VAMPIRE PROBLEM ;w; #3
ทุกคนครับ ผมอยากจะชวนทุกคนมาทายเล่นๆ ครับว่า ‘ธุระ’ ของดิออนมันคืออะไร
คนทั่วไปก็อาจจะตอบว่าพาไปช่วยซื้อของ ขนของ นู่นนี่นั่น ซึ่งตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันก็เลยไม่ได้ถามและหลับใส่มันด้วย เพราะไม่อยากทนมองแสงแดดประเทศไทยที่ใจร้ายกับผมทุกวัน
แต่ยังไงก็ตามนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นครับ
เพราะประเด็นคือ ‘คฤหาสน์’ หลังงามที่ตั้งอยู่ข้างหน้าผมเนี่ยแหละครับ
มันสำคัญตรงไหนเหรอ มันก็สำคัญตรงที่ไอ้บ้านหลังนี้เป็นที่พำนักหลักของพวกวาติกันไง!!!!
“ฮืออออ แม่จ๋า ช่วยครูซด้วย แงงงงง”
ทันทีที่โดนปลุกและตื่นมาเห็นสถานที่คุ้นตาผมก็ตกใจจนแทบวิญญาณหลุดออกจากร่าง เพราะมันคือที่สุดท้ายบนโลกที่แวมไพร์ทุกคนคิดจะมา ซึ่งพอได้มาแล้ว แน่นอนว่าผมไม่ดีใจแต่ผมกำลังจะกลายเป็นบ้าแทน
“ฮือออ ดิออน นายโกหกผม ฮึก ไม่ฆ่าบ้าอะไร นายเอาผมมาเชือดถึงที่เลยอ่ะ แงงง”
ผมกอดเบาะรถแน่นด้วยแรงทั้งหมดที่มี เพราะนี่อาจจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่ผมยังมีลมหายใจ
“ฉันว่าฉันบอกนายแล้วนะ ว่าไม่มีใครอยู่วันนี้”
ไอ้ดิออนพูดพร้อมกับพยายามจะดึงผมออก ซึ่งแรงของมันก็เยอะจนผมเกาะแทบไม่อยู่ แต่พอผมนึกถึงสภาพตัวเองต้องกลายเป็นอาหารรสเด็ดให้พวกวาติกัน ผมก็รู้สึกรับไม่ได้ ทำให้ผมกลับมาฮึดสู้แรงมันกลับด้วยการเกาะให้เหนียวกว่าเดิม
“นาย ฮึก นายบอกความจริงมาเลยดีกว่า ว่าจะเอาผมมากินที่นี่ นายอยากกินผมจริงๆ ใช่ไหมล่ะ!”
ผมตีโพยตีพายอย่างขวัญเสีย
ทำไมนะ ทำไม แวมไพร์ที่รักสันติอย่างผมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!!
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่กิน”
มันดึงผมแรงมากแต่ผมก็ไม่หลุด ฮึก แค่เห็นทางเข้ามีตราสัญลักษณ์ของพวกวาติกันผมก็ขนลุกล่ะอ่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมโดนมันลากเข้าห้องครัวเลยจะเป็นยังไง
มันต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย แงงงง
ปี๊นๆ
เหมือนฟ้าจะมีตาเห็นใจแวมไพร์รักสันติอย่างผม เลยมีรถที่ไหนไม่รู้ผ่านมาพอดี ถึงผมจะไม่รู้ก็เถอะว่าเขาบีบแตรทำไม แต่มันก็ทำให้ไอ้ดิออนตกใจจนเผลอปล่อยมือจากตัวผมเลยครับ
และนั่นก็เป็นโอกาสให้ผมคืนร่างสู่การเป็นค้างคาวเพื่อหนีไปจากสถานการณ์บ้าๆ นี่
กี้!!!
ผมร้องออกมาอย่างลำพองใจ รอบที่แล้วมีอาคมป้องกันไม่ให้ผมหนี แต่คราวนี้แหละโอกาสของผม เครื่องติดตามตัวก็เครื่องติดตามตัวเหอะ ขอแค่ผมรอดจากการเป็นค้างคาวปิ้งวันนี้ได้ก็พอแล้ว!!
ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ผมรีบบินหนีสุดชีวิต
หมับ!
กี้ๆๆๆ
ผมร้องไห้ออกมาทั้งร่างค้างคาว
ผมแม่งโคตรกากเลย ได้บินยังไม่ถึงสิบวิก็ถูกมันจับแล้วอ่ะ มันจะอะไรขนาดนั้นอ่ะ เกินไปป่ะ ผมอายุสามร้อยนะเว้ย ทำไมผมได้แค่นี้อ่ะ
ผมพูดจริงนะ ถ้าผมรอดกลับไปสมาคมคราวนี้ผมจะยอมไปเรียนการต่อสู้กับพวกแวมไพร์เด็กๆ ตามที่แม่สั่งแล้วจริงๆ
“เงียบซะ ถ้ายังไม่อยากตาย”
“!!!”
ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงของดิออนที่แข็งกร้าวกว่าปกติ ก่อนที่จะตกใจซ้ำสองตอนโดนมันยัดเข้าไปในเสื้อนักศึกษาแล้วเจอไม้กางเขนเงินแท้ๆ ที่มันห้อยคอเอาไว้
“ถ้าโดนจับได้ นายได้ตายจริงๆ แน่”
“?”
แน่นอนว่าแวมไพร์สมองน้อยอย่างผมงง แต่ผมก็ยอมเงียบตามที่มันสั่งแล้วไปเกาะแถวๆ เอวมัน เพราะไม่อยากอยู่ใกล้อะไรที่เป็นเงินๆ สักเท่าไหร่
ผมใช้มือเล็กๆ ในร่างค้างคาวเกาะเสื้อดิออนไว้และแอบมองลอดผ่านช่องระหว่างเสื้อ เพื่อดูความเป็นไปว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมมนุษย์ที่พยายามจะบอกว่าไม่กินผมๆ ถึงได้ดุขึ้นมาขนาดนี้
“!!!!”
และผมก็ได้รับคำตอบที่ชัดเจนครับ
“ทำไมไม่เอารถเข้าข้างในล่ะ ลูก”
นี่มัน จอห์น หนึ่งในผู้นำตระกูลวาติกันคนปัจจุบันไม่ใช่เรอะ!!!! ที่ผมจำได้เพราะในกลุ่มไลน์สมาคมแวมไพร์ชอบลงรูปแล้วบอกให้ระวังอยู่บ่อยๆ
คือมันทำให้ผมไม่แปลกใจอ่ะว่าทำไมเลือดของดิออนมันถึงได้บริสุทธิ์และอร่อยขนาดนั้นอ่ะ ผมก็ว่าอยู่ทำไมหน้าดิออนมันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน สรุปก็คือเป็นลูกชายของผู้นำตระกูลเลยนะ แล้วผมจะเอาปัญญาไหนไปหนีวะเนี่ย
ผมคิดทั้งน้ำตาก่อนที่จะรีบดึงชายเสื้อดิออนปิดกลับเหมือนเดิม เพราะคนที่น่าจะเป็นพ่อของดิออนเหมือนจะก้มมองมาทางผมพอดี
“ผมแค่มาเอาของเดี๋ยวก็ไปครับ”
“ทำไมพ่อเหมือนได้กลิ่นอายแวมไพร์จากลูก ลูกไปทำอะไรมารึเปล่า”
หัวใจในอกผมเต้นจนหูอื้อเลยครับ นาทีชีวิตแล้ว ณ จุดนี้ คือผมจินตนาการภาพที่ตัวเองรอดไม่ออกเลยอ่ะ ถ้าถูกจับได้ ขนาดวาติกันธรรมดากระจอกๆ ผมยังไม่ค่อยมีปัญญาสู้เลย แล้วนี่อะไร ผู้นำตระกูลวาติกันที่เลื่องชื่อลือชาเรื่องการล่าแวมไพร์ ปีที่แล้วแวมไพร์ที่เก่งอันดับต้นๆ ที่ผมรู้จักก็เผลอไปฆ่ามนุษย์ในถิ่นของพวกวาติกันก็เพิ่งถูกล่าไป
แล้วคนที่ได้อันดับรองบ๊วยอย่างผมมันจะรอดไหมเนี่ย แงงงง
“เมื่อเช้าผมเผลอทำน้ำหอมแวมไพร์หกใส่ตัวน่ะครับ กลิ่นก็เลยแรงหน่อย”
ในระหว่างที่ผมกำลังจะกลายเป็นบ้า ไอ้ดิออนก็พยายามบ่ายเบี่ยงประเด็นเพื่อช่วยผมครับ
“งั้นเหรอ ระวังหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้พ่อยิ่งได้ข่าวว่ามีแวมไพร์เข้ามาในเขตของเราอยู่”
ทำไมข่าวล่ามาไวขนาดนี้อ่ะ รู้ป่ะ เมื่อคืนผมเข้าไปดูในกลุ่มแวมไพร์ยังคุยเรื่องครีมกันแดดสูตรใหม่อยู่เลย แล้วพอผมจะพิมพ์เตือนสมาชิกกลุ่มก็ถูกดิออนมันยึดโทรศัพท์ไปก่อน ดีหน่อยที่ดิออนมันไม่เล่นโทรศัพท์ผมต่อ ไม่อย่างงั้นนะความลับของสมาคมแวมไพร์ต้องรั่วไหลแน่ๆ ถึงวันๆ จะคุยกันแต่เรื่องไร้สาระก็เหอะ
แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมได้ยินคำว่าน้ำหอมแวมไพร์ เดี๋ยวนี้พวกวาติกันมันมากันถึงขั้นนี้แล้วเรอะ คือตอนนี้เปิดนิคมอุตสาหกรรมเพื่อล่าแวมไพร์กันโดยเฉพาะแล้วป่ะ ถามจริง วันหลังถ้าพวกวาติกันมันสร้างระเบิดนิวเคลียร์เพื่อฆ่าแวมไพร์ผมก็คงไม่แปลกใจละ
“งั้นผมขอเข้าไปเอาของก่อนนะครับ พอดีตอนเย็นมีนัดกับเพื่อน”
ไอ้ดิออนพูดพร้อมกับจัดเสื้อบริเวณที่ผมแอบอยู่เหมือนรำคาญ สงสัยจะจั๊กจี๊ล่ะมั้ง เพราะผมขยับไปขยับมาไม่หยุด
“อย่าลืมนะ ลูก อาทิตย์หน้ามีงานประชุมใหญ่”
“ครับ”
หลังจากที่สองพ่อลูกคุยกันเสร็จ ดิออนมันก็พาผมไปในเขตคฤหาสน์อันตระการตาของพวกวาติกันที่ทำเอาพวกแวมไพร์อย่างผมอิจฉาตาร้อนกันเป็นแถบ จริงๆ พวกผมก็เคยมีเหมือนกันแหละ คฤหาสน์สวยๆ แบบนี้ แต่ไอ้พวกวาติกันยุคก่อนมันเถื่อนมาก พอรู้ว่ามีแวมไพร์อยู่ในคฤหาสน์มันก็เผาเลยอ่ะ ทำให้หลังๆ มานี้พวกแวมไพร์ไม่ค่อยไปลงทุนสร้างบ้านคฤหาสน์สวยๆ กันเท่าไหร่ แต่ไปลงทุนกับครีมกันแดดแทน ซึ่งผมก็ไม่อยากจะอวดว่าแม่ผมก็เป็นหุ้นส่วนสำคัญด้วยแหละ
กี้!
ระหว่างที่ผมนั่งชมวิวบ้านดิออนผ่านช่องเพลินๆ ผมก็เผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างลืมตัว เมื่อดิออนเดินเข้ามาในบ้านตัวเองโดยที่ลืมไปว่าได้หนีบแวมไพร์มาด้วยหนึ่งตัว
ผมกัดปากตัวเองแน่นทั้งร่างค้างคาว พยายามประคับประคองสติตัวเองไม่ให้ถูกความเจ็บปวดครอบงำ แม้ว่าผมจะปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกไฟร้อนๆ เผาร่างทั้งเป็นก็ตาม
“เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว อดทนหน่อย”
ดิออนกระซิบกับผม ซึ่งแน่นอนว่าผมแทบไม่มีอารมณ์มาสนใจมันแล้ว
มันทรมานมากเลยอ่ะ คืออาคมที่คอนโดดิออนนี่มันแค่ช็อตเหมือนไม้ช็อตยุง แต่พอมาเจอของจริงที่คฤหาสน์ของพวกวาติกันแล้วเหมือนผมโดนย่างสดทั้งเป็นอ่ะ
ผมตัวสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเลยด้วยซ้ำ
“ครูซ”
“ฮึก”
“อย่าร้องไห้”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาถึงห้องไอ้ดิออนแล้วคืนร่างเป็นมนุษย์ตอนไหน ผมรู้แค่ว่าผมแสบไปทั้งตัวจนผมสะอื้นไม่หยุด ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
ผมอยากกลับบ้าน
“!!”
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ดิออนมันก็ดึงผมไปนั่งบนตักมันบนเตียง และใช้มือหนาๆ นั่นบังคับให้หน้าผมแนบกับคอมันราวกับจะให้ผมกิน
ซึ่งถ้าเป็นตอนปกติผมจะตื่นเต้นดีใจมาก ที่จะได้กินเลือดจากมุมที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความรู้สึกเหมือนเป็นค้างคาวปิ้งที่กำลังจะไหม้ตายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“กิน”
ดิออนมันกดเสียงหนัก พยายามกระตุ้นให้ผมกิน
ผมพยายามลืมตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตามองหน้าดิออน ก่อนที่จะอ้าปากงับที่คอและกินเลือดของดิออนอย่างเชื่องช้า โดยมีมือและแขนของดิออนคอยประคองหลังผมไว้ไม่ให้ล้มพับไป
“!”
น่าแปลกที่อยู่ๆ ให้ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนปิ้งก็ทุเลาลงจนแทบหายไป หลังจากที่ผมกินเลือดของดิออนเข้าไปได้ไม่นาน ซึ่งมันก็ให้ความรู้สึกดีมากๆ เลยล่ะ เหมือนผมเพิ่งรอดพ้นจากนรกมายังไงยังงั้น
ผมกินอยู่พักใหญ่จนรู้สึกอิ่มมากถึงยอมผละออกมาจากคอดิออน
“…ขอโทษ”
ผมพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด เพราะหน้าของดิออนซีดมาก แง ก็ผมหิวนี่นาก็เลยเผลอกินเยอะไปหน่อย คราวนี้ผมมั่นใจเลยว่า ผมอดเลือดไปสามวันผมก็ยังไม่หิวอ่ะ
“หายเจ็บรึยัง”
ดูเหมือนดิออนจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ว่าตัวเองจะโดนผมสูบเลือดไป หน้าดุๆ นั่นมองผมด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นชัดจนผมรู้สึกแปลกๆ
ทำไมมันไม่เหมือนกับความสัมพันธ์ปกติระหว่างวาติกันกับแวมไพร์เลยอ่ะ คือในชีวิตสามร้อยปีของผม ผมก็เจอวาติกันมาเยอะนะ และทุกคนก็พยายามล่าผมอย่างเอาเป็นเอาตายทุกคน
ผมเลยไม่เข้าใจดิออนมากๆ ว่าผมมันคิดจะทำอะไรกับผมกันแน่
แต่ยังไงซะผมก็เริ่มเชื่อใจดิออนแล้วว่ามันคงจะไม่ได้อยากจับผมปิ้งกินจริงๆ นั่นแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้ผมกินเลือดจนพลังแวมไพร์ของผมฟื้นหรอก
“หายแล้ว ขอบคุณนะ”
ผมยิ้มให้ดิออน ถึงมันจะเป็นคนจับผมเข้าบ้านก็เหอะ แต่ผมว่าผมคุ้มนะ โดนปิ้งแปปเดียวได้กินเลือดอร่อยๆ จนอิ่มเลย
“ทำไมตาแดง”
ผมกระพริบตาปริบเมื่อถูกดิออนทักและจ้องตาตัวเอง ก่อนจะถึงบางอ้อตอนที่หันไปเห็นตัวเองในกระจกพอดี
“เป็นปกติของพวกแวมไพร์เวลากินอิ่มน่ะ”
ผมยิ้มให้ดิออน ยอมบอกความลับเล็กๆ น้อยๆ ของแวมไพร์ที่พวกวาติกันน่าจะไม่รู้ให้กับดิออนอย่างว่าง่าย
คือความจริงผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนั่นแหละว่าทำไมถึงได้ใจอ่อนกับดิออน ทั้งๆ ที่ตัวเองเพิ่งเกือบตายจากการโดนเขตอาคมเผาแท้ๆ
“แล้วนายพาผมมาที่นี่ทำไม”
ผมอยากรู้เหลือเกินว่าไอ้ธุระที่ทำผมเกือบตายนี่มันสำคัญขนาดไหน
“พามาเอาเครื่องติดตามตัว อันที่นายใส่อยู่มันเป็นของปลอม”
ดิออนพูดยิ้มๆ แต่ทำผมช็อคมาก
อะไรนะ ของปลอม เอาเวลาที่ผมนั่งแงะตลอดเช้าคืนมานะ!!! คือผมนั่งพยายามเอาออกทั้งเช้าจนเจ็บข้อมืออ่ะแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้
ผมหน้ามุ่ยบ่นงึมงำไม่หยุด และเดินสำรวจห้องของดิออนอย่างกระตือรือร้น ผมตื่นเต้นกับแทบทุกๆ อย่างในห้องของดิออน ช่วยไม่ได้ ผมไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนี้นี่นา ส่วนใหญ่การกินเลือดเหยื่อของผมจะจบลงที่โรงแรม และโรงแรมก็จะไม่มีอะไรน่าสนใจ
ซึ่งห้องของดิออนมันก็แปรตามอุปนิสัยของเจ้าของ ห้องเป็นโทนสีมืด เรียบๆ ของทุกอย่างทุกวางอย่างเป็นระเบียบ ผิดกับห้องของผมที่สมาคมที่รกมาก เพราะผมทำใจทิ้งของไม่ค่อยได้ นอกจากว่ามันพังและเปื่อยตามกาลเวลามากจริงๆ ผมถึงจะยอมทิ้ง ขนาดตุ๊กตาไม้ที่แม่ทำให้ผมตอนผมอายุไม่กี่ขวบยังอยู่บนชั้นวางห้องผมเลย
ว่าไปผมก็แอบคิดถึงแม่ ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้ว เพราะผมหนีออกมาเถลไถลข้างนอก มาหาเลือดเหยื่อกินเล่นแก้เบื่อ หรือความจริงก็คือผมหนีเรียนจากสมาคมแวมไพร์มา
ช่วยไม่ได้ ก็ผมอายเด็กอ่ะ เพื่อนรุ่นเดียวกับผมตอนนี้ขึ้นไปอยู่ระดับบนๆ กันแล้วอ่ะ ในขณะที่ผมแค่พวกความสามารถพื้นฐานผมยังทำไม่ค่อยรอดเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ที่ผมทำแล้วถนัดจริงๆ ก็มีอยู่อันเดียว ซึ่งมันก็เป็นความสามารถที่แม่ผมไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ เพราะมันค่อนข้างปัญญาอ่อนและไร้ประโยชน์
แต่ผมว่ามันน่ารักและมีประโยชน์จะตาย!!!
“ดิออน”
ผมเรียกดิออนที่ตอนนี้ดูยุ่งจะกับการหาของในตู้อยู่เพื่อที่จะอวดความสามารถอันน้อยนิดของผม
อย่างน้อยๆ มนุษย์ที่ไม่เคยเห็นพวกแวมไพร์ใช้พลังกันอย่างจริงจังก็ต้องตื่นเต้นบ้างแหละ
“?”
ดิออนหันมามองผมก่อนที่จะก้มมองค้างคาวตัวจิ๋วที่เหมือนผมตอนร่างค้างคาวเป๊ะๆ เกาะอยู่บนรองเท้าสามตัว
“เจ๋งใช่ไหมล่ะ!”
ผมยืดอกพูดอย่างภูมิใจซึ่งแก๊งค้างคาวที่ผมสร้างขึ้นมาจากพลังแวมไพร์ก็ร้องกี้ๆ รับส่งผมเป็นอย่างดี
“…”
ดูเหมือนว่าพลังของผมมันจะสุดยอดมากจากดิออนพูดไม่ออกเลยแฮะ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งได้ใจ ผมเลยแปลงร่างกลับไปเป็นค้างคาวบ้างซึ่งขนาดตัวผมก็ใหญ่กว่าพวกมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีแบบสุดๆ เพราะมันเป็นช่วงเวลาเดียวที่ผมได้รู้สึกว่าตัวเองได้เป็นผู้นำบ้าง
ก็อย่างที่รู้ว่าพลังของผมค่อนข้างน้อย ผมเคยไปเรียนรวมกลุ่มกับพวกกลุ่มเด็ก ผมยังไม่ได้เป็นหัวหน้ากลุ่มเลยอ่ะ แล้วผมก็ยังโดนรุมแกล้งอีก
กี้!
ผมในร่างค้างคาวร้องออกมาเชิงสั่งซึ่งเหล่าลูกน้องในสังกัดผมก็ตอบรับอย่างดี ด้วยการบินพึ่บพั่บไปเอาผ้าเช็ดหน้าหรือผ้าอะไรสักอย่างที่วางบนโต๊ะแล้วเนรมิตเป็นที่นอนนุ่มๆ ให้ผมด้วยเวลาไม่ถึงนาที
ผมมองลูกน้องของตัวเองด้วยความภูมิใจ ถึงแม้แม่จะมองว่ามันไร้สาระก็ตาม แต่ยังไงซะ ผมก็ภูมิใจ เพราะมีไม่กี่คนในสมาคมแวมไพร์ที่สามารถสร้างสิ่งมีชีวิตจากพลังแวมไพร์ได้เชี่ยวชาญเท่าผม
กี้!
ผมที่กำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนหลุดเสียงร้องเมื่อถูกดิออนหยิบมาวางบนเตียง
“ขอร่างมนุษย์”
“เจ๋งไปเลยใช่ไหมล่ะ พลังของผมน่ะ!”
ผมรีบกลับคืนร่างมนุษย์อย่างว่าง่าย เตรียมรับคำชมที่คาดว่าจะได้รับด้วยความภาคภูมิใจ
“ก็น่ารักดี”
ดิออนพูดขณะที่ง่วนอยู่กับการปลดกำไลที่ข้อมือให้ผม แต่แน่นอนว่าผมที่กำลังดีใจกับคำชมเลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ช่วยไม่ได้ ผมเป็นพวกนักเรียนคะแนนบ๊วยนี่นา เลยไม่ค่อยได้รับคำชมเท่าไหร่ มีแต่ไล่ให้ไปฝึกให้เก่งขึ้นๆ ซึ่งผมก็ลองทำอยู่หลายปีแล้วรู้สึกไม่เวิร์คก็เลยหันมาเอาดีทางด้านอื่นมากกว่า
อย่างการหาเหยื่อที่ตรงกับสเป็คตัวเองอะไรแบบนี้
“…”
ผมลอบมองใบหน้าของดิออนและรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกประหม่าขึ้นมานิดๆ
หล่อมากเลยอ่ะ..
จริงๆ พวกแวมไพร์ก็ขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาดีนะ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นใครดูดีเท่าดิออนมาก่อน หรือผมลำเอียงเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
จุ๊บ
คราวนี้ไม่ใช่ดิออนที่แต๊ะอั๋งผม แต่เป็นผมเองที่ขยับตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากนั่นอย่างอดไม่ได้
คือตอนนี้ผมมั่นใจแล้วจริงๆ ว่าดิออนคงไม่จับผมปิ้ง ผมเลยค่อนใจกล้าขึ้นมานิดๆ ทำตามความต้องการลึกๆ ของตัวเองที่อยากทำมาตลอด
อย่าลืมสิ ดิออนมันอยู่ในสเป็คอันดับหนึ่งของผมเชียวนะ
“อย่าเพิ่งซน”
“...”
นอกจากดิออนจะไม่เล่นกับผมแล้ว ยังเอ็ดผมเสียงดุอีก
อะไรอ่ะ ผมงง ผมไม่เข้าใจเลยอ่ะ ทำไมพอผมแต๊ะอั๋งกลับบ้าง ผมถึงโดนดุ ไม่ยุติธรรมเลย!
ผมหน้ายู่เริ่มไม่พอใจนิดๆ
ผมไม่ชอบโดนดุอ่ะจริงๆ มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดี และผมก็อายุเกินคำว่าเด็กมานานมากๆ แล้วด้วย
จากที่จะให้อยู่อันดับหนึ่งของสเป็ค ผมเริ่มอยากให้ไปอยู่อันดับสองแทน มันดุผมอ่ะ อะไรอ่ะ ทำไมผมต้องโดนดุด้วย ผมก็แค่จูบนิดเดียวเอง ยังไม่ได้ทำอะไรเลย!
ผมนั่งหน้างอมองกำไลข้อมือที่หลอกผมมาทั้งเช้าถูกปลดออกไป ก่อนที่ผมจะตาโตกับเครื่องติดตามตัวอันใหม่ที่หน้าตาไม่เหมือนมากกว่ากำไลข้อมือเมื่อกี้อีก
“นายเอาปลอกคอหมามาให้ผมใส่เหรอ”
ผมถามเสียงขุ่น
“โชคเกอร์ต่างหาก”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะยังงอนอยู่ จริงๆ ผมก็รู้จักโชกเกอร์แหละ แต่ผมแค่หาเรื่องดิออนมันเฉยๆ คือผมขัดใจอ่ะ ที่โดนขัดขวางความต้องการ รู้ไหม ปกติผมตกเหยื่อที่เมาแอ๋จากผับมาได้เสร็จ ใช้พลังสะกดนิดหน่อยก็ยอมทำตามที่ผมสั่งหมดแล้ว ถ้าผมไม่แจ็คพ็อตไปเจอพวกวาติกันหรือพวกที่จิตแข็งน่ะนะ
“ของปลอมอีกรึเปล่า”
ผมเอียงคอขยับให้ดิออนมันสวมโชคเกอร์ให้ผมได้ถนัดถนี่ขึ้น อย่าถามว่าทำไมผมไม่ยอมขัดขืนและใช้ช่วงเวลานี้หนีไปซะ ทุกคนก็เห็นแล้วนี่ ผมบินไม่ถึงสิบวิก็โดนมันจับแล้วอ่ะ อ่อนด๋อยขนาดนี้ก็ยอมจำนนเป็นเป็นสัตว์เลี้ยงให้มันดูแลสักพักก็ได้
ผมมองหน้าของดิออนอีกรอบ คราวนี้ไม่แอบมองแต่มองตรงๆ
มันไม่ยอมตอบผมอ่ะ สงสัยเป็นของปลอมมาหลอกว่าเป็นจริงอีกแน่เลย
“อันนี้ก็ของปลอมใช่ไหม”
ผมหน้าบึ้ง คือก็รู้อยู่แล้วอ่ะ ว่าผมฉลาดบ้างไม่ฉลาดบ้าง แต่อยากมาหลอกผมซ้ำๆ ได้ป่ะ คือผมก็อยากมีช่วงเวลาที่มั่นใจที่ตัวเองฉลาดมั้งอ่ะ
“ของจริง”
มันตอบหน้านิ่งและก้มลงมาจะจูบผม
แต่แน่ล่ะ มันทำผมอารมณ์ไม่ดี ผมเลยเบือนหน้าหนี มีสิทธิ์อะไรมาดุผม! ผมไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ หรอก พวกมนุษย์มันก็งี่เง่าแบบนี้เหมือนกันทุกคนนั่นแหละ
“อื้อ!”
อะไรเนี่ย นี่ไม่ใช่เรื่อง VAMPIRE PROBLEM แล้ว! นี่มันเรื่องจำเลยรักชัดๆ เพราะผมถูกมันจับคางและบังคับให้ผมรับจูบของมัน
“อ๋อยนะ!”
ผมพยายามผลักมันออก ถึงแม้สถานะของผมตอนนี้จะไม่ได้อยู่ในขั้นที่ต่อรองได้ก็ตาม แต่ผมก็จะขัดขืนอ่ะ ผมไม่ได้นอนกับเหยื่อมานานแล้ว อีกสักปีจะเป็นไรไป
“งอนอะไร”
ในที่สุดมันก็ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมขยับตัวหนีออกจากมันทันที
“ผมไม่รู้หรอกนะว่านายคิดอะไรอยู่ แต่กฎข้อนึงที่นายต้องรู้เกี่ยวกับผมคือ ห้าม-ดุ-ผม ผมไม่ชอบ!”
“…”
เห็นมันนิ่งนั่งฟัง ผมก็ได้ใจเลยพูดต่อ
“แล้วอีกอย่างนะ ทำไมเครื่องติดตามตัวของนายมันถึงเป็นโชคเกอร์ล่ะ พวกวาติกันเขารสนิยมแบบนี้กันเหรอ”
ถึงผมจะไม่เคยเห็นเครื่องติดตามตัวอันอื่นก็เหอะ แต่ในหนังมันก็ดูเท่กว่าอันนี้อ่ะ
“เปล่า”
“แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ! เอามาหลอกผมอีกแล้วเหรอ”
ผมหน้าบูดพยายามดึงโชคเกอร์สีดำที่อยู่บนคอผมออก ความจริงผมก็เคยซื้อมาใส่นะ ช่วงที่ผมหาเหยื่อไม่ค่อยเก่ง แต่พอผมหาเหยื่อคล่องๆ ของพร็อปเสริมแบบนี้ก็ไม่ต้อง ใช้แค่หน้าตากับทักษะของผมก็พอ
จริงๆ ผมก็ไม่ได้มีปัญหากับการใส่โชคเกอร์หรอก ถ้าผมไม่ต้องไปเรียนมหาลัย จะว่าไป ผมก็เริ่มเบื่อกับการมานั่งเรียนวิชาอะไรไม่รู้แล้วแฮะ เดี๋ยวผมหาเวลาว่างๆ แวบไปทำเรื่องลาออกดีกว่า
เดี๋ยวก่อน ผมหลุดโฟกัสจากเรื่องตรงหน้าอีกละ
ผมที่สติสตังเริ่มกลับมาเงยหน้ามองคู่กรณีของผมตอนนี้ที่ก็ยังไม่ยอมตอบคำถามของผมสักที ว่าวาติกันมีรสนิยมแบบนี้จริงๆ เรอะ
“…”
ถึงหน้าดิออนมันจะนิ่งก็เถอะ แต่ผมดูออกนะว่ามันเขิน!!!
งั้นก็แสดงว่า...
ผมเบิกตากว้างและร้องลั่น
“เป็นรสนิยมของนายเองเหรอ!!”
===============
ตอนแรกว่าจะให้น้องสักหกร้อยปีก่อนค่อยอัพ 555555
#ห้ามปิ้งค้างคาว ไปเร่นกันๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
