หัวข้อ: [แจ็ค/เท็น] ตอนพิเศษ | เรื่องของเราไม่เกี่ยวกับวงไพ่ #ญอผู้หญิงโศกา (12/7/62)

[GDNEE]

บอสส ยูอัปสกิลขึ้นเยอะเลยนะฮะ
ปล.ทำไมพี่แจ็คถึงหึงจนกลายเป็นคนพูดมากอย่างนี้ล่าาา

[gibari]

โง้ยยยยย ฟินแก้มจะแตกกับคนที่กำลังโดนบอสต้อนจังเลยค่าาาา 555555

รักมาดความกวนซ่งทิงของบอสมาก ไม่คิดว่าบอสจะเป็นคน 'ใส่ใจ' เรื่องของลูกน้องกะเค้าเหมือนกันนะคะ 555555555
แถมยังหมั่นไส้และลำไยในความรักความหลงเชร์แบบผีเข้าง่ะ เหม็น!!!!

ตอนช่วงที่บอกว่า ไม่ว่าใครก็สนุกที่ได้ปั่นหัวแจ็คไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ น้อง ไม่เว้นแต่แฟนมัน.... ไม่เว้นแต่แฟนเก่ารึเปล่าคะ หรือนี่อ่านข้ามตกหล่น หรือลืมเรื่องตอนก่อนหน้า หรือคิดมากไปนะ // เดี๋ยวว่างแล้วจะไปนั่งย้อนอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นค่ะ!!!

นี่ระแวงดราม่าในขณะที่คิด(ไปเอง)ว่าตอนนี้เรากำลังมุ่งสู่โซนเขินตัวบิดเพียวๆ แล้วนะ! T.T

รอครึ่งหลังงงง *นั่งเขินบิดตัวรอ*
อยากเห็นคนลนลานอีกเยอะๆ จังเลยค่ะ แค่คิดก็ชิงยิ้มแก้มแตกไปก่อนแล้วอ่ะ 55555555

[nisaday]

พิแจ็คน่ารักจังเว้ยยย

[หน่วยกล้าวาย]

#ญอผู้หญิงโศกา
ตอนที่ 17
ปั่น (PART 2/2)

“โดนเจ้านายหักเงินเดือนไหม?”

ทันทีที่กลับมาถึงบ้านไอ้ลิงหัวเทาก็ชะโงกถามพร้อมลุกลี้ลุกลนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาจนต้องผงะถอยหลังไปตั้งหลัก แจ็คเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเองพลางกวาดสายตามอง ขืนแม่ได้ยินเข้าคงหูผึ่ง เซ้าซี้ถามเอาให้ได้ว่า ‘ไปทำอะไรขัดใจคุณกันต์เขาล่ะลูก เล่นเกมระหว่างทำงานเหรอ หรือว่าแอบอู้หลับแล้วคุณเขาจับได้?’ ซึ่งต่อให้ใช่ทั้งหมดก็คงไม่ทำให้บอสต้องทำถึงขนาดนั้น เพราะเขายังมีไอ้แหลมเป็นตัวประกันอยู่

“โดนดิ โป๊ะขนาดนั้น”

“จริงดิ เชี่ย...” สีหน้าไอ้เท็นซีดเป็นไก่ต้ม มันขมวดคิ้วกัดปลายนิ้วหัวแม่มือเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างขณะที่ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดบ้านไปชั้นบน “มึงนั่นแหละลีลา ถ้าตอบแต่แรกกูก็ขับรถกลับบ้านไปเล่นเกมละ”

“นั่นที่ทำงานกูไง มึงอะทำอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ โตเป็นควายแล้วยังต้องให้สอนอีก กระบือกลางทุ่งเอ๊ย”

“อ้าว แต่ต้นเหตุแรกมาจากมึงนะแจ็ค มึงเคยเล่าอยู่หลายทีว่าบอสมึงเคยเป็นคนโหด แต่เดี๋ยวนี้ก็ซอฟท์ลงจนเหมือนปุยนุ่นแล้ว กูก็ย่ามใจดิ”

“ทำไม มึงคิดว่าโผล่หน้าไปแล้วพูดว่า ‘ผมคือเทพเจ้า TEN1O แห่งวงการอีสปอร์ตเองครับ ไม่มีใครไม่รู้จักผม’ แล้วบอสกูจะทำหน้าอึ้งทึ่งเสียวแบบนี้เหรอ?” แจ็คทำตาโตอ้าปากหวอ ก่อนจะถูกเพื่อนยันขาจนเข่าอ่อนคาบันได

“แต่กูกล้านะ พูดเสร็จก็เดินกลับไปขึ้นรถแบบหล่อ ๆ แล้วปล่อยให้เจ้านายมึงงง”

“กลับบ้านไปเลยครับคุณ TEN1O วันนี้ผมไม่มีอารมณ์คุยกับควายน่ะ” แจ็คทำมือปัด ๆ ไล่ แต่ไอ้ลิงหัวเทากลับกระชากคอเสื้อจนเขาแทบหงาย

“มันจะหักสักแค่ไหนกัน กูจ่ายให้เท่าเงินเดือนมึงก็ยังได้”

“สามแสน พร้อมเพย์”

“ถุ้ย ไว้ไปหลอกหมาสี่ตาฝั่งตรงข้ามบ้านมึงนะ”

สนุกว่ะ เห็นหน้าไอ้เท็นเป็นแบบนี้แล้วก็ยิ่งอยากหาเรื่องแกล้ง อยากเห็นมันโวยจนหมดคราบกวนตีน หรือทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้มันพาเด็กมัธยมคนนั้นกลับมาอีกครั้งให้หายคิดถึงสักหน่อย

“สรุปโดนหักจริงเหรอวะ?”

“เปล่า กูอำเล่น”

“นั่นไง กูว่าแล้ว” พอเข้ามาถึงห้องนอนเท็นก็ยืนกอดอกพิงหลังกับประตูพลางแค่นหัวเราะ “เพราะหน้าอย่างมึงโกหกไม่เนียนโคตร ๆ”

“เมื่อกี้สายตามึงอย่างตื่น รู้เลยว่าเชื่อจริง อย่ามาเนียน” เขาวางกระเป๋าตามด้วยถอดเสื้อยืดออกก่อนจะโยนใส่หัวไอ้ลิงหัวเทา

ไม่รู้ว่าทำไม แต่แจ็คก็ชอบเหลือเกินไอ้สีหน้าขมวดคิ้วแล้วมองมาเหมือนอยากทำร้ายร่างกายเขาแต่ก็ไม่กล้านั่นน่ะ

“สกปรกฉิบหาย”

“หอมกว่ากลิ่นลูกมึงแล้วกัน”

“ถึงขั้นเอาตัวเองไปเทียบกับลูกกูเลยเหรอ มึงต้องคิดแล้วนะแจ็ค” เท็นทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เขาม้วนเสื้อยืดสีดำของอีกคนเป็นก้อนแล้วเขวี้ยงคืนกลับไป ก่อนจะหลุดขำออกมากับจังหวะ Head Shot

“เที่ยวมาล่องลอยเป็นวิญญาณอยู่บ้านคนอื่นนี่ไม่ต้องสตรีมให้คนดูหรือไง?”

“วันนี้พัก ขี้เกียจ”

“กูก็เห็นมึงพักทุกวัน แล้วบอกแฟนคลับยัง?”

“บอกในเพจแล้ว”

“บอกว่า?”

“ไปหาสาวสวย สตรีมอีกทีพรุ่งนี้”

“ทั้งที่ความจริงหนีหมาแมวมาอาศัยข้าวบ้านคนอื่นกิน” ไอ้แจ็คส่ายศีรษะหน่าย ๆ พลางห่อผ้าขนหนูรอบเอวก่อนจะถอดกางเกงยีนส์ “มึงคิดว่าแฟนคลับจะกรี๊ดเพราะคิดว่าพูดแบบนั้นแล้วดูแบดหรือไง?”

“ก็แค่พูดเล่นเฉย ๆ ไม่มีใครใส่ใจหรอก แต่ก็เท่จริงไม่ใช่เหรอวะ ลุคหนุ่มเจ้าชู้”

“หล่อเรียกแบด แต่ถ้าขี้เหร่เรียกเหี้ย”

“แน่นอนว่าพี่เท็นจัดอยู่ในประเภทแรก”

“เลอะเทอะ” ไอ้แจ็คเปิดตู้เสื้อผ้า “อย่าหยุดบ่อยนักสิวะ คนที่กดซับส่วนใหญ่เป็นนักเรียนไม่ใช่เหรอ จะต่อซับเดือนนึงก็เกือบห้าเหรียญ ตีเป็นเงินไทยก็ราว ๆ ร้อยหกสิบ มึงควรไลฟ์บ่อย ๆ คนดูจะได้รู้สึกว่าคุ้มแล้วกับที่จ่ายไป”

“กูสตรีมบ่อยอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้แค่ลดลงเหลืออาทิตย์ละสาม-สี่วัน อีกอย่าง กูก็บอกตลอดว่าไม่ต้องจ่ายเงินซับก็ได้ เอาที่ทุกคนสะดวกใจ”

“ก่อนหน้านี้ติดเกมชนิดว่าเล่นแทบทุกลมหายใจ แล้วดูตอนนี้สิ”

“ก็ตอนนี้ติดมึงอะ”

กริบ...

อยู่ ๆ ก็เกิดเดธแอร์ขึ้นมาทั้งคนพูดและคนฟัง ทั้งที่กำลังจะเอาเสื้อผ้าออกมาจากตู้แล้วแท้ ๆ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้การยัดตัวเองกลับเข้าไปพร้อมปิดประตูตู้น่าจะเป็นทางเลือกที่น่าสนใจพอสมควร

มันก็เป็นเรื่องปกติที่เพื่อนจะติดเพื่อน เขาควรหันไปทำหน้าเอือมพร้อมบ่นว่า ‘จะติดห่าอะไรนักหนา?’ แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่มาสตันท์กับคำพูดธรรมดาอย่างนี้

เท็นกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เกร็งตานั่งตัวแข็งสองมือขย้ำผ้าห่มแน่นหลังจากรู้ตัวว่าเผลอพูดผีห่าออกไป ฉิบหายแล้วไง อยู่ ๆ ก็พาตัวเองกลับไปตายที่อาการเดิม ๆ ซึ่งก็รู้ดีว่ามันไม่ควรเกิดขึ้น

“ง่วงโว้ยยยยยยยยยยย”

เป็นการหาวพร้อมบิดขี้เกียจที่ปลอมเหี้ย ๆ

ชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่เริ่มขยับตัวหน้าตู้เสื้อผ้าแล้ว จึงแกล้งทิ้งตัวลงนอนพร้อมใช้ตีนเกี่ยวผ้าห่มขึ้น ก่อนจะหลุดยิ้มได้เมื่ออีกฝ่ายตรงมาทางนี้พร้อมชุดนอนที่ปาใส่หน้าเขาจนมันปิดบังความรู้สึกเอาไว้ได้

“มีแต่เสื้อกับกางเกงเหรอวะ เอาเกงในมาด้วยดิ”

“ไม่มีให้”

“แค่นี้มึงหวงเหรอ แล้วแบบนี้กูจะใส่อะไรนอนอะ เผื่อลุกไปเซเว่นกลางดึกอีก?”

เท็นดึงเสื้อยืดกลิ่นหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มลงเล็กน้อยเพื่อให้ได้เห็นไหล่กว้างกับท้ายทอยที่ต้องยอมรับแล้วว่าเขาชอบมองทุกครั้งเวลาอีกฝ่ายเกล้าผมขึ้น ไอ้แจ็คนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไร บางทีมันอาจจะอยากหามุกเกรียน ๆ มากวนตีนเขาแต่สกิลระดับเด็กอนุบาลแบบนั้นก็คงต้องยากหน่อย

เพราะถ้าคนกาก ๆ อย่างมันอยากให้เขาสตันท์เรื่องกางเกงในก็คงต้องใช้มุก...

“ก็ไปทั้งอย่างนั้นแหละ เล็กแค่นั้นไม่มีใครมองเห็นหรอก”

ไอ้ฉิบหายเอ๊ย!!!!!!!!!!



*



พออาบน้ำกินข้าวเสร็จก็เล่นฟีฟ่าด้วยกันยันตีสอง ไอ้แจ็คเป็นฝ่ายง่วงก่อนจึงพาสารร่างตัวเองไปนอนบนเตียง จนเหลือเพียงเขาที่ยังสนุกกับเกมซึ่งเอาเข้าจริงก็แค่สิบห้านาทีเท่านั้น พอไม่มีเพื่อนนั่งเล่นด้วยก็เหงาพิลึกเลยว่ะ

เท็นหันไปมองอีกคนที่คงหลับไปแล้วเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาตลอดทั้งวัน ผิดกับเขาที่เร่ร่อนไปเรื่อยไม่เหมือนเมื่อก่อนที่นอนแค่สอง-สามชั่วโมงแล้วก็ลุกมาซ้อมทีมอย่างบ้าคลั่ง

“ปิดเกมแล้วมานอนไหม?” ไม่รู้ว่าคิดดังเกินไปหรือไม่ ไอ้แจ็คถึงได้ลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเขากำลังจ้องอยู่อย่างนี้

“มึงก็รู้ว่ากูนอนไม่หลับ”

“นั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้ทำให้มึงหลับเหมือนกัน”

เสียงเกมทีวีไม่ดังเท่าเสียงตบเตียงเบา ๆ ของเพื่อนสนิท ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเท็นรู้สึกดีแค่ไหนกับการถูกใส่ใจแม้ว่าไอ้แจ็คง่วงจนตาแทบปิดอยู่แล้ว ทั้งที่จะนอนไปเลยก็ได้แต่มันก็ยังตื่นมาสนใจการมีอยู่ของเขา

ปิดเกมกับทีวีเรียบร้อยแล้ว ไอ้แจ็คเอื้อมไปเปิดโคมไฟเพื่อให้เขาไม่เดินชนข้าวของตอนห้องถูกกลืนด้วยความมืด แม้ว่าจะกลับมานอนด้วยกันหลายครั้งแล้วแต่เท็นก็ยังรู้สึกไม่ค่อยชิน เพราะในใจมันเหมือนพร้อมจะรู้สึกอะไรมากกว่าการแชร์พื้นที่นอนบนเตียงอย่างบอกไม่ถูก

“พรุ่งนี้อยู่บ้านรอรับของด้วย”

“ของไรวะ?” เท็นมองเพื่อนที่หันไปคว้าเอาหมอนข้างมาให้อย่างรู้งาน เพียงเพราะมันจำได้ว่าเขาจะนอนไม่สบายตัวถ้าหากไม่ได้กอดอะไรสักอย่าง

“กูสั่งเยลลี่ให้”

“ห๊ะ?”

พอเห็นว่าเขาขมวดคิ้วทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก ไอ้คนเข้าใจยากก็เอาโทรศัพท์มาเข้ากูเกิลพร้อมเสิร์ชหาข้อมูลบางอย่าง ก่อนจะได้รู้ว่าเพราะอะไรไอ้แจ็คถึงนึกครึ้มซื้อขนมเด็กแบบนั้นให้

“Gummy Sleep?”

“พี่ที่ทำงานกูนอนไม่หลับก็เลยสั่งมาลองกินดู”

“แล้วเขาง่วงไหม?”

“ก็ได้เรื่องอยู่นะ แต่คนอื่นไม่รู้ว่ะ อ่านรีวิวมาบางคนบอกว่าช่วยได้ บางคนบอกช่วยไม่ได้ ก็ต้องรอดูว่าจะได้ผลกับมึงหรือเปล่า?” ทั้งคู่ยังให้ความสนใจกับภาพกระปุกเยลลี่ในกูลเกิล “วันละสองเม็ดก่อนนอน”

“ถ้ามันอร่อยแล้วอยากกินอีกกูจะไม่ฟาดเรียบเลยเหรอวะ?”

“แดกเยลลี่เซเว่นแทนสิ กระปุกนึงไม่ใช่ถูก ๆ” ไอ้แจ็คว่าพลางล็อกหน้าจอก่อนจะเก็บโทรศัพท์

แสดงว่าต้องหลายร้อย แต่ไอ้คนขี้งกซื้อให้เขาเลยนะเว้ย เรื่องนี้อยากจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้จริง ๆ ว่าแต่... การที่คน ๆ หนึ่งจะสั่งเยลลี่ช่วยหลับให้เนี่ย... มันต้องใส่ใจกันสักแค่ไหนกันวะ?

ไม่เอาดีกว่า อย่าลืมว่าไอ้แจ็คเป็นมนุษย์ที่รักการใส่ใจคนอื่น เพราะถ้าไอ้ธีร์นอนไม่หลับบ้างมันก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน

“สงกรานต์ไปไหน?”

“ไม่ไปดิ ร้อน”

“อ่อ อ่าฮะ”

“ถามทำไม?” เท็นหันไปมองอีกฝ่ายระหว่างรอคำตอบ แต่ไอ้แจ็คกลับส่ายศีรษะเหมือนว่าอยากเบลอหัวข้อนี้ทิ้ง “มึงจะพาครอบครัวไปไหว้พระก็เลยจะชวนกูด้วยใช่ไหมล่ะ อ้าปากงัดมาสิ”

“ไม่ได้ไหว้มาสามปีแล้วตั้งแต่เห็นรถชนกันต่อหน้าต่อตา แม่กูบอกว่าไปไหว้ตอนไหนก็ได้ถ้าใจศรัทธา แต่อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยง” ไอ้แจ็คว่าพลางจ้องเพดานเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“แล้วมึงจะทำยังไง เล่นน้ำเหรอ?”

“อืม ไปด้วยกันไหม?”

“กับพวกไอ้ธีร์?”

“จะว่างั้นก็ใช่ แต่เดินห่าง ๆ เอา”

“กูบายเลยดีกว่า ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าไม่กูก็มันต้องมีใครสักคนเป็นฝ่ายทำให้บรรยากาศกร่อย” ไอ้เท็นถอนหายใจพลางมองคาดโทษที่เขาชวนอะไรเหมือนคนไม่ได้คิดมาก่อนล่วงหน้า

“แค่เดินเฉย ๆ ไอ้ธีร์ก็โดนรุมปะแป้งจนยับแล้ว มันไม่มีเวลาหันมาแขวะมึงหรอก ไหนจะปกป้องแฟนเด็กมันอีก”

“ถ้าไอ้ธีร์ไม่รอดแล้วกูจะเหลือไหม กูหล่อกว่ามันอีก ไม่ได้ตายคาดงพอดีเหรอ?”

“กูอยู่ด้วยทั้งคนจะกลัวอะไร?”

“โห พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ คิดว่าตัวเองจะรอดง่าย ๆ ไหมอะ?” เท็นขมวดคิ้วพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ ไอ้ห่านี่คิดอะไรตื้น ๆ ไม่โดนรุมปะแป้งให้มากระทืบหน้าไอ้เท็นได้เลย

“งั้นก็โดนไปด้วยกัน”

“ทำไมอยากให้กูไปด้วยจังเลยวะ?” สุดจะทนแล้วนะเว้ย ก็รู้ว่าเขากับไอ้ธีร์ต้องตีกัน ทำไมต้องให้ไปอยู่ในบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนั้นด้วย

“กูแค่อยากเล่นสงกรานต์กับมึงอีก”

จบ

โดนเลยกู

ถ้าเอาตีนก่ายหน้าผากได้เท็นคงทำไปแล้ว เล่นพูดกันแบบนี้จะให้ตอบว่าไงดีล่ะ ‘ไม่ไปโว้ย’ งั้นเหรอ ไม่ได้หรอก เพราะไอ้แจ็คไม่ใช่คนที่จะเซ้าซี้เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

“เจ้านายกูก็ไป รายนั้นไม่ได้สนิทกับใครเลยนอกจากไอ้แหลม”

“เจ้านายมึงก็ไม่น่ารอดเหมือนกัน หล่อ ๆ แบบนั้นแหละคนชอบนัก” สงกรานต์สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีหรอกไอ้เอาน้ำสาดเพื่อความสนุกสนาน เดี๋ยวนี้แป้งกระป๋องเดียวก็อยู่ เผลอ ๆ เนียนมือเปล่าไปลูบแก้มสาวก็มี

“ทำไมต้องชมว่าบอสกูหล่อ?” อะไรอีก อยู่ ๆ ก็ขมวดคิ้วทำหน้าตึง

“ก็เจ้านายมึงหน้าตาดี กูพูดผิดตรงไหน?”

“ปกติเห็นแต่หลงตัวเองไปวัน ๆ นึกยังไงไปชมคนอื่นที่เพิ่งเห็นหน้าค่าตากันครั้งเดียว”

“เอ้า แล้วกูต้องเจอกี่ครั้งถึงจะชมได้วะ อิจฉาที่เขาหล่อกว่ามึงอะดิ?”

“หุบปากแล้วนอนไปเลย” ไอ้แจ็คทำมือปัด ๆ แล้วหันหลังให้เขา

เวร เป็นห่านอะไรอยู่ดี ๆ ก็ตึงเฉย หรือว่าไปจี้จุดจนทำให้นึกถึงเรื่องโดนดุเมื่อตอนกลางวัน ต้องใช่แน่

“แจ็ค”

“กูจะนอน”

“เอาจริง เจ้านายมึงหน้าโคตรเหมือนไส้เดือนเข็ดฟัน”

“ตอแหล”

“เอ้าไอ้ห่า แล้วกูต้องทำไงวะ คุยกันอยู่ดี ๆ ก็ทิ้งกูกลางอากาศเฉย กูนอนไม่หลับนะเว้ย เยลลี่งี่เง่านั่นก็ยังไม่มาส่งด้วย มึงมารับผิดชอบกูก่อน”

“เรื่องมึง”

“เพื่อนจ๋า” เท็นก่ายขาพาดเอวคนข้าง ๆ ก่อนจะผงะเพราะไอ้แจ็คหันมาส่งสายตาพิฆาตเข้าให้

“นับหนึ่ง”

“นับถึงร้อยกูก็ไม่ออก พอพูดแบบนี้แล้วเหมือนซีนไล่ผีเลยว่ะ แต่ช่างเถอะ ท่านี้โคตรสบาย”

“สบาย?”

“อ๊าาาา!!! --” ไอ้เท็นแหกปากลั่นทันทีที่เขาจับข้อเท้ามันขึ้นขาแทบแหกจนต้องรีบเอามืออีกข้างตะปบปากมันไว้เพราะกลัวแม่กับน้องจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายกลางดึก

“นี่ก็เล่นใหญ่ซะ”

“เจ็บนะห่า ไข่แทบขาด”

“เห็นบอกว่าท่านี้สบาย กูเลยช่วยบำบัดให้”

“กูทำให้มึงบ้างปะล่ะ?”

เท็นสูดปากพลางลูบซอกขาตัวเอง ไอ้แจ็คกากว่ะ พอเถียงไม่สู้ก็ต้องใช้กำลัง เราจะต้องทนอยู่ในสังคมกับคนแบบนี้จริง ๆ เหรอครับ

“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มึงต้องรีบกลับบ้านไปดูหมาแมว ลืมแล้วหรือไง?”

“ครับพ่อ เท็นเข้าใจแล้วครับ”



*



“แจ็ค”

“ว่า?”

“มึงยังกินยาอยู่ไหม?”

ตั้งแต่รู้ว่าไอ้แจ็คป่วยเป็นอะไรเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามถึงอาการเลยสักครั้งเดียว อาจเป็นเพราะกลัวว่าจะจี้ใจหรือเป็นฝ่ายทำให้เพื่อนกลับมารู้สึกแย่อีกครั้ง เท็นจึงเลือกเก็บความคาใจนี้มาตลอด

“ไม่ได้กินแล้ว” ไอ้แจ็คตอบสั้น ๆ แล้วหันมามองหน้าเขา “กินแค่ตอนเป็น”

“หมายความว่าไงวะ มึงหายแล้วเลยไม่กินงี้เหรอ?”

“เปล่า มันไม่หายหรอก” สายตาไอ้แจ็คที่มองมาคงกำลังคิดอยู่ว่าคนแบบนี้จะเข้าใจได้ไหม ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรถ้ามันจะเกิดความสงสัยในตัวเขา คนที่เข้าใจอะไรยากฉิบหาย “สำหรับคนอื่นกูไม่รู้ แต่สำหรับกูอาการมันจะมาเป็นช่วง ๆ ถ้าเครียดเรื่องไหนก็รักษาเรื่องนั้น พอดีขึ้นก็หยุดเจอหมอ หยุดกินยา แต่ถ้ามีเรื่องใหม่ที่คิดไม่ตกก็ไปหาหมออีกครั้ง”

“อ่า...”

“อย่างตอนแรกที่ไปเพราะกูเครียดกับทุกอย่าง ทั้งเรื่องพ่อตาย เรื่องเรียนต่อมหา’ลัย เรื่องพยายามประคองครอบครัวให้กลับมาลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง เรื่องไม่มีมึงอีกแล้ว ตอนนั้นกูรับความทุกข์ทุกอย่างมาเก็บไว้กับตัวโดยที่ไม่เคยปล่อยอะไรออกไปเลย แต่ก็ต้องทำเหมือนสบายดีไม่มีปัญหา ด้วยร่างกายยังแข็งแรงอยู่ แต่กูรู้สึกเหมือนคนกำลังใกล้ตาย”

เท็นตั้งใจฟัง เขากำลังพยายามเก็บทุกรายละเอียดเพื่อจดจำว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาอีกฝ่ายต้องเจอกับอะไรบ้าง และต่อไปนี้เขาควรปฏิบัติต่อเพื่อนอย่างไร

“หมอให้ยากูมาสองตัว ตัวนึงช่วยเรี่องความเครียด อีกตัวช่วยเรื่องนอนหลับ”

“แล้วมันช่วยได้ไหม?”

“เยอะเลย” ไอ้แจ็คพูดกลั้วหัวเราะ “จากที่เครียด ๆ กูก็กลายเป็นลอย ๆ เฉย ๆ แต่ไม่ได้หมายถึงลอยแบบเบลอยานะ ลอยที่ว่ามันคือความว่างเปล่า กูไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่เครียด ไม่โกรธ ไม่เคือง ไม่มีความสุข ไม่อะไรเลยสักอย่าง”

“แบบนั้นเรียกดีเหรอ?”

“ดีสิ” อีกฝ่ายยังคงยิ้ม “เพราะอย่างน้อยกูก็ไม่ต้องจมอยู่กับเรื่องแย่ ๆ”

“มึงกินยานานแค่ไหน?”

“ครั้งแรกน่าจะสองเดือน หมอให้ยามากินแล้วบอกให้กูสังเกตตัวเองว่าเป็นยังไงบ้าง หลังจากนั้นก็ไปเล่าให้หมอฟังอีกที เหมือนอัปเดตน่ะ แต่ระหว่างนั้นกูก็ต้องปรับเปลี่ยนความคิดไปด้วย หมอให้กูเลิกโทษตัวเอง เลิกดูถูกตัวเอง และที่สำคัญที่สุดคือกูต้องให้อภัยตัวเอง”

“มึงไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะงั้นไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่มึงจะต้องโทษตัวเองแบบนั้น”

“มันไม่ใช่แค่เรื่องมึงนะเท็น มันยังมีเรื่องอื่น ๆ อีก ก็โลกมันดันบังคับให้กูต้องโตเร็วกว่าใครหลาย ๆ คน กูเลยล้างสมองตัวเองว่าต้องทำให้ทุกคนกินอยู่อย่างสบายให้ได้ กูต้องเป็นคนเก่ง กูต้องไม่กาก”

“นั่นสินะ” เท็นมัวแต่มองด้านเดียว จนลืมคิดไปว่าก่อนที่ครอบครัวนี้จะลงตัว ทั้งไอ้แจ็คกับแม่มันก็คงดิ้นรนจนเลือดตาแทบกระเด็นมาก่อน ในขณะที่เขาเดินเที่ยวเล่นสยาม ซื้อของอะไรก็ตามที่อยากได้ ตอนนั้นไอ้แจ็คคงกำลังวางแผนว่าจะใช้เงินห้าร้อยอย่างไรถึงจะคุ้มค่ามากที่สุด

“ยาก็ช่วยได้ส่วนหนึ่ง แต่คนเราจะหวังพึ่งมันกับสวดมนต์ขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตัวเองแค่นั้นก็ไม่ใช่ถูกไหม?”

เท็นพยักหน้า มันคงเป็นครั้งที่ล้านแล้วมั้งที่เขาเอาแต่คิดว่าถ้าตอนนั้นยังอยู่ด้วยกัน เขาจะพยายามทำอะไรบ้างเพื่อเพื่อนคนนี้

“แจ็ค”

“อืม?”

“ถ้าตอนมอหกกูไม่ทำแบบนั้น... มึงจะป่วยแบบนี้ไหมวะ?”

สุดท้ายก็กล้าถามสิ่งที่กลัวคำตอบมาตลอด ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ตรงนี้เพื่อเริ่มต้นใหม่ ดังนั้นเท็นก็ควรรับให้ได้กับสิ่งที่เคยทำลงไป แม้ว่าไอ้แจ็คจะย้ำอยู่เสมอว่าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นเพียงอดีต

“น่าจะ... แต่คงน้อยกว่าที่เป็นนิดนึงมั้ง?”

แจ็คไม่ได้โกหกเพื่อรักษาน้ำใจอีกฝ่ายเพราะต่อให้ไอ้เท็นยังอยู่เคียงข้าง การตายของพ่อก็ยังคงเป็นแผลใหญ่สำหรับเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่ดี และแจ็คตอนอายุสิบแปดก็หัวดื้อเกินกว่าจะยอมรับเงินจากเพื่อน ไอ้เด็กคนนั้นมันห่วงศักดิ์ศรีมากกว่าปากท้องเสียอีก

แต่ก็ยอมรับว่าสายตาไอ้เท็นทำให้เขาอยากแถไปเรื่อยเปื่อย หรือพูดอะไรก็ได้เพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องโทษตัวเอง แม้ว่าในช่วงเวลานั้นก็นึกตัดพ้อน้อยใจมันอยู่บ้างเหมือนกัน แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดชั่ววูบ

“แล้วยังไงวะ มึงกินยาแค่ตอนเครียดมาก ๆ ใช่ไหม?”

“ไม่นะ มันขึ้นกับจิตแพทย์น่ะ ถ้าเขาจ่ายกูก็กิน แต่กูจะไปหาเขาแค่ตอนที่คอนโทรลความรู้สึกตัวเองไม่ได้ กูจะเล่าให้เขาฟังก่อนว่ากูกำลังเจอกับห่าเหวยังไง แต่เขาจะไม่พูดตรง ๆ นะว่ากูควรทำอะไรหรือคิดแบบไหน แต่เขาจะอธิบายไปเรื่อย ๆ จนกูคิดตาม แล้วกูก็จะนึกออกเองว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน แล้วควรแก้ไขอะไรก่อน กูโชคดีด้วยว่ะที่ได้เจอหมอที่เข้าใจ ไม่ใช่หมอที่มานั่งฟังเพื่อให้ครบเวลาแล้วเอาเงิน”

“มันเป็นเรื่องที่เล่าให้ไอ้ธีร์ฟังไม่ได้เหรอวะ กูเชื่อว่ามันก็เป็นคนหนึ่งที่รู้จักมึงดีที่สุด”

“กับบางเรื่องเพื่อนก็ช่วยเราไม่ได้หรอก เราเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนเข้าใจ เราสบายใจขึ้นหลังจากได้เล่า แต่เราก็เอามันออกไปจากหัวไม่ได้จนกว่าจะรู้ทางออก ถึงไอ้ธีร์จะพร้อมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อกู แต่คนที่เข้าใจอาการนี้ดีที่สุดคือจิตแพทย์ เขาเรียนมาหลายปีเพื่อคนแบบกู อีกอย่าง กูเองก็ไม่อยากเอาปัญหาไปให้คนรอบข้างที่กูรัก กูไม่อยากให้ทุกคนเครียดไปด้วย”

“มันห้ามได้ที่ไหน ก็เพราะรักกันถึงต้องเป็นห่วงมันก็ถูกแล้วนี่?”

“ถ้าเป็นมึง มึงจะทำหรือไง?”

“ทำ แล้วกูก็จะนึกถึงมึงเป็นคนแรก”

“...”

ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ แต่คราวนี้ไม่มีใครเกิดอาการอึดอัดแปลก ๆ จนต้องเบือนหน้าหลบอีกแล้ว เท็นพูดความจริงทั้งหมดที่เขามี และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาก็คงนึกถึงไอ้แจ็คก่อนจิตแพทย์เก่ง ๆ ทั่วประเทศไทย

“ก็แน่ล่ะ ถ้ามึงเก็บเงียบแล้วหนีไปอยู่กับคนอื่นอีกคราวนี้กูตามไปกระทืบแน่”

“มึงก็รู้ว่ากูไม่ไปไหนอีกแล้ว”

“...”

“เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้มึงอย่าเพิ่งไปหาหมอนะ นึกถึงหน้าเหี้ย ๆ ของกูก่อน มีอะไรก็เล่ามา ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวคราวนี้เราไปด้วยกัน”

ตายห่า อยู่ดี ๆ บรรยากาศก็เปลี่ยน แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือหัวใจดันเต้นแรงไปด้วย ไม่เอาน่า... คงเป็นเพราะเห็นไอ้ธีร์กับไอ้โซ่สวีทกันทุกวัน บวกกับเจ้านายกับไอ้น้องเวรย้ายไปอยู่บ้านด้วยกันจนทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ เขาถึงได้รู้สึกว่าสายตาไอ้เท็นตอนนี้มันไม่เหมือนตอนมัธยม – ไม่สิ จะว่าไปก็เหมือนแต่มันก็...

“อืม”

แจ็คหลบสายตานั้นด้วยการนอนหันหลังให้ มันคงดีกว่าถ้าจะต่างคนต่างหลับไปหลังจากเคลียร์เรื่องต่าง ๆ ในใจไปได้บ้างแล้ว ไม่ใช่การเผชิญหน้ากันในระยะใกล้แล้วพูดประโยคแปลก ๆ ที่ควรจะดูธรรมดาแต่ดันมีผลต่อจิตใจแบบนี้

ผ่านไปไม่รู้กี่นาทีที่เขาจมอยู่กับความคิด แม้จะง่วงจนตาแทบปิดแต่ชายหนุ่มผมยาวก็ยังตาค้างเพราะคำพูดและแววตาหงอย ๆ นั่น ตายห่าของแท้ อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงไอ้แหลมหัวเราะอัดหูอย่างบอกไม่ถูก

“...”

แจ็คชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงวงแขนที่ค่อย ๆ สอดเข้ามาตรงช่วงเอว พร้อมร่างกายอุ่น ๆ ซึ่งกำลังขยับเข้ามาจนชิดกับแผ่นหลังของเขาแล้วตามด้วยหน้าผากที่ซบลงบนลาดไหล่

แจ็คไม่ได้ออกปากถามว่าไอ้เท็นกำลังจะทำอะไร ชายหนุ่มเพียงนอนนิ่ง ๆ เพื่อรอดูท่าทีอีกฝ่าย ซึ่งเขาหวังเหลือเกินว่ามันคงไม่ร้องไห้ออกมาหรือพูดอะไรที่ทำให้ตาค้างไปกว่านี้

“เมื่อกี้น้ำลายกูเลอะหมอนข้าง คืนนี้คงกอดมันไม่ได้แล้ว”

เสียงไอ้คนเก่งแผ่วลงราวกับไม่มั่นใจที่จะพูด รวมถึงการขยับกอดหลวม ๆ แต่แนบแน่นในความรู้สึกจนทำให้นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ทั้งคู่ยังเป็นเด็กมอปลาย ตอนที่เด็กหนุ่มสองคนสลับกันไปค้างที่บ้าน

ในค่ำคืนที่เหมือนกับทุกวัน เด็กหนุ่มผมสกินเฮดลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำก่อนจะกลับไปนอนบนเตียงข้าง ๆ เพื่อน แต่ขณะที่เปลือกตากำลังจะปิดลงอีกครั้ง เด็กหนุ่มคนนั้นก็ต้องเบิกตาโพลงทันทีที่รู้สึกได้ถึงร่างกายอุ่น ๆ ที่บดเบียดเข้ามาจนปลายจมูกซุกลงกับซอกคอเขา พร้อมวงแขนที่ตวัดกอดจนอยู่ ๆ ก็กลายเป็นหมอนข้างมีชีวิต

แต่มันต่างกันตรงที่ตอนนั้นไอ้เท็นหลับสนิท ขณะที่ตอนนี้มันคงรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่

แจ็คหันไปมองศีรษะทุยซึ่งยังคงซบหน้าลงบนไหล่ ท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินเสียงความรู้สึกตะโกนแผดลั่นออกมานั้นมันย้ำบอกซ้ำ ๆ ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันคงไม่ได้หยุดแค่เพื่อนเหมือนที่เคยอีกแล้ว

เขาควรเลิกใสซื่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจเสียทีว่าอาการใจเต้นแรงมันไม่เคยเกิดขึ้นกับคนที่เรียกว่าเพื่อน เพราะถ้าเป็นเพื่อนก็คงไม่รู้สึกแบบนี้

อยากโทษความเหงา อยากโทษการสกินชิป หรืออะไรก็ตามที่ทำให้ความรู้สึกเหล่านี้ก่อตัวขึ้น แต่สุดท้ายแจ็คก็ไม่อยากให้ความรู้สึกที่เป็นอยู่มันมาจากความชั่ววูบหรือความรู้สึกใด ๆ ก็ตามที่ใจร้ายจนเกินไป

เขาลูบศีรษะอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะจับมือเย็นเฉียบนั้นให้กอดตนเองถนัดยิ่งขึ้น ซึ่งคนที่ได้รับการอนุญาตก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะขยับเข้ามาเพื่อลดช่องว่างระหว่างเรา และเขาก็รู้สึกได้ถึงการถอนหายใจออกอย่างโล่งอก

“เสื้อมึงเลอะน้ำลายกูแน่แจ็ค”

ก็ถ้าเขารักษาทุกอย่างไว้ได้ด้วยคำว่า ‘เพื่อน’

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนมึงหลับกูจะหันกลับไปทำให้เสื้อมึงเลอะบ้าง”

งั้นความรู้สึกที่มากขึ้นมันก็คงเรียกว่าเพื่อนนั่นแหละ





TBC



แจ็ครู้ตัวก่อนหว่ะ

*นั่งกำพระอยู่ในโอ่งแล้วพูดประโยคนี้ซ้ำ ๆ*



ปล. เรื่องอาการซึมเศร้าของแจ็คเราอ้างอิงจากตัวเองนะคะ ยาที่กิน อาการที่เป็น หรือคำแนะนำหมองี้ เรารักษามา 2-3 ปีแล้ว เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะคะว่าเราจะเอาข้อมูลปลอมมา (บอกไว้ก่อนเดี๋ยวมีคนมาว่า 555)

[kingkongkaew]

ยังเดาไม่ออกว่าจะ แจ็คเท็น หรือ เท็นแจ็ค แต่รู้สึกดีที่ทั้งคู่ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีก

[B52]

 

[mijimaria]

เอร้ยยยยยยยย    นี้มันไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วววว มันไม่ช่ายย ตัยแล้วแจ็ครู้ตัวก่อนซะด้วย  //ขอบคุณนะคะที่มาอัพรัวๆแบบนี้

[HeIsMine]

อาการแจ็คกับเราเหมือนกันเลยตอนหมอเริ่มให้กินยาปรับยาเลยเข้าใจความรุ้สึกแจ็คเลยอ่ะ มันไม่เศร้า ไม่สุข ไม่อะไรเลยลอยไปนิ่งๆจนหมอปรับยาให้เหมาะกับเราก็ดีขึ้น

[Peterpanmama]

#แจ็คเท็น แน่ๆ

[malula]

แจ็ครู้ตัวก่อนในตอนนี้ แต่เท็นน่าจะรู้สึกลึก ๆ ตั้งแต่ตอนโน้นแล้วมั้ง
มันดีจริง ๆ เลยน้า อิอิ

[kanj1005]

หวานๆ

[PoPoe]

อยากจะวิ่งไปกรี๊ด เขากอดกันแล้วค่ะแม่!!
นึกถึงบรรยากาศสมัยวัยรุ่นเลยล่ะสิ
รู้ตัวกันไวๆนะ ทางนี้ลุ้นตัวโก่งแล้ว

[ommanymontra]

 


 

[ursleepingxd]

กลายเป็นเพื่อนชุบแป้งทอดไปละ

ก็มากกว่าเพื่อนไง

ผ่ามพาม!!!

 

ยิ่งอ่านน้องเท็นยิ่งดูน้ออองงงง น้ออออนนนนน

[kawisara]

อู๊ยยยย

พ่อพี่ซัน อิมูน

ทิ้งลูกหนีมานอนห้งปู้จาย

ฮรี่ๆ เขานอนกอดกันแล้วววว

เขาเริ่มรู้ตัวแล้วววววว

เข้าได้กันแล้วววววว

อุ่ยยยผิด

เขายังไม่ไม่ได้ก๊านนนนน

[monoo]

 
 

[suck_love]

โอ้ยยยยยยย ฮือออ ละมุนตุ้นมากค่ะ
เราก็เคยกอดเพื่อนเพราะละเมอ แต่เพื่อนถีบออก 555555
คนเรามันไม่ได้คิดอะไรกันไม่มีมากอดก่อนหรอกยกเว้นตอนเมากับตอนละเมอนะ 5555555

ปรบมือสามที แจ็ค มากกว่านี้ก็ไม่ใช่เพื่อนแล้วว ไม่เอาหนูลูกจีบเท็นไปก่อนเลย

[gibari]

“ก็ตอนนี้ติดมึงอะ”

แหมมมมมมมมมมม อยากจะกรอกตามองบนแรงๆ จังเลยค่ะ
แล้วก็ตอนที่เท็นเรียกแจ็คเล่นๆ ว่าเพื่อนจ๋านี่มันรู้สึกฟุ้งๆ ในใจยังไงก็ไม่รู้ค่ะ
หลายๆประโยคสำหรับตอนนี้มันดีมากเลยอ่ะ

พาร์ทนี้บรรยากาศส่วนใหญ่คือห้องนอนของแจ็คที่ช่วยเยียวยาจิตใจทั้งคู่ (รวมไปถึงนี่ด้วย 5555) ได้ดีมากจริงๆ นะคะ ไม่ต้องหวือหวามากมาย แค่คุยกัน เล่าเรื่องราว หรือระบายความรู้สึกอะไรที่มันเคยถูกเก็บไว้ แค่นี้ก็ทำให้เรารู้สึกจิตใจกำลังค่อยๆ ได้รับการเติมเต็มจากอะไรที่ขาดหายไปอ่ะ รู้สึกได้ถึงค่าความสุขและความฟินที่เกิดขึ้นในใจ อ่านไปแล้วน้ำตาก็แอบซึมมาพอให้ได้ซับอยู่เหมือนกันนะคะเนี่ย ดีใจที่เค้าค่อยๆ เข้าใกล้การได้มีสถานะมากกว่าเพื่อนสนิทกันไปเรื่อยๆ แล้ว เย้~

รอตอนต่อไป ลุ้นว่าเท็นจะเริ่มรู้ใจตัวเองในสภาพไหนนะคะ 555555

[mijimaria]

แวะมาอีกรอบติดเรื่องนี่หนักมากกกก กะจะดองไว้อ่านหลายๆตอน เพราะกลัวค้างแต่ก็รอไม่ไหว รอตอนใหม่นะคะคุณคนเขียน แต่ตอนล่าสุดนี้หวานจริง แจ็ครู้ใจตัวเองก่อนแบบนี้จะทำไงน้าา จะรุกจีบเท็นก่อน หรือจะปล่อยเบลอ 

[shoi_toei]

รอเด้ออ

[หน่วยกล้าวาย]

#ญอผู้หญิงโศกา
ตอนที่ 18
อาการผิดปกติ (PART 1/2)

พอกลับถึงบ้านก็แทบเอาขาก่ายหน้าผาก จนถึงตอนนี้เรื่องเป็นฝ่ายเข้าไปนอนกอดเพื่อนก่อนก็ยังหลอกหลอนในความคิด มันย้ำซ้ำ ๆ ว่าที่ทำไปนั่นไม่ถูกต้อง เพราะถ้าเป็นเรื่องปกติก็คงไม่รู้สึกประหลาดแบบนี้

อยากอ้างว่า ‘เพราะห่างกันไปสิบปีก็เลยไม่ชิน’ แต่อย่างอื่นมันก็ยังดูเชื่อมต่อจากเดิมได้ไม่เห็นมีปัญหาอะไรกระทั่งเริ่มแตะต้องกอดก่าย เมื่อคืนนี้ก็โคตรชัดเลยว่ามันผิดปกติ

ขณะให้อาหารหมากับแมวก็ล่องลอยเป็นวิญญาณ ไอ้แจ็คจะไม่ชอบใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปไหมวะ เมื่อเช้าตื่นไม่ทันด้วยมันไปทำงานก่อน เวรจริง ๆ อยากจะบ้าตาย พอตกดึกทีไรก็กลายเป็นคนอ่อนไหวจนเผลอทำอะไรโง่ ๆ อีกแล้ว

ถ้าถูกตีตัวออกห่างก็ไม่ต้องแปลกใจนะ ผู้ชายวัยใกล้สามสิบที่ไหนมันจะนอนกอดเพื่อนแล้วอ้างว่าหมอนข้างเลอะน้ำลาย คนฉลาดอย่างไอ้แจ็คคงรู้อยู่แล้วว่าเขาตอแหล แต่มันก็เป็นคนดีเกินกว่าจะหักหน้าเพื่อน

เดินวนไปวนมาในบ้านจนพี่ซันงง สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาหดขาเข้าหาตัวเหมือนเด็กติดยาก่อนจะทึ้งผมสีอ่อนจนยุ่งเหยิง

“...”

แม้หน้าตาจะบึ้งตึงแต่เท็นกลับรู้สึกได้ว่ากำลังถูกอีมูนหัวเราะเยาะ ใช่สิ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อมันเคยเท่มาตลอดไม่เคยหลุดฟอร์มเลยไง กระทั่งกลับมาอยู่กับไอ้แจ็คอีกครั้งเนี่ยแหละถึงได้ไม่หลงเหลือความดีให้เกรงขามอีก

แต่จะพูดอย่างไรดี เท็นรู้สึกได้ถึงความแตกต่างอย่างชัดเจนว่าตอนนอนคนเดียวนั้นค่อนข้างหลับยากตื่นง่าย ผิดกับตอนนอนกอดไอ้แจ็คที่โคตรหลับลึก นอนสบาย ไม่มีจังหวะสะดุ้งตื่นเพราะใครขยับตัวเลย

‘ความผิดพวกกูงั้นสิ?’

สายตาอีมูนกำลังส่งสารมาอย่างนั้น ซึ่งเท็นก็จ้องตามองลูกรักก่อนจะพยักหน้าบอกให้รู้ว่าการกระโดดเหยียบพ่อมันกลางดึกนั่นไม่ใช่เรื่องที่น่ารักเลย

‘แล้วทีตอนไอ้แจ็คขยับล่ะ มันดีกว่ากูตรงไหน?’

ทำไม เขาไม่มีคำตอบให้คำถามนี้หรอก อยากรู้ก็ไปถามศาลพระภูมิเอาแล้วกัน


โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย


กระวนกระวายจนอยู่ไม่สุขแล้ว ใจมันเอาแต่คิดว่าไอ้แจ็คต้องรู้สึกไม่ดีกับกอดเมื่อคืน และเขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้รู้ว่าเพื่อนยังปกติดี

หันไปมองลูกทั้งสองตัวพร้อมตบขาเรียก ซึ่งพี่ซันก็แสนรู้รีบกระโดดขึ้นโซฟาขึ้นมานัวเนียพ่อ ผิดกับลูกสาวคนเล็กที่เอาแต่นั่งมองจากบนตู้อย่างหยิ่งจองหอง

“ได้มูนได้”

ว่าแล้วก็ยีหัวเจ้าขนทองแรง ๆ อย่างมันเขี้ยวแล้วตรงเข้าไปในครัวเพื่อเอาเหยื่อมาล่อลูก ซึ่งทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดฝากระป๋อง ความหยิ่งจองหองก็หายไปในพริบตาพร้อมสารร่างอ้วน ๆ ที่กระโดดลงมาจากบนตู้

“ทำตัวน่ารักก่อนแล้วพ่อจะให้กิน พี่ซันด้วย” ดีลเสร็จก็จัดท่าทางให้ลูกทั้งสองกอดก่ายกันก่อนจะหามุมถ่ายรูป แม้ว่าสีหน้ามูนจะขัดแย้งกับท่าทางที่ตวัดกอดพี่ชาย แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างที่ทำให้ลูกสาวของเขาสวยขึ้นแม้ว่าร่างกายจะเหมือนหมู

พอได้รูปที่ต้องการก็เอาอาหารกระป๋องให้มูน ส่วนพี่ซันได้ขนมไปแทะเล่น เท็นนั่งใจจดใจจ่อกับแอปแต่งรูป เพิ่มสีเป็นโทนอุ่นแล้วกดส่งให้เพื่อนสนิทโดยไม่มีแคปชั่นประกอบ ให้อารมณ์ส่งไปงั้น ๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แบบว่าถ่ายเสร็จ ส่งให้ แล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอะไรทำนองนั้น

แต่เสียงเข็มนาฬิกาก็ตอกย้ำว่าเขากำลังรอไอ้แจ็คตอบกลับทุกวินาที แต่รอเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น Read คราวนี้ยิ่งกระวนกระวายเข้าไปใหญ่


1.   ไอ้แจ็คทำงานอยู่ มันยังไม่ว่างเปิดอ่านหรอก
2.   มันเกลียดขี้หน้ามึงแล้วเท็น ลาก่อนนะ


ซึ่งถ้าเป็นข้อสองนี่บอกเลยว่าอาการหนัก เขาจะต้องหน้ามึนให้มาก ๆ ตอนแก้ตัวว่าเมื่อคืนก็แค่ติดหมอนข้างจริง ๆ ไม่ได้มีอะไรในกอไผ่... ก็เออไง มันจะมีอะไรไปได้อีกล่ะ

ไม่ชอบเปิดเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ ทุกแอปต้องเงียบกริบยกเว้นเสียงโทรเข้า แต่วันนี้เขายอมเปิดให้เสียง ‘ไหล๊!!!’ ดังสักครั้งสองครั้งก็ได้แม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่น่ารำคาญโคตร ๆ ก็ตาม

Line!!!

กำลังเหม่อ ๆ ถึงกับสะดุ้งจนแทบตกโซฟา เท็นรีบคว้าเอามือถือขึ้นมากดดูแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อญาติห่าง ๆ ส่งจดหมายลูกโซ่มาให้ แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขานัก เพราะหลังจากถอนหายใจและกะพริบตาไปเพียงครั้งเดียว ไลน์ของใครอีกคนก็เด้งแจ้งเตือนตรงแถบบนสุดของจอ


jjack: หน้าหมาเหมือนพ่อมัน


คนโดนด่าหลุดยิ้มแต่ก็ยังรักษาฟอร์มเอาไว้ได้ พอเห็นว่าเพื่อนยังอ่านและตอบไลน์ก็ถึงคราวสตันท์แดกเพราะไม่รู้จะเอาไงต่อ ตอบโต้แบบปกติงั้นเหรอ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ แล้วการคุยแบบไหนล่ะที่มันปกติ?

ไม่สิ คำถามคือแล้วทำไมทุกอย่างถึงไม่มีความปกติอยู่อีกแล้ว?



jjack: วันนี้มาไหม?



เท็นรู้สึกว่าไม่ควรไปบ้านไอ้แจ็คติดกันบ่อยเกินไป เขาควรสร้างระยะห่างที่พอดีเพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นคนเรื่องเยอะเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นไอ้แจ็คก็จะได้มีช่องว่างให้หายใจโดยไม่ต้องอึดอัดด้วย

เท็นจะไม่ทำพลาดซ้ำสองอีก โอกาสในชีวิตคนที่เคยทำตัวแย่ ๆ มาก่อนมันไม่ได้มีเยอะมากขนาดนั้น ถ้ามีสติมากพอเขาก็อยากเตือนตัวเองว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร เท็นควรเป็นผู้ใหญ่ที่น่าคบหาเป็นเพื่อน ไม่ใช่ลูกแหง่ที่เอาตัวเองไปผูกติดกับคนอื่นจนใช้ชีวิตเองลำบาก


TEN1O: คงไม่ว่ะ กูจะสตรีม


ทั้งที่อยากไปทุกวันแล้วอย่างไร ไม่ได้เล่นบ้านลูกบอลวันนึงจะตายไหมก็ลองดูสิวะ


jjack: อ๋อ อืม
jjack: ที่ถามเพราะวันนี้กูจะไปซ้อมบ้านไอ้แหลม


เกือบไปแล้ว ถ้าตอบว่าไปคงได้หน้าแห้งแน่ ๆ เผลอ ๆ มันอาจจะหาเรื่องเบี้ยวนัดทีมเพื่ออยู่กับเขาด้วย เวรกรรมจริง ๆ เริ่มมีอาการคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนี้แล้วนะ


TEN1O: เออ ไปซ้อมกับทีมบ้าง ยิ่งกาก ๆ กันอยู่ด้วย


แต่น่าหงุดหงิดจริง ๆ

ทั้งที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่เท็นกลับไม่พอใจกับการสร้างระยะห่างที่พร่ำบอกตัวเอง การอยู่ด้วยกันมันดีแค่ไหนเขาเองรู้ดีกว่าใคร แต่บทเรียนในอดีตก็เอาแต่ย้ำอยู่นั่นว่าถ้าไม่อยากให้คำว่าเพื่อนต้องตายก็อย่าทำตัวเยอะให้มันมากนัก


jjack: วันพุธกูเลิกเร็ว


แล้วไงวะ กลับบ้านไปนอนดูดโค้กเย็น ๆ อ่านการ์ตูนแล้วรอสตรีมพร้อมทีมตอนหัวค่ำดิ


jjack: ไปดูหนังกันไหม?
TEN1O: ไป


ไอ้ฉิบหาย ที่ถกเถียงกับตัวเองมาอย่างหนักหน่วงนั่นคืออะไร กูตอบตกลงไวยิ่งกว่าโปรแกรมช่วยเล่นในเกมอีก





*




“โห ผมล่ะเชื่อพี่เลย นอนนอกดีไหมอะวันนี้?”

“เราน่ะใจเย็นก่อน”

“ผมเย็นอยู่แล้วเว้ย แต่พี่ธีร์เนี่ยดิจะเย็นได้ไหม?”

“อย่าเพิ่งไปคิดแทนธีร์เลย ทั้งที่บางทีเขาอาจจะโอเคก็ได้”

“โอเคกับผีดิ ผมรู้จักพี่ผมดีโคตร แล้วพี่อะรู้จักพี่เท็นมากแค่ไหน?”

“เพิ่งรู้จักกันครับ แต่เชร์ก็ไม่ได้รู้จักเท็นเป็นการส่วนตัวนี่ เพราะฉะนั้นเราเสมอกันนะ”

“ไม่เสมอ”

“งอแงใหญ่แล้ว อย่าเถียงให้เหนื่อยเปล่าเลยครับ เอาเป็นว่าพี่อ่านเกมขาด มองเดี๋ยวเดียวก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร?”

“ใครเป็นอะไรไหนพูด?”

“นี่เราเดือดอะไรกัน แพ้เกมมาเลยกะจะลงกับพี่เหรอ เชร์ เราตกลงกันแล้วจำได้หรือเปล่า ห้ามเอาอารมณ์ในเกมมาระบายกับชีวิตข้างนอก เพราะพี่จะเสียใจมาก”

“อย่าพูดเลอะเทอะเข้าเรื่องในบ้านดิ พี่น้องนั่งหน้าหมาอยู่ตรงนี้อายมันบ้างก็ได้”

“...?”

แจ็คกับโซ่ชี้หน้าตัวเองหลังจากถูกพาดพิงโดยคู่รักโลกแตกที่สาดคำพูดใส่กันข้ามโซฟาอย่างไม่มีใครยอมใคร บอสยังคงนิ่งขณะที่ไอ้แหลมกลายเป็นหนูติดจั่นหลังจากรู้ว่าแฟนมันอ้าปากชวนไอ้เท็นไปเล่นสงกรานต์ด้วยกัน

“พี่แจ็ค มึงก็ด้วย”

“กู?”

“ใช่ ได้เพื่อนคืนแล้วชวนไปด้วยทุกที่เลยน้า”

“ก็เหมือนมึงได้บอสแล้วก็พาบอสไปทุกที่ ทีงี้ไม่เห็นยกมาเป็นประเด็นบ้างล่ะ?” โซ่นั่งเม้มปากกลั้นยิ้มมองพี่ชายข้างตัวที่ผายมือไปทางเจ้านายอย่างหน้าตาย ซึ่งพี่กันต์ก็เล่นละครแกล้งใสซื่อไปด้วย

“มันไม่เหมือนกันตรงที่ทุกคนโอเคกับเจ้านายมึงไง”

“...”

“...”

พอไม่มีใครพูดอะไรต่อกันต์กวินทร์จึงชำเลืองตามองลูกจ้างกับคนอายุน้อยสุด มันคงดีถ้าแจ็คจะอ้าปากหามุกมาแถกลับ ไม่ใช่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพหวาดระแวงแบบนี้

“มองแบบนี้หมายความว่ายังไงครับแจ็ค เหมือนคุณอยากบอกว่าที่จริงคุณฝืน แต่ต้องเงียบเอาไว้”

“สีหน้าผมชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอครับบอส...”

“นั่นไง ไล่แม่งออกเลยดิพี่กันต์ เก็บไว้ทำไมลูกจ้างทรยศองค์กรแบบนี้” ไอ้แหลมชี้นิ้วย้ำ เขาจึงเอื้อมไปตบเข่าเจ้านายเบา ๆ อย่างรู้กัน เดี๋ยวนี้เล่นได้บ้างแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงหงอเข้าไปในกะดองเพราะความเกรงใจมันค้ำคอ

“พี่แหลมอินแทนพี่ธีร์มากเลยนะครับ โซ่ดีใจแทนเลย”

“มึงกวนตีนกูเหรอจู๊กมาสเตอร์?”

“เราน่ะพาลไปทั่ว น้องก็พูดดี ๆ”

“ดี?! ไอ้เด็กนี่น่ะทำเป็นใส่ชุดลูกแกะ แต่จริง ๆ คือเสือซ่อนเล็บ คอยขบคอยเขื่อนคนอื่นตลอด!!!”

“ข่วน!!!” พอมีคนตบมุกให้ไอ้แหลมก็ทำท่าลิงทโมนจนบอสต้องกุมขมับ

“โซ่ดูร้ายมากเลยครับ ถ้าพี่ธีร์ได้ยินจะต้องดีใจแน่ที่มีคนเห็นความดาร์กในตัวโซ่”

“จริง”

“มึงไม่ต้องจริงเลยพี่แจ็ค พี่ธีร์เป็นห่วงมึงมากนะเว้ย แล้วดูมึงดิ” ไอ้แหลมมองมาพร้อมจิ๊ปาก ซึ่งเขาเข้าใจว่ามันกำลังคิดอะไร ไม่แปลกเลยที่เพื่อนฝูงน้องนุ่งจะเป็นห่วงเป็นใย แต่ถ้าจะให้ห่างไอ้เท็นเพราะตัดสินมันจากเรื่องในอดีตก็คงทำไม่ได้

“เชร์น่าจะหิวมาก แจ็ค โซ่ มื้อนี้ผมคงต้องรบกวนคุณสองคนแล้วล่ะ ขอเป็นส้มตำเผ็ด ๆ เจ้าเด็ดกับอะไรก็ได้ที่ทำให้เด็กแถวนี้หายตกมันทีนะครับ”

“พี่คิดว่าผมจะหยุดได้ด้วยของกินเหรอ?”

“แล้วได้ไหม?”

“ได้ดิ เอากล้วยบวชชีด้วยนะพี่มึง ในตลาดมีเจ้านึงโคตรเด็ด อร่อยจนน้ำตาไหลออกจากทุกรูบนหน้า”

แจ็คเดินไปรับเงินจากเจ้านายก่อนจะเขกกะโหลกน้องรักหัวฝีหัวหนองที่พูดอย่างไม่รู้จักเหนื่อยถ้าเป็นเรื่องไอ้เท็น โชคดีที่ไอ้ธีร์มันพาน้องชายไปซื้อของก็เลยมาช้า ไม่อย่างนั้นเขาคงไหม้เกรียมเป็นผุยผงเพราะโดนสองพี่น้องกลองแต๊กรุมยำ

“ห้ามดึงปลั๊กออก แบตกูเหลือสองเปอร์เซ็นต์เดียวไม่มีเหลือถึงบ้าน” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ไอ้แหลมทำท่าเอาตีนจีบปลั๊กพร้อมปั้นหน้าลิงใส่ เขาจึงยึกยักจะเข้าไปชาร์จแต่เด็กนรกก็พาตัวเองหนีจากโทรศัพท์มือถือเขาในทันที

ชายหนุ่มผมยาวตรงไปยังมอเตอร์ไซค์คันโปรดแล้วยื่นหมวกกันน็อกให้น้องเล็ก ก่อนสตาร์ทรถก็เห็นแววตาของอีกคนที่มองมาเหมือนกำลังตั้งคำถาม เขาจึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามก่อนเจ้าจู๊กมาสเตอร์จะรับหมวกกันน็อกไปกอดไว้แนบอก


“นอยด์ไหมครับ ถ้าอารมณ์ไม่ดีพี่แจ็คจะลองเกรี้ยวกราดใส่โซ่ดูสักครั้งก็ได้นะ”

“เอางั้นเหรอ?” เขาหลุดขำ และอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับทันที “งั้นซ้อนท้ายมา เดี๋ยวจะพาเกรี้ยวกราดด้วยการขับปาดหน้ารถชาวบ้าน”

“หูย แบบนั้นไม่ดีนะครับ เสี่ยงตายไปอะ”

พอเห็นว่าพี่ชายยังหัวเราะได้ น้องเล็กจึงสวมหมวกกันน็อคแล้วก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายก่อนจะเกาะเอวอย่างรู้งาน พอเป็นเรื่องพี่เท็นทีไรโซ่ก็กังวลทุกที กลัวว่าพี่แจ็คจะเก็บคำพูดทุกคนไปคิดมากจนต้องแอบไปกินยาเงียบ ๆ




*




“โซ่คงไม่บอกให้พี่แจ็คเข้าใจพี่ธีร์ เพราะในโลกนี้ถ้าจะมีคนเข้าใจพี่ธีร์ได้เก่งที่สุด พี่แจ็คก็คือเป็นหนึ่งในนั้น”

“แล้วบอกมันให้เข้าใจพี่แบบนี้หรือเปล่า?”

“ไม่ได้บอกเลยครับ พี่ธีร์ก็เหมือนพี่แจ็คที่ต่างคนต่างรู้จักกันและกันดี แต่อาจจะมีบางครั้งที่พี่ธีร์จะงอแงบ้าง เหมือนชื่อเพลงไงครับ เข้าใจนะแต่ก็ทำไม่ได้” เด็กเด๋อของเพื่อนสนิทว่าพลางหัวเราะ

ทั้งคู่กำลังเดินเลือกวัตถุดิบเพื่อเอาไปทำมื้อเย็นก่อนทำการซ้อมทีมในช่วงค่ำ และแจ็ครู้สึกดีที่ผู้ช่วยวันนี้เป็นจู๊กมาสเตอร์ผู้อ่านเกมขาดไปเสียทุกเรื่องมากกว่าจะเป็นไอ้เด็กปากมากอย่างไอ้แหลม

“พี่ธีร์อาจจะต้องการเวลาเยอะหน่อย แต่โซ่เชื่อว่าสักวันมันจะได้ผล เพราะพี่ธีร์ไม่ใช่คนแข็งกระด้างขนาดนั้น ที่ยังโกรธพี่เท็นอยู่ก็เพราะว่าไม่ค่อยได้เจอกัน ไม่ค่อยมีกิจกรรมร่วมกัน ไฟมันเลยยังคุอยู่”

“แต่เจอกันบ่อย ๆ ก็ใช่ว่าจะรอด”

“ก็จริงนะครับ โซ่มองจากตอนแข่งการกุศลน่ะ ตอนนั้นพี่แจ็ค พี่ตั้บ พี่แหลมก็ไม่โอเคทั้งนั้น แต่เพราะความจำเป็นที่ทำให้ต้องมาคลุกคลีกัน จากที่เคยเคืองก็เริ่มจางลงเพราะเห็นความเปลี่ยนแปลงของพี่เท็น”

“...”

“ไม่รู้สิครับ ถ้าพี่เท็นมาในรูปแบบแขวะทีมเราตลอดการแข่งเหมือนตอนนั้น โซ่เชื่อว่าพี่แจ็คก็คงไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ เหมือนกัน พอเห็นแบบนี้แล้วโซ่ก็เลยคิดว่าถ้าพี่ธีร์ได้เห็นมุมที่เปลี่ยนแปลงไปแล้วของพี่เท็นบ้าง พี่ธีร์อาจจะยอมอ่อนลงก็ได้”

“ยาก ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นยุ่งเหยิงกว่าพี่อีก แม้แต่ตอนเป็นเพื่อนกันก็ยังเรียกได้ว่าไม่ชอบขี้หน้า”

“พี่ธีร์เคยเล่าให้โซ่ฟังหลายครั้ง แต่มันก็เป็นมุมมองของพี่ธีร์คนเดียว โซ่ถามได้ไหมครับว่าพี่แจ็คมองสองคนนั้นยังไง?”

“คนนึงพูดไม่คิด อีกคนคิดแต่ไม่พูด เก็บไว้ในใจจนอึดอัด พออึดอัดก็โกรธเงียบ พอเริ่มโกรธก็แสดงอาการต่อต้าน ไอ้คนพูดไม่คิดก็ยิ่งไม่ชอบใจ พูดถากถางไปแล้วทุกอย่างก็วนลูป แต่เราจะไปชี้หน้าด่าว่าใครผิดก็ไม่ได้ ตอนนั้นอายุสิบเจ็ด-สิบแปดแล้วก็จริง แต่ทุกคนเติบโตมาจากการเลี้ยงดูที่แตกต่างกัน คิดอะไรไม่เหมือนกัน”

“ถ้าตอนนั้นพี่ธีร์ขอโทษก่อนพี่เท็นจะยอมใจอ่อนไหม แล้วถ้าพี่เท็นยอมระบายความในใจออกไปบ้างพี่ธีร์จะยอมปรับตัวเพื่อให้เข้ากับเพื่อนได้หรือเปล่า ถึงจะเป็นอดีตที่ผ่านไปแล้วแต่โซ่อดคิดไม่ได้เลยครับ”

“พี่ว่าอาจเป็นไปได้ทั้งสองทาง”

“ขึ้นอยู่กับว่าใครจะยอมถอยก้าวหนึ่งก่อนเนอะครับ” แจ็คยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“สองคนนั้นคิดว่าไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพันกันเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ เพราะต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่ดีต่อกัน จนลืมคิดไปว่าช่วงเวลานั้นมันก็ยังมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นอยู่”

เพราะทิฐิบังตา ความโกรธที่ทำให้ลืมไปว่าตอนดีดกีต้าร์ ร้องเพลงไปด้วยกันบนท้ายกระบะระหว่างเดินทางไปเที่ยวทะเลนั้นมันดีแค่ไหน ตอนที่ทุกคนถอดเสื้อวิ่งหาน้ำที่สาดเข้าฝั่งโดยไม่กลัวอะไร ตอนโดดเรียนไปเล่นเกมเซนเตอร์แล้วเกรียนกันอย่างไม่อาย ตอนต้องยืนเรียงกันก่อนถูกทำโทษ ตอนแอบกินเหล้าในบ้านใครสักคนแล้วเล่าเรื่องผีกลางดึกก่อนจะออกไปลองของในบ้านร้างแล้ววิ่งหนีหางจุกตูดออกมา แต่สุดท้ายทุกคนก็หยุดยืนหอบหายใจแล้วหัวเราะกับเรื่องบ้าบิ่นที่เพิ่งทำร่วมกัน

ไอ้ธีร์กับไอ้เท็นยังจำได้บ้างไหม ว่าความจริงแล้วพวกมันไม่ได้เกลียดกันเข้าไส้จนแทบไม่หลงเหลือความทรงจำดี ๆ ต่อกันเลย

“แต่โซ่ดีใจที่พี่แจ็คไม่เมินพี่เท็นนะครับ” ชายหนุ่มหันไปทางน้องเล็กที่เงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้ม “โซ่ก็เหมือนคนอื่น ๆ ที่เห็นพี่เท็นแค่ในโซเชียล แต่พี่แจ็คน่ะรู้จักพี่เท็นมากกว่านั้น และโซ่เชื่อว่าถ้าพี่แจ็คคงไม่คิดจะหันกลับไปถ้าไม่รัก ไม่ผูกพันอะไรกับเพื่อนคนนี้เลย”

“...”

“หายไปเป็นสิบปี รูปร่าง หน้าตา โครงหน้า ลักษณะนิสัยมันต้องเปลี่ยนไปบ้างอยู่แล้ว แต่โซ่เชื่อว่ามันคงมีอะไรบางอย่างที่ยังเหมือนเดิมอยู่ ต่อให้ไม่เต็มร้อยแต่ก็ยังมีเค้าโครงเดิม” เด็กหนุ่มเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นไหมนะครับ แต่โซ่ไม่ได้เจอเพื่อนสมัยเรียนมอต้นนานแล้ว พอเจอกันอีกครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ทั้งที่มีอะไรหลายอย่างที่เปลี่ยนไป”

“มันจะมีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้นไหม ถ้าไอ้เท็นไปเล่นสงกรานต์กับเรา?”

“ถ้ามีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น พี่แจ็คยังมีโซ่นะครับ” จู๊กมาสเตอร์ป้องปากกระซิบพร้อมทำหน้าจริงจัง “เราจะช่วยกันรับมือ เพราะฉะนั้นทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้ด้วยดีแน่นอน”

“มีวิธีรับมือไอ้ธีร์แบบเด็ด ๆ เปล่าวะ กลัวมันไม่ฟังพี่แล้วเดินหนีอีก ขี้เกียจตามไปง้อ” นึกถึงหน้าเพื่อนรักแล้วก็ละเหี่ยใจ งอนทีอาการหนักยิ่งกว่าเมียอีก

“เดี๋ยวโซ่จัดการเอง โซ่มีไม้เด็ด”

“เหรอ อะไรล่ะ แชร์กันบ้างสิ”

“บอกไม่ได้หรอกครับ โซ่ใช้วิธีนี้ได้คนเดียว” จู๊กมาสเตอร์หลบสายตาตอนพูด ถ้ามาแบบนี้แสดงว่าต้องเป็นวิธีเด็ดและคงน่าอายอยู่ระดับหนึ่งไม่งั้นคงอ้าปากคายออกมาแล้ว

“โซ่”

“ครับ?”

“ย้อนแย้งกับตัวเองบ่อยไหม เช่นเวลาสมองสั่งว่าไม่ให้ทำแต่ก็รั้นที่จะทำ หรือไม่ก็คิดอย่างหนึ่ง แต่อีกไม่กี่วินาทีก็เปลี่ยนใจอะไรทำนองนี้น่ะ”

“บ่อยเลยครับ โดยเฉพาะตอนสับสนข้อสอบมาก ๆ” เด็กเด๋อตอบอย่างซื่อ ๆ

“...”

“พี่แจ็คมีอะไรหรือเปล่าครับ?” เจ้าของชื่อลดระดับสายตาลง มองเพียงขาของคนด้านหน้าที่มาเดินจ่ายตลาดเหมือนกัน ขณะที่เขากำลังทะเลาะกับความคิดตนเองว่าควรพูดดีหรือไม่

หันไปเห็นหน้าตาไม่มีพิษมีภัยของคนน้องแล้วก็เริ่มชั่งใจ ปกติแจ็คมักจะเก็บทุกอย่างไว้แล้วให้ความเงียบสงบตัดสิน แต่เรื่องนี้เขาร้อนรนเกินกว่าจะจัดการเองได้

พอรู้ตัวว่าคิดอะไรมากเกินกว่าเพื่อน ชีวิตก็เริ่มปั่นป่วนจนหาจุดศูนย์กลางไว้ยึดเหนี่ยวไม่ได้เลย ทั้งที่บอกตัวเองให้ทำตัวปกติ อย่าแปลกประหลาดมากไปนักเดี๋ยวไอ้เท็นจะกลัว แต่ยิ่งพยายามทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมเขาก็ยิ่งอยากทำให้พิเศษมากขึ้น

เช่นกับข้าวที่จะทำให้ทุกคนแดกวันนี้ก็อยากขับหนีไปทำให้ไอ้เท็นแดกที่บ้าน ห่าเอ๊ย

“ช่วยตัดสินอะไรอย่างสิ”

“เอางั้นเหรอครับ?” โซ่เลิกคิ้วมองครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ

ในเมื่อใช้เหตุผลกับเรื่องของความรู้สึกไม่ได้ งั้นก็ให้ดวงพาไปแล้วกันวะ

“ผักชีกับถั่วฝักยาวเลือกอะไร?”

เหมือนบรรยากาศรอบข้างหยุดนิ่งไปคล้ายว่าไอ้โซ่จะสตันท์กับคำถาม ในเมื่อตอบรับว่าจะช่วยตัดสินงานนี้ชีวิตไอ้แจ็คก็ขึ้นอยู่กับน้องมันแล้ว ถ้าเลือกผักชีเขาจะกลับบ้านทันทีที่ซ้อมเสร็จโดยไม่ต้องสนใจว่าไอ้เท็นจะไลน์มาหรือไม่ แต่ถ้าไอ้โซ่เลือกถั่วฝักยาวเขาจะบิดมอเตอร์ไซค์ไปหาไอ้เชี่ยนั่นถึงบ้านแล้วยกเรื่องเฟรนด์ชิปมาตอแหลเพื่อให้ได้อยู่ต่อ

“ถั่วฝักยาวไหมครับ เมนูวันนี้ไม่น่าจะเข้ากับผักชี”





*




เป็นการเล่นเกมที่ตายบ่อยอย่างน่าหงุดหงิด เพราะเท็นเอาแต่ชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับสนิทโดยไม่มีข้อความไลน์แจ้งเตือนสักอันเดียว ตอนนี้ไอ้แจ็คคงสนุกอยู่กับทีมหรือไม่ก็ซ้อมออฟไลน์อยู่ แล้วนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้โทรศัพท์เขาเงียบแบบนี้ซึ่งมันก็เข้าใจกันได้

แต่เมื่อไหร่เวลาจะผ่านไป ทำไมตอนนี้เพิ่งหกโมง เมื่อไหร่จะเที่ยงคืน จะได้เนียนแกล้งส่งสติ๊กเกอร์ไปกวนตีนหาเรื่องให้มันด่าเล่นสักหน่อย

ไม่ได้สิวะ เวลาแบบนั้นไอ้แจ็คควรได้นอนพักถึงจะถูก ไหนบอกว่าจะสร้างระยะห่างที่พอดีไง?

“เดี๋ยวมาใหม่นะครับ ทำมื้อเย็นให้ซันกับมูนก่อน”

อ้างหมากับแมวแล้วปิดสตรีมดับความฟุ้งซ่าน ชายหนุ่มผมเทาถีบตัวเองออกจากโต๊ะจนเก้าอี้สไลด์ถอยไปกลางห้องแล้วเอนหลังพิงพนักพร้อมเงยหน้ามองเพดาน หลายครั้งที่มีความคิดโง่ ๆ ว่าไม่อยากให้พื้นที่ว่างอะไรนั่นแล้ว เขาอยากเห็นแก่ตัวเหมือนเมื่อก่อนซึ่งไอ้แจ็คอาจจะโอเคก็ได้

แต่ตอนนี้ TEN1O เป็นคนดีได้อย่างไร ความเกรงใจคนอื่นมันเกิดขึ้นกับคนอย่างเขาได้นี่โคตรปาฏิหาริย์

เอาไงดีวะ แกล้งโทรผิดดีไหม ไม่ดีกว่า เพราะไอ้แจ็คคงรู้ว่าโลกของเขานั้นแคบเกินกว่าจะกดโทรผิด งั้นเอางี้ แกล้งหาของไม่เจออาจจะดีก็ได้เพราะวันก่อนมันเพิ่งมาจัดบ้านให้นี่นะ

กดโทรออกแล้วเดินวนไปวนมา ในหัวก็เรียบเรียงบทพูดว่าควรอ้างอะไร สาบานเลยว่าถ้าเกิดมันซ้อมอยู่จะรีบวางสาย แต่ถ้าไม่ก็จะชวนคุยสักหน่อย

พอเห็นสภาพกระวนกระวายของตนเองในกระจกแล้วก็ได้แต่นึกย้อนถามว่าทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้วะ?

“ฮ... ฮัลโหล”

กลายเป็นไก่อ่อนเสียได้ แค่ไอ้แจ็ครับสายถึงกับเสียงหลงเลย น่าอายฉิบ

( พี่เท็นนี่แพรวน้า )

แพรว?

เกือบลืมไปว่าน้องก็เป็นหนึ่งในแก๊งนั้นเหมือนกัน ก็ไม่แปลกที่จะรับสายให้ แต่คนเรามันต้องมือไม่ว่างขนาดไหนถึงให้คนอื่นมายุ่งกับโทรศัพท์ตัวเอง หรือนับว่าสายนี้ไม่ได้สำคัญอะไรมากใครจะรับแทนก็ได้ ด่ามันสักทีดีไหม?

“อ้าวแพรวเหรอ เป็นไงบ้าง ไม่ได้คุยกันนานเลย”

( หนูก็เรื่อย ๆ ค่ะ พี่เท็นทำอะไรอยู่ กินข้าวยัง? )

“เรียบร้อย เออ แล้วไอ้แจ็ค --”

( ใครโทรมาอะ? )

( พี่เชร์ยุ่งอะไรด้วย? )

( ยุ่งดิ โทรศัพท์พี่ของพี่อะ )

( พี่แจ็คก็พี่หนูเหมือนกันปะ? )

( พี่จริงหรา โอ๊ะ ๆ ลืมไปว่าสนิทกันถึงขั้นจำพาสเข้าเครื่องได้ )

( พี่เชร์ก็รู้ แปลกอะไร? )

( แต่พูดก็พูดเถอะ ถ้าไม่มีสายชาร์จเสียบคาไว้พี่ก็คงคิดว่านั่นเป็นโทรศัพท์แพรวอะ แบบว่าใช้เคสเหมือนกันไรงี้ เคสคู่ซะหน๊อยยยยยย )

( หนูเห็นว่าซื้อสองอันมันถูกก็เลยแบ่งให้พี่แจ็คใช้เฉย ๆ มะ? )

( ไม่ใช่อยากใช้คู่กันหรา? )

( พี่เชร์อย่ามาปั่น เรื่องเยอะจังอะ )

( เหลือแต่เซ็ทหน้าจอโทรศัพท์เป็นรูปพี่แจ็คอะเนาะ เฮ้ย ๆ ใจเย็น อย่าปามาเดี๋ยวโดนกรอบรูปแตก – แพร๊ววววว )


กดวางสายแล้วเสยผมขึ้นค้างไว้กลางศีรษะ อยู่ ๆ ก็รู้สึกหายใจติดขัด หน้าอกข้างซ้ายเต้นตุบ ๆ มือไม้เย็นเฉียบจนต้องใช้เวลายืนนิ่ง ๆ อยู่เป็นนาทีกว่าจะสงบลงได้ ไม่อยากยอมรับว่ากำลังโมโหที่ได้ยินเสียงแซวในเชิงนั้นของไอ้เด็กลูกครึ่ง ที่สำคัญคืออารมณ์มันดีดขึ้นมากกว่าเดิมตอนที่รู้ว่าไอ้แจ็คกับน้องแพรวใช้เคสคู่กัน

ไม่ใช่แค่เกือบลืมว่าน้องอยู่แก๊งนี้ แต่เท็นเกือบลืมเรื่องสำคัญไปว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยเล่นงานไอ้แจ็คด้วยเรื่องแอบชอบน้อง ซึ่งแล้วยังไงวะ จะหงุดหงิดโมโหอะไรนัก จะงี่เง่าเรื่องเพื่อนมีความรักอีกแล้วหรือไงกัน หุบปากแล้วอยู่เงียบ ๆ ดีกว่า

หัดยินดีกับไอ้แจ็คเสียบ้าง ทุกคนไม่เหมือนบลูเสมอไป และต่อให้เหมือนแค่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเก็บมาคิดมากแบบนี้

แต่จะทำอย่างไรดี เขาไม่สามารถนั่งเฉย ๆ ได้อีกแล้ว ใจมันอยากจะเดินโง่ ๆ ไปที่ไหนก็ได้ขอแค่ไล่ความรู้สึกนี้ไปไกล ๆ ก็พอ




*




“กลับมาแล้วครับ”

“ไหนของกิน?”

“ทีงี้ล่ะเสนอหน้าก่อนใครอื่น เตรียมจานยัง?” แจ็คเขกกะโหลกไอ้เด็กเกรียนแล้วยื่นถุงส่วนหนึ่งให้มันเอาไปแกะกินรองท้องก่อน ส่วนที่เหลือกะว่าจะเข้าครัวทำสักสามเมนู และต้องเป็นเมนูไม่เผ็ดเผื่อบอสด้วย

“อย่างนานอะพี่แจ็ค”

“อ้าวแพรว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สักพักแล้ว อยู่กับพี่เชร์หนูเกือบเป็นบ้าตาย”

“เพราะทนความหล่อพี่ไม่ได้ บอกทุกคนไปเลย”

“แหวะ จะอ้วก”

“แพรวมายังไง กลับพร้อมกันได้นะเดี๋ยวพี่ธีร์ไปส่ง”

“เออ เราก็กะอยู่ว่าจะติดสอยห้อยกลับไปด้วย แล้วเมื่อไหร่พี่ธีร์จะมา กะว่าจะขอให้ช่วยติวภาษาอังกฤษก่อนซ้อมนี่จะได้เรื่องปะคิดว่า?”

“รายนั้นปล่อยไปก่อน ให้มันใช้เวลาอยู่กับน้องชายบ้าง” แพรวทำหน้าหงอยเขาจึงยื่นขนมครกให้ และเด็กตะกละก็รับไปกินทันทีโดยไม่ห่วงสวย

“งั้นโซ่ก็ได้ ติวให้เราหน่อยดินะ เงิบจริงจังอะ”

“เอาสิ เดี๋ยวตอนกินข้าวมานั่งข้าง ๆ เรานะ”

“จัดไปจ้าจู๊กมาสเตอร์” แพรวหันหลังวิ่งไปเอาหนังสือ แต่ยังไม่ได้เปิดกระเป๋าเป้ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกบางอย่างออก “เออพี่แจ็ค พี่เท็นโทรมาอะ”

“...?”

“แต่หนูไม่ได้ถามว่ามีธุระอะไร คุยกันยังไม่ถึงไหนก็โดนพี่เชร์ป่วนก่อน”

“โทษพี่อีกละ แค่แซวเล่น ๆ เองเปล่าว่ารับสายแทนแควนงี้ ทำมาเปงหัวเสีย” ไอ้แหลมอ้อร้อล่อตีนจึงโดนแพรวฟาดไปหนึ่งดอก

“ก็นั่นแหละ พี่เท็นคงรำคาญมากอะถึงได้วางสายไปเลย”

“จ้า ทุกคนรำคาญไอ้แหลมไปหม้ดดดดด”

“...”

“พี่แจ็คครับ?”

โซ่มองรุ่นพี่พลางสะกิดท่อนแขนแกร่ง แต่พี่แจ็คกลับยืนนิ่งคล้ายว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนดวงตาคู่นั้นจะมองมาพร้อมยัดถุงวัตถุดิบมากมายที่ช่วยกันเลือกมาทำมื้อเย็นใส่มือเขา

“พี่แจ็ค? จะไปไหนน่ะครับ?”

เด็กหนุ่มมองตามแผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ที่กำลังออกไปนอกบ้าน หยิบหมวกกันน็อกสวมก่อนจะสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ยอดรัก ก่อนจะหันมาให้คำตอบที่ยากจะเข้าใจ

“ไปใช้โควตาถั่วฝักยาว”




(จบพาร์ทแรก)

บักแหลม มึ๊งงงงงงงงงง (อีกแล้ว)

[mijimaria]

บักน้องแหลมมม  ทั้งตลกทั้งมัมโห 55 แหลมทำให้เท็นเท็นใจเสียเลยรู้มั้ย ไปค่ะแจ็ครีบไปใช้โควต้าถั่วฝักยาว เดี๋ยวเท็นเค้าจะคิดไปไกลเด้อออ 

[B52]

 

[ommanymontra]

 

 

 

[malula]

ต้องขอบใจน้องแหลมต่างหากที่ทำให้ใครบางคนหึงจนโมโหน่ะ

ปล.น้องโซ่ช่วยเลือกได้ดีมาก

[nisaday]

คนซึนสองคนเค้ากำลังคิดถึงกันว่ะ >____<

[suck_love]

พี่แจ็คสู้ๆ พี่แจ็คคคคค

[PoPoe]

แงงงงง๊ ถั่วฝักยาวช่วยชีวิตเท็น 55555
คุณน้องแหลมนี่ก็นะ เปิดประเด็นตลอด

[jaja-jj]

นังแหลม!!!! คนเค้าจะรักกัน อย่าทำบาป!

[shoi_toei]

อินังแหลมมมมมม มันน่าฟาดดด