Ai Adore You.
#ขอรักแค่คุณ
ตอนที่ 7
"ผมขออีกชามได้มั้ยครับ" เสียงพูดเก้อๆของคนที่นั่งครองโต๊ะกินข้าวมาตั้งแต่เช้าทำให้เจ้าของบ้านที่เพิ่งเดินลงมาหัวเราะเบาๆ
"ข้าวหมดหม้อหรือยังน่ะป้านิ่ม เหลือพอให้ผมบ้างไหม" พิชช์ฌานพูด
อัยย์หันขวับไปมองคนพูดแล้วก็รีบหันหน้ากลับมาโดยเร็วสายตาคมๆที่จ้องร่างของเขาเมื่อคืนยังติดตา พาให้ชักรู้สึกร้อนๆหนาวๆ นึกอยากเอาหัวเขกโต๊ะให้กับความสะเพร่าของตัวเองที่ไม่ได้เช็คประตูให้ดีก่อน
นักการเมืองหนุ่มเห็นหน้าคนเด็กกว่าแดงจัดขึ้นทันตาเห็นก็นึกขำอยู่ในใจ คงอายละมั้ง เปลือยซะขนาดนั้น ...ตลกดีแฮะ อายเป็นด้วยเหรอเจ้าเด็กบู้บี้
เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทิ้งตัวลงนั่งที่ตำแหน่งหัวโต๊ะ ชะโงกเข้าไปดูกับข้าวที่พร่องไปเกินครึ่งด้วยฝีมือของเจ้าโอเมก้า อีกฝ่ายหลบตาเขาวูบ ทำเป็นก้มหน้าก้มตากินด้วยท่าทางจริงจังกว่าปกติ
"เป็นไง กับข้าวบ้านฉันอร่อยไหม"
"อืม..พอกินได้"
"นี่ขนาดแค่พอกินได้นะ ถ้ากินได้มากจะขนาดไหน" ชายหนุ่มหัวเราะ ดวงตากลมโตตวัดขึ้นมองหน้าเขาแวบหนึ่งคล้ายค้อน พิชช์ฌานหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"จะกินเท่าไหร่ก็กิน อยากกินอะไรก็บอก ป้านิ่มทำได้ทุกอย่าง"
"ผมคงกินมื้อเช้าที่บ้านคุณมื้อนี้มื้อสุดท้าย เพราะเดี๋ยวผมก็จะไปเที่ยวแล้ว" อัยย์พูดงึมงำ
คนฟังสีหน้าแทบไม่เปลี่ยน
"เธอเตรียมตัวดีแล้วเหรอ"
"ผมเก็บของ จองตั๋วใหม่ จองที่พักหมดแล้ว" อัยย์เน้นเสียงคำว่าจองใหม่อย่างเคืองๆ "ผมกินอิ่มเมื่อไหร่ก็จะไปทันที"
"แล้วจะไปสนามบินยังไง คนรถฉันไม่ว่างหรอกนะวันนี้" พิชช์ฌานพูดเนิบๆ
"ผมจะโทรเรียกรถเอง ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกครับ"
คนฟังเลิกคิ้ว
"ฉันจะปล่อยให้เจ้าสาวของฉันไปสนามบินเองได้ยังไงกัน เสียชื่อฉันหมด เธอรออยู่นี่ก่อน เครื่องออกกี่โมงนะ"
"บ่ายสาม" อัยย์ตอบ
"เดี๋ยวฉันจะไปส่ง รออยู่ที่บ้านนี่ล่ะ อาหารเที่ยงบ้านฉันอร่อยนะ "
"แต่ผมอยากไปกินข้างนอกบ้าน"
"ป้านิ่มเตรียมมื้อเที่ยงให้เธอไปแล้ว ไม่สงสารป้านิ่มหน่อยหรอ ใช่ไหมครับป้านิ่ม"
"คะ..อ๋อ ใช่ค่ะคุณอัยย์อยู่กินข้าวฝีมือป้าก่อนนะคะ ป้าเตรียมสุดฝีมือเลย ถ้าคุณอัยย์ไม่กินป้าคงเสียใจ" แม่บ้านพูดเสียงอ่อน
สีหน้าอคิราห์มีแววลังเล พิชช์ฌานลอบยิ้มสมใจ แอบยกนิ้วโป้งให้แม่บ้าน
"นั่งรถไปสบายๆมีคนช่วยยกกระเป๋าสบายกว่าตั้งเยอะนะ" พิชช์ฌานสำทับ
"ก็ได้ ผมจะรอไปกับคุณ" อัยย์ตกลงหลังจากนั่งคิดอยู่พักหนึ่ง
ปกติพิชช์ฌานดื่มกาแฟแก้วเดียวตอนเช้า เพราะเวลาของเขาเป็นเงินเป็นทอง เลยไม่มีอารมณ์ที่จะมานั่งละเลียดอาหารเช้าได้ แต่วันนี้เขายอมสละเวลาอันมีค่ามานั่งตักข้าวต้มเข้าปากเพื่อหาทางเกลี้ยกล่อมให้เจ้าโอเมก้าอยู่ต่อ
"เธอชอบอ่านหนังสือใช่ไหม ฉันบอกเธอหรือยังว่าบ้านฉันมีห้องสมุดด้วยนะ"
"จริงเหรอครับ" คนฟังชักตาโต "อยู่ที่ไหนหรอ"
"ไว้กินเสร็จแล้วจะพาไปดู รับรองว่าเธอจะต้องอึ้ง ใหญ่กว่าที่บ้านเธอแน่ๆ"
"บ้านผมเปิดให้เช่าที่เป็นห้องสมุดแห่งชาติเลยนะ" อัยย์พูดแกมหัวเราะ
พิชช์ฌานหน้าหงิก
"เออน่ะ จะดูไม่ดู"
"ผมล้อเล่น ดูซิครับ" อัยย์ยิ้มออกมาได้
รอจนจบมื้อเช้า พิชช์ฌานก็พาอีกฝ่ายไปชมห้องสมุด เห็นท่าทางตื่นเต้น แววตาเป็นประกายของเจ้าโอเมก้าแล้วก็อดยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจไม่ได้
"เป็นไง เจ๋งไหม มีเรื่องที่เธอไปซื้อเมื่อวันนั้นด้วยนะ ฉันลืมบอกเธอไปว่าฉันมีครบทุกเล่ม" พิชช์ฌานตบที่ชั้นหนังสือเบาๆ คนมองย่นจมูก
"คนอะไรขี้อวดจัง" อัยย์พูด
"มีของดีก็ต้องอวด" คนฟังยักไหล่ "กว่าฉันจะหามาได้ครบทุกเล่มขนาดนี้ ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ นี่ๆมาดูเล่มนี่สิ เป็นลิมิเต็ดอิดิชั่น มีลายเซ็นนักเขียนด้วย ฉันบินไปขอเขาเองกับมือ" พิชช์ฌานยืดตัวขึ้นเล็กน้อย
"เล่มนี้ผมมีแล้ว" เสียงหัวเราะคิกๆในคอทำให้เจ้าของบ้านอยากยกมือเขกศีรษะกลมๆนั่นสักทีสองที
อัยย์เห็นคนแก่กว่าหน้าหงิกก็รีบพูดเอาใจ
"แต่ผมไม่มีลายเซ็นคุณนักเขียนเขาหรอก ของคุณน่ะลิมิเต็ดอิดิชั่นสุดยอดจริงๆ ผมอยากขอยืมไปอ่านอีกสักรอบได้มั้ยครับ"
สีหน้าคนฟังดีขึ้นจนอัยย์นึกขัน
"อื้ม...เอาไปสิ"
"ขอบคุณครับ แล้วคุณไม่ไปทำงานเหรอ ผมเห็นลูกน้องคุณมาด้อมๆมองๆหลายรอบแล้ว"
นักการเมืองหนุ่มเพิ่งนึกขึ้นได้ หันไปเจอหน้าเจนภพแอบอยู่ข้างประตูก็พยักหน้าให้
"ฉันต้องไปทำงานแล้ว งั้นเธออ่านหนังสือเล่นในนี้ไปก่อนนะ ตอนบ่ายฉันจะมารับ"
"ไม่ต้องห่วง" อัยย์โบกมือ “คุณรีบไปทำงานเถอะ" รอจนร่างสูงใหญ่ลับสายตาไปแล้วอัยย์ก็ผิวปากยาว เขากลับออกมาจากห้องสมุดแล้วพุ่งตรงไปยังห้องพักที่ชั้นบน เปิดประตูเข้าไปคว้ากระเป๋าที่เตรียมเอาไว้พร้อมตั้งแต่เมื่อคืน เช็คของจนมั่นใจว่าครบถ้วนก็กดโทรศัพท์หารถไปส่งสนามบิน
ขืนมัวรอให้นายพิษฌานไปส่งก็คงไม่ได้แหงๆ
"คุณอัยย์ไปไหนคะ อยู่กินข้าวฝีมือป้าก่อนสิคะ" ป้านิ่มทักเขาเข้ารางกับแอบเฝ้าอยู่ อัยย์ชะงัก หันไปยิ้ม
"ผมตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยวน่ะครับ เลยซ้อมหิ้วกระเป๋าดูว่าถือไหวมั้ย" ดูท่าคนฟังไม่เชื่อเท่าไหร่ อัยย์เลยรีบพูดต่อ "คุณป้ามีอะไรกินอีกไหมครับ อัยย์หิวอีกแล้ว"
ป้านิ่มยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูท่าทางเหมือนเด็กๆนั้น เธอบอกให้เขานั่งรอก่อนที่โต๊ะกินข้าวแล้วกระวีกระวาดกลับเข้าไปในครัว
อัยย์ขอโทษป้านิ่มอยู่ในใจที่ต้องโกหก แล้วก็รีบลากกระเป๋าตรงออกไปหน้าบ้าน ผู้ชายสองคนที่คงเป็นบอดี้การ์ดโผล่พรวดมาดักตรงหน้าทันที
"ไปไหนครับคุณอัยย์"
"คุณพิชช์ฌานให้เอากระเป๋าไปใส่ที่รถก่อน" อัยย์พูดนิ่งๆ "รถอยู่ที่ไหน"
"เดี๋ยวผมเอาไปใส่รถให้ครับ"
"ไม่เป็นไร ผมจะลากไปเอง" ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนัก "ผมฝากคนนึงรอรับของจากป้านิ่มได้ไหมครับ ผมจะได้เดินเลยไปก่อน"
เขากำจัดได้หนึ่งคน เหลืออีกคนหนึ่งที่เดินตามติดมาเหมือนเงา โอเมก้าหนุ่มลากกระเป๋าเดินออกมาจากบ้าน โรงรถอยู่อีกฟากหนึ่งของสวนที่จัดเอาไว้เสียสวย ดอกไม้ดอกเล็กๆบอบบางแข่งกันผลิบานน่ามอง ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายอย่างพิษฌานจะปลูกดอกไม้แบบนี้ในสวนของเขา
คนอย่างนั้นน่าจะปลูกพวกบอระเพ็ดหรืออะไรที่มันมันขมๆมีหนามแหลมๆมากกว่า
"ผมขอแวะชมสวนก่อนได้ไหมครับ"
"ได้ครับ งั้นผมเอากระเป๋าไปเก็บให้ก่อน"
"ได้ครับ เอ้อ..ผมขอหาหมวกมาใส่ก่อน" อัยย์วางกระเป๋าเดินทางลงกับพื้นแล้วเปิดออก "อยู่ตรงไหนนะ..เอ คุณมีหมวกให้ผมยืมไหม ขอถุงพลาสติกด้วยสักใบกับกรรไกรด้วยก็ได้ ผมจะเก็บดอกไม้ไปฝากคุณพิชช์ฌาน"
"ได้ครับ รอสักครู่"
เยส..เจ้ายามคนที่สองเดินออกไปแล้ว อัยย์ปิดกระเป๋าด้วยความเร็วสูงเขาผ่านด่านสุดท้ายที่ป้อมยามหน้าบ้าน ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงเรียบๆว่าเจ้าของบ้านให้เขาไปรอที่สนามบินก่อน ยามมองหน้าเขางงๆแต่ก็ยอมให้เขาเปิดประตูออกไป รถมารออยู่ก่อนเเล้ว
อัยย์เปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างตื่นเต้น หัวใจเต้นตึกๆๆ มือเย็นเฉียบ นึกว่าจะต้องใช้กำลังเสียแล้ว
"ไปสนามบิน"
รถขับออกไปตามถนนที่ตกแต่งเอาไว้สวยงามสมกับเป็นบ้านของคนใหญ่คนโต อัยย์เกาะขอบหน้าต่างนึกคำนวนเวลาและเส้นทางในใจ เขาทำเวลาได้ดี คงไปถึงสนามบินเร็วและมีเวลาได้เดินเล่นสำรวจนิดหน่อยก่อนขึ้นเครื่อง
พิชช์ฌานแทบไม่แปลกใจตอนที่ลูกน้องโทรมารายงานว่าเจ้าโอเมก้าโทรเรียกรถให้ไปรับที่บ้านก่อนเวลา ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก พูดเรียบๆ
"พาขับวนเล่นในเมืองไปก่อน รอฉันประชุมเสร็จ แล้วเรื่องวีซ่าเรียบร้อยหรือยัง" พิชช์ฌานหันไปถามมือขวาคนสนิท "ถ้าจัดการเรื่องวีซ่าได้ทีนี่ก็จะได้หมดปัญหาเรื่องหนีไปเที่ยวเสียที"
"คนของเราขอเวลาหน่อยครับ อาจจะได้แค่ระงับชั่วคราว"
"ก็ยังดี ตอนนี้ฉันปวดหัวไปหมดแล้ว" หัวหน้าพรรคฝ่ายค้านว่า เสียงโทรศัพท์ของเจนภพดังขึ้น เจ้าตัวกดรับ สีหน้าเครียดขึ้นหลังจากที่ฟังจนจบ เขารีบเข้าไปหาเจ้านายที่นั่งอ่านอะไรในโทรศัพท์เคร่งเครียด
"คุณพิชช์ฌานครับ"
"ฉันรู้แล้ว" ชายหนุ่มคำรามในคอ ผุดลุกขึ้นยืน ก้าวยาวๆออกมาจากห้องทำงานของพรรค
"แล้วเรื่องประชุม"
"เลื่อนไปก่อน เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว บอกรถให้รีบพากลับบ้านเดี๋ยวนี้ สถานการณ์ไม่ปลอดภัยแล้ว” ชายหนุ่มพูดเร็วปรื๋อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนในพรรคเพื่อนัดแนะกัน
...............................................................
“เลี้ยวไปไหนน่ะคุณ มันเลี้ยวซ้ายแยกหน้าไม่ใช่เหรอครับ" อัยย์ถามงงๆ มองถนนตรงหน้าเทียบกับเส้นทางในกูเกิ้ลแมป
"ทางซ้ายเข้าปิดซ่อมถนนครับคุณ ผมจะพาไปอีกทาง"
"อ่อ" อัยย์พยักหน้ารับ กูเกิ้ลแมปคงจะไม่อัพเดทสินะ "โอเคครับ"
เสียงโทรศัพท์ของคนขับรถดังขึ้นอัยย์ได้ยินแต่เสียงรับคำครับๆของคนขับกับสีหน้าที่เคร่งขึ้น สงสัยภรรยาที่บ้านอาจจะโทรมาล่ะมั้ง เขาคิด
"เราต้องเปลี่ยนเส้นทางหน่อยนะครับ ข้างหน้ามีปัญหาคงไปไม่ได้ครับ"
"มีปัญหาอะไรนะครับ?" อัยย์งง
"มีระเบิดที่ตึกกลางเมืองครับคุณ ผมต้องพาคุณกลับก่อน"
"ระเบิด? เดี๋ยว จะพาผมกลับ? ...กลับไปไหนครับ ผมจะไปสนามบิน พาผมไปสนามบินสิ" อัยย์ร้อง มองไปข้างหน้าเริ่มเห็นกลุ่มควันที่พวยพุ่งขึ้นไปบนฟ้า คนเริ่มเดินแกมวิ่งย้อนกลับมาตามสองข้างทาง
"ผมจะพาไปครับ" คนขับรถตอบเรียบๆ เลี้ยวรถพาเขาย้อนกลับ อัยย์เกาะประตูแน่น ถามเสียงแข็ง
"คุณจะพาผมไปไหน ผมจะไปสนามบิน"
คนขับรถไม่ตอบ แต่กลับเลี้ยวเข้าสู่ถนนทางที่จะกลับไปยังบ้านของพิษฌาน อัยย์เพิ่งจะตามทัน ร้องอุทานออกมาอย่างตกใจแกมโกรธเคือง
"นี่คุณเป็นคนของนายพิษฌานใช่มั้ย"
"ครับ เจ้านายให้พาคุณกลับด่วน ตอนนี้ข้างนอกอันตรายมาก"
"ผมไม่เชื่อ อย่ามาหลอกผมให้ยาก ดูสิข่าวบอกว่าแค่แก๊สระเบิด จอดรถ!” อัยย์โชว์หน้าข่าวด่วนในโทรศัพท์ให้ดู
"จอดไม่ได้ครับ ผมขอโทษด้วยจริงๆแต่ว่าผมขัดคำสั่งเจ้านายไม่ได้"
อาคิราห์ทุบเบาะรถอย่างโกรธจัด ทำไมรถรับจ้างที่เขาโทรเรียกถึงกลายเป็นคนของนายพิษฌานไปได้ มิน่าล่ะเขาถึงได้ออกจากบ้านมาได้อย่างง่ายดายเกินคาด ยังจะมีหน้ามาหลอกกันว่ามีระเบิดอีกเหรอ เขาไม่ใช่เด็กสามขวบนะ
"จอดรถเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะเปิดประตูลงไปเองนะ" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม นัยน์ตากลมโตลุกวาบ คนขับรถได้แต่ส่ายหน้าอย่างลำบากใจ
"ไม่ได้จริงๆครับ คำสั่งต้องเป็นคำสั่ง ไว้คุณกลับถึงบ้านแล้วค่อยคุยกับเจ้านายก็ได้นะครับ"
"ไม่ต้องคุยอะไรแล้ว ผมกะแล้วเชียวว่าเจ้านายของคุณจะต้องไม่ยอมให้ผมไป ....จะจอดไม่จอด ผมจะกระโดดลงไปแล้วนะ หนึ่ง สอง .." ท่าทางคนพูดไม่ได้พูดเล่น คนขับรถถอนหายใจเฮือก ชะลอรถเข้าจอดข้างทางอย่างจำใจ
"มันอันตรายนะครับคุณ เขาว่ามันกำลังเกิดจราจลในเมืองจากกลุ่มต่อต้านโอเมก้า คุณอย่าออกไปเลยครับ"
"เลิกเอาข่าวเก่ามาขู่ผมได้แล้ว ผมไม่กลัว กลับไปบอกพิษฌานนะว่าอย่าลูกเล่นกับผมอีก ผมไม่ใช่เด็กหน่อมแน้มให้หลอกไปหลอกมานะ" อัยย์กระแทกเสียง เปิดประตูรถก้าวลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง "ผมไปละ ขอบคุณมากที่มาส่ง"
โอเมก้าหนุ่มลากกระเป๋าข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่งแล้วโบกเรียกรถแท็กซี่คันใหม่
คนขับรถได้แต่ขับตามรถแท็กซี่คันนั้นไปก่อนด้วยความพะว้าพะวัง
................................................................
"ข่าวยืนยันแล้วครับว่ากลุ่มอนุรักษ์นิยมต่อต้านโอเมก้าวางระเบิดบริษัทจัดหางานสำหรับโอเมก้าจริง แถมยังออกมาขู่ว่าจะไล่ทำลายทุกบริษัทที่จ้างงานโอเมก้าด้วย" เจนภพพูดอย่างเคร่งเครียด
"ไม่นึกเลยว่าจู่ๆมันจะเหิมเกริมขนาดนี้ มีใครหนุนหลังอยู่หรือเปล่า ลองไปสืบมา" พิชช์ฌานขมวดคิ้ว "แล้วอาคิราห์ถึงบ้านหรือยัง"
"ยังไม่ส่งข่าวมาเลยครับ แต่คิดว่าน่าจะใกล้ถึงแล้ว...อ้อ โทรมาพอดี" เจนภพรับสาย "ว่าไงนะ แล้วนายก็ปล่อยให้คุณอัยย์ลงจากรถเรอะ"
พิชช์ฌานหันขวับมาฟัง
"คุณอัยย์ขู่จะโดดลงจากรถเลยต้องยอม โธ่ มันใช่เหตุผลมั้ย ตอนนี้คุณอัยย์อยู่ที่ไหน"
คำตอบของคนขับรถทำให้เจนภพหน้าถอดสี รีบหันไปบอกเจ้านาย
“คุณอัยย์จะไปสนามบินให้ได้ครับ ตอนนี้รถกำลังวิ่งตรงไปทางพลาซ่า”
“บ้าชิบ” พิชช์ฌานอุทานอย่างโกรธจัด “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน ดึงโทรศัพท์กลับมากดโทรออก รอสายอยู่ครู่หนึ่งอีกฝ่ายก็กดรับ “เธออยู่ที่ไหนแล้วอาคิราห์” เขากรอกเสียงลงไปทันทีที่ได้ยินเสียงฝ่ายนั้น
“ผมก็กำลังจะไปสนามบินน่ะสิ คุณไม่ต้องมาพูดเลยนะคุณพิษฌาน คุณหลอกผม จะขังผมเอาไว้ในบ้านเหมือนพ่อผมใช่ไหมล่ะ ฝันไปเถอะ เสียใจด้วยนะที่ไม่สำเร็จ”
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ รู้บ้างหรือเปล่าว่าตอนนี้ข้างนอกนั่นอันตรายแค่ไหนสำหรับโอเมก้าอย่างเธอ ถ้ายังไม่อยากตายหรือโดนจับไปทรมานล่ะก็ รีบกลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้” พิชช์ฌานพูดเสียงห้วนจัด “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำนะอัยย์”
“ผมไม่กลับ คุณอย่ามาขู่ผมเสียให้ยาก เมื่อกี้ลูกน้องคุณก็ขู่ผมไปทีนึงแล้วเรื่องแก๊สระเบิดอะไรนั่น ข่าวก็ออกอยู่โต้งๆว่ามันแค่แก๊สระเบิด ไม่มีอะไรเสียหน่อย”
“เพราะรัฐบาลปิดข่าวเอาไว้ก่อนที่ตลาดหุ้นจะดิ่งไงเล่า เจ้าเด็กโง่ กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ” คนพูดเหมือนจะเลยขีดความโกรธไปแล้ว ชายหนุ่มพูดเสียงดัง “เธอกำลังตรงไปยังกลุ่มผู้ชุมนุมนะ รู้หรือเปล่า”
“กลุ่มผู้ชุมนุมอะไร” ปลายสายถามงงๆ “...เอ๊ะ นั่นอะไรน่ะ เขาวิ่งหนีอะไรกัน...” เสียงใสๆนั้นพึมพำเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนที่เสียงจะขาดหายไปกลายเป็นเสียงกุกกักๆตามด้วยเสียงร้องตะโกนฟังไม่ได้ศัพท์ จับใจความไม่ได้ พิชช์ฌานใจหายวาบ “อัยย์ ..ได้ยินหรือเปล่า ตอบมานะ อยู่ที่ไหนแล้ว เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกนอกจากเสียงคนตะโกนโห่ร้องชุลมุนวุ่นวาย เจนภพเองก็ติดต่อคนขับรถที่ขับตามหลังรถของอาคิราห์ไม่ได้เช่นกัน
“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีก” พิชช์ฌานอุทาน เดินแกมวิ่งตรงไปยังรถส่วนตัวที่จอดเอาไว้โดยมีลูกน้องวิ่งตามมาด้วย
“คุณพิชช์ฌานจะไปไหนครับ”
“ฉันจะไปลากคอไอ้เด็กดื้อกลับบ้านน่ะสิ” เจ้านายหันมาบอก
“แล้วเรื่องที่พรรค”
“เดี๋ยวค่อยมาจัดการ ตอนนี้นายรวบรวมข่าวมาให้ได้มากที่สุด ฉันจะแถลงจุดยืนของพรรคตอนสองทุ่ม ลอบบี้พวกที่คุยไว้ตอนเช้าให้ด้วย” นักการเมืองหนุ่มว่า กระชากประตูรถเปิดออก “ไม่ต้องตามมา ฉันจัดการเรื่องนี้เอง”
เจนภพได้แต่มองตามหลังรถของพิชช์ฌานด้วยความกังวลใจ
หัวข้อ: [Omegaverse] ++Ai Adore You. #ขอรักแค่คุณ ++เปิดพรีออเดอร์แล้ววันนี้-30เมษา p49 (อ่าน 266835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก