หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ

[PrimYJ]

รำคาญยัยป้ามาก

[u_cosmos]

เราเจอคนเขียนพิมพ์ผิดที่นึงค่ะ
“เราสามคนพ่อลูกและพี่เลี้ยง”   อันนี้ต้องเป็น   “เราสามคนพ่อลูกและมะมา(ของลูกกบ)” รึเปล่าคะ ><

เพิ่งจะรู้ว่าคุณรบก็มีมุมร้ายกาจกับเขาด้วย มอมให้เมาแล้วตื่นไปเที่ยวไม่ทัน
พามากินข้าวนอกบ้าน แล้วกลับไปยังทำอาหารให้กินอีก เริ่มเข้าคอร์สพ่อบ้านแล้วสิเนี่ย
น่ารักมากกกกก อยากให้ชิปเปอร์เบอร์หนึ่งกลับบ้านไวๆจังเลยค่ะ ฮ่าๆๆ

คุณป้าคะ เมื่อไหร่ที่หมากของคุณป้าเผยตัวออกมา
ดิฉันเชื่อว่าพญาครุฑแบบน้องเจนจะกลายร่างเป็นครกแล้วตำหมากของคุณป้าแหลกแน่ๆ ==

[Minty]

หลงเข้ามาอ่านติดใจเจ้าลูกกบทันที น้องน่ารัก อยากฟัดแก้มบ้าง

[ommanymontra]

 

[skylover☁]

#เจนไม่นก

กินคาวไม่กินหวานไม่ใช่เจน

 

 

 

“ดีขึ้นแล้วเหรอ”  เขาที่ยุ่งๆอยู่หันมามองกัน ช็อตที่เขานั้นหันมาทั้งที่มือถือกระทะแบบนั้นมันช่าง….

 

 

ฟหดห่ดาหวกสาวสสซสหด ……คิดเชี้ยอะไร ไปตายซะเจน!!!!

 

 

“คุณรบทำอะไรเหรอครับ”

 

 

“เห็นว่าเผาบ้านอยู่ปะละ”  บางทีก็ไม่น่าสนิทกันเลย ตอนรับสมัครมาเป็นนายจ้างไอ้เจนไม่เห็นเขาจะเขียนบอกในเรซูเม่เลยว่าเป็นคนกวนขนาดนี้

 

 

“คุณรบถือกระทะทำไมอะครับ”

 

 

“ทำครัว”

 

 

“แต่เราซื้อมาแล้วนี่ครับ”


 

“ก็ไปแกะอุ่นสิ”

 

 

“หะ….”  เจนยังคงไม่เข้าใจ และเขาก็ถอนหายใจออกมาในความอยากรู้อยากเห็นไปหมดของคนเป็นพี่เลี้ยงของลูก ช่างไม่มั่นใจอะไรในตัวกันเสียเลย ก็อย่างที่เจนรู้ นักรบเคยไปเรียนต่างประเทศหลายปี เขาอาจจะใช้ทักษะการใช้เงินในการได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทำอาหารไม่ได้ แน่นอนว่านักรบทำอาหารง่ายๆได้แบบพอกินกันตายในวันที่ขี้เกียจแม้แต่จะคุยกับคนรับโทรศัพท์ร้านพิซซ่า และห้องเขาก็พอจะมีของสดที่ใช้ประกอบการทำอาหารประเภทบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่บ้าง อย่างเช่นไข่เป็นต้น อีกทั้งเขาก็มีโอกาสได้ทำเฟรนช์โทสต์มาก่อน ดังนั้นจึงมั่นใจว่าเอาให้คนกินได้โดยต้องไม่มีใครตาย

 

 

และเพราะเจนรักษ์ทำสายตาเหมือนเชื่อถือเขาเสียเต็มประดาแบบนั้น ตอนแวะที่ห้างเขาเลยหนีไปหยิบวัตถุดิบที่ต้องใช้ซื้อกลับมาด้วย นักรบหันไปมองเจนรักษ์ที่กำลังอุ่นอาหารพลางแอบเหลือบมองเขาในบางครั้งอย่างมีคำถาม สิ่งที่ได้มีเพียงการเบือนหน้านี้และทำนั่นนี่ของตัวเองต่อไปโดยไร้ซึ่งคำตอบใดๆ อาหารที่ซื้อมาถูกอุ่นให้ร้อนและกำลังจะถูกนำไปที่ห้องทานข้าว

 

 

“ทานที่นี่แหละ”  เขาสั่ง ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าคิดว่าคงเห็นด้วยกับความสะดวกในการเก็บล้าง

 

 

เจนรักษ์เดินไปที่เก้าอี้ข้างๆตัวน้องวิน พักขาเอามือเท้าคางกับเคาน์เตอร์บาร์ จ้องมองคนที่ยังวุ่นวายกับครัวอยู่ มันเป็นภาพที่ทำให้หัวสมองของเจนว่างเปล่าโดยไม่ทราบเหตุผล แต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดมองได้ราวต้องมนต์สะกด คุณรบจะรู้ตัวไหมว่าไหล่ของเขากว้างและมือใหญ่ที่เห็นเส้นเลือดชัดเจนนั่นดูน่ามองแค่ไหนยามที่จับนู่นหยิบนี่ และเพราะภาพลักษณ์ที่เหมาะกับสูทและห้องทำงานมากกว่า มันทำให้ภาพของเขาในตอนนี้ที่ดูไม่ชินตาเอาเสียเลย มันจึงดูอาจจะเหมือนขัดตา แต่ก็ทำให้หยุดมองไม่ได้  และมันก็รู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก….

 

 

คงจะดีถ้าบนตัวเขาไม่มีเสื้ออยู่

 

 

“มองอะไร”  เขาที่หันมาพร้อมกับบางสิ่งในจานนั้นถาม ชะงักไปกับสายตาที่มองมา แต่ไม่ได้นึกอึดอัดหรือรังเกียจแต่อย่างใดทั้งๆที่สิ่งที่เจนรักษ์ทำนับได้ว่าเสียมารยาทอย่างยิ่ง ทว่าสิ่งที่เขาตระหนักนั้นมีเพียงสิ่งเดียว คือเขาเป็นคนๆเดียวที่อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายมาตลอด เมื่อนึกได้อย่างนั้นใบหูก็ร้อนอย่างไร้เหตุผลที่มีสาระขึ้นมา

 

 

“แค่คิดว่าคุณรบทำอะไรนะครับ”  เจนนั้นไม่ได้หลบตากัน ก็เจนสงสัยเช่นนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ไม่ได้พูดออกไปคือสิ่งที่อธิบายไม่ได้ว่าแค่สงสัยทำไมต้องมองนานๆ

 

 

และทำไมต้องมีความคิดล่วงละเมิดแบบนั้นด้วย!!!!!!!

 

 

“ทำเฟรนช์โทสต์”

 

 

“อา…..” ใจเย็นนะเจน ใจเย็น ว้อยยยยยยยยยยย

 

 

“พอพูดถึงวันนี้เลยอยากรื้อสูตรดูน่ะ ว่ายังทำได้ไหม”  เพราะไม่ได้ทำมานานด้วยส่วนนึง ข้ออ้างดูใช้ได้ แต่จริงๆแล้วมันเพราะโดนปรามาสโดยเจ้าของนัยตาใสนี่ไม่ใช่เหรอ

 

 

เราสองคนนั่งกินอาหารไปเงียบๆจนหมด สลับไปเล่นกับน้องวินบ้างจนมาถึงตาของหวาน แม้เจนจะมีความไม่เชื่อถือคุณรบอยู่บ้างแต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทก็ต้องชิมซะหน่อย ว่าแต่ทานได้จริงๆเหรอ ตัวพ่อคุณเองก็บอกว่าอยากกิน แต่ก็ยังไม่ให้เห็นเขาจะแตะสักนิด และพอมันเข้าปาก คนที่เคยปรามาสในใจและส่งสายตาล้อเลียนกันไปก็แทบจะวางช้อนส้อม ไม่ได้เพราะมันไม่อร่อยหรอก

 

 

อยากลงไปกราบขอโทษ เจนผิดไปแล้ว!!!

 

 

“อร่อยไหม”  นักรบยิ้ม เขายักคิ้วให้เจนรักษ์ที่จิ้มชิ้นต่อไป ก็แค่ขนมปังชุบไข่กับนู่นนี่เอาไปจี่กระทะ มันเป็นอะไรที่ธรรมดามาก แต่รบมั่นใจว่าเขาทำได้ดี

 

 

เพราะเขาเคยตั้งใจที่จะทำให้มันอร่อยที่สุดเพื่อใครสักคน

 

 

“เจนว่าถ้ามีผลไม้กับไอติมด้วยนะ”

 

 

“ไม่อร่อยเหรอ”  เสียงแข็งขึ้นมาเลย คือเจนยังพูดไม่จบไหม

 

 

“ผมว่ามันจะเป็นอะไรที่เข้ากันสุดๆต่างหาก แค่นี้ก็อร่อยนะครับ แต่คุณรบลองคิดว่ามันมีอะไรแบบนั้นดูสิ” แต่เจนสู้ครับ ก็ไม่ผิดอ่ะ!

 

 

“อืม เสียดายที่ไม่ได้ซื้อกลับมา”

 

 

“ลองไหมครับ เดี๋ยวเจนไปหั่นสตอเบอร์รี่กับตักไอติมให้”

 

 

“สตอเบอร์รี่ที่ซื้อวันนี้นะเหรอ แล้วไอติมเอาจากไหน”  เจนยิ้มก่อนจะจ่อนิ้วที่ริมฝีปาก

 

 

“ชู่ววว ของพระพายครับ อย่าบอกน้องนะ”  เท่านี้เขาก็กระจ่างใจ พอเรื่องทำผิดนี่รีบหาพวกเชียวนะ เขายิ้มและส่ายหัวนิดๆ มองตามร่างเล็กที่วิ่งไปที่ตู้เย็น ก่อนจะหันกลับมามองจานเฟรนช์โทสต์ที่จริงๆก็ตั้งใจทำให้อีกคนได้ชิมเพื่อลบคำสบประมาส

 

 

ตั้งใจทำเพื่อใครสักคนนะเหรอ…..

 

 

“………..”  นักรบจิ้มขนมปังฝีมือตัวเองขึ้นมาใส่ปาก มันอร่อยแต่ไม่ใช่ของโปรดเขา นักรบทำอาหารไม่เก่ง แต่ก็อยากจะทำเพื่อใครสักคนที่เขาหลงรักอย่างสุดหัวใจในตอนนั้นจึงพยายามขอให้เพื่อนที่ทำมันได้อร่อยมากๆช่วยสอน  เสียไปก็เยอะแต่ในที่สุดก็ได้ผลงานที่ดีๆออกมา ทั้งๆที่เขาไม่ได้ชอบกินของหวานแต่ก็ต้องกินไปมากมายเพื่อลองชิมฝีมือตัวเอง ทว่าในวันที่เขาเอาไปให้อีกฝ่าย สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงแค่รอยยิ้มที่ปากไม่ออกตา ไม่มีคำชมและเขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้กินมันหรือเปล่า

 

 

รอยยิ้มที่เขาเพิ่งมารู้ว่ามันเสแสร้งสิ้นดี

 

 

“เจนเอามาแล้ว”  น้ำเสียงสดใสในยามเย็นของวันหยุดปลุกเขาให้หลุดจากภวังค์ ในอดีตเขาเคยทุ่มเทกับเรื่องมากมายเพื่อพบเจอกับความผิดหวัง การกระทำทั้งหมดที่พยายามไปนั้นสูญเปล่าจนหมดศรัทธาในเรื่องต่างๆ เขาไม่เคยคิดว่าเฟรนช์โทสต์เป็นของกินที่อร่อยอีกเลยจนกระทั่งได้เห็นแววตาและรอยยิ้มของคนที่นั่งตรงข้ามกันเมื่อครู่ ซึ่งในตอนนี้กำลังตักไอศกรีมวางข้างๆจานและจัดวางผลไม้ที่เจ้าตัวเตรียมให้

 

บนจานเฟรนช์โทสต์ที่เคยดูจืดชืดนั้นกลับเต็มไปด้วยสีสันที่ถูกใครอีกคนมาแต่งเติม

 

 

“ลองชิมดูอีกสิครับ”  เจนรักษ์เชิญชวนด้วยรอยยิ้ม นักรบทำหน้านิ่ง แต่เขาต้องใช้ความพยายามในระดับหนึ่งเลยก่อนจะตักกินทีละอย่าง และเมื่อมันผสมอยู่ในปาก ทันใดนั้นต่อมรับรสก็ประมวลผลออกมาได้ในทันที

 

 

“อืม”

 

 

“อร่อยไหมครับ”  เจนรักษ์รอคอยคำตอบอย่างคาดหวัง เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่ยื่นช้อนของตนให้อีกฝ่าย  ทว่าทั้งๆที่เจนก็มีช้อนของตัวเอง แต่ก็ยังอ๋องเอาช้อนที่เขายื่นมาตักไปกินอีก นักรบนั้นหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อย เขามีคำตอบให้ตัวเองในใจแล้ว

 

 

อย่างที่เจนรักษ์ว่า  แบบเดิมมันก็อร่อย แต่แบบนี้มันอร่อยกว่า อาจจะเพราะรสชาติที่หลากหลายนั้นเป็นไปในทางที่เหมาะสม ทว่าส่วนหนึ่งในความรู้สึกของนักรบนั้นท้วงกัน ว่ามันไม่ใช่แค่ขนมปัง ไข่ น้ำตาล อบเชย นม ไอศกรีมช็อกโกแลต และสตอเบอร์รีสด หรืออะไรหรอก แต่มันเพราะคำชมที่เขาได้รับจากคนๆเดียวบนโลกที่ได้ชิมเฟรนช์โทสต์ฝีมือเขา  เฟรนช์โทสต์ที่เขาฝังมันลงไปลึกสุดใจพร้อมๆกับความรักที่มีให้กับรดา และไม่คิดว่าจะได้ทำให้ใครกินอีก ทว่าในวันนี้มีคนได้กินมาแล้ว คนๆนี้อาจจะได้เป็นคนแรกบนโลกที่ได้กินมันก็เป็นได้

 

 

และรอยยิ้มของคนๆนี้ก็ทำให้มันอร่อยกว่าเดิมในความรู้สึกของเขา

 

 

เหล่านักท่องเที่ยวในวันนี้คงจะมากันดึกๆ ดีแล้วที่พระพายไปด้วยเพราะเด็กนั่นขับรถเก่งใช่ย่อย ในส่วนของคนที่อยู่บ้านเพราะนกอย่างเจนและคนที่ตั้งใจอยู่บ้านอย่างคุณรบก็พากันมาอาบน้ำให้น้องวินที่งอแงจะอยู่บ้านเช่นกัน เจนนั้นเตรียมน้ำใส่อ่างอาบน้ำ ในขณะที่คุณรบช่วยจัดการถอดเสื้อผ้าให้น้องอยู่ด้านนอกก่อนจะพาเข้ามา เจนจัดการสระผมให้เจ้าตัวเล็ก มีคุณรบที่นั่งอยู่ไม่ห่างเป็นผู้สังเกตการณ์   แปลกนักที่พ่อของเจ้านายตัวน้อยมานั่งอยู่ตรงนี้ แต่ไม่มีอีกแล้ว เจนที่เกร็งไปหมดเมื่อถูกสายตาเขาจับจ้อง มันเพราะว่าเราสนิทกันมากขึ้นแล้วนะเหรอ มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก

 

 

เพราะแววตาของเขาที่มองมาไม่ก่อให้เกิดความประหม่าต่างหาก

 

 

เล่นน้ำป๋อมแป๋มกันพอแล้ว พี่เจนที่กลัวจะเป็นหวัดเพราะแช่น้ำนานก็จัดการห่อซูชิโรลเจ้าลูบกบออกมานอนแผ่ ทาแป้งให้หอมจนขาวไปทั้งตัวก่อนจะเตรียมตัวลงทอด ไม่ใช่สิ….เตรียมใส่เสื้อผ้ากินนมและก็นอน แต่เหมือนน้องวินจะไม่ยอมง่ายๆเพราะเจ้าตัวซนยังคงเอาแต่เล่นนั่นเล่นนี้จนคนเฝ้าแทบจะหลับแทนอยู่แล้ว หนักเข้าคนเป็นพี่เลี้ยงต้องอุ้มแล้วจับโยกเบาๆให้เคลิ้มหลับไปเอง

 

 

“หลับได้แล้ว เจ้าตัวเล็ก”  เจนรักษ์พูดออกมา งานเลี้ยงเด็กอาจจะหนักหนา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูเหนื่อยใจ เขามองภาพของเจ้าลูกกบนั้นซบอกพี่เลี้ยงฝืนทำตาแข็ง

 

 

“ไหนผมขอลอง”  นักรบร้องขอ เขาเห็นเจนจับโยกอยู่นานแล้วก็ยังดื้ออยู่ คนตัวเล็กพยักหน้าให้ก่อนที่เราจะเปลี่ยนถ่ายจากอ้อมแขนสู่อีกอ้อมแขน

 

 

“ค่อยๆโยกช้าๆครับ”  เจนกำกับอยู่ไม่ไกล เขาพยายามทำให้ดูใกล้เคียงกับที่อีกฝ่ายเคยทำ มือเล็กของเจ้าลูกกบยังคงจับนิ้วมือของพี่เลี้ยง ลูบเล่นเพลินๆไม่ยอมปล่อยทำให้เจนห่างไปไหนไม่ได้ ทว่าความประหม่าที่ควรจะมีก็ไม่ได้เกิดขึ้น เจนรักษ์ยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนที่มืออีกข้างจะลูบหน้าลูบหัวน้องวินแผ่วเบา มือข้างที่น้องวินจับอยู่นั้นค่อยๆกำรอบมือน้องเป็นการบอกให้เชื่อมั่นว่าจะไม่หนีไปไหน ก็อ้อนเก่งขนาดนี้จะไปไหนได้ เพราะถ้าไม่รักเลย

 

 

ก็คงไม่อยู่มานานถึงป่านนี้หรอก….

 

 

“หลับแล้ว”  ภาพของเทวดาตัวน้อยที่หลับในอ้อมอกของผู้เป็นพ่อทำให้เจนยิ้มก่อนจะเงยหน้ามองคนที่สูงกว่า ดวงตาของนักรบเองก็ดูอ่อนโยนกว่าที่เคยเห็น

 

 

“กว่าจะหลับได้”

 

 

“วันนี้ได้อยู่กับคุณพ่อทั้งวันมั้งครับ เลยอยากจะอยู่เล่นนานๆ”

 

 

“พาไปนอนเถอะ เดี๋ยวจะตื่นเสียก่อน”  เขาบอก ก่อนที่จะค่อยๆอุ้มน้องไปนอนดีๆ  เราสองคนนั่งนิ่งมองตาหนูแก้มย้อยที่เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเผลอไผล น้องวินในยามหลับดูน่าเอ็นดูที่สุด มือเล็กที่กำหลวมๆนั้นช่างดูนุ่มนิ่มไปหมด ความสงบเงียบที่แผ่กำจายไปทั่วห้องทำให้ละสายตามองไม่ได้เลย โลกใบไหนก็ไม่น่าอยู่เท่าโลกใบนี้จริงๆ

 

 

“ผมกลับห้องก่อนนะ”  แต่นักรบต้องไปก่อน เขาจำต้องกลับไปนอนที่ห้องตัวเองเพราะเจนก็คงต้องพักผ่อน ช่วงเวลาในฐานะพ่อและพี่เลี้ยงได้สิ้นสุดลงต่อเมื่อน้องวินหลับไหล พวกเขาเองก็ต่างแยกย้ายกันไปจัดการธุระส่วนตัวเช่นกัน

 

 

“ครับ”  เจนนั้นลุกขึ้น ทำหน้าที่เดินไปส่งเขาตามมารยาท แม้ว่าประตูห้องที่กั้นกลางจะอยู่ไม่ไกลเลย เสียประตูห้องข้างๆถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา เจ้าของร่างสูงนั้นได้เดินผ่านพ้นอาณาเขตจากห้องของน้องวินไปยังห้องของเขา ทว่าตราบใดที่ประตูยังไม่ปิดลง เขาก็ยังคงได้เห็นคนตัวเล็กที่เดินมาส่งกัน

 

 

วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานเหลือเกิน…..

 

 

“ขอบคุณคุณรบที่พาไปทานข้าวข้างนอกวันนี้นะครับ”  เจนกล่าวขอบคุณเขา เพราะตนอาจจะไม่ได้พูดคำนี้เลยทั้งวัน

 

 

“แกะกุ้งให้แล้วไง”  จริงๆที่ชวนไปเพราะอยากหาคนไปแกะกุ้งให้หรอก

 

 

“ก็ยังต้องขอบคุณอยู่ดี”  เจนพึมพำ

 

 

“งั้นก็ขอบคุณเรื่องที่ช่วยนวดให้”  ใบหน้าของเจนแดง ความเด๋อด๋าเจ็บตัวของตนนั้นมันช่างน่าอาย แต่เจนไม่ยอมหรอกนะ

 

 

“ก็ช่วยชิมเฟรนช์โทสต์ของคุณรบแล้วไง”  แต่เจนไม่ยอมหรอกนะ เรื่องเอาบุญคุณนะขอให้บอกมา ว่าแต่มันเป็นภาระจริงๆเหรอกับการที่กินไป เพราะเจนก็กินเยอะกว่าเขาไปจนหมดไม่ใช่เหรอ เจ้าเด็กนกฮูกขี้หมานี่

 

 

“ถือเป็นบุญคุณอย่างยิ่ง”  ถึงจะมีคำประชดประชันมากมายออกมาจากปาก แต่เจนก็ยิ้มรับ บางทีเป็นอย่างนี้ก็ดีกว่าแบบที่เคยเป็นมาทั้งหมด คุณรบอาจจะไม่ได้ดูเป็นมิตร แต่เจนก็เริ่มจะเรียนรู้ว่านั่นคือบุคลิกของเขา คนๆนึงไม่จำเป็นต้องเปิดรับคนทั้งโลกด้วยการปั้นหน้ายิ้มหรือแสดงท่าทางด้านบวกๆให้ใครเข้ามาถ้าใจเขาอยากจะบวกคนพวกนั้นจะแย่ เราไม่จำเป็นต้องดีกับคนทั้งโลก เพราะคนทั้งโลกไม่มีวันจะดีกับเราเช่นกัน และถ้าเขาอยากจะเปิดใจให้ใครหรือดีกับใครสักคน เขาเองก็คงจะมีวิธีที่ที่จะรับใครเข้ามาในแบบของเขาเอง มันอาจจะไม่ใช่วิธีที่ดาษดื่น เพราะไม่ใช่คนมากมายที่เขาอยากให้เข้าใกล้ แต่เป็นคนไม่กี่คนที่ถูกขัดกรองไว้แล้วว่าดีพอ

 

 

และคงจะดีถ้าคุณนักรบจะยอมรับให้เจนเข้ามา

จะในฐานะคนที่ไว้ใจพอๆกับแม่ไพ น้าจิน หรือเอ็นดูพอๆกับน้องพายก็ยังดี

 

 

“แต่อร่อยมากครับ”

 

 

“………..”

 

 

“ยังไงเจนก็ต้องขอบคุณที่คุณรบทำของหวานให้กินหลังอาหารคาวอยู่ดี”  คนตัวเล็กยิ้มให้ มันอร่อยจริงๆนะ

 

 

เพราะงั้นคุณรบห้ามเจนไม่ให้กินไม่ได้หรอก เพราะเจนจะกิน

และเจนจะขอบคุณเขาด้วย ไม่รู้ล่ะ!

 

 

 

นักรบกลับเข้ามาในห้อง อยู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยไม่มีแรงจะยืนจนต้องทิ้งตัวลงกับเตียงนอน แต่ก็หันไปมองประตูห้องที่คั่นกลางนั่นอยู่ดี เจนรักษ์คงไปทำธุระส่วนตัวของเขาแล้ว นักรบเองก็ควรจะหนีไปจัดการตัวเองบ้างเสียที วันนี้ทั้งวันมันช่างยาวนานเหลือเกิน การพักผ่อนแบบนี้ก็ไม่ได้เหนื่อยน้อยกว่าการไปทำงานเลย แต่การไปทำงาน ก็ไม่ก่อให้เกิดรอยยิ้มติดแก้มที่กว้างอย่างนี้เช่นกัน

 

 

เหมื่อยแก้มบ้างไหม…นักรบ….

 

 

คุณพ่อยังหนุ่มนั้นเรียกสติก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการทำความสะอาดตัวเอง วันนี้เขาอยู่กับลูกนานเหลือเกิน ได้เห็นเจ้าตัวเล็กในด้านที่หลากหลาย ได้อุ้มกอดกล่อมให้นอน เขาได้ทำอะไรหลายๆอย่างในหนึ่งวันแบบที่คนเป็นพ่อควรจะได้ทำ มันคือความเหนื่อยที่ได้มาซึ่งการพักผ่อนอย่างแท้จริง จะเรียกได้ว่าวันนี้ นักรบรู้สึกปลอดโปร่งมากกว่าทุกวัน และถ้าไม่ได้พี่เลี้ยงเด็กคนเก่งคนนั้นช่วยอยู่ข้างๆ บางทีความทรงจำเหล่านี้ก็คงจะไม่ได้เกิดขึ้น

 

 

เขาออกมาจากห้องน้ำอย่างสดชื่น ความอิ่มเอมใจยังคงประดับบนใบหน้าไม่สร่างจนเกรงว่าถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกคนจะหึกเหิมเกิน เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับทั่วใบหน้าและผม ปกติถ้าไม่มีงานหรืออ่านบทความอะไร นักรบก็ไม่ใช่คนติดมือถือนักหรอก ทว่าเขาดันเหลือบไปเห็นแจ้งเตือนที่จู่ๆก็ขึ้นมาในตอนนี้ คงเป็นคนไม่กี่คนบนโลกที่เขายังอนุญาตให้แจ้งเตือนทุกครั้งที่ส่งข้อความมา และ 1 ในนั้นก็มี….เจนรักษ์

 

 

เขาส่ายหน้า ห้องก็อยู่ข้างๆกันแต่ก็ต้องส่งข้อความหา ไม่ใช่ว่าเจนรักษ์ทำไม่ถูกต้องหรอก เป็นเขาหากมีเรื่องจะติดต่อก็ไม่ค่อยอยากใช้วิธีการเดินไปเปิดประตูรบกวนอีกฝ่ายเท่าไหร่ แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ยว่าการส่งรูปอะไรก็ไม่รู้มาให้รัวๆก็ถือเป็นการรบกวนเช่นกันยิ่งในตอนกลางคืนแบบนี้ ทว่านักรบไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอีกฝ่ายเลย เขาเปิดเข้าไปในแอพพลิเคชั่นที่รัวส่งแจ้งเตือนมาให้ ก่อนจะเห็นว่านั่นคือภาพของน้องวินที่จงใจถ่ายให้เห็นว่าใส่เสื้อคู่กับเขาแบบที่เจ้าตัวเอาให้ดูหลังถ่ายเสร็จนั่นแหละ คงนึกขึ้นได้เลยส่งมาให้ตอนนี้ ถ่ายไปเยอะกว่าที่คิดเหมือนกันนี่นา

 

 

หืม…..

 

 

Nakrob Rattanasakul : เจนรักษ์

Nakrob Rattanasakul : ไหนคุณบอกว่าไม่ได้ถ่ายติดหน้าผมไง

Nakrob Rattanasakul : แล้วที่ส่งมานั่นมันอะไร

Jen : สติ๊กเกอร์หมาหูตก

Jen : เจนส่งผิด

Jen : ไม่ใช่สิ

Jen : เจนเผลอกดถ่าย

Jen : เดี๋ยวเจนตัดหัวคุณรบให้นะ

 

 

เดี๋ยวเถอะ!

 

 

Nakrob Rattanasakul : ถ้าตัดหัวผม ผมตัดเงินเดือนคุณ

Nakrob Rattanasakul : แฟร์ดีไหม

Jen : ไม่แฟร์

Jen : เจนไม่ผิด

Jen : คุณรบไม่อยากให้มีหน้าตัวเองในรูปเอง

Jen : เดี๋ยวเจนตัดหัวให้แล้วก็ดีลีทรูปออกจากเครื่องและไลน์แชทให้ด้วย

Jen : เจนขอโต๊ด

 

 

คนเราจะพูดมากและทะเล้นได้มากขึ้นในโปรแกรมแชทจริงๆ

 

 

Nakrob Rattanasakul : หักเงินเดือน ห้ามลบทั้งนั้น

Jen : อ้าว

Nakrob Rattanasakul : ราตรีสวัสดิ์ และอย่าให้เห็นว่าแอบลบ

Jen : คุณรบ

Jen : คุณรบ

Jen : คุณรบ

Jen : คุณรบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อย่าอ่านไม่ตอบสิครับบบบบบ

 

 

งั้นไม่อ่านก็ได้….

Turn off notification….เอาไว้พรุ่งนี้ค่อย turn on อีกทีละกัน

 

 

xxx

 

 

ตัดภาพไปที่สมาชิกชาวเรือที่ได้ออกไปข้างนอกในวันนี้

 

 

ทริปการเดินทางผ่อนคลายนั้นเป็นไปอย่างสบายๆ ขับกันไปถึงมหาวิทยาลัยที่พระพายกำลังจะเข้าเรียนเพื่อไปดูหอพักที่เจนรักษ์ช่วยหา หรือจะพูดง่ายๆก็คือหอของอีตาคนเชื่อถือไม่ได้นั่นแหละ เหล่าบรรดาแม่ๆที่มาเยือนถึงถิ่นนั้นได้ทำการขู่กรรโชกลูกชายเจ้าของหอไว้เรียบร้อยเกี่ยวกับความปลอดภัยของพระพาย ตรงนี้ก็น่าซึ้งใจเพราะน้องไม่ใช่ลูกหลานของคุณหญิง แต่ท่านก็ยื่นเงินจ่ายค่ามัดจำเอาไว้ให้ทั้งหมด โดยมีอีตาคุณเพชรเอาพานมารองรับไว้ พระพายเกือบจะซึ้งแล้วแต่เห็นภาพนี้ก็คิดอีกทีว่าคนเราจำเป็นต้องเล่นใหญ่ไปทำไม

 

 

“ข้างหลังนี้มีสวนด้วย”  อำไพชี้ชวนให้จินตนาออกไปดูด้วยกัน พระพายที่ร้อนจึงนั่งอยู่กับคุณหญิงในห้องของผู้จัดการหอ ที่วันนี้ตาเพชรรับหน้าที่มาเอาหน้า

 

 

“และค่าเช่าห้องของน้องน่ะ ส่งมาเก็บที่ฉันโดยตรงนะ ทุกเดือนด้วย”  คุณพรรณีกำชับ เธอจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายตรงนี้ให้จนกว่าพระพายจะเรียนจบ คนตัวเล็กนั้นมองไปรอบๆก็พบว่าสถานที่มันดูดีในระดับนึงเลย และยิ่งอยู่ในทำเลที่ดีแบบนี้ คาดว่าค่าเช่าห้อง….คงจะแพงน่าดู

 

 

“ได้ครับคุณท่าน เพชรจะทำให้มั่นใจว่าค่าใช้จ่ายจะถูกเก็บไปอย่างถูกต้องแน่นอน”

 

 

“แล้วให้คนดูแลน้องให้ด้วย ห้ามให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาจีบน้อง เข้าใจไหม!” คำสั่งของคุณหญิงนั้นทำให้พระพายหน้าแดงขึ้นมา ทำไมพระพายต้องโดนผู้ชายจีบด้วยล่ะ

 

 

“หอของเรามีกล้องวงจรปิดโดยรอบ ผมมั่นใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นแน่นอนครับ”  ตานี่ก็ตะเบ๊ะรับไปอีก น่าหมั่นไส้ หันมามองพระพายบ้าง ลูกตาจะถลนอยู่แล้ว!

 

 

“ดีมาก”  คุณหญิงเอ่ยชมก่อนจะยิ้มอย่างพึงใจ

 

 

“ว่าแต่คุณเจนไม่มาด้วยเหรอครับวันนี้ เห็นวันก่อนขิงใส่อยู่ว่าจะได้มาเที่ยว”

 

 

“ตารบไม่ให้มา”

 

 

“หา!”  ไม่ใช่แค่พี่เพชรหรอกที่ร้อง พระพายเองก็อึ้งเหมือนกัน คุณหญิงท่านเอาความมั่นใจมาจากไหน พระพายอยู่บ้านเดียวกันยังไม่เห็นเขาจะจีบกันเลยนะ!

 

 

“อืม ตารบไม่ให้มา”

 

 

“แน่ใจว่าไม่ได้มโนไปเอง โอ้ย!”  สมน้ำหน้า แม้พระพายจะคิดไม่ต่าง แต่ก็ไม่ปากไวไปพูดอย่างนั้นหรอก สมแล้วที่ถูกท่านเอาพัดฟาดแบบนั้น มันน่าโบกให้ติดกำแพงนักเชียว

 

 

“เห็นฉันเป็นคนยังไงยะ ตานี่!”

 

 

“แฮ่ เพชรแค่ไม่เชื่อหูนะครับ”  พระพายเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อหูเลย เอาที่ไหนมาบอกว่าคุณรบไม่ให้มา เจ้าที่ท่านไม่ได้แรงขนาดนั้น ตอนเช้ายังเห็นคุณรบออกมาอุ้มลูกอยู่เลย แถมไม่ได้พูดอะไรด้วยนะว่าไม่ให้พี่เจนไป

 

 

เอ๊ะ….แต่คุณรบไม่ได้พูด ก็ไม่ได้หมายความว่าให้มาได้นี่

 

 

“เมื่อวานนี้ตารบกับเจนเขานั่งกินไวน์และแยกวงไปเล่นเกมด้วยกัน”  คุณหญิงท่านเริ่มอธิบายมาเป็นฉากๆ อาจจะเพราะทั้งสองเป็นเด็กนอกด้วยกันทั้งคู่แถมยังเรียนและทำงานเป็นหลักจึงไม่เข้าใจเกมที่พวกเราเล่นอยู่ เลยแยกไปเล่นเกมง่ายๆอย่างโดมิโน

 

 

แล้ว…..

 

 

“ก็ดื่มไวน์กันอะนะ เจนก็คออ่อนในระดับนึง ยุง่ายด้วยล่ะ”

 

 

แล้ว…..

 

 

“เมื่อเช้าแอบไปเห็นขวดไวน์เปล่าวางซ่อนอยู่ เธอคิดว่าคนแบบเจนจะกล้าเปิดมาดื่มเองไหมล่ะ เดินตรงให้ได้ก็เก่งแล้ว”

 

 

โหย เริ่มพีคล่ะ

 

 

“หมายความว่าคุณรบพยายามจะมอมคุณเจนเหรอครับ”  เลขาพี่เพชรกอดตัวเองขึ้นมา ยังโว้ย เขายังไม่ได้กัน

 

 

“ก็ประมาณนั้น แต่คงไม่ได้ล่วงเกินอะไรหรอก เขาก็แยกกันนอนอยู่นะ”

 

 

“ของแบบนี้มันมาแยกตอนหลังได้นะครับ”

 

 

“ตายละ หรือฉันควรรีบเตรียมขันหมากไปสู่ขอน้องให้ตารบดี เกิดไปข่มเหงน้องขึ้นมา”

 

 

“ผมว่าถ้าเมื่อวานมันดราม่าจริง พี่เจนคงไม่โพสต์ภาพไปกินอาหารทะเลวันนี้หรอกครับ”  พระพายแย้งออกมา นี่ในอินสตาแกรมยังเห็นคุณเจนรักษ์โพสต์ภาพของกินอยู่เลยนะ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้นหรอก

 

 

“เจนไปกินอาหารทะเลเหรอวันนี้”

 

 

“ครับ พายเห็นพี่เจนโพสต์รูปด้วย”

 

 

“ตารบพาไปเหรอ”  ก็อาจจะเป็นไปได้

 

 

“แล้วคุณหญิงรู้ได้ไงว่าคุณรบไม่ให้มาละครับ”  เพชรกลับมาที่ประเด็นแรก เออคุณหญิงรู้ได้ไงนะเหรอ

 

 

“ก็ตารบบอกนะสิ”

 

 

“ครับ?”

 

 

“อืม ตารบบอกว่าเจนเมามาก วันนี้แฮงค์แน่นอน”

 

 

ก็แหงสิ จับเขากรอกไปขนาดนั้น

 

 

“แล้วแถมน้องวินก็งอแงจะอยู่บ้านด้วย อย่าให้เจนไปเลย”  อ๋อ….จริงด้วย คุณรบไม่ให้มาเพราะน้องวินต้องมีคนดูแล แต่อยากจะแหมไปถึงพระจันทร์….คนแฮงค์นี่ต้องพาไปกินซีฟู้ดแก้แฮงค์เหรอ หวายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

เอาเถอะครับคลื่นลมแรงแค่ไหนก็สาดมาเถอะครับ

เรือรบเจนแข็งแกร่งพร้อมรับเสมอ!!!!!!!!

 





 

Tbc

 

 

Talk:  สรุปทุกคนก็ยังไม่รู้ว่าคุณรัชนีนุชวางแผนอะไร ก็ให้รบเจนเขาเลี้ยงลูกกันไปก่อนนะคะ มีโมเมนท์เพชรพายด้วยนิดนึง(โมเมนท์อะไรเห็นแต่คนหมั่นไส้) ตอนนี้เรื่องเพจเฟซบุคก็ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ สมัครไว้แล้วค่ะ แต่ตั้งลิงค์ไม่ได้ ง่าวจริงๆ ไม่เถียงใครเลย จริงๆตั้งใจมาลงพรุ่งนี้ค่ะ แต่คาดว่าไม่น่ารอดเลยลงวันนี้แทน ยังไงฝากดูแลน้องด้วยนะคะ น้องเจนเห็นร้ายๆ ไม่ร้ายเท่าตาปี้ยบนะจะบอกให้ เรื่องนี้บางทีเราอาจจะไม่ต้องการนางร้ายจริงๆ เพราะปี้ยบจะเป็นให้คุณแล้ว5555

 

สปอยและอัพเดทใน # เจนไม่นก ในอนาคตถ้าลงตอนหลักไม่ไหว อาจจะมาลงช็อตสตอรี่รบเจนในทวิตให้อ่านนะคะ ยังไงฝากติดตามด้วย

Twitter @reallyuri

 

แต่คิดว่าลงอีกทีเสาร์อาทิตย์นี้นะคะ สักวันแหละ5555

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[orloftin]

เรือรบเจนแข็งแกร่งและไปไวมาก
เค้าจีบกันแล้วใช่ไหมคะ  คิคิคิคิคิ 

[puiiz]

 

[B52]

ช่วยเราด้วยเหมื่อยแก้มมาก หุบยิ้มไม่ได้

[naumi]

หื้ม กัปตันเรือคุณหญิงแม่นี่ก็มโนเก่งมิเบานะคะ โฮะๆๆ

[ommanymontra]

 

[soul love]

ครอบครัวเป็นใจขนาดนี้
ลมหนุนลมส่ง หางเสือ แข็งแกร่งแน่นอน

[PrimYJ]

คุณรบบบบบบบบบบ เริ่มหวั่นไหวแล้ว

[sompong]

มีหลายขะม้วดปม จริงจังๆๆๆๆ ใจจริงอยากมาอ่านืกวันแต่เห็นใจคนเขียนสู้ๆๆๆนะรอวันเสาร์ก็ได้.  เรื่อนี้เป็นเรือเหล็กที่แข็งแรงงง

[Josett]

ข้ามไปรอเสาร์อาทิตย์เลยได้มั้ย55555
ว่าแต่คุณชะนีนุชมีแผนอะไร คิดจะเล่นกับปี้ยบระวังจบไม่สวยนะดูลูกเรือเขาด้วยยย

[lizzii]

กัปตันเรือที่แข็งแกร่งที่สุดในปฐพีจริง ๆ ค่ะคุณแม่

[MayA@TK]

 

 

[BABYBB]

5555555555555555555 ขำโว้ยยยยยยย เอาพานมารองเงินมัดจำ

[winndy]

ขำคุณเพชรมาก

[❣☾月亮☽❣]

กองเชียร์ก็ฟินสิแบบนี้ เจ้าตัวนี่จะไหวไหม กลั้นยิ้มไม่ดีนะเดวหน้าตึง
ยัยรดามาแต่ชื่อแต่หมั่นไส้มากจ้า หว่ายๆนกแล้วย่ะหล่อน

[Pe_no]

เรือลำนี้แข็งแกร่งสุด 

[Seilong2]

รบเจนอยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก คนอ่านยิ้มตาม

[powvera]

พายุใดๆก็ไม่สามารถทำอะไรเรือ "รบเจน" ได้ เพราะมีคุณหญิงเป็นกัปตันเอง

       

[ก้อนขี้เกียจ]

ลูดเรือฟินตัวจะแตกแล้วค่ะ

[JokerGirl]

เรือรบเจนจงเจริญ ไม่หวั่นแม้วันมามาก55555 เคมีเข้ากันมากเลยคุณรบกับพี่เจน พี่เจนนี่แหละตัวจริง

[Yysll]

เรือรบเจนติดเทอร์โบไปแล้วก็เหลืแแต่เรือเพชรพายนี่แหละจะแล่นไหมค่ะ ถ้ากัปตันเรือมาเห็นตอนนี้คงฟินแน่ๆ 

[u_cosmos]

โฮ้ยยยยยยยยยย
เค้าขอโทษที่ตอนนั้นแอบสงสัยว่าคุณรบเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงค่ะ
เจ้าเล่ห์แบบนี้ได้แม่มาชัดๆ (ถึงสกิลจะยังไม่เท่าเพราะแอบขวดไวน์ไม่ดีก็เถอะ><)

ค่อยๆคืบคลานเข้าใกล้ใจน้องแบบนี้ ร้ายกาจชะมัด

[punnicha]

ตลกคุณเพชรอ่ะแง55555555 คนเขียนสู้ๆ

[BABYBB]

เจนจ๋าาาาาาาาา พรี่รอเจนอยู่วววววววววว

[skylover☁]

#เจนไม่นก
เจนต้องสะสาง

อืมมมมมมมมมม


“คิกๆ แฮะๆๆๆๆ”  เสียงหัวเราะใสๆของเด็กอารมณ์ดีที่ปลุกเจนให้ตื่นนอนแต่เช้านั้นมันช่าง….


“ตื่นเร็วอีกแล้วเหรอเจ้าลูกกบ”  แต่ช่างมันเจนจะนอนต่อ


อุบ!


“น้องวีนนนนนนนน” เต็มรักเลย เจ้าลูกกบคนดีของทุกคนนั้นทับมาเต็มรักเลย พอเริ่มจะเก่งก็ปีนขึ้นมาขย่มเลยนะ นอนต่อได้ก็ไม่ใช่คนแล้วแหละ….ศพแน่นวล…



“คิกๆ” 


“ไหนใครแกล้งพี่เจน!”  ในเมื่อนอนต่อไม่ได้ก็สนองความต้องการน้องเสียหน่อย เจนรักษ์คว้าเจ้าจอมซนมานอนทับตัวเองก่อนจะระดมหอมแก้มไปมา แจกความสดใสด้วยน้ำลายยืดๆในยามเช้า จนเปื้อนหน้าไปหมด


ฟัดจนหนำใจแล้วก็อุ้มพาไปข้างล่าง ตอนนี้คงมีคนกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ ทว่าเจนคิดผิด ตอนนี้ยังไม่สว่างดีเลย แต่เจนกลับตื่นลงมาคนเดียว แต่ในเมื่อตื่นแล้วก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลับไปนอนอีกครั้ง คนตัวเล็กเลือกที่จะพาน้องวินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตัว  ก่อนที่จะเริ่มปิ้งขนมปังและทอดไข่สำหรับมื้อเช้าของตน และเพราะเสียงเครื่องทำกาแฟที่ดังขึ้นไปข้างบนนั้น


มันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าคนที่ผูกเนคไทให้ทุกวัน…อยู่ข้างล่างนั้น


“ขอกาแฟให้ผมแก้วนึงด้วยสิ”


“อ้าวคุณรบ”  วันนี้ทำไมเขาตื่นเช้าจังล่ะ เจนที่กำลังทำหลายๆอย่างไปพร้อมกันหันไปหาร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามา บนแขนของเขามีเสื้อสูทและเนคไทพาดอยู่


“วันนี้ผมต้องไปต่างจังหวัดน่ะ”  เขาตอบคำถามที่เจนอยากรู้แต่ไม่ได้พูดออกมา ก่อนจะนั่งลงที่ข้างของลูกชายตัวเองซึ่งกำลังสนใจของเล่นส่งเสริมพัฒนาการในมือ


“รับอาหารเช้าด้วยไหมครับ เจนกำลังจะทำพอดี”


“อืม ขอสักชุดล่ะกัน ยังพอมีเวลา”  เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ และเพราะตนให้ความสนใจกับมัน เจ้าตัวเล็กเห็นดังนั้นจึงเอามือของตนตะปบลงไปที่นาฬิกาพ่อ


“งั้นเป็นอเมริกันเบรกฟาสต์ละกันนะครับ”  เขาไม่ตอบสิ่งใดเพราะกำลังให้ความสนใจกับตาหนูที่อยากรู้อยากเห็นไปหมด เขาพูดคุยกับน้องวินทั้งๆที่อีกฝ่ายยังพูดไม่รู้เรื่องและสื่อความไม่เข้าใจ เช้าวันนี้เริ่มต้นได้ดีจนเรียกกำลังใจได้มากโข กลิ่นอาหารที่เย้ายวนและเสียงฉ่าที่ดังมานั้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้น บัดนี้มีเพียงแค่แผ่นหลังของเจนรักษ์ที่เขาเห็น


คนตัวเล็กกับผ้ากันเปื้อนสีเทา


“นี่ครับ”  เจนเดินมาพร้อมกับอาหารและกาแฟที่เขาร้องขอ วางไว้ให้ตรงหน้าก่อนจะเดินไปเอาของตนเองมานั่งที่ฝั่งตรงข้าม หยอกน้องวินที่มองมาครู่นึง ก่อนจะกัดขนมปังปิ้งที่ตนทำมา  นักรบจ้องมองนาฬิกา เขาสามารถที่จะค่อยๆกินไปได้อีกแค่ 20 นาที แต่คาดว่าทุกอย่างคงหมดก่อนนั้น ปกติเขากินข้าวได้เร็วมาก แต่วันนี้เขาเลือกที่จะค่อยๆละเลียด


อยู่ๆก็อยากจะใช้ชีวิตช้าๆกับเขาบ้าง


“คุณรบนี่ปกติทานพวกน้ำเต้าหู้ปะครับ”  เจนถาม เป็นบทสนทนาแรกหลังจากที่ว่างเว้นมาสักพัก


“ก็กินได้”


“เจนกับแม่จะทำน้ำเต้าหู้กันนะครับ ยังไงเจนจะทำเผื่อนะ”


“อืม”


“น้ำเต้าหู้ร้อนๆตอนเช้ากับปาท่องโก๋กับโจ๊กก็ดีนะ เดี๋ยววันพรุ่งนี้เจนออกไปซื้อตอนเช้าดีกว่า”


“เผื่อด้วยชุดนึง”


“ครับ?”


“ที่พูดมานี่ไม่ได้ถามว่าผมอยากกินด้วยไหมหรอกเหรอ”  เออ แล้วเจนจะพร่ำเพ้ออะไรนักหนา


“ก็ถ้าคุณรบ….”


“ชุดนึง ผมจะกินข้าวเช้าที่บ้านพรุ่งนี้”  เจนพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะรีบคว้ามือเจ้าลูกกบจอมซนที่แอบคว้าขนมปังพี่เจนไปจะเข้าปาก น้องวินเริ่มโตขึ้นแล้ว อยากลองนั่นนี่และอะไรที่ไม่ชอบก็จะดื้อไม่ยอมกิน วุ่นวายอยู่กับคนลูกสักพัก ก็มารู้ตัวอีกทีตอนที่คนพ่อซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆก็อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมามองหน้า


“อย่าดื้อ”  แล้วใครให้มองหน้าหาเรื่องกับลูกแบบนี้นี่ แล้วเจ้าตาแป๋วนี่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย


“แอะแฮะ แฮะๆ”  ลูกชายบ้านนี้มันยังไงนะโดนดุแล้วหัวเราะ


“ไหนสัญญากับปะป๋าก่อนสิว่าจะไม่ดื้อ” เขาดึงลูกเข้าสู่อ้อมอก หอมซ้ายหอมขวาเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าตัวเล็ก เห็นเช่นนี้ก็สบายใจจนยิ้มออกมา


เราสองคนเดินมายังหน้าบ้านทั้งๆที่เจนยังกินไม่หมดแบบนั้น บ้านทั้งหลังยังคงเงียบงันเพราะมันยังไม่ได้เวลาเริ่มงาน ทว่าฟ้าที่เริ่มสางแล้วก็ทำให้เห็นพระอาทิตย์ที่ฉายแสง ปกติคนบ้านนี้ก็ไม่ใช่พวกคุณนายตื่นสายอะไรกัน แต่การที่เจนได้ตื่นก่อนใครแล้วมานั่งกินเงียบๆอย่างนี้มันก็ให้ความรู้สึกอีกแบบ บอกไม่ถูกว่าแบบไหนดีกว่า เรียกว่าดีคนละแบบ ระหว่างกินกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ กับกินคนเดียว ไม่สิ….


กินกับลูกกบกับพ่อกบ


“ไปล่ะ”  เขาบอก แต่ปากบอกเช่นนั้นทว่ามือก็ยังไม่หยุดไล้แก้มของเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของเจน


“บ้ายบายคุณพ่อสิ ไหนส่งจูบเร็ว”  เจนอุตสาห์สอนให้ส่งจูบไหนล่ะไม่ยอมส่งสักที ดื้ออยู่อย่างนั้นจนคนพ่อทนไม่ไหว


ต้องก้มลงมาหาและจูบแก้มลูกชายที่อยู่กับอก…..ของเจน


“…………..”


“ไหนคิสปะป๋าด้วยสิครับ”  ก่อนที่จะเอียงแก้มให้น้องวินได้แตะปากลงไปเบาๆ จากวันนั้นที่เจอกันจนถึงวันนี้ เจนรักษ์เพิ่งรู้เองว่าคุณรบที่แข็งๆและเย็นชามากๆคนนั้น เวลาที่เขากล้าที่จะแสดงความรักกับใคร


เขาจะน่ารักและอบอุ่นได้ขนาดนี้


“………….”


“อย่าลืมที่คุยกันไว้นะ” 


“คะ…ครับ”  เจนนั้นเหมือนจะหลงอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง ท่าทางเหม่อลอยเมื่อครู่ถูกฉุดกลับมาไม่ทันตั้งตัว พวงแก้มแดงสุกปลั่งอย่างไร้ความจำเป็น


“ที่คุยกันไว้”


อา….ครับ”  แต่เราคุยอะไรกันเหรอ จริงๆแล้วเราคุยกันด้วยหรือไง ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ เจนรักษ์ได้รับรู้ไหมว่าเราคุยกันดีขึ้นมาก และคุยกันเยอะขึ้นมาก หรือไม่รู้ตัวเลย….


เพราะมักจะหลุดเพ้อไปทุกทีที่เผลอมองหน้าหรือไง


“น้ำเต้าหู้ โจ๊ก และปาท่องโก๋ พรุ่งนี้นะ”  เขายิ้มให้ คราวนี้ไม่ใช่ยิ้มที่ให้กับน้องวิน


แต่เป็นยิ้มที่ให้กับเจนรักษ์คนเดียว….

xxx

ตบหน้าเรียกสติ 3 ที ปฏิบัติ!
แปะ แปะ แปะ


“เออ ก็เจ็บนี่หว่า”  ต้องโง่ เด๋อ และบ้าแค่ไหนที่ตบหน้าตัวเองจริงๆแบบนี้


แต่สถานการณ์แบบตอนนี้ เจนอยากเอาหัวโหม่งพื้นจากชั้น 3 ลงมาด้วยซ้ำ การที่ชั่ววูบนึงมองว่าคุณรบกร้าวใจ เป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง ท่องไว้เจน คุณรบจะเป็นผัวใครก็ได้ แต่เป็นผัวเอ็งไม่ได้ว้อยยยย!!! อยากได้ชื่อว่าเป็นคนใช้ตั้งใจจับเจ้านายหรือไง ก็ไม่ไง ดังนั้นเจนรักษ์จะเป็นเมียใครก็ได้เช่นกัน แต่ห้ามเอาตัวเองไปเสนอตัวเป็นเมียคุณรบเด็ดขาด!!!


“เจะ เจะ เจ”  เสียงเรียกของน้องวินที่รอให้เจนป้อนข้าวต่อนั้นเรียกสติกันกลับมา เจนจมอยู่กับความคิดอย่างว่ามาหลายวันแล้ว และก็ยอมรับว่าช่วงนี้ตนเองไม่มีประสิทธิภาพสักเท่าไหร่ หลังจากวันนั้นที่เขาบอกว่าจะมากินข้าวเช้าด้วยและให้เตรียมไว้ให้ ในตอนนั้นเจนก็ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงเพราะคุณรบยุ่งจะตาย แต่เขาก็มา ทว่าที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่า


คือเจนเอง
เจนเอง
เออเจนนี่แหละ….ที่ดันเตรียมทุกอย่างและเปี่ยมไปด้วยความหวังว่าเขาจะมา


“เจะ เจะ เจ”  น้องวินเรียกกันอีกครั้ง เจนนี่ใช้ไม่ได้เลย


“ครับๆ พี่เจนขอโทษน้า”  บอกขอโทษก่อนจะเช็ดปากและป้อนข้าวคำใหม่ให้ พยายามโฟกัสกับงานที่ทำจนป้อนข้าวน้องหมด ก่อนจะเอาจานของน้องไปล้างผึ่งไว้


จะว่าไปช่วงนี้เจนก็เอื่อยๆจริงๆนั่นแหละ


“เป็นเพราะอยู่ติดบ้านนานไปปะนะ” เจนคิด แต่ในขณะเดียวกันก็แย้งขึ้นมาในหัว มันไม่น่าจะใช่ เพราะเจนเองก็ไม่ได้รู้สึกอยากไปไหนเป็นพิเศษ


ล้างจานเสร็จก็พาน้องวินขึ้นไปบนห้อง จับเจ้าตัวเล็กลงไปนั่งในรถเข็นสำหรับหัดเดิน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ฟังเสียงกรุ๊งกริ๊งที่มาจากน้องวินก่อนจะตะแคงข้างมองเจ้าลูกกบที่เอ็นเตอร์เทนตัวเองอยู่ หรือนี่จะเป็นโรคซึมเศร้าแบบที่คนเป็นแม่ชอบเป็นกันนะ แต่นี่เจนไปเป็นแม่ของน้องวินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!


ไม่ได้การล่ะ เจนต้องสะสาง!


คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะเดินไปค้นสัมภาระของตัวเองออกมา พบออแกไนซ์เซอร์ที่ตนเคยใช้ตอนทำงานในนั้น เจนไม่ได้เปิดมันมาหลายเดือนแล้ว ร่วมๆ 5  เดือนได้ละมั้ง ปากกาที่สอดอยู่นั้นก็ไม่ได้จับมานาน เจนรักษ์นิ่งเงียบกับตัวเองสักพัก ความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีถูกนำพากลับมาในตอนที่เจนจับออแกไนซ์เซอร์เล่มนี้ จะบอกว่าคิดถึงก็ไม่เชิง แต่จะบอกว่าโล่งใจก็ไม่ใช่


นี่คือความรู้สึกของผู้หญิงที่ลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านหรือเปล่านะ


“เจ เจ เจ้”  แต่เสียงของเจ้าตัวน้อยที่กำลังไถไปมานั้นกลับเรียกให้หันไปมอง คนๆเดียวที่เป็นที่สนใจของเจนในตอนนี้คงมีแค่คนนี้ ชีวิตดั่งฝันแบบที่ไม่เคยฝันจะมีมาก่อนคือช่วงเวลานี้นี่เอง คือตอนที่เจนได้รับรู้ถึงการเป็นที่รักอย่างมากมายแบบนี้ มีใครคนนึงที่คอยเรียกร้องความสนใจและให้ความสนใจต่อกันแบบนี้ ไม่รู้ว่าพอน้องวินโตขึ้นแล้วจะยังเรียกหาแต่พี่เจนๆแบบนี้ไหม


“ช่างมันก่อนเถอะเจน”  แต่กว่าจะถึงตอนนั้น เจนคงค่อยๆปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้เหมือนทุกทีนั่นแหละ


เจนเป็นผู้มีประสบการณ์ชีวิต เจนต้องทำได้…


กระดาษปากกาพร้อม ที่เหลือคือใจที่ไม่แน่ใจว่าพร้อมไหม เจนค่อยๆคิดลำดับทุกอย่างในหัวที่ตีกันยุ่งไปหมด และก็ค่อยๆเขียนมันลงไป คำถามแรกที่ออกมาจากหัวคืออยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปจนถึงเมื่อไหร่ ก็คงอีกสักระยะนึง มันไม่มีทางที่จะยาวนานแบบที่คุณอำไพอยู่ที่นี่ เป้าหมายของเราไม่เหมือนกันอยู่แล้ว แม่มาเพื่อทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองและส่งไปให้เจนและยายได้ใช้ที่ต่างจังหวัด แต่เจนนั้นไม่ได้หาเงินส่งไปให้ใครและมีเงินเก็บในประมาณนึง แล้วจุดประสงค์ของเจนที่มาอยู่ที่นี่มันเพราะอะไรกันล่ะ


เหตุผลเดิม > พักผ่อนและอยากอยู่กับแม่
เหตุผลเพิ่มเติม >


“…………..”  เจนลังเลที่จะเขียนมันลงไปแม้ว่ามันจะเป็นความจริง ในตอนนี้จะตลกก็ตลกไม่ออก เจนยอมรับว่าพอเข้าโหมดนี้ก็ทำให้ตนเสียจริตความเป็นเจนรักษ์คนตลกแบบออแกนิกซ์ของโลกใบนี้ไปเหมือนกัน แต่อย่างไร ถ้าไม่เขียนก็จะจัดการความคิดไม่ได้

เหตุผลเดิม > พักผ่อนและอยากอยู่กับแม่
เหตุผลเพิ่มเติม > รักน้องวิน และบ้านรัตนสกุลทำให้เจนรู้สึกอบอุ่น


เพราะเจนเป็นเด็กขาดความอบอุ่น


ข้อเท็จจริงตรงนี้เป็นสิ่งที่เจนไม่อยากยอมรับแต่ก็รู้ตัวมาตลอด เจนเป็นเด็กขาดความอบอุ่น แต่เพราะตนไม่อยากให้ปัญหาของตัวเองเป็นภาระใคร ประจวบกับการเกลียดความดราม่าที่ดูงี่เง่าๆพวกนั้น จึงทำให้เจนไม่เคยเรียกร้องอะไรให้คนอื่นต้องมาลำบากใจ และทดแทนความรู้สึกที่ว่าขาดนั้นลงไปด้วยการเพิ่มเติมความรักความห่วงใยให้ตัวเองแทน


เจนมีพื้นฐานเป็นคนรักตัวเอง


แต่อย่างไรเจนก็หนีไม่พ้นการเป็นเด็กที่ต้องการความรักอยู่ดี และเจนรู้ว่าจะทำให้คนรักได้ เราก็ต้องเป็นเด็กดี เจนไม่เคยโกรธหรือยอมแพ้ต่อความรักที่ตนต้องการจริงๆ แค่เจนไม่เคยเรียกร้องให้คนอื่นต้องพยายามหามาให้ ครอบครัวคือสิ่งแรกที่เด็กชายเจนรักษ์ได้รู้จักและมอบความรัก เพราะถ้าหากเจนไม่รู้จักการรับก็จะไม่มีวันได้รู้ว่าตนก็ต้องให้ ดังนั้นความเป็นอยู่ที่ให้ความรู้สึกคล้ายกับการเป็นครอบครัวที่รัตนสกุลมีให้ จึงผูกมัดเจนไว้อย่างไม่รู้ตัว


แล้วจะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่….


“อืม….ยากแฮะ”   เจนไม่อยากกดดันตัวเอง แม้ว่ามองตาของคุณพรรณี เจนก็เดาได้ว่าคุณเขาอยากให้เจนอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่เจนไม่สามารถอยู่ไปตลอดได้เพราะอาชีพพี่เลี้ยงเด็กไม่เคยเป็นแผนการของชีวิต และเจนก็หวั่นถึงความไม่แน่นอนบางอย่างที่คาดเดาไม่ได้ด้วย ดังนั้นสักวันเจนจะต้องจากไปก่อนที่อะไรที่ว่านั่นจะเกิดขึ้น และสักวันนั้นคงยังไม่เกิดเร็วๆนี้ บางทีเจนอาจจะอยู่ที่นี่ไปอีกสักปี หรือสักปีกว่าเพื่อให้น้องวินโตขึ้นมาในระดับนึงแต่ไม่โตจนเกินไปเพราะยิ่งโต….น้องก็จะยิ่งจดจำกัน


แล้วจะพาแม่ไปด้วยไหม….


“พา”  เจนตอบตัวเองได้ในทันที นี่คือเป้าหมายแรกเริ่มที่เจนตั้งไว้ แต่บางทีเจนอาจจะออกไปก่อนเพื่อไปเซ็ตที่ทางให้ตัวเอง ทำธุรกิจที่ไทยนี่ก็ดี บางทีอาจจะขอเวลาอีกสักปีหลังออกไป เพื่อให้ทุกอย่างลงตัวค่อยพาแม่ไปด้วย อย่างว่า….ไม่มีลูกจ้างที่ไหนที่จะอยู่กับเจ้านายได้ตลอดไป เราเลิกทาสกันมานานแล้วด้วย และเจนอยากให้แม่สบายเสียที เป็นคุณนายตื่นสายทำอะไรสบายๆดูแลเจนบ้างแม้เจนจะโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วก็ตาม


กับคุณพรรณีล่ะ…..


เจนก็จะให้แม่กลับมาหา ไปเที่ยวด้วยกัน ความสัมพันธ์ของนายบ่าวที่นี่เหมือนคนอยู่กันเป็นเพื่อน ถ้าไม่นับเรื่องทำงานบ้านให้แล้วได้รับเงินเดือน คุณพรรณีเองก็เป็นคนแก่ที่ไม่มีเพื่อนแท้ในวัยเดียวกันมากมาย ดังนั้นคนที่อยู่ด้วยกันมานานอย่างแม่และน้าจินจึงเหมือนเป็นเพื่อนไปโดยปริยาย คนแก่ 3 คนชอบนักล่ะที่ได้เที่ยว เจนไม่ว่าถ้าแม่จะไปเที่ยวกับเขา แต่ต้องไปอยู่กับเจนเพราะเจนจะไม่อยู่เป็นพี่เลี้ยงน้องวินไปจนแก่เหมือนกัน


ทว่าคิดแบบนั้นก็ดูจะโหดร้ายเกินไป


เจนหันไปมองดูน้องวินที่ยังเล่นสนุกอยู่ คำว่าพี่เจนจะไม่อยู่เลี้ยงหนูนั้นมันโหดร้ายสำหรับใครกันแน่ กับเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว หรือกับผู้ใหญ่ที่รู้เรื่องทั้งหมดและอาจจะจดจำไปจนตาย ดวงตาของเจนที่เคยจริงจังเมื่อยามไล่เขียนทุกอย่างในหัวกลับมีน้ำตาคลอ เมื่อไหร่กันนะที่เจ้าลูกกบน้อยเข้ามาอยู่ในใจของเจนทั้งใจแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่กันที่เจนอ่อนไหวไปกับเรื่องของเด็กคนนึงที่ไม่ได้เป็นแม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง อาจจะเป็นเพราะทั้งชาตินี้เจนไม่อาจจะมีลูกได้ ความรักของเจนถูกจำกัดแค่คนในครอบครัวเท่านั้น คำว่ารักคนอื่นจนหมดใจสำหรับเจนแล้วมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย


คนตัวเล็กลุกขึ้นไปอุ้มเจ้าตัวน้อยออกมาจากรถเข็นเด็กสำหรับหัดเดิน หวังให้อ้อมกอดนุ่มนิ่มหอมกลิ่นนมและแป้งเด็กปลอบโยนกัน ทั้งหมดนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น และเจนไม่จำเป็นต้องเครียดไปก่อน แต่แค่คิดมันก็ทำให้รู้สึกแย่ไปหมดแล้ว จมูกรั้นสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มนิ่มเบาๆแต่กดแช่อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน สักวันน้องวินจะโตและเขาจะเปลี่ยนไป และสักวันเจนก็จะไม่สามารถเดินเข้ามากอดได้แม้เจอกันอีกครั้งใช่ไหม ดังนั้นยิ่งตัดใจได้เร็วเท่าไหร่ มันย่อมดีกว่า


ตาหนูไม่ได้ผิดเลย ผิดที่พี่เจนอ่อนแอเกินไป


“ด้า!”


“เจ้าลูกกบ”


“ด้า!”  น้องวินยื่นของเล่นในมือให้ นั่นสิ แล้วจะตัดใจได้ไหม


“ให้พี่เจนเหรอ”


“เจเจ้!”


“…………”  ช่างมันเถอะ  เจนนั้นกอดน้องอีกครั้งก่อนจะซุกใบหน้าลงกับไหล่นุ่มนิ่ม เอาเป็นว่าถ้าแม่ของเจนอยากจะมาเที่ยวเล่นกับคนที่นี่ เจนก็จะมาด้วย และถ้าน้องวินจำพี่เจนไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พระพายเองก็ไม่ได้รู้จักเจนมาก่อน ทุกวันนี้เรายังเป็นพี่น้องที่ดีและเจนก็เอ็นดูอีกฝ่ายมาก ในขณะเดียวกันพระพายเองก็ดูจะชอบตนมากเหมือนกัน ดังนั้นความเป็นไปได้ที่ว่าต่อให้เจนจะไม่ใช่คนเลี้ยงน้อง ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องจะไม่รักพี่เจนนี่นา ลืมกันก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเจนมาทำให้รักใหม่ก็ได้ กับเด็กคนหนึ่ง มันไม่ได้เหน็ดเหนื่อยเลย


การทำให้ผู้ใหญ่บางคนรัก….มันน่าเหน็ดเหนื่อยเสียยิ่งกว่าด้วยซ้ำ!


“พี่เจนฮูกๆรักน้องวินอ๊บๆนะครับเด็กดี”


สติมาปัญญาเกิดเสียทีนะเจนรักษ์ ตอนนี้เจนสบายใจขึ้นโข แม้จะยังไม่แน่ใจว่าตนกำลังทุกข์เรื่องอะไรอยู่ ความรักอันไร้เดียงสานี่ช่างเป็นยาบำบัดได้ดีจริงๆ อาจจะดื้อบ้าง งอแงนิดหน่อย แต่ต้องยอมรับว่าเจ้าตัวเล็กทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด ชั่วแวบที่มีความคิดว่าหากเราไม่เคยได้เจอกันนั้นคงจะดีได้ถูกลบล้างไป โชคชะตานำพาให้เจนได้ปกป้องน้องในวันนั้น และเพียงแค่สบตาก็เหมือนจะตกหลุมรักเข้าเสียแล้ว


ดังนั้นเรามาค่อยๆโตไปด้วยกันนะ


ครืดดดดดดดดด


“หืม”  เจนที่กอดฟัดน้องอยู่นั้นมองไปที่โทรศัพท์ที่สั่นสะท้าน เป็นตัวจุ้นที่โทรมา เจนกดรับ ก่อนจะเริ่มบทสนทนา


โทรมาได้จังหวะพอดีเลย


“หวัดดี”  เจนกล่าวทักทายออกไป


“เมื่อไหร่จะกลับเมกาเนี่ย”  จริงๆคำถามนี้เจนเพิ่งจะตอบให้ตัวเองเลย


“คงสักพักอ่ะ เลี้ยงน้องก่อน”


“เลี้ยงน้อง โหยยยยยยยไม่แม่พระก็นางงามอะ รักเด็ก”


“น้องวินน่ารักมาก จุ้นต้องได้เจอถึงจะรู้”  เจนเลี่ยงใช้คำหยาบ แม้น้องจะยังเด็กแต่เจนก็อยากจะฝึกตัวเองไว้เป็นนิสัยไม่ให้ทำเป็นเยี่ยงอย่าง


“ทำไมพูดเพราะวะ”


“กอดน้องอยู่”


“แคร์มากด้วย ถ้าบอกว่าเป็นแม่เด็กก็เชื่อละนะ หรือจริงๆแอบไปคลอดไว้เลยต้องเลี้ยงดู”


“…………”  ไม่ เจนจะไม่เถียง


“หรือจริงๆแล้วเป็นอะไรกับพ่อเด็ก ตอบมานะ!”


“เฮ้อ….”


“…………”


“………….”


“พี่เจนถอนหายใจใส่จุ้นเหรอ!”


“พี่แค่เหนื่อยและเถียงไม่ได้เพราะอุ้มน้องอยู่ต่างหาก”  เวลาที่งอนก็จะร่ำร้องอยากเป็นน้องแหละคนเรา


“ชักจะหงุดหงิดน้องวินอะไรนี่แล้วจริงๆ”  มาแย่งความรักไปนะเหรอ ให้ตายเหอะจุ้น ปัญญาอ่อนว่ะ!


“ทะเลาะอะไรกับพี่เคลมา”


“……………”


“หงุดหงิดเหมือนผู้หญิงตอนเมนส์ไม่มานี่ถ้าไม่ใช่พี่เคลแล้วจะใคร เปิดโอกาสให้บอกมา เร็วๆเล่า!”  ปกติจุ้นมันไม่ใช่คนแบบนี้หรอก แต่พี่เคลผู้เป็นดั่งทุกข้อยกเว้นของความงี่เง่า มันก็จะฮอร์โมนแปรปรวนนิดหน่อย


“ก็ส่งคนมาช่วยบริหารร้าน ทำให้เราว่าง และก็ต้อนกลับบ้าน”  ฟังดูก็เป็นเรื่องที่ดีนี่ แต่เชื่อเหอะ ลองเป็นพี่เคลต่อให้ทำดีแค่ไหน ในสายตาคนบางคนก็ไม่เคยดีขึ้นมาหรอกครับ และเจนก็พยายามปรับทัศนคติกับมันแล้ว


แต่เด็กน้อยมันไม่เคยโตเลยจริงๆ


“เลยว่าจะหาเรื่องทำตัวให้ไม่ว่างอ่ะ”


“จะทำธุรกิจใหม่อีกเหรอ”


“เปล่า จะไปเที่ยว”


“ไม่ว่าง ต้องเลี้ยงน้อย”


“โหยยยยยยยยยย”


“ไปต่างประเทศด้วยมันหลายวัน เข้าใจไหม”


“ก็เนี่ยจะไปหาเนี่ย ฟังให้จบก่อนสิ คนเรา”


“…………”


“ไม่คิดถึงน้องเหรอ พี่เจนไม่คิดถึงน้องใช่ไหม”


“เอ่อ….ก็ไม่นะ”


“น้องน้อยใจอ่ะ”


“แล้วจะมาหาไหม”


“มา! เพราะเจนคือข้ออ้างเดียวที่เรามี”  เข้าใจแล้วล่ะ….


คือจริงๆคนเราจะอยากเจอหรือไม่มันไม่เกี่ยวเลย คือคนเรามันไม่มีทางเลือก ว่าถ้าบอกว่าจะไปเที่ยวคนเดียวก็มีคนไม่ยอมให้ไป ดังนั้นเลยต้องอ้างรายนามที่น่าเชื่อถือ และเจนเป็นคนนึงที่มีชื่ออยู่ในนั้น แค่จุ้นพูดว่ามาหาเจน พี่เคลก็อนุมัติคำขอโดยไม่ฟังเหตุผลแล้วล่ะ คงรู้ว่านกน้อยขังไว้ในกรงทองนานๆมันจะหงุดหงิดงุ่นง่าน แต่ถ้าปล่อยก็ไม่ได้แบบนี้ สู้ให้ไปบินเล่นในกรงที่น่าไว้ใจของคนอื่นบ้างดีกว่า


“จะมาก็มา นี่เดี๋ยวจะลิสต์ของที่จะให้เอามาให้ด้วย จ่ายเงินให้แน่นอนไม่ต้องห่วง”  ไหนๆก็ไหนๆเปิดพรีออเดอร์เลยดีไหม


“ว่าแต่อยู่ที่นั่นเป็นไงบ้าง”


“ค่อยมาฟังตอนที่มาแล้วไหม คุยวันนี้ก็ไม่มีเรื่องเล่าอะดิ”


“แสดงว่ามีสินะ”


“…………..”


“กิ้วๆ”


“ไอ้จุ้น”


“ไหนว่าไม่พูดคำหยาบ”


“ก็ลืมอ่ะ”


“จ้า ไม่เล่าก็ไม่เล่าเนอะ”  ไม่งั้นตบะแตกออกมาทั้งสวนสัตว์ต่อหน้าน้องวินแน่นอน เจนเห็นด้วย เรื่องบางเรื่องก็ควรอดเปรี้ยวไว้กินหวาน แม้บางทีเราจะอยากเอาของเปรี้ยวไปจิ้มน้ำปลาหวานมากก็ตาม


“เอองั้นเจอกันล่ะกัน”  แต่ส่วนนึงในใจเจนก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่จะได้เจอจุ้น แม้เราจะตีกันบ่อยจนคนคิดว่าเกลียดกัน แต่ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นแต่วัยเยาว์นั้น การันตีได้ว่าทั้งสองไม่ใช่แค่พี่น้อง หากแต่เป็นเพื่อนที่สนิทมากๆคนนึง แม้ว่าความสับสนวุ่นวายที่มีในหัวของตนนั้นจะถูกเยียวยาด้วยความน่ารักที่ชนะทุกสิ่งของน้องวินไปแล้ว แต่ก็ยังมีเหลืออยู่บ้างในหัวให้นึกถึงยามเหงา


คุณรบคือชื่อของหัวข้อที่ยังไม่ถูกเขียนในกระดาษหน้านั้น


“………….”  เจนเม้มปากแน่น อยากจะละมันไว้แล้วไม่ต้องทำความเข้าใจกับอะไรเลย แต่เจนไม่อาจจะทนกับสิ่งที่ค้างคาเหล่านั้นได้จริงๆ


คนตัวเล็กเลือกจะปิดสมุดและเก็บมันใส่กระเป๋า ในส่วนหัวข้อที่ไม่ได้เขียนนั้น มันไม่มีอะไรชัดเจนเลยในเรื่องของความรู้สึกหรือคำถาม ก็ยอมรับว่าหวั่นไหวไปกับเขาบ้าง แต่เจนไม่อาจจะเข้าข้างตัวเองหรือหวังเรื่องแบบนั้นได้เลย เพราะมันก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าเรื่องแบบนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้ และอะไรที่เป็นไปไม่ได้ เจนก็อยากจะตัดออกไปจากหัวสมองและหัวใจ เจนรู้จักความหวั่นไหวมากกว่าที่ใครคิด เพราะประสบพบเจอมันมามาก และลงท้ายที่ว่าเจ็บปวดอยู่บ้างในทุกครั้ง


ดังนั้นเจนอาจจะหวั่นไหวไปกับคุณรบที่ดีพร้อมได้เหมือนกับที่ชอบพระเอกละครสักเรื่อง แต่เจนรู้ดีว่าความหวั่นไหวมันไม่จีรัง และถ้าฝืนทำให้มันเป็นเรื่องที่ใหญ่ไปกว่าการคิดไปเองคนเดียว เรื่องมันอาจจะแย่เหมือนกับทุกครั้งที่พบเจอ คุณรบจะเป็นของใครก็ได้ แต่ไม่ใช่ของเจน หรือเจนจะเป็นของใครก็ได้ แต่ไม่ใช่คุณรบ สมองของเจนตรึกตรองข้อนี้ดี และมีเหตุผลประกอบที่เหมาะสม แต่เจนไม่อาจจะตัดสัมพันธ์กับรัตนสกุลด้วยการเอื้อมหาคุณรบแบบที่เคยทำกับคนอื่น และนอกจากนั้น…..


เจนยังไม่อยากมีความรัก


ตอนนี้เจนยุ่งเกินกว่าจะมีความรัก และยิ่งเป็นความรักที่ต้องฝ่าฟัน หรือปรบมือฝ่ายเดียวยิ่งไม่อยากมี แต่ก็ไม่อยากให้สถานะความสัมพันธ์ระหว่างตนกับคุณรบสะบั้นลง สถานะเจ้านายลูกน้องแบบที่เป็นอยู่อย่างนี้ก็ไม่ได้แย่ แต่เจนก็อดจะคาดหวังให้ตนได้มากกว่านั้นไม่ได้ บ้านรัตนสกุลนั้นดีต่อเจนและแม่มาตลอด อย่างน้อยเจนก็เลยอยากได้รับความรักและเมตตาเช่นกัน ทว่าแม่ทำงานมานานมากๆและได้รับความเชื่อถือจากพวกเขาอย่างเต็มหัวใจ ดังนั้นระดับความสำคัญย่อมต่างอยู่แล้ว ไม่เป็นไร เขาให้เจนได้นิดหน่อยก็ได้ แต่อย่างน้อย….


ก็ขอให้เอ็นดูเจนเหมือนที่เอ็นดูพระพายก็ยังดี
แค่นี้เองที่เจนจะพยายามและอยากขอให้ได้มา



Talk  หลายคนอาจจะคิดว่าเราจะตัดเรื่องเข้าดราม่าหรือเปล่า น้องเจนนางอาจจะมีความคิดดราม่าบ้างเพราะเบื้องหน้าที่สดใส น้องเป็นคนที่มีชีวิตดราม่าคนนึงเลย แต่ตัวตนและการแสดงออกแบบเจนๆมันเลยทำให้ดูไลท์ แต่มันคงไม่ดราม่าหักมุมอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ ช่วงนี้ก็ช่วยอดทนกับน้องนิดนึง นี่บอกทั้งคนอ่านและคุณรบด้วย5555 ต่อไปเราอาจจะได้เห็นมุมอื่นๆของคุณรบที่นอกจากความซึนมากขึ้น ฝากติดตามด้วยนะคะ

เจนไม่นกยาวมากตอนนี้ไม่คิดว่า 40 ตอนจะเอาอยู่ อะไรจะหวานเย็นขนาดนั้น
อยากวางยาแล้วจับสองคนนี้ขังและตัดจบให้รู้แล้วรู้รอด555555555
ส่วนเพชรพายจะยาวแค่ไหน เราก็ถามใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ฝากติดตาม ‘เพชรพระพาย’ ที่น่าจะตามมาต่อจากนี้
เราจะยังคงความละครน้ำเน่าอย่างทั่วถึง

ขอบคุณทุกคนที่เฝ้ารอและทุกความเห็นให้เราปรับปรุงและทุกกำลังใจ
ฝากน้องนกกับพ่อกบของเราต่อไปด้วยนะคะ #เจนไม่นก twitter@reallyuri

[puiiz]