Our Love ep.26
แอดมินกลุ่มเข้ามาขออนุญาตผมกับภคินอย่างเป็นทางการเพื่อเผยแพร่แบบสาธารณะและตั้งเป็นเพจ เราไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมถือว่าเขาได้เป็นส่วนหนึ่งของคนที่เก็บความทรงจำดีๆ ของผมกับภคินไว้
พวกเขาไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียด บางครั้งยังทำให้ผมกับภคินยิ้มได้เพราะไอเดียฮาๆ ของพวกเขาด้วยซ้ำ
ผลพลอยได้ดีๆ ที่ตามมา นอกจากจะทำให้คนเข้าใจเรามากขึ้นแล้ว ยังทำให้พวกที่คิดจะเข้ามาจีบพากันรามือไป เหลือไว้แค่พวกที่หน้าหนาหน่อยที่ไม่สนใจว่าคนเขามีเจ้าของแล้วหรือยังไม่มีก็ถูกแฟนคลับช่วยกันกันออกไป
แม้แต่เดลเองที่จะเข้ามาหาผมก็โดนลูกหลงตามไปด้วย
วันนี้อายุครรภ์ผมครบ 16 สัปดาห์พอดี (4 เดือน) หน้าท้องของผมโย้ขึ้นมาอีกนิด เพราะการควบคุมอาหารที่ถูกต้องและการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผมยังคงรักษาหุ่นให้สเลนเดอร์ไว้ได้ โดยส่วนที่เพิ่มขึ้นมามีเพียงหน้าท้องเท่านั้น
ตอนนี้คนก็ยังมองไม่ออกว่าผมท้องยื่น(เสื้อช็อปบังไว้) ผมตื่นเต้นมากเพราะวันนี้เราจะไปอัลตราซาวด์เพื่อดูวิวัฒนาการกับเพศของลูกว่าคนไหนชาย คนไหนหญิง จะใช่อย่างที่เราคาดเดากันเอาไว้ไหม
ผมเลือกใส่เสื้อยืดสีขาว สวมทับด้วยแจ็กเก็ตรูดซิปปิดบังพุงยื่นๆ ของตัวเอง ไอ้หล่อเองก็แต่งตัวคล้ายกัน แต่มันหล่อกว่าผมเยอะ
ทุกขั้นตอนการมาโรงพยาบาลของผมยังคงเหมือนเดิม กระทั่งแล้วเสร็จผมถึงได้มานั่งจ๋องรอพี่หมออยู่ในห้องอัลตราซาวด์กับภคินและพี่อ่อน
“ดีใจด้วยนะคะที่ได้ลูกแฝดชายหญิง” พี่อ่อนพูดพร้อมค่อยๆ เลิกพุงผมขึ้น เช็ดทำความสะอาดระหว่างรอหมอ
“ขอบคุณครับ”
รอกันไม่นานสองหมอประจำตัวผมก็โผล่ พี่หมอนั่งประจำตำแหน่งทันที บีบครีมใสใส่ท้องผม
“เอาละ มาดูกันซิ คนไหนชาย คนไหนหญิง” พี่หมอจิ้มเครื่องอัลตราซาวด์ลงบนหน้าท้องผมเบาๆ
ผมคลี่ยิ้ม เพราะวันนี้เด็กๆ ให้ความร่วมมือกันดีมาก ขยับดิ้นทั้งสองคนเลย คนด้านขวาจะตัวใหญ่กว่าคนด้านซ้าย ดิ้นเยอะกว่าด้วย
มารอบนี้ลูกโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เห็นหัวโตๆ ทรงลูกตา จมูกโด่งๆ ทรงปาก
“สมบูรณ์แข็งแรงกันทั้งคู่ ตัวแสบดั้งโด่งมาก แบบนี้ได้พ่อมาเต็มๆ ทางซ้ายนี่ท่าทางจะเหมือนนายนะน่าน”
ดั้งแหมบนั่นเอง = = ;
เอาเถอะ เหมือนพ่อสักคนก็ยังดี
“ไหนให้คุณลุงดูซิ คนไหนหญิง คนไหนชาย เริ่มจากเจ้าแสบก่อนละกัน” พี่หมอไถเครื่องอัลตราซาวด์ไปเรื่อยๆ
“โอเค ชัดเลย นี่ ดูตรงนี้ นั่นน่ะ เห็นรึยัง”
“ผู้ชายใช่ไหมครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพราะเห็นไอ้จิ๊น้อยพุ่งเป็นดุ้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่แล้ว ใหญ่ซะด้วย”
ผมหัวเราะ พ่อพันธุ์ดีก็งี้
“งั้นอีกคนนี่เป็นแม่หนูน้อยแน่ๆ” พี่หมอขยับเครื่องอัลตราซาวด์ไปยังอีกฝั่ง ตัวเล็กไม่มีดุ้นครับ
เป็นอันยืนยันว่าชัวร์ เจ้าตัวแสบกลัวว่าเราจะไม่มั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายจริงๆ มีจังหวะหนึ่งหันมาโชว์จิ๊น้อยให้เห็นกันเต็มๆ ตา พี่หมอรีบเซฟเก็บภาพไว้ทันที
“หลานผมเป็นคนเปิดเผย” พี่แกหันไปพูดติดตลกกับพี่หมอแป้ง “ยังไงตอนผ่าคลอดจะเอาตัวโตออกมาก่อนจะได้เป็นพี่ ส่วนตัวเล็กให้เป็นน้องนะ”
“ครับ” ผมเองก็หวังไว้แบบนั้น ให้พี่ชายคอยปกป้องดูแลน้องสาว
“หลังจากนี้ก็น่าจะรู้สึกได้ถึงแรงดิ้นแล้ว ให้จดวันที่ลูกดิ้นวันแรกไว้ด้วยนะ จดไว้ด้วยว่าดิ้นตอนไหนบ้าง บ่อยแค่ไหน ยาวนานแค่ไหน เพื่อเช็กสุขภาพเด็ก”
“ครับ”
ผมนั่งตาปรืออยู่ในห้องเรียน เสียงอาจารย์ดังแทบไม่เข้าหูผม มีภคินนั่งอยู่ข้างๆ ก้มจดข้อความเป็นพักๆ อีกมือโอบผ่านเอวผมจากทางด้านหลังมาลูบไล้หน้าท้องด้านหน้า
ผมชอบให้ภคินทำแบบนี้นะ มันผ่อนคลายดี บางทีเรียนอยู่เครียดๆ พอภคินลูบแบบนี้ ผมจะหายเครียดทันที
…แต่ไม่ทำให้หายง่วงนะครับ = =
ยิ่งลูบผมยิ่งง่วง แต่ก็ไม่อยากให้มันหยุดลูบ
วิชานี้อาจารย์ค่อนข้างเคร่ง ใครเผลอหลับโดนจับเช็กขาดหมด ผมพยายามถ่างตาให้ตื่น แต่ถ้าเผลอหลับจริงๆ จะมีภคินคอยช่วยปลุกอีกที ผมกินกาแฟไม่ได้ด้วย ยังไงก็ต้องอดทน
หลังจากที่ประกาศไปว่าคบกันแล้ว ภคินก็แสดงออกถึงความสนิทสนมกับผมมากขึ้น นอกเหนือจากการดูแลโดยปกติ อย่างการโอบเอว จับมือ หรือบางทีถ้ามันอดใจไม่ไหวก็จะหอมแก้มผมเลยในที่สาธารณะ
มันบอกว่าช่วงนี้แก้มผมสุกกำลังน่ากินดี = = ;
หลายคนบอกว่าผมโชคดี เพราะภคินมันทั้งรักทั้งหลงผมหนักมาก บางทีอาจหนักมากกว่าปิ่นแก้วด้วยซ้ำ
ในขณะที่บางคนก็บอกว่าภคินนั้นโชคดีแล้วที่ได้ผมเป็นแฟน เพราะผมเป็นคนใจเย็น มีเหตุผล ไม่ขี้หึง ไม่ขี้น้อยใจไร้สาระ หนำซ้ำยังทำอาหารเก่งอีกต่างหาก เวลาที่ภคินอยู่กับผม ทุกคนบอกว่ามันดูมีความสุขมาก
ผมดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ เพราะผมเองก็มีความสุขเหมือนกันเวลาที่ได้อยู่กับภคิน ถือว่าเราต่างคนต่างโชคดีที่ได้มาเจอกันละกัน
ที่เราไม่ทะเลาะกัน เพราะเวลามีปัญหา เราจะใช้เหตุผลคุยกันเสมอ ไม่ใช่อารมณ์
ไม่โกหกกัน.. ยกเว้นสิ่งนั้นคือเจตนาที่ดี
ที่ไม่หึง.. เพราะเชื่อใจ
ที่ไม่น้อยใจ.. เพราะเข้าใจ
เราต่างทำตัวให้อีกฝ่ายไว้ใจด้วย อย่างเวลาไปไหนมาไหน ภคินมันจะบอกผมเสมอ (จริงๆ แล้วมันกลัวว่าผมจะเป็นห่วงจนกระทบถึงลูกมากกว่า) ส่วนผมไม่จำเป็นต้องบอกมันหรอก เพราะมันเล่นจับตามองผมแทบจะทุกฝีก้าวอยู่แล้ว
ถามว่ารู้สึกอึดอัดไหม
…ก็ไม่นะ
คิดซะว่ามันเป็นงูจงอางที่อยู่ในช่วงกำลังกกไข่และปกป้องเมียละกัน ที่มันจับตามองผมอยู่ตลอดเวลา ก็เพราะมันรักและเป็นห่วงผมกับลูกนี่แหละ มีถึงสามชีวิตอยู่ในอ้อมแขน มันคงไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดอย่างที่แล้วๆ มาอีก
ส่วนที่ว่าภคินมันดูแลผมดียิ่งกว่าปิ่นแก้วนั้นผมขอเถียงนะ
ภคิน ถ้ามันได้รักใครแล้ว มันดูแลดีทั้งนั้น เพียงแต่ว่าปิ่นแก้วเป็นผู้หญิง แสดงออกมากไปมันก็ดูไม่ดี ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ผู้หญิงก็จะถูกมองว่าเป็นพวกไม่รักนวลสงวนตัว ส่วนผู้ชายจะถูกมองว่าเป็นพวกลามกจกเปรตไป จึงทำได้แค่จับมือ ควงแขน โอบเอวกันบ้างนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น
อีกอย่างปิ่นแก้วไม่มีลูกให้ภคินมันต้องประคบประหงมอย่างผมด้วย ถ้าเพียงแต่เราคบกันธรรมดาไม่มีลูกเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมว่าภคินมันคงดูแลผมไม่ต่างกับปิ่นแก้วนักหรอก
ผมนั่งตาปรือ ก่อนชะงักกึก เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาตอดจึกอยู่ที่ท้อง
“มีอะไร” ภคินหยุดมือที่กำลังลูบอยู่ทันที
ผมยังไม่ตอบ สติตื่นตัว พยายามนั่งนิ่งๆ เพื่อให้แน่ใจอะไรบางอย่าง ผ่านไปราวๆ สิบวินาทีก็รู้สึกได้ถึงแรงตอดนั้นอีก ผมหันไปยิ้มใส่ภคิน กำลังจะบอก แต่เพื่อนที่นั่งเลกเชอร์อยู่ข้างๆ ภคินหันมามองพอดี ผมยิ้มแหยใส่เพื่อนคนนั้น ใช้วิธีเขียนข้อความลงในสมุดเลกเชอร์เพื่อให้ภคินอ่านแทน
‘เมื่อกี้รู้สึกเหมือนลูกดิ้น’
ภคินตาโต เขียนข้อความถามกลับ
‘รู้สึกยังไง’
‘เหมือนโดนปลาตอด’
ภคินยิ้ม เราเคยศึกษาเรื่องนี้กันมาก่อนแล้ว ไม่น่าจะวิเคราะห์ผิดพลาดนะ
‘ดีแล้ว’
มันตอบกลับมาสั้นๆ ลูบท้องผมอีกครั้ง แต่แผ่วเบา เชื่องช้าและนุ่มนวลขึ้น สัมผัสแบบนี้ผมเดาเอาว่ามันน่าจะกำลังสื่อสารอะไรกับลูกน้อยอยู่ในใจแน่ๆ
‘พูดกับลูกว่าไง’
ผมเดาถาม
มันเขียนกลับมาสั้นๆ
‘แข็งแรงๆ กันทุกคนนะ’
ผมวางมือลงบนหลังมือภคินเบาๆ สื่อใจไปถึงลูกด้วยประโยคเดียวกัน แล้วนั่งเรียนกันต่อเงียบๆ
…หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลยครับ
ปล. เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่ามีคนแอบถ่ายรูป แต่ผมทำเป็นเนียนไม่รู้ไม่เห็นเสีย หลังจากนั้น ภาพผมกับภคินในห้องเรียนก็ไปโผล่อยู่ในกลุ่ม ‘หลบมาหวีดภคินน่าน’ หลายภาพเลยครับ ตั้งแต่ภาพที่ผมนั่งตาปรือ
เอิ่ม...
ผมว่าต้องเป็นมุมกล้องแน่ๆ เพราะผมไม่เคยทำหน้าเอ็กซ์เซ็กซ์แตกแบบนั้น ภาพผมที่หันไปยิ้มใส่ภคิน หรือภาพภคินที่กำลังยิ้มด้วยความดีใจ เดาเอาว่าน่าจะเป็นตอนที่เรารู้ว่าลูกดิ้นนั่นแหละ
ผมเซฟเก็บภาพเหล่านั้นไว้ทันที จะเก็บเอาไว้ในคอลเลกชัน
‘ลูกดิ้นครั้งแรก’
หลังจากนั้นผมก็รับรู้ได้ถึงแรงดิ้นของลูกมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นแรงตอดบ้าง เหมือนมีลมกลิ้งอยู่ในท้องบ้าง เหมือนเส้นท้องกระตุกบ้าง กระทั่งมารู้สึกว่าท้องถูกอะไรกระทุ้งก็ตอนเข้าปลายสัปดาห์ที่ 19 โดยเฉพาะฝั่งขวาของไอ้แสบ พอปลายสัปดาห์ที่ 23 ก็เริ่มเห็นความเคลื่อนไหวที่หน้าท้อง เห็นเป็นคลื่นลูกเล็กๆ ทั้งผมกับภคินพากันตื่นเต้นมาก ภคินถึงกับรีบหากล้องมาถ่ายวิดีโอเก็บไว้ทันที
ผมยังคงใส่ใจเรื่องอาหารการกินเหมือนเดิม รวมถึงขยันออกกำลังกายบ่อยๆ พักผ่อนเยอะๆ งดของหวานทุกชนิด รวมถึงแป้ง น้ำตาล ของทอด น้ำอัดลม เน้นกินเป็นพวกผัก ผลไม้ และเนื้อปลาแทน แซนด์วิชที่ผมกินก็ทำจากธัญพืชเป็นหลัก
พอเข้าสัปดาห์ที่ 25 ผมมีอาการสะดุ้งบ้าง เพราะเจ้าแสบถีบแรง เห็นความเคลื่อนไหวที่หน้าท้องชัดขึ้น เป็นช่วงเวลาที่ภคินมันชอบมาก ถ้าอยู่บ้าน มันจะพูดคุยกับลูกบ้าง ลูบท้องบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะหยิบมือถือมาถ่ายรูปเก็บความเคลื่อนไหวไว้มากกว่า เอาไปแชร์ให้เพื่อนๆ ในกลุ่มดู
อีกสองอาทิตย์ก็จะสอบแล้ว ช่วงนี้เราจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ โปรเจกต์จบของเราก็ผ่านกันหมดแล้ว
ทุกคนรู้กันมาตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วว่าผมไม่สบาย แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พอเปิดเทอมมา ภคินมันดูแลผมอย่างกับไข่ในหิน ทำให้ทุกคนอยากรู้มากขึ้นว่าผมเป็นอะไร ยิ่งเห็นท้องผมที่โตขึ้นเรื่อยๆ จนเสื้อช็อปปิดไว้ไม่มิด พอๆ กับอาการสะดุ้งอุทานลูบท้องเบาๆ ยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วง
จริงๆ อาการเจ็บป่วยแบบเทอมที่แล้วไม่มีแล้วละครับ ไม่แพ้ ไม่เวียนหัว ไม่เหม็นกลิ่นตัวคน กลับมากินอาหารได้ตามปกติแล้ว แต่ยังต้องดูแลตัวเองเรื่องอื่นๆ เช่นไม่เครียด ไม่ยกของหนัก ไม่ทำกิจกรรมแรงๆ อย่างเล่นกีฬาหรือไล่เตะตูดเพื่อนๆ
ซึ่งในข้อนี้เพื่อนๆ ก็ให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี แต่ก่อนเคยเล่นหัวตบกะโหลกกันเมามัน เดี๋ยวนี้พวกมันก็เบามือกับผมมากขึ้น พลอยพาเอาคนอื่นๆ ไม่กล้าเล่นแรงกับผมไปด้วย
เอาตามจริงแล้ว ถ้ามีภคินอยู่ใกล้ๆ อย่าหวังว่าใครจะมาจับเนื้อต้องตัวผมได้เลย
อ้อ ยกเว้นไว้คนหนึ่งครับที่ภคินจะไม่หวงเลยถ้าจะถึงเนื้อถึงตัวผม
เดากันสิครับว่าใคร?
...
ครับ น้องใบเฟิร์นนั่นแหละ
ผมแอบกังวลนิดๆ เพราะครรภ์แฝดมีความเสี่ยงต่อครรภ์เป็นพิษสูง (ภาวะต้องคลอดก่อนกำหนดในเวลาที่ลูกยังพัฒนาร่างกายไม่ครบทุกสัดส่วน) แต่เลิกกังวลไปหลังจากได้คุยกับแม่ ท่านบอกว่าคนต่างจังหวัดเขาไม่เห็นจะมาวิตกกังวลอะไรก็เห็นคลอดออกมาได้ปลอดภัยดีกันทุกราย
แถมแม่ยังให้ข้อคิดอีกว่า เด็ก ถ้าเขาจะเกิด ทำยังไงก็เกิด ถ้าบุญเขาไม่ถึง ประคบประหงมยังไงก็ไม่ได้เกิดอยู่ดี
ผมว่าก็จริงของแม่นะ
ผมจึงทำตัวสบายๆ มากขึ้น พยายามหากิจกรรมอะไรที่ทำแล้วมีความสุขลูกๆ จะได้พลอยมีความสุขตามไปด้วย ให้ภคินพาแวะไปทำบุญบ้าง
สุขภาพโดยรวมของผมแข็งแรงดีมาก อันนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับใบเฟิร์นที่ขยันหาสูตรบำรุงและดูแลสุขภาพมาให้ผมปฏิบัติ การเจ็บป่วยพื้นฐานของคนท้องจึงเกิดกับผมค่อนข้างน้อย ถึงมีก็ไม่มาก อย่างเป็นตะคริว บวมน้ำ หรือการปวดหลังปวดสะโพก (ยกเว้นถ้าผมเผลอนั่งท่าเดียวนานๆ)
อยากบอกว่าการออกกำลังกายช่วยได้เยอะจริงๆ เพราะทำให้ร่างกายและกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนแข็งแรงขึ้น
หลายคนพากันวิเคราะห์ว่าผมน่าจะเป็นโรคเดียวกับที่ผมเคยวิเคราะห์ไปแล้วก่อนหน้านั้น บ้างก็ว่าเป็นเนื้องอกในท้อง
อันนี้ใกล้เคียงหน่อย เพียงแต่ไม่ใช่เนื้องอก เป็นลูกงอกแทนต่างหาก
อาการอื่นๆ ไม่มีปัญหาอะไรสำหรับผมเลย ยกเว้นเวลาลูกดิ้นนี่แหละ ผมพอเข้าใจเด็กๆ นะ อยู่ในที่แคบกันนานๆ คงอึดอัดน่าดู
“ดิ้นเบาๆ หน่อยเจ้าแสบ เดี๋ยวน้องเจ็บ” ผมก้มเตือนลูกน้อยเบาๆ เงยหน้ามองตามแผ่นหลังกว้างของภคินที่เดินหายไปยังโซนขายผลไม้สดในโรงอาหาร พอๆ กับเพื่อนคนอื่นๆ ที่แยกย้ายกันไปซื้อข้าวซื้อน้ำ ผมทำหน้าที่เฝ้าโต๊ะอย่างเคย
ปกติถ้าเจ้าแสบดิ้นมากๆ แบบนี้ ภคินจะมาช่วยลูบท้องเพื่อให้เจ้าแสบสงบลง แต่ตอนนี้คนพ่อไม่อยู่ ผมต้องทำหน้าที่นี้แทน ลูบท้องเบาๆ
ใจอยากเดินไปเลือกซื้อผลไม้ด้วยตัวเอง แต่ภคินมันไม่ยอมให้ไป มันกลัวมีคนเผลอกระแทกศอกใส่ลูกเข้า ท้องผมไม่ได้หนามาก จับไปก็เจอลูกแล้ว ขืนโดนศอกใส่มีหวังถูกลูกเข้าเต็มๆ
ที่มันกลัว เพราะผมเคยโดนมาก่อนตอนเรียนอยู่ปีสาม
อย่าลืมว่าคณะวิศวะเราเกินครึ่งเป็นผู้ชาย ทำกิจกรรมกันหนัก เรียนกันหนัก มาโรงอาหารกันในสภาพหิวโซ ผมเคยโดนศอกใส่ท้องเข้าเต็มๆ เจ็บจนจุก เขียวไปเป็นอาทิตย์
ภคินถึงอาสาไปซื้อให้แทน อีกอย่างเวลาภคินซื้อจะได้เร็วด้วย ไม่รู้เขาให้คิวก่อนเพราะความหล่อ หรือเพราะรู้ว่าต้องซื้อมาให้ผมกันแน่ แม่ค้าก็ขยันแถมมาให้เยอะแยะ ทั้งที่ผมกินได้นิดเดียว ผลประโยชน์จึงตกเป็นของภคินกับเพื่อนๆ ไป
พักใหญ่ภคินก็เดินถือผลไม้สดและน้ำดื่มกลับมา ข้าวไม่ต้องครับ ผมทำอาหารกล่องมา มันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มองหน้าผม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ผมไม่ตอบ แต่ลูบท้องให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าแสบยังไม่หยุดดิ้นเลย ไม่รู้เป็นไร ภคินวางมือลงบนหน้าท้องผมเบาๆ พอภคินจับ
เจ้าแสบก็เลิกดิ้น
“ทำไมไม่กินข้าวก่อน น่าจะรำคาญเสียงท้องร้อง”
ผมทำหน้านึกได้
จริงสิ มิน่าล่ะ ดิ้นใหญ่เลย เพราะวันนี้เราเลิกเรียนกันช้า กว่าจะมาถึงโรงอาหารก็เกือบเที่ยงครึ่ง ผมนั่งท้องร้องโครกครากมาพักใหญ่แล้ว แต่อยากรอกินพร้อมภคิน
“รอมึง” ผมบอกเสียงอ่อย
“ไม่ต้องรอ หิวก็กินเลย สงสารลูก” คำสุดท้ายมันกระซิบให้ผมได้ยินคนเดียว ผมพยักหน้า เข้าใจความหมายมันดี รีบแกะข้าวกล่องออกกิน (เป็นชุดข้าวกล่องเก็บความร้อน)
“เป็นไร” ไก่มาถึงเป็นคนถัดไป ตาไวถามมาด้วยความเป็นห่วง ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผมอีกด้าน
รองจากภคินก็มีไก่นี่แหละที่หูตาไว้เรื่องความผิดปกติของผม
“ปล่อยให้ท้องร้อง แสบคงรำคาญ” ภคินเป็นคนตอบให้แทน
“อ้อ” ไก่พยักหน้าเข้าใจ ไม่ถามอะไรต่อ
ภคินจิ้มแบ่งผลไม้สดใส่กล่องว่างวางไว้ตรงหน้าผม เลื่อนที่เหลือไปไว้กลางๆ เพื่อให้เพื่อนๆ ในกลุ่มได้ทานด้วยกัน พักใหญ่ทุกคนก็พากันเดินกลับมาพร้อมอาหารคนละจานสองจาน ผมนั่งกินไปลูบท้องไปเบาๆ
มีอาจารย์ลงมากินด้วยสองท่าน หญิงหนึ่งชายหนึ่ง ผู้ชายมาจากคณะเรา ส่วนผู้หญิง จากคณะสถาปัตถ์ข้างๆ เรารู้มาแค่ว่าสองคนนี้เขาจีบๆ กันอยู่ คงมาก่อนหน้าเราได้พักใหญ่แล้ว เพราะกินอิ่มกันพอดี ทั้งคู่ลุกเดินตรงมาทางผม
“เป็นยังไงบ้างเมืองน่าน” อาจารย์ผู้หญิงเป็นฝ่ายถาม ผมยกมือไหว้
“ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ”
“อาจารย์เห็นเธอนั่งลูบท้อง คิดว่าเจ็บ”
ผมยิ้มแหย
“ไม่เจ็บหรอกครับ ผมลูบเพราะความเคยชินมากกว่า”
“นี่ อาจารย์ถามเธอจริงๆ นะ เธอป่วยเป็นอะไร น้องสาวอาจารย์เป็นแฟนคลับของพวกเธออยู่ รบเร้าให้มาถามอยู่นั่นแหละ”
ผมกับภคินมองหน้ากัน ปกติเวลามีคนถาม เราจะเนียนบอกว่าผมไม่สบายเท่านั้น แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร
“เนื้องอกน่ะครับ” ภคินเป็นคนตอบให้แทน
“มะเร็งเหรอ” อาจารย์ถามมาตาโต
“เปล่าครับ แค่เนื้องอกเฉยๆ สองก้อน ไม่ใช่เนื้อร้ายอะไร นัดผ่าไว้แล้ว แต่ต้องรอปิดเทอม จะได้มีเวลาพักผ่อนยาวๆ พอผ่าออกก็หายเป็นปกติแล้ว”
ผมลอบขำอยู่ในใจ ภคินไม่ได้โกหกนะ มีเนื้องอกอยู่ในท้องผมจริงๆ
“เหรอ ค่อยเบาใจหน่อย ขอให้การผ่าตัดราบรื่นนะ ไปประกาศบอกทุกคนไว้หน่อยก็ดี พวกเขาจะได้หายห่วง”
“ครับ ขอบคุณครับอาจารย์” ผมกับภคินยกมือไหว้พร้อมกัน
“หายเร็วๆ นะ” อาจารย์ทวิชตบหลังผมเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ผมยกมือไหว้ท่านอีกรอบ แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินจากไป
เพื่อนๆ ในกลุ่มพากันหัวเราะร่วน
“กูว่าประกาศบอกทุกคนไปแบบนั้นก็ดีนะ จะได้หายข้องใจกันสักที” ธนาแนะ ผมเห็นด้วย
ภคินล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปผมดังแชะ ถ่ายตอนไหนไม่ถ่าย ดันถ่ายตอนผมกำลังคาบถั่วลันเตาเข้าปาก
มันก้มกดมือถือยิกๆ พักหนึ่งก็วางลง ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูบ้าง เปิดเข้าเฟซบุ๊ก ปรากฏว่าไอ้หล่อมันอัปรูปผมลงเฟซมันแล้วบอกทุกคนไปว่าผมเป็นเนื้องอกในท้อง สองก้อน แต่ไม่ใช่เนื้อร้ายอะไร หมอนัดผ่าตัดไว้แล้วหลังเรียนจบ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง พอผ่าออก ทุกอย่างก็กลับมาดีเหมือนเดิม
“ถ่ายรูปกูดีๆ หน่อยก็ไม่ได้” ผมเงยหน้าอมลมใส่ไอ้หล่อ มันหัวเราะหึๆ
“คนไม่หล่อ ถ่ายมุมไหนก็ไม่หล่อหรอก”
“เออ!!” ผมกระแทกเสียงประชด มันหัวเราะร่วน
หลังจากภคินอัปไปได้ไม่กี่นาที ยอดคอมเมนต์ก็พุ่งเกินพัน ส่วนใหญ่จะเข้ามาให้กำลังใจและอวยพรให้การผ่าตัดออกมาได้ราบรื่น ผมเข้าไปคอมเมนต์บอกขอบคุณทุกคนสั้นๆ
นอกจากคอมเมนต์ให้กำลังใจแล้ว ยังมีคอมเมนต์ชื่นชมภคินสอดแทรกเข้ามาด้วย โดยส่วนใหญ่จะชื่นชมที่ภคินไม่คิดรังเกียจผม แม้ว่าผมจะป่วยจนต้องคอยดูแล หรือมีหน้าท้องที่ยื่นโย้ไม่น่ามอง
ทุกคนลงความเห็นกันว่าภคินมันรักผมจากหัวใจจริงๆ ไม่งั้นหุ่นพังขนาดนี้คงเลิกกันไปนานแล้ว
หลังจากวันนั้นก็ยังมีคนถ่ายรูปผมกับภคินไปอัปเดตอยู่เรื่อยๆ บ้างก็เอาไปแซวกันว่าผมท้องแล้ว
ล่าสุดที่เห็น คือภาพผมที่กำลังลุกยืนโดยเอามือหนึ่งประคองท้องอีกมือประคองหลังเหมือนคนท้องชอบทำกัน มีภคินช่วยพยุงอยู่ข้างๆ
ผมไม่ได้ลุกลำบากแบบนี้ทุกครั้งหรอก ท้องไม่ได้ใหญ่โตอะไรขนาดนั้น เพียงแต่นั่งอ่านหนังสือท่าเดิมนานไปหน่อย ตอนลุกถึงได้รู้สึกปวดหลัง ผมเอาภาพนั้นให้ภคินดู มันยิ้ม รีบเซฟเก็บไว้ทันที
tbc..
ขอบคุณทุกคอมเมนต์จ้าาา
#ผมท้องกับเพื่อน
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 256019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก