say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะหินผามองหน้าน้องตอนที่ถามคำถามนั้นออกไป เขาไม่แน่ใจหรอกว่าสีหน้าของตัวเองเป็นอย่างไร ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่ออกอาการมากจนเกินไปก็เท่านั้น
“ผมก็... ไม่รู้หรอกครับ อาจจะจีบหรืออาจจะไม่จีบก็ได้” สายน้ำตอบ
“ยังไงกันเรา”
“ก็ผมไม่ได้สนใจน่ะครับว่าเขาจะจีบผมไหม หรือเขาจะชอบผมหรือเปล่า เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ได้ชอบเขาอยู่ดีน่ะครับ”
“ทำไมล่ะ เขาไม่ดีตรงไหนเหรอ” หินผาถามต่อ เขาอยากรู้ความรู้สึกทั้งหมดของสายน้ำ
คนถูกถามส่ายหน้าไปมา “ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดีหรอกครับ แต่ยังไงดีล่ะ ความรู้สึกของผมที่มีต่อไอซ์คือแค่เพื่อน แค่เพื่อนกันเท่านั้นน่ะครับ ให้ผมพัฒนาความรู้สึกต่อไป หรือให้ทำใจชอบเขาแบบแฟน แบบคนรักผมทำไม่ได้ เพราะผมวางเขาไว้ในฐานะเพื่อนเท่านั้นครับ”
“หรือเพราะจริง ๆ แล้วเรา... ไม่ได้ชอบผู้ชาย อย่างนั้นหรือเปล่า”
“อ่ะ... จริง ๆ ไม่เกี่ยวหรอกครับ” สายน้ำหลุบตาลงก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย “ผมเป็นคนให้อิสระเรื่องเพศครับ ผมไม่ได้คิดว่าผมจะต้องชอบผู้หญิงหรือชอบผู้ชาย ผมแค่คิดว่าผมชอบใครแค่นั้นครับ ไม่ได้มองถึงเพศสภาพของเขาเลย”
พอได้ยินคำตอบของสายน้ำคนถามคำถามอย่างหินผาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “พี่ก็เหมือนกัน”
“ครับ?” ได้แต่ทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่หินผาพูดเมื่อครู่
“พี่หมายถึงว่าพี่เองก็ให้อิสระเรื่องเพศเหมือนกัน ถ้าความรู้สึกบอกว่าชอบ ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เพศไหน พี่ก็ชอบโดยไม่สนเงื่อนไขอะไรอื่น ๆ” หินผาพูดพร้อมกับมองใบหน้าของน้องอย่างไม่ละสายตาไปไหน
สายตาที่หินผามองมาทำเอาสายน้ำรู้สึกเงอะงะไปหมด ไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ตรงไหน มือทั้งสองข้างจะกำหรือแบ หรือจะวางไว้ตรงไหนดี ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเป็นของเขาเอง แต่ทำไมเขาถึงไม่สามารถบังคับร่างกายของตัวเองได้เลย
“ค ครับ”
“พี่มีข้อเสียอยู่อย่าง พี่เป็นคนรู้ตัวช้า กว่าจะรู้ตัวว่าชอบเขาก็ใช้เวลาเสียตั้งนาน แต่ถ้าพี่มั่นใจว่าชอบแล้ว จริงจังแล้วพี่ก็จะทำทุกอย่างให้เขามั่นใจว่าพี่จริงจังกับเขาจริง ๆ”
“ครับ” สายน้ำได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปดี เพราะเขาไม่รู้ว่าที่หินผาพูดนั้นต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่
“สรุปว่าเราไม่ได้ชอบไอซ์ใช่ไหม”
อยู่ ๆ หินผาก็เปลี่ยนคำถามเสียจนสายน้ำได้แต่ทำหน้างงแต่ก็พยักหน้ารับยืนยัน “ครับ ผมไม่ได้ชอบไอซ์ครับ”
“แล้วเราชอบพี่ไหม”
“ห๊ะ!” สายน้ำร้องออกมาอย่างตกใจ รู้สึกว่าร่างกายเงอะงะไปหมดทำอะไรไม่ถูก “พ พี่หมาย หมายถึง...”
“แต่พี่ชอบเรานะ” ยังไม่ทันที่สายน้ำจะได้พูดจบประโยค หินผาก็พูดออกมาอีกครั้งให้ลมหายใจของสายน้ำสะดุด จนเกือบจะลืมวิธีหายใจไปแล้ว
“พี่...”
“พี่รู้ว่ามันอาจจะเร็วไปหน่อย หรืออาจจะทำให้เราตกใจ แต่พี่ก็อยากจะบอกว่าพี่ชอบเรา” หินผามองเข้าไปในตาของน้อง เขาอยากให้สายน้ำเชื่อและมั่นใจในสิ่งที่เขาพูด
“ค คือผม... ม ไม่แน่ใจว่าพี่ห หมายถึงยังไง” ยากเหลือเกินกว่าจะพูดออกมาได้จนจบประโยค สายน้ำยังคงอึ้ง และตกใจกับสิ่งที่ได้ยินอยู่เลย ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นถูกต้องหรือไม่
หินผากระแอมไอก่อนจะพูดออกมาอีกครั้งให้สายน้ำเข้าใจ “พี่ชอบเรา ไม่ได้ชอบแบบพี่น้อง แต่แบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะชอบใครสักคนได้ พี่เชื่อว่าเราก็อาจจะพอรู้ความรู้สึกของพี่บ้าง”
“คือผม คือ... คือว่า” ใบหน้าหล่อเหลาของสายน้ำแดงก่ำไปหมด เจ้าตัวไม่รู้จะทำยังไงกับสถาการณ์ในตอนนี้ดี สุดท้ายก็หันไปหยิบหมอนอิงมากอดแล้วซุกหน้าลงไปแทนการมองคนตรงหน้า
หินผามองการกระทำของน้องอย่างตกใจก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา คนอายุมากกว่าย้ายตัวเองมานั่งข้างสายน้ำมือวางบนไหล่ของคนที่งอตัวซุกหน้ากับหมอนอิงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองกัน
“สายน้ำ ไม่ซุกหน้าแบบนั้นเดี๋ยวหายใจไม่ออก เงยหน้าขึ้นมาก่อนเร็ว ลุกมาคุยกันก่อนสายน้ำ”
สายน้ำส่ายหน้าไปมา ตั้งมั่นแน่วแน่ว่าจะไม่เงยหน้าขึ้นแน่นอน คนพี่ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของน้อง แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเกิดหายใจไม่ออกขึ้นมาเสียก่อนเลยต้องยื้อแย่งหมอนอิงใบที่สายน้ำซุกหน้าเอาไว้ออกมา พอไม่มีหมอนมาให้พักพิง สายน้ำก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ใบหน้าหล่อเหลาดีกรีถึงเดือนมหาวิทยาลัยแดงก่ำจนหาสีเดิมไม่เจอ
แต่สีหน้า ท่าทางของเดือนมหาวิทยาลัยตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าหล่อมากทีเดียวในความรู้สึกของหินผา อีกฝ่ายดู... น่าเอ็นดูเป็นที่สุด
“สายน้ำเรามาคุยกันให้เข้าใจก่อน”
“คุยอะไรครับ...” สายน้ำพยายามที่จะไม่มองคนตรงหน้า แค่นี้หัวใจของเขาก็ทำงานหนักมากแล้ว
“เรารู้ใช่ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงกับเรา” หินผาขยับตัวนั่งหันหน้าไปหาสายน้ำทั้งตัว แม้ว่าคู่สนทนาของเขาจะไม่หันมามองเขาเลยก็ตาม
“ผม... ไม่แน่ใจ” สายน้ำตอบกลับมาเสียงเบา “ไม่เชิงว่าไม่รู้แต่ผมไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูก ผมแค่ไม่อยากคิดเอาเองว่าพี่... ช... ชอบผม หรือว่ารู้สึกยังไงกับผม”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็มั่นใจได้แล้วว่าพี่ชอบเราจริง ๆ เราจะได้ไม่ต้องกลัวแล้วก็กังวลไปเองอีก” เสียงทุ้มน่าฟังของหินผาทำเอาหัวใจของสายน้ำสั่นไหวอย่างรุนแรง “แล้วเราล่ะ รู้สึกยังไงกับพี่”
“ผม...”
“พี่ไม่ได้บังคับให้เราตอบรับความรู้สึกของพี่นะ แต่ถ้าหากเราไม่ได้ชอบพี่อย่างที่พี่ชอบเรา ให้โอกาสพี่ได้ไหม ให้โอกาสพี่ได้ลองพยายามสักครั้ง”
“ล แล้วถ้าผม... ม ไม่ได้ชอบพี่...”
หินผายิ้มให้ “ถ้าพี่ได้ลองพยายามแล้ว สุดท้ายแล้วเรายังไม่ชอบพี่ พี่ก็จะไม่เรียกร้องอะไร พี่จะเป็นพี่หินผาของน้องสายน้ำตลอดไป แต่ถ้าเกิดว่าเราชอบพี่... ช่วยเป็น...”
“เป็นแฟนกับผมนะ!” สายน้ำพูดแทรกขึ้นมาเสียงดัง
“เดี๋ยว... เราว่ายังไงนะ” หินผาถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกหรือเปล่า
“ผ ผมป เปล่าพูด” ส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไร ที่พูดออกไปเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เสียงเบา ๆ ทำไมอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน
“โกหก” เคาะจมูกเด็กขี้โกหกไปที “พี่ได้ยินอยู่”
“แล้วพี่จะถามย้ำทำไมล่ะครับ...”
“ก็ไม่แน่ใจ กลัวว่าจะฟังผิดไปเลยถามย้ำให้แน่ใจอีกรอบว่าเรา... ขอพี่เป็นแฟนจริง ๆ หรือเปล่า” หินผายิ้ม มองคนขี้เขินอย่างชอบใจ เขาเขย่ามือของน้องเล่นอย่างเรียกร้องความสนใจ “ว่ายังไง ขอพี่เป็นแฟนจริงหรือเปล่า”
สายน้ำได้แต่เม้มปากอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี สุดท้ายก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง รวบรวมความกล้าในการพูดอีกครั้ง
“ครับ... ผมขอพี่เป็นแฟน”“หึหึ เจ้าเด็กน่ารัก” หินผาหัวเราะขำ เอ็นดูคนน้องสุดใจจนต้องคว้าอีกฝ่ายมากอดเอาไว้ ใครจะไปคิดว่าเจ้าเด็กขี้เขินคนนี้จะโผลงขอเขาเป็นแฟนออกมาแบบนั้น
หินผารับรู้ว่าสายน้ำคิดกับเขาอย่างไร อาจจะเพราะพอรู้ว่าตัวเองก็ชอบน้อง สายตาของหินผาเลยจับจ้องอยู่ที่น้องเกือบตลอดเวลา และสายตาของสายน้ำเวลาที่มองมาที่เขาก็ไม่ต่างจากสายตาของเขาตอนมองไปที่สายน้ำเลย สายตาของคนที่บอกว่ารัก...
ถึงจะมั่นใจว่าสายน้ำเองก็คิดอย่างเดียวกับเขา แต่หินผาก็ไม่ได้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นขนาดนั้น เขายังเผื่อใจเอาไว้ ถ้าหากว่าสิ่งที่เขาคิดไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าหากคำตอบของสายน้ำบอกว่าไม่ได้ชอบ เขาก็พร้อมที่จะพยายาม เผื่อทำทุกวิถีทางให้น้องชอบเขา และสุดท้ายแล้ว... ไม่ว่าคำตอบของน้องจะเป็นอย่างไรเขาก็ยินดีที่จะรับทุกสถานะของเขากับสายน้ำ
แต่ใครจะไปคิด... ว่าสายน้ำจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาเอง
“ล แล้วคำตอบ...” ได้แต่พูดเสียงอู้อี้เพราะเขิน แถมยังโดนคนพี่กอดเอาไว้แน่นอีก
“พี่ชอบเราขนาดนี้ จะไม่ให้ตกลงเป็นแฟนได้ยังไง” หินผาตอบคำถามของน้อง “เราเป็นแฟนกันนะ”
พอหินผาตอบแบบนั้นสายน้ำก็ลุกพรวดแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนทันที โดยมีหินผามองไปอย่างตกใจแต่เพราะใบหูแดง ๆ ของสายน้ำก็พอบอกได้ว่าเจ้าตัวหนีเพราะเขิน เขาหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายก่อนจะเดินไปอยู่หน้าประตูห้องนอน
“สายน้ำ” หินผาเคาะประตูเรียกคนข้างใน “ออกมาคุยกันก่อนเร็ว เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากคนในห้อง
“สายน้ำ ทำไมอยู่ ๆ ก็เดินหนีมาแบบนี้ล่ะเรา” ถามด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ เพราะก็พอจะรู้อยู่ว่าเพราะอะไรอีกฝ่ายถึงได้เดินหนีมาแบบนี้ “เจ้าเด็กขี้เขิน”
“...” ยังคงไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมา แต่หินผาได้ยินเสียงกุกกักจากอีกฝั่งของประตู คิดว่าคนที่เดินหนีเข้าห้องนอนมาคงจะเดินมายืนอยู่หน้าประตู
“ถ้ายังไม่ออกมาพี่จะกลับแล้วนะ” หินผาเคาะประตูอีกรอบ “สายน้ำ... แฟนครับ”
“พี่หินผา” อีกฝ่ายร้องออกมาเหมือนตกใจกับคำที่ได้ยิน
“ตกใจอะไรของเรา” หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูคนหลังประตู “ก็เราขอพี่เป็นแฟนเองไม่ใช่เหรอ พี่ก็ตอบตกลงไปแล้ว เรียกว่าแฟนผิดตรงไหนกัน”
“ก็รู้อยู่ว่าผมเขิน... ยังจะแกล้งผมอีก” สายน้ำยอมพูดออกมาตรง ๆ ให้หินผาหัวเราะอีกรอบ
“เจ้าเด็กขี้เขิน ออกมาเร็ว”
คราวนี้ประตูห้องนอนค่อย ๆ แง้มเปิดออกทีละนิดก่อนที่หินผาจะเห็นแฟนหมาด ๆ ของตัวเองยืนหน้าแดงอยู่หลังบานประตู คนอายุมากกว่าเอื้อมมือไปจับข้อมือก่อนจะดึงรั้งให้อีกฝ่ายเดินตามออกมานั่งที่โซฟาตามเดิม
“ยิ้มอะไรครับ” สายน้ำถาม เขายังไม่กล้ามองหน้าหินผาตรง ๆ เลยตั้งแต่เดินออกจากห้องนอนมา ได้แต่เสตามองตรงนู้นบ้าง ตรงนี้บ้างไปทั่วห้อง ยกเว้นแค่คนตรงหน้าที่วางสายตาเพื่อมองไม่ได้จริง ๆ
“ยิ้มเรานั่นแหละ” หินผาส่ายหน้า นึกขำทั้งตัวเอง แล้วก็น้องด้วย
“ทำไมครับ”
“ก็ขำน่ะสิ อยู่ ๆ ก็พูดขอพี่เป็นแฟน แล้วก็หนีพี่เข้าห้องนอนไปซะอย่างนั้น จะไม่ให้พี่ขำได้ยังไงกัน” เอื้อมมือมายีผมของสายน้ำซะจนยุ่งไปหมด แต่สาน้ำเองก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายเล่มผมเขาไปอย่างนั้น
“ก็ผมเขิน”
“แล้วทำไมถึงกล้าขอพี่เป็นแฟน หือ” นี่ก็เป็นอีกข้อสงสัยหนึ่งของหินผาที่อยากจะได้คำตอบ
วันนี้... สิ่งที่หินผาตั้งความหวังเอาไว้ก็เพียงแค่ว่าสายน้ำรับฟังความรู้สึกของเขา แม้อาจจะยังไม่ตอบตกลงคบก็ไม่เป็นไร เขาก็จะตามจีบน้องต่อไปจนกว่าน้องจะตอบตกลง แต่ใครจะคิด... อยู่ ๆ สายน้ำก็ขอเขาเป็นแฟนเสียอย่างนั้น แถมยังเขินจัดจนหนีเข้าห้องนอนไปแบบนั้นอีก
“ก็...” สายน้ำเม้มปาก ระงับความเขินของตัวเอง พยายามที่จะควบคุมร่างกายของตัวเขาไม่ให้เขินจนระเบิดตัวเองไปก่อน “ผ ผม... ผมชอบพี่เหมือนกัน”
เสียงของสายน้ำเบาหวิวแต่เพราะอยู่ใกล้กันแค่นี้ ในห้องที่มีเพียงแค่พวกเขาสองคน ไม่มีเสียงอะไรรบกวนหินผาจึงได้ยินคำพูดของสายน้ำอย่างชัดเจน
“ผมไม่แน่ใจว่าความรู้สึกพี่ที่มีต่อผมคืออะไร ผมถึงไม่เคยพูด เพราะแค่ได้สนิทกับพี่อีกครั้งมันก็มากเกินกว่าที่ผมคิดเอาไว้แล้ว”
“พอรู้ว่าพี่ก็รู้สึกกับเราแบบเดียวกันก็เลยขอพี่เป็นแฟนอย่างนั้นเหรอ”
สายน้ำพยักหน้าหงึกหงัก “ใช่ครับ ผมแค่... ไม่อยากช้าไปกว่านี้แล้ว เพราะที่ผ่านมามันช้าไปนานมากเลย”
“จริงของเรานะ มันช้าไปมากแล้ว ก็ไม่ควรช้าไปกว่านี้แล้วล่ะ” มือของหินผายังคงวางอยู่บนผมนุ่มของสายน้ำแล้วลูบไปมาอย่างเอ็นดู “ขอบคุณนะ”
“ครับ? เรื่องอะไรครับ”
“ขอบคุณที่เราชอบพี่ไง แล้วก็ขอบคุณที่ขอพี่เป็นแฟนด้วย”
“พี่อย่าแกล้ง”
หินผาหัวเราะเมื่อได้ยินน้องพูดแบบนั้น เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้ เขาจะไม่แกล้งอีกฝ่ายแล้ว แต่ทดคำพูดเอาไว้ในใจว่าเฉพาะวันนี้เท่านั้น เพราะสายน้ำของเขา... น่าแกล้งเสียขนาดนั้น
“ป่านนี้แล้ว” หินผาหันไปดูเวลา “พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า เดินทางมาเหนื่อย ๆ เราจะได้พักผ่อน”
“ครับ” พออีกฝ่ายบอกจะกลับ สายน้ำก็รู้สึกใจหวิว ๆ ยังไม่อยากให้พี่รีบกลับ แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี อีกอย่างหนึ่งหินผาเองก็เหนื่อยจากการเดินทางมาเหมือนกัน แล้วแทนที่จะได้กลับไปพักเลยยังแวะมาส่งเขาก่อนอีก “พี่เองก็ต้องพักเหมือนกัน”
“อือ”
“เดี๋ยวผมลงไปส่งข้างล่างครับ”
สายน้ำเดินไปแจ้งเจ้าหน้าที่คอนโดว่าต้องการเรียกรถแท็กซีเพื่อให้รปภ. ของคอนโดเรียกรถให้เข้ามารับด้านใน หลังจากแจ้งความต้องการเรียบร้อยทั้งสองคนก็เดินไปยืนรอรถอยู่ตรงประตู
“เราก็รีบพักผ่อนล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า”
“มีครับ ตอนเช้าเลยด้วย แล้วพี่ล่ะ”
“พี่มีตอนบ่ายอย่างเดียว” หินผาตอบหลังจากเคลื่อนโทรศัพท์เพื่อหาดูเวลาเรียนในวันรุ่งขึ้น “รถมาแล้ว อย่างนั้นพี่ไปแล้วนะ”
“พี่หินผาครับ!” สายน้ำเรียอีกฝ่ายตอนที่กำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
“หือ...”
“ฝันดีนะครับคืนนี้ พักผ่อนเยอะ ๆ ครับ แล้วก็... ถึงห้องแล้วบอกผมด้วยนะครับ”
“ครับ ถึงแล้วเดี๋ยวพี่โทรหาอีกที”
หินผาขึ้นรถออกไปแล้วโดยมีสายน้ำยืนส่งจนรถแท็กซีที่อีกฝ่ายนั่งเลี้ยวออกจากคอนโดไปถึงได้เดินกลับขึ้นไปบนห้อง สายน้ำพุ่งตรงไปยังโซฟานอนคว่ำหน้าซุกกับหมอนอิงทันที แก้มที่หายร้อนไปก่อนหน้านี้ตอนนี้กลับมาแดงก่ำอีกครั้งแล้ว เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
“แม่ครับ... น้ำหัวใจจะวายแล้วจริง ๆ”
“น้ำได้เป็นแฟนกับพี่หินผาแล้วครับแม่...”
“น้ำต้องฝันไปแน่ ๆ เลย”
เจ้าตัวได้แต่บ่นพึมพำอยู่กับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทุกอย่างมันคือเรื่องจริง แต่เพราะความเจ็บและรอยแดงบนแขนที่ลองหยิกดูเป็นของจริง นั่นก็พอทำให้สายน้ำเชื่อได้
ว่าตอนนี้ระหว่างเขากับหินผา...
ขยับความสัมพันธ์ขึ้นมาอีกหนึ่งขั้นแล้ว❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖
OoO!!! เขาเป็นแฟนกันแล้วจ๊ะแม่จ๋า
เจ้าน้องขอพี่เป็นแฟนเองด้วย O M G!!!
เจ้าเด็กคนนี้นี่ ขอตีสักทีได้ไหม อยู่ ๆ ไปขอพี่เขาเป็นแฟนเฉย
ไม่รอให้พี่เขาจีบ เขาขอเป็นแฟนก่อนเลย
ฮึ่ม!!
มันน่าจริง ๆ เลย เจ้าเด็กขี้เขิน!!
แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า
ปล. เค้ามี Line@ แล้วน้า แอดมาคุยเล่น ติดตามข่าวได้เลยนะ
Line@ : @f.gc (มี @ มี . (จุด) ด้วยน้า)
#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ
หัวข้อ: Faculty of Love . 2 : เมื่อหินผาจรดสายน้ำ l ครั้งที่ "21" [END] l P.23 07-04-63 (อ่าน 77931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก