Our Love ep.25
พอเห็นคนที่มาสัมภาษณ์ ผมหัวเราะออกมาทันที คิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็สาวนิเทศปีสอง …น้องใบเฟิร์นของเรานี่เอง
“วันนี้ใบเฟิร์นไม่ได้มาในฐานะน้องสาวพี่น่านนะคะ นี่ค่ะ นามบัตรใบเฟิร์น” ใบเฟิร์นยื่นนามบัตรเป็นชื่อเจ้าตัวในตำแหน่งบรรณาธิการนิตยสาร A Inside Magazine ของมหา’ลัยมาให้ หรือที่เราเรียกกันย่อๆ ว่า AI
“ใบเฟิร์นเพิ่งได้ตำแหน่งนี้มา รับผิดชอบคอลัมน์ ‘ข่าวดัง’ ของมหา’ลัยเรา และตอนนี้ ข่าวที่คนอยากรู้กันมากที่สุดก็เรื่องราวความรักของพี่ภคิน พี่ปิ่นแก้ว แล้วก็พี่น่านนี่แหละค่ะ เพราะงั้น ยอมให้ใบเฟิร์นสัมภาษณ์ซะดีๆ”
ผมหัวเราะร่วน ผมกับภคินนัดกันมาคร่าวๆ แล้วว่าจะพูดกันในขอบเขตไหน ตอนแรกตื่นเต้นเหมือนกันที่จะได้สัมภาษณ์ แต่พอเป็นใบเฟิร์นผมกลับรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ
“งั้นเริ่มกันเลยนะคะ” ใบเฟิร์นหยิบเครื่องบันทึกเสียงขึ้นมาเปิดทำงาน
“ใบเฟิร์นจากนิตยสาร A inside Magazine หรือ AI วันนี้เรามีโอกาสได้มาสัมภาษณ์หนุ่มฮอตแห่งปี อดีตเดือนคณะวิศวะและเดือนมหา'ลัยปี 20xx ผู้ชายที่สาวๆ ทั้งมหา’ลัยโหวตว่าน่าเอาเป็นแฟนและพ่อของลูกมากที่สุด
ไม่บ่อยที่พ่อหนุ่มสุดฮอต นิสัยดี โพรไฟล์เลิศ ฐานะทางบ้านเป็นที่รู้ๆ กันอยู่ว่าสามารถถอยปอร์เช่ บีเอ็มหรือเบนซ์มาขับได้โดยที่ขนหน้าแข้งไม่ร่วงสักเส้น เป็นที่ปรารถนาของสาวๆ ในมอ A เราจะออกมาให้สัมภาษณ์แบบเอกซ์คลูซีฟแบบนี้
วันนี้เขามาพร้อมกับเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันราวกับเป็นปาท่องโก๋ จนหลายคนสงสัยกันว่าทั้งคู่แอบคบกันอยู่หรือเปล่า ไหนจะข่าวฉาวที่ออกมาไม่หยุดหย่อนนั้นอีก
วันนี้พวกพี่ๆ ทั้งสองจะมาตอบคำถามเราจนเคลียร์แน่นอนค่ะ งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เริ่มจากแนะนำตัวกันก่อนเลยค่ะ”
ภคิน “ภคิน อัคราธิวัฒน์ครับ อยู่ปีสี่ คณะวิศวกรรมโยธา เดือนมหา’ลัยปี 20xx”
เมืองน่าน “เมืองน่าน อยู่ถิ่นดีครับ เรียกน่านเฉยๆ ก็ได้ ปีสี่ วิศวะโยธา ภคินมันเป็นเดือน ส่วนผมเป็นไส้เดือน”
ใบเฟิร์น “ฮ่าๆ พี่น่านเป็นคนตลกจัง ใกล้จบกันแล้ว พวกพี่มีแพลนจะทำอะไรกันต่อในอนาคตคะ วางแผนกันไว้รึยัง”
ภคิน “ผมกับน่านจะเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างครบวงจรร่วมกัน ตอนนี้กำลังก่อสร้างโฮมออฟฟิศอยู่”
ใบเฟิร์น “โฮมออฟฟิศ? หมายความว่าบ้านกับที่ทำงานจะอยู่ที่เดียวกัน?”
ภคิน “ครับ”
ใบเฟิร์น “ดีจังเลยค่ะ ไม่ต้องเหนื่อยเดินทางไปทำงาน สรุปพี่ภคินกับพี่ปิ่นแก้ว เลิกกันแล้วแน่นอนใช่ไหมคะ”
ภคิน “ครับ เลิกกันแล้ว ผมขอยืนยันว่าทั้งผมและปิ่นไม่มีใครนอกใจใครทั้งนั้น เพียงแต่เรื่องบางเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายให้เข้าใจกันได้เท่านั้น ตอนนี้ปิ่นเองก็มีคนที่รักและพร้อมจะดูแลปิ่นแล้ว”
ใบเฟิร์น “โธ่… พ่อพระ พ่อเทวดาของใบเฟิร์น มาถึงคำถามที่ทุกคนอยากรู้ที่สุดค่ะ ตกลงพี่ภคินกับพี่น่านคบกันอยู่หรือเปล่าคะ”
ภคิน (หันไปมองตาพี่น่านแล้วยิ้มละมุน) “ครับ ผมเพิ่งขอน่านเป็นแฟนเมื่อเดือนที่แล้ว”
ใบเฟิร์น “แล้วที่พี่ปิ่นแก้วมาหาเรื่องพี่น่านล่ะคะ”
ภคิน “ปิ่นเขาอยู่ในช่วงอารมณ์กำลังแปรปรวนน่ะครับ พอเขาดีขึ้นก็มาขอโทษ”
ใบเฟิร์น “ถือว่าเราจบเรื่องของพี่ปิ่นแก้วเนอะ มาที่เรื่องของพี่น่านกันดีกว่า ไปปิ๊งปั๊งกันตอนไหน เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งมาคบเป็นแฟนกันตอนนี้”
ภคิน “ผมกับน่านเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มอสี่ เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แต่ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกันแม้แต่น้อย เขาเป็นเพื่อนที่ไม่ได้คบกับผมเพราะฐานะ ถึงจะยากลำบากขนาดไหน เขาก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากผมเรื่องนี้เลย
น่านได้ทุนมาเรียนที่สาธิตตั้งแต่มอสี่ พอเข้ามหา’ลัยก็กู้เงินมาเรียนเอง ทำอาหารกินเอง บางครั้งค่าใช้จ่ายไม่พอ แทนที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอย่างผม เขากลับเลือกที่จะทำข้าวกล่องขายแทน
หลายคนคงรู้กันแล้วใช่ไหมครับ ว่าเมืองน่านทำอาหารได้อร่อยขนาดไหน ใครได้กินก็ติดใจกันทั้งนั้น ผมละคนหนึ่ง ไม่ใช่แค่ติดใจ เรียกได้ว่าเป็นทาสอาหารของเมืองน่านเลย (หัวเราะ)
ผมสบายใจที่ได้อยู่กับเขา เวลามีเรื่องอะไร ผมจะวิ่งไปหาน่านก่อน แม้แต่ตอนที่ทะเลาะกับปิ่นแก้ว เขาจะสามารถปลอบใจ และทำให้ผมมีความสุขได้ และนี่อาจเป็นฉนวนให้ผมกับปิ่นแก้วเลิกกันก็ได้ เพราะปิ่นแก้วระแวงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเมืองน่านค่อนข้างมาก
ผมพยายามแสดงความบริสุทธิ์ใจให้ปิ่นแก้วเห็นว่าไม่มีอะไร กระทั่งปิ่นยื่นคำขาดให้ผมเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน ผมรักเธอมาก ช่วงหนึ่งถึงได้ยอมตัดเพื่อนออกไปจากชีวิต แต่ก็ยังทำให้ปิ่นแก้วสบายใจไม่ได้ และนั่นก็ทำให้ผมได้มองย้อนกลับไปถึงความเป็นเพื่อนที่ดีที่เมืองน่านมีต่อผมตลอดมา
ความรักมันเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่เป็นความรักระหว่างเพื่อน ผมแค่ลองปรับใหม่ว่าถ้าน่านเป็นแฟนผมล่ะ จะเป็นยังไง เมื่อผมกับปิ่นแก้วมาถึงทางตัน ผมจึงสามารถจับมือเมืองน่านมาเดินต่อด้วยกันได้ง่ายๆ ถึงตอนนี้เราสองคนก็ถือว่าอยู่ในช่วงกำลังคบหาดูใจกันอยู่ครับ”
ใบเฟริน์ “ว้าว… สุดยอดเลยค่ะ เข้าใจเลยว่าทำไม คราวนี้ เรามาถามพี่น่านกันบ้าง เพราะอะไรถึงได้ตอบรับคำขอเป็นแฟนพี่ภคิน รักพี่เขาตอนไหน”
เมืองน่าน “อย่างที่ภคินเคยบอก เรารักกันมานานแล้ว เพียงแต่รักอย่างเพื่อน ดูแลกันและกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา ใส่ใจดูแลความรู้สึกของกันมาตลอด แต่ไม่เคยคิดไปในทางนั้นเลย
พอมีเหตุให้ความสัมพันธ์ต้องพัฒนาไปในอีกรูปแบบ ผมจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจและยอมรับได้ง่ายๆ อยู่กับมันผมก็มีความสุขดี ถึงได้ตกลงคบกัน พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายก็รับได้”
ใบเฟิร์น “ไปกราบพ่อแม่กันมาแล้วเหรอคะ!!”
เมืองน่าน “ครับ พ่อแม่ภคินใจดีกับผมมาก ส่วนพ่อแม่ผมไม่ต้องพูดถึง รักภคินเหมือนลูกมานานแล้ว ขนาดเคยบ่นว่าถ้ามีลูกสาวจะยกให้ภคินมันฟรีๆ เลย ตอนไปสารภาพกับพวกท่าน ก็ช็อกนะ แต่พอหายช็อกก็ดีใจกันแทน ลูกเขยในอุดมคติเขานี่” (พูดกลั้วหัวเราะ)
ใบเฟิร์น “คิดว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้จะไปกันรอดไหมคะ เป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วย”
เมืองน่าน (มองหน้าภคิน) “ผมไม่รู้ครับ รู้แค่ว่ามีภคินอยู่ที่ไหนมีเมืองน่านอยู่ที่นั่นเท่านั้น ต่อให้เราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่คำว่าเพื่อนของเราจะยังอยู่ตลอดไป
เอาตามจริงแล้วเราไม่ได้เรียกการคบกันของเราสองคนว่าแฟนนะครับ มันจำกัดเกินไป ผมอยากเป็นทุกอย่างสำหรับเขา เพราะงั้นเราจึงเรียกความสัมพันธ์ระหว่างเราว่า ‘กันและกัน’ ครับ ไม่จำกัดแต่ครอบจักรวาลดี” (หัวเราะ)
ใบเฟิร์น “กรี๊ดดดดดดด ใบเฟิร์นอยากกรี๊ดให้โลกแตก ในฐานะที่ใบเฟิร์นรู้จักพี่ๆ เป็นการส่วนตัวระดับหนึ่ง ตั้งแต่คบกันมา ยังไม่เคยเห็นพวกพี่ทะเลาะกันเลย โดยเฉพาะเรื่องหึงหวง เพราะตอนคบกับพี่ปิ่น พี่ภคินกับพี่ปิ่นทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก แม้กระทั่งตอนเลิกกันก็เลิกกันกรณีนี้เหมือนกัน แต่นี่ใบเฟิร์นเห็นผู้หญิงมายืนเกาะแขนเกาะขาพี่ภคินต่อหน้าพี่น่าน พี่น่านก็ยังยิ้มรื่น ทำได้ไงคะ เป็นใบเฟิร์นนะ แม่ตบหน้าแหกหมอไม่รับเย็บไปแล้ว”
ภคิน “น่านน่าจะตอบได้ดีกว่าผมนะ”
เมืองน่าน (หัวเราะ) “สิ่งสำคัญที่สุดคือความเชื่อใจครับ อย่าลืมว่าผมกับภคินเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน รู้เช่นเห็นชาติ รู้ไส้รู้พุง รู้นิสัยกันดีมาก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง ดีเลวยังไง เราจะเผยให้เพื่อนสนิทเห็นก่อน เพราะเพื่อนสนิทจะรับเราได้ทุกอย่าง
ผมรู้ว่าโดยพื้นฐานภคินเป็นคนดี ไม่ใช่คนเจ้าชู้ คนเข้ามาหามันเยอะ แต่มันก็ไม่เคยไปยุ่งกับใคร นอกจากคุยกันตามมารยาทเท่านั้น รักใครรักจริง และทุ่มเทให้กับคนที่รักมาก ไม่งั้นมันคงไม่คิดเทเพื่อนอย่างผมเพื่อง้อปิ่นแก้วหรอก
ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังปิ่นแก้ว ภคินไม่เคยมาพูดคุยหรือแสดงออกเลยว่าอยากนอกใจไปหาผู้หญิงคนอื่น พอความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นอะไรที่มากกว่านั้น ผมถึงได้ไว้ใจ”
ใบเฟิร์น “แล้วถ้าบังเอิญพี่ภคินเกิดนอกใจพี่น่านขึ้นมาจริงๆ ล่ะคะ ผู้ชายไว้ใจได้ที่ไหน บางทีเจอยั่วมากๆ เข้า อาจเผอเรอไปก็ได้”
เมืองน่าน “เชื่อใจว่าเขาจะไม่ทำ เชื่ออย่างสุดหัวใจว่าไม่ครับ”
(พวกเขาสองคนสบตากันแล้วยิ้ม ใบเฟิร์นอยากสกรีม)
ใบเฟิร์น “บอกข้อดีของอีกฝ่ายให้ฟังได้ไหมคะ”
ภคิน “น่านเป็นเพื่อนที่รู้ใจ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ น่ารัก เอาใจเก่ง ที่สำคัญคือทำอาหารอร่อยมาก อนาคตถ้าผมไม่ขยันออกกำลังกาย รับรองได้ว่าลงพุงแน่ๆ” (หัวเราะ)
ใบเฟิร์น “แหม หลงเสน่ห์ปลายจวักนี่เอง แล้วพี่น่านล่ะคะ”
เมืองน่าน “ผมขอลอกคำตอบของภคินมาตอบนะครับ แม้แต่ข้อสุดท้าย ต่อให้ภคินทำกับข้าวอย่างอื่นไม่เป็นยกเว้นแซนด์วิชก็เถอะ แต่ในเวลาที่ผมไม่สบาย เขาคอยดูแลผมอยู่ไม่ห่าง เห็นหน้าหล่อๆ ดูเป็นคุณชายแบบนี้ เคยเอามือมารองรับอ้วกของผมมาแล้ว ถึงเราจะเพศเดียวกัน แต่ความรักไม่มีแบ่งแยกนะครับ”
ใบเฟิร์นเอานิตยสารที่มีบทสัมภาษณ์ของผมกับภคินมาให้คนละเล่ม หลังผ่านวันที่เราให้สัมภาษณ์กันไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ เดากันสิครับ ว่าใครได้ขึ้นปกนิตยสารฉบับนี้
ใช่แล้ว…
ภคินสุดหล่อนั่นเอง
ตอนแรกมันจะไม่ยอมหรอก แต่ถูกใบเฟิร์นรบเร้า ภคินมันเลยโยนการตัดสินใจมาให้ผม ผมว่าจะปฏิเสธ แต่ใบเฟิร์นบอกว่าสักครั้งในชีวิต จะได้เก็บเอาไว้ให้ลูกดู
แค่นั้นแหละ ผมเซย์เยสทันที
บอกแล้วว่าอย่าเอาลูกมาขู่ อะไรผมก็ยอมทั้งนั้น ภคินมันยอมง่ายๆ เหมือนกัน คงอยากเก็บเอาไว้ให้ลูกดูด้วย
อย่าลืมนะครับว่ามันเคยเอาไวท์บอร์ดภาพสเปิร์มวิ่งเข้าหารังไข่ที่พี่หมอเคยวาดเอาไว้กลับบ้านมาด้วย หวังเอาไว้ให้ลูกดูในอนาคต ผมว่ามันคงอยากเก็บผลงานชิ้นนี้เอาไว้ในคอลเลกชัน ‘เพื่อลูก’ ในอนาคตด้วยเหมือนกัน
บนนิตยสาร เป็นรูปภคินในชุดนักศึกษาสะอาดสะอ้าน หน้าตาหล่อพ่อหล่อแม่ หล่อจนเกินหนังหน้าตัวจริงไปอีกสิบปีแสง
ใบเฟิร์นจะให้ผมถ่ายด้วย แต่ผมยืนยันว่าไม่เอา โดยขู่ไปว่า เดี๋ยวคนไม่อยากหยิบอ่าน เอาภคินไปดึงดูดคนเดียวก็พอ แต่ภายในเล่มมีภาพผมกับภคินนะ ทั้งรูปคู่และรูปเดี่ยว
ไม่ได้ทำท่าสวีตหวานแหววอะไรกันหรอกครับ เพื่อนถ่ายรูปกันยังไง ผมกับภคินก็ถ่ายแบบนั้น
พวกภาพแอบถ่ายของเราตามเน็ตยังสวีตกว่าอีก
ผมชอบนะ เพราะในนั้นผมดูสดใสร่าเริงดี ดูน่าคบหา ดูเป็นมิตรกับประชาชน (เกี่ยว?) ส่วนภคินมันออร่าดารายังไงก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น
ผมจะเก็บนิตยสารเล่มนี้เอาไว้อย่างดีเลย
…แน่นอนครับ จะเอาไว้ให้ลูกดู
ผมทำใจอยู่นาน กว่าจะกล้าเปิดอ่านเนื้อหาภายใน อายแทบแย่ ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมา
ภคินอ่านจบในเวลาเดียวกัน มันมองหน้าผม ยิ้มละมุน
“ขอบใจนะ ที่เชื่อใจกู มันเป็นสิ่งที่กูต้องการมากที่สุดสำหรับชีวิตคู่เลย”
เพราะเห็นบทเรียนอย่างดีจากการเป็นผู้เฝ้ามองความสัมพันธ์ระหว่างมันกับปิ่นแก้วมานาน ผมถึงรู้ว่าจุดไหนควรเก็บเอาไว้เพื่อพัฒนาให้เรามีความสุขมากขึ้น ส่วนไหนที่เป็นจุดบอด ผมจะได้เฝ้าระวัง และไม่ทำให้มันเกิดขึ้น ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดูเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
บางครั้งความรักก็ต้องอาศัยการเรียนรู้แบบนี้แหละครับ โชคดีแล้วที่เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้วพัฒนามาเป็นแฟนกัน
…และต่อให้เป็นแฟน ผมก็ยังจะเป็นเพื่อนที่ดีของมันต่อไป
พอนิตยสารถูกเผยแพร่ออกไป ทั้งแบบรูปเล่มและแบบ e-magazine บนเว็บไซต์ หลายคนก็อปบทสัมภาษณ์ของเราออกไปแชร์ คราวนี้เราไม่ได้ดังแค่ใน มหา’ลัยแล้ว แต่ดังออกไปสู่โลกภายนอกด้วย
นอกจากความหล่อหมาฟัดของภคินแล้ว ยังมีอีกหลายประเด็นที่ทำให้คนสนใจ ทั้งเรื่องรักสามเส้าระหว่างผม ภคินและปิ่นแก้ว กับบทสัมภาษณ์ที่เขาว่ากันว่าทั้งฟินและได้ข้อคิดดีๆ ในการครองคู่อีกด้วย
ผลตอบรับจากคนที่ได้อ่านกันแล้วถือว่าออกมาดีเกินคาดครับ คนรับกันได้ เข้าใจเรามากขึ้น สนับสนุนเรามากขึ้นด้วย พวกที่เคยเข้าใจว่าผมเป็นมือที่สาม หรือภคินมันนอกใจปิ่นแก้วมาหาผมก็เทคะแนนมาให้พวกเรากันเกือบหมด พวกที่สนับสนุนอยู่แล้วยิ่งเป็นปลื้ม พอๆ กับมีแฟนคลับหน้าใหม่หลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ
เหตุการณ์นี้เปิดโอกาสให้แฟนคลับคู่ผมกับภคินที่เคยใช้ชีวิตกันอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในกลุ่มลับ ‘หลบมาหวีดภคินน่าน’ ได้ออกมาผงาดสู่โลกภายนอกเต็มๆ ตัว
จากกลุ่มลับ กลายมาเป็นกลุ่มเปิดแบบสาธารณะ ที่แฟนคลับเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดด จนพวกแอดมินที่ดูแลพากันไปรำถวายหน้าพระพรหมในมหา’ลัยเพื่อแก้บนกันยกใหญ่ (พวกนั้นบนกันเอาไว้ว่า ถ้ามีโอกาสได้ทำให้กลุ่มลับกลายเป็นกลุ่มสาธารณะ พวกเธอจะไปรำแก้บน)
จากที่เคยได้แต่แอบเชียร์แอบฟินกันอยู่เงียบๆ มานาน พวกนั้นพากันเอาภาพที่แชร์กันเฉพาะในกลุ่มออกมาเผยแพร่สู่โลกภายนอก เป็นภาพของผมกับภคินทั้งหมด ตั้งแต่อดีตยันปัจจุบัน ทั้งรูปคู่และรูปเดี่ยว
…อดีตนี่คืออดีตจริงๆ นะครับ
เอากันตั้งแต่ผมยังแบเบาะ (ไม่รู้ไปหามาจากไหน) สมัยภคินกับเมืองน่านยังเบบี๋ ยันโตขึ้นมาทีละสเต็ป มันพีกตรงที่แฟนคลับช่างมีไอเดียสรรค์สร้าง สามารถจับภาพสองภาพมาสร้างสตอรีให้เหมือนกับว่าเราสองคนกำลังเดินทางมาพบกัน
ผมอ่านแล้วยังเพลิดเพลิน
มันน่ารักดีนะครับ
ภาพหนึ่งเป็นภาพที่ผมกำลังเล่นกระโดดหนังยางกับเพื่อนๆ ผู้หญิงที่โรงเรียนสมัยอยู่มอต้นในจังหวัดน่าน อันนี้ไม่ได้ตั้งใจไปเล่นกับเขาหรอกนะครับเพียงแต่ผมกับเพื่อนผู้ชายอีกคนถูกเรียกให้ไปช่วยจับหนังยางให้หน่อยเท่านั้น แต่หลังๆ พวกเราก็โดนบังคับให้เล่นด้วย
ตัดฉากมาที่ภคิน มันเป็นตัวแทนของโรงเรียนระดับมอต้นเช่นกัน กำลังกระโดดชู้ตลูกบาสลงห่วงด้วยท่วงท่าสง่างาม
มันพีกตรงที่ท่ากระโดดชู้ตลูกลงห่วงของภคินกับท่ากระโดดหนังยางของผมมันออกมาคล้ายกันนี่แหละ ภาพจับได้ในจังหวะที่เราลอยตัวอยู่กลางอากาศพอดิบพอดีเหมือนกัน
โดยแฟนคลับเขียนเอาไว้ว่า
‘กีฬาของเราสองคน คล้ายกันเนอะ’
ถามว่าตรงไหน?
ก็ ‘กระโดด’ เหมือนกันไง
ผมขอคุกเข่าคารวะสามที ความสามารถในการเชื่อมโยงสูงมาก
อีกภาพ เป็นภาพที่ผมกำลังขี่ไม้กวาด ช่วงนั้นผมกำลังบ้าเรื่อง ‘แฮรรี่ พอต-เตอร์’ หยิบไม้กวาดมาขี่เล่น แล้วเพื่อนๆ ในห้องถ่ายรูปเก็บไว้ อันนี้ผมจำได้ แต่ไม่มีรูปเก็บไว้เองนะ รู้แค่ว่าโดนถ่าย แล้วก็ลืมไปเลย
ตัดฉากมาที่ภาพภคิน มันนั่งคร่อมอยู่บนบิ๊กไบค์ รถคันแรกที่คุณพ่อซื้อให้ โดยแฟนคลับเขียนเอาไว้ว่า
‘ยานพาหนะคันแรกของเราสองคน คล้ายกันเนอะ’
ตรงไหน!!!
ผมนั่งหัวเราะจนปวดแก้มไปหมด ผมว่าแฟนคลับเขาทำเอาฮามากกว่านะ
กระทั่งมาถึงวันที่เราพบกันครั้งแรก ภาพนี้แหละ ที่ทำเอาผมน้ำตาแทบไหล ผมไม่รู้ว่าพวกเขาไปหาภาพเหล่านี้มาได้ยังไงกัน
แต่คิดว่าน่าจะเพราะภคินมันฮอต จนคนชอบแอบถ่ายรูปมันเก็บไว้ ส่วนผมน่าจะบังเอิญอยู่ในเฟรมเดียวกันพอดีมากกว่า
แฟนคลับเขียนเอาไว้ว่า
‘แรกพบสบตา’
ใช่ครับ พวกเขาถ่ายรูปที่ผมได้พบกับภคินไว้จริงๆ ผมเซฟเก็บไว้แทบทุกภาพ หนำซ้ำยังเข้าไปขอภาพที่มีทั้งหมดจากแอดมินด้วย
…จะเก็บเอาไว้ให้ลูกดูน่ะ
ภาพไล่เหตุการณ์ขึ้นมาเรื่อยๆ ตั้งแต่มอสี่จนถึงมอหก ทุกกิจกรรมที่เราทำด้วยกัน โดยเฉพาะการเรียนร.ด.ที่มันทั้งสนุก โหด มัน และฮา
ซึ่งเกินครึ่งจะเป็นภาพแอบถ่าย
มีอยู่ภาพหนึ่ง เป็นภาพที่ภคินในชุดร.ด.ยืนหันหลังชิดกำแพงรั้วโดยมีผมเหยียบยืนอยู่บนไหล่ กำลังยืดแขนสุดชีวิตเพื่อช่วยลูกแมวที่ติดอยู่บนหลังคา ผมจำเหตุการณ์นั้นได้ มีคนมามุงดูอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะมีคนถ่ายเก็บไว้แบบนี้
ส่วนลูกแมวตัวนั้นมีคนรับเลี้ยงไปแล้วครับ เพราะหอผมเขาห้ามเลี้ยงสัตว์
และมีอีกมากมายหลายภาพ เช่น ภาพที่ภคินกำลังแบ่งขนมให้ผมกิน ภาพที่ผมกำลังป้อนน้ำจากแก้วตัวเองให้มันดื่ม ภาพเรายิ้มให้กัน ภาพที่เรากลั่นแกล้งกัน หรือแม้แต่ภาพที่เรากำลังนั่งหลับหัวชนกันตอนขึ้นรถ BTS
อดีตเหล่านั้น ผมกับภคินเคยทำร่วมกันมา แต่ไม่คิดว่าจะมีใครเห็นแล้วถ่ายเอามาลงแบบนี้
…มันเป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ
ใช่ ผมกับภคินรักกันมานานแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะเป็นความรักอย่างเพื่อนสนิทก็เถอะ
หลังจากนั้นก็เป็นภาพในวัยมหา’ลัย ตั้งแต่วันแรกที่มาเรียน (ผมว่าแฟนคลับเราน่าจะตามมาจากสาธิตเยอะนะ) ภาพวันที่รับน้อง โดนแกล้งจนเยิน ถึงงั้นเราก็ยังมีรอยยิ้ม
มีภาพหนึ่ง ภคินหันมาเกลี่ยแป้งออกจากตาให้ผม ทำให้ดูเหมือนเรากำลังจะจูบกัน
หลังๆ ภาพเริ่มออกแนวอีโรติกหน่อยๆ อาจเพราะเราโตขึ้นด้วยมั้ง
ภาพถัดมา เรายืนมองตากันในวันที่มันได้ตำแหน่งเดือนคณะ หลังจากนั้นผมก็กอดมันแน่นด้วยความดีใจในวันที่มันได้ตำแหน่งเดือนมหา’ลัย หรือแม้แต่ภาพที่ผมกำลังซับเหงื่อให้มัน ในวันที่มันลงแข่งบาสระหว่างคณะ
หลังจากนั้นก็มีภาพที่เรานั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นกีฬาด้วยกัน ทำทุกกิจกรรมของทางมหา’ลัยด้วยกัน
ในปีถัดมา กลุ่มผมได้รับเลือกให้เป็นผู้ช่วยพี่ว้าก ผมพยายามเก็กหน้าเหี้ยมคุมน้องๆ ข้างกันเป็นภคินที่ทำหน้าแบบเดียวกัน
…แต่ความหล่อของมันทำให้น้องๆ อยากโดนมันว้ากกันใจจะขาด
ในตำแหน่งเดียวกัน ภาพถัดมาดันเป็นภาพหลุดของเราสองคนที่ภคินมันหันมาพูดอะไรสักอย่างใกล้หูผม เพราะตอนนั้นเขากำลังว้ากกันเสียงดัง ผมจำไม่ได้ว่ามันพูดอะไร รู้แค่ว่าเป็นเรื่องตลก ผมกำลังหัวเราะจนตาเป็นสระอิ ส่วนมันก็ทำหน้ายิ้มๆ
ภาพถัดมาอยู่ในฉากเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกัน แต่มุมที่เห็นมันเหมือนภคินกำลังหอมแก้มผมอยู่
มุมกล้องชัดๆ!!
ทั้งที่ภคินมันคบกับปิ่นแก้วมาสามปีกว่า แต่ในกลุ่มกลับไม่มีรูปปิ่นแก้วเลย ถ้าบังเอิญว่าภาพไหนที่มีปิ่นแก้วอยู่ด้วย พวกเขาจะเอาสติกเกอร์มาปิดหน้าหรือปิดไว้ทั้งตัวเลย จนเหลือไว้แค่ผมกับภคินเท่านั้น
ผมว่าบางทีที่ปิ่นแก้วไม่ชอบแฟนคลับผมกับภคินอาจเพราะมาเห็นภาพเหล่านี้เข้าก็ได้
ผมไล่ดูต่อไปเรื่อยๆ
ช่วงหลังๆ (หลังจากที่เรามีอะไรกันแล้ว) เราดูสนิทสนมกันมากขึ้น มันไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นสายตาที่ใช้มองกัน
ผมว่านี่แหละ ที่ทำให้แฟนคลับมั่นใจว่าเราคิดอะไรเกินเลยต่อกัน เพราะเล่นมองกันด้วยสายตาหยาดเยิ้มขนาดนั้น
มีภาพในช่วงที่ภคินมันเทผม แฟนคลับเล่าว่าช่วงนั้นในกลุ่มแทบระเบิดเพราะโกรธภคินกับปิ่นแก้วกันมาก ในภาพเป็นภาพที่ภคินกับปิ่นแก้วอยู่ด้วยกัน โดยมีผมมองตามหลังด้วยสายตาละห้อยหา
ไม่รู้ว่าแฟนคลับไปถ่ายกันได้ตั้งแต่ตอนไหน
และที่มันฟ้องสุดคือมีภาพหนึ่งผมยืนดวงตาฉ่ำน้ำ เม้มปากแน่น สายตาดูเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง
หลายคนอยากเข้ามาปลอบ แต่ก็ทำได้แค่เฝ้ามองกันอยู่ห่างๆ เท่านั้น
ผมเอาภาพนี้ให้ภคินดู มันกอดผมแน่นแล้วพูดว่าต่อให้ใครเอามีดมาจี้คอมัน ให้ตายยังไงมันก็จะไม่ทิ้งผมแบบนี้อีกเด็ดขาด
…ผมเชื่อว่าภคินจะทำตามนั้นจริงๆ
หลังจากนั้นก็เป็นภาพที่ผมร่างกายไม่ค่อยดีเพราะเริ่มแพ้ท้อง แฟนคลับบอกว่าผมไม่สบายเพราะเครียดเรื่องภคินกับเรื่องสอบ
และผมก็เพิ่งมารู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าช่วงที่กำลังป่วยอยู่ มีใครคนหนึ่งคอยตามเฝ้าดูผมอยู่ห่างๆ
ผมไม่รู้…
…แต่แฟนคลับรู้
และพวกเขาก็ได้ถ่ายรูปเก็บมันเอาไว้ ในภาพ ภคินมองตรงไปยังผมที่กำลังนั่งเวียนหัวอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ สีหน้าดูเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
มันคงอยากเข้าไปหา ติดแต่ว่ามีปิ่นแก้วคอยจับตามองอยู่ ยิ่งผมไม่สบายหนักเท่าไหร่ มันยิ่งมองมาด้วยสายตาห่วงหามากขึ้นเท่านั้น
ช่วงนี้แฟนคลับจึงพากันใจชื้นขึ้นมาบ้าง เพราะรู้ว่าภคินยังรักและเป็นห่วงผมอยู่ เฝ้าลุ้นเฝ้าเชียร์กันว่าเมื่อไหร่ภคินจะกลับมาหาผมสักที
และวันที่ทุกคนเฮลั่น คือวันที่ผมเป็นลมล้มไป แล้วภคินถลาเข้ามาอุ้มนำผมส่งห้องพยาบาล พวกเขาถ่ายรูปเก็บไว้ได้บางส่วน (ก็คนกลุ่มนี้แหละที่นำภาพไปแก้ตัวให้ ตอนปิ่นลงภาพประจานผมในเฟซช่วงนั้น) ในภาพ ผมนอนหัวอ่อนตัวอ่อนอยู่ในอ้อมแขนของภคิน ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าซีดเซียว
ผมยิ้ม มองหน้าภคินที่นั่งมองผมอยู่ มันไม่พูดอะไร แต่กอดผมไว้แน่น
หลังจากนั้นแฟนคลับก็ตามสืบได้แค่ว่าภคินพาผมส่งโรงพยาบาลของพ่อ และหลังจากนั้นก็พาผมไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ส่วนโรคนั้นทุกคนยังไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไร
“สืบกันเก่งจัง ความลับจะแตกไหมเนี่ย”
“ไม่หรอก เราก็ใช้ชีวิตกันระมัดระวังหน่อยละกัน ดังแค่ช่วงที่เรายังเรียนกันอยู่นี่แหละ พอเรียนจบออกไปทำงาน ทุกคนก็เลิกตามแล้ว”
นั่นน่ะสิ ชีวิตในมหา’ลัย มันเห็นกันง่ายกว่าข้างนอกอยู่แล้ว
“กูไปอยู่ส่วนไหนของโลกมาวะ ถึงไม่เห็นว่าแฟนคลับตามถ่ายรูปกันเยอะขนาดนี้”
มันยักไหล่ประมาณว่า กูก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมยิ้ม จูบปลายคางมันเบาๆ
“ขอบใจที่ยังใส่ใจกูนะ กูไม่คิดว่าตอนป่วย มึงจะแอบดูกูอยู่”
มันกอดผมแน่น ส่งผ่านความรู้สึกว่า ‘ขอโทษ’ ออกมาแทนคำพูด
“กูอยากเข้าไปหามึงแทบตาย แต่ปิ่นแก้วเขามองกูไม่วางตา ยิ่งมึงไม่สบายยิ่งทำให้เขาหวาดระแวงว่ามึงกำลังใช้มารยาอะไรล่อหลอกให้กูกลับไปหามึง เขายิ่งเพ่งเล็งกูมากขึ้น กูอยากเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นเคียงข้างมึง
จนความอดทนมันสิ้นสุดลงก็ตอนที่เห็นมึงล้มหลังสอบนั่นแหละ กูโยนทุกอย่างทิ้งไป แล้ววิ่งเข้าไปหามึง ต่อให้ปิ่นเขาโกรธกูมากกว่านี้ กูก็จะไม่ยอมปล่อยทิ้งให้มึงต้องเจ็บปวดคนเดียวอีกแล้ว”
มันกอดผมแน่นขึ้นจากทางด้านหลัง ผมกอดแขนมันตอบ จูบต้นแขนนั้นเบาๆ ไซ้แก้มไปมาเพื่อปลอบใจมันว่าเหตุการณ์นั้นได้ล่วงผ่านมาแล้ว
ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้ว
“และกูดีใจที่กูทำแบบนั้น ไม่งั้นเราก็จะไม่รู้เด็ดขาดว่ามึงท้อง กูไม่รู้ว่าถ้ามึงยังใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีกู มึงจะรู้ไหมว่าตัวเองท้อง หมอที่ไหนจะตรวจเจอ ตรวจเจอที่อื่นคงเรื่องใหญ่ หรือถ้าเจอหมอไม่ใส่ใจ คิดว่าเป็นโรคบ้าบอคอแตกสั่งยาให้มึงกิน แล้วยาเหล่านั้นมีผลกับลูก ทำให้ลูกแท้งหรือพิการขึ้นมาล่ะ
แค่คิดกูก็แทบอยากวิ่งเอาหัวไปโขกกำแพงแล้ว มึงต้องเจ็บปวดแค่ไหน ลูกๆ ต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน ยิ่งรู้ว่ามึงกับลูกสื่อใจถึงกันได้ กูถึงรู้สึกว่าไม่ใช่แค่มึงที่เจ็บปวด ลูกๆ ในท้องคงต้องกำลังเสียใจไปด้วยแน่ๆ บางครั้งก็ทำให้กูรู้สึกว่าเป็นพ่อกับสามีที่แย่มากๆ”
ผมจูบแขนมันอีกรอบ เสียงมันสั่นเครืออย่างฟังได้ชัด ผมไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะรู้ว่ามันคงไม่อยากให้ผมเห็นความอ่อนแอของมันตอนนี้ เอาแต่จูบแขนมันเบาๆ อยู่อย่างนั้น เพื่อย้ำว่ามันผ่านไปแล้ว และผมกับลูกโอเคแล้ว
ภคินจูบแก้มผมเบาๆ ผมเอียงหน้าให้มันทำดีๆ หลับตานิ่ง
“กูรักมึงนะน่าน”
…แล้วอยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลรินลงมา
นี่คงเป็นคำรักแรกที่ภคินบอกผม
มันแนบหน้าลงมาบนหัว กระชับอ้อมแขนแล้วโยกเบาๆ บอกคำรักผ่านภาษากาย ครั้งนี้ดูมันมีพลังมากกว่าคำพูดหลายร้อยหลายพันเท่า น้ำตาผมยังคงไหลริน มันอาจเป็นความรักก็ได้ ที่กำลังเอ่อล้นลงมา
ผมนั่งตัวอ่อนอยู่ในอ้อมแขนของภคิน กระซิบคำรักกลับคืน
“รักเหมือนกัน”
“อืม” มันตอบผมกลับมาสั้นๆ
ผมยืนยันคำรักผม ด้วยการบรรจงจูบต้นแขนมันที่โอบกอดผมไว้ แล้วนิ่งค้างอยู่ท่านั้น ส่งผ่านคำรักนี้ไปสู่หัวใจมัน
สำหรับเรา การกระทำมีค่ามากกว่าคำพูด
tbc..
ซึ้งกันเบาๆ
ปล. เม้าท์ตายในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ไม่ชินแป้นทัชจากโน้ตบุ๊ก กว่าจะอัปได้ แทบลงไปกราบแป้นพิมพ์ ไม่อยากอัปผิดเวลาด้วย เยิฟๆ คนอ่าน
ขอบคุณทุกคอมเมนต์
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 256036 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก