อ่านแล้วแบบ...จะคุยเรื่องสัปดี้สีปะดนต่างๆ ตอนไปเดินซื้อของที่ตลาดแบบนี้ไม่ได้นะลูก (เรา - ตามอ่านอย่างกระหาย ฮ่าๆ) อ่านไปกรี๊ดไป ทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่ยอมกันเลยจริงๆ คือมันไปเกินกว่าเรื่อง "บทเรียน" แล้วค่ะ สัมผัสได้ว่าธูปยังกล้าๆ กลัวๆ คล้ายๆ อยากจะก้าวข้ามเส้นกั้นอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังรีรออยู่ ส่วนคนพี่ก็ใจเตลิดไปไกลแล้ว แต่พยายามหักล้างความรู้สึกตัวเอง เพราะมีปัจจัยอื่นๆ อีก อย่างหนึ่งที่เราคิดว่าสำคัญคือความจริงที่ว่าธูปเป็นลูกชายของอาจารย์ตัวเอง นี่ถ้าอาจารย์รู้ขึ้นมาจะเป็นยังไงคะ เราคิดไปไกลลลลล
ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ สำหรับตอนนี้นะคะ รู้สึกเหมือนความเข้มข้นจะมากกว่าตอนที่ผ่านๆ มา และเหมือนกงล้อบางอย่างจะเริ่มหมุนแล้ว (รีบวิ่งเข้าครัวหาถ้วยใหญ่ๆ ใส่มาม่า อุๆ)