ผู้อ่านทุกท่านครับ อย่าเกลียดอาทิตย์นะ น้องเขาน่าสงสารออก
เคยได้ยินไม๊ครับ เพราะรัก คนเราทำอะไรได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องงี่เง่า
เคยทำกันบ้างไม๊เนี่ย
ผมเคยทำ บ่อยด้วย แม้แต่ใส่เสื้อสีชมพูก็เคยทำ
เวงกำ
บทที่ 37 ครับ ใกล้จบแ้ล้วสินี่ อีกสิบบท สิบวัน ถ้าจบแล้วคงคิดถึงคนอ่านใจจะขาด
สงสัยว่าถ้าจบแล้วจะมีใครคิดถึงคนเขียนอยู่อีกหรือเปล่าน๊อ สงสัยต้องโพสอาทิตย์ละครั้ง จะได้อยู่คุยกันไปนานๆ
บทที่ 37
ดนตรีในผับหรู The Tilt% แผดเสียงดังก้อง จังหวะเร้าใจ แสงสีวูบวาบ หนุ่มสาวแต่งตัวทันสมัยทักทายและสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานร่าเริง
อนุภาพกับอธิปเดินขึ้นมาบนชั้นสองที่จัดเป็นสัดส่วนสำหรับงานเลี้ยงส่วนตัว พยายามมองหาอาทิตย์ เขาเห็นชายหนุ่มกำลังยืนคุยกับพจนีย์ที่วันนี้แต่งตัวเป็นสาวเปรี้ยวเต็มที่ พจนีย์บอกว่าคืนนี้เพื่อนๆ ของอาทิตย์สมัยเรียนมหาวิทยาลัยมากันเยอะ...เธอต้องสวยเป็นพิเศษ...เผื่อจะมีเด็กหลงมาชอบเธอสักคน
อาทิตย์หันมายิ้มกว้างตามแบบฉบับ รีบเดินตรงเข้ามาหา
"พี่นุครับ มีของขวัญอะไรให้ผม" ชายหนุ่มรีบทวง
อนุภาพยื่มห่อของขวัญขนาดเล็กให้ อธิปรีบแซว
"เสียใจด้วยนะอาทิตย์ ปีนี้คงได้ไม่ครบโหล"
อนุภาพชกแขนอธิปเบาๆ ที่ล้อเลียน "รู้ได้ไงอธิป ไม่ได้ไปซื้อของขวัญกับพี่ซักหน่อย"
"ขอเปิดเลยนะครับ" อาทิตย์ยิ้มตาหยี เขาดีใจที่ได้ของขวัญจากอนุภาพทุกครั้ง ไม่ว่าจะมีโอกาสพิเศษครั้งใด ของขวัญจากพี่นุก็ทำให้เขามีความสุขได้เสมอ...ปีใหม่...วาเลนไทน์...วันเกิด...ครบรอบวันที่เข้ามาทำงาน...อนุภาพไม่เคยลืมให้ของขวัญเขา
"ของเราติดไว้ก่อนนะอาทิตย์" อธิปพูดหน้าตาเฉย
ขณะที่กำลังคุยกัน เสียงของสมบัติก็ดังขึ้น...เช่นเคย เสียงมาถึงก่อนตัว
"ตี๋น้อย...มามะ มาให้พี่กอดแฮปปี้เบิร์ธเดย์หน่อยซิ..."
สมบัติยิ้มแป้นรีบถลาเข้ามา ชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางเรียบร้อยยืนอยู่ข้างๆ
" เด็กพี่บั๊ด คนนี้ท่าจะตัวจริง" อธิปกระซิบอนุภาพ
อาทิตย์เงยหน้ายิ้มระรื่น แกล้งกระโดดไปยืนข้างหลังอนุภาพทำท่ากลัวสมบัติ สองมือจับแขนอนุภาพเหมือนจะยกขึ้นให้เป็นโล่ห์ป้องกันภัย
"พี่นุช่วยด้วย"
ประกายไฟวิ่งผ่านจากแขนของชายหนุ่มไปยังตัวของอาทิตย์ เพียงแค่สัมผัส เขาก็รู้สึกถึงความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง...ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของอาทิตย์...ได้แตะเนื้อต้องตัวอนุภาพบ้างเขาก็ชื่นใจ
สมบัติยกมือเท้าสะเอว ทำหน้าดุ
"มาเดี๋ยวนี้นะอาตี๋ ไม่งั้นจะไม่ได้ของขวัญจากพี่ มาให้กอดซะดีๆ"
"พี่บั๊ด มีเด็กเป็นของตัวเองแล้วยังจะมาหาเศษหาเลยกับอาทิตย์อีก" อธิปล้อเล่นเบาๆ
"แกมาเกี่ยวอะไร...งั้นมาให้พี่กอดแทนพ่อตะวันน้อยเจ้าของวันเกิดสิ"
"บ้าเหรอ..." อธิปทำท่าอาย
"พอแล้วๆ เล่นกันเป็นเด็ก" อนุภาพปราม หันไปทักชายหนุ่มที่มากับสมบัติ "สวัสดีตั้ม...ไม่ได้เจอตั้งนาน ยินดีด้วยนะ" ตั้มเพิ่งจะได้แสดงหนังเรื่องแรก หลังจากที่ชนะการประกวดหนุ่มวัยรุ่นแห่งปี
"ครับผม ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นสวัสดี ยิ้มอายๆ เห็นลักยิ้มแก้มขวา
สมบัติแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับเพื่อนใหม่ แล้วทั้งหมดก็ทยอยเดินเข้าไปในส่วนจัดเลี้ยงที่ตอนนี้เริ่มมีคนมากขึ้น เพื่อนของอาทิตย์เต็มไปหมด พอๆ กับจำนวนของเพื่อนที่ทำงาน อธิปปรายตามองสาวสวยที่กำลังจับกลุ่มคุยกัน แล้วก็แยกตัวออกไป...
"ขี้หลีจังอธิปนี่ ควงอยู่กับไฮโซ เผลอไม่ได้ จีบสาวซะแล้ว" พจนีย์มองค้อนๆ ก่อนหันไปโบกมือทักทายอาริษา รีเซฟชั่นสาวสวยประจำบริษัทที่ควงคู่มากับแฟนใหม่...ตำรวจหนุ่มหน้าใส...น้องชายธงรบ...ผู้ชายที่กำลังจะมาวุ่นวายกับอาทิตย์...
"คุณตฤณจะมาด้วย...แต่คงเลทหน่อย" สมบัติกระซิบอนุภาพ ก่อนจะลากตัวตั้มไปมุมส่วนตัว...ชายหนุ่มรุ่นน้องเริ่มชอบเขาจริงจัง ทั้งที่สมบัติไม่เคยนึกฝัน เขาลองจีบตั้มเล่นๆ ไม่นึกว่าหนุ่มน้อยจะคิดเป็นจริงเป็นจัง...โลกของสมบัติกำลังสดใส...
ขณะที่โลกของใครต่อใครหลายคนในงานร่าเริงนี้กำลังจะหม่นมัว...
พายุใกล้จะก่อตัวขึ้นแล้ว...รอเพียงฟ้าแลบเป็นสัญญาณ...ก่อนจะโหมกระหน่ำ
----------
ตฤณจอดรถหน้าผับหรู พนักงานรับรถรีบวิ่งมาสวัสดี รับกุญแจไป ชายหนุ่มให้ทิปเด็กหนุ่มแล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆ กวาดสายตามองบริเวณรอบๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่มาเยือนผับวัยรุ่น
"อธิคม" เขารู้สึกว่าเห็นนายตำรวจมาดเข้มแว่บหนึ่ง ก่อนจะเดินลับหายไปหลังรถที่จอดเรียงรายอยู่
ผู้บริหารหนุ่มหยุดยืนชั่วครู่ พลันนึกได้ว่าลืมของขวัญของอาทิตย์ไว้ในรถ จึงเดินย้อนกลับมาหาพนักงานรับรถ เด็กหนุ่มบอกว่าให้รอสักครู่เพราะพนักงานที่นำรถไปจอดยังไม่กลับมา
ลมเริ่มพัดแรง ปะทะใบหน้าชายหนุ่ม เขาสัมผัสถึงไอเย็น อาจเป็นฝนตกที่อื่นแล้วลมหอบเอาความชุ่มชื่นมาด้วย
"สงสัยฝนตกแน่ๆ เอ็งไปเตรียมร่มไว้รอรับลูกค้าไป๊" ชายวัยกลางคนสั่งเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ
พนักงานที่เอารถตฤณไปจอดเดินกลับมาถึง
"รถท่านจอดชิดรั้วทางโน้นใกล้ประตูทางออกครับ...ท่านจะเก็บกุญแจไว้เลยไม๊ครับ" เด็กหนุ่มนอบน้อม ยื่นกุญแจให้ ตฤณกล่าวขอบใจ รับกุญแจมาแล้วเดินไปที่รถ
ตฤณอมยิ้ม นึกกับตัวเองว่าเขาอาจดูสูงวัยขึ้น ตอนนี้กลายเป็น ‘ท่าน’ ไปเสียแล้ว
ไม่กี่ก้าวก่อนถึงรถเบนซ์ S500 ของเขา รถแลนด์โรเวอร์สีดำสนิทจอดอยู่ ไฟเก๋งติด ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังก้มหน้าเหมือนกำลังหาสิ่งของในรถ เสี้ยวหน้าคมสัน จมูกโด่ง...ใช่อธิคมแน่นอน...แล้วผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งมองอยู่ข้างๆ นั่นล่ะ...ใคร...ไม่ใช่อนุภาพ...อธิคมมากลับใคร...หรือว่า...
ตฤณขบกรามแน่น...ไม่ชอบใจ...เขารู้ว่าตัวเองแทบจะไม่มีหวังในตัวอนุภาพ เขารู้ว่าคนที่มีหวังได้หัวใจชายหนุ่มไปมากที่สุดคือสารวัตรอธิคม...แม้แต่อาทิตย์ที่ใกล้ชิดอนุภาพมากที่สุดยังหลุดจากวงโคจร
แล้วอธิคมทำไมทำตัวเช่นนี้...
ผู้ชายคนที่นั่งข้างอธิคมยกมือขึ้นแตะขมับด้านซ้ายของนายตำรวจเหมือนจะหยิบอะไรที่ติดอยู่ปลายผมออก อธิคมเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ พูดอะไรซักอย่าง แล้วขยับตัวเปิดประตูก้าวลงจากรถ
ตฤณเดินผ่านไป ใจว้าวุ่น...หากอธิคมคิดจะรักอนุภาพ...เขาก็ไม่ควรทำอะไรเช่นนี้
ช่างบังเอิญจริงๆ...อนุภาพน่าจะอยู่ข้างในผับพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ แล้ว...งานวันเกิดอาทิตย์...อธิคมก็มา...กับใครไม่รู้...
เขาหวั่นว่าจะเกิดเรื่องขึ้น...
----------
อธิคมก้มลงหยิบไฟฉาย เขาจำได้ว่าเก็บเอาไว้ตรงช่องเก็บของใต้ที่เท้าแขนเมื่อสุดสัปดาห์ตอนไปตรวจสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรมในทุ่งหญ้าหลังโรงงานร้าง
อัสนัยชวนคุย
"ขอบคุณพี่คมมากนะครับที่ออกมาช่วย นัยรบกวนพี่คมมากเลย พอพี่มาถึงก็นึกได้ว่าไหว้วานให้ใครแถวนี้ช่วยก็ได้ ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออก ชื่อพี่คมแว่บขึ้นมาเป็นคนแรก"
"ไม่เป็นไรหรอก บ้านพี่อยู่ใกล้แค่นี้เอง แต่พี่ไม่เก่งเรื่องรถเท่าไหร่นะ ธงรบรายนั้นเขาเก่งกว่า เบื้องต้นพอช่วยได้"
"รถยังใหม่อยู่แท้ๆ ไม่มีน่าปัญหา อายจังเลย ทำงานเป็นผู้บริหารบริษัทผลิตรถ แต่รถยนต์ตัวเองเสีย" อัสนัยมองอธิคมด้วยสายตาชื่นชม รักใคร่ หลงไหล
ของในรถอธิคมรกมาก นายตำรวจหนุ่มค้นกุกกักไม่นานก็เจอไฟฉาย อัสนัยเอื้อมมือไปหยิบเศษใบไม้เล็กๆ ที่ติดอยู่ปลายผมของชายหนุ่ม
"ไปมุดพุ่มไม้ที่ไหนมานี่"
อธิคมเงยหน้าขึ้นมายิ้ม "เจอแล้ว...ไปเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกซะก่อน พี่ต้องกลับไปทำสำนวนฟ้องให้เสร็จ"
"ไม่อยู่ดื่มกับนัยก่อนเหรอ...งานฉลองเลื่อนตำแหน่งนัยทั้งที" อัสนัยทำหน้าผิดหวัง
"เอาไว้วันหลังค่อยฉลองอีกก็ได้ แต่ว่าคืนนี้พี่อยู่ไม่ได้" อธิคมบ่ายเบี่ยง
"รึอยากฉลองสองต่อสอง" ชายหนุ่มหัวเราะ
อธิคมลงไปยืนอยู่ข้างรถ รอปิดประตู พยักหน้าเร่งให้อัสนัยลงจากรถ
"ไปเถอะ" สารวัตรอธิคมล๊อครถ แล้วเดินนำอัสนัยกลับไปยังรถของชายหนุ่มรุ่นน้องที่จอดอยู่มุมมือไม่ไกลจากลานข้างๆ ผับ "พี่คิดว่าสายแบตอาจจะหลวม แต่ถ้าไดสตาร์ทเสียคงต้องเรียกช่าง ไม่ก็ทิ้งรถไว้ที่นี่"
ลมกระโชกแรง อธิคมเร่งเท้าก้าวเร็วขึ้น อัสนัยเดินตามมาติดๆ ชวนคุยไม่หยุด "ไม่งั้นพี่คมก็อยู่กับนัยก่อน พอผับเลิกก็ไปส่งที่บ้าน"
อธิคมไม่ตอบ แต่เร่งฝีท้าวให้ถึงรถโดยเร็ว
-------
อาทิตย์มองเปลวเทียนบนเค๊กสีทองทำเป็นรูปดวงอาทิตย์ อธิษฐานแล้วก้มลงเป่าพรวดเดียวดับ เสียงเพื่อนๆ ปรบมือพร้อมเฮกันลั่น
“อธิษฐานให้สมหวังในความรักเหรออาทิตย์” เสียงใครบางคนล้อ
ชายหนุ่มเจ้าของงานวันเกิดหันไปมองอนุภาพที่ยืนมองเค้กหน้านิ่ง เพื่อนบางคนเริ่มรู้แล้วว่าเขาชอบอนุภาพ เขาไม่อยากปิดบังอะไรแล้ว เพราะเท่าที่ปิดบังพ่อแม่ก็สุดจะทน
เพื่อนๆ ของเขารักเขาทั้งนั้นคงไม่มีใครเอาเรื่องของเขาไปเล่าให้ท่านฟัง...
เสียงเพลงบรรเลงต่อไป หลายคนเริ่มลุกขึ้นมาเต้นรำอย่างสนุกสนาน อาทิตย์พยายามหาโอกาสเข้ามาใกล้อนุภาพที่กำลังยืนคุยกับพจนีย์ พี่บั๊ดเอาแต่ขลุกอยู่กับเพื่อนรู้ใจคนใหม่ อธิปกำลังจีบเพื่อนของเขาอยู่ไม่ไกล
“พี่พจน์ รชานนท์เขาตามหาพี่อยู่” อาทิตย์ยิ้มกว้าง หันหน้าไปทางรชานนท์ให้พจนีย์รู้ว่ามีคนแอบชอบยืนอยู่ไม่ไกล
พจนีย์อายม้วน... “ขอบใจจ๊ะอาทิตย์ แต่พี่เป็นสาวเป็นนาง จะให้เดินไปหาชายหนุ่มได้ยังไง”
“เดี๋ยวก็โดนฉกไปก่อนหรอกพี่พจน์” อาทิตย์เย้า
“งั้นพี่ไปก่อนนะ” พจนีย์รีบผละไปทันทีโดยไม่คิดซ้ำสอง
อนุภาพมองตามยิ้มๆ ขำพจนีย์ ชายหนุ่มรู้ว่าอาทิตย์พยายามจะอยู่สองต่อสองกับเขา เพราะเมื่อหันมาก็พบว่าอาทิตย์มองอยู่แล้ว สายตาบ่งบอกความในใจ
“พี่นุครับ ขอบคุณสำหรับของขวัญ ถึงปีนี้ไม่ได้เป็นโหล แต่ผมก็ชอบครับ พี่นุรู้ใจผมที่สุด”
“ซักบ่อยๆ ก็แล้วกัน” อนุภาพบอก...เขาให้ผ้าขนหนูปักลายการ์ตูนพระอาทิตย์ใส่แว่นกันแดดเป็นของขวัญวันเกิด 24 ปีของชายหนุ่ม
“พี่นุ...ขอบคุณนะครับที่ดีกับผมมาตลอด...ปีหน้าผมก็ยังอยากได้ของขวัญพี่นุอยู่เหมือนเดิมนะ...อยากได้ทุกๆ ปี”
“ถ้าอาทิตย์ไม่หนีไปไหนเสียก่อนก็ได้ของขวัญอยู่แล้ว” อนุภาพยิ้ม
“ผมไม่มีวันจะหนีพี่ไปไหน ผมจะอยู่ใกล้ๆ พี่ตลอดไป แม้ว่า...” อาทิตย์สะดุด
“แม้ว่าผมจะไม่มีโอกาสใกล้พี่ต่อไปอีกแล้ว”
“อาทิตย์อย่าพูดยังงั้นสิ...ไม่ว่าจะยังไง เราก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่”
ดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางใจของอาทิตย์...ความรู้สึกน้อยใจเริ่มทวี...อนุภาพบอกออกมาแล้วว่าเป็นพี่เป็นน้อง...แต่เขาอยากเป็นคนรัก
“ผมเป็นได้เพียงน้องหรือครับ” อาทิตย์ก้มหน้า...
“ดื่มไปมากเท่าไหร่แล้วนี่อาทิตย์...ไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าไม๊” อนุภาพเริ่มรู้สึกอึดอัด ลืมไปว่าอาทิตย์ดื่มไปพอสมควร ใบหน้าขาวสะอาดของผู้ช่วยหนุ่มเริ่มแดง
“ไม่” ชายหนุ่มปฏิเสธเบาๆ “ผมอยากคุยคืนนี้...”
“แต่เราคุยกันแล้ว จำไม่ได้หรืออาทิตย์...อย่าเพิ่งเร่งรัดพี่สิ”
“แต่มันผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วนี้ครับ พี่นุไม่ได้เก็บเอาไปคิดหรือไง” เสียงตัดพ้อ น้อยใจ
อาทิตย์เริ่มไม่มีเหตุผล ครั้งที่แล้วอนุภาพผัดผ่อนไม่ให้เร่งรัด แต่ชายหนุ่มตีความเงื่อนไขเวลาไม่เหมือนกัน อาทิตย์เคยรอได้เป็นปีๆ แต่คราวนี้ความรู้สึกกลัวสูญเสียคนที่เฝ้ารักมานานกำลังจุกเต็มอก...เขากลัวสูญเสียอนุภาพ...พอรู้ว่าคนที่ตัวเองรักกำลังจะหลุดลอยไปอยู่ในมือคนอื่น เขาก็รอไม่ไหว เวลาแม้แต่วันเดียวก็รอแทบไม่ได้...ใจจะขาด
“ทำไม ทำไมพี่ต้องให้ผมรอนานเหลือเกิน” ชายหนุ่มเริ่มเสียงสั่น
อนุภาพขยับเดิน อาทิตย์เงยหน้าขึ้น ยื่นมือจะคว้าแขนเอาไว้ แต่อนุภาพก้มลงมอง ชายหนุ่มจึงหดมือกลับ
“ถ้าอยากคุยนักก็ไปคุยข้างนอกดีกว่า” อนุภาพกลัวว่าอาทิตย์อาจควบคุมตัวเองไม่ได้ เพื่อนก็อยู่กันหลายคน เขาไม่อยากให้เกิดฉากเศร้าเคล้าน้ำตาเหมือนในละครทีวี
...อาทิตย์เดินตามหลังอนุภาพลงมาชั้นล่าง ตรงไปประตูทางออกด้านหน้าของผับ...
อนุภาพไม่รู้ว่า...ฉากเศร้าเคล้าน้ำตากำลังจะเกิดขึ้น...ละครฉากใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้นัก
***************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 845206 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก