>….ตอนที่ 29 [100%]….<
“ผีที่ไหน ผีมันไม่อยู่จริงหรอก มันก็เป็นแค่เรื่องที่คนเขาแต่งขึ้นมา เป็นแค่จินตนาการเพ้อเจ้อ” อีธานมองหน้าภูริ ดูหน้าตื่นๆ ของเจ้านี่สิ...กลัวอะไรไม่เข้าเรื่องเลยให้ตาย
“มีดิ นักวิทยาศาสตร์บอกว่าวิญญาณมีจริงนะ พอตายแล้วชั่งน้ำหนักทันทีอะ น้ำหนักหายไปตั้งเจ็ดถึงแปดกรัม” ตาก็บวม มองหน้าอีธานก็ไม่ชัด กูว่างานนี้มันหลอนตรงตัวเองมองอะไรไม่ชัดเนี่ยแหละ
ก็...จะหลับแล้วแหละ เผอิญไปนึกถึงเรื่องผีๆ ขึ้นมา หนังผีงี้ ที่ผีมาในมาดนางพยาบาล แบบตายแล้วไม่รู้ว่าตัวเองตายอะก็เลยเข้ามาดูแลผู้ป่วย แต่พอมองหน้าพยาบาลเท่านั้นแหละ โหยยยยย ตายๆ กูตาย! ใต้ตงใต้เตียงอีก ไม่รู้จะมีตัวอะไรซ่อนเอาไว้บ้าง หลับๆ อยู่แล้วมีเสียงเคาะใต้เตียงขึ้นมาทำไงล่ะ
ถ้าโดนหลอกนะ นอกจากจะแพ้ยาแล้วภูริจะหัวใจวายตายไปด้วย ทีนี้เขาก็จะกลายเป็นตัวตายตัวแทนของวิญญาณที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้.... ได้โปรดลากเสียงยาวๆ เหมือนรายการผีบ้านเรา ไอ้ช่วงล่าผีไรนั่นแหละ จะได้อารมณ์ที่ภูริกำลังเผชิญอยู่มากๆ
แต่ดูเหมือนคนที่อยู่ร่วมห้องของเขาจะไม่เก็ตสิ่งที่เขากลัวเท่าไหร่นะ ทำหน้าเหมือนแบบ...เห็นตัวประหลาดเลยอะ คนกลัวผีไม่ได้เป็นตัวประหลาดนะเฟ้ย คนเราก็ต้องมีความกลัวที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจกันบ้างถูกมะ เขาจะกลัวผีสักสี่ห้าหกเจ็ดแปดเก้าสิบตัวก็ไม่เห็นแปลกเลย
“ก็แค่น้ำหนักมันหายไป นักวิทยังให้คำตอบไม่ได้ว่าผีมีจริงไหม มั่วไปเรื่อย ผูกเรื่องนั้นเรื่องนี้แล้วก็คิดไปเอง นอนๆ ไปเหอะ...ทำอย่างกับไม่เคยนอนโรงพยาบาลมาก่อนไปได้” ภูริขยับตัวนอนตะแคงตอนที่อีธานพูด พยายามจ้องหน้าอีธานให้ชัดเพื่อลดทอนความกลัวผีของตนเอง
“ผมเคยนอนแต่ห้องรวม ที่นั่นพยาบาลจะเดินกันบ่อยๆ คนไข้เตียงข้างๆ ก็มี เสียงดังเกือบทั้งคืนก็เลยไม่น่ากลัวเท่านี้อะ”
“ผมก็อยู่นี่จะกลัวไปทำไม”
“อ่าว คุณไม่กลับบ้านเหรอ” อีธานลืมเรื่องตัวเองต้องกลับบ้าน ก็ถ้าเขาไม่แคร์ภูริอย่างที่ตัวเองพยายามบอกตัวเองเขาก็ไม่ควรมานั่งเฝ้าไข้สิ...
“ผมกลับแล้วนอนได้ไหมล่ะ”
“คุณกลับผมก็กลับด้วยไง” ภูริยิ้ม
“ไม่ต้องเลย ให้พยาบาลมาเฝ้าเอาก็ได้”
“ไม่ได้! เกิดพี่พยาบาลเป็นผีปลอมตัวเข้ามาล่ะ โอ้ย...ไม่เอาหรอก งั้นคุณไม่ต้องกลับ คุณพาผมมาพักห้องพิเศษคุณต้องรับผิดชอบ” จะว่างอแงก็ได้ แต่โรงพยาบาลคือสถานที่ที่เรารู้ดีว่าคนตายเยอะมาก ผีต้องเยอะมากแน่ ไม่ไหว...รับข้อนี้ไม่ได้จริงๆ
“อย่ามางอแง คุณอายุยี่สิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ กลัวอะไรไร้สาระไม่พอยังจะมาให้ผมลำบากนอนเฝ้าไข้อีก ผมไม่อยู่หรอก เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว นอนๆ ไป คืนเดียวผีไม่เอาคุณไปอยู่ด้วยหรอก บ้าๆ บ๊องๆ แบบนี้เอาไปก็ปวดหัวเปล่า” ภูริไม่สนใจคำบ่นพวกนั้น มองหน้าอีธาน ทำตาปริบๆ...ไม่น่ารักหรอกแต่ทำได้เท่านี้ไง
“นะคุณ...” เสียงอ่อนมาก อย่าปล่อยข้าไว้คนเดียววววว เตียงนี้ตายมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ เกิดเจ้าของเตียงมาทวงล่ะ โอ้ม่ายยยย ทำใจไมได้
“น้า...พลีสสสส”
“ทุเรศน่ะทำหน้าแบบนั้น” หน้าเบะมันแย่มากเหรอ หรือเพราะหน้าเขากำลังบวมอยู่มันก็เลยดูไม่ได้กัน ไม่ทำก็ได้....งอน
“เออ งั้นก็กลับไป ผมจะตื่นแม่งทั้งคืนเลย” ไม่ได้ขู่นะ ทำใจหลับไม่ลงก็ต้องตื่นลืมตาเอาไว้แบบนี้ทั้งคืนดิ
แต่ว่า...ถ้าลืมตาตื่นอยู่ทั้งคืนแบบนี้ก็เห็นผีง่ายดิวะ ถ้าเกิดผีไม่ได้ตั้งใจจะให้เราเห็นแต่เราดันไม่ยอมหลับแล้วไปเห็นเอง ผีก็อาจจะตกใจแล้วกลัวเราเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ผีก็เลยมาบีบคอเราแล้วบอกว่าประมาณว่ามึงเห็นหน้ากูแล้วมึงต้องตายยยย
บรื๋ยยยยย ขนลุก!
อีธานมองดูสีหน้าหวาดกลัวของภูริ เลิกทำหน้าทุเรศแล้วก็ทำหน้ากลัวขึ้นมาทันที อยากรู้จังว่าในหัวของภูริมันมีอะไร จินตนาการถึงผีรูปร่างน่ากลัวอะไรอย่างนั้นขึ้นมาอยู่หรือเปล่า ก็อาจจะใช่ล่ะมั้ง...
“อืม ตามใจ” ภูริดึงสติตัวเองกลับมาโฟกัสที่หน้าของอีธานอีกหน มองมันนิ่งๆ เนี่ยแหละ...ไม่รู้ต้องทำยังไง เขาไม่ใช่ผู้หญิงนะที่จะใช้วิธีออดอ้อนได้อะ
หรือว่าเขาควรโทรบอกน้องให้น้องมานอนเป็นเพื่อนเขาดีนะ? โทรศัพท์ไม่มีตังค์นี่หว่า งั้นเอาเป็นยืมมือถืออีธานโทรหาน้องสาวเขา เอ...น้องรู้แม่ก็ต้องรู้ แม่รู้แม่ก็จะบ่น แล้วแม่ก็จะมารู้ด้วยว่าเขาเป็นโอเมก้าไปแล้ว ไม่ดีอะ...เก็บเรื่องนี้ต่อไปเถอะ ไม่อยากให้ครอบครัวช็อกเพราะเขาเกิดอาการกลายพันธุ์ขึ้นมาเท่าไหร่ เพรามันจะพ่วงกับการอธิบายที่แสนจะยาวยืดและไม่แน่ว่าคนฟังจะเข้าใจ
ครืด!
เสียงขาเก้าอี้ครูดกับพื้นไม่ดังนัก แต่เขาที่กำลังเพ้อเจ้อด้วยความหวาดกลัวกลับสะดุ้งจนตัวแทบจะลอย ภูริรีบมองอีธาน ดูอีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินหันหลังจากไปเรื่อยๆ โอ้ไม่นะ จะทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆ เหรอ
“ไปไหนอะ...”
“กลับไง” อีธานหยุดเดินเพื่อหันไปตอบภูริ
“กลับจริงอ๋อ”
“ใช่” ใจแป้วแล้ว ต้องนอนนี่คนเดียว..คืนนี้ไม่รอดแน่ ผีมาคาบเขาไปแดกแน่นอนเลยอะ เอาไง...ชีวิตจะเอายังไงต่อไปดี นี่ปัญหาใหญ่รองมากจาการไม่มีเงินกินหรือเงินใช้อีกนะเนี่ยนะ
“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เหนียวตัวแล้ว หิวด้วย” พูดจบอีธานก็เดินออกจากห้องไป เดี๋ยวสิ ไม่รอให้สมองอันน้อยนิดนี้ได้ประมวลผลคำพูดก่อนเลยหรือไง
จะกลับแล้ว...กลับไปอาบน้ำเหรอ? อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า อืม...อ๋อ! อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็จะกลับมาเฝ้าเขาสินะ เหมือนภูเขาลอยละลิ่วออกจากอก ภูริถอนหายใจพลางยิ้มอยู่กับตัวเอง
ในที่สุด...คืนนี้เขาก็จะมีคนโดนผีหลอกเป็นเพื่อนแล้วโว้ย!
โอเค สบายใจล่ะ ภูริขยับมานอนหงายดีๆ แล้วหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง เขาน่ะง่วงมาก ง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้วติดที่กลัวผีเท่านั้นเลยไม่ยอมหลับ แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องกลัวแล้วไง อีธานจะอยู่เฝ้าเขา อยู่เป็นเพื่อนเขาแม้ไม่ได้นั่งเฝ้าทั้งคืนก็เถอะ มันก็ยังดี ลืมตาขึ้นมายังรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ
ทว่า...ด้วยความง่วงงุน ภูริเผลอหลับและหลับลึกในเวลาแค่ไม่นาน
คนป่วยหลับสบายล่ะ คนที่กำลังจะกลับบ้านไปอาบน้ำเนี่ยสิ...กำลังคิดหนัก ยอมภูริอีกแล้วนะ ทำไมต้องยอมด้วย ไม่ใช่หน้าที่ของเขาเลยที่จะมาดูแลอีกฝ่ายน่ะ ภูริเป็นแค่คู่แท้ชั่วคราว คู่แท้ที่เขาไม่เคยต้องการ ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับภูริมันมีแค่ฮอโมนเท่านั้นที่ผูกมัดเอาไว้คู่กัน
งั้น...ก็ฮอโมนที่ผิดเพี้ยนนี่แหละที่ทำให้เขาใจอ่อนกับการอ้อนขอของภูริ
การขับรถเพียงลำพังในตอนนี้ค่อนข้างให้ความรู้สึกแปลกๆ กับอีธานไม่ใช่น้อย ก่อนจะมีภูริเข้ามาอีธานมีคนขับรถประจำ แต่หลังจากไปส่งภูริที่บ้านครั้งแรกนั้นผ่านไป อีธานก็เลิกใช้คนขับรถเพราะมันไม่สะดวกหากภูริเกิดฮีตและเขาอยากกระทำชำเราอีกฝ่ายขึ้นมา
แต่ถึงจะมีคนขับรถให้ตอนนี้...เขาคงไม่ใช้งาน เพราะอีธานไม่ชอบให้ใครเข้าห้องของตัวเอง มันเป็นพื้นที่ส่วนตัว ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญอีธานก็จะไม่เอาเข้ามา
อีธานรีบกลับมาที่ห้อง อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินทางไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง ระหว่างที่รถติดไฟแดง อีธานโทรสั่งอาหารจากร้านมิชลินร้านหนึ่งให้เอาอาหารมาส่งที่ห้องพักของภูริ ตัวเขาเองยังไม่ได้ทานมื้อเย็น ภูริเองก็ด้วย แต่ภูริคงไม่น่าห่วงเพราะหมอให้น้ำเกลืออยู่ รู้แบบนั้นก็เถอะ...อีธานยังสั่งของกินเผื่อภูริอยู่ดี
ภูริชอบกินอาหารรสเข้มข้นแต่ต้องไม่เผ็ด ต้มยำจะจัดจ้านแค่ไหนก็ได้แต่พริกนี่อย่าเกินห้าเม็ดไม่งั้นภูริจะเริ่มไม่อยากกิน ดูกินเผ็ดได้แต่ไม่ชอบประมาณนั้น อีธานก็เลยเลือกซื้ออาหารที่รสชาติไม่จัดจ้านมาก กลางๆ พอให้ภูริกินได้ แต่ในส่วนของตัวเองอีธานเลือกอาหารที่รสจัด โดยเฉพาะเปรี๊ยวเผ็ด อาหารไทยมันติดลิ้นเขาก็ที่ตรงนี้แหละ
อีธานกลับเข้ามาในห้องก็กะว่าจะเรียกภูริให้ลุกขึ้นมากินมื้อเย็นนี้ด้วยกัน แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายนั้นหลับปุ๋ยไปแล้ว...ไหนบอกกลัวมากไง ไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยก็จะนอนไม่ได้ แล้วนี่อะไร หลับจนน้ำหลายจะไหลออกปากอยู่แล้ว
“น่าเกลียด” อีธานตรงเข้าไปเอานิ้วโป้งปาดน้ำลายตรงมุมปากให้ภูริ เขาจัดผ้าห่มให้อีกฝ่ายดีๆ
อาหารที่สั่งมาส่งหลังจากอีธานนั่งรอไม่ถึงสิบนาที เขาจ่ายเงินผ่านแอพธนาคารเรียบร้อยจึงไม่ต้องห่วงเรื่องค่าอาหาร แต่ภูริหลับแบบนี้...เขาจะสั่งมาเสียเยอะแยะทำไมกันนะ อาหารพวกนี้จะอร่อยก็ต้องกินร้อนๆ เก็บไว้พรุ่งนี้มันก็เสียรสชาติหมด แต่เอาเถอะ เผื่อภูริจะตื่นขึ้นมาอีก
อีธานนั่งทานมื้อค่ำของตัวเองเสร็จแล้วก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ตอนกลับไปอาบน้ำที่ห้องเขาได้เลือกหนังสือมาสองสามเล่มเพื่อเอาไว้อ่านฆ่าเวลาตอนอยู่ที่นี่ ส่วนตัวก็นอนแปลกที่ไม่ค่อยหลับอยู่แล้ว นั่งอ่านหนังสือมันไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน...
เก้าโมงเช้าของวันต่อมา หมอคนเมื่อวานที่รักษาอาการของภูริได้เข้ามาเช็กและตรวจตามเวลา ภูริดีขึ้นมาจนสามารถกลับไปพักที่บ้านได้ ส่วนยาตัวใหม่ที่หมอจะจ่ายนั้นให้เริ่มทานสักวันอาทิตย์ นี่แค่ให้กลับไปนอนพักผ่อนที่บ้าน แต่ถ้าคนไข้หรือญาติคนไข้อยากให้พักดูอาการต่อก็ได้ หมอจะจัดยาที่รักษาอาการแพ้ยาให้ทานเรื่อยๆ เหมือนพักอยู่บ้าน
คนที่ไม่ได้หลับได้นอนอย่างอีธานเป็นคนรับฟังและจดจำในสิ่งที่หมอได้บอกเอาไว้ และเขาคิดว่าเขาจะพาภูริกลับไปพักที่บ้านก็เลยแจ้งออกจากโรงพยาบาลเลยให้เรียบร้อย ถ้าให้นอนที่นี่มีหวังเขาได้นั่งเฝ้าทั้งคืน คนป่วยผู้กลัวผีหลับสบายใจเฉิบ ป่านนี้เก้าโมงกว่าก็ยังไม่ยอมตื่น
พอหมอรายงานอาการเสร็จพยาบาลสาวก็เข้ามาในห้องสองคน คนแรกมาเสิร์ฟอาหารกับยาแต่อีกคนมาทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล อีธานเซ็นเอกสารและส่งบัตรเครดิตเพื่อชำระค่ารักษาพยาบาล จากนั้นถึงได้เดินไปล้างหน้าล้างตา
“อ่าว...อรุณสวัสดิ์” เดินออกมาอีกทีคนป่วยนั่งโซ้ยข้าวต้มโรงพยาบาลเรียบร้อยล่ะ หน้าตาสดใสมาก แช่มชื่นประหนึ่งไม่เคยป่วย แม้ว่าใบหน้าของภูริจะยังบวมอยู่หน่อยๆ และผืนก็ยังไม่หายไป แต่โดยรวมก็ดีแหละ
“กินข้าวทั้งขี้ฟันอะนะ ทำไปได้ไง...”
“หน้าตาคุณเหมือนไม่ได้นอน โดนผีหลอกปะ” คำบ่นกลายเป็นสายลมที่พัดผ่าน ภูริดันไปสนใจสีหน้าของอีธานที่ดู...ไม่สดใสเท่าไหร่นัก
“ผีเผออะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ผมแค่นอนไม่หลับ...แปลกที่เฉยๆ คุณเหอะ กลัวผีแต่หลับสบายเลยนะ” อีธานเดินกลับมานั่งข้างภูริที่เดิมที่เขานั่งมาทั้งคืน ไม่สนด้วยว่าภูริจะเมินคำบ่นของเขาเพราะตอนนี้เขาง่วงมากยังไงล่ะ
“ก็มีคุณอยู่ด้วยไงเลยสบาย” ภูริยิ้มแล้วตักข้าวเข้าปาก
อีธานส่ายหัวหน่อยๆ เขาปล่อยให้ภูริทานอาหารเช้าของโรงพยาบาลตามด้วยยาจนเรียบร้อยถึงได้แจ้งเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ภูริฟัง คนป่วยดีใจใหญ่ บอกว่านอนพื้นปูนยังดีกว่าเตียงที่มีคนตายมไม่รู้กี่คนต่อกี่คน พูดแล้วก็ขนลุก อีธานฟังไปงั้น...ขนสักเส้นไม่เห็นจะลุกเลย
พอได้ยินคำว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็รู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อคืนนะ ถ้าไม่ได้อีธานล่ะก็เขาคงไม่กล้านอนหลับไปทั้งอย่างนั้นจริงๆ มันน่ากลัวมาเลยนา...โรงพยาบาลตอนมืดๆ เนี่ย ไม่รู้ว่าผีจะโพล่มาเมื่อไหร่ แต่เอาแถอะ นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะเขากำลังจะได้กลับบ้าน
ไม่ใช่บ้านตัวเองด้วย =_=
กินข้าวกินยาเสร็จก็ต้องรอพี่พยาบาลเดินมาแจ้งว่าจะกลับได้ตอนไหน อีธานบอกว่าพยาบาลเขาไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอยู่อะนะ ระหว่างที่รอนี่ก็ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อที่เป็นชุดที่อีธานเอามาให้จากห้อง รู้สึกขอบคุณมากมาย เพราะจะไม่ต้องใส่ชุดเหม็นเหงื่อเมื่อวานนี้
รอแล้วรอเล่า รอจนอีธานนั่งหลับไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ภูริมองหน้าคนหลับนะ...ดูซิ อดหลับอดนอน ให้มานอนเป็นเพื่อน ก็บอกอยู่ว่า ‘นอน’ ไม่ได้บอกให้มานั่งเป็นเพื่อนสักหน่อย แล้วนี่อะไร นั่งอ่านหนังสือมันทั้งคืน จิตใจทำด้วยอะไรกันนะ
การอ่านหนังสือแบบนั้นยามดึกนี่แม่งเหมือนกับกินยานอนหลับแล้วนั่งถ่างตาอะ ต้องทรหดมากๆ ไม่งั้นไม่สามารถทำได้ สมแล้วที่เป็นอีธาน บางทีนี่อาจเป็นคุณสมบัติพิเศษของพวกอัลฟ่าก็ได้นะ ถ้าเขามีคุณสมบัตินี้บ้างเขาคงเรียนเก่งมากๆ เลยล่า!
นั่งคิดนู้นนี่นั่นเพลินๆ เผลอแป็บเดียวพี่พยาบาลก็กลับเข้ามาพร้อมแจ้งว่าเขาสามารถกลับบ้านได้แล้ว ไม่อยากจะบอกว่าพร้อมกลับบ้านนานแล้วครับ ดูจากชุดผมได้ ผมนี่ใส่รอตั้งแต่อีธานบอกตอนแรกแล้วล่ะ
“คุณๆ กลับกัน...” ภูริลงจากเตียง สะกิดไหล่ของคนหลับเบาๆ
“อืม” แต่อีธานดันลืมตาตื่นอย่างง่ายดาย ทำเหมือนไม่ง่วงเลยด้วยซ้ำ โห...อะไรจะเก่งขนาดนั้นนะ
ว่าแต่...นี่ใช่เรื่องที่ควรชมกันมะ?
อีธานคว้าเอาหนังสือกับมือถือของตัวเองก่อนลุกขึ้น เจ้าตัวเดินดุ่มๆ ไปยังประตูส่วนภูริกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ เขามองของกินบนโต๊ะ อาหารหลายอย่างในถุงยังไม่ถูกแตะต้องเลย จะเห็นในถังขยะก็มีแค่กล่องเดียวกับน้ำขวดหนึ่ง โห...แล้วในถุงนี้มีของกินอย่างเยอะเลย
“ยืนบื้อทำไมอะ อยากนอนต่ออีกสักสองคืนเหรอ”
“ไม่ๆ อันนี้ไม่เอาไปเหรอ?” ภูริชี้ไปที่ถุงอาหารเหล่านั้น
“ใช่ เดี๋ยวพยาบาลก็มาเก็บทิ้งเอง เร็วๆ ผมจะกลับไปนอนบ้าง...ง่วงจะแย่แล้ว” อีธานเสยผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ
“เอาไปด้วยดิ ยังไม่ได้กินเลย”
“ของมันค้างคืนแล้วทิ้งๆ ไปเถอะหน่า ซื้อใหม่ก็ได้” ภูริไม่สนใจ เขาหยิบถุงนั้นมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเก่าของตัวเอง
“ปะ...กลับกันครับ”
“เอามาทำไม ผมบอกให้เอาทิ้งไปไงล่ะ ถ้าอยากกินเดี๋ยวแวะไปซื้อใหม่เอาก็ได้”
“เดินเร็วๆ สิครับ ง่วงแล้วนี่” ภูริดันหลังอีธานให้เดินออกจากห้องไป ท่าทางแบบนี้คงไม่ฟังอีธานแล้วล่ะ...
ก็มันเสียดายนี่ อาหารพวกนี้ไม่ใช่ราคาถูกๆ นะ ภูริว่าอีธานคงซื้อมาเผื่อเขาเมื่อวานนี้แต่เขาดันหลับเสียก่อน เขาเลยอดกิน ตอนเช้าท้องนี่ร้องเป็นเพลงร็อกเลย ได้กลิ่นอาหารทีนี่ต้องลุกอะ ทนไม่ไหว น้ำเกลือมันช่วยแค่นิดหน่อยแต่ไม่ช่วยให้ท้องมีอาหารเข้าไปย่อยเสียเมื่อไหร่ อีกอย่าง...เงินๆ ทองๆ ทั้งนั้นเลย เอาไปอุ่นก็กินได้แล้วจริงไหม
ภูริยังไม่หายป่วยดีนัก เขาเลยเดินได้ค่อนข้างช้า อีธานสาวเท้าไปไกลกว่าเขาหลายก้าวแล้วเขาก็ยังเดินต๋อกแต่กอยู่ที่เดิมอยู่เลย ก็อยากจะเดินให้ไวกว่านี้แต่มันไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่
ดูเหมือนอีธานจะจับสังเกตได้ เจ้าตัวหยุดแล้วหันกลับมามองร่างโปร่ง หงุดหงิดใจ...เดินไม่ทันก็น่าจะบอกกันหน่อยไม่ใช่เดินตามเงียบๆ และห่างกันมากขนาดนั้น อีธานเดินกลับมายังภูริ เอามือโอบเอวคอดแล้วเดินไปพร้อมกันแทน...
“เมื่อคืนคุณไม่เจอผีจริงเหรอ” ภูริเอ่ยถามขึ้น น่าสงสัยนะ...ผีมันไม่ออกมาหลอกเหรอ?
“ถามอะไรที่มันมีสาระหน่อยได้ปะ ผมบอกแล้วไงว่าผีมันไม่มีจริงหรอก มันแค่สิ่งที่คนจินตนาการมันขึ้นมาเท่านั้นแหละ” ถึงจะว่าไร้สาระแต่ก็ยังจะตอบ ทั้งที่เมินได้แต่ไม่เมิน
“หรือว่าคุณเจอแต่คุณไม่รู้ว่าเป็นผี” ภูริยังกวนประสาทไม่เลิก เฮ้ย! เขาเปล่ากวนนะเฟ้ย เขาก็แค่อยากรู้
“ไม่เข้าใจ?”
“ก็แบบ...มีพยาบาลสาวสุดสวยเดินเข้ามาในห้อง ทำนั่นทำนี่เหมือนคนแต่แท้ที่จริงแล้วน่าจะไม่ใช่คนอะ ต้องเป็นผีที่ตายแล้วแต่ไม่รู้ตัวว่าตาย ไม่ก็...เป็นแบบ...ผีพยาบาล รักในการทำงานมาก ตายแล้วก็ยังมาดูแลคนไข้อะไรแบบเนี่ย” เล่าเป็นตุเป็นตะ เพ้อเจ้อจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีเลย อีธานส่ายหัวเบาๆ กับความเยอะสิ่งนี้
“พยาบาลก็เข้ามาเช็กอาการคุณนั่นแหละ เขาก็ต้องตรวจไหมว่าคนไข้มีอาการเป็นอย่างไร ดีขึ้นหรือแย่ลงจะได้จัดการรักษาได้ถูก ถ้าผีมันจะทำงานได้ก็ให้ผีมันทำงานไปเถอะคุณ อย่างน้อยก็เป็นผีที่มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอ”
“เออเนอะ แต่ผีก็คือผีปะ...”
“พอเลย เลิกพูดเรื่องผี กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ไปกลัวคนที่มันเอาแต่แกล้งคุณนั่นไม่ดีกว่าเหรอ ระวังเถอะ ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจมากๆ เรื่องมันจะลุกลามมากขึ้น ดีไม่ดี จากที่แค่ลวนลามคุณเล่นๆ แกล้งคุณไปวันๆ มันอาจจะลากคุณไปข่มขืนในห้องน้ำเข้าสักวัน” อีธานบ่นเรื่องนี้บ่อย...บ่นทุกวัน ว่าเขาทุกวัน แต่เขาชอบนะ...
“คุณเป็นห่วงผม” ใช่...เพราะถ้าไม่ห่วงกันจะมาบ่นทำไม จะว่าเขาทำไมเรื่อยๆ ซ้ำมันอยู่แค่เรื่องเดิมไม่เปลี่ยนไปเรื่องไหนเสียที บางครั้งนะ...คุยกันเรื่องอื่นอยู่ดีๆ ก็วกเข้ามาเรื่องลวนลามนี้อีก เหมือนตอนนี้ไง
“ผมไม่อยากให้คู่นอนของผมไปนอนกับคนอื่น ใช้ของร่วมกับคนอื่นมันน่าแขยง”
“เหรอ” ปากไม่เห็นตรงกับใจเลย อ๊ะๆ ห้ามพูดว่าปากตรงกับใจก็พิการนะครับ มุกแบบนั้นมีราคาน้อยกว่าสลึงค์หนึ่งเสียอีก
“ใช่ ทำไม...หลงตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้ายาแก้คู่แท้สำเร็จแล้ว...อยากไปนอนกับไอ้พวกนั้นก็ได้นะ ผมไม่ว่าหรอก เพราะถึงตอนนั้นผมก็คงไม่เอาคุณแล้วล่ะ” ปากร้ายจริงๆ เดี๋ยวตบด้วยปากเลย
“ปากร้ายจัง” ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นล่างสุด ภูริมองไปข้างหน้า..บ่นลอยๆ ประหนึ่งว่าเสียงเบามากไม่มีใครได้ยิน แต่ก็ดังพอให้คนข้างๆ ได้ยิน
“ไม่พอใจ?” อีธานโอบเอวภูริให้เดินออกมาด้านนอกก่อนจะก้มหน้าถาม
“น้อยใจ...” ภูริจ้องหน้าตอบยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มทะเล้นที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเขานั้นรู้สึกแย่กับคำพูดของอีธาน ซึ่งมันก็จริง...เขาไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลย เพราะสิ่งที่เขารู้นั้นมันคือความห่วงใยมากกว่า อีธานชอบประชด แล้วทำไมต้องประชด ง่ายมาก...เพราะเขาไม่ยอมทำตามที่อีธานต้องการไงล่ะ
น่ารักออก...ผู้ชายแบบนี้
อย่างน้อยก็ดีกว่าพูดจาดีแต่การกระทำนั้นหยาบคายอะจริงไหม...
….100%….
น้องน้อยใจแล้วคุณอีธานว่าไงคะ เอาอกเอาใจน้องหน่อยไหม หรือยังไงดี???
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 246739 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก