-19-
20 สายที่ไม่ได้รับ
189 ข้อความที่ไม่ได้อ่าน
ผมนั่งมองจำนวนตัวเลขแจ้งเตือนในมือถือทั้งๆที่ตายังปรืออยู่ สิบห้าสายแรกที่ไม่ได้รับเป็นของพี่เหนือ ส่วนอีกห้าสายที่เหลือเป็นของไอเผือก สองคนนั่นโทรหาผมในเวลาไล่เลี่ยกันแต่ผมไม่ได้รับสาย เมื่อคืนกลับถึงบ้านผมก็อาบน้ำเข้านอนเลย ไม่ได้จับโทรศัพท์เล่น มาจับดูอีกทีก็สิบโมงเช้าของอีกวันแล้ว ผมกดโทรกลับหาไอเผือกเป็นสายแรก และพอมันรับสายเท่านั้นแหละ
“ไอเพี้ยนมึงอยู่ไหนวะ”
“อยู่บ้านกูพึ่งตื่น”
“ไอห่าหายไปทั้งคืนนี่คือหลับ”
“จะให้กูชักว่าวทั้งคืนคงไม่ไหวน้ำหมดตัวก่อนพอดี”
“ยังจะเล่นอีกไอเหี้ยนี่ คนอื่นเขาพากันเป็นห่วงมึงแทบแย่”
“เป็นห่วง? เรื่องอะไรวะ”
“ก็เมื่อวานมึงเอาแต่นั่งถอนหายใจใส่หน้าพวกกู พอพี่เหนือมามึงก็ชิ่ง ตกดึกมาพี่เหนือก็โทรมาหากูบอกว่าให้ช่วยโทรหามึงหน่อยพี่มันโทรไม่ติด ไลน์ไปมึงก็ไม่อ่าน”
“กูแค่หลับไหมไม่ได้ตายจะมาห่วงกูทำไมวะ”
ผมพูดขำๆ ไอเผือกบ่นผมต่ออีกสองสามประโยคก่อนจะไล่ผมไปอาบน้ำแล้วไปเจอกันที่มอ มันบอกว่าวันนี้มี
ควิชสายฟ้าแล่บของอาจารย์กรกมลถ้าสายคืออดสอบสถานเดียวไม่มีสอบซ่อมด้วยนั่นหมายความว่าคะแนนที่มีอยู่น้อยนิดของผมก็จะอัตธานหายไปไง
“สอบเสร็จแล้วโล่งเลยหว่ะ”
“เฮ้ยจริงดิ มึงทำได้หรอวะ”
“ได้เหี้ยอะไรล่ะ กระดาษคำตอบกูต่างหากที่โล่ง กูทำไม่ได้ซักข้อเลยเหอะออกห่าอะไรมาก็ไม่รู้”
ไอเจงส่ายหัวอย่างหน่ายๆ หลังจากสอบเสร็จพวกผมก็พากันมานั่งกองอยู่ที่โต๊ะสาขา สั่งข้าวสั่งน้ำมานั่งกินกัน
หลังจากสอบเสร็จพวกผมก็ไม่มีเรียนตัวไหนอีก ไอเจง ไอเผือกเลยไปขอยืมกีต้าร์จากรุ่นพี่มาเล่นโชว์สาวต่างคณะกัน แต่เพลงมึงก็แม่ง
จาก ต.จ.ว. นั่งรถ ปอ.
ของ บขส. เข้า กทม.
เช่าบ้านอยู่แถว ๆ ซอยทองหล่อ
เป็น รปภ. ทำงานที่ห้างเดอะมอลล์
เป็น รปภ. อยู่ครึ่ง พศ.
แค่เดือน กพ. ถึงเดือน ก.ย.
เพราะเงินเดือนน้อยไม่ค่อยจะพอ
จึงเลิกเป็น รปภ.
ออกจากเดอะมอลล์ ไปอยู่บ้านหม้อ
อยู่บ้านหม้อ รับจับขับ จยย.
ต้องโดน ขสมก.
ชน จยย. หวิดเข้า รพ.
แถมโดน ตร.
จับปรับบน สน.
เพราะว่ารถ จยย.
ผมไม่ได้ต่อ พ.ร.บ.
(หนุ่ม ตจว ขับร้องโดย เอกชัย ศรีวิชัย)
ไอเผือกดีดกีตาร์ส่วนไอเจงเป็นคนขับร้องเพื่อนๆที่นั่งอยู่แถวนั้นต่างพากันหัวเราะในบทเพลงจีบสาวของพวกมัน บางคนถึงกับเสริชหาเนื้อเพลงมาร้องเป็นรัดคอประสานไปด้วย บางคนก็เคาะโต๊ะประกอบจังหวะ จากหนึ่งเพลงขยับเป็นสองเพลงแม่งก็ยังไม่พ้นเพลงของพี่เอกชัยเขาอยู่ดี
โอ้มาเถิดหนากระไรแม่มา
โอ้มาเถิดหนากระไรแม่มา
เร็วเร็วอย่าช้า
เลยนะแม่หน้านวลใย
คนไหนถ้านึกสนุกลุกขึ้นขยับ
ขยับ ขยับขยับขยับเข้ามาไวไว
ตั้งวงกันไว้ตรงหน้า
จะให้เอกชัยลาไปหรืออย่างไร
ผมมาหลายคน
กับนักดนตรีเพื่อนบ้าน
แฟนแฟนอย่านึกรำคาญ
ไปเลยสายใจ
“พวกมันเป็นอะไรกันวะ”
“อ้าวพี่ๆหวัดดีครับ”
ผมหันกลับไปตามแรงสะกิดแล้วก็เจอพวกพี่เพลิง พี่นัท พี่ปราบและพี่เหนือเดินกำลังเดินเข้านั่งที่โต๊ะตัวเดียวกันกับผม ผมขยับตัวเข้าไปนั่งข้างในสุดเพื่อให้มีที่ว่างเหลือพอสำหรับพี่ๆคนอื่น พี่นัท พี่เพลิงเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามผม พี่เหนือกับพี่ปราบเลยนั่งฝั่งเดียวกับผมแทนและพี่เหนือก็เลือกที่จะนั่งข้างผม
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
คนข้างตัวถามผมด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนักแต่ก็ดังพอที่ผมจะได้ยิน
“เมื่อคืนผมหลับเร็วว่ะ ว่าแต่พี่โทรหาผมทำไม”
ผมถามกลับพยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนทุกที แต่เอาจริงๆนะครับมันยากมาก ช่วงหลังๆมานี้ผมไม่รู้เป็นอะไร อยู่ใกล้พี่เหนือแล้วรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอ แล้วก็เผลอหวั่นไหวกับท่าทีแปลกๆของพี่เหนือในช่วงหลังๆมานี้ด้วย
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
“คุยอะไร”
“ตามกูมา”
พี่เหนือเดินนำผมมาที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากโรงอาหารเล็กน้อย ผมทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามพี่มัน ตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่มันจะพูด
“เรื่องวันนั้นที่กูตะคอกมึง กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึง”
“ช่างมันเถอะ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว จริงๆผมก็ผิดแหละที่เข้าไปยุ่งเรื่องของพี่มากเกินไป”
“มึงไม่เข้าใจเพี้ยน มึงไม่เข้าใจอะไรเลย”
พี่เหนือพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ มองผมที่นั่งตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อ
“กูบอกว่ากูชอบมึง กูกำลังจีบมึง แต่วันนั้นมึงก็ยังนั่งเล่นอยู่กับไอทอยให้มันลูบหัวทั้งๆที่มึงก็น่าจะรู้ว่ากูไม่ชอบ”
“เอ่อ…คือพี่”
“กูหวงของกู เพราะฉะนั้นอย่าให้กูเห็นว่ามึงไปอ่อยคนอื่นอีก ครั้งต่อไปกูจะไม่ทนแล้ว”
ทุกคำพูดของพี่เหนือผมไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีโคตรๆ มันเป็นความรู้สึกดีที่อยู่บนความรู้สึกผิด ผมรู้สึกผิดกับพี่เดหลีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั่นของพี่เหนือ พี่เดหลีคงไม่ดีใจแน่ถ้ารู้ว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้กับแฟนของตัวเอง ผมควรจะหยุดไว้เพียงแค่นี้ หยุดก่อนที่จะมีใครถล่ำลึกไปมากกว่าที่เป็นอยู่ และหยุดเพื่อที่จะได้ไม่มีใครต้องเสียใจ
“พี่เดหลีรู้เรื่องที่เราแกล้งเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมพี่ ในเมื่อพี่เดหลีรู้แล้วพี่ไม่จำเป็นต้องแกล้งเป็นแฟนผมแล้ว เรื่องแก้มผมว่าจะลองดูซักตั้ง ไม่แน่ลองคุยกันไปซักระยะแล้วเธอไม่โอเคถึงตอนนั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไร”
“มึงแน่ใจแล้วใช่ไหมที่พูดแบบนี้ ทั้งที่มึงก็รู้อยู่เต็มอกว่ากูคิดยังไงกับมึง แต่มึงกลับผลักไสกูให้ไปชอบคนอื่น”
“พี่พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
ผมแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่พี่เหนือพูด คนอื่นมันผมต่างหากไม่ใช่พี่เดหลี พี่เหนือมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังก่อนจะลุกขึ้นยืน
“กูเข้าใจแล้ว”
พี่เหนือทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินจากไปทันที ผมมองพี่เหนือไปจนลับสายตา ที่ว่าพี่เข้าใจ พี่เข้าใจว่ายังไงวะ
ผมนั่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าลอดผ่านกิ่งไม้ หยุดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มันไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ ผมทำดีแล้ว วันหนึ่งพี่เหนือจะรับรู้ถึงความหวังดีของผม
-------------------------------------------------------------------------
พี่เหนือจะถอดใจง่ายๆจริงหรือไม่ มาติดตามอ่านกันตอนต่อไปนะคะ
ขอเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ พลีสสส
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
