินอีกคนคือแสงสว่างที่จะทำให้คินอีกค

นที่สดใสกลับมา...รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

อ่านสนุกมากชอบแนวนี้

อ่านวนรอตอนต่อไปค่ะ

[snowboxs]

สงสารพี่คินว่ะ เป็นเราคงให้อภัยคนทั้งคู่ได้ในสักวัน แต่จะให้รู้สึกเหมือนเดิมคงเป็นไปไม่ได้ ให้อภัยได้ แต่คงอยู่ร่วมกันและสนิทกันไม่ได้อ่ะ นี่ขนาดเราเป็นคนไม่ค่อยโกรธใครนะ
แต่คนทั้งสองที่ทำคิน มันเป็นเรื่องที่สาหัสเกินไป

[HanATarO]

มันคงต้องมีสักวันที่ปล่อยวางได้นะ

[Ti0590]

ถ้าน้องภา เอ้ยยย น้องคิน ทำดีกับพี่คินมากๆแบบนี้แล้วพี่คินหลงรัก แล้วน้องภาปฎิเสธ พี่คินจะเคว้งนะ เพราะงั้นน้องภา ห้ามปฏิเสธพี่คิน

[O-RA DUNGPRANG]

เอาใจช่วยให้พี่คินพบความสุขและละทิ้งความรุ็สึกแย่ ๆ ที่ผ่านมาได้เร็ว ๆ นะ
ไม่อยากพูดว่าให้ปล่อยวาง ไม่อยากพูดว่าให้ให้อภัยเพราะรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยกับสิ่งที่เจอ เลยได้แต่เอาใจช่วย 

[sailom_orn]

  

[Kelvin Degree]

สุดท้ายเด็กก็ต้องรับผิด,,,

[fullfinale]

 

[van16]

เป็นกำลังใจให้พี่คินกับน้องคิน

[ommanymontra]

 

[DrSlump]

 

[miikii]

ทำอะไรไม่คิดถึงลูกเลย
กลายเป็นสร้างแผลให้เด็กคนนึงอ่ะ 

[Jibbubu]

สงสารคิน เป็นเราก็คงให้อภัยได้ยากเหมือนกันแต่ก็คงมีซักวันที่ให้อภัยได้ แต่ถ้าจะให้กลับอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวสุขสันต์ก็คงต้องขอบายต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะมันคงไม่สนิทใจที่จะอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว

[Ginny Jinny]

มันพูดยากง่ะ กอดคินแน่นๆ

[somberness]

 สู้ๆนะพี่คิน  

[golove2]

สงสารพี่คิน
ฝากน้องคินดูแลพี่คินด้วยนะ

 

[ซีเนียร์]

  

[วายซ่า]

น้องคินไปอยู่เป็นเพื่อนพี่คินนะ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป

[Monkey D lufy]

พี่คิน น้องคิน  น่าร๊ากกกก

[KKKwanGGG]

พี่คินกับน้องคิน  รอตอนต่อไปนะครับ