Stay
วันหยุดนี้ผมติดงานกับแม่ที่โรงงาน ส่วนคนดีบอกว่าจะกลับบ้านไปหาพี่อามิกับโต้ซังเพราะว่านัดกินข้าวกัน ผมปล่อยให้ลูกเจี๊ยบขับรถไปเองตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะทางไปบ้านโต้ซังรถไม่ติดมาก ขับสบาย ส่วนตัวผมเองรีบมาโรงงานแต่เช้า เพราะยังอยู่ในช่วงเรียนรู้ระบบงานโรงงาน หลังจากช่วยงานในออฟฟิศแม่มาเกือบสองปี แม่บอกว่าผมต้องเป็นงานที่หมดก่อนที่แม่จะปล่อยมือ อาจจะใช้เวลาเกือบห้าปีหลังจากนี้ในการฝึกทำงานให้เป็นแบบที่แม่ทำ
ปกติผมกับคนดีจะตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร ถึงจะคบกันมาเกือบจะสองปีแล้วแต่เหมือนว่าเรายิ่งสนิทกันมากขึ้นทุกวัน คนดีเป็นเหมือนคนรัก เหมือนพี่น้อง และก็เหมือนครอบครัว ถ้าเป็นวันทำงานผมจะเว้นระยะห่างให้เขาบ้าง แต่ถ้าเป็นวันหยุดแบบนี้ผมกลับสงบใจไม่ค่อยได้ เพราะคอยแค่คิดถึงว่าเขาทำอะไรอยู่
08:54
คุณหมี : ถึงบ้านโต้ซังยังคะ
09:00
Prach O. : ถึงแล้วครับ
Prach O. : โต้ซังถามหาครามด้วยนะ
คุณหมี : เดี๋ยวคราวหน้าครามไปหานะคะ
09:48
Prach O. : วันนี้มีข้าวหน้าเนื้อ
09:55
คุณหมี : ฝากชิมให้หน่อยว่าอร่อยไหม
Prach O. : หยุดแกล้งผม
คุณหมี : 55555
10:38
คุณหมี : จะกลับกี่โมง
12:05
Prach O. : ประมาณห้าโมงเย็นครับ
คุณหมี : นาน
Prach O. : ไม่นาน
คุณหมี : นานค่ะ
“ปกติครามติดมือถือเหรอลูก” แม่ผมถามขึ้นในตอนพักทานข้าวเที่ยง ผมส่ายหัว
“วันนี้คนดีขับรถไปบ้านโต้ซัง ครามเป็นห่วง”
“เกินไปเจ้าลูกคนนี้ ปล่อยให้พี่เขาได้อยู่กับครอบครัวตัวเองบ้าง” แม่ผมว่าติดจะดุ ถึงจะดุแค่ไหนแม่ก็ยังใจดีอยู่ดี
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะพาคนดีไปทานข้าวบ้านแม่นะคะ”
แม่ผมพยักหน้ารับ
“เอาสิ จะได้ชินๆกันสักที แม่ก็ทำตัวไม่ถูก พี่เขาก็ยังกลัว” แม่คงเหมือนผมตอนแรกที่ไม่รู้จะต้องคุยหรือทำตัวยังไงกับคนดี ทั้งเขาเองก็ยังประหม่ามาก เข้าไปใกล้เกินก็จะเป็นลูกเจี๊ยบขี้ตื่นแล้ววิ่งหนีไป
“คนดีเขาขี้กลัว” ผมบอกตามตรง
“แล้วพี่เขาทำงานกับคนอื่นได้เหรอคราม” แม่ถาม ผมรู้ว่าท่านถามด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าเป็นเรื่องงานเขาทำงานเก่งมากนะคะ แต่กับแม่กับพี่จอยเขาเกรงใจ เขากลัวว่าจะทำให้แม่ผิดหวังในตัวคราม” ผมบอกตามตรง คนดีเขาไม่ได้กลัวเลยว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง เขาไม่อยากให้ผมมีปัญหากับครอบครัว นั่นคือเหตุผลเดียวที่เขามักจะถ่อมตัวอยู่เสมอเวลาอยู่ต่อหน้าแม่หรือพี่จอย ผมรู้ว่าคนดีอึดอัดทุกครั้งที่ผมพาไปที่บ้าน แต่เขาก็พยายามเท่าที่เขาทำได้
“แบบนี้ถ้าแม่บอกให้พี่เขาเลิกล่ะ”
ผมวางช้อนที่กำลังตักข้าวลงบนจาน
“คนดีก็คงขอครามเลิกค่ะ” ผมว่า
“แม่แค่ถามไม่ได้จะทำ แม่จะกล้าทำแบบนั้นกับลูกตัวเองได้ยังไง หน้าครามนี่เครียดเชียว” ” แม่ผมบ่นไปกินข้าวไป
“ตอนสมัยพ่ออยู่ก็เหมือนกัน โทรมาเช้ากลางวันเย็น คนจะทำงานต้องคอยมารับโทรศัพท์ ความรักมันก็แบบนี้แหละ” แม่ผมเล่าไปยิ้มไป
“แม่อยู่ได้ยังไงโดยไม่มีพ่อครับ” ผมถาม เพราะนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าถ้าไม่มีคนดี ผมจะเป็นยังไง
“แม่มีลูกไงเลยต้องสู้ ครามเองก็เหมือนกัน อนาคตมันไม่แน่นอน แต่ต้องจำไว้ว่าตัวเองยังมีครอบครัวอยู่ มีแม่มีพี่มีน้อง”
ผมยิ้มให้แม่
“แล้วแม่อยากมีแฟนใหม่ไหม” ผมถามคนที่อายุจะย่างเข้า 50 แต่ยังสาวและสวย แม่ผมขำก่อนจะถาม
“ไปรู้อะไรมาคะ”
“เฮียบริษัทขนส่งก็โสดนะแม่” ผมแซว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงห้าม แถมยังขัดขวางเพราะผมหวงทุกคนมาก แต่พอตัวเองมีความรักเสียเองกลับอยากให้แม่มีบ้าง อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนคู่คิด แม่จะได้เลิกคิดถึงลูกแล้วคิดถึงความสุขของตัวเองบ้าง
“ก็ดูๆ กันไป”
“ผมว่าดีนะแม่ เฮียเขาเราก็เห็นมาหลายปี หน้าตาก็ดี พูดจาก็เพราะ แค่มีพุงนิดหน่อย” แม่ผมขำร่วน เห็นยิ้มกว้างแบบนี้ก็มีความสุขตามไปด้วย
14:15
Prach O: อยู่คุยกับพี่อามิครับ สนุกดี
Prach O. : ส่งรูป
คนดีส่งรูปถ่ายตัวเองกับพี่สาวต่างสายเลือดมา แต่แปลกที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแฝด ต่างกันตรงที่คนดียิ้มกว้าง ส่วนพี่เขามองกล้องแล้วชูสองนิ้ว
14:16
คุณหมี : คนขวาใครคะ หน้าคุ้นๆ
Prach O. : ผมไง
คุณหมี : ผมไหน
Prach O. : คนดีเอง
คุณหมี : จำไม่เห็นได้
Prach O. : คนดีของครามไงครับ
ผมอมยิ้ม ใจจริงวันนี้อยากมาเขามาที่โรงงานบ้าง แต่เห็นคนดีบอกว่าที่บ้านมีเรื่องจะคุยด้วย ผมถึงปล่อยให้ไป
.
.
.
.
สักประมาณสี่โมงเย็นแม่ก็บอกให้กลับบ้านได้เพราะไม่เหลืองานอะไรให้ทำแล้ว มันเป็นวันหยุดที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ด้วย ผมกลับมาถึงคอนโดตอนเกือบห้าโมงเย็น ส่วนลูกเจี๊ยบยังไม่กลับ
16:35
คุณหมี : กลับยัง คิดถึงแล้ว
16:40
Prach O. : ครามถึงบ้านแล้วเหรอครับ
คุณหมี : พึ่งถึงค่ะ
คุณหมี : อยากเจอหน้าคนดีแล้ว
คุณหมี : คุณครับ แฟนผมหาย ตามหาให้หน่อย
คุณหมี : คุณครับ
ผมส่งสติกเกอร์หมีหงอยไปให้คนที่บอกจะกลับห้าโมง คนดีเงียบไปนาน
17:10
Prach O. : กำลังจะกลับครับ โต้ซังทำข้าวหน้าเนื้อฝากครามด้วย
คุณหมี : ฝากขอบคุณพ่อตาด้วยนะคะ
คุณหมี : ขับรถดีๆนะคะ ครามเป็นห่วง
Prach O. : รับทราบครับ
พอรู้ว่าคนดีกำลังกลับผมก็มองนาฬิกาอยู่หลายครั้ง เอาแต่คิดว่าออกมาแล้วทำไมยังไม่ถึง แต่ก็ยังไม่กล้าโทรไปหาด้วยกลัวว่าเขาจะขับรถอยู่แล้วไม่สะดวกรับ ผมคงเป็นเอามากเหมือนที่แม่บอก...รอเกือบชั่วโมงก็ได้ยินเสียงกริ่ง
“มาแล้วเหรอคะ” ผมเปิดประตูรับคนที่หิ้วของพะรุงพะรัง
“กลับมาแล้วครับ” คนดียิ้มกว้างก่อนจะเดินตรงมายังโต๊ะกินข้าว
“อันนี้ข้าวคราม” เขาวางปิ่นโตของโต้ซังที่เอามาจากบ้าน
“แล้วของคนดีล่ะ”
“อันนี้ครับ” คนดีชี้ไปที่ตลับพลาสติกอันใหญ่
“เป็นไงบ้าง บ้านนั้นสบายดีไหม”
“สบายดีทุกคนครับ โต้ซังเรียกไปคุยเรื่องงานแต่งพี่คู้ครับ”
“คบยังไม่ถึงสองปีเลยนี่คะ” ผมตกใจ เพราะจำได้ว่าหลังจากคบกับคนดีได้หลายเดือนถึงได้ยินว่าพี่คู้มีแฟน
“ครับ แต่พี่เดียร์ก็น่ารัก นิสัยดีมากๆ"
ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมีโอกาสเจอกับพี่เขาบ้าง
“งานเมื่อไหร่คะ คุยกันยัง” ผมยื่นมือไปรับตะเกียบไม้จากมือคนดี ข้างปิ่นโตข้าวหน้าเนื้อมีน้ำซุปสาหร่ายและสลัดอีกกล่องใหญ่ ดูก็รู้ว่าโต้ซังตั้งใจทำให้แค่ไหน
“เดือนหน้าครับ”
“ทำไมเร็วคะ" ผมอดสงสัยไม่ได้ คนดีอมยิ้มก่อนจะตอบ
“พี่เดียร์ท้องแล้ว”
“พี่คู้ร้าย” ผมว่าพลางคิดถึงพี่ชายของคนดีที่ดูลุคเป็นผู้ชายแบดบอยหน่อยๆ แต่เอาจริงๆกลับใจดี
“พี่คู้บอกว่าตั้งใจครับ เพราะแอบไปหมั้นกันมานานแล้วแต่ยังไม่ได้วางแผนวันแต่ง”
ผมพยักหน้ารับรู้
“พี่คู้จะ 30 แล้วเนอะ”
“ครับ แพ้ท้องแทนพี่เดียร์ด้วย กินเนื้อไม่ได้เลยมานั่งกินสลัดกับผม” คนดีเล่าไปขำไป
เรานั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน ผมเล่าเรื่องที่เจอวันนี้ให้เขาฟังหลายอย่าง ทั้งเรื่องงานและเรื่องที่คุยกับแม่ คนดีเองก็เล่าเรื่องต่างๆที่บ้านให้ฟัง บอกว่าเดี๋ยวจะรับจ๊อบสอนภาษาไทยให้พี่อามิด้วย จะได้คุยกันรู้เรื่องมากขึ้น
“คราม...”
“คะ” ผมมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน คนดีวางช้อนส้อมในมือ
“คุณแม่ของคราม ท่านอยากอุ้มหลานหรือเปล่าครับ แล้ว...ครามอยากมีลูกไหมครับ”
มือสวยจับกันไว้แน่น ผมวางตะเกียบในมือบ้าง อาจจะเป็นเพราะเราคุยเรื่องพี่คู้กับหลานกันเยอะ
“คุณแม่อยากอุ้มหลานค่ะ ส่วนครามเฉยๆ”
ผมแกะมือคนดีที่กำลังบีบแน่นออกจากกัน แล้วยื่นมือสองข้างเข้าไปจับมืออีกคนไว้
“คนดีรู้ใช่ไหม ว่าครามรักคนดี”
คนดีพยักหน้า คนดีเป็นลูกเจี๊ยบขี้คิดมาก
“ถ้าครามมีลูกแต่ไม่มีคนดี ครามก็ไม่เอานะ” ผมลูบมือเขาไปมา
“คุณแม่ท่านอาจจะผิดหวังนิดหน่อย อันนั้นครามรู้แต่ครามรักใครคุณแม่ก็รักด้วย” ผมบอกคนดีตามตรง เราสัญญากันแล้วว่าไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็ไม่โกหกกัน ผมรู้ว่าคนดีเขาเข้าใจ
“แล้วคนดีอยากมีลูกไหม” ผมถามเขากลับ คนดีชี้มือเข้าหาตัวเอง
“ผมมีลูกเหรอครับ”
“ค่ะ ครามจะทำจนกว่าจะมีดีไหม...” ผมกลั้นขำส่วนเขาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ คิ้วเรียงสวยขมวดกันแน่นแต่ใบหูกลับแดงจัด
“ไว้เราพร้อมกว่านี้ เรามามีลูกด้วยกันไหม”
คนดีมองหน้าผม
“ครามอยากเลี้ยงใครสักคนให้ดีเหมือนโต้ซัง”
ผมคิดมาสักพักแล้วว่าถ้าพร้อมกว่านี้ ผมอยากรับเด็กสักคนมาเลี้ยง เพราะผมเห็นคนดีบริจาคเงินและของให้บ้านเด็กกำพร้าอยู่บ่อย
“แต่ว่า...ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า” คนดีว่า มือเขากำมือผมไว้หลวมๆ
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมกลัวทำได้ไม่ดี”
ผมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเก็บโต๊ะเมื่อเห็นว่าเราอิ่มกันแล้ว
“แกงกะหรี่เนื้อของคนดีก็ฝึกตั้งนาน จนตอนนี้อร่อยมากๆเลย ครามว่าถ้าเราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันจะออกมาดี” ผมบอกเขา คนดีถึงได้ยิ้มกว้าง
“ผม...อยากให้โอกาสเด็กๆที่ไม่มีทางเลือกเหมือนตัวเองครับ ไว้เราพร้อมเนอะ”
“เราจะเเป็นคุณแม่คนดีกับคุณพ่อคราม” ผมว่า ทำเอาอีกคนทำหน้าไม่พอใจ
“ผมขอเป็นคุณพ่อไม่ได้เหรอครับ”
“งั้นเป็นคุณพ่อคนดีกับสามีคุณพ่ออีกที”
“แกล้งผมอีกแล้ว”
.
.
.
.
“คนดี” ผมเรียกคนที่กำลังนั่งปลูกผักอยู่ตั้งแต่เช้าของวัน ที่ระเบียงกว้างมีกระถางเล็กๆเต็มไปหมด อาทิตย์ที่แล้วผมพึ่งสั่งทำชั้นวางกระถางมาให้เขา คนดีปลูกพวกผักและดอกไม้เล็กๆ เขาอ้างว่ามันช่วยฝึกสมาธิและความอดทน
“ครับ”
“เป็นลูกเจี๊ยบชาวสวน” ผมนั่งยองๆลงข้างอีกคน แล้วขยับหมวกปีกกว้างให้คนที่กำลังมือเปื้อน
“เป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอครับ” คนดีเงยขึ้นมาถาม เพราะตอนนี้แดดกำลังแรง ตรงแก้มขาวเลยแดงจัด
“เป็นอะไรดี”
“เป็น...” เจ้าของตากลมโตมองตาผมก่อนจะหลบตา
“เป็นแฟนคุณหมี”
ผมขำ พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวผ่านหมวกใบใหญ่ เห็นแล้วมันเขี้ยวมาก
“หยอดเก่ง”
“ครามจะได้ไม่แกล้งให้ผมเขินอยู่คนเดียวไง” เขาว่า
“ไหนผม”
“ผมไง”
“เอาใหม่ ครามอยากให้คนดีเรียกแทนตัวเองว่าคนดี”
คนดีจะแทนตัวเองด้วยชื่อบ้าง แต่ก็นานๆที เอาไว้เวลาขอไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไม่ก็เอาไว้ใช้เป็นไม้ตายเวลาจะอ้อนขออะไรสักอย่าง ส่วนเวลาปกติก็จะขี้เขิน เหมือนตอนนี้ที่อยู่ๆก็เขินกันดื้อๆ
“เขินอะไร ไหนบอกคุณหมีหน่อย”
“ครามชอบทำหน้าล้อผม” เขาว่า
“ครามเปล่า”
“ครามทำหน้าแบบนี้” คนดีมองผมแล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่ม ผมขำท่าทางน่าแกล้งของอีกคน
“ครามทำหน้าแบบนี้เหรอ” ผมทำหน้าแบบที่เขาบอก แล้วขยับเข้าไปหา คนดีเบือนหน้าหนีทำท่าเหมือนจะเอามือเปื้อนดินขึ้นมาป้ายที่แก้มผม
“หยุดเลยนะครับ” ลูกเจี๊ยบชาวสวนว่าก่อนจะปลูกผักต่อ
“คนดีอยากมีพื้นที่กว้างๆไหม ไว้ปลูกผัก” ผมมองคนที่กำลังผสมดินกับปุ๋ยตามสูตรในอินเตอร์เน็ต เห็นว่าจะลองปลูกมะเขือเทศลูกเล็ก
“ก็อยากมีครับ แต่แค่นี้ก็ดูแลยากแล้ว”
“ครามซื้อบ้านดีไหมนะ” ที่ผมถามเพราะผมคิดมาสักพักแล้ว คนดีเขาเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ผมกลัวว่าเขาจะเบื่อพื้นที่แคบๆ ทั้งเขาเองก็เปรยว่าอยากเลี้ยงสัตว์
“ครามอยากซื้อเหรอ”
“ครามอยากซื้อให้คนดี เอาไว้ปลูกผัก” ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“มันจะเหนื่อยครามนะ ไว้เราเก็บเงินได้สักก้อนค่อยซื้อ” คนดีอาจจะไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา แต่คำว่า ‘เรา’ ที่เขาบอกทำเอาผมยิ้มกว้าง ผมดีใจที่อนาคตของเขาก็ยังมีผม
“เมื่อคืนครามคิดทั้งคืนเลยนะ”
“ครามคิดอะไรครับ”
“เรื่องที่พี่คู้แต่งงาน”
คนดีเงยหน้ามองหน้าผม
“คนดี...อยากแต่งไหม”
“ผมเหรอ” คนดีดูแปลกใจ
“ค่ะ แต่งงามกับครามนะ” ผมขอเขาแต่งงานเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ทว่าในใจกลับเต้นแรง
“ห้ะ”
“แต่งงานกัน"
“กับผมเหรอครับ” คนดีเหมือนจะไม่เชื่อ เขาเอียงคอทั้งขมวดคิ้วมองผม คนที่ถูกขอแต่งงานนิ่งไปแล้ว ผมเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนทั้งๆที่คิดว่าตัวเองเตรียมใจมาระดับหนึ่งแล้ว และก็เป็นแบบที่คาดไว้...คนดีเขาไม่เชื่อ
“ครามแกล้งผม”
“ครามจะแกล้งทำไม” ผมพูดไปขำไป
“ที่อยากแต่งเพราะครามอยากให้คนดีมั่นใจ ว่าครามจะอยู่ตรงนี้”
คนดีเงียบไปนานจนผมใจแป้ว
“ผมเชื่อใจครามนะ ผมว่าจะแต่งหรือไม่แต่งมันก็คงไม่ต่างกันหรอกครับ ถ้าเรายังอยู่ด้วยกันแบบนี้” ผมที่เหมือนโดนปฏิเสธรู้สึกหน้าชาเล็กน้อย มันก็ถูกของเขา แต่ผม...
“แต่ครามอยากแต่ง อยากจับคนดีใส่ชุดเจ้าสาว โอ้ย”
ผมโดนคนดีฟาดแขนไปทีเพราะเอื้อมมือจะไปจับเอวเขา คนดีหัวเราะร่วนแล้วบ่นว่าผมคิดแต่เรื่องลามก
“การแต่งงานจริงๆมันเป็นการบอกคนอื่นด้วยนะคนดี บอกโต้ซังกับพี่คู้ว่าครามจะดูแลคนดีให้ดี บอกแม่กับครอบครัวของครามว่าครามมีคนที่จะต้องดูแลเพิ่ม บอกคนอื่นให้รู้ พี่สาจะได้เลิกชวนคนดีไปส่องหนุ่ม” ผมว่า ก่อนจะขยับไปนั่งข้างเขา เวลานั่งยองๆ กางเกงขาสั้นของเขาร่นลงไปเห็นถึงไหนต่อไหน ผมเลยแตะต้นขาขาวเบามือ
“บอกคนอื่นๆให้รู้ว่าครามมีเมียแล้ว โอ้ย” ผมโดนตีอีกรอบ ซึ่งมันไม่ได้เจ็บเลย แต่มือเขาแค่เปื้อนไปด้วยดิน
“จะเอาใช่ไหมลูกเจี๊ยบ”
คนดีลุกหนี
“ถ้าครามเข้ามาผมจะเอามือป้ายที่แก้มนะครับ” เขาขู่ ซึ่งผมไม่สนใจ ผมก้าวแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวคนตัวเล็กกว่า จับเขาเข้ามากอดไว้แน่นแล้วจี้ คนดีหัวเราะจนเกือบจะร้องไห้
“คราม หยุดแกล้งผม”
ผมซุกหน้าลงที่ซอกคออุ่นที่มีรอยประปรายจากเมื่อวาน สูดกลิ่นกายเขาเข้าปอด คนดีวางมือเปื้อนบนสะโพกผม
“คนดีแต่งงานกับครามนะ”
เขาเงียบไป แต่ไม่นานนักก็เอื้อมมือมากอดผมไว้แน่น
“อื้อ คนดีจะแต่งงานกับคราม”
.
.
.
.
วันนี้ผมพาคนดีมากินข้าวกับที่บ้านตัวเอง เขาเริ่มชินกับพี่จอยและแม่มากขึ้น แต่ก็ยังขี้เกรงใจอยู่เหมือนเคย ซึ่งผมว่านิสัยนี้ของเขามันทำให้คนดีน่ารักแบบที่ตัวเองไม่รู้ตัว ผมปล่อยให้เขาทำกับข้าวอยู่กับพี่จอยและน้องแนน ส่วนผมออกมาคุยกับแม่ที่สวน
“ครามวางแผนไว้ยังไง”
ผมเล่าเรื่องแต่งงานให้แม่ฟัง ซึ่งแม่ผมก็ไม่ได้แปลกใจนักเพราะแม่เองพอรู้ว่าผมนิสัยเป็นยังไง แต่ท่านก็ยังเป็นห่วง
“ว่าจะไหว้พ่อแม่ค่ะ แล้วบินไปแต่งที่มีกฎหมายให้แต่งได้”
แม่ผมพยักหน้ารับรู้
“แม่เองก็อยากเจอบ้านนู้นเหมือนกัน นัดทานข้าวก่อนนะคะ”
ผมเล่าเรื่องครอบครัวคนดีให้แม่ฟังบ่อย ซึ่งแม่เองก็ดูจะสนใจพอสมควร
“ได้ค่ะ”
ผมตอบรับก่อนจะขยับเข้าไปกอดท่าน
“ครามยังไม่ลืมคำที่สัญญาไว้นะแม่ ครามจะดูแลทุกคนเหมือนเดิม เพียงแต่อยากดูแลเพิ่มอีกคน”
แม่ผมตีแขนผม ท่านยิ้มกว้าง
“แม่รู้ ถึงครามดื้อมาตั้งแต่เด็ก แต่ครามก็รักครอบครัว”
ผมกำลังจะถามแม่ว่านี่ชมหรือด่า คนที่เป็นหัวข้อการสนทนาก็เดินออกมาหา
“กับข้าวเสร็จแล้วนะครับ” คนดีบอก วันนี้เขาสวมเสื้อสีครีมกับกางเกงสีเบจ เลยทำให้หน้าตาเขาติดจะหวาน ไหนจะผมเป็นคลื่นนั่นอีก
“ผมยาวแล้วแปลกตาดีนะคะ” แม่ผมว่าพลางยิ้ม คนดีจับผมตัวเองเขินๆ
“สวยไหมคะ” ผมถาม แม่เลยขำ
“น้องแนนน้อยใจแย่แล้ว” แม่ว่าจะจะผละตัวออกจากผมเพื่อนเดินเข้าไปใกล้อีกคน
“น้องคนดีคะ”
“ครับ”
“ขอแม่ดูมือหน่อย” เขายื่นมือให้แม่ดูแบบงงๆ ผมเล่าให้แม่ฟังเรื่องแผลและรอยสักของคนดี แม่ดูนิ้วและข้อมือที่มีรอยสักของเขา
“นิ้วเรียวสวยจัง ต้องใส่แหวนเพชรเม็ดใหญ่ใช่ไหมคะ” แม่แซว ทำเอาอีกคนทำตัวไม่ถูก
“คือ...ผม”
“ยังไม่เลิกกลัวแม่อีกเหรอเรา”
คนดีอึกอัก ดูเหมือนจะไม่ได้กลัวแต่เขินอะไรก็ไม่รู้
“จะแต่งงานแล้ว เข้าคอร์สเจ้าสาวยังคะ” แม่แกล้งถาม
“ผมไม่รู้ต้องทำยังไงครับ” เขาตอบตามตรง ผมเห็นแก้มเขาแดงแล้วได้แต่ยิ้ม
“เดี๋ยวแม่สอนให้ค่ะ ต้องขุนให้มีน้ำมีนวลหน่อยใส่ชุดจะได้สวย”
“ชุดแต่งงานเหรอครับ” เขาถามแล้วหันมามองผมเหมือนต้องมีด้วยเหรอ ผมเริ่มขำเพราะรู้ว่าแม่อยากแกล้งคนดีแค่ไหน
“ต้องสอนถึงคืนเข้าหอเลยไหมคะ” แม่แกล้งกระซิบ คนดีดูตกใจผมถึงหลุดขำ
“แม่อย่าแกล้งแฟนครามสิ”
“ก็ดูสิ น่าเอ็นดูแบบนี้ใครๆก็อยากแกล้ง” คนดีหัวเราะแหะ ก่อนจะบอกออกมาเบาๆ
“ผมจะพยายามดูแลครามให้ดีนะครับคุณแม่”
แม่ผมลูบหัวคนดีเบาๆ ถึงปากจะบอกว่ายังไม่ชินกับเขาแต่ผมก็รู้ว่าแม่เอ็นดูแฟนผมมากแค่ไหน
“โถ ตัวแค่นี้เองลูก” ผมเองก็คิดเหมือนแม่ไม่มีผิด
“ช่วยกันดูแลกันไปนะ”
“ครับ”
.
.
.
.
งานของพี่คู้กับพี่เดียร์เป็นพิธีเล็กๆในเรือนไทย แต่แขกเยอะมากเพราะดูแล้วเจ้าสาวเจ้าบ่าวเพื่อนเยอะทั้งคู่ รวมไปถึงลูกค้าและเพื่อนๆของโต้ซังที่ขนกันมาหลายสิบคน พี่คู้ที่ปกติดูนิ่งวันนี้กลับดูประหม่า แต่ไม่ใช่แค่พี่คู้เพราะแม้แต่โต้ซัง คนดีกับพี่อามิก็ตื่นเต้นพอกัน
“พี่คู้ ผมจะไปกั้นประตูเงินประตูทองนะ” น้องชายคนเล็กว่า
“ตลกแล้วคนดี เราอยู่ฝั่งเจ้าบ่าว” เจ้าบ่าวว่า วันนี้พี่คู้สวมชุดไทย เป็นโจงกระเบนสีน้ำเงินเข้ม เห็นโต้ซังบอกว่าอยากให้จัดพิธีญี่ปุ่นอีกรอบ แต่ก็ยังหาสถานที่ไม่ได้
“อ้าว ไม่ใช่กั้นได้ทุกคนเหรอครับ” คนดีหันมาถามผม
“เฉพาะฝั่งเจ้าสาวค่ะ”
ตอนนี้เราอยู่ในห้องแต่งตัว ไม่ใช่แค่พี่คู้แต่งตัวหล่อ แต่โต้ซังกับลูกสาวก็อยากใส่ชุดไทยด้วย
“หล่อจังเลยพี่คู้” คนดีว่าพลางเดินวนไปวนมา ตรงที่พี่ชายกำลังให้ช่างแต่งหน้าอยู่
“ครามมาก็บแฟนมึงไป” พี่คู้หันมาบอกผม ผมขำก่อนจะมองคนที่เดินไปรอบห้อง ทุๆครั้งที่เขาตื่นเต้นมากๆคนดีจะเป็นแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่ผมเห็นคือตอนที่เขาออกแบบงานชิ้นใหญ่ให้ลูกค้าแล้วลูกค้าตอบตกลง
“โต้หล่อไหม” คนเป็นพ่อหันมาถาม ผมยกนิ้วโป้งให้ ส่วนคนดีก็รีบตอบ
“หล่อครับ พี่อามิก็สวย” คนดีหันไปบอกพี่สาวที่เห็นว่าพูดภาษาไทยได้ไม่กี่คำ
“สวยไหมคะ” พี่อามิถามน้องชายด้วยสำเนียงแปร่ง คนดีพยักหน้าหงึกหงัก
“สวยมากๆเลยครับ”
“คนดีก็สวย” พี่อามิชมบ้าง ผมถึงกับหลุดขำคนที่ดูตกใจ
“ผมเปล่า พี่อามิพูดใหม่ คนดีหล่อมากๆ”
“ทำไมวันนี้ป่วนจังเลยวะ” พี่คู้หันมาหาน้องเล็กที่ดูตื่นเต้นกว่าเจ้าบ่าวอีก
งานแต่งของพี่คู้ตอนเช้าเป็นพิธีแบบไทย มีแห่ขันหมากแล้วก็รดน้ำพระพุทธมนต์ ส่วนตอนเย็นจะเป็นปาร์ตี้สำหรับเพื่อนๆ ครอบครัวผมบอกจะมายินดีกับพี่คู้กันตอนสายๆ เพราะน้องแนนไปบอกแม่ว่าพี่คู้จ้างผมทำงานด้วยหลายรอบ
“พี่คู้ดูมีความสุขมากๆเลยครับ” คนดีว่าพร้อมกับมองตรงไปยังพิธีด้านหน้า ที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังไหว้พ่อแม่ วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีกรมท่าแบบเดียวกับผม
ในตอนที่กำลังไหว้พ่อ พอพี่คู้ร้องไห้ โต้ซังก็ร้องไห้ พาลทำให้คนดีกับพี่อามิร้องไห้ตามกันไปหมด ผมบีบมือคนดีเบาๆ
“แล้วคนดี มีความสุขไหม” ผมถาม คนดีหันมายิ้มทั้งน้ำตา
“มีครับ”
ผมใช้ทิชชู่ซับน้ำตาให้เจ้าตัว ก่อนจะสังเกตเห็นว่ากรอบหน้าคนดีเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ร้อนไหม”
“ร้อนครับ”
ผมอยากจะรวบผมขึ้นให้เขา แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลา ถึงได้จับผมประบ่าทัดหูให้เห็นต่างหูรูปดาวเล็กๆ
“ครามครับ”
“ว่าไงคะ”
“อีกสิบปีข้างหน้า เราจะเป็นยังไงนะ” ผมมองตรงไปยังข้างหน้าบ้าง เห็นพี่คู้กำลังเขินจัดต่างจากเวลาปกติ ในตอนที่ก้มกราบเจ้าสาว เพื่อนๆหลายคนของพี่คู้ก็โห่กันสนุกสนาน
“คนดีจะเป็นคนที่ยิ้มเก่ง เขินน้อยลง ชอบปลูกผักและเลี้ยงแมว และอาจจะเลี้ยงลูกด้วยรึเปล่านะ” ผมเดา คนดีสอดนิ้วตัวเองเข้ากับนิ้วผม ผมยิ้ม
“ส่วนครามจะเป็นอาเฮีย ต้องมีพุงด้วยไหมครับ”
“ไม่เอาสิ ไม่มี”
คนดีขำน้อยๆ ก่อนจะหันมาถาม
“แล้วอีกยี่สิบปีละครับ”
“อีกยี่สิบปี คนดีก็จะอายสี่สิบเหรอคะ” ผมมองตากลมโตของเขา
“สี่สิบหกเลยครับ”
“อืม...ก็น่าจะเป็นคนดีที่ใจดีเหมือนเคย” เพราะมันเป็นเรื่องอนาคตเราถึงได้แค่เดา แต่ผมมั่นใจว่าถ้าเราทำวันนี้ให้ดี...ทุกอย่างมันจะดีเอง
“แล้วครามล่ะครับ”
“ครามจะไว้หนวด เป็นคุณลุงแบบฮ็อตๆ”
คนดีหัวเราะจนตาแทบจะปิด
“งั้นผมก็จะเป็นคุณลุงแบบฮ็อตๆ” เขาดูตั้งใจจนผมไม่กล้าขำ
“ไม่ต้องฮ็อตก็หลงจะแย่แล้วค่ะ”
คนดียู่หน้า พวงแก้มเขาแดงพอๆกับขอบตาที่พึ่งร้องไห้เสร็จ
“เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ไหมครับ”
ท่ามกลางบรรยากาศของความชื่นมื่นและความสุข...เราสบตากัน
“เราจะอยู่ด้วยกันทุกวัน รักกันทุกวันไปเรื่อยๆ ดีไหมคะ”
“ครับ”
.
.
.
.
END
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332439 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก