โทษทีครับมาสาย กินข้าวแล้วก็เลยไปกินของหวานต่อ
บทที่ 10 ครับ (บทที่เคยโพสแล้วเป็นบทพิเศษคั่นอารมณ์ตอนที่จบภาคหนึ่งใหม่ๆ อ่านแก้เซ็งก็แล้วกันนะ)
อนุภาพเดินเข้ามาในห้องชุด อธิคมเดิมตามหลังต้อยๆ ทั้งที่เขายืนกรานให้อธิคมกลับไปนอนบ้านของตัวเอง นายตำรวจก็ไม่ยอม วันนี้อธิคมมานั่งเฝ้าเขาที่หน้าบริษัทแล้วติดรถเขากลับบ้าน อธิคมออดอ้อนจนเขายอมให้กลับบ้านด้วย หลังจากโดน “ทำโทษ” ด้วยการห้ามเข้าคอนโดของเขาไปถึงสามวันโดยมีสาเหตุจากคดี “แข่งรถ” ที่พัทยา ... เช่นเคย คืนนั้นอธิคมไปลากตัวธงรบมายืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองว่าการไปแข่งรถนั้นไม่มีอะไรอื่นใดแอบแฝง ศรุตกับอาติยะเองก็มากับทีมแข่งของตนเองและมีเวลาทักทายกันชั่วประเดี๋ยวเดียว และธงรบก็ “ช่วย” อธิคมเพิ่มเติมด้วยการบอกว่า “ศรุตชอบทำอะไรแผลงๆ เขาส่งรูปตัวเองกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ผมก็เคยโดน” ส่วนอธิคมก็เสริมว่า “เข้าตื้อผมไม่หยุด ทั้งที่ผมพยายามบอกแล้วว่า ผมเป็นคนมีเจ้าของแล้ว แล้ววันนั้น ศรุตก็ติดหนึบอยู่กับธงรบตลอด” “เฮ่ย” ธงรบรีบถลึงตา หลังจากนั้น สองหนุ่มก็เริ่มเถียงกันหลังจากที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาตลอด จนอนุภาพต้องห้ามทัพแล้วบอกให้ทั้งสองแยกกันกลับบ้านเพราะเขาต้องการทำงาน ... คืนนี้ก็เช่นกัน แม้กลับถึงบ้านแต่เขาก็ยังมีงานที่ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้ อนุภาพจึงบอกให้อธิคมไปอาบน้ำ แต่คนช่างยั่วก็ไม่ยอมผละจากเขาเสียที มาตอแยเขาจนชักจะใกล้หมดความอดทน “นี่สารวัตร หยุดกวนซะทีด๊ายม๊าย" อนุภาพลากเสียง "ปวดหัว"
อนุภาพวางปากกา ถอนหายใจแรงๆ มองอธิคมตาขวาง
"จะกินยาไหมล่ะ ผมจะไปเอามาให้" อีกฝ่ายทำหน้าห่วงใย แต่นัยน์ตาวิบวับขัดกับคำพูด
"คุณตำรวจ" อนุภาพหรี่ตา...ท่าทางเอาเรื่อง หากอธิคมไม่หยุด เขาจะฟาดด้วยแฟ้มงานที่กำลังถืออยู่ในมือ
"ครับๆ" อธิคมรีบรับคำ ถอยออกห่าง นัยน์ตาตั้งเต้นระริก
"ขออยู่เงียบๆ ซักพัก ผู้กองอย่ากวนใจ ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัว ไม่ต้องมาหยอกเย้าอะไรทั้งสิ้น อยู่เฉยๆ
"ได้" อธิคมพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ แต่ไม่วายบ่นว่า "ให้ทำอะไรยากจริงน๊อ"
อนุภาพมองจนนายตำรวจทำตามคำสั่ง แล้วจึงก้มหน้าแก้สตอรี่บอร์ดโฆษณาบริษัทประกันชีวิต Life Value Insurance
เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที อนุภาพก็หมดความอดทน อธิคมทำตามคำสั่งที่ให้อยู่เฉย แต่ความเป็นจริงแล้วจ้องมองเขาอยู่แทบไม่กะพริบตา
"ผู้กอง เลิกจ้องได้แล้ว"
"อ้าว บอกให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็นั่งอยู่เงียบๆ ของผม คุณนุนี่พาลจริง" อธิคมทำหน้าเหรอหรา
"อยู่เฉยๆ ไม่ได้ให้มานั่งจ้องกันแบบนี้ ผมไม่มีสมาธิ"
"มองหน่อยก็ไม่ได้" อธิคมหน้ามุ่ย ทำเสียงราวกับกำลังงอน
"จะมองอะไรกันหนักหนา" อนุภาพส่ายหน้า หันมาก้มลงทำงานต่อ
"ก็คนมันรักนี่นา ห้ามกันได้หรือ" คนตัวโตลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาใกล้ อนุภาพรีบเงยหน้าขึ้นทำตาขวางเพื่อนบอกว่า...ห้ามแตะเนื้อต้องตัว แต่นายตำรวจหนุ่มไม่สนใจ รวบร่างนั้นไว้ แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของชายหนุ่มพร้อมกับพูดว่า "รักคุณนุจังเลย รักที่สุด รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
อธิคมซุกไซร้ใบหูขาวสะอาดของอนุภาพ จนทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่ เลือดสูบฉีดไปทั่วกาย
"คุณนุ...รักผมบ้างไหมครับ" อธิคมถามเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังซุกไซรือยู่ไม่ยอมหยุด
"รักสิ ถ้าไม่รัก จะยอมให้กวนอยู่แบบนี้หรือ แล้วผู้กองคงรักผมมาก จนอยากให้ผมทำงานเสร็จจะได้พักผ่อนให้หายเหนื่อย"
ได้ผล...อธิคมชะงัก เงยหน้าขึ้นมามอง "คนเจ้าเล่ห์"
"ใช้ไม้นี้อีกแล้ว" แววตานายตำรวจหนุ่มฉายแววออดอ้อน ขัดกับคำพูดตัดพ้อ
"แล้วจะได้ผลไหมล่ะ" อนุภาพอมยิ้ม ยื่นปากไปจูบคางของผู้ชายหน้าเข้ม
อธิคมพยักหน้าเนือยๆ "งั้นผมไปคอยที่ห้องนะ อย่านานเกิน ถ้านานมาจนทนไม่ไหว ผมจะแก้ผ้าเดินมาอุ้มไปทำอะไรกันที่ระเบียง"
"ลามก" อนุภาพทุบหน้าอกแกร่งของคนที่ช่างจินตนาการบรรเจิด
"ไปอาบน้ำให้สะอาดๆ ซะไป๊" อนุภาพผลักอธิคมให้ออกห่าง อีกฝ่ายินยอมโดยดี พร้อมกับส่งสายตาหวานฉ่ำให้ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ก่อนที่จะถึงประตูกลับหันมาย้ำว่า "เร็วๆ นะครับ รอนาน ผมใจจะขาด"
"ครับผม รับรองไม่ถึงสองชั่วโมง"
อธิคมเลิกคิ้ว ทำตาโตแล้วส่ายหน้าช้าๆ เพื่อประท้วงว่าไม่เห็นด้วย ก่อนจะยิ้มหวานแล้วเดินออกประตูไป
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกว่าสองชั่วโมง แต่อนุภาพรู้ตัวว่าเขาเร่งทำงานเร็วกว่าปรกติ มือเรียวจับดินสอบขีดเขียนแก้ไขสตอรี่ลบอร์ดอย่างคล่องแคล่ว จดบันทึกความคิดเห็นลงบนชิ้นงาน เคาะแป้นคอมพิวเตอร์เลือกดูภาพถ่ายต่างๆ สลับกับการจดบันทึก
ชายหนุ่มใช้เวลาไม่สี่สิบห้านาทีก็ทำงานเสร็จ เอื้อมมือไปปิดคอมพิวเตอร์ เก็บสมุดบันทึกเข้ากระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้ม สอดสตอรี่บอร์ดเข้าซองกระดาษขนาดใหญ่ วางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
อนุภาพลุกขึ้น บิดตัวอย่างอ่อนล้า พักหลังๆ เขาต้องขนงานมาทำที่บ้านบ่อยครั้ง ผู้ช่วยคนใหม่ของตฤณแม้จะแบ่งงานไปทำ แต่เขาก็ยังมีงานเยอะอยู่ดี ตฤณเองก็ทำงานหนัก เวลาพักผ่อนก็น้อย เขาสังเกตุเห็นว่าตฤณดูเนือยๆ เหมือนคนกำลังจะขาดใจ นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องขนเอางานมาทำที่บ้าน
อธิคมหายเงียบไปตั้งแต่เขา "สั่ง" ให้ไปอาบน้ำ อนุภาพหันไปมองประตูห้องนอนแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปรูดม่านหน้าต่าง หลังจากนั้นเดินไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทำครัว เปิดตู้เย็นรินนมสดพร่องมันเนยใส่แก้ว แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน
เสียงแอร์ในห้องนอนดังเบาๆ แต่อุณหภูมิเย็นจัด อธิคมชอบเปิดจนเย็นเฉียบแล้วถอดเสื้อผ้าเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวนอนคว่ำหน้ากางแขนกางขาพาดอยู่กลางเตียง
อนุภาพนึกไว้ไม่ผิด...นายตำรวจหนุ่มนอนอยู่ในท่าประจำ...หลับไปแล้วเรียบร้อย
เสื้อกล้ามกับกางเกงนอนที่เขาเตรียมไว้ให้อธิคมยังพับวางอยู่ที่เดิม อนุภาพส่ายหน้าเล็กน้อย อธิคมไม่ค่อยชอบใส่เสื้อผ้าเวลาอยู่ในห้องนอน เดินโทงๆ ไปมาเหมือนกับมนุษย์สมัยดึกดำบรรพ์ หน้ำซ้ำยังมีหน้ามาเซ้าซี้ให้เขาทำแบบเดียวกัน
อนุภาพยืนมองอธิคมอยู่ชั่วครู่จึงวางแก้วนมสดไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง เดินไปหยิบเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนตัวใหญ่จากในตู้ออกมา บอกตัวเองว่า...ถึงเวลาบังคับตำรวจให้ใส่เสื้อแล้ว...
"สารวัตร...สารวัตร...สารวัตรอธิคม ตื่นมาใส่เสื้อผ้าก่อน"
อธิคมยังไม่ไหวติง
"สารวัตร เดี๋ยวได้เป็นปอดบวมหรอก"
อธิคมนอนแบบนี้ทุกคืน แต่ก็ไม่เคยป่วยสักครั้ง...
สารวัตรขั้วโลกเหนือครางอืออาเช่นเคย แล้วพลิกตัวขึ้นนอนหงาย ยิ้มบางๆ ให้อนุภาพ แล้วพูดเสียงนุ่มว่า "รอตั้งสองชั่วโมงกว่า"
"น้อยๆ หน่อย อย่ามามั่วนิ่มนะผู้กอง"
"เมื่อกี้ยังเรียกสารวัตรอยู่เลย" อธิคมทักท้วง
"อ้าว เมื่อกี้ได้ยิน แล้วทำไมไม่ยอมตื่น ปล่อยให้เรียกอยู่ได้"
"ก็อยากได้ยินนานๆ" อธิคมยิ้มกริ่ม แล้วดึงตัวอนุภาพให้ซบลงบนอก อีกฝ่ายขืนตัวเอาไว้ มือดันหน้าอกแกร่งของคนขี้เซา
"ใส่เสื้อก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด"
"ใส่ทำไม จะแก้ผ้ากันอยู่แล้ว ค่อยใส่ทีเดียวตอนเสร็จสิ้นภารกิจ"
อนุภาพย่นจมูก "ภารกิจอะไรอีกแล้ว เมื่อคืนก็เพิ่งจะ..."
"เมื่อคืนหนังตัวอย่างกับไตเติ้ล คืนนี้ฉายหนังจริง" อธิคมพูดยิ้มๆ
"หนังบู๊หรือหนังตลก"
"หนังสงคราม...ปืนใหญ่โจรสลัด" อธิคมตอบแล้วหัวเราะชอบใจ พลิกตัวอนุภาพให้ลงข้างล่าง ตรงไว้ไม่ให้ขยับ
"หนัก"
"เดี๋ยวก็หายหนักแล้ว รับรองว่าสยายตัว"
"กระสุนไม่หมดซักทีเลยหรือผู้กอง" อนุภาพอู้อี้
"จุ๊...จุ๊..." อธิคมทำเสียงจิ๊กจั๊ก "เวลานี้ไม่ใช่เวลาเรียกว่าผู้กอง ห้ามเรียกยศ เวลานี้ต้องเรียกที่รักจ๋า ไม่ก็ ผอ...สระ.."
"บ้า" อุนุภาพดุ "ลองพูดสิ จะสั่งให้ยกเลิกภารกิจ"
"คร้าบท่านผู้กำกับ" อธิคมรับคำง่ายดายเพราะกลัวถูกยกเลิกภารกิจามอบความรักก่อนนอน
"เปิดไฟนะ" อธิคมกระซิบข้างหูอนุภาพเบาๆ อีกฝ่ายส่ายหน้า แต่คนที่ชอบแสงสว่าไม่ยอมเชื่อ เอื้อมมือไปเปิดไฟให้สว่างมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงโหมโรงเพื่อเตรียมตัวฉายหนังสงคราม...
...สงครามรักที่เขาอยากฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก...
*-*****************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844143 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก