หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[sasi]

 

อนุโมทนา สาธุ

ยังไงก็บวชดีๆ นะครับ อย่าให้ผ้าเหลืองร้อน(รุ่ม) อิ่ๆ

บวชจริงรึป่าวคับ อย่าลืมเชิญผมนะครับ ผมอยากไปร่วมงานและ...ไปเก็บเหรียญกัลปพฤกษ์ เหอะๆๆ

ถ้าพักยาวเสร็จแล้วตอนกลับมาก็ขอให้มีความสุขความสงบอย่างที่ใจอยากนะคับ

 

[katawoot]

ไม่บวชหรอกคร้าบ พูดล้อเล่น (และกระแทกแดกดันตัวเองเฉยๆ) ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจ (รวมถึงคนที่โหดร้ายจะเอาของผมไปสอดใส้ซาลาเปา)

บทที่ 9 ต่อ ครับ

ศรุตไปแข่งรถด้วย เขาลืมไปเสียสนิท เมื่อไปถึงสนามแข่งจึงนึกได้ว่า ตอนที่เขากลายเป็นนายแบบจำเป็นในงานของสมบัติ ศรุตเคยชวนเขาไปแข่งรถ พอเจอหน้าศรุต เขาก็โดนชายหนุ่มเกาะติดแจ พอแยกตัวมาได้ก็เจอกับนายแพทย์อาติยะที่มาเชียร์เพื่อนแข่ง และที่สำคัญ เห็นอัสนัยด้วย และเขาคิดว่าเห็นอัสนัยมองเขาอยู่ห่างๆ ทำราวกับเป็นสายลับยังไงยังงั้น

อนุภาพหันไปมองนาฬิกาข้างผนัง เดินไปเปิดเพลงเบาๆ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะทำอาหาร รินน้ำส้มแก้วใหญ่หนึ่งแก้วแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สีดำที่อธิคมซื้อมาวางแทนเก้าอี้สตูลตัวเดิมที่เขาเคยโกหกว่าอาทิตย์ซื้อให้ ตอนนี้เก้าอี้ตัวนั้นถูกยกไปเก็บใว้ในห้องเก็บของเพราะอธิคมให้เหตุผลว่า “นั่งไม่สบาย”
ขณะนี้เป็นเวลา 18.15 น. อธิคมบอกว่าน่าจะมาถึงก่อนหกโมงเย็น อนุภาพรู้สึกอารมณ์กรุ่นๆ จึงยกน้ำส้มเย็นๆ ขึ้นจิบช้าๆ
ไม่ใช่เพราะอธิคมมาสาย แต่เพราะเขาได้รับโทรศัพท์อัสนัย...
“ต้องเอาให้อยู่ คุณนุอย่าวางใจ เล่นกับคนเจ้าชู้ต้องใช้ไม้แข็ง กำราบให้อยู่หมัด” เสียงของอัสนัยยังดังก้อง “ต้องทำให้เขารู้ว่าเราเอาจริง แล้วจะโกรธมากถ้าจับได้ว่าเขาไปหว่านเสน่ห์ที่ไหน”

หลังๆ อธิคมงานยุ่งและชอบลืมอะไรอยู่บ่อยๆ คราวนี้อธิคมลืมโทรศัพท์...โทรศัพท์เครื่องที่เป็นโทรศัพท์ส่วนตัว ไม่ใช่โทรศัพท์เรื่องงาน
ปรกติสารวัตรอธิคมจะพกโทรศัพท์สองเครื่อง แต่วันนี้วันหยุด อธิคมไม่ได้เข้าเวรจึงไปแข่งรถที่พัทยากับธงรบโดยให้เหตุผลว่า “ธงรบชวน ผมต้องช่วยมัน เพราะทีมของธงรบคะแนนเป็นรองอยู่เยอะ” อนุภาพมีงานเร่งที่ต้องทำให้เสร็จ และเขาก็ทำเสร็จแล้ว จึงนั่งรออธิคมอยู่ที่บ้านเพราะตกลงกันไว้ว่าจะไปทานอาหารกันที่ร้านริมแม่น้ำที่นนทบุรี
อธิคมวางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาอีกแล้ว เมื่อคืนนี้เขาถูกอธิคม “กวน” ที่โซฟาหน้าทีวี แล้วตอนสายๆ ก็รีบผลุนผลันออกไปเพราะธงรบโทรศัพท์มาเร่ง อธิคมตื่นสาย เขาพยายามปลุกแต่อธิคมก็ไม่ยอมลุก เขาเลยลงไปว่ายน้ำ กลับขึ้นมา อธิคมกำลังรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังสวมเสื้อแล้วรีบผลุนผลันออกไป
โทรศัพท์อีกเครื่องของอธิคมยังวางอยู่ที่เดิม ไม่ได้เปิดเสียงเรียกเข้า แต่ตอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นจึงคว้าขึ้นมาดู แล้วทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำมาก่อนเลยตลอดเวลาที่คบหากัน
...เขากดรับสาย...สายของหมออาติยะ...
ทำไมอธิคมยังบันทึกเบอร์ของหมออาติยะไว้ในโทรศัพท์!...นั่นเป็นคำถามแรกที่เขาถามตัวเอง
หากเขาไม่ได้รับโทรศัพท์ของอัสนัยก่อนหน้านี้ เขาก็คงไม่ทำแบบนั้น อัสนัยบอกว่าเห็นศรุตกับอาติยะที่สนามแข่งรถ และดูท่าทาง “ไม่น่าใว้ใจ”
ทันที่อนุภาพรับสาย คนที่โทรศัพท์มาวางสายทันที และไม่กี่อึดใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขารับอีกและฝ่ายนั้นก็วางสายอีก เขากระแทกนิ้วกดแป้นด้วยความฉุนเฉียวและคงจะกดเร็วเกินไปจึงพลาดไปกดเรียกข้อความสั้นที่แสดงไว้บนหน้าจอว่ายังไม่ได้เปิดอ่าน
แต่แทนที่จะเป็นข้อความสั้น กลับเป็นข้อความภาพ
คนเคยพูดกันบ่อยครั้งว่า ภาพหนึ่งภาพแทนคำพูดได้หลายพันคำ เทคโนโลยีการสื่อสารสมัยนี้ก็ก้าวหน้าไปไกลมาก จึงถ่ายทอดภาพออกมาแทนคำพูดได้ชัดเจน
ภาพของศรุต...จากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้ในเครื่องของอธิคม
ศรุตยืนยิ้มอยู่ข้างๆ อธิคม มือยื่นออกมาแสดงให้เห็นว่าเป็นคนถ่ายภาพเอง แม้เป็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของอธิคมที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ก็มองเห็นว่าอธิคมกำลังยิ้มอยู่
ศรุตยืนแนบชิดอธิคม...ไหล่แนบไหล่...กายแนบกาย
กายที่อธิคมบอกว่าเป็นของเขาคนเดียว...
...กายและใจ...

ทันทีที่ประตูเปิดออก อธิคมส่งเสียงมาก่อนว่าคิดถึงมาก จากนั้นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาโอบเอวอนุภาพไว้หลวมๆ แล้วกล่าวขอโทษที่มาช้าเพราะรถเยอะและธงรบเป็นคนขับ อธิคมไม่บอกเรื่องเจ็บแขนแต่อนุภาพรู้ได้ไม่ยากเพราะอีกฝ่ายทำหน้านิ่วเมื่อเขายื่นมือไปจับแขนนายตำรวจแล้วลากไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดข้างโต๊ะทำกับข้าว
“ไม่เจ็บมากหรอกครับ ทายาหน่อยก็หาย” อธิคมยิ้มแล้วบอกอนุภาพว่าพร้อมแล้วที่จะไปทานอาหารด้วยกัน
“เปลี่ยนแผนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมทำให้ทานก็ได้ ทำอะไรง่ายๆ แล้วก็นั่งทานไป ดูทีวีไป” อนุภาพเสนอ พลางเดินไปหยิบยา
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้เอง อธิคมซะอย่าง” อธิคมแสดงท่าทางเข้มแข็ง “ไหนก็ว่าจะไปแล้ว วันนี้ขอควงแฟนไปทานข้าวนอกบ้านซะหน่อย”
“ยื่นแขนมาสิครับ ถลกแขนเสื้อขึ้น” อนุาภาพสั่งคนบาดเจ็บ แต่อีกฝ่ายกลับถอดเสื้อหน้าตาเฉยแล้วบอกว่า
“จะได้ทาสะดวก แต่เลี่ยงๆ ตรงรอยจ้ำแดงๆ ที่คุณนุกัดผมเมื่อคืนด้วยนะ มันยังแสบๆ อยู่เลย”
อนุภาพไม่ตอบ ใช้ยาทาแขนขวาของอธิคมเบาๆ สองตาจับอยู่ที่ต้นแขนกำยำของชายหนุ่ม
...ต้นแขนที่ศรุตอิงแอบแนบชิดในรูปภาพ...
...แล้วแขนซ้ายล่ะ ใครอิงแอบแขนซ้าย ศรุตคนเดิมหรือหมออาติยะ...
อธิคมนะอธิคม...ไม่นึกเลย
แล้วศรุตล่ะมีเหตุผลอะไรถึงส่งรูปภาพมาให้อธิคมดู แล้วฝ่ายนี้จะรู้หรือเปล่าว่าศรุตถ่ายรูปกับตัวเอง...
...รู้ไม่รู้ อีกหน่อยก็คงรู้เพราะเขากำลังจะบอกว่าอธิคมลืมโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ที่โซฟา อธิคมจะทำหน้าอย่างไรถ้าเห็นรูปภาพของศรุตในเครื่องของตัวเอง
...จะแก้ตัวอย่างไร...
คิดแล้วอยากจะกัดแขนอธิคมให้ร้องลั่นนัก หากเขาไม่ได้ทายาให้อธิคม เขาอาจจะกัดเข้าไปจริงๆ อย่างที่คิด
กัดแรงๆ ให้ร้องโอดโอยจริงๆ ไม่ได้แกล้งร้องอย่างที่เคยชอบทำ
“คุณนุ โกรธอะไรผมอีกล่ะ ออกจากแดนสนธยาเสียที นิ่งเงียบมานานแล้วนะ คิดจะหยิกแขนผมหรือไง อย่าลืมนะว่ากำลังทายาให้ผมอยู่” อธิคมเริ่มรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ไม่ดี
“ทำไมผมต้องโกรธ” อนุภาพถามเสียงเบา มือที่ทายาเบาๆ เริ่มเน้นหนัก
“ก็นิ่งเงียบนี่” อธิคมตอบเสียงอ่อน “โกรธที่ผมมาช้าหรือครับ”
“เปล่า” อนุภาพส่ายหน้า เก็บตลับยาไว้แล้วบอกอธิคมว่า “ไปกันเถอะ เริ่มจะหิวแล้ว อีกนานไหมครับกว่าจะถึงร้าน ผมขับรถนะ สารวัตรยังเจ็บแขนอยู่”
“ผมขับรถได้ แค่นี้เอง” อธิคมประท้วง “บอกก่อนสิว่าโกรธเรื่องอะไร”
“แล้วสารวัตรคิดว่าเรื่องอะไรจะทำให้ผมโกรธได้”...ถ้าไม่ใช่เรื่องเด็กๆ ของสารวัตร...อนุภาพพูดต่อในใจ คว้าประเป๋าธนบัตรยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วเริ่มเดินไปที่ประตูห้อง
“เรื่องที่ผมมัวแต่ไปสนุกกับธงรบหรือ” อธิคมพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “ชวนไปก็ไม่ไปด้วยนี่นา วันนี้สนุกจริงๆ คิดถึงคุณนุแทบแย่ อยากให้ไปด้วยกัน จะได้เห็นว่าผมแข่งชนะ แต่รอบสองธงรบเฟอะฟะ แพ้ไม่เป็นท่า แถมยังแถเข้าไปเบียดรั้วอีก ผมเลยเจ็บอย่างที่เห็นนี่ล่ะ”
...สนุกจริงๆ คิดถึงคุณนุแทบแย่...
--คงสนุกล่ะสิ มีเด็กเก่าตั้งสองคนล้อมหน้าล้อมหลัง
เท่านั้นเองระเบิดเวลาก็ถูกถอดสลักเพราะคำพูดของอธิคม!
“สารวัตรลืมโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาแน่ะครับ คิดว่ามีสายเข้าหลายสายแล้วนะ เห็นเข้ามาบ่อยผมเลยไปรับให้ กะว่าจะบอกเขาว่าให้โทรเข้าเครื่องฉุกเฉิน”
“เออจริงสิ” อธิคมพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ Nokia N82 สีดำบนเบาะโซฟาขึ้นมา แล้วเดินตรงมาที่ประตู
“จะไม่กดดูหน่อยเหรอครับว่าใครโทรมาหรือส่งเอ็สเอ็มเอสมาหา” อนุภาพเตือน
“เดี๋ยวค่อยดู ไปกันเถอะ ผมกลัวว่าคุณนุหิวข้าว เดี๋ยวโมโหหิวหันมากินผมแทนจะแย่” อธิคมยักคิ้ว พลันชะงักเมื่อเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ประตู มือวางอยู่บนถาดเหล็กที่วางกุญแจบ้าน
อนุภาพหายใจเข้าออกแรงๆ ปากเม้ม ตามองอธิคมนิ่งไม่กระพริบ
...ตายล่ะ...เรื่องอะไรกันนี่ อนุภาพทำท่าเหมือนผีเข้า...
อธิคมยกโทรศัพท์ขึ้นกดดูข้อความเพราะชักจะรู้สึกแปลกๆ ที่อนุภาพย้ำให้เขาดูโทรศัพท์นัก
“โอ๊ะ มาได้ไง” อธิคมอุทานเมื่อเห็นข้อความล่าสุด แล้วเงยหน้าขึ้นมองอนุภาพช้าๆ
ตอนนี้ถาดเหล็กวางกุญแจมาอยู่ในมือของอนุภาพแล้ว
“หิวข้าวไม๊คุณนุ” อธิคมถามเสียงเบา ก่อนจะเข้าเรื่องเดิม เพราะอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย
อนุภาพยังยืนนิ่ง ตาเริ่มหรี่ลง
“ผมไม่รู้ว่าศรุตเขาถ่ายตอนไหน แล้วทำไมเขาส่งมาให้ผม” อธิคมละล่ำละลัก “ผมแทบไม่ได้คุยอะไรกับศรุตเลย แค่ทักทายกันหน่อยเดียว ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองด้วยนะครับ มีธงรบ มี... เอ่อ ธงรบก็ยืนอยู่ใกล้ๆ”
“มีใครอีกหรือครับ” อนุภาพถามเสียงเรียบแต่คาดคั้น
“ที่รักจ๋า วางไอ้ที่อยู่ในมือลงก่อนสิครับ เรามาคุยกันมือเปล่าดีกว่า" อธิคมขยับเข้ามาใกล้ช้าๆ เขารู้ว่าอนุภาพกำลังโกรธ แม้ค่อนข้างมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่ใช่ประเภทใช้ความรุนแรง ขว้างปาข้าวของ แต่จะเป็นการดีกว่าถ้าคุยกันโดยที่ไม่มีของแข็งอยู่ในมือ...ปลอดภัยไว้ก่อน
"ผู้กองมีอะไรก็ว่าไป" อนุภาพเสียงเข้ม
"เรียกสารวัตรสิครับ" อธิคมยังเล่นลิ้น
"ตกลงจะคุยหรือไม่คุย ถ้าไม่คุย ผมจะถือว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็คือตามที่ผมเข้าใจนะตอนนี้"
"คุยครับคุย" อธิคมขยับเข้ามาใกล้เกือบจะถึงตัว ตายังมองถาดเหล็กที่อนุภาพถืออยู่ในมือ "สัญญานะว่าจะเชื่อผม"
อนุภาพถอนหายใจ อธิคมมีลูกเล่นเยอะเหลือเกิน ชายหนุ่มยืนนิ่ง ใช้สายตาเย็นเฉียบมองหน้าคมเข้มของนายตำรวจหนุ่ม
"ผมเจอศรุตที่สนามแข่งรถ เขาเข้ามาทัก"
"เหมือนเคย ทุกครั้งที่เจอใคร เขาก็เข้ามาทักผู้กองทุกที" อนุภาพทำเสียงเหนื่อยหน่าย
"โธ่ อย่าเพิ่งแทรกสิคุณนุ" อธิคมทำหน้ามุ่ย "เขาเข้ามาทักจริงๆ"
"แล้วผู้กองก็เลยคุยด้วย"
"อ้าว คนเข้ามาทักก็คุยสิครับ"
"คุยแบบไหน" ชายหนุ่มนึกภาพ อธิคมก็คงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ภูมิใจที่ยังมีคนหลงเสน่ห์ตัวเองอยู่ไม่คลาย คงจะคุยกันสนุกสนาน คนของเขาก็คงทำหน้าหล่อ ตากรุ้มกริ่ม ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แก่อีกฝ่าย แทนที่จะรีบตัดบท ทำเมินเฉยไม่สนใจคนที่เข้ามาทัก
...ยืนชมการแข่งรถ...มีเวลาถมเถ...มีคนยืนคุยเป็นเพื่อนอยู่ข้างกายก็คงจะเพลินดีสิท่า...อนุภาพตำหนิสารวัตรเสน่ห์แรงอยู่ในใจ
"มีพยานหรือเปล่า"
"มี..." อธิคมรีบตอบ "แต่ว่าธงรบมัวแต่คุยกับ..." อธิคมพยายามนึก...ธงรบคุยกับใครเขาจำไม่ได้แล้ว ครั้นจะพูดว่าธงรบคุยกับเด็กก็กลัวจะถูกหาว่าพากันไปจับเด็ก อนุภาพจะเอาคำตอบเป็นชื่อคนแบบเจาะจงเลยหรือ...จะบอกว่าคุยกับเพื่อนก็กลัวจะถูกหาว่าโกหก...
"คุยกับ..."
"คุยกับเพื่อน" อนุภาพเติมให้จบ
อธิคมหัวเราะแหะๆ "ผมจำไม่ได้ว่าคนนั้นชื่ออะไร แต่ธงรบก็เป็นธงรบล่ะครับ เขาคุยกับใครไปทั่ว"
"ใช่ ผู้กองธงรบไม่เหมือนสารวัตรอธิคม" อนุภาพพยักหน้า ทำท่าเข้าใจ หากทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างที่พูด "ผู้กองธงรบก็คงคุยกับเด็กใหม่เขาสินะครับ"
อนุภาพรู้ดีว่าธงรบยังคงเป็นหนุ่มเจ้าชู้เหมือนเดิม บางครั้งอาทิตย์เล่าให้เขาฟังถึงวีรกรรมของธงรบ จนเขาอดจินตนาการเปรียบกับอธิคมไม่ได้ว่า หากอธิคมทำอย่างนั้นบ้าง เขาจะทนได้หรือเปล่า แต่ความสัมพันธ์ของเขากับอธิคมต่างกันกับความสัมพันธ์ของอาทิตย์กับธงรบ... เพราะฉะนั้นจะเปรียบเหมือนก็คงไม่เหมาะ...อาทิตย์กับธงรบนั้นมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ จนเขาแทบไม่เข้าใจว่าสองคนอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อย่างไร...
"ผมไปกับธงรบก็จริง แต่ผมไม่ทำอะไรเหมือนมันนะครับ ผมไปแข่งรถ ธงรบไป..."
"แข่งรถเหมือนกัน" อนุภาพชิงจบประโยค
"ใช่...แต่ที่จริงไอ้เสาธงมันไม่ค่อยสนใจจะแข่งเท่าไหร่ ไปทำเจ้าชู้ลอยชายล่ะไม่ว่า" อธิคมอดใส่ความเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้เริ่มฉุนธงรบที่ลากเขาไปด้วยจนเกิดเรื่อง
...แข่งรถกลุ่มไฮโซ ก็คงมีแต่คนหล่อๆ สวยๆ รวยๆ เต็มไปหมด คนกลุ่มที่เห็นว่าทุกเรื่องคือความสนุก...รวมถึงเรื่องพรรค์อย่างว่าด้วย...
อนุภาพนึกอยู่ในใจอย่างมีอคติ
“แล้วหมออาติยะไปด้วยหรือเปล่าครับ”
...เอ๊ะ อนุภาพรู้ได้ยังไง...ต้องอัสนัยแน่ๆ อัสนัยต้องโทรมารายงานอนุภาพแน่ๆ ไม่นึกเลย อัสนัยโกรธที่เขาปฏิเสธรักเลยกลายมาเป็นศัตรูเขาและหันไปผูกมิตรกับอนุภาพแทนหรือไร...
“หิวข้าวแล้วครับไปกันเถอะ” อนุภาพเปลี่ยนเรื่องไปเสียเฉยๆ ขณะที่อธิคมอ้ำอึ้ง ยิ่งทำให้ฝ่ายที่โดนซักฟอกร้อนใจเพราะความยังไม่กระจ่าง
“คุณนุ ฟังผมอธิบายก่อนสิครับ”
“สารวัตรก็อธิบายไปแล้ว มีอะไรจะพูดอีก” อนุภาพยักไหล่แล้วเร่งนายตำรวจหนุ่ม “เร็วสิครับ เสียเวลามาเยอะแล้ว ผมหิว”
“แน่ใจหรือว่าที่พูดไปเมื่อกี้เข้าใจหมดแล้ว” อธิคมไม่ค่อยเชื่อที่อนุภาพพูดเท่าใดนัก ทั้งไม่แน่ใจว่าอนุภาพคิดอะไรอยู่ เพราะอยู่ดีๆ ก็เลิกซักไซร้ไล่เลียงเขาเอาเสียดื้อๆ ทั้งที่เมื่อครู่ตั้งท่าจะเอาเรื่องเสียให้ได้
...หรือว่าอนุภาพกำลังทรมานเขา จงใจให้เขารู้สึกร้อนรุ่มกังวลใจ ทำเป็นนิ่งๆ เย็นๆ แต่ไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาเมื่อไหร่...
“เดี๋ยวผมเอากุญแจรถก่อนครับ” อธิคมคว้ากุญแจ
“เอารถผมไป แต่สารวัตรเอากุญแจรถไปด้วยก็ดี พอกลับมาจากทานอาหารจะได้ขับรถที่จอดอยู่หน้าคอนโดกลับบ้านเลย” อนุภาพพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อธิคมส่ายหน้าอย่างไม่ชอบใจพร้อมกับบ่นตามหลัง
“โธ่ คุณนุ ใจร้าย”

อาทิตย์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในยิม ธงรบเดินตามเขาไม่ยอมห่าง หลักจากวันนั้นที่โดนนายตำรวจหลอกให้มุดเข้าใต้โต๊ะเพื่อหาซองเอกสารเขาก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น พยายามไม่ให้ธงรบเข้าใกล้
นายตำรวจจอมกวนไปกวนเขาที่ออฟฟิสเสมอ คราวนี้ไม่จอดรถนั่งรอหน้าบริษัทอีกแล้ว ธงรบมักจะไปถึงเวลาใกล้เลิกงานพอดี และถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งรอให้ห้องโถงหน้าส่วนต้อนรับ
สิ่งของในบริษัทจัดเข้าที่เข้าทางเกือบหมดแล้ว มีคนตัวใหญ่แรงมหาศาลคอยช่วยยกช่วยขยับ คนในบริษัทเริ่มคุ้นกับนายตำรวจรูปหล่อ คุยเก่ง จนอาทิตย์ชักจะฉุนที่ใครๆ ต่างก็ชอบธงรบ แต่ที่ฉุนมากกว่านั้นก็คือ รชานนท์มักจะล้อว่าธงรบเป็นแฟนเขา คนอื่นแม้ไม่กล้าพูดออกมาแต่ก็พอมองออกว่าต่างก็สรุปเห็นพ้องต้องกับกับเพื่อนของเขา
ตั้งแต่บริษัทย้ายออกมาจากห้องเช่าบนตึกสูงมาอยู่แห่งใหม่ที่เป็นอาคารทาวน์โฮมสี่ชั้น ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง พจนีย์ลาออกจากเอคโค่ แอดเวอร์ไทซิ่งมาทำงานช่วยรชานนท์ มีมืออาชีพช่วยเพิ่มอีกหนึ่งแรงจึงเป็นผลดีกับเขาเพราะพนักงานส่วนมากในบริษัทเป็นเด็กจบใหม่ทั้งนั้น พจนีย์บอกว่าคุณตฤณบ่นใหญ่ที่มีพนักงานฝีมือดีลาออกไปตั้งสามคนในเวลาแค่ปีเดียว
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านงานไม่ยุ่งมาก วันนี้อาทิตย์จึงเลิกงานตั้งแต่หกโมงเย็นเพื่อแวะยกน้ำหนักที่ยิมก่อนจะกลับบ้าน ธงรบตามเขามาด้วย เดินมาขึ้นรถเขาหน้าตาเฉย...เหตุผลเดิมๆ ว่า "รถผมเสีย"
...เชื่อตายล่ะ...รถเสีย...พูดอีกสิบครั้งก็ไม่เชื่อ...
อาทิตย์โยนกระเป๋าเข้าไปในตู้ล๊อคเกอร์ ถลกชายเสื้อขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดออกกำลังกาย พลักชะงัก...นึกได้ว่าธงรบยืนอยู่ไม่ห่าง
"ถอดเถอะน่า จะมัวอายอะไร ทำยังกับว่าไม่เคยเปลือยกายให้ผมดู ผมน่ะทั้งดูทั้งสัมผัสทุกตารางนิ้วแล้ว...เอ๊ะ หรือตารางเซ็นติเมตรว๊า...ตอนนั้นเมาๆ" ธงรบทำท่านึก ตาพราวระยับ
อาทิตย์นิ่ง...ถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทออก ไม่สนใจสายตาของคนที่ยืนกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่ราวจะกระโจนเข้ามาฟัดเขาเสียให้ได้
...อยากดูนัก...จะแกล้งยั่วซะเลย...
อาทิตย์ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกล่ำ เนียน ขาวสะอาด หัวนมสีชมพูแข็งชูชันเพราะแอร์ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเย็นมาก ชายหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าและถุงเท้า รูดซิบกางเกงช้าๆ ดึงกางเกงลงให้เห็นกางเกงชั้นในสีขาวสะอาด ทำท่าราวจะถอดกางเกงเสียเดี๋ยวนั้น
...แต่ตี๋หนุ่มขวัญใจผู้กองเจ้าชู้ก็ได้แต่แกล้งทำ อาทิตย์ยั่วได้แค่นี้ ตอนแรกเขากะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าธงรบเสียเลย แต่เกิดอายขึ้นมาทันใด เขาไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นว่ามันไม่เหมาะ ถึงแม้จะเป็นห้องล๊อคเกอร์ของยิมทันสมัยกลางกรุงฯ ที่ใครๆ ก็ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายกันอย่างอิสระไม่สนใจใคร...แต่เขาทำไม่ได้...
เพื่อนเขาเคยว่าเขาเป็นหนุ่มหลงยุค ล้อเขาว่าน่าจะเกิดมาเมื่อสี่สิบห้าสิบปีที่แล้ว รูปร่างหน้าตาดีไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มัวแต่เหนียมอายอยู่ได้
...ทำได้ยังไง...แทบทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล๊อคเกอร์ หรือนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำ ผู้ชายห้าวๆ เข้มๆ หลายคนมองเขาตาเป็นมัน แววตาหื่นกระหายเหมือนอยากได้เขา คงคิดล่ะสิว่าเขาเป็นหนุ่มน้อยคอยแต่จะหันหลังตั้งท่า "รับ"
...ธงรบก็คงกำลังคิดแบบคนเหล่านั้นเหมือนกัน...ดูทำตาเข้าสิ...เหมือนเสือหิว...
"ว่าไงอาทิตย์ ถอดซะทีสิ อยากเห็นจะแย่อยู่แล้ว" นายตำรวจหัวเราะ
อาทิตย์ขมวดคิ้ว หันไปมองเคืองๆ แล้วรีบหันกลับ เพราะตอนนี้ธงรบยืนใส่กางเกงชั้นในสีขาวบางเพียงตัวเดียว...เกือบเปลือย...ถึงไม่เปลือยก็เรียกว่าเปลือย กางเกงชั้นในของธงรบตัวจิ๋วมาก และที่สำคัญ ความอวบอูมด้านหน้านั้นไม่ใช่เล็กๆ
...ถ้าคืนนั้นที่เขาเมาแล้วโดนธงรบฉวยโอกาสทำ "ชุดใหญ่" อย่างที่นายตำรวจขู่ เขาคงเจ็บทรมานแทบขาดใจตาย...โชคดีมากที่รอดมาได้...

อาทิตย์เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่าง แล้วล้วงเข้าไปดึงกางเกงลง หันหน้าเข้าตู้ล๊อคเกอร์ อดกลัวไม่ได้ว่าธงรบจะเอื้อมมือมาดึงผ้าเช็ดตัวให้หลุดออก หากผู้กองเกิดทะลึ่งขนาดนั้น เขาคงเขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็หันหน้าเข้าซุกกับตู้ล๊อคเกอร์ได้ แล้วจะคว้ากระเป๋าที่อยู่ในตู้มาขว้างใส่ธงรบ แล้วค่อยเอาเสื้อที่แขวนอยู่ มาปิดบังความอุจาด
"สงสารจัง จะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังเก้ๆ กังๆ" ธงรบทำหน้าเวทนา "งั้นเจอกันข้างนอกนะครับ จะคอยที่ลู่วิ่ง"
พูดเสร็จ ธงรบก็หยิบกางเกงขาสั้นมาสวม ก้มลงใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว คว้าเสื้อกล้ามแล้วเดินจากไป อาทิตย์ปรายตามองตาม สังเกตเห็นชายหนุ่มหน้าใสท่าทางเนี๊ยบสองสามคนทอดสะพานให้ผู้กองรูปหล่อที่เดินไปพลางสวมเสื้อกล้ามสีขาวไปด้วย
...ฮึ...เสน่ห์แรงไม่เบาๆ นี่หากมาคนเดียวผู้กองธงรบคงกวาดเรียบจนหมดยิมสิเนี่ย...
อาทิตย์สวมกางเกงขาสั้นสีดำ คว้าเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มมายืนมองชั่วครู่ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนที่ให้ซื้อเสื้อตัวนี้ให้เขา
...อนุภาพ...พี่นุซื้อให้เขาเป็นของฝากจากเกาหลี เสื้อตัวนี้เองที่เขาใส่ไปงานวันเกิดของพี่บั๊ด แล้วพี่นุเดินมาชนเขา ทำน้ำจิ้มปลาหมึกหกรด ยังเห็นเป็นรอยด่างอยู่เลย...
...แปลก...หลายวันที่เขาไม่ได้นึกถึงอนุภาพ...งานที่ยุ่งมากทำให้เขามัวมุ่งความคิดไปเรื่องบริษัทเปิดใหม่ และที่สำคัญ ผู้กองธงรบกวนเขาเสียจนไม่มีเวลาที่จะนึกถึงเรื่องอื่นใด
...คิดไปเขาก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาอนุภาพ ได้ยินเสียงก็ยังดี ที่จริงเขาอยากเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่สารวัตรอธิคมนี่สิ ดูกันท่าจนออกนอกหน้า ครั้งล่าสุดที่เจอ ทำเหมือนจะบีบคอเขาเสียให้ได้...
"มาคนเดียวหรือครับ" เสียงเข้มทักขึ้นใกล้ๆ อาทิตย์ถูกดึงให้ออกจากภวังค์ มือที่กำลังจับเสื้อยืดขยับคลี่เสื้อออก หันไปหาต้นเสียงเห็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ ยิ้มให้เขา ใบหน้าคม โหนกแก้มสูง กรามใหญ่ ปากหนาอย่างผู้ชาย ดูห้าว และเข้มเสียจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นไม้พันธ์เดียวกัน แต่สายตาแพรวพราวทำให้เขาทราบได้ทันทีราวกับมีเรดาร์พิเศษ
อาทิตย์ไม่ตอบ ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าช้าๆ ในใจกลับตอบรับว่า...ใช่ครับ มาคนเดียว...มาคนเดียวจริงๆ เพียงแต่ถูกผู้ชายหน้าทะเล้นคนหนึ่งตามติดไม่ยอมห่างตั้งแต่ออกจากออฟฟิสแล้ว และนี่คงไม่ยอมปล่อยให้เขากลับบ้านคนเดียวอย่างสงบสุขแน่
...หนีไปตอนนี้ซะเลยดีไม๊...
...คงได้หรอก...เชื่อสิ ถ้าเดินออกจากห้องล๊อคเกอร์ ผู้ชายที่มีความสามารถในการกวนประสาทเป็นกิจวัตรจะต้องคอยเขาอยู่ข้างหน้า
อาทิตย์ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะสวมเสื้อ สวมร้องเท้า คว้าถุงมือยกน้ำหนัก แล้วเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ชายหนุ่มมาดแกร่งคนนั้นมองตามอย่างเสียดาย
...เฮ้อ...ได้เวลาสู้กับธงรบอีกยกหนึ่งแล้ว...
999999999999999999

[ben~ya]

คุณนุเนี้ยะเหมือนระเบิดเวลา
น่ากลัวเวลาที่ บึ้ม  กระจาย อเน็จอนาจน่าดู
หมายถึงคนที่ทำให้คุณนุโกรธอะนะ

[||WiTHOuT_YoU||]

อนุโมทนา สาธุ กะคนแต่งด้วยเน้อ

อย่าลืมเอาบุญมาฝากด้วยหละเน้อ

 

[jokirito]

ตามลุ้นอาทิตย์ดีกว่า 


คู่สารวัตรกะคุณนุ ไม่อยากลุ้นมาก  กลัวจะเผลออินตามแล้วเครียดตายเลย

[โน๊อา]

เจอกันใหม่เมื่อ ขาดไส้ซาลาเปา 

[MiTo™]

อ่านแล้วชอบอาวุธแล้วซิ สเปกเลย 


แต่อาวุธชอบคุณนุ จริงเหรอ
คุณนุ แค่เหมือนนทีมากกว่าใช่มะ

[benxine]

หุหุ


มาต่อไวๆนะค๊าบบบ!!!~



 

[both^^]

เหอะๆ
มีแต่ทะเลาะกันเนอะ
เพราะระแวง
จับมัดดีไหมคุณนุ

[mahmeow]

เฮ่อ....คุณนุน่ากลัวมากเลย...

ระเบิดลงเมื่อไหร่นี่....ตัวใครตัวมันเน้อ....

(คุณนุชอบตัดบทเหมือนเข้าใจ....

แต่จิงๆแล้วคือเตรียมแพ่นกะบาลผู้กองอยู่เด๊ะๆเลยอะ...ฮืออ....

เดี๋ยวขอเลิกกลางอากาศจะทำไงเนี่ย....)

[nbee]

คุณนุนี่ท่าทางอารมณ์เสียง่ายเหมือนกันนะนี่

ถ้าได้ระเบิด สารวัตรของเราคงแหลกแน่

แต่แบบนี้แหล่ะ 

สารวัตรจะได้ไม่กล้าหือ

[Zarch_Chabu_Chabu]

 หัวใจน้ำแข็งก็ละลายได้ด้วยไฟรัก555555(น้ำเน่าเจงๆ)

[kythe]

อืม จัดการสารวัตร แบบนี้แจ๋วดีแฮะ น่ากลัวยิ่งกว่าโดนโวยวายซะอีกนะเนี่ย... ไว้เก็บไปใช้ บ้างดีกว่า 

แล้ว หนังสือถึงไหนแล้วคับเนี่ย จะสร็จก่อนไปพักเป่าคับ... จะได้ไม่คิดถึงเกินไปไง 

[prawy]

คุณนุแบบว่า


 

[aimaim]

คู่เอกก็น่าชม คู่รองก็น่าลุ้น ว้า~~~~

คุณนุนี้ตอนเด็กๆเป็นประเภทดื้อเงียบชัวร์ นอกจากดื้อเงียบแล้วยังโกรธเงียบด้วย คนแบบนี้น่ากลัว

[OhhO16]

 

[the_pooh9]

โดน โดน โดน โดนแน่ สารวัตรนอกบ้านตัวเองแน่ 
น่าโดนถาดด้วย สัก 3 ตุ๊บ โทษฐานเจ้าชู้นัก หมั่นไส้ 

ว่าแต่จะลาพักร้อน หรือคะ อย่าเลยนะ คงคิดถึงแย่เลย     

[thaitanoi]

  สวัสดีต้อนรับวันตรุษจีนครับ ยังอ่านไม่ทันเลยแล้วจะเข้ามาใหม่นะครับ

[va_yu]

เมื่อไรธงรบจะรวบหัวรวบหางอาทิตย์ซักทีนะ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแทน 

[MIkz_hotaru]

คุนนุ ไม่ชอบใช้กำลังที่ไหนกัน


น่ากลัวออก 555

เชียร์ ผู้กองธงรบ ฮิ้ววว รีบจัดชุดใหญ่ให้อาตี๋ ซักที

ขอเปน ตรุษจีน นี้เลยได้ป่าว

555 


ปล เปนห่วงคนแต่ง

เปนกำลังใจให้น้า 

[aimaim]

  ภาวนาสาธุ ให้ธงรบได้เสียกะอาทิตย์สักที ลุ้นเหนื่อยเกินไปแล้ว มวยคู่เอกยังไม่ลุ้นเท่าท มวยคู่รองคู่นี้เลย ( เพราะคู่เอกลุ้นเนหื่อยไปตั้งแต่ภาคแรกแล้ว อิอิ )

[kororo]

หวัดดีคับคุณคฑาวุธ ไม่ได้แวะมาอ่านนานเลยอ่ะ คิดถึงทั้งนิยาย ทั้งคนแต่งจังเลย อิอิอิ

ทักแล้วก็กลับไปอ่านต่อดีกว่า มาอีกที โผล่มาอีกหลายหน้า คงอ่านกันตาแฉะเลยแฮะ (อิอิอิ บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็ชอบนะ)

ปล. ไม่รู้จะช้าไปไหมนะ ขอแก้นิดนึง คำว่า "รโหฐาน" น่ะ เข้าใจว่าคุณผู้แต่งอยากให้ใช้ในความหมายว่าเป็น "ที่แจ้ง" ใช่มะ แต่จริง ๆ แล้วมันแปลว่า "ที่ลับ" ครับ ไม่ได้เรื่องมากนะ แต่ไม่อยากให้ใช้ผิดน่ะ 

[the_pooh9]

  รอนะค้า

[TAMAKUNG]

 


ตามมาอ่านทันแล้ว

[yaoifan]

จะลาพักการเขียนก็ได้ค่ะ ไปชาร์ตแบต

ว่าแต่ลาไปนานๆเนี่ย ไม่คิดถึงคนอ่านบ้างเหรอ

ไปปั่น Thesis ให้จบเร็วๆ แล้วค่อยมาปั่นเรื่องนี้ให้จบ

เป็นกำลังใจให้เรียนจบไว ไว นะค้าบ

ปล. ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า คนเขียนเนี่ย คือสารวัตรอธิคม

เพราะ ๑. บอกว่าเป็นคนเจ้าชู้ที่เลิกเจ้าชู้แล้ว (จริงๆแล้วเป็นอาการของคนเจ้าชู้แบบซึมลึก)
        ๒. ท่าทางจะเกลียมัว (ส่วนใหญ่ คนแบบนี้เวลาอ้อนภรรยา ชอบจะชอบเรียก เมียจ๋า) 

ไปล่ะ ก่อนไปขอ :z13:กลับมาคงเกิน ๔๐๐ 

[konnarak]

 

[katawoot]

หวัดดีคับคุณคฑาวุธ ไม่ได้แวะมาอ่านนานเลยอ่ะ คิดถึงทั้งนิยาย ทั้งคนแต่งจังเลย อิอิอิ

ทักแล้วก็กลับไปอ่านต่อดีกว่า มาอีกที โผล่มาอีกหลายหน้า คงอ่านกันตาแฉะเลยแฮะ (อิอิอิ บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็ชอบนะ)

ปล. ไม่รู้จะช้าไปไหมนะ ขอแก้นิดนึง คำว่า "รโหฐาน" น่ะ เข้าใจว่าคุณผู้แต่งอยากให้ใช้ในความหมายว่าเป็น "ที่แจ้ง" ใช่มะ แต่จริง ๆ แล้วมันแปลว่า "ที่ลับ" ครับ ไม่ได้เรื่องมากนะ แต่ไม่อยากให้ใช้ผิดน่ะ 

ขอบคุณครับ ตาดีจริงๆ อิ อิ ฉุกคิดเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตรวจสอบดิก รอให้คุณ kororo มาแก้ให้ 

[the_pooh9]

        ซินเจียยู่อี่ ซินนีฮวดใช้   

  เจ้าของบ้าน แล้วก็ลูกบ้านทูกคน จ้า 

              

[kimagain]

ลาพักหรอคะ ไงก็ สู้ๆนะคะ อ้อ แต่กับมาไวๆก็ดีนะคะ รออยู่

[emoemo]

ชอบคู่ธงรบ กะ อาทิตย์ม๊ากกกกกกมากกกกกกกกกก