- 12 -
และแล้ววันออกค่ายก็มาถึง
“ไอเจง ไอเผือกมึงลงไปดูดิ๊ว่ามีน้องๆหลงเหลือที่ไหนอีกหรือเปล่ารถจะออกแล้ว”
พี่เพลิงส่งใบรายชื่อน้องปีหนึ่งให้ไอเจงก่อนจะโบกมือไล่ให้มันสองคนลงไปจากรถ ผมเห็นว่าเพื่อนไปแล้วก็กำลังจะลงไปด้วยแต่พี่เพลิงกลับเอามือมารั้งคอเสื้อผมไว้ไม่ให้ตามลงไป
“มึงไม่ต้องไปยุ่งกับงานของพวกมัน เอานี่ไปเช็คดูซิว่าพวกคณะแพทย์ขึ้นรถมาครบหรือยัง”
ใบรายชื่อถูกส่งมาตรงหน้า ผมรับกระดาษในมือขึ้นมาพิจารณาด้วยความประหลาดใจ ทำไมค่ายอาสาครั้งนี้ถึงมีคนของคณะแพทย์ไปด้วย แล้วทำไมไม่ให้คณะแพทย์ไปเช็คชื่อกันเอาเอง ครั้นคิดได้จะเอ่ยปากถามพี่เพลิงก็เดินไปคุยกับพี่ปิงแล้ว ผมเลยต้องถือกระดาษเช็คชื่อเดินไปแถวหน้าๆที่มีนักศึกษาต่างสาขาพากันจับจองพื้นที่
“เอ่อพี่ๆครับ ขอเช็คชื่อหน่อยนะครับ”
ผมเอ่ยขออย่างสุภาพ ครั้นพอจะอ่านรายชื่อแรกในกระดาษ พชร พยัญชนะสามตัวเรียงกันสวยงามเป็นระเบียบแต่ไม่มีสระทำให้ผมผู้ที่ไม่แตกฉานภาษาใดๆในโลกได้แต่อ้าปากพะงาบๆ พะชอน หรือเปล่าวะ หรืออ่านตรงตัวไปเลยมันไม่มีสระอะ คิดได้เช่นนั้นก็เปล่งเสียงไปเต็มที่
“พอชอรอ อยู่ไหมครับ”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เสียงหัวเราะระรื่นดังมาจากเด็กแพทย์ทั่วสารทิศแต่ไม่มีใครตอบผมว่าไอ พอชอรอ มันขึ้นรถมาหรือยัง ไม่มีใครตอบเอาแต่หัวเราะหน้าแดงหน้าดำ อะไรของเขาวะ
“เอ่อ พี่พอชอรอ ยังไม่มาหรอครับ”
ผมถามซ้ำ เกาหัวเก้อๆอย่างไม่รู้จะรับมือกับสถานะการณ์แบบนี้อย่างไรดี จนกระทั่ง
“ฮ่าๆๆ ไอเหนือมาพอดีเลย ไปเก็บเด็กมึงดิ๊ เรียกชื่อใครก็ไม่รู้”
พี่เหนือที่พึ่งเดินขึ้นมาหันไปฟังคำทักของพี่พลแล้วหันมาเลิกคิ้วใส่ผมคล้ายๆกับจะถามว่ามึงไปยืนทำเหี้ยอะไรตรงนั้น ในระหว่างที่พี่เหนือกำลังจะเดินเข้ามาหาผม พี่หล่อใจดีที่นั่งใกล้กว่าก็ลุกขึ้นมาคว้ากระดาษในมือผมไปดูแทนเสียงเอง
“มาให้พี่ดูหน่อย อ่อ พะชะระ อยู่ไหนครับ”
หื้ม พรช นี่คือพะชะระ หรอวะ พี่มันอ่านเข้าไปได้ยังไงสระซักตัวก็ไม่มี
“อยู่นี่ ฮ่าๆๆ เหี้ยพอชอรอนั่นคือชื่อกูหรอวะ”
สัสได้ทีขำกันใหญ่ ชื่อเหี้ยอะไรก็ไม่รู้อ่านก็ยากไม่อ่าน พะชอน ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“อันนี้ให้พี่ช่วยไหม เดี๋ยวอ่านชื่อคนอื่นเขาผิดอีก”
“ครับพี่งั้นเทียนฝากด้วยแล้วกัน”
ผมพยักหน้ารับอย่างปลงตก พี่ทอยยิ้มรับพร้อมกับขยี้หัวผมเล่นเบาๆ ก่อนจะเดินถือกระดาษเคชื่อไปตามแถว ส่วนผมเมื่อหมดหน้าที่ก็เตรียมจะเดินกลับไปยังที่นั่งประจำ เห็นแว่บๆว่าพวกไอเจงขึ้นมาเรียบร้อยแล้วแย่งที่นั่งติดริมหน้าต่างพ่อจะเตะให้
“มึงนั่งตรงไหน”
เรื่องของกูไหม
“ตรงโน่นครับ”
ผมตอบคนละอย่างกับที่ใจนึก ไอพี่เหนือเดินเข้ามากระตุกแขนผมเบาๆด้วยใบหน้าที่ตึงกว่าหนังกลอง ผมเลยต้องตอบคำถามมันดีๆไม่งั้นอาจโดนตีนใหญ่เตะเอาก็ได้
“ไปนั่งกับกู”
“ไม่เอาครับ ผมอยากนั่งกับเพื่อน”
ใจจริงอยากถามว่าทำไมผมต้องไปนั่งกับเด็กแพทย์ด้วย ในเมื่อกว่าครึ่งรถนี่ก็เด็กวิศวะคณะเดียวกับผมทั้งนั้น ผมจะต้องไปนั่งกร่อยข้างๆพี่มันทำไม
“สั้น ไปนั่งกับเพื่อนมึงแล้วอย่าแรดเข้าใจไหม”
เข้าใจ…ก็เหี้ยแล้ว พี่เหนือมันสั่งผมเสียงเขียวเสร็จแล้วก็เดินดุ่มๆกลับที่นั่งไป วันนี้พี่มันไปโดนตัวไหนมาอารมณ์ถึงได้แปรปรวนขนาดนั้น แล้วที่ว่าอย่าแรด ทานโทษครับผมไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเลิกคิดแล้วเดินไปกระชากไอเผือกที่กำลังจะแย่งที่นั่งข้างหน้าต่างผมออกทันควัน
“ที่กูครับไอสัส”
“ตลอออะมึง ที่ข้างหน้าต่างนี่พวกกูไม่เคยได้นั่ง”
ผมทำเป็นหูทวนลม ผลักไอเผือกออกจากที่นั่งได้ผมก็ทิ้งตัวนั่งอย่างสบายอุราทันที ไม่นานรถก็เคลื่อนออกจากมหาวิทยาลัย ตลอดการเดินทางเหล่าวิศวะก็ผลัดกันลุกขึ้นมาทำกิจกรรมเพื่อให้บรรยากาศในรถดูไม่เงียบเหงาจนเกินไป มาหมดครับทั้งร้องทั้งเต้น เต้นถูกเต้นผิดเราไม่สนขอแค่ให้ร่างกายได้โยกย้ายเป็นพอ ขนาดผมที่แกล้งหลับยังถูกพวกพี่เพลิงลากออกมาเต้นเลย
“พี่เพลิงผมเต้นไม่เป็น”
และนั่นคือปัญหาของผม คือจะให้ผมทำอะไรก็ได้นะครับขออย่างเดียวเลยเรื่องเต้นผมไม่ไหวจริงๆ
“พวกมึงครับไอเพี้ยนจะไม่ยอมเต้นหว่ะ”
“ไม่ได้นะพี่ผิดกฏวิศวะ ดูไอเต๋อดิมันติ๋มจะตายยังต้องเต้นเลย”
เจงครับ กูเพื่อนมึงไง จำไม่ได้หรอมึงยังไปนอนบ้านกูบ่อยๆเลย มึงยังจำม๊ากูได้ไหม ม๊ากูไงที่มึงชมว่าใจดี แล้วมึงทำกับเพื่อนมึงแบบนี้ได้อย่างไรไอเพื่อนทรพี
“เอ่อ”
“ไอเพลิงมึงเป็นประธานรุ่นต้องยุติธรรมนะเว้ย ดูไอเต๋อมันเนิร์ดโคตรเนิร์ดยังต้องเต้น”
โอ้โห พร้อมเพรียงเรียกร้องความยุติธรรมกันเชียวนะครับพวกมึงเรื่องแบบนี้
“ได้ยินไหมน้องเพี้ยน เพื่อนๆไม่ปราณีหว่ะ ฮ่าๆๆ”
พี่เพลิงมันว่าแล้วขำ จากนั้นก็หันไปขอเพลงมันส์ๆจากพี่ปิงผู้คุมเครื่องเสียงของทัวร์นี้ ลำโพงบูลธูท คอนเน็กกับสมาร์ทโฟน
เครื่องหรูของพี่มันนั่นแหละ แถมยังใจดีชักชวนเพื่อนต่างคณะมาร่วมชมกันด้วย
“เชิญครับ ใครอยากเห็นละครลิงคณะวิศวะลุกขึ้นมาชมได้ที่ข้างหลังเลยนะครับ”
เสียงเฮพร้อมเสียงปรบมือดังไปทั่วสารทิศ เด็กคณะแพทย์ส่วนใหญ่ที่เดินมาดูก็ไม่พ้นพวกเพื่อนพี่เพลิงแน่นอนพี่เหนือมันก็มากับเขาด้วย เหี้ยอายบรม
“เต้นซิเพี้ยนรอไร”
พี่เพลิงเร่ง ทุกสายตาจับจ้องมาทางผม เอาวะ เต้นก็เต้น ผมค่อยๆยกมือเหนือหัวและก็….ดึงดาวแม่งเลย ใช่ครับท่าเต้นดึงดาวของเด็กแว๊นซ์เด็กสก๊อยที่ผมเคยเห็นผ่านยูทูปถูกงัดขึ้นมาโชว์หมดทุกสเต็ป ดึงดาวเสร็จต่อด้วยท่าโบกแท็กซี่ สาวน้อยปะแป้งก็มา ไอเพื่อนๆที่นั่งอยู่สงสัยจะมันส์ไปกับผมด้วย แรกๆผมเห็นนะครับว่าแม่งพากันหัวเราะหน้าเขียวหน้าดำ เจอสเต๊ปผมเข้าไปเครื่องเลยร้อน สุดท้ายก็พากันเต้นทั้งวิศวะ
“ท่าเต้นน่ารักดี วันหลังสอนพี่บ้างนะ”
พี่หล่อใจดีของผมยื่นน้ำเปล่าในมือมาให้ ก่อนจะแซวผมพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตัวขาวแบบพี่ทอยพอทำอะไรให้เลือดมันสูบฉีดนิดหน่อยหน้าแดงเห่อได้ขนาดนี้เชียว
“นี่ยังงัดมาไม่ครบสเต็ปนะครับผมไม่อยากจะคุย ถ้าพี่สนใจเรียนจริงๆติดต่อเลขาส่วนตัวผมได้”
“ขนาดนั้นเชียว”
“สั้น อย่าแรด”
เอาอีกแล้วด่ากูคำนี้อีกแล้ว คำนั้นเขาไว้ด่าผู้หญิงไหมพี่จะเอามาด่าผมทำไม แล้วผมไปแรดตรงไหน ผมเถียงกลับ(ในใจ)ไม่กล้าเถียงออกเสียงไอเทียนคนนี้ยังรักตัวกลัวตายอยู่ หน้าพี่เหนือตอนนี้โคตรน่ากลัวเลย
“แรดตรงไหนวะ ท่าเต้นผมออกจะเท่ห์”
“มึงนี่มัน มานี่”
พี่เหนือว่าพลางลากแขนผมให้เดินตามไปยังที่นั่งของตัวเอง พี่เหนือกดไหล่ผมให้นั่งลง แต่ผมฝืนยืนขึ้นอีก พี่เหนือมันเลยทำหน้าดุยิ่งกว่าเดิมหน้ามันตอนนี้เหมือนกำลังพูดกับผมว่ามึงจะนั่งดีๆไหมหรืออยากแดกตีนก่อน
“คือผมอยากนั่งริมหน้าต่าง”
พูดจบผมก็กระดึบๆเข้าไปนั่งติดหน้าต่างทันที คือกูไม่ได้จะหือกับมึงเลยครับพี่กูแค่ชอบริมหน้าต่าง พี่เหนือมันเลิกคิ้วมองผมนิดๆก่อนจะยอมนั่งลงตรงที่นั่งถัดมา
“แหนะๆ มีหึงกันด้วยเว้ย”
พี่โอบที่นั่งอยู่เบาะหลังชะโงกหน้าผ่านเบาะด้านบนแซวผมกับพี่เหนือ ยิ้มแพรวพราวบนใบหน้าพี่ช่างน่าตบให้ปากเบี้ยวเสียจริง หึงเหิงอะไรกันประสาทไอพี่เหนือมันก็แค่ไม่ชอบเห็นผมมีความสุขเหมือนชาวบ้านก็แค่นั้นมันอิจฉาไงไม่มีท่าเต้นเท่ห์ๆเหมือนผม
“ประสาท”
“ไม่นะกูเห็นมึงทำหน้ายักษ์ใส่น้องมันตอนอยู่กับไอทอยด้วย ไม่เชื่อมึงถามไอพลเลย”
ผมนั่งฟังตาปริบๆยัดนิ้วเข้ารูจมูกงัดแงะขี้มูกไปด้วย ประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าผมสกปรก เผื่อพี่เหนือมันจะทนความสกปกผมไม่ไหวแล้วปล่อยผมกลับไปนั้งข้างเพื่อน
“ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย”
ไอพี่เหนือหันมาเจอผมแคะขี้มูก มันขยับหนีทำท่ารังเกียจเต็มที่ ไล่กูเลยพี่กูสกปรกมาก ไล่กูกลับที่เลย เร็วๆ ผมลุ้นให้ตัวเองโดนไล่แต่ทว่าพี่เหนือมันทำแค่เบี่ยงตัวหลบแล้วกดมือถือเล่นแทนเพื่อนเพิ่นที่แซวมันปากจะแหกอยู่ข้างหลังมันก็ไม่ใส่ใจ จนพี่พลเลิกแซวแล้วหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแถวๆนั้นแทน ไม่สนุกเลย ผมเลิกแคะขี้มูกในที่สุดเมื่อเห็นว่ายังไอพี่เหนือมันก็ไม่สนใจผมอยู่ดี แอร์เย็นๆแบบนี้ นอนแม่งแล้วกัน
น้องเพี้ยนกลับมาแล้วค่ะ หายไปเกือบสองอาทิตย์หวังว่ายังไม่ลืมน้องเพี้ยนกันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
