Our Love 4
ผมเดินขาถ่าง...
เอ่อ...ตอนภคินอยู่ ผมพยายามเดินถ่างให้น้อยที่สุดน่ะ ไปทำอาหารเย็นกิน
ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหวนคืน ผมรีบสะบัดหน้าไล่ภาพเหล่านั้นทิ้งไป
ลืมๆ มันไปซะน่าน
ผมทำอาหารกินจานเดียวง่ายๆ พออิ่มก็ไปอาบน้ำแต่งตัว รอคอยความคืบหน้าจากเพื่อนสนิท เพื่อนที่คณะไลน์มาเห็นว่ามีงานกลุ่มให้ต้องทำ ผมชวนพวกมันมาที่ห้อง
เดาได้เลยว่าพวกนั้นต้องรีบมาหาแน่ๆ
ไม่ได้คิดถึงผมกันหรอกนะครับ
…อยากแดกล้วนๆ
หมายถึงข้าวเย็นนะ ไม่ใช่เหล้า
ผมลุกเดินเจ็บๆ ไปคุ้ยหาของในตู้เย็นมาทำอาหาร เมนหลักคือไข่ หมูยอ เต้าหู้ และผัก เพราะเนื้อสดหมดเกลี้ยง หุงข้าวไว้จนเต็มหม้อ พอแล้วเสร็จประตูห้องก็ถูกเปิดออกผัวะ
ผมเป็นคนบอกพวกนั้นเองว่าถ้ามาถึงแล้วให้เปิดประตูเข้ามาได้เลยเพราะผมไม่ได้ล็อก (ไม่อยากเดินครับ)
เพื่อนผมจำนวน 4 ชีวิตภายใต้เสื้อช็อปพากันเฮโลเดินเข้ามา ผมบอกพวกมันไปว่าไม่สบาย ส่วนภคินโดดมาอยู่เป็นเพื่อน
“อ้าว แล้วภคินล่ะ”
“ง้อแฟน” ผมตอบสั้นๆ พยายามเดินให้เนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอวะ กูว่าเลิกๆ กันไปเถอะ ยกปิ่นให้ไอ้แบงค์มันไป ทะเลาะกันทุกวี่ทุกวันมันมีความสุขตรงไหน” ดอมบ่น
“มันก็รักของมัน” ธนาตอบให้แทน อายุมันเยอะสุดในกลุ่มเราแล้ว น้อยสุดก็ผม “แล้วไม่สบายเป็นอะไร”
ไก่กับวัฒน์ไม่สนใจว่าผมจะเป็นตายร้ายดียังไง พวกมันสองตัวโยนงานทิ้งถลาเข้าหาอาหารที่ผมวางไว้กับพื้นทันที (โต๊ะวางไม่พอครับ) ดอมกับธนาตามไปติดๆ ยึดข้าวคนละจาน จ้วงตักกินเป็นสัมภเวสี
“ท้องเสีย” ผมโกหกไป “แต่ดีขึ้นแล้ว นี่พวกมึงไปตายอดตายอยากที่ไหนกันมา” ผมว่าข้าวหม้อเดียวไม่น่าจะพอ หยิบมือถือมากดโทรหาพี่วินที่สนิทกันซื้อข้าวมาให้เพิ่ม
อย่าคิดว่าผมใจป๋าครับ เรี่ยไรเอากับพวกมันนี่แหละ
“เร่งงานดิ ข้าวเที่ยงไม่ได้กิน มึงกับภคินลอยลำแล้วเพราะมีพวกกูทำให้ มึงทำกับข้าวให้พวกกูกินแล้ว รอไถตังค์ไอ้หล่อเป็นค่าเหนื่อย”
ผมหัวเราะหึๆ เดินไปเปิดตู้เย็นทำยำหมูยอกับยำไข่ดาวเพิ่ม ถ้าได้อดมื้อเที่ยงกันแบบนี้ รับรองได้ว่าไอ้ที่ทำมาก่อนหน้านี้ไม่พอแน่ๆ
ผมเบ้หน้าเพราะความเจ็บระหว่างกำลังทำ
“เฮ้ย ไหวไหม” ดอมหันมาเห็นเข้าพอดี พาเอาเพื่อนๆ ทั้งกลุ่มหันมามองตาม ผมโบกมือไหวๆ
“ไม่มีอะไร เจ็บท้องจี๊ดๆ นะ”
พวกมันพยักหน้า ก้มลงไปกินกันต่อ กับข้าวยังไม่ทันเสร็จดีพี่วินก็มาเคาะห้อง ไก่รีบลุกเดินไปเปิดทันที รับข้าวพร้อมจ่ายเงิน ผมเรียกให้ดอมมายกยำหมูยอกับยำไข่ดาวไปกินกันต่อ
เมนูสุดท้ายที่ผมจะทำได้คือไข่เจียว เพราะทั้งผักและไข่ที่ซื้อมายกแผงหมดเกลี้ยงแล้ว ถ้าพวกมันยังไม่อิ่มกันอีกผมจะไล่ให้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันแทน
“ถ้าไม่ติดว่าต้องปั่นงาน อยากได้เบียร์เย็นๆ สักกระป๋อง คงเข้ากันดีกับไอ้นี่” ดอมพูดไปในขณะตักยำหมูยอเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ไก่พยักหน้าเห็นด้วย
ผมเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ กองงาน เบ้หน้าเพราะความเจ็บ วัฒน์อาสาล้างจานชาม
“กินยารึยัง” ธนาหันมาถาม
เออว่ะ ยาแก้ปวดก็มีทำไมไม่กินวะ ง่าวจริงๆ ทนเจ็บมาได้ทั้งวัน
“ลืม” ผมตอบตามตรง ลุกเดินไปหยิบยาพารามายัดใส่ปากสองเม็ด กลับไปนั่งที่เดิม
ไม่ถึง 5 นาทียาก็ออกฤทธิ์จากกระเพาะสู่ตูด หายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง สวมบทเด็กวิศวะโยธานั่งทำงานกับเพื่อนๆ ต่อ ดีว่าวันนี้วิชาที่ผมขาดเพื่อนๆ แต่ละคนลงกันครบ พวกมันซีร็อกซ์มาให้หมดแล้ว ปี 4 เรียนกันแค่ไม่กี่วิชาเท่านั้นแหละครับ
กระทั่งห้าทุ่มพวกมันถึงได้พากันลากสังขารเน่าๆ กลับ ผมปิดประตู กระหวัดนึกไปถึงเพื่อนอีกคนที่หายต๋อมไปเลย อยากโทรไปถามความคืบหน้าเหมือนกัน แต่กลัวว่าโทรไปแล้วมันกำลังง้อปิ่นแบบเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่
…เวลากำลังไพรม์ไทม์ด้วย
ผมตัดสินใจส่งไลน์ไปถามสั้นๆ แค่ว่า ‘คืนดีกันรึยัง’
มันยังไม่อ่าน
ผมถอนหายใจแรง ชีวิตใครชีวิตมัน เลิกเป็นห่วงมันได้แล้ว
ผมบอกตัวเองไปแบบนั้น กดล็อกหน้าจอแล้วเข้านอน
...ข่าวดีครับ
ไม่ใช่ของผมหรอก ของเพื่อนผมต่างหาก
บอกกูทีว่ามึงคือผู้ชายคนเดียวกับคนที่มาซบไหล่กูร้องไห้เมื่อวันก่อน หลังจากที่มันหายหัวไป ไลน์เลยไม่ยอมตอบ ในที่สุดมันก็โผล่หัวออกมาแล้วครับ เดินหน้าผ่องสาดออร่า..หล่อ..รวย..เก่ง..มาแต่ไกล ข้างกันคือปิ่นแก้วที่ยังมีสีหน้ากระเง้ากระงอดอยู่
ผมยิ้มไปกับภาพที่เห็น แม้จะรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ คล้ายกับบางสิ่งบางอย่างได้หล่นหายไปก็ตาม
ภคินจูงมือปิ่นมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“มึงเดินไหวแล้วเหรอ”
“ใครว่ากูเดินมา กูขี่ไอ้แดงมาต่างหาก” ผมหมายถึงหมาอ้วนที่ชอบเดินไปเดินมาหน้ามินิมาร์ตใต้หอน่ะ
มันตบหัวผมเบาๆ
“น่านเป็นอะไรไป” ปิ่นชะโงกหน้ามาถาม
“ท้องเสียน่ะ” ผมโกหกหน้าตาย
“เอ้านี่ไอ้หล่อ งานส่วนของมึง รับไปจัดการซะ ที่เหลือพวกกูทำกันหมดแล้ว”
มันเลิกคิ้วสูง พยุงหน้าที่หล่ออยู่แล้วให้หล่อมากขึ้นไปอีก เห็นนะว่ามีแฟนคลับของมันบางคนแอบถ่ายรูปอยู่ เพราะปิ่นไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัว พวกนั้นถึงทำได้แค่แอบถ่ายแอบกรี๊ดอยู่ห่างๆ เท่านั้น (ไม่งั้นเจอปิ่นวีนแหลก)
“ของน่านล่ะ เดี๋ยวกูทำส่วนของมันเอง มันไม่สบายอยู่”
“พวกกูยกโขยงไปทำกับมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เหลือแค่มึงคนเดียวนี่แหละ”
ภคินคิ้วขมวด มองมาที่ผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง ทำท่าจะพูด แต่เงียบเสียงลง ก้มกระซิบให้ผมได้ยินเพียงคนเดียว
“ไม่เจ็บรึไง”
“ซัดพาราไปสองเม็ด”
มันทำท่านึกได้
“ทำไมกูไม่หาให้มึงกินตั้งแต่เช้าวะ”
“กูก็นึกไม่ถึงเหมือนกันถ้าธนาไม่บอก”
เรามองตากันแล้วพากันหัวเราะร่วน ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้ามะลายหายไปทันที ยิ่งเห็นภคินมันหันไปเอาอกเอาใจปิ่นแก้ว คุยกันกระหนุงกระหนิง ดูเหมือนความรู้สึกพวกนั้นจะไม่เหลืออยู่อีกเลย
คณะวิศวะเป็นคณะที่เสียงดังเพราะมีชายฉกรรจ์มากกว่าเพศหญิง ทุกคนในกลุ่มผมมีแฟนกันหมดแล้ว ยกเว้นผมคนเดียวนี่แหละที่จะขอครองโสดไปจนกว่าจะเรียนจบ
ทำงานมีเงินพร้อมก่อนละกันค่อยหาแฟน ตอนนี้ไม่มีปัญญาไปจีบใครเขาหรอก ไม่มีเงินจะพาไปเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนัง
สองอาทิตย์กว่าๆ ผ่านไปไวเหมือนโกหก ชีวิตของเด็กปีสี่ส่วนใหญ่ยกให้โปรเจกต์จบ ที่เหลือก็งาน งาน แล้วก็งาน
อาจารย์จะฆ่าพวกผมหรือยังไงครับ!!
พวกเราพากันทำงานเคร่งเครียด การมีแฟนเอาตามจริงแล้วก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียนะ
ข้อดีก็คือ มีคนเอาอกเอาใจ รักใคร่ใกล้ชิด ให้คนอื่นได้อิจฉาตาร้อนเล่น อย่างเช่นคู่นี้
“พี่ไก่ กินนี่ไหมคะ อร่อยนะ” ใบเฟิร์น สาวน้อยวัยใสคณะนิเทศศาสตร์ปีสองหยิบขนมขึ้นมาป้อนแฟนหนุ่ม
ไก่อ้าปากรับ ดวงตาหวานเชื่อม มองแฟนหมาดๆ ของมันตาเยิ้ม ออร่าความสุขฟุ้งกระจาย ผมว่าในระยะร้อยเมตรนี้ทุกคนต้องเห็นแสงรอบตัวมันเป็นสีชมพูวิ้งๆ แน่ๆ
เท่าที่ผมสังเกตมา พวกคบกันใหม่ๆ ค่าน้ำตาลจะสูงมาก และจะลดลงเรื่อยๆ ตามระยะเวลาที่ผ่านไป (แต่ไม่ทุกคู่นะครับ)
ข้อเสียล่ะ
“ก็บอกแล้วไงว่าติดงานกลุ่ม พูดจาไม่รู้เรื่อง…” เสียงของไอ้ดอมขัดคำหวานจ๊ะจ๋าของใบเฟิร์นขึ้นมา “ติดหยงติดหญิงที่ไหนกันเล่า…ไม่มี๊ ทำงาน …หะ? ได้ยินเสียงผู้หญิง นั่นเสียงของใบเฟิร์น แฟนของไอ้ไก่มัน…ไม่ได้โกหก ไก่มันเลิกกับชมพู่แล้ว คนนี้ชื่อใบเฟิร์น ไม่เชื่อลองคุยเอง โอ๊ย อย่ามางี่เง่าน่า บอกว่าแฟนเพื่อนก็แฟนเพื่อนสิ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ เลิกคุย จะทำงาน!!” มันกดตัดสายด้วยสีหน้าโมโห “แม่ง พูดจาภาษาคนไม่รู้เรื่อง”
ครับ ขี้หึง ขี้วีน ขี้น้อยใจ คิดเองเออเอง คุยกับผู้หญิงประเภทนี้เหมือนไม่ได้คุยภาษาเดียวกัน เราพูดอะไรไปเข้าใจเป็นอย่างอื่นไปหมด
เหนื่อยแทนดอมมันจริงๆ
จะว่าไปกลุ่มเรามีคู่รักที่ยิงไม่เข้าฆ่าไม่ตายอยู่เหมือนกันนะ
คู่นี้เลยครับ
“ธนา วันนี้ไม่ต้องไปส่งทรายนะ จะกลับกับเพื่อน”
“อืม” เพื่อนผมเงยหน้าขึ้นมารับปากสั้นๆ
สองคนนี้เขาทำบุญร่วมกันมาดี ทรายเป็นผู้หญิงใจเย็น เข้าอกเข้าใจผู้ชายพูดจารู้เรื่อง เป็นเมนส์หรือไม่เป็นก็แทบจะดูไม่ออก ในขณะที่เพื่อนผมก็รักเดียวใจเดียว สุขุมเยือกเย็น คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จากเพื่อนกลายเป็นแฟน อาจเพราะเรียนอยู่คณะเดียวกัน นิสัยถึงได้คล้ายกัน (แต่ทรายไม่ห้าวนะครับ ออกจะเรียบร้อยด้วยซ้ำ)
คู่นี้คบกันเรียบง่าย ไม่หวานแต่ก็ไม่จืด ส่วนใหญ่คู่ที่คบกันแบบนี้จะยั่งยืนนะ ทะเลาะกันน้อยมาก ถ้าเทียบกับคู่ของภคินกับปิ่นแก้วแล้ว อัตราส่วนการทะเลาะกันน่าจะหนึ่งต่อพัน ทะเลาะกันแค่ปีละครั้งเท่านั้นให้เพื่อนๆ ได้เห็นเป็นบุญตา
และเป็นการทะเลาะกันที่เยือกเย็นที่สุดในโลกด้วย นึกแล้วยังสยองไม่หาย
ถ้าผมมีแฟนจริง อยากได้แบบทรายนะ ไม่ต้องสวยมาก แต่เข้าใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี
ส่วนวัฒน์กลางๆ มีเหวี่ยงมีวีนมีขี้หึงบ้างในช่วงเป็นเมนส์ นอกนั้นก็น่ารักดี วัฒน์วางตัวดีด้วย แฟนเลยไม่ฤทธิ์มากเท่าไหร่
จะว่าไปกลุ่มผมมีชื่อเสียงดีในเรื่องของความรักเดียวใจเดียวและไม่เจ้าชู้นี่แหละ
ผมสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกเย็นๆ ตรงแก้ม หันขวับไปมอง สิ่งที่แตะแก้มผมคือนมกล่องรสสตรอว์เบอร์รี
อืม เป็นผู้ชายแมนๆ คณะวิศวะ ชอบนมรสสตรอว์เบอร์รีมันผิดตรงไหนครับ
…ก็มันอร่อย
“กวาง”
“อะ กวางซื้อมาฝาก ทำงานกันไม่ได้พักเลยล่ะสิ”
ผมยิ้ม รับนมกล่องนั้นมาถือ เจาะกล่องดูดทันที
“มาทำอะไรแถวนี้”
“มาโปรยเสน่ห์ให้คนคณะนี้มอง”
ผมอมยิ้ม กวางคือสาวสวย(มาก)จากคณะแพทย์ศาสตร์ ผมรู้ว่ากวางชอบผมมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เคยคิดอยากจีบอยู่เหมือนกันครับ แต่บ้านกวางรวยมาก รวยพอๆ กับภคินเลย กลัวคบกันไม่ยืดเพราะฐานะที่ต่างกันเกินไป ไม่อยากพาเขามาลำบากลำบนด้วย
สวยและนิสัยดีอย่างกวางโสดได้ไม่นานหรอกครับ พอขึ้นปีสองก็มีรุ่นพี่ที่เรียนอยู่คณะเดียวกันมาตามจีบ อดทนอยู่ราวๆ ครึ่งปีกวางก็ตอบตกลงคบด้วย
ผมว่าดีแล้วละครับ เป็นเพื่อนกันดีกว่า คบกันได้ยืดกว่า
ขนาดผมเป็นเพื่อนกับภคิน คนยังมองว่าผมเกาะเพื่อนกิน ถ้าได้คบกับกวางจริงๆ คนคงมองว่าผมเกาะผู้หญิงกินแน่ๆ
จะไม่สบายใจด้วยกันทั้งสองฝ่ายเปล่าๆ
“เดี๋ยวอดีตเดือนแพทย์ได้เอาเชือกมาล่ามลากตัวกลับหรอก”
กวางบู้ปาก เพราะพี่ธันเป็นคนขี้หึงมาก ผมกับกวางน่าจะสนิทกันในฐานะเพื่อนได้มากกว่านี้ ถ้าพี่ธันไม่รู้มาก่อนว่ากวางชอบผม ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนห่างๆ เห็นกันทักทายกันบ้างเท่านั้น
“พอดีกวางมาทำธุระแถวนี้ เห็นนั่งทำงานอยู่ถึงได้แวะมาทักทาย”
“ขอบใจนะ”
…ที่ไม่ลืมกัน ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริง ต้องมีสักชาติได้เวียนมาคู่กันบ้างแหละน่า
กวางโบกมือเดินจากไป สวนทางกับภคินที่เดินกลับมาพร้อมปิ่น ก่อนหน้านี้อยู่ๆ ปิ่นก็งอแงอยากกินบิงซูขึ้นมา เพื่อนผมจึงต้องทิ้งเพื่อนทิ้งงานเพื่อพาคนสวยไปกินบิงซูตามใจ
มันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ในขณะที่ปิ่นแก้วบอกลาเพื่อกลับบ้าน
ตามหลักแล้วภคินต้องไปส่งปิ่นแก้วขึ้นรถถึงจะถูก แต่ปิ่นแก้วชอบมาส่งภคินที่คณะเสมอ เพื่อเป็นการประกาศไม่ให้สาวๆ คนไหนมายุ่งและให้มั่นใจว่าภคินไม่ออกนอกลู่นอกทางไปไหน
“กูว่ากวางยังชอบมึงอยู่”
เพื่อนๆ ในกลุ่มรู้หมดว่ากวางชอบผม แต่ผมไม่เล่นด้วยเพราะเจียมเนื้อเจียมตัว ช่วงนั้นพวกมันสงสารขนาดจะช่วยกันเจียดเงินมาเป็นค่าสินสอดด้วย (ถ้าพ่อเขาเรียกสักห้าสิบล้าน พวกมึงจะให้กูไหว??)
“ไม่หรอก” ผมปฏิเสธแทน ไม่ว่ากวางจะยังรู้สึกหรือไม่ ตอนนี้กวางก็คบกับพี่ธันแล้ว ผมไม่อยากให้ตัวเองเป็นฉนวนร้าวฉานของใคร
“อะ กูซื้อมาฝาก” ภคินเลื่อนขนมที่หิ้วติดมือมาด้วยวางไว้ตรงหน้าผม
“อ้าวเฮ้ย แล้วของพวกกูล่ะ”
“กูซื้อมาให้เฉพาะคนโสดว่ะ พวกไม่โสดอดกิน”
“กูอยากโสดละ” ดอมโพล่งขึ้น สงสัยอารมณ์จะค้างคาจากที่ทะเลาะกับแฟนเมื่อกี้
ผมฉีกซองขนม หยิบขึ้นมาส่วนหนึ่งแล้ววางที่เหลือไว้กลางโต๊ะ ไม่จำเป็นต้องเรียกให้เสียเวลา พวกมันรู้ดีรีบจกกินคนละหมับสองหมับ แป๊บเดียวก็หมดถุง
“กูไปค้างห้องมึงนะ”
ตั้งแต่มันกลับมาคบกับปิ่นแก้วอีกรอบ มันแทบจะหายหัวหายหางไปเลย แต่ให้เดาคงเอาเวลาไปเอาอกเอาใจปิ่นแก้วนั่นแหละ ผมพยักหน้ารับ หัวรันเมนูว่าจะทำอะไรให้มันกินดี
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษ”
“อะไรก็ได้ตามใจมึง”
ผมพยักหน้า งั้นทำกะหล่ำทอดน้ำปลากับฉู่ฉี่ปลาทับทิมละกัน
“เราต้องไปหาซื้อของกันที่ตลาดเพิ่มนะ”
มันพยักหน้ารับง่ายๆ พวกเราแยกย้ายหลังจากทำงานเสร็จ ดอมจะไปตามง้อเมีย (ถุย กูคิดว่าจะโกรธนาน) ธนากลับบ้าน ไก่ไปกับใบเฟิร์น ส่วนวัฒน์จะไปรับแฟนที่คณะอักษร หอผมอยู่ใกล้ ปกติถ้าไม่ปั่นจักรยานก็เดิน แล้วแต่อารมณ์ วันนี้ผมเอาจักรยานมา
เราพากันเดินไปยังลานจอดรถจักรยาน วางของทั้งหมดใส่ตะกร้าหน้ารถ ไขกุญแจปลดโซ่คล้องล้อ
“เดี๋ยวกูถีบเอง” ภคินอาสา ผมไม่ค้าน พอมันขึ้นได้ผมก็นั่งซ้อน
“กับปิ่นโอเคดีใช่ไหม”
“อืม” มันตอบรับสั้นๆ
ผมยิ้ม
…ดีแล้ว
เราจอดรถไว้หน้าตลาด ล็อกไว้กับเสาที่ดูแข็งแรงหน่อย หอบของมาถือ มันไม่ได้เยอะจนหนัก ภคินหยิบแบงค์พันออกมาให้ผมตามเดิม ผมรับมาถือ มุ่งตรงไปยังโซนขายปลาก่อนเพื่อซื้อปลาทับทิม ผมเลือกเอาตัวที่สวยที่สุดเพราะภคินมันชอบ
“จะทำฉู่ฉี่ปลาทับทิมใช่ไหม”
“อืม”
“ของโปรดกู”
“อือ ฮึ”
ผมตอบรับโดยไม่ได้หันไปมอง ขยับไปร้านข้างๆ เพื่อซื้อพริกแกงเพิ่ม ที่นี่มีพริกแกงหลายรส ผมเลือกรสกลางๆ มาหนึ่งรส หันไปซื้ออย่างอื่นเพิ่มเติม รวมถึงผักสด กะหล่ำ เลือกเอาลูกที่สวยที่สุดด้วย
“กะหล่ำทอดน้ำปลา”
ผมหันไปยิ้มที่มันเดาถูก
“เมนูโปรดกู” มันพูดขึ้นมาอีก
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วยิ้ม
“นี่ ถ้าอาหารไทย มีไม่กี่เมนูหรอกนะที่มึงชอบกิน ถ้าคิดไม่ออกว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษ ก็กินเมนูโปรดของตัวเองไปละกัน”
“แต่มึงรู้ไหม คบกันมาสามปีกว่า ปิ่นยังไม่รู้เลยว่าของโปรดกูคืออะไร”
“อะไรนะ” ผมหันไปถามเพราะได้ยินไม่ชัด “อะไรของโปรดใคร”
มันยิ้ม
“ทำยำถั่วพูด้วยสิ”
“ได้สิ” ผมตอบรับทันที เพราะยำถั่วพูน่ะเป็นอาหารโปรดผมเอง ฝานไข่ต้มเป็นแผ่นบางๆ ใส่ลงไป
…อร่อยเหาะ
งบหนึ่งพันบาทได้ของมาเยอะแยะ ซื้อไข่มาตุนไว้อีกแผง
ขากลับภคินเป็นคนปั่นตามเดิม ผมถือของบางส่วน ที่เหลือใส่ตะกร้าหน้ารถไว้
TBC..
ขอบคุณเข้ามาอ่านจ้าา
#หลบมาหวีดภคินน่าน #ผมท้องกับเพื่อน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
