หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[the_pooh9]

อยากดูคุณนุถูดกด 

มากกว่าพี่นายถูกกดอ่ะ   

สงสาร ภพ จางเยย

แต่คุณนุอ่ะ เค้าเป็นของผู้กองอ่ะ

[pongsj]

ไม่น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงกับคิดสั้นเลยเหรอ

[nbee]

ลางไม่ดีเลย 

ธนาภพเป็นอะไรรึป่าว

ทำไมนุถึงช็อคไปเลย

หวังว่าคงไม่กระทบถึงความสัมพันธ์ของนุกับสารวัตรนะ

 

[konnarak]

 


มานั่งรอออออออออออออออ

[||WiTHOuT_YoU||]

 

ทำให้อยากรู้แล้วจากไปอีกแล้ว ไม่เอาน้า อย่าทำแบบเน้

 

[kunkai]

มาเต้นให้กำลังใจคนเขียน
 
สู้ๆค้าบ

[kororo]

จองด้วยเล่มนึงนะครับ PM ส่งไปให้แล้ว (แต่ไม่รู้ว่ารับได้หรือเปล่า แบบว่า ส่งไม่ค่อยเป็นอ่ะ คนแก่ก็งี้แหละ อย่าถือเลยนะ)

ว่าแต่ ... อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อหน่อยเหอะนะ อยากรู้ว่าธนาภพเป็นอะไร อ่านค้าง ๆ แบบนี้แล้วอยากขาดใจตาย (ผู้แต่งคงเข้าใจความรู้สึกของการโดนทำอะไรค้าง ๆ คา ๆ นะครับ ว่ามันทรมานขนาดไหน อิอิอิ)

รออยู่นะครับ รีบกลับมาต่อน้า 

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ครับ หยุดต่อกันสามวันหวังว่าทุกคนคงได้พักผ่อนและได้บุญกันนะครับ

จากบทที่ 13
....อธิคมรับคำสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปจับแขนอนุภาพแต่ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้ว จึงกระโจนพรวดเดียวถึงพื้น วิ่งตรงลิ่วกลับไปยังจุดปีนเขา
อธิคมวิ่งตาม พยายามจะกวดให้ทันอนุภาพ แต่ชายหนุ่มวิ่งเร็วมาก เร็วจนเขาตามแทบไม่ทัน
..........

บทที่ 14

14

ระยะทางจากร้านกาแฟถึงจุดปีนเขาไม่ไกลมากนัก หากอนุภาพรู้สึกราวกับว่ากำลังวิ่งข้ามภูเขาสักสองสามลูก แม้จะเร่งความเร็วฝีเท้าเพียงใดก็ยังไม่ถึง ระยะทางประหนึ่งว่าจะยืดออกไป...ห่างออก จนเขาเหนื่อยแทบขาดใจ
เสียงของตฤณตื่นตระหนก...บอกเขาสั้นว่าๆ ธนาภพพลาด...ตกลงมา...คุณนุ รีบมาด่วน
...ด่วนแล้ว...เขากำลังวิ่งสุดชีวิต แต่ทำไมไม่ถึงเสียที
...ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ตฤณบอกแค่ว่าภพพลาด ตกลงมา ไม่ได้บอกว่าเป็นอย่างไร
หรือตฤณอาจจะพูด แต่โสตประสาทของเขาไม่ได้ยินประโยคต่อมาเสียแล้ว
"ไม่นะ...ไม่...ไม่..." อนุภาพพึมพำเสียงหอบ ในที่สุดระยะทางอัห่างไกลก็จบลง เขาวิ่งมาถึงเชิงเขาที่กลุ่มคนกำลังยืนมุงกันอยู่ เสียงคนร้องโหวกเหวก
...ตฤณอยู่ไหน...อัสนัยล่ะ...อยู่ไหน...แล้วธนาภพ...อยู่ไหน
"ไม่...ไม่นะ...ไม่..." อนุภาพแหวกกลุ่มคนที่กำลังมุงอยู่ ในใจร่ำร้องอยู่ตลอดเวลายว่าขออย่าให้สิ่งที่เขากำลังจะเห็นเป็นสิ่งที่เขากำลังกังวลอยู่ในใจ เสียงในหัวเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า...ไม่...ไม่...ไม่...ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขากลัวเลย...
ทันที่ที่แหวกไทยมุงไปจนถึงด้านหน้า อนุภาพก็ได้เห็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น สายตาเขาเบิกกว้าง มองไปยังร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น
แม้เห็นเพียงด้านหลัง เขาก็รู้ว่าเจ้าของร่างนั้นคือใคร
"ไม่" อนุภาพตะโกนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงใดออกมาจากริมฝีปาก เรารู้สึกประหนึ่งว่ามีมือแข็งแรงราวคีมเหล็กกำลังบีบคอเขาอยู่...เจ็บจนแทบจะขาดใจ
"โธ่...ภพ...ไม่นะ...ไม่...ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้"
หัวใจอนุภาพเหมือนถูกฉีกกระชาก กายดังถูกมือยักษ์จับเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้า ลอยคว้างห่างออกไปแทบมองไม่เห็นพื้นดิน นัยน์ตาพร่าเลือน หมอกสีเทาหม่นเคลื่อนเข้ามาบดบัง ม่านน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นยิ่งทำให้เขาสูญเสียการมองเห็น มือของอนุภาพเอื้อมออกไปไขว่คว้าหาหลักยึด แต่รอบข้างมีเพียงอากาศบางเบา สิ่งที่คว้าได้มีแต่ความว่างเปล่า
...ทำไม...ทำไมสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้น ทำไมต้องเกิดขึ้นแบบนี้ ทำไมต้องเกิดขึ้นกับธนาภพ เกิดขึ้นกับคนที่เขาเคยรักมาก เกิดขึ้นกับคนที่ยังรักเขาอยู่ไม่คลาย
อย่านะ...อย่าพรากธนาภพไป ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในช่วงเวลาที่ยังไม่เข้าใจกัน เขาไม่อยากให้ธนาภพจากเขาไปแบบนี้
...ไม่...
"คุณนุ" เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นข้างหู มือแข็งแรงจับต้นแขนทั้งสองข้างของเขาตรึงเอาไว้ไม่ให้ทรุดฮวบลงกับพื้น
...เขากลับมาถึงพื้นแล้ว แข้งขาอ่อนแรงจนแทบทรงตัวไม่ได้ สองเท้าที่วางอยู่บนพื้นเหมือนขี้ผึ้งกำลังหลอมละลายเพราะถูกไฟแผดเผา
ภาพพร่ามัวที่อยู่ตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นอีกครั้ง อนุภาพเริ่มกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
...ความจริงที่อยู่บนพื้นเบื้องหน้า...ความจริงที่เจ็บปวดยิ่งนัก
ธนาภพจากไปแล้ว จากไปชั่วชีวิต อย่างที่เขาเพิ่งจะพูดกับอดีตคนรักเมื่อไม่นานนี้ว่า "ขออย่าเจอกันอีกเลย"
...ทำไมเป็นจริงเร็วนัก...
เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ ขออย่าเจกกันอีกเลยไม่ได้หมายความว่าให้ความตายพรากให้จากกัน
...ไม่ใช่...โธ่...ไม่ใช่
...หรือนี่เป็นความฝัน...เขากำลังฝันไป...
--ไม่ใช่ความฝัน...นี่คือความจริง
ความจริงที่ว่า...ธนาภพจากไปแล้ว...ตลอดกาล เขาจะไม่ได้เจอธนาภพอีกแล้วในชีวิตนี้...

อธิคมถอนหายใจหนักๆ เบือนหน้าจากอนุถภาพที่นั่งนิ่งหน้าศพของธนาภพเป็นชั่วโมง ตลอดทางที่เขาพาอนุภาพเดินทางเข้าเชียงใหม่ ชายหนุ่มเฝ้าพร่ำรำพันว่าธนาภพทำเองหรือไม่ใช่ ธนาภพพลาดเองหรือไม่ได้พลาด ธนาภพทำหรือ...ภพทำไมทำแบบนี้...ทำไม...ทำไม
เขาทำตัวไม่ถูก ในชีวิตการเป็นตำรวจเขาพบเห็นความตายมาหลายครั้ง แม้แต่การเป็นคนมอบความตายให้กับคืนอื่นเขาก็เคยทำ แต่ความตายของธนาภพทำให้เขาวางตัวไม่ถูก เขาพยายามปลอบใจอนุภาพก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาปลอบโยนอีกแล้ว หากอนุภาพตอบโต้เขาบ้างเขาก็คงจะรู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่ชายหนุ่มเอาแต่นิ่งเงียบ คำเดียวที่เขาปลอบก็คือ "คุณนุ คุณยังมีผมนะครับ"
"สารวัตรครับ เราจะกลับคืนนี้เลยนะครับ เที่ยวบินสี่ทุ่ม ญาติของคุณธนาภพจะเอาศพกลับกรุงเทพเลยคืนนี้" ตฤณเดินมาหยุดยืนข้างๆ อธิคม พูดขึ้นเบาๆ ปรายตาไปมองอนุภาพที่นั่งนิ่งอยู่ไม่ไหวติง
"แล้วคุณนุ"
"ปล่อยให้อยู่คนเดียวซักพัก เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง คุณนุเป็นคนเข้มแข็ง ถ้าเขาผ่านช่วงอ่อนแอไปได้ เขาจะแกร่ง" ตฤณยกมือขึ้นบีบไหล่อธิคมเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องช้าๆ
...ตฤณเข้าใจอนุภาพถึงขนาดนั้นเลยหรือ...ทำไมเขาไม่รู้ว่าจะปลอบคนรักอย่างไร
--ตฤณทำงานกับอนุภาพมานานย่อมรู้จักกันดี เขาเพิ่งมาเพียงสองปี ยังต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ
...แค่สองปีเขายังรักอนุภาพได้เพียงนี้ แล้วธนาภพเล่า...สิบปี...สิบปีเชียวนะที่รักกัน ไม่รวมอีกห้าปีที่ธนาภพเฝ้าหมุกมุ่นอยู่กับอดีตคนรัก และอีกสองปีที่แม้จะเห็นแล้วว่าอนุภาพเป็นแฟนเขา แต่ธนาภพก็ยังไม่ยอมตัดใจ
เขาเสียอีก ไม่ถึงครึ่งค่อนของธนาภพเลย เขาไม่เคยรู้สึกถึงความรักมาก่อน ตั้งแต่เป็นหนุ่ม เขาเอาแต่เจ้าชู้ไปวันๆ คบกับคาเพียงไม่กี่เดือนและทุกครั้งก็เป็นเรื่องความใคร่ ไม่มีความรักความผูกพันมาเกี่ยวข้อง
...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขา
อาจเป็นครั้งแรกของธนาภพเหมือนกัน
...แต่ไม่ใช่ครั้งแรกของอนุภาพ
...ทำไมรู้สึกหวั่นไหวเช่นนี้...
ตฤณบอกว่าปล่อยให้อนุภาพอยู่เงียบๆ แต่เขายอมไม่ได้ เขาไม่อยากห่างอนุภาพไปเลย เขาอยากปลอบคนรักของเขา อยากให้ความอบอุ่น อยากเป็นคนที่อนุภาพจะเอนตัวลงอิงแอบพักพิง
อธิคมทรุดตัวลงนั่งข้างคนรัก สอดแขนเข้าโอบเอวชายหนุ่มไว้แล้วดึงตัวเข้าแนบตัว อีกฝ่ายโอนอ่อนตาม เอนศรีษะซบลงตรงไหล่ของนายตำรวจ
"คุณนุ พูดอะไรกับผมบ้างสิครับ อย่าเอาแต่นิ่งเงียบแบบนี้ คุณกำลังทำให้ผมกลัว กลัวว่าจะ..."
"กลัวจะฆ่าตัวตายหรือครับ ผมไม่ทำหรอก" อนุภาพเสียงเบาหวิว
"อย่าพูดอะไรแบบนี้สิครับ"
"สารวัตร...ภพฆ่าตัวตายหรือเปลา ผมกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่ผม..." เสียงอนุภาพสั่นเครือ กำลังใกล้จะร้องให้อีกครั้ง
"ไม่หรอก คุณตฤณก็บอกวาเขาพลาด ตฤณยืนมองอยู่ข้างล่าง เห็นธนาภพเอื้อมไปจับเชือก แล้วพยายามจะทรงตัว"
"ทำไม...แค่นี้เอง ภพเขาเก่งมาก คอร์สปีนเขาที่นี่มันง่ายมากเลยนะ ภพไม่น่าพลาด"
"อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ อะไรที่ไม่คาดคิดมันเกิดขึ้นได้ ธนาภพไปดีแล้ว" อธิคมปลอบ รัดวงแขนแน่นขึ้น
"ไปตอนที่เขาเสียใจผิดหวังขนาดนี้ เขาจะไปดีได้อย่างไร" อนุภาพรำพัน ซุกหน้าลงกับอกหนาของอธิคม "สารวัตรผมทำอะไรลงไป"
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ คุณนุไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าโทษตัวเอง" อธิคมดันตัวอนุภาพให้ออกห่าง มือจับไหล่ทั้งสองข้างของชายหนุ่ม มองตาอนุภาพนิ่งแล้วพูดขึ้นว่า
"คุณนุพูดกับธนาภพเพราะหวังดีใช่ไหม ไม่อยากให้เขามาจมอยู่กับอดีต และไม่ยอมตัดใจเสียที ถ้าเจตนาดีแล้ว คุณนุก็ไม่ควรมาเสียใจอีก สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น มันเป็นไปตามบุญตามกรรม"
"สารวัตร" น้ำตาอนุภาพเริ่มเอ่อ ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง จึงโผเข้ากอดอธิคม ร้องให้สะอึกสะอื้น
"คุณนุ" อธิคมเรียกชื่อคนรักเสียงนุ่ม กระชับวงแขน ถ่ายทอดความอบอุ่นให้คนรัก ในใจเขาอยากจะปลอลด้วยคำพูดปลอบประโลมมากกว่านี้ แต่คิดได้ว่าอยู่เงียบๆ น่าจะดีกว่า ปล่อยให้อนุภาพร้องให้จนพอ ปล่อยให้ชายหนุ่มซุกอกกว้างเข้มแข็งของเขา เสียใจกับเรื่องนี้ให้พอด เพื่ออนาคตที่เขากับอนุภาพจะก้าวเดินไปพร้อมกันอย่างมั่นคง ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ทิ้งไว้ในความทรงจำ

แม้งานศพของธนาภพจะผ่านไปแล้วเดือนกว่า แต่อธิคมสังเกตว่าอนุภาพดูเงียบขรึมลงไปกว่าเดิมตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่ เขาให้เหตุผลตัวเองว่าเพราะอนุภาพงานยุ่งและเหนื่อยล้าจึงไม่สดใสเช่นเคย
คืนนี้อธิคมซื้อบัตรชมการแสดงละครเวทีมาสองใบ ตั้งใจจะชวนอนุภาพออกไปชมด้วยกัน อนุภาพอิดออด บอกว่าว่าไม่อยากออกไปไหน อธิคมออดอ้อนบอว่าอนุภาพน่าจะออกจากบ้านไปผ่อนคลายสมองบ้าง
"อยู่บ้านก็ผ่อนคลาย" อนุภาพให้เหตุผล "ถ้าสารวัตรไม่กวนจนปวดขมับ"
อธิคมไม่สนคำประชด "ไปทำอะไรอย่างอื่นบ้าง คุณนุทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ละครเพลงนี้ดีมากเลยนะ เขามาจากอเมริกาโน่นแน่ะ เห็นว่าดังระดับโลบก" อธิคมชักชวน
"ดูละครเพลงนี่นะ" อนุภาพไม่เชื่อว่าอธิคมจะคิดอะไรแบบนี้ได้ ถ้าไปดูต่อยมวยล่ะค่อยเข้ากับตัวคนชม "สารวัตรอยากดูหรือไง"
"เปล่า เอ๊ย ครับ ก็คิดว่าคุณนุน่าจะชอบ เป็นละครเพลง มีร้องมีเต้น ครบทุกรส เปรี้ยวหวานมันเค็ม ไปน่า จะได้ดูได้ฟังอะไรเพลินๆ ผมอยากให้คุณนุออกไปทำอะไรบ้าง"
อนุภาพหยุดยืนอยู่หน้าตู้เย็น มองภาพสะท้อนของนายตำรวจมือปราบผ่านผนังตู้เย็นที่เป็นสแตนเลสสะท้อนเงา อธิคมสวมเครื่องแบบสีกากีเข้ม ในมือถือตั๋วชมละครเพลงสองใบ ดูขัดกันกับบุคลิกของตัวเอง
อนภาพหันไปหานายตำรวจ ดึงตั๋วในมือของอธิคมาพลิกดู "Song and Dance สารวัตรรู้ไหมมันเรื่องเกี่ยวกับอะไร"
อธิคมส่ายหน้า "จากความรู้ภาษาอังกฤษอันน้อยนิดของผม ต้องมีการ้องเพลงและเต้นรำกันแน่ ชื่อก็บอกอยู่ ท่าทางน่าสนุก"
อนุภาพยิ้มบางๆ รู้สึกขำกับสิ่งที่อธิคมพยายามจะทำให้เขา
"สารวัตร แค่ได้ออกไปนั่งดื่มอะไรเย็นๆ กับสารวัตรก็พอแล้ว ไม่ต้องลงทุนถึงขนาดนี้"
"เสียเงินมาแล้วนะจ๊ะ" อธิคมยิ้ม "ยังไงก็ต้องไป ดีเหมือนกัน ผมจะได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น"
...อย่างอธิคมนี่นะจะสนุกกับละครเวที อนุภาพส่ายหน้า แล้วบอกให้สารวัตรผู้รักเสียงเพลงและการเต้นรำไปอาบน้ำเพื่อนเตรียมตัวเดินทางไปชมการแสดง

การแสดงสนุกมาก สองชั่วโมงของละครเพลงทำให้อนุภาพรู้สึกผ่อนไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาชมการแสดงบนเวทีโรงละครใหญ่ที่สุดของประเทศไทยที่เขาได้ยินชื่อมาบ่อยครั้ง หันไปทางอธิคมก็เห็นว่านายตำรวจดื่มด่ำกับบรรยากาศการแสดงจนหลับลึกตั้งแต่การแสดงเริ่มต้นได้ไม่นาน แล้วนั่งซึมอยู่กับที่ระหว่างพักการแสดง และหลับอีกรอบที่สองจนถึงตอนนี้ อธิคมคงเหนื่อยมาก เขาสังเกตเห็นอธิคมหาวบ่อยๆ ตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้าน
อนุภาพยิ้มมุมปาก ก้มลงกำลังจะปลุกคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ แต่ทันใดก็มองเห็นร่างสูงโปร่งของคนที่เขาไม่อยากพบเจอเดินตรงรี่เข้ามาหา
กษิดิษฐ์...จองล้างจองผลาญกันจริงๆ กรุงเทพฯ ก็ออกกว้างขวาง แต่ก็ยังมาเจอกันอีกจนได้
"คุณนุ เจอกันอีกแล้ว ยังแต่แก่ใจมาดูละครอีกหรือครับ" กษิดิษฐ์ไม่ทักทาย เปิดฉากทันทีที่เดินมาถึงตัว
"ทำไมผมจะมาดูไม่ได้"
"คงหายเสียใจจากการตายของคนรักเก่าแล้วล่ะสิ" กษิดิษฐ์นัยน์ตาโกรธเกรี้ยว "คุณนี่ช่างแย่งจริงๆ นะ แย่งพี่คมจากผมไปไม่พอ ยังแย่ง...ไม่ใช่สิ...ยังมาพรากธนาภพไปจากผมอีก"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" อนุภาพมองหน้ากษิดิษฐ์นิ่ง ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหน้าคมเฉี่ยวคนนี้กำลังพูดเท่าใดนัก
"ผมกันมาหาคุณภพแล้ว อุตส่าห์ตัดใจจากพี่คม แต่ไม่ทันข้ามวัน คุณก็ทำให้คุณภพตาย แย่งเขาจากผมไปอีกคน ผมไม่รู้คุณพูดอะไรให้คุณภพเสียใจมากมาย เขาไม่ยอมพาผมขึ้นปีนเขาอีก บอกแต่ว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่ใยดีผม ไม่ว่าผมจะอ้อนวอน ไม่ว่าผมจะปลอบ พูดจาอะไรด้วยก็ไม่สนใจ ปีนเขาหนีผมไปหน้าตาเฉยๆ"
"หยุดพูดนะกษิดิษฐ์ อย่ามาปรักปรำผม อย่ามาเป็นอันธพาล กล่าวหาผมแบบนี้" อนุภาพเสียงแข็ง เริ่มอารมณ์คุกรุ่น
กษิดิษฐ์ไม่ยอมแพ้ เสียงแข็งไม่แพ้กัน "จำไว้นะอนุภาพ ผมเสียพี่คมไป เสียคุณภพตามไปอีกคน ผมไม่ยอมหรอก"
"ภพเขาไม่เคยเป็นอะไรกับคุณ อย่ามากล้าพูดว่าคุณเสียภพไป กับสารวัตรอธิคม เขาก็ชัดเจนว่าไม่เคยรักคุณ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาคร่ำครวญว่าเสียสารวัตรไปเหมือนกัน คุณไม่เคยได้ใครทั้งนั้น ไม่เคยเป็นของใคร ไม่ต้องมา..."
"คุณนุ" อธิคมรู้สึกตัว แหงนหน้ามองอนุภาพที่ยืนขบกรามและพูดเสียงดัง พร้อมๆ กับกษิดิษฐ์ที่เสียงดังสวนมา ทำให้เขาต้องเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ หันหน้าไปยังผู้รุกรานที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
"ผมรักพี่คม คุณแย่งพี่คมไปจากผม"
"กษิดิษฐ์ เมื่อไหร่จะเลิกเสียที" อธิคมเสียงห้วน มองไปรอบๆ ผู้ชมคนอื่นๆ กำลังเดินออกจากโรงละคร ไฟเริ่มสว่างจ้าขึ้น ทำให้มองเห็นนัยน์ตาแดงก่ำของกษิดิษฐ์ได้ชัดเจน
"สารวัตร ไปกันเถอะ อย่าสนใจคนพูดไม่รู้เรื่องเลย" อนุภาพขยัยตัวออกจากหน้าเก้าอี้เพราะผู้ชมคนอื่นๆ ที่อยู่ในแถวเดียวกันเดินมาถึงและหยุดรออยู่ เขากับอธิคมนั่งอยู่ปลายสุดของแถว และตอนนี้กำลังขวางทางอยู่
"พี่คม คุณนุยังรุกคุณภพอยู่ พี่คมมองไม่ออกหรือไง ผมต่างหากที่รักพี่มาตลอด พี่จะไปรักคนที่เขามีสองใจทำไม" กษิดิษฐ์เสียงกร้าว
อธิคมหันขวับแล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้ากษิดิษฐ์ "หยุดพูดนะกษิดิษฐ์ พี่เคยเตือนไปแล้วไม่ฟัง บอกแล้ว่าอย่ามา..."
"ทำไม พี่คมจะต่อยผมหรือ ผมพูดแทงใจดำล่ะสิ" กษิดิษฐ์ไม่มีท่าทีเกรงกลัว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ท้าทายเต็มที่
อนุพภาพเดินห่างออกไปแล้ว อธิคมมองตาม ใจหนึ่งอยากจัดการกษิดิษฐ์ให้เรียบร้อย แต่ใจหนึ่งก็ห่วงอนุภาพเพราะไม่รู้ว่ากษิดิษฐ์เข้ามาหาอนุภาพตั้งแต่ตอนไหนเพราะเขานั่งหลับอยู่
"จำเอาไว้นะ ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเห็นว่ามาระรานคุณนุอีก พี่จะไม่ใจดีอีกแล้ว" อธิคมเน้นเสียงผ่านไรฟัน ใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะรีบผละไป ตรงลิ่วตามไปหาอนุภาพที่กำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังทางออกด้านหน้าโรงละคร
"พี่ห้ามผมไม่ได้หรอก ยังไงผมก็ไม่ยอม" เสียงกษิดิษฐ์ดังตามหลังมา แต่นายตำรวจหนุ่มไม่สนใจจะฟังแล้ว สองเท้าเขาเร่งฝีเท้าขึ้น เพื่อตามอนุภาพให้ทัน
พ้นจากประตูโรงละคร อนุภาพหยุดยืนรออธิคมที่กำลังจะก้าวถึงตัวเขาพอดี
โชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติมอธิคม ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากเรียกอนุภาพ เสียงสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
"สารวัตร"

----

[Eis]

^
^
^
ขอจิ้มก้น พี่นายก่อนนะครับ ... เนื้อเรื่องสนุกมากมาย  น่าจะทำภาคสองลงเล่มด้วยนะครับ
หนังสือออกวางแผงเมื่อไหร่แจงกันด้วยนะครับผม ขอบคุณครับ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[M@nfaNG]

คิดไปคิดมาสงสารธนาภพจัง แต่ทำไงได้ล่ะ แต่อีตากษิดิษฐ์นี่ชื่อเขียนยากแล้วยังน่ารำคาญจริงๆเลยนะเนี่ย

[both^^]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ธนาภพ น่าสงสารอ่ะ
เป็นเรา เราก้อมีปมไปตลอดชีวิตแหละ

สงสารคุณนุ
แต่คุณนุทำถูกแล้ว
ที่เหลือก็ตามแต่บุญกรรม

กษิดิษฐ์ นี่ร้ายที่สุดในโลกหรือเปล่า

[jokirito]

สงสารคุณนุที่สุด 


ว่าแต่ใครมาเรียกสารวัตรอีกหว่า  คนรู้จักทั่วบ้านทั่วเมืองจริงๆ

[katawoot]

คิดไปคิดมาสงสารธนาภพจัง แต่ทำไงได้ล่ะ แต่อีตากษิดิษฐ์นี่ชื่อเขียนยากแล้วยังน่ารำคาญจริงๆเลยนะเนี่ย

อิ อิ รู้ใจคนเีขียนจังเลย เวลาผมพิมพ์ชื่อกษิดิษฐ์นี้แทบต้องก้มมองแป้นทุกที พิมพ์ยากอ่ะ
ขอบคุณนะครับ
 

หนังสือคดีรัก ภาคหนึ่ง พร้อมจำหน่ายวันที่ 14 กุมภาพันธ์ครับ โรงพิมพ์เพิ่งโทรมาบอกว่าส่งของได้แน่
ยังไงก็ฝากอุดหนุนด้วยนะครับ พรุ่งนี้จะมาบอกวิธีการซื้อ (คืนนี้จะขอไปนั่งคิดนอนคิดก่อนว่าจะขายยังไงดี)
หัวการตลาดเราไม่มีซะด้วยสิ คิดแต่อยากจะพิมพ์อย่างเดียว 

[MiTo™]

บทที 11 ครับ ขอโพสตอนบ่ายแก่ๆ ทิ้งอะไรไว้ให้อ่านจะได้มีใครคิดถึงผมบ้าง   หนังสือคดีรัก ภาค 1 กำลังพิมพ์อยู่ที่โรงพิมพ์ ใกล้จะเสร็จแ้ล้ว อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบบ
ซื้อหนึ่งเล่มแถมลายเซ็น
ซื้อสองเ่ล่มแถมสองที่คั่นหนังสือ (ที่แอบไปจิ๊กมาจากร้านนายอินทร์)
ซื้อสามเล่มแถมกายคนเขียน
ซื้อสี่เล่มแถมหัวใจคนเขียน
ซื้อห้าเล่มแถมทั้งกายทั้งใจ

โปรโมชั่นน่าสนใจมาก ๆ ครับ 

ซื้อสักสามเล่นจะได้ตัวคนเขียนแถมมาใช่ไหมครับ







จะเอามาทดสองทางวิทยาศาสตร์ ตัดโน้น ผ่านี้ เล่น ๆ  แก้เซ็ง   

[pongsj]

จะเศร้ารันทดไปไหนคับเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย

[katawoot]

บทที 11 ครับ ขอโพสตอนบ่ายแก่ๆ ทิ้งอะไรไว้ให้อ่านจะได้มีใครคิดถึงผมบ้าง   หนังสือคดีรัก ภาค 1 กำลังพิมพ์อยู่ที่โรงพิมพ์ ใกล้จะเสร็จแ้ล้ว อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบบ
ซื้อหนึ่งเล่มแถมลายเซ็น
ซื้อสองเ่ล่มแถมสองที่คั่นหนังสือ (ที่แอบไปจิ๊กมาจากร้านนายอินทร์)
ซื้อสามเล่มแถมกายคนเขียน
ซื้อสี่เล่มแถมหัวใจคนเขียน
ซื้อห้าเล่มแถมทั้งกายทั้งใจ

โปรโมชั่นน่าสนใจมาก ๆ ครับ 
ซื้อสักสามเล่นจะได้ตัวคนเขียนแถมมาใช่ไหมครับ
จะเอามาทดสองทางวิทยาศาสตร์ ตัดโน้น ผ่านี้ เล่น ๆ  แก้เซ็ง   

กลั๊ว กลัว
คุร clearest จะใจร้ายกับผมไปถึงไหนนี่ นึกว่าจะมีแต่โน๊อากับsasi และอีกหลายๆ คน
 
แต่ถ้าทำกับผมได้ลงคอก็เอาเลยครับ
จะแก้ผ้านอนแผ่หราให้ผ่าสำรวจตามใจชอบ 

เอ่อ ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่ามันเศร้าๆ นะ แต่งอะไรเศร้าแล้วมันเศร้ายังไงไม่รู้ ปกติมันไม่เคยแต่งอะไรเศร้าอ่ะครับ แต่มันออกมาเศร้าได้ยังไงไม่รู้ สงสัยเพราะผู้เขียนยังสะบักสะบอมจากพิษรักอยู่มั๊ง นิยายมันเลยติดเชื้อมาจากชีวิตจริง แต่อีกหน่อยก็หวานแล้วล่ะครับ มันมีขึ้นๆ ลงๆ อ่ะนะ อัพแอนด์ดาวน์

บทที่ 14 ช่วงที่สอง อ่านเล่นๆ ก่อนกลับบ้านครับ โทษทีนะ แต่ละบทมันค่อนข้างยาวๆ ไงไม่รู้ พอดีผมไม่ค่อยคุ้นกับอะไรสั้นๆ
ครึ่งเรื่องมาแล้วนะ รู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มต้น 555

พ้นจากประตูโรงละคร อนุภาพหยุดยืนรออธิคมที่กำลังจะก้าวถึงตัวเขาพอดี
โชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติมอธิคม ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากเรียกอนุภาพ เสียงสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
"สารวัตร"
ทั้งอธิคมและอนุภาพหันตาม ชายหนุ่มสองคนใบหน้าคล้ายกันราวกับฝาแฝดยืนอยู่ไม่ไกล ร่างสูงกล้ามเนื้อเป็นมัดเพราะใส่ชุดสีขาวรัดรูปเดินเข้ามาทักพร้อมส่งยิ้มกว้าง
อนุภาพถอนหายใจ หันไปมองอธิคม ฝ่ายนั้นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเจอเป๊กกับโป้ง...อดีตของเขาที่เป็นพี่น้องคู่หูเข้ามาประชิดตัว
"ไม่นึกว่าสารวัตรจะดูละครเวทีเป็นด้วย" คนแรกพูด
"แปลกแต่จริง" คนที่สองประสานเสียง ใบหน้ายิ้มๆ
"สารวัตรหรือ" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุ" อธิคมหันไปทำเสียงโอดครวญ กลัวว่าอนุภาพจะเข้าใจผิดอีก
"ผมจะไปรอที่รถ" อนุภาพบอกเสียงเรียบ แล้วหันหลังเดินตรงไปยังบันไดเลื่อน อธิคมรีบเดินตามแต่พี่น้องรูปหล่อทั้งสองรีบคว้าแขนไว้
"สารวัตรเดี๋ยวก่อนสิครับ นี่โป้งนะครับ ไม่ใช่ผีที่ไหน"
"ทำไมรีบเดินหนีล่ะ ไม่อยากให้เป๊กเห็นเด็กใหม่สารวัตรหรือไง" คนที่เป็นน้องชายทำเสียงเง้างอด
"สารวัตรเปลี่ยนรสนิยมไปนะ เคยชอบเพลงร๊อค ไหงกลับมาชอบเพลงคลาสสิค"
"พี่ต้องไปแล้ว" อธิคมสลัดแขน เดินตามอนุภาพไปโดยเร็ว แต่พี่น้องสองหนุ่มยังเดินตาม
"พี่คม จะรีบไปไหน คุยกันก่อนสิ" โป้งร้องเรียก
"เขาบอกว่าจะไปรอที่รถ ไม่ได้ยินหรือไง" เป็กประสานเสียงตามเช่นเคย
อธิคมส่ายหน้า สองพี่น้องนี้พูดสลับกันคนละประโยคอย่างน่ารำคาญ ทั้งจะยื้อยุดฉุดเอาเขาไว้เสียให้ได้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าในอดีตเขาจะเคยมีอะไรกับสองหนุ่มพร้อมกันๆ
...ตอนนั้นทนได้ยังไงวะ...อธิคมคมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้ววิ่งเหยาะๆ ตามหลังอนุภาพไป
...บ้าจริงๆ กษิดิษฐ์เพิ่งลุยอนุภาพไปหมาดๆ ยังไม่ไปถึงไหน เจออีกสองหน้าโรงละคร ทำไมวันนี้ถึงซวยแบบนี้...
...รู้อย่างนี้นอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านซะก็ดี
...ซวย...ซวยจริงๆ...
อธิคมส่ายหน้าหงุดหงิด แต่ต้องหยุดชะงักทันใดเมื่ออนุภาพที่เดินลิ่วๆ อยู่หน้าเขาหยุดกระทันหัน
"คุณนุ มากับสารวัตรหรือครับ" เสียงทักอนุภาพดังขึ้น
อธิคมถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกระลอก เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งเสียงทักทายให้คนรักของเขา
ใบหน้าของศรุตยิ้มเรียบ ทักทายอนุภาพแต่มองมาที่เขา ส่งประกายสายตาราวกับว่าสะใจเป็นยิ่งนัก
"เห็นสารวัตรอยากได้ตั๋วมาก ที่แท้ก็จะมาดูกับคุณนุนี่เอง"
ศรุต...พูดออกมาได้ ทำไมศรุตพูดได้หน้าตาเฉย เขาเจอศรุตที่บูธขายตั๋วโดยไม่ตั้งใจ พอซื้อตั๋วเสร็จ เขาเดินสวนกับศรุตห่างๆ ไม่ได้พูดหรือทักทายอะไรกันด้วยซ้ำ
...อนุภาพจะเข้าใจว่ายังไงกันนี่...
"คุณ...อนุภาพพยายามนึกชื่อของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่เข้ามาทักทาย "ศรุตครับ" ศรุตแนะนำชื่อตัวเอง
"มาคนเดียวหรือครับ" อนุภาพถาม
"เปล่าครับมากับเพื่อน ชื่อเจอาร์" ศรุตหันหน้าไปยังชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ท่าทางคงเป็นคนมีชื่อเสียงเพราะกำลังถูกกลุ่มสาววัยรุ่นห้อมล้อมอยู่
"สารวัตรคงจำเจอาร์ได้" ศรุตเน้นเสียง
...จำได้สิ...เจอาร์ชอบใส่ชุดหนังเล่นซาดิสม์ แล้วให้เขาฟาดฝ่ามือแรงๆ จนแดงไปทั้งตัว...อธิคมนึก
...บ้าจริงๆ คืนนี้เจอแจ๊คพอต
"เจอาร์ก็บ่นว่าอยากเจอสารวัตรอีกครั้งอยู่เหมือนกัน" ศรุตไม่นำพาต่อใบหน้าผะอืดผะอมของอธิคม และใบหน้าเรียบนิ่งของ "แฟนใหม่" ของคนเจ้าชู้
...คราวนี้เป็นยังไงล่ะ...เป็นแฟนอธิคมนะไม่ง่ายนักหรอก...คิดว่าเก่งหรือที่ปราบพยศคนเจ้าชู้อย่างอธิคมได้ อยากจะรู้นักว่าจะทนได้ซักกี่น้ำ อนุภาพจะอยู่กับอธิคมได้นานแค่ไหน
...แม้จะถึงปีก็จริง แต่ไม่ตลอดไปหรอกคุณอนุภาพ อธิคมทิ้งเขาแล้ว ทิ้งเจอาร์ ทิ้งคนที่เขารู้จักอีกหลายคน ไม่นานก็ต้องทิ้งคุณ...เขาให้เวลาสองปีเป็นอย่างมาก
ศรุตสนุกกับสิ่งที่เห็น สนุกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สนุกกับการได้เห็นสีหน้าของอธิคมที่ทำเหมือนจะกระโจนเข้ามาขย้ำเขาให้แหลกคามือ แต่อีกใจหนึ่งลึกๆ เขากลับเสียใจ...
เสียใจที่เห็นอธิคมเป็นทุกข์เป็นร้อนกับ "เด็กใหม่" คนนี้...เด็กใหม่ที่หน้าตาสู้เขากับเจอาร์หรืออีกหลายต่อหลายคนไม่ได้เลย เสียใจที่เห็นว่าอธิคมยังอยู่กับอนุภาพอยุ่แม้เวลาจะผ่านไปเป็นปีแล้ว
...นานกว่าที่เคยให้กับเขา ...นานกว่ามาก...
ศรุตยิ้มเมื่อทั้งสองเดินผ่านหน้าเขาไม่...ไม่อำลา อนุภาพไม่พูดอะไร ทำหน้านิ่ง ก้มศรีษะให้เขานิดหน่อยแล้วเดินผ่านไปเฉยๆ ส่วนอธิคมไม่มองเขาด้วยซ้ำ เดินตามแฟนไปอย่างรีบเร่ง
เขาสนุกจริงหรือ...ศรุตถามตัวเอง สนุกที่เห็นสองคนนี้เข้าใจผิดกัน หรือเขาเสียใจที่ไม่ได้เป็น "คนนั้น" ของอธิคม เป็นคนที่อธิคมเดินตามง้อ

อนุภาพนั่งนิ่งเงียบตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน อธิคมไม่ชวนคุยเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะทำอะไรบ้าบิ่นเพราะอนุภาพเป็นคนควบคุมพวงมาลัยรถ
ครั้นเดินเข้ามาในห้องชุด ลูกระเบิดเวลาก็ถูกถอดสลักเพราะอธิคมพูดขึ้นว่า "อย่าไปสนใจศรุตเลยนะคุณนุ เขาไปเอาอะไรมาพูดก็ไม่รู้ นั่งทางในทั้งนั้น"
"นี่ถ้าเราอยู่ต่อ จะเจอคนเก่าๆ ของสารวัตอีกกี่คน" อนุภาพเสียงเข้ม ยืนมองผนังนิ่ง สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ
"โธ่คุณนุ จะพูดเรื่องนี้ทำไมเล่า"
"ใครก่อนใครหลัง สารวัตร แฝดชุดขาวสองคนนั้นสารวัตรก็ไม่เว้นเลยหรือ ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ แล้วทำไมเขาเรียกว่าสารวัตร ผมจำได้วาเลื่อนยศตอนที่สารวัตรเริ่มจีบผมไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ คนเหล่านั้นควรจะเรียกสารวัตรว่าผู้กอง"
"ศรุตก็เรียกผมว่าผู้กอง มารู้ว่าผมเลื่อนยศตอน..."
"ตอนเราไปทานอาหารที่อาเบดีนซ์ วันครบรอบหนึ่งปีของเรา ทำไมผมจะจำไม่ได้ ที่นี้สารวัตรบอกเรื่องแฝดหลุดโลกสองคนนั่นมาซิ" อนุภาพคาดคั้น ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยขุดคุ้ยเรื่องเด็กเก่าๆ ของอธิคม แต่คืนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว แค่ออกไปดูละคร เจอะเจอมาตั้งสี่คนพร้อมกัน นี่ถ้าไปผับด้วยกันมิเจอเป็นโหลเลยหรือ
...ไม่ใช่สิ...ห้าคน...ลืมกษิดิษฐ์ไปได้ยังไง ดาวเด่นขนาดนั้น ร้ายที่สุดก็คงไม่เกินกษิดิษฐ์
...แต่ศรุตนั้นดูร้ายเรียบๆ ลึกๆ พูดช้าๆ ใบหน้ายิ้มๆ แต่ประกายตาร้ายกว่ากษิดิษฐ์นัก
แล้วนี่เจาจะสู้กับ "อดีต" ของอธิคมได้หรือ หากกษิดิษฐ์กับศรุตพร้อมใจกันเข้ามาแย่งอธิคมกลับไป เขาจะสู้ไหวหรือ ตอนแรกนึกว่าอัสนัยจะร้ายแล้ว อัสนัยก็พูดรู้เรื่อง นิตินัยก็ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัยอะไร หมอคนนั้นที่เจอที่โรงพยาบาลก็ดูเงียบๆ อายๆ
...หรือว่าไปทำลับหลัง...เขาไม่ได้อยู่กับอธิคมตลอดเวลานี่นา
แล้วนี่จะมีใครคนอื่นโผล่ขึ้นมาอีกหรือเปล่า ใครที่อาจจะร้ายยิ่งกว่ากษิดิษฐ์ ใครที่ติดใจผู้กองรูปหล่อ...สารวัตรเสน่ห์แรงอย่างพันตำรวจตรีอธิคม!
...ฉุนอธิคมนัก โกรธตัวเองที่เกิดมารักคนเจ้าชู้
"ว่าไงครับสารวัตร" อนุภาพคาดคั้นเพราะอีกฝ่ายยังนิ่งไม่ยอมพูดอะไรต่อ
"โธ่คุณนุ จะเล่าอะไรกัน จะไปสนใจทำไม"
"ทำไมเล่าไม่ได้ เล่าไม่ได้เพราะจำไม่ได้ ไม่ได้จำ ขี้เกียจจำ ขี้เกียจเล่า หรือไม่อยากเล่า" อนุภาพเสียงเข้มขึ้น
"ก็แค่คนเก่า รู้ไปก็เท่านั้น คุณนุจะไปใส่ใจทำไมเล่า" อธิคมเสียงค่อย
"ทำไมจะสนใจไม่ได้"
"ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มันหลายคน ถ้าเริ่มเล่าก็ไม่ต้องนอนกันพอดี"
อนุภาพเม้มปาก พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วพูดวา "ทำไมต้องโยกโย้ แสดงว่าไม่อยากเล่า"
อนุภาพหันซ้ายหันขวา มองเห็นกระดาษและปากกาวางอยู่บนโต๊ะจึงเอื้อมมือไปคว้ามายื่นให้อธิคม
"งั้นเขียนมาเลย เขียนรายชื่อออกมาเลยว่ามีกี่คน ไม่ก็เรียกประชุมให้รู้แล้วรู้รอด ประกาศให้อดีตคนเก่าๆ ของผู้กองรู้ว่าอย่ามายุ่งกับเรา" อนุภาพเหลืออด ขึ้นเสียงดัง ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้
"โธ่ คุณนุ จะเขียนออกมาได้ยังไง" อธิคมครางเสียงอ่อย
"เขียนไม่ได้เพราะผู้กองเขียนได้ไม่หมดใช่ไหมล่ะ หรือว่าไม่อยากเขียน"
"เรียกผู้กองทำไมเล่า" อธิคมบ่นอุบอิบ "ผมผิดตรงไหน"
"ทำไมคนเก่าสารวัตรถึงเยอะนัก เยอะจนนึกชื่อได้ไม่หมดหรือไง กี่ร้อยกี่พัน แล้วนี่คนใหม่ๆ จะโผล่มาอีกหรือเปล่า"
"ผมจะไปรู้ได้ไง คุณนุ มีเหตุผลหน่อยสิครับ อดีตก็คืออดีต ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป จะขุดมันขึ้นมาทำไม" อธิคมเริ่มฉุน อนุภาพไม่ยอมเลิกพร่ำเรื่องคนเก่าๆ ของเขาเสียที
อนุภาพนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ ราวกับเห็นด้วย จนอธิคมคิดได้ว่าตัวเองพูดผิดไปถนัด
"คุณนุ เงียบทำไม"
ถ้าเป็นตอนหยอกเย้ากัน อธิคมก็จะล้อวาอนุภาพเข้าโหมดนิ่งเงียบอีกแล้วเพราะงอน เขาก็จะยื่นนิ้วไปหาปุ่มกดให้ออกจากโหมดไร้เสียง แล้วก็ล้อเลียนให้ชายหนุ่มหัวเราะ
ตอนนี้อนุภาพไม่ได้งอน แฟนเขากำลังโกรธ โกรธที่อยู่ดีๆ เจอเด็กเก่าเขาไปถึงสี่คน ไม่นับเจอาร์คนที่ห้าที่ยืนอยู่เฉยๆ
พักหลังเขาสังเกตว่าอนุภาพความอดทนน้อยลง และเข้าโหมดนิ่งเงียบบ่อยขึ้นและนานขึ้น จนบางครั้งเขาต้องเลี่ยงออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียวอย่างที่ตฤณเคยบอก
อนุภาพถอนหายใจช้าๆ ก่อนพูดวา "ใช่ อดีตควรจะผ่านไป แต่อดีตของผู้กองกลับมาอยู่แทบทุกอาทิตย์ จะให้ผมสู้กับอดีตของผู้กอง หรือให้ผมอดทนกับอดีตของผู้กอง หรือทิ้งไป"
"โธ่คุณนุ อย่าพูดแบนี้สิครับ" อธิคมเสียงแผ่ว พอถึงตอนแบบนี้ คนเจ้าคารมอย่างเขาก็จนคำพูด นึกโกรธตัวเองนัก ตอนนี้เขาจำคำพูดของอาวุธที่เคยบ่นให้เขากับธงรบอยู่บ่อยๆ ว่า เขาทั้งสองคนถนัดแต่ยียวนกวนประสาท เจ้าชู้ชีกอ แต่พอตอนซีเรียส ได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
อนุภาพนั่งลง หมดแรงจะเถียง ไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว
......

http://upic.me/i/sf/lovecasecover.jpg

[OhhO16]

ใครมาอีกอ่ะ

[M@nfaNG]

เป็นแบบอนุภาพก็เหนื่อยนะ มันก็ต้องน๊อตหลุดกันบ้าง เจอทุกวันทีละหลายๆคน
 แต่สารวัตรนี่ทำไมอดีตเยอะเป็นหางว่าวขนาดนี้ มันน่าไม๊เนี่ย

[jokirito]

หลอนมากมาย ถ้าเป็นตัวผมเองนะคงทนไม่ได้ตั้งกะคนแรกล่ะ

[โน๊อา]

ไหน ไหน ใครใจร้าย

เด่วแท๊คทีม จับ คุณนาย กด เลยนี่

[prawy]

เยอะกว่านี้มีอีกไหม



 

[MonsterP]

คุณ นุ จะทนได้มะนานไหมเนี่ยยยยยย    คนตายไม่น่าจะเป็น ธนาภพเลย สงสารใจจะขาด  คนแต่งครับ ตกลงหนังสือออกแล้วยังอะ  

[kunkai]

ขอบคุณครับ
แล้วจะรออ่านต่อนะครับ

[MIkz_hotaru]

  สงสารภพเป็นที่สุด

เศร้าอ่ะ


แต่หลังๆ

สารวัตรชักจะเยอะเกินไปละ

มากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ 

[nbee]

นุใจเย็นๆไว้

ยังไงสารวัตรก็รักนุคนเดียวนะ

  สารวัตรไปจัดการกับอดีตให้เรียบร้อยเลย

ปล่อยให้ตามมารังควาน คุณนุอยู่ได้

 

 

[Mint]

   สงสารภพจัง

  แล้วทำไมโจทย์ของอธิคมเยอะอย่างเง้

 

คุณนุ ต้องกำจัดจุดอ่อนซะ

  ให้หมดดดดดดดดดดดดดดด

[Zarch_Chabu_Chabu]

size=15pt]ต้องจับแฟนๆสารวัตทั้งหมดมามัดรวมกันแล้ว[/size] [ให้หมด

[TonG_x_Zhi]

สงสารภพอ่ะ
 
คุณนุทำแบบนี้กับผู้กองทีนึงดิ   เยอะเกิ๊นนน

รออ่านตอนต่อไปครับ

[pongsj]

ผู้กอง งานนี้ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสถานเดียว