หัวข้อ: { เรื่องสั้น } VAMPIRE PROBLEM ;w; แจ้งข่าวเปิดพรี 15 กุมภาพันธ์ - 21 มีนาคม

[piiya]

อันนี้ถือว่าดุเบาๆ ถ้าหนูแอบไปตกเหยื่อรายใหม่มากินอันนี้น่าจะโดนหนักแน่ๆ แม่ฟันธง

[nevergoodbye]

เรื่องจะจบยังไงน้าา 

[Foggy Time]

VAMPIRE PROBLEM ;w; #4

หลังจากที่ตกใจกับรสนิยมของดิออนเสร็จ ผมก็มานั่งซีดบนรถมันต่อ
ทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้น่ะเหรอ?

ก็ต้องตอบแบบอวดๆ และภูมิใจว่าพลังของผมเริ่มกลับมาแล้วครับ ซึ่งก็ต้องให้เครดิตและขอบคุณเลือดดิออนมา ณ ที่นี้ด้วยที่อร่อยและเต็มเปี่ยมไปด้วยสารอาหารคุณประโยชน์สำหรับแวมไพร์มากขนาดนี้

แต่ยังไงซะนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นครับ เพราะประเด็นมันอยู่ตรงที่พลังน้อยๆ ของผมมันไปทำให้อาคมที่ตอนแรกมีพลังแข็งแกร่งกว่าผมแปรปรวน จนทำให้พ่อของดิออนขึ้นมาเคาะห้องเรียกถึงที่เลยทีเดียว

แน่นอนว่าเพื่อความปลอดภัยและสวัสดิภาพของชีวิต ผมรีบกลับร่างเป็นค้างคาวแล้วมุดเข้าเสื้อดิออนเลยครับ
ทุกคนอย่าลืมสิว่าผมอ่อนด๋อยขนาดไหน ถึงพลังผมจะกลับมาแล้วก็เหอะ แต่สิ่งที่ผมทำได้มันก็มีไม่กี่อย่างอ่ะ และมันก็ไม่มีอันไหนสักอันที่ทำให้ผมน่าจะทำให้ผมรอดเลย เผลอๆ อาจจะทำให้ผมตายไวขึ้นด้วย

ฉะนั้นการตัดสินใจที่ดีที่สุดของผมก็คือผมควรทำตามที่ดิออนมันสั่งครับ ยังไงซะ ผมก็แทบไม่มีศักดิ์ศรีแวมไพร์เหลืออยู่แล้วอ่ะ มีที่ไหนโดนอาคมของพวกวาติกันปิ้งจนเกือบตาย บอกเลยนะ ถ้าเรื่องนี้แม่ผมรู้ คงยิ่งกว่าจับผมไปเรียนกับเด็กอนุบาลแน่ๆ หรือขั้นเลวร้ายที่สุดก็คือจับผมยัดเข้าโลง และบังคับให้ผมจำศีลสักร้อยปีจนกว่าพลังผมจะแกร่งกล้ามากกว่านี้
แต่ก็นะ ยังไงแม่ก็ไม่รู้หรอก ก็ตอนผมเกือบโดนปิ้งมีแค่ผมกับดิออนนี่นา

ผมคิดเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลา ขณะเดียวกันผมก็มองนั่งมองนี่ไปเรื่อยแก้เบื่อ ก่อนที่จะพบว่าดิออนมีซิกแพคด้วย! คือตอนแรกผมอ่ะ ก็คิดแค่ว่าดิออนน่าจะแค่หุ่นดี ไม่น่ามีซิกแพค พอรู้ว่ามียิ่งทำให้ผมตื่นเต้นดีใจ

ฮือ มันตรงกับสเป็คผมทุกอย่างเลยอ่ะ

ทำไมต้องเป็นวาติกันด้วยเนี่ย เป็นแวมไพร์ไม่ได้เหรอ สนุกนะ บินได้ด้วย

“มีแวมไพร์เข้ามาในเขตเรา”

ผมแอบกลืนน้ำลายเอือกกลับน้ำเสียงดุดันของสุดยอดนักล่าวาติกันที่สมาคมแวมไพร์เลื่องลื่อกันว่าเก่งมาก อันตรายมาก เลี่ยงได้ควรเลี่ยง ซึ่งจริงๆ ผมก็อยากเลี่ยงนะ เลี่ยงไปไกลๆ ด้วย เสียแต่ว่าผมถูกดิออนจับมาก่อนเลยเลี่ยงไม่ได้ และจำต้องอยู่ในระยะที่ใกล้ที่แทบจะหายใจรดต้นคอเลยทีเดียว

เอาจริงๆ ผมก็แอบสงสัยนะว่าผมเป็นแวมไพร์จริงป่ะว่ะ หรือความจริงแล้วผมเป็นแค่ค้างคาวที่สามารถแปลงร่างเป็นคนได้กันแน่
ผมคิดอย่างหดหู่ขณะเดียวกันก็พยายามเบียดตัวเข้าหาดิออน และพยายามให้กลิ่นอายบริสุทธิ์อย่างพวกวาติกันของดิออนกลบเกลื่อนพลังของผมที่มันแกร่งกล้าไม่รู้เวลาซะเหลือเกิน

“ตรวจดูในบ้านนะ พ่อจะออกไปล่ามันนอกบ้านเอง”

ขนาดแค่ฟังเสียงผมยังขนลุกอ่ะ น่ากลัวมาก ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมโดนจับได้จะเป็นยังไง คือตอนนี้ผมไม่กลัวดิออนแล้ว แต่กลัวพ่อดิออนมากกว่า

คือถ้าโดนจับได้คงไม่ใช่แค่ปิ้งผมอ่ะ อาจจะเอาผมไปสับละเอียดแล้วปั่นเป็นน้ำสมูตตี้กินก็ได้!!!

ทำไมโลกภายนอกมันน่ากลัวอย่างนี้เนี่ย แงงงง

ผมตัวสั่นหงึกๆ ทำไมชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย การเป็นแวมไพร์รักสันติไม่ได้ทำให้ผมดวงดีขึ้นมาเลยเรอะ หรือมันเป็นผลพวงมาจากการที่ผมกินเลือดดิออนอ่ะ แบบให้กินเลือดจนผมตายใจละก็ฆ่าผมเลย อารมณ์แบบขุนหมูขึ้นมาตัวนึงจนมันอวบอ้วน พอถึงเวลาก็เชือดกิน อะไรแบบนี้อ่ะ

ถึงดิออนจะย้ำนักย้ำหนาว่าพวกวาติกันไม่กินแวมไพร์ ผมก็ไม่เชื่อหรอก ไม่อย่างนั้นมันจะมีข่าวลือแบบนี้เป็นร้อยๆ ปีได้ไง ถึงผมจะไม่เคยเห็นก็เหอะ แต่ผมสัมผัสได้ว่ามันเกิดขึ้นจริง และมันจะเกิดขึ้นจริงแน่ ถ้าผมยังไม่รีบหนีไปจากที่นี่

“ครับ”

ดิออนตอบเสียงหนักแน่นจนผมเริ่มกลัว

แม่จ๋า ครูซจะหนียังไงดี เครื่องติดตามที่ไม่รู้ว่าเป็นของจริงรึเปล่าก็อยู่บนคอ บินหนีก็ไม่เวิร์ค จะสู้ก็คงแพ้ สรุปแล้วผมทำอะไรได้มั้งเนี่ย

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเจ็บปวดจนอยากร้องไห้

ฮึก ตอนนี้ผมเริ่มไม่เศร้าที่ตัวเองจะตายละ แต่เศร้าเพราะตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยมากกว่า

ทุกคนอย่าลืมสิ ดิออนมันน่าจะอายุไม่ถึงยี่สิบสามด้วยซ้ำ แล้วผมอ่ะ สามร้อยกว่าแล้วนะ ผมควรจะเป็นแวมไพร์ที่มากไปด้วยประสบการณ์และพลังอำนาจได้แล้ว! เพื่อนผมหลายคนตอนนี้คือเก่งมาก บางคนก็ปลอมตัวเนียนมากจนสามารถไปแอ็บอยู่กับพวกวาติกันแล้วส่งคอยส่งข่าวในไลน์จนกระทั่งโดนจับได้ถึงค่อยหนีออกมาแบบเท่ๆ

ส่วนผมเหรอ ร้อยปีแรกใช้ไปกับการเรียนและเล่นอยู่ในสมาคม ร้อยปีที่สองและสามคือหนีออกไปไร้สาระข้างนอกก่อนที่จะถูกพวกสมาคมที่แม่ส่งมาตามหาผมจับผมกลับอยู่ในสมาคมอีกครั้ง สาเหตุที่แม่ใช้คนมาจับผมก็เพราะกลัวผมถูกพวกวาติกันจับไปเนี่ยแหละ

แต่ก็นะ ด้วยความซนอันล้นเหลือของผม ทำให้ผมถูกพวกวาติกันจับอยู่บ่อยๆ อารมณ์เหมือนเทศกิจจับหมาอ่ะ ผมก็ตกใจพอเป็นพิธีก่อนที่จะใช้ดวงอันน้อยนิดของตัวเองในการหลบหนีออกมาได้อย่างปลอดภัยทุกครั้ง

ก็มีแต่ครั้งนี้เนี่ยแหละ ที่ดวงอันน้อยนิดของผมไม่ทำงานสักที ไม่รู้ว่าต้องรอให้ผมโดนเผาเหมือนตอนเจอเสี่ยขี้เมานั้นก่อนเหรอ ถึงจะมีคนมาช่วย

ผมซึมและจมอยู่กับความเศร้าโศกจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าดิออนพาผมกลับมาปล่อยที่รถแล้ว และมันก็ล้วงผมออกมาวางตรงที่นั่งข้างคนขับด้วย

“อย่าเพิ่งคืนร่างมนุษย์นะ ให้ออกจากเขตการล่าของวาติกันก่อน”

ดิออนมันพูดนิ่งๆ ซึ่งผมก็ทำตามที่มันสั่งแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่ายิ่งผมคืนร่างมนุษย์พลังผมยิ่งแกร่งกล้าขึ้น ผมบินขึ้นไปเกาะบนเบาะแล้วแอบมองข้างนอก

“!!!”

ต้องขอบคุณที่ฟิลม์รถคันนี้ดำ ไม่อย่างนั้นผมต้องโดนพวกวาติกันนับสิบคนที่เดินพล่านกันข้างนอกเต็มไปหมด เอาจริง ตอนแรกก็เห็นไม่ค่อยมีคนนะ ทำไมตอนนี้ถึงมากันทั้งคณะเลยเนี่ย

อย่างผมอ่ะ ใช้แค่คนเดียวก็เหลือเฟือแล้ว ไม่ต้องมากันขนาดนี้ก็ได้

ผมมองพวกวาติกันที่ใส่ชุดเต็มยศกันอย่างหวาดผวา นี่ถ้าเป็นคนทั่วไปคงคิดว่าแถวนี้มีงานคอสเพลย์ ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ใช่นะ เพราะมีดเงินที่ห้อยตรงเอวกันเนี่ยเป็นของจริง

ว่าไป ดิออนมันก็มีมีดเงินนี่นา ผมต้องระวังตัวหน่อยแล้ว เพราะถ้ามันอยากฆ่าผมทำผลงานจริง ก็สามารถจิ้มผมได้เลย ถึงผมจะอย่างงู้นอย่างงี้แต่ผมก็ยังเป็นแวมไพร์อยู่นะ

ผมคิดหงุงๆ อยู่คนเดียวและขยับหนีไปอยู่หลังรถ พยายามอยู่ให้ไกลจากดิออนมากที่สุด แม้ว่ามันจะเป็นคนพาผมหนีออกมาจากขุมนรกก็ตาม แต่ทุกคนอย่าลืมว่าดิออนมันพาผมมาที่นี่เอง

ฉะนั้นถ้าผมโดนพวกวาติกันจับได้ก็เป็นความผิดของมัน!!

“เป็นอะไร”

ดิออนมันใช้หางตามองผมขณะที่ขับรถ

กี้!

แน่นอนว่าผมเป็นค้างคาว นอกจากกี้ๆ ผมก็ตอบอะไรไม่ได้

“มานั่งที่เดิม”

กี้!

ผมตอบแต่อยู่ที่เดิมคือข้างหลัง ทำไงได้อ่ะ ก็ผมอยู่ตรงนี้แล้วอุ่นใจกว่าอ่ะ
   
“ครูซ”
   
มันเรียกผมเสียงแข็ง จนผมยอมกลับไปนั่งที่เดิม
   
ทำไมผมถึงยอมกลับมานั่งที่เดิม? ก็มันน่ากลัวอ่ะ ผมนอนแปะบนเบาะในร่างค้างคาวอย่างจำยอม เอาเหอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด น้องครูซถึงคราวตายก็ต้องตาย มันเป็นสัจธรรมที่ผมต้องทำใจยอมรับให้ได้
   
ผมคิดทั้งน้ำตาก่อนที่จะร้องลั่นเมื่ออยู่ๆ รถทั้งคันก็ถูกเหวี่ยงเข้าข้างทาง!
   
“!!!!”
   
ผมเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังความมืดอันน่าพรั่นพรึงชวนสั่นประสาทที่แผ่กลิ่นอายคุกคามออกมาทั่วอาณาบริเวณโดยเฉพาะกับรถคันนี้!
   
กี้!!!
   
ผมร้องลั่นเมื่อรถถูกเหวี่ยงอีกครั้งจนตัวปลิวแทบจะกระแทกกับกระจกรถถ้าไม่ถูกดิออนมันจับยัดเข้าเสื้อซะก่อน แต่น่าเสียดายที่รอบนี้ผมไม่ได้ยอมให้มันทำตามอำเภอใจ
   
เพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดผมปล่อยให้ตัวเองดูเหมือนถูกดิออนจับเอาไว้ได้จะเป็นยังไง!
   
ผมคืนร่างกลับเป็นแวมไพร์เต็มยศในพริบตา ซึ่งแน่นอนว่ามาทั้งคอสตูม เขี้ยว และตาสีแดงเรืองรอง
   
ตึง!!!
   
เสียงทุบประตูดังลั่นจนผมต้องรีบกระวีกระวาดไปเปิด แต่แน่นอนว่าก่อนที่ผมจะเปิดผมก็ต้องหันมาเจรจากับดิออนซะก่อน
   
“ดิออน นายต้องทำตัวเหมือนโดนผมสะกดนะ แล้วทำตามที่ผมสั่งด้วย ถือว่าผมขอร้องนะ อย่าเพิ่งสงสัยอะไรเลย”
   
ผมเห็นดิออนมันเตรียมหยิบมีดแล้วครับ แต่ผมบอกเลยว่าต่อให้หัวหน้าวาติกันก็เอาไม่อยู่อ่ะ ถ้าคนนี้มาเอง
   
“…”
   
“นะเชื่อใจผมนะ”
   
ผมพูดอย่างลนลาน ถึงผมจะอยากหนีไปจากดิออน แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้ดิออนตาย อย่าลืมสิ ผมถือนโยบายแวมไพร์รักสันติเป็นมิตรกับทุกคนบนโลกนะ

จะให้ผมฆ่ามนุษย์ ผมทำไม่ลงหรอก ต่อให้จะเป็นการยืมมือคนอื่นก็เหอะ
   
มันดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ ผมเลยใช้พลังแวมไพร์สะกดให้มันตาลอย แบบดูเหมือนไม่มีสติ ซึ่งก็ไม่ได้ผลเท่าไหร่เพราะไอ้ดิออนยังมองผมงงๆ อยู่เลย
   
แต่เอาเหอะ จะยังไงก็ไม่ทันละ
   
“…”
   
ทันทีที่ผมเปิดประตูบรรยากาศความชั่วร้ายก็ถาโถมเข้ามาเลยครับ เหมือนเวลาเปิดตู้เย็นแล้วแอร์เป่าใส่หน้า ผมฉีกยิ้มจนตาหยีให้กับคนที่มาช่วยผมในครั้งนี้ครับ
   
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
   
เสียงทุ้มต่ำที่กังวานก้องไปทั่วบริเวณกระซิบถามผมอย่างใส่ใจ
   
“ผมสบายดี ดเวน สบายซะยิ่งสบายอีก!”
   
ผมปั้นยิ้มขณะที่กำลังเจรจากับดเวน แวมไพร์ทรงพลังสายเลือดบริสุทธิ์ที่ไม่ได้ขึ้นตรงกับสมาคมแวมไพร์ แต่ไปอยู่ในกลุ่มโกสต์ซึ่งเป็นกลุ่มของเหล่าอมนุษย์ที่เกลียดชังมนุษย์และสมาคมแวมไพร์เข้าไส้
   
ทำไมดเวนถึงไม่เกลียดผมงั้นเหรอ? ก็ต้องตอบว่าผมอ่อนด๋อยมากจนดเวนมันไม่มองว่าผมเป็นพวกเดียวกับสมาคมแวมไพร์อ่ะ ซึ่งครั้งแรกที่ผมรู้จักกับดเวนก็ตอนโดนเสี่ยขี้เมาหลอกไปนั่นแหละ ดีหน่อยที่ครั้งนั้นดเวนไม่ได้ฆ่าใคร แค่ผมพาหนีออกมาแล้วก็ชวนผมไปอยู่ด้วย แต่ผมปฎิเสธไป เพราะผมไม่ใช่แวมไพร์ใจง่ายและผมยังอยากกลับไปเยี่ยมสมาคมแวมไพร์เป็นพักๆ อยู่
   
“แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ในเขตพวกวาติกัน”
   
ดเวนขมวดคิ้วถามผมและเมื่อเห็นดิออนก็ขมวดหนักกว่าเดิมอย่างไม่พอใจ
   
“ไอ้เวรนี่มันจับนายมาใช่ไหม!”
   
ใบหน้าคมคายที่ตอนแรกนิ่งๆ ตอนนี้เริ่มบูดบึ้ง อากาศรอบกายเริ่มแปรปรวน
   
“เปล่าๆ ผมจับมาเอง อยู่ดีๆ ผมก็อยากกินเลือดวาติกันน่ะ”
   
ผมพยายามโม้และเรียกร้องความสนใจจากดเวน เพราะดิออนมันเริ่มยุกยิกๆ ไม่หยุด โอ๊ย นี่ผมกำลังช่วยชีวิตมันอยู่นะ ทำไมต้องมาเปรี้ยวอะไรตอนนี้เนี่ย!
   
“ครูซ นายบอกความจริงกับฉันได้นะ นายไม่ต้องกลัวว่าฉันรับมือกับพวกวาติกันไม่ได้หรอก”
   
ดเวนส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ผม
   
“นายโดนจับมาใช่ไหม”
   
ผมก็อยากตอบว่าใช่นะ แต่ผมรู้ว่าถ้าผมตอบใช่ ดิออนต้องเจ็บหนักแน่ๆ เพราะดเวนเก่งมาก เก่งจนแวมไพร์อย่างผมไม่น่ารู้จักกับดเวนได้อ่ะ
   
“ผมต่างหากที่เป็นคนจับมันมา”
   
แน่นอนว่าดเวนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งมันก็ทำให้ผมหงุดหงิดอ่ะ เออ ผมรู้ว่าผมกาก แต่ให้เกียรติ์เขี้ยวแวมไพร์ในปากผมหน่อยได้ป่ะ
   
“ผมจับมาเองจริงๆ ”
   
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ถึงจะพูดอย่างนั้นดเวนมันก็ยังทำหน้าไม่เชื่ออยู่ดี “แต่เอาเหอะ นายรีบหนีไปกับฉันดีกว่าก่อนที่พวกวาติกันทั้งฝูงมันจะมาฆ่านาย”
   
ไม่ว่าเปล่าดเวนก็จับแขนผม พยายามลากผมไปด้วย
   
“ผมดูแลตัวเองได้น่า ดเวน!”
   
ผมพยายามแกะมือหนาๆ ออก
   
“ไม่เอาน่า นายจะดื้อตอนไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ดเวนขมวดคิ้วยังคงไม่ปล่อยมือจากแขนผม “มากับฉันก่อน หลังจากนี้ถ้านายอยากกินเลือดใคร อยากได้อะไร เดี๋ยวฉันหาให้เอง”
   
ข้อเสนอชวนให้ผมไขว้เขวมาก
   
จริงๆ ถ้าผมหนีไปดเวน ผมก็มั่นใจแหละว่าผมดเวนต้องปกป้องผมได้แน่ๆ และน่าจะหาทางเอาโชคเกอร์ที่คอผมออกได้ง่ายๆ อีก
   
แต่ผมก็..
   
“ผมบอกว่าไม่ไง! ดเวน!”
   
ผมดึงข้อมือตัวเองกลับมาได้สำเร็จ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตาของตัวเองแดงก่ำจนน่ากลัวและมองมันดเวนด้วยความไม่เป็นมิตร ผมรู้แค่ว่าตัวเองไม่พอใจมากๆ
   
เออ ผมรู้ผมมันใจง่ายแล้วก็ลำเอียงมาก ดเวนมันไม่ใช่สเป็คผมอ่ะ ถึงมันจะหล่อเหมือนกัน แต่ผมชอบดิออนมากกว่า และผมก็จะไม่ยอมให้มันมาฆ่าเหยื่อของผมด้วย!
   
“เฮ้ๆ ใจเย็นพวก”
   
ดเวนยอมปล่อยมือจากแขนผมและยกมือเชิงยอมแพ้
   
“ฉันหวังดีนะ ถึงได้เข้ามาช่วยนายในเขตของวาติกันเนี่ย”
   
“ผมดูแลตัวเองได้  ถึงผมจะเป็นแบบนี้ ผมก็อายุสามร้อยปีแล้วนะ ดเวน นายเป็นน้องผมนะ!”
   
ใช่ครับ ทุกคน ดเวนมันเด็กกว่าผม มันอายุแค่ร้อยกว่าๆ เอง แต่เก่งและโหดมาก โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ ทำไมผมถึงไม่เก่งกับเขาบ้าง
   
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปด้วย?”
   
ดเวนถามซ้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันติดใจผมอะไรนักหนา ทุกครั้งที่เจอกันถึงได้พยายามชักชวนให้ผมไปกับมันซะเหลือเกิน ซึ่งที่ผ่านมาผมก็ปฏิเสธตลอดอ่ะ จะพาผมไปอยู่กลุ่มโกสต์อะไรนั่น ผมไม่เอาด้วยหรอก พวกนั้นเก่งแล้วก็น่ากลัวจะตาย ผมยิ่งไม่ถูกกับพวกคนเก่งๆ อยู่
   
“ไม่ ผมดูแลตัวเองได้ นายจะไปไหนก็ไป”
   
ผมโบกมือไล่ชิ่วๆ คนไม่ใช่ก็คือคนไม่ใช่อ่ะ
   
“ฉันดูออกนะ ครูซ ว่านายสะกดไอ้วาติกันเวรนี่ไม่อยู่”
   
ดเวนเหลือบมองดิออนด้วยสีหน้าหงุดหงิด
   
“นายก็รู้ว่าไอ้วาติกันพวกนี้มันไว้ใจไม่ได้ นายจำไม่ได้เหรอว่านายเกือบตายเพราะพวกมัน”
   
“..ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่น่า”
   
คือผมก็รู้แหละว่าตัวเองกำลังเอาชีวิตไปเสี่ยงกับการเล่นสนุกโง่ๆ อยู่ แต่ผมก็เชื่อใจมันอ่ะ แล้วผมก็เชื่อในเซนส์ของตัวเองด้วย ถ้ามันคิดจะหลอกผม ผมก็จะยอมให้มันหลอกอ่ะ
   
ยังไงซะ มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนหลอกซะหน่อย
   
ตราบใดที่ผมยังไม่ตาย ผมก็คงจะเล่นสนุกต่อไปเรื่อยๆ  ชีวิตสงบสุขของแวมไพร์มันน่าเบื่อจะตายไป ถ้าผมกลัวตายจริงๆ ผมก็คงฝังตัวอยู่แต่ในสมาคมแล้วแหละ ที่นั่นมีแต่คนเก่งๆ คอยปกป้องกันและกันตลอดเวลา
   
แน่นอนว่าแวมไพร์อย่างผม เวลามีอะไรมาบุกก็ทำได้แค่หลบกับเป็นตัวถ่วง
   
ซึ่งแทนที่จะเป็นตัวถ่วงไปวันๆ สู้ผมออกมาหาประสบการณ์ชีวิตด้วยตัวเองข้างนอกยังดีซะกว่า แน่นอนว่าไอ้ที่เพิ่มพูนไม่ใช่ประสบการณ์การต่อสู้ แต่เป็นประสบการณ์การหาเหยื่อ อ่อยเหยื่อที่ผมโคตรจะเชี่ยวชาญ
   
ผมเล่นเกมจ้องตากับดเวนจนในที่สุดมันก็ยอมหลบตาผมแล้วถอนหายใจใส่
   
“ก็ได้ นายชนะ ครูซ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นตะโกนเรียกฉันแล้วกัน”
   
ดเวนไหวไหล่ใส่ผมก่อนที่จะก้าวถอยหลังออกห่างจากรถ และถูกความมืดมิดกลืนหายไปในพริบตา ซึ่งถ้าผมเดาก็คงจะอยู่แถวๆ นี้แหละ
   
ผมปิดประตูเหมือนเดิมก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ บิดขี้เกียจจนกระดูกดังกร็อบๆ และคืนร่างกลับเป็นมนุษย์ธรรมดา เพราะการคงอยู่ในสภาวะแวมไพร์เต็มยศค่อนข้างเปลืองพลังอันน้อยนิดของผม
   
ผมหันไปมองดิออนและพบว่าเจ้าตัวก็ยังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่
   
“เป็นอะไรอีก ผมอุตส่าห์ช่วยชีวิตนายไว้นะ”
   
ผมบ่นเพราะการที่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับคนที่มีพลังและฐานะเหนือกว่าตัวเป็นเท่าตัวเป็นอะไรที่เหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายและใจ เพราะผมต้องเก๊กว่าตัวเองไหว ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่ไหว
   
“ฉันมั่นใจว่าฉันฆ่ามันได้”
   
ดิออนพูดเสียงแข็ง สีหน้าไม่สบอารมณ์ขั้นสุด
   
แน่นอนว่าผมต้องเบรก เพราะนี่ไม่ใช่นิยายต่อสู้ ผมไม่อยากเห็นคนไทยตีกัน ผมอยากเห็นคนไทยรักกัน ผมอยากให้ประเทศของเราเป็นประชาธิปไตย (????) แค่ก ไม่ใช่
   
“เอาน่า ตอนนี้ดเวนไปแล้ว เราก็กลับห้องกันเถอะ”
   
ผมอุตส่าห์ป้องกันไม่ให้เกิดการปะทะกัน ช่วยกรุณาเห็นแก่ความพยายามของผมหน่อยเหอะ
   
“นายไม่เห็นเหรอว่ามันอยากฆ่าฉันขนาดไหน”
   
ดิออนเหมือนยังหงุดหงิดอยู่ แต่เป็นผมก็หงุดหงิดแหละ โดนหยามขนาดนั้นอ่ะ
   
“อย่าหงุดหงิดสิ อย่างน้อยผมก็เลือกนายนะ”
   
ผมฉีกยิ้มจนตาหยี
   
อะไร อย่ามองผมแบบนั้นดิ ผมไม่ได้ทำตัวใจง่ายซะหน่อย ผมแค่แบบ ลำเอียงให้กับคนที่ตรงสเป็คอ่ะ ก็ดิออนมันหล่อและน่าอร่อยนี่นา  เวลาผมกินเลือดเหมือนได้กินอาหารตาไปด้วย เพลินสุดๆ เหมือนได้กินอาหารบนภัตตาคารหรูที่ตั้งอยู่บนตึกสูงเสียดฟ้าที่วิวหล่อมาก
   
จุ๊บ
   
“!”
   
ผมกระพริบตาปริบเมื่อถูกฉวยโอกาสแบบงงๆ แต่ผมก็จูบตอบแทบจะทันที
   
อย่างว่ามันตรงสเป็คผมอ่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเล่นตัว ยกเว้นแต่มันจะจับผมย่างหลังจากที่ทำอะไรๆ ผมเสร็จเนี่ยแหละ ผมจึงควรจะเล่นตัว
   
คือไอ้กลัวก็กลัวนะ แต่ผมชอบมันมากๆ เลยอ่ะ
   
ผมครางฮือเมื่อถูกมืออุ่นๆ ล้วงเข้ามาในเสื้อและบีบเค้นหน้าอกผม  แน่นอนว่าผมไม่ปฎิเสธแล้วยังแอ่นอกให้มันจับได้ถนัดขึ้นอีก
   
“..ดิออน”
   
ผมพึมพำเสียงพร่า
   
ผมแทบจำไม่ได้แล้วว่าล่าสุดผมนอนกับมนุษย์คนไหนไป แต่ที่ผมคือผมรู้โคตรอยากจะนอนกับมันเลยอ่ะ นานๆ ที่ผมจะได้เจอคนที่ตรงกับสเป็คขนาดนี้
   
“…”
   
และอยู่ๆ ดิออนมันก็อะไรไม่รู้อีกแล้ว
   
มันเลิกนัวเนียผมแล้วกลับไปขับรถหน้าตาเฉย
   
“..ดิออน?”
   
ผมเรียกมันงงๆ ด้วยอารมณ์ที่ค้างคา ผมจะงอนแล้วนะ ถ้ายังไม่มีคำอธิบายกับเรื่องนี้!
   
“ตรงนี้ไม่ได้”
   
“..ไม่ได้แล้วจะเริ่มตั้งแต่แรกทำไมเล่า!”
   
ผมบ่นด้วยความหงุดหงิด คือถ้ามันจะฟัดผมอ่ะ ฟัดทีเดียวที่ห้องมันก็ได้นะ ไม่ใช่แบบเริ่มแล้วมาหยุดกลางทางแบบนี้!!!
   
“ก็ทำหน้าน่ารัก”
   
มันพูดหน้านิ่งๆ
   
“…”
   
จากที่จะบ่นอีกยาวเหยียด ผมพูดอะไรไม่ออกเลย
   
ครูซ นายอายุสามร้อยกว่าปีแล้วนะ! ทำไมถึงมาเขินอะไรแบบนี้อ่ะ คนที่พูดอ่ะ อายุคราวหลานเลยนะ นายอ่ะ แก่แล้ว ควรจะมีมาดเท่ๆ แบบผู้ชายภูมิฐานได้แล้ว!
   
แต่ถึงผมจะคิดไปทั่วและไร้สาระยังไง
   
ผมก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า
   
ผมโคตรเขินเด็กเลย

;w;

========

คลานมาอัพ 

เจอกันที่แท็กเดิมค่ะ 5555 #ห้ามปิ้งค้างคาว

ส่วนตอนหน้านั้น 

   
   

[nofsnof]

เอ็นดูววว
สังเกตได้ว่ามีคนไม่พอใจค่ะ 

[ืืnanana21]

น้องงงงงง น้องไม่รอดแน่ลูก
 

[ppseiei]

น้องงงงงงงงงงงงงงงงงง

[jazumine]

ตอนหน้าคงเรียกเลือดใช่มั้ยยยยยย

Sent from my BLL-L22 using Tapatalk

[ืniyataan]

 

[Snowermyhae]

ยัยน้องโคตรกาก ตลกตรงอยากโดนเต็มที่ แต่สถานที่ไม่อำนวย 555555555555

[meteexp]

รอครับ

[Ashita]

ตลกครูซ

[Realtime]

อย่าสนุกจนเพลินแล้วไม่ระวังภัยนะหนู​ แค่ผู้ชายพาเข้าบ้านหนูเดือดร้อนแล้ว​

[owlseason]

ดิออนรีบรวบหัวรวบหางคุณปู่เค้าซักทีเถอะ มันเขี้ยวไม่ไหวแน้ววว

[piiya]

อย่างงี้เราก็เรียกน้องครูซไม่ได้อะดิ เศร้าจัง555555

[Foggy Time]

VAMPIRE PROBLEM ;w; #5
   

ระหว่างที่ผมนั่งเขินเด็กว่างๆ รอรถถึงคอนโด อยู่ดีๆ ผมก็นึกถึงกฎแวมไพร์สามข้อที่แม่เคยกรอกหูผมเช้าเย็น บังคับให้ผมท่องและจำให้ขึ้นใจ เพื่อที่ผมจะได้สามารถดำรงชีวิตในโลกที่แสนอันตรายได้อย่างปลอดภัย
   
ซึ่งแน่นอนว่าผมทำไม่ค่อยได้หรอก ชีวิตผมเลยซวยอยู่บ่อยๆ แบบนี้แหละ
   
สามข้อนั้นมีอะไรบ้างเหรอ ข้อแรกเลยคือห้ามยุ่งกับพวกวาติกัน ซึ่งไอ้คนข้างๆ ผมก็เป็นวาติกันตัวเป๊งเลยครับ เผลอๆ ในอนาคตอาจจะได้เป็นผู้นำตระกูลอีก แต่ผมก็ยังเปรี้ยวไม่หนีนะ ยังติดใจมันอยู่ ทั้งเลือดทั้งหน้าตายกเว้นนิสัยที่ผมเดาไม่ค่อยออก ช่วยไม่ได้ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเองนี่นา แต่ที่แน่ๆ คืออันตรายมากครับ
   
ถ้าแม่รู้แม่ต้องตีผมแน่ แต่ผมไม่บอกแม่ แม่ก็ไม่รู้ไง ฮ่าๆ
   
ใช่ ผมมันใจง่าย เหยื่อมันตรงสเป็คอ่ะ สองสามร้อยปีมีทีหนึ่ง เรื่องอะไรผมจะพลาดเล่า
   
ส่วนข้อสองนั้นคือห้ามสุงสิงกับมนุษย์เกินความจำเป็น กฎข้อนี้ผมเข้าใจว่ามันมีไว้ป้องกันไม่ให้พวกมนุษย์ทั่วไปรับรู้ถึงตัวตนของแวมไพร์ ซึ่งผมปกติผมก็ทำตามอย่างเคร่งครัดนะ กฎข้อนี้ แบบกินเลือดเสร็จ ผมก็หนีไปเลย ยกเว้นแต่ว่าถ้าผมติดใจเหยื่อคนไหน ผมก็จะไปงุ้งงิ้งเล่นด้วยสักพัก ซึ่งตอนนี้ก็คือดิออน และช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงโปรโมชั่น ผมยังเห่อมันอยู่เลยติดงอมแงม
   
ช่วยไม่ได้อ่ะ ใครใช้ให้เลือดวาติกันอร่อยกว่าเลือดมนุษย์ปกติล่ะ! แล้วเหยื่อหล่อแบบนี้ใครจะไปอดใจไหวกันเล่า
   
และข้อสามกฎสำคัญที่แม่ผมย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามโดยเด็ดขาด

ซึ่งก็คือห้าม ‘หลงรัก’ เหยื่อ

แต่บอกเลยว่าผมไม่เคยแหกกฎข้อนี้ครับ เพราะไม่เคยเจอใครที่ใช่สำหรับผมสักที ถึงดิออนมันจะเข้าข่ายสเป็คผมก็เถอะ แต่มันก็ยังไม่ใช่คนที่ผมพร้อมจะใช้ชีวิตอีกหลายร้อยปีที่เหลือด้วยหรอก

ยังไงก็ตาม ตอนนี้ผมก็แหกกฎแค่สองข้อเองแถมยังเต็มใจที่จะแหกอีก ดีนะ ที่ดเวนมันไม่ใช่พวกคนในสมาคมแวมไพร์อ่ะ ไม่อย่างนั้นนะ ต้องมีคนคาบข่าวไปบอกแม่แน่ๆ ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นจริง ผมคงถูกแม่ขังลืมไม่เห็นเดือนเห็นตะวันไปอีกหลายปีเลยทีเดียว

ช่วยไม่ได้ ก็ผมเป็นลูกรักแม่นี่นา

“คิดอะไรอยู่”

สงสัยผมจะมีสีหน้ากระดี้กระด้าไปหน่อย ดิออนเลยอดถามผมไม่ได้

“คิดถึงแม่เฉยๆ ”

ผมตอบง่ายๆ ไม่คิดจะโกหก และแอบตื่นเต้นนิดๆ เพราะใกล้จะถึงคอนโดของดิออนแล้ว!

จากที่นั่งเฉยๆ อย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ตอนนี้ผมเป็นผ้าที่โดนปั่นเละในเครื่องซักผ้าเลยครับ ผมลอบมองดิออนตาวาว รับรู้ถึงเขี้ยวตัวเองที่โผล่ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เวลาที่ตื่นเต้นดีใจมากๆ
แม่จ๋า อย่าโกรธครูซเลยนะ ขอแค่วันนี้วันเดียวจริงๆ

“งั้นขอฉันถามอะไรได้ไหม”

“อื้อ ได้สิ”

ตอนนี้ผมเชื่องมาก สั่งไรทำหมด เชื่อเหอะ ถ้าดิออนมันสั่งให้ผมไปนอนกลิ้งๆๆ เหมือนหมา ตอนนี้ผมก็ทำอ่ะ

“นายคือครูซ บราวน์ใช่ไหม”

ผมตาโตทันที ไม่น่าเชื่อว่าแวมไพร์อันดับรองบ๊วยของสมาคมอย่างผมจะเป็นที่รู้จักได้นะเนี่ย แต่ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ ผมกับวาติกันเนี่ยก็เกี่ยวดองกันมาหลายร้อยปีละ แต่ในแง่ความสัมพันธ์ผู้ล่ากับผู้ถูกล่านะ

“นายรู้จักผมมาก่อนเหรอ”

ผมถาม เพราะอยากรู้เหลือเกินว่าพวกวาติกันนี่เขียนถึงผมไว้ว่าอะไรบ้าง ถึงผมจะพลาดโดนจับบ่อยๆ ก็เหอะ หวังว่าจะไม่ด่าว่าผมกาก ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ผมก็ไม่อยากถูกพวกมนุษย์อ่อนแอพวกนี้ตราหน้านี่นา

“เปล่า” ดิออนส่ายหัว “ข้อมูลส่วนตัวที่มีกับรูปนายไม่ตรงกันสักนิด เพราะที่สำนักเขายังใช้รูปนายตอนอายุสี่ห้าขวบอยู่เลย”

“นั่นมันนานมากเลยนะ” ผมหัวเราะ พวกวาติกันนี่ช่างไม่อัพเดตเอาซะเลย สู้พวกแวมไพร์ก็ไม่ได้ ตอนนี้แทบจะเป็นเจ้าของแบรนด์ครีมกันแดดอยู่แล้วเนี่ย

“นายเป็นลูกชายของลอร์ดแกร์รี่ใช่ไหม”

“…”

จากอารมณ์ที่ดีกระดี้กระด้าแบบสุดๆ ตอนนี้ผมนั่งหดคอหน้าซีดเลยครับ เมื่อนึกถึงหน้าพ่อตัวเอง

ใช่แล้วทุกคน ผมกลัวพ่อมาก แค่ชื่อผมก็กลัวขึ้นสมองแล้ว

แปลกมากที่พวกวาติกันมีข้อมูลนี้ ทั้งๆ ที่เรื่องสายสัมพันธ์ของแวมไพร์นี้ค่อนข้างจะมีความลับเอามากๆ เพราะพวกเราเลือกที่จะตายกันมากกว่าที่จะขายความลับของพวกเดียวกันเอง

การที่ดิออนรู้ว่าผมเป็นลูกของใครจึงทำให้ผมค่อนข้างช็อคพอสมควร
   
พูดก็พูดเถอะ พ่อกับผมไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด ทั้งพลังทั้งหน้าตา เพราะพ่อผมเก่งมากๆๆ มีพลังเป็นอันดับหนึ่งในสมาคมอ่ะ และเพราะพลังนี้แหละทำให้พ่อได้เป็นถึงหัวหน้าสมาคมแวมไพร์นี้ โดยมีแม่ของผมเป็นเลขาสมาคมคอยดูแลสมาชิกทุกคน

แน่นอนว่าการที่พ่อมีลูกคนโตเป็นผม ทำให้พ่อไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่ ทุกครั้งที่รู้ว่าพ่ออยู่ใกล้ๆ ผมจะรีบแปลงร่างเป็นค้างคาวแล้วรีบบินหลบเข้ามุมมืดทันทีเพื่อไม่ให้ขวางหูขวางตาพ่อ
   
ช่วยไม่ได้ ก็ผมอ่อนด๋อยมากนี่นา ยิ่งช่วงที่เป็นช่วงจัดอันดับพลังแล้วผลออกมาเป็นผมได้รองบ๊วย ผมยิ่งไม่กล้าออกจากห้องนอนตัวเองอ่ะ อยู่แต่ในร่างค้างคาวและซ่อนอยู่ในมุมมืดที่ไม่มีใครหาเจอ เพราะถ้ามีใครหาผมเจอ ผมก็คงจะถูกลากไปโดนพ่อเอ็ดแน่ๆ แง
   
คิดไปคิดมา ถ้าพ่อรู้ว่าผมแหกกฎมานั่งเล่นกับเหยื่อขนาดนี้ ผมต้องแย่แน่เลย
   
ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
   
ผมกลืนน้ำลายเอือก เริ่มไม่มีอารมณ์มาเล่นกับดิออนอีกต่อไป
   
นี่ก็ผ่านมาจะสามสี่เดือนล่ะอ่ะ ปกติจะมีคนหาผมเจอช่วงประมาณนี้แหละ
   
ผมตัวสั่นงึกๆ เมื่อลองจินตนาการภาพตัวเองตอนที่โดนคนของสมาคมจับได้ว่าแอบมาเล่นกับพวกวาติกัน แง ผมไม่อยากคิดต่อแล้วอ่ะ เพราะมันน่ากลัวมาก
   
“สรุปคือใช่ ใช่ไหม”
   
“เปล่า เปล่าสักหน่อย ผมเป็นแค่แวมไพร์ธรรมดาๆ เท่านั้นแหละ” ผมพยายามตอบเลี่ยงๆ เลิกลั่กสุดๆ หรือว่าผมควรจะเรียกดเวนให้พาหนีไปเลยดี
   
“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า” ดิออนขมวดคิ้วเริ่มจับได้ว่าผมทำตัวแปลกๆ
   
“แต่นายเป็นวาติกันอ่ะ” ผมว่าผมก็ไว้ใจดิออนแหละ แต่ผมก็กลัวโดนพ่อดุมากกว่า “ผมขอโทษนะ แต่ผมไม่อยากนอนกับนายแล้วอ่ะ”
   
จากที่ขมวดคิ้วอยู่แล้ว ตอนหน้าดิออนดูไม่ได้เลยครับ ถึงกับยอมจอดรถข้างทางเพื่อเคลียร์กับผมเลยทีเดียว
   
“ทำไม”
   
“กลัวพ่อว่าอ่ะ” ผมช้อนตามองมัน “ไว้คราวหน้าได้ไหม ถ้าหนีออกมาได้จะมาหาคนแรกเลย”
   
“ไม่”
   
มันตอบเสียงดุด้วยสีหน้าที่มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าไม่พอใจเอามากๆ
   
แง ผมก็อยากกินมันเหมือนกันนั่นแหละ แต่เข้าใจกันหน่อยสิว่าช่วงเวลามันไม่อำนวย ไม่เคยดูละครหรอ ที่พ่อตาไล่ยิงลูกเขยอ่ะ ซึ่งคนที่จะโดนยิงไม่ใช่ดิออนนะ แต่เป็นผมเนี่ยแหละที่ใจง่ายเหลือเกิน
   
จุ๊บ
   
ผมขยับตัวขึ้นไปจูบมันเบาๆ แล้วผละออกมา และทำหน้าตาน่าสงสารที่สุดในชีวิต ที่แม่เคยด่าไม่ให้ผมทำเพราะมันเหมือนลูกหมาหิวข้าว
   
“นะ ดิออน ไว้คราวหน้านะ”
   
ผมไม่เคยอ้อนเหยื่อขนาดนี้เลยนะ!
   
“…นายกลัวพ่อนายขนาดนั้นเลยเหรอ”
   
“อื้อ กลัวกว่าพวกวาติกันอีก”
   
ประสบการณ์ครั้งล่าสุดที่โดนพ่อด่าคือตอนผมโดนเสี่ยขี้เมาจับไปนั่นแหละครับ ผมไม่รู้ว่าพ่อไปรู้มาจากไหน แต่ที่ผมรู้คือตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงที่อยู่ในห้องนั้น เป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆๆ
   
ถึงพ่อจะดุผมไม่กี่คำก็เถอะ แต่การจ้องผมนิ่งๆ ด้วยสายตาเย็นชานั้นก็ทำเอาผมกลัวจนไม่กล้าออกจากสมาคมไปสักพักใหญ่ๆ เลยล่ะ
   
“พ่อนายไม่รู้หรอก”
   
ผมกำลังจะถามว่าไม่รู้อะไร ก็ต้องตกใจกับการโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว เพราะรู้ตัวอีกทีผมก็โดนมันอุ้มมานั่งตักแล้วและจูบผมหนักๆ จนผมรู้สึกเจ็บปาก
   
แน่นอนว่าถ้าเป็นเมื่อชั่วโมงที่แล้วผมคงเป็นเนื้อสเต็กพร้อมเสิร์ฟ แต่ตอนนี้คือไม่ครับ ถึงดิออนจะเปลี่ยนใจมาทำบนรถแทนก็เถอะ แต่มันไม่ได้จริงๆ เพราะตรงนี้มันโคตรเสี่ยงเลย!
   
ผมพยายามขัดขืนแม้ว่าลึกๆ จะไม่อยากขัดขืน
   
“คราวหน้านะ ดิออน ผมจะรีบหนีออกมาหานายคนแรกจริงๆ นะ”
   
ผมประคองหน้าดิออนให้มองตาผมเพื่อแสดงถึงความจริงจัง พยายามไม่สนใจว่ามือของมันจะล้วงไปถึงไหนต่อไหน ราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของร่างกายผมซะเอง
   
“ไม่”
   
มันปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
   
โอ๊ย ผมงัดออกมาแทบจะทุกวิธีแล้วนะ ทำไมไม่ใจอ่อนสักที ผมรู้นะว่าผมอาจจะน่ารักเกินจะห้ามใจ แต่ขอได้ไหมวันนี้อ่ะ ห้ามใจไว้ก่อน เดี๋ยวผมถูกพ่อขังลืมโว๊ย
   
“..อื้อ ไม่เอา”
   
ผมเผลอสะอื้นออกมาเมื่อถูกดิออนยุ่งกับหัวนม ถึงมันจะมีเสื้อคั่นก็เถอะ แต่อย่าลืมสิว่าผมห่างหายกับอะไรแบบนี้มานานมาก ผมเลยโคตรจะรู้สึกเลย
   
ผมแทบจะอยู่ไม่สุขตอนที่มันจงใจกัดแรงๆ จนผมหลุดครางออกมา
   
“เลิกเป็นวาติกันได้ไหมเนี่ย”
   
ผมบ่นขณะที่เริ่มหายใจไม่ทัน ดิออนมันคล่องชะมัดเลย เสียดายที่มันไม่ใช่แวมไพร์เหมือนผม คือถ้าดิออนมันเป็นแวมไพร์ผมจะหนีบมันกลับไปอวดที่สมาคมแบบไม่ต้องคิดเลย
   
“หึ” ดิออนชะงักและหลุดขำพรืด “นายก็เลิกเป็นแวมไพร์ก่อนสิ”
   
“มันเลิกได้ที่ไหนกันเล่า”
   
ผมหน้าบูดก่อนที่จะสูดหายใจลึกตอนที่รับรู้ถึงนิ้วอุ่นร้อนที่บุกรุกเข้ามาอย่างอุกอาจและขยับอย่างลามกราวกับว่าจะลงโทษผมที่คิดจะหนีไปจากมัน
   
“อื้อ”
   
ผมซบหน้ากับไหล่ดิออน เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อมันเพิ่มนิ้วและจงใจกดกระตุ้นบริเวณที่จุดอ่อนไหวของผม จนผมเข่าอ่อนแทบไม่มีเรี่ยวแรงดิ้นหนีมัน
   
ให้ตายเหอะ รู้สึกดีชะมัดเลยอ่ะ
   
“ดิออน ฮึก ปล่อยผมไปเถอะนะ”
   
ผมพยายามขอร้องมันถึงแม้จะรู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ เอาจริง ผมก็เข้าใจมันนะ เพราะถ้าเป็นผมตอนปกติ ผมก็ไม่ปล่อยมันไปเหมือนกันนั่นแหละ   
   
“ก็ไปสิ ฉันไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
   
มันบอกผมทั้งๆ ที่มือยังสาละวนกับการกลั่นแกล้งผม ให้ผมผวาเฮือกอยู่เป็นพักๆ จนผมเริ่มกังวล เพราะนี่มันก็นิ้วที่สามแล้วอ่ะ
   
“..พอแล้ว ดิออน”
   
ผมจิกหลังมันเมื่อมันไม่ยอมฟังผมสักนิด หนำซ้ำผมยังได้ยินเสียงมันฉีกซองอะไรบางอย่างอีก
   
“ไม่ต้องกลัวนะ”
   
มันกระซิบบอกผมก่อนที่จะดึงดันเข้ามาข้างในทันที
   
“!!!”
   
เจ็บ!!!!
   
ผมน้ำตาแตกทันที ถึงมันจะเข้ามาแค่นิดเดียวก็เหอะ แต่มันเจ็บเป็นบ้าเลยอ่ะ คือถ้ามันจะขนาดนี้มันต้องเตรียมให้ผมนานกว่านี้ป่ะ โดยเฉพาะกับผมที่ไม่ได้นอนกับเหยื่อมาตั้งนานมากๆ แล้วด้วย
   
“เจ็บเหรอ”
   
ดิออนถามผมหน้าตื่น ดูตกใจและเป็นห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด
   
“ฮึก ครั้งหน้าได้ไหม ดิออน ผมเจ็บ”
   
ผมร้องไห้ ส่วนหนึ่งก็เจ็บอีกหลายส่วนคือเล่นละคร โอกาสมาแล้ว ครูซ รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมครั้งหน้าต้องมีชื่อผมแน่ๆ ผมมั่นใจ
   
ถึงผมจะอยากนอนกับมันก็เหอะ แต่ผมกลัวพ่อมากกว่า เข้าใจไหมดิออน ผมกลัวพ่อโว้ยยย
   
และเพราะมันไม่ยอมเข้าใจผมเนี่ยแหละ ผมเลยต้องมานั่งร้องไห้น้ำตาแตก ทั้งๆ ที่อายุสามร้อยกว่าปี แก่จนไม่รู้จะแก่ยังไงละ แต่ยังขี้แงเสมอต้นเสมอปลาย
   
“โอเคๆ ไม่ทำแล้ว อย่าร้อง”
   
ดูเหมือนมันจะตกใจมากที่ผมร้องไห้ เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยร้องไห้แบบจริงจังมาก่อน เอาแต่ร้องเล่นๆ พอเป็นพิธี ซึ่งผมก็แอบรู้สึกผิดนะที่หลอกมัน 
   
แต่ผมสัญญาด้วยเกียรติทั้งหมดของผมเลยว่าถ้าคราวผมหนีออกมาได้ ผมจะหามันคนแรกเลย
   
ดิออนมันยอมเก็บลูกรักของมันแต่โดยดี และใช้มือหนาๆ ของมันซับน้ำตาให้ผม
   
“อย่าร้องได้ไหม”
   
ผมไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองตอนร้องไห้มันน่าสงสารขนาดไหน แต่ดูท่าแล้วก็คงจะน่าสงสารมากแหละ ดิออนที่ปกติจะเย็นชากว่านี้ ตอนนี้คือเหมือนกลัวผมแตกสลายไปต่อหน้าต่อมัน
   
แหม่ รางวัลปีนี้จะไปไหน ผมอยากให้สมาคมแวมไพร์มีการจัดอันดับการแสดงบ้าง ผมจะได้ติดอันดับต้นๆ ได้เป็นหน้าเป็นตาของสมาคมบ้าง
   
“ฮึก”
   
ผมร้องต่ออีกสักพักพอเป็นพิธีแล้วค่อยหยุด เหลือแค่สะอื้นนิดๆ ซึ่งผมก็ใช้จังหวะที่ดิออนไม่กล้าทำอะไรผม ในการจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองที่ยับยู่ยี่ให้กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม
   
ปั่กๆๆ
   
และพอผมจะคุยกับดิออนต่อก็มีมารผจญอีกแล้วครับ
   
ผมเหลือบมองก่อนที่จะสะดุ้งจนหัวแทบโขกกับเพดานรถ
   
“แม็กซ์!!!”
   
รอบที่แล้วแค่คนรู้จัก รอบนี้เป็นน้องชายผมเลยครับ
   
จากที่ตัวซีดจากการเป็นแวมไพร์อยู่แล้ว คือตอนนี้ผมซีดกว่าเดิมประมาณร้อยเท่า อารมณ์ที่ยังค้างคาครึ่งๆ กลางๆ เมื่อกี้คือหายหมด
   
“เปิด!”
   
ผมรีบกระวีกระวาดเปิดประตูทันทีครับ ถึงตอนนี้ผมจะยังนั่งตักดิออนอยู่ ผมก็ไม่สนแล้ว คนที่ผมกลัวรองจากพ่อก็น้องชายตัวเองเนี่ยแหละ
   
ไม่รู้จะดุอะไรนักหนา ไหนจะนิสัยกับหน้าตาที่เหมือนเคาะกันมาอีก
   
“ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ”
   
ผมหัวเราะแห้งๆ กับสีหน้าบอกบุญไม่รับของน้องตัวเอง
   
“ห้าเดือน”
   
น้องผมพูดนิ่งๆ เหลือบมองสภาพเละๆ ของผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งผมก็แอบเห็นว่าคิ้วของน้องผมกระตุกไม่หยุด ดีนะ ที่ผมจัดการเสื้อผ้าตัวเองเสร็จแล้ว ไม่อย่างนั้นน้องผมต้องเผลอฆ่าผมตอนนี้แน่ๆ
   
ผมแอบบีบมือดิออนเพื่อไม่ให้มันทำอะไรกระโตกกระตาก จะดีจะร้ายยังไง นี่ก็น้องผมอ่ะ ห้ามทำอะไรน้องผมเด็ดขาดเพราะพ่อรักน้องผมมาก
   
“พี่นอนกับพวกวาติกัน?”
   
“พี่กินเลือดเพลินไปหน่อยอ่ะ อารมณ์มันพาไป”
   
ผมพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน พยายามทำเป็นไม่ได้ยินคำว่าวาติกันที่น้องผมพูดด้วยน้ำหนักเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำซะเหลือเกิน
   
“พี่จำกฎของสมาคมไม่ได้เหรอครับ”
   
บางทีผมก็สับสนนะว่าใครน้องใครพี่กันแน่ มีที่ไหนอ่ะ น้องมาข่มพี่จนพี่หงอขนาดนี้ แต่เอาเหอะ รอบนี้ผมผิดจริงแหละ
   
ผมพยายามทำหน้าน่าสงสารรอบสอง แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้ผลเท่าไหร่เพราะน้องผมยังดูหงุดหงิดมากเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเขม่นดิออนด้วย
   
“จำได้สิ แต่แม็กซ์ก็ต้องเข้าใจนะว่าบางทีชีวิตคนเรามันก็ต้องออกนอกกรอบบ้างอ่ะ”
   
โอ้โห ยิ่งพูดหน้าน้องผมยิ่งหงิก เชื่อเหอะ ถ้าแม็กซ์เป็นพ่อผม คงจะปรี่เข้ามาตีก้นผมละ แต่ก็นะ ช่วยไม่ได้ เกิดช้าเอง นอกจากบ่น น้องก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว
   
“ชีวิตนอกกรอบของพี่คือการนอนกับพวกที่เกือบเผาพี่ทั้งเป็นเหรอครับ”
   
แต่ละประโยคที่พูดนี่ดุเหมือนพ่อชะมัด
   
ผมหน้าบูดเซ็งๆ ผมที่เป็นคนโดนเผาเองยังไม่โกรธพวกวาติกันเท่าน้องเลยนะ ถึงตอนนั้นจะตกใจมากๆ ก็เถอะ แต่คนที่เผาผมก็ไม่ใช่ดิออนนี่นา ละอีกอย่างผมก็ไม่ใช่พวกเหมารวม เพราะไม่ใช่วาติกันทุกคนคนเป็นคนชั่วร้ายไปหมดหรอก ดูอย่างดิออนสิ นอกจากจะไม่ฆ่าแล้วยังเป็นยอมเป็นเสบียงให้ผมกินเล่นด้วย
   
“พี่ก็แค่เล่นกับเหยื่อนิดหน่อยเอง”
   
ผมแก้ตัวข้างๆ คูๆ ไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมทั้งดเวน ทั้งแม็กซ์ ถึงได้เดือดร้อนกับการงุ้งงิ้งกับเหยื่อของผมซะเหลือเกิน
   
ถึงผมจะอ่อนด๋อยแต่ผมก็ไม่ได้โง่สักหน่อย ผมรู้ดีน่าว่าตอนไหนควรจะขอความช่วยเหลือ ตอนไหนควรจะเล่น ผมก็รู้หมดนั่นแหละ แต่ผมติดเล่นเท่านั้นเอง

“แต่พี่ทำผิดกฎ”
   
ไม่ว่าเปล่าน้องยังยื่นมือมาทางผมและใช้พลังแวมไพร์บังคับให้ผมคืนร่างเป็นค้างคาวจิ๋วด้วย
   
แน่นอนว่าผมอยากขัดขืนแต่พลังผมน้อยกว่าน้อง เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องกี้ๆๆๆ โวยวายสุดชีวิต
   
ผมในร่างค้างคาวเกาะเสื้อดิออนแน่นพลางตัดพ้อชีวิตตัวเองที่ซวยซ้ำซวยซ้อนเหลือเกิน
   
ทำไมกับแค่การเผลอไปนึกถึงพ่อแปปเดียว ถึงได้มีร่างโคลนนิ่งของพ่อมาตามผมถึงที่อ่ะ ทำไมแม่ไม่ส่งเพื่อนสนิทผมมาตามหาผมเหมือนรอบก่อนๆ จะส่งน้องชายอนาคตก้าวไกลมาตามผมทำไมเนี่ย
   
คือถ้าเป็นเพื่อนผมอ่ะ ผมยังพอดีลได้ แต่นี่น้องไง นอกจากพ่อกับแม่มันก็ไม่ฟังใครแล้วอ่ะ
   
สำหรับผมวันนี้ ผมบอกเลยคือผมโคตรขาดทุน นอกจากจะไม่ได้กินดิออนแล้ว ผมยังถูกน้องจับได้อีกว่ามายุ่งกับพวกวาติกัน จะมีอะไรซวยกว่านี้อีกปะ
   
ผมคิดทั้งน้ำตา ทำไมไม่มีใครเข้าใจน้องครูซเลยอ่ะ แงง
   
“ส่วนคุณ”
   
พอเห็นว่าน้องทำท่าจะทำอะไรสักอย่างกับดิออน ผมรีบบินไปซบน้องเลยครับ
   
กี้!
   
ผมเอาหัวไถคอน้อง ออดอ้อนสุดชีวิต
   
อย่าทำอะไรดิออนเลย ไม่งั้นคราวหน้าถ้าพี่หนี พี่จะหนีไปหาใครเล่า พี่ยังอยากมีแพชชั่นในการหนีอยู่ เข้าใจเปล่า กว่าจะหาเหยื่อที่ถูกใจได้นี่มันยากนะ!
   
“พี่”
   
น้องหยิบผมมาวางบนมือ และแน่นอนว่าผมทำตาแป๋วอย่างน่าสงสาร ถึงแม้ว่าน้องจะทำหน้าเหมือนอยากบีบผมให้ตายซะตรงนี้ก็เถอะ
   
ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้น้องทำอะไรดิออนแน่ๆ
   
“พี่รู้ใช่ไหมว่ามันเป็นวาติกัน”
   
ผมพยักหน้าหงึกๆ  คิดดู น้องผมมาไม่ถึงสองนาทีรู้ละว่าดิออนเป็นวาติกัน ละผมคืออะไร ต้องเห็นรอยสักกับไม้กางเขนที่คอก่อนถึงรู้ว่าเหยื่อตัวเองเป็นตัวอันตราย
   
“แล้วพี่ไปยุ่งกับมันทำไม”
   
ถ้าตอบว่าตรงสเป็ค ผมโดนน้องเชือดตรงนี้แน่
   
กี้ๆๆ
   
ผมอ้างไปทั่วเท่าที่จะนึกออก   
   
“ผมไม่สนใจหรอกนะพี่ว่าพี่จะอ้างอะไร แต่ผมไม่ยอมให้พี่นอนกับมันแน่ๆ ”
   
กี้!
   
ผมเท้าเอวในร่างค้างคาว
   
นี่น้องหรือผัววะ ผมงง หวงผมซะเหลือเกิน ทีตอนอยู่สมาคมนี่โคตรตัดหางปล่อยวัดผมเลย 
   
“พี่ทำผิดกฎนะ”
   
กี้!
   
จริงๆ ก็ผิดตั้งแต่หนีออกมาละ แต่ไม่รู้อ่ะ ยังไงมันก็เป็นน้องผม ผมต้องโวยวายได้ดิ
   
ผมบ่นน้องยาวเหยียด ทั้งๆ ที่ปกติไม่กล้าทำ แต่ไม่รู้ตอนนี้อะไรดลใจให้กล้า ผมเลยบ่นไม่หยุดจนน้องหน้าของผมบูดขึ้นเรื่อยๆ
   
“เออ! แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ผมไม่รายงานพ่อก็ได้!!”
   
น้องผมบ่นสบถด้วยสีหน้าหงุดหงิดและเหมือนจะงอนๆ ผมด้วย
   
แต่เดี๋ยวก่อน ตะกี้น้องบอกว่าจะไม่รายงานพ่อ งั้นผมก็รอดแล้วดิ เย้!!!
   
ผมกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ เพราะรอบนี้โดนโทษแค่อย่างเดียวคือหนีออกมาจากสมาคม ฉะนั้นต่อให้โดนกักบริเวณหรือทำโทษอะไร ก็คงไม่เยอะมาก
   
ฉะนั้นการหนีจากสมาคมรอบหน้าคงจะเร็วๆ นี้แหละ!
   
กี้ๆๆ
   
ผมว่าจะหันไปคุยกับดิออนด้วยความดีอกดีใจ แต่ลืมไปว่าตัวเองอยู่ในร่างค้างคาวเลยได้ออกมาเป็นภาษาค้างคาว ที่คุยกันเองยังแทบไม่รู้เรื่องเลย
   
“ไม่ต้องไปคุยกับมันเลย!”
   
ไม่ว่าเปล่าน้องมันยัดผมกระเป๋าเสื้อ แต่ผมก็ไม่วายชะโงกหน้ามาบ๊ายบายดิออนอยู่ดี
   
กี้!
   
ไม่อยากกลับเลยอ่ะ อยากเล่นต่อ
   
“เห็นแก่ที่คุณให้เลือดพี่ผมกิน ผมจะทำเป็นไม่เห็นคุณแล้วกัน”
   
น้องผมพูดเสียงขุ่น ดูก็รู้ว่าไม่เต็มใจพูดสักนิด ซึ่งนี่ก็ถือว่าดีมากๆ แล้ว เพราะปกติน้องผมไม่ใช่คนที่ยอมคนสักเท่าไหร่โดยเฉพาะกับพวกวาติกัน เชื่อเหอะ ถ้าเมื่อกี้น้องไม่โดนผมบ่น รับรองเลยว่าตอนนี้ได้มีการวางมวยกันแล้ว
   
“อืม”
   
ดิออนพยักหน้ารับง่ายๆ แต่มันยังจ้องผมไม่วางตา จนผมเริ่มรู้สึกเขิน
   
มันหล่ออ่ะ ผมไม่อยากสมาคมแล้ว ที่นั่นมีแต่คนใจร้ายกับผม

และที่สำคัญเลยคือไม่มีดิออน
   
“กลับบ้าน!!!”
   
อยู่ดีๆ น้องผมก็ตะโกนขึ้นมา และเดินดุ่มๆ ออกมาทันที
   
กี้!!!
   
ผมร้องลั่นสู้กลับทั้งน้ำตา
   
ทำไมชีวิตผมถึงได้ซวยอย่างงี้วะเนี่ย!!!

============

ในส่วนของตอนต่อไปนั้น  55555555555

ส่วนใครที่ไม่เล่นสงกรานต์ไปเล่นแท็กนี้ได้นะคะ  #ห้ามปิ้งค้างคาว 

[ืniyataan]

นึกว่าพี่ครูซจะโดนกินซะแล้ว มาร(แวมไพร์)ผจญจริงๆ 

[ืืnanana21]

'ผมเท้าเอวในร่างค้างคาว'
แอร้ยยย น่ารัก
 

[owlseason]

 
โธ่ ดิออนของเจั

[lizzii]

เอ็นดูน้องงงงงง

[Snowermyhae]

เกลียดการเท้าเอวในร่างค้างคาวมาก ยัยน้องครูซโคตรกาก 5555555555555

[nofsnof]

กี๊กี๊กี๊ >> อันนี้แปลว่าชอบน้องแม๊กซ์ค่ะ อยากได้ 

[fullfinale]

เขินนนน

[piiya]

เมื่อไหร่ดิออนจะได้กินเจ้าค้างคาวน้อยน้าาาา

[PrimYJ]

เป็นแวมไพร์อายุ 300 ปีที่เป็นไทป์น้องมาก น่ารักกกกกกกกก

[Foggy Time]

VAMPIRE PROBLEM ;w; #6


“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ นายน้อย”
   
ลูกน้องคนสนิทของพ่อเอ่ยทักผมที่เดินคอตกตามหลังน้องมาเซ็งๆ แน่นอนว่าน้องผมจัดการเผาโชคเกอร์ที่ดิออนใส่ให้ผมไปเรียบร้อยแล้วด้วยพลังแวมไพร์ที่มีมากกว่าผมไม่รู้กี่เท่า ทำให้ผมมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าดิออนมาไม่ถูกแน่นอน
   
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าทางเดียวที่ผมจะได้เจอดิออนอีกครั้งก็คือต้องหนีไปจากสถานที่อันโหดร้ายแห่งนี้ให้ได้!!!
   
ผมคิดอย่างฮึกเหิมได้ไม่ถึงสามวิก็กลับมาหงอยเหมือนเดิม

เพราะจากสถิติที่ผ่านมาผมต้องใช้เวลาหลายเดือนทีเดียวกว่าจะเนียนหนีออกไปได้ ซึ่งวันนี้ก็เพิ่งเป็นวันแรกที่ผมกลับมาเยือนสมาคม ฉะนั้นเรื่องการกลับปุ๊ปหนีปั๊ปคือตัดไปได้เลย เพราะผมไม่มีปัญญาหนีแน่นอน  แล้วยิ่งตอนนี้น้องผมยิ่งทำตัวแปลกๆ อีก ไม่รู้ว่าไปโดนเลือดหรือยาตัวไหนมาถึงจ้องผมตาเขียวตลอดทาง

จริงๆ ผมก็อยากเล่นมุกโง่ๆ กับน้องนะ ว่าแบบพี่น่ารักใช่ไหมถึงได้มองไม่หยุดเลย แต่แน่ล่ะ น้องผมมันดุเหมือนพ่อ ผมเลยไม่กล้า เลยได้แต่หงอยตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง
   
“อื้อ ผมกลับมาแล้ว”
   
ผมพยักหน้ารับซึมๆ รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก เพราะการกลับบ้านเท่ากับว่าผมต้องกลับไปใช้ชีวิตลูปเดิมคือการเรียนๆๆๆ จนกว่าผมจะผ่านขั้นที่อนุญาตให้ออกไปอยู่นอกสมาคมได้ ซึ่งผมก็ใช้เวลามาหลายปีละ แต่ก็ไม่เคยผ่าน ไม่รู้ว่าผมโง่เกินไปหรือกากเกินไปกันแน่ ผมถึงไปไหนไม่ได้สักที
   
แค่คิดถึงเรื่องนี้ผมก็จะร้องไห้แล้วอ่ะ
   
ทำไมชีวิตผมมันเศร้าขนาดนี้เนี่ย
   
“พี่ครูซซซซ”
   
เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูตะโกนเรียกผมดังลั่น ก่อนที่ผมจะถูกบางสิ่งกระโจนเกาะหลังจนผมเกือบล้มหน้าคะมำ ถ้าไม่ได้น้องชายของผมที่ยังคงหน้าหงิกเหมือนเดิมช่วยประคองไว้ก่อน
   
“ขอบใจนะ”
   
ผมยิ้มแห้งๆ ขอบคุณน้องและสลัดคนที่เกาะหลังตัวเองออกเพราะมันหนักมาก
   
“ปล่อยพี่ได้แล้ว!”
   
ผมโวยวายใส่ก่อนที่จะใช้พลังแวมไพร์อันน้อยนิดของผมในการบังคับให้อีกฝ่ายกลายร่างเป็นค้างคาว เหมือนที่น้องเคยใช้ทำกับผมเมื่อกี้
   
“?”
   
ผมเบิกตากว้างเมื่อพบว่าผมไม่สามารถทำได้เหมือนเคย
   
อย่าบอกนะว่า…
   
“ผมขึ้นจากอันดับบ๊วยและนะพี่ครูซ ตอนนี้พี่เป็นบ๊วยแทนผมแล้ว!!!”
   
คำว่าบ๊วยดังก้องในหัวผมจนผมหูอื้อตาลาย
   
ทุกคนช่วยผมด้วย

ตอนนี้ผมอ่อนด๋อยกว่าน้องชายที่อายุไม่ถึงร้อยแล้ว!!!!
   
บอกเลยว่านี้เป็นครั้งแรกที่ผมกลับมาแล้วอยากร้องไห้ขนาดนี้ จบสิ้นแล้วชีวิตน้องครูซ ตอนผมยังอันดับรองบ๊วย ผมยังโดนพ่อทำสงครามเย็นใส่ แล้วตอนนี้ผมไปเด้งไปอยู่อันดับบ๊วย ชีวิตผมจะเหลืออะไร
   
ผมอยากร้องไห้มากเลยอ่ะ
   
แต่แน่ล่ะ ด้วยความเป็นพี่คนโต ผมเลยฮึบและหัวเราะกลบเกลื่อน
   
“ขึ้นแค่นี้อย่าทำเป็นโม้ไปหน่อยเลย”
   
ในเมื่อบังคับให้เป็นร่างค้างคาวไม่ได้ ผมก็เลยทำท่าจะให้แม็กซ์ช่วยแกะออก น้องผมที่กลัวแม็กซ์ขึ้นสมองเหมือนกันก็ปล่อยผมอย่างรวดเร็ว และมายืนจ้องหน้าผมแทน
   
“คิดถึงพี่จัง ไม่เจอกันตั้งนาน”
   
“สูงขึ้นอีกแล้วเหรอ”
   
ผมกระพริบตาปริบเมื่อพบว่าตัวเองเตี้ยกว่าน้องแล้ว
   
อะไรกัน ผ่านไปแค่ห้าเดือนน้องผมโตขึ้นอีกแล้วเรอะ ผมเงยหน้ามองเซน น้องชายคนเล็กที่ปกติติดผมแจ เพราะผมใจดีกับน้องที่สุด ผมยังจำได้อยู่เลยว่าน้องเคยสูงเท่าเอวผมแล้วก็วิ่งต็อกแต๊กตามผมไปทุกที่
   
คิดดูสิ ขนาดผมจะแอบหนีไปข้างนอก น้องยังจะร้องตามไปกับผมเลย จริงๆ ผมก็ใจอ่อนอยากพาไปด้วยนะ แต่แค่ดูแลตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ผมเลยได้แต่ตัดใจทิ้งน้องไว้ที่สมาคม
   
แต่ที่สำคัญตอนนี้เลยคือทำไมน้องโต แต่ผมไม่โตขึ้นเลยอ่ะ ตัวเท่าเมี่ยงเหมือนเดิม
   
“สูงขึ้นสิ ก็ผมโตแล้ว”
   
ไม่ว่าเปล่ามันยังใช้พลังแวมไพร์โชว์ผมด้วย
   
“เท่เปล่า พี่ครูซ ผมโดนพ่อฝึกเกือบตายตอนพี่ไม่อยู่”
   
ผมจ้องพลังแวมไพร์สีดำทมิฬที่หมุนริ้วอย่างรวดเร็วในมือน้องด้วยความอึ้ง เพราะล่าสุดที่มันโชว์ผม มันยังได้แค่สีดำหม่นๆ ลอยโง่ๆ อยู่เลย
   
ส่วนของผมเหรอหนักกว่าน้องอีก เป็นสีดำหม่นที่เหลวมาก ใช้ต่อสู้อะไรไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่ปกติแล้วพลังแวมไพร์สามารถเอาไปประยุกต์ใช้ได้เยอะมาก ทั้งโจมตีทั้งป้องกัน ไอ้ที่ดเวนใช้เขย่ารถนั่นก็พลังแวมไพร์เหมือนกัน
   
“จริงสิ พี่ครูซ พ่อบอกว่าถ้าพี่กลับมารอบนี้ พ่อจะจับพี่กักบริเวณจนกว่าพี่จะได้ใบอนุญาตให้ออกไปนอกสมาคม”
   
“อย่ามาอำพี่เล่นน่า”
   
ผมหน้ายู่ เพราะแค่ตารางเรียนปกติผมก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว มีแต่ภาคปฎิบัติเต็มไปหมด ฝึกนู่นฝึกนี่ฝึกนั่น มีแต่ฝึกๆๆ ที่ฝึกยังไงผมก็อ่อนด๋อยเหมือนเดิม ส่วนภาคทฤษฎีผมไม่ต้องเรียนเพราะผมเรียนจบและผ่านไปตั้งนานแล้ว
   
“อำเล่นอะไรล่ะ ผมพูดจริง นั่นไงพ่อมาแล้ว พี่ถามพ่อได้เลย”
   
น้องผมที่กำลังจะโวยวายลดเสียงลงโดยอัตโนมัติเลยครับเมื่อพ่อเข้ามาในอาณาเขต
   
ส่วนผมเหรอ?
   
กี้!
   
แปลงเป็นค้างคาวบินหนีแล้วจ้า!
   
หมับ!
   
และแม็กซ์น้องสุดที่รักของผมก็คว้าผมในพริบตาด้วยเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
   
กี้ๆๆ
   
ผมยกมือเล็กๆ ปิดหน้าบ่นงึมงำทั้งร่างค้างคาว
   
คือผมไม่เข้าใจอ่ะ ตอนอยู่นอกสมาคมก็โดนดิออนจับ กลับมาสมาคมก็โดนน้องตัวเองจับอีก จับอะไรกันนักกันหนา จับผมเป็นแมลงวันเลยโว๊ย
   
“จะไปไหนอีก”
   
ผมที่กำลังจะบ่นต่อตอนนี้คือแทบลืมหายใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบพูดขึ้นมา
   
ผมตัวหดมากกว่าเดิม พยายามทำตัวให้ลีบและขวางหูขวางตาพ่อให้น้อยที่สุด  แต่น่าเสียดายที่ความจริงก็โหดร้ายกับน้องครูซเสมอ
   
“ถ้าครั้งนี้ยังไม่ผ่าน แม้แต่จะออกจากห้องก็อย่าหวังเลย!”
   
ทั้งๆ ที่พ่อพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่เสียงของพ่อผมกลับสะท้อนดังลั่นคฤหาสน์เลยครับ คือเหมือนพ่อรวมความโกรธตลอดห้าเดือนเพื่อมาด่าผมวันนี้อ่ะ
   
ถ้าผมเป็นพวกมนุษย์หมาป่า บอกเลยว่าผมจะแปลงเป็นหมาแล้วร้องหงิงๆๆ แล้ว แต่นี่เป็นค้างคาวไง ร้องได้แต่กี้ๆ ซึ่งตอนนี้ผมก็ไม่กล้าร้องเพราะถูกพ่อจ้องไม่วางตา
   
ผมในร่างค้างคาวก้มหน้างุดรู้สึกอยากร้องไห้มาก
   
ดิออนช่วยผมด้วย แงงงงงงงง
   
“คอไปโดนอะไรมา”
   
“?”
   
ไม่ทันรู้ตัวผมก็ถูกพ่อใช้พลังบังคับให้กลับร่างมนุษย์ และมันก็ทำให้สถานการณ์แย่กว่าเดิมอีก จากที่พ่ออารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้พ่อทำหน้าเหมือนจับผมไปสับๆๆๆ แล้วก็ทำเป็นลาบค้างคาวเลยครับ
   
ผมหน้าแดงก่ำรีบเอามือตะปบรอยตรงคอทันที
   
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย แอบมากัดผมตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือผมตายแน่
   
จะโม้ไปว่าเป็นรอยยุงกัดแล้วแพ้ยุงก็ไม่ทันแล้ว เพราะผมหน้าแดงมาก
   
“แม็กซ์”
   
พ่อเหมือนจะทนดูผมต่อไปไม่ไหวหันไปเรียกน้องผมเลยครับ
   
“ครับ”
   
“เอาพี่แกไปขังในคุกใต้ดิน”
   
คุกใต้ดินเลยเหรอ!!!!
   
ผมอ้าปากค้าง ถ้าพ่อไม่อยู่ตรงนี้ผมมั่นใจเลยว่าตัวเองกรีดร้องออกมาแน่ๆ แต่พ่ออยู่ไง ผมเลยได้แต่ร้องในใจ เพราะไอ้คุกใต้ดินนี่หนักกว่าโดนขังลืมในห้องมืดอีก คืออย่างน้อยห้องมืดอ่ะก็มีเตียงนุ่มๆ ให้ผมนอนกลิ้งเล่นบ้าง
   
แต่ไอ้คุกบ้านี่คือไม่มีอะไรเลยนอกจากพื้นเย็นๆ ชื้นๆ สกปรกกับระบบรักษาความปลอดภัยที่แค่ผมเอาปลายเส้นผมผมไปสะกิดหน่อยก็คือคนทั้งคฤหาสน์คือรู้ทันทีเลยว่ามีคนแหกคุก
   
ทำไมผมรู้?
   
ก็คำตอบเดิมแหละ ผมเคยมาอยู่ละ คุกใต้ดินอันโหดร้ายและไม่มีความจรรโลงใจนี้ เอาจริงวันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะแหกคุกนะ แต่ผมหลับเพลินไปหน่อยจนเผลอกลิ้งท่าไหนไม่รู้ไปโดนอาคมเข้า และก็ตู้ม ทุกคนลงมาจับผมยัดเข้าไปในคุกเหมือนเดิม
   
ชีวิตน้องครูซนี่มันเศร้าจริงๆ ผมจะร้องไห้แล้วนะ
   
“..แม็กซ์”
   
ผมพยายามเรียกน้องเสียงหวานแม้ว่ากำลังจะขืนตัวไม่ให้น้องลากต่อแทบตาย คุกบ้าไร ไม่เอา ผมไม่อยากไป ผมอยากไปหาดิออนเข้าใจไหม ทำไมไม่มีใครเข้าใจผมเลย!
   
“พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าพี่หนีออกไปพี่ต้องโดนลงโทษอะไรบ้าง”
   
“ก็ปกติพ่อแค่กักบริเวณนี่นา”
   
ไม่รู้ว่าผมพูดด้วยน้ำเสียงน่าเหยียบให้แบนหรืออะไร น้องถึงหยุดเดินแล้วหันมาจ้องหน้าผมแทน
   
ผมกลืนน้ำลายเอือกเมื่อต้องจ้องหน้าร่างโคลนนิ่งพ่อที่น่ากลัวพอกัน
   
“พี่อายุจะสี่ร้อยแล้วนะ”
   
“มั่ว พี่เพิ่งอายุสามร้อยกว่าๆ ต่างหาก”
   
สี่ร้อยอะไร ผมยังไม่แก่ขนาดนั้นสักหน่อย!
   
ดูเหมือนคำตอบผมจะไม่ถูกใจน้องสักเท่าไหร่ เพราะน้องหน้าบูดกว่าเดิม
   
“ผมไม่ได้จำผิด”
   
จะมาขิงผมเหรอว่าความจำดี ผมไม่สนใจหรอก ก็ผมจะอายุสามร้อยอ่ะ ใครจะทำไม จริงๆ ผมก็อยากจะอายุสักสองร้อยไปเลยนะ จะได้รู้สึกแก่น้อยลง
   
“ก็พี่เพิ่งสามร้อยกว่าจริงๆ ดูหน้าพี่ก็ได้”
   
ความภูมิใจเพียงหนึ่งเดียวของผมคือหน้าเด็กเนี่ยแหละครับ
   
“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
   
“…”
   
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กลัวอะไรอยู่ แต่พี่ปฎิเสธความจริงไม่ได้หรอกว่าสักวันพี่จะต้องเป็นหัวหน้าสมาคมเหมือนพ่อ”
   
“..ก็บอกแล้วไงว่าไม่เอา”
   
ผมพูดเสียงเบา
   
คือพูดตรงๆ เลยว่าผมค่อนข้างจะไม่เห็นด้วยกับธรรมเนียมที่ส่งต่อตำแหน่งใหญ่ๆ อย่างหัวหน้าสมาคมนี้ด้วยการอ้างถึงความเป็นสายเลือดเดียวกัน หรือถ้าจะอ้างจริงๆ ก็ควรจะดูตามความเหมาะสมกับพลังอ่ะ แต่ผมไม่ใช่ไง ผมโคตรจะรู้ตัวเลยว่าตัวเองไม่เหมาะกับตำแหน่งหัวหน้าสมาคมนี้ แต่ไม่รู้ทำไมทุกคนถึงพยายามยัดเยียดให้ผมเหลือเกิน ทั้งๆ ที่พลังของผมนั้นน้อยมาก
   
จะหาว่าผมมองโลกในแง่ร้ายก็ได้นะ ผมว่าถ้าผมได้ขึ้นเป็นหัวหน้าจริงก็ได้เป็นอยู่ไม่ถึงครึ่งวันก็คงโดนโค่นอ่ะ เพราะถ้าเป็นผม ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันแหละให้คนที่ไม่มีความสามารถมาปกครองตัวเองเนี่ย
   
“พ่ออยากให้พี่ลองดูก่อน”
   
น้องผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของผม
   
“ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีประโยชน์! ถ้าพลังพี่มันจะตื่นก็ตื่นไปตั้งนานแล้ว!”
   
คือถ้าน้องไม่ใช่ผมก็ไม่มีวันเข้าใจผมอ่ะว่ารู้สึกยังไงกับการที่ต้องเป็นตัวตลกตอนที่ไปสอบวัดระดับด้วยการแข่งกันเองกับรุ่นเดียวกันเอง ซึ่งผมก็แพ้แบบย่อยยับจนถ้าผมเป็นพ่อเอง ผมก็คงอายมากๆ
   
“เมื่อไหร่พ่อจะเข้าใจสักทีว่าคนที่สมควรจะได้เป็นหัวหน้าคือแก! ไม่ใช่พี่!”
   
“…”
   
“ต้องให้พี่วัดระดับอีกกี่รอบอ่ะ ถึงจะพอใจ พี่วัดมาเป็นร้อยๆ รอบแล้วนะแม็กซ์ วัดจนพี่จะเป็นบ้าแล้ว! แต่ผลมันก็เหมือนเดิม พลังพี่มันโคตรอ่อนเลย พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมผลออกมาเป็นแบบนี้ พี่เหนื่อยเข้าใจไหม แม็กซ์ พี่โคตรเหนื่อยเลย”
   
เป็นครั้งแรกที่ผมพูดความในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
   
แม่ง..
   
ผมโคตรอยากร้องไห้เลยอ่ะ
   
ผมยอมรับนะว่าตัวเองกาก แต่มันก็ไม่ได้ความหมายว่าผมจะทำใจได้กับการมาเป็นตัวตลกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในการวัดระดับบ้าๆ นี่อีก คือผมเข้าใจถึงความหวังดีของพ่อและทุกคนนะที่อยากให้ผมมีสกิลในการใช้ชีวิตรอดบ้าง ซึ่งผมก็มีนะ แต่มีแต่สกิลอ่อยเหยื่อเพื่อหลอกอย่างเดียว
   
เอาเข้าจริงแล้วผมก็แค่อยากเป็นครูซ แวมไพร์ง่อยๆ ที่ใช้ชีวิตหลอกกินเลือดเหยื่อและเล่นสนุกไปวันๆ อ่ะ
   
เรื่องการเป็นหัวหน้าใครอะไรนั่นดูจะเป็นอะไรที่ไกลจากผมมากจริงๆ
   
“…ปล่อยให้พี่หนีไปเถอะ แม็กซ์”
   
ผมก้มมองเท้าตัวเองด้วยรอยยิ้มนิดๆ เพราะรู้สึกตลกตัวเองที่ไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย
   
“ให้พี่ตายข้างนอกให้มันจบๆ เถอะ”
   
ผลั่ก!!!!
   
“อึ่ก!!”
   
ไม่รู้ว่าผมไปเหยียบหางน้องหรือยังไง อยู่ๆ น้องก็ผลักผมเข้ากำแพงจนผมรู้สึกชาไปหมดทั้งตัว ก่อนที่น้องจะขยำคอเสื้อผมขึ้นมาจนผมแทบจะตัวลอยเพราะส่วนสูงที่ต่างกันค่อนข้างมาก
   
ผมขมวดคิ้วกำลังจะบ่นก็ต้องชะงักกับสีหน้าโกรธจัดของน้อง
   
“พี่เป็นบ้าไปแล้วรึไงวะ!!! พี่คิดว่าที่พ่อส่งคนไปตามพี่กลับทุกครั้งที่พี่หนีไป พี่คิดว่าพ่ออยากให้พี่ตายเหรอ!”
   
“…”
   
“ทั้งพ่อทั้งแม่ ทุกคนเขาก็รู้กันหมดนั่นแหละว่าพี่น่ะไม่อยากเป็นหัวหน้าสมาคมต่อจากพ่อ แต่พ่อก็ยังอยากให้พี่ลองอยู่ดี เผื่อว่าพี่จะชอบ ซึ่งต่อให้พี่ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยถ้าพี่ยอมมาฝึกจนได้ใบ พ่อก็จะได้สบายใจกว่านี้เวลาที่พี่แอบหนีไปข้างนอก”
   
“…”
   
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่คิดอะไรอยู่ แต่ผมไม่ยอมให้พี่ตายเด็ดขาด และที่สำคัญเลยคือผมไม่มีวันยอมให้พวกวาติกันสารเลวพวกนั้นมาฆ่าพี่!”
   
“ไม่เลวทุกคนซะหน่อย”
   
ผมงึมงำ
   
อย่างน้อยดิออนก็ใจดีกับผมนะ
   
“โดยเฉพาะกับไอ้วาติกันนั่น ถ้าผมยังไม่ตาย พี่ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้นอนกับมัน!”
   
เป็นคำขู่ที่แรงมาก นี่น้องหรือผัว คำถาม
   
แต่เอาเหอะ นานๆ ที น้องชายที่ผมกลัวเข้าไส้นี่จะยอมพูดอะไรยาวๆ ขนาดนี้กับผม เพราะปกติแล้วมันชอบเล่นสงครามประสาท ไม่รู้ว่าได้พ่อมาเยอะหรือยังไง ถึงขยันทำให้ผมเสียวสันหลังวูบวาบตลอดเหลือเกิน
   
“พี่ไม่รับปากหรอกนะว่าพี่จะไม่นอนกับวาติกันนั่น”
   
ผมดึงมือน้องออกจากคอเสื้อ ซึ่งน้องก็ยอมปล่อยง่ายๆ และเหมือนเพิ่งรู้ตัวด้วยว่าเผลอกระชากคอเสื้อผม
   
“แล้วพี่ก็ไม่รับปากด้วยว่าพี่จะไม่หนีไปอีก”
   
“ผมไม่ยอมให้พี่หนีได้หรอก”
   
น้องผมพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดกว่าเก่า ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกเอ็นดูน้องขึ้นมานิดๆ นับจากครั้งล่าสุดเมื่อนานมาแล้วที่ผมเคยสนิทกับน้องมาก่อน
   
ใช่ ผมก็เคยมีโมเมนต์แบบน้องเรียกพี่จ๋าๆ อยู่เหมือนกันนะ แต่ช่วงเวลานั้นมันสั้นมาก เพราะไอ้พวกน้องผมไม่รู้มันกินบ้าอะไรเข้าไปถึงโตเอาๆ จนรู้ตัวอีกทีก็สูงกว่าผมกันหมดแล้ว
   
คือจริงๆ ผมก็ค่อนข้างมั่นใจนะว่ากินเลือดแบบเดียวกัน แต่ไม่รู้ทำไมผลที่ได้มันถึงได้แตกต่างกันเหลือเกิน
   
“แต่รอบนี้พี่จะยอมสอบให้ได้ใบก่อนแล้วกัน”
   
เอาจริงผมก็ปากดีไปงั้นแหละ เมื่อกี้อ่ะ อะไรตายๆ ไปนั่น อารมณ์พาไปล้วนๆ เพราะปกติผมก็เป็นคนที่รักตัวกลัวตายมากคนนึง ไม่งั้นผมจะโวยวายทุกรอบที่โดนวาติกันหรือใครสักคนจับไปทำไม
   
“..จริงจัง?”
   
น้องถามผมด้วยสีหน้าอึ้งๆ
   
อะไรกัน มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมก็แค่อยากใจอ่อนบ้างไม่ได้รึไง น้องชายแท้ๆ ที่ปกติเคร่งขรึม เย็นชา อุตส่าห์เอ่ยปากขอร้องผมซะขนาดนี้ 
   
ใครมันจะไปกล้าขัดศรัทธาล่ะ
   
“จริงสิ คราวนี้พี่ได้กินเลือดวาติกันมา ไม่แน่นะพี่อาจจะฟลุ๊คสอบผ่านก็ได้”
   
เอาจริงคือช่วงนี้ผมก็แอบรู้สึกว่าพลังผมแข็งแกร่งขึ้นนะ หลังจากที่กินเลือดดิออนไป รู้สึกว่ามันควบคุมได้ง่ายขึ้นเยอะเลย ทั้งๆ ที่ปกติเวลาผมจะใช้พลังทีคือมันฟุ้งไปหมด ใช้ยากมาก ที่พอจะทำได้ก็ตามที่รู้คืออีสมุนค้างคาวสามตัวที่บางทีผมก็เสกออกมาเล่นเป็นเพื่อน
   
“เลิกพูดถึงวาติกันสักที”
   
น้องผมกลับมาหน้าหงิกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเกลียดอะไรนักหนา คือรอบตอนเสี่ยบ้านั่นน้องผมก็หน้าหงิกงี้แหละ แต่พอเป็นกรณีดิออนแล้วดูจะหงุดหงิดกว่าเดิมเป็นสิบเท่า
   
“พี่จะขายออกแล้วนะ ไม่ดีใจเหรอ”
   
ผมอดหยอกน้องไม่ได้
   
“ถ้าพี่ไม่หยุดพูดถึงมัน ผมจะรายงานพ่อแล้วนะ”
   
“โอเคๆ ไม่พูดแล้ว”
   
ผมหัวเราะก่อนที่จะชะงักตอนที่น้องมองผมนิ่งๆ ด้วยสีหน้าจริงจังเหมือนที่มันชอบทำ
   
“พี่พูดแล้วนะว่าจะสอบให้ได้ใบก่อน”
   
“อื้อ สัญญาเลย”
   
ผมพยักหน้าง่ายๆ แม้ว่าในใจจะแอบรู้สึกเสียใจมากๆ เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะสอบผ่านเมื่อไหร่เนี่ยแหละ ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่าผมจะได้ใบอนุญาตก่อนที่ดิออนมันจะแก่ตายน่ะนะ
   
แต่เดี๋ยวก่อนเหมือนผมลืมอะไรบางอย่างแฮะ
   
“เดี๋ยวมะรืนผมมารับนะ”
   
ผมหลุดร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกบังคับให้กลับเป็นร่างค้างคาว ก่อนที่จะถูกน้องโยนเข้าไปในห้องขังและปิดประตูซี่กรงเหล็กโบราณดังแคร๊ง
   
กี้!!!!!
   
ผมที่นอนซบกับพื้นร้องออกมาทั้งน้ำตา

ถึงผมจะยอมสอบใบแล้วแต่ผมยังต้องคิดคุกบ้านี้นี่นา!!!

============

คิดถึงดิออนๆๆๆๆ 

#ห้ามปิ้งค้างคาว

[ข้าวสวย]

รีบมาต่อน้าาาา​ รอนานมาก​กก​ อยากกินค้างคาวปิ้งจ้า

[piiya]

มาซะดึกเลย ต้องอ่านตอนเช้าแทน 555 วงวารน้องครู๊ซ สู้ๆนะลูก ยังไงเราพัฒนาตัวเองขึ้นมันก็ต้องเป็นผลดีอยู่แล้วนะ

[ืืnanana21]

แมกซ์นี่น่าหาคู่ให้เป็นวาติกันซักคนนะ หึหึ

รอนะคะ รีบมาต่อน้าา

[momonuke]

สงสารน้องงง อย่าทำน้องง อย่าแกล้งน้อง 555555555555555555555

[ืniyataan]

ครูซน้อย..กลอยใจ