ราชาแห่งเกย์พอร์น Special
Halloween’s Day
กลางดึกของคืนฮัลโลวีน นิโคเพิ่งกลับจากปาร์ตี้เล็กๆ ที่บ้านเพื่อน ชายหนุ่มกระชับเสื้อโค้ทเข้ากับตัวมากขึ้นเมื่อลมพัดผ่านร่างกาย อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว อีกไม่นานฤดูหนาวจะมาเยือน นิโคเฝ้ารอเวลาหิมะตกแทบจะทนไม่ไหว เขาชอบสีขาวที่พร่างพราวไปทั่วทุกแห่งหน
มือแกร่งหยิบเอากุญแจมาไขประตูบ้าน แต่ทันทีที่ประตูปิดลงเขาก็ถูกมือเย็นเฉียบกระชากอย่างแรง ก่อนแผ่นหลังจะถูกผลักให้ติดกับประตูที่เพิ่งปิดไป แล้วมือปริศนาอีกข้างก็คว้าลำคอของเขา
“เหยื่อตัวน้อยของฉัน”
“อึก”
เสียงแหบต่ำกระซิบในระยะใกล้ นิโคมองไม่เห็นใบหน้าของผู้บุกรุกเพราะอีกฝ่ายแนบหน้าอยู่ข้างหูของเขา แล้วชายหนุ่มก็ต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่ยามเมื่อเจ้าของเสียงน่ากลัวแตะปลายจมูกลงกับลำคอเขา สูดกลิ่นอายของอะไรบางอย่างเข้าไป
“หอม...ดูท่าเลือดที่ฉันจะได้ดื่มในค่ำคืนนี้คงจะรสชาติหวานล้ำไม่น้อย”
“แก...อึก...เป็นใคร”
“เป็นคนที่จะได้ดื่มด่ำกับอาหารชั้นเลิศ”
“ต้องการ...อะไร” เขาถามใหม่ แม้ในใจจะรู้สึกไม่ดี ลางสังหรณ์บอกเขาว่าตอนนี้เขากำลังเจอกับเรื่องที่อันตรายเกินจะสู้ไหว
“เลือดของนาย”
...เคยได้ยินมาว่าโลกนี้มีแวมไพร์อยู่ เผ่าพันธุ์อมตะที่ดื่มเลือดแทนอาหาร และมักออกล่าด้วยการกัดคอเหยื่อ ก่อนดูดเลือดจนหมดตัว แต่นั่นก็เป็นตำนานความเชื่อเมื่อนานมาแล้ว นิโคจึงไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับตัวจริงๆ
ใจหนึ่งเขาคิดว่าที่กำลังกอบกุมลำคอของเขา ไหนจะแรงมหาศาลซึ่งกดเขาเอาไว้กับประตูจนขยับไม่ได้นี่อีก ดูท่าอีกฝ่ายคงใม่ใช่มนุษย์จริงๆ แต่อีกใจ...ชายหนุ่มก็ไม่เชื่อว่าที่กำลังเผชิญอยู่เป็นเรื่องจริง บางทีคนคนนี้อาจเป็นพวกโรคจิตที่แอบบุกเข้ามาในบ้านของเขาก็ได้
ใช่ เขาเกือบจะเชื่ออย่างหลังไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นจากปลายลิ้นที่เลียไล้ต้นคอของเขา ก่อนตามมาด้วยความแหลมคมของอะไรบางอย่างที่เจาะลงบนผิวเนื้อ
เฮือก!
นิโคสะดุ้งโหยง ความชาคือสิ่งแรกที่ชายหนุ่มรู้สึก ก่อนมันจะกลายเป็นความเจ็บยามเมื่อคนตัวสูงใหญ่ดูดกินหยาดโลหิตสีแดงฉ่ำไม่หยุด
เหยื่อกำลังสิ้นแรงลงอย่างช้าๆ
“ปละ...ปล่อย”
ถอนคมเขี้ยวออกเพื่อเคลื่อนมาสบตาคนใต้ร่าง แล้วนิโคก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้บุกรุก เพราะอีกฝ่ายคือคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี...ผู้ชายที่มักจะมากินมื้อเย็นในร้านอาหารที่เขาทำงานอยู่ทุกวัน
“ไง”
“คุณ...”
“ตกใจหรือที่เห็นว่าเป็นฉัน หึ”
“ทำไม...” นิโคอยากจะถาม ว่าทำไมถึงต้องเป็นเขา ทำไมอีกฝ่ายเป็นแวมไพร์แต่กลับไปไหนมาไหนในตอนกลางวันได้ หรือความเชื่อที่ว่าเผ่าพันธุ์นี้กลัวแสงแดดจะเป็นเรื่องแต่ง
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะเด็กดี ฉันไม่ดื่มเลือดนายจนตายหรอก เพราะมีสิ่งอื่นที่ฉันอยากทำมากกว่า”
“อะ...อะไร...”
คนถูกถามไม่ตอบ คมเขี้ยวที่เลอะหยดน้ำสีแดงแสยะออกเป็นรอยยิ้มชวนขนลุก นัยน์ตาสีแดงก่ำจ้องร่างในกำมือด้วยแววตาน่ากลัว รู้ตัวอีกทีนิโคก็ถูกพลิกให้หันหลัง แล้วข้อมือข้างหนึ่งก็ถูกไว้ด้านหลังป้องกันการหลบหนี ส่วนอีกข้างทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามดันประตูบ้านเอาไว้
“ฉันมองนายมาตลอด นายต้องไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่าตัวเองมีแรงดึงดูดมากขนาดไหน” กระซิบเสียงแหบต่ำข้างใบหู สูดกลิ่นเลือดที่ยังไม่จางหาย หยาดโลหิตสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผลไม่หยุด
มือเย็นเฉียบปลดเข็มขัดกางเกงของนิโคออก ตามดวยกระดุมก่อนรูดซิปลงอย่างเชื่องช้า เพียงไม่นานมือนั้นก็สอดเข้าลูบไล้ท่อนเนื้อของเขา กระตุ้นเร้าให้มันค่อยๆ แข็งตัว ปลุกปั่นอารมณ์รุนแรงทางเพศให้ก่อเกิดขึ้น
“อย่า”
“ไม่บ่อยหรอกรู้มั้ยที่ฉันจะมีเซ็กซ์กับเหยื่อ แต่เลือดตอนนั้นน่ะมันสุดยอดมาก และครั้งนี้นายได้รับสิทธิพิเศษนั้น”
ท่อนล่างถูกปลดเปลื้องจนเปลือยเปล่า อากาศเย็นกระทบผิวทำให้สั่นไปทั้งร่าง แม้จะยังมีเสื้อเชิ้ตตัวในกับเสื้อโค้ทหนาคลุมกาย กระนั้นเขาก็ยังหนาวยะเยือกอยู่ดี และมันเทียบไม่ได้กับความกลัวต่ออมนุษย์ตรงหน้า นิโคไร้แรงจะขัดขืน เขาได้แต่โอนอ่อนตามการชักนำของใครอีกคน สมองพร่าเบลอราวกับถูกมนต์สะกด
ชายหนุ่มถูกจับให้แอ่นสะโพกมาด้านหลังมากขึ้นทั้งที่ข้อมือข้างหนึ่งยังถูกยึดตรึงเอาไว้ ช่องทางด้านหลังถูกรุกรานด้วยปลายนิ้วแกร่งที่เปียกลื่น เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สิ่งนั้นทำให้ภายในของเขาฉ่ำแฉะ และเมื่อมันกระทบเข้ากับจุดกระสันภายใน นิโคก็ดิ่นเร่า ส่งเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่
“ไม่...อ๊ะ...”
“ดูเหมือนว่านายจะพร้อมแล้วนะเด็กดี”
น้ำเสียงมีเสน่ห์หากแต่ก็น่ากลัวในทีเอ่ยขึ้น แล้วนิโคก็สัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อร้อนผ่าวที่จ่ออยู่ปากทาง ก่อนมันจะค่อยๆ กดเข้ามาด้านใน และเพียงแค่ส่วนหัวเข้ามาจนหมด แวมไพร์หนุ่มก็แระแทกทีเดียวมิดลำท่อน
“อ๊า!”
นิโคกระตุกเฮือก มันทั้งเจ็บทั้งเสียว เขาครางแผ่วยามเมื่อคนตัวโตกว่าสอดกายกระแทกกระทั้นไม่หยุด ก่อนคมเขี้ยวแหลมฝังลงบนไหล่ของเขาเพื่อดื่มเลือดอีกครั้ง
ขาเรียวยาวสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ก่อนมันจะทรุดฮวยยามเมื่อความแข็งแกร่งบดขยี้นิโคอย่างหนักหน่วง และแทนที่ความเจ็บจากไหล่จะทำให้เขาทรมาน กลับกันมันดันทำให้เขายิ่งรู้สึกเสียวกระสัน
“ได้โปรด อึก...กว่านี้”
“ว่าไงนะ?” แวมไพร์หนุ่มกล่าวถาม ชะลอแรงกระแทกลงจนกลายเป็นเนิบช้า
นิโคหอบหายใจ กระซิบตอบเสียงเบา หากแต่หูที่ดีเกินมนุษย์ก็ยังได้ยิน “แรงกว่านี้...”
“หึ” คนฟังแสยะยิ้ม รัวสะโพกเต็มแรงอีกครั้ง เลียหยดเลือดบนลำคอและไหล่แกร่งไปด้วย คืนนี้เขาอิ่มมากพอแล้วสำหรับอาหารที่ไม่ได้ลิ้มรสมาเป็นเดือน
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังผสานไปกับเสียงครางทุ้มพร่าของคนทั้งสอง กระทั่งปลายทางมาถึง นิโคเป็นฝ่ายปลดปล่อยออกมาก่อน เขาหอบหายใจอย่างหนัก หยัดสะโพกรับความร้อนที่ถูกปลดเปลื้องเข้ามาภายใน
ระหว่างหยุดพักจากเซ็กซ์แสนร้อนแรง นิโคก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพียงไม่กี่วินาที แล้วเขาก็ถูกกระชากไปยังโซฟายาว ก่อนคนที่ตัวโตกว่าจะนั่งลงแล้วดึงให้ชายหนุ่มนั่งทับตัก แต่เขาไม่ยอม ยื้อแรงเอาไว้และเอ่ยปฏิเสธ
“ขอผมพักก่อนโจซ” ใบหน้าหล่อเหลามีแววเว้าวอนขอ “ได้โปรด”
“อะไรกัน ฉันยังสวมบทเป็นแวมไพร์ได้ไม่มากพอเลยนะ ยังอยากดื่มเลือดนายอีกเยอะๆ”
“ผมเล่นกับคุณจนคอเหนียวน้ำหวานนี่ไปหมดแล้วนะครับ” นิโคบ่นแต่ไม่จริงจังนัก “ว่าแต่คุณไม่หวานในปากบ้างเหรอ เลี่ยนตาย”
“ไม่นะ ฉันชอบอะไรหวานๆ อยู่แล้ว และนายคือหนึ่งในนั้น : )”
ได้ยินแบบนั้นนิโคก็ยิ้มขำ “โจเซฟ มาโควิชชอบเล่นสวมบทบาทหรือเนี่ย”
“ถ้านายแต่งเป็นหมาป่าฉันจะดีใจกว่านี้”
“ไม่ละ ผมบอกแล้วไงว่าให้คุณแต่งไปคนเดียวล่ะดีแล้ว”
ราชาแห่งวงการเกย์พอร์นโอดครวญ “นายนี่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย”
“แล้วถ้าแบบนี้โรแมนติกพอไหมครับ?” นิโคถาม พลางทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ณ ตรงกลางหว่างขาของคนตัวใหญ่ มือขาวรูดรั้งลำท่อนใหญ่ กระตุ้นให้มันกลับมาแข็งขืนอีกครั้ง แล้วเพียงไม่นานความใหญ่โตก็ผงาดท้าทายสายตาของชายหนุ่ม
เขาเหลือบตามองคนที่กำลังนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างแสนจะสบายใจ แขนแกร่งสะบัดผ้าคลุมแวมไพร์ไปด้านข้าง ยกมือประสานรองไว้ที่ต้นคอ ดวงตาคมกริบดั่งสิงโตมองเหยื่อเป็นประกายระยิบระยับ น่าหวาดหวั่นแต่ก็น่าค้นหา
นิโคเหยียดยิ้ม เขาโน้มใบหน้าลงเพื่อกดจูบที่ปลายแก่นกายร้อนผ่าว ก่อนครอบปากดูดเลียมัน ได้ยินเสียงสูดหายใจเข้าลึกของโจเซฟเป็นระยะ แต่แล้วชายหนุ่มกลับต้องนิ่งค้าง เมื่อใบหน้าของเขาถูกโอบเอาไว้ด้วยสองมือแกร่ง บังคับให้อยู่เฉยๆ เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้กระทุ้งท่อนเนื้อร้อนเข้าออกในปากของเขาเอง
ชายหนุ่มปล่อยให้คนรักทำตามใจตัวเอง ห่อปากดูดดุนไล้เลียทุกสัดส่วนของความใหญ่โต กระทั่งใกล้จะเสร็จ จู่ๆ โจเซฟก็หยุดแล้วถอนกายออกจากปากเขาอย่างเชื้องช้า มองหยาดน้ำลายที่ไหลเชื่อมไม่วางตา ก่อนเลื่อนมาสบตาคนด้านล่าง
“ขย่มให้ฉันสิเด็กดี”
นิโคเหยียดยิ้ม สะบัดเสื้อโค้ททิ้งตามด้วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนหมดแต่ไม่ได้ถอดมันออก จากนั้นชายหนุ่มก็ขึ้นคร่อมโจเซฟ ยกสะโพกพลางจับท่อนเนื้อแข็งขืนจ่อกับปากทางเข้าที่ยังมีน้ำรักบางส่วนอยู่ภายในนั้น กดกระแทกลงเต็มแรงจนเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้น ก่อนดังติดกันซ้ำๆ ยามเมื่อเขากระทั้นกายขึ้นลงไม่หยุด
แรงตอดรัดของรุกกี้หน้าใหม่ฝีมือดีทำให้ราชาแห่งเกย์พอร์นถึงกับสูดหายใจเข้าลึก โอบกุมแก้มก้นคนบนตัวเอาไว้ บีบขยำก่อนเนื้อนั้นอย่างมันมือ ปากก็โน้มลงโอบรัดยอดอกสีอ่อน ดูดเลียเหมือนมันเป็นอาหาร แม้ผิวเนื้อบางส่วนจะเปรอะเปื้อนน้ำหวานปลอมที่จัดเตรียมเอาไว้ เมื่อตกลงว่าจะเล่นบทแวมไพร์กับมนุษย์ด้วยกันเพื่อเพิ่มสีสันให้เซ็กซ์ระหว่างเรา แต่ทั้งสองต่างก็ไม่แคร์ความเปื้อนนั้น กลับกันโจเซฟชอบเสียอีกที่ได้ปาดลิ้นเลียไปทั่วร่างกายแกร่ง
ราชาหนุ่มสวนกายกระทั้นกลับ ต่างฝ่ายต่างบดขยี้กันหนักหน่วงไม่มีใครยอมใคร ความเสียวกระสันทำให้ต้องเปล่งเสียงครางพร้อมเสียงหอบหายใจ ผสมไปกับเสียงฉ่ำแฉะของสองส่วนที่สอดประสานเป็นหนึ่ง
“อ่า โจซ...”
“ดี แรงอีกที่รัก เอาให้ฉันคลั่งนายให้ตายไปเลย”
“Yes, baby” นิโคบดจูบกับปากของคนรักหนุ่มผู้ช่ำชองกว่าเขาเป็นไหนๆ ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดกันไปมา เมื่อผละออกเขาจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “deeper...fuck!”
เสียงสบถครวญครางดังอย่างต่อเนื่องอีกหลายนาที ก่อนที่ความรักร้อนแรงจะจบลงพร้อมกับความสุขที่ถูกฉีดพ่นจนเปรอะเลอะไปทั่ว
แต่มีหรือที่พวกเขาจะพอใจกับเซ็กซ์แค่สองครั้ง โจเซฟใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างอุ้มคนรักไว้มั่น ขณะที่นิโคเองก็เกี่ยวขาทั้งสองกับสะโพกแน่นหนั่น ท่อนเนื้อร้อนยังสอดใส่อยู่ภายใน และเพียงแค่ขยับก้าวเดินมันก็เสียดสีจุดกระสันจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีอีกครั้ง
“อึก...อ่า...จะไปไหนครับ”
“ห้องน้ำเป็นไง ได้เวลาอาบน้ำแล้วล่ะที่รัก”
อืม ดูเหมือนคืนฮัลโลวีนจะยังอีกยาวไกลแฮะ : )
_________________________
หายไปนานมากกับเรื่องนี้ 5555555555 ตอนหน้าก็จบได้แล้วปะ จบเหอะเนอะ เดี๋ยวจะยาวไป แค่ตอนพิเศษสองตอนก็ยาวมากแล้ว แง และสำหรับใครที่ยงไม่รู้ ย้ำอีกครั้งว่าเราจะเอาเรื่องสั้นทั้งสามเรื่องนี้ไปรวมเล่มนะคะ แต่ไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอกน้า แพลนเปิดพรีคือปีหน้าค่า แล้วพบกันใหม่ตอนต่อไปครับผมมม
หัวข้อ: END [เรื่องสั้น] ราชาแห่งเกย์พอร์น : Theme park (09/01/20) (อ่าน 31620 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก