หัวข้อ: Sᴇxʏ ɴᴀᴜɢʜᴛʏ ɴᴇʀᴅʏ CH.16 GO THROUGH TOGETHER(14|11|18) p.11

[Sykes]

อ่านแล้วใจบางเหลือเกินค่ะ หน่องธูปน่ารักกกกก 
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณเวสนะคะ ยินดีต้อนรับการกลับ เรายังคิดถึงนิยายทุกวันพุธเสมอนะคะ 

[alternative]

พี่มังกือมันร้ายค่ะ!

เราชอบการบรรยายมาก สัมผัสได้ถึงความลังเล หวามไหว มุ่งมั่น

มันคืออาการรัก

[aha_aha]

จะบอกว่าเด็กมั้นยั่วได้มั้ยเนี่ย 555

[malula]

เห็นชื่อเรื่องตอนแรกนึกว่าหมายถึงหลายคน ตอนนี้ชักจะแน่ใจว่าหมายถึงน้องธูปคนเดียว
เด็กฉลาดเรียนรู้ไว พี่ก็ขยันสอนอีกต่างหาก

[Ginny Jinny]

ธูปหนูไปเร็วมาก

[Wordslinger]

อ่านแล้วแบบ...จะคุยเรื่องสัปดี้สีปะดนต่างๆ ตอนไปเดินซื้อของที่ตลาดแบบนี้ไม่ได้นะลูก (เรา - ตามอ่านอย่างกระหาย ฮ่าๆ) อ่านไปกรี๊ดไป ทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่ยอมกันเลยจริงๆ คือมันไปเกินกว่าเรื่อง "บทเรียน" แล้วค่ะ สัมผัสได้ว่าธูปยังกล้าๆ กลัวๆ คล้ายๆ อยากจะก้าวข้ามเส้นกั้นอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังรีรออยู่ ส่วนคนพี่ก็ใจเตลิดไปไกลแล้ว แต่พยายามหักล้างความรู้สึกตัวเอง เพราะมีปัจจัยอื่นๆ อีก อย่างหนึ่งที่เราคิดว่าสำคัญคือความจริงที่ว่าธูปเป็นลูกชายของอาจารย์ตัวเอง นี่ถ้าอาจารย์รู้ขึ้นมาจะเป็นยังไงคะ เราคิดไปไกลลลลล

ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ สำหรับตอนนี้นะคะ รู้สึกเหมือนความเข้มข้นจะมากกว่าตอนที่ผ่านๆ มา และเหมือนกงล้อบางอย่างจะเริ่มหมุนแล้ว (รีบวิ่งเข้าครัวหาถ้วยใหญ่ๆ ใส่มาม่า อุๆ)

[Tiffany]

ความสัมพันธ์ค่อยๆชัดเจนขึ้นแล้ว ดีใจกับพี่มังกรที่น้องไม่รังเกียจ

[anntonies]

หน่วงๆตรงไม่รู้ใจตัวเองนี่อหละ
แต่น้องก็น่านักเกินนน

[MooMiew]

โว้วว พี่มังกรรุกหนักมากจีๆ หลังจากนี้ที่พี่ไปทริป น้องมันต้องงุ่นง่านแน่ๆ มีการทิ้งระยะไว้ให้คีสสส 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[khwanruen]

พี่เขาชัดเจนแล้วนะ รอน้องรู้ใจตัวเองอย่างเดียว 

[labelle]

ชัดเจนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว จะทำให้ขาดไม่ได้
จะทำให้คิดถึงกันตลอด พี่มังกรเริ่มแล้วนะธูป

ธูปคนดี เตรียมพร้อมออกกำลัง และก็หมดสภาพไปมาก
แต่น้องจะมึนแบบนี้ไม่ได้นะ พี่เค้ากอบโกยไปเยอะแล้ว
อาการธูปออกนะ หวั่นไหวแหละ แต่ไม่แน่ใจ

[kawisara]

พี่มังก๊อนนนน

มอมเมาน้อง

ทำให้น้องเคยชิน

แล้วไปใหนไม่รอด

ทำไมร้ายยยยยย

[EoBen]

เรามองว่ามันดีขึ้นนะ

ตอนแรกแอบกลัวกับทฤษฎีของธูป จะทำ กับมังกร

เหมือนลองเชิงประมารณคุณกานดา

[nevergoodbye]

พี่ก้องกิดราก้อน (ชอบชื่ิอนี้มาก )
ร้ายมากก อยากจับมาตีอะ
ล่อลวงเด็ก 

[-west-]

chapter 09
MISSING YOU IS TROUBLE


     
 

              ใช้เวลาเกือบ 12 ชั่วโมงนับจากกรุงเทพจนถึงตาก โดยรถตู้ ผมและอาจารย์บางส่วนเดินทางมาก่อนกำหนดเพื่อเตรียมการเบื้องต้นและติดต่อคณะครูของโรงเรียนที่จะไป ส่วนนักศึกษาในภาควิชาราว 50 คนจะเดินทางมากับรถทัวร์ภายหลัง

              ผมคิดถึงธูป ถ้ามันมาด้วยกันได้คงดี ในรถตู้ของมหาวิทยาลัยยังมีที่มากพอสำหรับสอง-สามคน รถออกช่วงหัวค่ำ แต่ผมมีโอกาสเจอมันที่ร้านในตอนเย็น เราสวนกัน คุยไม่กี่คำแล้วแยกย้าย ได้ยินเสียงพี่นันต์แซวว่าธูปไม่งอแงอย่างที่คิดก็หันกลับไปมอง คนถูกหยอกฟึดฟัดใส่บาริสต้าหนุ่ม มันโม้ว่าไม่มีเหตุผลให้งอแง พี่นันต์ยังแซวต่อว่าพูดเล่นไม่เห็นต้องเถียงจริงจังเหมือนกลัวผมลังเลใจจะไม่ไป

              เสียงขยับตัวในรถดังเป็นจังหวะ บางคนหลับไปแล้ว บางคนยังเล่นโทรศัพท์ในที่มืด ผมนั่งหลังสุดคนเดียว ข้างๆ วางสัมภาระอื่นๆ ไม่มีใครอยากนั่งหลังสุดเพราะขณะรถขึ้นลงหลุมจะได้รับแรงกระแทกแรงกว่าใคร มิหนำซ้ำตอนขึ้นเขาแรงเหวี่ยงบนทางคดเคี้ยวทำให้คลื่นไส้เวียนหัวเอาง่ายๆ

              ผมเปิดผ้าม่าน ด้านนอกมืดสนิท เห็นดาวอยู่ลิบๆ ดาวที่สวยกว่าดาวในห้องใต้บันได ถ้าได้นอนดูด้วยกันในบรรยากาศจริงๆ คงดี

              23.00

              You : *sent a picture*

              23.01

              N’Tube : ?

              N’Tube : มือลั่น?

              You : ดาว

              N’Tube : มืดเหอะ

              N’Tube : ใครเขาใช้กล้องมือถือถ่ายดาว

              You : กู

              N’Tube : ...ครับ

              N’Tube : อยู่ไหนแล้ว

              You : บนรถ

              N’Tube : เขายังไม่ไล่ลงจากรถอีกเหรอ

              You : ไม่ แต่มีคนไล่มา

              N’Tube : อะไร ไม่ได้ไล่

              You : แต่ก็ไม่ได้อยากให้อยู่?

              ไม่รู้ว่านึกอะไรถึงพิมพ์ไปแบบนั้น หลังจากคืนนั้นเราไม่ได้คุยอะไรที่ชวนลำบากใจ ไม่มีการเคลียร์ความรู้สึกราวกับมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระเกินเอ่ยถึง สำหรับผมแล้วเพียงแค่รอธูปให้มั่นใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ คงเพราะคิดว่าอยากให้มันมีทีท่าอาลัยอาวรณ์ที่ผมจะไม่อยู่ตั้งสัปดาห์มากกว่านี้สักนิดก็ยังดี

              ผมคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ นึกสงสัยว่าคนเราจะมีความเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ หรือทุกครั้งที่เรารู้สึกพิเศษกับใครก็พานเอานิสัยงี่เง่ากลับมาพร้อมกัน

              โดยปกติแล้วความงี่เง่าของคู่รักชายหญิงมักผกผัน แรกคบกันผมจะเป็นฝ่ายตามติด ไล่ล่า จากนั้นก็เป็นความเคยชิน ผละถอย คิดถึงโลกส่วนตัว ขณะที่ผู้หญิงจะตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง และสิ้นสุดความสัมพันธ์เมื่อความต้องการของแต่ละฝ่ายเกิดเป็นระยะห่างขนาดกว้างจนไม่อาจต่อรอง ความสัมพันธ์ออกเดินทางอีกครั้ง วนเวียนเปลี่ยนคนแต่วัฎจักรเดิม ผมเบื่อแล้ว ตลกตรงที่ไม่ว่าเราจะหลีกหนี เมื่อมันอยากสร้างตัวตนขึ้น ก็จะงอกเงยโดยไม่ปรึกษาความต้องการเจ้าของหัวใจสักคำ

              นอกจากไม่เลือกเวลา ไม่เลือกสถานที่ ไม่เลือกความเหมาะสมแล้ว ล่าสุดเพิ่งรู้ว่าไม่เลือกเพศด้วย

              ประการหลังสุดนี้ทำให้หนักหนากว่าเคย เพราะเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมเลยไม่มีทางเดาได้ว่าต่อไปจะเดินไปในทิศทางใด อย่าว่าแต่อนาคต ปัจจุบันก็ยังเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยเหมือนกัน

 

              โทรศัพท์บนหน้าตักสั่นครืด แสงลอดออกมาจากหน้าจอ เมื่อเห็นชื่อคนโทรก็รีบมองหาอาจารย์พิภพ เขาหลับแล้ว นั่งถัดผมไปด้านหน้าอีกสองที่

              “ว่าไง”

              ผมรับสาย พูดเสียงกระซิบไม่ให้รบกวนคนอื่น

              “ไม่ตอบไลน์”

              “โทดที เผลอหลับ”

              ที่จริงคือผมไม่ได้ตั้งค่าเตือนข้อความเข้า ช่วงเวลาที่คว่ำหน้าจอก็ไม่รู้ว่ามันส่งข้อความกลับมา

              “นึกว่าโกรธ”

              “จะโกรธเรื่องอะไร” ผมถาม ไม่ใช่ความผิดของธูป เพียงแต่... “น้อยใจมากกว่า”

              ปลายสายเงียบเสียงลง ผมไม่ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ มีเพียงตัวเลขวินาทีที่เพิ่มจำนวนขึ้นเพื่อย้ำว่าธูปยังไม่ได้วางสายไป

              “ไปนอนเถอะ ปิดบ้านดีๆ แม่อยู่ด้วยใช่ไหม”

              “อือ ผมอยู่บนห้องแล้ว กำลังอ่านหนังสือ”

              “อย่านอนดึกมาก ช่วงนี้ต้องเข้าไปช่วยงานพี่นันต์ด้วย เดี๋ยวจะไม่ไหว” ผมเตือน กลัวว่ามันจะติดอ่านจนเช้าไม่ยอมพักผ่อน นึกดูอีกทีเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่เข้าท่า พอไม่ได้อยู่ในสายตาก็กังวลไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่ไอ้ธูปดูแลตัวเองได้ดีกว่าตอนมีผมคอยกวนตัวกวนใจแน่ๆ

              “เมื่อเย็นผมไปวิ่งมา” เด็กหนุ่มไม่ตอบคำถาม มันเล่าเรื่องกิจวัตรที่ไม่ได้ทำทุกวัน ผมเลิกคิ้วขึ้นโดยอัตโนมัติแปลกใจเพราะปกติกว่าจะขุดไปออกกำลังกายด้วยกันก็ต่อรองแล้วต่อรองอีก “ตอนนี้รู้สึกยังไงไม่รู้”

              “เหนื่อยเหรอ เจ็บหน้าอกป่าว ไปวิ่งกับใครมา”

              “ไปคนเดียว ช่วงที่ลูกค้าไม่เยอะเลยขอพี่นันต์ออกไปวิ่ง”

              “แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง วิ่งมากไปเหรอ”

              “ก็มากกว่าปกติหน่อย นอนไม่หลับ”

              “ถ้าออกกำลังมากไปมันจะนอนไม่หลับได้” ผมบอก คราวหน้าจะได้ไม่โหมนัก คู่สนทนาครางรับรู้ในลำคอ “ถ้าไม่โอเค รีบไปบอกแม่แล้..”

“ผมคงกลายเป็นหมอนข้างที่ติดคนกอดไปแล้ว”

              ธูปพูดประโยคนั้นรวดเดียวโดยไม่เว้นวรรคหายใจ รวดเร็วจนฟังเป็นประโยคขาดๆ เกินๆ แต่มันไม่ทวนซ้ำ และผมก็ไม่ถามอีกครั้ง

ว่ากันว่าถ้าคนเราทำอะไรติดกันเกิน 20 วัน สิ่งนั้นจะกลายเป็นนิสัย แต่ที่ผ่านมาใช้ระยะเวลาไม่ถึงยี่สิบวันดี ธูปกลับอ้างว่ามันเป็นความเคยชินของร่างกายที่มีผมอยู่ข้างๆ

              เผลอยกมุมปากขึ้นโดยอัตโนมัติทั้งที่ให้คำแนะนำอีกฝ่ายไม่ได้ว่าควรแก้ไขอาการที่เป็นยังไง เหมือนกับที่ผมไม่แน่ใจตัวเองว่าจะหุบยิ้มลงได้ยังไง

              “ผมจะไปนอนแล้ว...อาจจะไปนอนกับแม่”

              “อืม ถ้าถึงโรงเรียนแล้วจะไลน์ไปบอก”

              “ครับ” มันตอบรับ เหมือนจะกดวางแต่ก็ไม่วาง ผมกำโทรศัพท์แน่นไม่อยากกดวางสายเหมือนกัน  “พะ-พี่ ไปกี่วันนะ”

              “แปดวัน” คงเป็นแปดวันที่คิดถึงมันน่าดู ยิ่งช่วงนี้ความสัมพันธ์ลุ่มๆ ดอนๆ อาจเพราะมันรู้แน่ว่าผมคิดยังไงแต่เจ้าตัวยังไม่อาจตอบได้ว่าจะไปทางไหนผมยิ่งอยากอยู่กับธูปในเวลานี้ให้มาก

              เสียงซ่าเข้าแทรกเป็นระยะ เข้าเขตของป่าแล้วคลื่นคงไม่เสถียรเหมือนในเมือง

              “ไม่ค่อยมีสัญญาณเลย”

              “อืม งั้น...ผมวางนะ”

              ถึงแม้จะตอบแบบนั้นแต่ธูปก็ไม่ยอมกดวาง ผมถือสาย แนบหูชิดลำโพงโทรศัพท์ เผื่อว่าจะได้ยินเสียงมันหายใจหรือคำพูดอะไรบ้าง

              ตืด..ตืด...

              สัญญาณโทรศัพท์ขาดทำให้สายตัด ผมยังถือค้างไว้แบบนั้นราวกับจะได้พูดคุยหรือได้ยินอะไรอีกสักคำ

 

             

[-west-]

 ที่พักสำหรับนักศึกษาเป็นห้องเรียนในอาคารไม้ ครูใหญ่ย้ายเด็กอนุบาลบางส่วนไปอยู่รวมกันชั่วคราว ผมกับอาจารย์กางเต๊นท์หน้าอาคารเรียน มีครัวและห้องน้ำ ภารกิจหลักของนักศึกษาคือการถ่ายทอดความรู้ให้เด็ก อาจด้วยการทำสื่อ หรือทดลองง่ายๆ ให้เด็กๆ และชาวบ้านได้นำความรู้วิทยาศาสตร์ไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน

              ห้องเรียนที่ใช้นอนถูกแบ่งแยกสำหรับชาย-หญิง นอนพื้น มีหมอนของเด็กอนุบาลให้ยืมนอนในตอนกลางคืน ส่วนช่วงบ่ายโมงถึงบ่ายสองต้องให้เด็กๆ พักผ่อน

              นักเรียนที่โรงเรียนมีไม่มากนัก แต่เมื่อเทียบกับอัตราส่วนของครูนับว่าเป็นจำนวนที่สูง ครูหนึ่งคนดูแลเด็กข้ามสายชั้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นคนพื้นที่ มีทั้งนักเรียนไทยและเด็กไร้สัญชาติ เสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียนมีไม่พอกับความต้องการ มีปัญหาเรื่องความรู้ทางวิทยาศาสตร์น้อยจนต้องพึ่งพาไสยศาสตร์เข้ามาทดแทน

              “ก้อง ใช้โทรศัพท์ได้ไหม” อาจารย์วรรณภาเป็นหนึ่งในทีมที่มาก่อน ยืดแขนยาวหรี่ตาผ่านแว่นสายตา “เมื่อเช้ายังใช้ได้อยู่เลย นี่ดูซิ มันเป็นอะไร”

              “ไม่มีคลื่นครับ ต้องเข้าไปในเมือง” ผมตอบ ของตัวเองก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน

              “อย่างนี้ก็แย่เลยสิ ถามครูใหญ่ให้หน่อยซิว่าที่โรงเรียนมีไวไฟไหม”

              “ไม่มีหรอกครับ” อาจารย์พิภพว่า เขาเดินเข้ามาในวงสนทนา ประโยคแรกพูดกับเพื่อนร่วมสายงาน ก่อนหันมาไหว้วานผมไปช่วยกางเต๊นท์ให้อาจารย์ท่านอื่น “เดี๋ยวก้องไปดูเรื่องเต๊นท์ให้อาจารย์เอกหน่อยนะ เมื่อกี้ผมไปช่วยแล้วไม่รู้ติดอะไร กางไม่ได้สักที”

              “ได้ครับ ของเรากางเลยไหมครับอาจารย์”

              “กางเลยก็ได้ อย่าลืมปิดเต๊นท์ก่อนล่ะ เดี๋ยวแมลงเข้าไป”

              ผมรับคำ มือล้วงกระเป๋ากางเกง จับโทรศัพท์ อยากโทรหาธูปเหมือนกัน

 

              หน้าที่หลักของผมในงานออกภาคสนามคือเป็นตัวกลางคอยประสานงานระหว่างเฮ้ดปีสามกับอาจารย์ เด็กสาวตัวเล็กที่ได้ชื่อว่าเล็กพริกขี้หนูเป็นตัวแทนรุ่น ผมคุ้นในชื่อโบว์มากกว่าที่อาจารย์หลายคนเรียกว่าพณิตา

              วันสัมภาษณ์ ผมจำได้ว่าโบว์ไว้ผมยาว ตรงถึงกลางหลัง ทำสีผมอ่อนๆ ดูเป็นธรรมชาติ เข้ากับบุคลิกเมื่อยามเป็นภาพนิ่งว่าดูน่ารัก เรียบร้อย แต่เมื่อเข้าเรียนไม่ถึงเดือนแรกก็แสดงฤทธิ์เดชแก่นเซี้ยวจนถูกรุ่นพี่จับเข้าประกวดดาวคณะ

              โบว์ได้รางวัลป๊อบปูล่าโหวต เป็นที่จดจำไปอีกหลายเดือนทั้งที่หลายคนสวยกว่าโบว์ อย่างน้อยในช่วงที่เพื่อนรุ่นผมรุมจีบ ก็มีแฟนผมที่เรียนอยู่รุ่นเดียวกันสวยกว่าและเป็นเจ้าของดาวคณะในปีนั้นก่อนเลิกกันในสามเดือนถัดมา ส่วนโบว์ยังคงเป็นที่สนใจคงเส้นคงวา แต่ไม่เคยได้ยินว่าคบกับใครจริงๆ จังๆ สักคน

              “พี่ก้องทำอยู่ร้านไบโอของอาจารย์พิภพนานหรือยังคะ”

              ผมคุ้นชื่อโบว์จากกลุ่มเพื่อนมากกว่ากิจกรรมในคณะ เราห่างกันสองปี แต่น้องเป็นที่ถูกกล่าวถึงเสมอๆ ผู้หญิงรุ่นผมบางคนไม่ชอบ บอกว่าใจกล้าเกินงามบ้าง ไม่เคารพรุ่นพี่บ้าง แต่ผมไม่เคยเห็นเพื่อนผู้ชายมีปัญหานี้

              โบว์เป็นเด็กกิจกรรม เป็นนักเรียนคณะวิทยาศาสตร์ไม่กี่คนที่ไม่สวมแว่นสายตา ขึ้นปีสองตัดผมที่เลี้ยงยาวสั้น บางคนว่าตัดไปบริจาค ผมไม่เคยถามเจ้าตัว ที่ผ่านมาก็แค่ได้ยินจากคนอื่นทั้งนั้น ไม่เคยได้คุยกับตัวจริงสักที

              “เพิ่งไปช่วยทำช่วงหลังรับปริญญาค่ะ”

              ผมตอบคำถามที่เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ติดการพูดคะขากับผู้หญิงจนเป็นนิสัย สาวๆ สนใจผู้ชายเท่ แต่หลงรักคนปากหวาน ผมเรียนรู้เรื่องนี้จากกลุ่มเพื่อน เมื่อนำมาใช้ก็กลายเป็นความเคยชิน

              “พี่ว่าตรงนี้ไอเดียดีนะ เด็กๆ เอากลับไปใช้ที่บ้านได้ด้วย”

              โบว์พยักหน้า ตั้งแต่ปีสองที่ตัดผมสั้นก็ไม่เห็นไว้ยาวอีก จนถึงตอนนี้ก็ยังคงเลี้ยงไว้แค่ประบ่า

              “โบว์ตั้งใจจะสอนเรื่องสิ่งแวดล้อมน่ะค่ะ เห็นกลุ่มอื่นพูดเรื่องสุขภาพกันเยอะแล้ว จะได้กระจายไอเดียกันไป จริงๆ พื้นที่แถวนี้ยังเป็นป่าที่สมบูรณ์อยู่ไม่อยากให้ชาวบ้านเอาความรู้ผิดๆ ไปใช้กับที่ดิน”

              “โบว์สนใจเรื่องสิ่งแวดล้อมเหรอ”

              “ค่ะ” เด็กสาวยิ้มตาปิด “โบว์เคยไปที่ร้านของอาจารย์ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นไม่เจอพี่ก้อง เจอแต่น้องธูป น่ารักมากกก”

              “รู้จักธูปด้วยเหรอ”

              “อ๋อ ค่ะ เคยเจอครั้งเดียว โบว์ถามเรื่องวัสดุที่ใช้ทำหลอดแทนพลาสติก น้องอธิบายซะมึนเลย แต่ก็พยายามอธิบายมากนะคะ”

ผมหลุดหัวเราะเมื่อนึกภาพเจ้าเด็กนั่นพูดเรื่องวิชาการจ๋าออก ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอแทบแสดงสมการคำนวณใส่บทสนทนา เจอคนแบบนี้ต่อให้เจอแค่ครั้งเดียวก็จำได้จนวันตาย

              “สงสัยอาจารย์พิภพคงสอนลูกประยุกต์วิทยาศาสตร์มาใช้กับชีวิตประจำวันมากไปหน่อย”

              “พี่ก้องก็แซวน้อง”

              “จริงๆ ถ้าโบว์รู้จักจะรู้เลยว่าในหัวเจ้านั่นมีแต่เรื่องทฤษฎีนั่นนี่”

              “แหม น้องก็แค่เป็นคนขี้อายน่ะค่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้น แปลกใจที่โบว์ทักแบบนั้น”น้องแค่สร้างความมั่นใจด้วยการพูดเรื่องที่ตัวเองถนัด คนเราจะมั่นใจในเรื่องที่ตัวเองรู้ไม่ใช่เหรอคะ”

              “ก็...นั่นสินะ ไม่ได้คิดเหมือนกัน”

              “พี่ก้องสังเกตดูสิ ถ้าเป็นเรื่องที่เราไม่ถนัดจะให้ชวนคุยอะไรล่ะ เสียดาย ร้านไกลจากบ้านโบว์ไปหน่อย ไม่งั้นคงได้ไปเจอบ่อยๆ ไม่รู้ว่าจำโบว์ได้หรือเปล่า”

              “จำได้แหละ เจ้านั่นความจำดีอย่างกับอะไร”

              เก่งทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความสัมพันธ์ หรือบางทีอาจเป็นคนขี้อายอย่างที่โบว์ว่า เมื่อผูกโยงเข้ากับที่อาจารย์พิภพและภรรยาต่างมีเวลาให้ลูกชายคนเดียวน้อย มิหนำซ้ำยิ่งถูกคนอย่างไอ้มาร์คเกาะติดหนึบตั้งแต่มัธยมแล้ว ก็เป็นไปได้ว่าธูปอยู่ในสภาวะแวดล้อมที่ไม่ต้องผูกมิตรกับคนหรือปรับตัวเท่าไหร่

              โรงเรียนที่เรียนจบก็เป็นโรงเรียนสาธิตที่พ่อสอน เรียนตั้งแต่ประถมจนขึ้นมหา’ลัย เมื่อนึกถึงเรื่องเพื่อน หรือการที่มันเสียความมั่นใจจากการจีบคุณกานดาแล้วก็ปะติดปะต่อได้ว่ามีแนวโน้มที่ธูปจะเป็นคนขี้อายและไม่รู้ว่าจะรับมือกับการชวนคนแปลกหน้าคุยอย่างไร ทำให้เจ้าตัวพูดแต่เรื่องที่อยู่ในหัวตลอดเวลา

              “แต่อาจารย์ได้พี่ก้องไปอยู่ด้วยน้องน่าจะหายเหงา” โบว์ทัก ยังคงยิ้มแป้นแล้น “พากันซ่าแน่นอน”

              “หืม? ซ่าอะไรคะ”

              เด็กสาวไม่ตอบ พลิกหน้าสมุดจดงานไปมา เสียงกระดาษปะทะลมดังกรอบ โบว์ห่อไหล่เข้าหากันเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย

              “ที่นี่อากาศดีนะคะ”

              “ถ้าหน้าหนาวคงหนาวมากน่ะค่ะ”

              “โบว์ก็ว่างั้น ถ้าเป็นตอนนี้ที่กรุงเทพคงร้อนน่าดู อยากโทรไปบอกแม่ให้อิจฉาขึ้นมาเลย เสียดายไม่มีคลื่นโทรศัพท์สักขีด”

              ผมเห็นด้วย เข้าวันที่สามแล้ว ผมยังหาวิธีติดต่อธูปไม่ได้เหมือนกัน ผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เข้าไปในเมือง มีอาจารย์บางส่วนออกไปบ้างแต่เพราะต้องดูแลเด็กๆ ทำให้ปลีกตัวไปไม่ได้ ยิ่งเมื่อเป็นรุ่นพี่ที่หลายคนคุ้นหน้า ช่วงเวลางานยิ่งเกาะติดแจ ส่วนกลางคืนไม่มีคนสนใจนัก เด็กๆ แยกย้ายกัน บ้างนั่งล้อมวงเล่นดนตรี บางคนเอาเกมกระดานมาด้วย แต่ไพ่และแอลกอฮอล์ถูกตรวจตราเข้มข้นตั้งแต่ก่อนมา มีแต่โบว์ที่ยังชวนคุยแม้ทั้งวันจะทำงานด้วยกันแทบตลอดเวลา

              “พี่ก้องไม่ร้อนใจอยากโทรหาแฟนบ้างเหรอคะ”

              โบว์ถาม แทบตอบว่าอยากชิ่งหนีไปในเมืองตั้งแต่วันแรกๆ แต่เมื่อนึกว่าโบว์รู้จักธูปแล้วก็เก็บงำ ไม่ใช่เพราะเจตนาจะปกปิด แต่กลัวว่าพูดไปแล้วจะถึงหูคนไกลเข้าสักวัน ยิ่งหากเจ้าตัวไม่ได้คิดเหมือนกันแล้วคงโกรธผมเอาการถ้าเอาเรื่องมันมาพูดให้คนอื่นได้ยิน

              “ก็...ไม่นะ”

              “ไม่ร้อนใจหรือไม่มีแฟนคะ”

              “ไม่มีแฟน” ผมตอบ ไม่มีแฟน แต่ร้อนใจมากๆ

              “โบว์ว่าแล้ว เดาไม่ผิด” เด็กสาวหรี่ตาจับผิด ผมหัวเราะก่อนถามด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์

              “พี่ดูเป็นคนที่จีบสาวไม่เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ”

              “เปล่าน้า โบว์ว่าพี่ก้องเป็นคนที่มีเสน่ห์มากต่างหาก มากจนไม่ยอมคบใครง่ายๆ แน่”

              “นี่มันดีหรือไม่ดี”

              “ก็ทั้งดีทั้งไม่ดีล่ะค่ะ” คนจุดประเด็นตอบ โคลงหัวไปมา “โบว์เองก็ไม่ได้คบใครจริงจังมาพักหนึ่งแล้วเหมือนกัน อาจเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่มากๆ จริงๆ”

              “ขืนคบใครหนุ่มๆ อกหักกันระนาว”

              “แต่ถ้าเจอใครที่ใช่โบว์ก็ลุยเหมือนกันนะ”

              “พี่ไม่แปลกใจเลย”

              “ทำไมอ้ะ”

              “เพราะพี่ก็เป็นแบบนั้น” ผมตอบ นึกถึงใครบางคนขึ้นมา โบว์อมยิ้ม พยายามซ่อนแล้วแต่ผมก็ยังเห็น

              “พี่ก้องเป็นคนที่เท่จริงๆ นะคะ”

              ผมเม้มปากเข้าหากัน พยักหน้าเห็นด้วย “พี่ก็ว่างั้นแหละ”

              “โอ๊ย พอพูดแบบนี้หมดเลย โบว์ไปทำงานต่อดีกว่า ขืนอยู่นานกว่านี้ต้องหมดศรัทธาในตัวพี่แน่ๆ”

              คู่สนทนาพูดกลั้วหัวเราะ ผมโบกมือไล่รุ่นน้องกลับ โบว์รวบสมุดเข้ากับของที่พกมาขึ้นกอด หันหลังเดินหนีโดยไม่รั้งรอ เมื่อเหลือเพียงคนเดียวแล้ว เสียงหรีดหริ่งเรไรก็ดังระงม ผมยกนาฬิกาขึ้นดู เพิ่งสังเกตว่าถ้าเป็นเรื่องของธูปแล้วจะเผลอต่อบทสนทนายาวกว่าทุกที กว่าจะรู้ตัวอีกทีป่านนี้ก็ได้เวลาปิดคาเฟต์ที่กรุงเทพแล้ว ไม่รู้ว่าธูปเป็นยังไง จะถามถึงผมในวันที่อาจารย์พิภพออกไปใช้โทรศัพท์ในตัวเมืองติดต่อไปบ้างหรือเปล่า

              ผมถอนหายใจ น้ำค้างตอนกลางคืนลงแรง แรงที่สุดในช่วงเช้าตรู่ บางวันหลังคาเต็นท์เต็มไปด้วยน้ำขังเหมือนฝนตกปรอยๆ ทั้งคืน มองดูท้องฟ้าเวลานี้เป็นสีเทาทึมของหมอก ไม่สว่างด้วยดวงดาวเหมือนคืนแรกที่มา ผมเอนตัว ใช้ศอกค้ำยันร่างกับโต๊ะหินอ่อน แหงนเงยหน้ารับลมเย็นผ่านต้นไม้และช่องเขามากระทบ

              “เสียดาย คืนนี้ไม่เห็นดาว”

              เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ผมขยับตัวก่อนอาจารย์พิภพจะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ

              “อาจารย์ยังไม่นอนเหรอครับ”

              “ยังล่ะ ชาหน่อยไหม”

              เขายื่นกระติกเก็บความร้อนมาให้ ผมปฏิเสธ แม้คอแห้งเต็มที

              “ได้ติดต่อหลวงพ่อบ้างหรือเปล่า”

              “ยากครับ ต้องรอท่านติดต่อมา ล่าสุดเห็นว่าไปธุดงค์กับพระอาจารย์ที่อุดร”

              “อืม”

               อาจารย์พิภพครางรับ เขายกแก้วชาที่ทำจากฝากระติกน้ำดื่ม ควันสีขาวเกาะกระจกเลนส์ ฝ้าฟางก่อนจางหายเมื่ออุณหภูมิลดต่ำลง

              “แปลกดีนะ อายุน่าจะไล่เลี่ยกันแท้ๆ แต่ผมกลับละวางไม่ได้เสียสักอย่าง”

              “อาจารย์ไม่คิดว่าเป็นหนทางเห็นแก่ตัวเหรอครับ” ผมถามพลางแค่นยิ้ม “เหมือนกับว่าความผูกพันที่มีต่อผมคือแม่เท่านั้น”

              “จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด ที่บอกว่าเห็นหนทางที่เห็นแก่ตัวน่ะ แต่คนเราทุกคนย่อมเห็นแก่ตัวเป็นเรื่องธรรมดา”

              “นั่นสินะครับ” หากวิธีใดเป็นหนทางหมดทุกข์ต่างดิ้นรนขวนขวาย ผมไม่อยากพูดเรื่องพ่อนัก สำหรับผมแล้วยินดีกับทางที่ท่านเลือกแต่ก็อดรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าไม่ได้ “โกรธนะครับ แต่การส่งผมเรียนจบคงเป็นเหมือนพ่อชนะทุกเกมของชีวิตแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำอีก”

              “ผมว่าหลวงพ่อน่าจะเจ็บปวดจากการสูญเสียแม่คุณจนออกเดินทางเพื่อหาแก่นแท้ของชีวิตเมื่อหมดห่วงเรื่องคุณมากกว่า”

              “ไม่รู้สิครับ” ผมไม่เข้าใจ ถ้าพ่อสูญเสียภรรยา ผมก็สูญเสียทั้งแม่และพ่อไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ความเจ็บปวดนั้นไม่อาจบรรยายออกมาได้ว่ามันอ้างว้างแค่ไหน ไม่มีหน่วยวัดที่แม่นยำว่าใครมีปริมาณมากกว่า “บางทีผมก็เลือกที่จะไม่ทำความเข้าใจกับเรื่องที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

              “บางเรื่องเราไม่ต้องเข้าใจ แต่ต้องยอมรับล่ะมั้ง”

              “ครับ” ผมเห็นด้วย เป็นต้นว่าเรื่องความรู้สึกของผมที่มีต่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของอาจารย์อีกอย่าง

              “แล้วเด็กเมื่อกี้เป็นยังไงบ้าง”

              “ครับ? โบว์น่ะเหรอ ไม่มีอะไรครับอาจารย์ ผมไม่ได้ชอบน้อง”

              “แต่เธอดูปลื้มคุณใช่เล่น”

              อาจารย์พิภพหลิ่วตาล้อ ผมปฏิเสธเสียงแข็ง “ผมเห็นเป็นรุ่นน้องจริงๆ อาจารย์”

              “หรือที่จริงมีแฟนอยู่แล้ว” เขาถาม ผมแปลกใจเล็กน้อยเพราะปกติอาจารย์พิภพไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัว เขาเป็นคนที่เคารพสิทธิ์ของนักศึกษาทุกคน ไม่ละลาบละล้วง หรือพูดให้ลำบากใจ “พามาแนะนำบ้างก็ดีนะ ผมก็เหมือนเป็นผู้ปกครองของคุณตอนนี้ ถึงโตจนเรียนจบแล้วก็เถอะ”

              “ยังไม่มีใครให้แนะนำครับ” ผมเคารพอาจารย์เหมือนคนในครอบครัว และตอนนี้ยิ่งกว่าคนในครอบครัวเพราะเป็นพ่อของคนที่ชอบไปแล้วด้วย

              “ผมเพิ่งสังเกตว่าเด็กสมัยนี้มีแฟนกันยากผิดกับวิวัฒนาการณ์ที่เติบโตไปรวดเร็ว” คู่สนทนาว่าพลางหยิบโทรศัพท์ที่ไม่มีคลื่นออกมาดู “ถ้ามีคลื่นส่งข้อความถึงกันได้เร็วกว่าจรวด”

              “เพราะติดต่อกันไวด้วยมั้งครับ พอคิดเรื่องลงหลักปักฐานก็เลยยิ่งยากเข้าไปใหญ่”

              ผมหมายถึงถ้าอาจารย์จะใช้คำว่า เด็กสมัยนี้ ที่ไม่ได้หมายความแค่ผม “ถ้าเป็นรุ่นอาจารย์ต้องส่งจดหมายกันอย่างเดียว”

              “โทรเลขก็ได้ ถามเด็กๆ รุ่นนี้ไม่รู้จักกันแล้ว แต่เป็นข้อความที่สั้นมากเลยล่ะ”

              “ข้อความสั้นแต่ความหมายลึกซึ้ง” ผมแซวเมื่อชายวัยกลางคนพูดถึงเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำ

              “ใช่ ลึกซึ้งมากทีเดียว คุณรู้ไหม ที่ตากนี่เป็นบ้านเกิดของรักแรกของผมเชียว”

              ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองเสี้ยวหน้าของอาจารย์ที่มองขึ้นไปบนฟ้า มีร่องรอยของความเจ็บปวดและความเศร้าหมองซ่อนไว้ในรอยยิ้ม

              “ผมเคยมาออกค่ายอาสากับที่มหา’ลัย ตอนนั้นบุกป่าฝ่าดงกันจริงๆ เส้นทางไม่ได้เข้าถึงง่ายเหมือนทุกวันนี้เลย”

              “ครับ พอนึกออก”

              “ผู้หญิงคนนั้นเป็นชาวบ้านแถวนี้ ช่วยกันสร้างอาคารเรียนเล็กๆ รุ่นราวคราวเดียวกัน ตอนนั้นก็สนิทสนมเหมือนคุณกับพณิตานั่นแหละ” อาจารย์พิภพเทียบ ป่วยการจะปฏิเสธซ้ำ ผมยืนยันหนักแน่นไปแล้วว่าไม่ได้คิดเกินเลยกับโบว์อย่างที่อาจารย์เข้าใจ “ผมขอที่อยู่เธอไว้ ที่จริงก็ไม่ทันคิดว่าเธออ่านหนังสือไม่ออก ที่เขียนที่อยู่นั่นก็ให้ผู้ใหญ่บ้านเขียนให้ เป็นชาวไทยใหญ่ ไม่มีการศึกษา ไม่มีชาติตระกูล แต่เราพยายามติดต่อกันผ่านจดหมาย เธอก็ให้ผู้ใหญ่บ้านเขียนให้เป็นคำสั้นๆ จะได้ไม่ต้องรบกวนมาก”

              “สู้สุดๆ เลยนะครับ”

              “ใช่ สู้สุดๆ เลย เป็นอย่างนี้ได้สองปี ผมก็หาเรื่องกลับมาที่นี่อีก ตอนนั้นเรียนจบแล้วด้วยยิ่งหายจากบ้านไปได้ทีละนานๆ หน่อย มาอยู่แถวนี้ โน่นแหละ สอนหนังสือให้เด็กๆ มันตามประสานักเรียนปริญญา อยู่ได้เดือนกว่าก็กลับกรุงเทพ คราวนี้ว่าจะให้ที่บ้านมาขอ จะได้พากันเข้าไปอยู่ในเมือง”

              ผมรับฟัง ไม่มีข้อกังขา และเดาได้ว่าตอนจบไม่สวยงามเพราะแม่ไอ้ธูปไม่มีทางเป็นสาวชาวบ้านคนที่อาจารย์พูดถึงแน่นอน

              “แต่พอกลับไป คราวนี้มาใหม่ไม่ง่ายแล้ว ที่บ้านรู้เรื่องว่ามาติดสาวที่นี่เขาก็ส่งไปเมืองนอก บอกว่าเรียนจบปริญญาโทค่อยมาคุยกันเรื่องแต่งงานแต่งการ” อาจารย์พิภพจิบชาคล้ายเหล้าขาว เขาเว้นจังหวะเพื่อดื่มแล้วเล่าต่อ “แต่มันห่าง ผมไปเจอแม่เจ้าธูปที่เมลเบิร์น เพิ่งรู้ทีหลังว่าครอบครัวสองคนดองกันไว้ตั้งแต่ผมยังเล็ก ที่ส่งไปนั่นก็อยากให้เจอกันเพราะเธอเรียนที่ต่างประเทศมาตลอด”

              “แล้วอาจารย์ชอบภรรยาตอนนั้นเลยเหรอครับ”

              “เปล่า เป็นเพื่อนกัน ผมกลับมาไทยปีแรกก็แอบขึ้นมาหาแฟนอีก ก็เลยรู้ข่าวว่าผูกคอตายไปแล้ว ไปกับลูกคนแรก”

              ผมแทบหยุดหายใจเมื่อประโยคนั้นจบ สีหน้าอาจารย์พิภพยังเหมือนเดิม คือเล่าด้วยรอยยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ขื่นขม

              “ตอนนั้นโกรธที่บ้านขึ้นมาเลย ยิ่งรู้ว่าเป็นแผนการที่อยากให้ผมรู้จักแม่เจ้าธูปก็ยิ่งโกรธ แต่ความโกรธเป็นเหมือนเพลิง ผมกลับไปเมลเบิร์นอีกครั้งก็จัดการตามใจที่บ้าน ตั้งใจจะทำให้ผู้หญิงท้องแล้วทิ้งให้สมกับความโกรธ โชคดีที่สำนึกได้ก่อน” เสียงนั้นขาดไปเมื่อพูดถึงเรื่องราวของตัวเองในอดีต ผมแทบไม่เชื่อที่คนเอ่ยมันออกมาจะเป็นอาจารย์พิภพ ชายวัยกลางคนที่ใจเย็นและเต็มไปด้วยภาพจำของความดีงาม “เมื่อเช้าผมไปที่ที่เจอผู้หญิงคนนั้นครั้งแรก ไปถ่ายรูปทะเลหมอก ใช้กล้องฟิล์ม อยากทำทุกอย่างให้เหมือนสมัยเรียน ผมเคยถ่ายภาพเธอที่นั่น แต่รูปหายไปแล้ว วันนี้พอถ่ายเสร็จก็เอาไปล้าง เลยคิดได้ว่าไม่มีเธออยู่แล้วจริงๆ”

              อาจารย์พิภพหยิบรูปทะเลหมอกออกมา ผมไม่รู้ว่าตรงนั้นคือที่ไหน แต่มันสวยงามเหมือนอยู่ในสรวงสวรรค์ ไอหมอกสีขาวเจือสีเขียวของต้นไม้ให้จางลง ไล่ระดับสีกับท้องฟ้าจนกลืนเป็นสีเดียวกันในอากาศ

              “ผมไม่อยากเก็บรูปนี้ไว้ แต่ทำใจทิ้งไม่ลง ถึงได้บอกว่าผมกับหลวงพ่ออายุไม่ต่างกันแท้ๆ แต่คนหนึ่งปลงได้ทุกอย่าง อีกคนกลับกอดทุกสิ่งไว้เหมือนมันไม่เคยไปไหน”

              “ที่ไหนที่เราเคยรู้สึกมากๆ คงปล่อยมือยากน่ะครับ”

              “นั่นสิ ชอบรูปนี้ไหมล่ะ”

              “ครับ สวยมาก”

              “เก็บไว้สิ” อาจารย์ยื่นให้ แต่ผมไม่ได้รับในทันที

              “มันมีความหมายกับอาจารย์นะครับ”

              “อดีตไม่มีทางกลับมาได้หรอก” เขาว่า ถอนหายใจยาว ยัดใส่มือขณะที่ผมกลับถือมันอย่างทะนุถนอม “เอาไว้เตือนความจำว่าอะไรที่สำคัญอย่าปล่อยให้หลุดมือไป ไม่ใช่ว่าผมไม่รักแม่ธูปหรือเจ้าธูปนะ แค่คาใจเพราะตอนนั้นไม่ได้ทำอะไรเต็มความสามารถของตัวเองจริงๆ”

ผมไม่มีคำแนะนำให้อาจารย์ นาทีที่เขาตัดใจยกมันให้ผมเป็นนาทีที่เด็ดเดี่ยวที่สุด ผมเห็นสีหน้าโล่งอกเมื่อเขาปล่อยมือจากภาพถ่ายของตัวเองได้เสียที

              “เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องมาแคมป์ที่นี่สักครั้ง มาเพื่อวางอดีต”

              “ตอนนี้อาจารย์มีปัจจุบันที่สวยงามมากเลยนะครับ”

              เขายิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ วางมือบนบ่าผมแล้วบีบเบาๆ “ผมจะไปนอนแล้ว คุณก็อย่าดึกมากล่ะ น้ำค้างลงหนักแล้วจะไม่สบายไปก่อนจบค่าย”

              “ครับ” อาจารย์พิภพลุกเดินห่างออกไป ผมยืนส่งก่อนนึกขึ้นได้ว่าจะทำยังไงกับภาพถ่ายใบนี้ “อาจารย์ครับ ถ้าพรุ่งนี้ผมจะส่งไปรษณีย์จะส่งได้ที่ไหนบ้างครับ”

              “ฝากครูใหญ่เข้าไปในเมืองก็ได้ เขาจะมาราวๆ เจ็ดโมง น่าจะไวกว่าบุรุษไปรษณีย์มาที่โรงเรียนนี้”

              ผมขานรับคำแนะนำ มองภาพทะเลหมอกและเรื่องราวที่ลึกซึ้ง ภาพที่เป็นปัญหาใต้สีขาวฟุ้งบริสุทธิ์ของมัน

              ถ้าไม่ใช่ธูปแล้ว ใครจะเหมาะครอบครองรูปที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของมันมากไปกว่านี้

              แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่เคยรับรู้ถึงความเป็นมาทั้งหมดเลยก็ตาม





-------------
TBC


อะไรจะดีไปกว่าเวสต์ออนเวนส์เดย์ อิอิ เล่นเองอวยเอง เง้อ
เริ่มมีตัวละครอื่นเข้ามาแล้ว น้องชายเราบอกว่าไปค่ายเนี่ยตัวดี ตอนนังไปค่ายได้กิ๊กกลับมาตั้งสองคน /ฟาดผัวะ!
แต่พี่มังกือเราเป็นคนดี เรื่องนี้ไว้ใจได้เลย ไม่ต้องระแว๊งง เรื่องนี้เบาๆ ค่ะ Live and learn 
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ เป็นกำลังใจที่น่ารักมากเลย

[Sykes]

น้องธูปกำลังสับสนให้เวลาน้องหน่อยนะคะพี่มังกร 
เราแอบเศร้ากับอดีตของอาจารย์
พี่มังกรห้ามแอบหวั่นไหวนะ!!!

[MooMiew]

พุ่งเข้ามาอย่างเร็วรี่
รักแรกอ.พิภพเศร้าจังค่ะ แต่ก็แอบสอนอะไรพี่มังกรอยู่นะ

นึกว่าน้องธูปจะตามมาซะอีกเนี่ย โธ่

ติดตามตอนต่อไปค้าบบบบ

[anntonies]

อดีตอาจารย์ดาร์คมากก
แอบตกใจ

[i.am.wee]

ปวดใจกับอดีตของคุณพ่อจัง...หวังว่านี่จะเป็นดราม่าที่สุดของเรื่องนี้นะคะ

[malula]

เรื่องของอาจารย์คงกระตุ้นให้อิพี่ทำอะไรชัดเจนขึ้น

[kawisara]

พี่มังกร มุ่งมั่นจะสอยน้องธูปแบบจิงจังแล้วซินะ

[ืniyataan]

นุ้งโบว์นี่...ยังไง   

[Ginny Jinny]

น้ำตาซึ้มกับอดีตของอาจารย์พิภพ

[EoBen]

อาจารย์โหดมากเลยค่ะ

มั่นคงด้วย

[B52]

 

[fullmoonny]

น้องธูปออกมาน้อยยยย คิดถึงน้องธูปม๊ากกกกก
อยากรู้ว่าพอพี่มังไม่อยู่น้องเขาจะมีคิดถึงนู้นนี้มั้ย

[Tiffany]

ทุกคนล้วนมีอดีต ทั้งเรื่องดีๆหรือมีเรื่องแย่ๆ สำคัญว่าจะปล่อยวางเรื่องไม่ค่อยดีได้เมื่อไหร่

[saccarrum]

อยากกอดอาจารย์ 
แต่พอเห็นว่าไปเรียนเมลเบิร์นเท่านั้นแหละ คิดถึงเมืองนี้ทันทีเลย