หัวข้อ: Setting Sun ☀ อาณาจักรพระอาทิตย์ : ประกาศร่วมเล่ม หน้า 1 (5 March 19)

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Ginny Jinny]

ลุงหล่อและรวยมาก 

[Chucream.nabi]

 
แต่ก็หมั่นในความอวดรวยของพี่แกจริงๆนะ

[ืniyataan]

#พี่ซันเป็นคนเรียบๆ   

[คุณซี]

รักพี่ซันนนน ลุงซันของหนู

[❣☾月亮☽❣]

คนดีที่สุดอะพี่ัซัน

[ดาวโจร500]

พี่ซันนนน เอ็นดูวววว

[miikii]

พี่ซันเมื่อไหร่จะได้มีความสุขแบบเต็มที่ ฮือออออออออออออออ
หลายเรื่องรุมเร้าจนผมหงอกหมดแล้ว
 

[punthipha]

นี่มันเศร้าซ้อนเศร้า ของพี่ซันเลย แล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันซะที

[bpyt]

อิลุงก็ยังอวดรวยต่อไป 555 ไม่เข้าใจว่าจะอวดไปทำไม

[Ac118]

พี่ซันคัมแบค!!!! 
กลับมาทวงบัลลังก์พระเอก อย่างยิ่งใหญ่อลังการ

หล่อ..เจ้าพ่อเซียงไฮ้ยังชิดซ้าย

รวย.. โคตรพ่อโคตรแม่รวยยย รวยจริงไม่ได้โม้เล่นๆ

ยาดม..มีพร้อมติดตัวเวลา

ความดัน..เป็นแม่งตั้งแต่ยังไม่สามสิบ

เมีย..รักสุดหัวใจ เพื่อเมียแล้วยอมให้ได้ทุกอย่าง รักยิ่งกว่าชีวิต

หาไม่ได้อีกแล้วที่สุดแห่งหลัว! ฮือออ โคตรรักพี่ซันนนนน

ปล.หลงผิดคิดว่าเมียตัวเองบ้ากระต่ายไม่พอ ยังไปพาลเมียชาวบ้านเขาอี๊ก 555555 อาเฟยยย 

[bambooiihallo]

Chapter 34 Trillionaire

ผมเริ่มต้นชีวิตที่ไม่มีพี่ซันอีกครั้งในบ้านหลักเล็กย่านนนทบุรี ผมเลือกจะอยู่กับลูกสองคนไม่ได้กลับไปอยู่กับเยว่ พี่จินไม่ได้ว่าอะไรตอนผมเอ่ยขอระยะเวลาปรับตัว แค่ส่งแม่บ้านที่เคยดูแลลูกปลาตอนท้องจากบ้านใหญ่มาช่วยผมเลี้ยงลูกเป็นระยะ

การกลับมาอยู่ไทยมีหลายเรื่องให้ต้องกังวลเกี่ยวกับลูก อากาศเปลี่ยนแปลง สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป เจ้าตัวเล็กป่วยจริงๆ ด้วยในเดือนแรก แต่หลังจากหายดีก็ดีขึ้น

อากาศที่ไทยอุ่นกว่าที่เซี่ยงไฮ้ทำให้เจ้าจันทร์ไม่เป็นภูมิแพ้หนักๆ อีก แถมไม่ต้องใส่หมวกใส่ถุงมืออยู่ในบ้านด้วย ลูกเลยได้มีกิจกรรมนอกบ้านครั้งแรก

เราปลูกต้นไม้ด้วยกัน จริงๆ คือผมปลูกเองส่วนเจ้าจันทร์คอยช่วย พวกชุดขุดดินสำหรับเด็กเจ้าตัวเอาออกมาช่วยผมปลูก หยิบพลั่วขุดดินฟาดต้นไม้ผมไปหลายทีแล้วหัวเราะคิกคัก

“อันนี้ใช้ขุด ไม่ฟาดนะครับ ทำตามพ่อนะ”

ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีเงินซื้อบ้าน แต่ชิวซีให้สมุดบัญชีเงินฝากที่เป็นชื่อผมเองมาก่อนผมจะบินกลับไทย เงินเดือนที่อาณาจักรพระอาทิตย์จ่ายผมทุกเดือนตั้งแต่อายุสิบห้า...เงินที่พี่ซันให้ ผมได้รับทุกเดือนมาตลอด

แล้วมันก็มากพอที่ผมจะซื้อบ้านเล็กๆ ในโครงการบ้านจัดสรรที่นี่ มีสวนเล็กๆ ให้ปลูกต้นไม้ มีห้องนอนสามห้องที่ไม่ได้กว้างเท่าไหร่ แต่มันพอแล้ว

อีกอย่างที่ผมเริ่มปรับตัวคือการปล่อยลูกไปเนอสเซอรี่เตรียมอนุบาล มันเป็นอะไรที่ยากมาก ผมว่าผมติดลูกพอตัว การพาเขาไปเนอสเซอรี่นอกจากเจ้าจันทร์จะร้องไห้ ผมเองก็ร้องไห้ด้วย

พี่จินบอกว่าถ้าตัดใจจะให้ไปก็ต้องใจแข็ง เดี๋ยวลูกก็ปรับตัวได้เอง ผมจับเจ้าตัวเล็กใส่หมวก ใส่ชุดแขนยาวขายาวถุงเท้าให้เรียบร้อย ย้ำว่าล้างมือบ่อยๆ แล้วสะพายกระเป๋ามีปีกใบจิ๋วไปด้วย ในกระเป๋าไม่มีอะไรเลยนอกจากกระต่ายเพื่อนรักตัวใหม่

เป็นตุ๊กตากระต่ายผ้าตัวแรกของลูก แต่เป็นผ้าไม่ติดฝุ่นที่พี่ซันซื้อให้ตัวสุดท้ายก่อนผมจะกลับมา พี่ซันไม่ได้พูดอะไรแต่ผมรู้ว่ามันเป็นตัวแทนเขา

เจ้าจันทร์ถามหาลุงบ่อยๆ ในระยะแรก จนนานวันก็เลิกถามถึง ผมไม่อยากให้ลูกจำพี่ซันได้ เขาลืมไปน่ะดีแล้ว เขายังเด็กถ้าต้องจมอยู่กับความคิดถึง...ลูกจะทรมานแบบที่ผมกำลังเป็น

“พ่อไปแล้วนะครับ เดี๋ยวมารับนะ”

“ไปไหน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

แค่เดินถอยมาก้าวเดียว ลูกก็ร้องจนผมน้ำตาเกือบร่วง แต่ต้องยิ้มให้เขาไว้ ถ้าผมตกใจไปด้วยลูกก็จะยิ่งตกใจ ผมมาคุยกับคุณครูหลายครั้งแล้ว เรื่องกิจกรรมของเด็กเนอสเซอรี่ เขาไม่ได้เน้นให้ท่อง ก ไก่หรืออะไร แต่เน้นกิจกรรมเข้าสังคมกับเด็กวัยเดียวกัน มีกิจกรรมกลางแจ้งให้ลูกได้เล่น ได้หัดดูแลตัวเองง่ายๆ เช่นเก็บกระติกน้ำตรงไหน แปรงฟันตอนกี่โมง

ผมพยายามปลอบใจว่าไม่ใช่ลูกตัวเองคนเดียวที่ร้องไห้ แต่ถ้ายิ่งโอ๋เขาก็จะยิ่งปรับตัวได้ช้า ลูกจะเสียใจแค่ระยะแรกเท่านั้น ผมเองก็ด้วย

วันแรกของการพาเจ้าจันทร์ไปเนอสเซอรี่ผมกลับมาร้องไห้เป็นชั่วโมง ตามองแต่นาฬิกาดูว่าเมื่อไหร่จะบ่ายโมงตรงสักที ทั้งๆ ที่มันก็ไม่กี่ชั่วโมง กลายเป็นว่าผมต้องไปหยิบเจ้าปั้นชามากอดแก้เครียด แถมไปรอลูกตั้งแต่ยังไม่เที่ยง มีพ่อแม่หลายคนก็ทำแบบผม

ผู้ปกครองมาแอบดูลูกได้ แต่อย่าพยายามให้พวกเขาเห็นเพราะเขาอาจจะไม่สนใจกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ เจ้าจันทร์ตัวเล็กกว่าเพื่อนในห้อง มือเล็กยกตบแปะๆ ตามเพลงช้างที่ครูพาร้อง

แล้วเด็กๆ ก็ยืนต่อแถวจับไหล่กันเป็นรถไฟไปทานข้าวกลางวัน เนอสเซอรี่ที่นี่ค่อนข้างปลอดภัย ผมแจ้งไว้หมดแล้วว่าลูกแพ้อาหารหลายอย่าง ลักษณะอาหารของเด็กๆ ก็แตกต่างกัน คุณแม่อีกสองครอบครัวที่มาแอบดูลูกก็บอกว่าลูกเขาแพ้นั่นแพ้นี่เหมือนกัน

เจ้าจันทร์ไม่ได้อ่อนแอคนเดียว...ลูกผมไม่ได้มีปัญหาคนเดียว

บางทีการมาเนอสเซอรี่นอกจากจะทำให้ลูกเก่งขึ้นมันทำให้ผมมั่นใจในการเป็นพ่อคนมากขึ้นด้วย



“โฮฮฮฮฮ พ่อ”

“คิดถึงจังเลย กินข้าวหมดจานไหมคนเก่ง?”

“หมด”

ผมหัวเราะกับคำตอบ เห็นนะว่ากินไปแค่นิดเดียว แต่ก็ชมว่าเขาเก่งมาก กลับบ้านมาเลยให้กินนมอีกขวด ผมพยายามถามเกี่ยวกับกิจกรรมที่ลูกทำ แต่ลูกก็ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่

เจ้าจันทร์ร้องไห้ไปสองอาทิตย์เต็มๆ ก็เริ่มชินกับการไปเนอสเซอรี่ ผมเองก็ด้วย ทีนี้เจ้าตัวเล็กมีเรื่องกลับมาเล่ายาวเป็นต่อยหอย ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง พูดไม่เป็นประโยคเลย แต่ผมก็ตื่นเต้นนะ

โลกของเขาที่มีแค่ผมกำลังจะขยายใหญ่ขึ้น แล้วลูกก็ปรับตัวได้ดี ใส่รองเท้าเองได้แล้ว พยายามจะใส่ให้ผมด้วย แล้วก็รู้จักสัตว์มากขึ้น ทั้งลิง ทั้งปลา ทั้งกระต่าย

แล้วเราก็ไปทัศนศึกษากันที่ซาฟารีเวิล์ด ผมไม่เคยมาเหมือนกัน เราดูโชว์แมวน้ำ ดูโชว์นกไปตามตารางกิจกรรม พ่อแม่ต่างให้คำแนะนำกันเรื่องเลี้ยงลูก ผมเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวเลยได้ทริคมาเยอะแยะไปหมด

ผมว่าเนอสเซอรี่ที่นี่ดีมาก ค่าเทอมแพงแต่ว่าสังคมผู้ปกครองค่อนข้างดี ถ้าผู้ใหญ่นิสัยดีลูกก็ต้องดีด้วย อย่างน้อยก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องผมเลี้ยงลูกคนเดียว นอกจากแนะนำในเรื่องที่ผมอาจจะมองข้ามไป



“จันทร์กินอะไรครับ”

“จั๋นกินนี่”

ลูกยังออกเสียงชื่อตัวเองไม่ชัด อาจจะเพราะชื่อยาวด้วย เลยกลายเป็นจั๋น จั๋นก็จั๋น น่ารักเหมือนกัน แต่ผมกลัวลูกจำชื่อตัวเองผิดเลยต้องเรียกจันทร์นี่แหละ

“เอามาจากไหน?”

“เขาให้”

“เขาไหน? พ่อบอกว่าห้ามกินของคนแปลกหน้าไงครับ ไม่กินแล้วนะ”

ผมรีบดึงคุ้กกี้ยี่ห้อต่างประเทศในมือเจ้าตัวเล็กออกมา โชคดีที่เป็นคุ้กกี้ธัญพืช ถ้าเป็นช็อคโกแลตนี่ได้หอบหิ้วกันไปโรงพยาบาลแล้ว

“ฮือออออออ”

“ไม่กินของคนอื่นนะ ไปกินของเราป่ะ”

ใครให้ขนมลูกมา? ผมแค่ไปซักผ้าหลังบ้านครู่เดียวเอง หรือว่าจะเป็นข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมา? โครงการบ้านจัดสรรของผมค่อนข้างใหญ่ทำให้ยังขายไม่หมดแม้ผมจะอยู่มาครึ่งปีแล้ว ผมอยู่บ้านริมสุดในซอยนี้ ทำให้จะมีเพื่อนบ้านรั้วติดกันแค่หลังเดียว เหมือนสองสามวันนี้จะเห็นคนย้ายของเข้าอยู่

หงุดหงิดชะมัด เขาอาจจะมีน้ำใจแต่ถ้าเจ้าตัวเล็กของผมแพ้ขึ้นมาล่ะ? ผมจะไปทำถ้าไม่พอใจเลยก็ไม่ได้เดี๋ยวกลายเป็นมีปัญหากับเพื่อนบ้าน เดี๋ยวเจอเขาตรงๆ ค่อยบอกแล้วกัน



วันหยุดเราช่วยกันปลูกต้นไม้อีก การปลูกต้นไม้จะทำให้ผมใจเย็น กิจกรรมที่ทำร่วมกับลูกได้และคุณหมอแนะนำ แล้วเจ้าจันทร์ก็ชอบ...ชอบขุดดินเลอะเทอะไม่ได้ชอบปลูกกับผมเลย

“เก่งมาก ปลูกต้นไม้เสร็จแล้วครับ”

“จั๋นเก่งงงง”

ตบมือแปะๆ ทั้งที่หน้าเลอะดิน หมั่นเขี้ยวเจ้าลูกหมูจนต้องหิ้วไปอาบน้ำด้วยกัน ตอนนี้ผมประสบความสำเร็จแล้ว เจ้าจันทร์เป็นลูกหมูพุงกลมๆ ไม่เป็นลูกกระต่ายผอมๆ

“มัดจุกก่อน”

เจ้าเด็กพุงกลมจะเล่นน้ำอย่างเดียวเลย บ้านเราไม่ได้มีอ่างอาบน้ำ แต่ผมเอากะละมังมาให้ลูกใช้แทน ผมชอบอาบน้ำกับลูกนะ ตอนนี้เลยใช้แชมพูกับสบู่เด็กไปด้วยเลย เวลาอาบจะได้ไม่ต้องมาระวังว่าแชมพูกับสบู่ผู้ใหญ่จะเข้าตาเขา

เรามัดจุกทำผมทรงน้ำพุด้วยกัน เอาผมปรกหน้าออกแล้วค่อยอาบน้ำ พออาบน้ำก็ต้องปะแป้ง อันนี้เหนื่อยมากเพราะเจ้าจันทร์ชอบเล่น ดิ้นไปดิ้นมาจนแป้งกระจายเลอะเทอะไปหมด กว่าจะแต่งตัวเสร็จเราก็กลายเป็นพ่อลูกตกถังแป้งขาวไปทั้งหัวทั้งตัว

ผมเหมือนคนมีหงอกเลย...หงอกเหมือนพี่ซัน ไม่รู้ป่านนี้เขาเป็นยังไงบ้าง...ผมไม่กล้าติดต่อไปกลัวตัวเองจะทนคิดถึงเขาไม่ไหว ไม่ติดต่อกันมันดีแล้ว ผมมีความสุขแบบที่เขาต้องการ ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลลูกให้ดี

ดูแลความรักของเขาที่อยู่กับผมให้ดี

หมอบอกว่าสภาพจิตใจผมดีขึ้นแต่มันคงยังไม่มาก ผมยังนอนไม่หลับในบางคืน การหัวหมุนอยู่กับลูกทั้งวันมันช่วยได้เยอะ คุณหมอเองก็บอกว่าลูกมีส่วนทำให้ผมไม่มีเวลาเศร้าหรือกังวล เจ้าจันทร์ไม่ได้ดูแลยากเหมือนตอนเพิ่งเกิด ลูกเริ่มรู้เรื่องมันก็ง่ายขึ้นมากๆ

ผมฝันถึงพี่ซันบ่อยๆ เหมือนคนจมอยู่กับอดีต หลายครั้งที่ผมตื่นมาร้องไห้ แต่มันน้อยลงกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ ผมพยายามให้กำลังใจตัวเองว่าทุกอย่างจะดีขึ้น

แต่เรื่องที่ทำให้ผมกังวลคือเรื่องของพี่ซันอยู่ดี ผมไม่รู้เลยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง มันเป็นคำถามที่ผมกลัวคำตอบ ผมกลัวตัวเองจะอยากกลับไปหาเขา แต่ผมทำไม่ได้

สิ่งที่ผมทำก็เลยแค่พาลูกมาตักบาตรบ่อยๆ ในวันหยุด อธิษฐานขอให้พี่ซันสบายดี ขอให้ปัญหาทุกอย่างคลี่คลาย ภาระที่พี่ซันแบกมันคงไม่ได้จบลงในช่วงเวลาสั้นๆ นี้หรอก แต่ผมก็ยังคงหวัง...เราไม่ต้องกลับมาอยู่ด้วยกันก็ได้ แค่...แค่พี่ซันไม่ต้องเหนื่อยอีก

“ธุจ้า”

เจ้าตัวเล็กยกมือเหนือหัวทำให้พระอดยิ้มตาม ก่อนเราจะรับพร รับไปก็ขำไปเมื่อเจ้าจันทร์พยายามให้พรตามพระ เสร็จแล้วก็พาลูกไปกรวดน้ำ

“เก่งมากครับ”

“จั๋นเก่งง”

แล้วเราก็จูงมือกันกลับบ้าน ชีวิตผมกับลูกมีความสุขดี สุขแบบที่ผมต้องยอมรับว่าตัวเองยังคงมีสัตว์ประหลาดคอยกัดกินอยู่ข้างใน



เพื่อนบ้านคนใหม่ยังคงทำผมหงุดหงิด เขาให้ขนมเจ้าจันทร์มาอีกแล้วตอนลูกเล่นอยู่หน้าบ้าน คราวนี้เจ้าตัวเล็กไม่กล้ากิน แต่ถือขนมมาให้ผม พอผมแน่ใจว่ามันเป็นขนมธัญพืชอบกรอบเลยยอมแกะส่งให้เขา

ทีนี้เจ้าตัวเล็กชอบใจใหญ่ แบรนด์นี้ผมไม่เคยเห็นในซูเปอร์เลย มันเป็นแบรนด์เฉพาะในต่างประเทศแล้วดูลูกจะชอบมากด้วย

“พ่อ เบบี้แคร์รอต”

คราวนี้มาเป็นแพ็ค ผมสงสัยการให้ขนมเด็กของคนข้างบ้านมาก แรกๆ มาเป็นขนมธัญพืชที่เจ้าจันทร์ไม่แพ้เลย มาตอนนี้มีเบบี้แคร์รอตด้วย ผมพยายามจะหาโอกาสเจอเพื่อนบ้านคนนี้หลายทีแล้วก็ไม่เคยเจอสักที

ไปกดกริ่งก็ไม่อยู่ ชอบบังเอิญมาตอนที่ผมยุ่งกับอย่างอื่นแล้วปล่อยลูกเล่นคนเดียว...แปลกเกินไปแล้ว



“คิดว่าตัวเองน่ารักเหรอ? ปะแป้งขาว มัดผมจุก สู้เมียฉันไม่ได้สักนิด”

เพื่อนบ้านคนใหม่ทำหน้าเหนื่อยใจกับแฟชั่นเบบี้ของเด็กข้างบ้าน

“จั๋นเก่งงง”

“ยังไม่มีคำว่าเก่งสักคำ มาชมตัวเองได้ไง?”

“จั๋นเก่งมาก”

ท่าทางภูมิใจก่อนจะขุดดินต่อทำให้เพื่อนบ้านคนเดิมถอนหายใจออกมาอีก แก้มยุ้ยแดงๆ ที่ปะแป้งจนขาวคงจะนุ่มเหมือนแก้มพ่อเจ้าตัวนั่นแหละ แต่ความน่ารักยังห่างพ่อไปอีกหลายขุม ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีทางสู้ได้หรอก

“อาบน้ำแล้วทำไมมาขุดดิน? เลอะเทอะ”

“ปลูกอยู่”

“ปลูกอะไร?”

“พ่อปลูก”

“ตกลงใครปลูก? พ่อไม่ปลูกหรอก พ่อบอกเลอะเทอะ”

“ไม่เลอะเทะ พ่อปลูก นี่ๆ ๆ ๆ”

“พูดก็ไม่ชัด”

“ไปว่าลูกเขา คุณก็พูดไม่ชัดเหมือนกันนั่นแหละ”

คนข้างบ้านอีกคนที่ยืนฟังบทสนทนาของผู้ชายวัยเกือบจะสามสิบสามกับเด็กวัยเกือบสามขวบคุยกันมาสักพักอดขัดขึ้นมาไม่ได้

“ยุ่ง....นี่เจ้าจันทร์”

ไม่หัน หยิ่งด้วยนะตัวแค่นี้

“จันทร์”

“จั๋นเหยอ?”

“ชื่อจันทร์ดีๆ ทำไมเป็นจั๋น ไม่อยากใช้นามกสุลเยว่ใช่ไหม? ตาถึงนะเรา ไปเป็นทำไมพระจันทร์ มานี่มาเป็นพระอาทิตย์”

ประโยคยาวเหยียดที่ฟังไม่เข้าใจทำให้เจ้าตัวเล็กเอียงคอ ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะได้ยินชื่อตัวเอง

“จั๋นเก่ง”

“ใช่ เก่งมาก รสนิยมดี”

“จันทร์ อยู่ไหนลูก?”

เสียงเรียกจากในบ้านทำให้เจ้าตัวเล็กหันขวับ ส่วนคนข้างบ้านรีบเดินหลบไปในบ้านตัวเองแถมปิดบ้านเงียบเชียบ ชิวซียืนพิงกำแพงมองจักรพรรดิพระอาทิตย์ทำคอยื่นคอยาวเกาะขอบประตูชะเง้อมองคนข้างบ้าน...ที่มองไม่เห็นหรอก

“ทำไมบ้านแคบแบบนี้”

“ก็เรามาซื้อติดกับหยางอวิ๋นมันก็ต้องเล็ก”

“อย่าใช้คำว่าเราได้ไหม ฉันซื้อคนเดียว นี่บ้านฉัน อยากได้ก็ไปซื้ออีกหลังไป”

“คุณไม่ไปหาเขาล่ะ? มาแอบอยู่ข้างบ้านทำไมล่ะครับ”

“ไปไม่ได้ ฉันจะไปแทรกครอบครัวของเขาได้ยังไง? ชิวิตตองกำลังจะเริ่มใหม่ ส่วนปัญหาของเราก็ยังไม่เรียบร้อย จนกว่าจะแน่ใจ ก็เป็นลุงข้างบ้านไปก่อน”

สุริยะ หยางในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาต้องพยายามหลายอย่างเพื่อให้อาณาจักรพระอาทิตย์อยู่รอดปลอดภัย รัฐบาลส่งคนมาที่บ้านจริง แต่คนของเขาก็ไวพอจะจัดการเก็บกวาดทุกอย่าง

ตั้งแต่สร้างบ้านใหม่ก็เริ่มจัดการทุกอย่างไม่ได้นิ่งนอนใจคิดว่ารัฐบาลจะปล่อยง่ายๆ วันหนึ่งความระแวงและแรงยุยงจากคนรอบข้างก็ทำให้ต้องเกิดการตรวจสอบแบบนี้อยู่ดี

อะไรที่ไม่ควรมีไว้ในบ้านก็ส่งไปพิพิธภัณฑ์ให้หมด ทรัพย์สินที่ไม่ต้องการเปิดเผยก็ถูกโอนย้ายไปในธนาคารสวิตเซอร์แลนด์หมดแล้ว

และในช่วงวิกฤตการเมืองก็ได้ตระกูลลู่มาเป็นพันธมิตรใหม่ สุริยะ หยางไม่ได้สนใจการมีอำนาจทางการเมืองอีกต่อไปแล้วหลังจากคนรอบตัวถูกโยกย้ายกันไปหมด

ลู่ชิงอวิ๋นเองก็รู้ ดังนั้นพันธมิตรกับตระกูลลู่ไม่ใช่ด้านการเมืองแต่เป็นการส่งออก จีนเปิดประเทศแล้ว ตระกูลลู่ก็บอบช้ำกับการเมืองเลยเริ่มหันมาสนใจด้านเศรษฐกิจ

การแสดงท่าทีที่มุ่งไปทางอื่นไม่ใช่การเมืองทำให้รัฐบาลยอมถอย แต่กว่าจะถอยก็เล่นเอาหายใจแทบไม่ออก นโยบายใหม่ของจีนคือการเป็นเจ้าแห่งเศรษฐกิจ เราแพ้ชาติตะวันตกมาตลอด มัวแต่ระแวดระวังการเมืองภายในจนประเทศไม่ได้ไปไหน ช่วงเปิดประเทศแรกๆ ก็เป็นไปอย่างเชื่องช้า

อาจจะเพราะเป็นยุคที่ผู้นำค่อนข้างหัวเก่ากันหมด เขากับลู่ชิงอวิ๋นที่อายุยังน้อยเริ่มหันมาจับเรื่องธุรกิจเลยไม่ได้ทำให้ผู้ใหญ่ระแวง

ต่อไปประเทศมหาอำนาจไม่จำเป็นต้องมีพื้นที่กว้างใหญ่ ไม่จำเป็นต้องมีทหารที่แข็งแกร่ง เศรษฐกิจและค่าเงินที่สูงขึ้นต่างหากจะบ่งบอกว่าประเทศร่ำรวย คุณภาพชีวิตประชากร อัตราการว่างงาน มันไม่ใช่ยุคของทหารอีกต่อไปแล้ว

จีนก็กำลังจะเปลี่ยน ในเมื่อเขาไม่สนการเมืองอีกแล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีก หน้าที่ต่อไปก็ต้องพาอาณาจักรพระอาทิตย์ไปยืนอยู่ในจุดที่เป็นผู้นำทางเศรษฐกิจให้ได้

บริษัทลูกหลายบริษัทต้องเติบโต แล้วถึงวันนั้นรัฐบาลที่ยังแทรกแทรงอยู่ในองค์กรก็จะตายไป ระบบทุนนิยมจะเข้ามาแทนที่ มันยังไม่ใช่เร็วๆ นี้ แต่มันเกิดขึ้นแน่

มีอำนาจแต่ไม่มีเงินก็ทำอะไรไม่ได้...สู้มีเงินแล้วเอาเงินไปซื้ออำนาจมาดีกว่า

ยุคต่อไปของจีนเป็นยุคของนักธุรกิจไม่ใช่นักการเมือง คอมมิวนิสต์จะต้องลดบทบาทลง ต่อให้เป็นคนธรรมดาแต่ถ้ารวย เรียกฟ้าได้ฟ้า เรียกฝนได้ฝน แม้กระทั่งเอาเงินไปซื้อสัญชาติประเทศอื่นยังทำได้ อเมริกาก็มีนโยบายให้กรีนการ์ดกับนักลงทุนจากต่างชาติที่ลงทุนเป็นจำนวนขั้นต่ำ 1 ล้านดอลล่าสหรัฐ

แล้วเขาที่มีเงินเยอะกว่านั้น...จะมาวุ่นวายกับเรื่องการเมืองทำไม? สู้ไปลงทุนทิ้งๆ ขว้างๆ ย้ายสัญชาติไปอยู่กับเมียดีกว่า แต่มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ทุกอย่างมันค่อยเป็นค่อยไปต้องใช้เวลาเป็นปีๆ

สุริยะ หยางกำลังปรับเปลี่ยนองค์กรตัวเองทีละนิด แต่ก็ยังต้องมีสัมพันธ์อันดีกับรัฐบาลอยู่ สังคมยังไม่ได้เปลี่ยนไปรวดเร็วขนาดนั้น เขาก็ต้องใจเย็นกับมัน

ระยะนี้ถือเป็นระยะเริ่มต้นยิ่งต้องระวัง พลาดขึ้นมาก็แย่เหมือนกัน เพราะถ้ารัฐบาลคิดตามมาทัน บรรดากลุ่มนักธุรกิจที่พยายามจะเปลี่ยนแปลงบทบาทของตัวเองคงโดนกันถ้วนหน้า

เพราะอะไรๆ มันยังไม่ชัดเจนก็เลยไม่อยากจะมามีบทบาทในชีวิตของกันติชา เผื่อว่าเกิดเหตุไม่คาดคิดแล้วต้องแยกจากกันอีก

เขาเคยแพ้มาครั้งหนึ่งเพราะปล่อยให้พวกผู้ใหญ่วางแผนกันตามใจชอบ ตอนนั้นเขาเป็นแค่หยางหวางอายุยี่สิบต้นๆ ที่คิดว่าตัวเองจะตายไว เลยไม่คิดอะไรสักอย่าง สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ทะเลทราย

แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว แผนการทุกอย่างเขาต้องวางด้วยตัวเอง เขาในตอนนี้มีคนข้างหลังที่อยากจะปกป้อง อยากจะอยู่ด้วยไปจนแก่จนตายไปด้วยกัน

สงครามของเขาในฐานะจักรพรรดิพระอาทิตย์ครั้งนี้คือของจริง สงครามการเมืองเขาอาจจะไม่ถนัด แต่ถ้าสงครามการเงิน...ใครก็อย่ามาแข่ง

คนมันรวยช่วยไม่ได้จริงๆ บารมีรอบตัวนี่ก็เพชรก็ทองทั้งนั้น เฮ้อ ความจนมันเป็นยังไงนะ? นึกภาพไม่ออกเลย



--------------------

คือตอนแรกถ้าจบแค่สงครามของจริงนั่นคือหล่อแล้วค่ะ แต่อดใจไม่ได้จริงๆ 555555555+ มันต้องเด๋อๆหน่อยอ่ะ รู้สึกแบบมันไม่เป็นพาร์ทพี่ซัน พาร์ทพี่ซันของจริงต้องอวดรวย

สุดท้ายพี่ซันก็เป็นลุงข้างบ้าน 5555 เรื่องของพี่ซันอิงมาจากเศรษฐกิจจีนค่ะ ที่ตอนนนี้เติบโตไวมากแบบที่เรารู้ๆ กันเนอะ

ตอนนี้เราก็ได้เห็นจั๋นนนนนนน จั๋นไปเรียนแล้ววว เอ็นดู้เอ็นดู 5555

ปล. คิดถึงเอ็ดเวิร์ดไหม? เอ็ดเวิร์ดที่ลักพาตัวตองไปทิเบต นางยังไม่หายไปไหนนะคะ 555555 เดี๋ยวกลับมา

[nooknyx]

เป็นลุงข้างบ้านเต็มตัวแล้วโว้ยยย 55555555555
เกลียดในความรวยของลุงนี้ เกลี๊ยดด บารมีรอบตัวเป็นเพชรคือไร๊ อิบัา 

[iceman555]

 

[B52]

กรอกตามองบน เบื่อลุงข้างบ้านผู้หลงตัวเอง

[Chucream.nabi]

หมั่นความรวยพี่แกจริงๆ

[คุณซี]

ลุงข้างบ้านนนนน เผลอๆก็จะเหมาทั้งหมู่บ้านให้จั๋นกะตองอยู่แล้ววว

[O-RA DUNGPRANG]

คนมันรวยช่วยไม่ได้จริงๆ บารมีรอบตัวนี่ก็เพชรก็ทองทั้งนั้น เฮ้อ ความจนมันเป็นยังไงนะ? นึกภาพไม่ออกเลย

อ่า! คนมันรวยช่วยไม่ได้จริง ๆ  แต่ช่วยอย่าทะเลาะกับเด็กได้ป่าวลุง 

[fahdekkom]

หมั่นความรวยของลุงข้างบ้านจริงๆเล๊ย

[Gugii]

สัญลักษณ์ของพี่ซันคือรวย และลุงข้างบ้าน 55555

[bpyt]

ตอนแรกก็สงสารเพราะต้องแอบมองเมีย ชวนเด็ก3ขวบทะเลาะ แล้วก็เป็นได้แค่ลุงข้างบ้าน แต่พอประโยคท้ายๆ ที่อวดความรวย บอกเลยหมั่นไส้มากกก อยากให้เป็นแค่ลุงข้างบ้านไปตลอดกาลลล

[❣☾月亮☽❣]

ลุงข้างบ้าน555

[ืniyataan]

ทั้งหมั่นไส้ทั้งเอ็นดูพี่ซัน   

[arjinn]

ลุงรวย ช่วยไม่ได้จริงๆ หมายถึงเรื่องเมียนะ ไงก็ต้องอดทนต่อไป แต่ที่รวยเงินรวยทองนี่ ของจริง!! คนมันรวยช่วยไม่ได้จริงๆ ...

[AmPnie]

เกรี๊ยดดดดด ความรวยนี้ของลุงข้างบ้าน 555 ลุงข้างบ้านที่มีลูกน้องเป็นคนข้างบ้านอีกทีสินะ 555

[Sky]

คอนเซปต์ลุงข้างบ้านคือต้องอวดรวย อวยความรวยตัวเองเยอะ สำเนาถูกต้องของคุณลุงพระอาทิตย์เลย555555555

[ดาวโจร500]

น่าเอ็นดูไปหมดเลยยยย

[miikii]

เป็นทุกอย่างให้เทอแร้ววว

[snoopy]

สงสารลุงข้างบ้าน ด้อมๆมองๆลูกเค้า  จะเล่นก็ไม่ได้
เจ้ากระต่ายก็จำลุงข้างบ้านไม่ได้อีกโอ๊ยยย ปวดใจแทนลุง
ลุงข้างบ้านกอดตุ๊กตากระต่ายแก้เหงาเขาไม่เล่นด้วยไปก่อนนะ สงสารจริงๆ   

[Ginny Jinny]

คนมันรวยช่วยไม่ได้จริงๆ บารมีรอบตัวนี่ก็เพชรก็ทองทั้งนั้น เฮ้อ ความจนมันเป็นยังไงนะ? นึกภาพไม่ออกเลย

อยากแหมไปถึงดาวอังคาร เบื่อคนรวยเดี๋ยวจะไปเอามาให้หมดเลย