ตอนที่ 2
ยูทูบเบ้อ(เร่อ)
“ไรอ่ะเจ๊”
“ไม่เสือกจ่ะ”
หน้าม้านไปดิกู
ขอถามหน่อยเห้ออออ นี่ก็อยู่ห้องคนเดียวทั้งวัน นั่งๆนอนๆจนน้ำลายจะบูดอยู่ละ แบคทีเรียล้านตัวในปากคันยิบๆโหยหาอยากจะเม้ามอยฝอยตะเข็บกับใครสักคน แต่พอไอ้ใครสักคนกลับห้องมาพร้อมหอบกล่องสีขาวลายแดงของพี่ไปรฯขนาดตั้งแต่กอไก่ไปจนถึงคอควายหลายกล่องเข้ามาด้วย แล้วก็นั่งจมแกะกล่องนั้นแงะกล่องนี้ บ่องตง อยากขุดเผือกมาก
“ไปกินข้าวดิ อยู่บนโต๊ะนู่น”
ผมมองตามหน้าที่เพยิดไปยังข้าวกล่องสองกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยหน้าทีวี เยดเข้! วันนี้ไม่มาเป็นถุงใสมัดยางเว้ย มาเป็นกล่องข้าวพลาสติก งี้แสดงว่าต้องเป็นเมนูแห้งไม่ใช่เมนูน้ำ โอยยยย ในที่สุดกูก็หลุดพ้นจากโจ๊กอ้วกหมาสักที
หรืออิเจ๊มันจะใจดีซื้อพริกแกงหมูหน่อไม้ดองที่ผมบ่นอยากกินมาให้
โง้ยยยย น้ำตาจิไหล สวยแล้วยังใจดีที่สุดในโลกหล้า วันไหนอิเจ๊มันลงประกวดมิสแกรนด์พังง๊าเมื่อไหร่จะยอมเสียค่าบริการสามบาทเติมเงินตู้บุญเติมมาทุ่มโหวตให้มึงนะเจ๊
ฟึ่บ
ผมพุ่งตัวไปเปิดกล่องข้าวสองกล่องดูทันที
ง่อวววววว ถึงจะไม่ใช่แกงหมูหน่อไม้ดอง แต่ก็ยังเป็นพริกแกงหมูกรอบวะ โอ๊ย ได้กลิ่นพริกแกงหอมๆแล้วน้ำลายสอ พี่จะจัดให้ลิ้นชาเลยน้องเอ้ยยย
ปั่ก
“โอ๊ย” กล่องขนาดกอไก่กระแทกหัวกูเต็มๆ
“อย่ากระแดะ กล่องนั้นของกู ของมึงน่ะข้าวผัด”
“โหย ไรอ่ะ กูอยากกินผัดพริกแกงอ่ะ” หมูกรอบก็อยากกิน...
“เพิ่งเดินได้ไม่ถึงแปดก้าวแล้วอย่าทำซ่า”
“ไม่เอา กูจะกินกล่องนี้” ผมหยิบกล่องข้าวผัดพริกแกงมาหนีบไว้แน่น ผมดีขึ้นแล้วนะเว้ย เดินได้แล้ว ไม่เจ็บมากแล้วด้วย ตอนเอ่อ...ทำธุระถ่ายหนักก็ไม่ทรมานแล้ว ตอนนี้แดกพริกสิบเม็ดตูดกูก็รับไหว!
“อิกลูต้า” มาอีกละเสียงข่มขู่พร้อมสายตานางมาร
“ไม่”
“ไอ้ตาร์” เริ่มหรี่ตา มือกำกล่อง
“ไม่โว้ยยย เฮ้ย อย่าขว้างมานะ นั่นกล่องคอควาย หัวแตกได้เลยนะ”
“ถ้ามึงยังไม่ยอมแดกข้าวของมึงดีๆ จะเจอตะตีน!”
ชะอุ่ย...พยัญชนะไทยตัวไหนวะ ขู่แม่งตลอด คราวนี้ไม่ยืนเท้าเอวละ ยกตีนขึ้นมาพาดบนโซฟาเลย นึกภาพออกมั้ยครับ อิเจ๊มันนั่งท่ามกลางกล่องไปรษณีย์อยู่บนพื้นข้างๆโต๊ะกระจกตัวเตี้ยที่ผมกำลังนั่งยองคุ้ยข้าวอยู่ แล้วโซฟาก็จัดเข้าชุดอยู่ใกล้ๆกัน พออิเจ๊มันยกตีนขึ้นไปพาดกลายเป็นหัวแม่เท้าที่กระดิกอีกนิดก็แหย่เข้าไปในรูจมูกกูได้แล้ว แหมะ ดีนะยังทาเล็บสีชมพูพาสเทล ไม่มีขี้เล็บแลดูสะอาดสะอ้าน ยังถือว่าให้เกียรติหนังหน้ากูหน่อย ถุย
แล้วคิดหรอว่าใช้ตีนมาขู่แบบนี้กูจะกลัว ไม่กลัวโว้ยยยยยย แต่ที่ยอมเปลี่ยนเป็นหยิบกล่องข้าวผัดขึ้นมาน่ะไม่ได้กลัวคำขู่หรอกนะ กลัวอิเจ๊มันทำจริง ฮืออออ
“จะต้องให้กูฟ้อนทุกวัน แดกดีๆไม่ชอบ ชอบเคล้าน้ำตา ทำไม เดือนนี้แม่มึงไม่ส่งตังให้ใช้หรอถึงต้องแดกข้าวคลุกน้ำตาแทนน้ำปลาน่ะ”
โหยยย วิ่งหากะลา หามีดตัดขาไม่ทันเลยกู ด่าซะรู้สึกอาภัพ ต้องจนเบอร์ไหนถึงต้องเค้นน้ำตามากินแทน T^T
“…”
“แล้วบุญคุณน่ะสำนึกบ้างมั้ย เอาข้าวกูไปใส่จานด้วยสิ มึงหิวเป็นคนเดียวหรือไง น้ำใจอ่ะหัดมีบ้าง ทำดีเยอะๆเผื่อชาติหน้าจะได้มีสติสัมปชัญญะครบเหมือนคนอื่นเขา”
ไม่น่าเลยกู
ไม่น่าหาเรื่องโยนหินไปกระทบปากอิเจ๊มัน ไฟแล่บจนหาน้ำดับไม่ทันแล้วเนี่ย ขอลี้ภัยไปในครัวสักแปปแล้วกัน หูอื้อไปหมดแล้วโว้ยยยย
“แล้วตกลงของไรเยอะแยะอ่ะ”
เห็นนั่งแกะมาพักใหญ่ๆละ นี่ก็กินข้าวไปแกะไปด้วยเนี่ย ส่วนมากสามสี่กล่องที่แกะเสร็จแล้วจะเป็นพวกเครื่องสำอางค์ ลิปสติก รองพื้น บรัชออน และอีกหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับความสวยความงาม
“ก็พวกสกินแคร์ เครื่องสำอางค์”
“เยอะมากอ่ะ ใช้หมดนี่เลยหรอ” เดือนๆนึงหมดค่าบำรุงตั้งแต่หัวยันตีนไปกี่หมื่นวะ ผมก็ใช้นะพวกสกินแคร์ เป็นผู้ชายดูแลตัวเองระดับนึง แต่ไม่เท่าอิเจ๊อ่ะ
“บางอันก็ใช้บ่อย บางตัวไม่ถูกกับผิวก็ปาดครั้งเดียวเลิก”
“แล้วไมไม่ซื้อแค่ของที่ใช้ประจำอ่ะ”
“ไม่ได้ซื้อ ของฟรี”
“ห๊ะ มีหนุ่มเปย์ให้งี้หรอ เยอะขนาดนี้มีเป็นฮาเร็มเลยดิ” โหยยยย มายไอดอลลลล
อิเจ๊หยุดมือตักข้าว ปรายตามอง
“หน้ากูดูกระหรี่ขนาดนั้น? ทางแบรนด์เค้าส่งมาให้รีวิวย่ะ”
“นี่รับจ้างรีวิวของหรอ เช็คดีๆนะอิเจ๊ ระวังนะเมื่อหลายเดือนก่อนดาราโดนตำรวจเรียกเกือบยกวงการ” ข่าวดังของแบรนด์หมาจิกไก่สกินถ้าจำกันได้
“หน้ากูดูไร้ความคิดขนาดนั้นหรออิกลูต้า กูรีวิวสกินแคร์ เครื่องสำอางค์อยู่แล้ว ที่ซื้อใช้เองก็มี อันไหนใช้ดีก็ว่าดี อันไหนเหี้ยก็วิจารณ์ไปตามตรง กูไม่ได้เกิดมาแค่สวยเลอค่าแต่จิตใจกูก็ดีดั่งนางฟ้านางสวรรค์ พวกที่มาจ้างรีวิวแล้วให้อวยสรรพคุณเกินจริงน่ะกูไม่รับหรอก ตื้อมากๆกูด่ากระเจิงให้อีก กูจะทำให้เหล่าเจ้าหญิงผิดหวังในตัวกูได้ไง กูทำไม่ได้หรอก มันผิดบาป” แล้วก็ส่งสายตาอ่อนโยนไปที่ตุ๊กตาสโนวไวท์บนโซฟา
โถววว กูควรจะรู้สึกไงหรอกับคนที่กลัวเหล่าบรรดาตุ๊กตาเจ้าหญิงเสียใจน่ะ
“ว้าว งี้เจ๊ก็เป็นยูทูบเบอร์ดิ”
“เรียกบิวตี้บล็อกเกอร์จะถูกกว่า”
“เหมือนกันแหละ ก็รีวิวอัพลงยูทูบป่ะ ชื่อช่องไรอ่ะเผื่อไปติดตาม”
อิเจ๊ปรายตามองก่อนวางช้อนไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาจิ้มๆหน้าจอแล้วส่งให้ดู
โหยย ยอดติดตามห้าแสนกว่า
“โหว สุดยอด”
“ไงล่ะผัวมึง”
“แค่ก”
“เหี้ยอ่ะเจ๊” ดูก็รู้มันอยากแกล้ง น้ำเกือบพุ่งเลยกู นี่ถ้าพุ่งใส่หน้าอิคนปากเหี้ยจนสิวขึ้นเนี่ย เอาบังตอมาไล่สับหัวกูนี่สู้นะ แหม่
“กินเสร็จยัง ช่วยกูแกะของหน่อย”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
“แหมอิดอก นอนอืดจนจะเป็นแผลกดทับละ ขยับร่างกายบ้างเดี๋ยวแขนขาจะลีบตามสมองไป”
ด่ากูไม่มีสมองยังเจ็บน้อยกว่า นี่ถ้าจิตไม่แข็งแรงพออยู่กับอิผีโมเอะนี่ไม่ได้นะครับ มีโดดตึกตาย
แล้วทาสน้อยผู้ต่ำต้อยจะทำอะไรได้ นอกจากเก็บจานไปล้างแล้วลากสังขารกลับมานั่งช่วยอิเจ๊แกะของ แล้วแยกกองไว้เป็นแบรนด์ๆไป แต่ขอนั่งบนโซฟานะครับ เจ็บตูด งือ
“อืม คืนนี้รีวิวไรก่อนดีอ่ะ ลิปสติกหรือรองพื้น” แล้วเจ๊แกก็เริ่มสควอชสีลิปสติกที่ท้องแขนเล่น แล้วก็นั่งเพ้อเฉดนี้ก็สวย อีกเฉดก็ดี “สีนี้สวยเนอะ”
เอ่อ ไอ้ที่ปาดๆห้าหกแท่งต่างกันตรงไหน
อิเจ๊ >> คอตตอนแคนดี้ จาวา มีเดียมออเรนจ์ ไบรท์ป็อปปี้ นีออนนู๊ด
ผม >> ส้ม ส้ม ส้ม ส้ม ส้ม
...
แล้วเหมือนอิเจ๊จะมองหน้าเอ๋อๆของผมออก
“กูลืมไป มึงโง่”
อันนี้กูไม่เจ็บครับ เพราะผมมั่นใจว่าตัวเองน่ะเป็นมนุษย์ปกติที่ปกติสามารถแยกแม่สีและคู่สีได้ไม่มีเพี้ยน ไม่ใช่สายตาอมนุษย์ที่แยกสีได้เป็นค่า RGB สิบหกจุดแปดล้านสีงี้ บุ่ยยยย
…
“อิกลูต้า เข้ามาหน่อย”
อะไรอีกอ่ะ เพิ่งแกะของออกจากกล่องเสร็จจนปวดเล็บคุดไปหมด นอนดูการ์ตูนอยู่บนโซฟายังไม่ทันจบตอนเลย เสียงแหลมทุ้มจากในห้องนอนก็ตะโกนเรียก
เห็นกูเดินเหินได้หน่อยนี่ใช้กูจัง เอาขวดกระแทกตูดให้ระบมอีกดีมั้ยวะ นึกถึงช่วงเวลาที่แม้แต่เยี่ยวอิเจ๊ยังเอาไปเทให้นี่รู้สึกว่าสบายดีจัง
ขอทำเป็นไม่ได้ยินสักแปป อย่างน้อยให้วันพีซจบตอนก่อนก็ได้
“ถ้าต้องเรียกซ้ำสอง ไม่ใช่แค่เสียงที่ลอยไปแน่”
หุย วาปถึงห้องนอนในสองวินาทีเลยจ้า
“มีไรจ๊ะคนสวย”
“ตอแหล จับขาตั้งกล้องให้หน่อย มันหักข้างนึง”
“แล้วไม่ซื้อใหม่อ่ะ”
“พอใจจะใช้อันเดิม จบมั้ย”
“จบจ่ะ”
นางมารร้ายยยยยยยย ถึงร้ายก็เกลียดมึง ฮือออ ผมเลยจำใจลากเบาะโฟมทรงกลมสีชมพูหวานแหววมานั่งแล้วจับขาตั้งกล้องให้อิเจ๊ที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อกล้ามตัวโคร่งสีขาวเผยผิวเนียนขาวผ่องเป็นยองใย กับกางเกงขาสั้นสีชมพูพอดีตัว มัดผมขึ้นเป็นทรงดังโง๊ะอยู่กลางศีรษะ กำลังนั่งปัดแก้มสีชมพูระเรื่ออยู่บนเตียงหลังจากเขียนคิ้วเสร็จ
โหววว แค่แต่งหน้าก็เปลี่ยนจากตุ๊ดหน้าโหดใจทรามเป็นน้องพิมฐามาเองได้ในพริบตา
พลังแห่งเมคอัพจริงๆ
“เอานะ เดี๋ยวกูยกมือทำท่าโอเคมึงกดอัดเลยนะ” ผมพยักหน้าให้น้องพิมฐาเกรดมิลเลอร์ที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง สายตามองตรงจิกกล้อง พออิเจ๊ส่งสัญญาณมือผมก็กดปุ่มเริ่ม สัญญาณไฟสีแดงกระพริบขึ้นพร้อมกับวิญญาณบิวตี้บล็อกเกอร์ของอิเจ๊ก็เข้าสิงสถิต
“สวัสดีค่า มาพบกันอีกแล้วกับพิชชี่คนสวย มีคอมเม้นท์มากมายที่ทิ้งคำถามไว้เกี่ยวกับน้ำตบสาหร่ายหางปลาวาฬที่พิชรีวิวไว้เมื่อคลิปก่อนเนอะ เดี๋ยวท้ายคลิปเราจะรวบรวมคำถามส่วนใหญ่ที่ถามมากันเยอะมากมาตอบกัน แต่ก่อนอื่นนี่เลยจ้า วันนี้จะมารีวิวลิปสติกตัวใหม่ของแบรนด์ xyz ให้ดู อันนี้แบรนด์ส่งมาให้เนอะ เนื้อลิปก็จะ...บลาๆ”
แรกๆผมก็ตื่นตาตื่นใจ สนใจกับการเคลื่อนไหวหยิบลิปสีโน้นสีนี้ของอิเจ๊มาทาอยู่หรอก ก็เพลินตาดี แต่แปปเดียวเท่านั้นแหละ จากภาษาคนเป็นภาษาต่างด้าวขึ้นเรื่อยๆก็เริ่มงุนงงจนเบื่อหน่าย
ที่คุณๆดูกันอ่ะคือผ่านการตัดต่อ ใส่ซาวน์ แปะกราฟฟิค กระชับเนื้อหามาแล้วไง เลยดูเพลินกระชับแถมได้สาระครบ แต่นี่อัดสดครับ สควอชสีที่ท้องแขนจบต้องปาดจริงที่ริมฝีปาก ในคลิปที่ตัดแล้วอ่ะแปปๆครับ นี่ของจริงปาดเสร็จต้องใช้รีมูฟเวอร์ลบ ลบแล้วลงลิปมัน แล้วถึงเริ่มปาดใหม่ มีลงแบบเบลนด์บางๆแนวสาวเกาหลีกับลงเน้นๆเห็นเม็ดสีชัดปากเบินกันไป วนเวียนเป็นกงล้อเวรกรรมอยู่แบบนี้จนครบทุกแท่ง
เวียนหัวโว้ยยยยยย
ง่วงด้วย เหมือนตาจะปิด งืมๆ
...
“สำหรับวันนี้ก็ประมาณนี้เนอะ มีอะไรซักถามทิ้งข้อความไว้ในเพจเหมือนเดิมจ้า วันนี้ไปละ บายๆ...ฟู่ว จบละ ไหนดูดิ๊เป็นไง”
แล้วคนบนเตียงก็ลุกกระโดดผลุงมานั่งเบียดบนเก้าอี้โฟมเพื่อเช็ควิดีโอที่อัดไว้ ผมที่นั่งสับผงกอยู่สะดุ้งเสียวขาวาบเหมือนตกจากที่สูงเมื่อมีคนมาเบียด เคยเป็นกันมั้ยครับเคลิ้มๆกำลังจะหลับแล้วมีอะไรมาทำให้สะดุ้งตกใจ เลยเผลอกระตุกตัว และ...ชิบ หาย แล้ว ขอเวลานอกวิ่งไปหยิบมีดมาตัดขาแป๊บ ชิงเสียขาดีกว่าเสียชีวิต โฮ
กระตุกตีนดีดตรงไหนไม่ไปดันไปถีบขาตั้งกล้องอิเจ๊มัน ล้มโครมครับ
ชิบชีวีหายสิ!
“เจ๊ กูขอโต๊ดดดดดดดดด” ผมรีบคุกเข่าบีบน้ำตาให้อิเจ๊ที่ก้มลงเก็บลูกรักของมันมาสำรวจลูบซ้ายรูปขวาจนพบว่า...
เลนส์แตก!!!
ต้องเป็นเมื่อกี้ที่มันกระแทกขอบเตียงก่อนตกลงพื้นแน่เลย T^T
“ไอ้เหี้ยตาร์ มึงตายยยยยยย”
ใครอยู่ให้ฆ่าก็ควายแล้วโว้ยยยย
แต่ก่อนจะสับขาหนี คนหน้าตาดีแต่มีความพิการทางการเคลื่อนไหวอย่างผมจะไปไหนรอด โดนกระชากแขนไว้แล้วจับทุ่มลงเตียง
“ผมไม่ได้ตั้งใจนะโว้ย”
“กูจะเลาะหนังขามึงออก จะลอกเนื้อ เฉือนกระดูกมึงทิ้ง”
“แอ่ก”
จบคำร่างเขื่องของอิเจ๊ก็ขึ้นคร่อมนั่งหันหลังทับท้อง ก่อนจะจับขาข้างที่เตะกล้องขึ้นมาบีบในท่าที่เหมือนจะหักทิ้งเป็นสองท่อน
“ม่ายยยยยยยยยยย มึงจะหักขาคนทั้งเป็นแบบนี้ไม่ได้นะอิเจ๊ มึงคือตัวเต็งในการประกวดมิสทิฟฟานี่ในอนาคตนะเว้ย พอได้ตำแหน่งก็จะมีงานแสดงงานโชว์ตัว แล้วก็จะกลายเป็นคนสวยและรวยมาก เผลอๆได้ผัวเป็นไฮโซสบายไปตลอดชาติ ถ้าพี่มึงฆ่ากูจะเป็นฆาตกร โดนจับ นั่งขัดส้วมอยู่ในคุก พี่มึงจะฆ่ากูไม่ด้ายยยยยย อั่ก เจ็บๆๆๆๆ”
อย่ากัดน่องกู๊ววววววววววว
อิเจ๊มันเลื้อยทิ้งน้ำหนักทับผมทั้งตัว จนเป้ามันบี้อยู่ตรงใบหน้าผม ส่วนทางหัวก็หันสลับไปอีกด้าน ใช้ปากกัดน่องขาผมอยู่
แอ่ก หายใจไม่ออกจากการโดนอุดจมูกและปาก แง้ ขาก็เจ็บเหมือนเนื้อจะหลุด แหก ผิวหนังกำพร้ากูแหกติดร่องฟันมันแล้ว แม่จ๋า ช่วยลูกด้วยยยยยย
ผมดิ้นเต็มแรง ขาก็ดีดเพื่อให้หลุดจากฟันซี่คมที่พอหลุดมันก็กัดจมเขี้ยวเข้ามาใหม่ ชาติที่แล้วมึงเป็นหมาในหรอ โอ๊ยย ส่วนหน้าก็ส่ายไปมาเพื่อหาช่องอากาศหายใจจนสุดท้ายต้องใช้หัวมุดดันแหกระหว่างขาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายให้แยกออกเพื่อโผล่หัวขึ้นไปหายใจโกยออกซิเจนเข้าปอด
“แฮ่กๆ”
อิเจ๊กูเหมือจะตายจริงๆนะเนี่ย ชีวิตผมมีค่าแค่เลนส์กล้องหรอวะ T^T
แล้วแรงกัดจมเขี้ยวที่ขาก็ผ่อนแรงลงไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอผมเริ่มหายใจได้อย่างปกติลดระดับการหอบจนตัวโยนลง ก็รู้สึกว่าแรงขบกัดเหลือแค่เบาๆเท่านั้น
“เอ่อ...จะเจ๊...”
ยังจำกันได้ใช่มั้ยครับว่าผมเอาชีวิตรอดจากการขาดอากาศหายใจยังไง
ใช่ครับผมมุดเรียวขาทั้งสองขึ้นมา เลยกลายเป็นว่าศีรษะผมลอยเด่นอยู่ตรงหว่างขา ขณะที่ท่อนลำตัวยังโดนกดทับอยู่ภายใต้ร่างที่สูงและหนากว่า แล้วตรงหน้าคือเนื้อผ้ากางเกงตัวบางที่ลมหายใจอุ่นผมเป่ารดอยู่นั้น....คือเป้าของอิเจ๊...
พรึ่บ
เอ่ยเรียกอย่างไม่เต็มเสียงและนิ่งกันไปเสี้ยววินาทีก็เป็นร่างด้านบนที่ได้สติก่อนรีบลุกผละออกไป กระเด้งตัวไปยืนข้างเตียงอย่างเก้งๆกังๆก่อนสุดท้ายจะหมุนตัวเดินเร็วออกจากห้องนอนไป
ผมที่สมองยังประมวลผลได้ไม่เต็มที่กระพริบตาช้าๆ
“เอ่อ...”
มะเมื่อกี้มันอะไรวะ
ที่รู้สึกว่า ‘ตรงนั้น’ มันพองสู้ลมหายใจของผม...
เลยกลายเป็นว่าค่ำนั้นก็เกิดความประดักประเดิดขึ้นระหว่างเรา จนพออิเจ๊เดินเข้ามาในห้องนอนเพื่ออาบน้ำ ผมก็ลี้ภัยออกไปนั่งดูสารคดีสัตว์โลกอยู่ด้านนอก
ไม่รู้ดิ
บางทีผมอาจขาดอากาศหายใจนานเกินไป ร่างกายขาดออกซิเจนหลายนาที
ตัวและใจมันเลยยังสั่นไม่หยุด...
...สงสัยยังไม่หายเหนื่อยมั้ง
#เมียตุ๊ด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
