คิดถึงคนอ่านใจจะขาด ขอบคุณสำหรับคะแนนที่กดให้นะครับ
บทที่ 44
อธิคมเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดินปูด้วยหินทรายสีน้ำตาลอ่อน ลัดเลาะไปตามเรือนพักที่สร้างขึ้นเป็นหลังแยกกันเป็นสัดส่วน สองข้างทางปลูกไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม จนถึงทางแยกมีต้นราชาวดีต้นใหญ่ดอกสะพรั่ง นายตำรวจที่กำลังตามหาดวงใจตัวเองจึงเลี้ยวซ้าย พลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงสีดำลายดอกไม้ดอกใหญ่สีส้มกำลังเร่งเดินโผล่พ้นมาจากทางเดินเล็กๆ ข้างพุ่มไม้
อธิป...เหมือนเดินหนีอะไรมา หันหน้าหันหลัง ลุกลี้ลุกลน
"โอ๊ะ ผู้กอง...เอ๊ย สารวัตร" อธิปหันหน้ามาจะเอ๋กับอธิคมที่ยืนขวางอยู่ อุทานอย่างคาดไม่ถึง
"หนีอะไรมาคุณอธิป"
อธิปยิ้มแหยๆ เขาเดินหนีนิตินัยที่พยายามตื้อเขาให้สอนเล่นเรือใบ แต่กลับตอบนายตำรวจว่า "เปล่าครับ...สารวัตรมาเที่ยวหรือครับ"
อธิปรู้ว่าสารวัตรอธิคมปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเพราะเหตุใดแต่ทำเป็นเฉไฉ
"เปล่า...อธิป คุณนุอยู่ไหน" อธิคมหน้าเรียบ
อธิปมีพิรุธ ทำท่าอึกอัก สงสัยถูกสั่งให้ปิดปากเหมือนคนอื่น พนักงานโรงแรมก็คงถูกห้ามไม่ให้แพร่งพรายเหมือนกัน แต่พอรู้ว่าเขาเป็นใครก็รีบบอกไม่รอช้า
"ผมถูกห้ามไม่ให้พูด"
"เรายังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรออธิป เคยกินเหล้ามาด้วยกัน ยังไงผมก็มาถึงที่นี่แล้ว ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องพบคุณนุอยู่ดี แต่ตอนนี้ช่วยย่นเวลาให้สักนิดไม่ได้หรือ" อธิคมหน้านิ่งเรียบ
"โธ่...สารวัตร เดี๋ยวผมโดนดุ"
"ใครจะไปรู้ว่าอธิปบอก"
อธิปคิดอยู่ชั่วครู่ก็เห็นด้วยว่าจริง จึงเอ่ยปาก "ก็พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน พี่นุเขาก็ลอยคลอคุยกับปลาอยู่กลางทะเลยตามเคยครับ"
อธิคมยิ้ม ขอบใจชายหนุ่ม แล้วอธิปก็รีบหายตัวไปทันที
เขานึกถึงเย็นวันนั้นที่บ้านริมทะเล...อนุภาพทิ้งเขาให้นอนหลับบนสนามหญ้าหน้าบ้านแล้วตัวเองไปลอยคลอดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่กลางทะเล
อธิคมตรงลิ่วไปชายหาด ถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงยีนส์ ยืนมองทะเลสงบเบื้องหน้า
แสงสีทองยามอาทิตย์อัสดงจับขอบฟ้าสวยงามดั่งจิตรกรเอกระบายสีสันลงบนผืนผ้าใบขนาดมหึมา พระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดงเข้มกำลังเคลื่อนดวงจมลงน้ำทะเลเห็นไกลอยู่สุดขอบฟ้า แสงอำไพส่องต้องผิวน้ำของทะเลราบเรียบเหมือนใครสักคนเอาทองคำเปลวจำนวนมหาศาลไปโรยให้ทั่วทำให้ส่องแสงระยิบระยับจับตา ร่างหนึ่งลอยละล่องอยู่กลางท้องทะเลเวิ้งว้างค่อนข้างไกลจากฝั่ง
นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจ..ไม่ใช่เพราะว่ากลัวจะงอนง้ออนุภาพไม่สำเร็จ
"คุณนุนะคุณนุ ทำไมชอบออกไปกลางทะเลนัก ไม่กลัวฉลามหรือยังไง"
เขาเองเป็นนักกีฬาที่แข็งแรงไม่ใช่เล่น แต่จะให้ไปลอยละล่องอยู่ในทะเลกับอนุภาพนานๆ นั้นอาจจะไม่ไหว แต่มาถึงขนาดนี้ เขารอไม่ได้แล้ว อยากจะเห็นหน้าชายหนุ่มใจจะขาด
...ถ้าจะง้อ ก็ต้องง้อท่ามกลางธรรมชาติโรแมนติกแบบนี้ล่ะ บรรยากาศเป็นใจ เหนื่อยหน่อยก็ต้องยอม…
อธิคมพับขากางเกงยีนส์ขึ้น แล้วเดินลุยน้ำลงไป สูดลมหายใจลึกๆ มุ่งมั่นไปฉุดคนที่กำลังคุยอยู่กับปลาขึ้นมาจากทะเล...
..........
อนุภาพหลบตาช้าๆ หลังจากซึมซับเอาภาพสวยงามของดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ชายหนุ่มกางแขนออกกว้าง รู้สึกถึงอิสระที่กำลังโอบอุ้มตัวเขาอยู่
น้ำทะเลเรียบนิ่งเหมือนสระว่ายน้ำขนาดใหญ่...กว้างเสียจนเขาอยากจะปล่อยตัวให้ลอยไปไกลมากกว่านี้ ในใจรู้สึกสงบนิ่ง...สิ่งเดียวที่นึกถึงคือ...อธิคม!
"คุณนุ"
ภาพของอธิคมฉายขึ้นมาในมโนทัศน์ของเขา ใบหน้ายิ้มแย้มส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้...ความรู้สึกน้อยใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเริ่มเจือจาง
"คุณนุครับ"
เสียงอธิคมลอยอยู่ไม่ไกล...เหมือนจริง...เหมือนมาก...ราวกับกระซิบอยู่ข้างหู...ความเสียใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเริ่มหายไป
"ที่รักครับ"
เสียงอธิคมดังขึ้น...อนุภาพแปลกใจ นึกภาพอธิคมครั้งนี้มีทั้งภาพและเสียงที่ชัดเจน...ใกล้เหลือเกิน...เสียงของอธิคมอยู่ใกล้เหลือเกิน...คิดถึงเขาเหลือเกิน...หากอธิคมมางอนง้อเขาเสียตอนนี้ เขาก็จะอภัยให้ และเขาจะขอโทษนายตำรวจด้วยว่า เขาเองก็ผิดไปที่หุนหันพลันแล่น ไม่มีเหตุผล เปราะบาง และอ่อนไหวเกินไป
"จ๊ะเอ๋" เสียงข้างหูดัง
...เหมือนจริงมาก...ไม่ใช่สิ...นี่เสียงจริงๆ ของเขาต่างหาก...ไม่ได้จินตนาการไปเอง
อนุภาพลืมตา หันขวับไปมองเจ้าของเสียงนั้น
อธิคมลอยคลออยู่ใกล้ๆ ใกล้มากจนได้ยินเสียงหายใจหอบ
...รอยยิ้มกว้างระบายอยู่บนใบหน้า แววตาอบอุ่น...
"ผมมาง้อแล้ว" อธิคมพูดเสียงนุ่ม
อนุภาพอยากจะโผเข้ากอด ดีใจเป็นล้นพ้น เพียงเห็นหน้า เห็นรอยยิ้มและดวงตาของเขา...ใจก็อ่อน...
แต่อีกเสียงหนึ่งในความคิดบอกว่า...ต้องแก้แค้นเสียก่อน...โทษฐานที่ทำให้เขาน้อยใจ...เสียใจ
"สารวัตรมาทำไม" แกล้งทำหน้าเคร่ง
"อ้าว ก็มาง้อสิครับ...โธ่ คุณนุ ถ้าผมไม่รักคุณนุ คงไม่เสี่ยงมาลอยตุ๊บป่องอยู่กลางทะเลล่อฉลามอย่างนี้หรอก"
"ไม่ได้บอกให้มา"
"แต่ผมอยากมา อยากมาอธิบายให้คุณนุเข้าใจ ผมไม่อยากให้คุณนุโกรธ ไม่อยากให้เสียใจ"
"สารวัตรไปทำอะไรให้ผมโกรธ" อนุภาพขยับขา กระทุ้งน้ำ แล้วลอยห่างออกห่างไปอีก
อธิคมตาม เริ่มหอบหายใจ...ชาติก่อนเขาไม่ได้เกิดเป็นปลาเหมือนอนุภาพนี่นา...
"ก็ผมทำให้คุณนุเข้าใจผิดเรื่องอัสนัย คุณนุฟังผมอธิบายก่อนนะครับ"
"ก็อธิบายมาสิครับ จะยอมฟังซักหน่อย"
"ไปอธิบายบนบกได้ไม๊ครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว" แขนอธิคมเริ่มตะกุยตะกาย
"ไม่ ถ้าอยากอธิบายก็พูดมาตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาพูดอีก" อนุภาพนึกสนุก รู้สึกมีอำนาจเหนือนายตำรวจหนุ่ม
"โธ่คุณนุ ถ้าเผื่อผมจมน้ำตายจะว่าไง"
"จะไปตามนักประดาน้ำมางมหา"
"ใจร้าย" อธิคมพลิกตัวนอนหงายเพื่อลอยตัวพัก สูดลมหายใจเข้าแรงๆ แล้วอุทธรณ์ว่า "โอ๊ย จะแย่แล้ว"
อนุภาพเริ่มสงสาร กลัวว่าสารวัตรหนุ่มจะหมดแรงจมน้ำไปจริงๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กล้วว่าคนเจ้าเลห์จะแกล้งทำเหลี่ยมจัด
"ถ้าไม่อธิบาย งั้นผมไปแล้วนะ"
ชายหนุ่มพุ่งตัวออกห่าง ว่ายน้ำออกไปไกลกว่าเดิม
"โธ่ คุณนุจ๋า อย่าทำกันยังงี้สิ สงสารผมบ้างเถอะ" อธิคมว่ายตาม อ้อนวอนให้อนุภาพเห็นใจ
"ผมกับอัสนัยไม่มีอะไรกัน ผมไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลย ผมเห็นเขาเป็นน้อง เขามาหาผม มาตื๊อบอกความในใจผม แต่ผมปฏิเสธ เขาก็ยังไม่หยุด...โอ๊ยเค็ม" อธิคมกลืนน้ำทะเลเข้าไปหนึ่งอึก
"แล้วสารวัตรมีอะไรกับเขาหรือเปล่า"
"โธ่ที่รักครับ คิดยังงั้นได้ยังไง ผมนะเป็นฤาษีตั้งแต่เริ่มจีบคุณแล้วนะ ไม่เคยคิดถึงใครเลย แม้แต่ช่วยตัวเองก็ยังแทบไม่ได้ทำ"
"บ้า" อนุภาพสะบัดเสียง
"คิดถึงคุณนุคนเดียว รักคุณนุคนเดียว" อธิคมโผเข้ากอดอนุภาพ ชายหนุ่มดิ้น ผลักให้ออกห่าง อธิคมอ่อนแรงแทบทรงตัวไม่ไหว จำต้องปล่อยมือ
"ปล่อยนะ สารวัตร เดี๋ยวจับกดน้ำซะเลย"
"ก็เอาสิ ถ้าไม่รักผมก็ฆ่าผมให้ตาย"
อนุภาพผละออก แล้วว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง อธิคมตามมาติดๆ
"คุณนุครับ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไม่ได้รักอัสนัย แต่ผมก็ห้ามความคิดเขาไม่ได้..." เสียงสารวัตรหนุ่มหอบถี่ "ผมบอกอัสนัยไปแล้วตอนที่เขานัดผมไปเจอที่ร้านอาหารเพื่อคุยเรื่องนี้ แต่คืนนั้นเขาโทรมาขอให้ผมช่วยออกไปดูรถให้ ผมอยู่ใกล้ๆ ก็เลยออกไปช่วย ไม่นึกว่าเขาจะลากแขนผมไปจนเจอคุณนุ...โอ๊ยเหนื่อย..."
อธิคมอธิบายยืดยาว ยิ่งทำให้เหนื่อยกว่าปรกติ
"คุณนุ...รอด้วย"
อนุภาพเริ่มทิ้งห่าง...ในทะเล เขาแข็งแรงกว่าอธิคม
"คุณนุ ผมรักคุณ...รักคุณคนเดียว"
อธิคมเสียงหอบ เหมือนจะขาดใจ
"ที่รักครับ ผมรักคุณคนเดียว อย่าโกรธผมเลยนะ อุตส่าห์เสี่ยงตายมาง้อแล้ว คืนดีกันเถอะ" เสียงอธิคมดังลอยมา ห่างออกไปเรื่อยๆ
อนุภาพยิ้ม...ใกล้ถึงฝั่ง เขาพลิกตัวเปลี่ยนเป็นท่ากรรเชียง แหงนมองบนฟ้า แสงสีทองที่ทาบทาท้องฟ้ากว้างเริ่มจางไป ความมืดเริ่มเคลื่อนเข้ามาแทนที่ แต่โลกกลับสว่างสดใส
ทะเลอ้างว้างไม่เดียวดายอีกแล้ว คนที่เขารักกำลังว่ายน้ำเข้ามาใกล้ๆ ผู้ชายตัวใหญ่แข็งแรงกำลังตะกุยตะกายว่ายน้ำตามมา อีกไม่กี่ช่วงตัวก็ถึง
อนุภาพลอยคอรออยู่ให้สารวัตรหนุ่มมาถึงตัวเพื่อจะว่ายน้ำเคียงกันกลับเข้าฝั่ง
"คุณนุนะคุณนุ ครั้งต่อไปผมจะไม่ง้ออีกแล้ว"
อธิคมพูดเสียงหอบเมื่อมาถึงตัว แกล้งทำหน้าบึ้ง
"พักซักหน่อยนะคนดี ผมจะตายอยู่แล้ว"
อนุภาพอมยิ้ม มองหน้าชายหนุ่ม เห็นแววตาของอธิคมกำลังยิ้มอบอุ่นขัดกับใบหน้างอนๆ ที่เจ้าตัวแกล้งทำ
"ไม่ง้อก็อย่าง้อ"
อนุภาพไม่ยอมหยุดพักตามคำชวน จ้วงแขนว่ายต่อไป
อธิคมถอนหายใจ...เอาว่ะ ใกล้ถึงฝั่งแล้ว...ตายเป็นตาย... บอกกับตัวเองว่า ถ้าต้องง้ออีกครั้งหน้า เขาจะไม่ง้ออนุภาพในทะเลอีกแล้ว...เข็ดจริงๆ ...
----------
อธิคมนอนแผ่หราบนหายทราย กายท่อนล่างยังแช่อยู่ในน้ำ คลื่นเล็กๆ ค่อยๆ ชัดเข้ามาปะทะขาทั้งสองข้าง ราวกับจะบีบนวดให้หายเหนื่อย อนุภาพยืนกอดอกมองอยู่ใกล้ๆ นายตำรวจหนุ่มหลับตา ขมวดคิ้ว ทำปากพะงาบๆ เพื่อสุดหายใจเข้าปอด อกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อขยับขึ้นลงอย่างแรง
หมดหล่อ...อนุภาพอยากเรียกให้สมบัติกับพจนีย์มาดูภาพชายหนุ่มที่หล่อร้ายกาจของทั้งสองนัก
อธิคมรู้สึกเหนื่อยที่สุดในชีวิตการว่ายน้ำของเขา ครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนจะจมน้ำตายแต่ก็ยังต้องอดทนดิ้นรนต่อไปเพื่อจะให้ถึงตัวของคนที่เขารัก...อนุภาพ...ร้ายจริงๆ...เขาต้องเอาคืนให้สาสม...
"นี่คุณนุ หายโกรธผมรึยังนี่ ง้อขนาดนี้แล้วก็หายงอนเถอะนะครับ"
อธิคมลืมตาขึ้นช้าๆ มองอนุภาพที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่...เก็บภาพนั้นไว้ในความทรงจำ
แววตาขันๆ ของอนุภาพทำให้เขารู้สึกหัวใจพองโต...ชายหนุ่มไม่ได้โกรธเขาแล้ว ที่สำคัญยืนอยู่ตรงปลายเท้าเขาในชุดกางเกงว่ายน้ำสีน้ำตาลเข้มตัวจิ๋ว
"คุณนุหุ่นดีจัง ไม่นึกว่าจะซ่อนรูป"
อนุภาพหุบยิ้ม "ทะลึ่ง"
ชายหนุ่มก้มลงหยิบทรายหนึ่งกำมือโยนใส่หน้าท้องของอธิคมที่นอนยิ้มอยู่แล้วรีบเดินลิ่วหนีไป
อธิคมหัวเราะร่าแล้วรีบลุกขึ้นเดินตาม สายตาโลมเลียเรือนร่างของชายหนุ่มที่เพิ่งรู้ตัวว่ายืนอวดเขาอยู่ในสภาพเกือบเปลือย...
"จะหนีไปไหน รอผมด้วยสิ" อธิคมเสียงออดอ้อน
"หนีผมไปไหนไม่ได้แล้วนะ ถ้าหนีไปอีกจะตามไปจับใส่กุญแจมือ ขังไว้ในหัวใจของผม"
อธิคมถึงตัวชายหนุ่ม แล้วเอื้อมมือไปจับเอวของอนุภาพไว้สองข้าง ทำท่าจะโอบกอดจากเบื้องหลัง
"สารวัตร อย่านะ เดี๋ยวใครเห็น น่าเกลียด อายเค้า"
"งั้นก็ไปที่ที่ไม่มีใครเห็นนะ" อธิคมกระซิบเสียงหวาน ก่อนจะร้องโอยขึ้นมาเมื่อถูกคนที่กำลังขัดเขินกระทุ้งเข้าที่ท้องเต็มแรง
อนุภาพเร่งฝีเท้า แต่อธิคมก็ก้าวทันในไม่ช้า คอยเดินเคียงข้าง แตะเนื้อต้องตัว หยอกเย้าไม่ยอมหยุด
อยู่บนบก...เขาแข็งแรงกว่า...อนุภาพคิดในใจว่า...รอก่อนเถอะ ขึ้นเรือออกทะเลไปเมื่อไหร่ จะผลักให้ตกน้ำ
-----------
อาหารเย็นวันนั้นทีมงานถ่ายทำโฆษณาออกไปทานที่ร้านอาหารทะเลไม่ไกลจากโรงแรม อธิคมใจป้ำประกาศเลี้ยงทุกคน โชคดีที่นิตินัยกับผู้จัดการส่วนตัวหายไปตั้งแต่ตอนเย็น ชายหนุ่มจึงสนุกสนานกับทีมงานได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องคอยกังวลว่านิตินัยจะทำให้อนุภาพหึง
อธิคมเข้ากับคนง่าย โดยเฉพาะทีมงานแทบทุกคนเป็นกลุ่มเดิมที่เคยทำงานกับเขาเมื่อครั้งเป็นดาราโฆษณาจำเป็น อธิปท้าอธิคมดวลเหล้าแต่นายตำรวจหนุ่มปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า "ท่านผู้กำกับไม่ชอบคนขี้เหล้า"
สารวัตรหนุ่มพยายามหาโอกาสอยู่ใกล้ๆ อนุภาพแต่อีกฝ่ายพยายามเลี่ยง จนอธิคมแกล้งทำหน้าน้อยใจบอกว่ารุ่งเช้าจะรีบกลับกรุงเทพฯ เสียเลย
"ถ้าไปสนามบินตอนนี้ก็ยังทันเครื่องเที่ยวบินสุดท้ายนะครับสารวัตร" อนุภาพประชด
"อยากให้ผมไปจริงๆ เหรอ"
"ก็เห็นอยากไปนักนี่"
"เรื่องอะไรจะไป ผมจะอยู่ฮันนี่มูนที่กระบี่" อธิคมยักคิ้ว ทำตาเจ้าชู้ สมบัติที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หัวเราะคิกคักจนอนุภาพหันไปทำตาขวาง...อุตส่าห์กระซิบกระซาบยังมีคนได้ยินอีก...
"แต่ที่สำคัญตอนนี้ผมยังไม่มีห้องพัก"
"เรื่องของสารวัตร มาเมืองท่องเที่ยวทั้งทีไม่รู้จักจองโรงแรม"
"ห้องคุณนุก็ว่างไม่ใช่หรือ"
อนุภาพเมินหน้าหนี ไม่ยอมตอบ แล้วทำเฉไฉชวนช่างภาพคุยเรื่องการถ่ายทำฉากวันรุ่งขึ้น
อธิคมอมยิ้มๆ ...เขาหมายมั่นไว้แล้วว่า คืนนี้ยังไงก็ต้องเผด็จศึกอนุภาพให้ได้ มาไกลถึงขนาดนี้ บรรยากาศก็เป็นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องเสี่ยงจมน้ำตายตามไปง้อถึงกลางทะเล...เขาควรได้รับอะไรเป็นการตอบแทนเสียบ้าง...คราวนี้ธงรบเพื่อนรักก็จะไม่สามารถมาดูถูกว่าเขาไร้น้ำยา
..........
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 846708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก