ตอนที่ 18: เรื่องของธาม
-ธาม-ผมมองลูกพี่ลูกน้องของตัวเองด้วยสายตาพิจารณา แม้ไม่ชอบใจนักที่โชคบกับผู้ชายด้วยกัน แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าโชที่ผมเห็นในวันนี้แตกต่างจากโชที่ผมเห็นจนคุ้นตา
โชที่ไม่ค่อยยิ้ม โชที่มีใบหน้าเฉยชาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะโดนดูถูก ต่อว่าหรือชื่นชม เหมือนโชฝึกตัวเองให้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งใดๆ รอบตัว นอกจากสิ่งที่ตัวเองสนใจที่สุดคือการว่ายน้ำ ที่ดวงตาคู่นั้นจะเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นและเต็มไปด้วยพลัง
ผมรับปากคุณปู่ว่าจะช่วยจัดการเรื่องของโชให้เรียบร้อย ดังนั้นการมาครั้งนี้อย่างน้อยผมก็อยากได้คำตอบว่าทั้งคู่คบหากันจริงหรือไม่ ถ้ามันเป็นมุกตลกร้ายของโชก็ไม่มีอะไรให้กังวลใจ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ เพราะคุณปู่ไม่มีทางยอมแน่และผมก็ไม่สนับสนุน
ในขณะที่ผมคิดแบบนี้ น้องฝาแฝดของผมกลับสนับสนุนทั้งคู่อย่างออกหน้าออกตาจนผมปวดหัว ได้แต่เตือนว่าอย่าให้คนปู่ได้ยินเป็นอันขาด
ผมเป็นหลานคนแรกของตระกูล และห่างจากคนต่อๆ ไปหลายปี คุณปู่จึงเข้ามามีบทบาทในการเลี้ยงดูผมมากกว่าหลานคนอื่น เรียกว่าเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด บางเรื่องแม่ก็ไม่กล้าขัดคุณปู่ต้องปล่อยให้ท่านเป็นคนตัดสิน ต่างจากคู่แฝด ที่แม่ผมเป็นคนเลี้ยงดูด้วยตัวเอง ทำให้มีบุคลิกและความคิดคล้ายไปทางแม่มากกว่า คือร่าเริง แจ่มใจ และมองโลกในแง่ดี
ผมถูกสอนเรื่องธุรกิจตั้งแต่เด็ก คุณปู่ให้เหตุผลว่ายิ่งผมรู้เร็วเท่าไหร่ รู้มากเท่าไหร่ก็จะก้าวนำคนอื่นไปมากเท่านั้น ผมเริ่มฝึกงานในบริษัทตั้งแต่มัธยมปลาย พอเข้ามหาลัยผมมีตำแหน่งเป็นของตัวเอง ทุกปิดภาคผมทำงานเหมือนพนักงานเต็มเวลาคนหนึ่ง คำพูดของปู่ถูกต้องทุกอย่าง ด้วยอายุเพียงเท่านี้ผมขึ้นมาเป็นผู้บริหารที่แม้แต่ผู้มีอาวุโสกว่ายังต้องยอมรับในความสามารถ แต่การมาเที่ยวครั้งนี้ทำให้ผมสงสัยเป็นบางขณะว่าผมพลาดอะไรในชีวิตไปหรือเปล่า
“จัดเพลงอกหักมาพี่ร้องเอง” เสียงนอร์ทบอกกับเด็กนะโมที่กำลังตั้งสายกีตาร์ เดียวชวนทุกคนนั่งเล่นต่อที่ชายหาด ผมเกือบคัดค้านแต่ทุกเสียงตอบรับ ผมจึงต้องหยุดความคิดลง อยากถอนใจออกมายาวๆ ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าสักนิด จะพาตัวเองมาลำบากันทำไม ห้องนั่งเล่นก็มี โซฟาอย่างดี แอร์เย็นฉ่ำ กระจกรอบด้านมองเห็นวิวภายนอกเหมือนกัน แล้วเวลานี้ก็มืดจนมองแทบไม่เห็นวิว แต่เพราะต้องคอยจับพิรุธโชเรื่องลี ผมจึงต้องเข้าร่วมด้วย
แต่เมื่อทุกอย่างถูกจัดเรียบร้อย ก็ต้องยอมรับว่าบรรยากาศดีมากจริงๆ เดียวขอให้คนที่เหลือช่วยกันยกโต๊ะและเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ยในสวนมาวางบนชายหาด เป็นเก้าอี้แบบมีพนักพิงหลังและที่เท้าแขน โชไปหยิบหมอนอิงจากในห้องนั่งเล่นออกมาวางบนเก้าอี้แต่ละตัว นอร์ท นะโมกับลีช่วยกันขนเก้าอี้ชายหาดออกมาตั้งสามตัว จอมขวัญช่วยแม่บ้านจุดตะเกียงเจ้าพายุไว้รอบๆ เพียงครู่เดียวบรรยากาศก็ดูเปลี่ยนไปทันที
แม่บ้านยกของกินเล่นและเครื่องดื่มทั้งมีแอลกอฮอล์และไม่มีแอลกอฮอล์มาตั้งไว้ให้บนโต๊ะ อีกส่วนหนึ่งนำไปวางบนโต๊ะที่ใช้กินข้าวเมื่อครู่ เพื่อให้หยิบได้ง่าย
นะโมเดินกลับเข้าไปในบ้าน ออกมาพร้อมกับกีตาร์และหนังสือเพลง เริ่มตั้งสายกีตาร์ ลีลุกขึ้นยืน ถอดรองเท้าออก เดินไปแช่เท้าในน้ำ มีโชตามไปเดินเป็นเพื่อน
“อย่างพี่นอร์ทนะจะอกหัก ผมว่าไปหักอกสาวมากกว่า”
ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อนะโมตอบโต้เรื่องคำขอของนอร์ท
“กูคิดถึงเหมือนมึง” จอมขวัญเห็นด้วยกับเพื่อน
“อย่างพี่ก็อกหักเป็นเว้ย”
“จริงอ่ะ” เด็กนะโมทำสีหน้าไม่เชื่อถือ
“อย่าไปฟังไอ้นอร์ท มันชอบบอกสาวว่าเคยอกหัก สาวจะได้เอ็นดูมัน” เดียวเผาเพื่อนให้รุ่นน้องฟัง
“โหพี่นอร์ท หล่ออย่างพี่ยังต้องใช้มุกนี้อีกเหรอ”
“เอ็งไม่รู้อะไรมุกนี้มันมีข้อดีเว้ย สาวจะรู้สึกว่าเราเข้าถึงได้ หน้าตาดีๆ แบบนี้ก็เคยอกหักมาแล้ว น่าสงสารกว่าที่คิด ความรู้สึกมันจะซอฟลง ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงมีสัญชาตญาณความเป็นแม่”
“โห มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมยืมไปใช้มั้งนะพี่นอร์ท”
“อย่าเลยว่ะ”
“ทำไมล่ะพี่”
นอร์ททำสีหน้าลังเลก่อนยกมือขึ้นจับบ่าของนะโม “คนทำได้ต้องหน้าตาดีมากๆ มีเสน่ห์มัดใจสาวสาวถึงสนใจ แต่ถ้าดูธรรมดาๆ ไป สาวเขาจะคิดว่า ว่าแล้วเชียวไม่มีใครเอา”
“อ้าว! ไอ้พี่นอร์ท”
“ฮ่าๆ พี่พูดเพราะพี่รักเอ็งนะเว้ย ไม่อยากให้เอาไปใช้แล้วได้ผลติดลบ”
“เหอะ พี่นอร์ทไม่รู้อะไรซะแล้ว ผมน่ะอย่างน่ารักบอกเลย”
“หึๆ” ผมหลุดเสียงลอดออกมาจากลำคอ เด็กนะโมหันขวับมามองผมทันที สายตาบอกชัดว่าไม่พอใจ ผมยักไหล่เบาๆ ยกยิ้มมุมปากให้รู้ว่าก็มันช่วยไม่ได้ ไอ้ที่พูดมาไม่น่าเชื่อถือสักนิด ถ้าอย่างเด็กนี่น่ารักผมคงหลงรักคนทั้งโลกได้เลย
“พอๆ ไอ้นอร์ท มึงก็อย่าแหย่นะโมมันมาก เล่นกีต้าร์เลยดีกว่าพี่อยากฟัง”
“นี่เห็นแก่พี่เดียวนะไม่งั้นเก็บกลับบ้าน ไม่เล่นแล้ว งอน” เจ้าเด็กแสบมองค้อนทั้งผมทั้งนอร์ท ก่อนเริ่มกรีดนิ้วลงบนสายกีต้าร์พร้อมกับร้องเพลงไปด้วย ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เสียงเจ้าเด็กนี่ดีเกินคาด ผมนั่งฟังเพลินจนเผลอฮัมเพลงตามในบางครั้ง มารู้ตัวตอนสายตายิ้มๆ ของคนร้องตวัดมามอง ผมจึงเงียบเสียงลง
โชกับลีกลับมานั่งที่โต๊ะหลังผ่านไปครู่หนึ่ง ผมสังเกตน้องชาย โชดูผ่อนคลายมากจริงๆ อาจเพราะได้พักผ่อนอยู่กับเพื่อนสนิท และ.. สายตาของผมเลื่อนไปยังใบหน้าของลี ถ้าผมไม่โกหกสายตาตัวเอง สายตาของโชที่มองอีกฝ่ายดูอ่อนโยนมาก มันดูอบอุ่นและเอ็นดู ผมเคยเห็นสายตาของโชแบบนี้เฉพาะเวลาที่มองมารดาเท่านั้น หรือสิ่งที่โชพูดจะเป็นจริง
“จริงสิ!” จู่ๆ เดียวก็อุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำให้นะโมหยุดเล่นกีตาร์ ทุกคนเงียบเสียงลงเพื่อรอฟัง
“เรายังไม่ได้ทำโทษคนแพ้เกมไม่ใช่เหรอ” สายตาของเดียวที่มองนะโมเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“เดี๋ยวๆ พี่เดียวคุยกันก่อน” เจ้าเด็กแสบโวยวาย “เราไม่ได้ตกลงกันนะว่าจะมีการลงโทษ”
“เล่นเกมที่ไหนไม่มี มันก็ต้องมีกันทั้งนั้น ตกลงไหมครับพี่ธาม” เดียวหันมาถามผม ผมพยักหน้า เรื่องความรับผิดชอบผมไม่เคยปฏิเสธ คนไม่ยอมโดนลงโทษหันมามองผมหน้ามุ่ย
“ว่าไงนะโม พี่ธามตกลงแล้ว”
เอาน่ามึง แค่นี้เอง” จอมขวัญยุเพื่อนเต็มที่
“ก็ได้ๆ ผมก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน”
“งั้นทำโทษอะไรดี นอร์ทว่าไงวะ” เดียวหันไปปรึกษาเพื่อน
“บอกตรงๆ คิดไม่ออก ถ้านะโมคนเดียวพอไหวพี่ธามด้วยกูเกรงใจ” นอร์ทหันมายิ้มให้ผม
“ตามสบาย พี่ยังไงก็ได้” ผมให้ความร่วมมือกับน้องๆ หาอะไรทำก็ดี
“งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน” เดียวเดินไปที่โต๊ะวางเสบียง ก่อนเดินกลับมาพร้อมเบียร์ขวดเล็กในมือสี่ขวด
“ดื่มเบียร์ให้หมดทีเดียวคนละสองขวด”
“โหพี่เดียวจะฆ่ากันหรือไงครับ ผมเมาตายพอดี”
“อะไร ปกติเห็นดื่มได้ไม่มีเบรก ”
“มันเหมือนกันที่ไหนพี่ ขืนดื่มติดกันทีเดียวสองขวดเมาปลิ้นเลยนะ”
“ได้ พี่มีกติกาให้” สายตาของเดียวเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที ผมว่าจุดสำคัญมันคงอยู่ตรงนี้
“ทุกครั้งที่หยุด ต้องกอดอีกคน”
“หะ!” เจ้าเด็กนะโมร้องลั่น
“เอาน่าแค่กอดเอง ถือว่าสานสัมพันธไมตรี”
ผมหันไปมองเจ้าเด็กแสบ เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายหันมามองผมพอดี เราสบตากันนิ่ง
“พี่ไม่มีปัญหา” ผมตอบเดียวโดยยังไม่ละสายตา
“ผมก็ไม่มีปัญหา” สายตาที่มองผมท้าทาย ผมยกยิ้มที่มุมปาก เด็กจริงๆ
ผมหันไปหยิบขวดเบียร์ ยกขึ้นดื่มช้าๆ ไม่เร่งรีบ ในขณะที่เจ้าเด็กแสบยกขึ้นแล้วกระดกอั๊กๆ ท่าทางจริงจังกับบทลงโทษจนดูน่าขัน จะรีบดื่มไปไหนของมัน
“กอด!” เสียงเดียวดังทันทีที่ขวดในมือนะโมถูกวางลง เจ้าตัวดีหันมามองหน้าผมแล้วโถมเข้ามากอดโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง เสียงกระซิบดังข้างหูผมเบาๆ
“พี่ธามเก่งอยู่แล้ว ดื่มๆ ไปเลยอย่าหยุด ขี้เกียจกอดกันหลายที” แล้วเจ้าตัวดีก็ผละออกไป
กว่าจะหมดสองขวด ผมโดนนะโมกอดไปห้าครั้ง ส่วนผมไม่กอดเจ้าเด็กนั่นเลย ไม่ใช่เพราะเก่ง แต่เพราะผมรู้ว่าควรทำอย่างไร ผมยกขวดเบียร์ขึ้นดื่มด้วยท่าทางปกติ หยุดหายใจเป็นบางจังหวะโดยไม่เอาขวดลง แค่นี้ก็ถือว่าใช้ได้แล้ว ไม่มีใครห้ามไม่ให้หยุดหายใจ
นะโมหน้าแดงก่ำ รีบยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม ผมนึกสงสัยว่าเจ้าเด็กนั่นไม่รู้เลยหรือว่าไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ แล้วไอ้อาการพุ่งเข้ามาหาผม น่าจะเรียกว่าชนไม่ใช่กอด
โชหยิบกีต้าร์ของนะโมขึ้นมาเล่น เสียงทุ้มของโชเพราะอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน หรืออันที่จริงผมอาจไม่เคยได้ยินน้องชายร้องเพลงจริงจังแบบนี้มากก่อนก็เป็นได้
“พี่โชผมชอบเพลงนี้ครับ” ลีเปิดหนังสือเพลงส่งให้ โชเปลี่ยนไปเล่นเพลงที่ลีชอบ เพียงครู่เดียวคนตัวเล็กกว่าก็ทำหน้าที่เปิดเลือกเพลงให้ โดยน้องของผมไม่ขัดแม้แต่เพลงเดียว
ผมเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่คุณปู่หวังคงไม่มีทางเป็นจริง คู่นี้น่าจะเป็นแฟนกันจริงๆ
เวลาล่วงเลยถึงเกือบเที่ยงคืนทุกคนจึงแยกย้าย ผมช่วยเก็บข้าวของบนโต๊ะมาเก็บไว้ในครัว เดินขึ้นชั้นบนเป็นคนแรก ขณะที่คนอื่นๆ ยังคุยกันเบาๆ อยู่ชั้นล่าง
ผมค่อนข้างมึนจากจำนวนเบียร์ทั้งหมดที่ดื่มเข้าไป เพราะเสียงเพลงและบรรยากาศทำให้ทุกคนต่างเพลิน แม้แต่เด็กนะโมก็ดื่มเข้าไปอีกหลายขวด
ผมวางโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ลงบนโต๊ะ อดถอนใจไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วว่าผมอยากช่วยคุณปู่แยกลีออกจากโชจริงหรือไม่ ผมจะเอารอยยิ้มไปจากน้องชายตัวเองได้จริงๆ หรือเปล่า
ผมพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ หยิบผ้าขนหนูที่แม่บ้านนำมาวางเตรียมไว้ให้บนเตียงเดินเข้าห้องน้ำ เห็นที่ว่าต้องกลับไปปรึกษาบิดาที่บ้านอีกที ผมอยากให้พ่อลองไปคุยกับคุณปู่ดูก่อน
ผมเดินเช็ดผมที่เพิ่งสระออกมาจากห้องน้ำ ยืนชะงักนิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนเตียง ร่างผอมเก้งก้างของนะโมนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียงของผม มีเสียงกรนดังให้ได้ยินเบาๆ
ผมเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง ได้แต่ถอนใจยาวเมื่อเวลาเดินเกือบถึงตีหนึ่งแล้ว ผมอยากพักผ่อนเต็มที
“นะโม” ผมเรียกด้วยน้ำเสียงปกติแต่อีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อน ผมจึงยื่นมือไปแตะบนแขนเขย่าเบาๆ
“นะโม” เมื่อยังไม่ขยับผมจึงเขย่าเต็มแรง “นะโมๆ”
ร่างเล็กครางอืออา ก่อนตะแคงหน้าหนีผม คราวนี้ผมจึงเลือกที่จะเขย่าแรงๆ ติดๆ กัน แต่เจ้าเด็กแสบเมาจนหลับพับไปแล้ว ผมจึงได้แต่ถอนใจยาว กำลังคิดว่าผมเป็นหนี้เจ้าเด็กนี่มาตั้งแต่ชาติไหนหรือเปล่า ชีวิตถึงต้องมาผูกติดกับเรื่องปวดหัวแบบนี้
ด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง และความง่วงจากอาการมึนรวมถึงเวลาที่ย่างเข้าวันใหม่แล้ว ผมจึงตัดสินใจผลักนะโมให้กลิ้งไปอยู่ฝั่งหนึ่ง โชคดีที่เตียงค่อนข้างกว้าง นอนแค่คืนเดียวคงไม่มีปัญหาอะไร
ผมเดินไปแขวนผ้าขนหนู เป่าผมจนแห้งและเดินกลับมาที่เตียง ภาพที่เห็นคือเจ้าเด็กนรกกลับมานอนกางแขนกางขาอยู่กลางเตียงเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าผมควรโมโหหรือขำดั ที่ตั้งกว้างยังสามารถทำให้ไม่เหลือพื้นที่ได้ ผมวางเข่าลงบนเตียงออกแรงผลักนะโมอีกครั้งเพื่อให้กลับไปฝั่งของตัวเอง เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วผมจึงปิดไฟและเข้าสู่การหลับใหล
แต่ไม่ถึงสิบนาทีผมก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อแขนและขาของนะโมฟาดลงมาบนตัวผมเต็มแรง ผมทนทำแบบเดิมซ้ำๆ สองครั้งก็หมดความอดทน ลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดหาเสื้อมาใส่ เดินออกจากห้องไปยังห้องของอีกฝ่ายที่อยู่ติดกัน
ห้องล็อค!
ผมต้องสูดลมหายใจเข้าออกติดๆ กันเพื่อระงับอารมณ์ เวลาแบบนี้จะไปตามแม่บ้านผมก็ยังมีความเกรงใจ สุดท้ายต้องเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง คว้าหมอนจากบนเตียงโยนลงบนโซฟาตัวยาวชิดผนังและล้มตัวลงนอน
ก่อนที่สมองจะพร่าเลือน ผมคิดออกแค่อย่างเดียว ใครได้ไอ้เด็กนรกนี่เป็นแฟนคงซวยจริงๆ
• • • • • • • •
-นะโม-ผมตื่นขึ้นมาเพราะหิวน้ำมาก คอแห้งผากเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ผมสะลึมสะลือลุกขึ้นมา แต่เมื่อมองไปรอบๆ ถึงรู้ว่าไม่ใช่ห้องของผม เพราะถึงแม้เฟอร์นิเจอร์จะคล้ายกันมากแต่บางชิ้นไม่เหมือนห้องที่ผมได้ โดยเฉพาะร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา
ผมรู้ตัวทันทีว่าเมื่อคืนผมเข้าห้องผิด จึงรีบหันกลับไปมองที่เตียง คิ้วผมค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน
ผมไม่แปลกใจว่าทำไมตาลุงถึงไม่ปลุกผม ผมมั่นใจว่าคงปลุกแล้วแต่ผมไม่ตื่น เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที แต่ที่ผมสงสัยคือ...เตียงออกจะกว้างตัวผมก็เล็กนิดเดียว นอนสองคนได้สบายแล้วทำไมถึงไม่นอน
ผมย่องเข้าไปยืนมองตาลุงใกล้ๆ ด้วยสายตาพิจารณา ก่อนจะส่ายศีรษะไปมา
หยิ่งได้โล่จริงๆ ลุง นอนเตียงเดียวกันแค่นี้กลัวขี้กลากจะขึ้นหรือไง บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจคนรวยจริงๆ
“เอาที่ลุงสบายใจแล้วกันนะ ขอบคุณที่ยังให้นอน” ผมพูดออกมาเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**วันนี้ถือเป็นการเปิดตัวพี่ธามอย่างเป็นทางการไปก่อนนะคะ ตอนหน้าไปลุ้นอีกห้องกัน ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 294960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก