Our Love No.29
ผมพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นอีกรอบ ตอนนี้ผมมองเห็นแต่หน้าพี่หมอ พี่หมอแป้ง แล้วก็ผู้ช่วยผ่าตัดอีกสองคนเท่านั้น ที่เหลือพากันยืนอยู่ห่างๆ เพื่อรอรับเด็ก เห็นภคินแวบๆ ดวงตามันเบิกกว้าง เหงื่อดูซึมชื้น ผมว่ามันคงตื่นเต้นไม่แพ้ผม
ภาพแหวกพุงคงเอกซ์คลูซีฟน่าดู ถ้ามันเอาวิดีโอมาให้ดู ผมจะกล้าดูหรือเปล่าก็ไม่รู้
“เจอเด็กแล้ว”
ผมนอนฟังด้วยความตื่นเต้น
“จะเอาคนแรกออกมาแล้วนะครับ” พี่หมอแจ้งทุกขั้นตอนโดยละเอียด รู้สึกถึงแรงกดหนุบหนับที่ท้อง
“ยินดีต้อนรับนะครับหลานชาย เวลาเกิด 14.54” ทันทีที่เสียงพี่หมอพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเด็กทันที เสียงนั้นมัน
ซึมลึกเข้ามาในความรู้สึก น้ำตาผมไหลอาบแก้ม อยากขยับยกมือเพื่อทำอะไรสักอย่าง แต่ทำอะไรไม่ได้
พอตัดสายสะดือเสร็จ ก็ยกเด็กให้ผมเห็นชัดๆ เด็กน้อยตัวใหญ่มากจริงๆ หลับตาแหกปากร้องจ้า ผมยิ้มด้วยความดีใจ พี่หมอส่งเด็กให้เจ้าหน้าที่รับไปดูแลต่อ เสียงเจ้าแสบยังดังจ้าไม่หยุด ผมทำได้แค่กะพริบตาปริบๆ ไล่หยาดน้ำออกจากหางตาเท่านั้น
“จะเอาอีกคนออกมาแล้วนะครับ” ไม่นานหลังจากนั้นพี่หมอก็พูดขึ้นมาอีก
“ยินดีต้อนรับครับหลานสาว เวลาเกิด 14.56”
แล้วผมก็ได้ยินเสียงเล็กๆ อีกเสียงดังจ้าขึ้น ผมสะอื้นทันที พี่หมอยกลูกสาวให้ผมดูอีกเช่นกัน ขนาดตัวเล็กกว่าคนแรกอย่างเห็นได้ชัด ผิวพรรณก็ดูผ่องกว่า พี่หมอยกลูกให้เจ้าหน้าที่นำไปทำความสะอาดต่อ
ไม่ต้องไปถามหาภคินนะครับ มันวิ่งตามลูกไปแล้ว แถมยังโชคดีได้เป็นคนตัดสายสะดือให้ลูกทั้งคู่อีกด้วย ผมคงได้เห็นอีกทีจากวิดีโอที่มันถ่าย
ผมนอนฟังเสียงเด็กๆ ที่กำลังแข่งกันร้องๆ หยุดๆ ในขณะที่พี่หมอกำลังทำการเย็บปิดปากแผลให้ บางโรงพยาบาลเขาจะวางยานอนหลับให้แม่ แต่ของผมไม่ต้องครับ พี่หมอถือว่าเป็นมือผ่าตัดและมือเย็บอันดับหนึ่งของโรงพยาบาลอยู่แล้ว ขึ้นชื่อเรื่องความเนี้ยบและความเร็ว
“เสียงดีกันจัง” พี่หมอแซวในระหว่างกำลังเย็บ ผมหัวเราะทั้งน้ำตา รู้แค่ว่าในระหว่างที่เขากำลังเย็บท้องผมอยู่ เด็กๆ กำลังถูกทำความสะอาดและตรวจสุขภาพเบื้องต้น
อยากเห็นลูกมากกว่านี้จัง
“เอาละเรียบร้อย รับรองไม่มีรอยแผลเป็นหลงเหลือให้เห็นแน่ๆ”
ผมบอกขอบคุณเสียงเครือ พยายามจะหันไปยังทิศทางที่ลูกอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ทำภคินก็เดินเข้ามาหาพร้อมลูกน้อยในอ้อมแขน
ผมไม่รู้ว่ามันอุ้มคนไหนไว้ น้ำตามันไหลอาบแก้ม ผมยิ้มให้ทั้งน้ำตาเช่นกัน มันคงรู้สึกปลาบปลื้มไม่แพ้ผม
“น้องอเล็กซ์ ลูกชายเรา” มันค่อยๆ ประคองลูกชายเอามาวางไว้ข้างๆ คอผมเพื่อให้ผมดู อันนี้มีเจ้าหน้าที่คอยแนะให้ภคินทำอีกที พอเห็นหน้าลูกชัดๆ น้ำตาผมร่วงหนักกว่าเดิมอีก เราตั้งชื่อลูกๆ ไว้แล้วตั้งแต่ก่อนคลอด แต่จะไม่เรียกจนกว่าลูกๆ จะคลอดออกมา
“หอมแก้มได้นะคะ” เจ้าหน้าที่แนะนำ ผมขยับหน้าหอมแก้มลูกเบาๆ น้ำตารื้อจนชุ่มไปหมด ผมทำแค่นั้นครับ กลัวน้ำตาจะเปียกลูก อยากขยับตัวเพื่ออุ้มมาก แต่ท่อนล่างผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
“รอยาชาหมดฤทธิ์ก่อนละกัน” พี่หมอเดินเข้ามาหา พูดขึ้นอย่างรู้ทัน ในอ้อมแขนมีลูกสาวผมอยู่ พี่หมอค่อยๆ วางเด็กน้อยไว้ข้างคอผมอีกด้าน
“น้องเอวา”
ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ประทับริมฝีปากลงบนแก้มนิ่มเบาๆ เด็กทั้งสองถูกห่อตัวเป็นมัมมี่ มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้าออกมา
คนที่ทำหน้าที่ถ่ายรูปให้ตอนนี้คือพี่อ่อน
“น่ารักน่าชังจริงๆ รายนี้เหมือนนายมากเลยนะน่าน ส่วนนั่นก็เหมือนพ่อ”
ผมหัวเราะ
“ปั๊มมากับมือ” ภคินคุยโวทั้งที่ตายังแดงๆ “อยากบอกว่าลูกชายเราไข่ใหญ่มากเลยที่รัก”
ผมหัวเราะอีกรอบ ภคินก้มจูบหน้าผากผมเบาๆ เกลี่ยซับน้ำตาให้
“ขอบคุณมาก เด็กๆ น่ารักมาก”
ผมพยักหน้า ได้เห็นหน้าลูกแค่นั้นแหละครับ เพราะเจ้าหน้าต้องแยกเด็กไปดูแลต่อ ส่วนผมพี่หมอให้หลับเพื่อพักฟื้นร่างกาย ผมหลับไปตามคำแนะนำทันทีอย่างว่าง่าย (จริงๆ แล้วร่างกายมันชัตดาวน์ตัวเอง)
ตื่นอีกทีผมก็ขยับตัวได้แล้ว เพียงแต่รู้สึกมึนมาก คงเป็นอาการข้างเคียงจากยาชา ผมกลับมาที่ห้องพักฟื้นแล้วเรียบร้อย
เห็นแวบๆ ว่าทุกคนที่มาเยี่ยมอยู่กันครบหมด แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้เข้ามาทักทาย พี่นางพยาบาลก็เข้ามารุมตรวจร่างกายผม ปรับนู่นปรับนี่ พร้อมฉีดยาแก้ปวดเข้าสายน้ำเกลือให้
เจ้าหน้าที่บอกให้ผมขยับตัวบ่อยๆ เพื่อไม่ให้เกิดผังผืดขึ้น มีสายรัดอยู่ที่ท้อง
“เมืองน่าน”
พอพยาบาลออกไป ภคินก็เดินเข้ามาหา จับมือผมไว้ ลูบหัวเบาๆ พ่อกับแม่อยู่อีกด้าน ผมยิ้มให้ทุกคน แล้วเพื่อนๆ ก็พากันเข้ามารุม ทุกคนแค่อวยพรให้ผมหายเร็วๆ เพราะผมยังพูดโต้ตอบอะไรมากไม่ได้ด้วยความมึน รับรู้ได้แค่ฝ่ามืออุ่นๆ ของภคินกับแม่เท่านั้น ผมหลับไปอีกรอบตอนไหนก็ไม่รู้
ตื่นอีกทีคือสติเต็มร้อยแล้ว เจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจผมอีกรอบ ถอดสายน้ำเกลือและท่อฉี่ออกให้ (เขามีม่านปิดเวลาทำ) นำอาหารมื้อแรกมาให้ทาน คนที่อยู่ในห้องกับผมตอนนี้คือภคิน พ่อ แม่ ไก่แล้วก็ใบเฟิร์นได้ความว่าเพื่อนๆ พากันกลับไปหมดแล้วในระหว่างที่ผมหลับ ได้เห็นหน้าเด็กๆ กันครบทุกคนแล้วด้วย หน้าตาน่ารักน่าชัง คนหนึ่งคล้ายภคิน อีกคนคล้ายผม
“ลูกล่ะ” ผมถามภคิน มันลูบหัวผมเบาๆ
“เด็กๆ กินนมอยู่ อีกสักพักคุณแม่จะพาเข้ามา”
ผมพยักหน้า ใจอยากให้มันไปเอาเด็กๆ มาเลย แต่เพราะเห็นว่าลูกกินนมอยู่ ผมถึงไม่อยากกวน
พูดคุยกันได้ไม่เท่าไหร่คุณแม่ก็เปิดประตูเดินเข้ามา ด้านหลังเป็นพี่สายบัวกับพี่นภาแม่นมของเด็กๆ จริงๆ เราจะใช้นมจากธนาคารน้ำนมก็ได้ครับ แต่คุณแม่อยากให้หลานๆ ได้กินน้ำนมสดใหม่คุณภาพดีๆ มากกว่า ถึงได้เฟ้นหาแม่นมมาให้ถึงสองคน ทั้งคู่เพิ่งคลอดลูก น้ำนมมีพร้อมให้ลูกผมได้แบ่งกินกันเต็มที่
ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ทันที เด็กๆ ถูกเข็นตามมาติดๆ ด้วยพยาบาลสองคน หนึ่งในนั้นคือพี่อ่อน อีกท่านเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่อ่อน ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่อีกรอบ
“น่ารักน่าชังมากเลยค่ะคุณน่าน ไม่รู้ว่าคนไหนจะได้มาดูแลโรงพยาบาลนี้เป็นคนถัดไป”
ผมหัวเราะ เด็กเพิ่งเกิด ยังบอกไม่ได้หรอกว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร พี่อ่อนเข็นพาเด็กๆ มาใกล้ๆ ผม ผมขยับจะนั่ง ภคินรีบเข้ามาช่วยปรับเตียงให้ทันที จนดันหลังผมให้อยู่ในท่านั่งเอนๆ ได้โดยไม่กระทบกระเทือนแผลมาก
เจ็บเหมือนกันครับ แต่พอทนได้ พี่อ่อนช้อนอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่กำลังหลับสนิทมาให้ ผมช้อนรับมาไว้ในอ้อมแขน น้ำตาพากันร่วง
“อเล็กซ์” ผมกระซิบเรียกลูกเบาๆ ก้มหอมหน้าผาก ภคินถ่ายรูปยกใหญ่
“จะอุ้มพร้อมกันเลยไหมคะ” พี่พยาบาลอีกท่านถาม ผมพยักหน้าช้อนรับเอาลูกคนเล็กมาไว้ในอ้อมแขนอีกข้าง น้ำหนักต่างกันพอประมาณ
“น้องเอวา” ผมกระซิบเรียกอีกเช่นกัน ก้มหอมแก้มนิ่ม ตัวเล็กทำหน้าบู้บี้ใส่ ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ภคินเลิกถ่ายรูปเข้ามาช่วยผมอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขน ปล่อยให้ผมได้อุ้มลูกสาว เพราะผมเพิ่งผ่าคลอดมายังไม่อยากให้ถืออะไรหนักๆ
“น้องอเล็กซ์กินเก่งมากเลยค่ะ” พี่สายบัวแซว
“ไม่แปลกหรอก ไม่งั้นจะน้ำหนักเกือบสี่พันกรัมทั้งที่เป็นท้องแฝดเหรอ” คุณแม่พูดกลั้วหัวเราะ เพราะตอนอัลตราซาวด์พี่หมอคำนวณไว้ว่าลูกคนเล็กผมน้ำหนัก 2,500 แต่คลอดจริง 2,650 ส่วนลูกชาย คำนวณไว้ 3,500 น้ำหนักจริง 3,800 เกือบสี่พัน ท้องผมไม่ระเบิดก็บุญแล้ว
ผมหัวเราะกับคำนั้น มองลูกน้อยอย่างรักใคร่
หลังจากนั้นก็เป็นช่วงพักฟื้นของผม เพื่อนๆ พากันแวะเวียนมาเยี่ยมไม่ขาดสาย ทรายกับธนาก็มา ทรายรู้เพศของลูกแล้วนะครับ เป็นลูกชาย ธนาดีใจมาก ที่ดีใจกว่าคงเป็นอากงอาม่าที่บ้าน
คนที่อยู่โยงนอนกับผมทุกคืนเลยคือภคิน แม่มานอนค้างบ้างเป็นบางที แต่ไม่บ่อย เพราะกลัวพ่อเหงา พวกท่านพากันนั่งรถมาเยี่ยมผมกับหลานกันทุกเช้า พี่สายบัวกับพี่นภาพักอยู่ห้องข้างๆ ผม เพื่อจะได้ให้นมลูกได้ตลอดเวลาในช่วงที่ผมพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล
ทุกๆ วันผมต้องขยับแข้งขยับขา ลุกยืนหรือเดินเพื่อไม่ให้แผลเกิดผังผืด ช่วงที่ผมหลับ เด็กๆ จะอยู่ที่ห้องของแม่นมเป็นหลักเพื่อให้ผมหลับได้เต็มที่ พอตื่นถึงได้เข็นพามาหาผม
ผมรู้สึกขอบคุณพวกพี่ๆ ทั้งสองมาก รับรู้ได้ถึงความลำบากของการเป็นแม่นมก็ตอนนี้ เพราะไหนจะต้องดูแลลูกตัวเอง ไหนจะต้องดูแลลูกผมอีก ดีว่าพวกเขาเคยมีลูกกันมาแล้ว ถึงได้เลี้ยงเด็กเป็น
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่พักฟื้นร่างกาย ภคินมันเห่อลูกมาก ตัวแทบไม่ห่างลูก เทียบกันแล้ว ลูกสาวจะขี้แยมากกว่าลูกชาย ร้องไห้โยเย ส่วนลูกชาย จะเงียบเมื่อภคินอุ้ม แววติดพ่อตั้งแต่เด็ก ส่วนลูกสาวจะเงียบเมื่อผมอุ้ม
พอครบอาทิตย์ หมอก็ให้ผมกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ไหมที่ใช้เป็นไหมละลาย ไม่ต้องกลับไปตัดไหมอีก ยกเว้นไปตรวจตามนัดปกติ
ตอนนี้บ้านหลังใหญ่ๆ ของเราจึงแคบไปถนัดตา เพราะมีสมาชิกมาเพิ่มอีกมากมาย ทั้งลูกน้อยของผมทั้งสอง ทั้งพ่อกับแม่ผมที่จะมาอยู่ด้วยประมาณ 3-4 เดือน ฝากสวนไว้ให้ญาติๆ ดูแล
พี่สายบัวกับพี่นภา แล้วก็ลูกๆ ของเธอ (เฉพาะลูกคนเล็กครับ พวกคนโตอยู่บ้านกับพ่อ) พวกพี่เขาจะอยู่กับเราจนกว่าเด็กๆ จะหย่านม ช่วยผมเลี้ยงลูกด้วย
อยากบอกว่ามีคนช่วยเลี้ยงกี่คนก็ไม่พอครับ นี่ขนาดมีพี่สายบัว พี่นภา แม่แล้วก็คุณแม่ที่มีประสบการณ์มาช่วยกันเลี้ยงนะ ยังทำเอาเราสองคนหืดขึ้นคอ เพราะเด็กไม่ใช่ตุ๊กตา เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย พวกเราต้องพากันตื่นตัวอยู่เสมอ ผมผ่าคลอดด้วย ทำอะไรได้ไม่มาก
ผมนั่งมองอเล็กซ์ที่กำลังดูดนมจุ๊บๆ จากเต้าของพี่สายบัว ถ้าเอาลูกเข้าเต้าพร้อมกัน เอวาจะอิ่มก่อน อเล็กซ์จะกินเยอะเป็นสองเท่าของน้อง หิวบ่อยด้วย จนบางครั้งต้องแบ่งเต้าจากพี่นภามาให้อเล็กซ์กินบ้าง ในเวลาที่พี่สายบัวต้องป้อนน้องเตชิน ลูกชายของพี่สายบัวเอง ส่วนน้องเบนซ์ลูกพี่นภากินน้อยเหมือนเอวา
ภคินมันเคยเอาลูกเข้าเต้าตัวเอง ผลก็คือลูกไม่กินครับ ร้องไห้จ้าเพราะไม่มีน้ำนมให้ ภคินมันหงอยไปเลย
พอเข้าสู่เดือนที่สามหลังผ่าคลอด ผมก็กลับมาออกกำลังกายได้ตามปกติ ร่างกายฟื้นตัวในระดับที่ดี หน้าท้องค่อยๆ ยุบราบ ส่วนเด็กๆ ก็โตวันโตคืน โดยเฉพาะอเล็กซ์ ตัวพุ่งพรวดใหญ่เกินน้องไปไกล
ใบเฟิร์นกับไก่คือแขกประจำของบ้านเรา แทบจะแวะมาหาหลานกันทุกเย็น ทั้งที่มหา’ลัยกับบ้านอยู่ตั้งไกล และก็ต้องขอบคุณใบเฟิร์นมากๆ เพราะสูตรดูแลสุขภาพของใบเฟิร์นทำให้ร่างกายผมฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิด
ผมนั่งยิ้ม มองพ่อผมที่คุยสนุกอยู่กับคุณพ่อของภคิน แม้จะต่างอาชีพ ต่างฐานะ แต่พ่อผมมีวาจาเป็นสาลิกาลิ้นทอง จ้อเป็นต่อยหอยจนคุณพ่อผู้เคร่งขรึมหลุดมาดหัวเราะออกมาได้ตั้งหลายรอบ
ในขณะที่แม่ผมกำลังเอามือปิดหน้าบานๆ ของตัวเอง แล้วแบออกหยอกเอวาที่นอนอยู่บนเบาะ ในขณะที่คุณแม่นั่งยิ้ม พูดจาเป็นเรื่องเป็นราวกับอเล็กซ์ที่นอนอยู่บนเบาะเช่นกัน
ผมมองภาพนั้นด้วยความสุขใจ หยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเก็บไว้
เอวผมถูกสวมกอดเบาๆ ผมหันไปมองคนทำ
“ขอบใจอีกครั้งนะ ที่มอบเทวดากับนางฟ้าตัวน้อยๆ มาให้พวกเรา”
“กูต้องขอบใจมึงมากกว่าที่พาสเปิร์มมาวิ่งเล่นในสวนรังไข่กู”
พวกเราพากันหัวเราะ แซวเรื่องนี้กันได้ไม่รู้เบื่อจริงๆ
“รักมึงนะ”
“รักเหมือนกัน”
เราจูบกันเบาๆ ก่อนถอนจูบออก หันไปมองพยานรักของเราทั้งคู่และผู้ให้กำเนิด ผมชวนภคินเดินเข้าไปหาพวกเขาเหล่านั้น
“ถ่ายรูปกันหน่อยดีกว่า” ผมชวนทุกคน ตะโกนเรียกคุณพ่อกับพ่อผมที่นั่งคุยกันอยู่ให้มาถ่ายรูปด้วยกัน พวกเขาพากันลุกมาโดยไม่อิดออด
ผมยื่นมือถือให้หนึ่งในแม่บ้านวัยรุ่น ช้อนอุ้มน้องเอวาไว้ในอ้อมแขนด้วยมือเดียว อีกข้างโอบเอวแม่ ภคินอุ้มอเล็กซ์ไว้ในท่าเดียวกัน อีกข้างกอดเอวคุณแม่เหมือนผม โดยมีบรรดาพ่อๆ ของเราโอบเอวแม่ไว้คนละด้าน พวกเราพากันคลี่ยิ้มใส่กล้อง
ภาพถัดไปผมถ่ายคู่กับภคินโดยมีลูกๆ อยู่ในอ้อมแขน เราหันหน้าเข้าหากล้อง ภคินโอบเอวผมไว้หลวมๆ ส่วนผมเอียงหัวซบอกภคิน คลี่ยิ้มใส่กล้อง
ผมหวังว่ารูปเหล่านี้ จะเป็นความทรงจำดีๆ ให้ลูกได้เห็นในอนาคตนะครับ
THe End
จบแล้วจ้าา ขอบคุณทุกเมนต์และทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ติดตามชีวิตหลังจากนี้ของน่าน ภคินแล้วก็เด็กๆ ได้ในหนังสือหรืออีบุ๊กนะคะ ^^
เจอกันเรื่องหน้าจ้าา
จองหนังสือ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70669.0เว็บ Order>:https://goo.gl/gbwh49
อีบุ๊ก :>
https://goo.gl/tiw5v4
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 255848 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก