ตอนพิเศษ วาเลนไทน์ 2
วันรุ่งขึ้นกวีตื่นเช้ากว่าปรกติ เพราะเขาต้องออกไปซื้อของมาทำอาหาร รวมทั้งจัดสถานที่ แต่เพราะต้องรอให้วายุออกจากคอนโดไปก่อน กวีจึงต้องแสร้งนอนงัวเงียอยู่บนเตียงให้เหมือนกับทุกๆ วัน ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายคงสงสัย
“วีครับ”
“ครับ” กวีลืมตาขึ้นมอง
“พี่จะไปร้านแล้วนะ”
“งั้นผมเดินไปส่งหน้าห้องนะ”
“ถ้าง่วงก็นอนต่อได้ พี่แค่จะบอกเฉยๆ”
“ไม่เป็นไรครับ” กวียื่นมือให้วายุฉุดขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินออกไปส่งอีกฝ่ายที่หน้าประตู
“พี่ไปก่อนนะ เจอกันเย็นนี้”
“ครับ”
กวีตอบรับเบาๆ ก่อนขยับแว่นให้เข้าที่ จากนั้นจึงเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มคนรัก
“อยากฟัดจังเลย” วายุพูดแบบนั้น ก่อนก้มลงฟัดแก้มเข้าทีหนึ่งแล้วออกจากบ้านไป ส่วนกวีก็ยืนโบกมือหยอยๆ ให้จนกว่าอีกฝ่ายจะเข้าลิฟต์จึงเป็นอันเสร็จพิธี
ครั้นเห็นวายุลับตาไปแล้ว กวีก็รีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าคว้ากระเป๋าสตางค์และถุงผ้าลดโลกร้อนเพื่อออกไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน
นานมากแล้วที่กวีไม่ได้ออกมาจ่ายตลาดด้วยตนเอง เพราะเขาใช้บริการพี่รถกับข้าวตลอด นักเขียนหนุ่มเดินเข้าโซนนั้น เดินออกโซนนี้ กว่าจะได้วัสดุทำอาหารกับช็อกโกแลต เครื่องดื่ม รวมถึงอุปกรณ์ตกแต่งในงานปาร์ตี้ ก็ทำเอาเขาเข็นรถเข็นไป เข็นรถเข็นมาจนล้าไปหมด
พอจ่ายเงินเรียบร้อยกวีก็เรียกรถมารับกลับบ้าน เขามัวโอ้เอ้ไม่ได้ เพราะยังต้องทำอะไรๆ อีกหลายอย่าง
ก่อนอื่นคือต้องซ่อนอุปกรณ์ตกแต่งในงานปาร์ตี้ไว้ให้มิดชิด เพราะกลัวว่าคนรักจะมาเจอเข้า หลังจากนั้นจึงเริ่มหัดทำช็อกโกแลตตามสูตรที่เรียนมาจากอินเตอร์เน็ต
กวีหัดทำช็อกโกแลตอยู่หลายวัน สลับกับเร่งเขียนงานให้เสร็จก่อนวันที่ 13 เพราะเขาจะได้มีเวลาจัดงานปาร์ตี้และอยู่กับคนรักตลอดทั้งวันที่ 14
และแล้ววันแห่งความรักก็มาเยือน เมื่อคืนชายหนุ่มแทบไม่ได้นอน เพราะต้องเร่งเขียนนิยายให้จบ และส่งไปให้บ.ก.ตรวจตอนใกล้รุ่งสาง
โชคดีที่เมื่อวานวายุไม่ได้มาค้างที่คอนโด พอกวีนอนเอาแรงได้สองชั่วโมง นักเขียนหนุ่มจึงลุกขึ้นมาเริ่มจัดการกับงานปาร์ตี้ได้ทันที
เขาเริ่มจากทำช็อกโกแลตทิ้งไว้ เพราะต้องการให้มันเซ็ตตัวตามรูปแบบที่ต้องการ กวีเลือกทำดาร์กช็อกโกแลต เพราะรู้ว่าวายุไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่
เมื่อทำเสร็จแล้ว เขาก็หมักเนื้อไว้ เผื่อจะได้เอาไว้ทำสเต็กตอนเย็น จากนั้นจึงผละไปเก็บของในห้องทำงานและระเบียงด้านนอกให้พร้อมกับการตกแต่ง
กวีวางโปรแกรมไว้ว่าจะดินเนอร์กันที่ระเบียง พอกินมื้อค่ำเรียบร้อยก็เข้ามาดูหนังรักสักเรื่องด้วยกันในห้อง ตอนนั้นเขาค่อยเอาช็อกโกแลตที่ทำเองออกมา
ตลอดทั้งวันนักเขียนหนุ่มจึงหัวหมุนกับการจัดงานเพราะต้องทำทั้งหมดเพียงคนเดียว กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยคนที่ไม่ชอบออกแรงอย่างกวีก็หมดแรงจนอยากเอาหัวโหม่งหมอนและหลับไปเลย
กระนั้น กวีก็ทำไม่ได้ เพราะขั้นตอนสำคัญที่สุดคือการใช้เวลาทั้งหมดหลังจากนี้กับวายุ คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงไปอาบน้ำอาบท่า เพื่อเตรียมตัวรอให้คนรักกลับบ้าน
แต่กวีไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้ คนที่เขารอจะโทรมาบอกข่าวร้าย
[พี่อาจจะกลับดึก หรือไม่วันนี้คงไม่ได้ไปนอนด้วยนะครับวี]
“อ้าว! ทำไมล่ะครับ”
[วันนี้ที่ร้านยุ่งมากเลย คนสั่งของเยอะ คนเข้าหน้าร้านก็เยอะ แล้วค่ำๆ จะมีของมาส่งด้วย พนักงานไม่พอ พี่ก็เลยอาจต้องอยู่ช่วยทำสต็อก]
“อ่อ...งั้นหรือครับ”
แม้พยายามทำความเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ แต่พอมองตรงไปยังนอกระเบียงที่มีโต๊ะดินเนอร์ตั้งอยู่ กวีก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้
[ทำเสียงหงอยเชียว อยากให้พี่ไปหาหรือครับ]
“ครับ” กวีตอบโดยไม่ต้องคิด “อยากให้กลับมาเร็วๆ”
[พี่ขอโทษนะครับ]
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าพี่ลมมีงาน”
[พี่ก็ต้องขอโทษอยู่ดี---] ยังไม่ทันพูดจบ กวีก็ได้ยินเสียงใครสักคนเรียกวายุแทรกเข้ามาในสาย พี่รถกับข้าวของเขาจึงต้องหันมาตัดบท [พี่ต้องไปแล้วครับ]
“อ้อ งั้นไปทำงานเถอะครับ” นักเขียนหนุ่มว่า ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยประโยคสุดท้าย “...แต่สมมติว่าพี่จะไม่มาแล้ว ยังไงช่วยโทรมาบอกด้วยนะครับ”
วายุเงียบไปนิด ก่อนตอบตกลง
[ครับ ถ้ายังไงพี่จะโทรบอก]
เมื่อปลายสายตัดไปแล้ว กวีก็มองหน้าจอดำสนิทแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาเดินวนอยู่รอบโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารมื้อค่ำชั่วครู่ เอามือเขี่ยโบว์บนกล่องช็อกโกแลต และถอนหายใจออกมาอีกรอบ
หวังว่าพี่ลมจะกลับมานะ
กวีสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ถูกอุ้มเข้าไปวางในห้องนอน เขายกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าที่อยู่ห่างแค่คืบ
“พี่ลม...กลับมาแล้วหรือครับ”
“อื้ม พี่กลับมาแล้ว”
“กี่โมงแล้วครับ”
“ห้าทุ่มกว่าครับ”
“โอ๊ะ!” กวีผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง “จะเที่ยงคืนแล้ว”
“ทำไมครับ เที่ยงคืนมีอะไร” วายุถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็จะเลยวันวาเลนไทน์แล้วน่ะสิครับ!”
“หื้ม? ...วีจำวันวาเลนไทน์ได้ด้วยหรือ”
“จำได้สิครับ” ว่าแล้วกวีก็ลุกขึ้นจากเตียง และคว้ามือวายุให้ออกมาด้วยกัน
“มีอะไรครับวี”
“เถอะน่า พี่ลมตามผมมาก่อน”
กวีพาวายุเข้าไปในห้องทำงานที่ถูกปิดไฟเอาไว้ เดินผ่านไปจนถึงระเบียงด้านนอก แสงไฟของกรุงเทพฯ ในยามค่ำคืนทำให้วายุมองเห็นโต๊ะที่กวีจัดเอาไว้ในสวนเล็กบนระเบียงคร่าวๆ แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ถาม กวีก็ดันให้วายุนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งหนึ่ง
“นั่งรออยู่ตรงนี้นะครับ”
“นี่อะไรน่ะวี...”
“เดี๋ยวพี่ก็ก็รู้”
กวีเดินหายเข้าไปในห้องทำงานครู่หนึ่ง ไฟกระพริบเหมือนไฟปีใหม่ก็สว่างขึ้นทั่วทั้งระเบียง แล้วกวีจึงจะเดินออกมาพร้อมเครื่องดื่ม และช็อกโกแลตทำเอง
เขาจุดเทียนในครอบแก้วก่อน จากนั้นจึงยื่นแก้วเครื่องดื่มกับกล่องช็อกโกแลตให้วายุ
“ไวน์หรือ แล้วนี่อะไร”
“ครับ” คนน่ารักพยักหน้า “หรือพี่ลมอยากได้เครื่องดื่มแรงๆ กว่านี้ แต่ผมว่านี่เหมาะกับสเต็กมากกว่า”
“แบบไหนพี่ก็ชอบหมดเลย ว่าแต่นี่อะไร”
“ลองดูสิครับ ไม่รู้พี่จะชอบไหม ผมทำเองเลยนะ”
วายุไม่รอช้า เขาเปิดแกะโบว์และกล่องตรงหน้าออกดู จึงพบช็อกโกแลตรูปหัวใจเม็ดพอดีคำเรียงอยู่ในนั้นเป็นแถว เห็นแล้วอีกฝ่ายก็หยุดมองมันอยู่นาน แล้วเพื่อสูดหายใจลึก ก่อนถามพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“วีทำให้พี่หรือ”
“ถ้าไม่ใช่พี่ ผมจะทำให้ใครได้ล่ะครับ”
ได้ยินน้องบอกแบบนั้น วายุก็หยิบหัวใจสีน้ำตาลชิ้นหนึ่งเข้าปาก
“อร่อยมาก”
“จริงหรือครับ”
“จริงสิ ไม่หวานไป อร่อยสุดๆ เลย” เขาว่าแล้วหยิบกินอีกคำ
“ดีจังที่พี่ชอบ” กวียิ้มจนหน้าบาน เพราะเป็นปลื้มที่ของที่เขาตั้งใจทำถูกใจอีกฝ่าย “แต่ว่าก็ว่าเถอะ จัดปาร์ตี้นี่ไม่ง่ายเลยนะ ไหนจะต้องปิดบังพี่ลม--- โอ๊ะ! “
ยังไม่ทันพูดจบ นักเขียนหนุ่มก็ถูกฉุดให้นั่งลงบนตักของคนรัก ก่อนมือหนาจะช้อนคางขึ้นเพื่อประทับจุมพิตรสช็อกโกแลต
กวีไม่รู้ว่าจะถูกจูบกะทันหันเช่นนี้ ถึงอย่างนั้น แม้ทีแรกจะตกใจอยู่บ้าง พอหลังจากตั้งตัวได้ กวีจึงค่อยๆ เปิดปากรับและตอบกลับสัมผัสหวานล้ำระคนอบอุ่น
กระทั่งวายุจูบจนพอใจ ริมฝีปากของเขาจึงได้รับอิสรภาพอีกครั้ง
“พี่เซอร์ไพรส์มาก”
“ก็ผมอยากทำให้พี่เซอร์ไพรส์ไงล่ะ ดีนะที่พี่กลับมาทัน ไม่งั้นคงเฟลน่าดู”
“พี่ต้องกลับมาทันอยู่แล้ว”
“หืม?” กวีมองอย่างไม่เข้าใจ “ก็ไหนพี่บอกว่าอาจจะไม่กลับไงครับ”
“ไม่กลับได้ไง วาเลนไทน์ทั้งที ใครๆ ก็อยากอยู่กับแฟนทั้งนั้นแหละ”
“แต่พี่ลมบอกว่างานยุ่ง”
“ความจริงพี่โกหกน่ะ...”
“โกหก?”
“ขอโทษนะ แต่พี่จำเป็นจริงๆ”
“จำเป็นหรือครับ”
“อื้ม”
“จำเป็นอะไรถึงต้องโกหกด้วย ผมใจเสียไปหมดเลย”
“ใจเสียอะไร พี่เห็นเราหลับปุ๋ย”
“ก็ผมง่วงนี่นา ดีนะที่เอาอาหารเก็บหมดแล้ว ไม่งั้นพี่คงเห็นหมดพอดี”
“หึๆ แผนสูงจริงเลยตัวแค่นี้”
“แต่เดี๋ยวก่อนครับ พี่บอกก่อนว่าทำไมต้องโกหก”
“ที่พี่ต้องหลอก เพราะพี่ไปเอานี่มา” วายุผละแขนข้างหนึ่งที่กอดกวีไว้ เอื้อมมาหยิบถุงกำมะหยี่สีกรมท่าในกระเป๋าเสื้อ เขาส่งมันให้กวี ก่อนจะพยักเพยิดให้เปิดดู “ลองเปิดดูสิ”
กวีทำตามคำสั่ง โดยการรูดปากถุงใบน้อยนั้นออกกว้าง และล้วงนิ้วเข้าไปหยิบบางอย่างในนั้นออกมา
“กำไลหรือครับ”
“อืม”
เป็นกำลังสีเงินเรียบๆ แต่สะท้อนแสงวาววับที่ด้านในไม่มีชื่อ ไม่มีสัญลักษณ์ แต่สลักสลักคำว่า Best place
“ว้าว”
“ชอบไหม”
“ชอบครับ...แต่ไม่รู้จะใส่ได้หรือเปล่า ดูวงมันเล็กๆ นะ”
“งั้นมานี่ พี่จะใส่ให้” ว่าแล้ววายุก็หยิบกำไลไปจากมีกวี แล้วเปิดล็อคเพื่อสวมมันเข้ากับข้อมือ
กำไลวงน้อยที่กวีเห็น เวลานี้มันสวมเข้ากับข้อมือเขาได้พอดิบพอดี
“พอดีเลย”
“ก็พี่วัดไปแล้วนี่”
“วัดตอนไหนครับ”
“ตอนวีหลับ” วายุว่า “ที่มาช้าเพราะต้องขับรถไปเอามา แถมวันนี้ในเมืองรถติดมากด้วย”
“แต่พี่ลมบอกว่าจะไม่กลับด้วยนี่”
“พี่อยากเซอร์ไพรส์ไง แต่ดันกลายเป็นว่าถูกเซอร์ไพรส์เสียเอง ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณเหมือนกันครับ”
พวกเขาต้องตากัน ก่อนจูบบรรจงกันเบาๆ อีกหน คลอเคลียกันอยู่พักใหญ่ กวีจึงเป็นคนเอ่ย
“ผมว่าเราดินเนอร์กันดีไหมครับ ดึกแล้วนะ”
“งั้นพี่เข้าไปช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะทำเอง”
“ให้พี่ช่วยเถอะ เราจะได้ประหยัดเวลา”
“พูดเหมือนพี่ลมจะรีบไปไหนงั้นแหละ”
“รีบสิ”
“หืม? ต้องไปไหนครับ”
“ไม่ได้ไปไหน แต่คืนนี้ยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะเลย”
“ทำอะไรครับ” กวีคิ้วกระตุก คล้ายจะรู้ได้ว่าอะไรที่ต้องทำคืออะไร
“ก็ฉลองวาเลนไทน์กับวีไงครับ”
“พี่ลมคิดทะลึ่งอีกแล้ว”
“พี่เปล่านะ พี่แค่จะชวนวีดูหนังสักเรื่องเฉยๆ วีนั่นแหละ คิดอะไร”
กวีอ้าปากค้าง ก่อนจะสบกับดวงตาเจ้าเล่ห์ของพี่ที่นานๆ จะเห็นสักครั้ง
“พี่ลมแกล้งผม”
“หึๆ ...ไม่ได้แกล้งสักหน่อย แต่ถ้าวีเข้าใจแบบนั้น พี่ว่าเราเปลี่ยนเป็นทำตามที่วีเข้าใจก็ได้นะ พี่พร้อมเสมอ” คนพี่ยืดตัวขึ้นมากระซิบที่ใบหู และลูบไล้ช่วงเอวของกวีแผ่วเบา
“ผมว่าผมไปอุ่นสเต็กดีกว่า” ว่าแล้วนักเขียนหนุ่มก็ลุกขึ้นจากตัก ก่อนเดินหนีเข้าไปในครัว ร้อนถึงวายุต้องรีบวิ่งตามมาโอ๋ และอาสาช่วยยกอาหารทั้งหมดออกไปนั่งดินเนอร์ใต้แสงเทียนด้วยกัน
คืนนั้นพวกเขาได้ทานอาหารและดูหนังรักเหมือนที่กวีวางแผนไว้ แต่ยังไม่ทันดูจบ ต่างฝ่ายต่างนอนกอดกันหลับไปตรงหน้าจอ ทิ้งให้หนังดูคนแทน
เป็นอันว่ากวีจบวันวาเลนไทน์ง่ายๆ แต่มีความสุขที่สุดทั้งๆ แบบนั้น แต่กวีก็คิดเอาไว้แล้วว่า...
เอาไว้ปีหน้าเขาจะวางแผนใหม่
---------------------------------------------------------
ทุกคนนนนน
ฝนเข้าใจว่าตัวเองลงตอนพิเศษวาเลนไทน์หมดแล้ว แต่ยังค้างช่วงจบอยู่
เพิ่งมาเห็นเมื่อเช้าเพราะเข้ามาอ่านคอมเม้น
แงงงงงงง ฝนขอโทษนะคะ -/\-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
