อรุณสวัสดิ์ครับคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน สุดสัปดาห์ที่ผ่านมายุ่งอ่ะครับ แฟนรับปริญญาเลยไม่ได้แตะเน็ตเลย ไม่เข้าใจ คนรับปริญญาคนเดียวทำไมหลายคนต้องเหนื่อยขนาดนี้ แ้ล้วก็ไปงานมอเตอร์เอ็กซ์โป กะว่าจะถอยรถเบนซ์ S500 ป้ายแดงมาขับเล่นกินลมซักคัน แต่พอนึกได้ว่าเงินเดือนไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบของค่าผ่อนแต่ละเดือนก็เลยคิดได้ ขับอีแก่ของเราต่อปาย
คิดได้ดังนั้น ผมก็เลยหันหลังกลับ ไปงานขายสินค้าที่ฮอลล์ตรงข้าม เดินชิมอาหารจนอิ่มแล้วก็กลับบ้านนอนกลางวัน แล้วออกไปดูหนัง แล้วก็นั่งคิดถึงคนอ่านนิยายในบอร์ด
ตอนพิเศษพอแค่นี้นะคร้าบ เีีขียนโป๊มากรู้สึกจั๊กกะจี๊หัวใจ อีกอย่าง เดี๋ยวเสียภาพพจน์นายเอกหมด ได้คะแนนมาร้อยกว่าคะแนนก็พอใจแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่มีเมตตาอยากดูเอ็น เอ๊ย เอ็นดูผมนะคร้าบ
ใครที่กด + 1 ให้ขอให้เจริญยิ่งๆ ขึ้นไป มีคนมารุมรักให้มากกว่าอนุภาพนะครับ ใครที่ไม่ได้กด + 1 ให้ผมจะตามไปจับข่มขืนให้หมดเป็นการลงโทษ
บทพิเศษ 6 ฮันนี่มูน
อธิคมจอดรถหน้าบ้านริมทะเลแล้วหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาขันๆ อนุภาพหลับตั้งแต่ออกนอกเขตกรุงเทพฯ และหลับยาว จนป่านนี้ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นทั้งที่บอกเขาว่าหากเมื่อยก็จะเปลี่ยนกันขับรถก็ได้
ครั้งแรกที่เขาพาอนุภาพมาบ้านริมทะเล ชายหนุ่มหลับมาตลอดทาง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แม้จอดรถหน้าบ้านแล้ว อนุภาพก็ยังอยู่ในห้วงนิทราเหมือนครั้งแรกไม่มีผิด ต่างกันตรงที่ครั้งนั้น เขาลักพาตัวชายหนุ่มมาโดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร แต่คราวนี้มาโดยสมัครใจ แม้อนุภาพจะอิดออดอยู่บ้าง โดยให้เหตุผลว่าการมาครั้งนี้เป็นการมาเที่ยวพักผ่อนวันหยุดสุดสัปดาห์เฉยๆ ไม่ใช่การมา "ฮันนี่มูน" อย่างที่เขาพูด
...ฮันนี่มูน?...เขาอยากฮันนี่มูลกับอนุภาพทุกสุดสัปดาห์ด้วยซ้ำไป ตอนนี้โลกของเขาเป็นสีชมพู
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงสีทองสาดส่องทาบทาสรรพสิ่งรอบกายสวยงามยิ่งนัก ต้นไม้ที่เป็นสีเขียวขณะนี้ดั่งถูกระบายด้วยสีอำพัน แก้มเนียนสะอาดของอนุภาพที่หลับไหลก็เช่นกัน ดูแปลกตาไปจากที่เคยขาวสะอาด ตอนนี้เป็นสีแดงระเรื่อด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างรถ ปากอิ่มเต็มของชายหนุ่มเผยอนิดๆ ราวกับจะรอบคอยจูบของเขา อธิคมห้ามใจตนเองไม่ได้จึงก้มหน้าลงไปประทับรอบจูบเบาๆ อนุภาพขยับขยุกขยิกแต่ยังไม่รู้สึกตัว ยิ่งทำให้อธิคมได้ที ลุกล้ำชายหนุ่มอีกครั้งด้วยการสอดลิ้นเข้าไปในปากของอนุภาพช้าๆ มือลูบไล้ต้นขาแน่นๆ ภายใต้กางเกงผ้าเดนิมสีน้ำตาลเข้ม
อธิคมสงสัยว่าทำไมอนุภาพถึงหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้ เขารู้ว่าชายหนุ่มเหนื่อยและง่วงมากเมื่อขึ้นรถ แต่ไม่คิดว่าโดนจูบแบบนี้แล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว
นายตำรวจหนุ่มดูดดื่มความหอมหวานจากริมฝีปากคนรักจนหนำใจ ลิ้นควานไปมาในโพรงปากของอนุภาพ เสียงครางอืออาเริ่มดังขึ้น อธิคมอมยิ้มพอใจ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว หน้าขาของเขาวูบวาบเหมือนเป็นเหล็กเผาไฟร้อน แก่นกายลุกชันแข็งเกร็งจนเขาอยากจะปลดซิบปลดปล่อยให้เป็นอิสระเสียเดี๋ยวนี้
สารวัตรมือปราบห้ามตัวเองไม่ได้ เขาละมือมาปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มคนรักเบาๆ ได้สี่เม็ดแล้วแบะเสื้อออก หน้าอกเนียนสะอาดของอนุภาพเด่นอยู่ตรงหน้า ตุ่มเล็กๆ สีแดงระเรื่อบนอกชูชันเป็นไต ยั่วเย้าอธิคมจนปากสั่น อยากจะครอบปากลงไปตวัดลิ้นโลมเลียให้หายอยาก แต่ตอนนี้เขายังไม่อิ่มรสหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มของอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มละสายตาจากอกแน่นของอนุภาพแล้วบดปากลงไปบนริมฝีปากแดงจัดคู่นั้นอีกครั้ง คราวนี้เขาได้ใจ สอดลิ้นเข้าไปลึก แล้วตวัดดุนลิ้นของชายหนุ่มอย่างเผลอไผล แต่ทันใดกลับต้องร้องเสียงดัง
"อ๊าส์..."
อธิคมยกมือขึ้นกุมแก้มของอนุภาพไว้ด้วยมือขวาของเขา ส่วนอีกข้างรีบยกขึ้นดันหน้าอกชองชายหนุ่มเอาไว้ แล้วพยายามจะถอนปากออกแต่ก็ยังไม่กล้าขยับเพราะกลัวจะเจ็บมากกว่านี้ นายตำรวจหนุ่มจึงออกแรกบีบแก้มอนุภาพเบาๆ พร้อมครางเสียงโอดโอย
อนุภาพยอมให้อธิคมเป็นอิสระ...ไม่ใช่เพราะกลัวจะถูกบีบกรามจนเจ็บ แต่เพราะพอใจแล้วที่ได้แกล้งคนลักหลับ
อธิคมถอนหน้าออกมา เอามือกุมปาก พร้อมกับแลบลิ้นออกมาทำท่าเจ็บปวดเพราะถูกกัดลิ้น
"อูยย คุณนุ กัดผมทำไม"
อนุภาพยังนอนพิงศรีษะกับเบาะรถที่ปรับเอนนอนพอประมาณ ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ้มพราว มองหน้าคนตัวใหญ่ที่กำลังทำหน้าเหยเก
"เล่นกันเจ็บๆ โอย..." อธิคมทำตาวาว คราวเสียงอ่อน
"สมน้ำหน้า" อนุภาพยิ้มมุมปาก "อยู่ดีไม่ว่าดี รนหาที่แท้ๆ"
"อูย เจ็บนะรู้ไม๊ อยากโดนรึไง" อธิคมตาลุกวาบ ทำท่าจะบีบคอชายหนุ่ม หากอีกฝ่ายไม่มีท่าทางเกรงกลัว
"ถ้าลิ้นผมขาดจะว่าไงล่ะ ใครจะลงลิ้นปรนเปรอให้...โอ๊ย...คุณนุ" อธิคมตัดพ้อ แล้วต้องร้องเสียงหลงเพราะอนุภาพยกมือบิดต้นคอ
"เจ็บๆ โอ๊ย ปล่อยนะปล่อย" อธิคมร้องลั่น เจ็บจริงๆ ไม่ได้สำออย
อนุภาพปล่อยมือ แล้วลุกขึ้นกอดซบหน้าอกของนายตำรวจหนุ่มเพื่อปลอบใจหลังจาก "ทำร้าย" จนพอใจ
"โถ สารวัตรที่รัก ขอโทษทีครับ ผมลืมตัวจริงๆ ก็ใครอยากจะมาแกล้งกันตอนหลับ"
"ที่บิดคอนี่ลืมตัวด้วยเหรอ" อธิคมหน้ามุ่ย "ใครบอกว่าแกล้ง คนเค้าแสดงความรักต่างหากเล่า" อธิคมเสียงเง้างอด
"แล้วมาแสดงอะไรตอนเหลับ ผมกำลังฝันว่ามีงูยักษ์กำลังเลื้อยเข้ามาในปาก ผมกลัวก็เลยงับหัวงูซะเลย" อนุภาพให้เหตุผล แต่อีกฝ่ายไม่เชื่อ ทำตาประหลับประเหลือก
"ดีนะที่เพิ่งแหย่เข้าไป ถ้าเป็นงูตาเดียวตัวนั้น ป่านนี้ผมคงสิ้นสมรรภาพไปแล้ว" อธิคมบ่น แล้วรีบขยับตัวออกห่างเพราะรู้ตัวว่าจะโดนตี "อ๊ะ อ๊ะ คุณนุ อย่านะ เจ็บนะรู้ไม๊ เป็นแฟนคุณนุนี่ ตัวช้ำไปหมดแล้ว"
"ระวังให้ดีเถอะ ขืนทำตัวไม่ดี ผมจะงับให้ขาดคาปากเลย"
"กล้าก็ลองดูสิ ผมกลัวแต่จะเม้มเอาไว้ ไม่ยอมคายออกมา" อธิคยยักคิ้ว ยกมือขึ้นปัดป้องอีกฝ่ายที่ยื่นมือเข้ามาหมายจะทำร้ายเขา "ระวังนะ ผมจะยิงด้วยปืนใหญ่โจรสลัดให้ตายคาดุ้น"
อนุภาพถลึงตา เอ่ยเรียกชื่ออธิคมแล้วโถมตัวเข้าจัดการกับคนปากดีที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ แต่แรงตัวเองหรือจะสู้อธิคมได้ ไม่นานก็ถูกกดให้นอนลงบนเบาะที่คนตัวใหญ่กดปรับให้เอนราบ
"หยุดดิ้นนะ อยากโดนทำโทษในรถหรือไงคุณนุ" อธิคมขู่ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มือทั้งสองข้างกดต้นแขนของอนุภาพตรึงไว้กับเบาะ
"เอาสิ" อนุภาพท้าทาย แล้วหลับตาพริ้ม ทำประหนึ่งว่ากำลังรออธิคมให้ลงโทษ
นายตำรวจหนุ่มยิ้มชอบใจ แล้วก้มหน้าลง ฉกลิ้นลงตรงยอดอกแดงระเรื่อ แต่ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดว่า "ถ้าทำโทษในรถก็ไม่ต้องทำในบ้าน ต่างคนต่างนอนกันคนละห้อง"
"ไม่ จะทำในรถด้วย ในบ้านด้วย ในห้องน้ำ ในครัว ในทะเล บนชายหาด บนสนามหญ้าหน้าบ้าน" อธิคมเสียงอู้อี้
"ไปทำโทษตัวเองเถอะ" อนุภาพหัวเราะคิดคักเมื่ออีกฝ่ายยกแขนเขาขึ้น กางออก แล้วสอดลิ้นเข้าไปยั่วเย้า
"ผู้กอง อย่านะ จั๊กกะจี้" อนุภาพบิดตัวเพราะเริ่มจะทนไม่ไหว
"บอกมาซะดีๆ จะยอมไม๊"
"ไม่" อนุภาพเสียงแข็ง
นายตำรวจหนุ่มยิ้มกว้างแล้วเพิ่มความดุดัน อีกฝ่ายบิดตัวเพราะความเสียวซ่าน แต่ปากกลับบอกปฏิเสธ
"ยอมซะดีๆ ไม่งั้นจะทำให้หัวเราะจนท้องแข็งตายคารถ" อธิคมขู่ แล้วยั่วเย้าต่อ อนุภาพทนไม่ไหวต่อไปแล้ว เพราะเคราสากๆ ของอธิคมทำให้เขาเสียวซ่านปนจั๊กกะจี้จนแทบจะทนไม่ได้ ชายหนุ่มต้องหยุดอธิคมเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น การหยอกล้อกันขณะนี้อาจจะกลายเป็นบทรักในรถ ตามที่อธิคมเคยออดอ้อนอยากได้ประสบการณ์นี้กับเขามาตลอด
"ผู้กอง หยุดนะ ผมหิวข้าวแล้ว"
"แต่ผมไม่หิว ผมหิวรัก มามะ มาเล่นรักกันเถอะ" อธิคมเสียงหวาน เอื้อมมือมารูดซิปของอนุภาพ ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบลดมือลงมาเกาะกุมมือของนายตำรวจเอาไว้
"ผู้กอง ไม่เอานะ หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะให้นอนข้างนอก"
"นอนข้างนอกก็ยอม" อธิคมยอมรับการคาดโทษ แต่ในใจคิดว่า ยังไงคืนนี้เขาก็ไม่มีทางจะยอมนอนคนเดียวเด็ดขาด อุตส่าห์ขับรถมาแฟนมาฮันนี่มูน ใครที่ไหนจะบ้าจนยอมนอนนอกห้อง
อธิคมแข็งแรงกว่าอนุภาพ มือใหญ่ที่แข็งแรงราวคีมเหล็กดึงกางเกงชายหนุ่มออกไปจนถึงเข่า แล้วลากมือขึ้นมาตามต้นขาเนียนแกร่งของคนรัก สอดเข้าใต้บั้นท้าย แล้วยกขึ้น ในขณะที่ใบหน้าเลื่อนซุกไซร้ขึ้นไปใต้คางของคนที่กำลังบิดตัวด้วยความรัญจวน มือที่เคยผลักใสร่างแกร่งขยี้ผมดกดำของสารวัตรมือปราบแล้วกดลงให้แนบตัว หากปากกลับพร่ำบอกให้อธิคมหยุด
...หยุดเสียก่อนที่จะขาดใจ
เวลาผ่านไปนานเท่าใดอนุภาพไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้อธิคมถอดเสื้อผ้าของเขาออกไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวที่ยังสวมอยู่ ส่วนสารวัตรนักรักก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองคนรักที่ยังไม่ยอมหยุดเล้าโลมเขา ส่วนนั้นของอธิคมแข็งแกร่งนูนเด่นอยู่ใต้กางเกงชั้นในผ้าฝ้ายสีขาว อนุภาพหลับตา สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ นึกถึงความเข้มแข็งขนาดใหญ่ของอธิคมที่เคยเข้าไปในตัวเขาแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ แม้จะคุ้นเคยเป็นอย่างดีมาตลอด แต่ทุกครั้ง เขารู้สึกว่าร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ โชดดีที่อธิคมมีความช่ำชอง เปลี่ยนความเจ็บแน่นในตอนแรกให้กลายเป็นความเสียวซ่านได้ไม่ยาก
แต่ตอนนี้ หากอธิคมจะมอบความเป็นชายให้เขาเสียในรถที่คับแคบเช่นนี้ เขาไปแน่ใจว่าจะทนไหว เพราะที่คับแคบเช่นนี้ เขาดิ้นได้ไม่ถนัด เพราะหากจะให้นอนเบียดอยู่บนเบาะและอธิคมดันตัวเข้ามา ไม่ได้กางแขนกางขาออกก็คงเหมือนพยายามขับรถไฟ เบียดเข้าไปในอุโมงค์แคบๆ ที่สำคัญ อุปกรณ์ช่วยเหลือก็ไม่มี
"ผู้กอง...พอก่อน..."
"หือ...เรียกใหม่ซิครับ" อธิคมเสียงกระเส่า
"สารวัตร" อนุภาพเสียงหายไปในลำคอ เมื่อนิ้วมือของอธิคมที่ลูบไล้อยู่ข้างหลังเขาดันเข้าไปในช่องทางที่นายตำรวจชอบสำรวจอยู่เป็นประจำ
"เมียจ๋า" อธิคมครวญเสียงพร่า...ลากลิ้นลงมาตามแผงอกของอนุภาพ เปลี่ยนจุดหมายจากข้างบนสู่ข้างล่าง
"สารวัตร ไม่เอา พอก่อนเถอะ ผมจะไม่ไหวแล้ว" อนุภาพแหงนหน้า อ้อนวอนเสียงสั่น หากขยับตัวขึ้นไปจนคอพาดอยู่กลับปลายที่รองศรีษะของเบาะรถแลนด์โรเวอร์สีดำสนิทที่จอดอยู่หน้าบ้านริมทะเลสีขาว เท้ายกขึ้นเหยียบบนคอนโซลหน้ารถอย่างลืมตัว...ลืมไปว่าเขาเคยดุอธิคมบ่อยๆ ไม่ให้ยกเท้าเหยียบคอนโซลรถเพราะจะสกปรก
ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ เสียงคลื่นสาดซัดหาดทรายดังค่อยๆ ราวเสียงครวญครางของมนุษย์สองคนที่กระแทกกระทั้นกันด้วยความหฤหรรษ์
สองเสียงในรถคันหรูกำลังดังถี่กระชั้น แรงขึ้น เร็วขึ้น อธิคมเร่งความดุดันของปลายลิ้น ทำให้คนที่ได้รับการปรนเปรอร้องครวญครางดังขึ้น ร่างกายสั่นสะท้านจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ มือสองข้างป่ายไปมาสะเปะสะปะ ราวกำลังหาที่จะยึดเอาไว้ให้มั่น เพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดใจตายเสียให้ได้
"คุณนุครับ" อธิคมเงยหน้าขึ้นมองคนรัก "รักผมไม๊ครับ"
อนุภาพไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าไปมา หากไม่ได้หมายความว่าไม่รัก แต่เขาส่ายหน้าเพราะไม่อยากให้อธิคมหยุด
"คุณนุ..." อธิคมเซ้าซี้ "บอกว่ารักผมสิ ผมจะได้ทำต่อ น่านะ ที่รัก" นายตำรวจหนุ่มพูดเสียงกระเส่า นิ้วที่กำลังขยับอยู่ถอนออกมา ลดมือลงไปปลดปราการด่านสุดท้ายของตัวเองลง พลันนึกได้ว่าลืมอะไรบางอย่าง
"สารวัตร" อนุภาพรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อธิคมกรุยทางมานานจนพอใจแล้ว ตอนนี้เขาต้องสูดลมหายใจลึกๆ เตรียมตัวรับความใหญ่โตที่แข็งแกร่งและเร่าร้อนดังท่อนเหล็กเผาไฟที่จะบุกรุกเขาในไม่ช้า
"คุณนุจ๋า รอหน่อยนะครับ"
"ครับที่รัก" อนุภาพยอมเรียกอธิคมแบบที่ชายหนุ่มชอบ...อธิคมชอบให้เขาพูดหวานๆ จนบางครั้งเขาต้องบ่นว่าพูดไม่ไหวเพราะมันหวานจนเอียน
ลมเย็นพัดเข้ามาในรถ อนุภาพสะดุ้งวาบ ปรือตาขึ้นมามองเพราะได้ยินเสียงอธิคมเปิดประตูรถออก แล้วเดินลงไปทั้งๆ ที่กำลังเปลือยกาย
...บ้าจริงๆ...อธิคมทำอะไรแผลงๆ ไม่กลัวใครจะเห็นหรืออย่างไร...อนุภาพรู้สึกอายขึ้นมาทันที อยากจะลุกขึ้นนั่ง แล้วเอื้อมแขนไปปิดประตูรถ แต่แขนขาเขาอ่อนแรงไปหมด ราวกับขี้ผึงโดนไฟลน ไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นมาควานหาเสื้อผ้ามาปิดกายที่เปลือยเปล่า
อนุภาพได้ยินเสียงกุกกักอยู่ท้ายรถ ตามมาด้วยเสียงสบถเบาๆ และเสียงประตูท้ายรถปิดดังๆ
ไม่นานอนุภาพได้ยินเสียงเปิดประตูด้านที่เขากำลังนอนอยู่ ลมทะเลพัดมากระทบร่าง ชายหนุ่นสะดุ้งหันไปมองคนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ
"คุณนุจ๋า มามะ"
"บ้า...ผู้กองจะทำอะไร" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ทำปากยื่นอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นอธิคมยื่มแขนมาจะดึงเขาออกจากรถ "อายคนเค้า"
"ใครมายืนดูล่ะ จะอายไปทำไม แถวนี้ไม่มีใคร มาเถอะ"
"แล้วไง ทำไมล่ะนี่" อนุภาพถามเสียงเบา มือเอื้อมมาปิดตรงที่กำลังชูชันอย่างเขินอาย
"ไปเบาะหลังกัน คุณนุจะได้ดิ้นได้สะดวก เพราะมันจะเจ็บกว่าเดิม" อธิคมนัยน์ตาพราวระยับ แววตาขี้เล่นฉายวูบวาบ
"ไม่เอา" อนุภาพอิดออด ไม่เข้าใจอธิคมว่าเขาหมายความว่าอย่างไร
"น่านะ มาเถอะ สะดวกกว่าเบาะหน้า" นายตำรวจหนุ่มดึงมือของชายหนุ่มให้ลุกขึ้นนั่ง
"พอเถอะสารวัตร เข้าไปในบ้านเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็น" คนขี้อายหันซ้ายหันขวา แต่ยอมลุกขึ้นนั่ง
"ฮื่อ ไม่มีใครเห็นหรอก บ้านผมอยู่ไกลคนจะตาย แต่ถ้ามีใครหลงมา ผมจะเก็บเงินค่าชม" อธิคมยักคิ้ว เอื้อมแขนไปโอบคนรัก ดึงตัวออกมาจากรถ
อนุภาพยอมตามลงมา เพราะรู้ว่าขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ความจริงก็ดีเหมือนกัน เบาะหลังกว้างกว่า ขยับตัวสะดวกกว่า เขาจะได้ไม่เจ็บมากเท่าไหร่นักเพราะกางแขนกางขาได้มากกว่า
แต่อธิคมยังไม่ยอมพาเขาขึ้นรถ นายตำรวจหนุ่มดันตัวเขาให้พิงกับรถ บดเบียดกายลงมาราวกับจะกดตัวเขาให้จมหายเข้าไปในรถคันใหญ่ ความเย็นของโลหะที่แผ่นหลังเขากำลังเบียดดันอยู่ทำให้เขาสั่นสะท้าน...
ความร้อนผ่าวด้านหน้าที่กายเปลือยเปล่าของอธิคมที่แนบชิดเขาอยู่ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน
ชายหนุ่มกอดรัดคนรักแน่น อธิคมย่อตัวลงเพราะตัวเขาสูงกว่า ทั้งปากและลิ้นของสารวัตรมือปราบทำงานไม่ยอมหยุด มือใหญ่แข็งแรงทั้งสองข้างเอื้อมไปข้างหลังของเขา ตะโบมบีบบั้นท้ายเนียนแน่นของเขาจนส่งผลให้แข็งขาอ่อนแรงแทบจะทรุดตัวลงกองกับพื้นหญ้า
"ที่รักจ๋า ผมจะทนไม่ไหวแล้ว" อธิคมเสียงสั่น แล้วทรุดตัวคุกเข่าลง ครอบปากลงไปปรนเปรออนุภาพจนชายหนุ่มแทบจะดิ้นเร่าเพราะความเสียวซ่าน ขาสองข้างแยกห่างจากกันโดยไม่รู้สึกตัวเมื่อมือของอธิคมที่ทำงานประสานกันกับปากเป็นจังหวะ ดันร่องเนียนสะอาดของเขาออกแล้วบี้บดด้วยปลายนิ้วร้อนผ่าว
"อธิคม...ผม...อูว..." อธิคมจิกนิ้วลงกับต้นคอของนายตำรวจหนุ่มที่กำลังขยับหัวไปมา
อธิคมส่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้สรรพเพราะพยายามพูดอะไรบางอย่าง
"ผู้กอง" อนุภาพเรียกคนรัก ราวกับจะสื่อสารว่าเขาไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพยายามจะพูด อดบ่นในใจไม่ได้ว่า อธิคมนี่ก็แปลก จะพูดอะไรก็ไม่หยุดเสียก่อน แบบนี้จะรู้เรื่องได้อย่างไร
"เรียกผมอย่างอื่นสิครับ" ในที่สุดอธิคมก็ถอนปากออกมา เงยหน้าขึ้นมามองคนรักด้วยสายตาหวานเชื่อม "เรียกผมว่าผัวจ๋าสิครับ"
"บ้าเหรอ" อนุภาพเขินอาย จึงหยิกเข้าที่แก้มของนายตำรวจ ทำให้อีกฝ่ายร้องโอดโอยค่อยๆ
"เจ็บนะที่รัก" อธิคมยิ้มพราว ขัดกับเสียงร้องห้าวๆ "น่านะ นิดเดียว เดี๋ยวผมจะปรนเปรอให้เหมือนขึ้นสวรรค์"
"ไม่" อนุภาพก้มหน้า หลบตา เขินอธิคมเป็นที่สุด จะให้เรียกเขาแบบนั้นได้อย่างไรกัน...น่าอายเป็นที่สุด
"ยังไม่มีอารมณ์เรียกหรือครับ" อธิคมไม่เซ้าซี้ กลับจับอนุภาพหมุนตัว เอื้อมมือขึ้นไปกดหลังชายหนุ่มให้แอ่นลง หากอีกส่วนลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเขา
อธิคมยิ้มมุมปาก หมายมั่นว่าไม่นานหรอก อนุภาพก็จะครวญครางแล้วเผลอตัวเรียกเขาอย่างที่เขาต้องการ
นายตำรวจหนุ่มหลับตาพริ้ม แล้วเริ่ม "ปฏิบัติการ" ปรนเปรอคนรัก เขารู้สึกได้ทันทีว่าอนุภาพสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นเย็นๆ ของเขาแตะต้องจุดที่อ่อนไหวต่อการสัมผัส เสียงชายหนุ่มครางเบาๆ ต้นขาเกร็งแน่น กล้ามเนื้อกระตุก เอวไหวระริก แอ่นตัวลงต่ำมากกว่าเดิมโดยไม่รู้สึกตัว
อธิคมไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาฉกลิ้นเข้าไปจุดเดิมอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงมากกว่าเดิม ตวัดไปมา ดุดันมากขึ้น เร่งเร้าให้คนรักอารมณ์พุ่งถึงขีดสุด จนต้องเอ่ยปากเรียกร้องจากเขามากขึ้น...มากขึ้น...มากจนยอมเรียกเขาอย่างที่เขาอยากได้ยิน
อนุภาพจำต้องเอ่ยปากเรียกอธิคมด้วยคำที่เขาเขินปากเป็นที่สุด เขาได้ยินเสียงนายตำรวจหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะถอนหน้าออกไปหายใจหนักหน่วงเพราะเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ราดรดกายเบื้องล่างของเขาอยู่ แต่แค่ชั่ววินาทีเท่านั้น อธิคมก็ซุกหน้าเข้าไปอีก คราวนี้กระแทกกระทั้นเขาด้วยลิ้นสากๆ จนเขารู้สึกประหนึ่งว่าเป็นแก่นกายส่วนนั้นของอธิคม
"ผู้กอง...พอเถอะ" อนุภาพขอร้องเสียงกระเส่า รู้ตัวว่าหากอธิคมไม่หยุดเพียงแค่นี้ เขาคงละลายเป็นวุ้นลงกองกับพื้นหญ้าข้างรถเสียเดี๋ยวนี้
ไม่นานอธิคมก็ยอมหยุด นายตำรวจหนุ่มยืนขึ้น เบียดตัวเข้ากับแผ่นหลังของอนุภาพ ยืนหน้าเข้ามาดูดดุนใบหูของชายหนุ่ม บดเบียดหน้าท้องเข้ากับบั้นทายแน่นของเขา ท่อนแกร่งขนาดใหญ่ของนายตำรวจสอดเข้ามาใต้หว่างขาของเขา ถูไถไปมาจนเขาอดยั่วเย้าไม่ได้ จึงหนีบขาเข้ามาแล้วเกร็งแน่น จนสารวัตรหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วครางออกมาดังๆ
"คุณนุ ขึ้นรถเถอะ หรือไม่ก็นอนบนพื้นหญ้านี่เลย" อธิคมยิ้มมุมปาก นัยน์ตาวาบหวาม
"บ้าเหรอ เจ็บหลังแย่เลย"
"งั้นผมไปหาผ้ามาปู" อธิคมเสนอทางเลือก
อนุภาพทุบหน้าอกของนายตำรวจหนุ่ม แล้วขยับตัวไปเปิดประตูรถ แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของแลนด์โรเวอร์คู่ใจของนายตำรวจหนุ่ม
อธิคมตามขึ้นมา ผลักอนุภาพให้เอนตัวนอนลง อนุภาพท้วงว่าไม่ปิดประตูหรืออย่างไร อธิคมพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปปิดประตู พร้อมบ่นว่าคับแคบ
"แล้วมาทำอะไรในนี้เล่า" อนุภาพขยับตัวไปจนศรีษะชิดประตูอีกด้าน ยื่นแขนไปดึงนายตำรวจหนุ่มให้เอนตัวลงตาม พร้อมบอกอธิคมว่า "เบาๆ นะครับ สงสารผมบ้าง"
อธิคมยิ้มประจบ ก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเนียนสะอาดของคนรัก แล้วกระซิบเบาๆ ว่า "คุณนุจ๋า ผม...เอ่อ...ผม..."
"อะไรล่ะผู้กอง" อนุภาพถามเสียงเบา ขยับขาออกกว้าง เตรียมพร้อมรับการรุกรานจากสารวัตรหนุ่ม
โปรดติดตามตอนต่อไป บอร์ดตัวหนังสือขึ้นบอกว่า The message exceeds the maximun allowed length (20000 characters) เลยโพสหมดไม่ได้ครับ
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 940131 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก