หัวข้อ: #Maddog01รักอลวนของหนุ่มฮิคกี้ บทส่งท้าย 21/11/61 หน้า12 จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ

[lucifer miumiu]

บทที่10

Sapling

Sapling : ยอมรับมาซะดีๆ เถอะน่าฟอร์ดว่ามึงเติมบัตรซื้อเซ็ตอาวาลอน

เพราะว่าฟอร์ดเงียบไม่ตอบโต้และเอาแต่ตีมอนสเตอร์เนียนๆ เหมือนไม่ได้อ่านข้อความ คนที่มักรังแกคนอื่นแถมชอบเอาชนะอย่างต้นกล้าจึงยิ่งเดินหน้าพิมพ์ข้อความทิ่มแทงหนักกว่าเดิม

Sapling : เป็นลูกคนรวยนี่มันดีจังเลยว่ะ มีเงินให้ใช้ไม่หมด มึงนี่น้า ถ้าไม่มีปัญญาก็ไม่น่าพูดอุดมการณ์สวยหรู น่าอายฉิบหาย

สุดยอดสาวงาม : ฉันเปล่าเติมบัตร ได้เป็นของขวัญมาจากmaddog01ต่างหาก

Sapling : หะ

ใครจะไปคิดล่ะว่าไอ้ฟอร์ดมันจะเอ่ยถึงmaddog01ขึ้นมา ต้นกล้าโคตรจะเกลียดตัวตนที่แท้จริงของไอ้มัน แค่ได้ยินชื่อก็นึกถึงคลิปจูนิเบียวอันน่าขนลุก ไม่เพียงแค่นั้นเขายังสามารถจดจำใบหน้าของไอ้เจ้านั่นได้เป็นอย่างดี

ไอ้ที่ลงมือรังแกไปเมื่อ 4 ปีก่อนไม่หนักหนาซักนิด ก็แค่บังคับถอดเสื้อผ้าแล้วถ่ายรูปเอาไว้ดูเล่น ใครจะไปคิดล่ะว่ายังไม่ทันถ่ายรูปเมษาถึงขนาดเข้ามาห้ามและโกรธเขาเสียอีกด้วย ทั้งๆ ที่เมษาก็พูดเองว่าเกลียดคนประเภทไอ้นรินทร์แท้ๆ แต่ใจจริงดันชอบมันมากเหลือเกิน

บอกเองแท้ว่าเกลียดไอ้พวกหน้าหวานที่ทำตัวเหมือนผู้หญิง พูดเองว่าอยากสั่งสอนให้เรียนรู้วิธีการเข้าสังคมที่ถูกต้อง ก็นี่ไงผู้ชายแมนๆ ต่อให้ถูกจับถอดเสื้อก็ไม่ควรอายไม่ใช่หรือวะ ทว่าเมษากลับเห็นเป็นเรื่องใหญ่ เพียงเพราะอยู่ๆ ไอ้นรินทร์มันต่อต้านขึ้นมาและเขาก็ชกมัน

อยากอวดดีสู้กลับทำไมล่ะ ก็สมควรแล้วที่จะโดนแบบนั้น แต่คนขี้แพ้ก็ยังขี้แพ้อยู่ดี แค่โดนรังแกโดนต่อยนิดหน่อยถึงกลับไม่กล้าออกจากบ้านเลย ควายเอ๊ย ทำไมไอ้ควายขี้ขลาดอย่างนี้เมษาถึงได้ชอบเข้าไปลงนะ

เมษาแม่มชอบมันถึงขนาดตามตื้อไปหาที่บ้านตลอด 4 ปี แถมยังตามราวีป้วนเปี้ยนไปรอบๆ เพื่อให้ได้มีส่วนร่วมกับไอ้นรินทร์ ยอมถึงขนาดเลียนแบบสร้างตัวตนกลายเป็นdoghunter00อย่างทุกวันนี้

ทำไมวะ ทำไมเมษาต้องไล่ตามไอ้เหี้ยนั่นด้วย ทั้งๆ ที่เขาก็แสดงออกชัดเจนว่าพร้อมจะเป็นคนข้างกาย เขาพร้อมจะเดินเคียงข้างเมษาไปตลอด เขาแสดงความรู้สึกนี้ให้เมษาทราบทุกครั้ง แต่ฝ่ายนั้นกลับให้เขาเป็นได้แค่เพื่อน

โคตรเกลียดไอ้เหี้ยนรินทร์เลย โคตรเกลียดมันเลย



Sapling : มึงโกหกสินะฟอร์ด มึงคลั่งmaddog01จนถึงกับโกหกเลยหรือวะ

สุดยอดสาวงาม : กูไม่ได้โกหก

Sapling : งั้นมึงต้องพากูไปเก็บเลเวลกับเขาสิวะ ถ้ามึงไม่ได้โกหก

สุดยอดสาวงาม : ได้



“โอ๊ย...ตาย...” พิมพ์รับปากต้นกล้าไปด้วยเพราะความโกรธจนขาดสติ หลังจากรู้ว่าทำอะไรลงไป ฟอร์ดก็เอามือกุมหัวครางงุ้งงิ้งจนภาริชหมุนเก้าอี้กลับมาดู

“เป็นอะไรไป” ภาริชถาม เขาเดาว่าคงทะเลาะกันหนักกว่าเก่า ตอนนี้ฟอร์ดมีสีหน้าดุดันและใช้มือกุมหัว นานๆ ที่จะได้เห็นใบหน้าเข้มๆ สมชายของเจ้าน้องคนนี้เสียที

“ท่านพี่ถ้าผมจะพาต้นกล้าไปเล่นกับพวกmaddog01ด้วยคิดว่าจะเป็นอะไรไหม”

ฟอร์ดหันมาขอร้องด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ ภาริชลุกจากที่นั่งตัวเองเดินไปดูหน้าจอโน้ตบุ๊คของน้องชาย เขาเลื่อนอ่านข้อความสนทนาของฟอร์ดและต้นกล้า

“หึ...” ภาริชแค่นหัวเราะก่อนจะหันไปสบตากับฟอร์ด “ช่างมีน้ำอดน้ำทนเหลือเกินนะเจ้าน้องโง่”

หลังจากด่าเสร็จภาริชก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมและเริ่มพิมพ์ข้อความพูดคุยกับกลุ่มของmaddog01



ตัวละครโกรธเกรี้ยวจู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมารัวๆ maddog01สังเกตเห็นเป็นคนแรก

Maddog01 : มีอะไรหรือที่รัก เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า

โกรธเกรี้ยว : ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่อยากรบกวนนายเท่าไหร่

Maddog01 : มีอะไรก็พูดมาเถอะ เจ้ามาทิ้งเชื้อแบบนี้ข้าสงสัยนะ



ใช่โคตรสงสัยเลย จริงๆ ตั้งแต่เมื่อกี้ที่โกรธเกรี้ยวทิ้งเชื้อเรื่องของน้องชาย maddog01ก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมานิดหน่อย นั่นก็เพราะเขาเข้าใจดีว่าคนถูกรังแกรู้สึกยังไง ดังนั้นจึงอดเป็นห่วงสุดยอดสาวงามไม่ได้



โกรธเกรี้ยว : คือว่า...น้องชายถูกบังคับให้พาเพื่อนที่เกเรมากคนนั้นมาเข้ากลุ่มของพวกเราน่ะ

Silverfox13 : ทำไมเพื่อนคนนั้นถึงอยากมาเล่นกับพวกเราล่ะ

โกรธเกรี้ยว : มันเริ่มมาจากเพราะเห็นชุดเซ็ตอาวาลอน ปกติน้องชายของฉันภูมิใจที่เป็นผู้เล่นสายไม่เติมเงิน แต่พอเพื่อนคนนั้นเห็นเข้าก็เสียดสีประมาณว่าเติมเงินอะไรทำนองนั้น สุดท้ายน้องชายเลยบอกว่ามีคนให้ แต่ฝ่ายนั้นหาว่าน้องชายโกหกต้องการหลักฐานนะสิ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : พวกเพื่อนกรียนๆ นิสัยแย่สินะ

โกรธเกรี้ยว : จะว่านิสัยไม่ดีก็ใช่ บ้านของเราค่อนข้างมีเงิน น้องชายต้องคอยเกรงใจไม่กล้าเอาของที่เหมาะกับฐานะไปใช้เลยซักครั้ง เพราะโดนเพื่อนที่เป็นคู่หูคนนี้เสียดสีตลอด แถมที่ร้ายกว่านั้นยังคอยกีดกันเพื่อนคนอื่นไม่ให้มาคบกับน้องชายอีก

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ฟังดูแล้วเจ้าสาวงามสุดยอดนี่คงเป็นเด็กผู้ชายที่หยองกรอดยอบแยบพิลึก

Maddog01 : เขาเรียกว่าละเอียดอ่อนและคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นต่างหากเจ้าโง่ชานม



Silverfox13หรือมิวซังเข้าใจความรู้สึกของmaddogน้อยดี นี่คงเอาตัวเองไปเป็นส่วนหนึ่งของสุดยอดสาวงามไปแล้ว การที่มีอารมณ์ร่วมขนาดนี้เพราะถูกรังแกเหมือนกัน แถมสุดยอดสาวงามคือน้องชายของโกรธเกรี้ยวคนนั้นด้วย



Silverfox13 : ให้สุดยอดสาวงามพาหมอนั่นมาได้เลย



“ได้หรือมิวซัง” maddogน้อยหันมา เขายิ้มจนแก้มปริ ตอนแรกก็คิดอยู่ว่ามิวซังคงไม่อนุญาต มิวซังเป็นเหมือนผู้ปกครองที่ตัดสินใจเรื่องยากๆ ให้หลายต่อหลายครั้ง

“ก็เป็นน้องชายของผู้หญิงที่maddogน้อยพึงใจไม่ใช่หรือไง นี่มันเป็นโอกาสดีที่จะทำคะแนนเลยนะ”

มิวซังยิ้มมุมปาก ปกติเป็นผู้หญิงยิ้มยาก พอยิ้มทีดันกลายเป็นดูเจ้าเล่ห์จนน่าหวาดผวา แต่maddogน้อยไม่ได้คิดอย่างนั้นเพราะกำลังอายม้วนต้วน

“ม..ไม่ใช่นะ...ไม่ได้คิดทะลึ่งลามกเลย จริงๆ นะ” maddogน้อยยกมือขึ้นปฏิเสธไปมาในอากาศดูแล้วน่ารักและน่าขันเสียเหลือเกิน

“จ้ะ ไม่มีใครคิดว่าmaddogน้อยทะลึ่งหรอก ก็แค่เขียนโดจิน18+”

มิวซังยิ้มกว้างมากขึ้น ในขณะที่maddog01แทบจะหลั่งน้ำตา วันนี้มิวซังแกล้งเขาหนักน่าดูเลย ต้องหงุดหงิดอะไรแน่ๆ

“หงุดหงิดอะไรหรือมิวซัง”

“นิดหน่อย แค่รู้สึกขัดแย้ง ที่ไม่สามารถคัดกรองคนเหมือนทุกครั้งได้ แต่ก็นะ ถ้าเพื่อสาวน้อยที่maddog01ชอบ เราก็ต้องแลกอะไรบางอย่าง จากนี้ไปต้องกล้าๆ แล้วจีบให้ติดนะ สู้ๆ “

มิวซังกำหมัดแล้วชูขึ้นเหมือนนักชกที่ชนะสังเวียน จะให้เขาสู้ก็ได้อยู่ แต่ไม่มั่นใจเลยซักนิด มิวซังอยากให้เดินหน้าจีบโกรธเกรี้ยว จริงๆ เขาชอบฝ่ายนั้นมากพอดู

<ถ้าเรากล้าพอคงสามารถไปพบเธอคนนั้นในโลกแห่งความเป็นจริงได้สินะ>

maddogน้อยสะบัดหน้าไปมา เขายังไม่อยากคิดถึงเรื่องอนาคต ตอนนี้แค่ต้องการสนิทสนมทำความรู้จักกับโกรธเกรี้ยวที่น่ารักในโลกของเกมอย่างนี้ไปก่อน <แต่ว่าถ้าได้เจอตัวจริง เราคิดว่าโกรธเกรี้ยวต้องน่ารักมากแน่ๆ >

อาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของmaddogน้อยมิวซังเห็นแล้วทั้งหมด ก็ถ้าเกิดว่าการมีคนรักทำให้เจ้ารินอยากออกไปสู่โลกภายนอกอีกครั้ง เธอจะสนับสนุนทุกทาง แต่ก่อนอื่นต้องหาวิธีไม่ให้ถูกหลอกหรือหักอกเสียก่อน

ยังต้องสังเกตท่าทีและการกระทำของโกรธเกรี้ยวอีกมาก หากฝ่ายนั้นมีแผนทำร้ายความรู้สึกของmaddogน้อยเมื่อไหร่ เธอพร้อมจะกลายเป็นแม่เสือเขี่ยสาวน้อยคนนั้นไปให้พ้นทางทันที



เพราะว่ากลุ่มของmaddog01อนุญาตให้ฟอร์ดพาต้นกล้าไปเล่นด้วยได้แล้ว ภาริชจึงหันไปพูดกับน้องชายของเขา

“จะพามาก็ได้นะ”

“เอ๊ะ...maddog01อนุญาตด้วยหรือท่านพี่”

ทีแรกฟอร์ดเตรียมใจรับความผิดหวัง ก็พวกเขาไม่ได้สนิทกัน อยู่ๆ ลากคนอื่นไปเพิ่มมันน่าเกลียด

“พี่อุตส่าห์ใช้มารยาล้านเล่มเกวียนเชียวนะ แต่ขอเตือนเอาไว้หน่อยนะ บางทีการอดทนก็ไม่ใช่เรื่องถูกเสมอไป”

“แต่ว่าท่านพี่สอนให้ผมอดทน”

ใช่ภาริชเคยสอนฟอร์ดอย่างนั้น การอยู่ร่วมกับคนอื่นในสังคม ต้องรู้จักประนีประนอมและรับฟังความเห็นของผู้อื่น การทำตัวแข็งกร้าวหรือปะทะมากเกินไปรั้งแต่จะทำให้กลายเป็นเป้า นี่คือสิ่งที่เขาพร่ำบอกฟอร์ดหลายครั้ง

“แต่กับคนนิสัยแย่หรือคนเลว เราไม่จำเป็นต้องอดทนหรอกนะ คนแบบนั้นสมควรเขี่ยทิ้งหรือหนีให้ห่าง การอดทนเกลือกกลั้วไม่ใช่นิสัยของคนฉลาด เจ้าน้องโง่เอ๊ย...เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้หรือไง”

“ผมก็แค่คิดว่าต้นกล้าน่าสงสาร ใบหน้าหวานๆ เวลาเสียใจมันทำให้บางครั้งผมอดทนไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้”

ฟอร์ดคิดแบบนั้นจริงๆ เขารู้สึกว่าใบหน้ายามเศร้าของต้นกล้าเป็นอะไรที่ดึงดูดเขาหลายครั้ง

“พูดเหมือนตกหลุมรักเลยนะ” ภาริชแสยะยิ้ม

“ไม่ใช่หรอกท่านพี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะ...”

ฟอร์ดนิ่งเงียบและไม่พูดไม่จา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเดินหน้าจีบต้นกล้าอย่างจริงจัง แต่เดี๋ยวนี้เขาแทบมองไม่เห็นความน่ารักเหมือนเมื่อสมัยเป็นเพื่อนกันใหม่ๆ ต้นกล้าทำลายความรู้สึกดีๆ ของเขาไปจนเกือบหมด ที่ยังคบหาด้วยในตอนนี้ก็แค่ฝางเส้นสุดท้ายเท่านั้นเอง

“แค่ฝางเส้นสุดท้าย ผมอยากทำดีกับเขาก่อนจะแยกย้ายกันไป”

“หมายความว่าต่อให้เจอกันอีกนายจะเห็นเจ้านั่นเป็นคนอื่น”

ฟอร์ดหัวเราะเจื่อนๆ เขาขยี้หัวไปมาจนยุ่ง “ไม่รู้ว่าจะทำได้แค่ไหน แต่ตัดสินใจไว้แล้วครับท่านพี่ อย่าเป็นห่วงไปเลย”

ฟอร์ดก้มหน้ากลับไปยังจอโน้ตบุ๊คอีกครั้ง จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มแสยะดั่งมารร้ายของภาริช

<ให้ตายเราก็ไม่ยอมมีน้องสะใภ้ที่เลวร้ายอย่างนี้แน่ ถ้าเกิดเจ้าต้นกล้ามันไม่ทำลายตัวเอง เห็นทีเราคงต้องช่วยอีกแรง> ภาริชตัดสินใจจะขอดูท่าทีไปก่อน ยุแยงให้แตกกันเป็นเรื่องง่าย อย่าว่าแต่ตอนนี้ในใจของฟอร์ดหมดรักเจ้าต้นกล้านั่นแล้วด้วย

<ให้ตายสิเผลอแผลบเดียวพวกแมลงวี่ก็มาตอมน้องชายของเราจนได้ ถึงกับแทรกเข้ามายึดพื้นที่ในใจได้เลยทีเดียวนะนี่ เรานี่ปล่อยปละละเลยไปมากจริงๆ >

“เอาล่ะพาเจ้าเพื่อนคนนั้นวาร์ปมาหาได้เลย พวกพี่รอนายอยู่แล้ว”

ฟอร์ดทำตามที่ภาริชสั่ง เท่านี้ต้นกล้าจะได้เลิกหาว่าเขาโกหกแล้วหยุดเสียดสีซักที



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                บางทีความรักก็ไม่มีเหตุผล และถ้าคิดว่ามีเพื่อนแย่ๆ มาเกาะก็ควรจะตัดทิ้งไปนะคะ

                 แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[Kei]

ฟอร์ดน้อยแสนดี

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนเลวอย่างต้นกล้าไม่สมควรได้เพื่อนดีๆแบบฟอร์ด
และไม่สมควรมีใครคบอีก ให้ไม่มีเพื่อน คนรักไปตลอดน่ะถูกต้องแล้ว
เลวด้วยนิสัย สันดานภายในตัวเอง
ทีเกเร แกล้งริน ถึงขั้นให้แก้ผ้าถ่ายรูป มันเลวแบบสมควรถูกระแบบเดียวกันกลับ

ชอบที่ภาริชสอนน้อง "บางทีการอดทนก็ไม่ใช่เรื่องถูกเสมอไป”
“แต่กับคนนิสัยแย่หรือคนเลว เราไม่จำเป็นต้องอดทนหรอกนะ
คนแบบนั้นสมควรเขี่ยทิ้งหรือหนีให้ห่าง
การอดทนเกลือกกลั้วไม่ใช่นิสัยของคนฉลาด
เจ้าน้องโง่เอ๊ย...เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้หรือไง”
ฟอร์ด ไม่โง่ แต่เป็นคนดี ขี้สงสาร(กับงูพิษ) ที่ใจอ่อนไปหน่อยเท่านั้น   
       
 

[lucifer miumiu]

บทที่11

ความหน้าด้านของ Sapling

ในที่สุดฟอร์ดก็พาต้นกล้าในชื่อแอคเค้าท์ Saplingมาเข้ากลุ่มจนได้ ตัวละครหนุ่มเผ่าhellเลเวล22ตัวนี้มีอาชีพเป็น Believer ส่วนอุปกรณ์ที่ติดตัวนั้นอยู่ในระดับกลางๆ ค่อนไปยังดีมาก

Sapling : ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสได้พบmaddog01ตัวจริง นายไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วยว่ะฟอร์ด

ต้นกล้าจงใจใช้คำพูดให้ดูดี ตัดสินใจที่จะสร้างภาพ เพราะต้องการเข้าไปอยู่วงในสืบเรื่องของคนที่เกลียดขี้หน้าเสียหน่อย เขาไม่ลังเลเลยแม้ต้องใช้ฟอร์ดเป็นเครื่องมือ

Sapling : ผมเป็นแฟนตัวยงของmaddog01เลยนะ

Maddog01 : งั้นรึ ถ้างั้นก็ยินดีต้อนรับเจ้าเข้าตี้ของเรานะ จริงสิเจ้าจะเล่นอาชีพอะไรล่ะ พวกข้าจะได้พาไปเก็บเลเวลถูก

Sapling : High priest

ต้นกล้าไม่ได้โกหก เขาเล่นอาชีพนี้เพื่อสนับสนุนเมษาโดยเฉพาะ กิล Dragonlessยังขาดแคลนอาชีพนี้อีกมาก ว่ากันว่าอาชีพนี้เล่นยากแถมยังต้องเสียเงินเติมบัตรจำนวนมหาศาล ดังนั้นจึงหาคนเล่น High priestได้น้อย เขาเองก็อยากทำให้เมษาประทับใจ เพราะอย่างนั้นจึงเล่นอาชีพสายนี้ทั้งที่ไม่ชอบซักนิด



Maddog01 : โอเคงั้นพวกเราก็ไปเก็บเลเวลกันเถอะ



หลังจากผ่านไปสามชั่วโมงฟอร์ดดูโล่งใจที่ต้นกล้าไม่ก่อเรื่อง อีกฝ่ายตามดูดค่าประสบการณ์โดยไม่ปริปากบ่นซักคำ ทำให้นึกถึงความสัมพันธ์เก่าๆ ก่อนที่ต้นกล้าจะเปลี่ยนเป็นอย่างทุกวันนี้

ตอนนี้พวกเขายังอยู่กันที่วิหารแห่งแสงmaddog01ตัดสินใจตามหาหนังสือทักษะของอาชีพHigh priestให้ครบแล้วปล่อยให้ Sapling ดูดเลเวลไปพลางๆ

maddog01ก็คิดอยู่ว่าหากเก็บทักษะของโกรธเกรี้ยวครบแล้ว จะไปล่ามินิบอสหาทักษะสำคัญที่ขาดของอาชีพpriestให้กับ Saplingเป็นรายการถัดไป

ถึงแม้จะรู้จากโกรธเกรี้ยวมาแล้วว่า Saplingเป็นคนนิสัยยังไง แต่ในเมื่อน้องชายของโกรธเกรี้ยวพามาเขาก็ไม่อยากหักหน้า อีกอย่างยังไม่มีเหตุผลที่ต้องไล่ไป อีกทั้งมิวซังเองก็ไม่ได้ปริปากบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจึงเลยตามเลยปฏิบัติกับอีกฝ่ายเหมือนรุ่นพี่ในเกมที่ดีคนหนึ่ง

Maddog01 : โอ้ว ที่รักข้าได้ทักษะชุบหมู่ของHigh priest ด้วย

ปกติทักษะชุบหมู่นี่เป็นของหายากมาก มันจะตกจากมินิบอสที่เกิดบ่อยๆ ทว่าเปอร์เซ็นการตกของแรร์ไอเทมนี้ต่ำยิ่งกว่าต่ำ ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาในการวนตีอย่างดุเดือดและอดทน เกี่ยวกับเรื่องนี้ภาริชรู้เพราะหาข้อมูลมาแล้ว

Maddog01 : เจ้าเอาไปเก็บไว้นะยาหยี จุ๊บๆ

การแสดงออกถึงความรักทั้งคำพูดคำจาทำให้ต้นกล้าประหลาดใจเอามากๆ เขาไม่คิดมาก่อนว่าไอ้จูนิเบียวอย่างนรินทร์มันมีแฟนในเกมด้วย

Sapling : โกรธเกรี้ยวกับmaddog01เป็นคู่รักกันหรือครับ

โกรธเกรี้ยว : ใช่แล้วแต่แค่ในเกมนะ ชีวิตจริงก็รออยู่ว่าใครบางคนจะสนใจไหม

แล้วตัวละครอกแบนลิก็หัวเราะคิคิ การโจมตีอันนี้ส่งผลกระทบต่อmaddog01อย่างมาก พี่แกกดอีโมจิคอนเขินมารัวๆ การทำแบบนี้ยิ่งทำให้ข้อสันนิษฐานของต้นกล้าชัดเจนขึ้นอีก

ไอ้นรินทร์มันมีแฟน ถ้าเอาเรื่องนี้คาบไปบอกเมษา หมอนั่นอาจจะตัดใจ...ไม่สิ หาเรื่องให้เมษาอาละวาดตบตีไอ้นรินทร์น่าจะดีกว่า ต้นกล้ากระหยิ่มยิ้มย่องอยู่หน้าจอpcในหัวเริ่มวางแผนเลวๆ อย่างช่ำชอง

หลังจากภาริชหยอดจีบmaddog01ไป พ่อหมาน้อยก็ส่งคำขอแลกเปลี่ยนมา เขากดตกลงและได้หนังสือทักษะชุบหมู่มาไว้ในช่องเก็บของของตัวเอง ใครจะไปคาดคิดล่ะว่า Saplingจะส่งข้อความลับมาหาเขา

Sapling : โกรธเกรี้ยว ผมขออุปกรณ์เก่าๆ ของคุณได้ไหม ไหนๆ เราก็เล่นอาชีพเดียวกัน นะครับ

<ขอของงั้นรึ> ภาริชแสยะยิ้มอยู่หน้าจอpc แล้วส่งข้อความลับกลับไป

โกรธเกรี้ยว : เอาสิ

จังหวะที่ Sapling เปลี่ยนมาใช้อาวุธที่ดีที่สุดของคลาส Believer ทุกคนก็รู้ทันทีว่าโกรธเกรี้ยวเป็นผู้ให้ของ แต่ทุกคนไม่ได้คิดอะไร ยกเว้นฟอร์ดกับsilverfox13

Silverfox13ส่งข้อความลับมาหาภาริชทันที

Silverfox13 : เขามาขอของเธองั้นรึ

โกรธเกรี้ยว : ใช่

จากนั้นsilverfox13ก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาอีก ภาริชพอจะเดานิสัยของคนคนนี้ได้อยู่บ้าง silverfox13เป็นคนประเภทชอบเอาใจใส่พวกพ้องมากเป็นพิเศษ แล้วถ้าให้อนุมานเพิ่มเจ้าของแอคเค้าท์นี้คงเป็นมิวซังลูกพี่ลูกน้องของเจ้าริน

“พี่...ต้นกล้ามันมาขออุปกรณ์จากพี่หรือ พี่ไม่จำเป็นต้องให้ก็ได้นะ” ฟอร์ดมายืนอยู่ข้างหลังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้และกำลังทำสีหน้าเคร่งเครียด

“ทำไมล่ะ” ภาริชคลี่ยิ้มอ่อนโยน รู้ว่าวิธียิ้มแบบนี้คือกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง แต่พอเป็นเรื่องนิสัยเสียของต้นกล้า ฟอร์ดก็ลืมความร้ายกาจของท่านพี่ไปเลย

“ถ้าให้ไปครั้งหนึ่งแล้วจะได้ใจน่ะสิ ทีนี้จะขอเรื่อยๆ เลยนะ”

“งั้นก็ดีสิ น่าสนุกดีออก” ภาริชยิ้มกว้างมากกว่าเดิม

ในเมื่อท่านพี่เห็นเป็นเรื่องสนุกฟอร์ดก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาเดินกลับไปที่โน้ตบุ๊คของตัวเองทำหน้าที่ตัวแท้งค์ที่ดีต่อไป

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เอ้า...นี่ข้าได้ทักษะพิเศษของอาชีพ Knight of Light ง่ะลูกพี่

ดูเหมือนว่าจะเป็นทักษะชุบชีวิตของอาชีพ Knight of Lightที่หาโคตรยาก maddog01รู้สึกว่านี่มันเป็นวันโคตรโชคดีเลย

Maddog01 : ถ้าอย่างนั้นเอาให้สุดยอดสาวงามไปนะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ok

ระหว่างที่ชานมกดแลกเปลี่ยนสิ่งของกับสุดยอดสาวงาม ต้นกล้าก็ส่งข้อความลับมาหาฟอร์ด

Sapling : กูขอทักษะชุบของมึงนะฟอร์ด กูมีตัวสำรองเป็นอาชีพKnight of Light

Sapling : มึงอะสนิทกับเขา จะขอให้เขาหาของแบบนี้ให้เมื่อไหร่ก็ได้นี่

Sapling : หรือมึงจะให้กูไปขอให้เขาหาให้กูเพิ่มก็ได้นะคนพวกนี้ดูใจดีด้วยสิ

Sapling : กูว่าถ้ากูขอร้องยัยโกรธเกรี้ยว แฟนของmaddog01เขาต้องช่วยพูดให้กูแน่ๆ ว่ะ

สุดยอดสาวงาม : มึงไม่ต้องไปขอคนอื่นหรอก เดี๋ยวกูให้มึงเอง

ฟอร์ดกดแลกเปลี่ยนของกับต้นกล้าทันที เขาไม่อยากให้ต้นกล้าทำเรื่องน่าเกลียดกับพี่ชายและคนอื่นๆ

สุดยอดสาวงาม : คราวหน้าถ้ามึงอยากได้อะไรมาขอกูนะ อย่าไปยุ่งกับคนอื่นโดยเฉพาะพี่โกรธเกรี้ยว

ต้นกล้าอ่านประโยคนี้แล้วยิ้มอยู่หน้าจอ แค่รับปากนะได้แต่จะทำตามหรือเปล่านั้นเป็นอีกเรื่อง

Sapling : อิอิ ขอบใจมึงมากนะฟอร์ด



“เป็นเด็กที่นิสัยน่ารักน่าชังจริงๆ”

“ท่านพี่” ฟอร์ดตกใจ เพราะไม่รู้ตัวเลยว่าภาริชมายืนดูหน้าจอของตัวเอง

“ทนเอานะฟอร์ด นายจะทนจนเรียนจบมัธยมปลายใช่ไหม” ภาริชโปรยยิ้ม

ฟอร์ดปวดหัวปวดกระเพราะไปหมด ภาวนาอย่าให้ต้นกล้าก่อเรื่องอย่างที่กลัว



Sapling : ฟอร์ด มึงส่งข้อความลับไปขอmaddog01ไม่สิคุณพี่โกรธเกรี้ยวให้ไปขอพวกmaddog01หาทักษะชุบหมู่ให้กูด้วยสิ มึงสนิทกับพวกเขานี่ ได้ใช่ไหมล่ะ



ฟอร์ดแข็งค้างไม่คิดว่าต้นกล้ามันจะหน้าด้านขนาดนี้ ในตอนนั้นท่านพี่ก็ผลักหัวเขาแล้วยึดพื้นที่รัวแป้นพิมตอบกลับข้อความของต้นกล้า

“พี่ทำอะไรน่ะ” ฟอร์ดโวยวาย เมื่อเห็นข้อความที่พี่ชายพิมพ์เขาก็ตาเหลือก

สุดยอดสาวงาม : ได้สิ เพื่อเพื่อนรักอย่างมึงกูทำได้ทุกอย่าง

“พี่บ้าไปแล้ว...” ฟอร์ดยกมือขึ้นกุมหัว ส่วนภาริชนะหรือยืนแสยะยิ้มดั่งมารร้ายก่อนจะเดินเนิบนาบกลับไปยังที่ของตัวเอง

โกรธเกรี้ยว : นี่ฉันมีเรื่องจะขอร้องนาย ได้ไหม

ภาริชส่งข้อความลับไปหาmaddog01 ทว่าคนที่รู้เห็นข้อความนี้มีsilverfox13ด้วย

maddog01 : ว่ามาเลยยาหยี

โกรธเกรี้ยว : ช่วยหาทักษะชุบหมู่ให้อีกอันสิ

maddog01 : จะเอาไปขายหรือ ถ้าเจ้าขาดเงินขอข้าก็ได้นี่ ไม่สิคลังสมบัติเราเป็นของส่วนรวมเจ้าเอาไปใช้ได้เลยที่รัก

ภาริชยิ้มละไมกับข้อความน่ารักๆ ของmaddog01 และคิดในหัวว่า

<ถ้านายเปย์พี่ในเกม พี่ก็ควรเปย์นายกลับนอกเกมสินะ> อดหัวเราะไม่ได้แล้วเขาก็หัวเราะเสียงต่ำอย่างอารมณ์ดีออกมา

โกรธเกรี้ยว : ไม่ใช่ๆ น้องชายของฉันเขาอยากได้น่ะ

maddog01 : มีตัวสำรองเป็นHigh priestหรือไง

โกรธเกรี้ยว : .....

การที่โกรธเกรี้ยวเงียบไปทำให้maddog01ต้องนั่งอนุมาน คนที่คิดออกเร็วกว่าคือมิวซังที่อยู่ด้านหลัง

“Saplingเพื่อนของสุดยอดสาวงามคงอยากได้น่ะแหละ” มิวซังกล่าวสรุปก่อนจะเดินกลับไปยังหน้าจอของตัวเอง

“เป็นนิสัยที่ประหลาดนะ กล้าขอของกับคนที่พึ่งรู้จักกันวันเดียว ไม่สิ...ต้องบอกว่าฉลาด ใช้เพื่อนเป็นม้าเที่ยวขอของจากคนอื่น”

พฤติกรรมอย่างนี้ไม่ค่อยดี แต่สำหรับคนทั่วไปคงเป็นเรื่องธรรมดา ยังไงก็ไม่มีทางเห็นตัวจริงอยู่แล้วจะทำน่าเกลียดแบบไหนคงไม่ละอาย แต่นี่ถึงขนาดใช้ให้เพื่อนบากหน้าขอของให้ตัวเองไปเรื่อย

<ถ้าอยากได้ก็น่าจะมาขอเอง หรือว่าเกรงใจ> เอาเถอะเขาจะล่าของให้ก็ได้ ในเมื่อเป็นคำขอของโกรธเกรี้ยว



maddog01 : เดี๋ยวเราอยู่ล่าทักษะชุบหมู่กันอีกชิ้น ที่รักนี่มันเที่ยงคืนแล้ว เจ้ากับสุดยอดสาวงามคงได้เวลานอนแล้วมั้ง ต้องไปเรียนนี่ ฝันดีนะพรุ่งนี้ค่อยมาเอาของนะจ๊ะ จุ๊บๆ



ตัวละครดาร์คเอล์ฟหนุ่มส่งจูบให้โกรธเกรี้ยว ในสายตาของต้นกล้าแม่มช่างเป็นเรื่องที่ขยะแขยงและน่าหมั่นไส้พิลึก ดีล่ะตัดสินใจแล้ว ไม่เพียงเอาเรื่องของโกรธเกรี้ยวไปบอกเมษาเขาตั้งใจจะหาผลประโยชน์จากไอ้นรินทร์ให้มากที่สุด

ให้แม่มหาของให้กูจนครบ ไม่สิ ต้องเอาไอเทมจากมันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ยังไงฟอร์ดมันก็ต้องช่วยอยู่แล้ว

จากนั้นต้นกล้าก็ล็อคเอ้าท์ออกไปพร้อมกันแล้วหยิบมือถือติดต่อหาเมษาหรือเจ้าของแอคเค้าท์ชื่อดังdoghuter00ผู้ชายที่เขาหลงใหลมาตลอด



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



เวลาเล่นเกมต้องรู้จักมารยาทกันนิดหนึ่งนะคะ

อย่าคิดแต่ว่ายังไงเขาก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

มันจะติดกลายเป็นนิสัยที่ไม่ดีนะ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจให้เราบ้างนะคะTT

[แมวดำ]

สงสารฟอด

[lucifer miumiu]

บทที่12

แผนการณ์ของคนเป็นพี่

ค่ำวันนี้เรื่องที่ชวนให้กระตุกยิ้มรัวๆ คือการที่บริษัทคู่แข่งประกาศจัดแข่งเกมMilitary strategy ในวันเดียวกับ Battle of the units แถมมาประกาศให้รู้ทั่วกันตัดหน้าแบบนี้ มันชวนให้คิดว่าท้าตีแล้วก็มีสปายแฝงอยู่ในบริษัทของเขา

บริษัทชัยมงคลเป็นบริษัทผลิตเกมคลื่นลูกใหม่ การที่ใครๆ เห็นว่าบริษัทนี้เป็นคู่แข่งของ Ghiblisoft ก็เพราะว่ามักผลิตเกมแนวเดียวมาชน แถมคล้ายกันจนแอบคิดได้ว่าเป็นฝาแฝดอย่างไรอย่างนั้น แต่ถ้าให้พูดตรงๆ ฝั่งนั้นก็ตั้งใจเลียนแบบผลสำเร็จของ Ghiblisoftอยู่แล้ว

การที่ภาริชไม่ถือสาเรื่องแบบนี้เพราะมันมีเหตุผลสำคัญอย่างหนึ่ง เป็นเหตุผลที่ถ้ารู้แล้วก็จะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงปล่อยเฉยให้บริษัทชัยมงคลผลิตงานสร้างคอนเทนต์คล้ายๆ กันเรื่อยไปออกมา แต่ก็นะคราวนี้มันน่าจับมาตีนิดหน่อยการจัดงานแข่งเกมชนกันไม่เกิดประโยชน์เสียเท่าไหร่ มันจะกลายเป็นแย่งทรัพยากรและผู้สนับสนุนด้านต่างๆ กันเอง

เห็นทีต้นคิดคงมาจากหัวสมองน้อยๆ ของธันวา ชัยมงคล ผู้ถือหุ้นและผู้บริหารหลักคนปัจจุบัน

“หึ...” ภาริชหัวเราะ เขากำลังคิดว่าจะลงมือกดดันไปดีไหม แต่ก็ตัดสินใจจะปล่อยไปก่อน จริงๆ เรื่องแข่งเกมยังไม่รีบขนาดนั้น ที่เขารอรีไม่ประกาศออกไปเพราะยังอยู่ในช่วงเตรียมการ แล้วก็กำลังพยายามวางแผนให้maddog01ออกจากบ้านมาแข่งเกมในงานที่เขาจัดขึ้น

Paris : ณภัทรฉันคิดว่า คงมีสปาย นายช่วยสืบหาให้ฉันทีนะ

Napat : เข้าใจแล้วครับ ผมจะรีบสืบหาทันที

หลังจากติดต่อณภัทรผ่านทางแอพlเสร็จ ภาริชก็ติดต่อลูกน้องของตัวเองในบริษัทแม่ที่ประเทศf เกี่ยวกับเรื่องนี้น้อยคนนักที่จะทราบ เนื่องจากบิดามารดาของแม่ที่ตายไปเป็นมหาเศรษฐีชาวf ในช่วงสมัยที่ภาริชอายุ 17 เขาสามารถทำกำไรจากการซื้อขายหุ้นได้เป็นกอบเป็นกำ

จากนั้นหลังเข้าเรียนในระดับวิทยาลัยที่ประเทศaไม่นาน เขาก็รับเอาบริษัทเล็กๆ ของท่านตาท่านยายมาบริหารต่อและผลักดันบริษัทแห่งนี้จนกลายเป็นฐานมั่นจนมีชื่อเสียงในระดับโลกได้ในเวลา 4 ปี

ท่านตาท่านยายดีใจมากกับความสำเร็จของเขา แต่ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จหรือผู้ถือหุ้นของบริษัททั้งหมดคือเขา เพราะว่าสมัยนั้นเขายังเป็นเด็กแล้วก็เกลียดความวุ่นวายเป็นที่หนึ่ง ด้วยเหตุนี้จึงจ้างคนมานั่งตำแหน่งประธานคอยรับคำสั่งจากเขาอีกที

ที่จริงแล้วเมื่อถึงเวลาประชุมก็ยังเป็นตัวเขาเองที่คอยออกคำสั่งกับเหล่าผู้จัดการผ่านทาง Video Conference คราวนี้ก็เหมือนกัน เนื่องจากเวลาของประเทศfกับtต่างกัน 5 ชั่วโมง การประชุมรอบบ่ายสามของที่นั่นจึงกลายเป็น 2 ทุ่มของประเทศt

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ได้ตั้งใจเล่นในการลงดันเจี้ยนพิเศษกับพวกmaddog01แต่ก็ล็อคอินเข้าไปรอตรงบริเวณที่ปลอดภัยพูดคุยกันเป็นพักๆ โดยอ้างว่าต้องทำรายงานนิดหน่อย หลังจากภาริชประชุมเสร็จเรื่องวุ่นวายในเกมก็เกิดขึ้นแทบจะในทันที

ภาริชเห็นฟอร์ดยิ้มเจื่อน ดังนั้นจึงหันไปดูหน้าจอคอมของตัวเองและพบว่าชานมโวยวายอยู่ในช่องทางสื่อสารของตี้

ขานมไข่มุกโคตรอร่อย : เป็นอะไรไปวะสาวงามทำไมไม่ยอมชุบชิวิตข้า นี่รอนานจนโมโหแล้วนะ

ภาริชจำได้ว่าพวกmaddog01มาลงดันเจี้ยนพิเศษเพื่อตีบอสลับเอาทักษะพิเศษของอาชีพHigh priestให้กับเขา ทักษะนั้นคืออมตะหมู่ชั่วระยะ มันจะทำให้เมื่อถูกโจมตีพลังชีวิตคนในตี้จะไม่ลดลงชั่วระยะเวลา 2 นาที ซึ่งมันเป็นทักษะที่ชี้เป็นชี้ตายของการpvpแบบกลุ่มมาก

แถมถึงจะเข้ามาตีบอสลับก็ใช่ว่าของจะตกได้ทุกครั้ง วันนี้ก็นับเป็นรอบที่ 6 แล้วที่maddog01นำพวกเข้ามาล่าบอสเพื่อตกของ ใครล่ะจะไปคิดว่ารอบนี้ขานมไข่มุกจะตายทั้งที่ปกติเป็นคนระมัดระวังตัวมาตลอด

ขานมไข่มุกโคตรอร่อย : ฉันจำได้ว่าให้หนังสือทักษะชุบกับนายไป ยังไม่กดรับทักษะอีกหรือวะ นายเก็บไว้ทำเพื่อ

ขานมไข่มุกโคตรอร่อย : ไม่รู้ล่ะนายรีบใช้มันแล้วชุบฉันเดี๋ยวนี้

ฟอร์ดกดดันจนไม่รู้จะยังไง ส่วนไอ้ต้นกล้าตัวแสบนะหรือแม่งนิ่งเงียบเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

สาวงามสุดยอด : ตอนนี้ไม่มีแล้ว

ขานมไข่มุกโคตรอร่อย : อะไรวะ นายเอาไปขายหรือไง

ฟอร์ดนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ ใครจะไปคิดล่ะว่าอยู่ๆ ต้นกล้ามันก็ยอมรับความผิดขึ้นมา

Sapling : ขอโทษครับ พอดีว่า สาวงามเขาเอาทักษะนั้นมาให้ผม แล้วผมก็ใช้ไปกับตัวละครสำรองแล้ว

ถึงจะยอมรับก็ไม่ได้หมายความว่าต้นกล้าจะคืนซักหน่อย เขาแสยะยิ้มอยู่หน้าจอที่ด้านหลังพลพรรคไม่ว่าจะเป็นอิงภพอิงฟ้าหรือว่าเมษากำลังจับตาดูการเล่นของเขาในครั้งนี้อยู่

ขานมไข่มุกโคตรอร่อย : ทำไมนายทำตัวทุเรศอย่างนี้วะ

ทั้งฟอร์ดทั้งต้นกล้าคิดว่าชานมด่าสาวงามสุดยอด ฟอร์ดแทบอยากทำให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ ถ้าไม่ติดว่าคนที่โดนด่าไม่ใช่เขา

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : Sapling นายก็รู้ว่าทักษะนั้นสำคัญกับสาวงาม แถมไอ้ทักษะนั่นฉันเป็นคนให้เขา ต่อให้สาวงามยกให้นาย นายก็ควรมีมารยาทไม่รับของไม่ใช่หรือวะ

ทั้งต้นกล้าและฟอร์ดต่างนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นแบบนี้ แถมชานมยังโวยวายออกช่องสื่อสารของตี้จนคนอื่นๆ รู้กันไปทั่ว

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ยังไง Sapling นายจะรับผิดชอบยังไง อย่าว่าแต่ตอนนี้ฉันตายและไม่มีใครชุบ

สาวงามสุดยอด : เออ...ผมว่าผมมีใบชุบติดตัวอยู่นะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ไม่ฉันไม่รับของนาย Sapling ต้องรับผิดชอบ ฉันต้องการใบชุบจาก Sapling

ชานมไข่มุกยื่นคำขาด ต้นกล้าโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หน้าจอ แม่มเด็กหรือไงวะถึงได้พยายามเอาชนะกูให้ได้ โอเคกูยอมแพ้ก็ได้

ต้นกล้าลงมือชุบขานมไข่มุกขึ้นจากความตายโดยใช้ใบชุบที่แสนราคาแพง เขายังไม่อยากบาดหมางแตกหักกับmaddog01เวลานี้ แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องปอกลอกเอาคืนให้มากกว่าเดิม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ก็แค่เนี้ย คราวหลังนะ ถ้าอยากได้อะไร ให้บอกออกมาในช่องสื่อสารกลุ่ม อย่าไปแย่งของจากคนอื่นเขาอีก มันน่าเกลียด

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นายเองก็เหมือนกัน คิดถึงความรู้สึกของฉันที่เป็นคนให้บ้าง ของที่ฉันให้นายเพราะอยากให้เกิดประโยชน์กับนายไม่ใช่กับคนอื่น

สาวงามสุดยอด : ครับพี่ชานม

ไม่รู้ทำไม ฟอร์ดเกิดความปลื้มใจในตัวชานมไข่มุกขึ้นมาอย่างแปลกๆ ตั้งแต่เล็กจนโตคนที่ด่าเพื่อสั่งสอนเขานอกจากพี่ชายแล้วก็ไม่มีใครเลย คนส่วนใหญ่มักจะนินทาสอเสียดเพราะอิจฉาหรือสมเพชเขาที่ไม่มีอะไรสู้พี่ชายเสมอมา

คนคนนี้ทำตัวเหมือนท่านพี่เลย อุตส่าห์ใจดีสั่งสอนเขาทั้งที่ไม่จำเป็น ฟอร์ดคิดว่าตัวเองรู้สึกดีกับชานมสุดๆ ถึงขนาดที่ว่าถ้ามีหางคงกระดิกออกมา

ทั้งที่คิดว่าตัวเองคงถูกต้อนจนมุมแต่พอพี่ชานมออกโรงทุกอย่างก็กลับเข้าที่เข้าทางโดยง่าย เมื่อกี้ก็เกือบแย่แล้ว เพราะต้นกล้ามันโยนความผิดให้เขา ฟอร์ดเริ่มจะรู้สึกชิงชัง ไม่บ่อยครั้งนักที่จะคิดแบบนี้กับต้นกล้า แต่ระยะหลังมันเกิดขึ้นจริงเหมือนอย่างเวลานี้

Sapling : สาวงามเราขอโทษนะ เราไม่ควรเอาแต่ใจขอของจากนาย จากนี้ไปเวลาเราอยากได้อะไรเราจะขอจากพวกพี่ๆ ด้วยตนเอง

ฟอร์ดขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าต้นกล้ายังไม่สำนึก กลายเป็นความผิดพลาดของเขาเปิดโอกาสให้ต้นกล้ามันทำเรื่องหน้าด้านโดยชอบธรรม

maddog01 : เอ้าในเมื่อชุบชานมขึ้นมาแล้ว ก็พร้อมตีบอสแล้วสิ พวกเจ้าอย่าลืมว่าต้องสับกลไกจากห้องเล็กนั้นพร้อมกันกับพวกข้านะ

เพราะว่าก่อนจะเข้าไปห้องบอส พวกเขาต้องแยกกันไปฆ่ามินิบอสเพื่อสับกลไกแต่ละห้อง maddog01คิดว่าแยกกันทำงานน่าจะเร็วขึ้นจึงทำให้ตี้ของพวกเขาแตกออกเป็นสองกลุ่มย่อย ได้แก่ maddog01กับsilverfox13และทางฝั่งฟอร์ดคือสุดยอดสาวงาม ชานม และ Sapling

เวลานี้ก็ตีมินิบอสเสร็จแล้ว ดังนั้นทั้งสองกลุ่มจึงสับกลไกแล้วไปรวมตัวกันอีกครั้ง ภาริชกลับมาบังคับตัวละครตัวเองแล้วอย่างจริงจัง การล่าบอสลับครั้งที่ 4 เริ่มต้นขึ้น พวกmaddog01ใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการฆ่ามัน และผลที่ได้ในครั้งนี้เรียกได้ว่าประสบผลสำเร็จ พวกเขาได้รับทักษะพิเศษของHigh priest มาหนึ่งชิ้น

maddog01 : เยี่ยม...ได้มาซักที ที่รักมาเอาไปสิจ๊ะ

maddog01กดคำขอแลกเปลี่ยนกับโกรธเกรี้ยว ใครจะไปคิดว่าจู่ๆ Saplingจะส่งข้อความที่ทำให้ฟอร์ดคิ้วกระตุก

Sapling : พวกพี่ๆ ล่าบอสตัวนี้ไปจนกว่าจะตกทักษะพิเศษนี่อีกที่ได้ไหมครับ ผมเองก็จะเล่น High priest ให้หาเองผมคงไม่มีปัญญาแน่ๆ

ฟอร์ดเม้มปากเข้าหากัน ต้นกล้าแม่มโกหก ถ้าหมอนี่อยากได้doghunter00ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว

สุดยอดสาวงาม : มึงกำลังทำอะไรต้นกล้า

ฟอร์ดทักไปหาในช่องติดต่อส่วนตัว

สุดยอดสาวงาม : มึงมีกิลDragonlessหนุนหลังมึงจะขอให้พวกนั้นหามาให้ซักกี่ชิ้นก็ได้

Sapling : ถถถ ฟอร์ดกูแค่ต้องการสนิทสนมกับพวกพี่เขา มึงกลัวกูแย่งเพื่อนไปหรือไง

ฟอร์ดกัดฟันกรอด เขาโมโหขึ้นเรื่อยๆ แล้วกับการกระทำและคำพูดคำจาของต้นกล้า



“แหม น่ารักน่าชังจริงๆ ด้วยนะ”

“ท่านพี่”

ฟอร์ดตกใจ พี่ภาริชย่องมาดูหน้าจอของเขาอีกแล้ว จริงสิตามนิสัยของท่านพี่ย่อมต้องไม่เอาคนอย่างต้นกล้าไว้แน่ ท่านพี่เกลียดคนแบบนี้จะตาย ดังนั้นฟอร์ดจึงยิ้มออก อีกเดี๋ยวท่านพี่ต้องสั่งสอนต้นกล้ามันแน่ๆ แต่ทว่า...กลับเป็นในทางตรงกันข้ามจนฟอร์ดอ้าปากค้าง

โกรธเกรี้ยว : งั้นเอาของฉันไปก่อนก็ได้นะ

“เอ๊ะ” ฟอร์ดอุทานเสียงดัง เขาโดดไปเกาะเก้าอี้พี่ชายรัวคำถามอย่างคำสาป

“ทำไม...ทำไมถึงยอมละท่านพี่”

ถึงจะรัวคำถามแต่ภาริชเหมือนนจะไม่สนใจฟอร์ดเลย

โกรธเกรี้ยว :นายคงไม่ว่าอะไรนะที่รัก ถ้าฉันจะให้ Sapling และขอให้นายล่าบอสอีกเพื่อฉัน

ที่หน้าจอของต้นกล้า เมษายื่นหน้าเข้าไปจ้องจนเกือบชิด เขากำลังเฝ้ารอคำตอบของmaddog01เพื่อประเมินความสัมพันธ์ของmaddog01กับโกรธเกรี้ยว

maddog01 : ได้เลยจ้ะยาหยี เพื่อที่รักข้าทำได้ทุกอย่าง

ฟอร์ดยิ้มเจื่อนๆ ไม่คิดว่าmaddog01จะตามใจพี่ชายถึงขนาดนี้ นี่แสดงว่าชอบพี่ชายเอามากๆ เลย จังหวะนั้นเขาได้ยินเสียงทำนองที่ดังขึ้นในเวลามีคนกดคำขอแลกเปลี่ยนจากโน้ตบุ๊คของเขา

ฟอร์ดกลับไปดูหน้าจอตัวเองและพบว่าชานมเป็นคนขอแลกเปลี่ยนกับเขานั่นเอง เขากดรับและได้ของมามันคือทักษะชุบของอาชีพ Knight of Light ที่ต้นกล้าปล้นไปจากเขา

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นี่เป็นของส่วนตัวของฉันนายเอาไป

ชานมส่งข้อความสนทนาลับมา ฟอร์ดคาดไม่ถึงว่าจะได้รับความใจดีจากอีกฝ่ายมากขนาดนี้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : คราวหน้าคราวหลังถ้าเจ้า Saplingมาเอาเปรียบนายอีกอย่าไปยอม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ถ้าเกิดนายป๊อด ก็บอกอาเฮียคนนี้เดี๋ยวเฮียจัดการให้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เข้าใจใช่ไหมเจ้าโง่

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ไหนทำไมไม่พิมพ์กลับมาละวะ เอ๋อแดกหรือไงวะ

ฟอร์ดรีบพิมพ์โต้ตอบกลับไปไม่ทัน

สุดยอดสาวงาม : ขอบคุณครับพี่ชานม เอ่อ... ผมขอไอดีlของพี่ไว้ติดต่อส่วนตัวได้ไหมครับ



“ตายแหล่ว...” ฟอร์ดกุมขมับแล้วร้องครวญคราง เขากำลังคิดว่าตัวเองดูเหมือนโรคจิตที่อยู่ๆ ก็ไปขอติดต่อส่วนตัวแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจมันเรียกร้องให้ทำอย่างนี้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ได้สิไอ้น้อง

แล้วชานมไข่มุกก็ให้ไอดีแอพlกับฟอร์ด การที่เขายอมให้ไปง่ายๆ อย่างนี้ นั่นเป็นเพราะคำขอร้องจากโกรธเกรี้ยวในฐานะพี่สาวซึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

วันนั้นหลังจากโกรธเกรี้ยวล็อคเอ้าท์ออกไปพร้อมสุดยอดสาวงามรอบหนึ่งเจ้าหล่อนก็กลับเข้ามาในเกมใหม่

โกรธเกรี้ยว : มีเรื่องจะขอร้อง

Maddog01 :เรื่องอะไรหรือที่รัก

สำหรับmaddog01ที่ปลื้มๆ โกรธเกรี้ยวก็คงยอมทุกอย่าง แต่ไม่ใช่กับชานมคนนี้แน่ๆ หากไม่มีเหตุผลเขาไม่ทำตามง่ายๆ

โกรธเกรี้ยว : ถ้าหากว่าSapling มาขอของจากพวกเราอีกก็ขอให้ช่วยมอบของให้ตามความเอาแต่ใจของเขาด้วยนะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ทำไมเราต้องทำอย่างนั้นด้วย ฉันไม่ชอบคนที่มีนิสัยขอเอาอย่างเดียว อีกอย่างเธอมีสิทธิอะไรมาสั่งเราแบบนี้

โกรธเกรี้ยว : ฉันจะจ่ายของที่พวกคุณให้Sapling ด้วยบัตรเติมเงินของฉันเอง

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : บ้าหรือเธอทำอย่างนั้นทำไม

ชานมไข่มุกเป็นคนแรกๆ ที่หัวเสีย ในขณะที่maddog01กับsilverfox13ฟังเงียบๆ

โกรธเกรี้ยว : น้องชายของฉันชอบเด็กคนนี้ และเป็นหลายๆ ครั้งที่โดนเอาเปรียบโดนแกล้ง น้องชายยอมทนเพราะว่าชอบเด็กคนนี้มาก

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อ่าว โง่นี่

โกรธเกรี้ยว : นั่นสิโง่จริงๆ ด้วย

Silverfox13 : แต่ทำแบบนี้มันจะได้อะไร ช่วยบอกเหตุผลทีสิ ถ้าไม่มีเหตุผลที่ดี เราคงทำแบบที่เธอว่าไม่ได้

โกรธเกรี้ยว : ฉันยอมจ่ายเพื่อให้Saplingแสดงความละโมบมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าฟอร์ดเห็นเนื้อแท้ของSaplingอีกหน่อยคงเข้าใจ ถึงเด็กคนนั้นจะบอกว่าพอจบมัธยมปลายก็จะเลิกคบกับSapling

โกรธเกรี้ยว : แต่ถ้าปล่อยนานไปหากน้องชายยังตัดไม่ขาด ก็ไม่รู้ว่าคนๆ นี้จะเกาะน้องชายของฉันไปอีกนานแค่ไหน ถึงน้องชายจะบอกว่าต้องเลิกคบแน่ๆ เมื่อจบมัธยมปลาย แต่ถ้าอีกฝ่ายมาขอร้องเพราะเดือดร้อนล่ะ จะเป็นยังไง

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เป็นเจ้าบ้าที่ใจดีไปเรื่อยสินะ

โกรธเกรี้ยว : ใช่แล้วล่ะ เป็นเจ้าบ้าที่ใจดีและฉันก็เลี้ยงดูเขามาให้ซื่อบริสุทธิ์แบบนั้น

โกรธเกรี้ยว : เพราะงั้นในฐานะพี่แล้ว ก็อยากจะปกป้องน้อง ด้วยการทำให้น้องเจ็บที่สุดตอนนี้ จะได้เติบโตสักที

โกรธเกรี้ยว : จะได้รู้ว่าคนที่หวังแต่จะเอาประโยชน์ สุดท้ายแล้วก็จะกอบโกยไม่มีที่สิ้นสุด

โกรธเกรี้ยว : โชคยังดีว่านี่คือโลกของเกม เพราะงั้นมันจะจบแค่เพียงในเกม

โกรธเกรี้ยว : พวกคุณจะยอมร่วมมือกับฉันไหม

ชานมจำได้ว่าตอนนั้นถึงกับน้ำตาซึมเพราะความรักในฐานะพี่สาวของโกรธเกรี้ยว ผู้หญิงคนนี้ยอมเป็นมารร้ายเพื่อน้องชายที่รัก คนใจอ่อนอย่างชานมย่อมยอมร่วมมืออยู่แล้ว ขณะที่จะพิมพ์ตอบตกลงก็ถูกmaddog01ตัดหน้าไปก่อน

Maddog01 : ที่รักข้าจะช่วยเอง น้องของเจ้าก็คือน้องช้าเช่นกัน

ตัวละครดาร์คเอล์ฟหนุ่มกอดตัวละครสาวอกแบนโลลิไว้ในอ้อมกอด

สำหรับmaddog01การกระทำของโกรธเกรี้ยวทำให้นึกถึงพี่ชายกับมิวซัง เขาเองในยามที่ถูกย่ำยีมาจนบอบช้ำ หากไม่มีทั้งสองคนนั้นก็คงไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้

ถึงว่าตนเองยังอยู่ในสถานะของคนพ่ายแพ้ เป็นฮิคิโคโมริที่ไม่กล้าสู้แสงตะวัน แต่เขาเลือกทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ได้ โดยเฉพาะกับโกรธเกรี้ยว เขาจะเป็นคนช่วยฉุดน้องชายคนนั้นจากโคลนตมเอง เขาไม่อยากให้น้องชายของโกรธเกรี้ยวต้องมามีสภาพคล้ายเขาในตอนนี้

เวลานี้คนที่เข้าใจmaddog01ว่าคิดอย่างไรคงมีแต่silverfox13 maddogน้อยคงเห็นเงาตนเองในตัวของสาวงามสุดยอด เพราะว่านับตั้งแต่รู้เรื่องราวการถูกกลั่นแกล้งของน้องชายคนนั้นก็มีบ่นให้ฟังบ่อยๆ ด้วยความเป็นห่วงทั้งที่ไม่ใช่เรื่องซักนิด

maddogน้อย เป็นห่วงสาวงามสุดยอดเพราะคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนคนหนึ่งของตัวเองแล้ว แม้จะระยะเวลาไม่นานเท่าไหร่ แต่การที่เป็นเช่นนี้เนื่องการเป็นคนที่ถูกรังแกเช่นเดียวกัน

ก็ดีแล้ว การได้ปกป้องคนอื่นจะทำให้คนคนนั้นเติบโตขึ้น maddogน้อยยิ่งเข้มแข็งและโตเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ หนทางที่จะออกไปสู่โลกภายนอกก็ยิ่งใกล้เข้ามาเท่านั้น

Silvrfox13 : เธอไม่ต้องจ่ายเงินเราหรอกโกรธเกรี้ยว เราเป็นเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้ช่วยกันได้อยู่แล้ว

ชานมไข่มุกโคตรรอร่อย : จริงด้วย ไม่ต้องจ่ายหรอก แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงซักนิด

การประชุมเพื่อฟอร์ดในครั้งนี้ประสบผลสำเร็จด้วยดี นับจากนี้เจ้าน้องชายจะได้เห็นความละโมบอันไม่สิ้นสุดของต้นกล้า ภาริชอยากรู้เหมือนกันว่าความอดทนของน้องชายของเขาอยู่ในระดับไหนกันแน่



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



เราติดธุระสองสามวันนะคะ ดังนั้นสองสามวันนี้อาจไม่ลง

เราก็เลยใช้เวลาว่างแต่งเพิ่มมาเบิ้ลอีกตอน

จะรีบกลับมาแต่งค่ะ ไม่อยากผิดนัดกับนักอ่านล่ะนะ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[แมวดำ]

 :katai3:หายสามวันควรเบิ้ลสามนะอิอิ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฟอร์ด นายจะอดทนไปถึงไหน  เซ็งฟอร์ด  มีอารมณ์กับเขาบ้างไหมเนี่ย 
ต้นกล้า นิสัยเลววววววววววววว ร้ายยยยยยยยยยยยยย อย่างนี้   
หน้าด้าน เห็นแก่ตัว เพิ่งเข้ามา
ไม่สนิทคุ้นเคย ยังกล้าขอของเขาใหญ่เลย  รับไม่ได้  โคตรแย่ๆๆๆๆๆๆ 
   
ภาริช  สั่งสอน เอาคืนให้หนักๆเลย 
       
 

[Kei]

มาต่อเร็วนะ

[lucifer miumiu]

บทที่13

คำเชิญชวนของชานมฯ

Sapling : วันนี้มึงมีธุระที่ไหนหรือเปล่า มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ

ข้อความของต้นกล้าเด้งมาหาแต่เช้า วันนี้เป็นวันหยุดฟอร์ดจึงว่างทั้งวัน แต่เขาก็ไม่อยากเห็นหน้าต้นกล้าในวันดีๆ แบบนี้เสียเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงไม่กดเข้าไปอ่านและไม่ยอมตอบกลับ

“ใครส่งข้อความมา”

ภาริชถาม สีหน้าเครียดๆ ของน้องชายทำให้บรรยากาศทานอาหารยามเช้ากร่อยไปนิด

“เจ้าต้นกล้าหรือเปล่า”

ฟอร์ดพยักหน้าตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ

“เช้านี้ฉันจะไปรับลูกแมวมาหนึ่งตัว นายจะไปด้วยกันไหม”

“ลูกแมว....อ๋อ...อย่าบอกนะว่าพี่จะซื้อให้maddog01 พี่จะไปบ้านของเขาหรือ”

ฟอร์ดยอมรับว่าตกใจ ไม่คิดมาก่อนว่าท่านพี่จะจริงจังกับmaddog01มากขนาดนี้

“เอาจริงๆ ฉันเคยไปบ้านเขามาหลายครั้งแล้วตลอด 4 ปี เขาเป็นน้องชายของณภัทร”

“พี่ณภัทรเลขาฯ ของท่านพี่อะนะ”

นับเป็นข้อมูลใหม่ที่ฟอร์ดไม่คาดคิดมาก่อน เขาเคยเจอพี่ณภัทรหลายครั้ง เลขาฯ ของท่านพี่คนนี้ใจดีและรอบรู้มาก แต่เขาไม่คิดว่าน้องชายของคนที่สมบูรณ์พร้อมขนาดนั้นจะกลายเป็นฮิคกี้ไป ก็เขาไม่เคยถามนี่นะ

จังหวะที่อ้าปากจะคุยต่อต้นกล้าก็ส่งข้อความมารัวๆ ฟอร์ดแค่ยกมือถือดูคร่าวๆ เลือกที่จะเมินเฉย ถ้าไม่ติดว่าพี่ชานมฯ ส่งข้อความมาหา ดังนั้นเขาจึงเลือกอ่านแค่คนที่อยากคุยด้วย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เฮ้ยแอดเป็นเพื่อนกันในแอพlแล้วไม่คิดจะคุยกับฉันเลยหรือวะ

ท่าทางกระตือรือร้นของฟอร์ดทำให้ภาริชลุกเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ แล้วอ่านข้อความไปพร้อมกัน

Ford : เอ่อผมเห็นพี่ขึ้นสถานะว่าไม่ว่างตลอดเลยไม่กล้าทักไปกวนนะครับ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เอ่อนั่นแหละ ไม่กวนอะถูกแล้ว ทางนี้ยุ่งมากแถมต้องการความช่วยเหลือจากคนหน้าตาดีอย่างนายด้วย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นายสูงเท่าไหร่วะ

Ford : ก็ประมาณ 180 ไม่สิ ที่วัดล่าสุดรู้สึกจะ 183 ครับ

พออ่านข้อความของฟอร์ดชานมฯ ก็อดเดาะลิ้นไม่ได้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นายสูงกว่าฉันอีกหรือวะเนี่ย

Ford : พี่สูงเท่าไหร่ครับ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : 178 แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการทำงานของฉันเท่าไหร่หรอกโว้ย



“นายแอดเป็นเพื่อนกับชานมตั้งแต่เมื่อไหร่ฟอร์ด”

ฟอร์ดหันไปก็ปะเข้ากับรอยยิ้มประดุจเทพธิดาของท่านพี่ โอ๊ยตายแล้ว...นี่คงไม่ได้วางแผนแกล้งใครอีกใช่ไหม

“ง่าเดี๋ยวก่อนนะท่านพี่ ผมขอคุยกับพี่ชานมให้เสร็จก่อน”



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : มาช่วยงานกันหน่อยเด๊ะ แล้วจะได้ค่าขนมกับประสบการณ์ดีๆ



ช่วยงานงั้นรึ ฟอร์ดไม่รู้เลยว่างานอะไร แถมพี่ชานมฯ ก็เป็นคนที่ยังไม่เคยเห็นหน้า ถึงจะรู้สึกดีก็เถอะแต่มันแปลกๆ อยู่นะ เขาลังเลนิดหน่อยแต่ในใจลึกๆ คืออยากไป

“ไปสิ”

“เอ๊ะ...” ฟอร์ดหันไปมองพี่ชายหน้าเหรอหรา “ท่านพี่จะอนุญาตให้ผมไปจริงๆ นะ”

“ทำไมล่ะ ยังดีกว่าไปหาเจ้าต้นกล้าไม่ใช่รึ”

“แต่ท่านพี่ตั้งใจชวนผมไปรับลูกแมวด้วยกัน”

“นายไปก็เปล่าประโยชน์ แต่ถ้าไปช่วยชานมฯ จะได้ทั้งเงินทั้งประสบการณ์เชียวนะ”

ภาริชลุกจากเก้าอี้ เขาใช้สายตาเป็นประกายมองดูฟอร์ด เขารู้อยู่แล้วเรื่องของชานมฯ อีกฝ่ายมาบอกเขาเรื่องที่จะช่วยดึงน้องชายออกห่างจากต้นกล้าให้เอง เจ้าชานมฯ คนนั้นเป็นพวกเต็มไปด้วยพลัง ก็คิดอยู่ว่าฟอร์ดคงได้อะไรดีๆ จากหมอนั่นเยอะ

“งั้นผมไปนะ”

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เฮ้ยทำไมเงียบล่ะ ตกลงจะมาไหม

ข้อความของชานมเด้งขึ้นมาระหว่างที่ฟอร์ดคุยกับภาริช

“เอาสิ” ภาริชออกคำสั่งช่วยผลักดันฟอร์ดอีกทาง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าฟอร์ดเองก็อยากไป แค่ลังเลเท่านั้นแหละ



ชานมไข่มุกโคตรอร่อยเป็นแอคเค้าท์ชื่อดังในวงการเกม ว่ากันว่าเป็นเสมือนมือซ้ายของmaddog01เช่นเดียวกันกับsilverfox13 ทว่าทั้งสามคนนั้นเหมือนๆ กันคือไม่เปิดเผยหน้าตาและฐานะ ความเป็นปริศนาของสามแอคเค้าท์ชื่อดังมันกลายเป็นเสน่ห์มากล้นสำหรับพวกแฟนคลับเหลือเกิน

ไม่มีใครคิดหรอกว่าsilverfox13ที่แสนเงียบขรึมชาญฉลาดเป็นเด็กผู้หญิง และไม่มีใครคิดหรอกว่าชานมไข่มุกโคตรอร่อยเจ้าของตัวละครอกแบนโลลิตลอดกาลจะเป็นดารานายแบบชื่อดังที่สุดของวงการบันเทิงในตอนนี้

ตะวัน โยธาบดี นั่งรอเป้าหมายของตนกับผู้จัดการส่วนตัว รอบข้างของเขาเต็มไปด้วยพวกสาวๆ ที่ชม้ายมองมาด้วยสายตาระยิบระยับ แน่ล่ะด้วยเรือนกายสูงโปร่งกับกล้ามเนื้อสมส่วน อีกทั้งหน้าตาที่จัดว่างดงามจนต้องเหลียวหลัง ท่วงท่าการวางตัวเดินเหินงามสง่า การพูดการจาก็ดูเปิดเผย จึงทำให้ได้รับตำแหน่งดาราขวัญใจมหาชน 4 ปี ซ้อนเลยทีเดียว

ทั้งที่คิดว่าตัวเองนี่เป็นชายรูปงามสุดๆ แล้ว แต่พอเห็นเจ้าเด็กที่นัดไว้เดินตรงมาหาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ก็เกิดความรู้สึกที่ว่าเหนือตะวันยังมีอวกาศด้วยหรือนี่

ตะวันหรือชานมฯ เลิกคิ้ว สาวงามสุดยอดที่เห็นจากรูปในแอพlว่าดูดีมากแล้ว ทว่าตัวจริงนี่เรียกเป็นเทพบุตรได้เลย ด้วยผมและดวงตาสีเฮเซลนัททำให้รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นลูกครึ่ง

แถมรูปร่างยังดีมากสังเกตได้แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าปิดบัง เรือนกายของอีกฝ่ายไม่หนาจนดูจนน่าเกลียดแต่ออกไปทางกล้ามเนื้อแบบลีน นี่เห็นได้ชัดว่าฝึกฝนทั้งเล่นกีฬาอย่างสม่ำเสมอ

“เอ่อ...พี่ชานมหรือครับ”

ฟอร์ดเริ่มไม่แน่ใจ แต่ข้อมูลที่พี่ชานมให้มาตรงกับคนคนนี้ทุกอย่าง ทว่า...ผู้ชายคนนี้คือดารานายแบบชื่อดัง เทพบุตรที่ได้รับรางวัลขวัญใจมหาชนตลอด 4 ปีเลยนะ

“เอ๋อ...จนหมดความหล่อเลยนะเจ้าโง่” ตะวันเบ้ปากยกกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย “นี่คือผู้จัดการของฉันพี่ภูมิ เขาจะแจกแจงเรื่องงานให้นายรู้อีกทีนะเจ้าบื้อ”

“สวัสดิ์ดีครับ น้อง....เอ่อ น้องชื่ออะไรนะ” ผู้จัดการร่างเล็กหน้าตาใจดีขยับแว่นตากรอบทองให้เข้าที่

แม้ภายนอกจะรักษาความนิ่งและสง่าสมเป็นผู้จัดการมือทองไว้ได้ แต่ในใจเหมือนกำลังจุดพลุเฉลิมฉลอง ตอนแรกก็กลุ้มใจว่าจะหาคนมาแทนมาวินเด็กในสังกัดที่ดูดีแต่หน้าแต่ไม่รู้จักเอางานเอาการยังไงดี

ที่ตั้งใจไว้ตอนแรกก็แค่หาคนแทนชั่วคราว แต่กับเจ้าหนูนี่ ภูมิหมายมั่นเอาไว้แล้วว่าต้องจับมาเซ็นสัญญาให้ได้ เชื่อมือผู้จัดการมือทองได้เลย

“ฟอร์ดครับ ผมชื่อฟอร์ด พัชรกานต์กุล”

“โอเค งั้นเราไปกันได้หรือยังพี่ภูมิ เดี๋ยวทีมงานเขาจะรอนานนะ” ตะวันลุกขึ้นยืนก่อนใคร ทำให้ฟอร์ดต้องลุกขึ้นตามทั้งที่พึ่งมานั่งได้แป๊บเดียว

“เอ่อ...พี่ชา...พี่ตะวันเราจะไปไหนครับ”

“สตูดิโอ...นายสัญญากับฉันแล้วนะว่าจะช่วยงาน ห้ามหนีห้ามปฏิเสธ”

ใครจะไปคิดล่ะว่าการมาหาชานมฯ ในครั้งนี้ จะเป็นก้าวแรกสู่วงการบันเทิงของฟอร์ด และเขาก็ไม่ได้ออกจากวงการนี้ง่ายๆ เพราะตะวันหรือแม้แต่พี่ภาริชคอยผลักดันจนในที่สุดเขาเองนั่นแหละที่เริมชอบมันขึ้นมา



ภาริชกลับบ้านมาพร้อมลูกแมวพันธ์แร็กดอลล์ตัวผู้ที่แสนน่ารัก เขาคิดว่าจะให้ลูกแมวพักผ่อนหนึ่งวันก่อนจะพาไปมอบให้เจ้าฮิคกี้น้อยพร้อมกับแชมพูหอมๆ

“จะดีใจไหมน้า...” ภาริชใช้มือจิ้มๆ พุงของลูกแมวที่นอนหลับบนโต๊ะทำงานของเขา “ว่าไง นายคิดว่าเจ้าฮิคกี้น้อยจะดีใจไหม”

ภาริชยกโค้งมุมปากขึ้น แค่นึกถึงสีหน้าดีใจหรือเอ๋อๆ ของเจ้ารินเขาก็สนุกแล้ว <ต้องอดใจรอให้ถึงวันพรุ่งนี้หรือนี่> แต่ก็นะเขาไม่ตื่นเต้นกับการเซอร์ไพรส์ใครอย่างนี้นานแล้ว ตั้งแต่มีเจ้าmaddog01เข้ามา ชีวิตเขาก็ดูมีสีสันมากมายเต็มไปหมด ก่อนหน้านั้นกำลังเบื่อหน่ายกับความเปล่าเปลี่ยวพอสมควร

“คุณท่านค่ะ คุณฟอร์ดกลับมาแล้วนะคะ”

สาวใช้รายงานที่หน้าห้องโดยไม่เปิดประตูเข้ามารบกวน ภาริชลุกขึ้นอุ้มเจ้าลูกแมวไปด้วย จริงๆ ก็รู้จากชานมฯ แล้วว่าวันนี้ฟอร์ดทำอะไรบ้าง ภาริชนั้นแอดเพื่อนในแอพlกับพวกmaddog01ไว้ก่อนหน้าแล้ว เขาไม่กลัวตัวตนถูกเผยเท่าไหร่

แถมรูปของเขาที่แสดงให้เห็นเป็นรูปกระต่ายน้อยน่ารักน่าชังขนาดนั้นคงไม่มีใครคิดสงสัยหรอก เขาเองถ้าไม่ถามก็ไม่ตอบ แต่ถ้าถามคงบอกออกไปตรงๆ ไม่คิดปิดบัง ทั้งอย่างนั้นก็ไม่เห็นมีใครสนใจถามซักราย

“ไง...เจ้าบื้อ”

“พี่เรียกผมเหมือนพี่ตะวันเลย”

ฟอร์ดวางกระเป๋าแล้วลดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนล้า

“วันนี้ทำอะไรมาบ้าง” ภาริชถาม เขานั่งลงข้างๆ ฟอร์ด

“ถ่ายแบบของนิตยสารxxxคู่กับพี่ตะวัน”

“สนุกไหม”

พอพี่ชายถาม ฟอร์ดก็ระลึกถึงเหตุการณ์ช่วงนั้น

“กรี๊ด...ดีมากค่ะน้องฟอร์ดเป็นธรรมชาติมากค่า”

ตากล้องสาวประเภทสองคนนั้นเอาแต่พร่ำชมจนฟอร์ดเริ่มจะสงสัยว่ามันดีจริงหรือ เขาไม่ได้คลี่ยิ้มดูสะดุดตาหรือแปลกพิศดาลอะไรเลย แค่ทำตามที่พี่ตะวันบอกก่อนหน้านั้น

‘ตอนนายยิ้มให้นึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดนะ เป้าหมายคราวนี้ของงานคือเด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มที่ดูมีความสุขที่สุด’

ความสุขของฟอร์ดคือตอนที่รู้ว่ายังมีพี่ชายเหลืออยู่ ตอนที่พ่อแม่ตายใหม่ๆ พี่ชายเป็นคนที่คอยพยุงเขาเอาไว้จนเป็นอย่างทุกวันนี้ ฟอร์ดยังจำความสุขเมื่อครั้งที่พี่ภาริชบินกลับมาจากต่างประเทศได้ เพราะอย่างนั้นงานวันนี้จึงจบไปอย่างราบรื่น

“ยิ้มสวยนี่หว่า มีความสุขขนาดนั้นคิดถึงเรื่องอะไรวะ” ตะวันถาม เขากำลังรอคำตอบจากฟอร์ด จริงๆ ก็รู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่รูปหล่อเกินมาตรฐาน ยิ่งพอมายิ้มจากใจด้วยแบบนี้ แม้แต่ตัวเองยังเหมือนถูกทำดาเมจ

“น้อยคนนักนะเฟ้ย ที่ท่านตะวันคนนี้จะรู้สึกติดใจ นายทำสำเร็จแล้วนะไอ้น้อง”

ตะวันหัวเราะแล้วตบบ่าฟอร์ดป้าบๆ

ฟอร์ดรู้สึกดีมากทีเดียวกับการปฏิบัติตัวที่ตะวันมีต่อตัวเอง “ผมนึกถึงตอนที่ท่านพี่บินกลับมาหาเมื่อครั้งพ่อกับแม่ตายใหม่ๆ นะครับ ตอนนั้นมีความสุขมากเลย เพราะว่าในที่สุดก็มั่นใจได้ว่าตัวเองจะไม่ถูกทิ้ง”

ตะวันทำหน้าขรึม “ทำไมถึงคิดว่าจะถูกทิ้ง”

“ท่านพี่เป็นหน้าเป็นตาของบ้านเรา แถมคุณตาคุณยายยังหมายมั่นให้พี่ไปสืบกิจการที่นั่นต่อ ทำให้ผมแอบคิดว่าท่านพี่คงไม่กลับมาอีกแล้ว ผมกลัวแทบตาย กลัวว่าคุณอาวิทย์จะเข้ามาเป็นผู้จัดการมรดก ทั้ง ที่จริงๆ มันเป็นไปไม่ได้ ก็ยังเด็กล่ะนะ แถมอาวิทย์ก็ขู่ด้วยสีหน้าจริงจังเสียด้วย”

“นายนี่มันโง่บื้อมาตั้งแต่ยังเด็กสินะ” เมื่อตัดสินใจได้ ตะวันก็ดีดนิ้วดังแปะ “ฉันตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่นี้ไปนายมาเป็นเด็กในอาณัติของฉัน รับรองนายจะรุ่งโรจน์ในฐานะดารานายแบบตามก้นฉันมาติดๆ ตกลงนะ”

“เอ๊ะ...เอ่อ...ผมว่า....ไม่ดีมั้ง” ฟอร์ดยิ้มเจื่อนๆ ไม่ได้คิดถึงการเข้าวงการบันเทิงในรูปแบบนี้มาก่อน

“ไม่ดีอะไรวะ นายมันมีพรสวรรค์ ทั้งรูปร่างหน้าตาก็แสนจะดูดีเกินมาตรฐาน แถมวิธีการทำงานก็ใช้ได้ อย่าโง่หน่อยเลยน่า เรื่องดีๆ ไม่ได้มีเข้ามาทุกวันนะโว้ย

“จริงด้วยๆ เรื่องดีๆ กำลังจะเกิดขึ้นนะน้องฟอร์ด นี่คือเอกสารสัญญา เอาไปให้ผู้ปกครองดูนะ แล้วนี่ก็เบอร์ติดต่อของพี่ภูมิเอง อย่าลืมให้ผู้ปกครองโทรมานะ”

ภูมิผู้จัดการมือทองส่งซองเอกสารให้ฟอร์ด เขาหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ว่ายังไงจะต้องได้เด็กนี่มาเข้าสังกัดให้ได้ ไม่ยอมให้หลุดมือไปเด็ดขาด



หลังจากเล่าทุกอย่างให้ภาริชฟังฟอร์ดก็สบายใจขึ้นมาก เขาอยากขอคำปรึกษาจากท่านพี่ว่าควรเอายังไงดี

“พี่ว่าผมควรเซ็นสัญญากับโมเดลลิ่งเดียวกับพี่ตะวันไหม”

ภาริชคลี่ยิ้มเขาอ่านเอกสารสัญญาจบในเวลาไม่นาน “นายชอบไหมล่ะ”

“ผมชอบงานแบบนี้นะ ตอนที่ทำงานในสตูดิโอรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง”

“งั้นก็เอาสิ ดีกว่าเอาเวลาว่างไปถมให้กับเจ้าเด็กต้นกล้านั่นตั้งเยอะ”

พูดถึงมารผจญ มารผจญก็ติดต่อมาทันที

Sapling : วันนี้มึงจะเล่นเกมกับกูไหมฟอร์ด

Sapling : มึงเป็นอะไรไม่ตอบเลยทั้งวัน

Sapling : มึงงอนอะไรกูรึไงฟอร์ด



สงสัยว่าคงต้องตอบกลับไปบ้างแล้ว ฟอร์ดกดๆ จิ้มๆ หน้าจอมือถือพิมพ์ตอบกลับไป

Ford : ก็กูไม่ได้ว่างทั้งวันนี่

Ford : กูเองก็มีงานมีการต้องทำนะ

Sapling : มึงนี่นะทำงาน คนที่มีเงินมากจนไม่ต้องทำงานอย่างมึงนี่นะ

Ford : ใช่

Sapling : มึงทำงานอะไร

Ford : ถ่ายแบบ

Sapling : มึงโกหกใช่ไหมฟอร์ด

Ford : ไม่ได้โกหก พี่ชานมพากูไปเจอผู้จัดการที่ชื่อ ภูมิ ไกรลาศ



ต้นกล้าทำหน้าปั้นยากอยู่หน้าจอมือถือ ภูมิ ไกลลาศ นี่ทำไมจะไม่รู้จัก ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้จัดการมือทองที่ปั้นดารานายแบบให้โด่งดังสุดขั้วมาหลายต่อหลายคน ยิ่งกับคนล่าสุด นายตะวัน โยธาบดี นี่ยิ่งการันตีในฝีมือ

“ไหนว่าจะนัด นายคนที่ชื่อว่าฟอร์ดออกมาได้ไง ต้นกล้า”

ต้นกล้าเงยหน้าขึ้น รีบปั้นหน้ายิ้มประจบประแจงเมษาทันที

“ก็หมอนั่นมันดันไม่ว่าง” ต้นกล้าทำเสียงอ่อยๆ เมษายกมือขึ้นกอดอกแล้วเอนหลังพิงโซฟา

คนที่เขาแอบหลงรักคนนี้นอกจากจะมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเอามากๆ แล้ว ยังมีหน้ามีตามีฐานะ เมษา เป็นลูกชายคนเดียวของ ธันวา ชัยมงคล ทายาทผู้ที่จะขึ้นมากุมอำนาจบริษัทชัยมงคลคนต่อไป ดังนั้นไม่ว่าจะเดินเหินหรือทำอะไรก็ตาม เมษาก็เต็มไปด้วยสง่าราศรีของคนมีอันจะกิน

ต้นกล้ารักทุกอย่างที่คนคนนี้เป็น ถึงแม้ว่าปีสองปีมานี้จะมีใจเอนเอียงไปหาฟอร์ดบ้างก็ตาม ก็ฟอร์ดมันใจดีกับเขามากนี่ แล้วที่โรงเรียนเขาก็ไม่มีใครนอกจากมัน

ทว่าถึงแม้ฟอร์ดจะหน้าตาดีกว่าเมษา แต่นิสัยของสัตว์ประเภทกินพืชนี่ไม่ใช่แบบที่ชอบซักนิด ความที่ใจดีและซื่อบริสุทธ์มากเกินไปมันทำให้น่าเบื่อ แถมทำตัวเป็นคนดีเสียเหลือเกิน คอยห้ามคอยสั่งสอนด้วยคำพูดที่เหมือนเขาเป็นเด็กๆ ทำให้อดไม่ได้ที่จะเสียดสีรังแกให้หายคับข้องใจ

คนที่ไม่เอาไหนอย่างฟอร์ดนะหรือจะเป็นนายแบบ แป๊บๆ ก็เลิกทำงานนี้แล้วมั้ง ไม่เห็นมีอะไรต้องห่วงเลย ยังไงหมอนั่นก็ไม่มีทางพ้นจากมือเขาไปได้หรอก คิดได้อย่างนั้นต้นกล้าก็ปัดเรื่องของฟอร์ดทิ้งแล้วฉีกยิ้มประจบเอาใจเมษาที่อยู่ตรงหน้าแทน



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



น้องฟอร์ดนางเป็นคนซื่อๆ อาจมีหลายส่วนขัดใจนักอ่านหน่อยนะคะ5555



นางจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ นางยังแค่อายุ17 เท่านั้นเอง



แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[Kei]

มาต่อเร็วๆนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รำคาญต้นกล้ามากๆ 
อยากให้เจอกรรมสนองบ้าง   
ที่ผ่านมามีแต่ทำไม่ดีกับคนอื่นตลอด   
       
 

[แมวดำ]

เกลียดอิต้นกล้า

[lucifer miumiu]

บทที่13

เป้าหมายของแต่ละคน

ต้นกล้ายังคงสงสัยว่าฟอร์ดพูดจริงไหม ดังนั้นสิ่งแรกที่ทำเมื่อพบกับชานมฯ ในเกมคือถามเรื่องโมเดลลิ่งที่ฟอร์ดเคยโม้เอาไว้

Sapling : พี่ชานมฯ ๆ ฟอร์ดเล่าให้ผมฟังว่าพี่พาฟอร์ดไปแนะนำกับโมเดลลิ่ง จริงหรือเปล่าครับ

ต้นกล้าถามขณะที่ทุกคนกำลังเก็บเลเวลกัน คราวนี้พวกเขามาล่าของให้กับ Sapling ตามที่อีกฝ่ายรบเร้าขอเอาไว้

สำหรับmaddog01และsilverfox13 ทั้งคู่ต่างรู้เรื่องของชานมดี ชานมฯ เปิดเผยตัวให้พวกเขาทราบนานแล้ว

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ใช่มีอะไรหรือไงไอ้น้อง

Sapling : พี่พาผมไปพบโมเดลลิ่งด้วยสิ ผมก็อยากเข้าวงการเหมือนกัน



ฟอร์ดอับอาย และไม่คิดว่าจะมีอะไรอย่างอื่นให้อับอายได้มากเท่ากับตอนนี้ ต้นกล้ามันกล้าเสียมารยาทตื้อขอให้คนอื่นทำตามความเอาแต่ใจอีกแล้ว ทำกับเขายังพอว่า แต่นี่มันกับพี่ชานมฯ เขาไม่อยากให้หมอนั่นไปวุ่นวายกับพี่ชานมฯ ดังนั้นจึงรีบพิมพ์ข้อความลับไปหาต้นกล้า

สาวงามสุดยอด : มึงจะทำอะไรอีกต้นกล้า

สาวงามสุดยอด : จู่ๆ ไปขอพี่เขาแบบนั้น

สาวงามสุดยอด : มึงสนใจวงการนี้ด้วยหรือไง

สาวงามสุดยอด : เมื่อวานมึงยังด่ากูอยู่เลยนี่ ว่าคนโง่ๆ อย่างกูเข้าวงการนี้ไปก็เสียผู้เสียคน

สาวงามสุดยอด : มึงบอกเองว่าวงการนี้มีแต่เรื่องสกปรกๆ คนดีๆ ไม่เข้าไปเกลือกกลั้วกันไง

Sapling : ก็เพราะกูไม่เหมือนมึงไงฟอร์ด

ฟอร์ดโมโหคนเดียวอยู่หน้าจอ แต่อารมณ์ก็เย็นลงทันที เมื่อได้อ่านคำถามของพี่ชานมฯ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นายสูงเท่าไหร่วะ

ต้นกล้านิ่งงันไป เขาไม่กล้าตอบ เพราะรู้ดีว่าอุปสรรคของตัวเองคืออะไร ทว่าฟอร์ดไม่รีรอที่จะตอบคำถามนั้นแทน

สาวงามสุดยอด : เพื่อนผมมันสูงแค่170 เองพี่

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : งั้นก็ไม่ได้หรอก เตี้ยเกิ๊น

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ นายน่ะไม่ได้หรอก Sapling นายมันไม่มีความพยายาม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เห็นได้จากความรักสบาย ขอของคนอื่นไปเรื่อยก่อนที่จะลองหาด้วยตัวเอง

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : คนในวงการบันเทิง ค่อนข้างเคร่งวินัย แถมเข้ามาแล้วต้องพยายาม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : นายมันขาดไปทุกอย่างเลยนะ

“ไอ้เหี้ย” ต้นกล้าสบถหน้าจอpc โดยมีอิงภพหัวเราะชอบใจ

“มันด่ามึงแรงวะ ต้นกล้า จะว่าไปมึงเองก็จัดอยู่ในประเภทที่เขาว่าจริงๆ นะ”

“ใครใช้ให้มึงผสมโรงด่ากูหะอิงภพ” ต้นกล้าตะคอก

ถ้าไม่ติดว่าอิงภพมันรวยและมีอิทธิพล เขาคงไม่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตายืนข้างเมษาอย่างนี้แน่ อีกอย่างหนึ่งอิงภพมันมีคนที่ชอบอยู่แล้วมันชอบพี่ชายของไอ้ฟอร์ด เขาก็เลยละเว้นมันเอาไว้แบบนี้

อิงภพยักไหล่ ในขณะที่เมษาจับตาดูสถานการณ์อย่างเงียบๆ

แม่มเอ๊ยมึงกล้าดียังไงถึงมาด่ากูต่อหน้าคนเยอะแยะวะ ต้นกล้าโกรธจนกำเม้าท์เอาไว้แน่น แต่เพราะยังอยากสอดแนมและไถของอีกเยอะจึงทำตัวสงบเสงี่ยม

Sapling : ขอบคุณที่สั่งสอนครับพี่ชานม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องสอนมาก

“เหี้ยอะไรวะ มึงไม่ต้องมาสอนกูหรอก”

ต้นกล้าตะคอกออกมาเสียงดัง ยิ่งทำให้อิงภพหัวเราะหนักมากขึ้นไปอีก

“ใจเย็นๆ” เมษาตบบ่าของต้นกล้าเบาๆ “อย่าให้เสียเรื่องสิ”

เมษายังต้องการรู้เรื่องของmaddog01 โดยเฉพาะเรื่องแฟนสาวของmaddog01ที่ชื่อว่าโกรธเกรี้ยว เขายังต้องการให้ต้นกล้าสอดแนมเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับสาวคนนั้นมากกว่านี้

จากนั้นการหาของก็กินระยะเวลายาวนานไปจนถึงเวลาเที่ยงคืนของวัน สุดยอดสาวงามกับโกรธเกรี้ยวต่างก็พากันล็อคเอ้าท์ทำให้ต้นกล้าต้องทำตามไปด้วย

“รู้อะไรเกี่ยวกับแอคเค้าท์ที่ชื่อว่าโกรธเกรี้ยวบ้าง ต้นกล้า”

เมษาถามทันทีที่ต้นกล้าล็อคเอ้าท์ออก คนถูกถามส่ายหน้าไปมาแล้วถอนหายใจ

“ไม่รู้เลยเมษา เราพยายามถามเอาจากคนนั้นคนนี้ แต่ไม่มีใครตอบอะไรมากไปกว่ายัยนั่นเป็นพี่สาวของฟอร์ด”

เมษาขมวดคิ้วเข้าหากัน “หรือว่าเป็นภาริชคนนั้น” เมษารู้จักฟอร์ดดีจากคำบอกเล่าของอิงภพและยิ่งเหมือนเป็นตัวตุ่นในสวนหลังบ้านของภาริชเพราะอิงภพอีกนั่นแหละที่นำมาเล่าให้ฟังไม่รู้จักเบื่อ

“ไม่ใช่เด็ดขาด พี่ภาริชมีแอคเค้าท์ประจำของตัวเองอยู่แล้วชื่อ Ghiblicat นายเองก็รู้นี่ เป็นแอคเค้าท์ที่โด่งดังจะตาย” อิงภพค้านทันที ก็ถ้าเกิดพี่ภาริชเปลี่ยนแอคเค้าท์ก็ต้องแพลมบอกเขาบ้างแหละ พวกเราสนิทกันถึงขนาดนั้น

“งั้นอาจจะเป็นเพื่อนคนอื่น” เมษาสันนิษฐาน

ข้อสันนิษฐานอันนี้ทำเอาต้นกล้าไม่พอใจ เขาอยู่ข้างๆ ฟอร์ดมันมาตั้งนาน ไม่เห็นมีท่าทีจะสนใจผู้หญิงที่ไหน มันมัวแต่คอยดูแลเขา แถมยังอุตส่าห์ลงทุนเขี่ยคนออกไปตั้งมากมาย ยังมีอีหน้าไหนหลุดรอดมาได้อีกหรือนี่

“ต้นกล้า นายลองไปถามฟอร์ดดูซิว่าผู้หญิงที่ชื่อโกรธเกรี้ยวคนนั้นเป็นใคร”

ต้นกล้าเกือบๆ จะไม่ได้ฟังที่เมษาสั่ง เพราะมัวแต่กัดเล็บและคิดว่าฟอร์ดทำเรื่องลับๆ ล่อๆ ทรยศตัวเองอย่างร้ายกาจ

ต้องถามกันต่อหน้า เพราะถ้าถามไปทางแอพคงบ่ายเบี่ยงและไม่ยอมตอบง่ายๆ อีกอย่างฟอร์ดไม่ชอบโกหก แค่ยืนจ้องตากันเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายโป้ปดหรือเปล่า

ถึงจะเป็นของที่ไม่ชอบ แต่เมื่อมันอยู่ในมือแล้ว คนอย่างต้นกล้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งเอาไปง่ายๆ หรอกนะ



หลังจากล็อคเอ้าท์ออกมาแล้วสิ่งแรกที่ภาริชทำคือถามเรื่องการเรียนของฟอร์ด

“อาทิตย์หน้ามีสอบสินะ”

“ใช่แล้วท่านพี่ ผมมีสอบปลายภาค เสร็จแล้วอาจจะไปกินเลี้ยงจบการศึกษากับเพื่อนในห้อง”

“เอาอย่างนี้ไหม พี่จองโรงแรมห้าดาวให้ พวกนายไปฉลองกันที่นั่น เอาเป็นบุฟเฟ่นะ”

“เอ๊ะ ท่านพี่จะเป็นป๋าให้พวกผมหรา” ฟอร์ดฉีกยิ้มกว้างคิดว่าเพื่อนๆ คงดีใจกันแน่ๆ และก็คงคาดไม่ถึงว่าคนอย่างเขาจะใจป้ำขนาดนี้

“เอาเร็วสิ ไปเสนอตัวกับแม่งานซะ เดี๋ยวไม่ทันการนะ”

“ขอบคุณคร๊าบท่านพี่”

ถ้ามีหางฟอร์ดคงกระดิกไปแล้ว เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปหาน้ำริน หัวหน้าห้องและแม่งานของรุ่นเขา

Ford : ว่างไหมน้ำริน

น้ำใสไหลริน : ว่ามาเลยฟอร์ด

น้ำใสไหลริน : ว่าแต่ตกใจนะนี่ ที่นายทักมาก่อน

Ford : 555+ ปกติเราดูอึมครึมสินะ

น้ำใสไหลริน : มีเมฆที่ชื่อว่าต้นกล้าคอยปกคลุมตลอดเวลาไง

ฟอร์ดยิ้มเจื่อนๆ พอเงยหน้าไปดูรอบๆ ก็พบว่าพี่ภาริชนั่งดูหน้าจอของเขาอยู่ข้างๆ ท่านพี่คลี่ยิ้มประดุจนางฟ้า วางแผนอะไรหรือเปล่านะ ระแวงนิดหน่อยแต่ก็ลืมๆ มันไปเพราะได้สนทนาอย่างออกรสกับน้ำริน

Ford : พี่ชายเราบอกว่าจะออกทุนให้เราไปจัดเลี้ยงที่โรงแรมน่ะ คือมันจะช้าเกินไปไหมถ้าเราเสนอตัว

น้ำใสไหลริน : อุ๊ยตาย ถ้าคุณพี่ชายออกทุนมันจะต้องหรูหราอลังการมากแน่ๆ

น้ำใสไหลริน : ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม

Ford : จริง

น้ำใสไหลริน : เยี่ยมเลย ฉันต้องรีบเอาไปประสานงานกับอาร์ทก่อน จริงสิ

น้ำรินส่งลิงค์บางอย่างมาให้

น้ำใสไหลริน : นี่เป็นข้อมูลของคณะแบบเดียวกันในมหาลัยอื่นที่นายน่าจะเดินทางไปเรียนได้สะดวก

น้ำใสไหลริน : ฉันกับอาร์ทเป็นห่วงนายมาก ยังไงเราก็เรียนร่วมกันมาตั้ง 3 ปี

น้ำใสไหลริน : อยากให้เพื่อนๆ ทุกคนประสบความสำเร็จนะ

น้ำใสไหลริน : อ้อ...อย่าหาว่าฉันใจดำนะ กับเพื่อนคู่หูของนาย เป็นคนเดียวที่ฉันไม่ค่อยอยากเข้าไปแตะ นายคงเข้าใจนะฟอร์ด

ฟอร์ดเข้าใจดี เพราะท่าทีของต้นกล้าที่มีต่อเพื่อนคนอื่นๆ ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ แถมผลจากการกระทำในอดีตยังตามมาหลอกหลอนหมอนั่น เพราะแบบนี้ไงเขาถึงปล่อยมือไม่ได้ซักที

น้ำใสไหลริน : เริ่มต้นใหม่นะฟอร์ด ไปที่ใหม่ๆ เจอแต่คนดีๆ สู้ๆ นะ

จังหวะเดียวกันพี่ชานมฯ ก็ส่งข้อความมา ฟอร์ดรีบพิมพ์ขอบใจให้น้ำรินก่อนเปิดอ่านข้อความของพี่ชานมอย่างกระตือรือร้น

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ตกลงว่าพี่นายเซ็นสัญญาแล้วหรือยัง พรุ่งนี้จะมาที่สตูดิโอไหม

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ฉันหมายถึงสัญญาน่ะเซ็นหรือยัง พี่ภูมิรออยู่นะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : พรุ่งนี้11 โมงเช้า มาที่xxxxxxxxxxนะ ฉันจะรอ

“พี่เซ็นให้นายแล้วนะฟอร์ด” ภาริชฉีกยิ้มกว้าง “แต่พี่ไม่ไปด้วยนะ จะให้ให้ทนายไปจัดการแทนพี่ พรุ่งนี้พี่ตั้งใจจะเอาลูกแมวไปให้เจ้าฮิคกี้น้อยเหมือนกัน”

“เอางั้นเลยนะท่านพี่” ฟอร์ดเห็นว่ายิ่งนานพี่ชายยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

“ก็ต้องอย่างนั้นสิ”

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เฮ้ยตอบด้วยสิวะ อย่าเงียบเด้

ฟอร์ดรีบพิมพ์ตอบกลับไปแทบไม่ทัน

Ford : ครับพี่ตะวัน

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ดีมาก

ฟอร์ดไม่รู้หรอกว่า พี่ตะวันคนดีกำลังยิ้มพออกพอใจน่าดู แล้วเขาก็ไม่รู้อีกว่าพี่ตะวันคนนั้นเป็นเกย์ด้วย แล้วก็พี่คนนั้นรู้สึกถูกชะตาแถมยังแอบล็อคเป้าฟอร์ดเอาไว้นิดหน่อย

ช่วยไม่ได้นี่ก็เด็กมันน่ารักโดนใจ ไม่ได้หมายถึงจะทิ้งเจ้าmaddogน้อยผู้น่ารักนะ นั่นนะมันmy Favorite ของเขา แต่ไม่ได้รู้สึกกิ๊วก๊าวกับใครในทีแรกที่สบตาแบบนี้นานมาก

ปกติเขาชอบแบบหนุ่มน้อยน่ารักมากกว่า แม้ฟอร์ดจะตัวโตไปหน่อย ก็ยังให้ความรู้สึกแบบหนุ่มน้อยน่ารักอยู่ดี เหมือนกับกระต่ายตัวเล็กๆ อย่างไรอย่างนั้น พอยิ่งได้สัมผัสนิสัยใจคอเขายิ่งอยากทำตัวเป็นป๋าดันคอยดูแลทนุถนอมกล่อมเกลี้ยงให้กลายเป็นสุดยอดเพชรขึ้นมา อะไรที่มันถูกใจถ้าปล่อยให้หลุดมือก็ไม่ใช่คนอย่างตะวันแล้ว

“นายเสร็จฉันแน่เจ้าหนู”

ตะวันคลี่ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่งดงามจนพวกสต๊าฟมองกันตาค้างไปเลย



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



                 555พี่ตะวันจะรุก แต่ไม่รุใครจะรุกใคร5555

                พี่ภาริชกะmaddogน้อยมีบทอยู่เรื่อยๆ นะคะ จะกลับมาที่คู่หลักแน่นอนค่า

               ช่วงนี้เป็นเนื้อเรื่องของฟอร์ดกับต้นกล้าพี่ชานมอย่าเบื่อไปก่อนนะคะ

                แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างน้า

[Kei]

 :katai3:ใครรุกก้อด้าย

[lucifer miumiu]

บทที่14

               รอยยิ้มแปลกๆ

ฟอร์ดนัดกับพี่ตะวันและพี่ภูมิที่หน้าร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่ง เมื่อเจอหน้ากันพี่ตะวันก็ส่งยิ้มมาให้พร้อมทั้งกวักมือเรียกให้ตามเข้าไปด้านใน

หลังจากหาที่นั่งได้ฟอร์ดก็แนะนำทนายประจำครอบครัวให้ทั้งคู่รู้จัก “นี่คือลุง เสงี่ยม ครับ เป็นทนายที่พี่ของผมให้มาจัดการเรื่องสัญญาแทน”

“ผม ภูมิ ไกลลาศ” ผู้จัดการมือทองรีบแนะนำตัว

ในเวลาที่พวกผู้ใหญ่สองคนเริ่มคุยธุระกัน ฟอร์ดก็พึ่งรู้ตัวว่าพี่ตะวันกำลังจ้องมองเขาอยู่แถมยิ้มอีกด้วย

“หน้าตานายนี่มันเป็นแบบที่ฉันชอบเลยนะ”

“ครับ” ฟอร์ดงงนิดหน่อยที่จู่ๆ พี่ตะวันก็ชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้ ก็บ่อยอยู่ที่ถูกชมว่าหน้าตาดี แต่ไม่เคยเจอใครชมตรงๆ อย่างนี้มาก่อน

“นิสัยที่เหมือนพวกสัตว์เล็กๆ นั่นก็ด้วยน้า...”

ตะวันหัวเราะหึหึในคอ ฟอร์ดต้องเบือนหน้าหนีหลบสายตาอันร้อนแรงซึ่งจ้องมองมา

อ่า...คิดไปเองหรือเปล่านะว่าเราถูกรุกจีบอยู่ ม...ไม่มั้ง ไม่มีใครรุกจีบใครตั้งแต่แรกเจอหรอก ไม่ใช่ท่านพี่ซักหน่อย

“เฮ้...ไปซื้อของกินมาซิ หิวจะแย่ นายไม่หิวหรือไง” ตะวันสั่ง เขาเอนหลังไปยังพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางเกียจคร้าน

“รอหน่อยนะครับ”

ตะวันผิวปาก ไม่คิดว่าฟอร์ดจะเป็นคนใช้ง่ายขนาดนี้ ตามปกติเด็กวัยนี้ต้องมีต่อต้านบ่นอุบอิบกันบ้าง แต่เจ้านี่ว่าง่ายเหมือนลูกหมาสั่งให้ทำก็ทำไม่บ่นซักนิด แถมยังรู้งานบริการ เข้าอกเข้าใจคิดถึงว่าใครต้องการอะไร นำอาหารมาเสิร์ฟได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“นายเป็นพวกชอบดูแลคนอื่นสินะ เหมือนพวกหมาอะไรแบบนี้” ตะวันถามขณะเอาเฟรนช์ฟรายส์เข้าปาก

“โดนด่าว่าจิกจนเหมือนไก่มากกว่านะครับ” ฟอร์ดคลี่กระดาษห่อเบอร์เกอร์ “ถูกด่าว่ายุ่งวุ่นวายมากเกินไป จนรู้ได้เลยว่าถูกเกลียดแล้ว”

“หมายถึงไอ้เจ้า Saplingใช่ไหมนั่นน่ะที่พูดเนี่ย”

ฟอร์ดยิ้มเจื่อนๆ ไม่คิดว่าพี่ตะวันจะเดาถูก ในขณะที่ตะวันพอเห็นรอยยิ้มคนอายุน้อยกว่าเขาก็คิดว่าตัวเองเดาได้ไม่พลาด

“นายมันยอมคนอื่นมากเกินไปไง”

จากนั้นดูเหมือนว่าการเจรจาของพวกผู้ใหญ่จะไปได้ดีและฟอร์ดกำลังกินอาหารใกล้หมด ในขณะที่ตะวันทานเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเดินไปยังจุดสั่งอาหารด้วยตัวเอง

พี่ตะวันหายไปประมาณ 5 นาที ก็กลับมาพร้อมของหวานหน้าตาน่ากิน

“อ๊ะบิงซู” ฟอร์ดดูท่าทางดีใจ แถมจู่ๆ ก็คลี่ยิ้มน่ารักๆ ออกมา ทำเอาตะวันและภูมิตาพร่า เป็นรอยยิ้มอันเจิดจ้าสดใสเสียเหลือเกิน

“นายชอบบิงซูหรือไง” พอตั้งสติได้ ตะวันก็ถามสิ่งที่สงสัย

“ผมชอบของหวาน แต่นานๆ ทีจะได้กิน”

“ทำไมล่ะ”

ฟอร์ดเกาแก้มแล้วยิ้มเจื่อนๆ “ถูกล้อเลียนมานะครับว่าเป็นผู้ชายเสียเปล่าดันชอบของหวาน”

“ฉันว่าเจ้าSaplingนี่มีปัญหานะ”

“พี่ไม่ใช่คนแรกที่พูดอย่างนี้” ฟอร์ดลงมือตักกินบิงซู จากนั้นก็ยิ้มแก้มปริอยู่คนเดียว

ท่าทางดีอกดีใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เวลาทานมันช่างน่ารัก โดนใจจนตะวันจ้องตาไม่กระพริบ แม่มน่ารักทะลุลิมิตเลยพับพ่าสิ ก็คิดอยู่นะว่าmaddog01ตัวจริงก็น่ารักแบบนี้เหมือนกัน แต่พอมาเจอดาเมจอันรุนแรงของฟอร์ดทำเอาเขาเคลิ้มไปจนได้

ตะวันนั่งเท้าค้างมองดูฟอร์ดกินทั้งส่งยิ้มเยิ้มๆ ไปให้ คนถูกมองเริ่มจะรู้สึกถึงสายตาร้อนแรง มองแบบนี้ให้เกิดความรู้สึกเขิน ฟอร์ดไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย เขาละเลียดกินบิงซูทั้งที่ใบหน้าเห่อร้อนจนเป็นสีแดงเรื่อ

ใครจะไปคาดคิดละว่าจู่ๆ พี่ตะวันจะยื่นมือมาเช็ดขอบปากให้ ฟอร์ดยิ้มค้างมองดูอากัปกิริยาของอีกฝ่าย เขากำลังตกใจ ไม่คิดว่าคนคนนี้จะกล้าเอาเศษบิงซูที่เปื้อนปากเขาไปเล็มกินต่อด้วยท่าทางอันแสนเย้ายวน ดวงตาคู่สวยประกายวิบวับแฝงไว้ด้วยความขี้เล่นจนฟอร์ดใจเต้นโครมคราม

“กินเลอะเทอะจังนะ” ตะวันหัวเราะหึหึ ไม่ได้สนใจเลยว่าคนอื่นจะมองยังไง

ฟอร์ดเองก็ไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น ความสนใจของเขาถูกดึงไปที่ตะวันจนหมด เขาเขินอายจนต้องก้มหน้าก้มตากิน ใบหน้ายังร้อนผ่าวไม่เลิก พอแอบเหลือบมองดูอีกฝ่าย ก็พบว่าพี่ตะวันจ้องมองมาทั้งยังยิ้มเยิ้มแบบแปลกๆ ไม่เลิก

“ท่ากินน่ารักจังน้า...”

นอกจากท่านพี่ยังมีคนแปลกๆ แบบเดียวกันอยู่ในโลกนี้เหลืออยู่ด้วยสินะ โลกเรานี่ช่างกลมแท้ อุตส่าห์เดินมาชนคนประเภทเดียวกันแบบนี้เสียได้

ฟอร์ดแทบจะไม่มีสมาธิกินเลย นั่นก็เพราะเขินอายไปหมด แถมเจ้าหัวใจยังเต้นแรง เพราะใบหน้าและรอยยิ้มที่เหมือนกับหลงใหลเขาเสียเต็มประดา แบบนี้เขาเข้าใจถูกไหมว่าพี่ตะวันกำลังรุกจีบอยู่

รินรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าพี่ภาริชจะมาทานข้าวที่บ้าน เขาตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อวาน พอเป็นเรื่องของคนคนนี้จิตใจของรินมักไม่ค่อยสงบลงง่ายๆ ความเป็นจริงข้อนี้มิวซังเองก็รู้ดี

“ริน...แค่คำขอบคุณต่อหน้า ไม่จำเป็นต้องปั้นแต่งขนาดนั้นหรอก นายเสียเวลากับการร่างคำขอบคุณมาทั้งคืนแล้วนะ เอาอย่างนี้ บอกคุณภาริชไปแค่ว่า ผมชอบเครื่องเกมvrมากขอบคุณพี่ภาริชนะครับ แค่นี้เอง”

“ร...หรือ มิวซัง แค่นั้นก็ได้หรือ ไม่คิดว่ามันดูไม่จริงใจไปหน่อยหรือ ฉันรู้สึกว่ามันยังแสดงความดีใจของฉันไม่เพียงพอ”

“บ้า คำขอบคุณน่ะ แค่พูดออกไปใครๆ ก็ดีใจทั้งนั้น ปั้นแต่งมากไป มันดูเสแสร้งประจบประแจงนะ เอาเป็นแค่ยิ้มสวยๆ แล้วกล่าวขอบคุณสั้นๆ เท่านั้นก็พอ”

“แต่อยากให้พี่ภาริชดีใจนี่หน่า”

มิวซังสังเกตเห็นความจริงจังที่เจ้ารินมีต่อคุณภาริชมานานพอสมควรแล้ว ตลอด 4 ปี ที่รินติดต่อกับเขาคนนั้นผ่านทางจดหมาย หรือแม้แต่การแอบมองดูยามที่เขามาเยี่ยมที่บ้านด้วยสายตาเป็นประกาย คิดดูดีๆ แล้วมันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก...ความรัก

แต่ว่าเธอไม่อยากให้เจ้ารินรู้ตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่สิเจ้าตัวคงเข้าใจความรู้สึกนี่แล้วก็เป็นได้ ตามจริงเธออยากให้นรินทร์ ได้มีคนรักเป็นสาวน้อยน่ารัก ไม่ใช่หนุ่มหล่อร่างโตแบบนี้ สำหรับเธอโกรธเกรี้ยวก็เป็นตัวเลือกที่ดี

โกรธเกรี้ยวคนนั้นทั้งนิสัยความคิดความอ่านเรียกได้ว่าไม่มีที่ติ แถมยังเข้าใจความเป็นmaddog01ได้ดีเยี่ยม ทั้งไม่รังเกียจตัวตนแท้จริงซึ่งเป็นฮิคิโคโมริของทางนี้เลย

มิวซังประทับใจทั้งคุณภาริชและโกรธเกรี้ยวแต่ถ้าเป็นไปได้เด็กผู้หญิงย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้ว แต่ถ้าหากเจ้ารินเลือกคุณภาริช เธอก็พร้อมจะเอาใจช่วยอย่างเต็มที่ ขอแค่เป็นคนที่เจ้ารินพอใจเท่านั้นพอ

“ริน คุณภาริชมาแล้วนะ รินกับมิวไปต้อนรับคุณภาริชที พี่ยังต้องจัดการกับอาหารในครัวอีกนิดหน่อย”

เพราะอย่างนี้รินถึงได้เลิกหมกหมุ่นกับการร่างคำขอบคุณเสียที



สิ่งแรกที่ภาริชเห็นคือเสี้ยวหน้าอันน่ารักของเจ้ารินที่หลบหลังกรอบประตู เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วกวักมือเรียกให้เข้ามาหา

“มาเถอะ ริน” มิวซังเดินนำหน้าเข้าไปในห้องรับแขก เธอไหว้คุณภาริช อีกฝ่ายรับไหว้ด้วยท่าทางสง่างาม ขนาดที่ว่าคนรสนิยมสูงอย่างมิวซังยังต้องยอมรับว่าคนคนนี้ช่างงดงามดูดีเกินมาตรฐานทุกท่วงท่าจริงๆ

“อ...เอ่อ...”

เจ้ารินยืนตัวแข็งเบื้องหน้าภาริช ท่าทางเก้อเขินดูไม่เป็นธรรมชาติแบบนั้น มันน่ารักดีเหมือนกัน แต่ก็น่าสงสารถ้าจะปล่อยทิ้งให้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“ชอบเครื่องvrที่พี่ให้ไปไหม”

“ชอบครับ....ผมชอบมาก...ขอบคุณพี่ภาริชมากเลยครับ”

<พูดออกไปแล้ว> นรินทร์เหมือนยกภูเขาออกจากอก แถมพี่ภาริชก็ยิ้มจนตาหยีด้วย คงดีใจกับคำขอบคุณของเขา

“พี่เอาแชมพู ที่เคยบอกว่าจะเอามาให้คราวก่อนมาแล้วนะ”

ภาริชหยิบเอาขวดหนึ่งมาจากถุงยื่นให้เจ้าริน

“เอ๋...พี่ภาริชซื้อผิดแล้วครับ นี่มันแชมพูแมวนะ”

<พี่ภาริชเองก็มีมุมเอ๋อๆ กับเขาด้วยเหมือนกัน คนที่มีภาพลักษณ์เป็นเจ้าชายก็พลาดได้แฮะ>

เจ้ารินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะมีโอกาสได้เห็นจุดอ่อนของคนที่ดูสมบูรณ์พร้อม ท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องแบบนั้นน่าหมั่นเขี้ยวในสายตาภาริชเหลือเกิน

“ได้ใจอะไรกันครับ” ไม่พูดเปล่ายังหยิกแก้มของนรินทร์เบาๆ ทำเอาคนถูกกระทำยิ้มค้าง “หัวเราะเยาะพี่หรือ เป็นเด็กนิสัยไม่ดีเลยนะ”

“ข...ขอโทษครับ” นรินทร์ลนลาน ภาริชละมือจากแก้มนิ่มแล้ว กำลังสนุกสนานกับความรู้สึกผิดของเจ้าฮิคกี้น้อย แต่ก็นั่นแหละตัวแสบไม่ได้คิดว่าตัวเองทำไม่ดีอะไรเท่าไหร่นัก

นรินทร์ถูแก้มที่ถูกหยิกเบาๆ เขาแอบช้อนตาดูว่าพี่ภาริชโกรธจริงไหม พอเห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มกว้างก็รู้ทันทีว่าไม่ได้ถือสา แต่ก็สมควรขอโทษอีกฝ่ายอยู่ดี ที่มันตลกคือดันกลายเป็นการกระทำที่ซ้ำซากไม่เลิก

“ขอโทษนะครับพี่ภาริช ขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจกวนโมโหเลยนะ”

“พี่รู้ครับ แต่ก็ต้องลงโทษอยู่ดี สิ่งที่พี่จะให้ มันจะทำให้เราลำบากไปทั้งชีวิตเลยแหละ”

“เอ๋...” นรินทร์หน้าเสีย <พี่ภาริชโกรธเราขนาดนั้นเลยหรือนี่> เขาอดกัดริมฝีปากไม่ได้ พี่ภาริชกลายเป็นเกลียดเขาเหมือนคนอื่นๆ ไปแล้ว เพราะความไร้มารยาทของเขาหรือเปล่านะ <เศร้าจังเลย>

ไม่รู้คิดไปเองไหมว่าเหมือนหัวใจกำลังแตกร้าว นรินทร์นั่นเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมาได้ซักระยะแล้ว เพียงแต่พยายามไม่คิดถึงมัน 3 ปีมาแล้วนะที่ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องนี้โดยไม่ได้บอกใคร

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เงยหน้าขึ้นมารับโทษเสียดีๆ”

นรินทร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่นช่างน่ารักเหลือเกิน การแกล้งให้ทำสีหน้าแบบนี้ไม่ใช่เป้าหมายของเขาหรอก แต่ก็คิดว่าหยาดน้ำตาของเจ้ารินต้องสวยงามมากแน่ๆ ทั้งอยากเห็นและไม่อยาก

<เรานี่มันช่างขัดแย้งในตัวเองจริงๆ >

“ไม่ชอบลูกแมวพันธุ์แร็กดอลล์หรือเจ้าริน”

พอเงยหน้ามาก็พบลูกแมวที่ยื่นมาหา นรินทร์จังงัง แต่เจ้าลูกแมวร้องเหมียวๆ แถมแววตาน่ารักน่าชังมากเสียจน อดยิ้มไม่ได้

“รับไปจากมือพี่สิครับ”

นรินทร์รับลูกแมวมาอุ้ม เจ้าตัวเล็กช่างขี้อ้อนแถมยังทำตัวปวกเปียกในอุ้งมือ

“น่าร๊ากกกกก”

“ชอบไหมครับ”

“ชอบมาก ขอบคุณครับพี่ภาริช”

“นี่เป็นการลงโทษอันใหญ่หลวงเลยนะ รินต้องหาข้าวเก็บกระบะทราย อาบน้ำ พามันไปหาหมอตอนที่มันป่วย รินต้องทำให้ได้นะครับ”

“เอ่อ...” จริงๆ เขาทำได้ทุกอย่าง แต่ให้ออกจากบ้านพาไปหาหมอนี่มัน

ภาริชรู้ทันว่าเจ้ารินคิดอะไรเขายื่นหน้าไปคุยระดับเดียวกับสายตาของคนตัวเล็ก

“รินต้องเป็นคนพามันไปหาหมอนะครับ เพราะมันเป็นแมวของริน”

“เอ๊ะ...เอ่อ...อยาก...คืนแมวจัง”

“พี่ไม่รับคืนครับ มันเสียมารยาทไม่ใช่หรือ พี่อุตส่าห์ให้ของเรานะ ผู้ใหญ่ให้ของต้องรับไว้สิครับ”

“เอ๊ะ...”

“สัญญากับพี่นะว่าจะดูแลมันอย่างดี”

“เอ่อ...”

“ตั้งชื่อมันด้วยสิครับ”

เหมือนถูกพี่ภาริชกดดัน อยู่ๆ ให้มาตั้งชื่อแบบนี้ ทั้งที่ยังไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงได้ไหม ทำเอานรินทร์สับสนไปหมดเลย

“เอ่อ...อลิซาเบธ” นรินทร์ช้อนตาขึ้นมองดูสีหน้าภาริช เมื่อเห็นรอยยิ้มก็โล่งใจ คิดว่าตัวเองทำได้ดีแล้ว แต่ว่า...

“มันเป็นตัวผู้ครับริน พี่ว่าอลิซาเบธคงไม่ดีมั้ง แต่ถ้าเป็นแมวดุ้นก็เข้าเค้าอยู่นะ”

นรินทร์รู้สึกว่าพี่ภาริชวัยรุ่นเอามากๆ รู้จักคำว่าสาวดุ้นด้วยแน่ๆ เอาคำว่าดุ้นกับแมวมารวมกันเป็นแมวดุ้น หมายถึงเจ้าแมวตัวผู้ที่ดันมีชื่อเป็นตัวเมียสินะ ล้ำมากๆ

นรินทร์ใช้สายตาเป็นประกายมองดูภาริช คิดว่าคนคนนี้คงพูดภาษาเดียวกันกับเขาแน่ๆ โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของตัวเองกระตุ้นเร้าด้านมืดของอีกฝ่าย

ภาริชคลี่ยิ้มประดุจนางฟ้า เขาใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว สายตาเทิดทูนแบบนี้มันทำให้เขาแทบทนไม่ได้

“อย่ามองพี่แบบนั้นสิ พี่จะอดใจไม่ไหวเอานะ”

“เอ๋...” นรินทร์ไม่รู้ว่าภาริชหมายถึงอะไรกันแน่ แต่อีกฝ่ายยิ้มสวยดูใจดีเสียเหลือเกิน แถมอีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้วนะ เขาสงสัยว่าพี่ภาริชตั้งใจทำอะไรกันแน่

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมกระไอของมิวซังหยุดทุกสิ่งได้จริงๆ

“คุณภาริชรับน้ำอะไรดีคะ”

“พี่เอากาแฟดีกว่าครับ” ภาริชยิ้มๆ เดินกลับไปนั่งโซฟา

“รินไปช่วยยกขนมกับฉันที คุณภาริชจะได้รองท้องไปก่อน”

“อื้อ”

มิวซังเดินนำเจ้ารินไป จริงๆ เธอสังเกตทั้งคู่เงียบๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้ แล้ว คุณภาริชคนนี้ ไม่บังเอิญไปหน่อยหรือที่ซื้อลูกแมวพันธุ์แร็กดอลล์มาให้เจ้าริน แถมบรรยากาศสีชมพูระหว่างลูกพี่ลูกน้องของเธอกับคนคนนี้ มันช่าง

<อา...ก็ถ้ามันจะทำให้เจ้ารินออกไปสู่โลกภายนอกได้ล่ะก็> เธอจะยอมหลับตาข้างหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้คุณภาริชเล่นสนุกตามใจชอบหรอกนะ



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



                ไม่คิดว่าเรื่องใครรุกใครจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ 

                ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ ถึงแม้คนที่หวังจะไม่ใช่รุกก็ตาม55555

               ไม่สปอยน้า แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[แมวดำ]

รอออ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฟอร์ด กับตะวัน ตกลงกันไม่ได้ ว่าใครรุก ใครรับ
ก็ให้สลับกันก็ได้นะ 

ตะวัน รุกจีบฟอร์ดแล้ว   
ฮ่าๆๆๆๆ ต้นกล้า นางนกทั้งเมษาทั้งฟอร์ดแน่ 
นางจะเสียดายฟอร์ดมั้ยนะ   
ภาริช ก็เดินหน้าเข้าหาริน   

ภาริช  ริน   
       
 

[ma-prang]

เราเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ได้ไงเนี่ยยยยยยย ฮือ สนุกมากเลยค่า ชอบบบบ
พี่ตะวันก็ดี พี่ภาริชก็ดี จ้องน้องปานจะกินกันเลยนะ แหมมมมม
 

[PandP]

รอตอนต่อไปจ้าาา สนุกมากๆเลย
ขอให้ไม่มีดราม่าต้นกล้า เมษาเน้อออ

[Kei]

อร๊ายยยยยชอ๊อบชอบ

[lucifer miumiu]

บทที่16

คำตอบของฟอร์ด

“นายกลับยังไง” ตะวันถามฟอร์ด

“เอ่อคงกลับพร้อมลุงทนายมั้งครับ”

“แล้วถ้าฉันอาสาไปส่งล่ะ”

“เอ่อ...ก็ได้มั้งครับ”

“เอาตามนี้นะ” ตะวันลุกขึ้นยืนคว้ามือฟอร์ดมากุมแล้วฉุดให้เดินตาม ทั้งคู่เดินออกจากร้านอาหารทิ้งให้ผู้ใหญ่สองคนตกลงเรื่องสัญญาต่ออีกหน่อย

“ลุงเสงี่ยมผมไปก่อนนะครับ” ฟอร์ดไม่ลืมบอกลาทนายประจำครอบครัว อีกฝ่ายยิ้มและผงกหัว

“เราจะไปไหนครับพี่ตะวัน”

ถึงแม้จะตั้งคำถามเกี่ยวกับสถานที่ที่จะถูกพาไป แต่ความคิดความอ่านไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นเลย มันกลับจดจ่อกับมือของตัวเองที่ถูกพี่ตะวันกุมเอาไว้ แถมยังกล้าเอามือเขากับตัวเองยัดใส่กระเป๋าแจ็คเก็ตซุกไว้ด้วยกันอย่างสนิทสนม เพราะอย่างนั้นเลยทำให้ตอนนี้พวกเขาเดินไปตามทางแบบใกล้ชิดจนเกินงาม

น่าอายจัง หรือว่าคนคนนี้เป็นพวกชอบสกินชิฟ แต่กับคนที่พึ่งเจอหน้ากันมาทำแบบนี้ทำให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนะนอกจากจีบ

ตะวันพาฟอร์ดไปถึงรถส่วนตัว ฟอร์ดไม่คิดว่ารถของพี่ตะวันจะหรูหราขนาดนั้น รถคันที่ว่าเป็นรถรถสปอร์ตยี่ห้อsonyaที่ขายดีติดอันดับต้นๆ และฟอร์ดเองก็ชอบรถยี่ห้อนี้เพราะเหตุผลส่วนตัวหลายอย่าง

“พี่ชอบรถยี่ห้อนี้หรือครับพี่ตะวัน”

“อื้อ...ฉันชอบที่ ยี่ห้อนี้ผลิตนวัตกรรมใหม่ๆ ออกมาเสมอ แถมยังราคาไม่แพง ที่รออยู่ตอนนี้เลยคือรถบินได้ซึ่งขับเคลื่อนด้วยพลังงานไฮบริดที่จะเปิดตัวเร็วๆ นี้”

“ยอดไปเลยใช่ไหมล่ะครับ” ฟอร์ดยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

“นายดูแบบ...ดีใจอย่างกับเรื่องของตัวเอง” ตะวันเปิดประตูรถให้ฟอร์ดเข้าไปนั่ง

“เปล่าๆ ครับ แค่เป็นแฟนคลับของเจ้าของบริษัทนี้”

“นายหมายถึง คุราฮาชิ โคเฮย์ ประธานบริษัทหรอกหรือ”

จริงๆ แล้วไม่ใช่ ฟอร์ดหมายถึงเจ้าของที่แท้จริงต่างหาก แต่เขาทำแค่ยิ้มๆ ไม่ได้สาวความต่อ

“เฮ้...นายชอบผู้ชายที่มีภาพลักษณ์แบบผู้บริหารหรือไง” ตะวันเคลื่อนรถไปข้างหน้า ไม่ได้หันมามองฟอร์ดแต่ตั้งใจขับรถ ถึงแม้จะอยากหันไปพูดคุยจ้องตากับอีกฝ่ายก็ตาม

“แค่คิดว่าเท่ดีเท่านั้นเองครับ ผมเองก็เคยอยากเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ความฝันของผมคือได้เป็นหัวหน้าโปรเจคสร้างเกมซักเกม”

“งี้เอง” ตะวันยกโค้งมุมปาก “แล้วพวกนายแบบล่ะ ไม่ชอบบ้างหรือไง”

ฟอร์ดหันควับไปมองดูเพื่อค้นหาความจริงจากสีหน้ายิ้มแย้มของคนพูด คุณพี่พูดอะไรมาเนี่ย รุกผมหนักเกินไปแล้วนะ

ตะวันปลายมองมา เมื่อเห็นสีหน้าอึ้งๆ ของฟอร์ดก็ฉีกยิ้มกว้างยิ่งขึ้น “ว่าไงล่ะ คบกับคนในวงการเดียวกันตื่นเต้นออกนะ”

“คบกันเองจะไม่เป็นปัญหาหรือไงครับ” ฟอร์ดเสมองไปข้างทางลดเผื่อจะลดระดับความร้อนแรงภายในที่แคบๆ อย่างนี้ลง

“ตื่นเต้นดีจะตาย”

“ผมไม่ยอมคบกับใครแค่เพราะอยากตื่นเต้นนะครับ” ฟอร์ดตั้งใจบอกความคิดของเขาให้ตะวันฟังกรายๆ จู่ๆ อีกฝ่ายก็เทียบรถข้างทาง แล้วพูดคุยด้วยอย่างจริงจัง

“ฉันจริงจังนะ เราไม่ลองมาคบกันดูหน่อยหรือ”

“เดี๋ยวนะพี่ ไหงเป็นอย่างงั้นไปได้ล่ะครับ” พอหันกลับไปก็พบว่าตะวันขยับกายเข้ามาใกล้และกำลังทาบมือลงบนเบาะของเขาด้วย

รุกหนักเกินไปแล้วนะ เกิดมาไม่เคยเจอใครรุนแรงกับเขาอย่างนี้มาก่อน

“ว่าไง มาลองคบกับฉันดูไหม ลองศึกษากันดูไปก่อน ถ้าไม่ชอบถึงตอนนั้น ค่อยกลับไปเป็นเพื่อนก็ยังไม่สาย”

คนคนนี้ขนตายาวจัง เพราะว่าตะวันยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจึงเห็นองค์ประกอบทั้งหมดชัดเจน เขาชอบดวงตาหงส์กับขนตางามงอนของอีกฝ่ายจัง

“นี่...ฉันรอคำตอบอยู่นะ”

“ถ้าพี่ไม่รังเกียจผม จะเอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”

จากนั้นฟอร์ดก็แทบจำไม่ได้ว่ากลับถึงบ้านมาได้ยังไง ไม่สิพี่ตะวันมาส่งเขาที่หน้าบ้าน ทันทีที่กลับขึ้นมาบนห้องพออยู่ลำพังเขาก็ถอนหายใจ

นี่เราบ้าบิ่นไปหรือเปล่านะที่จู่ๆ ไปตอบตกลงคบกับพี่ตะวันแบบนั้น แต่ว่าเขาชอบดวงตาคู่นั้นจัง แถมคนคนนั้นก็ดูดีไปหมดถึงแม้จะเป็นเพศเดียวกันก็ตาม จริงๆ ก็ไม่ถึงกับถูกบังคับโดยไม่ได้ตั้งตัวหรอก แต่เพราะว่าสำหรับเขาพี่ตะวันน่ารักเกินห้ามใจ

ไม่รู้ทำไมสลัดความคิดนี้ไม่หลุดจากหัวเลย ว่าแต่ถ้าท่านพี่รู้คง...

ฟอร์ดขนลุกชันขึ้นมาทันที ถึงไม่บอกตอนนี้ พี่ชายก็ต้องรู้ที่หลัง หากให้ทราบด้วยตัวเองมีหวังถูกแกล้งวนไปแบบไม่จบง่ายๆ แน่ อาจจะต้องเล่าให้ท่านพี่ฟังสินะ

“ไม่อยากเลยแฮะเรา” ฟอร์ดเกาหัวแกรกๆ แต่ถ้าไม่เล่าแล้วถูกจับได้ที่หลังก็กลัวหายนะมาเยือน



หลังจากทานข้าวเสร็จภาริชไม่ยอมกลับง่ายๆ เขาใช้เวลาร่วมกับครอบครัวของนรินทร์เป็นเวลานาน เล่นเกมvrบ้างเล่นเกมการ์ดบ้าง การที่เจ้ารินเล่นกับเขาอย่างสนุกสนานมันทำให้ภาริชอารมณ์ดีไปทั้งวัน และในที่สุดมื้อเย็นก็มาถึงจนได้

“เรื่องเตรียมงานแข่งเกม Battle of the unitsไปถึงไหนแล้ว” ภาริชเปิดประเด็นเรื่องงานช่วงที่ทานมื้อเย็นกันต่อหน้านรินทร์และมิวซัง

“ทุกอย่างใกล้สมบูรณ์แล้วครับ เหลือแต่คุณภาริชระบุวันมา ก็สามารถเริ่มยิงโฆษนาออกไปได้เลย”

“อืมมาจัดงานชนกันแบบนี้ เท่ากับแย่งทรัพยากรกันทุกด้านเลยนะ น่ารักซะจริง”

“แย่งทรัพยากรนี่หมายถึงสปอนเซอร์หรือครับพี่ภาริช” นรินทร์ถาม

นี่แหละสิ่งที่ภาริชรอคอยอยู่ ที่อุตส่าห์เอาเรื่องงานมาพูดในเวลาพักผ่อนก็เพราะอย่างให้เจ้ารินสนใจ

“รินรู้จักเกม Military strategy ของบริษัทชัยมงคลไหม เจ้าของบริษัทนี้ชื่อธันวา ชัยมงคล บริษัทนี้มักผลิตคอนเทนต์และเกมคล้ายๆ กันกับของพี่มากมาย คราวนี้ถึงกับจัดงานแข่งเกมชนกับพี่ น่ากลุ้มใจมาก แย่งทรัพยากรที่รินว่ามันไม่เพียงแค่สปอนเซอร์เท่านั้น มันยังรวมถึงบรรดายอดฝีมือแอคเค้าชื่อดังที่จะมาร่วมแข่งขัน หากไม่มีคนพวกนั้นงานก็กร่อยกันพอดี”

ตอนนี้เองที่นรินทร์ก้มหน้าครุ่นคิด พูดถึงนามสกุลชัยมงคล มันทำให้ภาพใบหน้าของรุ่นพี่เมษาลอยขึ้นมา บริษัทของคนคนนั้นเป็นคู่แข่งกับพี่ภาริชคนที่เขาเทิดทูน แถมดูท่าว่าจะเป็นตัวร้ายที่คอยบ่อนทำลายไอดอลของเขาด้วย

พอได้ยินสิ่งที่พี่ภาริชคุยกับพี่ชายของเขาว่าบริษัทชัยมงคลอาจส่งสปายมาสอดแนมในบริษัทของพี่ภาริช เขาก็เกิดความรู้สึกร่วมขึ้นมา ทำไมนะคนนามสกุลชัยมงคลถึงได้ใจร้ายเจ้าเล่ห์กันแบบนี้ รุ่นพี่เมษาก็ดี คุณพ่อของเขาก็ดี คนพวกนี้ชอบทำเรื่องร้ายกาจอยู่เรื่อยๆ

“ฉันก็หวังว่าถ้าเปิดตัวงานแข่งเกมออกไป พวกแอคเค้าท์ดังๆ จะเลือกมาแข่งที่งานของฉันมากกว่าจะไปแข่งเกม Military strategyล่ะนะ”

“พี่ภาริช ไม่ลองเลื่อนงานดูละครับ”

“ไม่รู้สิ ต้องดูสถานการณ์ไปก่อน” ภาริชยิ้มหวานให้นรินทร์ที่เสนอความคิดอย่างกล้าหาญ เขาชอบให้เด็กคนนี้มีส่วนรวม

“จริงๆ ถ้าได้แอคเค้าท์ชื่อดังอย่างmaddog01มาแข่งด้วยก็ดีนะ เพราะทางฝั่งนั้นต้องเอาdoghunter00แอคเค้าท์ชื่อดังที่เป็นลูกชายมาชูโรงอยู่แล้ว ถ้าทางนี้ได้แอคเค้าท์ระดับเดียวกันมา ก็จะสบายใจขึ้นมากเลย”

หลังจากภาริชเปรยความคิดด้วยรอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจ มิวซังก็หันมามองดูสีหน้าของนรินทร์ เธอเห็นความขัดแย้งบนใบหน้าของเจ้าตัวแสบ

นี่คงอยากช่วยคุณภาริชสินะ แต่ก็กลัวไม่กล้าออกไปนอกบ้าน มิวซังหรี่ตาลงลอบมองดูภาริชเจ้านายของพี่ณภัทร คนคนนี้ฉลาด ทุกอย่างที่ทำลงไปเพื่อดึงให้เจ้ารินออกจากบ้าน ทำไมเขาถึงตั้งใจทำเพื่อนรินทร์ถึงขนาดนี้ เพราะว่าชอบอย่างนั้นหรือ หรือแค่เอ็นดูกันแน่

แล้วถ้าหากว่าข้อสันนิษฐานของเธอเป็นจริง โกรธเกรี้ยวกับคุณภาริชน่าจะเป็นคนเดียวกัน คนคนนี้ก็ไม่ได้คิดปิดบังตัวเองด้วย มีแต่เจ้ารินนี่แหละที่คิดไม่ถึง

แต่ถ้ามันจะทำให้นรินทร์ดีขึ้น เธอจะเงียบเอาไว้แล้วดูท่าทีต่อไปอีกซักหน่อย อีกอย่างยังไม่มีหลักฐานระบุชัดเจนมากกว่านี้ ฟันธงลงไปมันก็เหมือนกับใส่ร้ายนั่นแหละ

“จริงสิ...ต้องกลับแล้วล่ะ” ภาริชพูดกับณภัทรก่อนจะหันมายิ้มให้กับนรินทร์ “คราวหน้าพี่จะแก้ตัวเอาแชมพูหอมๆ มาให้ใหม่นะ ชอบพูแมวที่เอามารินคงใช่ไม่ได้หรอกใช่ไหม”

“ขอบคุณเจ้านายพี่ด้วยสิริน” ณภัทรสั่งเจ้าริน

เขาไม่ได้เห็นเป็นอย่างอื่นนอกจากแค่ว่าภาริชเอ็นดูน้องชายของเขาในฐานะคนอายุมากกว่าเท่านั้นเอง การที่มีคนมาใจดีด้วยขนาดนี้ต้องเป็นเพราะความน่ารักของเจ้ารินอยู่แล้ว ขนาดพี่ชายอย่างเขายังปลื้มๆ คุณภาริชที่ชอบอะไรน่ารักๆ จะอดใจไหวได้ยังไง ณภัทรคิดแค่นี้จริงๆ

“ขอบคุณครับพี่ภาริช” นรินทร์กล่าวขอบคุณเป็นจังหวะเดียวกับที่ภาริชใช้มือขยี้หัวเขาเบาๆ

“พี่รับรองว่าขนนุ่มๆ แบบรีทริฟเวอร์จะต้องยิ่งนุ่มกว่าเดิมแน่ๆ เชื่อมือพี่ได้เลย”

ท่าทางพี่ณภัทรจะชอบหมามาก นรินทร์ยังไม่เคยลองสัมผัสขนเจ้ารีทริฟเวอร์แต่ก็คิดว่ามันต้องนุ่มและน่ารักมากแน่ๆ ถูกเปรียบเป็นเจ้าตัวนั้นก็น่าดีใจเหมือนกันแฮะ เจ้าสิ่งมีชีวิตน่ารักและนุ่มแบบนั้นใครๆ ก็ต้องชอบอยู่แล้ว

<ว่าแต่รู้สึกดีจังน้า...อุ้งมือของพี่ภาริชเนี่ย...>

นรินทร์หลับตาพริ้มขณะถูกลูบหัวไปมา ในสายตาของภาริชมันช่างเป็นภาพที่ทำให้เขาเหลือจะทนจริงๆ

<หมั่นเขี้ยว อยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หนำใจ>

ว่าแล้วก็ถอนมือจากนรินทร์ หากว่ายังคลอเคลียแบบนี้ต่อไปมีหวังทำเรื่องร้ายกาจลงไปแน่ๆ

“งั้นกลับก่อนนะ”

ในที่สุดก็ตัดใจกลับบ้าน เขายังต้องเข้าไปเล่นเกมตามที่นัดเอาไว้กับmaddog01แล้วก็ต้องกลับไปดูเจ้าฟอร์ดด้วยว่าเป็นอย่างไรบ้าง อ้อ...ยังมีประชุมอีกด้วย วันนี่เขาสนุกจนลืมเรื่องอื่นๆ ไปสิ้นเลย เจ้ารินนี่ร้ายกาจจริงๆ


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

               

                  พี่ตะวันรุกแรง จนพี่ภาริชต้องพ่ายเลย555555

                  แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[ma-prang]

ร้ายยยยย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หุ หุ ตะวันรุกหนักขอคบฟอร์ดแล้ว 
ต่างฝ่ายต่างประทับใจกัน เยี่ยมไปเลย 

ภาริช ติดอยู่กับรินทั้งวัน 
แถมแผนที่จะชักพารินออกนอกบ้านเริ่มฉายแวว
ริน ที่ไม่ชอบนามสกุลเมษาอยูแล้ว 
ที่มาทำตัวร้ายกับบริษัทของไอด้อลตัวเอง ย่อมอยากช่วยภาริชและ
       
 

[Kei]

รุกแรงงงงงงงง

[PandP]

รออ่านตอนต่อไปนะค้าาา

[lucifer miumiu]

บทที่17

ความสัมพันธ์ที่คืบหน้าไปไวมาก

“ฟอร์ดล่ะ” สิ่งแรกที่ทำทันทีที่ถึงบ้านคือถามหาน้องชายจากคนรับใช้

“คุณฟอร์ด อยู่ในห้องค่ะคุณท่าน”

พอได้คำตอบภาริชก็เดินตรงไปยังห้องส่วนตัวของฟอร์ด เขาเคาะประตูสามครั้งก่อนรอให้ฟอร์ดมาเปิดประตูให้

“กลับมาแล้วหรือท่านพี่”

“อา...กลับมาแล้ว”

ภาริชเดินตามฟอร์ดเข้าไปด้านใน และพบว่าข้าวของจำพวกเครื่องแต่งกายวางระเกะระกะไปหมด

“หือ...ซื้อเสื้อผ้าใหม่หรือไง เยอะใช้ได้นี่”

ฟอร์ดทำหน้ากระอักกระอ่วน พยายามเรียบเรียงคำพูดในหัวเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้าแล้วก็เรื่องพี่ตะวัน

“ทำไมถึงซื้อซะเยอะล่ะ ปกติไม่ใช่คนพิถีพิถันในเรื่องการแต่งตัวนี่”

“ก็...มีคนอาสาซื้อให้” ฟอร์ดลังเลที่จะพูด แต่ใคร่ครวญดูแล้ว เล่าออกมาตอนนี้ดีกว่าให้พี่ชายทราบที่หลัง

“ใคร”

“พี่ตะวัน”

จากนั้นฟอร์ดก็เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ภาริชฟัง เขาลำรึกถึงภาพความทรงจำช่วงนั้นไปด้วย มันเป็นเรื่องราวก่อนที่จะถูกพามาส่งที่บ้าน

ฟอร์ดถูกพามายังห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งหนึ่ง ตะวันลางจูงเขาเข้าไปในร้านที่ดูหรูหรา ใช่ว่าฐานะทางบ้านของเขาจะจ่ายไม่ได้ แต่สำหรับเขาที่ค่อนข้างสมถะ ไม่บ่อยครั้งที่เข้ามาจับจ่ายซื้อของราคาแพงแบบนี้

หลังจากลองเสื้อผ้าในร้านแรกจนพอใจ อันที่จริงพี่ตะวันต่างหากที่ชอบมัน ฟอร์ดก็หยิบเครดิตการ์ดที่พี่ชายให้มายื่นส่งให้พนักงาน ทว่ากลับถูกตะวันขวางเอาไว้

“ฉันพานายมาฉันก็จะจ่ายให้นาย” ตะวันพูดด้วยท่าทีเขื่องโข เขาเอามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงดูทะมัดทะแมงดูดีไปหมด

พี่จะทำตัวเป็นป๋าให้ผมหรือครับ คุณพี่ทุ่มขนาดนี้กับคนที่เพิ่งคบกันไม่ถึงชั่วโมงเลยหรา

แบบนี้มันประสบการณ์ใหม่ เนื่องจากครอบครัวของเขารวยมาก ดังนั้นฟอร์ดจึงรับหน้าที่เปย์มาโดยตลอด ไม่เคยมีใครมาเปย์เขาแบบนี้

“ไม่ดีมั้งครับ”

ในตอนนั้นตะวันก็ใช้แขนคล้องคอฟอร์ดแล้วกระซิบข้างหูด้วยเสียงเร้าอารมณ์จนฟอร์ดขนลุก ที่ร้ายไปกว่านั้นคือประโยคคำพูดที่ฟังยังไงก็แม่มเป็นการลวนลามชัดๆ ทำเอาคนฟังหน้าแดงไปทั้งใบหน้า

“นายก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมผู้ชายอย่างเราถึงซื้อเสื้อผ้าให้คนรัก”

“พี่ตะวันอยากถอดเสื้อให้ผมหรือ”

“อยากดูตอนนายเปลือยจังแฮะ” ตะวันกับฟอร์ดสบตากันในระยะใกล้ ไม่ได้รู้เลยว่าแม่พนักงานสาวแทบกรี๊ดด้วยความฟิน ถ้าเป็นไปได้หล่อนก็อยากเรียกเพื่อนที่แคชเชียร์มาหวีดกับเธอด้วยกัน

“เร็วไปแล้วครับ ผมว่า...ผมซื้อเองดีกว่า นะครับ อย่าทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นปลิงเกาะพี่เลย เราพึ่งคบกันไม่ใช่หรือครับ ไม่อยากให้ใครคิดว่าผมคบกับพี่เพื่อเงิน เอาเป็นว่าผมจะเลือกซื้อตามที่พี่ชอบแล้วผมจ่ายเงินเองนะครับ”

ดีเลิศค่า พนักงานสาวแอบเห็นด้วยในใจ นี่มันคู่รักดีเด่น ไม่ยอมแฟนเปย์ให้ตัวเองฝ่ายเดียว แต่เลือกที่จะรักษาศักดิ์ศรีและความเท่าเทียม ดีงามเหลือเกินค่า ตอนแรกหล่อนก็นึกว่าน้องคนนี้เป็นเด็กเสี่ยของนายแบบตะวัน ที่แท้ก็แฟนตัวจริงนั่นเอง

แหมดูดีๆ จริง พวกเขาสองคนช่างเป็นคู่รักที่ดูดี

การที่พนักงานสาวเห็นเรื่องราวความรักเพศเดียวกันเป็นเรื่องปกติเป็นเพราะว่าสังคมโลกในปัจจุบันยอมรับการแต่งงานของเพศเดียวกันเป็นเรื่องสากลไปแล้ว แถมการสมรสยังได้รับการรองรับจากกฎหมายคู่ชีวิต มีการจดทะเบียนและได้สิทธิรวมถึงสวัสดิการจากรัฐทุกอย่าง

“นายนี่น้า ทำไมมันน่ารักจัง”

ตะวันหอมแก้มฟอร์ด แล้วแม่สาวพนักงานก็ร้องกรี๊ดออกมาเบาๆ

“เดี๋ยวนะ” ภาริชขัดคอขึ้นมากระทันหัน ทั้งยังดีดนิ้วใส่หน้าผากน้องชายจนต้องชะงัก

การขัดคอระหว่างที่เขาเล่าเรื่องให้ฟังของพี่ชาย ทำให้ฟอร์ดหลุดจากความทรงจำ เขายิ้มเจื่อนๆ ให้พี่ภาริช นึกอยู่แล้วว่าท่านพี่ต้องขัดจังหวะหรือล้อเลียนอะไรซักอย่าง ยิ่งทำเสียงและหน้าตาประหนึ่งมารร้ายอย่างนี้ด้วยแล้ว แย่เลยแฮะต้องถูกย่ำยีจนเละแน่ๆ

“ฉันเข้าใจไม่ผิดใช่ไหม ว่านายกับชานมฯ คบกันเป็นคนรัก”

“พี่จะให้ผมเลิกกับเขาหรือ”

“นั่นสินะ...ไม่คิดบ้างหรือว่ามันเร็วไปหน่อย”

ฟอร์ดก็คิดว่ามันเร็วไปเหมือนกัน ตามปกติเขาต้องปฏิเสธ แต่นี่กลับรับปากคบหาอย่างหน้าชื่นตาบาน เพราะว่าเขาชอบองค์ประกอบหลายๆ อย่างบนใบหน้าของพี่ตะวัน คิดว่าถ้าได้มองบ่อยๆ คงมีความสุข เท่านั้นจริงๆ

ภาริชมองดูฟอร์ดครุ่นคิดอย่างคร่ำเคร่ง ตามปกติถ้าเขาออกความเห็นชี้นำ เจ้าน้องชายคนนี้จะทำตามความประสงค์ของเขาในทันที แต่คร่าวนี้กลับมีความคิดเป็นของตัวเอง มันน่าทึ่งที่น้องชายซึ่งเอาแต่ตามตูดเขามีความคิดอ่านเป็นของตัวเองในที่สุด

เรื่องคบหากันเป็นแฟนกับตะวัน ภาริชก็คิดว่ามันเร็วไปมาก แต่นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ฟอร์ดใกล้จะ 18 สามารถคิดเองเลือกเองได้ เขาไม่ต้องการขีดเส้นกั้นให้น้องชายขนาดนั้น เขาจะยอมหลับตาข้างหนึ่งปล่อยให้ฟอร์ดเรียนรู้เอาจากตะวัน แต่ถ้าตะวันทำให้น้องชายเขาเจ็บ เรื่องนี้รับรองว่าไม่จบลงง่ายๆ

อีกอย่างเวลานี้เขาต้องการให้ตะวันช่วยดึงฟอร์ดออกจากต้นกล้า การมีแฟนซักคนจะทำให้ฟอร์ดเลิกสนใจต้นกล้าไปได้เสียที

“ถ้าเจ็บกลับมาก็ต้องยอมรับให้ได้นะว่านายเลือกเอง”

ไม่อยากเชื่อว่าท่านพี่จะยอมให้เขาคบกับพี่ตะวันง่ายๆ ฟอร์ดถามด้วยอาการละล่ำละลัก

“ท่านพี่จะไม่ขัดขวางหรือดุด่าผมเลยหรือไง”

“ทำไมล่ะ พี่เองก็จะจีบmaddog01เหมือนกัน ถ้าขจัดคู่แข่งอย่างเจ้าชานมฯ ไปได้พี่ก็จะสบายนะ”

“จริงสิ พี่ตะวันก็ดูจะคลั่งไคล้maddog01น่าดู” ฟอร์ดพึมพำ ก่อนจะปัดข้อมูลนั่นทิ้งไปเพราะไม่เห็นด้วย พี่ชายไม่น่าคิดอะไรตื้นๆ แบบนั้น

“ท่านพี่อย่าพูดล้อเล่นสิครับ พูดความจริงมาเถอะว่าทำไมถึงยอมให้ผมคบกับพี่ตะวันง่ายๆ”

“เอางั้นรึ” ภาริชยิ้มละไม ฟอร์ดนั่งหลังตรงรอคอยคำตอบอย่างจดจ่อ

“ก็...นายโตแล้ว อีกไม่นานจะอายุ 18 ฉันคงบังคับอะไรนายมากไม่ได้ แต่ฉันจะเฝ้าดูนายคอยเป็นกำลังใจให้นายรวมถึงฉุดนายให้ลุกขึ้นตอนล้มลง ยังมีอะไรที่คนเป็นพี่ชายต้องทำอีกหรือ”

“ท่านพี่” ฟอร์ดซบศีรษะลงบนไหล่ของภาริช รู้สึกตื้นตันต่อความรักของพี่ชายที่มีต่อเขา “ดีใจจริงๆ ที่มีพี่อยู่ข้างๆ”

“แต่ซักวันคนที่จะอยู่ข้างกายนายคือคนรักใช่ไหม ดังนั้นเรียนรู้เอานะ ถ้าเสียใจหรือล้มก็คลานกลับมาหาพี่”

สำหรับกับนายตะวันคนนี้ก็นับว่าพอไหวอยู่ นิสัยใจคอจากที่ได้สัมผัสระหว่างการเล่นเกมก็นับว่าดี รูปร่างหน้าตาก็ดี การศึกษาก็ดี หน้าที่การงานก็เยี่ยม ถ้าฟอร์ดอยากลองก็เห็นว่าไม่มีอะไรน่าขัด

“ว่าแต่นายรู้นะว่าคู่รักเพศเดียวกันเขาทำรักกันยังไง”

ฟอร์ดแข็งค้างไม่คิดว่าท่านพี่จะเข้าประเด็นนี้ทันที เขารีบผละออกจากพี่ชาย เงยหน้าขึ้นมองดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย แล้วพบว่าท่านพี่กำลังคลี่ยิ้มประดุจนางฟ้า

“เอาเป็นว่าพี่จะสั่งgvมาให้นายเรียนรู้ ขอบคุณพี่ชายที่แสนดีคนนี้เสียด้วยล่ะ”

ภาริชหยิบมือถือขึ้นมากดๆ เลื่อนๆ สั่งสินค้าจากเว็บไซด์ ฟอร์ดนั่งเหงื่อตก ไม่คิดว่าท่านพี่จะลงมือไวขนาดนี้

“ม...ไม่ต้องก็ได้ขอรับ ผมพอรู้เรื่องแบบนี้อยู่บ้าง”

“ไม่หรอกนายไม่รู้จริงหรอก ต้องเรียนรู้เทคนิคเอาไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นเวลาขึ้นเตียงนายจะกลายเป็นหมูให้เขาเชือดเปล่าๆ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง” ฟอร์ดปาดเหงื่อ เขายังไม่ได้คิดไปถึงขั้นขึ้นเตียงกับพี่ตะวันเลย ไหงท่านพี่เปิดประเด็นร้อนฉ่าแบบนี้เล่า แกล้งกัน แกล้งกันชัดๆ

“น้อยไปสิเจ้าหมาโง่ เอาจริงๆ ฉันไม่สนใจนะว่านายจะรับหรือรุก แต่ถ้านายเป็นฝ่ายยอมอยู่ข้างล่างเป็นสาวน้อยไร้ชั้นเชิง คิดแล้วก็ปวดใจเหมือนกันนะ จริงสิ ฉันเองก็มีgvในคอลเล็คชั่นไม่น้อยระหว่างที่รอของที่สั่งไปก็เอาของฉันไปดูก่อน รอเดี๋ยวนะ”

“เดี๋ยวท่านพี่” ฟอร์ดร้องโหยหวน คิดว่าต้องหยุดยั้งท่านพี่ให้จงได้

“อาราย หรืออยากได้พวกอุปกรณ์ด้วยก็ได้นะ”

รอยยิ้มประดุจนางฟ้าของพี่ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แล้ว นี่จะแกล้งให้ผมไม่กล้าออกไปสู้หน้าผู้คนเลยใช่ไหมครับ

“ขอร้องล่ะท่านพี่ ไม่เอาอุปกรณ์ แค่หนังก็พอครับ”

เพราะไม่สามารถทำอะไรกับท่านพี่ที่เป็นประหนึ่งจอมมารได้เลย สุดท้ายมีแต่ต้องยอมศิโรราบยอมแพ้โดยดุษฎี

หลังจากท่านพี่ออกจากห้องไปฟอร์ดก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้นอีกครั้ง มันเป็นเรื่องที่เขาเกิดความประทับในตัวพี่ตะวัน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อพี่ตะวันขับรถมาส่งตรงหน้าบ้านของเขา

“ถึงแล้ว” ตะวันจอดรถแล้วหันมายิ้มให้ฟอร์ด

“ขอบคุณครับพี่ตะวัน” ขณะที่จะลงจากรถตะวันก็พูดบางอย่างกับเขาเสียก่อน

“นายคงคิดว่าฉันรุกเร็วไปจนดูไม่จริงใจ”

ฟอร์ดหันไปมองดูตะวัน อีกฝ่ายทำสีหน้าจริงจังกว่าปกติมาก

“ฉันเป็นคนร้อนแรงอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร เวลาชอบใครก็มักจะพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงเท่าที่จะทำได้ แต่ทุกคนที่ฉันเข้าหา ฉันมีความคิดจริงจังที่ว่าอยากจะเรียนรู้ความเป็นคนคนนั้น ฉันรู้ว่าพูดจาล่วงเกินนายไปมาก”

ตะวันเอามือขยี้หัวไปมา ในสายตาฟอร์ดเป็นอาการของคนสับสนที่ดูน่ารักชะมัด แถมตอนนี้พี่เขาหน้าแดงนิดๆ ยิ่งทำให้มีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

“เอาเป็นว่าโทษที่ฉันแม่มดันเกิดเป็นคนราศีสิงห์ ที่เต็มไปด้วยพลังและความโลภโมโทสันต่างๆ นานา ไม่สิฉันแค่เป็นคนที่เวลาต้องการอะไรขึ้นมาแล้วมันจะเร่าร้อนรุนแรงอย่างเฉียบพลัน หรือว่าจะโทษว่าฉันเป็นคนกรุ๊ปเลือดบีที่ความรักจุดติดง่าย เฮ้อ...เอาเถอะฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันเป็นแค่ไอ้หนุ่มกลัดมันวัย 21 ที่หื่นเกินไป”

“ผมก็กรุ๊บเลือดบีเหมือนกันนะ อย่าไปโทษกรุ๊ปเลือดเลยครับ”

พอเห็นฟอร์ดหัวเราะเบาๆ ความกดดันที่ตะวันมีก็ลดน้อยลงไป

“นั่นสิเนอะ เอาเป็นว่าโทษที่ฉันหื่นเกินไป ขอโทษนะที่ทำเหมือนกับนายเป็นคนง่ายๆ เกินไป ฉันทำไปตามสัญชาตญาณน่ะ”

“งั้นพี่ต้องควบคุมสัญชาตญาณบ้างนะครับ”

ไม่รู้คิดยังไง ฟอร์ดเลือกที่จะจุมพิตลงบนริมฝีปากของตะวันแผ่วเบา

“จูบแรกของเรานะครับ คิดว่าพี่คงอยากได้”

กลายเป็นว่าคนที่อึ้งจนแข็งค้างกลับกลายเป็นพี่ตะวัน ฟอร์ดค่อยๆ ลงจากรถปิดประตูแล้วมองดูอีกฝ่ายพักหนึ่ง แล้วคนถูกจูบก็ขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ

“พี่ตะวันเขินหรือว่าตกใจกันแน่นะ”

ฟอร์ดยกมือขึ้นคลึงริมฝีปากตัวเอง เขาชอบจูบกับพี่ตะวันจัง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะจุมพิตซ้ำอีก พี่เขาจะว่าอะไรหรือเปล่านะ

เรื่องนี้ต้องเป็นความลับจะให้ท่านพี่รู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด ฟอร์ดพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่เขาไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มกำลังเกลื่อนทั่วใบหน้าของเขาเลยทีเดียว

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันหืม...”

ฟอร์ดสะดุ้ง เมื่อพบว่าพี่ภาริชกลับมาที่ห้องของเขาพร้อมด้วยแฟลชไดร์ฟสองสามอัน

“มามะมาเรียนรู้บทอัศจรรย์ของชายกับชายกันเถอะ พี่จะให้คำปรึกษาอย่างละเอียดเอง”

ถ้าร้องไห้ได้ฟอร์ดก็อยากร้องไห้เสียเหลือเกิน



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



55555 ไม่รุว่าพี่ภาริชจะแกล้งอีกเยอะไหม แต่พี่เขาควรเริ่มไปรุกนุ้งmaddog01บ้างแล้วนะ

ปล่อยใ้เพ่ชานมทำคะแนนน้องตัวเองไปมากแล้ว

                   ตอนเขียนก็คิดแบบนี้ล่ะค่ะ555555

                  แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ ขอบคุณ

[PandP]

น้องฟอร์ดมีติวเตอร์ส่วนตัวเป็นท่านพี่ภาริชนี่เอง 555555

[Kei]

อยากมีพี่แบบนี้บ้างงงงงงง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ภาริช ดูช่ำชองสุดๆ ยังไง    serius2: