หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[FOAM]

ก้อสองคนนั้นเล่นวางแผนซะขนาดนี้

[bixzz]

ถือเป็น Match "พบกันหมด"...ทุกคนที่มีบทบาทมารวมกันอยู่ที่เดียวกันหมดเลยนะเนี่ย
ช่างวุ่นวายดีแท้... เหนื่อยแทนทั้งนุและอธิคมจริงๆ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[||WiTHOuT_YoU||]

 
 

[bellebee]

โอ้วววว น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น มะรุมมะตุ้มรุมรัก อนุภาพ นะคะ อิ อิ

อยากให้ธงรบโผล่ออกมาลากหนุ่มอาทิตย์ออกไปเจงๆ T T  ออกมาให้ครบทุกคู่เลย ฮ่าๆ

ชอบคร่า 

[marchmenlo]

เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เอาความรู้สึกของคนมาเล่นกันทำไม

สงสารนุจัง แวะมาพักตรงกลางใจผมก่อนก็ได้น่ะคร๊าฟฟ 

[zandwizz]

อนุภาพ ของความรัก มันทำได้ทุกอย่างจิงจิ๊ง........

[kaporzung]

กรี๊ดดดด 

[Black Angel]

 

[upzyte]

คนอื่นในร้านคงนึกว่า "ถ่ายละครเกย์" เนาะ รวมพลกันซะคับคั่งเลย

[OhhO16]

คนอื่นในร้านคงนึกว่า "ถ่ายละครเกย์" เนาะ รวมพลกันซะคับคั่งเลย

 555555555555555555555555


สงสารคุณนุจังเลย


ธงรบรีบๆจัดการอาทิตย์ซะ จะได้หายไป 1

ให้อัสนัย ได้กะธนาภพซะ ก็หายไปอีก 2    555+

ทีนี้ เหลือตฤน กะใครดี  อธิปแล้วกันเนอะ สมมุติว่า อธิปเบี่ยงเบน เบื่อสาวไฮโซ มาได้กะ ตฤน



สารวัตรกะคุณนุจะได้มีความสุข



ตอนนี้หมั่นไส้อัสนัย มากมาย 55+

 

[tammy]

คุณตฤณอย่าฉวยโอกาสตอนที่คุณนุอ่อนแอละกัน 

อย่างน้อย ฉากนี้ก็ตัดออกได้สองคนคืออาทิตย์    กับอัศนัย 

เหลือแต่อธิคมจะทำให้คุณนุเปิดใจอีกครั้งได้หรือไม่  สงสารทั้งสองคนจริงๆ   

[thaitanoi]

   ขอบคุณครับ

[three]

คนเรานี้เวลาจะยื้อฟางเส้นสุดท้ายนี้ไม่คิดหน้าคิดหลังเลยแฮะ

[OhhO16]

อ้าวววันนี้ ยังไม่มีให้อ่านหรอครับ

เดี่ยวจะออกไปทำงานแล้วอ่ะ งั้นมา 2 ตอนเลยนะครับ คิคิ เดี่ยวกลางคืนจะมาอ่านรวดเดียว

[poom]

 ..เข้ามาอ่านต่อไงวันนี้ยังไม่มีอ่า...

...กด +1 ให้อีกวันแล้วเน้อ จะได้ถึง 100 ไวๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษๆตามที่สัญญาไว้อ่ะว่า...+ครบ100เมื่อไรจะเอาตอนพิเศษที่สารวัต :oo1:คุณนุมาให้อ่าน...

[katawoot]

โทษทีนะครับ วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเพราะป่วย เลยไม่ได้โพสตอนต่อไปให้อ่านตอนเช้า
บทที่ 39

อธิคมขบกรามแน่น มือที่กำพวงมาลัยเกร็งจนปวด หัวใจเต้นแรง เขาไม่นึกว่าจะเห็นภาพตรงหน้า...
อนุภาพก้าวขึ้นรถของตฤณ!...
หลังจากอนุภาพยื่นคำขาดไม่ให้ใครตาม ทุกคนลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครยอมเชื่อ อธิคมรีบหันหลังกลับเร่งเดินไปที่รถเพื่อตามอนุภาพ รถเขาจอดอยู่ด้านใน มีคนจอดขวางอยู่ ต้องขยับหลายคันกว่าจะออกรถได้ ตฤณเร็วกว่า รถคันงามของเขาจอดอยู่ใกล้ประตูทางออก ส่วนอาทิตย์ยืนหันรีหันขวางก่อนจะรีบวิ่งไปรถตัวเองแต่ไม่สามารถเอารถออกได้เพราะรถคันอื่นขวางไว้จนขยับไม่ได้ อัสนัยหายตัวไปแล้ว เขาไม่ทันมองว่าหายไปไหนเพราะห่วงแต่จะรีบตามอนุภาพ
อธิคมพยายามควบคุมตัวเอง ถ้าจะให้เขาเร่งความเร็วตามตฤณให้ทันก็ทำได้ แต่จะให้ปาดหน้าบีบให้ตฤณจอดรถแล้วดึงตัวอนุภาพออกมา...เขาทำไม่ได้...เขากลัวว่าอนุภาพจะเกลียดเขาหากทำตัวเป็นอันธพาลเช่นนั้น
เวลาเช่นนี้...เขายอมให้อนุภาพหนีไปเสียก่อน แม้จะรู้สึกร้อนรุ่มในหัวใจ แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาตัดสินใจให้อนุภาพมีเวลาคิดสักนิด ทั้งที่อีกใจหนึ่งกังวลว่าการอยู่คนเดียวกับความคิดอาจทำให้อนุภาพตัดสินใจอะไรบางอย่างในแบบที่เขาไม่ปรารถนาจะให้เป็น
คุณนุ...อย่านะ...อย่าทิ้งผม...ผมรักคุณ...รักคุณคนเดียว...
อธิคมได้แต่รำพึงรำพันในใจ
-------------

อัสนัยนั่งตัวสั่นอยู่ในรถ...สั่นเพราะเปียกไปทั้งตัว...สั่นเพราะเสียใจที่ตัวเองพ่ายแพ้
...ไงล่ะ อัสนัยผู้เข้มแข็ง...อัสนัยผู้มั่นใจ...อัสนัยผู้ไม่ยอมแพ้...อุตส่าห์ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายที่จะรั้งอธิคมไว้เป็นของตัว...พอเอาเข้าจริงๆ คนที่ถอยก่อนคือตัวเขาเอง...เจ็บมากกว่าที่คิด...ที่ตั้งใจไว้ กลับทำให้ลมหายใจแทบจะขาด
...คุณนุ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว....
เสียงเว้าวอนของอธิคมยังดังก้อง
รู้ทั้งรู้ว่าอธิคมจะพูดอย่างนี้กับอนุภาพ เขาก็ยังอยากจะได้ยินเพื่อตอกย้ำความมั่นใจ
รู้อย่างนี้...ร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายในห้องน้ำร้านอาหารครั้งนั้นก็น่าจะพอแล้ว...ไม่น่าจะต้องมานั่งร้องให้แข่งกับสายฝนอย่างนี้เลย
อธิคมไม่มีตามองเขาสักนิด...ไม่มี...ไม่มีจริงๆ...
เขาเคยพร่ำบอกตัวเอง...ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ก็ยังมีโอกาส
ตอนนี้เขาก็ยังหายใจ...แต่โอกาสเขาไม่มีแล้ว...มลายไปสิ้นกับสายฝน...
------

พจนีย์วิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาในผับ กระโดดขึ้นบันไดทีละขั้นสองขั้น สองตามองหาสมบัติเลิกลั่ก ก่อนจะถลาเข้าไปแทรกระหว่างเพื่อนรุ่นพี่กับแฟนใหม่รุ่นเด็ก
“พี่บั๊ด เกิดเรื่องใหญ่” หญิงสาวหอบหายใจ เสียงขาดห้วง
“อะไรยัยพจน์ หนีใครมา”
“ไปเร็ว...เกิด...เกิดศึก...” พจนีย์คว้าแขนสมบัติให้ลุกขึ้น
“อะไรว่ะ ผู้ชายตบกันแย่งหล่อนรึไง” สมบัติโวยวาย แต่ก็รีบวิ่งตามเพราะถูกลากถูลู่ถูกัง
“เกิดศึกชิงนาย...ผู้กองอธิคมจะต่อยอาทิตย์ คุณตฤณก็จะร่วมด้วย” พจนีย์สูดลมหายใจ ก่อนจะรีบบอกข่าวด่วน
“ตายห่า แล้วก็ไม่รีบบอก” สมบัติวิ่งปรู๊ดนำหน้า ผลักแขกคนอื่นๆ ของผับให้พ้นทาง หน้าเริ่ดตรงไปยังประตูทางออก

ภาพที่เห็น อาทิตย์กำลังทุบรถคันที่จอดขวางเบนซ์สีดำของเขาอยู่ สมบัติกับพจนีย์วิ่งเข้าไปห้าม ดึงตัวชายหนุ่มออกมา ก่อนที่ใครจะมาเห็น
“อาทิตย์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ มานี่ๆ”
“พี่บั๊ด พี่นุไปแล้ว พี่นุไม่รักผมแล้ว” ชายหนุ่มสุดหล่อของสมบัติตัวสั่น
สมบัติกับพจนีย์ลากตัวอาทิตย์เข้ามาใต้ชายคาด้านข้างผับ จับตัวนั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆ กับบันไดทางขึ้น ชายหนุ่มก้มหน้า ข้อศอกสองข้างวางบนเข่า มือกุมหัว สะอึกสะอื้นราวกับเด็ก
สมบัติมองหน้าพจนีย์แล้วถอนหายใจ สงสารอาทิตย์ ชายหนุ่มที่รักอนุภาพข้างเดียวจนหมดหัวใจ
“อาทิตย์...” สมบัติไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกจากเอามือลูบแผ่นหลังให้กำลังใจชายหนุ่ม
“พี่บั๊ด อาทิตย์ไม่ได้อ๊วกนะ”
“ยัยพจน์” สมบัติถลึงตาใส่พจนีย์ หญิงสาวทำหน้ามุ่ย ตัวเองก็งกๆ เงิ่นๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน “พี่พูดอะไรซักอย่างปลอบใจอาทิตย์สิ”
“ยัยนี่...” สมบัติฮึดฮัด นึกขวางเพื่อนรุ่นน้องที่นับวันจะขาดๆ เกินๆ ขึ้นทุกวัน
“อาทิตย์ ใจเย็นๆ นะ มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟัง พี่บั๊ดกับพี่พจน์อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ทิ้งอาทิตย์ไปไหนหรอก”
“พี่นุทิ้งผม พี่นุทิ้งผมแล้ว พี่นุไม่รักผม ผมเสียใจเหลือเกิน”
สมบัติโอบไหล่อาทิตย์ เขารู้ดีว่าอาทิตย์เจ็บปวดเพียงใด
“พี่เข้าใจ อาทิตย์อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก ใจเย็นๆ ไว้ก่อน รวบรวมสติไว้ อะไรๆ ไม่ได้เลวร้ายมากอย่างที่เราคิดหรอก พี่นุเขารักอาทิตย์อยู่นะ อย่าพูดยังงั้น”
“พี่นุเขารักผู้กองอธิคม...เขา...เขารักสารวัตร เขาไม่ได้รักผม ไม่ต้องมาโกหกผมหรอก ไม่ต้องมาปลอบว่าพี่นุรักผมเหมือนน้องชาย ผมไม่อยากเป็นน้องชาย ผมอยากเป็นคนรัก ผมอยากเป็นแฟน ได้ยินไม๊”
“ถ้าเป็นแฟนไม่ได้ แล้วอาทิตย์ไม่อยากเป็นน้องชายเลยหรือ แม้แต่ความรักแบบพี่น้อง อาทิตย์ก็ไม่ต้องการเลยใช่ไม๊” สมบัติเสียงเข้ม
“ฟังนะอาทิตย์ พี่เคยบอกแล้วว่าความรักมันบังคับใจกันไม่ได้หรอก บางทีเราก็บอกไม่ได้ว่าทำไม คนเรามีผิดหวัง มีสมหวัง เวลาเรายังเหลืออยู่อีกเยอะ อย่าให้วันนี้ อย่าให้การตัดสินใจตอนนี้ มาทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีต่อกัน”
“พี่บั๊ดไม่เข้าใจ พี่ไม่ใช่ผม พี่ไม่รู้ว่าผมเสียใจขนาดไหน พี่นุไม่ได้รักผม ผมผิดหวัง ผมเสียใจจริงๆ” อาทิตย์ยังพร่ำไม่หยุด แต่เลิกสะอึกสะอื้นแล้ว เงยหน้าขึ้น มองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
“ทำไมจะไม่เข้าใจ คนที่ผิดหวังเจ็บปวดพี่เข้าใจสุดซึ้งเลยล่ะ พี่เกือบตายเพราะอกหักมาตั้งหลายครั้งนะ”
“จริงเหรือพี่บั๊ด” พจนีย์ทำตาโต
“อาทิตย์ พี่จะบอกความลับอะไรให้ คนที่รักกันมาสี่ห้าปี พร่ำบอกรักพี่ทุกวัน กำลังระเริงรักกันอยู่บนเตียงกับผู้ชายอื่น ในห้องของเรา บนเตียงของเรา ทำให้พี่ผิดหวังและเสียใจมากจนพี่พยายามฆ่าตัวตาย คุณตฤณแบกพี่ส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่เพราะพี่เข้มแข็งเพราะกำลังใจจากเพื่อนๆ ป่านนี้ก็คงไม่ได้มานั่งปลอบอาทิตย์แบบนี้หรอก รู้ไหม นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พี่ได้อยู่ในอ้อมแขนของคุณตฤณ” สมบัติปลอบ...ติดตลกๆ พยายามผ่อนคลายสถานการณ์ตึงเครียด
“จริงเหรอพี่บั๊ด”
“จริงสิว่ะ” สมบัติชักรำคาญพจนีย์
“อาทิตย์ พี่นุอาจไม่ได้รักอาทิตย์อย่างแฟน...อย่างคู่รัก แต่พี่มั่นใจว่าความรักที่พี่นุมีต่ออาทิตย์นั้นพิเศษมาก ลองนึกดูสิ คนที่เป็นแฟนกัน ทะเลาะกัน ยังเลิกกัน หย่าร้างกันได้ แต่ความรักแบบเพื่อน แบบพี่น้องที่มีให้กันมันพิเศษมากนะ ถึงโกรธ ถึงทะเลาะกัน แต่เราก็ยังให้อภัยกัน คืนดีกัน รักกันได้เสมอ ความรักแบบนี้จากอนุภาพ อาทิตย์ไม่ต้องการบ้างเลยหรือ จะเอาความรักแบบคู่รักอย่างเดียวให้ได้เลยใช่ไม๊ คิดให้ดีนะ”
“ซึ้งจัง” พจนีย์น้ำตาคลอ ไม่เคยคิดว่าสมบัติจะพูดอะไรได้ซึ้งกินใจเช่นนี้
อาทิตย์หันไปมองสมบัติที่นั่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มเริ่มสงบลง ในใจยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพอยู่ เขาเข้าใจที่สมบัติพูด หากในใจยังนึกปรารถนาถึงความรักแบบคนรักไม่คลาย...เขารักอนุภาพมาก...มากจนเขานึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่จะแปรเปลี่ยนเป็นความรักแบบพี่ชายได้
อัสนัยบอกเขาว่า ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...ก็ยังมีโอกาส...
ตอนนี้เขาก็ยังหายใจอยู่...แล้วโอกาสล่ะ...เขาต้องการโอกาสนั้น...ต้องการเร็วๆ
การรอคอยคราวนี้ทำให้ลมหายใจเขากำลังจะขาดสะบั้น
------------------

ตฤณชะลอความเร็วของรถ หันหน้าไปมองอนุภาพที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง เขาปิดแอร์ได้ครู่หนึ่งแล้วเพราะต่างก็หนาวสั่นกันทั้งสองคน เนื้อตัวยังเปียกอยู่
เมื่อปราศจากเสียงเครื่องปรับอากาศในรถคันหรู ความเงียบมีมากขึ้นจนได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาของทั้งสอง
“คุณนุ ผมไปส่งที่บ้านนะ” ตฤณกล่าวเบาๆ เป็นเชิงถาม น้ำเสียงห่วงใย
อนุภาพส่ายหน้า สายตาจับจ้องอยู่ที่มือตัวเองบนตัก
เขากลับบ้านไม่ได้ อธิคมต้องรออยู่ที่หน้าคอนโดแน่นอน เวลาเช่นนี้เขายังไม่อยากเจอใคร ยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับใครเกี่ยวกับเรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้
“หรือไปคอนโดผมที่ถนนเย็นอากาศก็ได้ ผมซื้อทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ คุณจะได้อยู่คนเดียว”
ชายหนุ่มยังสายหน้า เงียบไปชั่วครู่ จึงเงยหน้าขึ้น มองออกไปนอกรถ
“ส่งผมตรงหน้าโรงแรมแถวนี้ก็ได้ครับ ผมจะนอนโรงแรมซักคืน”
ตฤณรู้จักอนุภาพดี รู้ว่าชายหนุ่มต้องการเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อคิดไตร่ตรอง
อนุภาพเป็นคนมีสองบุคลิกในตัว---อ่อนแอและเข้มแข็ง ลังเลและเด็ดขาด ผสมผสานกัน เปลี่ยนไปมาเป็นพลวัต หากชายหนุ่มลังเลในเรื่องใดแล้วสามารถตัดสินใจได้ อนุภาพก็จะเด็ดขาดและไม่ลังเลอีก ในขณะเดียวกัน หากอนุภาพอ่อนแอแล้วสามารถเอาชนะความอ่อนแอนั้นได้ ชายหนุ่มก็จะเข้มแข็งและแกร่ง...เด็ดเดี่ยว
คืนนี้ เป็นคืนที่อนุภาพต้องเริ่มตัดสินใจว่าจะยอมแพ้ หรือจะเอาชนะ...

“คุณนุ คิดใตร่ตรองดีๆ นะครับ แต่ยังไม่ต้องคิดทั้งหมดในคืนเดียว เวลายังมีอยู่ แต่ผมอยากให้คิดถึงคนที่รักคุณ และคนที่คุณรักที่สุด ผมรู้ว่าคุณจะคิดด้วยเหตุผล ไม่ใช่ด้วยอารมณ์อย่างเดียว”
ตฤณไม่เคยนึกว่าตัวเองจะต้องมาเล่นบทผู้เสียสละ...เขาเองรักอนุภาพ แต่เมื่อรู้ว่าอนุภาพรักอธิคม เขาก็อยากให้คนที่เขารักมีความสุข ตัวเขานั้นเพียงได้แอบรักก็พอใจแล้ว จะให้ไปแย่งชิงกับอธิคมและอาทิตย์ หรือธนาภพ เขาคงไม่ทำ
“คุณตฤณ ขอบคุณนะครับ”
“ครับ...อ้อ อย่าลืมนะ พรุ่งนี้บ่ายเขาไปกระบี่ถ่ายทำโฆษณาเป็บซี่แล้วนะ โทษทีผมยังต้องพูดเรื่องงาน แต่คราวนี้ผมพูดเรื่องส่วนตัวก่อนนะเห็นไม๊” ตฤณหัวเราะเบาๆ พยายามผ่อนคลายความตึงเครียด
ไม่บ่อยที่เขาจะเห็นตฤณหัวเราะๆ บางทีนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่เขาเห็นเจ้านายหน้าเคร่งหัวเราะ
มุขตลกของตฤณที่แทบไม่เคยมีได้ใครยิน ทำให้อนุภาพยิ้มเศร้าๆ
“แต่ว่าถ้าคุณอยากหยุด ก็หยุดพักไปเลยก็ได้นะ ผมไม่หักเงินเดือน แต่อย่าลาออก อย่าถอดใจ...ตอนนี้ ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น ยังมีอะไรอีกเยอะ คุณก็รู้ พอตั้งสติได้ คุณก็จัดการมันได้เองล่ะ”
ตฤณสื่อความนัย กินใจความหลายอย่าง...

อนุภาพดีใจที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ตฤณเป็นผู้ใหญ่ เคร่งขรึม แม้จะดูเย็นชาบางครั้ง แต่ก็เป็นคนอบอุ่น จริงใจ และเข้มแข็ง
...นี่ไม่ใช่หรือ ผู้ชายแบบที่จะให้ความมั่นคงแก่ชีวิตเขาได้ ผู้ชายที่จะให้ที่พักพิงแก่หัวใจของเขาได้ ผู้ชายที่เมื่อได้รักแล้ว จะไม่ต้องมานั่งกังวลถึงอนาคต เพราะตฤณจะรับผิดชอบจัดการทั้งหมดทุกอย่างให้เรียบร้อย
...แต่ทำไมเขายังนึกถึงแต่นายตำรวจหนุ่มเจ้าชู้...คนที่บอกว่าเลิกเจ้าชู้และรักเขา...แต่กลับเห็นตำตาว่ายังคงคบอยู่กับคนรักเก่า...
ทำไม...ทำไมอะไรไม่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น...
------------------

อนุภาพยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าโรงแรม สถานที่ที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้า ไม่มีอะไรมาสะกิดใจ ปราศจากร่องรอยความทรงจำใดๆ ร่วมกันใคร...จะกลับไปที่บ้านก็กลัวว่าจะอธิคมดักรอ ถึงหนีเข้าห้องนอนได้ก็เห็นโซฟาที่เขาเคยนอน...เก้าอี้สตูลตัวสูงที่เขานั่งอยู่แล้วดึงเขาไปกอดเพื่อบอกรัก
เขาต้องการตั้งหลัก ต้องการเวลาคิด
ชายหนุ่มลังเล เหลียวมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงา...
เขาเปียกปอนไปทั้งตัว พนักงานต้อนรับที่ประตูมองเขาแปลกๆ โรงแรมท่าทางหรูหราพอสมควรจะยอมรับเขาเขาพักหรือไม่...
---แต่เขามีเงินและบัตรเครดิต โรงแรมคงไม่ปฏิเสธลูกค้า เขาจะบอกว่าลงจากแท๊กซี่แล้วเปียกฝน

อนุภาพเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า พนักงานชายแต่งตัวในชุดเครื่องแบบสีน้ำตาลเข้มมองเขาอยู่แต่ยังไม่เปิดประตูให้ ชายหนุ่มเอื้อมมือจะผลักประตูเข้าไป พนักงานทำท่าจะเดินเข้ามาขวางแต่ประตูเปิดกว้างออกมาจากด้านใน พนักงานคนนั้นรีบก้าวถอยหลบพร้อมก้มหัวลงคำนับ
อนุภาพตะลึง...ตกใจ...ไม่นึกว่าจะเจอคนที่เขาไม่อยากเจอ...ในเวลาเช่นนี้...ในสภาพเช่นนี้...

*********************

[MiTo™]

^
^
^
^

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[||WiTHOuT_YoU||]

เค้าคนนั้นคือใครหนอ เค้ามาจากไหน?? อยากรู้ๆ
 

[aimaim]

สงสัยจะนายธนาภาพ เหอๆๆ หนีคนอื่นมาสงบใจดันมาเจอ แฟนเก่าอีก ฮ่าๆ
 

[ben~ya]

ใคร...คือคนๆนั้น

[three]

อะไรมันจะบังเอิญปานนั้น

[tammy]

......เครียด ๆ ๆ ๆ..

เขาคนนั้นคือใคร 

[OT]

ไคอ่ะ.. อยากรู้ ๆ

[poom]

 ..ทำไมๆๆๆต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วยว่ะ...





..........นาย ธนาภพ............

[jobisuka]

ธนาภพแหละ
เพราะสารวัตร ขับรถตาม ม่ายน่าจะใช่นะ
   แล้วจาหนีไงต่อล่ะเนี่ย

[FOAM]

เจอใครอ่าาาาา

[zandwizz]

ตฤณ นายยอดมากเลยอ่ะ.......

[Black Angel]

 

[kororo]

คุณตฤณ ยอดมาก ชายในดวงใจ ถ้าไม่มีใครอยากรับแล้วมาทางนี้ก็ได้นะ อิอิอิ

ว่าแต่คนที่เจอเนี่ย ธนาภพใช่มะ แสดงว่านี่เพิ่งจะพ้นตาพายุเองใช่มะ ยังมีหางมันอยู่อีกนิดเหรอเนี่ย

แล้ว .. วันนี้มีตอนเดียวเองเหรอ แหม .. อุตส่าห์ว่างนึกว่าจะมาอ่านให้ชุ่มซะหน่อย แต่ไม่เป็นไร รีบมาต่อวันพรุ่งนี้นะครับ จะรอ