หัวข้อ: Faculty of Love . 2 : เมื่อหินผาจรดสายน้ำ l ครั้งที่ "21" [END] l P.23 07-04-63

[memozy]

งื้ออออ 

รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ 

[Billie]

 

[Naenprin]

 

น่าร้ากกก ชอบนิยายของฟางมากจริงๆๆๆ

[net. net_n2537]

 

[fangiily]

say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ

ครั้งที่ | “11”

❖ ❖ ❖ ต่อค่ะ 100% ❖ ❖ ❖

“นั่งทำหน้าอะไรของเรา” สายน้ำเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงของหินผา



“อ่อ... พอดีทางสโมฯ ทักข้อความมาหาผมน่ะครับ เขาอยากให้ผมเข้าร่วมโครงการแบ่งปันความสุขให้น้องน่ะครับ” สายน้ำตอบคำถามพร้อมกับรับชามใส่โจ๊กที่พนักงานของร้านยกมาเสิร์ฟพอดี



“แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่อยากทำเหรอ” หินผาถาม



“ไม่ใช่ครับ” สายน้ำส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “ผมไม่มีปัญหาเรื่องการเข้าร่วมโครงการอยู่แล้ว ยินดีเสียอีก แต่พอดีทางสโมฯ เขาบอกว่าอาจจะต้องมีการถ่ายรูปโปรโมท หรือไม่ก็ต้องทำเป็นคลิปสั้นอะไรพวกนี้น่ะครับ ผมหนักใจเรื่องพวกนี้มากกว่า ไม่ชิน”



หินผาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในความรู้สึกของสายน้ำ “ตอนปีหนึ่งปีสองพี่ก็เคยไปถ่ายรูปโปรโมทพวกโครงการอะไรแบบนี้อยู่เหมือนกัน ไม่ต่างอะไรกับที่เราไปถ่ายรูปโปรโมทตอนประกวดดาวเดือนหรอก”



“ครับผม”



“แล้วมีถ่ายรูปโปรโมทเมื่อไหร่ล่ะ”



สายน้ำหยิบโทรศัพท์มากดดูวัน เวลาที่ทางสโมสรนักศึกษานัดมาเพื่อให้เขาเข้าไปถ่ายรูปโปรโมท “อีกสองวันครับ ก็... วันพุธตอนห้าโมงเย็นครับ”



“อือ... วันนั้นพี่มีนัดคุยงานกับอาจารย์ตอนสี่โมงเย็น ไม่แน่ใจจะเลิกกี่โมง”



“ครับ” สายน้ำทำหน้างง ไม่เข้าใจในสิ่งที่หินผาพูด



“ไม่อย่างนั้นพี่จะไปเป็นเพื่อนเราไง”



“ออ... ที่จริงไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมชวนเพื่อน ๆ ผมไปเอง จะได้ไม่รบกวนพี่หินผา” สายน้ำเอ่ยปฏิเสธ ส่วนหนึ่งเพราะเกรงใจจริง ๆ อย่างที่บอก แต่อีกส่วนหนึ่งคือไม่อยากให้หินผาไปเห็น ไม่ใช่ว่าอะไรกลัวว่าตัวเองจะไม่มีสมาธิในการทำงานเพราะคงจะต้องเอาแต่มองหินผาแน่นอนเลย



“เอาอย่างนั้นเหรอ”



“ครับ แบบนั้นแหละครับ พี่จะได้อยู่คุยกับอาจารย์ได้สะดวก ไม่ต้องมากังวลเรื่องผม เดี๋ยวผมให้เพื่อน ๆ ไปด้วย”



“โอเค ถ้าเราว่าตามนั้นก็ตามนั้น แต่ถ้าพี่เลิกเร็วก็อาจจะแวะไปหาละกันนะ”



“ได้เลยครับ” สายน้ำพยักหน้ารับ



“รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทันเอานะ”



ทั้งสองคนต่างหันมาจัดการกับโจ๊กตรงหน้าแทน ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อยหินผาจ่ายเงินค่าโจ๊กทั้งของเขาเองแล้วก็ของสายน้ำก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากร้านไปขึ้นรถของหินผาก่อนที่เจ้าของรถจะขับตรงไปยังมหาวิทยาลัย



“เอาไว้เจอกัน ตั้งใจเรียนล่ะ” หินผายกมือขึ้นยีผมของสายน้ำระหว่างที่ยืนอยู่หน้าอาคาร



“ครับผม พี่ก็ตั้งใจเรียนนะครับ”



“หึ บอกตัวเองเถอะเรา” ยกมือเคาะหน้าผากของสายน้ำไปทีอย่างมันเขี้ยวก่อนที่พวกเขาจะแยกกันไป



หินผาเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องเรียน ส่วนสายน้ำเดินไปหาเพื่อน ๆ ที่นั่งรอเวลาเรียนอยู่ที่หน้าอาคาร



“มึงมายังไงวะ พี่หินผาเหรอ” แบงก์ถามเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาใกล้



สายน้ำพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ตั้ม “ใช่แล้วล่ะ แล้วสองสาวล่ะยังไม่มาเหรอ”



“ยังไม่มา” ตั้มเป็นคนตอบคำถาม “ช่วงนี้มึงไปไหนมาไหนกับพี่หินผาบ่อยนะ”



“ก็... ใช่ อย่างที่เคยบอกไงว่าจริง ๆ กูรู้จักกับพี่หินผามาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ละแบบตอนนั้นสนิทกันมากไงพอได้เจอกันก็เลยสนิทกันไว เพราะเด็ก ๆ กูก็ไปไหนมาไหนกับพี่หินผาตลอดอยู่แล้ว บางทีก็ไปนอนค้างที่บ้านอะไรแบบนี้ ก็เลยแบบสนิทกันไง”



“เดี๋ยว ๆ ใจเย็นนะมึง คือไอ้ตั้มแม่งถามแค่ประโยคเดียว มึงเล่าซะอย่างกับเขียนเรียงความ” แบงก์ยกมือห้ามเมื่อได้ยินสายน้ำตอบคำถามรัว ๆ แบบนี้ “มึงดูรน ๆ นะ”



“บ้าแล้ว ไม่ได้รนอะไรสักหน่อย กูแค่เล่าให้พวกมึงฟังไง” สายน้ำรีบปฏิเสธทันที



แต่เพื่อนทั้งสองคนกลับถอนหายใจออกมา “มึงรู้ตัวไหมว่าเป็นคนโกหกไม่เก่ง แล้วก็เป็นคนที่แสดงสีหน้าไม่เก่งด้วย”



“หะ...”



“จำได้ไหมที่พวกกูเคยถามสมัยที่เพิ่งรู้จักมึงใหม่ ๆ อ่ะ ว่ามึงย้ายมาทำไม ย้ายกลับมาหาใครหรือเปล่าน่ะ” ตั้มทบทวนความจำให้ ซึ่งแค่เริ่มพูดสายน้ำก็รู้สึกว่าตัวเองจะเหงื่อออกด้วยความกังวลเสียแล้ว



“เออ ตอนนั้นมึงไม่ยอมตอบอะไร แต่ตอนนี้กูไม่ต้องให้มึงตอบละ” แบงก์ยักคิ้วให้สายน้ำก่อนจะหันไปยักคิ้วให้กันกับตั้ม



“อะไรของพวกมึงเนี่ย”



“มึงตามพี่หินผามาใช่ไหม”



สายน้ำทำตาโตตอนที่ได้ยินเพื่อนถามแบบนั้น เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี และท่าทางร้อนรนเป็นกังวลของสายน้ำทำให้เพื่อนทั้งสองคนต้องรีบพูดต่อ



“เฮ้ย! ใจเย็น ไม่ต้องรนขนาดนั้นก็ได้ พวกกูไม่ได้อะไรเลยโว้ย” ตั้มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกมือจับแขนของสายน้ำเอาไว้อย่างต้องการบอกให้เพื่อนใจเย็นลง



“เออ... ขอโทษที” สายน้ำได้แต่ยิ้มแหย



“แสดงว่าสิ่งที่พวกกูคิดคือความจริงสินะ กับท่าทางแบบนี้ของมึงน่ะ” แบงก์ถามถึงความคิดของตัวเอง ซึ่งสายน้ำก็ได้แต่พยักหน้ารับ “มึงชอบพี่หินผาสินะ”



“หะ...” เป็นอีกรอบที่สายน้ำทำตาโต แต่คราวนี้มีออฟชั่นเสริมเป็นริ้มแดง ๆ ที่ปรากฏอยู่ข้างแก้มทั้งสองข้าง และมันค่อย ๆ ลามไปทั่วใบหน้า



“ชัดเจน” ปฏิกิริยาที่ค่อนข้างซื่อตรงของสายน้ำ บ่งบอกชัดเจนว่าสิ่งที่แบงก์กับตั้มคิดนั้นคือเรื่องจริง



“พวกมึง... รู้ได้ยังไง” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอสายน้ำใช้เวลาไปเป็นนาทีเหมือนกัน



“ความรู้สึกส่วนตัวกูนะ ตอนแรกกูก็ไม่รู้หรอกแต่แค่มั่นใจว่าต้องมีใครสักคนที่ทำให้มึงย้ายกลับมาก็อย่างที่กูบอกไปตอนเจอมึงใหม่ ๆ นั่นแหละ แต่กูแค่ไม่รู้ว่าใครก็เท่านั้น แต่พอมาหลัง ๆ ที่มึงเริ่มสนิทกับพี่หินผา แล้วก็บอกว่าพี่หินผาคือพี่ที่รู้จักตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ กูก็เลยมองภาพอะไรชัดขึ้น” แบงก์ตอบคำถาม แต่ดูเหมือนว่าคำตอบนั้นจะไม่ได้ไขข้อข้องใจของสายน้ำสักเท่าไหร่เพราเจ้าตัวยังคงทำหน้างุนงงอยู่



“ง่าย ๆ เลยคือ สายตาของมึงเวลามองพี่หินผา มันบ่งบอกชัดเจนมากว่ามึงรู้สึกยังไง” ตั้มสรุปให้สั้น กระชับแล้วก็เข้าใจง่าย



“แต่มึงก็เก็บความรู้สึกเก่ง เวลามองอยู่กับพี่หินผามึงไม่ค่อยแสดงอาการอะไรเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นการแอบมองละก็ สายตามึงชัดเจนมาก พวกกูอยู่กับมึงแทบจะตลอด ไม่แปลกที่จะสังเกตเห็นได้”



สายน้ำถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้ารับ “อือ กูชอบพี่หินผาจริง ๆ นั่นแหละ ที่ย้ายกลับมาประเทศไทยก็เพราะพี่หินผาเหมือนกัน” มองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมา



“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” แบงก์ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของสายน้ำ “คิดว่าพวกกูจะรังเกียจ หรือเลิกคบมึงหรือยังไงกัน”



สายน้ำไม่แน่ใจว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป แต่มันคงจะแย่มากแบงก์กับตั้มถึงได้เอ่ยทักออกมา “เออ มึงไม่ต้องกังวลหรอกน่า พวกกูไม่ได้รังเกียจหรือจะเลิกคบอะไร”



“จริงนะ” สายน้ำถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินแบบนั้น



“เออ จริงสิ ไม่ต้องคิดมาก” ตั้มยกมือตีไหล่สายน้ำเบา ๆ อย่างหยอกเล่น “แต่มึงก็เก็บเงียบไม่บอกพวกกูเลยนะ ต้องให้พวกกูมาถามเองถึงจะง้างปากมาได้”



“ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากบอกหรืออะไรนะ แต่มันก็พูดยาก” สายน้ำรีบบอกเหตุผลของตัวเองทันที “กูไม่แน่ใจว่าที่ไทยเปิดกว้างแล้วก็ยอมรับเรื่องแบบนี้ได้มากแค่ไหน อีกอย่าง... กูไม่อยากให้พวกมึงรังเกียจหรืออะไร ยังไงพวกมึงสองคนก็เป็นเพื่อนคนแรกของกูเลยนะ”



“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวนี้โลกมันเปิดกว้างขึ้นแล้ว แม้ว่าที่นี่จะไม่ได้อิสระอย่างต่างประเทศ แต่ก็เปิดกว้างขึ้น พวกกูเองก็มีเพื่อนที่ชอบเพศเดียวกันอยู่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากว่าพวกกูจะไม่ชอบหรือรังเกียจอะไรหรอก” แบงก์พูด “แล้วที่พูดขึ้นมาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรืออะไร กูแค่เป็นห่วง เพราะก็ไม่แน่ใจว่ามึงแน่ใจในความรู้สึกตัวเองดีหรือยัง ถึงได้ทักได้ถาม เมื่อมึงจะฉุกใจคิดอะไรขึ้นมา”



“ขอบใจพวกมึงมากจริง ๆ นะ” สายน้ำยิ้มออกเมื่อได้ยินแบบนั้น



“แล้วมึงจะบอกสองสาวด้วยไหม”



“จริง ๆ เบลรู้แล้ว รู้ตั้งนานแล้วด้วย ส่วนมะนาวเดี๋ยวก็คงบอก ถ้าไม่บอกเดี๋ยวจะน้อยใจอีกว่าไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว”



“แต่กูว่าดีไม่ดี ก็รู้แล้วล่ะมะนาวน่ะ สาว ๆ เขาเซ้นส์แรงมึงไม่รู้เหรอ ยิ่งยัยเบลกับยัยมะนาวเป็นสาวอะไรนะ... สาววงสาววายอะไรนั่นคงรู้ได้ไม่ยากหรอก”



“เซ้นส์แรงจริง ๆ นั่นแหละ เพราะเบลก็รู้เองเหมือนกัน” สายน้ำพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของตั้มสาว ๆ นี่เขาเซ้นส์แรงกันจริง ๆ



“เออ ส่วนมึงก็สบายใจได้ เรื่องของมึงพวกกูโอเคอยู่แล้ว ถ้ามีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอก ถ้าเกิดคิดอยากจะเดินหน้าจีบพี่เขา”



“เฮ้ย! บ้าแล้ว ใครจะทำอย่างนั้นเล่า” สายน้ำโวยวายแต่หน้าแดงก่ำ เรียกเสียงหัวเราะของแบงก์กับตั้มได้เป็นอย่างดี



ดู ๆ ไปไอ้เดือนมหาวิทยาลัยเพื่อนเขาคนนี้ก็ชักจะน่าเอ็นดู มากกว่าหล่อแล้วนะเนี่ย



สายน้ำได้แต่บ่นอุบ พึมพำกับตัวเองว่าโดนเพื่อนแกล้ง แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเดือนมหาวิทยาลัยก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข



จริง ๆ แล้วสายน้ำคิดแล้วก็กังวลมาโดยตลอด เขากลัวว่าถ้าเพื่อน ๆ ในกลุ่มรู้ว่าเขาชอบผู้ชายทุกคนจะรับไม่ได้ แม้ไม่ได้พูดออกมาแต่สายน้ำก็คิด เขาไม่อยากให้เพื่อน ๆ รังเกียจ โดยเฉพาะเพื่อนคนแรกในประเทศไทยหลังจากที่เขาย้ายกลับมา



ทั้งสามคนนั่งรอสองสาวจนทั้งสองคนมากันครบ สายน้ำเลยตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเองที่เพิ่งคุยกับแบงก์และตั้มไปให้มะนาวกับเบลฟัง สิ่งที่พวกเขาคิดถูกต้องมะนาวเองก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าสายน้ำแอบชอบหินผา แถมยังคุยกันเล่น ๆ กับเบลเลยว่าอยากให้ได้คบกันจริง ๆ พอรู้ว่าสายน้ำแอบชอบจริง ๆ ก็สนับสนุน และบอกให้ลุยหน้าเต็มที่ แถมยังเสนอตัวจะเป็นผู้ช่วยในการวางแผนในการจีบหินผาอีกด้วย



“พอ ๆ เราแค่เล่าให้ฟัง เพราะไม่อยากปิดบังแค่นั้น ไม่ได้คิดอยากจะทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย” สายน้ำได้แต่ยกมือห้ามเพื่อนที่กำลังคุยวางแผนการจีบอย่างจริงจัง



ทุกคนหันมามองหน้าเจ้าของเรื่องก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินของเดือนมหาวิทยาลัยที่สาว ๆ ค่อนมหาวิทยาลัยกรี๊ดกร๊าด



“ได้เวลาเรียนแล้ว รีบขึ้นได้แล้ว เร็ว ๆ เลย” ทำเสียงดุเข้าข่ม ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินหนีไป เพื่อน ๆ ได้แต่หัวเราะก่อนจะรีบก้าวตามไปด้วย

❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖

มาอัปแล้วจ้าาา
มีไปออกบูธมา 4 วัน เหนื่อยมากมายเลย
ช่วงนี้งานฟางก็จะล้น ๆ หน่อยต้องรีบทำแบบให้ลูกค้า
แต่ก็จะพยายามมาอัปให้สม่ำเสมอเนอะ
พยายามไม่ทิ้งห่างไปไหนนาน ๆ นะคะ
ยังไงก็อยู่ให้กำลังใจกันไปก่อนน้าาาา

แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า

ปล. เค้ามี Line@ แล้วน้า แอดมาคุยเล่น ติดตามข่าวได้เลยนะ
Line@ : @f.gc (มี @ มี . (จุด) ด้วยน้า)

#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ

[klaew]

อ๋อยยยยยย เริ่มอิจฉาพี่หินแล้วนะ
ที่น้องชอบขนาดนี้น่ะ

[areenart1984]

หนูน้ำไปพลาดตรงไหนเนี่ย ปล่อยให้เพื่อน ๆ จับได้ 

[วายซ่า]

ปลื้มใจแทนสายน้ำมีเพื่อนดี จะช่วยจีบพี่หินด้วย   

[DrSlump]

 

[miikii]

เพื่อนก็ทำให้จีบเลยกันทั้งนั้น 55555555555

[ommanymontra]

 

[seaz]

งู้ยยยยย น่ารักอ่ะ ^^

[HanATarO]

เขินแล้วรีบเปลี่ยนเลยนะ สายน้ำ

[net. net_n2537]

 

[fammykiki]

 

[fangiily]

say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ

ครั้งที่ | “12”






สายน้ำและเพื่อน ๆ ลงมือเก็บของหลังจากที่วิชาเรียนนี้สิ้นสุดลงและอาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้ว พวกเขารอจนเพื่อนในคลาสเดินออกไปจนหมดถึงได้เดินตามออกไปบ้าง



“สายน้ำวันนี้มีถ่ายโปสเตอร์โปรโมทใช่ไหม” เบลหันไปถามเพื่อนที่มีตำแหน่งเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยในขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากอาคารเรียน



“ใช่แล้วล่ะ” สายน้ำพยักหน้ารับ วันนี้เขามีถ่ายภาพสำหรับโปรโมทโครงการแบ่งปันความสุขให้น้องที่ทางสโมสรนักศึกษาขอความร่วมมือมา



“อยากไปดูด้วยจัง” มะนาวพูด



“ไปสิ ไปได้อยู่แล้ว”



“ไม่ได้น่ะสิ เรากับมะนาวมีนัดกับเพื่อนวิชาเสรีว่าจะไปทำรายงานด้วยกันแล้วอ่ะ มีแค่วันนี้เองที่ว่างตรงกัน” เบลทำหน้าเสียดายที่ไม่ได้ไปดูเพื่อนถ่ายโปสเตอร์



“อย่างนั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก เบลกับมะนาวไปทำงานเถอะ” สายน้ำยิ้ม “เดี๋ยวแบงก์กับตั้มไปเป็นเพื่อนเราเองแหละ”



“เหรอ...” เจ้าของชื่อหันมาลากเสียงยาวถามให้สายน้ำพยักหน้าให้อีกรอบ



“ก็ถ้าไม่ไปแล้วจะกลับยังไงล่ะ”



“อ้าว... ก็นึกว่าจะมีรุ่นพี่ปีสี่ขับรถหรูมารับอะไรแบบนี้ หลัง ๆ เห็นมารับมาส่งบ่อย” แบงก์พูดพลางยิ้มล้อเลียนเพื่อนไปด้วย



“งุ้ย... นึกแล้วเขินเลย” เบลกับมะนาวหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นใบหน้าแดง ๆ ของเดือนมหาวิทยาลัย



“สองคนน่ะรีบไปทำงานเลย” สายน้ำพูดกับสองสาวเมื่อเห็นทั้งคู่ยิ้มแซวเขา ก่อนจะหันไปชกไหล่เพื่อนอีกสองคนที่ก็หัวเราะชอบใจที่ทำให้เขาเขินได้ “พวกมึงก็เลิกหัวเราะได้แล้ว ไป ๆ เดี๋ยวกูก็ไปสายกันพอดีหรอก”



“อิอิ ไปก็ได้” มะนาวหัวเราะ “ไปกันเถอะเบล แถวนี้มีคนขี้เขินละชอบไล่เพื่อน”



“นั่นสิ ไปกันเถอะ” พูดจบก็พากันเดินหัวเราะออกไป



“อะไรมึง มองอะไร ไปได้แล้วไป!” หันมาโวยวายใส่แบงก์กับตั้มก่อนจะเดินต่อ “เดี๋ยวกูก็สายจริง ๆ หรอก”



“ไอ้น้ำ” ตั้มตะโกนเรียกให้เพื่อนที่เดินนำไปแล้วหันมามอง สายน้ำหันมามองพลางขมวดคิ้ว “มันไม่ได้สายที่พวกกูหรอก แต่มันจะสายที่มึงเดินไปผิดทางต่างหากล่ะ”



แบงก์ยกนิ้วชี้ไปอีกทางซึ่งเป็นคนละทิศกับที่สายน้ำเดินมุ่งหน้าไป “ตึกนิเทศฯ อยู่ทางนี้ว่ะ ไม่ใช่ทางนั้น”



สายน้ำชะงักหันไปมองทางที่ตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปกับทางที่เพื่อนบอก รู้สึกหน้าแตกขึ้นมาเสียอย่างนั้นแต่ก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกินขึ้นแล้วรีบเดินไปทางที่ถูกทันที โดยมีเสียงหัวเราะขบขันของเพื่อนทั้งสองคนดังตามหลังมา



ไม่นานพวกเขาทั้งสามคนก็มาถึงห้องสตูดิโอที่สายน้ำจะมาถ่ายโปสเตอร์โปรโมท พวกเขามองไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจเพราะมันทั้งใหญ่แล้วก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์ แล้วก็ฉากมากมาย อย่างกับของจริงที่เหล่ามืออาชีพใช้กันเลย สายน้ำแอบเห็นฉากที่มีลักษณะคล้าย ๆ กับฉากหลังของรายการข่าวด้วย แล้วก็มีฉากห้องต่าง ๆ ด้วย



ส่วนฉากที่สายน้ำจะต้องเข้าไปถ่ายรูปนั้นเป็นฉากสีเขียวเรียบ ๆ เขาคิดว่าถ่ายเสร็จก็คงเอาไปตัดต่อใส่ภาพอีกที ทันทีที่เดินมาถึงสายน้ำก็ถูกทีมงานดึงตัวไปเพื่อแต่งหน้าทำผมทันที ส่วนแบงก์กับตั้มก็นั่งรออยู่แถว ๆ นั้น



จากตอนแรกที่คิดว่าการมานั่งรอเพื่อนรักทำงานแบบนี้คงจะน่าเบื่อไม่น้อย แต่พอเอาเข้าจริงแล้วไม่ใช่เลย เพราะไม่ได้มีแค่สายน้ำที่มาถ่ายภาพ ยังมีเดือนคณะคนอื่น ๆ อีกหลายคน และที่สำคัญ... ดาวคณะก็มา แบงก์กับตั้มเลยได้อาหารตาไปโดยปริยาย



ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงการถ่ายภาพโปรโมทโครงการแบ่งปันความสุขให้น้องก็เสร็จสิ้นลง สายน้ำยกมือไหว้บรรดารุ่นพี่ที่มาทำงานนี้ก่อนจะเดินแยกมาหาเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งรออยู่



“เรียบร้อยหมดแล้วเหรอวะ” แบงก์ถามเมื่อเห็นสายน้ำเดินมานั่งลงที่โต๊ะ



“เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ”



“แล้วมึงต้องมีทำอะไรอีกไหม โครงการนี้มันทำอะไรบ้างวะ” ตั้มถามด้วยความสนใจ



“มี ๆ เดี๋ยววันเสาร์กูมีไปเปิดหมวกรับบริจาคที่ตลาดตอนเย็น แล้วก็จะมีอัดวีดิโอเชิญชวนให้ทุกคนมาร่วมบริจาค จะเป็นเงินเป็นสิ่งของ เป็นอะไรก็ได้” สายน้ำตอบคำถามเพื่อน “พวกมึงจะไปด้วยกันไหมวันเสาร์อ่ะ”



“เดี๋ยวพวกกูดูอีกทีแล้วกัน แล้วไปเปิดหมวกคือไปเล่นดนตรีเปิดหมวกเหรอ”



“ใช่แล้วล่ะ แต่ถ้าเกิดพวกมึงอยากไปก็ไปตอนค่ำ ๆ หน่อยก็ได้ เพราะพวกรุ่นพี่เขาบอกว่าจะทำกิจกรรมถึงแค่ทุ่มสองทุ่มแค่นั้นอ่ะ”



“เออ ๆ ได้ ยังไงเดี๋ยวบอกอีกที งี้ก็กลับได้เลยใช่ไหม ไม่มีอะไรแล้วป่ะ”



“อือ ไม่มีแล้วกลับกันได้เลย” พอสายน้ำพูดแบบนั้นพวกเขาก็พากันลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปยังลานจอดรถทันทีแวะกินข้าวกันก่อนที่จะกลับเข้าคอนโด



สองเพื่อนซี้แบงก์ ตั้มยกมือเป็นเชิงลาตอนที่ลิฟต์ของคอนโดเปิดออกที่ชั้นของตัวเอง ทั้งคู่เดินออกไปแล้ว เหลือเพียงสายน้ำที่ยังอยู่ในลิฟต์และรอให้เจ้ากล่องเคลื่อนที่ได้นี้พาตัวเองไปยังชั้นของเขาเอง สายน้ำแกว่งแก้วชาพีชในมือเล่นเบา ๆ ระหว่างที่ก้าวตรงไปยังห้องพัก เขาเดินเอาแก้วน้ำที่ยังมีเครื่องดื่มเหลืออยู่เกินครึ่งแก้วไปแช่เอาไว้ในตู้เย็น



เจ้าตัวเดินหายเข้าไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า สายน้ำเดินออกจากห้องนอนหลังจากที่เข้าไปอาบน้ำมาแล้วเรียบร้อย หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูการแจ้งเตือนต่าง ๆ



เห็นพี่ ๆ ทีมงานของโครงการแบ่งปันความสุขให้น้องแท็กรูปภาพมาหาเขาในเฟซบุ๊กคงจะเป็นภาพเบื้องหลังการทำงานของวันนี้ เพราะพี่ ๆ บอกกับสายน้ำว่าจะมีการถ่ายภาพเบื้องหลังต่าง ๆ ไปลงเป็นการโปรโมทไปด้วยในตัว



สายน้ำเลือกที่จะยังไม่เข้าไปดูรูปภาพและคอมเมนต์ต่าง ๆ ในเฟซบุ๊ก เขาเลือกที่จะเข้าแอปสีเขียวที่เป็นรูปโทรศัพท์แทน ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจออยู่ไม่กี่ทีก็หยุด ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูตอนที่หน้าจอแสดงสัญลักษณ์ว่ากำลังโทรออก



รอสายอยู่ไม่นานก็มีเสียงมาจากอีกฝั่ง [กลับถึงห้องแล้วเหรอ]



“ใช่ครับ เพิ่งกลับมาถึงครับ” สายน้ำเผลอพยักหน้าตอบทั้ง ๆ  ที่อีกฝ่ายก็คงมองไม่เห็นอยู่ดี



[แล้วกินอะไรมาหรือยัง]



“เรียบร้อยแล้วครับ ผมแวะกินข้าวกับแบงก์กับตั้มก่อนที่จะกลับเข้ามา แล้วพี่หินผาละครับกินอะไรหรือยัง” สายน้ำถามกลับไป



[เรียบร้อยแล้วล่ะ วันนี้พี่มาที่บ้านแฝดสามเลยมีของกินอร่อย ๆ เพียบเลย พี่กันต์ลงมือเข้าครัวเองเลยด้วย]



“จะพูดให้ผมอิจฉาใช่ไหมครับ”



ปลายสายหัวเราะกับคำถามของสายน้ำ [เปล่า พี่แค่เล่าให้น้องน้ำฟังเฉย ๆ แล้ววันนี้ไปถ่ายภาพโปรโมทมาเป็นยังไงบ้าง]



“สนุกดีครับ แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน” สายน้ำเอนตัวลงนอนบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น คว้าหมอนอิงมากอดเอาไว้แนบอก “วันเสาร์ผมมีไปเปิดหมวกที่ตลาดตอนเย็นด้วยครับ แล้วเดี๋ยวก็จะมีอัดคลิปเชิญชวนคนให้มาร่วมบริจาค”



[อย่างนั้นเหรอ ถ้าวันเสาร์พี่ว่างพี่จะแวะไปหานะ]



“ครับผม”



[แล้วนี่ง่วงไหมเรา ทั้งเรียนทั้งทำงานเลยวันนี้] หินผาถามและไม่ต้องรอคำตอบนานเพราะทันทีที่ถามจบคนทางนี้ก็หาวออกมาพอดีเหมือนกับการเป็นการตอบคำถามนั้น [พี่ไม่น่าถามเนอะ]



“ฮือ... ก็ผมเหนื่อย” สายน้ำว่าเสียงเบา



[อย่างนั้นก็ไปนอนไหม นี่อยู่ในห้องนอนหรือเปล่า]



“เปล่าครับ นอนเล่นอยู่ตรงหน้าโทรทัศน์” ดวงตาของเขาค่อย ๆ ปรือปรอยก่อนจะปิดลงในเวลาไม่นาน



[สายน้ำ... น้ำ...] หินผาส่งเสียงเรียก แต่คนหลับที่หลับไปแล้วก็ไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้ นอกจากเสียงของลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าหลับไปแล้วก็เท่านั้น [น้ำครับ น้องน้ำ... หลับแล้วเหรอเรา]



“...”



[หึหึ บทจะหลับง่ายก็หลับจ่ายจริง ๆ เลยนะ] หินผาหัวเราะออกมาเบา ๆ เขานั่งฟังเสียงคนหลับอยู่ไม่นานก็วางสายไป



แต่แล้วคนที่เพิ่งจะวางสายไปก็กดโทรกลับเข้ามาอีกรอบ เสียงเรียกเข้าดังขึ้นและดับไปเมื่อไม่มีคนกดรับ ไม่นานหลังจากที่รอบแรกดับไปก็มีสายโทรเข้ามาอีกครั้งจากคนเดิม ครั้งที่สอง ครั้งที่สามและครั้งที่สี่ คราวนี้คนที่หลับสบายก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงและแรงสั่นที่รบกวนอยู่แถว ๆ ใบหน้า สายน้ำใช้มือคลำสะเปะสะปะไปหมดเพื่อหาที่มาของเสียงรบกวนนั้น เขาหรี่ตามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อคนโทรเข้ามาก่อนจะกดรับสาย



“ครับพี่หินผา”



[ตื่นมารับโทรศัพท์พี่แล้วก็ลุกขึ้นครับ] ปลายสายพูด [เข้าไปนอนในห้องดี ๆ มานอนอยู่หน้าโทรทัศน์มันจะไปสบายได้ยังไงกัน]



สายน้ำยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ให้สมองได้ประมวลผลก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัย “พี่รู้ได้ยังไงว่าผมนอนอยู่นอกห้องนอน”



หินผาหัวเราะเมื่อได้ยินคำถามนั้น [หลับไปตื่นเดียวความจำเสื่อมเลยหรือยังไงกัน]



“ครับ?”



[ก็ก่อนที่เราจะหลับไปพี่ก็ถามเราอยู่ว่าอยู่ตรงไหน น้ำเป็นคนตอบพี่เองว่าอยู่หน้าโทรทัศน์ พอพูดจบเราก็หลับไปเลย พี่เรียกตั้งหลายรอบก็ไม่ตอบรับ] ผินผาตอบคำถามนั้น [พี่เลยกดวางสายไปแล้วก็โทรหาเราใหม่ โทรอยู่ตั้งหลายรอบกว่าจะตื่นมารับสายพี่]



“อ่า... อย่างนั้นเหรอครับ”



[ก็อย่างนั้นน่ะสิ] หินผาขำคนเบลอเพราะเพิ่งตื่นนอน [เข้าไปนอนในห้องได้แล้ว จะได้หลับยาว ๆ สบาย ๆ ตื่นมาจะได้ไม่ปวดตัวปวดหลัง]



“โอเคคร้าบ... กำลังจะเดินเข้าไปในห้องแล้ว” ไม่ใช่แค่พูด แต่สายน้ำก็ลุกจากโซฟา จัดการตรวจเช็คปลั๊ก เช็คไฟปิดอะไรให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องนอน กดเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ



สายน้ำปิดไฟภายในห้องนอน เหลือเพียงแค่ความสว่างจากไฟหน้าห้องน้ำแค่หนึ่งดวง ในมือยังคงถือโทรศัพท์ที่ต่อสายกับหินผาอยู่พร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง “ผมเข้ามาในห้องแล้ว”



[อย่างนั้นก็นอนเถอะ ง่วงเสียจนหลับไปแบบนั้น]



“ครับผม”



[นอนหลับฝันดีนะน้องน้ำ]



“ครับ ฝันดีนะครับพี่หินผา” สายตาตอบพร้อมกับหลับตาลง ความง่วงที่มีอยู่เป็นทุนเดิมแล้วจึงใช้เวลาไม่นานเลยเจ้าตัวก็เข้าสู่ห่วงนิทราไป โดยที่ยังไม่ได้วางสายของหินผาเลย



และทั้ง ๆ ที่สายน้ำหลับไปแล้ว หินผาก็ยังไม่ยอมวางสายเสียที เขาเปิดลำโพงโทรศัพท์แล้ววางเอาไว้บนหมอนข้าง ๆ ตัวเขาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง หินผาไม่รู้ว่าเขาปล่อยให้สายของสายน้ำยังอยู่ในโทรศัพท์นานแค่ไหน อาจจะสักหนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง หรือสามชั่วโมงเขาก็ไม่แน่ใจ



แต่ก่อนที่จะหลับตาลงเขาก็ยังมองตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ขยับไปทุก ๆ วินาที และปล่อยเอาไว้แบบนั้นจนกระทั่งสายตัดไปเองในตอนที่เวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มาแล้ว

เมื่อหินผาและสายน้ำตื่นนอนขึ้นมา สิ่งแรกที่พวกเขาทำเหมือนกันคือการหยิบโทรศัพท์มากดดู ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นระยะเวลาในการโทรที่ปรากฏอยู่บนจอ





You are the last thought in my mind before I drift off to sleep and the first thought when I wake up each morning.

คุณคือความคิดสุดท้ายในใจของฉันก่อนนอน และเป็นสิ่งแรกในความคิดของฉันเมื่อตอนตื่นนอนทุกเช้า

❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖

นี่เขายังไม่ได้เป็นแฟนกันเนอะ?
ใช่ป่ะ? หรือว่าฟางเข้าใจผิดอ่ะ
คือทำตัวเหมือนแฟนอ่ะ คืออะไรอ่ะ
ความแฟนสุด ๆ อ่ะ โทรคุยกันจนหลับไป บอกฝันดีงี้
สถานะพี่น้องอ่ะเนอะ พี่น้องทำเขากันแบบนี้แหละจ้า

แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า

ปล. เค้ามี Line@ แล้วน้า แอดมาคุยเล่น ติดตามข่าวได้เลยนะ
Line@ : @f.gc (มี @ มี . (จุด) ด้วยน้า)

#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ

[DrSlump]

 

[areenart1984]

อีพี่ ถามจริง ๆ เหอะ ฟังน้องน้ำหลับอยู่หลายชั่วโมง อีน้องกรนดังป่ะ พลิกตัวอีกครั้ง 

[miikii]

อ่ยยยย มีการวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน

[klaew]

นี่คือพฤติกรรมของคนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงดิ

[ommanymontra]

 

 

[วายซ่า]

หูยๆๆๆ ได้ยินน้องละเมอมั่งป่ะพี่หินผา

[seaz]

พี่หินผาไม่อยากวางสายจากน้องสายน้ำล่ะสิ อิอิ

[HanATarO]

ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันแนะนำให้ใช้โปรโทรฟรีนะค้า พี่หินผา 55555

[net. net_n2537]

 

[fangiily]

say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ

ครั้งที่ | “12”

❖ ❖ ❖ ต่อค่ะ 70% ❖ ❖ ❖

[/b]






เสียงคุยดังจอกแจกจอแจไปทั่วตลาดใกล้มหาวิทยาลัย เวลาเย็น ๆ ใกล้ค่ำแบบนี้ตลาดเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ออกมาเดินเล่น จับจ่ายซื้อของ หาของกิน นัดพบปะสังสรรค์ทำให้บรรยากาศค่อนข้างคึกคัก แต่จุดที่ดูจะคึกคักที่สุดก็คงเป็นลานกว้างด้านข้างซึ่งลานนี้เชื่อมต่อกับพื้นที่สวนสาธารณะที่มีโต๊ะหินอ่อนวางตั้งเอาไว้ให้คนมานั่งพักได้ บริเวณตรงนี้ถูกจับจองโดยนักศึกษากลุ่มหนึ่ง โดยมีคนหลายคนมุงดูด้วยความสนใจ



ที่กลุ่มนี้ได้รับความสนใจเป็นพิเศษส่วนหนึ่งก็เพราะว่านักศึกษาที่มาเดินเล่นอยู่ที่ตลาดรู้จักคนกลุ่มนี้เป็นอย่างดี และอีกส่วนหนึ่งก็เพราะหน้าตาของคนกลุ่มนี้เหมือนกับถูกคัดมาเป็นพิเศษ เพราะแต่ละคนก็ดีกรีเดือน ดาวคณะทั้งนั้น



เดือนมหาวิทยาลัยคนล่าสุดกำลังปรับสายกีตาร์โปร่งอยู่กับเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนเดือนคณะนิเทศศาสตร์ก็กำลังตั้งกลองคาฮองให้เรียบร้อย โดยมีเดือนและรองเดือนจากวิทยาลัยดนตรีตั้งไมค์และเครื่องเสียงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเปิดการแสดงเปิดหมวกเพื่อรับบริจาคให้กับโครงการแบ่งปันความสุขให้น้อง ส่วนเดือนคณะอื่น ๆ และดาวมหาวิทยาลัย ดาวคณะก็เตรียมถือกล่องเพื่อรับบริจาค



“สวัสดีครับทุก ๆ คน วันนี้พวกผมตัวแทนจากมหาวิทยาลัยจะมาทำกิจกรรมเปิดหมวกรับบริจาคเพื่อไปมอบให้กับโครงการแบ่งปันความสุขให้น้องนะครับ” เดือนวิทยาลัยดนตรีที่จะทำหน้าที่เป็นนักร้องในวันนี้เริ่มพูดหลังจากที่พวกเขาเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว



“ทุกบาททุกสตางค์พวกผมจะนำแบ่งไปบริจาคแล้วก็ซื้อของเกี่ยวกับอุปกรณ์การเรียนให้น้อง ๆ เพื่อเป็นการเปิดโอกาสในการเรียนรู้ให้น้อง ๆ ต่อไปนะครับ”



“สำหรับคนที่ต้องการร่วมบริจาคอุปกรณ์การเรียนสามารถเข้ามาสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้นะครับ ทุก ๆ บาท ทุก ๆ อย่างที่ร่วมบริจาคเข้ามาจะถูกส่งมอบให้กับน้อง ๆ ทั้งหมดโดยไม่มีการหักค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้นนะครับๆ”



“ออ... ลืมแนะนำตัวไป ผมวินครับ จากวิทยาลัยดนตรี ส่วนนี่นักร้องนำอีกคน ไอซ์ ครับผม” เจ้าตัวเริ่มแนะนำสมาชิกในวงทุกคนไล่ไปจนถึงหนุ่ม ๆ และ สาว ๆ ดาวเดือนคณะที่ทำหน้าที่ถือกล่องรับบริจาคอยู่ แต่เว้นสายน้ำเอาไว้ยังไม่ยอมแนะนำ



“ส่วนคนสุดท้ายนี้นะครับ” วินพูดก่อนจะหันไปเรียกสายน้ำที่นั่งจับกีตาร์อยู่ “คุณสายน้ำครับ รบกวนหอบหิ้วกีตาร์มานั่งข้าง ๆ ผมหน่อยครับ”



สายน้ำที่โดนเรียกทำหน้างง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่าหมายถึงเขาเหรอ วินพยักหน้ารับพร้อมกับกวักมือเรียก “มานี่เลยครับ มานั่งข้างหน้านี่เลยเร็ว ๆ”



คนโดนเรียกพยักหน้ารับงง ๆ แต่ก็ยอมหิ้วเก้าอี้หอบกีตาร์เดินมานั่งข้าง ๆ นักร้องนำอย่างว่าง่าย



“และคนสุดท้ายของเรานะครับ สายน้ำเดือนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ และที่สำคัญ! เป็นเดือนมหาวิทยาลัยคนล่าสุดด้วยครับ!”



พวกเขาได้ยินเสียงสาว ๆ ที่มุงอยู่ส่งเสียงกันยกใหญ่จนสายน้ำได้แต่ยิ้มเขินพลางก้มหัวทักทายทุกคนรอบ ๆ



“อย่างนั้นเรามาเริ่มกันที่เพลงแรกเลยดีกว่าครับ”



สิ้นประโยคของวินเสียงดนตรีจากกีตาร์ทั้งสองตัวก็ดังขึ้นก่อนที่วินจะเริ่มร้องเพลงออกมา เพลงที่หนึ่งจบไป ตามมาด้วยเพลงที่สอง เพลงที่สาม วินกับไอซ์ผลัดกันร้องคนละเพลงสองเพลง ผู้คนรอบ ๆ ก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ อาจจะเพราะด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะของสองนักศึกษาวิทยาลัยดนตรีที่เชิญชวนให้ทุกคนมาฟังเพลง



สายน้ำแอบเห็นเพื่อน ๆ ที่ยืนถือกล่องรับบริจาคเปลี่ยนกล่องกันไปคนละกล่องสองกล่องแล้ว พอเห็นแบบนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาด้วยความดีใจไม่ได้



“เอาล่ะครับ... คงจะต้องถึงเวลาจากกันแล้วสำหรับตอนนี้” ไอซ์ที่เปลี่ยนมาร้องเพลงแทนพูดหลังจากที่เพิ่งร้องเพลงจบไป เจ้าตัวเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ สายน้ำที่หันมายิ้มให้ “เพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายแล้วนะครับ ซึ่งก่อนที่จะมาฟังเพลงสุดท้ายนี้ผมในฐานะตัวแทนทุก ๆ คนในนี้ก็ขอขอบคุณทุก ๆ คนมานะครับสำหรับการร่วมบริจาค พวกผมจะนำยอดบริจาคนี้ไปส่งมอบความสุขให้กับน้อง ๆ อย่างแน่นอนครับ”



“เรามาฟังเสียงของเดือนมหาวิทยาลัยกันหน่อยดีกว่าครับ รู้สึกยังไงบ้างครับสำหรับกิจกรรมวันนี้” ไอซ์ยื่นไมค์ไปจ่อให้



สายน้ำทำหน้างงก่อนจะหันมองรอบ ๆ แล้วจึงพูดขอบคุณ “ก็... ผมต้องขอบคุณทุก ๆ มากนะครับที่มาร่วมบริจาค ขอบคุณมาก ๆ ครับ”



“โอเคครับ อย่างนั้น... เพลงสุดท้ายสำหรับวันนี้นะครับ... สำหรับคนที่อยากจะจีบใครสักคนแต่ยังไม่กล้าพูดก็ถือซะว่าส่งเพลงนี้ให้คนคนนั้นเพื่อเป็นการบอกนะครับ” ไอซ์พูด “เหมือนกับผมที่อยากจะบอกว่า... จีบเธอนะ นะครับ”

ยืนอยู่ในร้าน ที่เดิม เห็นเธอ ผ่านไป
มันห้ามใจไม่ไหว ต้องการ เข้าไปทักทาย
บังเอิญว่าตัวฉัน นั้นมัน หน้าบาง ขี้อาย
ต้องรวมสมาธิ แล้วมอม หัวใจให้เมา

ดื่มไปอีกแก้วนึง แก้วนึง
ต้องยอมใจตัวเองอีกนานเท่าไร
จะกล้าพูดออกไป ว่าฉัน

จีบเธอนะ ได้ไหม จีบเธอนะ ฉันขอ
จีบเธอนะ ถึงแม้ฉันจะหน้าแดง

จะเป็นไรไหม ถ้าฉัน ขอชน กับเธอ
แค่แก้วก็พอแล้ว ไม่ถึง ต้องให้ใจ ชนกัน

ไม่ได้หวัง ไว้สูง เผื่อใจ เอาไว้แล้ว
แต่อย่างน้อยก็ภูมิใจ ได้พูดออกไปว่าชอบเธอ

[เพลง จีบเธอนะ – สกายคิก เรนเจอร์ (SkyKick Ranger)]

ไอซ์ร้องเพลงไปก็โยกตัวไปมาเบา ๆ ไปตามทำนอง บางจังหวะก็หันไปมองรอบ ๆ บางจังหวะก็หันมามองสายน้ำที่นั่งดีดกีตาร์อยู่ข้าง ๆ กัน เจ้าตัวส่งยิ้มให้กับสายน้ำเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองพอดี สายน้ำเห็นแบบนั้นก็ส่งยิ้มกลับไปให้ ก่อนที่จะก้มลงสนใจกีตาร์ในมือแทน



เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่ไอซ์ร้องเพลงจบ เจ้าตัวพูดขอบคุณอีกสองสามประโยคก็ลุกขึ้น ทุกคนเลยทยอยเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างให้เรียบร้อยทั้งกล่องรับบริจาค ทั้งเครื่องดนตรี สายน้ำเก็บกีตาร์ของตัวเองเข้ากระเป๋าจนเรียบร้อย เขาหันมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเพื่อนแล้วก็ใครบางคนที่บอกว่าถ้าว่างก็จะแวะมาแต่ก็ยังไม่เห็นคนที่ว่าเลย สายน้ำยกมือให้แบงก์กับตั้มเมื่อหันไปเห็นอีกฝ่ายพอดี ทั้งสองคนก็ยกมือตอบกลับมา



“วันนี้ขอบคุณทุก ๆ คนมากเลยนะที่มาช่วยกัน” เสียงของประธานสโมฯ พูดกับเหล่าดาวเดือนทุกคนที่มาร่วมกิจกรรมในวันนี้ “วันนี้แยกย้ายไปพักผ่อนเถอะ ขอบคุณมาก ๆ นะ แล้วเอาไว้พี่จะพาไปเลี้ยงข้าววันหลังนะ วันนี้คงอยากจะพักกันแล้ว”



“สายน้ำ”



สายน้ำที่กำลังหยิบกระเป๋ากีตาร์ขึ้นสะพายหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง “อ้าวไอซ์ ว่ายังไงเหรอ”



“พอดีมีคนอยากจะขอถ่ายรูปเราสองคน มาด้วยกันหน่อยสิ ไม่นานหรอก” ไอซ์ชี้นิ้วไปทางกลุ่มสาว ๆ ด้านหลังที่ถือโทรศัพท์มือถือแล้วมองตรงมาที่เขาทั้งสองคน



“ได้ดิ ๆ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” สายน้ำพยักหน้าให้ก่อนจะเดินตามไอซ์มายังกลุ่มของสาว ๆ



ทั้งคู่ยืนให้สาว ๆ ถ่ายรูปไปหลายสิบรูป ไอซ์ยกมือขึ้นคล้องคอสายน้ำ พวกเขายิ้มกว้างให้กล้องจนสาว ๆ ได้รูปที่พอใจถึงได้พูดขอบคุณแล้วแยกตัวออกมา



“แล้วนี่กลับยังไง” ไอซ์ถามพลางคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย “ไปส่งไหม มีกีตาร์อีกนี่”



“ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวกลับกับเพื่อนน่ะ เพื่อนมารับกลับ”



“อย่างนั้นเหรอ” ไอซ์พยักหน้าก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา “ขอเบอร์กับไลน์หน่อยดิ เอาไว้นัดไปหาอะไรกินกัน”



“อือ ได้ดิ” สายน้ำรับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมากดเบอร์ให้ “แต่อย่าถามหาร้านอร่อย ๆ หรือที่เที่ยวกับเราอ่ะ ไม่มีแนะนำหรอกนะบอกเลย”



“อ่า... เหมือนเคยได้ยินว่าเพิ่งย้ายกลับมาอยู่ไทยสินะ”



“ใช่แล้วล่ะ เพราะงั้นไม่มีอะไรแนะนำหรอกนะ แต่ถ้าจะพาไปกินของอร่อย ๆ ล่ะก็ได้ทุกเมื่อ”



ไอซ์หัวเราะกับคำพูดของสายน้ำ ซึ่งตัวคนพูดเองก็หัวเราะไปด้วย แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรต่อแบงก์กับตั้มก็เดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองคนเรียกสายน้ำเจ้าตัวเลยหันมาพยักหน้าให้ก่อนจะหันไปเอ่ยลาคู่สนทนา



“มึงว่ามันจะรู้ตัวไหมว่ากำลังโดนจีบอยู่อ่ะ” แบงก์หันไปถามเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้าง ๆ



“แล้วมึงว่ามันรู้ตัวไหมล่ะ”



“กูว่ามันไม่รู้” แบงก์ถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามของตั้มที่ถามย้อนเขากลับมา



“กูก็ว่ามันไม่รู้เหมือนกัน” ตั้มเห็นด้วย “ตั้งแต่ร้องเพลงให้ กอดคอตอนถ่ายรูป ขอเบอร์ กูว่ามันไม่ได้สะกิดใจอะไรเลยสักอย่างเดียว”



“มึงว่าเราควรบอกพี่หินผาไหมวะ”



“บอกอะไร บอกทำไมวะ” ตั้มทำหน้างง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูด



“มึงดูนู้น” แบงก์พยักเพยิบไปอีกทางให้ตั้มหันไปมอง “จ้องตาเขม็งขนาดนั้น มึงว่า... สายตาของรุ่นพี่มองรุ่นน้องเหรอวะ”



ตั้มได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไง “ลองดูไปอีกสักหน่อยก่อนแล้วกัน ไอ้เพื่อนเราคิดยังไงกับใครเราก็รู้อยู่ แต่ที่ไม่ชัวร์ก็คือคนนั้นของเพื่อนเราเขาคิดอะไรไหม ถ้ามันชัวร์ ๆ ทุกอย่างแล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะยืนข้างไหน”



“ก็ถ้ามึงว่าอย่างนั้นอ่ะนะ”



“แล้วนี่คือกูก็ขับรถมารับมันฟรีอีกแล้วใช่ไหม” ตั้มหันมามองหน้า



แบงก์ได้แต่ไหวไหล่เหมือนเป็นการบอกว่าช่วยไม่ได้ “ทำยังไงได้... ไป! เข้าไปหามันก่อนแล้วมันจะกลับกับเราหรือกลับกับพี่หินผาค่อยว่ากันอีกที อย่างน้อยเข้าไปตอนนี้ก็คงพอลดสายตาหงุดหงิดของพี่หินผาได้ละวะ ไปมึง”



“เออ” ตั้มถอนหายใจก่อนจะพากันเดินเข้าไปหาสายน้ำที่ยกมือลาไอซ์ที่เดินแยกไปอีกทาง



“หิว ไปหาอะไรกินกัน” สายน้ำหันมาบอกเพื่อนทั้งสองคน เพราะเขายังไม่ได้กินอะไรเลยหลังจากมื้อเที่ยงตอนนี้เลยรู้สึกหิวสุด ๆ จนท้องเรียกร้องหาอะไรกิน



“หันไปดูนู้นก่อน” แบงก์พยักหน้าไปอีกทางให้สายน้ำหันไปมอง



เจ้าตัวเบิกตากว้างขึ้นตอนที่เห็นหินผายืนอยู่ตรงนั้น คนอายุมากกว่าเดินเข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่าข้าง ๆ สายน้ำมีแค่เพื่อนสนิทแค่สองคนเท่านั้น



“สวัสดีครับพี่” แบงก์กับตั้มยกมือไหว้รุ่นพี่ หินผาก็พยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนของสายน้ำ



“ผมนึกว่าพี่หินผาจะมาไม่ได้เสียอีก ไม่เห็นบอกผมเลยว่าจะมา” สายน้ำมองคนตรงหน้า เมื่อวันก่อนคุยกันอีกฝ่ายยังบอกว่าไม่แน่ใจอยู่เลยว่าจะแวะมาหาได้ไหมเพราะมีงานต้องเคลียร์ให้เรียบร้อยก่อน วันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้บอกอะไร จนสายน้ำคิดว่าอีกฝ่ายคงจะมาไม่ได้แล้ว



“งานเสร็จเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ ก็เลยแวะมาน่ะ” หินผาตอบคำถามของน้อง ก่อนจะถามรวม ๆ กับทุกคน “แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ”



“ผมหิว เลยว่าจะชวนสองคนนี้ไปหาอะไรกินกัน พี่หินผาล่ะครับกินอะไรมาหรือยัง” สายน้ำเป็นฝ่ายตอบคำถามแทนเพื่อน ๆ ทั้งสองคน



“ยังไม่ได้กิน”



“อย่างนั้นไปหาอะไรกินกันครับ” สายน้ำเอ่ยชวนก่อนจะหันไปมองเพื่อนทั้งสองคน “ว่ายังไง ไปป่ะ”



แบงก์กับตั้มหันมองหน้ากันพร้อมกับส่งข้อความถึงกันผ่านทางสายตาสุดท้ายแบงก์ก็เป็นฝ่ายตอบคำถามของสายน้ำ “ไม่ไปดีกว่า มึงไปกับพี่หินผาเลย กูกับตั้มแวะซื้อของกินมาตลอดทางก่อนจะมาดูมึงเล่นดนตรี ยังอิ่มอยู่เลยว่ะ”



“เออ จริง มึงไปกับพี่หินผาเลย เดี๋ยวพวกกูไปเดินเล่นรอ มึงจะกลับก็โทรหากู” ตั้มสนับสนุนความคิดของเพื่อน



“อ้าว...”



“อย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งสายน้ำเอง แบงก์กับตั้มจะได้ไม่ต้องอยู่รอ” หินผาเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่แบงก์กับตั้มคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องพูดอะไรทำนองนี้แน่นอน



“ไม่รบกวนพี่ใช่ไหมครับ” ตั้มถามกลับ



“ไม่รบกวน เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” หินผายืนยันคำเดิม



“อย่างนั้นผมฝากมันหน่อยนะพี่ พวกผมไปล่ะครับ สวัสดีครับ” แบงก์กับตั้มยกมือไหว้หินผาแทบจะทันที หันมาตีแขนตีไหล่สายน้ำเป็นเชิงลา “เอาไว้เจอกันมึง”



“อ้าว...” สายน้ำได้แต่ทำหน้างงมองตามเพื่อนไป เพราะรู้สึกว่าตัวเองตามเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ทัน ทุกอย่างมันดูรวดเร็วไปหมด



และท่าทางของสายน้ำคงจะตลกไม่ใช่น้อยเพราะเขาได้ยินเสียงของใครอีกคนหัวเราะขำ “ยืนงงอะไร ไปหาอะไรกินกันดีกว่าไป” หินผาว่าพร้อมกับคว้ากระเป๋ากีตาร์ของสายน้ำขึ้นมาสะพายเองก่อนจะเดินนำออกไป



“พี่หินผาเดี๋ยวผมถือเองครับ” สายน้ำรีบก้าวเท้าตามไปทันที



“ไม่เป็นไร พี่ช่วยถือ” หินผาเบี่ยงตัวหลบมือของสายน้ำที่เอื้อมมาคว้าสายกระเป๋ากีตาร์ “อยากกินอะไร ไปกินสเต็กไหม”



“ก็ได้ครับ” สายน้ำพยักหน้ารับ แล้วก็ได้แต่เดินตามหินผาไปเรื่อย ๆ



คนอายุมากกว่าเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ริมถนน เป็นร้านห้องแอร์ขนาดไม่ใหญ่มากขนาดเท่าอาคารพาณิชย์สองห้องเท่านั้น สายน้ำเดินตามคนที่ผลักประตูให้เปิดออกเข้าไปข้างใน มีโต๊ะว่างอยู่ไม่มากนักแต่โชคดีที่มุมร้านมีโต๊ะว่างพอดีให้หินผาเดินนำสายน้ำไปนั่งที่ตรงนั้น



“ขอบคุณครับ” สายน้ำพูดเมื่อรับเมนูมาจากพนักงาน



พวกเขาเลือกเมนูมาคนละอย่างหินผาเลือกเป็นสเต็กไก่ชิ้นใหญ่พร้อมเครื่องเคียงเป็นเฟรนช์ฟราย ส่วนสายน้ำเลือกเป็นสปาเก็ตตี้เส้นดำผัดปลาหมึกไข่กุ้ง แล้วก็สั่งสลัดมาอีกหนึ่งจาน



“ง่วงแล้วเหรอเรา” หินผาถามเมื่อเห็นสายน้ำปิดปากหาว



“ก็... นิดหนึ่งครับ คงเพราะตื่นเต้นมากไป เหมือนใช้พลังงานไปเยอะเลยตอนที่เล่นดนตรีอยู่” สายน้ำพยักหน้ารับ



“กินเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่คอนโด จะได้รีบอาบน้ำนอนพรุ่งนี้มีเวลาพักอีกหนึ่งวัน”



“ครับ ผมจะนอนตื่นสาย ๆ เลยคอยดู” สีหน้าของสายน้ำดูมุ่งมั่นกับความคิดของตัวเองเป็นอย่างมาก



“พี่เห็นบอกแบบนี้ทีไรก็ตื่นเช้าทุกที”



“นั่นสิครับ ร่างกายผมมันชินแน่ ๆ เลย อยากนอนตื่นสาย ๆ แต่พอหกโมงกว่า ๆ ก็รู้สึกตัวทุกที เหมือนต้องตื่นขึ้นมาก่อนแล้วถึงจะนอนหลับต่อได้”



“ตื่นเช้าจนร่างกายชิน” หินผาพูด “พี่เองก็เป็นนอกจากว่าเหนื่อยมากจริง ๆ แบบทำงานไม่ได้นอนเลยแบบนี้ พอมานอนก็จะหลับสนิทยาว ๆ เลย”



“ตอนนี้ผมก็เหนื่อยมาก ๆ เหมือนกัน” สายน้ำว่าฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แต่ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเดือนมหาวิทยาลัยจะสัมผัสกับโต๊ะก็มีมือของหินผามารองเอาไว้เสียก่อน



เดือนมหาวิทยาลัยเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาดุ ๆ ของหินผาที่มองมา “โต๊ะมันอาจจะเลอะก็ได้ จะนอนเอาหน้าไปแนบแบบนั้นมันได้ยังไง”



“ผมง่วงนี่ครับ”



“ย้ายมานั่งฝั่งนี้ เร็ว” หินผาว่าพยักหน้าให้สายน้ำย้ายมานั่งข้างตัวเอง ซึ่งพอสายน้ำย้ายฝั่งมาเจ้าตัวก็ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ออกแล้วพับเป็นหมอนให้อีกคนหนุน “นอนก่อนเดี๋ยวของกินมาแล้วพี่จะเรียก กินเสร็จแล้วกลับกัน”



“คร้าบ...”



หินผาส่ายหน้าแต่บนใบหน้านั้นก็ปรากฏรอยยิ้มเอ็นดูเดือนมหาวิทยาลัยคนนี้ จนต้องยกมือขึ้นยีผมของน้องเล่นอย่างที่ชอบทำ เขานั่งหันหน้าไปทางสายน้ำยกข้อศอกขึ้นตั้งบนโต๊ะแล้วท้าวคางมองคนที่ฟุบหน้าหลับตาอยู่กับเสื้อคลุมของเขา



สายน้ำคงจะเหนื่อยอย่างที่เจ้าตัวว่า เป็นชั่วโมงกับการเล่นดนตรีแบบไม่ได้พัก แถมอากาศก็ร้อนด้วยคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะทำให้สายน้ำล้าแล้วก็เหนื่อยแบบนี้



ถึงแม้ว่าจะเห็นใจที่อีกฝ่ายทำงานมาเหนื่อย ๆ แต่หินผาก็ต้องเรียกคนที่พักสายตาให้ลุกขึ้นมากินอะไรเสียก่อนที่จะปวดท้องแล้วจะกลายเป็นโรคกระเพาะไปเสียก่อน พวกเขาช่วยกันจัดการอาหารที่สั่งมา ดูเหมือนว่ารสชาติจะอร่อยถูกใจ คนที่ทำหน้าง่วงอยู่เมื่อครู่ทำตาเป็นประกายตอนลองชิมสปาเก็ตตี้ ก่อนที่เจ้าตัวจะจัดการม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากคำแล้วคำเล่า ไม่เหลือเค้าเดิมของคนง่วงนอนเลยสักนิด



หลังจากที่ช่วยกันจัดการอาหารที่สั่งมาจนหมดหินผาก็เรียกเก็บเงินก่อนที่พวกเขาจะเดินออกมาจากร้าน บนไหล่ของหินผายังคงมีกระเป๋ากีตาร์ของสายน้ำสะพายเอาไว้อยู่แม้ว่าสายน้ำจะขอกระเป๋าคืนมาหลายรอบแล้วก็ตามที



“ไป กลับกัน” หินผาหันมามองสายน้ำ “รถพี่จอดทางนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง”



“ขอบคุณครับ”



ใช้เวลาไม่นานรถคันสวยของหินผาก็เลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถของคอนโดสายน้ำ หินผาลงจากรถเดินไปหยิบกระเป๋ากีตาร์มาส่งคืนให้กับเจ้าของที่ยืนทำหน้าง่วงอยู่ข้างรถ



“อย่าลืมอาบน้ำก่อนนอนด้วยล่ะ เน่าหมด”



“ฮือ... รู้แล้วครับ” สายน้ำรับกระเป๋ากีตาร์มาสะพายเอาไว้เอง “พี่หินผาขับรถกลับดี ๆ นะครับ ถ้าถึงห้องแล้วส่งข้อความมาบอกผมหน่อยนะครับ”



“อือ”



“ผมอาจจะไม่ได้ตอบกลับเพราะผมคงหลับแล้ว” สายน้ำพูด “แต่ถ้าผมตื่นมาแล้วเห็นข้อความของพี่ผมคงจะสบายใจดี”



“หึหึ รู้แล้ว ถ้าถึงห้องแล้วพี่จะส่งข้อความมาบอกไว้เราจะได้ไม่กังวล” หินผายีผมน้องเล่นอย่างที่ชอบทำ “ไปเถอะ ขึ้นไปพักผ่อนได้แล้ว”



“ครับผม” สายน้ำพยักหน้ารับ “นอนหลับฝันดีนะครับพี่หินผา”



“อือ นอนหลับฝันดีครับน้องน้ำ” หินผายิ้มให้ “แล้วเจอกัน”



“ครับผม”



หินผายืนมองจนกระทั่งสายน้ำเดินหายเข้าไปในล็อบบี้แล้วเขาถึงได้ขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่คอนโดของตัวเอง คนตัวสูงก้าวยาว ๆ ไม่กี่ก้าวจากลิฟต์ก็ถึงห้องของตัวเอง หินผาปิดประตูลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าขึ้นมากดข้อความส่งไปหาใครบางคนที่ป่านนี้คงจะนอนหลับสนิทไปแล้ว

HinPaa
พี่ถึงห้องเรียบร้อยแล้ว
นอนหลับฝันดีนะน้องน้ำ
^^

เจ้าตัวยืนมองโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปทางโซนครัวเพื่อรินน้ำดื่ม แต่เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นให้หินผารีบก้าวกลับมาคว้าไปดู



คนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้ว... ส่งข้อความตอบกลับมา



SAINAM karp
ดีแล้วครับ
พี่หินผาไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเถอะครับ

HinPaa
ทำไมเรายังไม่นอนอีก
พี่คิดว่าหลับไปแล้วเสียอีก

SAINAM karp
ก็พออาบน้ำแล้วก็ตาสว่างขึ้นมาอีกหน่อยครับ
พอตาสว่างก็เลยตั้งใจว่าจะรอข้อความพี่ด้วย

HinPaa
พี่ถึงห้องเรียบร้อย ปลอดภัยหายห่วง
เราไปนอนเถอะ
เดี๋ยวพี่ก็จะไปอาบน้ำนอนบ้างแล้วล่ะ

SAINAM karp
ครับผม
อย่างนั้น...
ฝันดีนะครับพี่หินผา

HinPaa
ฝันดีครับผม

หินผายิ้มกับข้อความของสายน้ำก่อนจะเปลี่ยนไปเปิดดูรูปภาพที่เขาถ่ายเอาไว้ เลือกรูปไปแต่งสีแต่งโทนอีกหน่อยก่อนจะกดโพสต์ลงไป



HINPAA TARYN – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 1 ภาพ
No words can explain the way I’m missing you.
(Lay Me Down – Sam Smith)
https://youtu.be/HaMq2nn5ac0

❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖

น้องนี่เสน่ห์แรงไม่ใช่เล่นนะเนี่ย
เขาเข้ามาจีบเนี่ยรู้ตัวบ้างไหม???
แต่ก็พบคนขี้หวง 1 อัตราจ้า ตาเขียวเชียว
เหม็นกลิ่นฟามรักมาก ๆ นี่เขายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ
ย้ำกับตัวเองทุกครั้งว่า เขา! ยัง! ไม่! ได้! เป็น! แฟน! กัน!

แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า

ปล. เค้ามี Line@ แล้วน้า แอดมาคุยเล่น ติดตามข่าวได้เลยนะ
Line@ : @f.gc (มี @ มี . (จุด) ด้วยน้า)

#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ

[seaz]

พี่หินต้องแสดงตัวด่วน ๆ เลยนะครับ ก่อนที่จะมีคนมาแย่งน้องน้ำ

[areenart1984]

ดูแลแบบไม่ให้ลอดสายตา อีพี่หวงจริงจังมากกกกกกกก 

[miikii]

ฮอตเหมือนกันนะสายน้ำาาาา

[DrSlump]