หัวข้อ: สวัสดีครับ! คุณธนิก ตอนพิเศษ 06/11/2018 Page 27

[เอมมี่]

เลวเนอะ
คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อคนเลววววว

[EoBen]

ขวัญเอ๋ยขวัญมานะ นู๋นะ


สิ่งที่กลัว มันใช่จริงๆด้วย

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เตรียมทิชชู่ น้องขวัญสู้นะลูก ต้องเข้มแข็งนะ ถ้าเจออะไรต่อจากนี้ ดูแล้วน่าจะหนักเอาการ ขอทำใจก่อนอ่านตอนหน้าแป๊บ

[BChampa]

ตอนแรกที่เจอกันก็นึกว่าเป็นผู้ชายแสนดี เริ่มเอะใจตอนบอกว่าอยากดูแล สัสสส ชวนมาเป็นเด็กเสี่ยชัดๆ ไปๆมาๆเอ้า พลิกกลายมาเป็นน้องขวัญหน้าเหมือนคนชื่อขิม แต่ขิมคงยากไปสินะคุณธนิก เลยเอามาลงกับวินมอไซแทน
เลวกว่าอิพี่โปรดอีก พี่โปรดมันยังบังคับตรงๆ ชอบปลื้มจริงๆ แค่มันแสดงออกไม่อ่อนโยนเหมือนคุณธนิก
เห็นชื่อSnufflehpการันตีได้เลยว่า น้องขวัญต้องโดนล่อลวงอีกนานนนนนนนนนนนน กว่าจะใจกล้าถอยออกมา
แล้วไหนจะปมขิมอีก กว่าจะเอะใจว่ามันเกี่ยวข้องกันก็คงเจ็บไปหลายสิบตอน
แอบหวังให้มันแหวกแนวบ้างนะ ถอยออกมาตอนนี้เลยน้องขวัญ ตอนสองตอนก็เริ่มสืบเถอะ ไม่ใช่ทนไปยี่สิบกว่าตอนเหมือนเพี้ยนกับน้องปลื้ม เอาแบบเฮียทองกับชงโคบ้างสิ

[Snufflehp]

ตอนที่ 6





“ไอ้ขวัญ มึงมานี่หน่อยดิ๊” ไอ้แนนกวักมือเรียกยิกๆ ตอนนี้มันกำลังยืนอยู่หน้าเซเว่น ในมือถือขวดเครื่องดื่มชูกำลังไว้สองขวด

“มีอะไรวะ” ผมถาม รู้สึกกังวลใจกับสายตาที่มองมาของมัน

“เมื่อคืนมึงหายไปไหนมา กูโทรหาก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ” ไอ้แนนจ้องจับผิด มันมองสำรวจ ย่นจมูกทำทีดมกลิ่นราวกับกำลังตรวจค้นสิ่งแปลกปลอม “กลิ่นมึงแปลกไป นี่ไม่ใช่กลิ่นสบู่นกแก้วที่มึงใช้ประจำ”

ผมคงประมาททักษะการดมกลิ่นที่เหนือกว่าสุนัขตำรวจของไอ้เพื่อนซี้มากไปหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นหากผมไม่ยอมรับ ไอ้แนนก็จะไม่มีวันรู้

“น้ำหอมกลิ่นใหม่เว้ย กลิ่นเดิมมึงว่าฉุนไง กูเลยเปลี่ยน”

ไอ้แนนทำหน้าไม่เชื่อ มันส่ายหน้า ขมุบขมิบปาก แต่สุดท้ายก็คงตัดสินใจได้ว่าควรปล่อยผ่าน “เรื่องกลิ่นน่ะช่างมัน แต่มึงตอบมาก่อนว่าเมื่อคืนหายไปไหนมา ไอ้หลงมันถึงเข้าบ้านไม่ได้ นอนครางหงิงๆ อยู่หน้าบ้านยันเช้า”

ไอ้หลงที่น่าสงสารของผม ผมรู้สึกผิดกับมันมาก เพราะเมื่อเช้าตอนที่กลับถึงบ้าน ก็เห็นมันยืนรอพร้อมกับกระดิกหางต้อนรับ มันคงนอนตากยุงอยู่นอกบ้านทั้งคืน แต่มันก็ไม่มีทีท่าจะโกรธผม มันเห่าทักทาย แววตาเหมือนดีใจที่ผมกลับมาสักที มันอาจจะนอนหนาวทั้งคืนด้วยความรู้สึกที่ว่าผมอาจจะทิ้งมันไปแล้ว

หมาน่ะ...รักเจ้าของ ซื่อสัตย์กับเจ้าของ แม้มันจะเป็นหมาเพลบอยที่ชอบเที่ยวเตร่กับหมาตัวเมียไม่ซ้ำหน้า แต่ผมแน่ใจว่าสำหรับมันแล้วผมคือคนสำคัญอันดับหนึ่ง ซึ่งไอ้หลงสำหรับผมแล้วก็เป็นครอบครัวที่สำคัญ เพราะเราเหลือกันอยู่แค่นี้ ผมเข้าไปกอดมัน ตั้งใจว่าเย็นนี้จะหาซื้อไก่ย่างอร่อยๆ ไปให้มันสักหนึ่งไม้ ไก่ย่างเป็นของโปรดที่มันชอบ แต่ไม่ได้ให้กินบ่อย เพราะราคามันค่อนข้างแพง ให้กินทุกมื้อคงไม่ไหว หนึ่งเดือนให้กินสักสองครั้ง แต่เรื่องไอ้หลงคงต้องพับเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ผมต้องคิดว่าจะบอกไอ้แนนมันยังไงดี เพราะขืนผมบอกว่าเมื่อคืนผมนอนกับคุณธนิกแล้วเพิ่งขึ้นรถไฟฟ้ากลับมาเมื่อเช้านี้ ไอ้แนนคงถลกหนังหัวผมแล้วไล่ให้ไปเกิดใหม่เป็นควายแน่ๆ

“กูไปกินเหล้ากับไอ้นัท มึงจำไอ้นัทได้ไหมล่ะ ที่เคยเรียนด้วยกันตอนมอต้นไง กูเจอมันที่สถานีรถไฟฟ้าตอนกลับ มันชวนไปนั่งกินเหล้าก็เลยไปกับมัน” ผมอ้างเพื่อนคนหนึ่งที่ก็จำหน้าไม่ได้ขึ้นมา เพื่อนสมัยมอต้นตั้งแต่ปีมะโว้ ไม่เคยเจอกันตั้งแต่ที่เรียนจบมอต้นแล้วมันกับครอบครัวย้ายไปเช่าบ้านที่อื่น แต่ก็เป็นบุคคลที่ปลอดภัยมากพอจะพูดถึง เพราะไอ้แนนคงไม่บังเอิญไปเจอแล้วถามหรอกว่าได้ไปกินเหล้ากับผมจริงหรือไม่

“ไอ้นัทไหนวะ” ไอ้แนนทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าคิดออก “เออๆ กูจำได้ ไอ้นัทที่หัวโตๆ ตาตี่ๆ ใช่มั้ย กูจำได้ละ ไม่ได้เจอมันนานเหมือนกัน แล้วทำไมไม่ชวนกู ไปแดกเหล้าไม่คิดจะบอก”

หัวโตๆ ตาตี่ๆ เคยมีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอวะ ไอ้แนนมันอาจจะรอให้ผมเออออแล้วบอกว่าใช่ๆ ก็ได้ งั้นผมจะไม่พูดหรอก เดี๋ยวมันจับได้ว่าโกหก

“ชวนได้ที่ไหน เมียมึงกำลังท้อง”

“เออว่ะ ก็จริง แต่ดีแล้วล่ะที่มึงไม่ได้ไปค้างกับคุณธนิกอย่างที่กูคิด”

ผมกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ไม่รู้ทำไมความคิดของไอ้แนนถึงได้แม่นราวกับเห็นด้วยตาตัวเอง “จะบ้าเหรอวะ กูจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง หลังจากกินข้าวแล้วกูก็กลับเลย กลับตอนสามทุ่ม แล้วก็ไปต่อกับไอ้นัทยันเช้า”

“เออๆ ดีแล้ว” ไอ้แนนตบไหล่ผม สีหน้าชื่นชม “มึงเด็ดขาดมากกว่าที่คิด กูคิดไปแล้วนะว่ายังไงมึงก็อาจจะไม่รอด อาจได้เสียซิงไปแล้ว แต่มึงยังมีหัวคิดอยู่ โทษทีที่มองมึงผิดไปนะเว้ย แล้วยังไงต่อวะ มึงบล็อกเบอร์ บล็อกไลน์เลยไหม”

งั้นที่ผมนอนกับคุณธนิกแล้ว ผมก็คือคนไม่มีหัวคิดเหรอ คิดถูกแล้วที่ไม่บอกไอ้แนน ไม่งั้นมันได้ด่าผมไปสามวันเจ็ดวันแน่ๆ

“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะมึง”

ถ้าบล็อกเบอร์ บล็อกไลน์ แล้วผมจะติดต่อกับคุณธนิกยังไงล่ะ เมื่อเช้าผมก็ออกจากคอนโดฯ ของเขามาโดยไม่ได้บอก

“เออดิ จะตัดใจนะเว้ย ถ้าขืนเขายังโทรมาคุย ยังไลน์มาหา ร้อยทั้งร้อยมึงก็ตัดใจไม่ได้” ไอ้แนนบอกอย่างผู้เชี่ยวชาญ

“ก็จริงเนอะ”

“มานงมาเนอะอะไร ทำเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้แนนเร่ง ผมจึงต้องควักมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมา หากช้ากว่านี้อาจถูกงับหัวตั้งแต่ยังไม่เคารพธงชาติ

“แต่เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้โทรมาแล้วนะเว้ย หลังจากนี้เขาอาจจะไม่โทรมาแล้วก็ได้”

ใช่ คุณธนิกไม่โทรมาเลย เพราะเรานอนกอดกันที่คอนโดฯ ของเขาจนถึงเช้า ไม่จำเป็นต้องคุยผ่านโทรศัพท์อีกแล้ว เพราะคำหวานของเขากระซิบให้ได้ยินชิดใบหู แค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าของผมก็ร้อนผ่าวไปหมด

คุณธนิกหุ่นดีมาก เขาแข็งแรง มีมัดกล้าม น่ามองไปทุกสัดส่วน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เขาเปิดไฟสว่างโร่ในขณะที่บรรเลงทำนองรักอยู่บนตัวผม ตอนเมาก็ไม่ได้รู้สึกอายอะไร แต่พอสร่างเมาแล้วกลับรู้สึกว่ามองหน้าเขาไม่ติดจนต้องแอบหนีออกมาก่อน

“ทำเดี๋ยวนี้เลยไอ้ขวัญ เร็วๆ” ไอ้แนนยืนกราน

นี่มันไม่ฟังที่ผมพูดสักนิดเลยหรือไงนะ

“เออๆ ก็ได้วะ”

“คนใจอ่อนอย่างมึงน่ะต้องหัดเด็ดขาดซะบ้าง เอ้า เอ็มร้อย กูเลี้ยง”

“ขอบใจ”

ผมจำเป็นต้องบล็อกเบอร์และไลน์ของคุณธนิกเพราะไอ้แนนยืนจ้องเขม็งอยู่ มันไม่ยอมความง่ายๆ แน่หากผมไม่ทำตาม ไอ้แนนมันชอบบงการ แต่การบงการของมันก็เต็มไปด้วยความห่วงใย ผมจึงไม่เคยหงุดหงิดใส่มันสักครั้ง เพราะตอนนี้ ในโลกของผมก็มีเพียงแค่มันเท่านั้นที่สามารถพึ่งพาได้ อย่างน้อยก็แน่ใจว่าตอนผมตาย มันจะเป็นธุระจัดงานศพให้ ทั้งยังฝากฝังไอ้หลงไว้กับมันได้อีกด้วย

เอาเถอะ...ไว้ค่อยปลดบล็อกทีหลังก็แล้วกัน

“แล้วมึงก็ไม่ต้องไปส่งพี่จอยสักพักนะ เวลาคนตัดใจต้องไม่ไปในที่ที่เจอได้ง่ายๆ เว้ย เดี๋ยวกูไปคุยกับพี่แจ้ให้เอง แล้วก็อีกอย่างนะ ถ้าเลี่ยงไปส่งลูกค้าที่บริษัทเขาได้จะดีมาก” กูรูแนนบอกย้ำ ไอ้นี่มันเจ็บมาเยอะเจอมาเยอะ กว่ามันจะลงเอยกับแม่ของลูกอย่างทุกวันนี้ได้ก็หมดเหล้าขาวไปหลายขวด

“อือๆ ตามนั้น”

ไอ้แนนมองผมด้วยความสงสัยอีกครั้ง “ทำไมมึงยอมง่ายจังวะ อย่างน้อยต้องโวยวายว่ามึงจะขาดรายได้อะไรแบบนั้นสิ”

“อ้าว กูไม่โวยวายไม่ดีหรือไง”

“ดี แต่ดูเหมือนมีอะไรแอบแฝง”

ผมว่าถ้าไอ้แนนได้มีโอกาสเรียนสูงๆ มันคงจะมีหน้าที่การงานที่ดีทำเพราะมันฉลาด แต่มันดันมีเมียมีลูกก่อนวัยอันควรก็เลยต้องมาขับวินมอเตอร์ไซค์ หาเช้ากินค่ำไปวันๆ

“ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมากว่ะมึง ไปๆ ทำงานเว้ย”

เป็นครั้งแรกที่ผมมีความลับกับไอ้แนน และก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกแย่กับตัวเองขึ้นมา ชีวิตที่ไม่เคยมีความเครียดของผมเริ่มมีความเครียดกัดกินใจขึ้นทีละน้อย

น้าลีบอกผมเสมอว่าความลับไม่มีในโลก น้าจึงคอยสอนผมว่าห้ามโกหกเด็ดขาด เพราะหากเลือกจะโกหกหนึ่งเรื่อง หลังจากนั้นเราจะต้องสร้างเรื่องโกหกอีกเป็นร้อยเรื่อง ในตอนนั้นผมไม่เข้าใจที่น้าลีสอน แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว เพราะแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมก็โกหกไอ้แนนเพื่อนซี้ไปแล้วสองสามเรื่อง มันจะเสียใจรึเปล่านะถ้ารู้ความจริงทีหลังว่าผมโกหกมันอยู่ ทั้งๆ ที่มันเป็นห่วงผมจากใจจริง

งั้นทางที่ง่ายก็คือการตัดใจอย่างนั้นเหรอ ผมต้องถอยห่างออกมาใช่ไหม ต่อให้จะนอนกับเขาแล้ว

คิดหนัก คิดมาก คิดไม่ตก นี่มันปีชงหรือยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่ผมอายุยังไม่ถึงยี่สิบเอ็ดเสียด้วยซ้ำ อีกตั้งสี่ปีจะถึงเบญจเพศ

หนีไปบวชก่อนกำหนดดีไหมวะเนี่ย!

“ไอ้เหี้ยขวัญ มึงเลิกทึ้งผมตัวเองได้แล้ว นี่มันเป็นอาการทุรนทุรายเบื้องต้นรึไงวะ ไอ้โง่เอ้ย เดี๋ยวหัวก็ล้านหรอก”

ถ้าไอ้แนนไม่พูด ผมก็คงไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป “กูสับสนเว้ย!”

“จะเหลืออะไรให้สับสนวะ มึงแค่คิดว่ามันไม่จริง ที่ผ่านมามึงก็แค่ฝัน คุณธนิกอยู่บนนู้น หอคอยงาช้างสูงเสียดฟ้า แต่มึงอยู่ตรงนี้ เดินเตะฝุ่น ขับวินหาเช้ากินค่ำอยู่ทุกวัน บอกตัวเองไว้ไอ้ขวัญ มันไม่ใช่เรื่องจริง”

หากไม่มีเรื่องเมื่อคืนผมก็อาจจะคิดได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่สัมผัสของคุณธนิกชัดเจนมาจนถึงตอนนี้ อ้อมกอดของเขา จูบของเขา ความเร่าร้อนของเขา มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ผมหยิกตัวเองหลายครั้ง ความเจ็บจากการร่วมรักกับเขาก็บอกชัดอยู่หลายหน เพราะฉะนั้นผมคิดว่ามันเป็นความฝันไม่ได้

“ท่องไว้ไอ้ขวัญ อย่ายอมแพ้ไอ้เพื่อนยาก เดี๋ยวมึงก็จะผ่านไปได้เอง”

โอเค ผมจะทำตามก็ได้ คิดว่าจนกว่าจะกลับบ้านไปอาบน้ำนอน ผมคงจะสะกดจิตตัวเองได้ผลขึ้นมาบ้าง

ไอ้แนนพูดถูกแล้ว ให้คิดซะว่ามันไม่ใช่ความจริง เพราะหากพูดกันตามตรง ชื่อของคนคนนั้นที่คุณธนิกเรียกออกมา ไม่ได้หายไปจากความทรงจำของผมเมื่อตื่นขึ้น มันยังดังชัดเจน ก้องอยู่ในหัว ทั้งสีหน้าของคุณธนิก ทั้งคำบอกรักของเขา ยังคงทิ่มแทงใจอยู่จนถึงตอนนี้

“ไอ้ขวัญเว้ย ไปส่งเจ้จอยด่วนนนน” พี่แจ้ส่งเสียงตะโกนมาให้ได้ยิน แต่ไอ้แนนรีบสแล๋นหน้าไปรับคิวแทนผม มันบอกกับพี่แจ้ว่าจะสลับคิวกับผมชั่วคราว มันยกนิ้วโป้งส่งมาให้แล้วก็พาพี่จอยไปที่บริษัท เห็นพี่จอยทำหน้างงๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร

ผมรู้สึกผิดกับไอ้แนนมาก เห็นมันออกตัวช่วยเต็มที่แล้วก็รู้สึกผิดที่โกหกมันออกไป เพราะฉะนั้น ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่สร้างเรื่องโกหกแล้วจะต้องตัดใจให้ได้จริงๆ

“ทำหน้าเป็นหมาหงอย” พี่แจ้เดินเข้ามาคุยด้วย “มึงตัดใจจากเจ้จอยแล้วเหรอวะ”

“หมายความว่ายังไงอะลูกพี่” อะไรคือการตัดใจจากเจ้จอยวะ ผมจะตัดใจจากคุณธนิกต่างหาก

“ก็มึงน่ะชอบเจ้จอยไม่ใช่เหรอ ไปส่งเขาที่บริษัททุกวัน ถึงกูจะแปลกใจที่มึงชอบผู้หญิงแก่รุ่นแม่ แต่กูก็คอยเชียร์มึงอยู่นะเว้ย”

“หาาาาาาา!” ผมร้องอย่างตกใจ “ผมนี่นะชอบพี่จอย ไม่ใช่ครับไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้หรอก”

“เอ้า นี่กูเข้าใจผิดมาตลอดเลเหรอวะ” พี่แจ้ทำหน้างงหนัก คงคิดมาตลอดสินะว่าการรับส่งพี่จอยคือการที่ผมขายขนมจีบให้

“โธ่ ลูกพี่ ผมจะชอบพี่จอยได้ยังไงครับ พี่จอยเป็นแม่ของผมได้เลยนะ”

แม้จะไม่รู้อายุที่แท้จริงของพี่จอยเพราะไม่เคยก้าวก่ายถามลึกซึ้งอย่างนั้น แต่ผมก็แน่ใจว่าคงไม่สามารถจีบให้มาเป็นแม่ของลูกได้ การเล่นกับของขลังแบบนั้นน่ากลัวน้อยกว่าการการเกาะคานเสียที่ไหน

“ก็แล้วมึงล็อกคิวเจ้แกไว้ทำไม มึงยอมเสียคิวให้คนอื่นเพื่อจะได้ไปส่งเจ้จอยเลยนะเว้ย”

“นั่นสิครับลูกพี่ ผมทำบ้าอะไรมาตั้งนานกันนะ”

คิดย้อนกลับไปก็คงบ้าจริงๆ แต่ก็เป็นความบ้าที่ผมเต็มใจและมีความสุขไปกับมัน ไม่เห็นต้องมากังวลหรือเครียดลงกระเพาะอย่างนี้เลย ผมคงจะเหมาะกับการยืนดูคุณธนิกอยู่ห่างๆ ไม่เหมาะที่จะเข้าไปใกล้เขา ความเป็นจริงก็ชัดเจนอย่างนั้นอยู่แล้ว

“เอาน่าไอ้ขวัญ ชีวิตวัยรุ่นก็แบบนี้ สับสนบ้าง แต่อย่าหลงทางนานเว้ย สู้ต่อไปมึง”

ผมยกมือไหว้ขอบคุณกำลังใจจากพี่แจ้ คิดเอาไว้ว่าหลังจากนี้จะซื้อเอ็มร้อยมาบรรณาการ แต่รอไอ้แนนกลับมา ค่อยให้มันไปซื้อ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น อยากกลับบ้านไปนอนหง่าวครางหงิงอยู่กับไอ้หลงเสียจริง แต่สิ้นเดือนใกล้เข้ามาแล้ว ค่าเช่าบ้านยังขาดอีกห้าร้อย ผมจึงยังคงกลับไปนอนขี้เกียจไม่ได้

เอาวะ! ยังไงพระอาทิตย์มันก็ต้องขึ้นทุกวัน วันพรุ่งนี้ก็ยังมีเสมอนั่นแหละน่า

ไอ้แนนกลับมาอีกสิบนาทีหลังจากนั้น มันว่าพี่จอยถามด้วยว่าผมโกรธอะไรพี่จอยรึเปล่าวันนี้ถึงไม่ไปส่งแก แต่มันก็อธิบายให้เรียบร้อยแล้ว ให้ผมทำใจให้สบายไม่ต้องกังวลอะไรมาก แถมพี่จอยยังฝากให้กำลังใจมาด้วย

“มึง”

“ไร” ไอ้แนนขานรับ เหล่ตามองมา “มีไรไอ้หมาหงอย”

“มึงว่าเขาจะรู้มั้ยว่ากูบล็อกการติดต่อ ปกติเขาจะต้องทักไลน์กูทุกเช้าอะ”

ไอ้แนนกลอกตาไปมา มันคงกำลังนึกเซ็งผมอยู่ “งั้นตอนนี้คงรู้แล้วมั้ง”

“แล้วมึงว่าเขาจะทำยังไงต่อไปวะ”

“ไม่ทำยังไงหรอก กูว่าคงไม่กระทบกับชีวิตเขามาก มึงอย่าเพิ่งคิดสำคัญตัวผิดนะเว้ย เดี๋ยวจะใจอ่อนปลดบล็อกขึ้นมา มึงแค่บังเอิญไปอยู่ในชีวิตของเขาไม่กี่วัน เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วงหรอกว่าเขาจะเสียใจที่ถูกมึงทิ้ง”

“อือๆ รู้แล้ว”

ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง มือยังกำโทรศัพท์มือถือค้างในท่าที่กำลังเปิดไลน์ดูข้อความ เพราะผมเคยทำแบบนี้อยู่ทุกวัน ตอนนี้แม้จะรู้ว่าเขาไม่มีทางส่งข้อความมาได้ แต่ผมก็ยังเปิดดูเหมือนคนบ้า

รู้สึกใจไม่ดีเลย

ผมจะตัดใจแล้วนะ แต่แบบว่า...ยังไงดี ผมก็บอกไม่ถูก

“กูว่ามึงกลับบ้านไปพักมั้ย สีหน้าแย่ฉิบหาย” ไอ้แนนยื่นมือมาผลักหัวผมสองที ปากก็บ่นไปด้วย “ชอบขนาดไหนกันถึงอาการหนักอย่างนี้วะ ไม่มีจะเผื่อใจไว้เลยใช่ไหมไอ้โง่”

“อย่าด่ากูสิ ตอนนี้กูกำลังอ่อนแอ ต้องการกำลังใจนะเว้ย แล้วการชอบใครสักคนทำไมต้องเผื่อใจไว้ด้วยวะ การชอบใครสักคนมันไม่ต้องคิดมากอะไรสักหน่อย”

“คิดมากบ้างก็ดีไอ้ห่า” ไอ้แนนผลักหัวผมอีกครั้ง “มึงมันเด็กน้อย โลกนี้ไม่ได้มีแค่คนที่รักมึงเหมือนน้าลี หรือกู หรือไอ้หลง แต่มันยังมีคนที่ต่อให้มึงจะทุ่มเทให้มากแค่ไหน เขาก็ไม่รักมึง ยังมีคนใจร้ายแบบนั้นอยู่นะ”

“แต่คุณธนิกบอกว่าชอบกูมาก” ผมเถียงไม่เต็มเสียงนัก เพราะเมื่อพูดก็ได้ยินเสียงของคุณธนิกบอกรักใครอีกคนขึ้นมา “แต่ก็อาจจะอย่างที่มึงพูด เขาอาจจะหลอกกูก็ได้”

“กูว่ามึงไม่ไหวแล้วล่ะ มึงสับสนเหี้ยๆ เลยไอ้ขวัญ กูแนะนำมึงนะ อย่าเชื่อในสิ่งที่มึงอยากเชื่อ หรือสิ่งที่เขาอยากให้มึงเชื่อ แต่มึงต้องเชื่อในความเป็นจริง แล้วมึงจะรู้ว่าควรทำยังไง กลับไปพักไป ส่วนมือถือน่ะฝากกูไว้ก่อน เดี๋ยวอยู่คนเดียว มึงจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก”

“กูไม่ทำหรอกน่า”

“เอามา” ไอ้แนนแบมือมาตรงหน้า “อย่างมึงไว้ใจได้ที่ไหน กูไม่ได้รู้จักมึงแค่วันสองวันเว้ยไอ้ขวัญ”

“เออๆ ก็ได้วะ” ผมจำต้องยกโทรศัพท์มือถือให้มันไป แสนรู้จริงๆ ว่าผมอาจจะใจอ่อนปลดบล็อกขึ้นมา “งั้นกูไปบอกพี่แจ้ก่อน ตอนเย็นซื้อข้าวไปให้กูที่บ้านด้วย แล้วก็เอาไก่ย่างมาให้ไอ้หลงหนึ่งไม้นะ”

“ไอ้เหี้ยนี่ ได้ทีใช้กูเลยนะมึง”

“มึงต้องดูแลกูนะเว้ย สภาพจิตใจกูกำลังป่วยหนัก”

“มึงรนหาที่เองนี่หว่า ไปได้แล้วไป”

ผมถือโอกาสตบหัวไอ้แนนไปหนึ่งทีแล้วรีบวิ่งไปบอกพี่แจ้ ยังไงวันนี้คงต้องขอพักเรื่องเงินๆ ทองๆ มาดูแลเรื่องหัวใจของตัวเองแล้ว เพราะขืนผมยังฝืน ผมอาจจะเอาแต่พาลูกค้าอ้อมไปผ่านบริษัทคุณธนิกก็ได้ เข้าทำนองไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้โทรหา แต่เห็นป้ายหน้าบริษัทก็ยังดี แล้วทีนี้การตัดใจก็จะเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าปีนยอดเขาที่สูงที่สุดในโลก

“ไอ้แนน ไปแล้วนะเว้ย”

ไอ้แนนโบกมือไล่ราวกับรำคาญ ผมจึงพาหัวใจที่ป่วยหนักขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วขับขี่มาตามทาง ถึงปากซอยเข้าบ้านก็แวะซื้อเกาเหลาลูกชิ้นพิเศษถั่วงอกร้านป้านีเพื่อเอากลับไปกินที่บ้านเป็นมื้อเที่ยง แต่ระหว่างทางเจอพวกไอ้วันกับไอ้ทิวเห่าหอนแซวมาเล็กน้อย แต่ผมไม่หยุดต่อความกับพวกมันให้เปลืองน้ำลาย ไม่อย่างนั้นในอารมณ์ดิ่งๆ แบบนี้อาจมีวางมวยกันให้ตายไปข้าง ปกติผมน่ะไม่สู้คน แม้จะชอบทำตัวเป็นพลเมืองดีไปเสี่ยงตีนบ่อยๆ แต่ผมก็รักสงบมากกว่า ทว่าในอารมณ์นี้ผมคงสู้ยิบตาเพราะอยากระบายความเครียดที่มีกับใครสักคน

[ต่อด้านล่าง]

[Snufflehp]

“ไอ้หลงงง” ผมร้องเรียก เพิ่งขับผ่านเสาไฟฟ้าต้นที่ห่างจากบ้านเช่าของตัวเองไม่กี่ร้อยเมตร เห็นไอ้หมาเพลบอยของผมกำลังง้างขาฉี่ มีหมาเจ้าถิ่นอีกสามตัวยืนคุมเชิงคอยท่า หมาพวกนี้ผมคุ้นทุกตัว เพราะเป็นเพื่อนกับไอ้หลง พวกมันคบกันเหมือนบอยแบนด์ตั้งวง ไปไหนไปกัน แล้วก็ชอบเห่า ชอบหอน ส่งให้กันเป็นทอดๆ ผมไม่แน่ใจว่าไอ้หลงคือลูกพี่ใหญ่หรือเปล่า แต่ผมแน่ใจว่ามันหล่อเหลาที่สุดในกลุ่ม ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ขึ้นชื่อว่าเพลบอย

“กลับบ้านกันเร็ว วันนี้พี่เลิกงานแล้ว”

ไอ้หลงทำมองเมิน เวลาอยู่กับหมาตัวอื่นแล้วจะชอบเก๊กใส่ผม กลายเป็นหมาหูหนวกไปในทันที เรียกเท่าไรก็ไม่หือไม่อือ

“ตามใจนะเว้ย แต่เย็นนี้กลับบ้านเร็วๆ ล่ะ ไอ้แนนจะซื้อไก่ย่างมาให้”

ผมน่ะเชื่อมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าพวกสัตว์เข้าใจภาษามนุษย์ น้าลีก็บอกผมแบบนั้น น้าบอกว่าถ้าผมเหงาก็สามารถคุยกับพวกมันได้ เวลาน้าไปทำงาน ผมจะได้มีเพื่อน ผมจึงชอบคุยกับพวกมันจนโดนพวกไอ้วันล้อว่าเป็นคนไม่เต็ม แต่ไอ้แนนบอกผมว่าไม่ต้องไปสนใจ ฉายาเพื่อนรักสัตว์โลกไม่มีใครได้มาง่ายๆ ผมน่ะเป็นคนที่ควรได้รับฉายานี้เลย แต่ตอนที่เรียนมัธยมปลาย วิชาชีวะกลับทำให้ผมรู้ว่าสัตว์บางประเภทก็ไม่มีไอคิวมากพอที่จะเข้าใจภาษามนุษย์ ตอนนั้นผมจึงคิดขึ้นมาจริงๆ ว่า ผมอาจจะไม่เต็มอย่างที่โดนล้อก็ได้ แต่ไอ้หลง มันน่ะเข้าใจคำพูดของผมนะ

ระหว่างที่ความคิดกำลังทำงาน รถมอเตอร์ไซค์ของผมก็แล่นมาถึงหน้าบ้านเช่า ผมจอดรถ เอาถุงใส่เกาเหลาที่ห้อยอยู่แฮนด์รถมาถือ แต่เกือบทำร่วงจากมือเพราะใครบางคนที่เป็นสิ่งแปลกปลอมในสภาพแวดล้อมปกติของบ้านเช่า

คุณธนิก!!!

ผมอ้าปากค้างเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือผมกำลังฝันกลางวัน คุณธนิกยืนพิงกับเสาต้นหนึ่ง ท่ามกลางเศษเหล็กและขยะรีไซเคิลที่ลุงแดง คนเก็บของเก่าขายซึ่งอยู่บ้านติดกันมาฝากเอาไว้ เพราะบ้านลุงไม่มีที่พอจะวางแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ชายเสื้อเก็บเรียบร้อยอยู่ในกางเกง ดูเรียบหรูไม่เข้ากับบรรยากาศรอบตัว ก่อนหน้านี้เขากำลังก้มหน้าอยู่เหนือโทรศัพท์มือถือในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างงีบมวนบุหรี่สีขาวที่มีควันลอยขึ้นมาจากด้านปลาย คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่นราวกับกำลังหงุดหงิดใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของผม เขาก็เงยหน้าขึ้นมามอง

“ไง” เขาทัก น้ำเสียงราบเรียบไม่ต่างจากสีหน้า แต่แววตาที่ใช้มองผมเต็มไปด้วยความโกรธขึ้ง

“มาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมถาม ทำหน้าไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ เขาไม่น่าจะรู้จักบ้านของผม และคนระดับเขาไม่ควรมาอยู่ตรงนี้เลย

“ทำไมติดต่อไม่ได้” เขาไม่ตอบ แต่ถามกลับ “โทรหาไม่ติด ไลน์ไปไม่อ่าน เมื่อเช้าออกมาก็ไม่บอกสักคำ”

“คือว่า...”

“เล่นอะไรอยู่เหรอ”

ผมคงทำให้คุณธนิกโกรธซะแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่เคยนึกภาพตอนเขาโกรธ คิดสีหน้าไม่ออก เคยเห็นแต่ตอนที่ยิ้ม เคยเห็นแต่ตอนที่ทำหน้าอ่อนโยน ใจดี

“ผมขอโทษครับ” ผมบอกเบาๆ

ได้ยินเสียงถอนหายใจของคุณธนิก เขาทิ้งมวนบุหรี่ลงกับพื้น แล้วใช้เท้าขยี้แรงๆ “เอาเถอะ ช่างมันเถอะนะ”

“แล้วคุณธนิกมาที่นี่ได้ยังไงครับ”

“ลุงกล้วยมาส่ง”

“ไม่ครับ ผมหมายถึง คุณธนิกรู้จักบ้านของผมได้ยังไง”

“รู้อยู่แล้วล่ะ” เขาบอกแค่นั้น ไม่อธิบายอะไรต่อ “จะไม่ชวนพี่เข้าบ้านเหรอ พี่ยืนรอตั้งสองชั่วโมง”

“เอ่อ...งั้น” ผมลังเลที่จะเชิญเขาเข้าไปในบ้าน บ้านของผมไม่มีอะไรเลย ไม่มีโซฟานุ่มๆ ให้เขานั่ง มีแต่เสื่อที่ผมมักจะใช้ปูนอนหน้าทีวีที่ใช้งานไม่ได้ โต๊ะกินข้าวผุๆ สภาพตามอายุการใช้งานหลายปี เก้าอี้ของมันก็คงพอนั่งได้ แต่ก็แข็งซะจนไม่เหมาะจะเอามารับแขก เบาะรองนั่งที่เคยมีก็กลายเป็นที่นอนของไอ้หลงไปซะแล้ว “ผมว่าคุณธนิกกลับไปก่อนดีกว่าครับ”

ดวงตาดำขลับตวัดมองมาทันที “ให้พูดอีกที”

“ผมไม่ได้อยากไล่นะครับ แต่บ้านผมไม่สะดวกสบาย คุณธนิกจะลำบากเอานะครับ”

คุณธนิกนิ่งไปเพียงครู่ แล้วจากนั้นรอยยิ้มกว้างก็แต้มบนใบหน้า “เรื่องแค่นี้เอง แค่ขวัญไม่คิดไล่พี่ พี่ก็พอใจมากแล้ว”

“ไม่เคยคิดไล่เลยครับ”

“เด็กดีของพี่”

หน้าผมร้อนขึ้นมา ทั้งคำพูดและแววตาของเขาเล่นงานผมได้เป็นอย่างดี ไอ้แนนมันจะรู้ไหมว่าการไล่ผมกลับมาพักที่บ้านเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ แต่ใครจะไปคิดว่าคุณธนิกจะมารอผมอยู่

“งั้น...เข้าบ้านกันนะครับ”

ผมเดินไปไขกุญแจบ้าน เดินนำคุณธนิกเข้าไปข้างใน ก่อนจะรีบวางถุงเกาเหลาลงบนโต๊ะกินข้าวแล้ววิ่งไปเอาผ้าห่มมาปูให้เขานั่ง

“คุณธนิกนั่งตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”

เขาพยักหน้า ยอมนั่งลง ผมจึงรีบตรงไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำเปล่ากับแก้วน้ำมาบริการ

“ดื่มน้ำก่อนนะครับ” ผมเทน้ำใส่แก้วแล้วส่งให้เขาที่กำลังมองสำรวจทั่วบ้าน “ยืนรอตั้งสองชั่วโมงเลยเหรอครับ ผมขอโทษนะครับ คุณธนิกเมื่อยมั้ยครับ ผมนวดให้นะ”

“เอาสิ” เขาเปลี่ยนท่านั่ง จากนั่งขัดสมาธิเป็นนั่งเหยียดขา “แล้วทำไมถึงติดต่อขวัญไม่ได้”

ผมไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบเขายังไง ผมไม่อยากโกหกแต่ก็บอกออกไปตรงๆ ไม่ได้ จึงได้แต่บีบนวดให้เขาอย่างเงียบๆ รู้ดีว่าเขากำลังมองอยู่ และรอคอยคำตอบ

“บล็อกเบอร์พี่เหรอ” เขาถามขึ้นอีก “ไลน์ก็ไม่ขึ้นอ่าน ขวัญโกรธอะไรพี่เหรอครับ”

ถ้าผมเอาแต่เงียบ คุณธนิกก็คงไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องง่ายๆ แต่ผมควรจะพูดเรื่องอะไรดีนะ ผมคิดไม่ออกเลย ในหัวผมตอนนี้มีแต่ความวุ่นวาย เรื่องโน้นเรื่องนี้สลับเปลี่ยนกันวิ่งเข้ามา

“พี่ตั้งใจว่าพอตื่นเช้าจะมาส่ง แล้วจะพาขวัญไปดูบ้าน”

“ดูบ้าน” ผมทวนคำ “ดูบ้านอะไรเหรอครับ”

“บ้านของขวัญไง พี่จะซื้อให้”

“ห้ะ!” เชื่อเถอะว่าต่อให้เป็นไอ้แนนก็ต้องตาเหลือกแล้วร้องอย่างตกใจเหมือนผม “ดะ...เดี๋ยวนะครับคุณธนิก คุณธนิกจะซื้อบ้านให้ผมทำไมครับ”

“ขวัญชอบคอนโดฯ มากกว่าเหรอ” เขาพูดไปคนละเรื่องอีกแล้ว “ยังไงก็ได้ พี่ไม่ขัดหรอก ขอแค่ขวัญชอบ”

“ฟังผมนะครับ!” คราวนี้ผมจำเป็นต้องเสียงดัง เพราะเขาเหมือนไม่ยอมฟังอะไรเลย “คุณธนิกจะซื้อให้ผมทำไม ผมไม่ได้ขอเลยนะครับ แล้วผมก็มีบ้านของผม”

คุณธนิกหันมองไปรอบตัว ก่อนเสียงเรียบๆ จะถามขึ้นว่า “บ้านเช่านี่น่ะเหรอ ขวัญเรียกมันว่าบ้านเหรอ”

“สำหรับผมมันคือบ้านครับ”

ต่อให้มันจะไม่ใช่ที่ที่สวยงามและสะดวกสบาย แต่มันก็เป็นที่ที่ผมมีความทรงจำดีๆ อยู่มากมาย น้าลีต้องทำงานหนักเพื่อจ่ายค่าเช่าบ้านและเลี้ยงดูผมไปด้วย มันอาจจะไม่ใช่บ้านในฝัน แต่มันก็คือสถานที่ที่ผมสามารถอยู่แล้วสบายใจได้

“พี่ไม่อยากให้แฟนของพี่ต้องอยู่ในที่แบบนี้”

หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาพร้อมกับความสงสัย “ผมเป็นแฟนกับคุณธนิกแล้วเหรอครับ เป็นเมื่อไหร่กัน”

“ขวัญครับ” เขายกมือขึ้นลูบแก้มของผม “หลังจากที่เราทำกัน พี่ยังต้องพูดอีกเหรอ”

“แต่ว่าผม...” ผมควรจะบอกยังไงดีนะ ผมรับปากกับไอ้แนนแล้วว่าจะตัดใจ แล้วผมก็คิดจะทำแบบนั้น แต่ผมไม่ได้คาดคิดว่าผมจะเจอคุณธนิกมารออยู่หน้าบ้าน

“อย่าคิดจะหนีจากพี่” เขาพูดราวกับรู้ แววตาที่อ่านไม่ออกของเขามองตรงมา “ขวัญหนีจากพี่ไม่ได้หรอก”

“เพื่อนผมบอกว่าคุณธนิกหลอกฟันผม แล้วผมก็คิดเหมือนกัน” ผมโกหกไม่เก่ง สร้างเรื่องไม่เก่ง ก็เลยต้องสารภาพ “ผมคิดจะตัดใจจากคุณธนิกแล้วครับ ผมรู้สึกว่าเรื่องของเรามันไม่จริงเลย คนอย่างผมกับคุณธนิก มันไม่มีความเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้วครับ”

ผมไม่กล้ามองคุณธนิก ไม่กล้ามองสบตากับเขา ผมกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองให้ต้องถลำลึกไปมากกว่านี้ แต่เขาก็ใช้มือเชยคางของผมขึ้น คำพูดของเขาทำให้ผมเผลอมองดวงตาดำขลับคู่นั้น “ขวัญพูดอย่างนี้ พี่เสียใจรู้มั้ยครับ”

“ผมขอโทษครับ”

“อย่าพูดแค่คำขอโทษ พี่ไม่ได้ต้องการคำขอโทษ แต่พี่ต้องการขวัญ พี่ชอบขวัญ” น้ำเสียงที่ใช้พูดนั้นนุ่มนวล ราวกับกำลังขับกล่อมให้ผมเชื่อตามนั้น “คนสองคนจะคบกัน แค่ความรู้สึกตรงกันก็พอแล้ว ขวัญไม่เห็นต้องคิดให้ยุ่งยากว่าขวัญเป็นใคร พี่เป็นใคร พี่ไม่อายหรอกถ้าจะได้คบกับขวัญ เพราะพี่คงทำใจไม่ได้ ถ้าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน”

“แต่ว่า...”

“คบกับพี่นะครับ ให้พี่ได้ดูแลขวัญนะ” เขาจูบที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา “ขวัญตัดใจจากพี่ไม่ได้หรอก เพราะงั้นอย่าหนีเลยนะ เพราะไม่ว่าขวัญจะหนีไปที่ไหน พี่ก็จะตามขวัญเจออยู่ดี”

“งั้นผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ”

“ถามว่า?”

“ขิมคือใครครับ”

สีหน้าของคุณธนิกเปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาของเขาว่างเปล่า ไม่เหลือแววให้ตีความหมาย สีหน้าของเขาก็เช่นกัน ผมจึงไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร คนคนนั้นดูเหมือนจะมีอิทธิพลกับเขามากเกินกว่าที่เขาจะควบคุมตัวเองได้ เพราะหากเป็นปกติแล้ว คุณธนิกจะเอาแต่ยิ้มกับคำถามที่เขาไม่อยากตอบ

“ผมอยากรู้นะครับ เพราะเมื่อคืนคุณธนิกเรียกชื่อเขา”

“ขอโทษครับ” เขาบอก มีสีหน้าสำนึกผิด “ขอโทษนะครับขวัญ พี่ทำตัวไม่ดีเลย”

พูดมาอย่างนี้แล้วจะให้ผมตอบยังไง ตอบว่ายกโทษให้เหรอ แต่ใจของผมมันไม่คิดอย่างนั้นนี่นา

“เขาเป็นอดีตไปแล้ว แต่เพราะขวัญเหมือนเขา พี่ก็เลยเผลอ ขวัญยกโทษให้พี่นะครับ จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้ว พี่สัญญา” คุณธนิกก้มหน้าลง หน้าผากของเขาเอนแนบกับหัวไหล่ของผม “ขวัญจะเป็นปัจจุบันและอนาคตของพี่ แค่ขวัญคนเดียว”

“แล้วคู่หมั้นของคุณธนิกล่ะครับ”

“ถ้าพี่บอกว่าอีกเร็วๆ นี้พี่จะถอนหมั้น ขวัญยังจะมีคำถามอะไรอีกมั้ย”

คนทุกคนชอบที่จะได้รับความสำคัญ และผมก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น หัวใจของผมเต้นแรงไปกับคำพูดของเขา เผลอคาดหวังไปแล้วว่ามันจะเป็นจริง คำพูดของไอ้แนนเมื่อก่อนหน้านี้อันตรธานหายไปจนหมดสิ้น ผมหนีไม่รอดหรืออันที่จริงผมทิ้งทางหนีของตัวเอง ผมหยุดอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่คิดหนี

“มีครับ แล้วถ้าเป็นแฟนกัน ผมต้องทำยังไงบ้างครับ” ผมถาม รู้สึกประหม่า หัวใจเจ้ากรรมก็ไม่หยุดเต้นรัวเสียที

“นั่นสินะ” เขาทำทีคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วยกนิ้วขึ้นไล้ไปตามริมฝีปากของผม “จูบกันก่อนดีมั้ย”

“งั้นคุณธนิกก็หลับตาก่อนสิครับ”

“ทำไมล่ะ”

“ถ้าโดนจ้องอยู่อย่างนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน”

เขาหัวเราะเบาๆ “เอ... หรือว่าพี่จะเป็นจูบแรกของขวัญ”

“ครับ” ผมตอบตามตรง ถ้าไม่นับตอนที่โดนไอ้หลงเลียปาก เมื่อคืนก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้จูบกับคนจริงๆ

“ไม่จริงน่า” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “อย่ามาทำตัวน่ารักนะ”

“จริงๆ ครับ คุณธนิกเป็นจูบแรกของผม แล้วก็...เป็นคนแรกด้วย”

“ขวัญพัฒน์” เขาครางเสียงอ่อน ยิ้มกว้างเต็มใบหน้า พอผมมอง ก็ก้มหน้าลง ไม่ยอมมองสบตากันเสียอย่างนั้น เห็นใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมก็อดยิ้มตามไม่ได้ “พี่ทำเรื่องไม่ดีลงไปแล้ว”

“อะไรเหรอครับ”

“ครั้งแรกของขวัญ” เขาว่าเสียงแผ่ว “พี่ควรจะตั้งใจมากกว่านั้น”

“คุณธนิกอย่าคิดมากเลยครับ เมื่อคืนมันดีมากๆ เลย ผมมีความสุขครับ”

ไม่รู้ทำไม ยิ่งผมพูด เขาก็ยิ่งสบถแล้วก็เอาแต่โขกหัวกับหัวไหล่ของผม “เด็กบ้า น่าจะบอกกันก่อน ไม่น่าเลย... เสียดายมาก”

คำพูดแต่ละคำทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว เขาเอาแต่พร่ำบอกว่าเสียดาย ไม่น่าเลย พูดแบบนั้นซ้ำๆ “งั้น...ทำกันใหม่มั้ยครับ เอ่อ คุณธนิกลืมไปก่อนนะ ถือว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้บอกอะไร”

“เป่าคาถาสิ จุ๊บตรงนี้ แล้วพี่จะลืม จากนั้นเราจะทำกันใหม่” เขาชี้ที่ริมฝีปาก ผมกำลังจะขยับเข้าไปใกล้ ก็พอดีกับที่ได้ยินเสียง

โฮ่ง! โฮ่ง!

ฉิบหายยย ไอ้หลงกลับมาแล้ว! มันเห็นฉากเลิฟซีนของผมมั้ยนะ

“ไอ้หลง!”

ไอ้หมาเพลบอยของผมกระดิกหางไปมาอยู่หน้าประตูบ้าน มันเดินเข้ามา ท่าทางวางมาด ผมคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นมันแยกเขี้ยวใส่คุณธนิก มันคงจะไม่คุ้นหน้า ยิ่งเบ้าหน้าระดับเขา ยิ่งไม่มีให้เห็นในละแวกนี้

“ไอ้หลง นี่คุณธนิก เอ็งอย่ากัดเขานะเว้ย เขาเป็นแฟนพี่”

“คุยกับหมารู้เรื่องเหรอ” เขาถามพลางยิ้มขำ “พี่ก็คุยรู้เรื่องนะ สวัสดีหลง”

โฮ่ง!

ผมว่าไอ้หลงมันไม่ได้ตอบคุณธนิกหรอก มันแค่ได้กลิ่นเกาเหลาแล้วก็เห่าแค่นั้น หรือมันอาจจะเห็นแมลงสาบวิ่งผ่านหน้าก็ได้ ไอ้หลงมันชอบเห่าลมเห่าแล้งบ่อยๆ

“นั่นไง มันรู้เรื่อง”

“ดีจังเลยครับ” แต่ผมก็ไม่ขัด เห็นคุณธนิกยิ้มแล้วก็ไม่อยากพูดขัดอะไร “ผมมีมันที่เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่ โชคดีจังที่คุณธนิกคุยกับมันรู้เรื่อง”

คุณธนิกยกมือขึ้นลูบหัวของผม “ตอนนี้ขวัญมีพี่เพิ่มมาอีกคนแล้วนะ”

“ขอบคุณครับคุณธนิก”

“เป็นแฟนกันแล้วยังเรียกคุณอีกเหรอ”

“ผมชินเรียกแบบนี้ซะแล้วล่ะครับ”

“ที่ควรชิน ต้องเป็นคำว่าที่รักต่างหาก”

“หาาา”

“ลองเรียกสิ”

“ไม่เอาหรอกครับ”

“ที่รัก”

“ไม่เอา ผมจะเรียกว่าคุณธนิก”

“งั้นเป็นคุณธนิกที่รัก”

“ฮื้อ ไม่กล้าเรียกหรอกครับ”

“เดี๋ยวก็กล้าเองแหละ อีกหน่อยอาจเรียกพี่ว่า ไอ้ธนิกด้วยซ้ำ”

“ฮ่าๆ ๆ”

คุณธนิกดูตกใจเล็กน้อย จนผมต้องหยุดหัวเราะ “มีอะไรเหรอครับ”

“เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นขวัญหัวเราะ” หน้าเขาแดงเล็กน้อย “น่ารัก เล่นเอาเขินเลย”

“ไม่...ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อยครับ” พูดอย่างนี้ผมก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน เขาเป็นคนที่ปากหวานจนผมไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว “ว่าแต่คุณธนิกไม่ทำงานเหรอครับวันนี้”

“อืม ก็อยู่ดีๆ ขวัญก็หายไป ใครจะไปมีอารมณ์ทำงาน”

“ขอโทษครับ ผมทำให้เสียการเสียงานจนได้”

เขาส่ายหน้า ก่อนจะหอมแก้มผม “อย่าขอโทษเลย พี่ตั้งใจไว้อยู่แล้ว เพราะจะพาขวัญไปดูบ้าน”

“คิดจะซื้อให้ผมจริงๆ เหรอครับ”

“อืม จริงสิ คิดว่าถ้าซื้อคอนโดฯ ขวัญคงพาหลงไปอยู่ด้วยไม่ได้”

“จะคอนโดฯ หรือบ้าน ก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละครับ ไม่ใช่บาทสองบาทนะ”

“ก็ไม่มีบ้านที่ไหนขายบาทสองบาทหรอก แต่มีบ้านเดี่ยวที่ราคาเบาๆ อยู่นะ เพื่อนพี่เป็นเจ้าของโครงการ สามารถซื้อได้ในราคามิตรภาพ ไม่เล็กไม่ใหญ่ เหมาะกับคู่แต่งงานใหม่มากครับ”

“จะยังไงก็ไม่เอาหรอกครับ ผมอยู่บ้านเช่าต่อไปก็ดีแล้ว”

“ไว้จะส่งแบบบ้านให้ดูนะ” เขาตัดบท เป็นอีกครั้งที่ทำทีไม่ได้ยินเสียงของผม ผมจึงได้แต่ถอนหายใจ ชักจะรู้สึกว่ารับมือยากขึ้นมา

เอาเถอะ ไว้ค่อยปฏิเสธอย่างจริงจังทีหลัง ยังไงตอนนี้ผมต้องคิดคำพูดที่จะไปพูดกับไอ้แนนมันก่อน ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นคนเดียวที่ผมอยากเล่าให้ฟังและอยากบอกความเป็นไปในชีวิตให้ได้รู้

“ว่าแต่ถ้าทำกันที่นี่ มันจะพังไหมนะ”

สีหน้าของคุณธนิกเต็มไปด้วยความสงสัย ซึ่งผมก็สงสัยไม่ต่างกัน จากสภาพความเป็นอยู่แล้วหากโดนทำขึ้นมา คงเจ็บหลังน่าดูเลย ไหนจะไอ้หลงที่มองมาตาแป๋วมาจากที่นอนของมันอีก ที่นี่คงไม่เหมาะซะล่ะมั้ง


......................To be continue..........................

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและความคิดเห็นนะคะ 

ไอ้หลงงงง ดูแลพี่ขวัญด้วยนะลูก 

[BChampa]

นี่คือมาโปรดเวอร์ชั่นผู้ใหญ่ที่อ่อนโยน ถูกมะ

เรายังไม่ไว้ใจคุณหรอกนะคุณธนิก คุณมันร้ายเรารู้

[Pa'veaw]

โธ่ขวัญคนซื่อ

คุณธนิกอย่ามาหลอกอะไรขวัญเลยนะ

[loveview]

น่ากลัวมากคุณธนิก

[singalone]

โอ้ยยยยยย ขัดใจน้องขวัญ ใจอ่อนง่ายไปนะลูกกกก มีกลิ่นตุๆว่านังคุณธนิกมันร้ายยย มันคิดไม่ซื่อ มันมีซัมติง ฮือออออออ สงสารน้องขวัญรอเลย

[masochism2018]

โอ๊ยยยอีกหน่อยนอกจากจะต้องด่าคุณธนิกแล้วยังต้องด่าขวัญด้วยปะ กี๊ดดดด
อยากให้ขวัญฉลาดแบบแนนอะ ทำไมมม!!! แต่ก็นะคนเรา ถ้าไม่เจอกับตัวก็คิดได้หมด
แต่พอเป็นเรื่องตัวเองก็ไปไม่เป็นแบบขวัญแหละ นี่กำลังพยายามเข้าใจขวัญสุด55555
เอาแค่ถูกผิดก็ไม่ได้แล้วปะ ถึงกับจะถอนหมั้นเลย อิคุณธนิกเหมือนนอกใจเมียมาหลงเมียน้อยมาก
 ถึงกจะไม่รักคู่หมั้นหรือยังไงก็เหอะ ทั้งๆที่ขวัญก็รู้อะ แต่ก็ยังไม่ถอย ทำไมอะ งงมาก
อีกอย่างเขาก็บอกอยู่ว่าขวัญเหมือนขิม แค่นี้ยังไม่รุ้อีกหรอว่าเขาไม่ได้รักที่ขวัญเป็นขวัญ
หรือรักนะ ไม่รุ้555555555  การกระทำตอนนี้คือไม่น่าไว้ใจ ขอด่าไว้กันละกัน
ทั้งหมดนี่เพราะเป็นห่วงขวัญนะไม่ใช่อะไร 

[wikawee]

ร้ายกาจ ร้ายกาจมาก คุณธนิกเอ็งมันคนใจบาปหลอกได้กระทั่งคนที่ใสซื่อขนาดนี้  โอ้ยยย แล้วขวัญจะเป็นยังไงต่อเนี่ยลูก ฮืออออออ ไม่ใช่ว่าจะอกหักดังเปาะเร็วๆนี้หรอกนะ ไม่น่าหลงกลเค้าเลยลูกกกกก พวกน่าใสใจคดแบบนี้มันอันตรายจะตาย อีกไม่นานแน่ที่ลูกจะต้องเสียน้ำตายกใหญ่ อกอีแม่จะแตกแล้วเด้อออออ หงุดหงิดกับความซื่อของขวัญ ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้มันจะเป็นบทเรียนที่ดี ก็อยากให้ขวัญจำใส่กระโหลกไว้นะลูก ว่าไม่มีใครเข้าหาเราโดยไม่หวังผลประโยชน์หรอก โดยเฉพาะเข้าหาแบบอิคุณธนิกเนี่ย หงุดหงิดจิตงุ้นเงี้ยวมากจะสงสารก็สงสาร จะสมเพชก็สมเพช เฮ้อใจคน จะไปบังคับกันก็ไม่ได้ 

[Babyboys]

ฮึ่ยยยยยยย
ขวัญเอ๋ย ขวัญมา

[B52]

น้ำตานองแน่ๆ

[MyLavenderLand]

คำชื่นชมเยินยอและให้ความสำคัญ มันมักจะหอมหวานเสมอ ขวัญลูกกกก หนูกำลังเดินจะไปเจอกับอะไร?

[areenart1984]

คนแบบธนิก น่ากลัวฟ่ะ 

[ก้อนขี้เกียจ]

คุณธนิกนี่สายเปย์ขวัญดูเป็นเด็กเสี่ยไปเลย

[naruxiah]

คุณ​ธนิกยังไงก็ไม่รู้แปลกๆอ่ะ

[bun]

ทุกอย่างมันดูเร็วไปหมด ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไรนะ

[lizzii]

อะไรของคุณธนิก น้องขวัญก็ใจอ่อนไปอี๊กกกกก

[kenghan]

ขวัญ ความรักทำให้ตาบอดไปแล้ว

[BitterCucumber]

ขวัญกับขิม... คนที่อยู่ในใจ พีค/ คนอื่นบอกว่าพี่เจ้าชู้แต่พี่ว่าพี่เป็นคนรักเดียวใจเดียว พีคอีก/ มองหน้าเขาแล้วหาทางกลับไม่เจอ พีคอีกแล้ว// โอ้ย คนมันกำลังรักอ่ะนะ มองอะไรไม่ค่อยจะชัด เตรียมน้ำเย็นสาดหน้าขวัญ ละเตรียมคำด่ารอใช้กับอิพี่ธนิกเลย
(แอบบอยากรู้ที่มารอยสักงูของธนิก#นังอสรพิ๊ษษษษษษษษษษษษ)

ธนิกคือน่ากลัวมากๆ มีสเน่ห์ รู้วิธีการพูดยังไงให้คนรู้สึกว่าตัวเองสำคัญ เป็นของที่ถูกทะนุถนอมอย่างดีในมือของเค้า #แต่ที่คนนอกมองมันไม่ใช่ไงจ้ะ อึ๊ยยยย อ่านแล้วอึดอัด ความคิดในหัวคือมีแต่คำด่าทอ แล้วเราคือคนนอกอ่ะ มองเห็นว่าธนิกแค่หลอกใช้ขวัญเป็นตัวแทนอ่ะ โว้ยยยย อยากจะไปตะโกนข้างๆหูขวัญ แล้วนี่จะซื้อบ้านให้แล้วอ่ะ เมียเก็บไปอี๊กกกกก ขวัญจะต้องติดบ่วงชายอสรพิษคนนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน หุ้ยยยย เราคงม้ามไตพังกันไปข้าง แต่ก็นะเข้าใจขวัญ ถ้าเราเป็นขวัญเราก็คงทำไม่ต่างจากขวัญอ่ะ คนที่แอบชอบมานาน สูงเสียดฟ้า วันนึงเค้าโน้มกิ่งลงมา ถึงจะรู้ว่ามันไม่ชอบมาพากลแต่ก็คงอดที่จะไม่เด็ดดอกไม้ที่เราชอบดอกนั้นมาเก็บไว้ในมือไม่ได้ ฮรืออออ ความสุขมันหอมหวาน คนไม่เคยก็อยากลิ้มลอง
ภาวนาให้แนนช่วยตบๆให้ขวัญตาสว่างและหวังให้หลงเห่าดังๆตอนสองคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
(แต่คาแรคเตอร์แบบธนิกนี่ทำเอาเราอยากรู้ที่มาเลยว่าเพราะอะไรเค้าถึงทำแบบนี้)

[me12inzy]

คุณธนิกคือน่ากลัวมาก จุดประสงค์ไม่ดีแน่ๆ ไม่เชื่อ ส่วนขวัญ ต้องบอกว่า เชิญตามลำบากเลยคุณน้อง หนทางนี้เหยียบกรวดเหยียบหินยาวๆไป

[PrimYJ]

โอ้ยยยยย อยากจับขวัญมาตีก้น ทำไมถึงเชื่อ ถึงยอมง่ายขนาดนี้ คุณธนิกต้องการอะไรกันแน่ มาหลอกขวัญทำไม

[Nus@nT@R@]

สงสารหนูขวัญ

[HISY]

ไอ้คุณธนิกใจบาป
ขวัญลูกตื่นซะทีเถอะ

[Justccwpo]

อยู่บนความระแวงงงงง แง่ เอาอีกๆๆๆอยากอ่านต่อ

[minenat]

โอ้ยยย ทำไมไม่ชอบนิสัยขวัญเลย

[mystery Y]

มาติดตามจ้า

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อื้อหือ............
จากกันแป๊บเดียว.....ไลน์หาไม่อ่าน
โทรหาไม่ติด........ คุณธนิกตามติดถึงบ้าน
จะซื้อบ้านให้ เป็นแฟนกันแล้ว
ขิมเป็นแฟนเก่า ขอโทษที่เผลอเรียกขวัญเป็นขิม เพราะหน้าเหมือนกัน
คู่หมั้นก็จะเลิก.....
ตายๆๆๆๆๆ..........คุณธนิก เชี่ยวซขนาดนี้ 
ขวัญลืมคำสั่งสอนของแนนเพื่อนรักหมดเลย