หัวข้อ: Sᴇxʏ ɴᴀᴜɢʜᴛʏ ɴᴇʀᴅʏ CH.16 GO THROUGH TOGETHER(14|11|18) p.11

[malula]

พี่มังกรล่อลวงเด็กแบบเนียนมาก หรือเด็กเองก็รอให้ล่ออยู่ก็ไม่รู้

[fullmoonny]

พี่มังกร.....  น้องใจแตกแล้ววววว

[kawisara]

พี่มังกร

นั่นน้องธูป ลูกอาจารย์

นะพี่

[EoBen]

omg น้องธูปเอ้ยยย


อกอีแป้นจะแตก

น้องทำเหมือนน้องรู้อะว่าไอ้พี่มังกรมันคิดอะไร

เหมือนให้พี่พาไปให้พี่ตัดใจ

แต่พอจริงๆ ตัวเองกลับอรมณ์ไม่ค่อยดีเสียเอง


แล้วก็ยอมเค้าอะ


15 หยกๆ 16 หย่อนๆมาก ลูกเอ้ยยยย

[Tiffany]

เหมือนน้องธูปจะล่อลวงพี่มังกรมากกว่านะ

[กุหลาบเดียวดาย]

พี่มังกรหลอกล่อน้องอีกแล้ว

[Ginny Jinny]

ไม่มีคำพูดใดๆ

[aiyuki]

พี่มังกรรรรร สอนอะไรน้อง 5555

[river]

คืนเดียว 2 บทเรียนเลย

[alternative]

อิพี่!

[i.am.wee]

เปลี้ยนชื่อเรื่องเหอะ เป็น พี่ครับ...สอนรักผมหน่อยครับ

[MooMiew]

สกรีมมมม พี่มังกรพาน้องใจแตก น้องจะขาดพี่ไม่ได้ก็อย่างเนี้ยะ เข้ามามีบทบาทในชีวิตทุกอย่าง 

[diltosscap]

พี่มังกรทำใจกระเจิง น้องมันชอบพี่แน่ๆ

[porjj]

  ตอนนี้น้องธูปมีสติเต็มร้อยด้วย
พี่มังกรน่ะชัดเจนแล้ว
อยากอ่านความรู้สึกฝั่งของน้องธูปบ้างจัง

[Duangjai]

……

อ่ะ พี่สอนน้องหรา…แฝงเลศนัยอ่ะ


            


……

[magarons]

โหยยย ไม่ผิดหวังกับฉากอย่างงี้จริงค่ะคุณwaet

[saccarrum]

อ่ะ อย่าหาว่าพี่สอน 
พี่มังกรรรรรรรรรร หลอกเด็กอ่ะ

[G-NaF]

ไม่ธรรมดานะ 55

[khwanruen]

ล่อลวงเด็กชัดๆเลย น้องธูปลูก 

[pandant]

อันนี้เรียกขึ้นครูปะคะ ทำไมอิพี่มันร้ายยยยยย

[labelle]

โอ๊ยยยย ตายแล้วว คุณพ่อมาพาตัวพี่มังกรไปที หัวใจจะวาย 5555
ทำไมทำแบบนี้กับน้อง พาไปขึ้นครูไม่พอ ยังพามาเทรนต่ออีก

ธูปเอ้ยย หลงพี่มังกรแล้วไม่รู้ตัวหรือเปล่า
แล้วก็ได้ลองจริงใช่ไหม ไม่ใช่ขึ้นไปนอน อาบน้ำ แล้วออกมานะ

มังกรไหวไหม เก็บอาการได้ไม่เนียนเลย หลุดตลอด
แล้วที่มาเนียนเทรนน้องคือ สติหลุดแล้ว เคืองด้วย

 

[reverofjs]

พี่มังกรโซฮอตตตตต

[Wordslinger]

ก่อนอารมณ์ของเรื่องจะพุ่งทะยานราวกับจรวดพุ่งแหวกชั้นบรรยากาศ, ดิฉันว่ามังกรต้องคู่น้องธูป แล้วพอเขาพัฒนาความสัมพันธ์เร่าร้อนกันขนาดนี้ ก็ได้แต่กรี๊ดกับหมอนข้าง ชอบที่สุดกับการ "เล่าเรียน" บทพิศวาสที่พี่มังกรสอนให้น้อง เนิร์ดใช่หรือไม่ ความรักก็เลยต้องเอนเอียงไปในทำนองค่อยๆ เรียนรู้กันอย่างนี้แหละดีที่สุด ซีนกอดจูบลูบคลำนี่ทำดิฉันอ่านไปจิกหมอนไป ชอบมากๆ เลยนะคะคุณเวสต์

นอกจากเรื่องด้านบนที่กล่าวมาแล้ว ยังได้ความรู้เล็กๆ น้อยเกี่ยวกับอาการต่างๆ ของคนในสังคมยุคใหม่ด้วยค่ะ ได้ล้วงลึกเข้าไปในอารมณ์ของลูกชายโทนที่มีพ่อเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ต้องต่อสู้กับความคาดหวังต่างๆ แม้เรียนมหาวิทยาลัย ทว่าก็ยังนับว่ากำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นวุฒิภาวะอาจไม่พอกับการต่อกรกับความกดดันรอบด้าน อ่านแล้วชอบนะคะ

รอตอนต่อไปค่ะ ^_____^

ป.ล. ตั้งแต่รู้ใจตัวเอง อิพี่มังกรก็หื่นกับน้องตลอด แม้ภายนอกจะหน้านิ่ง แต่ในใจนี่ฮ็อตยิ่งกว่าเอลนิลโย่

[pandant]

สอนอะไรยังไง พ่อรู้เดี๋ยว​โกรธนะ.. พี่รังแกน้อง

[i.am.wee]

ไรท์มาต่อเร็วๆๆๆ

[-west-]

chapter 08
CAN YOU FEEL?


       ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปโดยที่ต่างฝ่ายต่างรู้สึกได้

              ผมเข้าใจแบบนั้น

              ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีทีเดียว

              เช่นกัน ผมเข้าใจแบบนั้น

              สิ่งใดที่เกิดขึ้นโดยความพร้อมพรรคสมัครใจย่อมดำเนินไปอย่างสวยงาม วันต่อมาผมเป็นคนตื่นก่อน เราไม่ได้ทวงถามถึงเรื่องที่ผ่านไป ผมชวนมันออกไปวิ่ง ธูปโยเยพักใหญ่ก่อนจะยอมออกไปด้วยกัน แล้วกลับมาด้วยหมูทอดเจียงฮายของโปรดเหมือนเดิม ครั้งนี้ซื้อเยอะขึ้น ด้วยข้ออ้างว่าเสียพลังงานไปเยอะจากกิจกามที่ผมพามันออกนอกลู่นอกทางต้องชดใช้ร่างกายอย่างสาสม แต่กระนั้นธูปก็ไม่รบเร้าขอให้ผมพาไปเที่ยวที่อย่างว่าอีกเป็นครั้งที่สอง

              ความพอใจสุดท้ายที่ธูปยอมรับทำให้เส้นทางที่จะดำเนินต่อไปจากนี้สำหรับผมแล้วชัดเจน คือธูปไม่ได้มีอคติเรื่องเพศกับผู้ชาย ถึงผมอ้างด้วยการพูดไม่หมดว่าเคยสลับกันจับไอ้หนูของเพื่อนบ้าง แต่แค่เป็นการหยอกล้อของวัยคะนอง ไม่เคยเกิดอารมณ์ปรารถนาด้วยแต่อย่างใด ดังนั้นผมกับธูปกำลังก้ำกึ่งระหว่างfriend with benefit คู่นอน หรือคนที่จะมีความสัมพันธ์ยาวนาน แต่แน่นอน เมื่อก้าวผ่านมายอมรับความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว ผมไม่หยุดแค่นี้แน่


             “สัปดาห์หน้าพ่อไปฟิลด์ทริปเหรอ”

              เด็กหนุ่มที่กำลังนึกถึงวางจานผลไม้ลง ปีนี้สับปะรดราคาถูก แม่ไอ้ธูปซื้อมาจากสวนหลายโล บังคับให้พ่อเอามาแจกจ่ายคนแถวบ้าน จนถึงอาจารย์ในคณะ สุดท้ายต้องยอมใส่ท้ายรถขับออกมา เขาแวะเข้ามาที่ร้าน รอให้รถซาลงจากถนนก่อนแล้วค่อยกลับบ้านโดยตั้งใจจะเอาลูกชายไปด้วย

               “อืม แม่บอกเหรอ”

               “ครับ” ธูปตอบ มันหันหน้ามองผมเชิงท้วงว่าทำไมไม่เล่าก่อนหมุนตัวไปหาที่นั่งห่างๆ

               “ยังไม่ทันบอกก้องเลย แต่คงไม่ติดอะไรมั้ง”

              อาจารย์พิภพเรียกผมว่าก้อง ย่อมาจากชื่อจริงที่ยาวเหยียด จะว่าไปก็มีแค่ธูปที่เรียกผมว่าพี่มังกร เป็นชื่อที่ผันมาจากเล้ง ในภาษาจีนอีกที ส่วนคนอื่นๆ นอกบ้านถ้าไม่เรียกก้อง จากก้องกิดากร ก็เรียกกร เป็นการตัดคำที่สั้นและง่ายที่สุด

              “ปีนี้จัดก่อนปิดเทอมหรือครับ”

              ผมทำหน้าว่าไม่รู้เรื่องมาก่อนเหมือนกันให้ธูปเห็นว่าบริสุทธิ์ มันมุ่ยหน้าอยู่ด้านหลังขณะที่อาจารย์เล่า

               “อืม กระทบหลายวิชาเชียว แต่ เดี๋ยวมหา’ลัยจะปรับผังการเรียนใหม่อีก คราวนี้นักเรียนที่เรียนอยู่จะเหลือปิดเทอมน้อยลงเลยคุยกันกับอาจารย์ในภาคว่าเทอมนี้ปีสามเห็นทีต้องจัดก่อนสอบไฟนอล”

              เป็นวิชาหนึ่งหน่วยที่ถ้าไม่เรียนไม่จบ เป็นวิชาสำหรับออกภาคสนาม ที่คณะพยายามผลักดันการนำความรู้ไปใช้รับผิดชอบสังคม บางมหาวิทยาลัยผลักดันเป็นวิชาพื้นฐาน ชื่อวิชาทำนองการเป็นคนดี อาสาทำเพื่อสังคม แต่ที่นี่เพิ่งมีการนำร่องมาใช้บางคณะ บางภาควิชา

               “ปีนี้ไปที่ไหนเหรอครับ”

               “โน่นล่ะ ที่ตาก”

               “โรงเรียนที่อาจารย์ไปเซอร์เวย์กับอาจารย์อนุพงษ์เมื่อต้นปีเหรอครับ”

               “ใช่ๆ ช่วงนี้ก็เปิดรับบริจาคของไปให้เด็กๆ ด้วย เปิดกล่องอยู่หน้าคณะ ส่วนใหญ่ได้เป็นของที่ไม่ได้ใช้แล้ว พวกตุ๊กตา เสื้อผ้า ปากกาที่แจกกันตามอีเวนท์”

               “คงดีนะครับถ้ามีใครซื้อของใหม่ให้เด็กๆ บ้าง”

              อาจารย์พิภพเหยียดแขน เสียงกระดูกลั่นกรอบ เราทำงานอยู่โต๊ะเดียวกันผมเงยหน้าขึ้น เห็นธูปนอนอ่านหนังสือ กินสัปปะรดที่มุมห้องกับบีนแบคที่ลากมาจากชั้นล่าง มันผึ่งพัดลมสบายใจเฉิบ หนังสือที่อ่านเป็นหนังสือที่เพิ่งส่งมาถึงเมื่อวานหลังจากสั่งผ่านเว็บไซต์ต่างประเทศไปเมื่ออังคารก่อน

              เดิมโต๊ะทำงานชั้นสองของอาจารย์เป็นโต๊ะไม้ขนาดพอเหมาะสำหรับหนึ่งคน ก่อนจะถูกยกสลับกับโต๊ะกินข้าวขนาดสี่คนนั่งของที่บ้าน อาจารย์ว่าตั้งแต่ธูปเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยได้กินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ยกมาที่คาเฟต์นอกจากได้ใช้ประโยชน์แล้วยังเพิ่มพื้นที่ในครัวได้อีกด้วย

              ตอนที่ผมเข้าครัวครั้งนั้นโต๊ะตัวนี้ยังอยู่ที่บ้าน แต่ผมกับธูปก็ไม่ได้สร้างความทรงจำใดในมื้ออาหารกับมัน แค่เลื้อยขึ้นลงจากโซฟาก็เหนื่อยเต็มทน โต๊ะตัวเดียวกันขณะนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของงานหนักที่มีวี่แววจะถาโถมเข้ามาตลอดช่วงระยะเวลาก่อนออกต้องไปทริปต่างจังหวัด

               “ไม่มีอะไรติดธุระอะไรใช่ไหม”

              ผมเหลือบตามองธูปอีกครั้ง มันเอาปากกาวางบนปาก ทำปากจู๋

               “ไม่ครับ”

              ขืนบอกว่าที่จริงแล้วติดลูกอาจารย์เห็นทีคงต้องได้คุยกันยาว มองเอกสารกองพะเนินเทินทึก ถ้าธูปไม่ขอนอนค้างที่นี่ เห็นทีจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันลำพังไปอีกนาน




               “ผมเคยไปนะ ฟิลด์ทริปต่างจังหวัดที่พ่อทำ”

              พระอาทิตย์อัสดง เด็กหนุ่มในเสื้อยืดของคณะยังคงมีความสุขดีกับของกินในมือ หลังจากช่วยพี่นันต์จัดการร้านธูปก็ชวนออกมาเดินตลาดกลางคืน แวะที่ร้านผัดไทก่อน ตามด้วยบาบีคิว ระหว่างรอก็ไปเหมาลูกชิ้นปิ้ง ชานมไข่มุก เคี้ยวเข้าปากตุ้ยๆ

               “แต่ไม่ได้ไปปีที่พี่เรียน ไม่งั้นคงเจอกันไปนานแล้ว”

               “อือ” ผมพยักหน้า มันจิ้มลูกชิ้นใส่ไม้ยื่นมาให้ ผมถอนใจ มีแต่แป้งกับบอแร็กซ์ อร่อยเพราะผงชูรสผสมกับพริกไทย แต่ห้ามมันไม่ลงเมื่อธูปบ่นว่าไม่ค่อยได้กินอาหารขยะ และของพวกนี้ก็ตอบสนองกับระบบการให้รางวัลของสมองได้ดีเยี่ยม ดีหน่อยที่มันไม่ชอบดื่มน้ำอัดลม ในฐานะคนเคยติดน้ำอัดลมบอกเลยว่าเลิกยากฉิบหาย

               “ช่วงนั้นน่าจะเตรียมสอบเข้ามหา’ลัย”

               “เออ ดีแล้ว” ผมคิดว่าบางทีแล้วอะไรก็ต้องรอเวลาให้เดินมาถึงอย่างถูกที่ถูกทาง ถ้าเป็นผมตอนนั้น ช่วงที่รับความสูญเสียจากเรื่องของแม่ไม่ได้ ช่วงที่ผมเป็นแค่ศิษย์โปรด ไม่ได้เป็นเด็กในร้านเหมือนตอนนี้การพบกันในช่วงเวลาที่ไม่มีความเหมาะสมก็ไร้ความหมาย

              ผมมองธูป หลากหลายความรู้สึกไหลเวียนทั่วทั้งร่าง ทั้งสงบและตื่นเต้น หวั่นไหวและมั่นคง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่การเจอมันในตอนนี้ทำให้เรื่องระหว่างเราพิเศษโดยไม่ต้องอธิบายให้ยืดยาว

               “ไม่อยากเจอผมเร็วๆ เหรอ” มันกระทุ้งข้อศอกหยอกกลับมา ผมหัวเราะ ไม่ตอบ เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง

               “ตอนนั้นมึงกำลังเตรียมสอบใช่ไหม ทำไมเรียนวิทยาล่ะ ไม่อยากเรียนหมอ วิศวะเหรอ เด็กๆ ที่บ้านกูโคตรอยากให้เข้าหมอ”

               “ไม่อะ ไม่น่าสนุก” เด็กหนุ่มตอบ ยกลูกชิ้นเม็ดสุดท้ายให้ผม “ผมอยากเป็นนักวิจัย เท่ปะ”

               “เออ ก็เหมาะ”

              ทดลองนั่นนี่เก่งนัก เกิดในสมัยไอน์สไตน์คงได้ตายไว ถูกจับข้อหาเป็นลัทธิแม่มด ฝืนกฎธรรมชาติ

               “ปอ.โทสนุกไหม”

               “ไม่” ผมตอบตามความจริง “ไม่เคยคิดว่าเรียนเป็นเรื่องสนุก”

               “ผมว่าสนุกออก”

               “มึงมันไม่ใช่เนิร์ดแล้ว เข้าขั้นกี๊ก”

              ขั้นกว่าของคำว่าเนิร์ด โชคดีที่ยุคสมัยทำให้ความหมายของมันเปลี่ยนไปเสมอ บางจังหวะเนิร์ดเป็นคำในแง่ลบ ตอนนี้จู่ๆ ก็กลับมาดูเท่ แต่ไม่ใช่กับไอ้เด็กแว่นหนาคนนี้แน่

               “Geek is sexy”

              ธูปพูดพลางยักคิ้วข้างเดียว ผมสำลักชานมไข่มุกทันที ตัวการหัวเราะชอบใจ ดูท่าแล้วมันจะชอบเวลาที่ทำให้ผมเลอะเทอะมากจริงๆ

               “แต่ไม่เถียงนะ”

              ผมว่า นึกถึงตอนที่ช่วยมันสำเร็จความใคร่แล้วก็เซ็กซี่จริงๆ ทั้งสีหน้า น้ำเสียง การบิดเรียงตัวของกล้ามเนื้อสวยเหมือนภาพประติมากรรมในยุคที่ศิลปะโรมันเฟื่องฟู

               “คืนนี้เอาอีกไหม” ผมยักคิ้วบ้าง ทำหางตาตก กวนประสาท ธูปขำพลางจ่ายเงินค่าอาหาร

               “คิดว่ากินตุนไว้ทำไมอะ คืนนี้ผมจะทำให้พี่เสร็จก่อนบ้าง”

               “หึ” ผมส่งเสียงในลำคอ “เดี๋ยวสอนทำอย่างอื่น”

               “ไม่ดีเลยว่ะ พี่แม่งทำให้ผมคิดแต่เรื่องทะลึ่ง นี่ ถ้าสมองผมหลั่งสารแห่งความสุขออกมามากๆ มันจะเสพติดรู้ไหม”

               “เอ้า แสดงว่าเรื่องทะลึ่งทำให้มึงมีความสุข เป็นเด็กทะลึ่งเองมาโทษกัน”

               “ผมเด็กดี” มันว่า มองไปเห็นไอติมทอดไกลๆ แล้วทำตาวาว

               “พอแล้ว” ผมปราม ธูปย่นจมูก ของกินทำมือมันเลอะเทอะจนต้องใช้หลังมือดันแว่นเมื่อตกลงมา “กินอะไรนักหนา อดอยากมาจากไหน”

               “วัยกำลังโต”

               “อะไรโต”

               “นั่นไง พี่ทะลึ่งอีกแล้ว”

               “หัวโตหรือเปล่า” ผมเฉไฉ ไม่ได้พกทิชชู่ติดตัว จะพาไอ้มอมไปล้างไม้ล้างมือเห็นทีแว่นที่คอยจะร่วงลงมาเรื่อยๆ หล่นก่อนพอดีเลยจัดการถอดแล้วใส่แว่นให้ธูปใหม่ “ขาแว่นกางขนาดนี้เอาไปร้านให้ดัดหน่อยไหม มันเลยร่วงตลอดนี่ไง”

               “น็อตมันหายไปตัวนึง” ธูปบอก ผมดึงแว่นออกมาใหม่ เห็นช่องใส่น็อต ถูกแทนที่ด้วยซีกไม้ที่เล็กกว่าไม้จิ้มฟัน

               “โห พ่อแม่เงินเดือนเป็นแสน ขอค่าทำแว่นใหม่ไม่ดุหรอกมั้ง”

               “มันแพงอะ เคยใช้กรอบแว่นพลาสติกถูกๆ ก็หักง่าย แต่ที่จริงให้ร้านใส่น็อตให้ใหม่คงไม่คิดเงินหรอก ขี้เกียจ”

               “สามนาทีก็เสร็จแล้ว จะขี้เกียจไปไหน”

               “ขี้เกียจไปร้านแว่นไง” ตอบแบบกำปั้นทุบดิน “แต่เรื่องอื่นขยันนะ”

               “รู้แล้ว ตั้งสามน้ำต่อวัน ไหนดูแขนขวาดิ๊ กล้ามขึ้นยัง”

               “ไอ้พี่เหี้ย”มังกรกลายเป็นสัตว์เลื้อยคลานแถบสวนลุมแล้วเว้ย ธูปหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “นี่หัวคนหรือหัว...”

               “หัวอะไร พูดอะไรจับอันนั้นนะ”

               “หัวนิ้วโป้งตีน”

              ผมยิ้ม วางแขนพาดบ่าธูป การแสดงออกถึงความใกล้ชิดในที่สาธารณะทำได้แค่นี้ เด็กหนุ่มไม่ขัดเขิน เดินช้าลงไม่ให้แขนของผมหลุดจากไหล่ของมัน

               “เดี๋ยวนี้พูดจาไม่น่ารัก เดี๋ยวจะฟ้องพ่อมึง”

               “พี่พูดน่ารักกับผมตายอะ”

               “อยากให้พูดน่ารักๆ เหรอ”

               “ก็ดีกว่าปะ”

               “น่ารัก” ผมก้มลงกระซิบ ก่อนยืดตัวเต็มความสูง ให้เห็นชั้นเชิงของการหยอดอย่างเซียนทำ ไอ้ธูปชะงักขา เสียจังหวะเดินครู่หนึ่งก่อนสวนกลับในอย่างที่ผมแทบล้มหัวคะมำ

               “น่ารักก็รักดิ”

              ถ้าตอนนี้มีคนบอกว่าธูปไม่เป็นงาน ผม เถียงขาดใจ

              “ไม่กลับร้านเหรอ ยืนทำไร”

              รู้สึกตัวอีกทีเจ้าของเสียงก็ยืนห่างออกไป ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองหยุดยืนและยังคงเป็นฝ่ายควบคุมอาการเคอะเขินไม่ได้ ของกินในมือธูปหมดแล้ว มันซ่อนปลายนิ้วเหนียวเหนอะไว้ด้านหลัง ท่าทางประหลาดไม่ต่างกัน แสงไฟสีส้มนวลของร้านค้าตอนกลางคืนบดบังสีที่แท้จริงของใบหน้าเอาไว้ แต่อากัปกิริยาทุกอย่างปรากฏชัดว่ามันไม่ได้พูดโดยปราศจากความรู้สึก มีบางอย่างที่ยืนยันว่าการคาดคะเนของผมเป็นจริงคือผมเองก็พิเศษสำหรับมัน

               “รีบกลับเหรอ”

               “รีบดิ ดึกแล้ว จะนอนนี่เหรอ”

              ยอกย้อนเก่ง ผมก้าวตาม แต่ธูปไม่รอ หันหลังเดินฉับๆ โชคร้ายที่ขาสั้นกว่า ผมเร่งฝีเท้าไม่เท่าไรก็คว้าข้อศอกอีกฝ่ายไว้ทัน

               “นอนไหนก็ได้ แต่ต้องมีหมอนข้าง”

              ผมหลิ่วตามอง ครั้งนี้ชัยชนะตกเป็นของผมเพราะธูปไม่เถียง ก่อนลดมือลงต่ำ กระทั่งเป็นระดับเดียวกับมือของมัน

              ฝ่ามือของเราแตะโดนกัน ธูปพลิกข้อมือหนีแต่ไม่ไปไกล ยังอนุญาตให้ผมใช้นิ้วชี้เกี่ยวนิ้วชี้ของมันไว้

               “พี่รู้ปะ สมองเราเคยชินกับการหลั่งสารของความสุขนะ ถ้าได้รับในปริมาณเท่าเดิมแล้วมันจะไม่พอ เหมือนที่คนเราติดของหวานแล้วต้องการในปริมาณที่มากขึ้นอะ”

               “มึงพูดรอบที่สองแล้ว”

              ธูปเลียริมฝีปาก เดาว่าคงมีรสชาติของอาหารเคลือบบนนั้น ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมอยากรู้ว่ารสที่ยังติดอยู่บนริมฝีปากเป็นรสของอะไร

               “แล้วก็ การกอดทำให้เซโรโทนินหลั่ง”

              มันหมายถึงฮอร์โมนของความสงบ เกิดขึ้นจากการสัมผัสซึ่งกันและกัน ทำให้เกิดความรู้สึกวางใจและความรัก ธูปพูดจาวกวน ไม่เข้าประเด็น แต่ผมกลับเข้าใจสิ่งที่มันกำลังสื่อ

              ธูปกำลังบอกว่า ต่อไปความใกล้ชิดเท่านี้อาจไม่พอกับความต้องการของเรา กำลังเตือนให้ผมระแวดระวัง ขณะเดียวกันธูปกลับไม่ทันรู้ตัวว่าผมกำลังใช้ทฤษฎีวิทยาศาสตร์ของความรักต่างๆ กับมันต่างหาก

              ไม่ใช่เพื่อการทดลองเหมือนที่ธูปลองกับคุณกานดา แต่เป็นไปโดยสัญชาตญาณของมนุษย์

              ไม่ใช่สืบพันธุ์ แต่ต้องการความสุข ความสุขที่ในปริมาณเท่าเดิมจะไม่เพียงพออย่างที่มันกังวล

               “กลัวจะขาดไม่ได้ขนาดนั้นเลย?”

              ผมถามด้วยน้ำเสียง ธูปชักมือกลับไปกอดอก เว้นระยะห่าง ผินหน้าหนีไปในทิศที่ไม่ให้ผมเห็น

               “ตลกละ ผมแค่ห่วงว่าถ้าใกล้ชิดมากๆ จะเหมือนคู่เกย์มากกว่าพี่น้องต่างหาก”

              มุมปากที่ยิ้มของผมตกลงเล็กน้อย แต่ยังเป็นรูปของรอยยิ้มจางๆ

               “พี่น้องไม่จูบกันนะธูป”

              แม้ว่าผมอ้างถึงการสอน อยากให้มันลอง แต่ไม่มีใครสอนกันด้วยวิธีนี้นอกจากคนที่รู้สึกพิเศษต่อกัน แม้คนโง่ที่สุดในโลกยังรู้ ไม่มีทางที่ธูปจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำ นอกเสียจากมันอยากรู้อยากลองเกินคนปกติ

               “ซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อย”

              ผมวางมือบนหัวมัน โยกไปมา ธูปไม่ตอบ ไม่เถียง มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุม ความสับสนของอีกฝ่ายกำลังทำงานอย่างรุนแรง แรงมากจนผมสัมผัสได้ อาการหวามไหวคล้ายไม่มั่นใจ แต่ก็มั่นใจ เป็นอาการเดียวกับที่ผมประสบก่อนหน้านี้

               “เครียด อะเครียด” ผมยิ้ม แสร้งเปลี่ยนเรื่อง “ปะ รีบเดิน เดี๋ยวกูช่วยคลายเครียดให้จนหมดแรงเลย”

              เราไม่พูดถึงเรื่องกอดจูบกันอีก จงใจละเลยเรื่องความรู้สึกอื่นที่พอกพูนหลังจากปลดปล่อย เรายังคุยเรื่องสำเร็จความใคร่เพราะเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่กับเพศและพฤติกรรมที่ผิดรูปแบบจากมนุษย์กำหนดให้เป็นธรรมชาติถูกละเลยชั่วคราว




              ภายในห้องที่มืดสนิท เสียงลมหายใจหอบดัง ร่างกายเปลือยเปล่า สุดท้ายแล้วผมจูบธูปจนปากเจ่อบวม กอดรัดร่างกายจนแนบแน่น ปลดปล่อยภายนอก แต่อาศัยการเสียดสี ทิ้งร่องรอยไว้ตามแผ่นหลัง พื้นที่ใต้ร่มผ้า

              ชั่วขณะนั้นมันลืมคิดถึงเหตุผล อนุญาตให้อารมณ์ดำเนินเหตุการณ์ทั้งหมด วินาทีที่เราเป็นอิสระจากกฎเกณฑ์ ผมอยากชำแรกแทรกตัวเข้าไปในร่างของธูป ทำสัญลักษณ์ว่ามันเป็นของผมโดยสมบูรณ์และไม่อนุญาตให้กังวลใจกับเรื่องใดก็ตาม ผมปรารถนาจะควบคุมความรู้สึกนึกคิด แต่ท้ายที่สุดผมก็รู้สึกกับมันเกินกว่าจะบงการทุกสิ่งดั่งใจ

              อาหารมื้อเย็นที่โถมเข้าไปสูญเปล่าเมื่อเด็กหนุ่มใช้ร่างกายเกินปริมาณแคลลออรี่ที่ได้รับ ข้อดีของการเป็นผู้ชายคือเราต่างรู้ว่าจุดไหนจะกระตุ้นให้อีกฝ่ายยอมเหน็ดเหนื่อยเพื่อถึงฝั่งฝัน

               “พี่...พอก่อน ผมแสบ”

              เสียงกระซิบดังพร่าคล้ายคนป่วย เด็กหนุ่มโยกสะโพกไปด้านหลังเมื่อผมจับร่างกายปวกเปียกแต่ฉ่ำวาวของมัน ฟูกที่นอนถูกปูด้วยผ้าเช็ดตัว สำหรับสะดวกต่อการทำความสะอาดโดยเฉพาะ

               “ยังสู้มืออยู่เลย”

               “อย่าไปโดนดิ”

              ผมหัวเราะ จูบแก้มชื้นเหงื่ออีกฝ่ายเบาๆ

               “งั้นนอนก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยทำใหม่”

               “ไม่วิ่งแล้วเหรอ”

              ผมกอดมัน กดศีรษะอีกฝ่ายเข้าซุกคอ ธูปขืนตัวเล็กน้อยแต่ยอมนอนสงบในวงแขน มิหนำซ้ำยังสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เมื่อปลายจมูกแตะบนไหปลาร้าของผม

               “ไม่อะ อยากนอนแบบนี้มากกว่า เดี๋ยวจะต้องไปค่ายกับอาจารย์แล้วอดกอดไปหลายวัน”

              หากลังเล ผมจะทำให้หายลังเล หากสับสน ผมจะทำให้หายสับสน หากว้าวุ่นใจ ผมจะทำให้มันว้าวุ่นที่มีผมอยู่ในทุกห้วงความคิด

              หากไม่ยอมรับความรู้สึก

              ผมจะอยู่กับมันจนกว่าธูปจะซื่อสัตย์ต่อตัวเอง


               “พี่มังกร”

               “หืม”

               “...เปล่า”

              เสียงนั้นกระซิบเบาจนแทบเป็นเสียงเดียวกับลมหายใจ และก็กลายเป็นเพียงเสียงลมหายใจ ธูปหลับบนแขน ขณะที่ผมนอนลืมตาโพลงรอฟ้าสาง

              ว้าวุ่นภายในจนเกินจะข่มตาหลับลง



TBC

ตอนนี้มันสั้นแปลกๆ เราก็รู้สึกว่ามันสั้น แต่ต้องตัดตอนแล้ว แง้
สัปดาห์หน้าจะมาเร็วๆ นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจให้การกลับมาเขียนใหม่ รอบนี้บอกกงๆ ว่าใจบางเหลือเกิน (หล่อนก็ไม่เคยมั่นใจในตัวเองซักรอบนั่นแหละ)
ขอบคุณนะคะที่ยังอยู่ตรงนี้ เพื่อบอกว่าที่เราทำมันยังโอเคจริงๆ
โน้ววว ไม่ดราม่า ดีใจเฉยๆ

[i.am.wee]

เด่วจะเด็ดก้านมะยมมาตีน้องธูปให้น่องลาย น้องริอาจปลูกอ้อยนะคะ อิพี่มังกรก็ก็ด้วย หวังจะฟัน เอ้ย!.. ตัดอ้อยน้องตลอดดดดด....เจ้ใจบางงงงง...

[saccarrum]

ง่อววววววววววว
อยากตีเด็ก น้องธูปเอ้ยยยย

[B52]

 

[ืniyataan]

พี่มังกรเค้าจะชัดเจนแล้ว..ธูปหนูอย่าได้กังวล #เป็นกำลังใจให้ไรต์