5
“พี่ไฮด์ ผมไม่เป็นไรแล้วครับ” ผมได้แต่บอกคุณลุงผู้เป็นห่วงเป็นรอบที่ห้าแล้ว พี่ไฮด์หลังจากที่กลับไปส่งคุณหมอแวะเข้าบริษัทแล้วกลับมาที่บ้านก็ดึกแล้ว ส่วนคนที่บอกว่าจะมาอยู่กับผมนั่นหลังจากทานข้าวเสร็จก็หายไปเลย
“ดีแล้วล่ะ ไม่รู้สึกแปลกๆ อะไรใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอนนี้ผมนั่งถักไหมพรมอยู่ตรงโซฟา พี่ไฮด์ที่พอรู้ว่าตัวเองเป็นลุงแท้ของเจ้าตัวแสบจากที่ห่วงอยู่แล้วยิ่งห่วงเข้าไปอีก
“ครับ พี่ไฮด์ค้างที่นี่เลยนะครับมันดึกแล้ว ผมเป็นห่วง” หันไปยิ้มกว้างให้พี่ไฮด์ซึ่งเจ้าตัวก็ยกมือมาลูบหัวผมอย่างที่ชอบทำ
“พี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวพี่ลงมาถ้าง่วงก็ขึ้นไปนอนเลยนะ” ผมพยักหน้าพี่ไฮด์ก็เดินขึ้นห้องที่เป็นห้องรับแขกที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นห้องของพี่ไฮด์แล้ว บ่อยครั้งที่พี่ไฮด์มาค้างที่นี่เพราะเป็นห่วงผมเลยมีเสื้อผ้าส่วนหนึ่งอยู่ที่นี่และผมก็ยกห้องนั้นให้เป็นของพี่ไฮด์ไปเลย แปลกทั้งที่ปกติผมคงจะง่วงนอนไปแล้วแต่กลับรู้สึกตื่นตัวแทบไม่ง่วงเลย คงเป็นเพราะอาการเครียดของผมสินะ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยแต่ผมห้ามไม่ได้ เจ้าตัวแสบจะโกรธผมไหมนะ พอลูบเบาๆ ที่ท้องเจ้าตัวแสบก็ดิ้นเบาๆ ปลอบใจผมสินะ
“ขอโทษนะเด็กดี” ผมนั่งลูบท้องไปเรื่อยไม่ทันได้ยินเสียงรถและเสียงปิดประตู มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะความรู้สึกอุ่นๆ ที่หางตา
“คุณร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงนิ่งๆ นั่นไม่ได้เรียกให้ผมหันไปมองเพียงแต่ผมร้องไห้เหรอ ทำไมไม่รู้ตัวเลยนะ ผมก้มหน้าลงมองมือที่อยู่บนท้องนูนจ้องมองเงียบๆ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย
“โนเอลแกทำอะไรน้อง” ไฮด์ที่อาบน้ำเสร็จว่าจะลงมาไล่ให้น้องชายไม่สิต้องเรียกน้องสะใภ้แต่ไอ้โนเอลมันก็ยังเฉยๆ งั้นต้องเรียกน้องชายดีกว่า
“ไม่ได้ทำมาถึงก็นั่งร้องไห้อยู่นี่ไม่ยอมพูดอะไร” อาการที่โนเอลบ่นออกมาทำให้ไฮด์เป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม ขายาวๆ ก้าวไปนั่งข้างๆ ร่างโอเมก้าน้อย ยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ เมินสายตาที่เหมือนจะกินหัวเขาลงท้องจากโนเอลไป ไม่นานน้องก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นหันมามองผมแล้วยกยิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่แก้มใสนั้นยังมีคาบน้ำตาอยู่
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ พี่ไฮด์ขึ้นไปนอนก่อนก็ได้นะเดี๋ยวผมถักนี่เสร็จก็จะขึ้นไปนอนเหมือนกัน” น้องพูดเจื้อยแจ้วพร้อมกับรอยยิ้มกว้างแตกต่างจากผมและโนเอลที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
“ครับ เราไม่ได้กลิ่นโนเอลเหรอ” ผมถามไปตรงๆ น้องเพียงหลบตาหันกับไปถักไหมพรมไม่พูดอะไรอีก แต่ก็ยังถือว่ายังคงได้กลิ่นของกันและกันอยู่ ผมกับโนเอลสบตา พยักหน้าให้ออกไปคุยกันข้างนอกซึ่งเจ้าตัวก็ลุกออกไปทันที
“เดี๋ยวพี่มานะ”
“ครับ” ลุกเดินตามโนเอลออกไปข้างนอก น้องชายเขาดูหงุดหงิดเดินวนไปวนมาจนเขาต้องบอกให้หยุด
“อาการของน้องดูแย่ขึ้น” ผมเปิดประเด็นทันที โนเอลพยักหน้ารับ และต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ “นายคิดจะทำยังไง เอาจริงๆ ถ้าหากนายไม่คิดจะรับผิดชอบ รับผิดชอบของฉันไม่ได้หมายถึงแค่ลูกนายควรจะกลับไปนะ” สิ้นคำพูดของผมแววตาสีฟ้าของโนเอลเปลี่ยนเป็นสีทองทันที ให้ตายเถอะ แค่พูดยังขนาดนี้ถ้าหากเกิดเรื่องที่ทำให้หมอนี่หึงมากๆ มีหวังได้สติแดกแน่ๆ
“ฉันไม่ปล่อยใครไปทั้งนั้น” พูดจบมันก็เดินเข้าบ้านทันที อ่า ผมกลับตอนนี้ทันไหมนะ ขืนมันหึงโหดแล้วลอบทำร้ายผมจะทำไงดี ก่อนที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ผมควรไปนอน
********
โนเอลเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นในอก เขารู้ดีว่าโอเมก้ารับรู้ว่าเขาอยู่ไหนกลิ่นของเขายังมีผลอยู่แต่อาการเหม่อของเจ้าตัวนั่นน่าเป็นห่วงมาก เมื่อเดินเข้าไปนั่งข้างๆ มือเล็กนั่นก็ถักพลาดแต่ก็รีบแก้ไขได้ทันที ยังได้กลิ่นเขาอยู่สินะ
“ขึ้นไปนอนได้แล้ว” นิ่ง โอเมก้าตัวนี้ทำไมดื้อนักนะไม่แปลกที่ลูกจะแสบขนาดนั้น ผมพลูลมหายใจเข้าออกกดอารมณ์ร้อนไม่ให้ลงที่ร่างเล็กที่ดูเหมือนจะดื้อดึงกับเขาคนเดียว ผมดึงเอาไม้ถักและไหมพรมวางไว้ที่ตระกล้าแล้วช้อนคนท้องที่ดื้อแสนดื้อขึ้นแนบอก
“เหวอ” อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำนิ่งได้ตลอด เด็กดื้อร้องลั่นยกมือขึ้นกอดคอเขาทันที ขายาวก้าวขึ้นห้องนอนวางร่างเล็กลงบนเตียงดึงผ้าห่มปิดคอจนมิด
“นอน!!” ใบหน้าขาวบึ้งตึงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินผมสั่งแถมยังพลิกตัวหันหลังให้เขาอีกต่างหาก เด็กดื้อ!! แม้จะคิดแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เมื่อเห็นว่ายอมนอนบนเตียงแล้วผมถึงเดินลงไปข้างล่างพอดีกับไฮด์ที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของเขามาด้วย
“ขอบใจ”
“เออ ดูแลน้องฉันให้ดีๆ ล่ะ” บางทีก็แปลกใจตกลงใฝจกันแน่ที่เป็นน้องไฮด์ให้ตายเถอะ พอเห็นว่าผมจะว่าก็รีบเดินหนีเข้าห้องทันทีแถมยังล็อกประตูอีก คงต้องนอนกับเด็กดื้อสินะ พอเปิดประตูเข้าไปคนที่ควรนอนอยู่บนเตียงก็ไปนอนอยู่บนกองผ้าซะแล้ว เปิดกระเป๋าหยิบชุดและผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ พออาบน้ำออกมาก็เดินไปยังกองผ้าที่มีร่างของโอเมก้านอนกระสับกระส่ายอยู่ ดูท่าจะนอนไม่สบายสินะ ผมเดินเข้าไปอุ้มคนที่อยู่ในรังออกมา
“อือ...” เสียงครางแผ่วเบาพร้อมกับอาการขยับเข้ามาซุกเขาเหมือนตอนที่กำลังซุกอยู่ในรังอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าไม่ได้ ค่อยๆ วางร่างบางลงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ที่พอหัวเขาถึงหมอนร่างบางก็ขยับเข้ามาชิดลมหายใจร้อนอุ่นรดซอกคอแขนเรียวโอบกอดเขาแน่น เมื่อขยับจนพอใจแล้วก็นิ่งริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปาก มองคนที่หลับสนิทนิ่งก่อนที่จะกดจมูกลงกลุ่มผมนิ่มสูดกลิ่นหอมอ่อนนั่นแล้วหลับตามเด็กดื้อไป
.
แสงแดดจ้าที่ส่องลอดหน้าต่างปลุกให้ร่างสูงตื่นขึ้นมานัยน์ตาสีฟ้าง่วงงุนก่อนที่จะคิดได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มองข้างๆ ก็ไม่มีร่างบางอยู่แล้วไออุ่นข้างๆ ยังเหลือน่าจะลุกไปได้ไม่นาน วันนี้เขาต้องเข้าบริษัทจึงลุกขึ้นเข้าห้องน้ำพอออกมาเสื้อที่ควรอยู่ในกระเป๋ากลับแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแถมยังรีดให้เรียบร้อย
“หึๆ” ร่างสูงแต่งตัวไม่รู้เลยว่าใบหน้าคมที่เคยนิ่งเฉยกลับมีรอยยิ้มมุมปากประดับอยู่ เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็เดินลงไปข้างล่างบนโต๊ะอาหารอยู่กันพร้อมหน้าทั้งเด็กดื้อและพี่ชายของเขา
“ฝันดีมากเหรอวะ”
“หือ” ไฮด์ทักแปลกๆ
“ก็เห็นยิ้มตลอดอารมณ์ดีขนาดนี้ฝันดีหรือไง” เขาไม่ได้เพียงแต่ยกยิ้มบางให้คนที่จ้องพวกเขา และพอสบตากลมนั่นเด็กดื้อก็หลบตาทันที หลังจากทานมื้อเช้าไฮด์ก็เดินออกไปรอข้างนอกปล่อยให้ผมอยู่กับเด็กดื้อ
“ฉันไปทำงานก่อนนะ ตอนเย็นอยากกินอะไรไหม” เพราะเห็นเจริญอาหารเขาเลยเลือกถามสิ่งที่ไคล์จะยอมตอบ
“ผมอยากกินขนม” ตากลมนั่นเปล่งประกายเมื่อเอ่ยถึงของที่อยากกิน
“ได้ฉันจะซื้อมาให้” หยิบสูทที่พาดไว้พนักเก้าอี้มาถือกำลังจะเดินแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมือขาวจับชายเสื้อเชิ้ตเขาไว้ พอหันไปมองก็เห็นไคล์ทำท่าอ้ำๆ อึ้งๆ เรียวปากบางอ้าแล้วหุบหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงพูดออกมา พอถามว่ามีอะไรเจ้าตัวก็ก้มหน้างุด
“ขะ...ขอบคุณ” เสียงหวานพูดเบาก่อนที่จะปล่อยมือแล้วเดินหนีหายไปในครัว ให้ตายเถอะเด็กน้อยจริงๆ ถึงจะนึกอย่างนั้นแต่กลับมีรอยยิ้มกว้าง จนไฮด์พูดแซวเพราะขี้เกียจขับรถเลยให้ไฮด์ขับ รถหรูเล่นเข้ามาจอดที่ประจำตำแหน่ง ร่างสูงของอัลฟ่าชั้นสูงสองคนลงจากรถเดินเข้าลิฟต์ส่วนตัว ไฮด์แยกลงแผนกตัวเอง ส่วนโนเอลขึ้นไปยังชั้นบนสุดเมื่อร่างสูงก้าวออกมาจากลิฟต์ก็ดึงดูดสายตาของทั้งโอเมก้าและเบต้า ร่างสูงไม่สนใจสายตาทอดสะพานขายาวก้าวเข้าห้องทำงาน นั่งจัดการเอกสารทั้งหมดเพราะคำสั่งของท่านย่า
กว่าจะหมดส่วนที่ให้อ่านก็เกือบเที่ยงแต่ยังวางใจไม่ได้เพราะถ้าหากไปกินข้าวกลับขึ้นมาแฟ้มใหม่ก็จะมากองบนโต๊ะในจำนวนเท่าเดิม พักสายตาสักครู่ก่อนที่จะเดินลงไปหาไฮด์เพื่อชวนไปกินข้าว และก็ต้องตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน
ก๊อกๆ
“ไปกินข้าวกัน”
“เออ” ร่างอัลฟ่าชั้นสูงนั้นต้องเรียกได้ว่าดึงดูดสายตาจากเหล่าเบต้าและโอเมก้ายิ่งยืนเคียงข้างกันนั่นยิ่งสะกดสายตาของทุกคน หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จก็แยกย้ายกลับเข้าไปทำงาน เลิกงานแล้วสายตาคมอ่อนล้าจนต้องปิดพักสายตา แต่พอถึงเวลาก็ต้องลุกลงไปหาไฮด์ที่โทรตามยิกๆ
“แวะห้างก่อน”
“หือจะซื้ออะไร”
“ของฝากเด็กดื้อ” ไฮด์ทำหน้างงแต่ก็ยอมขับรถไปห้างตามที่น้องชายบังเกิดเกล้าสั่ง
**************
สายๆ ร่างเล็กคุณแม่ของเจ้าแสบกำลังเดินกางร่มไปตามถนนในหมูบ้าน หลังจากที่เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาให้อ้อมแขนแกร่งที่ทำให้เขาหลับสบายดีทั้งคืนเลยตอบแทนด้วยการรีดชุดทำงานให้ แถมเมื่อเช้าเขายังเผลอทำท่าทีใจกับการที่คุณโนเอลบอกว่าจะซื้อของกลับมาให้ แค่คิดก็รู้สึกอายแล้ว เสียงจอแจดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมรีบเดินเข้าไปในเนอสเซอรี่ของป้าแอน
“เอ่อ มาหาใครเหรอครับ” ครั้งแรกที่เห็นคนถามไคล์รู้สึกตาพร่า ผู้ชายตรงหน้านี้เหมือนนางฟ้าเลยจริงๆ ใบหน้าเรียวรับกับทรงผมยาวซอยระกรอบหน้าดวงตาเรียวรับจมูกโด่งเรียวปากบางสีชมพูรูปกระจับผิวสีขาว อ่า คนคนนี้นางฟ้าชัดๆ
“เอ่อ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ๊ะ ผมมาหาป้าแอนครับ” กว่าจะได้ตอบผมก็เรียกสติกลับมาแทบไม่ทัน พอบอกว่าจะหาป้าแอนคุณนางฟ้าก็เดินพาผมไปหาป้าแอนที่ห้องพัก
“ขอบคุณนะครับพี่..”
“พี่ธารครับ น้องไคล์สินะครับ” ผมพยักหน้า ทำไมคนตรงหน้าถึงได้สวยแบบนี้นะ
“มาทำอะไรตรงนี้ล่ะไคล์ เดินมาได้ยังไงกันถ้าเกิดเป็นลมเป็นแล้งมาจะทำยังไง” ป้าแอนที่เห็นผมยืนคุยกับพี่ธารก็บ่นรัวจนพี่ธารต้องรีบห้าม
“มาหาป้าแอนครับ จริงๆ อยากเล่นกับเด็กๆ ด้วยครับ” ป้าแอนถอนหายใจยาว เธอรู้สึกว่าตั้งแต่ท้องมาไคล์ดูเหมือนจะดื้อตาใสจริงๆ แต่ก็ยอมอณุญาตให้ไคล์ไปดูแลเด็กๆ กับธาร
“ป้าฝากดูน้องด้วยนะคะ รายนั้นไม่ค่อยดูแลตัวเอง”
“ครับครูแอน” ธารรับคำ แล้วเดินนำน้องไคล์ที่เพิ่งได้เจอหน้ากันครั้งแรกจากที่ครูแอนเล่าให้ฟัง ตัวจริงน่ารักว่าที่คิด อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนแรกที่น้องเจอหน้าเขาแล้วยืนนิ่งค้างไปเลย ท่าทางน่ารักจนน่าบีบแก้มเนียนนั่นแรงๆ เดินนำมาถึงห้องเด็กเล็กที่ตอนนี้ยังคงเงียบอยู่เพราะเป็นช่วงพักกลางวัน ธารพาน้องเข้าไปนั่งในห้อง
“กี่เดือนแล้วครับ” เพราะเห็นว่าเงียบๆ เลยชวนน้องคุย
“ก็ห้าเดือนแล้วครับ” ท่าทางน้องดูมีความสุขเมื่อพูดถึงตัวเล็กในท้อง อ่า ชักอิจฉาแล้วสิ เห็นรอยกัดที่คอแล้วคงจะมีคู่แล้วสินะ เขาเกิดมา 27 ปี ยังไม่เคยเจอคู่เลยคงจะได้อยู่เป็นโสดเลี้ยงเด็กๆ ตลอดไป ไม่ไดล่ะเผลอคิดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว
“พี่ธารสวยมากเลยครับ” เรียวปากกระจับยกยิ้มหวานยิ่งทำให้ไคล์หน้าแดง
“ขอบคุณครับ อีกเดี๋ยวเด็กๆ ก็ตื่นแล้ว ถ้าน้องไคล์เหนื่อยก็นั่งพักนะครับอย่าฝืน” เมื่อเห็นร่างเล็กพยักหน้ารับคำธารก็วางใจไม่นานก็ถึงเวลาตื่นของเด็กๆ เนอสเซอรี่ที่นี่มีเด็กที่ฝากไว้จากพ่อแม่หกคนซึ่งรับไว้ช่วงเวลาก่อนเข้าโรงเรียน เพราะพ่อแม่ไม่ว่างดูแลเพราะเด็กๆ ยังไม่มีเกิดอาการแบ่งแยกลำดับเลยสามารถอยู่ด้วยกันได้
“อือ”
“อึกแง้ๆ” เมื่อได้เวลาเด็กๆ ก็เริ่มตื่นบางคนก็ยังงัวเงียแต่คนตื่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้ หนูเอลล่าตื่นพร้อมกับร้องไห้ ธารรีบเดินเข้าไปใกล้ อุ้มสาวน้อยผมบลอนขึ้นแนบอก
“เอ๊ะ พี่ไคล์!!” เสียงของซีนอลปลุกให้เพื่อนๆ หลายคนตื่น
“เอาล่ะครับเด็กๆ เดี๋ยวพับที่นอนแล้วตามครูธารไปล้างหน้านะครับ” พอธารบอกเด็กๆ ก็เริ่มพับผ้าห่มแม้จะไม่ได้ดูดีเท่าไหร่แต่ก็เป็นการสอนให้เด็กทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แล้วฝูงลูกเป็ดก็เดินเตาะแตะตามธารที่อุ้มเอลล่าเข้าห้องน้ำจะมีก็เป็ดหลงฝูงที่มาลูบท้องนูนของไคล์อยู่
“น้องเมื่อไหร่จะออกมา น้องของนีออนก็ยังไม่ออกมา” ไคล์ขำกับคำพูดของซีนอลเด็กน้อยแต่ถ้ายังมานั่งคุยกับผม
“อีกไม่นานครับเราไปล้างหน้ากันดีกว่านะ” ผมลุกขึ้นจูงมือซีนอลไปยังห้องน้ำช่วยพี่ธารดูแลเด็กๆ ผมเลยอยู่ช่วยพี่ธารจนถึงบ่าย การได้คุยกับเด็กๆ ช่วยผมได้มากตอนกลับพี่ธารอาสาไปส่งผมที่บ้านโดยรถสกู๊ตเตอร์เล็กๆ ป้าแอนช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับเพราะที่โรงเรียนต้องปรับปรุงอีกส่วน เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงเพราะอยู่คนเดียวมานานแถมยังเป็นโอเมก้า เรื่องทำอาหารเป็นเรื่องพื้นฐานที่เขาต้องทำให้เป็น แม้จะท้องโตและต้องระมัดระวังเรื่องการเดินแต่อาหารมื้อใหญ่ก็เสร็จแม้จะใช้เวลานานกว่าปกติ พี่ไฮด์ส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับมาทานข้าวด้วย ผมวางจานที่สามบนโต๊ะทานข้าวพอดีกับเสียงรถที่มาจอดหน้าบ้านไม่นาน
“กลับมาแล้วเหรอครับ” ผมหันไปทักพี่ไฮด์ที่เดินเข้าบ้านมา
“ทำไมเหงื่อออกขนาดนั้นไคล์” ผมสดุ้งเหมือนเด็กที่โดนจับได้ว่าทำผิดมาเพราะมัวแต่ทำกับข้าวและจัดโต๊ะเลยลืมที่จะเช็ดหน้าเช็ดตา
“อ่า..”
“นี่ทำอาหารเองใช่ไหม แถมทำเยอะด้วย” พี่ไฮด์กำลังจะบ่นต่อแต่กลิ่นของคนที่กำลังเข้ามาทำให้ชะโงกหน้าไปดูก็เห็นคุณโนเอลเดินเข้ามา แต่สิ่งที่ดึงดูดผมกลับเป็นถุงกระดาษที่มีตราขนมแบรนด์ดังที่ถึงแม้ไม่เคยกินแต่ก็เคยเห็น
ขนม!!!
“มารับไปสิ” เสียงทุ้มบอกผมก็เดินเข้าไปใกล้รับถุงกระดาษนั่นไว้ แต่มือพอเห็นมือใหญ่ที่กำลังจะถอดสูทผมเลยวางถุงขนมบนโต๊ะขยับเข้าไปชิดแม้จะดูแปลกใจแต่ร่างสูงก็ปล่อยให้ผมปลดกระดุมสูทและถอดไท พอถอดสูทออกผมก็รับสูทไปวางพาดที่เก้าอี้ และต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ
“เอ่อ..ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ” อัลฟ่าตรงหน้าไม่ได้ว่าอะไรเพียงเดินผ่านไปนั่งลงข้างๆ พี่ไฮด์ผมคว้าถุงกระดาษวางลงข้างๆ เก้าอี้ตัวเอง
“จะหวงอะไรขนาดนั้นหือ”
“ไม่ต้องแซวผมเลยครับ” มองค้อนพี่ไฮด์ไปทีแล้วเริ่มทานอาหาร ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อไม่ต้องอยู่คนเดียวและกลิ่นจากคนที่นั่งตรงข้างผมก็ต้องยอมรับว่ามันช่วยผมได้จริง
“ไปทำอะไรมา” จู่ๆ คนตรงข้ามก็ถามขึ้น
“เปล่าครับ”
“กลิ่นนายไม่เหมือนเดิม” อ้อ ผมยกยิ้มแล้วบอกไปว่าผมไปที่เนอสเซอรี่มา “แล้วเดินไปนี่นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง” น้ำเสียงเข้มทำให้ผมสะดุ้งแล้วน้ำตาก็ร่วงเผาะ
“อึก ก็ไม่เป็นไรนี่น่า พี่ธารก็ขับรถมาส่งผมไม่ได้กลับคนเดียวสักหน่อย อึก” แล้วสองอัลฟ่าผู้นั่งร่วมโต๊ะต้องเหงื่อตกเมื่อจู่คุณแม่ก็นั่งร้องไห้โฮ โนเอลไม่รู้เลยว่าแค่เขาดุไปแค่นั้นร่างเล็กถึงกับร้องไห้โฮหันไปสบตากับไฮด์และก็เป็นผมที่ลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ
“ร้องทำไมไม่ได้ดุสักหน่อย”
“คุณดุ คุณดุผมอึก” ร่างสูงถอนหายใจก่อนที่จะรวบเด็กดื้อมากอดปลอบมือใหญ่โอบรอบร่างบางพร้อมกับลูบหลังบางนั่นเบาๆ เกิดมาก็เพิ่งเคยปลอบใครจนกระทั่งร่างในอ้อมแขนคลายอาการสะอึก
“หิว”
“ทานข้าวต่อเถอะ” โนเอลชักอยากจะตีใครสักคนถ้าหากลุงหมอไม่ได้แนะนำเรื่องการอยู่ร่วมกับคนท้องให้เขา ซึ่งการที่มีอาการอ่อนไหวนั่นก็เป็นเรื่องดีกว่าที่โอเมก้านั้นเหม่อเป็นไหนๆ ไคล์หันกลับไปทานข้าวทั้งๆ หน้ายังมีแต่คาบน้ำตา ผมให้ไฮด์ส่งจานมาให้ฝั่งนี้แล้วยกนิ้วเกลี่ยคาบน้ำตานั่นออก พอทานข้าวเสร็จคนท้องก็ยกถุงขนมขึ้นมาเปิด ใบหน้าขาวนั่นระบายด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นของหวานที่เขาลงไปซื้อให้เองทั้งๆ ที่สั่งให้ใครไปซื้อให้ก็ได้
“คุณทานด้วยไหม” ใบหน้าน่ารักที่มีรอยยิ้มกว้างเป็นครั้งแรกทำให้ใจเขากระตุก
“ป้อนฉันสิ” ทั้งโอเมก้าตัวน้อยและอัลฟ่ามี่กำลังสวาปามกับข้าวแสนอร่อยต้องหยุดค้างเมื่อคำพูดของร่างสูงที่หันไปยิ้มบางให้กับคู่ตัวเอง
OMG
โนเอลอ่อนโยนเป็นด้วยเหรอเนี้ย ไฮด์อยากจะอัดวิดีโอไปให้คุณย่าดูจริงๆ
***********************************************
ฮืออออออออ ขอโทษที่ช้านะคะ ทีแรกว่าจะป่ันเสาร์อาทิตย์
แต่ว่างานยุ่งมากเลย ขออภัยที่ช้าน่อวันนี้ก็จะลงทีเดียวทั้งสามเรื่องเลย
อ่านแล้วเป็นไงอย่าลืมบอกเราด้วยนะคะ
ขอบคุณที่รักเรื่องนี้กันนะคะ เราอ่านทุกคอมเม้นต์ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
รัก
oilzaza001
Billie ตัวแสบสมกับฉายาค่ะ
Chompoo reangkarn ไม่มีมาม่าค่ะ รับรองเรือ่งนี้ฟิลกู๊ดค่ะ
tasteurr เราจะเห็นโนเอลเราเป็นพระเอกสมกับตำแหน่งแน่ๆค่ะ
PrimYJ เอร๊ยยเราสุขนิยมค่ะ ไม่มีมาม่า
Ti0590 อุ๊ยเราสายเดียวกันค่ะ
miikii ตัวแสบเลือกคนที่จะตามใจค่ะฮ่าๆ
kawisara มาติดตามน้องแสบของเรากันค่ะ
azure เอ๊ะ ให้พี่ไฮด์ไปเป็นพระเอกของคนอื่นดีกว่าค่ะเดี๋ยวโดนโนเอลกินหัว
papapoope ไม่รู้ว่าแม่หรือลูกดื้อกว่ากันค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
